เสียงกระซิบจากลมหนาว 8
ผมกัดริมฝีปากตัวเองแน่นเมื่อสัมผัสร้อนๆไล้ไปตามคอเรื่อยมาจนแผ่นอก เสื้อถูกกระชากออกอย่างรุนแรง จนผมนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ ดวงตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาทำให้ภาพที่เห็นพร่ามัว แต่ที่ชัดเจนที่สุดคือกล้องวีดีโอที่ถ่ายทุกฉากเอาไว้อย่างไม่มีตกหล่น
"อ๊ะ......." ร้องออกมาแค่นั้นแล้วจำต้องกัดปากตัวเองต่อ เมื่อมือข้างนึงของพี่ออทัมเค้นคลึงตุ่มไตสีหวานจนมันชูช่อขึ้นมา อีกข้างริมฝีปากร้อนกำลังดูดกลืนมันเข้าไปอย่างกระหาย ลิ้นสากเลียจนมันเปียกชื้นไปหมด สลับกันไปมาราวกับว่ามันเป็นขนมเลิศรส
"หยุด......พี่.......ฮึก......หยุดซะที......"
ผมที่ตอนนี้ไม่เหลือแรงจะดิ้นหนีทำได้เพียงขอร้องเขาผ่านเวลาและเสียงอันสั่นเครือ ใครก็ได้ช่วยหยุดเขาที ผมหันไปมองหน้าพี่เฟสก็พบว่าเขาหลบตาผม
ความหวังสุดท้ายของผม คือขอให้ใครซักคนมาช่วยผมที
"อย่า....."
เสียงถูกกลืนหายไปในลำคออีกครั้งเมื่อพี่ออทัมปิดปากผมด้วยริมฝีปากครั้ง มือหนาปะป่ายไปทั่วร่างกายผมอย่างถือสิทธิ์ ผมดิ้นอีกครั้งเมื่อมือของเขากำลังถอดกางเกงผมออกไป ผมพยายามถีบพวกเขาแต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผล ซ้ำยังช่วยให้เขาถอดกางเกงได้ง่ายๆอีกด้วย ช่วงล่างของผมไม่เหลืออาภรณ์ชักชิ้น ส่วนช่วงบนมีเพียงเสื้อที่ขาดวิ่น ตัวก็คงเต็มไปด้วยรอยอัปยศต่างๆมากมาย แขนขาถูกขึงราวกับนักโทษ
นี่ผมกำลังจะถูกข่มขืนหรือนี่
ไม่นะ.......ช่วยผมที.....!!
ผมดิ้นรนหนีมือใหญ่ที่เริ่มลูบคลำเจ้าส่วนนั้น ดวงตาของพี่ออทัมอาบไปด้วยอารมณ์บางอย่างทำเอาผมยิ่งกลัวเข้าไปใหญ่
"ม่ายยยยยยยยยยยยยยยย ไอดินนนนนนนนนน พี่ซัมเมอออออออออออออออร์ ช่วยด้วยยยย"
"ร้องไปก็เปล่าประโยชน์!! กูก็เห็นมึงอยากมีผัวจนตัวสั่นไม่ใช่เหรอ นี่กูก็ช่วยสงเคราะห์อยู่นี่ไง"
"ไม่........"
"ไม่อะไร ไม่อยากมีผัวคนเดียวรึไง"
พี่ออทัมกัดยอดอกผมอย่างแรงทำเอาผมร้องออกมาทั้งน้ำตา พี่จะทำร้ายผมไปถึงไหน ทำไมพี่ต้องทำร้ายผมขนาดนี้ด้วย ผมก็เป็นน้องของพี่ไม่ต่างไปจากพี่ซัมเมอร์นะ ทำไมถึงได้เกลียดผมนัก!!
"ไม่ใช่ เพราะผมเป็นน้อง...."
ปัง!!!
"ไอ้วินเทอร์!!!!/ลม"
เสียงของผมถูกกลบจากเสียงประตู ร่างสูงสองร่างเหนื่อยหอบก่อนจะกราดตามงไปทั่วห้อง สายตาสองคู่มาหยุดลงที่ผมกับพวกของพี่ซัมเมอร์ ไอดินโกรธจนตัวสั่น พี่ซัมเมอร์มองภาพนั้นอย่างตะลึงพรึงเพลิด
"มาเร็วดีนี่......อีกนิดเดียวเอง"
พี่ออทัมผละออกแล้วลุกขึ้นมาทรงตัวอย่างรวดเร็ว ไอดินพุ่งเข้าไปก่อนจะแลกหมัดกับพี่ออทัม ส่วนคนอื่นๆถอยห่างออกมา พี่ซัมเมอร์รีบวิ่งไปแย่งกล้องมาก่อนจะปามันทิ้งลงกับพื้นแล้วกระทึบมันจนไม่เหลือชิ้นดี
"ลม......ปะ......เป็นยังไงบ้าง"
พี่ซัมเมอร์มองมาทางผมอย่างอ่อนโยนปนรู้สึกผิด เขาเข้ามาสวมกอดผมไว้แต่ผมกลับดิ้นหนีสัมผัสของเขาจนเขาตกใจก่อนจะกอดผมแน่นขึ้น
"นี่เราเอง ซัมเมอร์เอง ไม่เป็นไรนะลม เราจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายลมอีกนะ ไม่ร้องนะครับคนดี" น้ำเสียงปลอบโยนทำให้ผมหายคลุ้มคลั่งขึ้นมาได้บ้าง ผมกอดพี่ซัมเมอร์ตอบอย่างโหยหาความอบอุ่น อ้อมกอดของพี่ซัมเมอร์อบอุ่นไม่แพ้ชื่อของเขาเลย
ช่วยถ่ายทอดความอบอุ่นของพี่.....มาให้ผมทีนะครับ
"มึงทำเหี้ยอะไรของมึง!!" ไอดินขยุ่มคอเสื้อของพี่ออทัมที่มุมปากแตกเลือดไหลซิบอย่างน่ากลัว เนื้อตัวของเขาสะบักสะบอมพอๆกับไอดิน หลังจากผ่านสงครามอันยาวนานมาร่วมสิบนาที
"ก็ทำกับคนเหี้ยๆย่างมันไง สมกันแล้วนี่"
สำหรับพี่.....ผมคงเป็นได้แค่สัตว์ชั้นต่ำอย่างนั้นสินะ พี่ไม่เคยเห็นผมเป็นนคนเลยด้วยซ้ำ และที่ทำทั้งหมดเพียงเพื่อจะสั่งสอนให้คนชั้นต่ำอย่างผมได้รู้สำนึกและสำเนียกว่าตัวเองควรยืนอยู่ตรงไหน อย่างงั้นสิ
ผลัก!!!
ไอดินชกพี่ออทัมอีกหมัดหนึ่งจนพี่ลงไปกองกับพื้น เขาลุกขึ้นมาอีกครั้งก่อนจะยืนอย่างโงนเงน แต่สายตาก็ยังคงความหยามเหยียดเอาไว้ไม่มีเปลี่ยนแปลง
"มึงไอ้สั-ด กูบอกมึงแล้วว่าซักวันมึงจะต้องเสียใจที่ทำกับมันแบบนี้ แต่มึงก็ไม่เชื่อ!!! มึงมันโง่ยิ่งกว่าควาย!!!"
"กูไม่เห็นว่าสิ่งที่กูทำมันผิดตรงไหน แล้วกูก็ไม่มีวันเสียใจที่ทำกับมันแบบนี้ด้วย!!"
"มึง!!!"
".........."
"วิน.......วินด์!!!!"
ไอดินร้องอย่างตกใจ เมื่อเห็นตัวผมโชกไปด้วยเลือด ส่วนพี่ซัมเมอร์ที่ทำอะไรไม่ถูกมาพักใหญ่แล้วก็ถึงกับได้สติ ผมที่ตอนนี้มีเสื้อของพี่ซัมเมอร์คลุมอยู่แต่ก็ทำให้เสื้อของเขาเปื้อนเลือด
เลือดของผม
เลือดที่แสนจะสกปรก แปดเปื้อนเต็มไปหมดเลย
"อึก......เราขอ.....โทษ......ที่ทำเสื้อนาย......อึก......เปื้อน"
ผมพูดไม่เป็นคำเมื่อเลือดสีแดงสดทะลักออกทางปากและจมูก ผมไม่รู้เหมือนกันว่ามันเป็นบ้าอะไร รู้แต่ตอนนี้กลิ่นคาวเลือดที่คละคลุ้งทำเอาผมสะเอียดอย่างห้ามไม่อยู่ ไอดินวิ่งหน้าตาตื่นมาทางผมก่อนจะอุ้มผมเอาไว้แล้วออกตัววิ่ง พี่ซัมเมอร์ที่ดูเหมือนจะทำอะไรไม่ถูกตอนแรกวิ่งตามไอดินมาติด ส่วนพี่ออทัม......เขาก็วิ่งตามมา แล้ววิ่งแซงขึ้นยังรถของเขา
ผมจะทำรถพี่เปื้อนรึเปล่า
เลือดสกปรกของคนโสมมอยางผม
"อย่า.......อึก......แค่กๆๆ"
"อยะ.....อย่าเพิ่งพูดอะไรวินด์......ทำใจดีๆไว้นะ เดี๋ยวก็ถึงโรงบาลแล้ว" ไอดินถิดเสื้อนักเรียนของเขามาซับเลือดให้กับผม จนเสื้อสีขาวเปลี่ยนเป็นสีแดงเพียงเวลาไม่นาน พี่ซัมเมอร์ค่อยๆใส่กางเกงให้ผมเพราะกลัวผมจะหนาว
มือของเขาสั่นมาก
พี่ครับ......ผมจะทำให้พี่เสียใจรึเปล่า
อย่าเสียน้ำตาเพราะคนอย่างผมเลยครับ
"ลมต้องไม่เป็นไรนะ......ไม่เป็นไรนะ เชื่อเราดิ" ผมได้แต่ยิ้มให้เขาอย่างเหนื่อยอ่อน กลิ่นคาวเลือดคละคุ้งไปทั่วคันรถ พี่ออทัมไม่ได้เอ่ยอะไรออกมา เขาสนใจแต่ท้องถนนแล้วสบถลั่นเมื่อรถคันนึงตัดหน้า
"ไอ้เหี้ย!!!พ่อมึงไม่เคยสอนขับรถรึไงวะ!!!"
เพียงเวลาไม่นานรถมาจอดหน้าโรงพยาบาลที่ใกล้โรงเรียนที่สุด ร่างโชกเลือดของลมถูกหามเข้าไปในห้องฉุกเฉิน เบื้องหลังห้องนั้น.....พวกเขาไม่มีวันรู้เลยว่า คนที่อยู่ข้างในนั้นจะเป็นเช่นไร ทำได้เพียงรอเวลา
"เพราะมึง!! ไอ้วินด์ต้องเป็นอย่างนี้ก็เพราะมึง!!" ไอดินกระชากคอเสื้อออทัมเข้ามาก่อนจะตวาดลั่น ออทัมไม่ทีท่าทีขัดขืนหรือเอ่ยอะไรทั้งนั้น
ในใจของเขาก็โทษตัวเองเช่นกัน
ที่เด็กคนนั้นต้องตกอยู่ในสภาพนั้น....เป็นเพราะเขาเอง!!
ซัมเมอร์ที่เดินไปมาเหมือนหนูติดจั่นอยู่หน้าห้องไม่สนใจใคร ก็ต้องเอะใจในชื่อของลมที่ไอดินเรียก แต่ประตูห้องฉุกเฉินที่เปิดออกมาเรียกความสนใจของเขาได้มากกว่า
"เพื่อนผมเป็นยังไงบ้างครับหมอ!!" เสียงของซัมเมอร์ทำให้อีกสองคนรีบวิ่งเข้ามามองหมออย่างคาดคั้น และรอคำตอบ
"เส้นเลือดฝอยในโพลงจมูดแตก คนไข้เสียเลือดมากทำให้ร่างกายอ่อนเพลีย แล้ว.....เอ่อ.....ร่องรอย....." คนเป็นหมออึกอักเมื่อพูดถึงร่องรอยเหมือนกายถูกข่มขืนบนตัวคนไข้ ไอดินกำหมัดแน่นขึ้นก่อนจะพูด
"ไม่มีอะไรหรอกครับหมอ เขาเป็นแฟนผมเอง........" คนเป็นหมอมองอย่างไม่เชื่อ แต่สุดท้ายก็ต้องจำยอมเชื่อเมื่อสบเข้าสายตาจริงจังนั้น
"เอ่อ....ยังไงก็แล้วแต่นะครับ ช่วงนีคนไข้ต้องการพักผ่อน ยังไงก็.....รบกวนพวกคุณกลับไปก่อนครับ เพราะหมอของดเยี่ยม"
"ผมขอรออยู่ข้างนอกก็ได้ครับ"
เตียงคนไข้ถูกเขนออกมา บนเตียงร่างๆหนึ่งที่สะบักสะบอมสวมชุดคนไข้สีเขียวอ่อนหลับตาพริ้ม ริมฝีปากบางยังคงบวมเจ่ออยู่ ซ้ำตรงคอยังมีรอยอัปยศที่ออทัมฝากแดงเถือกไปหมด ไอดินหลับตาข่มอารมณ์ทั้งหมดทั้งมวนไว้ก่อนจะเดินไปจับดวงหน้าอย่างหวงแหน
ขอโทษ
ได้ยินไหมว่าขอโทษ......
ไอดินขอโทษที่ดูแลสายลมของเขาไม่ดีพอ
..........
ซัมเมอร์ขอโทษที่ไม่สามารถช่วยอะไรได้เลย
...........
ส่วนอีกคน.....ออทัม......ขอโทษสำหรับทุกสิ่ง
ขอโทษในสิ่งที่ทำลงไป.......
ขอโทษจริงๆ........
****
บางครั้งคำขอโทษก็ไม่อาจลบล้างสิ่งที่กระทำลงไปได้
คนเราไม่สามารถกลับไปลบล้างอดีตได้ แต่เราทำปัจจุบันให้ดีที่สุดได้
เรื่องนี้เกิดจากสภาวะกดดันทางสังคมค่ะ ตอนที่แต่งๆกำลังเศร้า
เนื้อเรื่องมันเลยออกมาทำนองนี้
หลังๆอาจจะไม่ค่อยเศร้าเพราะกำลังลั้ลลา
จึงได้ไอ้ไป่ออกมาอีกเรื่อง 555+
ปล.เรื่องนี้แต่งเดือนมกรา จบต้นๆเมษาค่ะ
ปล2. ขอบคุณสำหรับทุกรีพรายค่ะ
ปล3.เจอคำผิดท้วงได้นะคะ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
