หัวข้อ: รักคือ... รัก >>> ส่งข่าว

[roseen]

มาต่ออีกเน้อ

[anajulia]

ชอบสองคนนี้มากมาย ตรงไปตรงมา ชัดเจนดีไม่มีกั๊ก
ขอบคุณคุณกวางมากนะคะ ^o^


แอบเจอคำผิดหลายที่ คาดว่าตอนนี้รีบพิมพ์เลยไม่ได้ตรวจ
เช่นตรงนี้ค่ะ เพียงแต่ตอนนั้นผมไม่มั่นใจที่จะตอบมันออกไปใน (ในไหนคะ ในทันทีรึเปล่า?)
......คำว่า "สวนหย่อม" (ห หีบ หายหมดเลย)
......หลอมลมหายใจ (ย่อหน้าล่างสุดน่ะค่ะ)

มีอีก แต่เป็นเล็กๆน้อยๆค่ะ คุณกวางว่างๆเข้ามาตรวจนิดนะคะ

[Angel_K]

ชอบสองคนนี้มากมาย ตรงไปตรงมา ชัดเจนดีไม่มีกั๊ก
ขอบคุณคุณกวางมากนะคะ ^o^


แอบเจอคำผิดหลายที่ คาดว่าตอนนี้รีบพิมพ์เลยไม่ได้ตรวจ
เช่นตรงนี้ค่ะ เพียงแต่ตอนนั้นผมไม่มั่นใจที่จะตอบมันออกไปใน (ในไหนคะ ในทันทีรึเปล่า?)
......คำว่า "สวนหย่อม" (ห หีบ หายหมดเลย)
......หลอมลมหายใจ (ย่อหน้าล่างสุดน่ะค่ะ)

มีอีก แต่เป็นเล็กๆน้อยๆค่ะ คุณกวางว่างๆเข้ามาตรวจนิดนะคะ

แก้ไขแล้วนะคะ ขอบคุณมากๆ เลยค่ะ


 

[Chocorun]

ทำไมเหมือนมันยังค้างๆ คาๆ อยู่น้า



 

[Little Devil]

ทำไมเหมือนมันยังค้างๆ คาๆ อยู่น้า



 

ูู^
เช่นกัน

[vvivy]

ขอบคุณที่มาต่ออีกเสี้ยวให้ค่า

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

  +1 จัดไปสำหรับเรื่องนี้ ชอบอะเขียนดีทีเดียว
อ่านแล้วแอบลุ้นว่าใครจะรุกใครจะรับบอกไม่ถูกเลย 555+
แต่เดาว่า ด้วยส่วนสูง นายกรน่าจะรุก ////
สุดท้าย เรื่องคำผิดขอนิดนึงจริงๆ คือคำว่า "ออฟฟิส" ยังผิดอยู่น๊า ต้องแก้เป็น "ออฟฟิศ"
แล้วจะรออ่านต่อไปน๊า

[Angel_K]

ตอนที่ 11 ยิ้ม

ผมกับกรยืนจูบกันอยู่แบบนั้นจนไม่รู้ว่าเวลามันผ่านไปนานเท่าไร แล้วก็เป็นผมที่เป็นฝ่ายถอนริมฝีปากออกมาก่อน ก่อนจะละมือที่รั้งท้ายทอยของอีกฝ่ายออกแล้วเลื่อนลงมาผลักที่อกเบาๆ ให้เขาถอยห่างออกไปเล็กน้อย จากนั้นผมก็เดินกลับเข้าไปในห้องและตรงไปที่โต๊ะทำงาน แต่ก็ไม่ลืมที่จะหันไปบอกอีกฝ่ายที่เดินตามเข้ามาแบบงงๆ เพราะผมไม่พูดไม่จาอะไรได้แต่ผละออกมาเลย


“เก็บของแล้วออกไปกินข้าวกัน หิวแล้ว” ผมหิวจริงๆ เพราะเมื่อกลางวันไม่ได้กินข้าวมัวแต่ทำงานจนลืมเวลา ดื่มกาแฟไปแค่ถ้วยเดียวก่อนที่กรจะมา

“อะ...เอ่อ ครับ” เสียงของกรที่ตอบกลับมาพร้อมกับใบหน้าที่ยังคงดูงงๆ อยู่

“จะงงอะไรนักหนา ก็หิวเลยชวนไปกินข้าว” ผมบอกอีกครั้งพร้อมกับเก็บของที่อยู่บนโต๊ะไปด้วย ตั้งใจว่าจะเอาพวกเอกสารที่ยังดูค้างไว้กลับไปดูต่อที่คอนโดฯ
 
หลังจากเก็บของกันเรียบร้อย ผมก็บอกเขาว่าจะไปกินข้าวกันที่ไหน ซึ่งร้านที่จะไปก็อยู่ไม่ไกลจากที่นี่เท่าไรเป็นร้านที่อยู่ในอเวนิวแห่งหนึ่งบนถนนสุขุมวิท   ต่างคนต่างขับรถของตัวเองไปแล้วไปเจอกันที่ร้าน
 
.................................................................
................................................
.............................

พอขึ้นรถผมก็กลับมาอยู่กับความคิดของตัวเองอีกครั้ง หลังจากที่ผมตอบตกลงกับคำถามของเขาและนับจากวินาทีแรกที่ริมฝีปากของเราทั้งคู่สัมผัสกัน มันเป็นวินาทีแรกที่ทำให้ผมหยุดที่จะคิดคำถามหรือหาคำตอบอะไรอีก ในช่วงเวลานั้นผมไม่มีอะไรอยู่ในหัวอีกแล้ว มีเพียงความรู้สึกที่มันพุ่งทะยานขึ้นไปเรื่อยๆ จากที่เนิบนาบ อ้อยอิ่ง ค่อยๆ หยอกเย้าให้ปั่นป่วน และเร่าร้อนขึ้นเรื่อยๆ จนอยากให้มันเป็นแบบนี้ต่อไปอย่างไม่มีที่สิ้นสุด

ความรู้สึกมันต่างจากครั้งแรกที่ผมเป็นฝ่ายเริ่มก่อน จูบครั้งนั้นมันเป็นเหมือนตัวเร่งให้อีกฝ่ายเข้าใจตัวเองมากขึ้นว่าต้องการอะไรและแสดงมันออกมา ถ้าสิ่งที่ผมคิดและมั่นใจมันถูกมาตั้งแต่แรก “ว่าเขาเองก็ชอบผม” และเมื่อมันถูกจริงๆ ตามที่ผมคิด

จูบของเราครั้งนี้จึงเป็นจูบที่เกิดขึ้นเมื่อเราทั้งคู่รู้แล้วว่าเราต้องการอะไร

....................................................................



ขับรถไม่ถึงยี่สิบนาทีก็มาถึงที่ที่นัดไว้ วันนี้ออกมาก่อนเวลาเลิกงานเลยหาที่จอดรถด้านหน้าได้ไม่ยากนัก ส่วนกรเองก็ขับตามมาจอดอยู่ใกล้ๆ กัน จากนั้นก็พากันเดินไปที่ร้าน

หลังจากสั่งอาหารกันแล้ว คนที่นั่งอยู่ตรงข้ามผมก็ไม่ได้พูดอะไรอีก มัวแต่นั่งมองผม จะมองอะไรขนาดนั้น ไม่กลัวคนอื่นจะสงสัยอะไรบ้างหรือยังไง ที่มานั่งมองหน้าผู้ชายอีกคนอยู่แบบนี้ มองได้มองดี หน้าผมมันมีอะไรให้มองขนาดนั้น ตอนแรกๆ ที่เจอกันยังแค่แอบๆ มอง มาตอนนี้มันไม่มีแอบแล้ว


“เฮ้ย!! มองอะไร เลิกมองได้แล้ว” ผมอดที่จะถามออกไปไม่ได้ ไอ้ตอนแรกมันก็รู้ล่ะ เพราะว่าชอบถึงมอง แต่ตอนนี้ช่วยเลิกมองก่อนเถอะ

“ก็มองหน้าพี่ไงครับ ผมมองไม่ได้หรอ” เออ... เอาไงดีวะกู สุดท้ายผมเลยหันหน้าหนีแล้วมองออกไปทางกระจกที่อยู่ด้านข้างแทน

“ไม่กลัวคนสงสัยบ้างหรือไง มานั่งมองผู้ชายอยู่แบบนี้” ผมพูดทั้งๆ ที่ยังไม่หันกลับไปมองอีกฝ่าย

“ผมแค่มองเพราะอยากมั่นใจว่าผมไม่ได้ฝันอยู่ก็แค่นั้นเอง”

“นายนี่ท่าจะบ้า ทำไปขนาดนั้นยังคิดว่าฝันอยู่รึไง” มาจนขนาดนี้มันยังถามมาได้ว่าฝันไปหรือเปล่า ผมหันกลับมามองหน้าเขาแล้ว

“พี่ไม่คิดว่ามันตลกหรอ ที่อยู่ดีๆ พี่กับผมก็มาคบกัน ทั้งๆ ที่เพิ่งเจอกันไม่กี่ครั้ง พี่เองก็แทบจะไม่รู้จักผมเลยด้วยซ้ำ” กรถามผมพร้อมกับทำหน้าเหมือนไม่แน่ใจอะไรบางอย่าง นี่ผมไปบังคับให้เขามาขอคบกับผมหรือยังไง

“แล้วยังไง ชอบก็คบ ไม่รู้จักแล้วไง คบไปเดี๋ยวก็รู้จักกันเอง”

“ง่ายขนาดนั้นเชียว”

“เฮ้ย!! มาจนขนาดนี้แล้วยังคิดอะไรเยอะนักวะ” ได้แต่ตอบอยู่ในใจเหมือนเคย ส่วนที่ตอบไปจริงๆ ก็...

“แล้วจะคิดให้มันยากทำไม ในชีวิตเรายังมีเรื่องให้คิดไม่พอหรือไง ถ้าอยากให้รู้จักก็บอกมาสิว่ามีอะไรที่พี่ควรต้องรู้”

“อืม... คบกันไปเดี๋ยวก็คงรู้จักกันมากขึ้นเองอย่างที่พี่ว่า พี่รู้ชื่อจริงผมก็พอจะได้บอกคนอื่นถูกว่าพี่มีแฟนแล้ว
ชื่อนาย กวินท์กร ธรรมวรรธน์”

พอจะเข้าใจอะไรก็เข้าใจได้ง่ายๆ เสียเหลือเกิน เฮ้อ!! ดูมันๆ ยังจะมีหน้ามาทำหน้าทำตาทะเล้นใส่ผมอีก “คบเด็กสร้างบ้านจริงๆ เลยกู” แต่ก็เพราะไอ้เด็กสร้างบ้านนี่แหละที่ทำให้ผมยิ้มออกมาได้ หึหึ แล้วผมก็อดหัวเราะกับตัวเองไม่ได้

“หัวเราะอะไร” ยังจะถามออกมาได้ แล้วจะต้องทำคิ้วขมวดติดกันขนาดนั้นทำไม

“เปล่า” หึหึ ก็เพลินดีเหมือนกันมาเจออะไรแบบนี้บ้าง เจอผู้หญิงมาเกือบทุกแนวทั้งเรียบร้อย ขะขา จ๊ะจ๋า เอาใจเก่งหรือเปรี้ยวๆ ก็เจอมาหมดแล้ว ได้มาเจอคนกวนๆ แบบนี้ก็ดูมีสีสันดีไปอีกแบบ และที่สำคัญผมเริ่มรู้สึกได้ว่าผมชอบแบบนี้มากกว่า  

“อาหารที่สั่งได้แล้วค่ะ“ บทสนทนาถูกหยุดลงเมื่อได้ยินเสียงของพนักงาน แล้วซีซ่าร์สลัด สปาเก็ตตี้เบคอน เฟตตูชินี่กับพาร์มาแฮม ยำไก่อบโรสแมรี่ ก็ถูกนำมาวางอยู่ตรงหน้าของพวกผม ขอเวลากินก่อนแล้วกัน หิวจนตาลายแล้วตอนนี้
.
.
.
“พี่ ไปดูหนังกัน” กรพูดขึ้นมาหลังจากเราจัดการอาหารที่อยู่ตรงหน้าจนหมดไปแล้ว

“ตอนนี้?”

“ตอนนี้แหละ ไปกันเถอะ อยู่ด้วยกันนานๆ จะได้รู้จักกันเร็วขึ้นไงครับ”

“เออ...ไปก็ไป” ผมเองก็ไม่ได้เข้าโรงหนังมานานแล้ว ถือโอกาสไปสักทีก็ดีเหมือนกัน เลยเรียกพนักงานมาเก็บเงินแล้วก็ลุกออกจากร้าน

........................................................

แล้วพวกผมก็ขับรถกลับมาที่ห้างฯ ที่อยู่ฝั่งตรงข้ามกับซอยที่คอนโดฯ ของผมตั้งอยู่ ตอนนี้ผมสองคนก็มายืนดูโปรแกรมหนังกัน

“ชวนมานี่อยากจะดูเรื่องอะไร”

“ดูเรื่องนี้ไหมพี่”

“อืม”

“ให้กรเลี้ยงนะเมื่อกี้พี่เลี้ยงข้าวไปแล้ว” ผมพยักหน้าให้ แล้วเขาก็เดินไปซื้อตั๋ว ส่วนผมก็ยืนรออยู่แถวนั้น มองไปรอบๆ ก็เห็นหลายคู่ที่มาด้วยกัน อืม... แล้วผมก็ยิ้มบางๆ ให้กับตัวเองเพราะวันนี้ผมก็มีคนมาด้วยเหมือนกัน

เราเลือกดูหนังสงครามกัน และตลอดสองชั่วโมงกว่าที่นั่งดูอยู่ข้างกัน เราต่างก็นั่งดูกันไปเงียบๆ ยิ่งคนข้างๆ ดูจะตั้งใจดูหนังเรื่องนี้มากเป็นพิเศษ ท่าทางคงจะอยากมาดูอยู่แล้วด้วย จะมีบ้างที่หันมามองหน้าผม ส่วนผมเองก็นั่งดูไปเรื่อยๆ พร้อมกับความรู้สึกหนึ่งที่เกิดขึ้น ผมมีความสุขกับการดูหนังเรื่องนี้มากกว่าเรื่องไหนๆ ที่เคยผ่านมา และนั่นคงเป็นเพราะคนที่อยู่ข้างๆ ผมตอนนี้
.
.
.
“กรโทรหาพี่บ้างได้หรือเปล่า” กรถามขึ้นมาระหว่างที่เรากำลังเดินไปที่ลานจอดรถ

“ก็ตามใจสิ” ผมตอบแล้วก็หันไปมองคนข้างๆ ที่ส่งยิ้มกลับมาให้

“ถ้าอย่างนั้นกลับถึงบ้านแล้วกรจะโทรไปหานะครับ” ผมก็พยักหน้าให้แค่นั้นก่อนที่เราจะแยกย้ายกันขับรถกลับบ้าน
.
.
.
ผมกลับมาถึงคอนโดฯ และอย่างแรกที่ผมทำคือใช้เวลาแช่ตัวอยู่ในอ่างอาบน้ำ ผมใช้เวลานอนแช่อยู่แบบนั้นโดยที่ไม่ได้คิดอะไรอยู่เกือบครึ่งชั่วโมง แค่ใช้เวลาอยู่เงียบๆ เพื่อจะได้ผ่อนคลายอย่างเต็มที่ ก่อนจะลุกขึ้นจากน้ำ แต่งตัวแล้วเดินออกไปนอนเล่นอยู่ที่ระเบียง ถึงคืนนี้ฟ้าโปร่งแต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้มองเห็นดาวได้มากนักเพราะความสว่างไสวของแสงไฟในเมือง แต่ผมก็ยังชอบที่จะมองดูฟ้ายามค่ำคืนในเมืองแบบนี้อยู่ดี


“<<ไม่มีพรุ่งนี้ รักเราจะมีเพียงวันนี้รออยู่ ปล่อยวันพรุ่งนี้ ให้ฟ้านำทางต่อไป…>>” เสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะข้างๆ ตัวดังขึ้น ทำให้ผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะเอื้อมมือไปคว้ามากดรับสาย

“ครับ”

“พรุ่งนี้เย็นพี่เลิกงานแล้วจะไปไหนหรือเปล่า”

“ว่าจะไปซื้อของสดกับของใช้เข้าห้อง”

ก่อนจะออกมาที่ระเบียงผมเดินไปเปิดตู้เย็นดูเห็นของสดใกล้จะหมดแล้ว เลยตั้งใจว่าพรุ่งนี้เย็นจะแวะซื้อ เพราะปกติถ้าตอนเย็นผมไม่มีนัดที่ไหน ก็มักจะทำกับข้าวง่ายๆ กินเอง

“พี่ทำกับข้าวด้วยหรอ”

“อืม”

“ถ้าอย่างนั้นพรุ่งนี้เย็นกรไปซื้อของกับพี่ แล้วขอเข้าไปกินข้าวเย็นด้วยได้ไหม”

“ว่างก็มาสิ”

“ครับ พรุ่งนี้กรไปรับพี่ที่คอนโดฯ นะ แล้วออกไปด้วยกัน คืนนี้ฝันดีนะครับ”

“ครับ” ผมตอบรับและยิ้มให้กับตัวเองอีกครั้ง

........................................................


แล้ววันของผมก็ผ่านไปอีกหนึ่งวัน หนึ่งวันที่ผ่านไปพร้อมๆ กับการที่มีใครคนหนึ่งก้าวเขามาในชีวิต หนึ่งวันที่ผมยิ้มให้กับตัวเองได้หลายๆ ครั้งอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน และหนึ่งวันที่ผมหยุดตั้งคำถามให้กับตัวเอง



ผมได้แต่หวังว่านับจากนี้ไปในทุกๆ วันผมจะมีรอยยิ้มให้กับตัวเอง




มันอาจจะถึงเวลาแล้วที่ผมจะได้รู้จักกับความรักจริงๆ เสียที

---------------------------------------------------------

[BeeRY]

อ่านแล้วยิ้มด้วยอ่ะ 

[♠DekDoy♠]

^_______________________^
ยิ้มด้วยคน

[anajulia]

ปลื้มมากมาย พี่กรกับน้องกันต์
ขอบคุณคุณกวางมากค่ะ มันละมุนละไม คบกันไปทำความรู้จักกันไปนะคะ

(แอบเจอค่ะ "และเร้าร้อนขึ้นเรื่อยๆ" เร่าร้อน รึเปล่าคะ?)

[Little Devil]

อ่านแล้วยิ้มเหมือนกัน
+1

[roseen]

อ่านแล้วสบายใจเหมือนชื่อเรื่องรักคือ...รัก

[vvivy]

อ่านเเล้วยิ้มไปด้วย


+1ให้ค๊าบบบ...รอตอนต่อไปเน้อ

[dahlia]

ตอนนี้น่ารักดีอะ อ่านไปยิ้มไปเหมือนชื่อตอนเลย

[PEENAT1972]

กร&กันต์ = K&K น่ารัก แค่นี้ก็ทำให้อีป้าแก่ๆ เมื่อยแก้มมากๆ 555

[naiin]

ความรักนี่มันนำพาอะไรหลายๆอย่างจริงๆ คิดเองพูดเอง ยิ้มคนเดียว ฝันถึงคนที่มีใจด้วย มันคือความสุขใจ รักที่ไม่ได้หวือหวา ค่อยๆก้าวไปทีละขั้นแบบมีสติ

[bbyuqin]

ดีจัง..เค้าหวานกันแบบเงียบๆเนอะ..แต่รู้สึกวว่าน้องกรรุกเต็มที่นะเนี่ย... พี่กัณฑ์ดูเงียบๆอ่ะ...ถึงจะเป็นผู้ใหญ่ก็รุกบ้างก็ได้พี่...

อ่านแล้วชอบๆๆๆๆ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

อ่านแล้ว ^^ ชอบจังเลยความรู้สึกมันแบบสบายๆ

[Na_RimKLonG]

อ่านเรื่องนี้แล้วแบบ สบายใจอ่ะ

[N.T.❁]

พี่นุ่นบอกให้มาอ่านเรื่องนี้ค่ะ ^^
พี่กันต์ดูเป็นคนคิดเร็วตัดสินใจเร็วดีอะค่ะ
น้องกรน่ารักดี 
คู่นี้เค้าดูคบกันก่อนแล้วค่อยพัฒนาความสนิทสนมนะคะ อิอิ
ยังคงรู้สึกค้างบ้างนิดหน่อย (จริงๆคือติดลม อยากอ่านต่อ 555)
เป็นกำลังใจให้นะคะ 

[kiwqkill]

อ่านแล้วโคตรยิ้ม ^__^

[Chocorun]

 

 น่ารักอ่ะ อ่านแล้วยิ้มจริงๆ

^____^

[Angel_K]

ตอนที่ 12 บทเริ่มต้นของความสุข

หลังจากการเรียนในช่วงเช้าผ่านไปแล้ว พวกผมก็พากันออกไปกินข้าวกลางวันกันที่ร้านประจำ ก็ร้าน(ป้า)ไข่นั่นล่ะ ตอนเลิกเรียนไอ้นายมันก็โทรไปสั่งข้าวไว้แล้ว พอไปถึงที่ร้านจะได้ไม่ต้องรอ ตอนไปก็เอารถของไอ้เดย์มันออกไปคันเดียว
.
.
.
“เฮ้ย!! ตกลงเย็นนี้ว่าไง” เสียงติ๊ดดังขึ้นมาจากเบาะทางด้านหลัง เมื่อเช้าระหว่างที่นั่งรออาจารย์เข้าสอนติ๊ดมันมาชวนพวกผมไปดูหนังกันตอนเย็น แต่ยังไม่ทันได้ตกลงอะไรกันอาจารย์ก็เข้ามาก่อนเลยต้องหยุดคุย คุยไม่ได้เลยคลาสนี้อาจารย์แกโหดได้อีก ขืนคุยกันป๋าแกได้ตะเพิดออกนอกห้อง ส่วนหนังที่ติ๊ดมันชวนก็เรื่องที่ผมไปดูกับพี่กันต์นั่นล่ะ

“เออๆ ไปดิ” เดย์ตอบ แล้วก็ตามด้วยเสียงของธีกับนาย

“แล้วมึงว่าไง” ไอ้ติ๊ดมันชะโงกหน้าผ่านช่องว่าตรงกลางระหว่างเบาะด้านหน้ามาถามผม

“กูคงไปด้วยไม่ได้ว่ะ เย็นนี้กูมีนัด” ผมตอบมันไป

“นัดกับใครวะ หรือว่า...” มันถามผมต่อโดยไม่ได้เอ่ยชื่อคนที่มันคิดไว้ออกมา แต่ผมก็รู้ว่ามันจะเอ่ยถึงใคร

“เออ”

“เฮ้ย!! มึงเอาจริงหรอวะ” ไอ้ติ๊ดมันยังถามไม่เลิก และดูเหมือนว่าทุกคนจะตั้งใจฟังที่ผมคุยกับมัน

“ตกลงกับพี่กันต์นี่มึงแน่ใจแล้วหรอวะ” ไอ้นายที่นั่งอยู่เบาะด้านหลังทางขวาถามขึ้นมาบ้าง  

“อืม กูแน่ใจแล้วว่ะ” ผมหันไปมองมันแล้วตอบ

“เฮ้อ!! ...” นายมันถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ ก่อนจะหันหน้ามองออกไปนอกกระจกรถ เห็นแบบนั้นผมเองก็เริ่มใจเสียเพราะผมเองยังไม่แน่ใจว่ามันจะรับเรื่องนี้ได้หรือเปล่า ถึงมันพอจะรู้มาบ้างว่าผมชอบพี่กันต์ แต่ผมก็ยังไม่ได้บอกพวกมันว่าผมกำลังคบกับพี่เขา

“เป็นไรวะมึง” เสียงติ๊ดที่หันไปพูดกับนายก่อนที่ผมจะทันได้พูดอะไรออกไป

“เปล่าว่ะ กูแค่เสียดายพี่กันต์ คนดีๆ อย่างพี่เขาไม่น่าหลงมาคบกับคนอย่างมันเลย ฮาๆๆ” นายมันพูดแล้วก็หันมาหัวเราะ ส่วนผมนี่แทบอยากกระโจนไปตบหัวมันสักทีสองที เล่นซะผมใจหายหมดนึกว่ามันรับไม่ได้

“เชี่ยนาย ทำกูเครียดนะมึง แล้วคนอย่างกูมันไม่ดีตรงไหน ออกจะหล่อ นิสัยดี เพอร์เฟคซะขนาดนี้” ผมไม่ได้หลงตัวเองนะ

“แม่งหลงตัวเองว่ะมึง” เสียงธีที่นั่งเงียบฟังพวกผมอยู่นานพูดขึ้นมาบ้าง


แล้วพวกผมก็มาถึงร้านกัน พอเดินเข้าไปในร้านก็เห็นอาหารที่พวกผมสั่งไว้วางอยู่บนโต๊ะประจำของพวกเรียบร้อยแล้ว พวกผมมากินร้านนี้กันตั้งแต่ปีหนึ่งมาทีไรถ้าเลือกได้ก็จะนั่งกันโต๊ะนี้จนกลายเป็นโต๊ะประจำไป เวลาที่พวกผมโทรมาสั่งอาหารไว้ก่อนแล้วถ้าโต๊ะนี้ว่างป้าแกก็จะเอาอาหารที่สั่งมาวางไว้ที่โต๊ะนี้ หลังจากนั้นก็ไม่มีใครพูดอะไรอีกรีบลงมือกินกันอย่างเดียว เพราะต้องรีบกลับไปให้ทันเข้าเรียนตอนบ่าย

............................................................


ตอนนี้ชั่วโมงเรียนในภาคบ่ายของผมก็ผ่านไปแล้ว มันเป็นชั่วโมงที่เรียกได้ว่าหนักเอาการเลย แต่พอนึกถึงหน้าคนที่กำลังจะไปเจอก็ยิ้มออกแล้ว เมื่อช่วงบ่ายก่อนที่ผมจะเข้าเรียนโทรไปถามพี่กันต์ว่าจะให้เข้าไปรับตอนกี่โมง พี่เขาก็บอกมาว่าคงจะถึงคอนโดฯ ประมาณห้าโมงครึ่ง แต่ตอนนี้เพิ่งจะสี่โมงเย็นเลยว่าจะกลับเข้าบ้านไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนแล้วค่อยออกไปรับพี่กันต์ที่คอนโดฯ

หลังจากเปลี่ยนเสื้อผ้าอะไรเรียบร้อยก็ขับรถออกไปรับพี่กันต์ที่คอนโดฯ  ก่อนออกจากบ้านก็บอกพี่สาไว้ว่าไม่ต้องเตรียมมื้อเย็นเพราะผมจะออกไปข้างนอก ส่วนพ่อกับแม่ไปดูงานที่ฮ่องกงกว่าจะกลับก็กลางเดือนตุลาคม ขับรถไปฟังเพลงไปแล้วก็ร้องตามไปตามเรื่องตามราว พอขับรถไปถึงคอนโดฯ ผมจอดรถรับพี่กันต์ที่ด้านหน้าตึก จากนั้นก็ตรงไปห้างฯ ที่อยู่ใกล้คอนโดฯ นี่ล่ะ
.
.
.
พอเข้ามาในซุปเปอร์ฯ ผมก็เข็นรถเข็นเดินตามพี่กันต์ไปเรื่อยๆ พี่เขาก็เลือกหยิบของใช้ส่วนตัวไปตามลิสท์ที่เขาจดมา

“อืม... มีระเบียบดีจัง แฟนใครวะ” แต่สงสัยว่าผมจะเผลอคิดแล้วหัวเราะออกมาดังไปหน่อย

“หัวเราะอะไร” พี่เขาหันมามองแล้วถามผม โห... พี่จะทำหน้านิ่งไปไหน นี่มันคนเดียวกับที่ดึงผมไปจูบในรถครั้งนั้นจริงหรือเปล่าเนี่ย ยิ้มเยอะๆ น่ารักกว่าอีก  

“เปล่าคร้าบบบบ...” ผมตอบปฏิเสธออกไปแล้วก็ยิ้มให้พี่เขา เห็นนะว่าพี่เขาแอบยิ้มถึงจะรีบหันหน้ากลับไปก็เถอะ พอได้ของใช้ครบก็พากันเดินต่อไปที่แผนกของสด

“กรกินเนื้อวัวรึเปล่า” พี่เขาหันกลับมาถาม ตอนที่กำลังเดินเลือกซื้อพวกของสด

“กินครับ” พอผมตอบ พี่เขาก็เลือกหยิบเนื้อวัวมาใส่รถเข็น แล้วก็เดินไปเลือกซื้อพวกหมู ไก่ แล้วก็ไส้กรอกอีกนิดหน่อย จากนั้นก็เดินไปเลือกซื้อพวกผักสด

“พี่จะทำอะไรให้กรกินอ่ะ”

“เนื้อย่างซีอื้ว กับซุปสาหร่าย กินได้หรือเปล่า”

“กรกินได้หมดอ่ะ กรเลี้ยงง่ายจะตาย พี่เลี้ยงได้ไม่ยากหรอก”

“ตกลงจะมาเป็นลูกหรือมาเป็นแฟนถึงมาให้เลี้ยง แล้วบอกตั้งแต่เมื่อไหร่ว่าจะเลี้ยง” ต้องชวนคุยเยอะๆ จะได้เลิกทำหน้านิ่งๆ สักที

“โห... พี่อ่ะ ก็เป็นแฟนสิ แต่พี่ทำงานแล้วส่วนกรยังเรียนอยู่ ตอนนี้พี่ก็เลี้ยงกรไปก่อน เดี๋ยวกรทำงานเมื่อไหร่ กรจะมาเลี้ยงพี่ โอเค?” ผมหันไปพูด พี่เขาก็ได้แต่ยิ้มๆ แล้วก็ส่ายหน้าเหมือนระอาผมนิดๆ โธ่!! ผมรู้หรอกน่าว่าพี่อยากเลี้ยงผม ฮาๆ ขอคิดเข้าข้างตัวเองสักนิดแล้วกัน

............................................................


พอกลับมาถึงคอนโดฯ พี่กันต์ก็ขอเข้าไปเปลี่ยนเสื้อผ้า ก่อนจะกลับออกมาในชุดเสื้อยืดคอกลมสีขาวกับกางเกงขาสามส่วนแบบสบายๆ พอพี่เขาอยู่ในชุดแบบนี้แล้ว ดูต่างจากตอนใส่ชุดทำงาน เสื้อเชิ้ตแขนยาวกับกางเกงสแล๊คเลย ดูสบายๆ เหมือนกับว่าความเงียบๆ ขรึมๆ ของพี่เขาจะถูกถอดออกไปพร้อมกับชุดนั้น  

แล้วพี่เขาก็บอกให้ผมนั่งดูทีวีหรือหาอะไรทำในห้องนั่งเล่นไปก่อนหรือเดินดูอะไรรอบๆ ก็ได้ เดี๋ยวพี่เขาทำกับข้าวเสร็จแล้วจะมาตาม แต่ใครมันจะไปยอมล่ะ ผมก็ตื้อๆ จนสุดท้ายผมก็ได้มายืนเป็นลูกมือให้พี่เขาอยู่ในครัว

“พี่ทำกับข้าวกินเองบ่อยหรอ”

”ไม่หรอก นานๆ ที ถ้าไม่ออกไปไหนก็ทำ” พี่เขาตอบพลางเก็บของที่ซื้อมาเข้าตู้เย็นไป

“ที่ถามนี่จะมากินด้วยหรือไง” พี่เขาถาม ก่อนจะหันกลับมาเตรียมของที่จะใช้ทำอาหาร แล้วก็ส่งต้นหอมมาให้ผมเอาไปล้าง

“รู้ทันอ่ะ” ผมหันไปพูดกับคนข้างๆ คนอะไรรู้ทันไปเสียทุกเรื่อง

“หึหึ ไม่ต้องมาทำหน้าแบบนั้นไม่น่ารักขึ้นมาหรอก น่าเตะมากกว่า” พี่เขาพูดไปก็หั่นเนื้อที่ซื้อมาไปด้วย

“แฟนใครวะ ใจร้ายชะมัด” ผมแกล้งบ่น

“ไม่รู้ดิ ยังไม่มีแฟน มีเพื่อนสวยๆ น่ารัก ๆ บ้างหรือเปล่าล่ะ ช่วยแนะนำให้สักคนสิ”

“สวยๆ น่ารักๆ ไม่มีอ่ะพี่ มีแต่หล่อๆ แบบนี้พอได้หรือเปล่า พี่ๆ เป็นแฟนผมนะ” แล้วพี่เขาก็หันกลับมามองหน้าผมก่อนจะตอบว่า...



“อืม... ปัญญาอ่อนว่ะ ฮาๆๆ” พี่เขาตอบผมแล้วก็หัวเราะ ผมก็ได้แต่หัวเราะตามพี่เขาไปด้วย พี่กันต์ยิ้มแล้วน่ารักจะตาย แบบนี้ต้องทำให้ยิ้มบ่อยๆ  

“กว่าจะรู้ก็สายไปแล้วพี่ ว่ามีแฟนปัญญาอ่อนอ่ะ”

ผมก็ไม่คิดเหมือนกันนะว่าผมจะมายืนคุยเล่นกับพี่เขาแบบนี้ได้ ผมว่าระหว่างผมกับพี่เขาคงมีอะไรให้ได้ทำความรู้จัก ให้ได้ค้นหากันอีกเยอะ แต่ผมก็ยินดีนะ ก็ในเมื่อผมมีความสุขที่จะทำมัน

“ผักน่ะล้างไปถึงไหนแล้ว วันนี้จะได้กินข้าวไหม ล้างเสร็จแล้วก็เอาไปหั่นด้วย” กลับมาทำหน้าดุใส่เสียอย่างนั้น แฟนใครวะ โหดได้โหดดี เออ... แฟนกูเองนี่หว่า

“คร้าบบบบบ... คุณชาย”
.
.
.
แล้วการทำอาหารมื้อแรกของเราก็ผ่านไปได้ด้วยดี ที่จริงต้องบอกว่าฝีมือพี่กันต์มากกว่า เพราะฝีมือของผมมีแค่หั่น ต้นหอมโรยหน้าซุป ผมเองก็พอจะทำกับข้าวเป็นนะ เคยตามพี่สาเข้าครัวไปเป็นลูกมืออยู่บ่อยๆ หัดทำอะไรง่ายๆ ไว้บ้างเวลาไม่มีใครอยู่บ้านจะได้ทำกินเอง เพราะผมไม่ค่อยชอบพวกอาหารสำเร็จรูปหรืออาหารแช่แข็งสักเท่าไร

ตอนนี้ผมกำลังยกกับข้าวออกมาตั้งบนโต๊ะที่อยู่ตรงระเบียง ผมเห็นลมข้างนอกเย็นๆ ดี เลยชวนพี่กันต์ออกมานั่งกินข้าวข้างนอก ส่วนพี่กันต์ก็เดินตามออกมาพร้อมกับข้าวสองจานในมือ ก่อนวางจานข้าวลงบนโต๊ะและนั่งลงตรงข้ามกับผม
.
.
.
“กรรับรองว่ามื้อนี้ของพี่อร่อยกว่ามื้ออื่นแน่นอน”

“อย่ามาบอกว่าเพราะกรใส่ใจลงไปในกับข้าว หรือเพราะว่ามีกรมานั่งกินข้าวกับพี่ มุขพวกนี้เล่นกับพี่ไม่ได้แล้วมันเด็กๆ ไม่หลงหรอก” พี่กรตอบ แล้วก็มองหน้าผมก่อนจะยิ้มให้นิดๆ เหมือนคนเหนือกว่า จากนั้นก็เริ่มตักกับข้าว

“เซ็งพี่ว่ะ คนอุตส่าห์จะโรแมนติก” ก็บ่นไปแบบขำๆ เพราะจริงๆ อยากกวนพี่เขามากกว่า พอทำไปแล้วเห็นพี่เขายิ้ม ผมเองก็มีความสุขนะ

..........................................................


ความสุขแบบนี้ ความรู้สึกแบบนี้ มันห่างหายจากผมไปนานเหลือเกิน แต่ตอนนี้ผมคิดว่าผมกำลังจะได้มันกลับมาแล้ว

ความสุขจากการได้อยู่ใกล้ๆ กันกับคนๆ หนึ่ง ความสุขที่ได้คิดถึง ได้เจอ ได้มองตา ได้พูดคุย ได้ทำอะไรร่วมกัน



และผมเพิ่งจะได้รู้ว่าการที่ทำให้คนที่เราชอบมีรอยยิ้ม มีเสียงหัวเราะ มันทำให้ผมมีความสุขมากแค่ไหน

---------------------------------------------------------




ค่อยๆ เป็นค่อยๆ ไปเนอะ

 

กอดคนอ่าน คนละที

[anajulia]

มีความสุขขขขขขขขขขขขขขขข
ปลื้มกับความค่อยเป็นค่อยไปไม่แพ้การรู้ใจตัวเองอย่างรวดเร็วค่ะ

กอดคุณกวางด้วยนะคะ

[dahlia]

พี่กันต์ เล่นดักคอทุกช็อตเลยอะ แบบนี้นายกรต้องทำโทษนะ 

[Chocorun]

พี่กันต์ เล่นดักคอทุกช็อตเลยอะ แบบนี้นายกรต้องทำโทษนะ 

เห็นด้วยๆ พี่กันต์อ่ะ แกล้งไม่่รู้บ้างก็ได้ม้าย 

เดี๋ยวให้น้องกรทำโทษนะ อิอิ

[bbyuqin]

ไม่อยากเชื่อเหมือนน้องกรเลยว่านี่คือคนเดียวกับที่ดึงน้องเข้าไปจูบ  ทำไมเป็นแฟนแล้วพี่กัณฑ์แอบนิ่งนะเนี่ย

แต่น้องกรก็กวนได้น่ารักจัง ^_____________________________^

[didi]

สวัสดีค่ะ
เพิ่งเริ่มเข้ามาอ่านค่ะ
ชอบมากค่ะ 

[vvivy]

ค่อยเป็นค่อยไปเเบบน่าร้ากกกกกก


ปล.ขอบคุณไรเตอร์ที่มาต่อให้ค่า และก็กอดคืนทีนึง   อิอิ