หัวข้อ: [ป า ง บ ร ร พ์] แจ้งข่าว คห.#1289

[deva]

ขอบคุณ purple_sky มากๆเลยนะ
ที่เอามาให้อ่านอย่างสม่ำเสมอ

ความไขว้เขวยังคงไม่สิ้นสุด
แม้ว่า จิตราจะบอกว่า ร่างของเส็ง
แบ่งเป็นสองส่วนที่ในสระส่วนหนึ่งกับโรงพยาบาล
ใจหนึ่งก็คล้อยตามไปกับเรื่องว่า พาทิศควรจะเป็นเส็ง

แต่พอคิดไปคิดมาก็รู้สึกว่าไม่มีแรงจูงใจเท่าไหร่ที่เส็งจะ
ให้พาทิศเห็นตัวเองในอดีต  ใจหนึ่งก็ยืนยันความเชื่อเดิมว่า
พาทิศควรจะเป็นคุณหลวงในอดีตมากกว่า
จะตอนต้นเรื่องที่เส็งบอกว่าการรอคอยสิ้นสุดลงแล้ว
ในเวลาที่พาทิศเข้ามาเช่าบ้านหลังนี้ แปลว่าพาทิศเป็นคุณหลวง
และดูมีน้ำหนักมากขึ้น เมื่อคิดว่าเส็งต้องการให้พาทิศหรือคุณหลวงในชาติก่อน
เห็นเส็งเองเนื่องจากต้องการจะแก้ไขความเข้าใจผิดของคุณหลวงต่อเส็งในชาติก่อน
เส็งอยากให้คุณหลวงหรือพาทิศในชาตินี้รู้ว่าเส็งไม่ได้หนีไป แต่รอคอยเสมอ
แม้จะถูกฆ่าอยู่ในสระน้ำก็ตาม

อ่านตอนนี้แล้วคุณหลายอำมหิต เลือดเย็นมาก 
ฮันนิบาลมาเกิดเลยเนี่ย 

รอติดตามต่อไปนะ  ให้กำลังใจคนเขียนด้วย

[MaeMoo]

หรือ...พาทิศ คือ หยาด
ที่กลับมาชดใช้กรรมที่ทำเอาไว้
แม้ป้าจิตรา ก็แทนกันไม่ได้

[Miku]

อ๊าย ไม่เอา ไม่สาสมเลย ฮึ้ย ค้างคามากค่ะ อยากอ่านต่อใจจะขาดแล้วเจ้าค่ะ

[darling]

+1 เป็นกำลังใจให้เส็ง กับ คุณหลวง 

[jobi]

หยาดร้ายกาจมากๆ
รู้จุดจบของเทิดแล้ว ยิ่งอยากรู้จุดจบของคุณหยาดมาก
หวังว่าคุณหลวงจะรู้ความจริงว่าเส็งไม่ได้หนีไปเร็วๆ สงสารเส็งโดนเข้าใจผิดT^T

ขอบคุณค่า

[Purple_Sky]

ไปต่อกันเลยนะครับ ตอนนี้คุณจะได้รู้สักทีว่าอะไรเป็นอะไร หลังจากปล่อยให้คลุมเครืออยู่นาน ไปติดตามกันเลยครับ!      

**********************************************************

๒๙

    หลวงพินิจราชอักษรตกใจมากเมื่อได้ยินสิ่งที่หยาด พยายามเล่าให้เขาฟังด้วยสติที่ไม่อยู่กับเนื้อกับตัวนัก เขากำลังจะตำหนิหยาดอยู่ที่หายไปนานเหลือเกินทิ้งให้เขากลับบ้านคนเดียว แต่พอฟังเรื่องเทิดแล้ว หลวงพินิจก็ไม่อยากจะว่าอะไรอีก ได้แต่นั่งเฉยๆบนเตียงมองหญิงสาวเต็มสองตา
    แต่ไหนแต่ไร เขาไม่เคยรักหล่อนเลย ไม่เห็นใจ ไม่สงสาร ไม่เคยมีความรู้สึกใดต่อหญิงสาวคนนี้อยู่ในจิตใจเขา แต่วันนี้ เขากลับสมเพชหล่อนเหลือเกิน หล่อนช่างทำได้นะ ไปมีลูกกับคนอื่นแล้วมาหลอกว่าเป็นลูกของเขาเพียงเพื่อให้ได้แต่งงานกับเขา เป็นเสี้ยนหนามในชีวิตรักของเขากับเส็ง แต่ต่อให้เกลียด สมเพชเวทนาหญิงสาวแค่ไหน เขาก็อดสงสารหล่อนไม่ได้ ในเมื่อเทิดก็เป็นสามีของหล่อน และเป็นพ่อของลูกหล่อนด้วย
    แต่หลวงพินิจก็ไม่ได้ปลอบหยาด เขานั่งเงียบไปเฉยๆ จนหยาดอึดอัดและเดินจากห้องไปเสียเอง

    พิธีฌาปณกิจศพของเทิดเริ่มขึ้นง่ายๆ ญาติพี่น้องมากันไม่มากนัก สวดอยู่สามวันก็เผา เมื่อควันลอยออกจากเมรุแล้วก็เท่ากับว่า เทิดจากภรรยาของเขาไปในที่สุด หล่อนไม่เหลือสิ่งใดในชีวิตแล้วนอกจากลูกของหล่อนคนเดียวเท่านั้น หญิงสาวยินประสานมืออยู่เงียบๆ มองควันไฟที่ลอยล่อง พาเทิดไปเกิดใหม่
    หล่อนอธิษฐานในใจ
    “เทิดเอ๋ย เธอกับฉันเจอกันช้าไป หากฉันได้รู้จักกับเธอก่อนที่จะรู้จักคุณหลวง ฉันคงรักเธอแล้วหมดหัวใจ เราคงไม่ต้องพึ่งเหตุบังเอิญเพื่อให้ได้รักกัน หากชาติหน้ามีจริง ฉันขอให้เธอได้มารักฉันอีก รักก่อนที่ใครจะรักฉัน รักฉันแต่เด็กเหมือนที่ฉันรักคุณหลวง เมื่อนั้นแล้วฉันก็มั่นใจว่า ฉันจะรักเธออย่างตั้งใจ และมีแต่เธอคนเดียวตลอดไปเช่นกัน”
     หยาดอุ้มลูกนึกในใจว่าจะตั้งชื่อลูกว่า “ทศ” ให้คล้องกับชื่อพ่อว่า เทิด และเพราะเด็กคนนี้อายุครบ 10 เดือนพอดีเมื่อพ่อของเขาจากไป
    หญิงสาวทิ้งระยะห่างไปอีกสองเดือน มีชีวิตอยู่ด้วยความซึมเศร้าในหัวใจ เมื่อลูกของหล่อนโตได้ครบหนึ่งขวบเริ่มเดินได้ เริ่มพูดได้ หน้าของเขาก็เอนเอียงไปทางทนายหนุ่มผู้ล่วงลับอย่างชัดเจน หล่อนแน่ใจแล้วว่าไม่นานหลวงพินิจคงจะระแคะระคายเรื่องที่เด็กคนนี้ไม่ใช่ลูกของเขามากขึ้นเป็นแน่ จึงต้องรีบทำอะไรสักอย่างก่อนที่ความจริงจะถูกตีแผ่ออกมา
    หล่อนพูดกับลูกยามที่เด็กน้อยหลับไม่รู้เรื่อง เสมอว่า
    “ลูกเป็นทุกอย่างของแม่ แม่ต้องให้ลูกเติบโตไปเป็นใหญ่ได้เหมือนหลวงพินิจราชอักษคนที่แม่รักหมดใจ แม้เขาไม่ใช่พ่อของลูก แต่ลูกต้องมียศ มีศักดิ์ มีสกุล แม่จะไม่ให้หนูลำบากเหมือนพ่อเด็ดขาด ดังนั้นแม่จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าพ่อที่แท้ของหนูคือพ่อเทิด หนูต้องเติบใหญ่ในฐานะหลานปู่ของพระยาไพรัชกิจ เมื่อฝ่ายนั้นเสียไป ลูกต้องได้สมบัติทุกอย่าง แม่ต้องแน่ใจว่าชีวิตของหนูจะเป็นอย่างที่แม่วาดไว้ แม่ถึงจะตายตาหลับ”
   หล่อนผสมยาพิษให้หลวงพินิจกินทุกวัน วันละเล็กวันละน้อย จนหลวงพินิจไม่อาจลุกจากเตียงไปไหนได้อีกแล้ว ได้แต่นอนซมอยู่บนเตียงรอวันตายไปเท่านั้น หยาดเข้าไปหาหลวงพินิจราชอักษรในวันหนึ่ง พร้อมถาดยาและน้ำดื่ม
    “ยาค่ะ” หล่อนส่งยาให้หลวงพินิจกินเข้าไป ชายหนุ่มกลืนยาอย่างยากลำบากเต็มทนพูดด้วยเสียงแหบๆ แบบคนไม่มีแรงจะพูดขึ้นว่า
    “กินยาของแม่หยาดทุกวัน ไม่เห็นอาการฉันจะดีขึ้นเลย” เขาหายใจเฮือกใหญ่ “อ้ายหนูไปไหนล่ะ”
    “ลูกทศหรือคะ นอนอยู่ค่ะ” คุณหลวงได้ยินชื่อก็ทำหน้าประหลาดใจ “เมื่อคุณพี่ไม่ตั้งชื่อลูก น้องก็จะเรียกลูกว่าทศ เป็นเครื่องเตือนใจว่า เรามีลูกด้วยกันเมื่อครั้งเดินทางไปหัวหินในเดือนสิบ”
    “จนป่านนี้แม่หยาดยังจะไม่เลิกโกหกอีกหรือ” เขาว่า หยาดตาโตขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำพูดที่รู้ทันของคุณหลวงหนุ่ม “เด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกของฉัน เป็นลูกของเทิดต่างหาก”
    เป็นอันว่าหลวงพินิจตัดสินใจบอกหล่อนแล้วซีนะ ว่าเขารู้ทัน ดีแล้วเรื่องอะไรต่อมิอะไรก็คงจะง่ายขึ้น แทนที่จะกลัวหยาด กลับยิ้มออกมา
    “อ๋อใช่ค่ะ แหมคุณพี่นี่ก็รู้เร็วเหลือเกินนะเจ้าคะ”
    “รู้มานานแล้ว แต่อยากจะดูซิว่าแม่หยาดจะบอกฉันวันไหน” เขาหายใจแรง แรงขึ้นเรื่อยๆ ด้วยเริ่มรู้สึกอัดอัดที่หน้าอก “แม่หยาดบอกว่ารักฉัน แต่เปล่า แม่หยาดรักแต่ตัวเอง”
    “ค่ะ” หล่อนตอบอย่างไม่เกรงกลัวอะไร “ตอนนี้น้องรักแต่ตัวเอง แต่หากคุณพี่ไม่ทำอัปรีย์ไว้กับน้อง น้องก็คงจะรักคุณพี่พอๆกับที่รักตัวเองเช่นกัน!”
    “ถ้าพูดถึงเรื่องเส็ง ขอให้เคารพกันบ้าง ว่าฉันรักเส็งจริง และเส็งก็รักฉันจริงเหมือนกัน ไม่ใช่เรื่องอัปรีย์เหมือนอย่างที่แม่หยาดทำกับเทิด และฉัน” หลวงพินิจราชอักษรไออย่างแรงจนรู้สึกเจ็บคอไม่มีแรงจะพูดอะไรต่อไปอีก เขายกมือขึ้นกุมคอ มองถาดยาอย่างรู้ทัน
    “ความรักมันไม่มีจริงดอกค่ะคุณพี่ มันอาจจะมีหลงบ้างแต่มันก็ผ่านมา ตั้งอยู่และดับไป ไม่มีทางจีรังอยู่ได้หรอกค่ะ ดูอ้ายเส็งซี สุดท้ายมันหมดความหลงมันก็จากคุณพี่ไป”
    “ฉันไม่เชื่อ แม่หยาดต้องมีส่วนรู้เห็นในเรื่องนี้แน่ ฉันยังคงรักเส็งอยู่แม้จนวันนี้ที่แม่หยาดวางยาฆ่าฉัน ฉันก็เชื่อว่าเส็งยังไม่หมดรักฉันเช่นกัน!”
    “อ้อ ไม่ค่ะ น้องไม่ได้ฆ่าคุณพี่” หล่อนยิ้มอย่างเย็นชา “เมื่อหลายเดือนที่แล้วคุณพี่ออกไปตามหาเส็งกับน้องแต่หาไม่พบ คุณพี่จึงหายตัวไปเฉยๆอย่างหมดอาลัย และเพื่อประชดชีวิตคุณพี่ไปซื้อยาพิษมาไว้เตรียมจะฆ่าตัวตาย เผอิญว่ามีเรื่องเทิดถูกฆ่าไปเสียก่อน คุณพี่จึงทิ้งเรื่องให้ผ่านมาอีกหลายเดือนกระทั่งวันนี้ วันที่น้องมาคุยกับคุณพี่เรื่องเส็ง ว่าน้องตามมันพบแล้ว กำลังมีความสุขอยู่กับชายอื่น และนั่งรถไฟออกหัวเมือง คุณพี่จึงตัดสินใจกินยาตายในที่สุด”
    หลวงพินิจหน้าซีด แหงนมองหยาดจากเบื้องล่าง
    “แม่หยาด... เรื่องเส็งน่ะ จริงหรือ”
    หยาดยิ้มอย่างผู้ชนะ หลวงพินิจทำปากพะงาบคล้ายจะพูดอะไรต่อ หยาดไม่อาจรู้ได้เพราะหลวงพินิจราชอักษรสิ้นใจไปแล้วในที่สุด หล่อนยิ้มอย่างผู้มีชัยชนะ เป็นยิ้มครั้งที่สามนับจากวันที่เส็งกับคุณหลวงถูกแยกออกจากกัน วันที่เส็งตาย และในวันนี้ที่คุณหลวงตาย
    หญิงสาวกวาดตามองไปรอบๆ สมบัติพัสถาน ทั้งหมดนี้ ตกเป็นของหล่อนและลูกชายแล้วอย่างแน่นอน หยาดน้ำตาไหลด้วยความปิติ ในที่สุดหล่อนก็ได้ทุกอย่างในชีวิตที่หล่อนต้องการ
    หยาดสูดหายใจลึก กรีดร้องออกมาสุดเสียง จนบ่าวไพร่ทั้งเรือนได้ยินกันหมด “ช่วยด้วย คุณหลวงกินยาฆ่าตัวตาย!”

[Purple_Sky]

