ข้อตกลงในการเข้ามาในเล้าเป็ดนะครับ กรุณาอ่านทุกคนนะครับ
เล้าแห่งนี้เป็นที่ที่คนชื่นชอบนิยาย boy's love หรือชายรักชาย หากใครหลงมาแล้วไม่ชอบ
กรุณากดกากบาทสีแดงมุมด้านขวาบนออกไปด้วยนะครับ
สรุปข้อสำคัญดังนี้
1.ห้ามละเมิดสิทธิส่วนตัวของคนแต่งและบุคคลในเรื่องทั้งหมด
2.ห้ามมิให้โพสต์ข้อความ รูปภาพ ใช้ลายเซ็นหรือรุปส่วนตัวหรือสื่อใดๆที่ก่อให้เกิดความขัดแย้ง ไม่แสดงความเคารพ, หมิ่นประมาท, หยาบคาย, เป็นที่รังเกียจ, ไม่เหมาะสม,ติดเรท x,ทำให้กระทู้กลายพันธ์,ไม่เกี่ยวพันกับนิยายที่ลง หรืออื่นๆที่ขัดต่อกฎหมาย,ห้ามโพสกระทู้ที่จะสร้างประเด็นความขัดแย้ง ในเรื่อง การเมือง ศาสนา พระมหากษัตริย์ และสถาบันต่าง ๆ รวมถึงกระทู้ที่จะสร้างความแตกแยก ชวนวิวาท ของสมาชิกภายในเวปบอร์ด
3.การนำเรื่อง ข้อความ รูปภาพมาโพส หรือนำข้อความใดๆไปโพสที่นี่หรือที่อื่นๆ กรุณาพยายามติดต่อขออนุญาตเจ้าของเรื่องก่อนนะครับ
4.ห้ามแจกเบอร์ แลกเมล บอกเมล แลก msn บนบอร์ด
โดยเฉพาะการบอกเบอร์ หรือเมลของคนอื่นโดยที่เจ้าของไม่ยินยอม
5.ขอให้นักเขียนทุกคนอย่าโกหกคนอ่านว่าเป็นเรื่องจริงในกรณีแต่งเติมเพิ่มแม้แต่นิดเดียว ถ้าเป็นเรื่องจริงก็ให้บอกว่าเรื่องจริง ถ้าเป็นเรื่องแต่งให้บอกว่าเรื่องแต่ง ให้ชี้แจงว่าเป็นเรื่องแต่งแม้จะแต่งเพิ่มขึ้นแค่ไม่ถึง 10 % ก็ตามเพราะมีคนมากกมายทะเลาะเสียความรู้สึกเพราะเรื่องนี้มามากแล้ว
6.อย่าพูดคุย ทักทาย นักเขียน คนอ่่านโดยรีพลายดังกล่าวไม่เกี่ยวพันกับนิยายให้มากนัก เช่น คนเขียนโพสนิยายหนึ่งตอน ก็ควรคอมเม้นต์สักคอมเม้นต์เีดียวก็เพียงพอแล้ว ถ้าจะพูดคุยกันมากขึ้นแนะนำให้ไปตั้งกระทู้ใหม่ที่ห้องพูดคุยทั่วไป และทำลิงค์โยงมายังนิยาย และให้นักเขียนทุกคนทำลิงค์จากนิยายไปยังกระทู้พูดคุยเกี่ยวกับแฟนคลับนิยายในรีพลายแรกด้วย เพราะการที่คนเขียนและแฟนคลับพูดคุยกันมากทำให้หานิยายที่จะอ่านยาก ไม่เจอ ลำบากกับคนที่ไม่ได้เข้ามาตามอ่านทุกวัน
เวปไซต์แห่งนี้เป็นเวปไซต์ส่วนบุคคลที่ได้รับความคุ้มครองจากกฏหมายภายในและระหว่างประเทศ การเข้าถึงข้อมูลใดๆบนเวปไซต์แห่งนี้โดยไม่ได้รับความยินยอมจากผู้ให้บริการ ถือว่าเป็นความผิดร้ายแรง
ข้อความใดๆก็ตามบนเวปไซต์แห่งนี้ เกิดจาการเขียนโดยสมาชิก และตีพิมพ์แบบอัตโนมัติ ผู้ดูแลเวปไซต์แห่งนี้ไม่จำเป็นต้องเห็นด้วย และไม่รับผิดชอบต่อข้อความใดๆ โปรดใช้วิจารณญาณของท่านที่เข้าชม และ/หรือ ท่านผู้ปกครองในการให้ลูกหลานเข้าชมกรุณาอ่านเพิ่มเติมที่นี่
http://www.thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0........................
