เสียงกระซิบจากลมหนาว 18
ผมลืมตาตื่นขึ้นมาในอ้อมกอดของไอดิน อ้อมกอดอบอุ่นนี้กลับมาเป็นของผมแล้วสินะ กลับมาเป็นของผมแล้วใช่ไหม??
"ตื่นแล้วเหรอ"
ไอดินยิ้มทักผม ผมส่งยิ้มอ่อนๆไปให้มันแล้วสำรวจดวงหน้าคมนั้น ดวงตาบวมเบ่งบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก ผมยกมือขึ้นไปลูบแก้มเขาเบาๆไอดินจับมือผมเอาไว้ก่อนที่เราจะจ้องตากันเนิ่นนาน
หน้าของเราขยับเข้าใกล้กันตามแรงโน้มถ่วงก่อนริมฝีปากจะประกบกันแนบแน่น ค่อยๆเป็นและค่อยๆไป ไม่จาบจ้อง ไม่หยาบคาย แผ่วเบาราวกับปุยนุ่น
มากขึ้น.....มากขึ้น.......และมากขึ้นจนเริ่มเลยเถิด มันเป็นสิ่งที่ผมไม่สามารถปฏิเสธมันได้เลย เพราะผมรู้สึกดีเหลือเกิน แต่ว่า....แต่ว่าร่างกายสกปรกนี้.......มันไม่คู่ควรให้ไอดินสัมผัสอีกต่อไป!!
ผมผลักไอดินออกจากตัวแล้วลุกขึ้นนั่งบนเตียง ไอดินมองผมอย่างไม่เข้าใจจนสุดท้ายก็ถอนหายใจแล้วผุดขึ้นนั่งอีกคน
"ขอโทษ" ไอดินเอ่ยขอโทษเสียงเบา ผมนั่งมองมือตัวเองเงียบๆ ความเงียบโรยตัวลงมา ทำให้บรรยากาศระหว่างเราอึมครึมขึ้นเรื่อยๆ
"กู......กูมันสกปรก"
น้ำตาผมร่วงผลอยเมื่อคิดถึงเรื่องอัปยศทั้งหลายแหล่ แต่เหนือสิ่งอื่นใด.....ผมก็เป็นเพียงมนุษย์คนหนึ่ง มีความรู้สึกนึกคิด ต้องการความรัก ต้องการการเอาใจใส่ และเห็นแก่ตัว ผมยอมแลกทุกอย่างกับความรัก
แม้แต่ความเป็นมนุษย์.....
"มึงไม่สกปรกหรอกวินด์"
"ไม่!กูมันสกปรก!กูมันสกปรก!!"ผมเริ่มฟูมฟายและทุบอกตัวเอง ไอดินจับแขนทั้งสองข้างของผมไว้แน่นจนผมไม่อาจขยับได้
ที่สกปรก.....คือหัวใจของกูต่างหากล่ะ
สกปรกที่ต้องการให้คนที่กูรัก........รักกู
สกปรกที่ไม่อาจทำใจยอมรับ.....กับความจริงที่ว่าไม่มีใครต้องการ
นี่แหละ......คือตัวผมล่ะ
ผมเดินออกจากห้องเรียนหลีกหนีความวุ่นวายมาหาที่เงียบสงบ ด้านหลังโรงเรียนดูร่มรื่นดีทำให้ผมยิ่งรีบตรงดิ่งไปยังที่แห่งงั้น หาที่นั่งก่อนจะหย่นก้นลงนั่งแล้วเงยน้ำมองท้องฟ้าไกล ไอดินนั่งลงข้างๆผมอย่างเงียบๆแล้วล้มตัวลงนอนหนุนแขนตัวเอง
"ยังคิดถึงฟ้าอีกเหรอ"
"หรือมึงไม่คิดถึง"
แล้วก็เงียบกันไปอีกหลังจากเหตุการณ์วันนั้น ไอดินก็ตาติดผมทุกวันไม่ยอมให้พี่ออทัมเข้าใกล้ผมเลย แต่เขาไม่รู้อยู่อย่างนึงไม่รู้ว่าพี่ออทัมโทรมาหาผม
โทรมาขู่.....ขู่ผมว่าจะบอกเรื่องนะนกับทุกคน
ไม่เว้นแม้แต่แม่ของผม
ถ้าแม่รู้จะเกิดอะไรขึ้น ถ้าทุกคนรู้เรื่องนั้นแล้วผมจะทำยังไง ผมไม่รู้เลย.....ไม่รู้เลย.....มันมืดแปดด้านจริงๆนะ ไม่มีทางออกให้กับปัญหาของผมเลย....ปัญหาที่ผมผูกมันขึ้นมาเอง
เขายื่นข้อเสนอมาผมก็จำเป็นต้องรับ ข้อเสนอที่แสนเจ็บปวดนั่น เขาบอกให้ผมเลิกคบกับไอดิน เขาบอกให้ผมห้ามยุ่งหรือคุยกับพี่ซัมเมอร์
เขาบอกให้ผมทำตามเขาทุกอย่างเหมือนอย่าง'ทาส'
ใช่......ทาส.......ผมเป็นได้แค่ทาส........ไม่ใช่น้องชาย!!!
"คิดไรอยู่วินด์"
"..........."
ผมไม่ตอบเพียงแต่มองหน้ามันด้วยใบหน้าที่ปั้นแต่งมาเสียดี ก่อนจะพูดถ้อยคำที่ฝึกมาตั้งแต่เมื่อคืน ขอโทษนะไอดิน......ขอโทษ
ขอโทษจริงๆ
ขอโทษที่กูมันเห็นแก่ตัว
"ไอดินกู......กูจะคบกับพี่ออทัม"
".........." มันสั่นอย่างเห็นได้ชัด มือหนากำหมัดแน่นอย่างสะกัดกั้นอารมณ์
"มึงเข้าใจกูนะ และขอร้องต่อไปนี้อย่ามายุ่งกับกูอีก กูกลัวพี่ออทัมจะเข้าใจผิด"
"ทุเรศ.........ไอ้ทุเรศ!!!" ไอดินตวาดลั่น ผมแค่นยิ้มทั้งๆความจริงแล้วแทบจะไม่มีแรงพูดด้วยซ้ำ ในใจเอ่ยขอโทษเขาครั้งแล้วครั้งเล่า
"..........."
"มึงเป็นบ้าอะไรอีก ไอ้วินเทอร์!! นี่มึงกำลังบอกกับกูว่ามึงจะคบกับพี่ชายของตัวเองอย่างนั้นเหรอ!! มันต่ำกว่าสัตว์อีก!!"
".........." ไม่มีแม้ถ้อยคำปฏิเสธให้ ขอบตาร้อนผ่าวก่อหยดน้ำใสๆจะหยาดลง
"กูขอร้องมึงนะวิน.....มีอะไรบอกกันบ้างได้ไหม.......หรือมึงไม่คิดว่ากูเป็นเพื่อน!!!"
"............"
"เพื่อนที่พร้อมจะช่วยแก้ปัญหา เพื่อนที่มึงจะจับมือเอาไว้แล้วก้าวผ่านอุปสรรค์ไปด้วยกัน......มึงไม่เคยคิดเหมือนกูเลยรึไง!!!" เขาเขย่าตัวผมอย่างบ้าคลั่ง
ขอโทษ......ไอดิน......ขอโทษ
"มันบังคับมึงรึไง.......อย่านึกว่ากูโง่นะไอ้วินด์!!!" ไอดินจ้องผมอย่างคาดคั้น ผมกัดปากแน่นหลุบตาหลบนัยส์ตาคมกล้า เขาช้อนหน้าผมขึ้นก่อนจะเอ่ยขอร้อง
"วินด์.......บอกกูนะ มีอะไรก็บอกกู กูพร้อมจะช่วยมึง ยืนอยู่เคียงข้างมึง อยู่ตรงนี้......ที่ข้างๆมึง ขอแค่มึงบอกกู.......กูก็พร้อมจะช่วยมึงเสมอเลย......."
".........."
"แค่บอกกูนะวินด์.......แค่บอก......" ไอดินคุกเข่าลงก่อนจะจับมือผมจุมพิตแผ่วเบา มันมองผมอย่างร้องขอและเว้าวอน ผมโน้มตัวลงก่อนจะกอดมันเอาไว้เต็มอ้อมแขน ปากก็พร่ำขอโทษไม่ขาด
"กู.....ฮึก......ขอโทษ....." ผมตอบด้วยเสียงสะอึก
ขอโทษสำหรับทุกสิ่งทุกอย่างและขอบคุณมากๆที่ดีกับคนอย่างกูนะ......ไอดิน
"ลมวันนี้ไปบ้านเรานะ"
"หืม"
"ก็วันนี้วันเกิดเรา แล้วที่บ้านก็จัดงานให้ ลมไปนะๆ"พี่ซัมเมอร์จับมือผมแน่นมาก สายตาเว้าวอนออดอ้อนและร้องขอ ใช่ครับ......วันนี้เป็นวันเกิดของพี่ซัมเมอร์ ซึ่งนั่นก็หมายความว่าเป็นวันเกิดของผมเหมือนกัน!
ที่บ้านของผม......แม่คงรออยู่
รอให้ผมกลับไปฉลองกับท่าน
ฉลอง.....ที่ผมเกิดมา
ท่านคงรอผมพร้อมเค้กก้อนโตและของขวัญกล่องใหญ่ บ้านคงประดับเต็มไปด้วยลูกโป่งและริบบิ้นหลากสี นั่งรอลูกชายนอกไส้คนนี้กลับไปฉลองกับท่าน
ท่านบอกผมว่า.....วันนี้คือวันที่ท่านมีความสุขที่สุด สุขเพราะมีผมเกิดมา
แล้วผมจะไป.....ไปบ้านนั้นได้ยังไง
แม้ว่าในใจลึกๆแล้ว ผมจะอยากไปมากก็ตาม
"ขอโทษนะซัมเมอร์.......แต่เราติดธุระ"
******
ตอนที่ 18 แล้ว ง่าาาา
เริ่มถึงตอนที่ข้าพเจ้าต้องเข้าไปแก้ไขแว้วว เอิ๊กๆ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