    พาทิศลืมตาตื่นขึ้นมา ง่ายๆอย่างนั้นทันทีที่สิ้นเสียงของหยาดเขาลืมตาเบิกกว้าง นิมิตช่วงหลังนี้เขาจำได้ขึ้นใจ ว่าเกิดอะไรขึ้นบ้างอย่างน่าประหลาด ต่างจากนิมิตในช่วงแรกที่จำอะไรได้กระท่อนกระแท่นเหลือเกิน ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งก็พบว่า เขากำลังอยู่ในห้องพักผู้ป่วย น่าแปลกที่เขาไม่เห็นมารดา และเพื่อนหนุ่มของเขา เห็นแต่จิตราเท่านั้นที่นั่งอย่างสงบอยู่ปลายเท้าแต่กลับรู้สึกว่ามีใครอีกคนที่อยู่ใกล้ๆกับเขาด้วย
    “ขอต้อนรับกลับค่ะ คุณพาทิศ เหนื่อยไหมคะคราวนี้ หลับไปเดือนหนึ่งเลยนะคะ” จิตราพูดขึ้นมาอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย
    “ไม่เลยครับ คุณป้า” เขาว่า “เกิดอะไรขึ้นครับ ทำไมผมมาอยู่ที่นี่”
    “คุณถูกรถชนค่ะคุณพาทิศ ด้วยอาถรรพ์ของโถลายครามใบนี้” พาทิศหันไปเจอโถลายชามเข้าก็นึกขึ้นได้พอดีว่าก่อนสลบไป เขาไปเจอโถนี้เข้าแล้วก็ตั้งใจจะมาหาจิตราเพื่อถามว่าเกิดอะไรขึ้น จะอ้าปากพูดจิตราก็แทรกขึ้นมาก่อน “สมองคุณถูกกระทบ แล้วก็แขนหัก แต่ป่านนี้คงจะหายแล้ว จำอะไรได้บ้างไหมคะ”
    พาทิศขยับแขน มันหายดีราวกับว่าเขาหลับไปเฉยๆ ไม่เคยถูกรถชนอย่างนั้น ชายหนุ่มเล่าเรื่องให้จิตราฟังโดยย่อ แต่ก็พยายามไม่ให้รายละเอียดตรงไหนตกหล่นไปได้เลย “ผมอยากรู้ว่าเรื่องต่อจากนั้นเป็นอย่างไร”
    “อ้อ ต่อจากนั้นก็ไม่มีอะไรต้องอยากรู้ค่ะ คุณหยาดเลี้ยงลูกมาจนโตสักพักหล่อนก็เสียชีวิต ดิฉันเดาว่าคงถูกพวกเจ๊กกิมมาทวงหนี้แต่ไม่ใช้คืนจึงถูกเก็บเสีย แต่เขาก็เชื่อกันว่าเป็นอุบัติเหตุ ยิงกันผิดมากกว่า คุณทศเขียนเอาไว้ในหนังสือ “บ้านของเรา” เป็นประวัติตระกูลค่ะ จากนั้น เข้าสู่ยุค รัชกาลที่ 6 คุณทศเธอก็ไปขอนามสกุลพระราชทาน ได้เป็น ไพรัชกิจจาพันธุ์ เพราะเจ้าคุณไพรัชกิจเธออายุยืน อยู่มาจนคุณทศเป็นหนุ่มตอนนั้นคุณทศเธอไม่มีราชทินนาม จึงใช้ราชทินนามของปู่เป็นนามสกุล เป็นต้นสกุลไพรัชกิจจาพันธุ์สืบมา
    “คุณทศแต่งงานกับผู้หญิงคนหนึ่ง ลูกของเขาคือแม่ของคุณผ่านฟ้า มีคุณผ่านฟ้าตั้งแต่สาว คลอดคุณผ่านฟ้าได้ก็เสียชีวิต คุณผ่านฟ้า ...ก็อย่างที่ดิฉันเคยเล่า... แต่งงานกับจิตมาศ สร้อยฟ้า สร้อยสุวรรณ จึงเป็นทายาทคนสุดท้ายของคุณหยาด เห็นไหมคะ ว่าไม่ใช่ทายาทเจ้าของบ้าน แต่ละคนไม่มีอะไรผูกพันกับหลวงพินิจ เชื้อสายสืบมาจากคุณหยาด ถ้าจะนับก็ต้องเป็นไพศาลเสนีย์วงศ์ นามสกุลของคุณมากกว่า”
    พาทิศตกใจ เขาลืมคิดไปเลยว่า ราชทินนาม “ไพรัชกิจจา” กลายเป็นนามสกุลของสร้อยฟ้า ส่วน “ไพศาลเสนีย์” กลายเป็นนามสกุลของเขาไปแล้ว
    “ผมยังไม่เคลียร์อยู่อย่างเดียวครับ”
    “เรื่องอะไรคะ”
    “ตอนก่อนตาย หลวงพินิจทำท่าจะพูดอะไรออกมา เขาพูดอะไรหรือครับ”
    จิตราเงียบไปพักหนึ่ง ชั่งใจอยู่ว่า ควรจะบอกชายหนุ่มหรือไม่ว่าความจริงมันเป็นอย่างไรกันแน่
    “คุณหลวงจะพูดว่า หากเส็งไม่รักเราแล้ว ชาติหน้าเราขอไม่ยุ่งเกี่ยวกับเส็งอีกขอให้ได้เกิดใกล้เส็งๆได้อยู่ใกล้กันแต่ขอให้จำกันไม่ได้จะได้ไม่ต้องเสียใจอีก”
    พาทิศตกใจ หลวงพินิจอารมณ์รุนแรงเหลือเกิน พอรักก็รักปานจะกลืนกิน พอชังก็ชังเสียจนขอตัดขาดจากกัน ไม่ให้จำกันได้อีก!
    “แต่คุณพาทิศก็น่าตีจริงค่ะ ขโมยของอย่างนี้ออกมาจากบ้านของคุณหลวงพินิจราชอักษร ไม่รู้หรือคะว่าเส็งเขาหวงของของคุณหลวงเขาแค่ไหน”
    พาทิศตะลึงที่หญิงชรารู้เรื่องไปด้วย
    “มีคนพยายามขโมยของในนั้นหลายครั้งแล้วก็เจอดีกันทุกรายไม่ทันได้เอาออกมาจากบ้าน นี่คุณพาทิศเอาของออกมาได้ไกลถึงเพียงนี้ก็เก่งแล้วค่ะ” หล่อนว่าเรียบๆ
    “ผมไม่ได้จะขโมย แต่ผมรู้สึกถึงแรงดึงดูดอย่างประหลาดกับโถนี้ ก็เลยจะเอามาถามคุณป้าว่ามันคืออะไร” พาทิศว่า
    “แล้วรู้หรือยังคะ”
    “กระจ่างเลยครับ” เขาว่าแล้วหญิงชราก็พยักหน้า
    “เอาเป็นว่าดิฉันเข้าใจถูก คุณหยาดฟาดเส็งจนหัวแตกแล้วดันลืมเศษกระเบื้องดินเผาไว้ในโถลายครามนี้ และคู่แฝดของมันก็ถูกใช้ถ่วงเส็งจนจมน้ำ สองสิ่งนี้ทำให้เส็งเสียชีวิตลง จิตของเขาจึงผูกพันอยู่กับของสองสิ่ง สิ่งหนึ่งอยู่ในบ้าน อีกสิ่งหนึ่งอยู่ในสระบัว อีกอย่าง อย่างที่บอกไปแล้ว เส็งหวงของของคุณหลวงมาก โถลายครามอันหนึ่งหายไป เขาจึงยังมีจิดผูกอยู่กับมันว่าอยากให้มันไปอยู่ที่เดิม ดังนั้นเขาจึงต้องการให้มีใครสักคนนำมันกลับไปไว้ยังชั้นที่เดิมค่ะ คุณพาทิศ ดิฉันเข้าใจตั้งแต่พยายามตามจิตคุณเข้าไปในอดีตด้วย แต่ก็เห็นได้เลือนรางนัก ดิฉันจึงพยายามช่วยคุณไปเปลาะแรกโดยไปตามเอาโถนี้มาจากสระแทนคุณแต่เส็งเขาก็ไม่อนุญาต”
    “หมายความว่าจิตของเส็งยังอยู่ในบ้าน และในสระบัวหรือครับ”
    “ค่ะ แล้วตอนนี้ส่วนหนึ่งของเขาก็มาอยู่กับเราที่นี่ เขาตามโถมาค่ะ” จิตราว่า ไม่น่าล่ะพาทิศถึงได้รู้สึกว่ามีใครอีกคนหนึ่งอยู่ในห้องกับเขาด้วยตรงนี้เอง  
    “ที่เขาเห็นวิญญาณกันก็คือเส็ง ไม่ใช่หลวงพินิจ จิตของหลวงพินิจไปเกิดในร่างใหม่เรียบร้อยแล้วค่ะ”
    “แต่ผมก็เคยเห็นหลวงพินิจ”
    “ไม่ใช่ค่ะคุณพาทิศ ดิฉันไม่รู้ว่าคุณเห็นอะไร เห็นได้อย่างไร แต่ว่าไม่ใช่หลวงพินิจแน่ คุณอาจเห็นภาพนิมิตเฉยๆจากจิตใต้สำนักของตัวเองก็ได้ค่ะ”
    พาทิศเข้าใจแล้ว
    “แต่ทำไมเส็งถึงยังคิดว่าหลวงพินิจไม่กลับมาหาเขาล่ะครับ” เขาถาม “ถ้าจิตของเส็งอยู่ในบ้านทำไมไม่เห็นว่าหลวงพินิจกลับมาแล้วล่ะครับ”
    “ก็เพราะว่า จิตของเส็งยึดมั่นว่าหลวงพินิจจะไม่กลับมาไงคะ คิดแต่ว่าไม่มาสักที ก็เลยรอต่อไปเรื่อยๆ ทั้งที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดหลังจากเขาตาย แต่ก็เหมือนมีอะไรบางๆ มากั้นไว้ เหมือนจิตเขา “เห็น” แต่ “ไม่รับรู้” คล้ายๆว่าแสงกระทบวัตถุเข้าตา แต่ประสาทไม่ตีความส่งไปยังสมองว่าเห็นอะไรอย่างนั้นล่ะค่ะ
     อะไรบางๆที่มากั้นไว้คือ ความฝังใจผิดๆของเขาในขณะที่เขาตายนั่นเอง พอหลวงพินิจมาเข้าใกล้เขาในชาตินี้ ก็จำไม่ได้ เพราะทิฐิของทั้งคู่ไงคะ เคยได้ยินโคลงโลกนิติที่ว่า
    ชังกันบ่แลเหลียว        ตาต่อ กันนา
    เหมือนขอบฟ้ามาป้อง        ป่าไม้มาบัง
ไหมล่ะคะ ทิฐิที่ไม่มั่นใจในตัวคุณหลวง ที่เส็งตัดพ้อเขาไว้นี่ล่ะค่ะมาป้อง ความเข้าใจผิดมาบังทำให้เส็งไม่อาจเห็นคุณหลวงได้”
    “หมายความว่าผมอาจจะเป็นหลวงพินิจหรือครับ”
    จิตราไม่ตอบ
    “คุณ ต้องจำได้ด้วยตัวเองค่ะคุณพาทิศ ยังจำไม่ได้อีกหรือคะ” จริงซี เห็นความจริงมาจนจบเรื่องแล้ว พาทิศยังไม่รู้เลยว่าเขาเป็นใคร
    “ถ้าผมไม่อยากจำได้ล่ะครับ แล้วหากผมเพียงแต่ต้องการจะช่วยให้เส็งเขาไปผุดไปเกิดล่ะครับ ให้เขาตามหลวงพินิจราชอักษรไปเกิด ผมจะต้องทำอย่างไรครับ” พาทิศถามอย่างร้อนใจ
    “เส็งอยากให้คุณจำได้ค่ะ ไม่งั้นคุณจะเห็นนิมิตแต่แรกหรือ” หล่อนว่า “พอคุณระลึกชาติได้แล้ว เอาโถไปคืนที่เดิม แล้วก็ติดต่อทางจิตกับเขา บอกเขาว่าคุณหลวงไปเกิดรอเขาแล้ว ให้เขาทิ้งห่วงต่างๆในชาติภพนี้แล้วตามไป เท่านี้เส็งก็คงหมดห่วงพร้อมไปเกิดแล้วล่ะค่ะ”
   พาทิศพยักหน้ารับคำ เขาเข้าใจแล้วว่าจะต้องทำอะไรต่อไป ก็วางแผนเอาไว้ในใจคร่าวๆ
    “จะระลึกชาติได้ก็ต้องฝึกเพ่งเตโชกสิณค่ะ แต่คงต้องรอให้หมออนุญาตให้ออกจากโรงพยาบาลเสียก่อน คุณพาทิศอย่าเพิ่งรีบร้อนนะคะ” จิตราว่า “คืนนี้นอนเอาแรงเสียก่อนเถอะค่ะ วันนี้เขาไปดูละครเวทีกันเห็นว่าเพื่อนคุณที่ชื่อวรวิทย์อะไรนี่ได้เล่นด้วย คงไม่มีใครกลับมาเยี่ยมเพราะเลิกดึกอยู่ แต่พรุ่งนี้น่าจะมากันค่ะ คุณพาทิศรอในโรงพยาบาลนะคะ ดิฉันจะขอตัวกลับบ้านแล้วค่ะ”
    หญิงชราเดินออกจากห้องไปในที่สุด
    พาทิศขำคำพูดของจิตรา เขานอนมาเป็นเดือนแล้ว จะให้นอนอะไรอีกหนักหนาเล่า!

