ตอนนี้มีเซอร์วิสเล็กๆน้อยๆให้ผู้อ่านนะจ้ะ หึหึหึ
______________________________________________
ตอนที่ 26
“อืม....”แสงแดดยามเช้าปลุกผมให้ตื่นจากการหลับขึ้นมาอีกครั้ง แม้จะหลับตาอยู่ ผมก็รู้สึกได้ถึงความสว่างของแสงอาทิตย์ด้านนอกที่สาดส่องเข้ามา
“อ่า......”แต่.........อะไรหนักๆ?
........................................................
. ........................................
..........................
“เฮ้ย! คุณ!”ไอ้บ้ายอร์ช! เล่นเอาหน้ามาซะเกือบชิดแบบนี้ ตกใจหมด!
“จุ๊ๆๆ ภามต้องเรียกว่ายอร์ชสิ ไหนพูดใหม่ซิ หนึ่ง สอง สาม.....ยอร์ชชชชชชชชช.........”นายตัวดีพูดด้วยสีหน้าอารมณ์ดี ผมละสายตาจากหน้าเขามาที่เอวตัวเองก็พบว่าถูกมือใหญ่ของคนเจ้าเล่ห์โอบอยู่หลวมๆ แต่ที่ยิ่งไปกว่านั้น.....ไอ้ที่กระเถิบมาซะชิดนี่มันอะไรกันเนี่ย!?!
“บอกแล้วไงว่าห้ามข้ามมา!”ผมขึ้นเสียงใส่อย่างหัวเสีย เมื่อคืนก็นึกว่าพูดกันรู้เรื่องแล้วนะ ทำไมมันถึงได้ดื้อดึงอย่างนี้เนี่ย!
“อย่าโมโหสิ พี่ก็ไม่ได้ข้ามมาซะหน่อย แค่ยกหมอนข้างขึ้นแล้วลอดผ่านมา ลูกผู้ชายพูดแล้วไม่คืนคำ ไม่ข้ามคือไม่ข้าม”นายยอร์ชแสร้งปั้นสีหน้าขึงขัง แต่ผมรู้ดีกว่าใครว่าไอ้หน้าแบบนี้นี่แหละในใจหัวเราะจนน้ำตาเล็ดไปแล้ว!
“ปล่อยเลย จะไปล้างหน้า”ในเมื่อถูกต้อนซะแล้วก็ต้องหาทางหนีก่อนหล่ะครับ ใครจะอยู่ให้เสียเปรียบ
“ไม่ปล่อย”นายยอร์ชลอยหน้าลอยตา
“ปล่อย!”
“ไม่เอา”
“ปล่อย!!!!”
“ถ้าพี่ปล่อย.......ภามจะหนีพี่ไปอีกไหม?”นายยอร์ชถามเสียงเศร้าๆ คราวนี้ดูเหมือนจะไม่ได้แกล้งทำเหมือนเมื่อครู่
“........................................”ผมเบือนหน้าหนีออกไป ความรู้สึกบางอย่างจุกขึ้นมาที่หน้าอก
“ว่ายังไง? ภามจะหนีพี่ไปไหนอีกหรือเปล่า? ถ้าภามยังยืนยันที่จะไป....พี่ก็จะไม่ปล่อย พี่จะกอดภามไว้อย่างนี้.......ไม่ให้ภามหนีไปไหน”
“...........................................”
“อยู่กับพี่นะภาม............พี่ไม่สามารถทนอยู่โดยไม่มีภามได้อีกแล้ว ภามกลับมาเถอะนะ กลับมาเถอะ.....พี่ขอร้อง”ไม่มีแววล้อเล่นเจือปนอยู่ในน้ำเสียงของเขา บรรยากาศรอบตัวผมเต็มไปด้วยความสงบ และความเศร้าที่รู้สึกได้ชัดเจนจากคำพูดของนายยอร์ช
“ถ้าอยากจะได้คำตอบที่อยากได้ก็ปล่อยก่อน....”ผมบอกเรียบๆ พยายามทำจิตใจให้สงบมากขึ้น เพื่อที่จะได้รับฟังเขา
นายยอร์ชถอนหายใจเบาๆ ก่อนที่จะปล่อยให้ผมเป็นอิสระ ผมลุกขึ้นหมายจะเดินไปนั่งที่โซฟาหลุยส์หรูหราตัวยาวที่มุมนั่งเล่นในห้องของเขา พลันสายตาก็สะดุดกับสิ่งหนึ่งที่อยู่บนผนังห้องเหนือขึ้นไปบนโซฟาตัวนั้น ความมืดเมื่อวานคงทำให้ผมมองไม่เห็นมัน.....ผมเดินเข้าไปใกล้เพื่อที่จะมองสิ่งนั้นให้ชัดๆ
เหนือขึ้นไปจากโซฟายาว กรอบรูปสีทองงดงามขนาดใหญ่ถูกแขวนไว้บนผนัง ความสูงของมันกินพื้นที่ตั้งแต่เหนือโซฟาขึ้นไปจนเกือบจรดเพดาน ภายในนั้นบรรจุรูปวาดสีน้ำมันบนผืนผ้าใบ..........รูปของผู้ชายสองคนที่แสดงสีหน้าเอ่อล้นไปด้วยความสุข คนหนึ่งอยู่บนหลังของอีกคนที่แบกอยู่ด้านล่าง สายตาที่มองกันและกันเต็มล้นไปด้วยความหมายที่ใครมองก็เข้าใจ.....รูปของผม.....กับนายยอร์ช
“ภามชอบไหม?”นายยอร์ชถามผมจากข้างหลัง ดูเหมือนเขากำลังพยายามเดินด้วยไม้เท้าเข้ามาหา “ตอนภามคืนรูปใบนี้มาให้พี่ พี่ก็สั่งให้ช่างเขียนมาวาดให้ มันอยู่ตรงนี้มาสี่ปีแล้วหล่ะ”สี่ปี? แสดงว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาเขารอคอยผมมาตลอดเลยอย่างนั้นหรือ? ความตื้นตันที่ผมอาจจะคิดไปเองทำให้น้ำตาของผมเริ่มรื้นขึ้นมาอย่างห้ามไม่ได้
“เล่ามาได้ไหม?”ผมตัดสินใจถามออกไปในที่สุด ตลอดเวลาที่ผ่านมาอาจจะเป็นผมเองก็ได้ที่ทำพลาดไป และตอนนี้.......ผมก็พร้อมที่จะยอมรับมัน
“เฮ้อ......ไม่คิดเลยว่าภามจะมาให้โอกาสพี่อธิบายในสภาพแบบนี้ ตั้งตัวไม่ถูกเลยแฮะ”นายยอร์ชถอนหายใจก่อนจะเริ่มเล่าเรื่องทั้งหมด
....................................................................................
.........................................................................
...........................................................
..............................................
......................................
..............................
...................
.............
......
“หายโกรธพี่นะครับ คนดี.....”นายยอร์ชพูดข้างหูผมเบาๆ เมื่อความจริงทั้งหมดได้ถูกเล่าออกมาจากปากของเขา ความจริง.....ที่ผมละเลยที่จะฟังมันมาถึงสี่ปี
“ขอโทษ ยอร์ช......ขอโทษ ภามขอโทษ”ผมโผเข้ากอดเขาที่เซไปเล็กน้อย น้ำตาที่ตอนนี้กลั้นไว้ไม่อยู่อีกแล้วเริ่มถามโถมออกมาจนควบคุมไม่ได้ นายยอร์ชลูบหลังผมอย่างอ่อนโยนในขณะที่ผมก็เป็นตัวการที่ทำให้ไหล่กว้างของเขาเปียกขึ้นทุกที
“พี่ก็ต้องขอโทษภามด้วย แต่ในตอนนั้นพี่มาติดต่อกับภามไม่ได้จริงๆ พี่กลัวว่าถ้ามายุ่งกับภามตอนเรื่องยังไม่จบภามอาจจะเป็นอันตราย หรือไม่ก็ลำบากใจ”
“ภามขอโทษจริงๆ นะยอร์ช ถ้าภามฟังยอร์ชมากกว่านี้ เรื่องก็จะไม่เกิด”ผมยอมรับผิดทุกกรณี เป็นจริงอย่างที่ตั้งทัพว่า..........ผมไม่เคยให้โอกาสนายยอร์ชเลย
“ภามรู้สึกผิดจริงหรือเปล่า?”นายยอร์ชดันผมออกจากไหล่เบาๆ แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยน้ำตาบนใบหน้าให้
“อืม....”
