เป็นอีกหนึ่งเรื่องที่ประทับใจมากค่ะ
ในตอนแรกที่อ่าน ถูกใจที่เป็นแนวลึกลับ น่าค้นหา
คิดไว้ว่าจะเป็นการกลับมาเกิดของคุณหลวง เพื่อปลดปล่อยเส็งที่รอคอยอยู่ตรงนั้นมาตลอด
ในขณะเดียวกัน ก็เริ่มสับสนเมื่อพาทิศพบคุณหลวงในคืนนั้น
จึงเริ่มเขวว่า ในเมื่อคุณหลวงก็ปรากฏกาย เส็งก็แสดงตัว แล้วคุณพาทิศล่ะ?
แล้วมาเริ่มถูกผู้แต่งกล่อมอีกครั้งในความสัมพันธ์ของพาทิศ กับณัฐ
หลายอย่างในความสัมพันธ์ของทั้งคู่ ทำให้นึกถึงเส็งและคุณหลวง
ครั้งจะเดาว่าณัฐ คือเส็ง แต่เส็งก็ยังอยู่ในบ้านหลังนั้น คือก้ำกึ่งจะฟันธงแล้วล่ะว่าทั้งคู่กลับชาติมาเกิด
เพื่อพบ เพื่อชดใช้ เพื่อสัญญาใด ๆ ก็ตาม แต่ก็ยังติดที่อีกฟากของกำแพงนั้น ยังคงมีเส็งอยู่
ประกอบกับความเฮี้ยนของบ้านโบราณจากปากต่อปาก เหมือนว่าผู้ที่ยังอยู่นั้นคือคุณหลวง
และคุณหลวงฆ่าตัวตาย ดังนั้นหากจะเป็นคุณหลวงที่ยังรอคอย ยังเฝ้า และหวงของอยู่ที่บ้าน
แล้วเส็งที่พาทิศเห็นคือใคร คาดเดาไปถึงขนาดที่ว่าเส็งเป็นภาพอดีตของพาทิศ... เกือบจะเชื่อ แต่ยังติดใจ
นับถือคุณฟ้าม่วงค่ะ ในการผูกพล็อต สร้างเรื่องราวให้เหมาะเจาะ ลงตัว
หลายอย่างในการกระทำของตัวละครพาร์ตปัจจุบัน บางอย่างเหมือนไร้สาระ เหมือนเป็นชีวิตวัยรุ่นธรรมดา
หรือแม้กระทั่งอุปนิสัยของตัวละครอย่างพาทิศ ที่ชอบแอบดูโน่นนี่มาตั้งแต่เด็ก
หลายอย่างล้วนมีเหตุมีผลมาจากกรรม การกระทำในปางก่อนทั้งสิ้น รวมถึงที่ไม่มีใครรัก ไม่พบรักที่จริงใจ
ซึ่งตอนแรก เราเดาไปว่าเป็นเพราะพาทิศ คือคุณหลวง หรือเส็ง ที่ยังไม่พบคู่ของตนนั่นเอง
ไม่คิดเลยว่าในตอนท้าย คุณหลวง เป็นคนที่ไม่มีใครคาดคิด และอยู่ใกล้แค่เอื้อมมือ
และคุณพาทิศ เป็นใครอีกคนที่ไม่น่าจะใช่ แต่คุณฟ้าม่วงก็มีคำอธิบายในเหตุผลทั้งหมดไว้แล้ว ซึ่งสำหรับเรามันเหมาะสมดีค่ะ
หลายฉากขนลุกเกรียวในความรู้สึกของเส็ง เจ็บแค้น และโกรธ ขยะแขยงคนเช่นหยาด
สงสารคุณหลวงที่ไม่รู้ว่าลับหลังพวกเขาทำอะไรกับเส็ง กับเรือนคุณหลวงบ้าง
และยิ่งสงสารที่คุณหลวงรู้อยู่แล้วว่าเขาวางยา และสิ้นลมไปด้วยคำโกหก จนต้องอธิษฐานเช่นนั้นไว้
คำอธิษฐาน สาปแช่งใด ๆ ที่เกิดจากความรัก ความแค้น รุนแรงเสมอ
อ่านจบแล้วสงสารพาทิศ นับว่าแม้ในอดีตเคยเลวร้ายขนาดไหน แต่ในภพนี้ ชาตินี้ พาทิศพยายามอย่างเต็มที่
และสามารถปลดปล่อยเส็งได้ และเก็บความผิดหวัง เสียใจกับการกระทำของตัวเองไปตลอด
ขอบคุณบทส่งท้ายที่ทำให้นิยายเรื่องนี้สมบูรณ์ แม้ว่าตอนจบ จะสิ้นสุดในส่วนของเนื้อหา
แต่บทส่งท้ายทำให้เรารู้สึกว่าอิ่มแล้ว ทั้งที่ตอนแรกรู้สึกขาดไปเพราะณัฐแต่งงาน
(เพราะระหว่างที่อ่าน ยังฝังใจว่า ณัฐ น่าจะเป็นคู่ของพาทิศ แม้จะรู้ตอนท้ายว่าพาทิศไม่ใช่คุณหลวงก็ตาม)
ส่วนที่บอกว่าอิ่ม ไม่ใช่ที่พาทิศบวช แต่อิ่มเพราะตัวละครสองตัวสุดท้ายที่เพิ่งเผยโฉมออกมา
กำลังจะได้อยู่เคียงคู่กันเพราะรักที่บ้านที่ทั้งคู่ฝันจะไปใช้ชีวิตอยู่ด้วยกัน
ฉากที่เรา "อิ่ม" ที่สุดนั้น คือหลวงพินิจราชอักษร เดินนำไปอย่างเชื่องช้า และมีเส็งถือสัมภาระให้อย่างไม่เกี่ยงงอน
ปลื้มค่ำ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