สำหรับเรื่องสั้นเรื่องนี้อยากบอกว่าแรงมากๆนะคะ สำหรับใครที่ไม่ชอบฉาก SM กรุณากดปิดไปเลยนะคะ
และก็สำหรับเรื่องสั้นเรื่องนี้ เป็นการแต่งของ ป้ามหา....(หิ่น) ซึ่งเทียนฉินได้ทำการขออนุญาติมาเรียบร้อยแล้ว เรื่องนี้ได้เคยลงไว้ที่เวปปิดแห่งหนึ่งเมื่อนานมากแล้วคะ
เอาไว้อ่านคั่นเวลารอเรื่องใหม่ของใบปอนะ
ติดตามอ่านได้เลยคะ
..........
กรงแก้ว
แสงสว่างที่สาดเข้าตากะทันหันทำให้คนที่ตกอยู่ในความมืดมาเป็นเวลานานต้องหลับตาที่พร่าจนมองไม่เห็นไปชั่วขณะก่อนจะพยายามเบิกตาขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงใหญ่ที่ยืนตระหง่านค้ำหัวนั้นคุ้นตาคุ้นใจดี แต่สีหน้าเครียดถมึงทึงเหมือนจะฉีกเขาออกเป็นชิ้นๆต่างหากที่ไม่เหมือนเดิม
“คุณกฤษ...” ร่างเพรียวบางที่เคยสง่างามและเปี่ยม
เสน่ห์อันน่าหลงใหลนอนขดอยู่บนพื้นสกปรกของโกดัง
“ยังจำฉันได้อีกเหรอ?” น้ำเสียงเย็นเยือกทั้งที่ดวงตาคมนั้นราวกับลุกเป็นไฟ
“ผมขอโทษ...” ศีรษะของเขาปวดร้าวทุกครั้งที่ขยับตัว แต่ชายหนุ่มก็พยายามยันตัวลุกขึ้นนั่ง
“เก็บคำนั้นไว้เถอะ เพราะมันไม่มีประโยชน์ ตอนที่ได้ยินว่ามีคนช่วยให้รุจิราหนี ฉันไม่คิดว่าจะเป็นแก”
เนติหลับตาลงอย่างปวดร้าวเมื่อได้ยินสรรพนามที่กฤษณะเรียกเขา ‘ฉัน กับ แก...’ ครั้งแรกที่เจอกันตอนที่เขายอมขายชีวิตให้เท่านั้นที่กฤษณะเรียกเขาอย่างนั้น แต่หลังจากนั้นกฤษณะก็ไม่เคยเรียกเขาแบบนั้นอีก
“ผมไม่ได้ช่วยให้เธอหนี...แต่ผมพาเธอกลับมาตายไม่ได้”
“หึ...ในสายตาแก ฉันมันโหดเหี้ยมอำมหิตนักใช่ไหม กลัวฉันจะฆ่าเมียตัวเองหรือไง....มิน่าล่ะแกถึงต้องขนเครื่องเพชรกับเงินไปเป็นทุนสำหรับหนีฉัน...แกคิดว่าจะหนีฉันพ้นหรือไง?” หางเสียงของกฤษณะสั่นพร่าจนไม่น่าเชื่อว่านั่นคือนายผู้โหดเหี้ยมของเขา คนที่ได้ชื่อว่าไร้หัวใจ ทุกอย่างในชีวิตต้องดีดลูกคิดรางแก้วถึงผลประโยชน์ที่จะได้รับเท่านั้น
แต่วันนี้แม้จะยืนตระหง่านค้ำหัวเขาไว้…แต่แววตาของกฤษณะกลับดูพ่ายแพ้อย่างสิ้นเชิง
“เครื่องเพชรกับเงินที่ไหน?...ผมไม่เข้าใจ...แล้วผมก็ไม่เคยคิดจะหนีไปจากคุณกฤษ”
“อย่าโกหกฉันเนติ...แกก็รู้ว่าฉันเกลียดคนโกหกที่สุด”
“ผมไม่เคยโกหก”
“แล้วนี่อะไร?” กระดาษยับๆแผ่นหนึ่งถูกร่อนลงตรงหน้า เนติคลี่ออกอ่านข้อความสองบรรทัดนั้นกลับไปกลับมาอย่างคิดไม่ถึง รุจีราไม่ได้แค่วางยานอนหลับเขาเพื่อหนีไป แต่เธอวางยาพิษไว้ให้เขากับกฤษณะต้องเจ็บอีกจนได้
‘หนีไปเถอะนะเน...อย่าอยู่เป็นสัตว์เลี้ยงของเขาอีกเลย เงินกับเครื่องเพชรในกระเป๋านี่คงพอให้เธอไปได้ไกล และพอที่จะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน...’
ลำพังแค่รุจีราหอบลูกหนีไปก็ว่าร้ายแรงแล้ว…ข้อความเหล่านี้ยิ่งเหมือนราดน้ำมันเข้ากองไฟ
เธอให้เขาไปจากกฤษณะเพื่อเริ่มต้นใหม่กับคนอื่น...สิ่งนี้ต่างหากที่ทำร้ายกฤษณะ เพราะสำหรับกฤษณะ เขาไม่ได้เป็นสัตว์เลี้ยงหรือทาสที่ถูกซื้อชีวิตมาอย่างที่รุจีราเปรียบเทียบ แต่เป็นเสมือนคนในครอบครัวเพียงคนเดียวที่กฤษณะมี และอีกคนที่กฤษณะเว้นที่ในหัวใจเตรียมไว้ให้ก็คือลูก...
รุจีราพรากลูกไปแล้ว และเธอได้ทิ้งข้อความที่คิดว่าจะทำร้ายเขาไว้อีก...ดูเหมือนว่าเธอกำลังทำสำเร็จ
“ผมไม่รู้เรื่องจริงๆครับ” เนติส่งสายวิงวอนและเอื้อมมือไปหาแต่กฤษณะปัดมือเขาทิ้งอย่างไม่ใยดี
“แต่จดหมายนี่อยู่ในตัวแก!”
เนติอึ้งไปชั่วขณะก่อนที่จิ๊กซอว์ในสมองเขาจะเรียงกันครบ แม้จะวางยาเขากับพวกแม่บ้านได้ แต่รุจีราไม่มีทางออกจากบ้านโดยผ่านยามไปได้หากไม่มีคนในช่วย และคนๆนั้นคือสายชล หนุ่มหน้าสวยผู้มีหน้าที่ ‘รับรอง’ แขกคนสำคัญๆให้กฤษณะ
หลายโครงการที่ได้มาง่ายๆเพราะร่างกายสวยงามยั่วยวนของสายชล แต่กฤษณะกลับไม่เคยเรียกสายชลมารับใช้บนเตียงเพราะหน้าที่นั้นมีให้เฉพาะเนติ สิ่งนี้สร้างความผิดหวังและโกรธแค้นให้สายชลมาตลอด
มิน่าเขาถึงถูกฟาดสลบตั้งแต่ยังไม่ออกจากสนามบิน....ปล่อยให้รุจีราหนีไปต่างประเทศและทำให้เขากลายเป็นคนทรยศ แล้วสายชลก็รับผลประโยชน์ไปทั้งหมด
“แกช่วยให้เขาหนีเพราะต้องการเงินเป็นทุนที่จะหนีไปจากฉัน...ใช่ไหม!”
“ผมไม่เคยคิดไปจากคุณกฤษ...”
กฤษณะทรุดตัวลงนั่งบนส้นเท้า อุ้งมือใหญ่บีบปลายคางเรียวให้เงยขึ้นสบตากันใกล้ๆ หากมีความเกลียดชังเจือปนอยู่สักนิดเนติคงไม่ปวดหัวใจอย่างนี้
ดวงตาสีน้ำตาลเข้มด้วยอารมณ์ผิดหวังและเจ็บปวด ความเจ็บปวดที่มาจากเนติล้วนๆ ไม่เกี่ยวกับรุจีราแม้แต่น้อย
เนติทั้งอยากร้องไห้และหัวเราะในเวลาเดียวกัน
อยากร้องไห้ให้กับความเจ็บปวดที่กฤษณะได้รับ...และอยากหัวเราะที่ตัวเขามีอิทธิพลกับ ‘นาย’ ผู้ไร้หัวใจได้ถึงขนาดนี้ ทำไมที่ผ่านมาเขาถึงไม่เคยรู้ตัวมาก่อนเลยหนอ.....
“แกทำอย่างนี้ทำไมเนติ...แกทำทำไม!...คนเดียวในโลกที่ฉันคิดว่าจะไม่มีวันทรยศฉันก็คือแก...แต่ฉันคิดผิด...แกมันก็ไม่ต่างจากคนอื่นๆ ที่พร้อมจะแว้งกัดฉันได้ทุกเมื่อ”
น้ำเสียงของกฤษณะเย็นเยือก กัดกร่อนหัวใจทั้งคนฟังและคนพูดให้เจ็บยิ่งกว่าเดิม ระหว่างเขาสองคนไม่เหลือกำแพงใดๆอีกแล้ว แต่ทำไมต้องมารู้ตัวเอาในสถานการณ์อย่างนี้
“คุณกฤษ...ผมไม่เคยคิดจะทรยศคุณเลยสักครั้ง...”ยังพูดไม่ทันจบประโยค กฤษณะก็กระชากปืนออกมายิงใส่
เปรี้ยง!!!
