ขอโทษจริงๆครับ เมื่อวานผมทำงานพิเศษกลับมาก็ ตี 3 แล้ว เลยไม่มีเวลาเขียน ผมเขียนต่อแล้วนะคราฟ ถ้ามันไม่โดนก็ขอโทษด้วยครับ เพราะ ผมไม่ค่อยจะโรแมนติก มันไม่มีใครโรแมนติกเลยสักคน
----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
เสียงที่พวกเมิงไม่อยากได้ยิน
เวลาผ่านไปนานเท่าไรไม่รู้ (เพราะไม่ได้สนใจกำลังบ้าอำนาจ) แล้วก็มีเสียงรถมอเตอร์ไซค์ทยอยกันเข้ามาในพื้นที่เห็นนี้ ความมืดถูกแทนที่ด้วยแสงไฟจากหน้ารถ คันแล้วคันเล่า จนผมสามารถก่ะด้วยสายตาว่า น้องๆมันลุกขึ้นหมดแล้ว นั้นก็หมายความว่า ทั้งพี่ทั้งน้องมารวมอยู่กัน ณ ที่นี้แล้ว
“เกิดอะไรขึ้นครับพี่ โอมห์” รุ่นน้องปีสอง เดินเข้ามาถามผม ด้วยสีหน้าไม่พอใจ
“พี่ว่าเราถามน้องเราดีกว่าไหม ว่ามันเกิดอะไรขึ้น ........................ อ๋อพี่ลืมไปว่าพวกเราไม่คุยกัน” ผมฉีกยิ้มที่มุมปากแล้วเดินมาบอกให้ไอ้ไนท์เรียกพวกมันเข้าแถวกันทั้งสองปี
“09 ว่าที่ 10 จัดแถว ” เสียงคนเกือบๆร้อยคนวิ่งกันไปมา พยายามหาที่ลง แต่ก็ยังดูเกาะกันเป็นกลุ่ม ระหว่างชั้นปีกันอยู่
“พวกสู(แปลว่าพวกเมิง) เป็นอะไรกัน รับน้องมาด้วยกัน 5 วันมันไม่มีอะไรดีขึ้นเลยใช่ไหม กรูไม่รู้ ว่าพวกเมิงทะเลาเรื่องอะไรกัน แต่เมิงเห็นอะไรนั้นไหม คงลืมไปแล้วสินะ ไอ้ป่าบอนเนี่ย ได้ คืนนี้พวกมเงได้เจอแน่” ไอ้ไนท์พวก ทิ้งไว้ให้กรูเองก็กลัวไปด้วย แล้วก็ยกหน้าที่มาให้ผม
“ปีสองครับ วันนี้น้องรู้ไหมครับว่าพวกปี หนึ่งไปเจอเหตุการณ์อะไรมา ไม่ต้องเสือกตอบนะไอ้โอบ” ผมดักทางไอ้โอบไว้
“ไม่มีใครรู้เลยใช่ไหม ” ยังอยู่ในสถานะเงียบ
“ในเมื่อไม่มีใครตอบ”
“09 จัดแถว” เหียแล้วเสียงดังออกมาจาก ป่าบอน (ป่าบอน ในความหมายผมนี้ คือ ทางที่น้ำจะใช้ไหลผ่าน แต่มันเสือกมีบอนขึ้นเยอะมากๆ ดินด้านล่างเป็นโครน ซึ่งคงดีต่อสุขภาพผิวแน่ๆ ) มันเอาจริงๆไงว่ะเนี่ย ไอ้ไนท์
“อะไรเมิงไอ้โอมห์ กรูอยู่นี้ ” ไอ้ไนท์ตอบ
“ถ้าเมิงอยู่นี้แล้วใครรียก แถวว่ะ” ผมมองไปหาที่มาของเสียง แต่ก็มองไม่เห็น เพราะมันมืด เห็นแต่เป็นเงาคน
“หมอบ พวกเมิงหมอบลงไปเลย” ชิหายใหญ่แล้วผมรีบวิ่งไปดูที่ดงบอน
“ไอ้มิ๊ก มาได้ไงเนี่ย” นั้นละครับ คือไอ้มิ๊ก
“ทำไม น้องกรู กรูจะห่วงมันบ้างไม่ได้ไงว่ะ”
“พวกเมิงเป็นอะไรกัน ยังเห็นพวกกรูเป็นพี่อยู่ไหม” ไอ้มิ๊กตะโกนถามรุ่นน้อง
“คะ ....ครับ” เสียงรุ่นน้องตอบแบบออกมาแบบไม่เต็มเสียง
“ก้มหน้าไป เอาหน้าพวกเมิงมองดิน ไม่ต้องมามองหน้ากรู กรูเป็นรุ่นพี่เมิง ไม่ใช่เพื่อนเล่น” มิ๊กมันเป็นคนแบบนี้อยู่แล้ว ปรกติ เวลามันรับน้องก็จะรับหน้าที่เป็นพี่ว๊าก
“ขบเฟืองไป ขบไป” (การขบเฟืองคือการให้เพื่อนหัวแถวกลิ้งทับบนตัวเรา แล้วก็ไปหยุดที่ปลายแถว คนต่อไปก็จะกลิ้งทับกันไปเรื่อยๆ จนกว่าจะมีคำสั่งให้หยุด)
“มิ๊กกรุไปก่อนนะ ” ผมบอกมันแล้วก็เดินออกมา ทนดูไม่ได้จริงๆ มันสงสารเดียวจะใจอ่อน ผมเดินออกมาจากดงบอนเพื่อที่กลับมาหาน้องปี 1 อีกครั้ง ดูเหมือนตอนนี้ต่างคนก็มองหาว่ารุ่นพี่ปีสองหายไปไหน ก็ดงบอนมันลับตาคนนิครับ
“น้องครับ พี่ถามพวกน้องจริงๆว่าน้องรัก พี่น้องไหม ”
“น้องรักในคณะวิศวะของเราไหมครับ”
“น้องอยากเห็นระบบสี่ปีของเราพังไปด้วยเรื่องโง่ๆพวกนี้รึไงครับ”
“พี่เองก็คงต้องบอกคำเดิมว่าพวกพี่ไม่รู้หรอกนะครับว่า อะไรที่ทำให้พวกน้องสองปีทะเลาะกัน แล้วพี่เองก็ตัดสินไม่ได้ว่าใครผิดรึว่าถูก” ผมพูดไปก็จะร้องไห้ เพื่อนๆมายืนอยู่ข้างหลังคอยให้กำลังใจ
“แต่ในเหตุการณ์วันนี้พี่เห็นว่า รุ่นพี่ปี 2 ผิด พี่ถึงลงโทษพวกเขาแบบนี้ มันก็สุดแต่พวกน้องแล้วว่าจะให้อภัย พี่ของเรารึเปล่า” พุดเสร็จผมก็บอกให้ไนท์วิ่งไปที่ดงบอน แล้วเรียกแถว รุ่นน้องไปที่นั้น
“ว่าที่ 10 จัดแถว หน้ากระดานนะครับน้อง“ รุ่นน้องรีบวิ่งไปเรียงแถวหน้ากระดาน ที่ริมตลิ่งป่าบอน โดยที่เพื่อนผมยังให้รุ่นน้องยืนหันหลังให้กับดงบอน
“09 ครับ ที่ยืนอยู่บนนี้ใช่รุ่นน้องพวกคุณไหมครับ..............”
“รึว่าพวกมันเป็นแค่ คนที่ทำให้พวกคุณพลอยซวยต้องมาโดนทำโทษวันนี้ ” ไม่มีเสียงตอบรับจากน้องปีสอง ทุกอย่างดูเงียบมากๆ ได้ยินแม้กระทั่งเสียงรถที่วิ่งอยู่บนถนนใหญ่
“ว่าที่ 10 ซีรีย์” ผมสั่งรุ่นน้องปี 1 อีกครั้ง
“ซีรีย์”
“ปฏิบัติ” นี้ถือว่าเป็นคำสั่งที่น่ากลัวมากๆ เพราะไม่รู้จำนวนในการลงโทษ ทำไปเรื่อยๆ
“09 ลุก” สภาพแต่ละคน ดูแย่มากๆ มือนิเกาทุกส่วน ของร่างกายไม่มีใครอยู่นิ่งจริง ก็มันคันนิครับ ผมรู้เพราะผมเองก็เคยโดน วันนั้นผมจำได้ว่า แก้ผ้าแบบถอดทุกอย่างเลย ล้างน้ำในคณะ ต่อๆๆดีกว่า
“พวกเมิงดู มองขึ้นไป ไอ้คนที่ยืนอยู่บนตลิ่งเนี่ยใช่น้องพวกเมิงไหม วันนี้น้องพวกเมิงเกือบโดนตีนของเด็กคณะอื่นเหยียบ หน้ามาพวกเมิงไปอยู่ที่ไหน ” ไอ้มิ๊กเริ่มแล้วครับ เอาจริง เสียงดัง ฟังชัด
“รึเป็นเพราะมันไม่ใช่น้องพวกเมิงแล้วใช่ไหม ปล่อยให้มัน โดนทำโทษจนตายไปเลยดีไหม ” ตอนนี้น้องปีหนึ่ง ลุก นั่ง ได้สักพักแล้ว บ้างคนเริ่มจะไม่ไหว ต้องให้เพื่อนหิ้วแขนเพื่อที่จะยังสามารถถูกลงโทษต่อไปได้
“โอมห์กรูว่าพอเถอะ เดี๋ยวน้องเป็นอะไรไปนะโว้ย” เสียงเพื่อนผู้หญิงในห้องของผมเริ่มสงสาร มาขอให้ผมหยุดแล้ว
“เมิงรอดูเถอะ ใกล้แล้วละ ไอ้ที่กรูรอ เมิงดูนะ ไอ้ปีสองบ้างคนเริ่มจะใจไม่ดีแล้ว นั้นไง แม๋งน้ำตาซึมละ “ เล่นกับใจคนเนี่ยมันยากจริงๆนะครับ ผมกำลังรอช่วงเวลาที่สำคัญ
“พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ” เสียงรุ่นพี่ที่ค่อยๆเปล่งออกมาพร้อมกัน แต่ผมก็ยังไม่สั่งหยุด ให้พวกมันพูดไปเรื่อยๆ
จน
จน
จน
จน
จน
โครม !!!!!!!!!!!!!!!!! แบบที่ผมคิดจริงๆ ปีสอง ค่อยๆทิ้งตัวลงไปในกองโครนที่ละคน จนเกือบครบ ตอนนี้ทุกคนก็กลับมานอนจมกองโครนกันอีกครั้ง
“ว่าที่ 10 หยุด” ไอ้ไนท์สั่ง ให้น้องหยุด
“หันมาหาพี่พวกเมิง ”
“พวกเมิงได้ยิน พวกเขาไหม ที่เขาบอกว่าขอโทษพวกเมิง พวกเมิงได้ยินไหม ” ไอ้มิ๊กว๊ากต่อ
“เมิงคิดว่าพวกเขาโกหกเมิงไหม เมิงคิดว่าเขาจะมาเอาคืนพวกเมิงไหม”
“พวกเมิงกลัวว่าจะโดนทำทาไหม ถ้าให้อภัยพวกมัน ” มันก็แน่นอน อยู่แล้ว ทำให้กรูต้องมาโดนลงโทษนิว้า กรูอุตสาห์นอนอยู่ห้องดีๆ (ผมคิดแทนปี2นะ)
“พวกเมิงจะให้อภัยมันไหม รึว่าพวกเมิงอยู่แบบนี้มันสบายกว่า ไม่ต้องมีรุ่น ออกจากระบบไป อยู่กันแค่นั้นดูแลกันเอง”
“09 ขบเฟือง” เอาอีกแล้วคำสั่งโรคจิต
“ทำไปจนกว่าน้องเมิงจะให้อภัย” ชิหาย แล้วมันจะให้ไหมนะ ตอนนี้ น้องๆเริ่มหมุนทับกันอีกครั้ง สภาพเริ่มดูไม่ได้แล้ว เพราะว่ามันหนักมากจริงๆสำหรับวันนี้
อยู่ดีๆ ไอ้มิ๊ก ก็ล้มลงไปต่อหน้าต่อตาทุกคน
“เห้ยไอ้มิ๊กโดนเจ้าที่เล่น” เสียงเพื่อนผมล้อมัน
“พวกเมิงไม่ต้องหยุดทำตามคำสั่งไป” ผมสั่งน้อง แล้วก็รีบไปดูไอ้มิ๊ก
“มิ๊กๆ มิ๊กๆ” ผมอยากจะเอามันขึ้นหลังนะ แต่ แต่ ผมเอาขึ้นไม่ไหว ตัวมันใหญ่กว่าผม
“ไนท์เอามันไปที่โต๊ะให้กรูหน่อย” ผมวานขอให้ไนท์ช่วย
“พวกเมิงดูน้องนะ”
“มิ๊ก มิ๊ก เมิงเป็นไรป่าว ” มันให้มันนอนตักผมแล้วก็ ตบๆๆ ตีๆๆ เขย่าๆๆ มัน สักพักมันก็ลืมตา
“กรูแค่มึนๆหัว แล้วกรุเป็นไรไปอะ”
“เมิงแค่ล้มไป ดีสะที่ไม่ไปจมกองบอน ไม่งั้นได้นอนเกา กันแย่แน่ๆ” ตอนนี้มันดูเหมือนเด็กมากๆ หน้าแดง ตาใสปิ๊ง
“กรูว่าเรากลับกันดีไหม เรื่องน้องเดี๋ยวทิ้งไว้ให้ไนท์จัดการ” ผมเป็นห่วงมัน
“กลัวกรูตายรึไง ” ปากดีอีกเมิง
“ป่าว กรูแค่ไม่อยากอยู่ห้องคนเดียว” ผมบอกมัน แล้วกำลังจะลุกขึ้นไปบอกไอ้ไนท์
“เมิงจะรีบลุกไปไหนเนี่ย กรูป่วยนะอยากหนุนต่อ ” มันยังอ้อนอยู่ (อ้อนตีนนะครับ)
“ไปหนุนตักเมียเมิงดีกว่าไหม”
“ไนท์ ” ผมกำลังจะเรียกมัน แต่ภาพที่เห็น กลับเป็นภาพที่ผมอยากจะเห็น
รุ่นพี่กับรุ่นน้องเข้ามาหากันแล้ว ตอนนี้ น้องถอดเสื้อ เอามาเช็ดหน้าให้พี่มัน ผมงงว่าพวกมันไปคืนดีกันตอนไหน แล้วทำไม ผมถึงไม่ได้ยินคำว่าให้อภัยจากปากน้องปี 1
“มันลงไปของมันเองนะเมิง อยู่ดีๆก็กู่กันลงไปหาพี่มันแล้วก็กอดพี่มัน แล้วบ่นอะไรกันก็ไม่รู้” ไอ้ไนท์บอกผม
แอบเห็นเพื่อนๆผมยืนน้ำตาซึม ผมเห็นว่าทุกอย่างมันดูปรกติแล้ว เลยขอตัวกลับ
“น้องๆครับ เจอกันวันขึ้นดอย” ผมบอกรุ่นน้อง แล้วฝากไนท์ ให้ไปบอกน้องดอบว่า เอารถพี่มิ๊กกลับไปด้วย
“ขอบคุณครับพี่ โอมห์ ขอบคุณครับพี่โอมห์”
“ขอบคุณครับพี่มิ๊ก ขอบคุณครับพี่มิ๊ก” เสียงน้องตะโกนขอบคุณมาตามหลัง
“ มิ๊กกลับกันดีกว่าหิวข้าวแล้ว ” ผมบอกมิ๊กแล้วมันก็เดินตามมาขึ้นรถ
ระหว่างทางกลับ มิ๊กมันไม่พุดอะไร มันหลับรึเปล่าผมไม่รู้ แต่มันเอาหน้าซบที่หลังผม แล้วมือก็มาเกาะเอวผม เหมือนทุกครั้งตอนที่เรายังเป็นเด็กๆ
“ขอบคุณว่ะโอมห์” มันบ่นออกมาเสียงอยู่ในลำคอ
“อะไรว่ะมิ๊ก” Zzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzzz ไม่มีเสียงตอบรับ สงสัยจะหลับไปสะละ
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก
