หัวข้อ: Miracle [Last Chapter][23/02/11] ~♪♪

[iforgive]

งานนี้สงสารหมดทุกคน
สงสารมากสุดคงเป็นนาโอะกับเทะซึจัง

[pattybluet]

เซย์จิเอ้ยยย... เวลานาโอะยิ้มน่ะ น่ารักใช่มั้ยล่ะ~~
ทำเป็นมาขำเค้าเรื่องบ้านในฝัน ซักวันอย่ามาร้องขอเข้าไปอยู่บ้านเค้าละกัน
ว่าแต่.. นาโอะวางแผนอะไร แล้วไดยะล่ะ?

รอลุ้นต่อไปค่ะ เป็นกำลังใจให้นะคะ

[Zepher]

เพิ่งเข้ามาอ่านครับ
เนื้อเรื่องน่าสนใจดี
สงสารนาโอะมากมาย
ว่าแต่นาโอะรู้มั้ยว่าเทะซึจัง
เป็นลูกของตัวเองกับเซย์จิ
แต่ผมว่าน่าจะไม่รู้นะ

[jasmin]

เด็กมีปัญหา หา หา~ ที่แท้ก็โตมาแบบนี้นี้เอง
น่าสงสารนะเนี่ย สิ่งแวดล้อมและการเลี้ยงดูก็ทำให้เด็กโตมาเป็นคนไม่ดีได้
แต่ไม่อยากให้เซย์จิเอาสิ่งเหล่านั้นมาโยนใส่เทะซึเลยอ่ะ
ปล. หลงนาโอะแล้วใช่ไหมล่ะ  ตอนยิ้มน่ารักกว่าตอนร้องไห้อีกเนาะๆ

[Phelyra]

เพราะสายใยรักและความผูกพันที่นาโอะมีให้กับสายเลือดเดียวกันอย่างเทะซึจัง นาโอะถึงกับยอมทุ่มทั้งชีวิต แลกทุกอย่างเพื่อให้เทะซึจังได้หลุดพ้นไปจากวงจรอุบาทว์ซึ่งเป็นอาณาจักรของเซย์จิเลยหรอค่ะ มันทั้งซาบซึ้ง เศร้า สะเทือนใจ รันทด ในชะตากรรมของผู้ที่ถูกซื้อมาเพียงเพื่อใช้สนองผลประโยชน์ในธุรกิจมืดแบบนี้ หวังว่าความรัก ความอบอุ่น ความห่วงใย ที่นาโอะกับเทะซึจังมีให้กัน จะส่งผ่านเข้าไปถึงหัวใจที่เย็นชาและดำมืดของเซย์จิได้ในสักวันนะค่ะ

[hpsky]

เซย์จิ แกทำตัวดีๆกับเมียกับลูกมั่งดิว๊า เห็นว่าเป็นพระเอกนะเนี่ย

[vvivy]

เริ่มเข้าใจที่เซย์จิเป็นแบบนี้...แต่ก็ว่าหวังว่าความอ่อนโยน อบอุ่นของนาโอะจะเปลี่ยนแปลงเซย์จิได้

เป็นกำลังใจนะคะ..รอติดตามตอนต่อไปค่า

[dahlia]

มันจะยังพอเยียวยาได้มั้ยอะ ไอ้จิตใจที่แห้งแล้งหาความอ่อนโยนไม่เจอของเซย์จิเนี่ย

[mousou]

Miracle 10


    " วันนี้จะกลับช้าอีกหรือเปล่าครับ "
    เจ้าของคำถามจ้องหน้าชายหนุ่มคอยฟังคำตอบ เช้าวันนี้เซย์จิยังคงเพลิดเพลินไปกับแสงแดดอันอบอุ่น และรอยยิ้มน่าใคร่เหมือนเช่นเคย

    เซย์จิเคยถามตัวเองหลายต่อหลายครั้ง ทำไมกันนาโอะถึงเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้ ข้อสงสัยที่ว่าร่างเพรียวกำลังวางแผนอะไรอยู่ถูกตัดทิ้งไปตั้งแต่เห็นรอยยิ้มเอาใจ กับท่าทางออดอ้อนอยู่ทุกค่ำคืนตั้งนานแล้ว เจ้าหนูน้อยคงไม่เก่งถึงขนาดเล่นละครตบตาได้แนบเนียนจนไม่เหลือร่องรอยความหวาดกลัวใด ๆ ให้เห็น

    ..แต่รอยแผลแห่งความโกรธแค้นที่สั่งสมมานานปี ไม่อาจลบเลือนได้ในเวลาเพียงคืนเดียว..

    ถ้าเช่นนั้นคงเพราะนาโอะฉลาดขึ้นจนเรียนรู้ได้แล้วว่า หากอยากอยู่รอดอย่าทำให้ชายหนุ่มหงุดหงิดมากนักจะดีที่สุด เซย์จิให้คำตอบตัวเองเช่นนั้น ท้ายที่สุดนาโอะก็เหมือนผู้อื่นที่เข้ามาประจบประแจงเอาใจ เพราะหวังอะไรสักอย่างจากผู้มีอำนาจกว่า ทั้งที่เขาเป็นผู้ที่บีบบังคับและสั่งสอนให้นาโอะกลายเป็นเช่นนี้เอง แต่บางครั้งเมื่อคิดไปว่าใบหน้าแย้มยิ้มนี้ไม่ได้มาจากใจจริงของเจ้าตัว ก็อดรู้สึกขมขื่นขึ้นมาไม่ได้

    เซย์จิต้องการให้คนเอาใจ อยากเห็นรอยยิ้มจากคนใกล้ตัวที่ไม่ใช่หยาดน้ำตาอย่างที่เคยคิดว่าต้องการเห็นมากที่สุด
    แต่ยามที่ได้มาดังหวังกลับไม่พอใจยิ่งกว่าเดิม
    เพราะอะไรกัน ?

    " ทำไมถึงต้องถามคำถามนี้ทุกวันด้วยล่ะ หรือว่าเหงา "
    นาโอะหลุบตาลงมองพื้นไม่ยอมสบตา ทำให้ชายหนุ่มหลงคิดไปเองว่าคู่สนทนาคงอายที่ถูกจับความรู้สึกได้

    " ครับ..เวลาคุณไม่อยู่..ผม...เหงามาก " ฝ่ามือเรียวที่จับประสานกันอยู่ข้างหลังบีบแน่นจนข้อขาวราวกับต้องใช้ความพยายามอย่างมากในการกลั้นใจตอบออกไป

    " ขอโทษด้วยนะ แต่วันนี้ฉันคงกลับไม่ได้ " เรียวปากจุมพิตลงบนหน้าผากมนคล้ายจะขอโทษ พลางนึกโทษกองเอกสารมากมายบนโต๊ะที่ต้องสะสาง จนพลาดโอกาสที่จะได้เล่นสนุกกับนาโอะไป แต่หน้าที่ก็คือหน้าที่ไม่ว่ายังไงก็ห้ามเอาเรื่องส่วนตัวมาก่อนเป็นอันขาด นี่เป็นกฎพื้นฐานของผู้นำซึ่งเซย์จิเข้าใจเป็นอย่างดี

    " ผมจะคอยเซย์จิซังกลับมานะครับ "
    ในอกกำลังโลดเต้นด้วยความยินดี โอกาสที่เฝ้าคอยมาถึงแล้ว นาโอะแสร้งทำเป็นยิ้มหวานขณะกล่าวคำเท็จออกไปให้เซย์จิตายใจ

    การโกหกเป็นเรื่องผิด คนโบราณกล่าวไว้ว่าหากโกหกต้องกลืนเข็มพันเล่มบ้างล่ะ จะถูกตัดลิ้นบ้างล่ะ
    แต่บางครั้งก็จำต้องเอ่ยคำเท็จอย่างเลี่ยงไม่ได้

    ..จะพลาดไม่ได้เด็ดขาด..

------------------------------------

    ..คืนนี้ฟ้ามืดไร้แสงใดสาดส่อง..

    " นาโอะุคุงนี่จ้ะน้ำส้มกับยานอนหลับ "

    ยูมิถือถาดวางเหยือกน้ำส้มมาหาผู้ที่นั่งเหม่ออยู่ในห้องรับแขก นาโอะส่งยิ้มให้พลางกล่าวขอบคุณขณะรับของมา แค่บอกว่าเจ้าของบ้านไม่อยู่แล้วเหงาจนนอนไม่หลับ หญิงสาวก็รีบจัดหาของเหล่านี้มาให้ทันที รู้สึกผิดอยู่บ้างที่ต้องหลอกใช้ประโยชน์จากความมีน้ำใจของยูมิเช่นนี้ หากแต่ไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

    " ขอบคุณมากครับ เดี๋ยวผมปิดบ้านให้เองพวกยูมิซังไปพักผ่อนเถอะครับ "
    " ถ้างั้นก็ฝากด้วยนะจ๊ะ "

    หญิงสาวกล่าวรับก่อนเดินไปเรียกเพื่อนสาวใช้ด้วยกันให้กลับไปยังที่พัก ดวงตาสีน้ำตาลมองไล่หลังไปจนแน่ใจแล้วว่าไม่มีใครอยู่ จึงเริ่มลงมือตามแผนที่วางไว้ ฝ่ามือเรียวหยิบเม็ดยาสีขาวในกระปุกยานอนหลับจำนวนมากมาผสมลงในน้ำส้ม ไม่จำเป็นต้องใส่เข้าไปเยอะขนาดนี้ก็จริงแต่เพื่อให้มั่นใจ นาโอะจึงไม่ใส่ใจว่าจะเกิดผลอะไรต่อผู้ดื่มหรือไม่

    ..ผู้ที่ดื่มเข้าไปอาจไม่ได้สติอยู่หลายวัน แต่หากเขาทำพลาดขึ้นมา นั่นหมายถึงชีวิตของเทะซึโอะที่กำลังแขวนอยู่บนเส้นด้าย..

    มือสั่นระริกหยิบถาดมาถือเดินขึ้นบันได หัวใจเต้นรัวจนแทบจะกระดอนออกมา เสียงรถแล่นผ่านหน้าบ้านทำให้ตื่นตกใจอยู่หลายครั้ง หวังว่าเซย์จิคงไม่บ้าพลังรีบเคลียร์งานกลับมาเพราะคำโป้ปดของตนหรอกนะ

    ทุกย่างก้าวที่เหยียบขึ้นบนขั้นบันไดเปรียบเหมือนความหวาดหวั่นที่เพิ่มขึ้นทุกขณะ จนมาหยุดยืนอยู่หน้าทางขึ้นไปสู่ชั้น 3 นาโอะสูดหายใจเข้าสุดปอดรวบรวมความกล้า แล้วก้าวเท้าขึ้นบันไดไปในที่สุด

    ..มาถึงขั้นนี้แล้วจะมัวลังเลอยู่ไม่ได้..

    " ขอโทษครับ ผมเอาน้ำส้มมาให้่น่ะครับ "

    มียามเฝ้าอยู่อย่างที่คิด ไม่เสียแรงที่เตรียมน้ำผสมยานอนหลับเอาไว้ด้วย นาโอะทำใจดีสู้เสื้อยื่นถาดที่ถือขึ้นมาด้วยให้ดู ด้วยความที่เป็นคนแปลกหน้าชายฉกรรจ์ทั้งสองจึงไม่รับสิ่งที่ถูกหยิบยื่นให้

    " แกเป็นใคร จากตรงนี้ไปห้ามผ่านไม่รู้เหรอไง " ชายคนหนึ่งกล่าวน้ำเสียงขึ้นจมูก
    " ผมเป็นคนรู้จักของเซย์จิซังมาพักอยู่ที่นี่ชั่วคราวน่ะครับ เห็นเซย์จิซังบอกว่าพวกคุณทำงานจนแทบไม่ได้นอนเลยรู้สึกห่วงขึ้นมา " เขาพยายามกดความตื่นเต้นในน้ำเสียงเอาไว้ให้แนบเนียนที่สุด
    " เจ้านายน่ะเหรอบอกอย่างนั้น " ชายอีกคนเลิกคิ้วมองคล้ายยังไม่เชื่อในตัวคนแปลกหน้า
    " ใช่ครับ ดื่มน้ำผลไม้นี่ไปก็ไม่มีอะไรเสียหายนี่ครับ จะได้สดชื่นขึ้นด้วย "
    นาโอะรินน้ำสีส้มใส่แก้วสองใบจากสามใบที่เตรียมไว้ ไม่ใยดีต่อสายตาเคลือบแฝงความสงสัยซึ่งจ้องมองมา

    " นี่ครับ ดื่มสิครับ "
    รอยยิ้มหวานน่ารักน่าใคร่กับน้ำเสียงออดอ้อนราวกับมนต์สะกดให้ยามหนุ่มทั้งสองยื่นมือมารับแก้วน้ำโดยไม่รู้ตัว แล้วดื่มลงไปรวดเดียวจนหมด

    ใครว่าปีศาจใช้มนต์สะกดมนุษย์ได้ฝ่ายเดียว
    เทวดาตัวน้อยเองก็ทำเรื่องเหล่านั้นได้เช่นกัน
    ด้วยเสน่ห์ล้นเหลือไม่ว่ามนุษย์ผู้ใดก็ต้องตกหลุมพราง

    " ขอโทษด้วยนะครับ "
    ดวงตาสีอำพันเจือแววสำนึกผิดต่อการกระทำของตนมองไปยังชายทั้งสอง ซึ่งฟุบหลับไปในทันทีด้วยฤทธิ์ยาจำนวนมากที่ผสมลงไป

---------------------


    ..ผมเหงา..

    เทะซึโอะนั่งกอดเข่ามองไปยังประตูห้องน้ำที่พี่เลี้ยงเพิ่งเข้าไป ไม่ใช่ว่าต้องการให้เธออาบน้ำให้เสร็จแล้วออกมาเล่นด้วยโดยเร็ว แต่เพราะไม่รู้จะทำอะไรดีต่างหาก ยังไงเสียก็เหมือนต่างคนต่างอยู่อยู่แล้ว เธอจะพูดคุยกับเด็กชายก็ต่อเมื่อต้องทำหน้าที่อย่างป้อนข้าว อาบน้ำให้ หรือยามเซย์จิขึ้นมาตรวจความเรียบร้อยเท่านั้น นอกนั้นจะเอาแต่คุยโทรศัพท์กับแฟนหนุ่มตลอดเวลา


    " แกร๊ก "
    เด็กชายสะดุ้งกับเสียงบิดกลอนประตู ด้วยคิดว่าเซย์จิกำลังจะเข้ามา แต่เมื่อพบว่าเป็นนาโอะก็ให้ประหลาดใจ ความดีใจที่มีมากกว่า เทะซึโอะจึงรีบวิ่งเข้าไปหา เจ้าของใบหน้าเคร่งเครียดเอื้อมมือมาอุ้มร่างน้อยขึ้นไปกอดแนบอก

    " พี่นาโอ...."
    " ชู่ว ดึกแล้วเทะซึจังเป็นเด็กดีต้องไม่ส่งเสียงดังนะครับ "
    " คร้าบบ "
   " พี่นาโอะจะพาเทะซึจังไปไหนเหรอ "
    เมื่อเห็นว่านาโอะกอดตนเสียแน่นจนแทบหายใจไม่ออก แล้วเดินสาวเท้าอย่างรวดเร็วคล้ายกำลังหนีจากอะไรบางอย่าง ผิดจากทุกทีที่จะหยอกล้อคุยเล่นกันก็อดสงสัยขึ้นมาไม่ได้ เทะซึโอะมัวแต่มองหน้าพี่ชายจนไม่ทันได้เห็นผู้ที่นอนฟุบหลับอยู่บนพื้น

    " กลับบ้านของเราไงเทะซึจัง "
    " จริงเหรอครับ พี่นาโอะทำงานให้พี่ชายคนนั้นเสร็จแล้วเหรอ "
    " พี่ทำเสร็จแล้วล่ะ จะได้กลับกันสักที "
    นาโอะระบายยิ้มน้อย ๆ ก่อนตอบออกไป จริงอย่างที่เซย์จิบอกเด็กชาย หากงานเสร็จทั้งนาโอะทั้งเทะซึโอะจะได้กลับออกไปใช้ชีวิตตามปกติ ตอนนี้หน้าที่เล่นละครตบตาเซย์จิเสร็จสิ้นแล้ว เหลือแค่เพียงหนีออกไปให้ได้เท่านั้น
 
    แต่เจ้าหนูน้อยคงลืมความจริงบางข้อไป โทษทัณฑ์ที่บังอาจหยามหน้าเป็นครั้งที่สอง และหลอกลวงกันจะหนักหนายิ่งขึ้น หากต้องการอยู่รอด จงหลบซ่อนตัวให้มิดชิดกว่าเดิม ให้ไม่ว่าอำนาจใดก็เอื้อมไปไม่ถึง ไม่เช่นนั้นต่อให้หนีรอดไปได้สักกี่ครั้งก็ไร้ค่า

    เจ้าหนูเอ๋ยทำใจยอมรับชะตากรรมนี้ได้หรือยัง ?

    ..ประวัติศาสตร์กำลังจะซ้ำรอยดั่งที่เคยเกิดขึ้นเมื่อห้าปีที่แล้ว
    แต่เป็นไปได้หรือที่ทุกอย่างจะง่ายดายเหมือนเก่า..

TBC

นับถอยหลังหนึ่งอาทิตย์ก่อนเปิดเทอม เลยพยายามจะแต่งให้ได้มากที่สุดน่ะค่ะ ORZ
zemicolon => อีกหน่อยก็ไม่น่าสงสารแล้วล่ะค่ะ
BeeRY => เมื่อเซย์จิกลับใจล่ะมั้งคะ  XD
JJHJJH => แผนของนาโอะตามที่อ่านตอนนี้เลยค่าา
CipheR => เดี๋ยวตอนหน้าได้รู้แน่ค่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้น
F[ i] sH[ O ] => อ่านเม้นนี้แล้วซีดเลยค่ะ จริงอย่างที่คุณว่าแหละค่ะ ทำเค้าไว้มากจะให้ยกโทษแล้วอยู่ด้วยกันคงเป็นไปไม่ได้ง่ายๆ เกือบเปลี่ยนพล็อตเป็นจบเศร้าเลยค่ะ แต่เราไม่ชอบจบเศร้าเพราะงั้นเอาไว้แบบเดิมแหละดีแล้ว เป็นเ้ม้นที่อ่านแล้วทำให้คิดอะไรได้เยอะแยะเลยล่ะค่ะ ขอบคุณค่ะ
iforgive => ที่จริงเรื่องนี้เป็นนิยายรันทดล่ะค่ะ รู้แล้วอย่าบอกใครนะคะ ฮาา (ล้อเล่นนะคะ)
pattybluet => ไดยะไปทำธุระอยู่ค่ะรายนี้เค้างานยุ่ง จะหายหน้าไปอีกหลายตอนเลยค่ะกว่าจะโผล่มาอีกครั้ง ขอบคุณสำหรับกำลังใจค่ะ
Zepher => ยินดีต้อนรับค่าา นาโอะรู้ค่ะว่าเทะซึโอะเป็นลูกตัวเอง ก็ตัวเองเป็นคนท้องนี่คะ แต่ยังยืนยันจะให้เรียกว่าพี่ แล้วก็ไม่รู้ว่าเซย์จิเป็นพ่อเด็กค่ะ
jasmin => เราก็ว่าตอนยิ้มต้องน่ารักกว่าอยู่แล้วค่ะ ถ้าเซย์จิชอบตอนร้องไห้มากกว่าก็เป็นพวกซาดิสแล้วล่ะค่ะ ส่วนนาโอะคงต้องเปลี่ยนตัวเองเป็นมาโซไปในที่สุด XD
Phelyra => ส่งผลแน่นอนค่ะ ไม่งั้นมันจะจบไม่ลง~! (ฺฮา)
hpsky => เราก็อยากให้ทำดีด้วยค่ะ อยากแต่งให้เลยฉากทารุณกรรมไปเร็วๆจะแย่อยู่แล้ว =3=
vvivy => น่าจะค่อยๆเปลี่ยนแล้วล่ะค่ะ ขอบคุณสำหรับกำลังใจนะค้าาา
dahlia => เยียวยาได้แน่นอนค่ะ!! แต่อาจจะช้าหน่อย..
ขอบคุณสำหรับคอมเม้นค่ะ!!

[JJHJJH]

^
^
จิ้มบวกระยะเผาขน
ไม่อยากคิดถึงชะตากรรมของนาโอะ กันเทะซึคุง

[jasmin]

ถ้าถูกจับได้คงจะโดนเยอะเลยนะนั้น
งานนี้คงสร้างบาดแผลใหญ่โตให้ซย์จิเลยมั้ง
สงสารล่วงหน้าเลย 

[cipher]

นาโอะกับเทะซึจังจะหนีรอดมั้ยเนี้ย
แต่เราว่าน่าจะไม่รอดนะ
เซย์จิเอาตายแน่

[BeeRY]

ตอนท้ายทำไมทิ้งไว้แบบนี้ล่ะคะ...นาโอะจะโดนจับได้เหรอ
ไม่อาวววว...สงสารนาโอะกับเทะซึจัง

[hpsky]

จะมีโศกนาฎกรรมความรักป่าวเนี่ย สงสารนาโอะที่สุด ไรเตอร์อย่าทารุณจิตใจคนอ่านนานนักนะ

[pattybluet]

อ่านตอนนี้แล้วลุ้นมากเลยค่ะ ตื่นเต้นไปกับนาโอะด้วย
ไรท์เตอร์ทิ้งท้ายได้น่ากลัวมาก แค่คิดว่าเซย์จิจะโกรธแค่ไหน ก้อ..
เพราะงั้นยังไงตอนนี้ขอให้นาโอะหนีได้สำเร็จแล้วกัน

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

[iforgive]

ถึงอยู่ก็ไม่มีความสุข  แต่ถ้าหนี  ต้องมั่นใจว่าหนีพ้นจริง ๆ
จะทำได้อย่างไร ....
คราวนี้ถ้าเซจิตามจับกลับมาได้  มีหวังหนักหนาสาหัสแน่
สงสารนาโอะ  ไม่มีทางเลือกที่ดีกว่านี้แล้วจริง ๆ

[anajulia]

หนีให้รอดนะนาโอะจัง 
เฮ้อ.....ใกล้จะผ่านดราม่ารึยังคะไรท์เตอร์ คนอ่านคนนี้แพ้ดราม่า หงิงๆๆ


ปล.เจอคำผิดนะคะ "โทษทัณฑ์" ต้องเป็น ณ เณรนะคะ

[Phelyra]

ขอให้...นาโอะกับเทะซึจัง...หนีรอดพ้นเงื้อมมือจากวงจรอุบาทว์ด้วยเถอะนะค่ะ

[Laxxeez]

ไม่ว่าเลือกทางไหนก็ดูยากทั้งสองทาง นาโอะเลยต้องเลือกทางที่ดีสุดสำหรับเทะซึจัง ขอให้เป็นทางเลือกที่ถูก และขอให้นาโอะและเทะซึจังรอดพ้นจากปากเหยี่ยวปากกาด้วยนะคับ

[vvivy]

โอยไม่อยากจะคิดตอนนาโอะถูกจับได้

[bigbeeboom]

ตามอ่านจ้า รวเดียวบท10 เลย ชอบมากๆ สนุกตื่นเต้นงวดนี้จะหนีพ้นเหรอ ถ้าพ้น ความโกรธของเซย์จิน่ากลัวขนาดไหนเนี้ย

ลุ้นๆๆจ้า ป.ล. ดราม่าไงก็ได้ แต่จบอย่างมีความสุขนะๆๆ plssss

[Tifa]

โดนจับรอบนี้ อีหนูจ๋า สงสัยไม่รอด

โซ่ แส้ กุญเเจมือ เป็นเเน่เเท้ หุหุ

[YELLOWSTAR]

อ๊ากกกก

จะเกิดอะไรขึ้นกับนาโอะอีกเนี่ย???

อ๊ากกก  น่ากลัวอ่ะ

กลัวๆๆๆๆ  ขอร้องหละเซจิยังไงอย่าทำร้ายนาโอะได้มั๊ย

ขอร้องหละ   นาโอะเจ็บปวดมามากเกินไปแล้วนะ
 

[dahlia]

เซย์จิ จับได้ ท่าทางศพไม่สวยแน่ๆๆ มันยิ่งบ้าเข้าขั้นโคม่ารักษาไม่หายอยู่
สงสารเด็กน้อยอะ

[different]

เรื่องคงไม่จบง่าย ๆ ...เพราะยังไง เซย์จิก็จับนาโอะกลับมาได้อยู่แล้วล่ะ เพราะเรื่องคงไม่จบง่าย ๆ ไง 55
สนุกมากเลยอ่ะ
อยากให้ถึงวันนึงที่เซย์จิตามหานาโอะไม่เจอจริงจริ๊ง
คงสะใจคนอ่านอย่างเรา ๆ น่าดู 555

[aorpp]

อ่านจบรวดเดียว 10 ตอน
ใจเต้นระทึกเหมือนไปวิ่งมาสัก 10 รอบสนามบาส
สนุกมากกกกและลุ้นไปกับทุกตอนที่ได้อ่านค่ะ

นาโอะจะเป็นไงบ้างน้า อยากให้มี Miracle เกิดขึ้นเร็วๆจัง

ปล.ขอบคุณ คุณ BeeRY ที่แนะนำเรื่องนี้ไว้ที่กระทู้แนะนำนิยายด้วยนะคะ  ตามมาอ่านตามคำแนะนำ สนุกมากๆๆๆจริงๆ

[zatamare]

-*-  พูดอะไรไม่ออก

[mousou]

Miracle 11

    ร้านสไมล์เคยสร้างรอยยิ้มให้ผู้คนมามากมาย แต่ตอนนี้กลับไม่อาจทำให้หนุ่มสาวทั้งสี่ซึ่งนั่งประจันหน้ากันอยู่รู้สึกผ่อนคลายลงได้ ฮิโรมิตาแดงเหมือนคนเพิ่งร้องไห้หนัก ฮิโรกิกัดปากนั่งเงียบคับแค้นใจจนพูดไม่ออก ส่วนฮาจิเมะและนาโอะนั่งก้มหน้าด้วยไม่รู้จะกล่าวอะไรดี

    " พี่ฮิโรมิเป็นอะไรไปฮะ "
    เด็กชายเดินเข้าไปหาคนโน้นคนนี้ทีก็ไม่มีใครพูดด้วย จึงลองชวนพี่สาวคุยดู แต่หารู้ไม่ว่ายิ่งเป็นการกระตุ้นให้เธอปล่อยโฮออกมาเสียงดัง
   " หลีก! " ฮิโรกิเดินอ้อมโต๊ะมาหาน้องสาว ตวาดใส่เทะซึโอะซึ่งยืนขวางทางอยู่ แล้วเข้าไปปลอบฮิโรมิ

    ..พี่ชายคนเดิมไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป..

    ดวงตาสีน้ำตาลของเทะซึโอะมองแผ่นหลังของฮิโรกิด้วยความฉงนใจ หลังจากนาโอะบอกน้องชายว่าต้องกลับมาลาทุกคนที่ร้าน เด็กชายก็ดีใจเป็นอย่างมาก แต่ที่อยู่อันอบอุ่นและปลอดภัยได้เปลี่ยนไปแล้ว โดยเฉพาะฮิโรกิ พี่ชายใจดีคนนั้นเพียงแค่ปรายตามองมายังด้วยสายตาที่ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป แม้จะยังเป็นเด็กแต่เทะซึโอะก็สังเกตได้ บรรยากาศหนักอึ้งปกคลุมอยู่ภายในร้าน ทันทีที่นาโอะเล่าเรื่องราวระหว่างที่อยู่ในบ้านของเซย์จิให้ทุกคนฟังเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

    " พี่นาโอะรีบไปเถอะค่ะ " ฮิโรมิเอ่ยเร่ง นาโอะรู้สึกผิดยิ่งกว่าเดิมเมื่อเห็นดวงตาคลอน้ำใสบนดวงหน้าของหญิงสาว
    เขาไม่ควรกลับมาที่ร้านเลย ไม่ควรเล่าทุกอย่างให้ทุกคนเป็นห่วงอย่างนี้ และยิ่งไม่ควรชะล่าใจให้เงื้อมมือของอำนาจมืด ไม่มีเวลาพักสำหรับหนูน้อยที่หนีหัวซุกหัวซุนอยู่หรอก
 
    " ที่ผ่านมาขอบคุณมากครับ " นาโอะหันมากล่าวลาเมื่อเดินถึงหน้าร้าน
    " แล้วเทะซึจังจะกลับมาเยี่ยมทุกคนนะฮะ " เด็กน้อยยิ้มกว้างด้วยเข้าใจว่ากำลังจะได้ไปเที่ยวกับนาโอะเป็นครั้งแรก เรียกรอยยิ้มให้ผู้สูงวัยกว่าทุกคนได้เช่นเคย เว้นเพียงชายหนุ่มเรือนผมสีสว่างซึ่งสบถออกมาอย่างระอาเต็มทน
    " ไม่รู้อะไรเลยเหรอไงเทะซึโอะ "
    " ถ้างั้นผมไปก่อนนะครับ " นาโอะรีบกล่าวตัดบทสนทนา ด้วยเห็นว่าอยู่ที่ร้านสไมล์มาเกือบสองชั่วโมงแล้ว ถึงมั่นใจว่าความจะไม่แตกจนกว่าสาวใช้จะขึ้นมาดูความเรียบร้อยเมื่อแสงแรกของวันพรุ่งนี้มาเยือนก็ตาม

    ..แต่บอกแล้วยังไงล่ะ ไม่มีเวลาให้หยุดพักหรอกนะ..

    " พี่นาโอะช่วยผมด้วย! "
    เทะซึโอะแผดเสียงด้วยความตกใจเมื่อร่างทั้งร่างถูกชายชุดดำแปลกหน้าอุ้มขึ้นไปทั้งตัว ก่อนผู้ที่เดินตามมาด้านหลังชายชุดดำจะปรากฏกายออกมา ท่ามกลางความตื่นตะลึงของทุกคนที่ยืนอยู่หน้าร้าน ดวงตาสีดำสนิทโชติช่วงไปด้วยเพลิงแห่งความโกรธแค้นมองไปยังผู้ที่หลบหนีออกมาเป็นครั้งที่สอง ราวกับจะแผดเผาให้ตายทั้งเป็น

    เด็กชายที่กำลังดิ้นพล่านปัดป่ายมือไปมาถูกผ้าขาวปิดจมูกและปาก วินาทีถัดมาการดิ้นรนทั้งหลายจึงหลุดลงด้วยฤทธิ์ยาสลบตามมาด้วยเสียงกรีดร้องของนาโอะ หัวใจแทบแหลกสลายลงตรงนั้น เทะซึโอะถูกให้ดมยาอะไร ทำไมถึงได้นอนแน่นิ่งไป แล้วน้องชายตัวน้อยจะลืมตาขึ้นมาอีกครั้งหรือไม่

   " เทะซึจัง! "
    ฮิโรกิรั้งข้อมือเพรียวเอาไว้ได้ทันก่อนที่นาโอะจะพุ่งเข้าใส่ชายเหล่านั้น

    " อย่าไปนะนาโอะ "
    " แต่เทะซึจังกำลังจะถูกเอาตัวไปแล้วนะ " ยังไม่ทันขาดคำชายชุดดำก็นำร่างไม่ได้สติเดินหายลับไปยังมุมตึกที่คาดว่าเป็นที่จอดรถ

    เจ้าของรองเท้าหนังราคาแพงเหยียดยิ้มออกมา ทว่าในใจขมขื่นเหลือจะกล่าว เข้าใจแล้วว่าท่าทางว่าง่ายยอมโอนอ่อนผ่อนตามในทุกเรื่องเพียงเพื่อต้องการหนีออกมา หากไม่ใช่เพราะพี่เลี้ยงของเทะซึโอะโทรมาบอกด้วยน้ำเสียงตื่นตระหนกว่าเด็กชายหายตัวไป จนต้องคาดเดาถึงสถานที่แรกที่คนทั้งสองน่าจะไปแล้วมาดักไว้ได้ทัน ก็ไม่รู้ว่าคราวนี้ต้องเสียเวลาอีกกี่ปีถึงจะตามหาเจอ ถึงไม่ต้องถามเซย์จิก็เดาได้ว่าทำไมนาโอะถึงรู้ที่ซ่อนหนูทดลอง ในระหว่างโอกาสอันน้อยครั้งที่ทั้งสองได้เจอกัน คงมีครั้งใดครั้งหนึ่งที่เจ้าเด็กปากมากนั่นเผลอหลุดปากออกไปเป็นแน่

    ในอกรู้สึกวูบโหวงเหมือนสูญเสียของสำคัญไป หาใช่คับแค้นใจแต่อย่างเดียวดั่งที่เคยรู้สึกเมื่อห้าปีก่อนไม่ เซย์จิรู้สึกเหมือนสูญเสียของสำคัญไปอย่างนั้นเหรอ ถ้าเช่นนั้นสิ่งใดคือของสำคัญที่ว่า
    ผลการทดลองน่ะเหรอ
    หนูเจ้าเล่ห์ที่ใช้ประโยชน์อันใดไม่ได้แล้วน่ะเหรอ
    หรือว่าทั้งสองอย่าง ?

    " จะเอายังไงล่ะหมายเลข 23 "
    นาโอะรู้ได้ในทันทีถึงความนัยของประโยคกำกวมนั้น หากทำให้เซย์จิไม่พอความปลอดภัยของเทะซึโอะจะลดลงตามไปด้วย ตัวเขาที่หาญกล้าถึงขนาดหลบหนีออกมาอีกครั้ง หากเซย์จิจะโกรธแค้นจนพาเทะซึโอะไปองค์กรลับเดี๋ยวนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลกอะไร

    นาโอะคาดเดาถึงผลลัพธ์นี้เอาไว้บ้างแล้วในตอนวางแผนลอบหนีอีกครั้ง แต่ก็ยังอยากลองเสี่ยงดู ผลที่ได้คือความล้มเหลว ผู้พ่ายแพ้ในเกมไล่จับครั้งนี้หมดโอกาสแม้แต่จะร้องขอความเมตตาเสียด้วยซ้ำ

    แต่เขาก็ยังหวังในคำว่าปาฏิหาริย์อยู่ มีเพียงความเชื่อลม ๆ แล้ง ๆ นี้เท่านั้นที่เป็นดั่งแรงใจให้นาโอะเลือกเสี่ยงดูอีกสักครั้ง แต่บางทีปาฏิหาริย์อาจเกิดขึ้นตั้งแต่นานแล้วก็เป็นได้ หากแต่มนุษย์ผู้ขลาดเขลากลับตาฝ้าฟางด้วยความโกรธแค้นต่อกันจนไม่ทันได้สังเกต

    " แกเรียกใครว่าหมายเลข23 " ฮิโรกิกำหมัดแน่นหมายจะปราดเข้าทำร้ายเซย์จิ ทว่านาโอะกลับร้องห้ามเสียงดังขึ้นมาก่อน
    " ห้ามทำอะไรเซย์จิซังนะ ไม่อย่างนั้น.. ถ้าไม่อย่างนั้นเทะซึจังจะ....."
    ไม่อาจพูดได้จนจบประโยค ลำคอตีบตันไปหมด ภาพความทรงจำทั้งคำข่มขู่ และการกระทำโหดร้ายที่มีต่อเด็กชายฉายชัดอยู่ในสมอง
   " ฉลาดดีนี่ " เซย์จิกล่าวเยาะเย้ยทางอ้อม
   " ทุกคนขอโทษด้วยนะครับที่ทำให้เป็นห่วง "

    ฮิโรมิถึงกับร้องไห้ออกมาอีกครั้ง สงสารนาโอะจับใจที่ไม่อาจขัดขืนเรียกร้องอิสรภาพอันเป็นสิทธิขั้นพื้นฐานให้เทะซึโอะหรือแม้แต่ตนเองได้ ฮาจิเมะผู้ยืนนิ่งดูเหตุการณ์ทั้งหมดอยู่นานพยายามคิดหาหนทางช่วยเหลือ แต่ไม่ว่าจะขบคิดสักเท่าไหร่ก็อับจนหนทาง อยากช่วยเด็กหนุ่มคนนี้ให้ตลอดรอดฝั่งแต่จะทำอย่างไรได้ล่ะ ในเมื่อเซย์จิมากด้วยอำนาจถึงเพียงนี้ 

    ฮิโรกิทอดมองนาโอะเดินตามเซย์จิไปจนลับสายตา ไม่ว่านาโอะจะปิดบังสิ่งใดไว้อยู่เขาก็ไม่เคยใส่ใจ ตราบเท่าที่เพื่อนข้างห้องยังยิ้มได้เท่านั้นก็เพียงพอแล้ว

    แต่ในตอนนี้นาโอะไม่ความสุข ดวงตาสีน้ำตาลไม่ฉายแววสดใสดังเดิม จะให้เขาทนได้ยังไง..
    ฮิโรกิเกลียดเซย์จิ เกลียดมากจนอยากจะฉีกทึ้งออกเป็นชิ้น ๆให้สาแก่ใจ

    เซย์จิทำให้นาโอะต้องเจอเรื่องเลวร้ายดั่งตกนรกทั้งเป็น ส่วนเทะซึโอะเป็นต้นเหตุทำให้นาโอะที่หนีรอดมาได้แล้วต้องกลับไปเผชิญนรกนั้นอีก
    ฮิโรกิให้สัญญากับตัวเอง ไม่ว่าผู้ที่ทำให้รอยยิ้มอันสดใสหายไปจะเป็นผู้มีอำนาจคับฟ้าสักแค่ไหน ไม่ว่าผู้นั้นจะเป็นใครเกี่ยวข้องกับนาโอะยังไง เขาจะทำลายทุกอย่างให้เอง เพื่อทวงนาโอะคนเดิมกลับคืนมา

-----------------------------------

    เซย์จิออกคำสั่งให้ลูกน้องพานาโอะกลับมาที่บ้าน ส่วนตัวเองนั่งรถอีกคันที่มีร่างไร้สติของเทะซึโอะอยู่แยกไปที่อื่นก่อน นาโอะพยายามอ้อนวอนขอนั่งรถไปกับเซย์จิด้วย ร่างที่นอนแน่นิ่งทำให้ใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเอาเสียเลย แต่ฝ่ามือหยาบกร้านของผู้อยู่เหนือกว่ากลับผลักเขาเข้ามาในรถอีกคันอย่างไม่ใยดี

    นานนับชั่วโมงที่ต้องคอย นาโอะเฝ้าถามตัวเอง ทำไมตนและเทะซึโอะต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เพราะเป็นเด็กกำพร้าที่ถูกซื้อมาอย่างนั้นเหรอ เพราะเทะซึโอะเป็นผลการทดลองที่ถูกกำหนดให้ไร้อิสรภาพ เป็นสิ่งที่ถูกสร้างมาด้วยวิธีผิดธรรมชาติไม่อาจใช้ชีวิตได้อย่างคนทั่วไปอย่างนั้นเหรอ แล้วนาโอะที่ลอบหนีออกไปครั้งแล้วครั้งเล่าจำต้องรับโทษ เพียงเพราะอยากจะใช้ชีวิตอย่างมีความสุขนั้นเป็นสิ่งที่ถูกต้องแล้วเหรอ

    ..โชคชะตาช่างโหดร้าย มีใครบางคนกำลังสนุกสนานที่เห็นเขาต้องทุกข์ตรมหรือ..

    " ว่าไงไอ้หนูเจ้าเล่ห์ "
    คำทักทายแดกดันเป็นดั่งเสียงระฆังลั่นเตือนให้รู้ว่าการลงทัณฑ์อันป่าเถื่อนกำลังจะเริ่มต้นขึ้น แต่ก่อนหน้านั้นนาโอะมีเรื่องอยากถามเซย์จิก่อน เขาลุกขึ้นจากเตียงสาวเท้าเข้าไปจ้องหน้าคู่สนทนา แววตารวดร้าวที่เซย์จิเฝ้าเย้ยหยันมาในตลอด ตอนนี้เขากลับไม่อยากเห็น ชายหนุ่มคิดถึงรอยยิ้มที่มาพร้อมแสงแดดยามเช้า แต่เมื่อหวนคิดได้ว่าใบหน้าเปื้อนรอยยิ้มเหล่านั้นเป็นเพียงการแสดง ก็โกรธจนแทบคลั่ง คลื่นอารมณ์มากมายทำให้ชายหนุ่มจวนเจียนจะหมดความอดทนเต็มที

    " ทำไมถึงต้องทำกับพวกผมแบบนี้ด้วย "
    " เพราะเงินยังไงล่ะ รู้มั้ยฉันต้องขาดทุนไปเท่าไหร่กับโปรเจคนั่น เสียหน้าไปมากแค่ไหน ผลการทดลองจะทำให้ฉันได้สิ่งที่เสียไปกลับมา เรื่องแค่นี้ไม่เข้าใจเหรอไง " เซย์จินึกสนุกลองสงบอารมณ์ แล้วตอบคำถามออกไ
    " คุณยังรวยไม่พออีกเหรอครับเซย์จิซัง ต้องการของพวกนั้นไปทำไมตั้งมากมาย " ชั่วขณะหนึ่งที่ดวงตาสีน้ำตาลคล้ายจะสมเพชชายหนุ่ม

    นั่นใช่เหตุผลของการกระทำทั้งหมดจริงหรือ แน่ใจหรือว่าเก็บนาโอะไว้แล้วจะได้เงินมากขึ้น โครงการอะไรนั่นก็ล้มเลิกไปนานแล้ว แม้แต่เอกสารผลการทดลองก็ถูกเผาทำลายจนหมด ผลการทดลองสร้างเงินได้มากกว่าโปรเจคใหญ่อันอื่นที่ผ่านมาสักเท่าไหร่กัน

    แล้วไหนล่ะที่ว่าทำไปเพื่อเงิน ?

    " ถ้าเป็นเรื่องนั้น บอกจำนวนเงินมาสิผมสัญญาจะหามาใช้ให้ครบ แต่ปล่อยผมกับเทะซึโอะไปเถอะครับ พวกเราแค่อยากจะให้ชีวิตอย่างมีความสุขเท่านั้นเอง "
    ดวงตาสีน้ำตาลฉายชัดถึงเจตจำนงอันแรงกล้าว่าไม่ต้องการอยู่ด้วย เป็นสิ่งย้ำเตือนได้อย่างดีว่าทั้งหมดที่ผ่านมาเป็นแค่ละครบทหนึ่งเท่านั้น เซย์จิสุดจะอดกลั้นอารมณ์โกรธได้อีก ฝ่ามือใหญ่ผลักนาโอะติดกำแพงก่อนลำคอเพรียวจะถูกบีบเอาไว้

    " นายกับเด็กนั่นเป็นของ ๆ ฉัน อย่าคิดหาทางไถ่ตัวไปหน่อยเลย "
    " อึก..!! "
    " ลองพูดอีกสิว่าจะหนีออกไป "
    " ปล่อย..ผม..กับ..เทะ..อึก!! " เซย์จิเพิ่มแรงบีบที่ลำคอให้มากขึ้น จนแม้แต่หายใจยังทำได้ยาก กระทั่งในยามเข้าใกล้ความตายเจ้าหนูน้อยยังไม่ล้มเลิกความคิดหลบหนี
    " พูดออกมาสิ! "
    "........"

    ชั่วขณะที่ราวกับสติพร่าเลือน ราวกับเป็นวินาทีสุดท้ายของชีวิต ร่างทั้งร่างก็ถูกปล่อยลงกับพื้น ร่างผอมไอจนตัวโยน พยายามกอบโกยอากาศเข้าปอดให้ได้มากที่สุด ไม่นานนักจึงรู้สึกได้ถึงสัมผัสเย็นเฉียบของโลหะที่ข้อเท้าข้างหนึ่ง เมื่อก้มลงดูก็พบโซ่เส้นหนึ่งล่ามขาของตนไว้กับปลายเตียงเรียบร้อยแล้ว ใบหน้าหวานซีดลงทันตา

    " ฉันจะล่ามนายไว้จนกว่าจะเลิกคิดพาทั้งผลการทดลอง และตัวเองหนีไปจากฉันอีก "

    ..ถ้าถูกล่ามไว้แบบนี้แล้วใครจะเป็นผู้ช่วยเทะซึโอะออกมา ความหวังอันน้อยนิดไม่มีเหลือแล้ว ปาฏิหาริย์คงไม่มีจริง..

    รอยยิ้มอ่อนหวานกับท่าทางออดอ้อนเป็นกันเอง อาจไปกระตุ้นความรู้สึกที่ถูกเก็บมานานปีเข้าก็เป็นได้ ความเคียดแค้นทั้งหมดจึงเปลี่ยนไปเป็นความต้องการครอบครองโดยไม่รู้ตัว

    ..ความรู้สึกที่ค่อย ๆ เปลี่ยนแปลงไปทีละเล็กละน้อยเหมือนไวน์ที่ต้องเพาะบ่มจึงจะเลิศรส..

----------------------------------

    เช้าวันต่อมาเป็นเช้าที่เงียบเหงาที่สุดตั้งแต่เกิดมาของเซย์ิจิ ชายหนุ่มถูกปลุกด้วยเสียงเรียกของสาวใช้คนเดิมซึ่งทำหน้าที่นี้มาตลอด แต่กลับรู้สึกไม่พอใจเป็นอย่างมาก ไม่ใช่เพราะเธอปฏิบัติหน้าที่บกพร่องมาปลุกช้ากว่าเวลา แต่เป็นเพราะเสียงของเธอไม่น่าฟังเท่าผู้ที่คอยทำหน้าที่นี้จนถึงเมื่อวาน เพราะรอยยิ้มของเธอไม่น่ามองเท่ากลีบปากเรียวซึ่งแย้มยิ้มได้อย่างน่ารักน่าใคร่
 
    เมื่อเดินลงบันไดมาแล้วพบเพียงคนขับรถยืนคอยอยู่ ไร้เงาของร่างเพรียวดังเช่นทุกที ก็ให้ว้าเหว่เสียยิ่งกว่ายามต้องอยู่คนเดียวในบ้านหลังใหญ่สมัยเด็กเสียอีก ทั้งที่บทละครนั้นดำเนินไปได้ไม่ถึงเดือน หากแต่กลับซึมซับเข้ามาราวกับเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต เซย์จิต้องอดทน จนกว่าเจ้าหนูน้อยจะเรียนรู้ได้ว่าห้ามคิดหนีไปไหนอีก

    ทั้งนาโอะและเทะซึโอะเป็นของเขา หากหลบหนีต้องจับล่าม หากทำผิดต้องสั่งสอน โทษที่บังอาจหลอกลวงและหลบหนีไปคงต้องสั่งสอนจนกว่าจะหลาบจำ เซย์จิผู้ขลาดเขลาเบาปัญญาคิดได้เพียงเท่านี้

    ..หากมั่นใจว่าเลือกเดินในหนทางที่ถูกที่ควรแล้วก็ทำไปเถิด..

    " นายฟังไม่ผิดหรอกไดยะ มันหนีไปอีกแล้ว "

    เซย์จิเพิ่งกลับมาจากทำงานในตอนเย็น วันนี้ถือเป็นวันที่แย่ที่สุดอีกวันหนึ่ง ไม่ว่าอะไรก็ดูขวางดูขวางตาไม่ได้ดั่งใจไปเสียหมด หากปล่อยให้สภาพอารมณ์เป็นแบบนี้ต่อไปสักวันคงส่งผลกระทบต่องานได้ คิดได้อย่างนั้นจึงคว้าอุปกรณ์สื่อสารเคลื่อนที่ขึ้นมาโทรหาเพื่อนสนิท จิตใจที่งุ่นง่านจึงค่อยผ่อนคลายลงจากอารมณ์ขันมากมายของไดยะ เมื่อถูกซักไซ้ถามถึงต้นตอของอารมณ์ฉุนเฉียวถึงได้ยอมเปิดปากเล่าออกไปจนหมด

    " แต่ฉันจับกลับมาล่ามเอาไว้แล้ว คราวนี้คงหนีไปไหนอีกไม่ได้ "
    " ถึงกับล่ามเลยเหรอ ไม่มากไปหน่อยเหรอไง " น้ำเสียงปลายสายฟังดูตึงเครียดขึ้นมาเล็กน้อย
    " ทั้งเจ้านั่นทั้งผลการทดลองเป็นของฉันแท้ ๆ ยังคิดหนีไปอีก ไม่ลงโทษไม่ได้หรอก " คิ้วหนาขมวดย่นเข้าหากันอย่างคนไม่สบอารมณ์ขึ้นมาอีกครั้ง ปลายสายเงียบไปนานเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างก่อนจะถามสิ่งที่ติดใจสงสัยออกมาในที่สุด

    " นี่เซย์จิ ถามตรง ๆ เถอะ ที่ทำแบบนี้ ที่เอาแต่บอกว่าทั้งสองคนเป็นของนาย ตกลงเพราะต้องการแก้แค้นจริง ๆ น่ะเหรอ "

    เขายังอยากแก้แค้นอยู่หรือเปล่า เซย์จิถามตัวเองเช่นนั้น

    จริงอย่างที่นาโอะว่า เงินแค่นั้นจนถึงตอนนี้ที่ผ่านมาถึงห้าปีมันก็ไม่มีค่าอะไรแล้ว ทั้งชื่อเสียงที่เสียหายไปก็ถูกกลบลบกับโปรเจคอื่นที่ทำเงินได้มากกว่าตั้งมากมาย บางทีเซย์จิอาจไม่สนใจเรื่องพวกนั้นไปนานแล้วก็เป็นได้

    ..เขาเพียงไม่ต้องการให้ทั้งสองหายไปจากสายตาคู่นี้อีก..

    ก่อนที่จะได้ตอบออกไปสาวใช้คนหนึ่งก็รีบตรงเข้ามาหาสีหน้าวิตกกังวลคล้ายมีเรื่องด่วนอะไร เซย์จิกล่าวตัดบทสนทนาแล้ววางสายไปด้วยความรู้สึกโล่งอกอย่างบอกไม่ถูก ความรู้สึกบางอย่างพร่ำบอกว่าหากยังยื้อคุยกับไดยะต่อไป เขาอาจเผลอเปิดกล่องแพนโดร่าในจิตใจตนเข้าให้ก็ได้

    ..เซย์จิมั่นใจว่าหากกล่องนั้นเปิดออก ตัวเขาจะไม่เหมือนเดิมอีกต่อไป..

    " มีอะไรกันอีกล่ะ"
    " นาโอะคุงไม่ยอมกินข้าวเลยตั้งแต่เช้าค่ะ! " เพียงแค่ประโยคเดียวเซย์ิจิก็รีบรุดไปยังห้องบนชั้นสองโดยไม่สนใจฟังอะไรอีกทั้งนั้น

    นายคิดอะไรอยู่ กำลังวางแผนอะไรอีก!

    เมื่อเปิดประตูห้องเข้าไปเห็นผู้ที่อยู่ด้านใน เซย์จิก็รู้สึกเหมือนโดนอะไรสักอย่างฟาดเข้ากลางหลังอย่างจังให้เจ็บปวดไปทั้งร่าง นาโอะนั่งอยู่บนเตียงกว้างกำลังก้มหน้ามองฝ่ามือของตน มือข้างที่เคยสัมผัสกับมือเล็ก ๆ ของเทะซึโอะมาตลอด แดดยามเย็นสีส้มสาดส่องมาจากหน้าต่างตรงข้ามเตียง ยิ่งทำให้เหมือนนาโอะดูคล้ายจะสลายหายไปกับอากาศได้ทุกเมื่อ โลหะปลายเตียงสะท้อนแสงเป็นประกาย

    ..ผู้ที่ถูกลงโทษอยู่จะมีท่าทีดีใจได้ยังไงกัน เขาต้องใจแข็งให้มากกว่านี้ อย่าได้หลงไปกับท่าทางน่าสงสารนี้เชียว..
    " ได้ยินมาว่าไม่ยอมกินข้าว คราวนี้ตั้งใจจะทำอะไรอีกล่ะ "
    " คุณพาเทะซึโอะไปไว้ที่ไหน ขอให้ผมเจอเขาได้มั้ยครับ " เจ้าของดวงตาหม่นหมองอย่างคนสิ้นหวังเงยขึ้นมองหน้าเซย์จิ คำถามนั้นทำให้ผู้ฟังหงุดหงิดขึ้นมาอีกครั้ง

    " เจอแล้วจะทำอะไรล่ะ คิดจะหนีอีกเหรอไง "
    " ผมไม่ทำอีกแล้ว ได้โปรดให้ผมเห็นด้วยสายตาตัวเองว่าเทะซึโอะปลอดภัย แล้วจะให้ทำอะไรก็ได้ครับ  "
    ภาพร่างน้อยนอนแน่นิ่งหลังถูกให้ดมยากัดกร่อนจิตใจนาโอะตลอดหนึ่งคืนกับอีกหนึ่งวันเต็ม ให้กระวนกระวายไปหมด สภาพที่ถูกล่ามเหมือนนกปีกหักไม่อาจร้องขอความช่วยเหลือเอาจากใครได้ นอกจากผู้ที่นาโอะทั้งเกลียดทั้งกลัวคนนี้

    ..เวลานี้วินาทีนี้นาโอะยอมหมดแล้วทุกอย่าง..

    " หลอกฉันมากี่ครั้งแล้วล่ะ คิดว่าฉันจะยอมเชื่อง่าย ๆ เหรอไง " ดวงตาสีดำสนิทกดลงมองผู้ที่นั่งอยู่บนเตียง
    " ผมสัญญาจะไม่โกหก ขอร้องล่ะครับ "
    ยิ่งนาโอะอ้อนวอนมากเท่าไหร่เซย์จิก็ยิ่งโมโหมากเท่านั้น ร่างเพรียวเคยร่ำร้องขอพบเทะซึโอะ พอยอมทำตามคำขอผลที่ได้คือภาพเหตุการณ์เดิมที่เกิดขึ้นอีกอย่างน่าแค้นใจกับความโง่งมโดนหลอกเอาได้อย่างง่ายดาย เขาจะไม่ยอมให้นาโอะเจอตัวเทะซึโอ ไม่มีสิ่งใดรับประกันได้ว่าหากใจอ่อนขึ้นมาทั้งสองจะไม่หนีไปอีก

    " เลิกพูดแล้วกินข้าวได้แล้ว "
    ฝ่ามือใหญ่หยิบจานข้าวที่วางอยู่บนโต๊ะหัวเตียงมาส่งให้ สิ่งที่ได้รับคือการส่ายหน้าน้อย ๆ เป็นการปฏิเสธ คนสำคัญของตนเป็นตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่ทราบ จะให้มัวมากินข้าวอยู่ได้ยังไง

    " จะกินมั้ย " น้ำเสียงทุ้มแหบต่ำคล้ายกำลังสะกดกลั้นอารมณ์ที่ใกล้ระเบิดเต็มที
    " ผมทานไม่ลง "
    สิ้นคำตอบซึ่งไม่ต่างจากที่เดาไว้นัก เซย์จิตักข้าวขึ้นมาคำหนึ่ง มืออีกข้างบีบสันคางเรียวไว้ให้ริมฝีปากอวบเปิดออก ก่อนจะยัดช้อนเข้าไป อากัปกิริยารวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทันทำให้นาโอะสำลักข้าวคำนั้นออกมาจากหมด เมื่อมองจากระยะใกล้เช่นนี้รอยนิ้วมือที่ลำคอยิ่งเด่นชัด น่ากลัวว่าแม้แต่ตอนนี้คงยังไม่หายเจ็บ ยิ่งเจ้าของร่างสำลัก ไอและหอบจนร่างทั้งร่างสะท้าน ยิ่งเหมือนรอยช้ำนั้นสร้างความเจ็บปวดให้เป็นเท่าทวี

    เซย์จิยืนคอยจนนาโอะหยุดสำลักจึงเริ่มป้อนอาหารอีกครั้ง แน่นอนว่าหากไม่ได้รับความร่วมมือจากเจ้าของร่างมีหรือจะทำสำเร็จ กระนั้นชายหนุ่มยังฝืนดึงดันจะป้อนต่อไป เมื่อข้าวหมดจานใบหน้าขาวจึงแดงก่ำจากอาการสำลักรุนแรงหลายครั้ง อาหารตกถึงท้องไม่ถึงครึ่งของจาน ส่วนที่เหลือตกลงเปรอะเปื้อนที่นอนอย่างน่าเสียดาย และเซย์จิก็ไม่่ค่อยพอใจกับผลงานครั้งนี้เท่าไหร่นัก

    " ให้ผมเจอเทะซึจังเถอะนะครับ " ทันทีที่จังหวะการหายใจกลับมาเป็นปกติ นาโอะก็ขอร้องอีกครั้ง

    ..ทำไมถึงไม่หยุดพูดชื่อนี้สักที!..

    นามผู้ถูกเรียกหาเป็นเหมือนตัวกระตุ้นความทรงจำของเซย์ิจิ เมื่อใดก็ตามที่ชื่อนี้หลุดออกมาจากริมฝีปากเรียวเหมือนเป็นดั่งสัญญาณว่าเจ้าตัวยังไม่เลิกล้มความคิดที่จะหนีไป ช่างน่าหงุดหงิดเหลือเกิน

    " เลิกพูดชื่อนี้ได้แล้ว "
    " แต่เทะซึจัง...."

    เพี๊ยะ!!

    " ฉันบอกให้่หยุดพูดไง "

    ฝ่ามือใหญ่ตบลงบนแก้มเนียนที่เขาเคยชอบจุมพิตอย่างอ่อนโยนไม่ออมแรงแม้แต่น้อย รสเลือดเค็มปร่ากระจายไปทั่วโพรงปากและหยดลงตรงมุมปากเรียว ก่อนคนป่าเถื่อนจะเดินหายออกจากห้องไป โดยไม่ลืมเรียกสาวใช้เข้ามาทำความสะอาดเตียงซึ่งเต็มไปด้วยเม็ดข้าวจำนวนมากด้วย

    ในวันถัดมาทุก ๆ เย็น เซย์ิจิจะรีบกลับบ้านเพื่อบังคับให้นาโอะกินข้าว ซึ่งนาโอะยังไม่ยอมกินเหมือนเช่นเคยเอาแต่ร้องเรียกหาน้องชายเพียงอย่างเดียว แววตาสีน้ำตาลเปี่ยมล้นด้วยความห่วงหาในตัวเทะซึโอะ แม้จะถูกเซย์จิตบหน้าเอาทุกครั้งที่เอ่ยชื่อนี้ออกมาก็ยังไม่เข็ดหลาบ ร่างเพรียวผ่ายผอมลงทุกขณะด้วยสารอาหารที่ไม่เพียงพอ เรียวปากบางไม่แย้มยิ้มให้อีก นั่นเป็นเรื่องน่าเสียใจยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด

    ..ยิ้มออกมาอีกสิเหมือนที่นายเคยทำ ฉันทำอะไรผิดพลาดไปตรงไหนเหรอไง ทุกอย่างถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้..

---------------------------------

    " มาสเตอร์ครับ เราจะอยู่เฉย ๆ อย่างนี้ไม่ได้นะครับ "
    ฮิโรกิครวญออกมาเหมือนที่ทำตลอดหลายวันที่ผ่านมา ตั้งแต่คืนที่นาโอะมาเพื่อลาก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ อีก จนน่ากลัวว่าสองพี่น้องอาจไม่อยู่บนโลกใบนี้แล้ว

    " แล้วพวกเราจะทำอะไรได้ล่ะฮิโรกิ "
    " พวกเรา..เอ่อ...."
    แม้แต่ตัวเองก็ยังตอบไม่ได้แล้วจะไปหวังคำตอบอะไรจากผู้ที่อยู่ในสถานะเดียวกัน เป็นอีกครั้งในรอบหลายวันที่ทั้งร้านถูกปกคลุมด้วยกลิ่นอายของความสิ้นหวัง

    ..แต่อย่าลืมสิทุกปัญญามีทางออกเสมอ..

    ฮาจิเมะลุกไปรับโทรศัพท์ที่ดังขึ้นทำลายบรรยากาศหดหู่ ชายหนุ่มเบิกตากว้างเมื่อรู้ว่าใครเป็นผู้โทรมา

    " หายหัวไปไหนมาตั้งนาน ทำไมเพิ่งโทรมาเอาป่านนี้ " ความยินดีที่เกิดขึ้นยามได้คุยกับคนสนิทที่ไม่ได้ข่าวคราวมานาน ทำให้อดจะหยอกล้อออกไปไม่ได้ แม้ในใจจะท้อแท้แค่ไหนก็ตาม

    " กำลังอยากได้ความช่วยเหลือใช่มั้ยล่ะฮาจิเมะ "
    คู่สนทนาผ่านโทรศัพท์กล่าวออกมา

    ..ความหวังบังเกิดขึ้นอีกครั้ง..

TBC
เลื่อนเปิดเทอมไปอีกหนึ่งอาทิตย์ เรากำัลังหวังลมๆแ้ล้งๆล่ะค่ะว่าจะแต่งให้จบทันก่อนเปิดเทอม OTL
JJHJJH => (สะดุ้งเพราะถูกจิ้ม XD) หวังหน่อยเถอะค่ะมันอาจจะไม่สิ้นหวังไปซะหมดก็ได้นี่คะ
jasmin => ก็โดนบีบคอ โดนล่าม โดนตบหน้าแล้วก็ไม่ให้เจอเทะซึโอะน่ะค่ะ (หน้าซีด)
CipheR => หนีไม่รอดอย่างที่เดาแหละค่ะ แต่ก็ยังไม่ตายน้า
BeeRY => อีกเดี๋ยวก็ไม่น่าสงสารแล้วล่ะค่ะ
hpsky => ไม่มีโศกนาฎกรรมหรอกค่า มันกำลังจะผ่านช่วงทารุณไปแล้ว~
pattybluet => นาโอะหนีไม่รอดล่ะค่ะ ถ้าหนีรอดก็วนเข้าลูปเดิมกับตอนแรกน่ะสิค้าา ขอบคุณสำหรับกำลังใจอีกเ่ช่นเคยค่ะ!
iforgive => สาหัสมากถึงมากที่สุดล่ะค่ะ นาโอะมีทางเลือกที่จะอยู่เฉยๆคอยให้เซย์ิจิแพ้ภัยตัวเองไงคะ ^^
anajulia => อีกประมาณ (นั่งนับนิ้ว) ไม่น่าจะเกิน4ตอนแบบเผื่อเหลือเผื่อขาดค่ะ แต่ช่วงหลังที่เราว่าไม่ดราม่าไม่รู้จะดราม่าสำหรับคนอ่านหรือเปล่าเนี่ยสิคะ.. ขอบคุณที่เช็คคำผิดให้ด้วยนะคะ! >.<
Phelyra => อีกนิดนึงก็จะรอดแล้วค่ะ
Laxxeez =>รอดพ้นปากเหยี่ยวปากกาแต่มาตายคาอ้อมอกเซย์จิแล้วกันนะคะ (ฮา)
vvivy => งั้นอ่านเอาจากในตอนนี้เลยแล้วกันนะคะ ^^
bigbeeboom => ยินดีต้อนรับค่า ยืนยันว่าจบไม่เศร้าแน่นอนค่ะ ไม่มีใครตายด้วย! เราทำใจรับตอนจบแบบนั้นไม่ได้เหมือนกันค่ะ แหะๆ
Tifa => ถูกตรงโซ่ล่ะค่ะ สองอย่างหลังขอไว้เถอะค่ะเดี๋ยวจะช้ำในตายกันซะก่อน XD
YELLOWSTAR => ขอโทษค่ะ!! เซย์ิจิทำร้ายอีกแ้ล้วล่ะค่ะ TTwTT
dahlia => บ้าอย่างนี้พาไปฉีดยาเลยดีมั้ยคะ ยาชื่อนาโอะน่ะค่ะ
different => ถ้ามีฉากหนีรอดจริงคงสะใจคนเขียนด้วยล่ะค่ะ หุๆ
aorpp => ยินดีต้อนรับค่า วิ่งรอบสนามเหนื่อยมั้ยคะ XD ตอนนี้ยังลุ้นอยู่หรือเปล่าคะเนี่ย เหมือนเริ่มเฉลยออกมาเลยไม่่ค่อยลุ้นแล้วยังไงไม่รู้เลยค่ะ..
zatamare => งั้นเปลี่ยนเป็นอ่านแทนแล้วกันค่ะ ^^

[hpsky]

จิ้มก่อน

 :monkeysad:นาโอะน่าสงสารที่สุด

[dahlia]

อยากบีบคอพระเอกเรื่องนี้จริงๆๆ เลย