เสียงปืนทำให้ลูกน้องที่ยืนอยู่หน้าโกดังรีบพรวดพราดเข้ามา ทุกคนถึงกับยืนนิ่งขึงกันไปหมดเมื่อเห็นเนติถูกยิง ที่ต้นขา
แม้จะมีเสียงหอบหายใจด้วยความเจ็บ แต่กลับไม่มีเสียงร้องสักแอะจากชายหนุ่ม เลือดไหลทะลักออกมาจนชุ่มกางเกงสีเทาที่เนติสวมอยู่อย่างรวดเร็ว
ชายหนุ่มหลับตาและกัดฟันกรอดเพื่อข่มความเจ็บปวดก่อนจะลืมตาขึ้นมองกฤษณะอีกครั้ง แววตาภักดีและจริงใจที่เปล่งออกมายิ่งตอกย้ำให้กฤษณะเจ็บปวดมากขึ้นกว่าเดิม
“แกทำให้ฉันเจ็บเสียยิ่งกว่าการที่ฉันต้องเสียลูกไป...แกทำฉันเจ็บแสบที่สุด...ในเมื่อฉันเลี้ยงดีๆแกไม่ชอบ งั้นต่อ ไปนี้ฉันจะเลี้ยงแกอย่างหมาตัวหนึ่ง...”กฤษณะกระซิบเสียงเครียดใส่หูเนติก่อนที่จะผลักเขาให้ลงไปนอนอยู่กับพื้นอย่างเดิม
“ดอน!”
“ครับนาย”
“เอามันไปที่เรือนเล็ก...แล้วเอาโซ่มาให้ฉันด้วย”
“เอ่อ...นายจะเอาโซ่มา...เอ่อ...” ชายวัยกลางคนผู้เป็นเหมือนมือขวาของกฤษณะและเห็นเขามาตั้งแต่อายุ15เอ่ยเสียงตะกุกตะกักอย่างลำบากใจ
“บอกให้ไปเอาโซ่มา...คงไม่ต้องบอกใช่ไหมว่าฉันจะเอามาทำอะไร...เพราะถ้าโง่จนคิดไม่ออกฉันจะเอาสมองแกออกซะ!”
“ครับนาย”
นายดอนรีบวิ่งไปทันที ขณะที่ร่างโปร่งถูกหิ้วปีกพาไปยังเรือนไม้ยกพื้นหลังเล็ก ซึ่งเป็นบ้านพักของเนติเอง...นับตั้งแต่กฤษณะแต่งงานเนติก็ย้ายตัวเองลงมาอยู่ที่เรือนหลังนี้เพื่อป้องกันไม่ให้รุจีรารู้ถึงความสัมพันธ์ระหว่างเขากับกฤษณะ แต่คนที่ทำให้รุจีราจับได้กลับเป็นกฤษณะเสียเอง
ครู่เดียวนายดอนก็หอบหิ้วโซ่เส้นเขื่องกับกุญแจมาส่งให้กฤษณะ แล้วรีบถอยออกไป อารมณ์ของกฤษณะตอนนี้ไม่ว่าใครก็ไม่กล้าเฉียดใกล้ทั้งนั้น
กฤษณะตรงเข้าไปกระชากข้อเท้าเนติมาคล้องด้วยโซ่แล้วล่ามติดกับขาเตียง ก่อนจะดึงใบหน้าขาวซีดให้เงยขึ้นสบตา
“ต่อไปนี้ฉันจะเลี้ยงแกอย่างสัตว์ให้สมกับที่แกเที่ยวบอกใครต่อใคร...แกจะได้รู้รสชาติไง...ว่าสัตว์เลี้ยงจริงๆน่ะมันเป็นยังไง” พูดจบกฤษณะก็ผลักจนเนติหน้าหงายลงไปกระแทกกับพื้นอีกครั้ง แล้วออกจากห้องไป เสียงลั่นกุญแจภายนอกบอกถึงการกักขังที่เข้มงวด
เนติค่อยๆพลิกตัวนอนหงาย ไม่สนใจกับแผลถูกยิงที่ขาหรือแผลถูกตีที่ศีรษะ ไม่มีอะไรทำให้เขาเจ็บได้ยิ่งกว่านี้อีกแล้ว การต้องเห็นคนที่รักเจ็บ ตัวเขาเจ็บยิ่งกว่าหลายเท่า และที่สำคัญกฤษณะเจ็บเพราะเขา!
........................
แล้วเจอกันคะ
*** ขออนุญาตแก้ไขคำห้อยท้ายของชื่อเรื่อง เพื่อลดความรุงรังของหัวข้อ แต่หากผู้แต่งมีเรื่องแจ้งเพิ่มเติม ก็สามารถแก้ไขชื่อเรื่องได้ตามปกติค่ะ
ทิพย์โมบอร์ดนิยาย
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