“งั้นอยากไถ่โทษไหม?”
“อืม.....”
“ถ้างั้น.......”
.................................
........................
..............
“........กลับมาอยู่กับพี่.....นะครับ”
“.......อืม.........”คำพูดเดียวที่ผมเอ่ยออกไปได้อย่างเต็มใจในตอนนี้ ในที่สุด...เมื่อความจริงทั้งหมดกระจ่าง ผมจึงได้รู้ว่าความที่ชอบคิดไปเองของผม ทำให้เราทั้งสองคนต้องสูญเสียเวลาดีๆ ไปถึงสี่ปี...........สี่ปีที่น่าจะมีความหมายดีๆ มากกว่านี้
“ถ้างั้นก็หยุดร้องได้แล้ว”นายยอร์ชบอกแล้วพยายามจูงผมให้เดินตามไป มืออีกข้างก็ใช้ไม้เท้าค้ำไปอย่างยากลำบาก
“จะไปไหน?”ผมถามด้วยความสงสัย
“เช็ดตัวให้หน่อยนะ พี่ร้อน”
“อืม”ผมตอบรับแล้วพาเขาเดินเข้าห้องน้ำ
“เฮ้ย! ทำอะไรเนี่ย!” ผมร้องสุดเสียงเมื่อหันมาเห็นภาพบาดตาหลังจากไปหยิบอุปกรณ์เช็ดตัวมา นายยอร์ชตอนนี้อยู่ในสภาพที่เปลือยเปล่า ไม่มีอะไรติดตัวอยู่แม้แต่ชิ้นเดียวกำลังนั่งถอดปราการชิ้นสุดท้ายที่ติดอยู่ตรงเข่าอยู่บนเก้าอี้ที่ผมยกเข้ามาให้ ยอร์ชน้อยในตอนนี้ที่ไร้สิ่งใดมาปกปิดนอนนิ่งท้าสายตาอยู่อย่างไม่กลัวเกรง
“ทำไมอะ ภามก็เคยเห็นแล้วนี่”นายยอร์ชพูดยิ้มๆ ยิ้มกวนโมโหกันชัดๆ “มาช่วยพี่ถอดกางเกงในหน่อยสิ มันติดเข่าอยู่นี่....เอาไม่ออกเลย แย่จัง~”เขายังคงทำเป็นทองไม่รู้ร้อน ผมที่ตอนนี้อายแทนเจ้าตัวจนร้อนไปถึงไหนต่อไหนกลับต้องหันหน้าหนีออกไปแทน
“ใส่กลับเข้าไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”ผมรีบบอก ก็จะให้ไปกล้าเช็ดตัวให้ได้ยังไง เล่นถอดซะหมดแบบนี้
“ไม่ถอดมันจะเช็ดได้ยังไงหล่ะ ถ้าไม่เช็ดตรงนี้มันจะอับนะ มาเถอะน่าภาม จะได้เสร็จๆ ไป”
ผมยืนนิ่งไม่ยอมขยับตัวเมื่อรอยังไงก็ยังไม่มีสัญญาณว่าเขาใส่กางเกงในกลับเข้าไปแล้ว
“ภาม................”
“เออๆๆๆๆๆ เช็ดก็เช็ด” ในที่สุดผมก็เป็นผู้ถอดกางเกงในสีขาวสะอาดของเอาออกมาด้วยมือของตัวเอง หลังจากนั้นการเช็ดตัวอันแสนยากลำบากก็ได้เริ่มขึ้น ผมต้องหันออกไปมองทางอื่นโดยที่มือก็เช็ดสะเปะสะปะไปเรื่อย มีมือของนายยอร์ชมาจับไปวางให้เข้าที่เข้าทางเป็นระยะๆ ส่วนพ่อคนตัวดีก็ฮัมเพลงทำท่ามีความสุขไปด้วย
“อะ............”ผมชะงักเมื่อผ้าในมือโดนดึงออกอย่างรวดเร็ว ประกอบกับมือของผมตอนนี้ก็ถูกจับไปกำแท่งยาวๆ ใหญ่ๆ ร้อนๆ เต็มมือ หวังว่าคงไม่ใช่..................
“อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก..........”มันใช่! มันใช่จริงๆ ไอ้บ้ายอร์ช! ไอ้บ้ายอร์ช!!!
“ภามว่าใหญ่มั้ย เคยวัดกับเพื่อนตอนเมาพี่ก็ว่าพี่ใหญ่สุดแล้วนะ”ใหญ่ไม่ใหญ่ก็เกือบเต็มกำมือแหละไอ้บ้า! แต่ว่าไอ้เสียงระรื่นนี่มันอะไรกัน!!!
“ปล่อยเดี๋ยวนี้เลยนะ! เอามือออกไปเดี๋ยวนี้!!!”ผมจ้องหน้าเขาแบบโมโหสุดๆ ก็ไอ้ที่ผมเอามือออกไม่ได้ซะทีก็เพราะมือของเขาที่กำทับอยู่นี่แหละ!!!
“ภามไม่ทำความรู้จักกับมันหน่อยหล่ะ เดี๋ยวอีกหน่อยจะได้คุ้นเคย”ไอ้ตัวดีว่ายิ้มๆ เหวย!!! มันน่านัก! ผมก้มลงมองที่มือของตัวเอง ไอ้สิ่งที่ผมถูกบังคับให้จับอยู่แข็งขันเต็มที่ตามประสาชายหนุ่ม มันมีขนาดใหญ่จนผมรู้สึกเกรงๆ ที่หัวบานใหญ่สีชมพูนั้นมีน้ำใสๆ ไหลเยิ้มไปหมด หันกลับไปมองหน้าเจ้าของมันก็ยิ้มอย่างเดียว ไม่มีทีท่าจะอายเลย!!!
“ภามทำมันตื่นแน่ะ ต้องเอาลงให้พี่นะ”
“อย่ามาใส่ความ! ทำอะไรที่ไหนกัน!”หนอยยยยยย.... ไอ้......
“โห.... เล่นลูบเนื้อลูบตัวพี่ขนาดนี้ พี่ไม่ใช่พระอิฐพระปูนนะ ไม่รู้หล่ะ เอาขึ้นได้ก็ต้องเอาลงได้!”
“นี่จะให้โมโหจริงๆ ใช่มั้ย?” ผมก็ชักจะเริ่มยัวะแล้วนะ
“ภามมมมมมมมมมม............”
“หนึ่ง....”
“โห.....เล่นงี้เลยหรอ”
“สอง.....”
“ภามอะ!”
“สา.....”
“โอเคๆ ยอม แต่แค่คราวนี้นะ!”นายยอร์ชยอมปล่อยมือผมให้เป็นอิสระ ผมได้ทีก็ตีลงที่น่องขาของเขาดังเผียะ
“ใจร้าย.....”นายยอร์ชคราง
“ก็หาเรื่องทำไมหล่ะ ไม่ได้อายกันบ้างเลยนะ หน้าด้าน”
“อายทำไม ก็เมียตัวเอง”นายยอร์ชยังลอยหน้าลอยตา แหม....มันกวนส้น.....
“ตกลงจะเช็ดตัวต่อหรือไม่เช็ด!”
“เดี๋ยวๆ ขอพี่เอาลงแป๊บนึง”ไม่ทันขาดคำพ่อตัวดีก็กำของสงวนรูดขึ้นรูดลงต่อหน้าผมแบบไม่รอให้หันไปทางอื่นก่อน!
“ไอ้บ้า! ไอ้โรคจิต!”
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”เสียงหัวเราะดังไล่หลังผมมาในขณะที่ผมเดินเลี่ยงออกไปรออยู่อีกฝั่งของห้องอาบน้ำแล้วรูดม่านพลาสติกปิด จะออกไปรอข้างนอกก็ไม่ได้อีก ห้องคนรวยนี่มันกว้างเกินไปที่นายนี่มันจะตะโกนออกไปเรียกผมที่อยู่ข้างนอกได้ ระหว่างที่นั่งรอก็ต้องนั่งฟังเสียงครางฮืมๆ พอใจจากอีกฝั่งมาเป็นระยะๆ โอ๊ย! นี่ถ้าไม่คิดว่าตลอดสี่ปีที่ผ่านมาผมเป็นคนผิดนะ ได้โดนปล่อยให้เดี้ยงอยู่ตรงนี้คนเดียวแน่ๆ!
“อ้า............”เสียงสุดท้ายดังก้องไปทั่วห้องน้ำเรียกความร้อนขึ้นมาที่หน้าผมอย่างช่วยไม่ได้
“ภามๆ เสร็จแล้ว มาเช็ดตัวต่อเร็ว”นายยอร์ชที่อยู่หลังม่านเรียกให้ผมเข้าไปหา
“เออๆ”ผมตอบรับอย่างเสียไม่ได้ ก่อนจะเดินเข้าไปหา ยอร์ชน้อยตอนนี้เริ่มมีทีท่าสงบลงบ้างแล้ว น้ำสีขาวขุ่นเปรอะเลอะไปทั่วหน้าท้องของนายยอร์ชลามเลยไปจนถึงหน้าอก ปลายคาง และผนังห้องน้ำ!!! เวรเหอะ! นี่ต้องเช็ดใหม่หมดเลยนี่หว่า!
“เหอะๆ ขอโทษที พี่เก็บมานาน”ไอ้ตัวดีว่าแล้วหัวเราะแหะๆ
ผมจัดการซักผ้าแล้วเช็ดตัวเขาใหม่ทั้งหมดอีกครั้ง คราวนี้คงไม่ต้องอายอะไรแล้วมั้ง ก็ขนาดเจ้าตัวยังเล่นไม่อายเลยนี่ แถมเมื่อครู่ยังนั่งฟังนายนี่ครางอยู่เป็นนานสองนาน
“ไม่เขินแล้วหรือ?”นายยอร์ชถามขำๆ เมื่อเห็นผมจับส่วนนั้นของเขาขึ้นมาเช็ดทำความสะอาด
“ก็ขนาดเจ้าตัวยังหน้าด้านขนาดนี้ แล้วจะสนอะไรอีกหล่ะ”ผมด่าออกไปตรงๆ แต่คำตอบที่ได้กลับเป็นเสียงหัวเราะชอบใจ
“เอาอีกแล้วนะ!”ผมเริ่มโมโหอีกครั้งเมื่อไอ้น้องชายไม่รู้จักพอของเขากลับมาแข็งชูชันอีกแล้ว!
“ก็ภามจับซะขนาดนั้นไม่ขึ้นก็แปลกหล่ะ”นายยอร์ชพูดยิ้มๆ
“ถ้ายังจะทำอีกจะไม่เช็ดให้แล้วนะ พอกันที!”ผมบอกอย่างคนเริ่มจะพื้นเสีย
“เดี๋ยวให้ไอ้ทัพมาเช็ดน้ำออกให้ก็ได้ ภามจะได้ไม่เหนื่อย เช็ดตัวพี่อย่างเดียว”นั่นไง! มันยังมีต่อรอง!
“ยังจะหน้าไม่อายอยู่อีกนะ!”ผมว่าแล้วฟาดน่องเขาไปอีกทีแรงๆ เห็นเขาสะดุ้งทำท่าจะประท้วงอีกครั้งแต่ผมชี้หน้าเขาจนหยุดพูดไปก่อน แล้วหลังจากที่ผมเอาจริงไม่นาน ความสงบสุขก็กลับคืนมา การเช็ดตัวอันสุดแสนจะลามกนี้เสร็จสิ้นลงในที่สุด แล้วไอ้คนบ้านี่ก็ได้ใส่เสื้อผ้าเป็นผู้เป็นคนกับเขาเสียที!
To be Continued
______________________________________________
โอ้ยย อยู่บ้านจนจะเหี่ยวตายแล้ว เค้าอยากไปเที่ยวๆๆๆ
ใครเซ็งเหมือนเราก็อ่านนิยายแก้เครียดไปก่อนนะคะ 555
ยังไงก็ ขอบคุณมิตรรักเฟนฟิคที่ติดตามกันอยู่เสมอ เจอกันตอนหน้าจ้า
นัท
หัวข้อ: ยุ่งจังวะ คณะข้างๆ by DRAFT*แจ้งข่าว!!*P.90 (อ่าน 855622 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก