รอดูกันต่อไปคับเรื่องนี้ยังอีกยาวววววว...
********************
บทที่ 21 ลาจาก
“แบ๊งค์!!!เป็นอะไรไปน่ะ” พี่นุ่นรีบเปิดประตูวิ่งเข้ามาถาม หลังจากที่ได้ยินเสียงแบ๊งค์ร้องไห้ดัง
“พี่นุ่น...... ” สิ้นเสียงแบ๊งค์ก็โผเข้ากอดพี่นุ่น
“ไหนเป็นอะไรบอกมาสิ” พี่นุ่นถาม
“พี่อาร์ทเค้าจะไปแล้วพี่นุ่น แบ๊งค์มันเลวเอง” แล้วแบ๊งค์ก็ก้มหน้าร้องไห้ต่อ
พี่นุ่นก็พยายามถามให้รู้เรื่องเมื่อแบ๊งค์พอที่จะหยุดร้องได้ แบ๊งค์ก็เล่าให้พี่นุ่นฟัง เรื่องที่พี่อาร์ทจะไปอังกฤษ เย็นนี้
“งั้น ไปเตรียมตัวให้พร้อม เดี๋ยวเย็นนี้พี่ไปส่งเราเอง” พี่นุ่นพูด
แล้วแบ๊งค์ก็เข้าไปอาบน้ำ ระหว่างที่อาบไปก็ร้องไห้ไปด้วย คิดถึงแต่พี่อาร์ท ไม่อยากให้พี่อาร์ทไป แต่ก็คงขวางไว้ไม่
ได้ เรามันคงเป็นคนไม่ดีจริง ๆ พออาบเสร็จก็แต่งตัวออกมาให้เรียบร้อยครับ มานั่งรอกาว ว่าเมื่อไหร่กาวจะมาหาซักที
จนในที่สุด กาวก็มา
“ขอโทษครับที่ทำให้รอ” กาวมาพร้อมคำขอโทษ
“ป่ะไปกัน เดี๋ยวพี่นุ่นไปส่งเราเอง” พี่นุ่นคว้ากุญแจรถแล้วเดินออกไป ตามด้วยแบ๊งค์ที่น้ำตาเริ่มไหลออกมาอีกแล้ว
“แบ๊งค์ อย่าร้องไห้ให้พี่อาร์ทเห็นนะ เดี๋ยวพี่เค้าก็ไม่สบายใจหรอก” พี่นุ่นพูด แบ๊งค์เลยรีบเช็ดคราบน้ำตาบนหน้าออก
ให้หมด แล้วก็ไปขึ้นรถ แบ๊งค์ให้กาวนั่งตรงที่นั่งข้างคนขับ
“ทำไมไม่นั่นข้างพี่นุ่นล่ะ แบ๊งค์” กาวถาม
“แบ๊งค์ไม่อยากนั่งหน้าอ่ะ แบ๊งค์ขอนอนข้างหลังนะ“ แบ๊งค์เปิดประตูรถแล้วแทรกตัวเข้าไปนอนที่เบาะหลัง กาวก็คง
ไม่อยากขัดใจ พี่นุ่นเริ่มขับรถออกไป ทั้งรถมีแต่ความเงียบ ยิ่งใกล้สนามบินเข้าไปมากเท่าไหร่ แบ๊งค์ก็เหมือนจะขาด
ใจตาย แบ๊งค์เลยร้องไห้ออกมา ทั้งกาวและพี่นุ่นก็ยังคงไม่กล้าที่จะพูดอะไร
“ แบ๊งค์!!!ถึงแล้ว” พี่นุ่นหันมาบอกกับแบ๊งค์
“ลงรถกันเถอะแบ๊งค์” กาวก็เรียก แบ๊งค์ก็เลยค่อย ๆ ลงจากรถ สนามบินสุวรรณภูมิดูใหญ่โตและสวยงามจริง ๆ แต่วัน
นี้แบ๊งค์คงไม่มีอารมณ์ที่จะมองดูอะไรแล้ว แบ๊งค์ให้กาวเดินนำเพื่อให้พาไปหาพี่อาร์ท แบ๊งค์รู้สึกไม่กล้าที่จะเข้าไป
