รักคือ... รัก >>> ส่งข่าว
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด

สนใจโฆษณาติดต่อ laopedcenter[at]hotmail.com คลิ๊กรายละเอียดที่ตำแหน่งว่างเลยครับ

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด

ผู้เขียน หัวข้อ: รักคือ... รัก >>> ส่งข่าว  (อ่าน 537392 ครั้ง)

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป
สั้นไปนะ

ออฟไลน์ Angel_K

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 263
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +352/-0
ต่อตอนที่ 4 (จบตอน)

.............................................................

ตอนนี้ก็ตีหนึ่งกว่าแล้วครับได้เวลากลับกันซะที แล้วก็มาหยุดล่ำลากันอยู่ที่ลานจอดรถก่อน  ส่วนผมตอนนี้เริ่มยืนไม่อยู่แล้วครับ ต้องยืนพิงรถของตัวเองไว้ โดยมีไอ้ตรีช่วยจับไว้ด้วย มันคงกลัวผมทรุดลงไปกองที่พื้น วันนี้ปล่อยเต็มที่มากไปหน่อย แต่ก็ยังพอมีสติอยู่บ้างยังไม่ถึงขนาดพูดไม่รู้เรื่อง

“ไอ้กันต์กูว่ามึงทิ้งรถไว้นี่แหละ พรุ่งนี้ค่อยให้คนมาเอา แล้ววันนี้มึงจะกลับคอนโดฯหรือกลับบ้านพวกกูได้ไปส่งมึงถูก”

“คอนโดฯ ไม่ต้องไปส่งพวกมึงอยู่คนละทางกับกู เดี๋ยวกูเรียกแท็กซี่กลับเอง”

“เออๆ สภาพแบบนี้ไม่กลับบ้านก็ดี เดี๋ยวแม่มึงเห็นจะเป็นห่วง”

“เฮ้ยกร แล้วนี่มึงกลับไง ไม่ได้เอารถมานิ” เดย์หันไปถามเพื่อน

“เดี๋ยวกูคงกลับแท็กซี่ว่ะ” ปกติเวลาผมออกมาเที่ยวกับเพื่อนจะไม่ขับรถมา คือไม่รู้ว่าตัวเองจะเมาหรือไม่เมาขนาดไหน เรียกแท็กซี่กลับง่ายกว่าไม่ต้องไปห่วงรถด้วย  

“คอนโดฯ พี่กันต์กับบ้านไอ้กรมันอยู่ใกล้ๆ กันนิ ก็ให้มันขับรถของพี่ไปส่งแล้วกัน แล้วกรค่อยไปเรียกแท็กซี่เอาแถวนั้นอีกที” ไอ้อาร์มันบอกผมกับกร

“เออกูว่าแบบนั้นก็ดีว่ะ กูได้ไม่ต้องห่วงมึงด้วย” เสียงไอ้ยุครับ

“เอาแบบนั้นก็ได้ เอองั้นกูไปแล้วว่ะ” ผมตอบ โดยไม่รอให้อีกคนตอบอะไร แล้วส่งกุญแจให้กร น้องมันก็รับ แล้วผมก็เดินนำไปที่รถ มันก็ตามผมไป

.............................................................

“คอนโดฯ พี่อยู่ตรงไหนครับ” ผมหันไปถามพี่กันต์ที่พอขึ้นรถได้ก็ตั้งท่าจะหลับอย่างเดียวไม่สนใจอะไรเลยครับ ก็เห็นดื่มซะขนาดนั้น ทำยังกะไม่เคยดื่ม ยกเอายกเอาสภาพเลยเป็นอย่างที่เห็นตอนนี้ ดีนะไม่ยังไม่มีอาการว่าจะคายของเก่าออกมา ทำท่าแต่จะหลับอย่างเดียว หน้าแดงตัวแดงไปหมด ยิ่งตัวขาวๆ มันก็ยิ่งเห็นชัด

“สุขุมวิท 39 คอนโดฯ แรก ทางซ้ายมือ” เสียงของพี่กันต์ตอบแบบงัวเงียเต็มที

“ครับๆ” แล้วผมก็ขับรถออกจากร้าน ยังไม่ถึงห้านาทีคนข้างๆ ผมก็หลับไปแล้ว ผมก็เลยถือโอกาสแอบมองพี่เขาไปเรื่อยๆ ระหว่างขับรถยิ่งช่วงรถติดไฟแดง ผมก็มองแต่พี่เขานั่นล่ะ ดีนะที่วันนี้ผมดื่มไปไม่เยอะ แทบจะไม่ได้ดื่มเลยมากกว่าครับเพราะมีอะไรที่น่าสนใจกว่าอยู่ตรงหน้าไงเลยไม่ค่อยได้สนใจอย่างอื่น อืม... พี่กันต์ ผมว่าผู้ชายอย่างพี่เขาคงจะมีคนสนใจอยู่ไม่น้อยเลยเหมือนกัน พี่เขาดูเป็นคุณหนูหน่อย หน้าได้รูป ขนตายาว จมูกโด่งสวย รูปร่างก็สมส่วนคาดว่าคงจะออกกำลังกายอยู่บ้าง ความสูงน่าจะสักร้อยเจ็ดสิบกว่าๆ ได้ เพราะเทียบกับผมแล้วดูเตี้ยกว่าเล็กน้อย ผิวขาว ผิวพี่เขาดีนะขนาดเป็นผู้ชายผิวยังขาวอมชมพู น่าสัมผัสดีจัง “เอาแล้วไงกูแค่มองยังไม่เท่าไร คิดจะไปจับเขาอีก” ผมคงมองพี่เขามากจนเพี้ยนไปแล้ว

แล้วก็หันมาสนใจกับการขับรถต่อ ผมขับแบบไม่รีบร้อนอะไร พลางคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยสุดท้ายผมก็นึกถึงคำพูดของไอ้ติ๊ดที่มันพูดขึ้นมาตอนคุยเรื่องพี่กันต์

“ถ้าจะบอกว่ารักก็นะ... คนอย่างมึงก็คงไม่รู้จักว่าคืออะไร”

ก็จริงอย่างที่มันว่านั่นแหละ “ความรัก” คนอย่างผมไม่รู้จักหรอกว่า มันคืออะไร

--------------------------------------------

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 25-07-2010 23:57:58 โดย Angel_K »

vvivy

  • บุคคลทั่วไป
 :a5:

รอตอนต่อไปค่า

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป

ออฟไลน์ dahlia

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4239
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +695/-4
เริ่มใกล้ชิดเข้าไปอีกนิดแล้ว

Chocorun

  • บุคคลทั่วไป
อาร์ช่วยเปิดทางสุดฤทธิ์อ่ะ

 o18

ออฟไลน์ [N]€ẃÿ{k}uñĢ

  • ~ῲเจ้าแม่Dramaῴ~
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 5186
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +740/-5
+1 จัดไปเลยจ้า
สนุกดีเข้าใจสร้างบรรยากาศทั้งการเจอกันแบบนั้นความบังเอิญ
ชอบอ่านแบบแมนๆมาเจอกันท่าทางจะสนุกใช่เลย ไว้จะมารออ่านต่อนะ
ขอร้องอย่างเดียวลงเรื่อยอย่าหายขาด 555+

ออฟไลน์ Angel_K

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 263
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +352/-0
ตอนที่ 5  ใจเต้น

แล้วผมก็ขับรถเข้ามาจอดในอาคารจอดรถที่เชื่อมอยู่ด้านหลังคอนโดฯ ของพี่เขา คอนโดฯ นี้ผมเองก็เคยมองอยู่บ่อยๆ เหมือนกันเวลาขับรถกลับบ้าน ก็สูงแล้วยังหรูซะขนาดนี้ก็มันเลยสังเกตเห็นได้ไม่ยาก

แต่ตอนนี้ผมคงต้องจัดการปลุกคนข้างๆ ที่ไม่มีที่ท่าว่าจะตื่นขึ้นมาเองเสียก่อน
.
.
.
“พี่ พี่... พี่กันต์ถึงแล้วพี่” ผมหันไปเรียกคนข้างๆ ที่ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น 

“อือ” เสียงพี่เขางึมงัมๆ อยู่ในคอ ก่อนจะพลิกตัวหนี นี่ถ้าลองเป็นไอ้พวกเพื่อนผมล่ะก็คงได้ตบหัวหรือถีบมันไปสักทีแล้ว ไม่มานั่งเรียกดีๆ แบบนี้หรอก

“พี่กันต์ถึงคอนโดฯ แล้วพี่ เดี๋ยวค่อยขึ้นไปนอนต่อ” ผมเรียกอีกครั้งพร้อมกับยื่นมือไปจับแขนพี่กันต์เขย่าเบาๆ

“เอาเขาไปๆ” ผมบ่นออกมาเบาๆ ดูเขาสิไม่ตื่นไม่พอยังจะสะบัดแขนผมออก แล้วซุกแขนซุกขาขดตัวหนีผมอีก 

“เอาไงดีวะกู” ผมบ่นกับตัวเองอีกครั้งพลางยกมือเกาหัวตัวเองไปสองสามที ก่อนจะเปิดประตูก้าวลงจากรถและเดินอ้อมไปเปิดประตูอีกฝั่ง จากนั้นก็ก้มลงไปจับแขนพี่เขาเขย่าและเรียกอีกครั้ง

“พี่กันต์ตื่นได้แล้ว พี่”

“อื้อออ...จะนอน”

“เฮ้อ!! อะไรกันวะเนี่ย... ไม่ตื่นก็ไม่ตื่น” ถอนหายใจแล้วครับ จะขี้เซาอะไรขนาดนั้น ผมเลยก้มลงไปยกขาพี่เขาออกมานอกรถ แล้วค่อยยกแขนขึ้นมาพาดไว้บนบ่าของผม ก่อนที่จะรั้งตัวพี่เขาขึ้นมา ส่วนคนที่หลับอยู่ก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะตื่น แถมยังทิ้งน้ำหนักมาที่ผมทั้งตัว ผมปิดประตู ล็อครถ แล้วก็พาพี่เขาเดินเข้าไปในคอนโดฯ โดยมียามที่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าคอยเปิดประตูให้

“มีอะไรให้ผมช่วยรึเปล่าครับ” เสียงยามคนนั้นถามขึ้นมา คงจะเห็นผมทั้งประคองทั้งลากพี่กันต์นั่นแหละ ก็เจ้าตัวเขาเล่นไม่รู้สึกตัวเลยตอนนี้

“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ”
.
.
.
ผมพาพี่เขาเดินมายืนอยู่หน้าลิฟท์แล้ว ตอนนี้ยังไงต้องเรียกให้ตื่นเพราะไม่รู้ว่าพี่เขาอยู่ชั้นไหนห้องไหน พอลิฟท์เปิดก็เดินเข้าไป แล้วจับพี่เข้ายืนพิงผนังลิฟท์ไว้ มือข้างนึงก็จับแขนพี่เขาไว้ไม่ให้ทรุดลงไปกองกับพื้น ส่วนอีกมือก็ยื่นไปจับไหล่แล้วเขย่าเบาๆ 

“พี่กันต์ ๆ พี่อยู่ชั้นไหน ห้องไหน” คราวนี้เหมือนพี่เขาจะเริ่มรู้สึกตัวแล้วครับ

“ชั้น 32 ห้อง B”

 แล้วผมก็กดลิฟท์ตามที่พี่เขาบอก

.............................................................
...............................................
...........................

<< ติ๊งงง... >>

พอประตูลิฟท์เปิดออก ผมก็มองเห็นโถงรับแขกของคอนโดฯ ที่จัดไว้อย่างดีอยู่ทั้งสองฝั่งของทางเดิน  ส่วนของทางเดินถูกปูด้วยพรมสีน้ำเงินเข้มตั้งแต่หน้าประตูลิฟท์ยาวตลอดทางเดิน เท่าที่ผมเห็นทั้งชั้นมีเพียงแค่สี่ห้อง ผมค่อยๆ ประคองพี่กันต์ที่ตอนนี้เริ่มรู้สึกตัวแล้ว เดินออกจากลิฟท์  แล้วก็เดินไปหยุดอยู่ที่ห้องทางซ้ายมือด้านใน ประตูห้องเป็นแบบบานคู่ทำจากไม้เนื้อดีสีน้ำตาลเข้ม มีตัวอักษร B สีทองติดอยู่ที่ขอบประตูด้านบน พี่กันต์เอื้อมมือไปสแกนลายนิ้วมือเพื่อปลดล็อค ก่อนจะเปิดประตู แล้วผมก็พาพี่เขาเข้าไปข้างใน

เมื่อเข้าไปในห้องก็เห็นว่าไฟที่ระเบียงถูกเปิดทิ้งไว้เลยทำให้ห้องไม่มืดมาก ผมพาพี่กันต์ไปที่โซฟาตัวยาวสีน้ำตาลเข้มที่อยู่ทางซ้ายมือ พอวางลงปุ๊บพี่เขาก็เอนตัวลงแล้วหลับต่อ

“เออ... ให้มันได้อย่างนี้สิพี่ ใครมาลากไปไหนจะรู้ตัวไหมล่ะ” ผมได้แต่คิดในใจ

พอยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดูก็บอกเวลาเกือบตีสามแล้ว ผมเองก็เริ่มง่วงแล้วเหมือนกัน คงได้เวลากลับบ้านเสียที แต่พอก้มลงไปมองคนที่นอนอยู่แล้วก็ต้องเปลี่ยนใจ เห็นพี่เขาพลิกตัวไปมาคงเพราะไม่ค่อยสบายตัว มือก็เริ่มดึงทึ้งเสื้อตัวเองพยายามจะปลดกระดุมเสื้อออก คงจะร้อนล่ะมั้ง เล่นดื่มไปขนาดนั้น พอเห็นแบบนั้นจะให้ทิ้งไปเลยก็ยังไงอยู่ เลยว่าจะพาพี่เขาเข้าไปนอนในห้องก่อนแล้วค่อยกลับ ก็เดินหาห้องนอนของพี่เขา พอเจอก็เข้าไปเปิดไฟ เปิดแอร์ไว้ก่อน แล้วค่อยออกมาพาตัวพี่เขาเข้าไปในห้อง

“พี่กันต์เข้าไปนอนในห้องดีกว่า จะได้นอนสบายๆ” ผมเรียกพร้อมกับเอื้อมมือลงไปรั้งตัวพี่เขาขึ้นมาแล้วก็พาเข้าไปนอนในห้อง พอวางคนหลับลงบนเตียงเรียบร้อย ก็ถือวิสาสะเดินไปเปิดตู้เสื้อกะว่าจะหาผ้ามาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้

พอเตรียมผ้าชุบน้ำเรียบร้อยก็มายืนอยู่ข้างเตียง เตรียมลงมือเช็ดหน้าให้ แต่พอมองสภาพของพี่เขาตอนนี้ที่กระดุมเสื้อถูกเจ้าตัวดึงจนแทบจะหลุดออกไปหมดแล้ว มันก็บอกไม่ถูกนะ ยิ่งมองหน้าพี่เขาที่หน้าแดง ตัวก็แดงไปหมด

“โอ้ย กูจะบ้า เป็นไรของกูวะเนี่ย ที่นอนอยู่นั่นมันผู้ชายเหมือนมึงนะโว้ย” ผมบอกตัวเอง สุดท้ายก็ต้องรีบเช็ดหน้าเช็ดตัวพี่เขาแบบผ่านๆ ไป

“อื้อ...อืม...”
.
.
.
“แล้วพี่จะครางทำไมล่ะนั่น” ผมยังคงบ่นอยู่ในใจ คือพี่เขาคงสบายตัวขึ้นล่ะ ผมว่านะ แต่ไอ้ผมนี่สิพอได้ยินเสียงแบบนี้ก็ไม่ไหวนะ ใจมันเต้นแปลก ๆ ดูท่าจะอยู่นานกว่านี้ไม่ได้แล้ว รู้สึกว่าตัวเองชักจะเพี้ยนหนัก ถึงเวลาต้องกลับบ้านจริงๆ สักที ขอกลับไปสงบจิตสงบใจ คิดทบทวนอะไรหน่อย แต่ก่อนออกไปก็ไม่ลืมที่จะเขียนโน้ตวางไว้ให้พี่เขาว่าจอดรถไว้ชั้นไหน กลัวพี่เขาจะหารถไม่เจอ เดี๋ยวจะได้เดินหามันทุกชั้น   
 
--------------------------------------------

vvivy

  • บุคคลทั่วไป
ลุ้นต่อปายยย..

ออฟไลน์ dahlia

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4239
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +695/-4
โห จะกลับบ้านทำไมละ นอนห้องพี่กันต์นั่นแหละดีแล้ว เปิดแอร์ตัวเดียว ลดภาวะโลกร้อน  :laugh:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE

ประกาศที่สำคัญ


ตั้งบอร์ดเรื่องสั้น ขึ้นมาใครจะโพสเรื่องสั้นให้มาโพสที่บอร์ดนี้ ถ้าเรื่องไหนไม่จบนานเกิน 3 เดือน จะทำการลบทิ้งทันที
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=2160.msg2894432#msg2894432



รวบรวมปรับปรุงกฏของเล้าและการลงนิยาย กรุณาเข้ามาอ่านก่อนลงนิยายนะครับ
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=459.0



สิ่งที่ "นักเขียน" ควรตรวจสอบเมื่อรวมเล่มกับสำนักพิมพ์
https://thaiboyslove.com/webboard/index.php?topic=37631.0






bbyuqin

  • บุคคลทั่วไป
น่ารักดีอ่ะ.....5555 อ่านไปยิ้มไป...มาต่อไวๆๆน๊า o13

ออฟไลน์ Angel_K

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 263
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +352/-0
ตอนที่ 6 พิสูจน์

แสงแดดยามเช้าส่องผ่านช่องว่างของม่านสีเข้มที่ถูกปิดไว้อย่างไม่สนิทนัก แสงที่ลอดเข้ามาแม้เพียงน้อยนิดหากแต่มันกระทบลงใบหน้าของคนที่กำลังนอนหลับ จนทำให้รู้สึกตัวขึ้นมา ก่อนจะลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ แล้วขยับตัวขึ้นมาพิงกับหัวเตียง จากนั้นก็หันไปมองนาฬิกาบนโต๊ะไม้สีน้ำตาลเข้มตัวเตี้ยที่ตั้งอยู่ข้างหัวเตียง

“อืม... เพิ่งเจ็ดโมงครึ่งเองหรอเนี้ย” กันต์บ่นพึมพำออกมา ก่อนจะขยับตัวลุกขึ้นจากเตียง เพื่อจะเดินออกไปสูดอากาศที่ระเบียงอย่างที่ทำเป็นปกติทุกวันหลังจากตื่นขึ้นมา


“<<ไม่มีพรุ่งนี้ รักเราจะมีเพียงวันนี้รออยู่ ปล่อยวันพรุ่งนี้ ให้ฟ้านำทางต่อไป…>>” เสียงเรียกเข้าจากโทรศัพท์ทำให้เขาที่กำลังเปิดประตูห้องนอนต้องเดินย้อนกลับมาที่โต๊ะนั้นอีกครั้ง ก่อนจะกดรับสาย
.
.
.
“ครับแม่”

“วันนี้พ่อกับแม่จะไปหัวหินคงกลับถึงบ้านพรุ่งนี้ช่วงบ่ายๆ กันต์ไม่ต้องกลับมานอนที่บ้านก็ได้นะลูก” แม่โทรมาบอกเพราะปกติเสาร์ อาทิตย์ หรือวันหยุดผมจะกลับไปนอนที่บ้าน

“ครับ ถ้าอย่างนั้นกันต์กลับอาทิตย์หน้าแล้วกัน”  

“ก็แล้วแต่กันต์สิลูก อย่าลืมดูแลสุขภาพให้ดีนะลูก แม่ไปก่อนนะ”

“ครับแม่ เดินทางปลอดภัยนะครับ”

หลังจากวางโทรศัพท์จากแม่แล้วก็ยังไม่ได้ออกไปที่ระเบียงอย่างที่ตั้งใจไว้ตอนแรก เพราะคิดเรื่องหนึ่งขึ้นมาได้ เลยนั่งลงบนเตียง แล้วกดโทรศัพท์ไปหาอีกคนหนึ่งแทน ไม่รู้ว่าตอนนี้มันจะตื่นหรือยัง
.
.
.

“ตื๊ด... ตื๊ด.... ตื๊ด...” รออยู่สักพักปลายสายก็กดรับ

“เอ่อ... ดีครับ พี่กันต์ มีอะไรถึงโทรมาแต่เช้าเลยพี่” เสียงไอ้อาร์ยังงัวเงียอยู่เลย ท่าทางผมคงโทรไปปลุกมัน

“มึงมีเบอร์กรรึเปล่า พี่จะโทรถามมันหน่อยว่าเมื่อคืนจอดรถไว้ชั้นไหน ขี้เกียจเดินหาว่ะ”

“ไม่มีอ่ะพี่ แต่พี่รอแป๊บ เดี๋ยวไปถามเดย์มันให้”

“เออๆ” ผมตอบแล้วก็ถือสายรอไอ้อาร์มันสักพัก ท่าทางมันคงต้องไปปลุกน้องมันเหมือนกัน

“เบอร์กรนะพี่ 08-0090-xxxx”

“เออๆ ขอบใจ”

“ครับ” อาร์มันตอบแค่นั้นแล้วก็วางไป มันคงกลับไปนอนต่อแหละ

อันที่จริงเรื่องที่จอดรถมันก็เป็นแค่ข้ออ้าง เพราะเมื่อเช้าตอนที่ผมหันไปดูนาฬิกาที่อยู่บนโต๊ะข้างเตียง ก็เห็นแล้วว่ามีกระดาษโน้ตที่เขียนชั้นกับโซนที่จอดรถ โดยมีกุญแจรถวางทับไว้อีกที แล้วก็เพราะไอ้กระดาษโน๊ตแผ่นนี้แหละที่ทำให้ผมนึกข้ออ้างที่ผมเพิ่งใช้ไปเมื่อกี้ขึ้นมาได้

.............................................................

แล้วผมก็ได้ออกมายืนที่ระเบียงสักที ตอนนี้ก็เกือบแปดโมงแล้ว ฟ้าเริ่มครึ้มๆ ทั้งที่เมื่อกี้ยังมีแดดอยู่ แต่ถึงฟ้าจะครึ้มอากาศกลับไม่อบอ้าว มีลมพัดมาเบาๆ เลยทำให้ผมยืนคิดอะไรไปได้เรื่อยๆ จนคิดไปถึงเรื่องเมื่อคืน

เมื่อคืนตอนที่ผมเห็นหน้ากร ผมบอกได้เลยว่า ผมดีใจที่ได้เจอเขาอีก ทั้งที่ก่อนหน้านั้นผมคิดแล้วล่ะว่าคงไม่มีทางเจอได้เขาอีก และในเมื่อผมมีโอกาสได้เจอเขาอีกครั้ง ผมก็ต้องใช้โอกาสนั้นให้คุ้มที่สุด โอกาสที่จะทำให้ผมได้เจอเขาไปจนกว่าผมจะตอบคำถามของตัวเองได้

แต่ก่อนที่ผมจะหาคำตอบว่า “ทำไมผมถึงยิ้มและรู้สึกสบายใจตอนที่นึกถึงหน้าของกร”

ผมขอพิสูจน์อะไรเสียก่อน

เรื่องของเรื่องคือผมเห็นกรมองมาที่ผมอยู่บ่อยๆ แล้วมันก็ไม่ใช่ครั้งแรก เจอกันสองครั้งเขาก็มองผมแบบนั้นทั้งสองครั้ง แล้วสายตาที่เขาใช้มองผม ทำไมคนอย่างผมจะมองไม่ออกว่ามันเป็นสายตาแบบไหน แต่จะให้ด่วนสรุปก็คงไม่ใช่คนอย่างผม มันเลยต้องพิสูจน์ว่าสิ่งที่ผมคิดมันถูก

ผมแค่แกล้งทำเป็นว่าเมามากจนขับรถกลับเองไม่ไหว ทั้งที่ปกติแล้วปริมาณที่ผมดื่มเข้าไปเมื่อวานมันไม่มีทางทำให้ผมเมาได้เลย แล้วเรื่องมันก็ง่ายขึ้นเพราะไอ้อาร์ เลยทำให้ผมไม่ต้องคิดแผนอะไรขึ้นมามากมายเพื่อให้กรไปส่งผมที่คอนโดฯ
.
.
.
แล้วผมก็รู้ว่าสิ่งที่ผมคิดมันถูก “กรชอบผม” ไอ้อาการกับท่าทางแบบนั้นมันดูไม่ยากเลย

แต่ผมเองล่ะ ผมรู้สึกยังไงกับกรกันแน่




แต่ที่แน่ๆ ตอนนี้

“กูกำลังคิดถึงผู้ชาย!!”

.............................................................
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-05-2010 00:18:18 โดย Angel_K »

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป
เหมือนใจจะตรงกัน
ลุ้น ลุ้น ต่อไป
+1
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 20-05-2010 12:44:38 โดย Little Devil »

bbyuqin

  • บุคคลทั่วไป
รีบๆพิสูจน์เข้านะ คนอ่านก็ลุ้นจริงๆ หุหุ o13

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
ง่ะ สั้นอ่ะ

ออฟไลน์ จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า

  • I LOVE MY SMILE
  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดDemeter
  • *
  • กระทู้: 1892
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +103/-4
ติดตาม ติดตาม

น่าสนใจ น่าสนใจ

กูกำลังคิดถึงผู้ชาย ใช่ที่ชื่อกรปะเนี่ยะ :-[

ออฟไลน์ Angel_K

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 263
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +352/-0
ช่วงนี้แต่ละตอนอาจจะสั้นไปนิดนึง
 
แต่หลังจากตอนใหม่ที่จะมาลงให้คืนนี้
รับรองว่าแต่ละตอนจะยาวกว่านี้แน่ๆ


รอกันนิดนึงน้าาา...



 :pig4:

anajulia

  • บุคคลทั่วไป
รอค่ะ ชอบตัวเอกเรื่องนี้ทั้งสองคนเลยอ้ะ
แบบว่าจิตใจดี มีคุณธรรม แถมไม่โง่ด้วย ปลื้มมมมมมมมมม :impress2:

ออฟไลน์ PEENAT1972

  • Red Rhino
  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4698
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +563/-106
พิสูจน์ แล้ว 555 อีป้าแก่ๆ รอสรุปค่ะ 555 มาต่อเร็วๆนะคะ +1

ออฟไลน์ BeeRY

  • ❤。◕‿◕。ยิ้มเข้าไว้นะ。◕‿◕。❤
  • เป็ดHades
  • *
  • กระทู้: 9404
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +897/-8
กันต์คิดถึงป้อจาย อิอิ :-[
พิสูจน์อะไรยัง รออ่านตอนต่อไปค่ะ
+1 ขอบคุณเน่อ :pig4:

CoMMuNiTY Of ThAiBoYsLoVE






KM

  • บุคคลทั่วไป
แย่ละ

Chocorun

  • บุคคลทั่วไป
รออ่านคืนนี้ๆ 

 
จะมาเมื่อไหร่น้าาาาาา..


 :impress2:



ออฟไลน์ dahlia

  • เป็ดแสนดี
  • เป็ดAphrodite
  • *
  • กระทู้: 4239
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +695/-4
ขั้นต่อไปของคำว่า คิดถึง คือ รัก ใช่ปะ แอร๊ยยยย

ออฟไลน์ sakiko

  • เป็ดEros
  • *
  • กระทู้: 3189
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +137/-25

ออฟไลน์ Angel_K

  • เป็ดเด็กช่าง
  • *
  • กระทู้: 263
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +352/-0
ตอนที่ 7 ทบทวน

เมื่อคืนหลังจากไปส่งพี่กันต์แล้วกว่าจะกลับถึงบ้านปาเข้าไปเกือบตีสี่ พอถึงห้องนอนก็ทิ้งตัวลงบนเตียงหลับเป็นตาย ตื่นขึ้นมาอีกทีก็เที่ยงกว่าเข้าไปแล้ว เดินลงมาข้างล่างก็ไม่เจอใครเพราะพ่อกับแม่บินไปฮ่องกงกันตั้งแต่เมื่อวาน จนเดินเข้าไปในครัวถึงเจอกับพี่สาที่กำลังทำกับข้าวอยู่ พี่สาเป็นแม่บ้านที่บ้านผมมาสิบกว่าปีแล้ว

“พี่สาทำอะไรอ่ะ หอมจัง” ผมถามขึ้นขณะที่กำลังหานมในตู้เย็นออกมาดื่ม

“หมูทอดกระเทียมค่ะ แล้วก็มีผัดผักรวม น้องกรจะให้พี่ตั้งโต๊ะ เลยรึเปล่าคะ”

“ไม่ต้องก็ได้พี่สา เดี่ยวตักราดข้าวไปนั่งกินหน้าทีวีดีกว่า”

“ค่ะ ถ้าอย่างนั้นน้องกรไปนั่งดูทีวีก่อนก็ได้ค่ะ เดี๋ยวเสร็จแล้วพี่ตักไปให้”

“ครับ”
.
.
.
ปกติวันเสาร์-อาทิตย์ถ้าผมไม่ออกไปไหนก็จะหาหนังมาดู หรือไม่ก็ออนเอ็มคุยกับเพื่อนบ้าง เมื่อสองวันก่อนยืมหนังจากไอ้นายมาหลายเรื่องเลยเอามาเปิดดู

“<<รักที่ฉันพร่ำเพ้อมีจริงอยู่ไหม เพราะว่าเพียงไม่นานก็ผ่านพ้นไป รู้ดีมันเจ็บ แต่พร้อมจะยอมเจ็บ เพื่อรักที่ตามหา…>>” เสียงโทรศัพท์ของผมดังขึ้น


“เป็นไงวะมึง ไปส่งพี่กัน” ไอ้ธีมันถามผมทันทีที่ผมรับสายมัน

“ก็ไม่ไง ไปส่งที่คอนโดฯ แล้วก็กลับ”

“แค่นั้น???” เสียงมันเหมือนไม่เชื่อที่ผมบอก

“เออ แค่นั้น แล้วมึงคิดว่ากูจะทำไร” ผมตอบ แต่ในใจเริ่มคิดแล้ว “นี่กูไปทำอะไรให้มันสงสัยอีกละเนี่ย”  ไอ้นี่มันยิ่งจมูกไวอยู่ด้วย

“ก็ถามดู อย่าคิดว่ากูไม่เห็น มึงเล่นมองเขาซะขนาดนั้น”

“ช่างสังเกตกูจริงนะมึง” อดกัดมันไม่ได้เพราะแทบจะไม่มีเรื่องไหนเลยที่ผมปิดมันได้

“กูไม่ได้ตาบอด มึงมองพี่เขาซะขนาดนั้น กูถามจริง มึงชอบพี่เขารึเปล่า” ฟังที่มันพูดแล้วก็นะ “ตรงได้อีกเพื่อนกู”

“กูคิดว่ากูชอบเขา แต่กูก็ไม่แน่ใจวะ มึงน่าจะรู้ว่ากูเป็นไง”

“ก็เพราะกูรู้ กูถึงถาม แต่จะมีเรื่องนึงที่กูไม่รู้ ก็เรื่องที่มึงสนใจผู้ชายด้วยกันนี่แหละว่ะ”

“เออ... กูบอกไม่ถูกว่ะ รู้ตัวอีกทีกูก็มองแต่พี่เขาแล้วว่ะ” ผมก็ไม่รู้จะอธิบายให้มันเข้าใจได้ยังไง ในเมื่อผมยังไม่ค่อยจะรู้ตัวเองเลย เหมือนมันควบคุมตัวเองยากเหลือเกินเวลาที่เจอพี่กันต์

“เอาให้แน่นะมึง พี่กันต์ก็ผู้ชาย มึงก็ผู้ชาย มึงแน่ใจแล้วหรอวะ แล้วอีกอย่างถ้ามึงไม่คิดจะไปให้สุดทาง มึงอย่าเริ่ม มันไม่ดีทั้งกับตัวมึงแล้วก็พี่เขา กูว่ามึงกลับไปถามใจตัวเองให้ดีก่อนเถอะว่ะ” ฟังเสียงไอ้ธีตอนนี้ผมก็รับรู้ได้นะว่ามันเป็นห่วงผมจริงๆ    

“กูว่ากูคิดดีแล้วว่ะ แล้วเรื่องบางเรื่องมันอาจมีอะไรมากกว่าที่มึงคิด แต่ก็ช่างมันเถอะว่ะ” ผมตอบได้แค่นั้น สำหรับไอ้ธี คนที่รู้จักผมดีและรู้ทุกเรื่องที่เกี่ยวกับผม จะมีเพียงเรื่องเดียวที่มันไม่รู้ และผมเองก็ไม่อยากให้มันรู้เพราะผมเองก็รู้จักมันดีว่ามันเป็นคนยังไง มันคงจะดีกว่าถ้ามันไม่รู้ ปล่อยให้มันเข้าใจในแบบของมันไป

“แล้วนี่มึงจะไม่ตกใจหรือว่าอะไรกูเลยหรอ ที่กูเพิ่งบอกมึงไปว่า กูชอบผู้ชาย”

“ในเมื่อมึงตัดสินใจดีแล้ว กูก็ยอมรับการตัดสินใจของมึง มึงจะชอบใครแล้วมันสำคัญตรงไหนวะ ยังไงมึงก็ยังเป็นเพื่อนกูอยู่วันยันค่ำ มึงทำอะไรแล้วมีความสุขมึงก็ทำไป” ฟังที่ไอ้ธีมันตอบแล้วโคตรจะซึ้งเลย

“อืม... กูว่ากูโคตรโชคดีเลยว่ะที่มีเพื่อนอย่างมึง” รวมถึงไอ้สามคนนั่นด้วย  

“เออๆ แล้วยังไงมึงก็กลับไปคิดเรื่องพี่เขาให้ดีๆ อีกทีแล้วกัน ไว้คุยกัน ตอนนี้กูไปก่อนละ จะออกไปข้างนอกกับไอ้ธารมัน”

“เออๆ” แล้วผมก็วางสายจากมัน
.
.
.
หลังจากนั้นผมก็ถามตัวเองซ้ำๆ อีกครั้งว่าผมรู้สึกยังไงกับพี่กันต์ ผมคิดว่าผมแน่ใจแล้วว่าชอบพี่เขาจริงๆ แต่ผมก็ยังกลัว กลัวที่จะต้องรักใครสักคน และความกลัวนั้นมันก็มีมานาน นานพอที่จะทำให้ผมเกือบจะลืมไปแล้วว่าผมเคยรู้จักกับความรัก

นั่นเป็นเพราะว่าครั้งหนึ่งผมเคยเจ็บ เจ็บจนผมไม่กล้าจะรักใคร เรื่องของผมกับแพรมันทำให้ผมเปลี่ยนไป แพรเป็นผู้หญิงที่ผมเคยรักมากที่สุด ผมสามารถพูดได้เต็มปากเลยว่า ช่วงเวลาที่ผมคบกับแพร มันเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตของผมช่วงหนึ่ง แต่สุดท้ายก็เป็นแพรที่ทำให้ผมเจ็บที่สุด  แพรทิ้งเพียงคำพูดสั้นๆ ไว้ ในวันที่เธอเดินจากผมไป

“ฉันชนะแล้ว” แพรบอกผมแค่นั้น

ในวันที่ผมเลือกที่จะบอกว่ารักแพรมากที่สุด แต่ประโยคที่แพรตอบกลับมาคือ “ฉันชนะแล้ว” ผมไม่รู้ว่าแพรหมายถึงอะไรแต่หลังจากวันนั้นแพรก็หายไปจากชีวิตของผม มันทำให้ผมแทบเป็นบ้า และลืมไปว่าครั้งหนึ่งผมเคยรู้จักกับความรัก แพรเห็นความรักเป็นแค่เกม???

ส่วนผมเองก็เปลี่ยนไปเป็นคนละคน ผมไม่ได้เปลี่ยนเป็นคนเย็นชา ไม่ได้เปลี่ยนเป็นคนที่เอาใครก็ได้ไม่เลือก ผมกลับทำสิ่งที่มันเลวร้ายกว่านั้น ผมทำแบบเดียวกันกับที่แพรเคยทำไว้กับผม แต่ผมไม่ได้เห็นมันเป็นเกม ผมไม่ได้ใจร้ายได้อย่างแพร ผมยังอยากรู้จักกับความรักอีกครั้ง แต่ทุกครั้งที่ผมเริ่มต้นกับใคร ความกลัวมันก็ทำให้ผมเลือกที่จะหยุดความสัมพันธ์และเดินหนีไปจากคนๆ นั้น และถึงแม้ว่าผมเลือกทำแบบนั้นมันก็ไม่ได้แปลว่าผมไม่เจ็บ ผมก็ยังคงเจ็บ แต่มันคงจะดีกว่าถ้าผมจะต้องเจ็บตอนที่รักใครจนหมดใจ

ส่วนเหตุผลที่ผมไม่เคยเล่าให้ใครฟังว่าเรื่องราวของผมกับแพรมันจบเพราะอะไร และปล่อยให้มันเข้าใจผมผิดๆ แบบนั้น นั่นเป็นเพราะว่าผมไม่อยากเห็นเพื่อนทำร้ายใคร แม้ว่าคนๆ นั้นจะไม่ใช่คนที่ดีนัก ถึงจะรู้ดีว่ามันคงไม่ไปทำร้ายร่างกายอะไรแพร เพราะมันเป็นสุภาพบุรุษพอ แต่มันคงทำอะไรสักอย่างเพื่อเอาคืน ผมไม่อยากให้เพื่อนผมไปยุ่งกับคนแบบนั้น
.
.
.
เอาล่ะ หลังจากที่ผมนั่งจมอยู่กับความคิดของตัวเองมานานพอดู หนังเปิดไว้ก็ไม่ได้ดู ข้าวก็ยังไม่ได้กิน ผมคงต้องจัดการมันก่ิอน ส่วนหนังเดี๋ยวย้อนไปดูใหม่



แต่ตอนนี้ผมแน่ใจแล้วว่ามันคงถึงเวลาสักทีที่ผมจะเริ่มต้นใหม่กับใครสักคน และคนๆ นั้นก็คือ พี่

“พี่กันต์”

.............................................................


“น้องกร น้องกรคะ” เสียงพี่สาเรียกผม

“อื้อออ... ”

“ตื่นเถอะค่ะ เย็นแล้ว นอนตอนนี้ไม่ดีนะคะ เดี๋ยวจะปวดหัว”

“อืม... นี่กี่โมงแล้วครับพี่สา”

“เกือบหกโมงแล้วค่ะ น้องกรจะทานข้าวเย็นเลยรึเปล่าคะ”

“ครับ ถ้างั้นกรขอไปล้างหน้าล้างตาก่อนแล้วกัน เดี๋ยวลงมากิน”
.
.
.
หลังจากกินข้าวเย็นเรียบร้อย ก็พาเจ้าเรนออกไปเดินเล่น ตอนนี้มันตัวโตขึ้นเยอะดูท่าทางจะเป็นหมาพันธุ์ใหญ่ แล้วมันก็ กำลังซนเอาเรื่อง  ผมชอบพามันออกไปเดินเล่นที่สวนช่วงหัวค่ำ ในหมู่บ้านที่ผมอยู่มีสวนสาธารณะกลางหมู่บ้านซึ่งมีเนื้อที่ค่อนข้างมากทีเดียว ช่วงเย็นๆ จะคนมาออกกำลังกาย หรือว่ามีเด็กๆ มาวิ่งเล่นค่อนข้างเยอะ ผมเลยไม่พาเจ้าเรนออกไป ไม่ใช่เพราะเที่ยวไปกวนใครเขาหรอก แต่ไม่อยากจูงมันมากกว่า เลยออกไปช่วงหัวค่ำหรือดึกหน่อย พอไม่มีคนแล้วจะได้ปล่อยให้มันวิ่งเล่นของมันไป แล้วอีกอย่างผมเองก็ชอบช่วงเวลาแบบนี้ แดดไม่ร้อน มีลมพัดมากำลังสบาย เอาไอพอดมาเปิดฟังเพลง แล้วก็เดินคิดอะไรของผมไป

ตอนนี้ก็เริ่มคิดหาวิธีแล้วล่ะว่าจะเข้าไปจีบพี่กันต์เขายังไง จะให้เนียนเข้าไปแบบเป็นเพื่อนของน้องชายของรุ่นน้องของพี่เขา มันดูจะซับซ้อนไปไหมล่ะนั้น แล้วจะให้เข้าไปจีบแบบเดียวกับที่จีบผู้หญิงดีไม่ดีจะถูกพี่เขาต่อยกลับมา


ตั้งแต่เกิดมาเคยแต่จีบผู้หญิง แล้วจะจีบผู้ชายมันต้องทำกันยังไง คิดไม่ออกว่าจะเริ่มยังไงดี ทำไมมันไม่มีหนังสือแบบที่พวกผู้หญิงเขาชอบอ่านกันบ้าง เคยเห็นตามชั้นในร้านหนังสือพวก “พิชิตใจชาย” อะไรแบบนั้น ทำไมไม่มีใครเขียนหนังสือ “(ชาย) พิชิตใจชาย” ออกมาวางขายสักเล่ม จะได้ไม่ต้องคิดเอง





“มันคิดไม่ออกเฟ้ย จะเริ่มยังไงดีวะกู”

-----------------------------------------------------

« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-05-2010 00:04:06 โดย Angel_K »

Little Devil

  • บุคคลทั่วไป
เห็นด้วยเรื่องหนังสือ
+1 เป็นกำลังใจ
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: 21-05-2010 00:34:05 โดย Little Devil »

ออฟไลน์ ♠DekDoy♠

  • เป็ดArtemis
  • *
  • กระทู้: 4512
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +421/-8
555 หนังสือชายพิชิตใจชาย มีก้ดีสิเนอะ หุหุ

จะคิดมากทำไมอ่ะ เดินเข้าจีบเลย ตรงๆนี่แหละ ^^

vvivy

  • บุคคลทั่วไป
แค่พูดกับอีกฝ่ายตรงๆไปเลยค่ะ :m4:

ออฟไลน์ hotladyanyavee

  • ขึ้นจากเกาะ มาใช้ชีวิตบนอ่าวนาง มันก็อินดี้ไปอีกแบบ
  • เป็ดHermes
  • *
  • กระทู้: 2384
  • ให้คะแนนชื่นชมคนนี้: +191/-10
ชายที่เป็นชาย มาชอบกันเพราะอุบัติเหต์แห่งรัก บุพเพชัดๆๆๆ
งานนี้มีเรื่องให้ลุ้นอีกมากมาย ของสมัคเป็นแฟนคลับน้องกรนะ เอาใจช่วยในการจีบพี่กันต์นะ แต่งานนี้พี่ว่าไมยากนะน้อง
เพราะไอ้คุฯพี่กันต์ก็มีใจให้ งานนี้ไม่ต้องลุ้นให้เหนื่อยฃ
แต่ต้องชิงชัยก่อนว่าใครจะเขาวินเริ่มก่อน(เริ่มก่อนได้รุก) เอาเป็นว่าการจีบก็เหมือนทั้งหญิงชาย คือก็ต้องเปิดปากพูดกับเขาก่อน
ไอ้มานั่งเงียบก็ชวดละน่า
อิเจ๊เป็นกำลังใจให้สองคนนี้นะ

anajulia

  • บุคคลทั่วไป
กรน่ารัก ที่แท้ก็มีความหลังมีประสบการณ์ไม่ดีมาก่อนนี่เอง
"ฉันชนะแล้ว" ต้องเป็นคนใจหินแบบไหนกันถึงพูดออกมาได้ น่ากลัวๆๆๆๆ

รอให้กรเริ่มนะคะ ไม่งั้นถูกพี่กันต์จัดการไม่รู้ด้วยนะเออ ^o^

 

สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด สนใจลงโฆษณา คลิกดูรายละเอียด


สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด
สนใจ คลิกดูรายละเอียด สนใจ คลิกดูรายละเอียด