เกิดมาพึ่งเคยได้ยินนะ ว่าไม่ชอบกันเพราะว่าขาดสิ่งที่ตัวเองมี
พูดหรือคิดอะไรผิดหรือป่าว
***********************************
เพราะเรากัดกัน (ผูกพัน) ตอน แผลที่ขา
น้ำ เหมือนเดิม ผ้าขนหนูเหมือนเดิม แล้วก็แหกปากโวยวายเหมือนเดิม
แล้วไอ้ทานก็วิ่งเป็นบ้าอยู่กลางสนามแดดร้อนเปรี้ยง ๆ เหมือนเดิม
อ้อนยืนแบกทั้งกระเป๋า ทั้งขวดน้ำและผ้าขนหนู ของทานตะวันเหมือนทุก ๆ วัน แต่วันนี้มันแปลกกว่าทุกวัน
เพราะรู้สึกยิ่งขยับขามากขึ้นเท่าไหร่ ความเจ็บก็แล่นพล่านเร็วขึ้นเท่านั้น
ลองยืนนิ่ง ๆ แล้วเหมือนกับว่ากระดูกจะหลุดออกมาซะให้ได้ เจ็บจนต้องนิ่วหน้า เจ็บจนร้าว แต่ก็กัดฟันฝืนทน
ไอ้เหี้ยทาน เมื่อไหร่มึงจะซ้อม ๆ ให้มันเสร็จ เมื่อไหร่จะหมดวัน แล้วเมื่อไหร่กูจะได้พักสักทีวะ
อ้อนยืนกัดฟันแน่น แล้วก็ค่อย ๆ ย่อกายลงนั่งข้างสนามฟุตบอล เจ็บจนทนไม่ไหว จนต้องลงนั่ง ส่วนทานตะวันยังคงแหกปากโวยวายต่อไป จนเสียงนกหวีดหมดเวลาการแข่งขัน ทานตะวันถึงวิ่งโร่หน้าตายิ้มแฉ่ง เหงื่อโทรมกายเข้ามาหา และเรียกขอน้ำ และผ้าขนหนู ก่อนจะลากให้อ้อนลุกขึ้นยืน และกระตุกแขนให้เดินตาม
แต่เพราะว่าเจ็บจนแทบไม่อยากยืนทำให้อ้อนฝืนกายเอาไว้ และค่อย ๆ ก้าวขาโขยกเขยกตามอย่างช้า ๆ นั่นยิ่งทำให้ทานตะวันหงุดหงิด
เป๋แล้วยังเสือกช้า ห่าอะไรวะเนี่ย
“เฮ้ย มึง เดินให้มันเร็ว ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง กูอยากอาบน้ำจะแย่แล้ว เหี้ยช้าชิบหายเลยโว้ย” ถึงจะพูด ถึงจะด่าถึงจะตะคอกใส่ แต่อ้อนก็ทำได้แค่กดฟันแน่น แล้วพยายามเดินให้เร็วขึ้น
โอ้ยยยยยยยยย ทำไมมันเจ็บอย่างนี้วะ เจ็บจนแทบก้าวขาไม่ออกแล้ว
คนอื่น ๆ ทยอยกันเข้าไปอาบน้ำ ส่วนอ้อนสะบัดมือของทานตะวัน เพราะทนไม่ไหวอีกต่อไป สุดท้ายทิ้งกายลงนั่ง ไม่สนใจเสียงโวยวายของอีกฝ่าย ที่ตะโกนด่าอย่างไม่พอใจ
“กูรีบ ไม่ได้ยินหรือไงวะ ไอ้เหี้ยเอ้ย เร็วสิวะ” เรียกแล้ว แต่ไม่มีเสียงตอบรับ
อ้อนทิ้งกายลงนั่งข้างสนาม ไม่สนใจจะมองอะไรอีก เพราะความเจ็บปวดที่บริเวณหัวเข่า มันร้าวจนแทบไม่มีแรงลุกขึ้นยืน เหงื่อเม็ดเล็ก ๆ ผุดขึ้นที่หน้าผาก พร้อมกับที่ใบหน้าเนียนขาว ยิ่งซีดขาวเหมือนกระดาษ
“วันนี้ไม่แกล้งกูสักวันได้มั้ย ขอร้องล่ะ ขอร้อง” ไม่มีคำว่าอดทนหลงเหลืออีก เสียงที่เอ่ยบอกแทบเป็นเสียงกระซิบ ทานตะวันฟังคำพูดนั้นไม่ชัดจนต้องเดินย้อนกลับมาหา คนที่ทรุดนั่งกับพื้น แล้วเอ่ยถามด้วยความไม่เข้าใจ
“มึงพูดอะไรนะไอ้เป๋….กูรีบ มึงได้ยินมั้ยโว้ยยยยยยยยยยยยยย” คนที่ไม่เคยมองเห็นใครมีตัวตนตะโกนใส่หน้าของคนที่นั่งนิ่ง ๆ อยู่บนพื้นสนามแล้วเตรียมตัวจะเตะที่แขนของอ้อน เพราะความรำคาญ
สำออยจริงนะมึง สำออยจริง ๆ แม่ง
ถึงจะคิดมากเท่าไหร่ ถึงจะโมโห แต่อ้อนไม่มีกระใจพูดอะไรอีกต่อไปแล้ว เพราะความเจ็บปวดกำลังแล่นพล่านไปทั้งร่าง
“ทาน ขอร้องล่ะนะ วันเดียว อย่าแกล้งกูเลย” น้ำเสียงที่เบาหวิว ฝ่ามือแตะที่หัวเข่า แล้วก้มหน้านิ่ง ๆ มองที่ขาของตัวเอง มือกำแน่นเข้าหากัน แล้วจิกเล็บเข้าที่ฝ่ามือแรงขึ้นเรื่อย ๆ เพื่อให้คลายความเจ็บปวด ไม่เว้นแม้กระทั่งริมฝีปากที่ถูกขบเม้มจนขึ้นห้อเลือด ปฏิกิริยาและท่าทางของร่างตรงหน้าทำให้ทานตะวัน ต้องเอียงคอมองด้วยความไม่เข้าใจ
มันเป็นอะไรของมันวะ พูดอะไรไม่รู้เรื่อง เอามือกุมที่หัวเข่าตลอด แล้วมันเป็นเหี้ยอะไรของมัน
“ไหน กูดูหน่อยดิ หัวเข่ามึงเป็นอะไร” ฝ่ามือกำลังจะวางทาบอยู่ที่หัวเข่าของอ้อน แต่ร่างนั้นต้องรีบชักขาหนี เพราะคิดว่าทานตะวันคงหาเรื่องแกล้งอีกแน่ ๆ
“อย่า ไม่เอา ไม่เป็นไร ไม่ได้เป็นไร เดี๋ยวตามไปแล้วกันนะ ขอโทษ ขอโทษจริง ๆ” คำตอบที่ตอบกลับมายิ่งทำให้คนฟังไม่พอใจ เป็นเหี้ยอะไรวะ นึกว่ากูอยากจะดูหรือไงว่ามึงเป็นอะไร ไม่มีทางหรอก
แต่กูอยากเห็นเฉย ๆ ไม่ให้ดูกูก็จะดู ไหนดูซิมึงเป็นอะไร ถึงสำออยนัก ไหน ไหน ขอดูหน่อย
กลายเป็นเรื่องสนุกของทานตะวันที่จะได้เห็นอะไรอย่างที่ใจต้องการ
ยิ่งอ้อนพยายามหนีหรือหลีกเลี่ยง คนบ้า ๆ อย่างทานยิ่งหัวเราะเพราะเห็นเป็นเรื่องสนุก ต้องการที่จะดูให้ได้
และสุดท้าย ฝ่ามือก็กระแทกเข้าที่หัวเข่าของอ้อนอย่างแรง จงใจให้เจ็บ จงใจให้ปวด แล้วก็ได้ผลจริง ๆ
แต่ผลที่ได้มันแย่กว่าที่คิด เพราะอ้อนลงไปนอนกับพื้นแล้วคู้ตัวกุมเข่าของตัวเองเอาไว้แน่น เสียงร้องด้วยความเจ็บปวดทรมาน ทำให้ทานตะวันตกตะลึง นิ่งงันอยู่อย่างนั้น
“โอ้ยยยยยยยยยย เจ็บ ไอ้ทาน ไอ้สัตว์เอ้ย กูจะฆ่ามึง กูจะฆ่ามึง โธ่โว้ยยยยยยยยยยย”
เฮ้ย มันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอวะ เป็นอะไรของมันอ่ะ ใช้เวลาตั้งสติไม่นาน คนตัวโตรีบถลกขากางเกงข้างที่อ้อนกุมเอาไว้แน่น แล้วดูให้ชัดเต็ม ๆ ตา
ห่าอะไรวะเนี่ย
ทั้งเลือด ทั้งหนอง ทั้งรอยช้ำ แถมซ้ำ บางสิ่งบางอย่างที่โผล่ออกมาจากผิวเนื้อ
“เฮ้ย มึงเป็นอะไรเนี่ย ไปโรงพยาบาลเดี๋ยวนี้เลย” ทานตะวันที่ยังตกตะลึง รีบช้อนร่างของอีกฝ่ายและอุ้มขึ้นโดยง่าย สีหน้าที่แสดงถึงความเจ็บปวด และเสียงกรีดร้อง ยิ่งทำให้หัวใจของทานตะวันเต้นไม่เป็นส่ำ
ไม่ได้ห่วง แต่ตกใจ เพราะไม่คิดว่าจะเห็นอะไรแย่ ๆ อย่างนี้ ความรู้สึกเก่า ๆ หวลกลับมาอีกครั้ง
เหมือนกับว่าได้ยินเสียงร้องของตัวเองสมัยเด็ก ๆ เสียงร้องที่แสดงถึงความเจ็บปวดทรมาน เสียงร้องที่ทำให้อยากจะร้องไห้ตาม
“อย่าไปโรงพยาบาลเลยนะ ไม่มีเงิน ถ้าแม่รู้แม่ต้องด่าแน่ ๆ อย่าไปเลย ขอร้อง ขอร้อง กินยาแก้ปวดเดี๋ยวก็หายนะ โอ้ยยยยยยยย เหี้ยเอ้ย ไอ้ทานปล่อยกูลงเถอะ เดี๋ยวก็หาย ปล่อยกูสิโว้ยยยยยยยยย”
กินยาแก้ปวด บ้าหรือเปล่า ยาแก้ปวดเหี้ยอะไรวะ ขาแบบนี้มันเกินจะกินยาแก้ปวดแล้วนะ ไอ้โง่เอ้ย
“ต้องไป กูจะให้มึงไป มึงต้องไป” เสียงตะคอกยิ่งทำให้อ้อนยิ่งอยากจะลงเดินให้ได้ ดิ้นรนไม่ยอมอย่างเดียว ฝ่ามือรัวทุบหนัก ๆ ไปที่แผ่นอกของคนอุ้ม เพียงเท่านั้นกลับเพิ่มแรงโมโหของคนบ้ามากขึ้น
“โธ่ไอ้นางเอก คิดว่ากูอยากอุ้มมึงนักหรือไง มึงยังตายไม่ได้หรอกตอนนี้ มึงยังใช้หนี้กูไม่หมดเลย จำไม่ได้หรือไง ห๊า เดี๋ยวกูออกให้ก็ได้ค่าหมอไม่กี่บาท แต่มึงต้องใช้หนี้กูเพิ่มเป็นสองเท่าเข้าใจมั้ย แล้วกูจะไม่บอกแม่มึง”
ฝ่ามือหยุดชะงักแล้ว พร้อมกับที่อ้อนขบริมฝีปากสะกดกลั้นความเจ็บปวดเอาไว้ เงยหน้าขึ้นมองใบหน้าที่ยังชุ่มโชกไปด้วยเหงื่อ แล้วยิ่งอยากจะร้องไห้ แค่เกือบแสนกูยังไม่มีปัญญาจ่าย มากกว่านี้ กูจะไปเอาที่ไหนมาให้
ไอ้ทานทำไมมึงถึงได้ร้ายกาจขนาดนี้ กูเกลียดมึง เกลียดจนไม่รู้ว่าจะเกลียดยังไงแล้ว ทำไมมึงถึงได้เป็นคนแล้งน้ำใจขนาดนี้ ทำไมกูถึงต้องมาเจอมึงด้วย ทำไม ทำไม
ทั้งเจ็บที่ขา แถมยังเจ็บที่ใจ อ้อนยกแขนขึ้นปาดน้ำตาที่หยดลงที่ข้างแก้ม แล้วเอ่ยบอกคนที่อุ้มเอาไว้ด้วยน้ำเสียงสั่นสะท้าน
“อย่าบอกแม่กูนะทาน อย่าบอก แล้วมึงจะให้กูใช้หนี้มึงเท่าไหร่กูก็ยอม” น้ำเสียงที่เบาหวิวและขาดหายไปเป็น
ช่วง ๆ ของคนในอ้อมแขนทำให้คนอุ้มต้องรีบวิ่งให้เร็วขึ้น
เจ็บ
แบบนี้มันเจ็บ
น่ากลัว เวลาเห็นคนเจ็บปวดมาก ๆ ขนาดนี้ยิ่งกลัว ก็แล้วทีแต่ก่อนแกล้งมันตั้งเยอะไม่เห็นมันเป็นอะไร
ไม่เห็นมันเคยร้อง แต่ทำไมคราวนี้ มันถึงต้องร้องด้วย แล้วมันยังร้องไห้อีก ไอ้อ้อนมึงอย่าร้องไห้สิวะ กูกลัวคนร้องไห้ อย่าร้องไห้เลย เห็นแล้วมันทรมาน เหมือนกูตอนเด็ก ๆ ไม่มีผิด ขอร้องล่ะมึงอย่าร้องไห้เลย
“หยุดร้องซะทีสิวะ กูรำคาญโว้ย เดี๋ยวกูโยนทิ้งไว้ตรงนี้เลย” เสียงตะคอกทำให้อ้อนต้องรีบปาดน้ำตาทิ้ง แล้วยกแขนขึ้นโอบรัดรอบคอคนอุ้มเอาไว้แน่น กลัวว่าอีกฝ่ายจะโยนทิ้งให้เจ็บยิ่งกว่าเดิม
ท่ามกลางความรู้สึกขัดแย้งมากมาย
ทานตะวันคงไม่รู้ ว่าหนึ่งในนั้นคือความรู้สึกแปลก ๆ ภายในใจระหว่างคนอุ้มกับคนถูกอุ้ม
บางสิ่งบางอย่างที่ทานตะวันไม่เคยรู้จัก
บางสิ่งบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นอย่างช้า ๆ
บางสิ่งบางอย่างที่ก่อตัวขึ้นโดยที่แม้แต่ตัวเองก็ยังไม่ทันได้รู้ตัว
TBC….
โดย aoikyosuke
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