แบ๊งค์ก็เลยหยุด
“เป็นอะไรไปแบ๊งค์” พี่นุ่นถาม
“ไม่เข้าไปหรอ” กาวพูดขึ้นบ้าง
“ แบ๊งค์ไม่เข้าไปแล้วได้มั้ย” แบ๊งค์หยุดยืนแล้วพูดออกมา
“ พี่อาร์ทจะไปแล้วนะแบ๊งค์” กาวย้ำ
“ แบ๊งค์...ถ้าไม่ไปวันนี้ แบ๊งค์จะไม่มีโอกาสอีกต่อไปแล้วนะ” พี่นุ่นย้ำ แบ๊งค์เลยต้องยอมเดินตามเข้าไป คนค่อนข้างจะ
พลุ่กพล่าน แบ๊งค์ก็ได้แต่มองหาพี่อาร์ท แล้วกาวก็เดินนำไป จนในที่สุดไปถึงประตูของผู้โดยสารขาออก แต่ก็ยังไม่เจอ
กับพี่อาร์ทอยู่ดี
“ นั่นไงแบ๊งค์” กาวรีบชี้มือไป พี่อาร์ทกำลังเดินจะเข้าไปยังห้องรับรองผู้โดยสาร
“ แบ๊งค์เข้าไปเร็ว” พี่นุ่นรีบผลักเอวแบ๊งค์ไป แต่แบ๊งค์ก็ได้แต่เดิน ๆ ไป จนเริ่มเห็นว่าพี่อาร์ทจะเดินเข้าไปแล้วแบ๊งค์เลยเรียกออกไป
“ พี่อาร์ท!!!!!!!” แบ๊งค์ตะโกน พี่อาร์ทหยุดแล้วหันมามอง ฝูงชนค่อย ๆ บางตาจนเราทั้งสองคนเริ่มมองเห็นกัน
และกัน พี่อาร์ทดูอึ้ง ๆ เมื่อมองเห็นแบ๊งค์ แล้วน้ำตาของแบ๊งค์ก็ค่อย ๆ ไหลออกมา พี่อาร์ทค่อย ๆ เดินมาหาแบ๊งค์
แต่แบ๊งค์ไม่รอให้พี่อาร์ทเข้ามาหรอก แบ๊งค์วิ่งเข้าไปหาแล้วกระโดดกอดพี่อาร์ทในทันที พี่อาร์ทก็โอบกอดแบ๊งค์ไว้
ตอนนี้แบ๊งค์ไม่สนใจสายตาของใครแล้ว
“ พี่อาร์ท..........” แบ๊งค์เรียกพี่อาร์ทด้วยเสียงสั่นเครือ
“ แบ๊งค์.....พี่ไม่นึกเลยว่าแบ๊งค์จะมาส่งพี่ได้” พี่อาร์ทดูแปลกใจ
“ ทำไมพี่อาร์ทไม่ยอมบอกแบ๊งค์ ว่าพี่อาร์ทจะไปอังกฤษวันนี้ ถ้ากาวไม่มาบอก แบ๊งค์คงไม่ทางรู้เลยใช่มั้ย” แบ๊งค์ตัดพ้อ
“ พี่ขอโทษ พี่ไม่อยากให้แบ๊งค์มาเห็น พี่กลัวทำใจไม่ได้” พี่อาร์ทเริ่มร้องไห้ออกมาบ้าง
“ ทำไมไม่นึกถึงใจแบ๊งค์บ้างล่ะ” แบ๊งค์ยังคงต่อว่าต่อไป
“ ในเมื่อแบ๊งค์กลับมาไม่ได้แล้ว มันก็ไม่มีค่าอะไร ” พี่อาร์ททำเสียงเศร้า
“ เราก็กลับไปเป็นพี่น้องกันไงครับ” แบ๊งค์พูด
“ ไม่ได้หรอก พี่คงทำใจไม่ได้ พี่คงไม่กล้ามองแบ๊งค์ได้” พี่อาร์ทกลับมากอดแบ๊งค์อีกครั้ง
“ ให้พี่กอดแบ๊งค์ให้แน่น ๆ ก่อนไปนะครับ” แบ๊งค์ผงกหัวแล้วเราก็กอดกัน อาจมีสายตาหลายคู่ที่จ้องมองเราอยู่ แต่ตอน
นี้เราทั้งคู่ไม่สนใจใครอีกต่อไปแล้ว อยากกอดกันให้นานที่สุดเท่าที่จะทำได้ พี่นุ่นกับกาวก็ค่อย ๆ เดินเข้ามา พี่อาร์ท
เลยค่อย ๆ ปล่อยแบ๊งค์ออกจากอ้อมกอด เราทั้งคู่ต่างเอามือเช็ดคราบน้ำตา
“ ขอบคุณนะที่มาส่งพี่” พี่อาร์ทพูดกับกาวและพี่นุ่น
“ พี่อาร์ทจะไปจริง ๆ หรอครับ ” กาวถาม
“ อืม.....มาถึงขนาดนี้คงกลับไม่ได้แล้วล่ะ” พี่อาร์ทตอบ
“ แล้วพี่อาร์ทจะทิ้งนายเด็กดื้อไว้แบบนี้หรอคะ” พี่นุ่นถามไปครับ แบ๊งค์อึ้งเลยครับ
“ เรื่องนี้คงไม่ต้องห่วงแล้วล่ะครับ น้องแบ๊งค์มีคนที่เค้ารักมากที่สุดคอยดูแลแล้วล่ะครับ” พี่อาร์ทพูดแล้วมองหน้าแบ๊งค์
ซึ่งตอนนี้กำลังนิ่งอยู่
“ พี่ขอตัวไปก่อนนะ ” พี่อาร์ทพูดเสร็จก็เดินจากไป โดยมีแบ๊งค์ยืนมองอยู่
“ พี่อาร์ท.......” แบ๊งค์เรียกออกมาเสียงแผ่วเบา แล้วอยู่ ๆ พี่อาร์ทก็หันกลับมาอีกครั้ง แล้วเดินเข้าประกบจูบแบ๊งค์ต่อ
หน้าพี่นุ่นและกาว เป็นจูบที่อบอุ่นและหอมหวาน เป็นจูบที่แบ๊งค์โหยหามานาน เราจูบกันนานพอสมควร แล้วพี่อาร์ทก็
ถอนปากออก เราไม่ได้พูดอะไรกัน แล้วพี่อาร์ทก็เดินเข้าทางเข้าผู้โดยสารขาออกไป แบ๊งค์มองพี่อาร์จนหายลับตาไป
แล้วเราสามคนก็เดินกลับไปยังลานจอดรถเพื่อขึ้นรถกลับคอนโดกัน โดยที่แบ๊งค์ยังคงนั่งที่เดิมคือ เบาะหลัง เมื่อเข้าไป
ถึงแบ๊งค์ก็นอนลงตามเดิม ไม่มีใครคิดที่จะพูดอะไร รถแล่นออกไปด้วยความเงียบ แล้วแบ๊งค์ก็คิดถึงพี่อาร์ทขึ้นมา คิด
ถึงวันดี ๆ ที่เคยผ่านมาร่วมกัน ยิ่งคิดแบ๊งค์ก็ยิ่งร้องไห้ แบ๊งค์เอาแต่นอนร้องไห้อยู่ที่เบาะหลังไม่พูดจากับใครซักคน พี่
นุ่นก็ขับรถไปเรื่อย ๆ จนถึงคอนโด ทุกคนกำลังจะลงจากรถ
“ อย่าเพิ่งลงไปกันได้มั้ย” แบ๊งค์พูดขึ้น ทุกคนก็เลยหยุด
“ มีอะไรหรอแบ๊งค์” พี่นุ่นถาม
“ อย่าบอกเรื่องนี้ให้แมครู้ได้มั้ย แบ๊งค์ไม่อยากให้แมคไม่สบายใจ” แบ๊งค์ขอร้อง
“ อืม....ได้สิ เรื่องนี้เราไม่บอกใครอยู่แล้ว” กาวรับปาก
“ อืม...พี่ก็ไม่ได้อยากบอกใครซะหน่อย ลงรถกันได้แล้ว” พี่นุ่น แล้วแบ๊งค์ก็ค่อย ๆ ขยังตัวลงจากรถ ตอนนี้ตาของแบ๊งค์
ทั้งแดงและทั้งบวม เพราะผ่านการร้องไห้มาอย่างหนัก กาวเห็นมันก็เลยหัวเราะ ตอนนั้นแบ๊งค์ยังไม่รู้หรอกครับ
“หัวเราะอะไรน่ะกาว” แบ๊งค์ถาม
“ ก็ดูหน้านายดิ ตอนนี้ตลกว่ะ ตาบวม ๆ ” แล้วกาวก็หัวเราต่อ แบ๊งค์เลยเดินไปส่องดูที่กระจก ตาบวมจริง ๆ ครับ แต่
ตอนนี้ยังไม่มีอารมณ์จะมาเล่นอะไรก็เลยไม่ได้เถียง
“นี่กาวจะกลับเลยหรอ” พี่นุ่นถาม
“คงเป็นแบบนั้นแหละครับ เดี๋ยวกะว่าจะไปรอรถเมล์แล้วล่ะครับ ลาเลยก็แล้วกัน” กาวพูดก่อนทำท่าว่าจะเดินไปที่ป้าย
รถเมล์ แต่พุ่นพูดขึ้นก่อน
“ อย่าเพิ่งไปเลย อยู่ทานข้าวด้วยกันก่อนนะ” พี่นุ่นเรียกกาว ตอนแรกกาวก็ไม่คิดจะอยู่ทานข้าวหรอกครับ ทำท่าจะไป
ให้ได้ แบ๊งค์กับพี่นุ่นก็เลยช่วยกันขอร้อง กาวมันก็เลยยอมที่จะอยู่ทานข้าวด้วยกัน เราก็พูดคุยกันเรื่องต่าง ๆ นานา ตอนนี้
แบ๊งค์เริ่มปริปากพูดขึ้นแล้ว คือแบ๊งค์ไม่อยากทำให้คนอื่นไม่สบายใจอ่ะครับ แต่ในใจก็ยังคิดถึงพี่อาร์ทอยู่ อีกใจก็นึกถึง
แมค ถ้าแมคได้รู้เรื่องนี้ แมคจะรู้สึกยังไง พอทานข้าวเสร็จ เราก็มานั่งคุยกันถึงเรื่องต่าง ๆ สัพเพเหระ มองดูนาฬิกา
อีกทีเกือบจะ 3 ทุ่มแล้ว อยู่ ๆ มือถือของกาวก็ดังขึ้น กาวรีบรับโทรศัพท์นั้นอย่างรวดเร็วแล้วเดินไปคุยโทรศัพท์นั้นเพียง
ลำพัง พอคุยเสร็จกาวก็เดินกลับมา
“ เอ่อ.......เราคงต้องมีเรื่องรบกวนแบ๊งค์แล้วล่ะ” กาวพูดเสียงเบา ๆ
“ อะไรหรอ พูดมาดิ” แบ๊งค์ถาม
“ คือเราอยู่บ้านกับพี่แค่ 2 คนใช่มะ แต่วันนี้พี่มันออกไปข้างนอก แล้วเอากุญแจไปด้วย เมื่อกี้พี่เราโทรมาบอกว่า คงไม่
ได้กลับคืนนี้ เราก็เลย... ” กาวเงียบไป
“ ก็ค้างไปสิ ห้องแบ๊งค์กว้างออก” ยังไม่ทันที่กาวจะขอ พี่นุ่นก็อนุญาตไปซะแล้ว พี่สาวคนนี้ไวได้ใจจริง ๆ เลย
“ อ้าว ไหงมาโยนให้แบ๊งค์อีกล่ะ” แบ๊งค์ทำท่าโวยวาย
“ จะให้นอนห้องชั้นรึไง บ้า!!!! ” พี่นุ่นแย้งกลับ
“ เดี๋ยวผมนอนที่โซฟาก็ได้ครับ ไม่เป็นไร” กาวตอบแบบยิ้ม ๆ ไม่ได้สนใจอะไร
“ ไม่ได้นะกาว จะนอนที่นี่ได้ไง ห้องเจ้าแบ๊งค์ก็ออกจะกว้าง นี่อย่าใจแคบไปหน่อยเลย ไม่ได้เป็นคนอื่นคนไกลซะ
หน่อยเพื่อนเรานะ” พี่นุ่นหันมาว่าให้แบ๊งค์
“ อืม ๆ นอนก็นอนไปจิ แกล้งเล่นเฉย ๆ โวยวายกันไปได้” แบ๊งค์ตอบไป
“ อืม......จ้า” พี่นุ่นลากเสียง พอซัก 3 ทุ่มกว่า ๆ จะ 4 ทุ่มเราก็แยกย้ายกันไปยังห้องของแต่ละคน กาวเดินตามแบ๊งค์
เข้ามาในห้อง รู้สึกแปลก ๆ จัง
“ แบ๊งค์..... ” กาวเรียกเมื่อเข้ามาถึงในห้อง
“ มีอะไรหรอ” แบ๊งค์ถาม
“ คืนนี้แบ๊งค์ห้ามข่มขืนเรานะ” กาวพูดแล้วหัวเราะ
“ บ้า....งั้นคืนนี้ออกไปนอนข้างนอกเลยป่ะ” แบ๊งค์ทำท่าไล่กาว
“ โอ๋ ๆๆๆๆ ล้อเล่นหน่อยเดียวเอง” กาวมาง้อครับ
“ แล้วเราจะเอาอะไรใส่นอนล่ะ” กาวถาม
“ ใส่ทำไมก็แก้ผ้าดิ” แบ๊งค์แกล้งแซว
“ เฮ้ย!!!!!!!” กาวตกใจบ้าง
“ ล้อเล่น...จะเอาชุดนอนให้เนี่ยไง” แล้วแบ๊งค์ก็เปิดตู้เสื้อผ้าหยิบผ้าขนหนู และหาชุดนอนมาให้กาว เมื่อแบ๊งค์เห็นของสองชิ้นนี้ แบ๊งค์ถึงกับอึ้งอีกครั้ง มันคือชุดและข้าวของที่พี่อาร์ทเคยเอามาทิ้งไว้ตอนที่อยู่กับแบ๊งค์ด้วยเหตุผลที่ว่า จะได้กลับมาอยู่กับแบ๊งค์ที่คอนโดแห่งนี้อีก แบ๊งค์นิ่งไป ภาพวันคืนเก่า ๆ วนเวียนเข้ามาในหัว น้ำตาของแบ๊งค์เริ่มไหลออกมาอีกแล้ว แบ๊งค์พยายามกลั้นมันไว้แต่ก็ทำไม่ได้ เลยยืนก้มหน้า
“ แบ๊งค์.....” กาวเรียกด้วยเสียงแผ่วเบา
“ เป็นอะไรไปน่ะ บอกเราได้นะ ” กาวพูด
“ อืม....ไม่เป็นอะไรหรอก” แบ๊งค์เงยหน้าขึ้นมาพูด ทั้ง ๆ ที่แก้มอาบไปด้วยน้ำตา
“ ร้องไห้แบบนี้ไม่เหมือนแบ๊งค์เลยนะ พี่ตั้มเห็นคงแซวแย่เลย” กาวแกล้งแหย่
“ อืม นั่นดิ อายพี่ตั้มแย่เลย” แบ๊งค์เล่นกลับ
“ เราไปอาบน้ำก่อนนะ อย่าแอบร้องไห้ล่ะ” กาวพูดก่อนจะเดินไปอาบน้ำ พอแบ๊งค์เห็นว่ากาวเดินเข้าห้องน้ำไปแล้ว น้ำตา
มันก็ไหลออกมาอีกครั้ง อะไรกันเนี่ย ทำไมนะคิดไว้แล้วว่าจะไม่ร้องไห้ น้ำตาก็ยังไหลไม่หยุดอยู่ได้ แบ๊งค์พยายามไม่นึก
ถึงเรื่องเก่า ๆ พยายามลืม แต่มันก็ยังนึกถึงอยู่ได้ เกลียดตัวเองที่สุดเลย แบ๊งค์ล้มตัวลงบนที่นอนแล้วร้องไห้ ในที่สุดกาวก็
อาบน้ำเสร็จแล้วเดินออกมา แบ๊งค์เลยรีบลุกขึ้นนั่ง แล้วกาวก็เข้ามากอดแบ๊งค์
“ ไหนบอกว่าจะไม่แอบร้องไห้ไง ดื้อจังเลยนะ” กาวกอดแบ๊งค์แล้วลูบหัวไปด้วย แต่แบ๊งค์ต้องรีบผลักกาวให้ออกไปจากตัว ทำไมน่ะหรอครับ ก็กาวมันไม่ได้ใส่อะไรน่ะสิ พันมาแค่ผ้าเช็ดตัวผืนเดียว
“ เป็นอะไรไปหรอแบ๊งค์” กาวถามแบบงง ๆ
“ แล้วทำไมนายไม่ไปใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนล่ะ” แบ๊งค์พยายามก้มหน้า เพื่อที่จะไม่มองร่างกายของกาว แต่ตอนนี้แบ๊งค์ไม่ร้องไห้แล้วนะ อารมณ์ตกใจมากกว่า
“ ถ้าไม่ทำแบบนี้แบ๊งค์ก็ไม่หยุดร้องไห้อ่ะดิ” กาวพูดแล้วหัวเราะ
“ เฮ้ย!!!!บ้าแล้ว” แบ๊งค์ยังพยายามมองไปทางอื่น
“ ล้อเล่น เราจะออกมาถามว่ามีแป้งเด็กมั้ย เราชอบทาแป้งเด็กตอนก่อนนอนอ่ะ” กาวมันถามครับ แต่ห้องแบ๊งค์ไม่มีแป้งหรอก เพราะแบ๊งค์ไม่ชอบใช้ แบ๊งค์ก็เลยต้องไปขอแป้งจากห้องพี่นุ่นมา นี่ขนาดมันมาเป็นผู้อาศัยนะเนี่ย ถ้ากรูส์ไปค้างบ้านมัน กรูส์ไม่ต้องกลายเป็นทาสหรอเนี่ย แบ๊งค์คิดในใจ
“อ่ะ เอาไป แล้วรับไปใสเสื้อผ้าซะ” แบ๊งค์ยื่นกระป๋องแป้งให้กาว
“ไม่อยากดูหุ่นเราหรอ หุ่นนักกีฬาดูดีนะเว้ย” กาวยังอวดร่างกายต่อไป
“อือ ๆๆ ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าได้แล้ว” แบ๊งค์ก็ดึงกาวให้ลุกขึ้นแล้วผลักเข้าห้องน้ำไป ซักพักมันก็เดินออกมา
“ สดชื่นจัง อิอิ” มันทำหน้าทะเล้น
“ อืม....งั้นเราไปอาบน้ำก่อนนะ ” แบ๊งค์พูดขึ้น
“ ให้เราไปช่วยป่ะ” กาวถาม
“ ตลกแระ ไอ้กาว” แบ๊งค์หันไปว่ามัน
“ ตลกอะไรไม่ใช่หม่ำ จ๊กม๊ก ไรว้า.......แหย่แค่นี้ก็โกรธกันด้วย” กาวมันเล่นมุกก่อนทำท่าน้อยใจครับ
“ เดี๋ยวเราไปแอบดูแบ๊งค์อาบน้ำซะนี่ ” กาวมันพูดท่าทีดูเอาจริงครับ
“ เฮ้ย!!!!อย่าเข้ามานะเว้ย ไม่งั้นกรูส์ถีบไม่ยั้งแน่” แบ๊งค์ขู่ไป ตกลงคืนนั้นกว่าจะได้อาบน้ำก็นานอยู่เหมือนกันครับ เถียงกับไอ้กาวเนี่ยแหละ พออาบเสร็จเดินออกมา
“ ไง เจ้าชายน้อยจอมดื้อ” กาวทักครับ
“ เออ สบายดี กินข้าวแล้ว” แบ๊งค์ตอบไปมั่ว ๆ
“ อ่ะนะเล่นกรูส์งงเลยว่ะ ” ไอ้กาวต่อมุกแบ๊งค์ไม่ได้หรอกครับ ( สมน้ำหน้า ) แล้วแบ๊งค์ก็ขึ้นไปนอนบนเตียงครับ โดยเอาหมอนข้างมาคั่นกลางไว้
“ อะไรว้า กรูส์ไม่ปล้ำมึงหรอก” กาวบ่นอุบอิบ
“ ไม่ปล้ำก็ไม่ปล้ำดิ เอากั้นไว้เฉย ๆ ” แบ๊งค์ตอบแบบกวน ๆ
“ ก็ผ้าห่มมันผืนเล็กอ่ะ แบ๊งค์ห่มคนเดียวเกือบหมด แล้วยังติดหมอนข้างอีก เราก็ไม่ได้ห่มอ่ะดิ เกิดเป็นหวัดขึ้นมาใครจะรับผิดชอบเนี่ย” กาวบ่นไม่เลิก
“ เออ ๆๆ เอาออกก็ได้วะ บ่นเป็นแม่ไปได้นะเมริง” แบ๊งค์เลยเอาหมอนข้างออกไป
“ ห้ามปล้ำกรูส์นะเว้ย” แบ๊งค์พูด แต่กาวหัวเราะเบา ๆ
“ อย่างนี้สิ ค่อยสมเป็นแบ๊งค์ขึ้นมาหน่อย” กาวมันพูดครับ ตอนนี้แบ๊งค์ก็เงียบแล้วมองหน้ามัน
“ แบ๊งค์ตอนร้องไห้อ่ะ น่าสงสารจริง ๆ นะเราเห็นแล้วเศร้าตามไปด้วยเลย ” กาวพูด
“ อ่ะนะ เราก็เป็นแบบนี้แหละ” แบ๊งค์พูดขึ้นบ้าง
“ สัญญากับกรูส์นะเว้ย ว่าจะไม่ร้องไห้อีก เวลาเมริงร้องไห้อ่ะ น่าเกลียดชะมัดยากว่ะ อย่างเมริงอ่ะต้องเป็นไอ้ตัวเล็ก ไอ้พริกขี้หนู เด็กดื้อจอมแสบเท่านั้นนะเว้ย ถึงจะเหมาะ” ไอ้กาวบรรยายซะยกใหญ่เลยครับ จนแบ๊งค์เริ่มง่วง
“ อืม..กรูส์จะพยายาม” แบ๊งค์ตาเริ่มปิดแล้ว
“ ลืมทุกอย่างที่มันเลวร้ายไปนะแบ๊งค์” ยังไม่ทันที่กาวจะได้พูดจบหรอกครับ แบ๊งค์หลับไปแล้ว อาจจะเป็นว่าเพราะร้องไห้หนักเกินไปมั้งครับ เลยเผลอหลับไปไม่รู้ตัว
---------------------------------------------------------------------
ตอนนี้แบ๊งค์หลับไปแล้วครับ ดูเหมือนเด็กจริง ๆ เลย ทั้งท่าทางคำพูด ดูสิครับยังไม่ทันได้พูดจบ หลับไปซะแล้ว
“ แบ๊งค์......แบ๊งค์.....แบ๊งค์ ” ผมลองกระซิบที่ข้างหูแบ๊งค์เบา ๆ แต่ไม่มีปฏิกิริยาตอบรับครับ ผมเลยค่อย ๆ เอามือลูบหัวแบ๊งค์ ไม่เคยคิดมาก่อนเลยนะครับว่าจะได้อยู่ใกล้กับแบ๊งค์ขนาดนี้ ผมก้มลงจูบที่หน้าผากแบ๊งค์อย่างแผ่วเบา ( กลัวแบ๊งค์ตื่นอ่ะครับ ) อดใจไม่ไหวจริง แล้วผมก็เอามือโอบแบ๊งค์มาไว้ในอ้อมกอด แล้วหลับไป
****************************
คับ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
