หัวข้อ: โทษที..ทำไงได้ก็กูรักมึงไปแล้ว ตอน พิเศษ (ความในใจผู้ชายชื่อโป้ง) น.122 06/05

[Nurofen]

รักไปเเล้วนี่ให้ทำไงได้เนาะ

 

[Phichchii]

มาลงให้แล้วครับ ดึกไปหน่อย

แต่ไงก็ขอให้อ่านให้สนุกนะครับ

ไปอ่านกันเลย









โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว




ตอนที่  9  เพื่อนรัก รักเพื่อน









“ก็เพราะว่ากูรักมึงไง”  มันบอกมองหน้าผมอย่างจริงจัง

“กูรู้แล้วว่ามึงรักกู กูก็รักมึง” เป็นเพื่อนกันก็ต้องรักกันดิวะ

“กูไม่ได้หมายความว่าอย่างงั้น กูรักมึงจริงๆ รักแบบที่คนรักค้ารักกันอะ” มันบอกอย่างจริงจัง

“มึงหมายถึง เป็นแฟนกันอะนะ”

“เออ ใช่ มึงเป็นแฟนกูนะ”

“เฮ้ยย!!! จะเป็นได้ไงกูก็ผู้ชายแล้วมึงก็ผู้ชาย แล้วเราก็เป็นเพื่อนกัน”

“ก็ใช่กูเป็นผู้ชาย มึงก็ผู้ชาย แต่กูรู้สึกมีความสุขทุกครั้งที่กูได้อยู่กับมึง ได้อยู่ใกล้ๆมึง” ผมอึ้งกับสิ่งที่มันพูด

“เออกูเข้าใจ มันอาจจะเป็นความรู้สึกผูกพันแบบเพื่อนก็ได้” ผมพูดในสิ่งที่คิดว่ามันเป็นแบบนั้น

“กูก็พยายามคิดแบบนั้น  แต่กูว่ามันไม่ใช่แบบนั้น กูว่ากูรักมึงว่ะ”

“มึงคิดดีแล้วหรอวะ”

“เออ กูคิดดีแล้ว เป็นแฟนกับกูนะ”

“กูเข้าใจมึงนะ แต่กูยังไม่ได้คิดแบบมึง กูขอเวลาอีกนิดนะ”

“ได้กูก็เข้าใจมึง แต่ต่อจากนี้ไป กูจะทำทุกทางเพื่อให้มึงรับรักกู”

“อืม ก็ตามใจมึงนะ แต่ตอนนี้กูหิวมาก” ผมได้ทีอ้อนมันเลยครับ

“ได้ๆๆ มันรีบหาข้าวให้ผมกิน” มันจะป้อนผมครับ

“ไม่เป็นไรกูกินเองได้ แขนกูไม่ได้เป็นอะไร” มันไม่พูดอะไร แต่ตักข้าวมาจ่อปากผม ตกลงมึงจะป้อนกูให้ได้ว่างั้น อะๆ กุให้มึงป้อนก็ได้ ผมก็ยอมให้มันป้อนครับ กินเสร็จกินยา ผมก็เปลี่ยนเสื้อผ้า ไอ้โป้งมันบอกผมว่ามันจะไปจ่ายตังส์ ผมขี้เกียจเถียงครับ อยากจ่ายก็จ่ายไป อิอิ ผมจะได้ไม่เสียตังส์ ไม่ได้งกนะครับ ผมไม่อยากขัดมัน

“ตุลย์กลับเลยม่ะ”

“อืม กลับเลยก็ได้”

“ไปนอนห้องเรานะ เราจะได้ดูแลตุลย์ ยังไม่ค่อยหายเลย”

“ก็ได้ แต่กูไปเอาของที่ห้องก่อนนะ” เป็นวิธีนึงที่ผมจะได้ไม่ต้องเจอไอ้กร่าง

“อืมได้ แต่พรุ่งนี้เรียนกี่โมง เราจะได้ไปส่ง” เรา มึงใช้สรรพนามแทนตัวว่า เรา ปกติมีแต่กูมึง โอเคตามสบายเพื่อน

“ออ เรียน 9 โมงครึ่ง กูไปเองก็ได้นะเว้ย”

“ไม่เอาให้กูไปส่งเถอะ”

“ก็ได้”  ขี้เกียจขัดศรัทธาอันแรงกล้า ไม่ช้าก็มาถึงห้องผม เดินขึ้นห้องมาเก็บของคนเดียว ให้ไอ้โป้งมันไปกลับรถท้ายซอย เปิดเข้ามาในห้องเจอกระดาษข้อความหลายแผ่น คือตั้งแต่วันเกิดเหตุผมไม่ได้เปิดเครื่องเลยครับ โทรหาเพื่อนก็ใช้เบอร์โป้ง หยิบกระดาษขึ้นมาอ่านที่ละแผ่น เขียนว่า

“เปิดประตู”

“เดี๋ยวนี้”

“มึงอยู่ไหม”

“งั้นเดี๋ยวพรุ่งนี้กูมารับมึงไปมหาลัย”

“มึงจะออกมาไปเรียนได้ยัง”

“จะเปิดประตูไหม”

“อย่าให้กูเจอตัวมึงนะ” ผมอ่านจนครบทุกแผ่น ผมรีบเก็บข้าวของจำเป็นใส่กระเป๋าแล้วลงไปขึ้นรถไอ้โป้งที่จอดรออยู่ข้างล่าง ชำเลืองบ้านตรงข้าม ไม่เห็นมันสงสัยไปเรียน

“เรียบร้อยนะ” มันถามหลังจากขึ้นรถ

“อืม เอ่อ โป้งกูขออยู่ห้องมึงสักพักนะ”

“อืมได้ๆๆ ตุลย์จะอยู่ตลอดไปเลยก็ได้ เราไม่ว่าหรอก” ทำเป็นพูดไป พูดเพราะจังนะเดี๋ยวนี้

“สักพักดีกว่า ไม่อยากรบกวน”

“รบกวนหัวใจสิไม่ว่า รบกวนมารักกันจะดีกว่า ”   เหอๆๆ ไอ้นี้บ้าไปแระ

“คร้าบบบ รักกับผีอะดิ กูผู้ชาย”

“เราจะรอตุลย์ รอให้ตุลย์รักเรา เราจะรอตลอดไป”

“มึงจริงจังขนาดนั้นเลยหรอวะ”

“เราไม่ได้แค่จริงจัง แต่เราจริงใจด้วยนะ” แหวะ เวอร์

“เออๆๆๆๆ” แล้วก็มาถึงหอไอ้โป้ง ผมตัดสินใจเปิดมือถือ มิสคอล ขึ้นเต็มเลยครับ ทั้งเบอร์เพื่อนและเบอร์ไอ้กร่าง มีข้อความด้วยครับ

“มึงอยู่ไหนวะ ไมไม่มาเรียน” ผมขี้เกียจหนีปัญหา อยากเคลียร์ให้จบๆ ผมบอกโป้งให้ขึ้นห้องไปก่อน แล้วต่อสายกลับไปหามัน

“มึงอยู่ไหน” เสียงแรกที่ผมได้ยินหลังจากมันรับ

“กูอยู่ไหนไม่สำคัญ กูแค่อยากจะบอกว่ามึงเลิกยุ่งกะกูเถอะ กูกับมึงไม่เคยรู้จักกัน และมึงก็ไม่มีตัวตนในสายตากูแล้ว”

“ทำไม แต่มึงเป็นเมียกูแล้ว”

“ไอ้เลว มึงข่มขืนกูแล้วมึงมาเรียกกูว่าเมีย เลวไปไหม”

“ก็มึงเป็นเมียกูจริงๆ”

“ไอ้โชว์กูว่ามึงเลิกยุ่งกะกูเหอะ กูขอร้องเถอะว่ะ”

“แล้วทำไมกูต้องเชื่อมึง”

“โอเค เรื่องของมึงแต่กูไม่รู้จักมึงเท่านั้นพอ”

“เออ แล้วมึงอยู่ไหน”

“เรื่องของกู”

“บอกมาเดี๋ยวนี้”

“กูจะบอกมึงทำไม”

“ได้ เย็นนี้กูเลิกเรียนกูจะไปหามึงที่ห้อง”

“กูไม่ได้อยู่ห้อง”

“นั้นมันก็เรื่องของมึง แต่ถ้ากูไปหาแล้วมึงไม่อยู่ที่ห้อง กูจะประกาศให้คนทั้งแฟลตรู้เลยว่ามึงเป็นเมียกู”

“ไอ้โชว์ กูขอเหอะวะ มึงอย่าทำอย่างงี้เลย มึต้องการอะไรจากกูกันแน่”

“สิทธิชองความเป็นผัวมึงไง”

“แต่กูไม่ใช่เมียมึง”

“เอ้า แล้วเรื่องคืนก่อนล่ะ มึงกล้าปฏิเสธไหมว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น”

“อันนั้นกูไม่รู้เรื่อง ไม่รู้สึกตัว”

“หรอ เห็นครางซะ”

“จวย เรื่องของมึง แต่กูไม่ใช่เมียมึง”

“แล้วแต่ แต่ถ้ากูกลับไปต้องเจอมึงที่ห้อง  ถ้าไม่เจอมึงก็คงจะรู้นะว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น” มันตัดสายไปเลยครับ ผมพยายามโทรหามันแต่ก็ไม่ติด มันปิดเครื่องไปแล้ว ทำไงดีวะ





















*********************************************
To Becontinue

[LingNERD*]

โชว์คงไม่ยอมอะไรง่ายๆ อ๊ากกกก

[seaz]

โชว์แรงมากกกกกกก

สงสารหนูตุลย์จังเลย

[anterosz]

สั้นง่ะ 

มาเชียร์โป้งคร้าบบบ   

[Khainoi]

 หลังจากที่นั่งเบื่อมาหลายชั่วโมง มานั่งหาเรื่องใหม่อ่าน เลือกไม่ผิดเลยยยยย   เรียนที่เดียวกันด้วยชอบบบๆๆๆๆ   
เป็นเรื่องแรกเลยนะเนี้ยที่ตอนเริ่มเรื่องอ่านละยิ้มตามได้ขนาดนี้  ตอนอื่นก็อินตามเรื่องตลอดเลย ผมชอบ ผมว่าไรเตอร์เก่งอะ ขอชม ชอบมากๆ 
แต่ตอนนี้ตุลย์ น่าสงสารแล้วอะ   จาเป็นไงต่อ 
+1 ให้ไรเตอร์
และจาเป็นกำลังใจต่อคร้าบบบ    
รอตอนต่อไปนะๆ   

[sala]

^
^
^

เห็นด้วยกะรีบน เรื่องสนุกมาก

รอตอนต่อไป

[minago]

ปล่อย ๆ ๆ ตุล ตุ้ล ไป บ้าง กะ ได้ !!~

เดะ ผั๊วะ !!~

ไอ้ กร่าง >>>>>>>>>

[Nurofen]

 

ตบจนมือชา

ไอ้พี่โขว์ตายซะ

 

[ละเมอ]

ไอ้กร่างเรียกตุลย์ไปทำไมอีก

ตุลย์อย่าไปน่ะ

รอตอนต่อไป

[lllEartHlll]

สนุกมาก

ลุ้นตอนต่อไป

มาต่อเร็วๆนะ

[kaporzung]

ไอ้กร่าง 555+ ดันทุรังจิงๆ

[[D]a[D]a [T]oo[N]]

คราวนี้ ตายแน่ๆ 555

[sala]

แอบมานั่งรอ

ไม่ได้ออกไปเล่นสวกรานต์

[zemicolon]

สงสารพี่โป้งกะตุลย์งะะะ

ไอ้กร่างแกกกกกกกกกก       

[August_lovers]

='( ไอ้เลววววว เชรี้ยเอ๊ยยย
อย่าให้ผมเจอไอ้พี่กร่าง เด่วจับกดแม่งเรย 5555

[Killua]

อ่านแล้วมีแต่คนเกลียดอัยกร่างกันเน๊าะ
อือออออออ งั้นเชียร์น้องกร่างดีก่า
ถึงยังงัยได้เค้าแล้วยังมีความรับผิดชอบ ที่เห็นเค้าเป็นเมียเนี่ยะแสดงว่าไม่เลวจนเกินไปใช่ป่ะ หุหุ
เอาใจช่วย ตื้อเท่านั้นที่ครองโลกเน้อ
รออ่านตอนต่อไป .......

[Phichchii]

ดึกๆ เดี๋ยวมาลงให้นะ  ขอบคุณทุก reply จะสมนาคุณให้อย่างงาม 5555

[LingNERD*]

รอจ้า

[Phichchii]

มาต่อให้แล้วนะครับ

ไปอ่านกันเลยนะครับ

ขอให้สนุกนะครับ






  โทษที..ทำไงได้กูรักมึงไปแล้ว




ตอนที่  10  ความอบอุ่นที่ขาดหาย


“แล้วแต่ แต่ถ้ากูกลับไปต้องเจอมึงที่ห้อง  ถ้าไม่เจอมึงก็คงจะรู้นะว่ามันจะเกิดอะไรขึ้น” มันตัดสายไปเลยครับ ผมพยายามโทรหามันแต่ก็ไม่ติด มันปิดเครื่องไปแล้ว ทำไงดีวะ สายโป้งเข้ามาครับ

“ตุลย์เมื่อไหร่จะขึ้นมา”

“อ้อ พอดีกูลืมของสำคัญไว้ที่ห้องนิดหน่อย เลยนั่งรถเมล์มาเอา ขี้เกียจรบกวนมึง”

“อะไรนะ!! ทำไมตุลย์ไม่บอกเรา เราจะได้ขับรถพาไปเอา”

“ไม่เป็นไร นั่งไปนิดเดียวเอง อ่อ แล้วไม่ต้องมารับนะ เดี๋ยวนั่งกลับไปเอง ขับไปขับมาเปลืองน้ำมัน”

“ทำไมล่ะ เราไม่ลำบากเลยนะ”

“เออน่า ไม่ต้องมารับละกัน เดี๋ยวกลับเองนะ แค่นี้นะรถเมล์จะถึงป้ายแล้ว” ผมกดตัดสายไปเลย พอถึงไงป้ายผมก็ลงแล้วรีบกลับไปที่ห้อง ตอนนี้ก็ 5 โมงกว่าแล้ว เอ่อ แล้วกูจะกลัวมึงทำไมเนี้ยะ ออลืมไปกูไม่ได้กลัวมึง กูแคร์สื่อ กูกลัวเป็นข่าวหน้าหนึ่ง นาย ต เสียประตูหนังให้นาย ช เจ้าตัวออกมามาประกาศลั่นว่าเป็น ผัวเมียกัน ไม่จริงงงงง เนี้ยะแหละเหตุผลที่ผมต้องรีบมาหามัน ต้องรีบมาเจรจา ทำข้อตกลงสนธิสัญญา แฟลตตำรวจ เดินขึ้นบันได้มาถึงห้อง ตายห่า มันยืนรออยู่หน้าห้อง กำลังนั่งเขียน โน้ตสอดใต้ประตู ผมเห็นเลยทักมัน

“ไง มึงจะทำอะไรห้องกู”

“มึงไปไหนมา”

“กูจะไปไหนก็เรื่องของกู”

“ทำไมไม่ไปเรียน ตั้งสองวัน”

“อันนั้นมันก็เรื่องของกู”

“มันก็เรื่องของกูเหมือนกัน เพราะมึงเป็นเมียกู”

“เอ๊ะ นี่มึงจะให้กูพูดอีกกี่รอบเนี้ยะว่ากูไม่ใช่เมียมึง กูผู้ชายมึงก็ผู้ชายมึงเลิกคิดอะไรเพ้อเจ้อสักที”

“กูไม่ได้เพ้อเจ้อ ทำไงได้กูได้มึงแล้วอ่ะ มึงก็ต้องรับผิดชอบด้วยการเป็นเมียกูไง”

“ตกลงมึงจะเอายังไงว่ามา กูไม่อยากพูดกับมึงแล้วนะ”

“เปิดประตูห้องเข้าไปคุยข้างใน เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหมดหรอก”

“เออๆๆ” ผมรีบไขประตูเข้าไป กลับข้างห้องออกมาด่า เพราะมันเสียงดัง แคร์บ้างอะไรบ้าง

“ว่าไง ตกลงมึงจะให้กูเป็นเมียมึงให้ได้ว่างั้น”

“เออ” มันพูดอย่างเป็นต่อ

“แต่กูว่า เรามาตกลงกันดีๆ ดีกว่า”

“ยังไง”

“เอางี้ในเมื่อกูกับมึงก็ต่างเป็นผู้ชาย ฉะนั้นเราก็เป็นผัวเมียกันไม่ได้ แต่กูกับมึงเป็นเพื่อนกันได้นะ โอเคมั้ย อ่อแล้วกูก็ขอร้องเหอะมึงอย่าเอาเรื่องนี้ไปบอกใคร ให้กูมีอนาคตที่สดใสเหอะ” ผมอธิบายให้มันเข้าใจ

“ได้ กูจะไม่บอกใคร แต่ตอนนี้เรามารื้อฟื้นเรื่องคืนนั้นก่อนแล้วกัน” มันผลักผมลงบนเตียงแล้ว ขึ้นคร่อมมาบนตัวผม ตรึงแขนผมไว้ด้วยมือข้างเดียว นั่งทับขาผมไว้ ผมใช้แรงทั้งหมดที่มีอยู่อันน้อยนิด กูเพิ่งออกจากโรงพยาบาลนะเว้ย พยายามดันมันออก แต่ทำไมแรงมันเยอะจังว่ะ

“เฮ้ย!! ไอ้เชี่ยโชว์ออกไป อย่ามายุ่งกับกู กูเกลียดมึง”

“เสือในเมื่อมันจะกินเหยื่อมันจะต้องเอาให้ตาย”

“แต่อย่างงี้เค้าไม่เรียกเสือหรอก ต้องเรียกว่าหม.. อุ๊บ” ปากผมถูกปิดลง ยังไม่ทันพูดจบ มันบดบี้ริมฝีปากของผมอย่างรุนแรง มันพยายามดันลิ้นเข้ามา มีหรือผมจะยอม มันเอามือมันไปบีบไอ้ตุลย์น้อยของผม ผมจำต้องอ่าปาก ลิ้นของมันถูกลงมาในปากผม จนผมรู้สึกเจ็บไปหมด ปล่อยกูเหอะ สักพักมันปล่อยปากผมเป็นอิสระ ผมรีบหายใจเข้าปอด

“ไอ้โชว์ปล่อยกู” มันไม่ปล่อย แต่เลือนปากไปที่ซอกคอผม มันใช้ลิ้นเลียที่ใบหู ผมรู้สึกดี แต่ไม่ต้องไม่ใช่มัน มันซุกไซร้ผมไปทั่วร่างกาย มันกระชากเสื้อผมออกจนขาดออกไป มันกัดที่หัวนมผมทั้งสองข้างอย่างแรง เจ็บไปหมด ไอ้เชี่ยมึงทำอย่างนี้ทำไมกูไปทำไรให้มึง ผมกลั้นน้ำตาเอาไว้ไม่อยู่ พยายามจะไม่อ่อนแอให้มันเห็น

“มึงปล่อยกูเถอะนะกูยอมแล้ว กูยอมเป็นเมียมึงแล้ว”

“ก็นี่ไงหน้าที่แรกของเมีย” มันพูดแล้วดำเนินการต่อไป แต่ช้าลง มันปลดตะขอแล้วดึงกางเกงผมออกอย่างเร็ว มันเอามือมาจับของผม ผมพยายามจะเบี่ยงหนีแต่ก็หนีไม่ได้

“ปล่อยกู”

“แต่ไอ้นี้ของมึงมันคงไม่อยากให้ปล่อย เต็มมือกูแระ” ผมอายมาก ร่างกายผมมันดันทรยศ  ผมพยายามถีบมัน แต่ขามันไม่มีแรง  มันเลื่อนปากมาปิดปากผมอีกครั้ง นุ่มนวลกว่าครั้งแรก มันมีความรู้สึกดี แต่ไม่มันต้องไม่ใช่กับคนที่อยู่ข้างหน้านี้ มันแทรกนิ้วเข้ามาในร่างกายของผม ผมรู้สึกจุก แต่ทำอะไรไม่ได้ปากก็โดนปิดอยู่ จากหนึ่งนิ้ว เป็นสองนิ้ว สามนิ้ว มันเจ็บและจุกมาก สักพักมันก็ดึงออกมา แล้วปล่อยปากผม แล้วถอดกางเกงมันออก โอ้โหพร้อมออกศึกเต็มที่ ไม่นะนี่มึงจะเอาสากกะเบือ มาตำส้มตำหรอ ไม่ใช่แระหลุดประเด็น กำลังได้ที่เลย ตัดภาพเข้ามาฉากเดิม มันดันขาผมให้กว้างออก

“ไม่เอา มึงปล่อยกูนะ กูยอมมึงแล้วไง”

“หน่านะ ที่รัก ทำหน้าที่ของเมียที่ดีหน่อยสิจ๊ะ” ผมได้แต่ส่ายหน้า มันดันแก่ยกายของมันเข้ามาทีละนิด ผมจุกและเจ็บเข้ามาแทนที่  มันงับที่หัวนมผม ผมยอมรับว่ามันรู้สึกดี แต่ผมไม่อยากให้เป็นมัน มันค่อยๆดันดันเข้ามาทีละนิด ผมร้องออกมา

“โอ้ยย..อุ๊บ” ปากผมโดนปิดอีกรอบ  มันดันเข้ามาอีกทีเดิมมิดเลยครับ ไม่ไหวครับมันเจ็บและจุกมากจริงๆ มันค้างไว้สักครู่ แล้วค่อยๆ ขยับเข้าออก ความเจ็บค่อยๆ หายไปมีความรู้สึกดีๆ เข้ามาแทน ผมเผลอครางออกไป แต่พอรู้ตัวก็รีบหุบปาก

“ร้องออกมา เลย ร้องออกมาตามความรู้สึก” ผมเงียบ ไม่ส่งเสียงอะไรอีก ไม่มองหน้ามันด้วย นี้กูทำอะไรอยู่เนี้ยะ กูมานอนให้มันทำอย่างงี้ทำไม ทำไมคนๆนี้ต้องเป็นกู มันชักของผมไปด้วย สักพักร่างกายผมก็กระตุกปล่อยน้ำออกมา สักพักก็รู้สึกถึงน้ำอุ่นๆ ฉีดเข้ามาในร่างกายผม

“เฮอออ” เสียงมันหอบหายใจอย่างเหนื่อยๆ

“ของมึงนี้มันตอดดีชะมัด น่ารักจริงๆเลยเมียกู”

“เอาออกไปดิ ไอ้สัสส” ผมบอกมันเพราะมันยังไม่เอาของมันออกจากร่างกายผม มันค่อยๆ ดึงออกช้าๆ เฮออ โล่ง ขึ้นทันที ผมลุกจากเตียงจะไปเข้าห้องน้ำ พอยืนเท่านั้นแหละ ล้มเลยครับ เลือดพร้อมน้ำของมันไหลมาตามทางของขาผม

“เฮ้ย!! ไอ้ตุลย์เป็นไรรึป่าว” มันปรีเข้ามาประคองตัวผม

“ไม่ต้องมาจับกู”

“มึงจะให้กูช่วยดีดี หรือจะให้กูเอาอีกรอบ” ผมจำต้องให้มันพาไปเข้าห้องน้ำ ผมเข้าไปอาบน้ำคนเดียว พอปิดประตูได้ น้ำตาที่ผมพยายามกลั้นไว้ มันไหลออกมาครับ ทำไมๆต้องเกิดเรื่องบ้าๆ นี้กับผม ทำไมพระเจ้าเล่นตลกกับผม

“ตุลย์เสร็จยัง”

“เออๆ จะเสร็จแล้ว” ขี้เกียจทะเลาะ ผมค่อยๆชำระล้างร่างกายอันสกปรก อย่างยากลำบาก รอยแดงจ้ำเต็มตัว รวมทั้งที่คอหลายจุด ผมจะบอกเพื่อนผมว่ายังไง ใครดูก็คงรู้ ผมออกจากห้องน้ำด้วยสภาพอิดโรย ผมขึ้นเตียวนอนเลยทันที มันก็เดินเข้าห้องน้ำไป สักพักผมมีความรู้สึกว่ามีใครมากอดผมจากทางด้านหลัง

“ออกไป ออกไปจากห้องกู”

“แต่กูอยากนอนกอดมึง”

“ออกไป” ผมพูดเสียงเรียบ เป็นไงว่ะเสียงเรียบ แต่ผมว่าแบบขรุขระ ก็ก็ตื่นเต้นไปอีกแบบนะ 555

“ไม่ได้กูต้องดูแลมึง มึงไม่สบาย ยังไงมึงก็เมียกูนะ” มึงจะย้ำอะไรกันนักหนา จะจี้ใจดำกูไปถึงไหน มึงไม่เป็นกูมึงไม่รู้หรอกว่ามันเจ็บแค่ไหน

“เมียหรอ มึงทำกับกูขนาดนี้มึงเรียกกูว่าเมียหรอ”

“กูขอโทษ” ผมไม่เคยคิดว่าผมจะได้ยินคำนี้จากปากมัน มันขอโทษผม มันสายไปไหมกับคำขอโทษจากปากผู้ชายเลวๆ ข้างผมนี้ ผมพูดไม่ออกได้แต่นอนให้มันกอดต่อไป นอนไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ตื่นมาอีกทีก็จะ 4 ทุ่มแล้ว ผมรู้สึกหิวๆ

“ตื่นแล้วหรอ ตื่นแล้วก็มากินข้าว” มันคงไปให้แม่บ้านมันทำให้

“ไม่กูไปหากินเองได้”

“อย่าปากเก่งให้มากหน่า ตัวก็จะไม่ไหวอยู่แระ”

“ช่างกูเหอะ” มันไม่พูดอะไร แต่ตักข้าวมาจ่อที่ปากผม ผมเบือนหน้าหนี ผมอยากจะหนีไปจากคนตรงหน้านี้จริงๆ มันจับหน้าผมให้หันไปหามันแล้วบีบปาก แล้วส่งช้อนเข้าปากผม ผมจำต้องกินข้าวที่มันป้อน กินไปสักพักผมก็อิ่ม

“อะ ยากินซะจะได้หายไวๆ” มันยื่นยามาให้ผมพร้อมกับแก้วน้ำ ผมรับยามากิน แล้วเบี่ยงตัวนอนลงไป

“นอนเหอะ อ้อ แล้วพรุ่งนี้ไม่ต้องไปเรียน กูโทรบอกเพื่อนมึงให้แล้ว” ผมไม่ตอบนอนเฉยๆ มันลงมานอนกอดผมจากทางด้านหลัง ผมเบื่อที่จะขัดขืน เบื่อที่จะทะเลาะ ผมเบื่อชีวิต ผมเบื่อทุกสิ่งทุกอย่าง

“ตุลย์กูถามอะไรมึงหน่อย” หลังจากเงียบไปนาน มันก็พูดขึ้นมา

“อะไร”

“บ้านมึงอยู่ที่ไหนวะ มึงอยู่กับใครหรอที่บ้าน”

“กูอยู่ราชบุรี กับแม่สองคน”

“อ้าวแล้วพ่อมึงหายไปไหนละ”

“พ่อกูจากกูไปตั้งแต่กูเด็กๆแล้ว”

“กูเสียใจด้วยนะ”

“เรื่องมันนานแระ” ผมตอบเนือยๆ

“ที่มึงเห็นบ้านกูอยู่กันอย่างมีความสุขนะ กูไม่เคยมีความสุขจากครอบครัวกูเลย พ่อแม่กูเค้าเลี้ยงกูมาด้วยเงินและหน้าตาทางสังคม ชีวิตเค้ามีแต่งานๆๆ จนแทบจะลืมกู กูเหมือนใช้ชีวิตตัวคนเดียวมาตั้งแต่เด็กๆ มีแค่เงินของเค้าเท่านั้นที่เลี้ยงกูให้โตมาจนถึงทุกวันนี้”

“อืม” ผมไม่รู้จะพูดอะไร ไม่รู้มันเล่าให้กูฟังทำไม

“ชีวิตกูขาดความอบอุ่นตั้งแต่เด็ก กูก็เลยต้องหาความอบอุ่นอื่นมาทดแทน”

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกะกู” มันจะบอกผมทำไม

“มึงเป็นเมียกู ความอบอุ่นที่ขาดหายไปกูก็อยากได้จากมึง”

“ แต่กูคงให้มึงไม่ได้วะ เพราะกูมีไว้ให้สำหรับคนที่กูรัก” มันไม่พูดอะไรต่อ แต่กอดผมแน่นกว่าเดิม ผมหลับไปในอ้อมกอดของมัน

ก๊อกๆๆๆๆๆๆ

เสียงเคาะประตู ผมลุกจะไปเปิดประตู

“โป้ง!!” ผมตกใจเมื่อคนที่ยืนอยู่หน้าประตูคือโป้ง

“ทำไมไม่กลับไปละ”

“เออะ เออ คือ” ผมอ่ำๆอึ่งๆ ไม่ได้ตอบอะไรออกไป

“ตุลย์ใครมาหรอ” งานเข้าแล้วครับ ไอ้โป้งมองหน้าผมกับไอ้โชว์สลับไปมาอย่าง ต้องการคำตอบ

“เพื่อนหน่ะ” ผมรีบตอบ

“ใครบอกนี่เมียกูต่างหาก” มึงจะเงียบๆ ไม่ได้ใช่ไหม งานใหญ่แล้วครับ

“ตุลย์นี่หรอของสำคัญที่ตุลย์รีบมาเอานักเอาหนาอะ”

“มันไม่ใช่อย่างงั้นโป้ง คือนี่เพื่อนเราจริงๆ”

“เราเข้าใจทุกอย่างแล้ว” มันมองที่คอผม ผมรีบเอาคอเสื้อมาปิด

“ถ้ามีอะไรก็โทรหาเรานะ เรากลับก่อน” มันพูดแล้วก็เดินออกไปเลย

“โป้งรอกูด้วย โป้ง”
















****************************************************
โปรดติดตามตอนต่อไป

[Khainoi]

สมกับที่รอคอย +1 ให้ไรเตอร์เลย    ขำสลับจริงจังนะไรเตอร์

โป้ง    น่าฉงฉาน
แต่ โชว์ ก็น่าสงสารเหมือนกัน  
เชียร์ใครดี  

แต่ตุลย์นิดิ  เจ็บตลอดเลยจะได้ไปเรียนมั้ยเนี้ย

[pounlun]

ตุลย์ไม่น่าหนีตามโป้งไปเลย

ฮือๆๆโชว์ต้องเสียใจแน่เลยแต่อยากปากแข็งสมน้ำหน้า

[anterosz]

สงสารโป้งครับ 

[August_lovers]

อ๊ากกกก ไอ้เชรี้ยกร่างบ้าาาา
เกลียด ม. ๆๆๆ

[♠DekDoy♠]

  โอ้ยไอ่กร่างงงงง

[pounlun]

ทำไมตอนที่ 10 มานชั่งเศราได้ใจจริงๆ

โป้งน่าสงสาร  โป้งไม่น่ามาเจอภาพนั้นเลย

แต่โชว์ล่ะ โชว์ก็น่าสงสารนะ

โชว์คงรักตุลย์จริง

มาต่อเร็วๆนะคร๊าบ

เรื่องน่าสนใจมาก

[rmlab]

ความอบอุ่นที่หามานาน ของโชว์
สงสารโป้งนะเนี่ย

[zemicolon]

โป้งคร้าบบ เข็มแข็งไวนะคร้าบบบ


  :z6:ไอ้กร่างแกกกกกกกกกก


ตุลย์อย่าพึ่งใจอ่อนน้าาา

[n2]

เพิ่งเข้ามาอ่านค่ะ 
สนุกดีค่ะ รอตอนต่อไปนะค่ะ

[fuku]

วิธีหาความอบอุ่นของโชว์  -*-
เท่ากับทำลายคนอื่นนะนั่น สงสารโป้งกะตุลย์

แอบอยากกระซวกไส้โชว์ซักสองสามรอบ

คนแต่งค่ะ ฮาหื่นไหนเนี่ย มีแทรกตลกได้ีอีกในฉาก NC เลยจะรู้สึกว่าตุลย์ขัดขืน?? ก็ดันขำไปก่อนซะแล้ว