    โรงแรมเกตออฟพาราไดส์ เปิดไฟสีเหลืองทองไว้ดูสวยงามหรูหราอย่างที่เขาเคยเห็นมาหลายครั้ง แต่พาทิศกลับมองข้ามแสงสีสวยงาม และเฟอร์นิเจอร์ราคาแพงที่รายล้อมอยู่แถวนั้น แทบจะเห็นได้เลยว่า ประตูทางเข้านี้เป็นเขตสวนเก่าของเรือนเทา ส่วนเมื่อเข้ามาในลอบบี้แล้ว ตรงนี้เคยเป็นเรือนบ่าวมาก่อนแทบจะมองเห็นเส็งนั่งริ้วมะปรางอยู่ที่ล็อบบี้นั้นเอง มองไปทางซ้ายมือแทบจะท่าน้ำอยู่ไกลๆ เห็นหลวงพินิจราชอักษร และเส็งนั่งหย่อนขาแกว่งเท้าในน้ำอย่างมีความสุข ก่อนที่ฝ่ายแรกจะนอนลงหนุนตักบ่าวหนุ่มพูดจากันกระหนุงกระหนิงด้วยความรัก แล้วหยาดช่างใจร้ายขนาดนี้ ช่างมาพรากเขาจากกันได้ลงคอ แถมฆ่าทั้งเส็ง ทั้งคุณหลวงตายทั้งคู่อีกด้วย
    “สวัสดีครับ” กินนร หนุ่มตรงรีเซปชั้นเคาน์เตอร์พนมมือไหว้อย่างนอบน้อม  แต่ปิดบังสายตาสงสัยไม่ได้เมื่อเห็นพาทิศมาในชุดของโรงพยาบาล มือขวาหิ้วโถลายครามเก่าๆไว้อย่างประหลาด โชคดีที่พนักงานคนนั้นไม่ฉลาดพอ จะผิดสังเกตมากไปกว่าคิดว่า เพิ่งออกจากโรงพยาบาลก็หิ้วของมาให้ใครที่ โรงแรมนี้เสียแล้วเขาจึงได้แต่ถามในที่สุดว่า “จองห้องไว้หรือเปล่าครับ”
    “ผมมาพบคุณสร้อยสุวรรณครับ” เขาว่า “เธออยู่หรือเปล่าไม่ทราบ”
    “ไม่ได้นัดไว้หรือครับ”
    “เอ้อ ผมเป็นเพื่อนสนิทกับสร้อยฟ้าครับ”พาทิศอ้างไปอย่างนั้นปรากฏว่ากินนรหนุ่มปักใจเชื่ออย่างง่ายดาย
    “รบกวนคุณช่วยเขียนชื่อนามสกุลให้ด้วยนะครับ” ชายหนุ่มเขียนส่งให้เคาะนิ้วกับเคาน์เตอร์อย่างร้อนใจ “คุณสร้อยสุวรรณครับ คุณ ณัฐ วณิชกุล ขอพบครับ”
    หากบอกว่าเป็นพาทิศสร้อยสุวรรณคงจำเขาไม่ได้แน่ๆ แต่ถ้าบอกว่าเป็นณัฐละก็คงพอจะจำได้ ในเมื่อณัฐสนิทกับสร้อยฟ้าจริงๆ พาทิศก็เดาว่าพี่สาวของหล่อนคงจะเล่าอะไรให้ฟังบ้าง โชคดีสร้อยสุวรรณรู้จักณัฐจริงๆ กินนรหนุ่มจึงบอกเขาว่า “เชิญขึ้นชั้น 23 ครับห้อง 2301 เลี้ยวขวาตรงนี้ มีลิฟท์อยู่ครับ”
     พาทิศพยักหน้ารับ แล้วก็เดินเข้าไปทางลิฟต์ พอเห็นป้ายเขียนไว้อย่างวิจิตรว่า “ห้อง อโนดาต” ชายหนุ่มก็ไม่รีรอที่จะรีบเดินเข้าไป
    เห็นศาลาสีขาวสะอาดก็รู้สึกใจหาย ตรงนี้เป็นที่ที่คู่รักสองคนกินอาหารเช้าร่วมกัน เป็นที่ที่แอบมาเจอกันบ่อยๆในตอนดึก แล้วยังเป็นสถานที่ที่หลวงพินิจราชอักษรถูกเฆี่ยนจนสลบ แล้วบ่าวหนุ่มเข้ามาช่วยดูแลประคองขึ้นไปจนถึงเรือนเทา น่าเศร้าเหลือเกินที่ทั้งคู่ไม่ได้ครองรักกันในท้ายที่สุด และยังต้องมาเข้าใจกันผิดเพราะหยาดคนเดียว
    พาทิศรู้สึกเกลียดหยาดจนตัวสั่นเทิ้ม หากเจอละก็... หากเจอแล้วเขาจะทำอะไรเล่า ฆ่าหล่อนหรือ ให้ผูกกันเป็นเวรเป็นกรรมไม่สิ้นหรือ ไม่อีกแล้ว วันนี้เขาตั้งใจมาช่วยเส็งให้ได้ไปผุดไปเกิด เขามั่นใจว่าตัวเองคือหลวงพินิจราชอักษร ถ้าไม่ใช่อย่างนั้น เขาจะมาเห็นนิมิตทั้งหมดนี้เพื่ออะไร แล้วเขาจะรู้สึกผูกพัน อยากรู้จักอยากเจอเส็งได้อย่างไร พาทิศวางโถลายครามใบที่หนึ่งไว้ริมสระ
    “เส็ง เรากลับมาหาเส็งแล้ว”
    ตูม! เขากระโจนลงน้ำไปในที่สุด

    น้ำเย็นเฉียบจนน่าตกใจเมื่อคิดว่าความเย็นนี้มันแทรกผ่านจมูก ผ่านลำคอของเส็งลงไปถึงปอด มันคงไม่ต่างอะไรจากเศษแก้วที่บาดลึกลงไปทั้งร่างให้เจ็บปวดทรมาณ กว่าจะตายก็คงเจ็บจนแทบจะไม่เจ็บแล้ว พาทิศพยายามดำลงไปใต้น้ำ เขามองอะไรไม่เห็นเพราะน้ำขุ่นเหลือเกิน กะใช้มือคลำไปให้เจอ นึกในใจว่าเทิดคงไม่มีแรงมากพอจะโยนเส็งไปถึงกลางสระหรอก เขาจำได้ว่าโถมันน่าจะตกไปตรงไหน แต่ก็ลงไปได้ไม่ลึกพอ ต้องโผล่พ้นขึ้นมาหายใจแล้วค่อยดำกลับลงไปอีก คราวนี้ เขาคว้าได้เชือกที่เคยผูกเอาไว้กับคอของเส็งถ่วงเขาให้ถึงตายได้
    ชายหนุ่มหน้าผากกลมสวย ดึงเชือกนั้นสาวเข้าหาตัวก็พบว่า โถลายครามนั้นผูกไว้ติดกับปลายอีกข้างหนึ่ง เขาอุ้มมันไว้ในอ้อมแขน อย่างง่ายดาย เพราะว่ายน้ำเป็นและแรงเยอะกระมังพาทิศถึงว่ายพาโถใบนี้ขึ้นไปจะถึงผิวน้ำได้ แต่สำหรับเส็งที่ว่ายน้ำไม่เป็น แถมยังอ้อนแอ้นไม่ค่อยมีแรง แล้วก็หมดสติอยู่ด้วยแล้ว โถนี้ก็หนักพอที่จะถ่วงเขาลงไปตายอยู่ก้นสระได้
    อีกไม่กี่นิ้วเขาก็จะโผล่ขึ้นมาถึงผิวน้ำได้แล้ว แต่ฉับพลันพาทิศก็รู้สึกราวกับว่ามีใครบางคนคว้าคอของเขาไว้ ดึงลงไปใต้น้ำอย่างแรงจนหายใจไม่ออก!
    พาทิศตกใจ ปล่อยโถลายครามจมลงไปก้นสระอีกครั้ง แต่ไม่รู้เพราะกรรมลิขิตหรืออย่างไร บ่วงที่เคยผูกคอเส็งไว้ลอยไปด้วยอำนาจบางอย่างที่พาทิศมองไม่เห็น มันตกลงสวมบนคอของเขาพอดี โถลายครามใบนั้น ดึงพาทิศจมดิ่งลงก้นสระแทบจะทันที ชายหนุ่มตกใจ คว้าเชือกไว้ พยายามจะแกะมันออกจากคอ แต่เขาก็รู้สึกตื้อเกินกว่าจะยื้อกับมันได้ไหวอีกต่อไป เขาจมดิ่งลง ดิ่งลงเรื่อยๆ
    “เส็ง ผมมาช่วยคุณนะ” เขาคิดในใจ “ผมมาช่วยคุณ ไม่ได้มาขโมยของไปจากคุณขอร้อง ช่วยผมเถอะ ปล่อยผมเถอะเส็ง ผมมาช่วยให้คุณได้เป็นอิสระ จากการที่ต้องได้แต่คอยมาเป็นร้อยปีนะ ปล่อยผมเถอะเส็ง”
    ทันใดนั้นเอง ร่างของพาทิศก็ผลุดขึ้นมา ราวกันถูกกระชาก ให้โผล่พ้นน้ำมาในที่สุดมือไขว่คว้าหาขอบสระ แล้วก็ปลดเชือกออกจากคอของตน ถึงโถลายครามขึ้นมาจากน้ำ วางไว้ข้างสระก่อน จะนอนหอบอยู่ตรงนั้น ด้วยความเหนื่อยอ่อน และทรมาณ
    แต่จะทรมาณสู้เส็งได้หรือ... ไม่!
    แค่นี้ยังน้อยกว่าที่เส็งโดนมากนัก เขายังมีสติสัมปชัญญะมากพอ และกำลังเขาก็มีมากกว่าเส็งหลายเท่า บ่าวหนุ่มน้อยคนนั้นสิ แรงก็น้อยพออยู่แล้ว แถมยังโดนตีเสียเจ็บบั่นทอนแรงไปตั้งเยอะ สติก็ไม่มี ไม่แปลกใจเลยว่าจะตายง่ายๆอย่างนั้นได้จริงๆ
    ขั้นตอนที่ว่ายากผ่านไปแล้ว แต่ขั้นตอนที่ยากกว่านอนทอดตัวรอเขาอยู่ข้างหน้าต่างหาก... เขาจะเอาโถนี้กลับเรือนเทาอย่างไรโดยไม่โดนพนักงานต้อนรับ และยามรักษาความปลอดภัยจับเอา ชายหนุ่มนอนคิดก็คิดไม่ออก ทางออกทางเดียวจากที่นื่ ที่เขารู้จัก คือประตูหน้าที่เขาเพิ่งผ่านมา เรื่องจะไปออกที่อื่นเป็นไปไม่ได้เลย ณ.ขณะนี้ คงมีทางเดียวแล้วซี
    พาทิศลุกขึ้นยืน สูดหายใจเข้า วิ่งออกจากห้องนั้นอย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะทำได้ พาทิศวิ่งผ่านกินนรหนุ่มที่ชำเลืองเห็นเขาทางหางตาไปได้ ฝ่ายนั้นก็ร้องลั่นโถง
    “เฮ้ย... คุณ.. ขโมย!”
    พนักงานต้อนรับที่แต่งชุดกินนรนั้น ยกวิทยุสื่อสารขึ้นเรียก รปภ.ที่อยู่ข้างนอก พอพาทิศวิ่งพ้นประตูใหญ่ไปเท่านั้น เขาก็เห็น พนักงานรักษาความปลอดภัย สองสามคน วิ่งมาจากทางขวา
    โชคดีที่ถ้าจะไปเรือนเทาเขาต้องไปทางซ้าย พาทิศจึงวิ่งต่อไปไม่ยอมเสียเวลารีรอ เขา กระโดดข้ามพุ่มไม้ วิ่งข้ามลานจอดรถไปจนถึงถนนใหญ่ มือทั้งสองถือโถลายครามสองใบที่เข้าชุดกันนั้นข้างละใบ วิ่งไปจึงถึงประตูใหญ่ ก็ใช้เท้าเตะประตูเหล็กลูกกรงปิดโครม รปภ. ที่ตามมาข้างหลังชนเข้ากับประตูนั้นพอดี จึงสกัดให้ตามมาได้ช้าลงกว่าเดิม แน้นิดเดียวก็ดีกว่าถูกไล่ทันแล้วจะต้องเสียเวลาตอบคำถาม อาจต้องขึ้นโรงขึ้นศาลด้วยซ้ำ
    พาทิศ รีบวิ่งไปตามถนนใหญ่ หันกลับมามองก็พบว่า  ยามสามคนนั้นยังวิ่งตามมาอยู่ เขาไม่รู้จะทำอย่างไร แรงก็น้อยลงมากเพราะต้องแบกโถที่หนักอึ้งนี่พออยู่แล้ว ยังต้องมาคอยระวังว่าจะชนใครที่อยู่ตามทางเท้าหรือเปล่าอีก ยามคนหนึ่งตะโกนลั่น
    “ขโมย! จับไว้ที คนบ้าขโมยของในโรงแรม!” แต่ดูเหมือนจะเป็นผลดีต่อพาทิศคนบนบาทวิถีได้ยินคำว่าขโมย ก็กลัวจะถูกทำร้าย พากันหลบเป็นการเปิดทางให้พาทิศไปได้สบาย แต่แล้วปัญหาต่อมาก็มาถึง... ด้านหน้ามีป้อมตำรวจ
    นายตำรวจหนุ่ม เดินออกมาจากป้อม เห็นความวุ่นวายตรงนั้นก็ปรี่เข้ามาหวังจะช่วย พาทิศจะไปข้างหน้าก็ไม่ได้ ไปข้างหลังก็ไม่ได้ ไปทางขวาก็จะโดนรถชน แล้วเขาจะเอายังไงดี
    วินาทีสุดท้าย พาทิศ กระโจนเข้าไปในซอยแคบๆ ที่เป็นทางตันตรงซ้ายนั้นอย่างรวดเร็ว เขารู้ว่าอย่างไรก็หลบไม่พ้น สุดท้ายหนีไปไหนไม่รอดก็ต้องตันอยู่ที่นี่ ทั้งยามทั้งตำรวจคงจะต้องตามมาทันอยู่ดี แต่ในขณะที่สิ้นหวังนั้น ไม่รู้ว่าเคราะห์ดีหรือเคราะห์ร้าย คนขับรถบรรทุกคันหนึ่งเมายาบ้าไม่ได้สติขับรถเสยทางเท้าชนเข้ากับปากทางเข้าซอยที่พาทิศหลบเข้ามาพอดี ดัง โครม! ใหญ่
    เท่ากับว่าพาทิศถูกปิดอยู่ในซอยนั้นแล้ว แล้วชายหนุ่มจะทำอย่างไรจึงจะหนีไปได้เล่า เขาได้ยินเสียงตำรวจตะโกนมาจากอีกฟากของรถบรรทุกว่า
    “มอบตัวเสียดีๆ มีอะไรก็ออกมาพูดกัน คุณหนีไปไม่พ้นหรอก”
    แต่ชายหนุ่มไม่ยอมแพ้ เขา โยนโถลายครามข้ามกำแพงที่ตันอยู่นั้นไป หากตอนที่เขารถชนมันรอดปลอดภัยมาถึงตอนนี้ได้ โยนข้ามกำแพงแค่นี้คงไม่เป็นไร พาทิศปีนกำแพง กระโดดไปอีกฝั่งก็พบว่า ตัวเองมาอยู่ในละเมาะไม้ฝั่งที่ติดกันกับเรือนเทาแล้ว และ อย่างที่เขาคิดไว้แต่แรก
    โถลายครามสองใบนั้นยังอยู่ปลอดภัยดี
    
    พาทิศลากสังขารมาได้จนถึงหน้าเรือนเทา เขานั่งลงกับขอบถนนนั้น หอบตัวโยนอย่างเหน็ดเหนื่อย เขาสาบานกับตัวเองว่าจะไม่มีวันทำอะไรแบบนี้อีกเลยไม่ว่าจะด้วยเหตุจำเป็นหรืออะไรทั้งสิ้น พอหายเหนื่อยชายหนุ่มก็เดินช้าๆไปยังซีกตะวันตกของเรือนเทา จะเอาโถลายครามเข้าไปเก็บที่ห้องตามเดิม กระนั้นก็พบว่าสร้อยฟ้าคงมาซ่อมกุญแจบ้านแล้ว เพราะมันล็อกไว้เสียแน่นหนาไม่เหลือสภาพเดิมที่เขาใช้จอบฟันไว้เสียเละอย่างคราวก่อนซ้ำจอบนั้นก็ไม่อยู่ที่เดิมเสียด้วย
    พาทิศหัวเสียเดินกลับไปยังซีกตะวันออก วางโถลายครามลง แล้วเอื้อมมือไปจะเปิดประตูก็พบว่าประตูล็อกไว้อีกเช่นกัน
   “คุณพาทิศหรือ” เสียงคนแก่คนหนึ่งดังขึ้น ชายหนุ่มหันไปก็พบว่าเป็นลุงอิ่ม ลุงอิ่มเห็นชายหนุ่มอยู่ในสภาพเปียกปอน ก็ตกใจแต่ไม่อยากซักอะไร ตาเหลือบไปเห็นโถลายครามที่วางไว้แทบเท้าก็ตกใจหนักเข้าไปใหญ่ พาทิศเอามันออกมาจากบ้านได้อย่างไร ในเมื่อไม่เคยมีใครเคยเอาอะไรแม้แต่เศษผ้า หรือกระดาษสักแผ่นออกไปได้เลย ลุงอิ่มร้อง “นี่มันอะไรกัน”
    “ผมไม่มีเวลาอธิบายครับลุง ช่วยเปิดประตูบ้านให้ผมหน่อย”
    ลุงอิ่มมองพาทิศขวางๆ ไม่รู้ว่าจะไว้ใจดีหรือไม่ สุดท้ายความใจอ่อนประสาคนแก่ก็เอาชนะความสงสัยได้ ลุงอิ่มเปิดประตูให้พาทิศเข้าไปในที่สุด
    พาทิศเห็นบ้านหลังนั้นก็รู้สึกร้อนผ่าวที่ขอบตา ราวกับว่าจะร้องไห้โฮออกมาง่ายๆตรงนั้น เขาไม่ได้ยินลุงอิ่มถามว่า เขาเอาเครื่องลายครามมาจากไหน ก็เลยเดินเอาโถสองใบวางไว้ที่เชิงบันได “ลุงมีเทียนหรือเปล่าครับ”
    “มีอยู่ในห้องพระ คิดจะทำอะไรหรือคุณพาทิศ”
    “ขอบคุณมากครับว่าจะไหว้พระ” เขาว่า เดินไปหยิบโถลายครามพร้อมจะเดินขึ้นไปข้างบน ลุงอิ่มก็ทักขึ้น
   “อย่าโกหกคนแก่เลย จะทำอะไรผมไม่ว่าหรอก แต่ผมเขม่นตาขวาชอบกลเหมือนจะมีเรื่องร้ายๆ เกิดขึ้น คุณพาทิศระวังตัวให้ดีล่ะ” ลุงอิ่มว่า ชายชราหันกลับมามองเรือนเทาเต็มตาเมื่อเดินกลับออกไป เขาสังหรณ์ใจอย่างไรไม่รู้ว่าเขาจะไม่ได้เห็นเรือนเทาหลังนี้อีกเลย ครั้งนี้เป็นครั้งสุดท้าย
    ในใจพาทิศเต้นไม่เป็นจังหวะ เขาอยากรู้เหลือเกินว่าเขาเป็นใคร เขาอยากเจอเส็ง อยากให้เรื่องมันจบลง แต่ว่าหากเรื่องมันจบลงจริงๆล่ะ แล้วเขาจะทำอย่างไรกับชีวิตเขาต่อไป แต่งนิยายออกมาสักเล่มหนึ่งหรือ แล้วก็เท่านั้น ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นในชีวิตอีก กลับไปใช้ชีวิตเสเพลตามเดิมหรืออย่างไร
     เขาได้ยินเสียงตัวเองก้องในหูว่า
    “ณัฐไปอยู่กับเราที่บ้านนะ เราจะไม่ทิ้งณัฐไว้คนเดียวอีกแล้ว”
    พาทิศนึกออกในที่สุดว่าเขาอยากทำอะไรที่สุดในชีวิต เขา อยากพาณัฐมาอยู่ที่นี่กับเขา ครองรักกันให้นาน รักณัฐเพียงคนเดียวเรื่อยไป ทดแทนให้ความรักของหลวงพินิจและเส็งที่เคยเป็นไปไม่ได้ในครั้งนั้น

    เทียนสีเหลือง ตั้งอยู่ได้ด้วยน้ำตาเทียนบนโต๊ะไม้เล็กๆ ที่หัวเตียง พาทิศนั่งขัดสมาธิบนเตียงสี่เสานั้นเอง ข้างๆเขาเป็นโถลายครามสองใบเจ้าปัญหา ชายหนุ่มวางมือขวาทับมือซ้าย เพ่งที่เปลวเทียนอย่างไร้จุดหมายเขาไม่รู้ว่าการเพ่งเตโชกสิณมันทำได้อย่างไร แต่เท่าที่ฟังจากจิตรา และสร้อยฟ้ามามันก็คล้ายๆอย่างนี้ เขาลองดูอย่างลองผิดลองถูก
    จ้องเปลวไฟไป พาทิศก็เพิ่งจิตถึงเส็งไปเหมือนเวลาเขากำหนดจิตตอนเข้านอน ที่จิตราเคยให้ทำคล้ายเป็นแบบฝึกหัด มองแต่เปลวไฟที่วูบวาบไปมาจนตาเบลอ กระนั้นก็รู้สึกว่าสมาธิแกร่งกล้ามากกว่าทุกครั้ง พาทิศมองเลยเปลวไฟไปข้างหลัง ตรงกำแพงที่กั้นห้องนี้ กับห้องที่เส็งตาย เพียงจ้องกำแพงที่ไม่หนาเท่าใดนักเท่านั้นเอง พาทิศรู้สึกเหมือนกำลังเคลิ้มหลับ รู้สึกวูบที่หน้าท้อง เหมือนมีคนมาจับเอาเครื่องในของเขายืดขยายออกแล้วกระชากสุดแรงเหมือนเวลาเร่งเครื่องรถยนต์
    พาทิศพบว่าตัวเองยังอยู่ในห้องนั้นไม่ได้ไปไหน แต่ความรู้สึกบอกเขาว่าเขาได้กลับมาในอดีตอีกครั้ง เขามองออกนอกหน้าต่าง ตรงนั้นไม่มีโรงแรมเกต ออฟ พาราไดส์อยู่อีก แต่เป็นเพียงละเมาะไม้ไกลสุดลูกตาเท่านั้น ชายหนุ่มเดินไปที่ประตู จะเปิดออกข้างนอกไปยังห้องข้างๆ ก็พบว่าเขาเปิดประตูไม่ได้ จึงเดินกลับมาที่เตียง นั่งลงอย่างหงุดหงิด
    กลับมาในอดีต แต่ไม่เห็นอะไร ทำอะไรไม่ได้เลยเนี่ยนะ
    แล้วชายหนุ่มก็นึกขึ้นได้ เขาเคยมองลอดผ่านรูเล็กๆที่พื้นตรงนี้ไปยังห้องฝั่งโน้นนี่นา คราวนี้ หากลองดูอาจจะเห็นหรือเปล่าว่า อีกฝั่งคืออะไร ไวเท่าความคิด พาทิศ รีบวิ่งเข้าไปแนบหน้าลงกับรูนั้นก็พบกับภาพที่เห็น และเสียงที่ได้ยินก็ทำให้เขาเกือบจะผงะถอยหลัง  “เรื่องนี้จะตายที่นี่หรืออ้ายเส็ง มึงนั่นแหละที่จะต้องตายที่นี่!” เขาเห็นเหตุการณ์ตอนที่ เส็งผลักหยาดแล้วออกวิ่ง ก่อนที่เทิดจะเข้ามาขวางไว้เสียก่อน ชกเส็งเต็มแรงจนล้มลงกับพื้น จากนั้น หยาดก็เซไปชนกับแจกัน พอลุกขึ้นได้หล่อนก็ฟาดแจกันดินเผานั้น เข้าที่หัวของเส็งอย่างเต็มแรง จนหล่อนเองก็ล้มลงไปนอนกับพื้น
พาทิศพบว่าเมื่อหยาดลุกขึ้นเขาก็ลุกตาม แล้วกำแพงตรงนั้นก็หายวับไป กลายเป็น เขาลุกขึ้นมายืนประจัญหน้ากับหยาด หญิงสาวตกใจที่เห็นเขาเหมือนตอนที่หล่อนตกใจครั้งที่ฆ่าเส็ง ในขณะที่พาทิศก็ตกใจที่เขาเห็นหยาดชัดเจนราวกับยืนอยู่ต่อหน้ากันจริงๆ เขาหันไปข้างหลังก็พบว่าห้องนั้นไม่ใช่ห้องนอนของหลวงพินิจ แต่เป็นห้องน้ำที่เกิดเหตุที่เส็งตาย เมื่อหันกลับมาก็พบกับหยาดที่เพิ่งหันกลับมาจากการหันหลังเช่นกัน พาทิศยกมือซ้ายขึ้น หยาดก็ยกมือขวา แล้วเขาก็เข้าใจ  เขาไม่ได้กำลังยืนประจัญหน้ากับหยาด เขาประจัญหน้ากับตัวเองอยู่หน้ากระจกเงา เขา พาทิศ ไพศาลเสนีย์วงศ์ คือ หยาด ลูกสาวเจ้าพระยาไพศาลเสนีย์!
ร่างของเส็งที่นอนจมกองเลือดอยู่แทบเท้าเขาลุกขึ้นมาอย่างน่าสยด สยองเลือดไหลย้อนกลับเข้าร่าง กลายเป็นเส็งที่อยู่ในสภาพปกติดี กระนั้นก็ดูดีกว่าที่เขาเคยเห็นในนิมิต เป็นจิตที่สะอาดบริสุทธิ์ของหนุ่มน้อย
“จำตัวเองได้แล้วหรือขอรับ คุณหยาด”
ปัง! ลมพัดหน้าต่างกระชากเปิดออก แรงลมทำให้เทียนไขเล่มนั้นตกลงบนพรม ไฟติดขึ้นอย่างง่ายดาย ร่างของพาทิศที่นั่งนิ่งอยู่นั้นปลอดภัยดี แต่เรือนเทานี่สิ ชั้นบนที่เป็นไม้ กำลังลุกเป็นไฟ!

************************************************************

[pinkky_kiku]

ไม่แน่ใจลงจบรึยังอ่ะคะ แต่รออยู่นานยังไม่เห็นมาอ่ะ
ถ้าเราตอบคั่นเด๋วมาลบนะคะ ขอเม้นก่อน อิอิ
สรุปว่า พาทิศ เป็นหยาดหรอ 
ไอ้หยา ผิดคาดนึกว่าเป็นคุณหลวงซะอีกอ่ะ

[samsoon@doll]

กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

[อิสระ]

เป็นหยาด!!!!!
โอก๊อด!!!!!!!!!!!!
แล้วจะจบยังไงเนี่ย?
พาทิศคงไม่ตายเพราะต้องชดใช้กรรมนะ

[dezzetoeiiz]

แฮร๊ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย เราทายถูกด้วยย  

แต่คราวนี้ดูท่าทางจะเจอศึกหนักนะพาทิศเอ๋ย ... เหอะๆๆๆๆ
ถ้าเรือนเทาไหม้ไป ของที่เป็นสิ่งดูต่างหน้าทั้งหมดก็ย่อมไหม้ไปด้วย แล้วทีนี้ละพรหมลิขิตจะบันดาลชักพาให้คุณหลวงกับเส็งมาเจอกันได้อย่างไร

ในเมื่อพาทิศคือหยาด แล้วเหตุใดจึงอยากเจอเส็ง ทั้งๆที่จิตในชาติที่แล้วควรตั้งไว้ว่าอย่าได้พบอย่าได้เจอกันอีกมากกว่า
แต่ในเมื่อจะได้พาเส็งไปผุดไปเกิด ก็เป็นเรื่องที่ดี อย่างน้อยรักในชาติก่อนไม่สมหวัง ก็ขอให้ชาตินี้ได้สมหวังเถอะ  
แก้ความเข้าใจผิดของเส็งได้ แต่จะแก้ความเข้าใจผิดของคุณหลวงได้ยังไง ตอนนี้ยังไม่รู้เลยว่าใครเป็นคุณหลวง
หวังว่าจะไม่ใช่ ณัฐ กับสร้อยฟ้าหรอกนะคะ -*- .. เอ๊ะ .. แล้วตกลงคุณหลวงไปเกิดแล้วแต่เส็งยังไม่ไปเกิดใ่ช่ไหมคะ ?
ไม่งั้น ตอนนี้ให้เส็งไปเกิด แต่คุณหลวงเกิดนานแล้ว กลายเป็นโชตะไปนะ ???  

[Pamphlet]

เอ่อ...แอบอึ้ง
พาทิศเป็นหยาดหรอกรึนี่ 
ตอนนี้ช่วยไขข้อข้องใจให้ได้เยอะแต่ก็ออกจะหักมุมนิดหน่อย
เหมือนกับว่าพาทิศเกิดมาเพื่อใช้กรรมจริงๆเลยแฮะ
ในชาติที่แล้วเลวซะแต่ชาตินี้พอจะเป็นคนดีก็ต้องมาชดใช้ซะอีก
จะรออ่านตอนต่อไปนะคะ

[ซึมลึก]

อ่านมาถึงตอนนี้แล้ว ต้องขอชมนิยายเรื่องนี้ด้วยใจจริงเลยครับ
ถือเป็นการเขียนที่วางพล็อตได้เยี่ยมมาก ไม่ว่าจะเป็นการใช้สำนวนภาษา
การศึกษาค้นคว้าหาข้อมูลเพิ่มเติมเพื่อนำมาประกอบในเรื่อง
ทั้งหมดที่กล่าวมาก็สามารถทำได้อย่างลงตัวด้วย
และที่จะไม่กล่าวถึงเลยคงไม่ได้นั่นก็คือ การหักมุมของเรื่อง
สามารถทำได้อย่างลงตัวมากๆๆ เลยครับ เป็นการเพ่ิมเสน่ห์ให้กับนิยายเรื่องนี้อีกเท่าตัว
(เพราะนิยายส่วนใหญ่คนอ่านมักจะคาดเดาได้ว่าใครเป็นใคร...ตั้งแต่ต้นเรื่องหรือกลางเรื่องแล้ว)
แต่เรื่องนี้กลับนำการหักมุมแนวสืบสวนสอบสวนฮาร์ดคอเข้ามาผสมผสานเข้าไป...
ขอบคุณสำหรับนิยายดีๆ ครับ

[kwa]

ตอนนี้ตื่นเต้นมากๆค่ะ ลุ้นตลอดว่าพาทิศจะเป็นใคร  แสดงว่าที่พาทิศพาตัวเองมาเกี่ยวข้องด้วยคือแรงแค้นของเส็งแน่ๆ โฮกกกก วางพลอตได้สุดยอด ลุ้นมากๆ

แต่ถ้าหยาดเป็นพาทิศ แล้วเทิดเป็นใคร ณัฐเหรอ??? ยังมองไม่เห็นว่าใครจะคือคู่คุณหลวงกับเส็ง  แต่คุณหลวงใจร้ายอ่ะ ยังไม่ทันสืบสาวราวเรื่องเลย โกรธเส็งซะงั้น ฮึกกกกก

[tawan]

เหนื่อยจังเลยอะ

 

[VitamiN]

ทายถูก!! กรี๊ดดดด
เจ๊หยาดสั่งเจาะรู ชาตินี้เลยเป็นโรคจิตชอบแอบดูไปเลย กร๊ากกก

ฉะนั้นแล้ว คุณหลวงล่ะเจ้าคะ เกิดมาเป็นผู้ใด
เดาว่าณัฐ น่าจะเป็นเทิด

แหง่ม ลุ้นมากง่ะ  ใกล้จบแล้วสิเนี่ย

[pp_song]

เอ่อ งงตอนจบนิดๆแฮะ

หมายความว่าไฟไหม้รึ

แล้วตกลงพาทิศคือ คุณหยาด ?

 

[O_cha]

ทำไมเอ็งน่าสงสารเยี่ยงนี้เส็งเอ๋ย  ตายแล้วยังไปมัวแต่หวงของๆ เค้า อุตส่าห์ไม่ไปผุดไปเกิดรอเค้ามารับ  เค้าก็ยังมาหมดอาลัยซะดื้อๆ หนีไปเกิดซะอีก   

หยาดนี่เห็นแก่ตัวตั้งแต่ต้นจนจบเลย  แต่บุญเก่าเธอก็แรงจริงๆ ทั้งที่โกงสมบัติเค้ามาขนาดนั้น เกิดใหม่ก็ยังมาเป็นลูกเศรษฐีอีก

ถ้าหยาดมาเกิดเป็นพาทิศ งั้นเทิดก็คงมาเกิดเป็นณัฐสินะ ถึงได้ตามรักพาทิศตั้งแต่เด็กตามคำอธิษฐานของหยาด(อธิษฐานได้เห็นแก่ตัวมาก  แทนที่จะขอให้ได้เกิดมารักกัน ดันมาขอให้เค้ามารักมาหลงตัวตั้งแต่เด็ก)

ว่าแล้วก็เชียร์ไม่ลงเลยคู่นี้ (ทั้งๆ ที่ผมเชียร์ พาทิศ กับ ณัฐ มาตั้งแต่ต้นแท้ๆ  )

ผมอินมากเลยนะเนี่ย  แนะนำให้เปลี่ยนชื่อเรื่องเป็น "เหตุเกิดจากรู...หยาด" ดีกว่าครับ

[iforgive]

พลิกล็อกอย่างแรง  พาทิศคือหยาดกลับชาติมาเกิด  สุดยอดจริง ๆ คนแต่งเนี่ยะ
+1 ให้หน่อยเถอะ

[*SparklinG*]

กรี้ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด ด้วยคน สรุปว่าหยาดรึนี่่...

[Miku]

กรี๊ด ม่ายนะ ผิดคาดอย่างแรง
แล้วคุณหลวงล่ะ คุณหลวงอยู่ที่ไหน คัมแบค พลีสสสสสสส



ps. ถึงว่าทำไมพาทิศเกิดมาชาตินี้โรคจิตชอบส่องรู

[zeen11]

หักมุมอย่างนึกไม่ถึงจริงๆ 

พอรู้ว่าพาทิศคือนังหยาดแล้ว เชียร์ให้มีความสุขไม่ลงจริงๆ ค่ะ ขอให้ใช้กรรมต่อไปอีกหลายๆ ชาติเถอะนะ อย่างที่ข้างบนบอกว่า อธิษฐานก็ยังเห็นแก่ตัวสุดๆ อะ รักใครไม่เป็นนอกจากตัวเองจริงๆ


แล้วสรุป คุณหลวงไปเกิดเป็นใครละเนี่ย แล้วเส็งจะได้เจอคุณหลวงไหม โอ้ยยยยยยยยยยยย ลุ้น

[ิbadbad]

ไม่รู้จะเชียร์พาทิศต่ิอรึป่าว
อย่างนี้เค้าเรียกทั้งรักทั้งเกลียด

[ชะรอยน้อย]

อร๊าาา ลุ้นค่ะลุ้น จะจบยังไงอ่าเนี่ย  ขอให้เส็งกับคุณหลวงเข้าใจกันเหอะ

[kitty]

 :serius2:ค้างงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง


พาทิศกะณัฐๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[JJHJJH]

แล้วไงต่อๆๆๆ ไฟไหม้แล้วอ่า >.<

[darling]

+1 ให้ไรเตอร์ กลับมาต่อไวไวน้า 

[MaeMoo]

ตื่นเต้นมากกกกกกกก

ถึงจะเดาถูกว่าพาทิศคือหยาด
แต่เดาไม่ถูกเลย ว่าจะจบยังไง

คนแต่งคะ เก่งมากเลยค่ะ

+1ให้เลยนะคะ

[iforgive]

กลับมาอ่านอีกรอบตอนเช้า  และเห็นด้วยกับหลาย ๆ คนที่บอกว่าณัฐก็คือเทิดกลับชาติมาเกิด
เพราะไม่ว่าพาทิศจะเป็นยังงัย  ณัฐก็ยังวาดภาพรอแต่พาทิศคนเดียวเท่านั้นจริง
ตอนนี้มานั่งคิดว่าใครนะที่จะเป็นคุณหลวง  ประเด็นอยู่ตรงที่ว่า  คุณหลวงขอให้ได้เกิดมาอยู่ใกล้กับเส็งแต่จำเส็งไม่ได้อีกต่อไป
ทำให้นึกไม่ออก  ที่อยากให้เป็นก็คือชาตินี้ไม่มีคุณหลวง  แต่พาทิศได้มาปลดปล่อยเส็งให้ได้ไปเกิด
ส่วนหยาดก็ใช้กรรมไป  และชาติต่อไปที่คุณหลวงกับเส็งจะได้เจอกันอีกครั้ง
ถ้าคนแต่งอยากให้จบแบบมีความสุขนะ  แต่ถ้าจะจบด้วยแต่ละคนต่างก็ใช้กรรมในชาตินี้
สำหรับเราแล้วก็ถือว่า  จบบริบูรณ์แล้วล่ะ 
ต้องขอบคุณคนแต่งจริง ๆ เรื่องนี้หลายรสมาก  ภาษาก็สวย  เล่าเรื่องก็ดีมาก
มีหลายจังหวะให้ลุ้น  และหักมุมได้อย่างคาดไม่ถึง  ชวนให้ติดตามจริง

[V_we]

เดาถูกกับเค้าด้วยวุ้ย เป็นหยาดจริงๆ ด้วย
 
ว่าแต่เรื่องจะเป็นยังไงต่อล่ะนี่
ต่อด่วนเลยค่ะ
ค้างคามากมาย