ในชั้นเรียน ทิวไผ่จะยักคิ้วหลิ่วตา ทำหน้าหื่น ๆ ยียวนกวนประสาท ใส่ต้นข้าวตลอดเวลาที่หันหน้ามาสบตากันอย่างบังเอิญ โดยที่ต้นข้าวปรายหางตามองอย่างเคือง ๆ บ้าง จ้องตอบอย่างเอาเรื่องบ้าง ซึ่งอยู่ในสายตาของสายฟ้าทั้งหมด หนุ่มน้อยร่างเล็ก ได้แต่เก็บมาคิดกลุ้มใจอยู่ฝ่ายเดียว
‘ได้เพื่อนรักกลับมา พร้อมศัตรูหัวใจในคราวเดียว หรอกหรือ... บ้าน่า... สองคนนั้นไม่กินเส้นกันนี่ แล้วเรื่องในห้องน้ำนั่นล่ะ อะไร ๆ มันก็เป็นไปได้ทั้งนั้นแหละ เฮ้อ...คิดมากไปเปล่าเรา’ สายฟ้าพร่ำรำพันสับสนวุ่นวายใจ
“ต้น ปะ เราไปกินข้าวกัน” สายฟ้า ลุกเดินมาชวนเพื่อน เมื่อถึงเวลาพักเที่ยง
“อืม...เราไม่ไปกับนายหรอก” ต้นข้าวตอบอย่างเสียงเรียบเฉย จนสายฟ้าปรับสีหน้าไม่ค่อยจะถูกกับอารมณ์ขึ้น ๆ ลง ๆ ของเพื่อนรัก
“อ้าวทำไมล่ะ นายยังไม่หายโกรธเราเหรอ” สายฟ้าถามเพื่อนรักด้วยน้ำเสียงเศร้าสร้อย
“เปล่า ถ้านายนั่นไปด้วย นายก็ไปกันสองคนเถอะ” ต้นข้าวพูด พร้อมกับ ทำท่าโบ้ยบ้าย ไปทางทิวไผ่
“เปล่า...ใครว่าฉันจะไปกับพวกนายล่ะ” ทิวไผ่ทำปากเบ้ พูดสอดขึ้นมา เมื่อเห็นอาการท่าทางของต้นข้าวที่ทำท่าทางรังเกียจเกลียดชังตัวเขา
“ใช่จ้ะ วันนี้ไผ่เค้าจะไปกินข้าวกับพวกเราต่างหากล่ะ ใช่มั้ยจ๊ะ พ่อรูปหล่อ...” เสียงจีบปากจีบคอ สอดแทรกขึ้นมาท่ามกลางวงสนทนาเพิ่มขึ้นอีกคน ยัยบ๊อบนั่นเอง พูดจบเจ้าหล่อนก็ตรงเข้าคล้องแขนทิวไผ่ กึ่งจูงกึ่งลากไปเข้ากลุ่มทั้งสาวแท้และสาวเทียม เพื่อพาไปกินข้าวกลางวันด้วย
“โชคดีน้า...พ่อหนุ่มเนื้อหอม หึหึ” ต้นข้าวพูดเสียงเยาะ ๆ พร้อมแลบลิ้นปลิ้นตาใส่ทิวไผ่อย่าง สะใจ
ทิวไผ่ ยิ้มเนือย ๆ ยกมือขึ้นเกาะศีรษะอย่างเขิน ๆ ขณะเดินไปกับกลุ่มสาว ๆ ‘ตกกระไดพลอยโจนซะแล้วเรา’ ทิวไผ่พึมพำ
ขณะสายฟ้ามีสีหน้าเรียบเฉย แต่ใจกลับเป็นห่วงทิวไผ่และนึกเสียดายที่อดนั่งกินข้าวกับคนที่ตนแอบปลื้ม เพราะตลอดหลายวันมานี้ การมีทิวไผ่นั่งร่วมโต๊ะกินข้างกลางวันด้วย มันทำให้โลกของเข้าดูสดใส เพียงเพราะแค่ได้แอบมองคนที่ตนแอบชอบมันทำให้ใจชื้นและมีความสุขอย่างมากมาย หากแต่ใจหนึ่งยังชุ่มชื้นอยู่บ้างเมื่อเห็นปฏิกิริยาของต้นข้าวเพื่อนรักกับทิวไผ่ ก็ทำให้เบาใจได้ในระดับหนึ่งว่าเพื่อนรักคงไม่มาเป็นศัตรูหัวใจของตน
“ฟ้า ฟ้า! ไปกินข้าวกันได้แล้ว นายมาชวนเราเองนี่นา ทำไมยืนทึ่มเหม่อลอยเชียว เป็นอะไรไปอีก รึว่าเสียดายที่นายนั่นไม่ได้ไปด้วย” ต้นข้าว เรียกชื่อสายฟ้าหลายครั้ง อย่างอารมณ์ดี และเย้าแหย่เพื่อนรักนิด ๆ
“ปะ...เปล่า ปะ ไปกันเถอะ หิวแล้ว” สายฟ้าตอบต้นข้าวอย่างเก้ ๆ กัง ๆ เมื่อเรียกสติกลับคืนมาได้
สายฟ้าตักข้าวเข้าปากอย่างเหม่อลอย จ้องมองไปทางโต๊ะที่กลุ่มสาว ๆกับทิวไผ่นั่งอยู่ ไม่ได้ใส่ใจกับอาหารตรงหน้าของตนเลยซักนิด จิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว เพราะมันไปอยู่กับหนุ่มหน้าคมเข้มนั่นซะแล้ว
ต้นข้าวเฝ้ามองอาการของสายฟ้าเพื่อนรักอย่างเป็นกังวล และห่วงใย ‘ไอ้เจ้าตัวเล็กนี่ เป็นอะไรมากหรือเปล่านะ วันนี้แทนที่จะดีใจร่าเริงแจ่มใส ที่เรากลับมาคุยด้วย ไหงกับเหม่อลอยทำตัวแปลก ๆ พิกล
ในขณะที่ทิวไผ่นั่งทำหน้าแหย ๆ มีสาว ๆ ทั้งสาวแท้และสาวเทียมนั่งรายล้อมอ้อมข้างอ้อมเอว โดยที่เขาไม่ต้องทำอะไรเลย เพียงแค่นั่งอยู่เฉย ๆ ก็มีคนป้อนข้าวปลาอาหาร จนถึงปาก ทั้งขนมนมเนย ไอศกรีม ผลไม้นานาชนิด เขาได้แต่นั่งอ้าปากรับของเหล่านั้นตามการคะยั้นคะยอของพวกหล่อน และได้แต่พยักหน้าหงึก ๆ เมื่อถูกถามว่า อร่อยมั้ย เขากินเข้าไปจนอึดอัดไปหมด รู้สึกปวดจุกที่ท้องจนอยากจะอ้วกเอาของเหล่านั้นออกมาเสียให้ได้ จนต้องยกมือขึ้นป้องปากและห้ามไม่ให้สาว ๆ พวกนั้นป้อนต่อ และบอกว่า เขาอิ่มแล้ว แต่ยังไม่วายความซ่ายักคิ้วหลิ่วตาใส่ต้นข้าว ทำฟอร์มเก๊กอย่างภูมิอกภูมิใจในเสน่ห์ของตน เมื่อหนุ่มหน้าใสมองมาทางโต๊ะที่เขาและกลุ่มสาว ๆ นั่งอยู่ ซึ่งต้นข้าวก็ยิ้มตอบอย่างเย้ยหยัน กลับไป
………………………………………………………………….....................................................................
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
