มาแล้วเจ้าข้าเอ๊ย ทนกลิ่นธูปเด็กน้อยมาจุดอัญเชิญไม่ไหว
เชิญมาอ่านกันต่อนะคะ
...............
..................
ตอนที่๑๒ ไม่ใช่คนอื่น
“Shrek........”
//....................//
“......พี่ยุ่งเหรอ งั้นผมวางหูนะ”//เปล่ายุ่งครับ พี่กำลังหารอบอยู่...... ห้าโมงยี่สิบ ตอนนี้ยังไม่สี่โมงเลย ตัวป่วนอยู่ไหนน่ะ//
“ผมอยู่ที่คณะ”
//โอเค เดี๋ยวพี่ไปหานะ แล้วเราไปหาอะไรกินกันก่อน//
“เดี๋ยวๆ พี่ฟ้าหิวแล้วเหรอ?”
“ก็ยังนะ”
“งั้นเจอผมที่บาสกิ้น รอบบิ้น นะครับ ผมอยากกินไอศกรีม”
//ตู๊ดดดด ตู๊ดดดดดด//
16.10น. วันศุกร์ ไอ้หนูป่วนตัวเล็กนั่งมองพี่อากาศตัวโตผ่านทางกระจกหน้าร้านไอศกรีม
ส่งกระแสจิตว่า ‘ผมอยู่ตรงนี้ๆ’ แล้วก็นับในใจหนึ่งถึงสิบ อธิษฐานกับเทพเจ้าองค์ไหนก็ไม่รู้ที่ได้ยินเสียงในใจของมันว่าพระเจ้าครับ ถ้าผมนายศศินทร์เป็นเนื้อคู่กับผู้ชายตัวโตชื่อพี่อากาศจริงๆ ขอให้เขาหันมาสบตากับผมก่อนที่จะนับครบสิบด้วยเถิด....เพี้ยงงงงงงงง
แล้วพอนับถึงห้า ใช่..แค่ห้าเท่านั้น คนตัวโตก็มองผ่านกระจกใสๆนั่นเข้ามา และสิ่งที่ตัวป่วนมันได้ไม่ใช่แค่สบตา แต่เป็นรอยยิ้มกว้างขวาง
ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าเจ้าของลักยิ้มแก้มซ้ายนั่นกำลังมีความสุขแค่ไหน
สุขได้ถูกที่ถูกเวลามากพี่ เพราะหลังจากพี่หันมาสบตากับตัวป่วนมันตั้งแต่มันเพิ่งนับถึงห้า ตัวป่วนมันก็ตัดสินใจว่าจะต้องพยายามเรียนรู้และทำความรู้จักพี่ฟ้าของมันให้ดีที่สุด
แล้วก็เปิดโอกาสให้พี่เขารู้จักตัวตนของมันด้วย
พี่อากาศตัวโตเดินมาถึงแล้วทรุดตัวลงนั่งตรงข้ามไอ้หนูป่วน ชะโงกหน้ามองไอศกรีมในโคนวาฟเฟิลกรอบ
“วานิลลา?”
“อือฮึ เฟรนช์วานิลลา อร่อยนะพี่ชิมมั้ย?”
“อ้า.......” แหมๆ หวังฟลุ๊คนะนั่น ทำมาอ้าปากรอให้ป้อน
“บ้าแล้วพี่ ตักเองเลย”
ตัวป่วนเอ๊ย ทำโมโหกลบเกลื่อนความอาย คิดเหรอว่าคุณพี่อากาศท่านจะไม่รู้ทัน
“ไม่ดีกว่า แย่งเด็กกินขนม บาป”
ว่าแล้วคุณพี่อากาศแกก็หันไปเรียกน้องเด็กเสิร์ฟมาสั่งไอศกรีมถ้วยใหม่ หันกลับมาก็เห็นคนตรงข้ามนั่ง
หน้ามุ่ย เอาช้อนในมือเขี่ยไอศกรีมไปมาไม่ยอมตักใส่ปากเสียที
“อ้าว ทำไมนั่งหน้าบูดอย่างนั้นล่ะครับ”
“..............”
“ตัวป่วน....เงียบอย่างนี้โกรธพี่หรือว่าโกรธไอติม”
เออนะ ถามมาได้ เล่นเอาตัวหน้ามุ่ยมันทนหน้ามุ่ยต่อไม่ไหวกันเลย
“ฮะๆๆๆ ผมแค่เกือบโกรธพี่ต่างหาก ผมจะโกรธไอติมทำไมเล่า”
“เกือบโกรธพี่? เรื่องอะไรครับ?”
“ผม.....ผมไม่ใช่เด็ก” งุบงิบตอบ แล้วคนฟังก็ยิ้มจนปากจะฉีกถึงหู
“ไม่เด็กจริงอ่ะ?”
ถามเฉยๆก็ได้ ทำไมต้องก้มหน้าลงมาใกล้ขนาดนั้น เดี๋ยวหนูป่วนมันก็หัวใจกระดอนออกมาหรอก
“อะ.....จิ จริง.....”
“ว้า....อย่าทำท่ากลัวพี่ขนาดนั้นสิครับ พี่ไม่แกล้งแล้ว เอนตัวขนาดนั้นเดี๋ยวก็หงายหลังตกเก้าอี้ไปหรอก”
“ก็พี่ฟ้าแกล้งผมนี่ บอกว่าไม่ให้ยื่นหน้ามาใกล้ๆไง” พูดจบแถมยังจิ๊ปากปิดท้ายด้วย
“ตัวป่วนรู้มั้ย คนที่เป็นผู้ใหญ่น่ะ เขาไม่มาบอกคนอื่นหรอกนะว่าตัวเองไม่ใช่เด็กแล้วน่ะ”
“ก็พี่ไม่ใช่คนอื่นนี่”
..................
..........
“ป่วน.......หมายความว่า..?”
“....พี่ฟ้าไม่ใช่คนอื่น แต่เป็นคนที่ชอบผม เป็นคนที่ผมกำลังเรียนรู้ แล้วก็คิดว่า...เริ่มจะมีใจให้” ตัวป่วนมันพูดไปก็มองตาพี่ฟ้าของมันไป ไม่มีหลบตาเลยสักนิด
“ตัวป่วน เรื่องแบบนี้เขาไม่พูดกันเล่นๆนะครับ”
คุณพี่อากาศแกโน้มตัวมาข้างหน้ามือที่อยู่บนโต๊ะก็ประสานกันแน่น ถึงกับเสียมาดเลยทีเดียว
“ผมไม่บอกก็ได้ว่าผมไม่ใช่เด็ก แต่ถึงเป็นเด็กก็ไม่ได้เล่นตลอดเวลานะ”
ท่าทางจะรวบรวมความกล้าน่าดู หน้าแดงหูแดง แต่ก็กัดฟันแข็งใจพูดออกไปแบบนั้น
ไอ้หนูป่วนนี่มันใจจริงเว้ย
“ขอมือหน่อยสิพี่ฟ้า......”
“.......?.....”
ตอนนี้คุณพี่ฟ้าจอมเจ้าเล่ห์ของเราเหวอไปแล้ว
ตัวป่วนมันอยากได้มือก็ยื่นไปให้มันทั้งสองมือนั่นแหละ
“เอามือเดียวก็พอ”
ว่าอย่างนั้นแล้วมันก็วางมือลงไปในมือใหญ่ๆนั่น แล้วก็พูดเหมือนไม่มีอะไรพิเศษ
เหมือนสิ่งที่มันเพิ่งทำลงไปเป็นเรื่องที่เคยทำอยู่เป็นประจำเสียอย่างนั้น
“ไปจ่ายตังค์แล้วไปเข้าห้องน้ำกันดีกว่าพี่ เหลืออีกแค่สิบนาทีเอง ผมชอบดูหนังตัวอย่าง”
......................
.......................
..โปรดติดตามตอนต่อไป..
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
