วันนี้ที่โรงเรียนจัดงานกีฬาสี ก็ผ่านพ้นไปด้วยดี โดยเฉพาะขบวนพาเหรดที่เราได้รับผิดชอบ ได้รับคำชมจากหลายๆคนว่าสวยงามและพร้อมเพรียงกันดี ก็คุ้มค่ากับการทุ่มเททั้งกายและใจในการทำงานครั้งนี้ แต่จะมีแค่เราก็คงไม่สำเร็จมากมายขนาดนี้หรอกถ้าไม่ได้รับการร่วมมือจากเพื่อนๆน้องๆ
ที่โรงยิม มีการแข่งขันบาสเกตบอลชายระหว่างสีของเรา สีฟ้ากับสีแดง ทีแรกก็ไม่คิดจะดูหรอกแต่เมย์ อยากมาดูขวัญใจของเขาเล่นบาส ( ซึ่งอยู่สีแดง ) ก็เลยต้องมาเป็นเพื่อน ทั้งๆที่เราอยากไปนั่งที่แสตนด์เชียร์มากกว่า แต่ดูไปดูมาก็สนุกดีนะ เพราะว่าวันนี้แข่งได้สูสีมาก จนเราอดที่จะเชียร์ไปด้วยเสียมิได้ และผลก็คือ สีฟ้าชนะไปด้วยสกอร์ 65 ต่อ 64 ลูกสุดท้าย น้องเบอร์ 11 ชูตลง 3 แต้มอย่างสวยงาม เย้ เย้ !!!
ก่อนกลับบ้าน เจอน้องๆที่ตีกลองกับน้องเบอร์ 11 ที่ร้านขายน้ำหวาน น้องๆก็เลยขอให้เราเลี้ยงน้ำหวาน เราเลยช่วยอุปถัมภ์เต็มที่ 1 แก้ว น้องๆบอกว่าอย่า งกเลย เพื่อนของเขาก็ทำให้บาสได้เข้ารอบชิง เราก็เลยต้องเลี้ยงให้ครบทุกคน เฮ้อ.. หมดตัวเลยเรา
กลับมารีบกินข้าว อาบน้ำ เขียนได แล้วหลับ เก็บแรงไว้วันพรุ่งนี้ เหนื่อยแล้ว...
******************************************************************************************************************
วันนี้เจอน้องคนหนึ่ง เขาเป็นนักบาสให้กับสีของเรา สีฟ้า ตัวไม่สูงมากนัก ผิวสีแทน ตัวล่ำๆ ไม่ถึงกับหล่อ เล่นบาสเก่งและเขาเป็นคนชู้ตลูกสำคัญของวันนี้ด้วยหละ ทั้งหมดทั้งมวลก็ไม่ได้ทำให้เราสนใจเขามากไปกว่า รอยยิ้มของเขา รอยยิ้มที่ดูจริงใจ
สวรรค์เป็นใจ ได้เจอน้องเขาอีกครั้ง ก่อนกลับบ้านที่ร้านขายน้ำหวาน อยากจะถามชื่อ อยากจะคุยมากกว่านี้ แต่... ไม่กล้า เรามันบ้าไปแล้ว ทำไมมันเพ้อได้มากมายอย่างนี้นะ หยุดคิดฟุ้งซ่านได้แล้ว มันคงไม่มีทางที่จะเป็นไปได้หรอก น้องเขาจะมาสนใจอะไรกับคนอย่างเรา
******************************************************************************************************************
“ พี่นัท เลี้ยงน้ำหน่อยดิ ”
“ คราวก่อนก็เลี้ยงไปทีแล้วหนิ ”
“ คราวก่อนก็เป็นของคราวก่อนสิพี่ คราวนี้เลี้ยงฉลองแชมป์บาส ”
“ ไม่ได้ลงบาสไม่ใช่เหรอ คนที่แข่งยังไม่เห็นจะขออะไรเลย ”
“ แหม... อยู่สีเดียวกัน ได้ลงหรือไม่ได้ลง ก็ถือว่าได้แชมป์เหมือนกันนั่นแหละ ”
