ตอนที่ 21
ผมตื่นมาอีกครั้งเมื่อถูกปลุกด้วยเสียงเคาะประตูในอีกวันหนึ่ง เด็กผู้หญิงในบ้านคนเดียวกับเมื่อวานที่นำผมมาที่ห้องนี้ยืนอยู่หน้าห้องและบอกสิ่งที่ผมต้องทำหลังจากนี้ให้ทราบ
ผมใช้เวลาไม่นานนักในการอาบน้ำแล้วใส่ชุดเดิมที่ติดตัวมาตั้งแต่เมื่อวาน อันที่จริงคุณป้าให้นิ่มนำชุดใหม่มาให้ผมด้วยแล้ว แต่พอผมซักถามจนรู้ว่าเป็นชุดเก่าของนายยอร์ชผมจึงปฏิเสธไป
นิ่มเดินนำผมมาที่ห้องทานอาหารใหญ่ ตอนนี้บนโต๊ะอาหารเต็มไปด้วยผู้คนที่จับจองที่นั่งอยู่ ผู้ชายวัยกลางคนที่ยังคงความดูดีแม้ผมจะเริ่มมีสีขาวแซมนั่งอยู่ที่หัวโต๊ะ ข้างโต๊ะด้านขวามือของเขาคือแม่ของนายยอร์ช และนายยอร์ชที่นั่งทำหน้าบอกบุญไม่รับเป็นลำดับถัดไป ส่วนทางด้านซ้ายมือถัดจากหัวโต๊ะเป็นเฮียยอร์คที่นั่งยิ้มแป้นแล้นยักคิ้วส่งมาให้เมื่อเห็นผมเดินเข้ามา ถัดจากเฮียยอร์คเป็นเด็กผู้ชายที่น่าจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกับยายภา เป็นเด็กผู้ชายที่ดูสดใสด้วยดวงตาหวานที่ประดับอยู่บนใบหน้า
“ภามมานั่งนี่”นายยอร์ชเอ่ยเสียงหงุดหงิดเมื่อเห็นผู้ชายตัวสูงที่มากับแม่เขาเมื่อวานเลื่อนเก้าอี้ตัวถัดจากเด็กผู้ชายอีกคนให้ผม
“ตรงนั้นแหละถูกแล้ว”เสียงผู้ชายที่นั่งอยู่หัวโต๊ะบอกนายยอร์ชดุๆ ตามมาด้วยเสียงฮึดฮัดขัดใจของนายยอร์ช ความสงสัยอยู่กับผมได้ไม่นานผู้ชายที่เลื่อนเก้าอี้ให้ก็ก้มลงบอกที่ข้างหูผม
“คุณธนาพัทธิ์คุณพ่อของคุณชายครับ ด้านข้างคุณชายคือคุณอรวิมลคุณแม่ของคุณชาย ส่วนข้างๆ คุณภามคือคุณชายเล็ก คุณชายธราดลครับ”
“เอ่อ....สวัสดีครับ”ผมยกมือไหว้พ่อของนายยอร์ชที่นั่งอยู่หัวโต๊ะแล้วเลยไปไหว้แม่ของเขาด้วย พอสบตาเข้ากับคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็ต้องรีบเบือนหนี.....คนเลว....
คุณลุงกับคุณป้ารับไหว้ แล้วยิ้มใจดี
“ลุง...ไม่สิ พ่อเพิ่งกลับมาจากสัมมนาเมื่อเช้านี้ พอจะได้ยินเรื่องเมื่อวานมาบ้าง”คุณลุงคุยกับผมก่อนที่จะเบือนหน้าไปมองนายยอร์ชที่นั่งหน้าบึ้งเล็กน้อย คำพูดนั้นทำให้ผมพอจะรู้ว่าเรื่องที่ว่าหมายถึงอะไร ผมนั่งนิ่งๆ แต่สายตาก็สอดส่ายเพื่อหาคนอีกคนที่ควรจะนั่งอยู่บนโต๊ะนี้....ผู้หญิงคนนั้น
“หาอะไรหรือ?”คุณลุงถามเมื่อเห็นผมมองกวาดไปบนโต๊ะอาหารตัวยาว
“....เปล่าครับ”ผมจำต้องพูดโกหก แม้ว่าจะมองอยู่หลายครั้งแต่ก็พบว่ามีเพียงจำนวนคนเท่าที่เห็นตอนแรกที่นั่งอยู่บนโต๊ะ คุณลุงพยักหน้าน้อยๆ ก่อนจะเอ่ยต่อ
“พ่อต้องขอโทษแทนพี่ยอร์ชด้วยนะสำหรับเรื่องเมื่อคืน ถ้าเป็นเรื่องของภามเขาก็เป็นแบบนี้แหละ”เขาเรียกชื่อผมเหมือนรู้จักมานาน ทั้งๆ ที่ผมเองก็ไม่เคยเจอหน้าเขามาก่อน แล้วเรื่องที่ว่าเรื่องของผมนี่คือเรื่องอะไร?
“คุณพ่อจะขอโทษทำไม! ผมจะพาเมียตัวเองกลับมาบ้านมันผิดตรงไหน! ภามนั่นแหละพูดไม่รู้เรื่อง!”นายยอร์ชรีบสวนเข้ามาโดยที่ผมไม่ทันจะได้พูดอะไร
“ยอร์ช!”คุณลุงหันไปทำหน้าดุจริงจังใส่นายยอร์ชซึ่งก็ทำเพียงหยุดพูดแต่หน้างอเหมือนเดิม
“พ่อว่าภามมาทำงานที่บริษัทของพ่อก็ดีแล้ว ถึงยังไงเราก็ไม่ใช่คนอื่นคนไกลกันที่ไหน”เขาหันมาบอกผมด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเหมือนกับผมเป็นลูกของเขาแท้ๆ แต่ในความเป็นจริงมันไม่ใช่! ผมไม่สามารถยอมรับในข้อเสนอของเขาได้...
“ผมคิดว่าผมควรจะหางานใหม่ทำมากกว่า คุณลุงคงเข้าใจผิด ผมต้องขอโทษด้วยที่ต้องเรียนคุณลุงว่าครอบครัวของเราไม่แม้แต่จะรู้จักกันมาก่อน ดังนั้นเราจึงยังคงเป็นคนอื่นมากกว่า”ผมตอบกลับเรียบๆ พยายามหาคำพูดที่ดูสุภาพที่สุด
“หรือ? แต่พ่อว่าไม่มั้ง ฟังจากที่คนเค้าเล่ามาอีกที หรือว่าไงยอร์ค?”ท้ายประโยคเขาหันไปถามเฮียยอร์คที่สะดุ้งสุดตัวแล้วยิ้มตอบแหยๆ ไม่แม้แต่จะหันมาสบตาผม อ้อ! คนที่ว่านี่คงเป็นคนนี้นี่เอง!
“ถึงยังไงพ่อว่าภามทำงานที่นี่ก็ดีอยู่แล้ว พี่เขาจะได้คอยดูแลเราด้วย”
“ขอโทษครับ ผมไม่ต้องการการดูแลจากเขา”ผมตัดบทอย่างไม่มีเยื่อใย คุณลุงดูหน้าเสียไปเล็กน้อย แต่คุณป้าก็รีบพูดแทน
“พ่อเค้าหมายถึงว่าอยากให้ภามลองทำงานที่นี่ไปก่อนน่ะลูก บริษัทของเรามีคนเก่งๆ เยอะ เขาจะได้สอนประสบการณ์ให้ภามไง”
“แต่....”ผมตั้งท่าจะคัดค้านแต่คุณลุงก็รีบขัดขึ้นมาก่อน
“เอาเป็นว่าลูกภามทำงานที่บริษัทพ่อนี่แหละ ส่วนนอกนั้นต้องการอะไรก็บอกพ่อ พ่อจะให้คนจัดหาให้”อะไรเนี่ย! มัดมือชกกันทั้งพ่อทั้งลูก แล้วไอ้คำว่า “ลูกภาม” นี่มันอะไร!
“ถ้าเป็นอย่างนั้นผมขออนุญาตที่จะไม่อยู่ในบ้านหลังนี้”ผมบอกข้อตกลงในการทำงานในบริษัทของเขา
“พี่ไม่อนุญาต!!!”นายยอร์ชรีบชิงพูดออกมาทันทีแต่ผมไม่ได้สนใจ คุณลุงพยักหน้าเล็กน้อยแล้วถามต่อ
“มีอะไรอีกไหม?”
“ขอให้ผมอยู่ห่างจากลูกชายของคุณลุง ที่บริษัทห้ามเขามายุ่งวุ่นวายกับผม”
“ไม่ได้!!!”นายยอร์ชว่าหน้าดำหน้าแดง
“ลูกชายคนไหนหล่ะ พ่อมีลูกชายตั้งสามคน”คุณลุงว่าขำๆ ไม่ได้สนใจท่าทางใกล้บ้าของนายยอร์ช บ๊ะ! ลูกเล่นเยอะกันทั้งพ่อทั้งลูกเลย กวนนัก!
“ล้อเล่นๆ ยิ้มหน่อยสิ ตั้งแต่เดินเข้ามาพ่อยังไม่เห็นภามยิ้มเลยนะ”เขาพูดต่อเมื่อเห็นผมยังนั่งนิ่งไม่เล่นด้วย สุดท้ายก็ถอนหายใจเบาๆ ก่อนตอบตกลง
“ตกลง เอาเป็นว่าภามจะได้ในสิ่งที่ขอ”เขาว่าก่อนจะหันไปเรียกผู้ชายตัวสูงที่ยืนอยู่ด้านหลังนายยอร์ช
“ทัพ”
“ครับ?”เขาขานรับ
“สั่งคนรถพาคุณภามไปพักที่โรงแรมที่เรามีหุ้นอยู่ เลือกที่ใกล้ๆ บริษัทและเดินทางสะดวกๆ ด้วยนะ”
“คุณพ่อ!!!”นายยอร์ชลุกจากเก้าอี้แล้ว
“นั่งลงยอร์ช พ่อยังพูดไม่จบ”เขาว่าเรียบๆ ซึ่งนายยอร์ชก็ทำหัวฟัดหัวเหวี่ยงแต่ก็ยอมนั่งลงในที่สุด
“ต่อไปเธอต้องไปบริษัทกับคุณชายของเธอทุกวัน คอยตามติดเขาตลอด และห้ามเขาเข้าใกล้คุณภามเกินสิบเมตร”เขาหันไปพูดกับนายทัพอะไรนั่นต่อ
“ไม่ยุติธรรม!!!”
“ยุติธรรมที่สุดแล้วยอร์ช”คุณลุงพูดหน่ายๆ
“ไม่ต้องกลัวว่าคุณชายของเธอจะโกรธนะทัพ แน่นอนเขาโกรธอยู่แล้ว”อ้าว?
“แต่ถ้าเขาไม่ทำตามที่ฉันพูด กุญแจรถทุกคันจะถูกยึด รวมทั้งบัตรเครดิตทั้งหมดของเขาจะถูกระงับทันที ถ้าเธอยังไม่อยากให้คุณชายของเธอต้องเดินไปทำงานหล่ะก็ทำหน้าที่ให้ดีด้วย”
“ครับ”นายทัพตอบสั้นๆ แต่สายตาดูหวั่นๆ ในขณะที่นายยอร์ชหันไปเข่นเขี้ยวเคี้ยวฟันใส่เขา
“เอาหล่ะ...คุยจบแล้วก็ทานข้าวกันได้แล้วล่ะนะ ส่วนวันนี้ภามยังไม่ต้องไปทำงานนะ งานของเราจะเริ่มในอีกสามวันข้างหน้า ช่วงนี้ก็เตรียมตัวไปก่อน”คุณลุงกล่าวตัดบทในที่สุดแต่ก็ไม่วายมีคนขัด
“ยังคุยไม่จบ!”
“จบแล้วยอร์ช ทานข้าว!”คุณลุงสั่งเสียงเฉียบขาด และการทานอาหารอย่าง(ค่อนข้างจะ)สงบก็เกิดขึ้นเสียที....
โรงแรมที่คุณลุงจัดให้ผมพักนั้นเป็นโรงแรมที่ค่อนข้างใหญ่และหรูหรา เมื่อผมมาถึงฟร้อนท์และแจ้งชื่อตามที่คุณลุงบอก ผู้จัดการฟรอนท์ก็รีบพาผมขึ้นไปบนห้องที่เป็นสิทธิของคุณลุงทันที ในห้องชุดที่ผมถูกพามานั้นมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน การจัดแต่งแม้จะดูเรียบๆ แต่ก็ดูหรูหราและบ่งบอกถึงรสนิยม ผมจัดการจัดเน็คไทด์ให้เข้าที่ก่อนที่จะส่องกระจกเพื่อเช็คความเรียบร้อยของตัวเองอีกครั้งก่อนออกไปทำงาน เมื่อสองวันที่แล้วผมออกไปซื้อชุดเพื่อใส่ทำงานสองสามชุดและลองเดินสำรวจสถานที่ใกล้ๆ ห่างจากโรงแรมไปไม่เท่าไหร่ก็เป็นสถานีรถไฟฟ้า ซึ่งนับว่าเป็นการสะดวกมากหากจะต้องเดินทางไปทำงาน
ผมเดินเข้ามาในบริษัทอย่างคนไม่รู้เรื่องอะไรเลย วันที่มาสัมภาษณ์ก็มัวแต่ทะเลาะกับนายยอร์ช ส่วนตอนคุยกับคุณลุงก็กลับลืมถามเสียอีก รู้แค่ว่าผมได้งานในตำแหน่งกราฟฟิคดีไซเนอร์ คอยดูแลเรื่องการทำแพ็คเกจสินค้าของบริษัทและงานด้านกราฟฟิคอื่นๆ ที่เกี่ยวข้อง แต่ผมจะเริ่มจากตรงไหนของตึกหลังนี้นี่สิคือประเด็น!!!
“มีอะไรให้ช่วยหรือเปล่าคะ?”หญิงสาวหน้าตาทีที่ผมเห็นอยู่ที่เคาท์เตอร์ประชาสัมพันธ์เมื่อครู่เดินมาถาม
“เอ่อ....ไม่ทราบว่าแผนกงานกราฟฟิคอยู่ชั้นไหนครับ?”
“ไม่ทราบว่าคุณมีธุระจะติดต่อกับใครในแผนกนั้นหรือเปล่าคะ?”เธอยังคงถามอย่างสุภาพ
“พอดีผมเพิ่งได้งานในแผนกนั้นน่ะครับ แต่บังเอิญว่าไม่รู้ว่าอยู่ตรงไหน”ผมยิ้มแบบละอายใจเล็กน้อย ขนาดได้งานทำแล้วยังไม่รู้อะไรเลย เฮ้อ....
“อ๋อ...ค่ะ คุณต้องขึ้นไปที่ชั้น 8 นะคะ ถ้าเป็นพนักงานของที่นี่ก็ให้ใช้ลิฟท์ตัวนั้นได้ค่ะหากว่าลิฟต์ตัวนอกมีคิวยาว”เธอบอกจุดหมายแล้วผายมือไปทางลิฟท์อีกตัวที่อยู่หลังประตูถัดจากแผนกประชาสัมพันธ์ไป
“ขอบคุณครับ”ผมยิ้มขอบคุณก่อนจะเดินไปที่ลิฟท์
ชั้น 8 ที่ผมขึ้นมาถึงนั้นเต็มไปด้วยโต๊ะทำงานมากมาย ข้าวของส่วนใหญ่ในนี้จะกองกันไม่ค่อยเป็นระเบียบ บางโต๊ะก็มีโมเดลแพ็คเกจตัวอย่างวางสุมๆ อยู่ บางโต๊ะก็มีเอกสารกระจัดกระจาย บางโต๊ะก็มีสินค้าของบริษัทวางระเกะระกะไล่ไปจนถึงพื้น มีตั้งแต่กลอนประตูไปจนถึงเครื่องสูบน้ำ! เคยได้ยินว่านอกจากบริษัทนี้จะเป็นบริษัทรับเหมาก่อสร้างรายใหญ่แล้วยังจะผลิตวัสดุก่อสร้างต่างๆ ขายด้วย แต่ไม่คิดว่ามันจะดูครบวงจรขนาดนี้ รวยเกินไปแล้ว นายบ้ายอร์ช!
พนักงานหลายคนคุยตีกันจนจับใจความไม่ถูก บางคนก็นั่งหน้ามุ่ยจ้องมองกระดาษในมือ มีดินสอเสียบติดไว้ที่ใบหู บางคนก็นั่งขยี้ตาเหมือนเพิ่งตื่นนอน บางคนก็นั่งจิบกาแฟคุยกัน....นี่น่ะนะบริษัทที่เต็มไปด้วยชื่อเสียงและประสบการณ์!!! บุคลากรแต่ละคน!
“อ้าว มาหาใครครับหนุ่มน้อย!”ชายหนุ่มคนหนึ่งที่หันมาเห็นผมวางกระดาษในมือแล้วตะโกนถามข้ามโต๊ะตัวอื่นมา เสียงดังๆ ของเขาทำให้ทุกคนในห้องกว้างเงียบกริบแล้วหันมามองที่ผมเป็นตาเดียว
“....ผมเพิ่งได้งานที่แผนกนี้ครับ ไม่ทราบว่าผู้จัดการอยู่ไหม ผมยังไม่รู้รายละเอียดอะไรเลย”ผมเดินเข้าไปใกล้อีกนิดแล้วบอกผู้ชายที่ถาม
“แหม! มีหนุ่มน้อยน่ารักแบบนี้มาทำงานด้วยกันมันค่อยกระชุ่มกระชวยหน่อย ผู้จัดการคร้าบบบบบ.... เด็กใหม่มาแล้ว มารับหน่อยเร็ว!”ชายคนเดิมตะโกนข้ามฟากไปด้วยเสียงร่าเริง ไม่นานนักผู้ชายอายุประมาณสามสิบกว่าๆ ที่ใส่สูทดูเรียบร้อยที่สุดในชั้นนี้ก็เดินออกมาจากมุมหนึ่ง
“ไอ้แอ้ม! พี่บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าอึกทึกให้มากนัก เดี๋ยวบอสมาก็ได้ซวยกันหมดหรอก”เขาตะโกนข้ามฝั่งในขณะที่เดินเข้ามาหาผู้ชายที่ส่งเสียงเรียก ดูท่าตาคนใหม่นี่อึกทึกยิ่งกว่าคนถูกบ่นอีก เหอะๆ
“บอสจะลงมาตรวจแค่สัปดาห์ละครั้ง แล้ววันนี้ก็ไม่ใช่วันตรวจด้วย ไม่ต้องกลัวไปหรอกครับ ผู้จัดการมาดูเด็กใหม่นี่ดีกว่า หน้าตาน่ารักไม่เบา
ฮ่าๆๆๆๆๆ”นายพนักงานมาดนักเลงยังไม่ยอมลดดีกรีความแรง ผมชักจะเบื่อกับไอ้คำว่าน่ารักของเขาแล้วนะ
“อ้าว....ไหน? อ้อ เรา....ภาคิไนยใช่ไหม?”เขาถามเมื่อหันมาเจอผม
“ครับ สวัสดีครับผู้จัดการ”ผมยกมือไหว้ทักทายเขา เห็นเขารับไหว้แล้วยิ้มๆ
“เด็กจบใหม่ไฟแรง ดูหน่วยก้านดีเหมือนกันนี่เรา”เขาพูดอารมณ์ดี ดูไม่ถือตัวกับเด็กใหม่อย่างผมเลย ผมยิ้มให้เขาเพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี
“เอ้าๆ มาแนะนำตัวหน่อย พี่ๆ เค้าจะได้รู้จัก”ผู้จัดการบอกก่อนจะหันไปตบมือป้าบๆ
“พวกทโมนทั้งหลายเงียบๆ หน่อยเว้ย! เด็กใหม่จะแนะนำตัวแล้ว!”ได้ผลครับ เสียงตะโกนของเขาหยุดเสียงพูดคุยในห้องไปโดยปริยาย ผมโดนผู้จัดการดันหลังให้ก้าวออกไปข้างหน้าเล็กน้อย คงให้ผมพูดแนะนำตัวสินะ...
“สวัสดีครับ ผมชื่อภาคิไนย เจริญโอภาศตระการชัย มาทำงานที่นี่ในตำแหน่งกราฟฟิคดีไซเนอร์ครับ ขอฝากตัวด้วยนะครับ”ผมยกมือไหว้และแนะนำตัว หลังจากพูดจบเสียงในห้องก็ดังขึ้นมาอีกทันที
“ว้าย! น่ารักจัง!”
“บอกแต่ชื่อจริงแล้วชื่อเล่นล่ะคร้าบบบบบบบบบบ....”
“อ้าว! อยู่ฝ่ายเดียวกับตูนี่หว่า โชคดีจริงๆ เฮ้ย!”
“น้องคะมานี่เร็วๆ เดี๋ยวพี่สอนงานให้เอง!”
พนักงานแต่ละคนชักจะเริ่มเอะอะจนคุมไม่ไหวจนผู้จัดการต้องทำหน้าดุใส่ถึงยอมเงียบกันได้ เขาหันมาบอกให้ผมบอกชื่อเล่นด้วย เพราะแผนกนี้ทุกคนจะสนิทกันหมด จะได้เรียกกันง่ายๆ
“ภามครับ”ผมหันไปบอกยิ้มๆ แล้วเสียงฮือฮาแบบเดิมก็มีมาอีกระลอก ผู้จัดการต้องปรามอีกครั้งก่อนจะหันมาคุยกับผม
“ต่อไปเรียกพี่ว่าพี่เอกนะ แผนกเราทุกคนจะสนิทกันหมด ทำตัวให้กลมกลืนกับคนอื่นเข้าไว้ ไม่ต้องเครียด”ผมพยักหน้าให้เขายิ้มๆ
“แผนกของเราเป็นแผนกที่เพิ่งตั้งขึ้นใหม่เมื่อสองปีที่แล้ว ปกติเวลาบริษัทเราผลิตสินค้าอะไรก็จะจ้างข้างนอกทำแพ็คเกจหรือไม่ก็โฆษณาให้ แต่บอสเห็นว่าบริษัทเรามีสินค้าใหม่ๆ มาเยอะ เลยเสนอท่านประธานให้ตั้งแผนกนี้ขึ้นมา ภามไม่ต้องแปลกใจนะว่าทำไมมีแต่ทโมน ฮ่าๆๆๆ”ไม่แปลกใจก็ได้ แม้แต่ผู้จัดการยังดูเป็นไปกับเค้าด้วยเลย!
จากคำบอกเล่าของพี่เอก ในแผนกของเราเป็นแผนกเล็กๆ ที่มีพนักงานแค่ 11 คน แต่ที่ห้องกว้างนั้นดูแคบก็เพราะว่าข้าวของที่วางเกลื่อนกลาด ใครไม่รู้หลงมาชั้นนี้เลยพาลนึกว่ามีพนักงานเป็นร้อย!!!
หลังจากพี่เอกพาแนะนำส่วนต่างๆ ในแผนกเรียบร้อยแล้วก็ส่งต่อผมให้ไอ้พี่นักเลงเป็นคนเริ่มสอนงาน ก็คนเดียวกับที่ทักผมตอนแรกนี่หล่ะครับ เห็นนิสัยแล้วนึกถึงภีมขึ้นมาตะหงิดๆ เฮ้วได้ใจจริงๆ......
พี่นักเลงหรือชื่อเล่นจริงๆ ก็คือพี่แอ้มบอกขั้นตอนต่างๆ ในสายงานของเราให้ผมลองทำความเข้าใจจนใกล้ถึงเวลาพักเที่ยง พนักงานหลายๆ คนที่หยุดทำตัวเป็นลิงเป็นค่างและตั้งหน้าตั้งตาทำงานมาตั้งแต่เช้าหลังจากที่ผมแนะนำตัวจบเริ่มอยู่ไม่ค่อยเป็นสุขอีกครั้ง หลายๆ โต๊ะเริ่มหันมามองทางผมบ่อยๆ จนผมอดรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ ไม่ได้ จนเมื่อเวลาพักมาถึงนั่นแหละทุกคนถึงได้รีบกรูกันเข้ามาหาผมทันที
“เป็นไงบ้างน้องภาม มีอะไรไม่เข้าใจไหม เดี๋ยวพี่สอนให้”ผู้ชายคนหนึ่งรีบยื่นหน้าเข้ามาถามจนผมหลบแทบไม่ทัน
“บ้า นายมาร์ค นี่มันเวลาพักเที่ยงแล้ว ยังจะไปกวนน้องภามอีก ไปกินข้าวกับพวกพี่นะน้องภาม”พี่ผู้หญิงอีกคนรีบเข้ามาจับแขนผมแล้วชักชวน มีผู้หญิงอีกกลุ่มหนึ่งด้านหลังคอยพยักหน้าเห็นด้วย
“เฮ้ย! อะไรวะพวกแกนี่ เห็นเด็กใหม่เป็นไม่ได้เลยนะ!”ไอ้พี่แอ้มรีบเข้ามาขวางผมเป็นการใหญ่พร้อมกับทำท่าไล่คนอื่นออกไป
“แหม ตัวเองก็เห่อน้องเหมือนกันแหละนายแอ้ม!”พี่อีกคนรีบตอกกลับ แล้วสงครามที่มีผมเป็นตัวประกันก็เริ่มขึ้นอย่างดุเดือด มันดูจะไม่จบลงง่ายๆ เมื่อผมโดนยื้อแขนไปทางโน้นทีทางนี้ทีจนกระทั่งมีเสียงผู้ชายคนหนึ่งตะโกนแทรกเข้ามา
“เฮ้ย! บอสมา!”
To be continued
_________________________________
ขอโทษจ้าที่หายไปหลายวันเลย
อดหลับอดนอนทำค่ายจนกลับมาไม่สบายอย่างแรง ไอไม่ไหวแล้ว
แต่ตอนนี้ดีขึ้นแล้วจ้า จะกลับมาอัพให้เหมือนเดิมนะ
ขอบคุณทุกคอมเม้นมาก
นัท
หัวข้อ: ยุ่งจังวะ คณะข้างๆ by DRAFT*แจ้งข่าว!!*P.90 (อ่าน 855713 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก