เสียงกระซิบจากลมหนาว 25
ในที่สุดก็มาถึงโรงพยาบาลเสียที เวลาในรถมันช่างเชื่องช้าเหลือเกินในความรู้สึก ผมอุ้มร่างเล็กลงจากรถก่อนจะวางบนเตียงที่บุรุษพยาบาลเข็นมารออยู่แล้ว ผมรู้สึกเหมือนว่า.......มันห่างผมไปทุกที......ทุกที........ทั้งๆที่ผมยังกุมมือมันไว้มั่นตลอดทางไปห้องฉุกเฉิน
ประตูบานนั้นปิดลงพร้อมๆกับร่างของมันที่หายวับไป เบื้องหลังประตูบานนั้นจะเป็นยังไงกันนะ......มีเพียงพระเจ้าที่ล่วงรู้คำตอบ
แต่พระเจ้าครับ.......หากแลกได้....หากแลกชีวิตกับมันได้.......พระเจ้าเอาชีวิตผมไปแทนเถอะครับ.........ขออย่าให้มันเป็นอะไรไปเลย
ผมคงอยู่ไม่ได้หากต้องเสียมันไปอีกคน......
ทุกครั้งที่ประตูห้องฉุกเฉินถูกเปิดออก เหมือนกับว่าความหวังจะก่อขึ้นแต่แล้วก็หลุดร่วงไป เป็นอย่างนี้เรื่อยๆจนกระทั่งมีคุณหมอร่างท้วมในชุดสีเขียวเดินออกมา
"ไม่ทราบว่าใครเป็นญาติของคนไข้ครับ คนไข้เสียเลือดมากแล้วเลือดของทางโรงพยาบาลเราไม่เพียงพอครับ ไม่ทราบว่าใครมีเลือดกรุ๊ปโอเนกาทีฟบ้างครับ"
"ฉันเป็นแม่เค้าค่ะ.......ฉันเลือดกรุ๊ปเอบี ไม่ทราบว่าใช้ได้ไหมคะหมอ......" คุณป้าเขย่าตัวหมออย่างมีความหวัง
"ขอโทษด้วยนะครับ คือเราต้องให้เลือดโอเนกาทีฟกับคนไข้เท่านั้นครับ"
"แล้วถ้าเลือดกรุ๊ปโอเฉยๆล่ะครับคุณหมอ" ผมถามออกไปทั้งๆที่ก็รู้คำตอบดีอยู่แล้ว......แต่ว่า......แต่ว่าอาจเป็นไปได้ก็ได้นี่.......
ตราบที่มีลมหายใจ เราก็ไม่ควรหมดหวัง
"ขอโทษนะครับ เดี๋ยวทางโรงพยาบาลจะประกาศรับบริจาคครับ แต่ว่า......คงมีเวลาไม่มาก......"
คำพูดของคุณหมอทำให้ทั้งผมและคุณป้าอึ้ง ไม่จริง!!!มันต้องไม่เป็นอะไร!!สายลมอันอ่อนโยนของผมต้องไม่เป็นอะไร!!!
ใช่แล้ว!!! ครอบครัวนั้น!!! พ่อแม่และพี่ๆของมันต้องมีซักคนที่กรุ๊ปเลือดตรงกัน!!!
"คุณป้าครับ......ลมต้องรอดครับ!!มันต้องไม่เป็นอะไร มันหนังเหนียวจะตาย......" ดวงตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความหวังของผมทำให้คุณป้ายิ้มบางๆอย่างอ่อนแรง
"ลมน่ะ......ความจริงแล้วเค้าอาจต้องจากป้าไปตั้งแต่เด็กๆแล้วล่ะ......"
"............" ผมได้แต่เงียบฟัง
"ป้ารู้นะ ว่าตลอดเวลาที่ผ่านมาน่ะ เค้าต้องเจ็บปวดขนาดไหนกับเรื่องต่างๆ เขาเปราะบางเกินไป บางครั้งป้าก็คิดว่า........."
"ไม่นะครับป้า!! เราต้องไม่หมดหวัง มันต้องรอด วินมันต้องไม่เป็นอะไร!! ผมจะไปขอร้องครอบครัวนั้น!!" คุณป้านิ่งไป
"คุณป้าจำพี่ชายฝาแฝดของลมได้มั้ย ตอนนี้มันรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาลนี้ ผมจะไปขอร้องพวกนั้น!!" และก็เป็นอีกเช่นเคยที่คุณป้าเงียบไป
ผมไม่รอฟังคำตอบอะไรจากท่านอีกแล้ว วินต้องรอด.....มันต้องไม่เป็นอะไร!!!
ก๊อกๆๆๆๆๆๆ
เป็นอีกครั้งที่ผมรัวประตูห้องนี้ ซักพักคนที่เดินมาเปิดประตูคือคนเดิม คนที่แล้งน้ำใจที่สุดและทำให้ไอ้วินของผมเจ็บปวดที่สุด!!!
"มีอะไรอีก"
"มึงเลือดกรุ๊ปอะไร!!" มันทำหน้างงก่อนจะมองผมด้วยสายตาสงสัย แต่ผมไม่มีเวลาแล้ว.....คนที่ผมรักมากที่สุดกำลังจะจากไป ผม........ผมยอมละทิ้งทุกสิ่งแม้ศักดิ์ศรีของตัวเองเพื่อคนที่ผมรัก!!
"มึงจะมาไม้ไหนเนี่ย! น้องกูต้องการพักผ่อน"
"ถ้ากูบอกว่าน้องมึงกำลังจะตายล่ะ!!น้องมึงกำลังจะตายได้ยินไหม!!"
"มึงพูดเหี้ยอะไรของมึงเนี่ยไอ้เหี้ย!! อยู่ๆมาแช่งน้องกูเพื่ออะไร!!" ไอ้ออทัมขยุ่มคอเสื้อของผมไว้แน่น พ่อกับแม่ของมันวิ่งออกมาดูเหตุการณ์อย่างตกใจ
"เพราะพวกมึงทุกคน!!!เพราะพวกมึงนั่นแหละ!!!!ไอ้วินถึงกำลังจะตาย!!!!ได้ยินไหม!!!!"
".......อะ........อะไรนะ" ไอ้ออทัมถามเสียงสั่น ผมปาดน้ำตาก่อนจะจ้องมันอย่างเครียดแค้น
"เพราะมันมีพ่อแม่และพี่เลวๆอย่างพวกมึงนั่นแหละ.......พวกมึงไล่มันไปตาย!!!!"
จากที่คิดจะมาขอร้องและคุกเข่าอ้อนวอน มาตอนนี้มันกลับตลาปัตรไปหมด ความแค้นที่มันฝังลึกในใจของผมระเบิดออกมาอย่างห้ามไม่อยู่ มันมาจนสุดทางแล้ว
"มะ......หมาย......หมายความว่า......ยังไง เธออย่ามาพูดมั่วๆนะ" หึ น่าสมเพชจริงๆ ตกใจอะไรกันคุณป้า หรือว่าคุณมีลูกแค่สองคนจริงๆล่ะ
"ผมไม่ได้มั่ว!!คุณก็ลองคิดดูดีๆสิว่าคุณมีลูกกี่คน!!!"
ไม่มีคำตอบรับหรือปฏิเสธใดๆทั้งสิ้น ผู้ใหญ่ทั้งสองคนนิ่งเงียบและไม่ไหวติงไปไหน เหมือนกำลังจอมจมอยู่ในวังวนแห่งอดีต และห้วงความคิดที่ผมก็ไม่อาจจะหยั่งถึง
"มึงหมายความว่าไงไอ้ไอดิน!!มึงต้องการอะไรกันแน่ ออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!"
อะไรจะโง่ขนาดนั้น ทีอย่างอื่นน่ะฉลาดจัง พอมาเวลานี้มึงกลับโง่เง่ามองไม่เห็นความจริงที่ผมพยายามจะสื่อออกมา
"เขา......ละ.....ลูก.......ลูกของฉันอยู่ไหน........"
เสียงสั่นๆกับใบหน้าซีดเซียวบ่งบอกได้เป็นอย่างดีว่าอีกฝ่ายพอจะประติดประต่อเรื่องได้แล้ว ร่างกายของหญิงสูงวัยสั่นเทิ้มไปด้วยความหวาดกลัวหรืออะไรก็แล้วแต่เท่าที่คนๆนึงจะแสดงอาการออกมาได้ คนเป็นสามีเองก็หน้าซีดเผือดลงเช่นกัน แต่ก็ยังพอมีสติอยู่บ้าง
"เค้า.......เค้า.......ฮึก........"
ผมกัดริมฝีปากตัวเองจนเป็นเส้นตรง มาเสียใจอะไรตอนนี้ เมื่อก่อนไม่เคยเห็นจะดีกับมันเลย ไม่มีแม้เยื่อใยบางๆที่คนเป็นแม่เป็นลูกควรจะมีให้กัน อะไรกันที่ขวางกั้นเส้นใยนั้นเอาไว้ ผมไม่รู้และไม่ได้อยากจะรู้เรื่องนั้น แต่อยากจะรู้จริงๆว่าทำไมกัน......ทำคุณถึงทอดทิ้งมันได้ ทอดทิ้งมันไปได้ถึงสองครั้ง
ทั้งอดีต และตอนนี้.......
"ผม........ป้าผิณบอกว่า คุณทิ้งมัน คุณยกมันให้ป้าพิณจริงรึเปล่า........" ปากพูดไปทั้งๆที่ความจริงก็รู้กันอยู่ในใจ แต่ก็อดที่จะเจ็บแทนมันไม่ได้จริงๆ
แต่มันก็โง่เหลือเกิน.......ไม่เคยโกรธ ไม่เคยเกลียด แต่กลับพยายามเข้าหา......ทั้งๆที่ครอบครัวนี้ตั้งแง่รังเกลียดมันขนาดนั้น
คุณสูงวัยเม้มริมฝีปากแน่น ร่างนั้นสั่นเทิ้มยิ่งขึ้นกว่าเดิม ร้องไห้ปริ่มจะขาดใจเมื่อได้ยินคำถามที่แทงใจดำๆที่เต้นตุบๆอยู่ในร่างตรงหน้านั้น เสียงสะอื้นปนเสียงพรึมพรำของครอบครัวนั้นไม่ได้ศิวิลัยกับผมแม้แต่น้อย
ยังไงก็แล้วแต่.....คนพวกนี้ต้องไปช่วยไอ้วินด์ก่อน จากนั้นผมก็จะถีบหัวส่งให้คนพวกนี้ไปไกลๆจากชีวิตของไอ้วินด์จริงๆจังๆเสียที อาจจะดูเลว.....แต่ผมจะไม่ทนอีกต่อไปแล้ว
ไอ้วินด์มันต้องเสียใจแค่ไหนที่โดนคนพวกนี้ทำร้าย
ต่อจากนี้........ผมจะพามันโบยบินหนีความเจ็บปวดนี้เอง
คนที่ให้เลือดคือไอ้ออทัมคนที่เป็นพี่ชายแท้ๆของมันเอง ดูเหมือนทุกคนจะไม่พูดไม่จากันแม้แต่น้อย มีเพียงความเงียบกับใบหน้าที่ฉายชัดว่ากังวลใจอย่างถึงที่สุดเท่านั้น เบื้องหลังประตูบานใหญ่ไม่รู้ว่ามันจะโดดเดี่ยวซักเพียงไหน หรือหนาวเพียงใด
แต่ขอให้รู้เอาไว้ว่าคนๆนี้รู้สึกไม่ต่างไปจากมึงเลย.......
"ทำไม.......ทำไมถึงไม่เคยบอกกัน......ฮึก.....ทำไม........" อยู่ๆคนที่สะอื้นฮักในอ้อมกอดของสามีก็ทะลุกลางป้องขึ้น ไม่ผมไม่สนใจคำถามนั้นแม้แต่น้อย สนใจก็แต่คำตอบที่ผมเคยถามคุณไปแต่ไม่ได้คำตอบนั่นแหละ
"............."
มีเพียงความเงียบเป็นคำตอบ ผมที่รู้ความจริงข้อนี้ก็ไม่คิดจะตอบให้พวกเขากระจ่างหรอก คุณป้าเองก็คงไม่ต้องการจะพูดด้วยเพราะมันก็ดูเหมือนจะใจร้ายเกินไปหากจะบอกว่าที่ทำไปทั้งหมด เพียงเพราะไม่อยากให้ไอวินห่างอ้อมอกไป
เพราะคุณป้ารักมันมากเกินไป มากจนทำทุกอย่างเพื่อที่จะรั้งมันเอาไว้ในอ้อมกอด รั้งมันเอาไว้ไม่ให้จากไปไหน จนลืม......ลืมความรู้สึกของมันไป
ทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะความเห็นแก่ตัวของมนุษย์
เกิดขึ้นเพราะกลัวสูญเสีย กลัวจะต้องพลัดพรากจากคนที่ตนรัก
ประตูบานนั้นถูกผลักออก พร้อมๆกับไอ้ออทัมที่ใบหน้าซีดเซียวมือของมันกำแน่น ก่อนจะมองมาทางผมด้วยสายตาที่อ่อนล้า ไม่สงสารหรอกนะ......กูไม่สงสารคนที่ทำร้ายคนที่กูรักอย่างมึงหรอก
".......นะ......น้องเป็นยังไงบ้างลูก......."
"............"
มันไม่ตอบแต่กลับกำมือแน่น สายตาน่ากลัวถูกส่งไปยังแม่ของมันเอง ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมถึงมองคนที่ให้กำเนิดมันอย่างนั้น ครอบครัวนี้เริ่มสั่นคลอนแล้วสินะ แต่ว่าถ้าไอวินมันรู้.....รู้ว่าตัวเองเป็นต้นเหตุ มันจะเป็นยังไงนะ
"เขาไม่ใช่น้องผมใช่ไหม........แม่มีแค่ผมกับไอ้ซัมเมอร์ใช่ไหม!!"
พายุอารมณ์โหมพัดหอบเอาความร้อนรุ่มเข้ามาในหัวใจ สภาพจิตใจของแต่ละคนตอนนี้แตกต่างกันไป กรุ่นโกรธกับความจริงที่ไม่เคยรู้ เสียใจกับการกระทำในอดีต และรู้สึกผิดจนไม่อาจให้อภัยตัวเอง
".............."
"ทำไมไม่ตอบผมล่ะแม่!!ไอ้ลมไม่ใช่น้องผมใช่ไหม!!"
"เขาเป็นน้องของลูก.......และ......เป็นแฝดคนละฝากับซัมเมอร์ ชื่อของเขา.......ชื่อของเขา.......ฮึก.......แม่ตั้งให้ว่า'วินเทอร์'"
".............."
"ฤดูหนาวที่แม่ชอบ" คนเป็นแม่หยุดพูดก่อนจะซบหน้าลงกับมืออีกครั้ง ต่อให้ร้องไห้จนขาดใจตายไปตอนนี้ มันก็ไม่เพียงพอที่จะต่อลมหายใจใครหรอก
".......แต่.......ผม.......โธ่โว้ยยยยยย"
ไอ้ออทัมชกมือของตัวเองลงบนกำแพงแข็งแกร่งด้านหน้า มันชกรัวจนมือแตกเลือดซึมออกมา ผมไม่คิดจะห้ามหรอก คนอย่างมันแค่นี้ยังน้อยไปเสียด้วยซ้ำ
น้อยเสียจนเทียบไม่ได้กับสิ่งที่มันเคยทำกับคนของผมเลยแม้แต่น้อย
"แม่บอกผมสิ!!!บอกผมว่ามันไม่จริง!!!! ผมไม่เชื่อ!!มันต้องไม่ใช่อย่างนี้สิวะ!!!!" เสียงโวยวายทำให้นางพยาบาลที่อยู่ใกล้ๆวิ่งมาแล้วรีบตักเตือนเสียยกใหญ่ว่าอย่าส่งเสียงดังรบกวนคนอื่นเขา จะบอกว่าสมน้ำหน้าก็คงจะใช่
เป็นไงล่ะ เข้าใจความรู้สึกของไอ้วินมันมั่งรึยัง
เข้าใจบ้างมั้ย!!
"มันคือเรื่องจริง!! ไอ้วินเป็นน้องของมึง น้องที่คลานตามกันมา น้องชายที่ตามหาพี่ชาย โหยหาความรักจากครอบครัวที่อบอุ่นในฝัน แต่อะไรล่ะ......อะไรที่มึงมอบให้มัน!!~" ผมทนฟังไม่ได้อีกต่อไป ไอ้ออทัมปราดเข้ามาดึงคอเสื้อผมไว้ ก่อนจะชกเปรี้ยงเข้าให้จนผมลงไปกองกับพื้น
"มึงอย่ามาโกหก!!เพราะมึงอิจฉากู มึงอิจฉาที่ไอ้ลมมันรักกูใช่ไหม!"
"กูไม่เคยอิจฉามึง แต่กูสมเพชและเวทนา ที่คนอย่างมึงไม่เคยรู้ความจริง!!"
ไอ้ออทัมทำท่าจะปราดเข้ามาชกผมอีกครั้ง แต่ก็ถูกพ่อมันเอ่ยปากห้ามไว้เสียก่อน ดูเหมือนคนดื้ออย่างมันจะไม่หยุดตามคำสั่ง มันเรียกผมให้ตามออกไปข้างนอก แม้ว่าใจจริงจะอยากรออยู่หน้าประตูนี้ไม่ไปไหน แต่ก็จำยอมตามมันออกไปเพราะอยากจะยุติปัญหาสัปรังเคพวกนี้ให้จบๆเสียทีเหมือนกัน
"ไอ้ลมเคยมีอะไรกับกู เพราะฉะนั้นกูกับมันคงไม่ใช่พี่น้องกัน"
"มึงจะบอกว่าถ้าพวกมึงเป็นพี่น้องกันจริงๆ สวรรค์จะดลใจไม่ให้มึงทำอะไรว่างั้น......." ผมถึงกับประชดออกไปกับความคิดงี่เง่าของมัน มันถูกที่มันเคยบังคับไอ้วิน แต่ทั้งหมดทั้งมวลเกิดขึ้นเพราะว่ามันไม่รู้ ส่วนไอ้วินมันคงสู้ไม่ได้ หรือไม่มันก็ยอมทำทุกอย่างเพียงเพื่อความรักของพี่ชาย.....
".............."
"หากมึงยังไม่ลืม มึงคงจะคิดได้ว่ามันเคยบอกอะไรมึงไปบ้าง เพียงแค่มึงจะเห็น.......เห็นสายตาของมันที่มองไปยังพวกมึงอย่างชื่นชมและภาคภูมิใจ"
"..............."
"กูยอมรับว่ากูเกลียดพวกมึงและต่อแต่นี้คงไม่ยอมให้มันเข้าใกล้พวกมึงอีก แล้วกูก็ขอร้องพวกมึงว่าต่อแต่นี้ไอ้วินเทอร์ได้ตายไปแล้วจริงๆ เหลือเพียงไอ้ลม ไอ้สายลมที่อ่อนโยนของพวกกูเท่านั้น"
มันหลับตาลงอย่างอ่อนล้า ผมเดินออกมาทิ้งมันไว้เบื้องหลัง ใจจริงอยากจะฆ่ามันกับมือของตัวเอง แต่ว่าตอนนี้มันก็คงเจ็บปวดไม่ต่างจากตายทั้งเป็น.......กับความจริงที่ถูกเปิดเผย
หน้าห้องฉุกเฉิน
ผมเดินกลับมายังห้องฉุกเฉินกพบว่าคุณป้ากับแม่ของไอ้วินทะเลาะกันอยู่ ด้วยเรื่องอะไรผมก็พอจะเดาออก.......
"ถ้าเธอไม่พาลูกฉันหนีไป เค้าก็ไม่ต้องเป็นแบบนี้!!"
"เธอก็กล้าพูดนะว่าฉันพาลูกเธอหนีไป อาจจะใช่ที่ว่าฉันพาเขาไป แต่เธอเองก็เต็มใจที่จะให้เค้าไปกับฉันไม่ใช่เหรอ!!"
"พิณ!!"
"ทำไมษร......ถ้าเธอไม่ยกเด็กคนนั้นให้ฉัน ป่านนี้เค้าคงไม่มีชีวิตอยู่มาให้พวกเธอทำร้ายได้ถึงขนาดนี้หรอก!! เด็กคนนั้นต้องฟันฝ่ามาเท่าไหร่เธอไม่รู้หรอก เพราะเธอน่ะ......ฮึก.....เธอคิดแต่ว่าถ้าเค้าป่วยขึ้นมาเมื่อไหร่ เธอก็กลัวแต่ว่าจะไม่มีปัญญารักษา......"
"............"
"เธอกลัวแต่ว่าเค้าจะตาย เธอไม่รู้เลยรึไงว่าสิ่งที่เค้าต้องการมากที่สุดไม่ใช่มีชีวิตอยู่ แต่เด็กคนนั้นต้องการแค่ความรักและอ้อมกอดของแม่......มืออุ่นๆที่จับเอาไว้ยามที่ไม่สบาย"
คุณป้าพูดถูก แม้ยามที่มีอุปสรรคขวากหนามย่างกลายเข้ามาในชีวิต ขอเพียงแค่มืออุ่นๆกับรอยยิ้มอบอุ่นช่วยกันประคับประคองให้ผ่านพ้น เพียงแค่นั้น.....แค่นั้นแหละ ที่ต้องการ
"เธอให้เค้าได้ไหม เธอมอบเค้าให้กับฉันยามที่เธอลำบาก แต่พอเธอกลับมาร่ำรวยอีกครั้ง เธอก็จะมาขอเค้าคืนอย่างนั้นเหรอ เธอไม่คิดว่าฉันจะรักเค้า จะผูกพันกับเค้า เธอไม่คิดถึงจิตใจของลูกเธอบ้างรึไง!!!"
"..........."ป้าษรได้แต่เงียบ
"ต่อไปนี้......ให้เรื่องมันจบเพียงเท่านี้ ส่วนเรื่องของเด็กคนนั้น ให้เจ้าตัวตัดสินเอาเองว่าจะเอายังไงต่อไป"
มีเพียงความเงียบที่คลืบคลานเข้ามาอีกครั้ง ใบหน้าของแต่ละคนอิดโรยไม่ต่างกัน ภายในห้องที่แสนโดดเดี่ยวอ้างว้างนั้น เขาคนนั้น.......จะเป็นยังไงบ้างนะ
****
ฮึก จะ.....จะจบแล้ว เย้
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