“ บอกมาได้ ข้างๆคูๆ ”
“ ไอ้ปอนด์... ขอพี่เขาดิ ”
“ พี่... เลี้ยงน้ำพวกผมหน่อยสิครับ ”
“ พี่นัท ปอนด์เขาก็พูดเองแล้ว ก็เลี้ยงเหอะ ”
“ ก็ได้... ไปเลือกกันเลย ไอ้พวกนี้นะ เห็นหน้าทีไรมีแต่ขอให้เลี้ยง ”
กลุ่มชายหนุ่มรุ่นน้องเดินไปเลือกน้ำ ปล่อยให้รุ่นพี่ยืนยิ้มก่อนที่จะเดินไปสมทบ
******************************************************************************************************************
ใกล้สอบไล่เทอม 1 แล้ว ครูเร่งสอนเหมือนเคย เนื้อหามันจะเยอะแยะอะไรขนาดนั้นนะ ถึงสอนทั้งเทอมแล้วยังไม่หมดสักที ทั้ง เคมี ชีวะ ฟิสิกส์ คณิต เฮ้อ... การบ้านอีกเพียบเลย ต้องนั่งปั่นรายงานอีก 3 ฉบับ แปลกนะ... ยิ่งใกล้สอบ ครูก็ยิ่งให้รายงานเยอะมาก ช่วงไหนว่างๆก็ไม่มีอะไรให้ทำเลย วัยรุ่น... เซ็ง
เมย์ทำสมุดรายงานเคมีหาย ไม่รู้ว่าลืมไว้ไหน เธอคนนี้ขี้ลืมเสียจริงๆ
******************************************************************************************************************
ไม่ได้คุยกับเขาเลยตลอดสองสัปดาห์ เพียงแค่ได้เห็นหน้าเขาเท่านั้น ถึงแม้ว่าจะไม่ได้คุยแต่ก็ได้รับรอยยิ้มของเขา แค่นี้ก็สุขใจแล้ว น้ำเน่าชะมัดแต่มันก็เป็นความรู้สึกจริงๆ ทุกครั้งที่ได้เดินผ่านสนามบาส เราจะแอบมองดูเสมอว่าจะมีเขาเล่นบาสอยู่หรือเปล่า
การบ้านเอย รายงานเอยก็เยอะแยะ ต้องมานั่งทำรายงานใหม่อีก เฮ้อ....
******************************************************************************************************************
“เมย์... ดูโน่นสิ ขวัญใจเธอมาทำไรหน้าห้องหนะ” นัทบอก
“ไหน ไหน...” เมย์หันมามองยังหน้าห้องที่มีชายหนุ่มรูปร่างสูง หน้าตาดี ยืนอยู่กับกลุ่มนักเรียนชายหลายคนพวกเขาคุยกันเล็กน้อยแล้วชายหนุ่มรูปร่างสูงเดินออกไปจากกลุ่ม ทำให้เมย์สงสัยมากขึ้นว่าเขาเข้ามาคุยอะไรกัน ก่อนที่เมย์จะสงสัยมากกว่านี้ ก็มีสมุดรายงานมาวางบนโต๊ะ เมย์เปิดดู เห็นชื่อของเธออยู่ในนั้น มันคือสมุดรายงานที่หายไปนั่นเอง
“เก่งฝากมาคืน มันเก็บได้ที่สนามบาส” เพื่อนผู้ชายคนหนึ่งบอก
“ยัยเมย์ดีใจด้วยนะ หาเจอสักที แล้วก็หุบยิ้มบ้างก็ได้นะ” นัทแซว
เมย์ทำท่าทีไม่สนใจคำพูดของนัท เมย์เปิดดูหลังสมุดรายงานของเธอใหม่อีกครั้ง ก่อนที่จะพูดกับนัทว่า
“ตอนเย็นไปเป็นเพื่อนฉันหน่อยนะ”
******************************************************************************************************************
ได้เห็นเพื่อนมีความสุขก็พลอยให้เรามีความสุขไปด้วย ถึงแม้ว่าแฝงด้วยความอิจฉาเล็กๆก็ตาม ตั้งแต่ที่ไปกินไอติมในคราวนั้น เมย์กับเก่งก็คงมีโอกาสได้พูดคุยกันมากขึ้น เห็นเมย์ไปที่สนามบาสบ่อยๆ เราคิดว่าไม่ใช่แต่เพียงฝ่ายเมย์ที่ชอบเก่ง เก่งก็คงชอบเมย์เหมือนกัน
ปิดเทอมที่ผ่านมา เมย์ก็ชวนไปเที่ยวดรีมเวิลด์กับเก่งและพวกนักบาส เราไม่ได้ไปเพราะต้องไปเชียงใหม่กับทางบ้าน เมย์โทรมาว่าสนุกมาก
พรุ่งนี้เปิดเทอมแล้ว อยากให้ถึงตอนเช้าเร็วๆจัง
******************************************************************************************************************
“จะพาฉันไปไหน ยัยเมย์ ฉันจะกลับบ้านแล้ว” นัทถาม
“เอาเหอะน่า...ไปเป็นเพื่อนฉันหน่อย”
“ไม่บอกก็ไม่ไปนะ”
“อย่างอแงดิ ไม่ได้พาไปขายหรอกยะ”
เมย์พานัทไปยังสนามบาสเกตบอล
“อยากเจอเก่ง ก็มาเองก็ได้หนิ ไม่เห็นต้องพาฉันมาด้วยเลย”
“หวัดดี เมย์ นัท มาแล้วเหรอ รอเดี๋ยวนะซ้อมอีก สิบห้านาที” เก่งเข้ามาทัก
นัทกับเมย์นั่งใต้ต้นไม้ข้างๆกับสนามบาสรอจนกระทั่งเก่งวิ่งเข้ามาพร้อมนักบาสรุ่นน้องอีกคน
“โอเคแล้วหละ วันนี้ไปกินไอติมกัน เก่งเลี้ยงเอง”
เมย์หันไปมองนัท แต่นัทมีท่าทีที่ไม่ค่อยอยากไปนัก
“จะดีเหรอ... ไปกินกันสองคนจะดีกว่านะ” นัทบอก
“ไม่ได้ไปกินสองคนสักหน่อย ไอ้ปอนด์ก็ไปด้วย ไปเหอะนัท เมย์จะได้มีเพื่อนด้วย จริงไหมเมย์”
“ใช่... ไปเถอะนัท เสี่ยเก่งจะเลี้ยงสักที”
“ก็ได้...”
******************************************************************************************************************
ได้ไปกินไอติมกับเขามาด้วยหละ เลยได้รู้ว่าเก่งกับเขารู้จักกันเพราะว่าอยู่บ้านติดๆกัน ทีแรกก็ไม่กล้าที่จะไปกลัวเขาจะจับพิรุธได้ว่าเราชอบเขา แต่คิดไปคิดมา จะมีโอกาสสักกี่ครั้งที่จะได้อยู่ใกล้เขามากขนาดนี้
ปีหน้าเขาจะสอบเข้าเตรียมทหาร ชอบเล่นบาสมากกว่าฟุตบอลแต่ก็เล่นฟุตบอลได้ เคยติดทีมเยาวชนของจังหวัด ชอบอยู่บ้านกับสนามบาส ไม่ชอบไปเที่ยวที่ไหน
รอยยิ้มอีกแล้ว รอยยิ้มของเขาทำให้โลกของเราสดใส เขาสุภาพแบบนี้กับทุกคนหรือเปล่านะ อยากบอกเขาเหลือเกินว่ามันยิ่งทำให้คนๆนี้หลงรักเขามากขึ้นทุกที
กดเบอร์มือถือแล้วไม่กล้ากดโทรออก กลัว...
******************************************************************************************************************
วันนี้ เก่งชวนไปดูบาสเกตบอลรอบชิงที่โรงยิมจังหวัด ก็เลยออกไปดูเป็นเพื่อน เมย์ติดธุระเลยมาด้วยไม่ได้ ก็สนุกดีนะได้ดูบาสที่แข่งกันได้สูสีกัน ออกจากสนามบาสด้วยรอยยิ้ม
ก่อนกลับเก่งชวนไปกินข้าวแล้วขับรถยนต์มาส่งที่บ้าน
ก่อนนอนดูหนัง 1 เรื่อง love actually
นอนหลับพร้อมรอยยิ้ม
******************************************************************************************************************
“ พี่นัท เลี้ยงน้ำหน่อยดิ ”
“ เหมือนเดิมเลยนะเราหนะ เห็นหน้าพี่ทีไรมีแต่ขอให้พี่เลี้ยงน้ำ”
“ ไม่รู้ดิพี่ เห็นหน้าพี่ทีไรก็หิวน้ำขึ้นมาทุกทีเลย”
“ พอเลย ไม่ต้องมาพูด คราวนี้ไม่ใจอ่อนแล้ว”
“ โห... ทีไอ้ปอนด์ทำไมได้กินหละ”
“ ปอนด์ไหน ไม่มี... ไม่เคยเลี้ยงใครทั้งนั้น “
“ก็ไอ้ปอนด์นักบาสห้องผมไง วันนั้นยังเห็นพี่เลี้ยงน้ำ มันอยู่เลย”
“ เออ... พูดมากจริงๆ ครั้งสุดท้ายแล้วนะ ไปเลือกกันเลย”
“คร๊าบ... ต้องขอก่อนที่ผมจะไม่เจอหน้าพี่แล้วหละ”
“อ้าว..โดนไล่ออกเหรอ ไปทำไรมาหละ เอายามาขายเหรอ”
“ไม่ใช่พี่... ปีหน้าผมก็จะไปต่อเทคนิคแล้ว”
“สอบให้ได้ก็แล้วกัน จะได้ไม่ต้องเจอหน้ากันอีก”
“สาธุ ขอให้สมพรปากนะครับ”
******************************************************************************************************************
คิดแล้วก็ใจหาย อีกแค่ไม่กี่สัปดาห์ก็จะปิดเทอมใหญ่แล้วหละ ตอนนี้เขาก็เตรียมตัวสอบเข้าเตรียมทหาร เขาบอกว่าอยากจะสอบครั้งแรกแล้วให้ติดเลย เขาจึงต้องพยายามอ่านหนังสือให้มากขึ้น เราก็เลยอาสาช่วยติวเลขให้ช่วงเลิกเรียน เราก็เลยได้มีเวลาได้อยู่กับเขามากขึ้น หน้าตาตอนเขาใช้ความพยายามให้การคิดหาคำตอบ มันทำให้เราหวั่นไหวอีกแล้ว ท่าทางที่ดูตั้งใจของเขาทำให้เรารู้สึกถึงความพยายาม จนเราต้องบอกกับตัวเองว่าต้องทำหน้าที่นี้ให้ดีที่สุด
แต่สิ่งที่เรากำลังทำอยู่มันจะถูกต้องหรือเปล่านะ
******************************************************************************************************************
ช่วงนี้วุ่นมากๆเลย ไม่ค่อยได้คุยกับใครๆ ยิ่งเมย์แล้วหาเวลาคุยกันไม่ค่อยได้เลย หายหน้าหายตาไปบ่อยๆ คงจะไปหาเก่งที่สนามบาส แต่มันมีอะไรน่าสนใจมากนักนะสนามบาส
ปอนด์โทรมา ได้รับหนังสือเลขและอังกฤษที่เราฝากเมย์ไปให้เขาแล้ว ปอนด์ขอบคุณเราและสัญญาว่าจะใช้ให้เป็นประโยชน์มากที่สุด
มันมาอีกแล้ว รายงาน จะมีเทอมไหนไหมที่ไม่มีรายงานให้นักเรียนตาดำๆต้องนั่งทำ คำตอบคือ ไม่มี
วัยรุ่น..เซ็ง
******************************************************************************************************************
ต้องตัดสินใจแล้วหละ ควรต้องบอกให้เขาได้รู้ความรู้สึกจริงๆข้างใน เราจะเก็บจะปิดเรื่องนี้ไปตลอดคงไม่ได้แน่ สักวันเขาก็คงจะรู้ ไม่จากเราก็ต้องคนอื่นๆ ไม่อยากหลบซ่อนความรู้สึกอีกแล้ว ถึงแม้ผลสุดท้ายจะออกมาแล้วจะต้องเสียใจก็ตาม
******************************************************************************************************************
เพิ่งกลับจากโรงพยาบาล รอดูอาการเมย์กับปอนด์ ทั้งคู่ประสบอุบัติเหตุ โดนรถยนต์ขับเบียดทำให้รถมอเตอร์ไซค์ที่ทั้งคู่ขี่มาล้มลงข้างทาง เมย์เจ็บไม่มากเท่าไหร่แต่ปอนด์อาการค่อนข้างหนัก อยู่ที่ห้องไอซียู
พรุ่งนี้จะออกไปเยี่ยมอีก
******************************************************************************************************************
“เมย์เป็นไงบ้าง อาการดีขึ้นหรือยัง” นัทถามอาการหลังจากที่เปิดประตูห้องเข้ามา
“ก็โอเคขึ้น”
“นัท ปอนด์เป็นยังไงบ้าง”
“ดีขึ้นเยอะ ออกจากห้องไอซียูแล้วหละ”
“เมย์จะกินแอปเปิ้ลไหม เดี๋ยวนัทปอกให้”
“.......”
“เมย์”
“........”
“มีไรหรือเปล่า”
เมย์หันหน้ามากอดนัทพร้อมร้องไห้
“เมย์ ใจเย็นๆ มีไรเหรอ”
เมย์ยังคงร้องไห้ นัทจึงปล่อยให้เมย์ร้องไห้ต่อไป สักพักเสียงร้องไห้ก็ค่อยๆเงียบหายไป
“เมย์มีอะไรก็บอกนัทก็ได้ เราเพื่อนกันนะ”
“ฉันเป็นต้นเหตุให้ปอนด์ต้องเป็นอย่างนี้” เสียงของเมย์ยังคงสั่นเครือ
“อะไรนะ...มันไม่ได้เกี่ยวอะไรกับเมย์สักหน่อย มันก็เป็นอุบัติเหตุ”
“แต่ถ้าปอนด์ไม่มากับฉันก็คงไม่เกิดเรื่องแบบนี้หรอก”
“................ งั้นช่วยเล่าเรื่องทั้งหมดให้ฉันฟังหน่อยสิ”
******************************************************************************************************************
เหนื่อยจังกับการร้องไห้
ตาบวมแน่เลย...
ช่างมัน....
บางทีเราต้องยอมรับผลลัพธ์ที่เกิดขึ้น ถึงแม้ว่ามันไม่เป็นไปอย่างที่เราหวังไว้ก็ตาม
******************************************************************************************************************
“ พี่นัท เลี้ยงน้ำหน่อยดิ ”
“ อีกแล้วนะ ครั้งก่อนก็บอกแล้วว่าครั้งสุดท้าย”
“เถอะนะ พี่นัท...”
“เฮ้อ... ก็ได้ ถือว่าเลี้ยงฉลองสอบเสร็จก็แล้วกัน”
“พี่นัทยังคงใจดีเหมือนเดิมเลย”
“เออ... ไม่ต้องมาพูดเลย สั่งไปเหอะ”
“เสียดาย ไอ้ปอนด์ไม่ได้มากินด้วย”
“ใช่... พี่นัท ไอ้ปอนด์อาการเป็นไงบ้างแล้วหละ” รุ่นน้องอีกคนพูด
“ตอนนี้ก็ดีขึ้นเยอะแล้วหละ ทำกายภาพบำบัดอยู่”
“น่าเสียดายแทนไอ้ปอนด์ จะได้เป็นนายร้อยแล้วเชียว” รุ่นน้องคนเดิมพูด
“ปีหน้าก็ยังสอบได้อยู่ ปอนด์ไม่ได้เป็นอะไรมากจนถึงขั้นสอบเตรียมทหารไม่ได้ แล้วพวกเราไม่ไปเยี่ยมปอนด์บ้างเหรอ”
“ไปมาแล้วสองครั้งก่อนสอบครับ”
“ อืม... ดีแล้วหละ ส่วนพวกเราก็ขอให้โชคดีก็แล้วกัน สอบติดเทคนิคให้ได้ทุกคน”
“ครับ ถ้าสอบติดเมื่อไหร่จะมาให้พี่เลี้ยงน้ำอีก”
“เออ....สอบให้ได้ก่อนก็แล้วกัน”
******************************************************************************************************************
ปอนด์อาการดีขึ้นตามลำดับ สามารถเดินได้แล้ว
หมอบอกว่าปอนด์อาจจะได้กลับบ้านในเร็วๆนี้
เมย์ออกจากโรงพยาบาลตั้งแต่ก่อนสอบปลายปี แต่ยังคงเศร้าอยู่
ตอนนี้ เมย์กับเก่งไม่ได้คบกันเป็นแฟนแล้ว
เมย์ไปขอเลิกกับเก่ง ก่อนที่เกิดอุบัติเหตุ ด้วยเหตุผลที่บอกว่าเข้ากันไม่ได้
เก่งก็หายหน้าไปหลายวันตั้งแต่เกิดอุบัติเหตุ กลับมาก็ไม่ค่อยได้พูดคุยกัน
แต่ได้ข่าวว่าหลังจากสอบเสร็จ เก่งก็ย้ายโรงเรียนไปยังแถวๆนครสวรรค์
******************************************************************************************************************
ยังคงไปเยี่ยมเขาเกือบทุกวัน ดูเหมือนว่าเขาจะทำใจเรื่องการสอบเข้าเตรียมทหารได้พอสมควร ได้เห็นรอยยิ้มของเขาอีกครั้ง ก็ทำให้เรายิ้มได้เหมือนกัน ด้วยเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก็ไม่ได้ทำให้เราเปลี่ยนแปลงไป ยิ่งทำให้เรารักเขามากขึ้น
แต่บางครั้งก็คิดว่าที่สิ่งที่เราทำได้ทำร้ายคนที่เรารักไปถึงสองคน มันถูกต้องไหมนะ?
******************************************************************************************************************
“ดูสดใสขึ้นเยอะเลยนะ” นัททัก
“ครับ อีกไม่กี่วันก็จะได้ออกจากโรงพยาบาลสักที อยากเล่นบาสแล้วครับ”
“ฟิตจริงๆนะ รอให้หายดีๆก่อนก็แล้วกัน อย่าหักโหมหละ”
“ครับ”
“เมย์ยังไม่มาเหรอ” นัทถาม
“ยังเลยครับ คงเข้ามาตอนสายๆ”
“อืม... ปอนด์กินอะไรก่อนไหม แอปเปิ้ลนะ เดี๋ยวพี่ปอกให้” นัทหยิบมีดขึ้นมาปอกแอปเปิ้ลโดยที่ไม่รอฟังคำตอบ
“ขอบคุณครับ” ปอนด์ยิ้ม
“ปอนด์ ยังโกรธพี่เก่งหรือเปล่า” นัทพูดโดยไม่เงยหน้ามามองเพราะง่วนอยู่กับการปอกแอปเปิ้ล
“ไม่หละครับ ผมก็ไม่ได้เป็นอะไรมาก ผมก็พอเข้าใจอารมณ์ตอนนั้นของพี่เขาครับ เป็นผมก็อาจจะทำแบบนั้นถ้าเจอเหตุการณ์เดียวกัน”
“แต่พี่ว่ามันก็แรงไปนะ นี่แอปเปิ้ล กินเยอะนะ รับรองไม่มีเค็มขี้มือพี่แน่นอน เพราะล้างมือมาแล้ว” นัทยื่นจานแอปเปิ้ลให้ปอนด์ ปอนด์ยิ้มก่อนรับจานแล้วหยิบเข้าปากหนึ่งชิ้น
“ดีแล้วหละที่ปอนด์ปล่อยวาง ยิ่งโกรธก็เหมือนมีไฟมาสุมเราให้เราทุกข์ร้อนไปเปล่าๆ”
“ขอบคุณมากนะครับที่มาช่วยดูแลผม”
“ไม่เป็นไร เราก็เหมือนน้องเหมือนนุ่งคนหนึ่ง มีอะไรพอช่วยได้ก็ช่วยแหละ” นัทยิ้มแล้วหยิบนิตยสารที่โต๊ะข้างโซฟาขึ้นมาอ่าน ทุกอย่างเงียบลงไปเกือบๆ สิบนาที จนกระทั่ง เมย์เดินเข้ามาในห้อง
“สวัสดีจ้า ปอนด์ เป็นไงบ้าง อ้าว... นัทมาด้วยเหรอ มานานหรือยัง”
“ก็สิบกว่านาทีแล้วหละ เดี๋ยวก็จะกลับแล้วหละ”
“ไม่อยู่กินข้าวด้วยกันเหรอ”
“ไม่หละ.... มีธุระต้องไปต่อ”
“เหรอ...ว่าจะได้คุยกันสักหน่อย” เมย์รู้สึกผิดหวัง
“เดี๋ยวเข้าห้องน้ำสักครู่ อย่าเพิ่งกลับนะ” เมย์เดินเข้าห้องน้ำ ปิดประตู
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา นัทรับสายแล้วคุยอยู่สักพักแล้วก็วางสาย
“โดนโทรตามแล้ว คงต้องไปแล้วหละ” นัทเก็บของให้เป็นระเบียบก่อนเดินออกจากโซฟา
“ดูแลตัวเองมากนะ ออกวันไหนก็โทรบอกด้วยหละกันจะได้มา” นัทบอก
“พี่นัท.... ผมขอโทษครับที่ผมไม่อาจเป็นอย่างที่พี่อยากให้เป็นได้ ผมคิดกับพี่ได้แค่พี่ชายกับน้องชายเท่านั้นจริงๆครับ” ปอนด์ก้มหน้าบอกด้วยน้ำเสียงสั่นเครือ
นัทเดินเข้าไปบีบไหล่
“เราเคยพูดเรื่องนี้ครั้งนึงแล้วหนิ ไม่ต้องคิดมาก ความรักไม่ได้จำกัดแค่คำว่าแฟนหรอก”
ปอนด์เงยหน้าขึ้นมามองแล้วยิ้ม นัทยิ้มตอบก่อนจะเดินออกไป
“เมย์กลับแล้วนะ มีคนโทรมาตามแล้วหละ
“กลับจริงๆหรือเนี๊ยะ ยังไม่ได้คุยกันเลย เออ... แล้วจะโทรหานะ” เมย์ตอบกลับมาจากห้องน้ำ
“อือ... ไปนะ บาย”
“บาย แล้วเจอกัน”
******************************************************************************************************************
เมย์กับปอนด์คบกัน เริ่มตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่แน่ใจ
ก็ดีใจกับเพื่อน อย่างที่เคยบอกไว้ ได้เห็นเพื่อนมีความสุขก็พลอยให้เรามีความสุขไปด้วย
ถึงแม้ว่าคนนั้นคือคนที่เราชอบ ก็ตาม
การที่เราได้เห็นคนที่เรารักทั้งสองคนมีความสุขมันก็น่ายินดีไม่ใช่หรือ
******************************************************************************************************************
เสียงโทรศัพท์ดัง
“มีไรหรือเมย์”
“นัท.... ฉันขอโทษนะที่ไม่ได้บอกเรื่องๆนี้ให้นัทรู้ก่อน”
“ไม่เป็นไร”
“นัท... ฉันขอโทษจริงๆนะ ฉันไม่สบายใจเลย”
“เมย์... ไม่ต้องคิดมาก รักเขาให้มากๆ ดูแลเขาให้ดีๆก็แล้วกัน”
“นัท....”
“ไม่ต้องพูดอะไรแล้วหละ ยังไงเมย์ก็เป็นเพื่อนของฉันอยู่ดี”
“ขอบใจนัทมากๆนะ”
“แค่นี้ก่อนนะ มีสายเรียกซ้อน”
“จ้า ดูแลตัวเองด้วย”
เสียงโทรศัพท์เงียบลง เหลือแต่ชายหนุ่มที่กำลังร้องไห้ หลังจากนั้นเขาเช็ดน้ำตา ยิ้มแล้วเดินต่อไป
[ จบ ]
จากใจคนเขียน
เป็นครั้งแรกที่ได้เขียนเรื่องในรูปแบบนี้ ซึ่งเป็นรูปแบบที่คิดขึ้นมาเอง
เพราะอยากจะลองแนวทางการเขียนแบบใหม่
โดยใช้แนวการเขียนแบบเขียนไดอารี่บวกรวมกับบทสนทนา
ถ้าทำให้งงก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ครับ
ก็ขอให้ผู้อ่านลองตีความแต่ละส่วนดูนะครับ หวังว่าผู้อ่านจะได้รับความสุขจากการอ่านนะครับ
คนเหงาในวันฟ้าหม่น
หัวข้อ: (เรื่องสั้น) เรื่องรักของเรา โดย คนเหงาในวันฟ้าหม่น (อ่าน 7366 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก