หัวข้อ: ที่ผูกพัน...ของสองใจ [ตอน 24: 21-09-53] รวมรูปหน้าแรกครับ

[sayajang]

ไม่ผิดหวังจริง ๆ เลย ชอบเรื่องนี้อีกเรื่องแล้ว

[nonae]

รอตอนต่อไป...

[wan]

จากความเข้าใจผิด กลับกลายเป็นความอยากช่วย
ได้รู้ ได้เห็น ความเป็นไปของไผ่ ทำให้ติน ตัดสินใจช่วยอย่างไม่ลังเล
มาดูการพัฒนาการของคนทั้งสองว่าจะไปในทิศทางใด
เป็นกำลังใจให้ บีบี + นะ ติดไว้ก่อนรอเวลาครับ 

[jasmin]

แอบปลื้มพระเอกเรื่องนี้อ่ะ
ถึงจะขี้โวยวาย แข็งๆ แต่อบอุ่น น่ารักเป็นบ้าเลยอ่ะ
ชอบ  น้องไผ่ก็ดูซื่อๆน่ารักอ่ะ
+1 ให้บีบี 

[getto]

 :กอด1:พี่บี่บี๋
ตินซึน ไผ่น่ารักจริงๆ

[hotladyanyavee]

รักเริ่มต้นและผลิบาน ขอบอกว่าเริ่มจากไม่ชอบขี้หน้ามาเป็นช่วยหรือ พร้อมปลูกต้นรัก
ชอบแนวนี้จัง

[nevergoodbye]

อ๊ายยยยยยย
น่ารักมั๊กๆๆๆ อยากอ่านต่อแล้วค่ะ ><!~
รีบมาอัพเร็วๆน๊าาา
รอค่าา

[kanda53]

น่าสงสารน้องไผ่....ไมใช่ไม่มีใครคบแต่เป็นที่น้องไผ่ไม่มีเวลาคบใคร....
ชีวิตต่อไปนี้คงจะดีขึ้นเมื่อตินก้าวเข้ามา....คุณชายตินน่าจะเป็นเพื่อนคนแรกใช่ม๊ะ
เรื่องนี้คุณบีบอกแล้วน้าว่า...ไม่ดราม่าเนอะ.....

  คุณบี

[dahlia]

เริ่มผูกพันกันโดยไม่รู้ตัว

[┗◎┗◎]

น่ารัก อ่านแล้วอมยิ้ม
ใครๆก็ใจร้ายกับน้องไผ่ไม่ลง 

กอดลุงบี 

คิคิ

[Solar cell]

คิดถึงน้องไผ่แล้วอ่ะ

[[N]€ẃÿ{k}uñĢ]

+1 จัดไปให้คุณบี เรื่งอนี้น่ารักดีชอบๆ แล้วจะรออ่านต่อ

[KaorPaor]

น่ารักอะ ชอบมาก ๆ เห็นเรื่องใหม่มาเรีบเข้ามาดูทันทีเลย
แล้วก็ไปไหนไม่รอดต้องค้างเติงรออ่านต่อไป อ่านเรื่องไหนของบีบี ก็ติดใจทุกเรื่องเลยอะ ชอบชอบ

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

บีบีกลับมาเร็วๆน้า เค้ารออยู่

[YongaMO]

มานอนรอ ... 

[hotladyanyavee]

+1ให้ พร้อมรอตอนต่อไปนะ

[Laxxeez]

ไผ่มีชีวิตที่น่าสงสารจังคับ เพราะความจำเป็นทำให้ต้องพลาดอะไร ๆ หลาย ๆ อย่างในชีวิต แต่ก็ไม่เคยท้อหรือถอย ไผ่เจ๋งจริง ๆ คับ
ตินช่วยดูแลไผ่ให้ดี ๆ ด้วยนะคับ

[Phelyra]

เป็นกำลังใจให้ไผ่ นะค่ะ

[maio2000]

ตอนแรกไม่ชอบพระเอกนะเนี่ย มาตอนสองค่อยดีขึ้นมาหน่อยน่ารักอ่ะ ปากร้ายใจดี
จะมาตามลุ้นนะ ไม่เอาดราม่านะ ขอแบบน่ารักอบอุ่น อ่านไป เขินไปเลยนะ
จะมารอตอนต่อไปนะ

[*SparklinG*]

อื้มมมม พระเอกน่ารักดีตอนที่สอง

[Little Devil]

แอบมาอ่าน ไม่เศร้าใช่มั๊ย
สงสารน้องไผ่
+1

[p_phai]

เรื่องนี้ น่าสนุกอะ

ขออารายที่แบบหวานๆนะครับ

ไม่เอาเเบบเศร้าๆ อะ

[Nanzari]

พึ่งจะอ่านถ้าจะรักฯจบไป
 :mc1:ตามมาอ่านเรื่องนี้ต่อ
เรื่องนี้ไม่ดราม่า... :m4:เย้ เย้ ดีจัง
จะได้ไม่ปวดตับเวลาอ่าน ^^
ชอบทุกเรื่องของพี่บี... :L2:เป็นกำลังใจให้นะคะ

[nolirin]

"เรื่องนี้ไม่ดราม่าแน่นอน"

เย้ๆๆๆๆ

[V_we]

ตินที่หงุดหงิดตอนแรกนี่เพราะไผ่ทำเฉยชาหรือเปล่า
แบบคนที่ชอบให้คนอื่นสนใจอ่ะ
เลยหงุดหงิดเวลาไผ่ทำท่าหยิ่ง
หรือไม่สนใจใครรวมถึงตัวเองด้วย
ส่วนตอนที่ 2 อ่านแล้วสงสารนายเอกจัง
ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย ตัวก็เล็กๆ อีกต่างหาก

ขอบคุณค่ะ +1 ให้นะคะ
 

[จุ๊บจิ๊บจ๊ะจ๋า]

บีบีจ๋า กลับมายังน้อออออ

พักผ่อนเยอะนะจ๊ะ

พรุ่งนี้จะได้มีแรงมาอัพตินกะไผ่เน๊อะบีบีเน๊อะ

[manami1155]

อ่านตอนสองแล้งชักจะชอบตินมากขึ้นแล้วละค่า
ดูไปดูมาตินก็แค่ปากร้ายแต่ใจดีอ่าเนอะ
แถมยังเป็นห่วงเป็นใยหนูไผ่ด้วย
เพียงแต่ว่าติดจะปากแข็งไปหน่อยก็เท่านั้น

ส่วนหนูไผ่ทำไมชีวิตรันทดได้อีกค๊า
ตัวก็นิดเดียวแต่ต้องมาทำงานหาเงินส่งตัวเองเรียนอีก
ข้าวปลาก็ไม่ค่อยจะได้กินดีๆ น่าสงสารๆ

พี่บีบอกว่าเรื่องนี้ไม่ดราม่าเหรอคะ
จะเชื่อดีไหมน้า อิอิ

[K2KARN]

+1 ก่อนเลยค่า
พ่อพระเอก ปากร้ายใจดีนะเนี่ย อิอิ
ที่อารมณ์เสียก็เพราะสนใจเค้าน่ะสินะ ฮ่าๆ

[sadness]

[3]

   “ไอ้ตินพร้อมยัง” ผมกำลังเก็บของหลังจากเรียนเสร็จ ไอ้เจก็เร่งผมอยู่ข้างๆ
   “พร้อมทำไรวะ” ผมหันไปมองมันนิ่งๆ
   “อ้าว...ก็ไปเที่ยวห้างสิวะ หาที่เย็นๆอยู่ดีกว่าวะ” มันทำหน้าเจ้าเล่ห์ ถ้าให้เดาก็พอจะรู้ว่าที่มันจะไปเดินห้างเพราะจะไปเหล่สาวๆแน่ๆ
   “ใครว่ากูจะไปกับมึง” ผมหันไปจ้องหน้ามัน ทำให้หน้าเจ้าเล่ห์ของมันเปลี่ยนสภาพทันที
   “ไรวะ ทุกทีก็ไปด้วยกัน ไปเหอะน่า เก็บของเร็วๆๆ” มันเร่งผมด้วยการดึงแขนผมเบาๆ ผมก็ได้แต่เบี่ยงตัวหลบ ก่อนจะยกมือขึ้นตีหน้าผากมันเบาๆ
   “วันนี้กูมีนัด ไปละ” ผมรวบของบนโต๊ะ ก่อนจะเดินแยกออกมาจากไอ้เจ
   “นัดใครวะ บอกกูหน่อยดิ” เสียงมันถามอย่างอยากรู้อยากเห็น ส่วนผมก็ได้แต่หันไปยิ้มให้มันโดยไม่ตอบอะไร จนเดินไปถึงโต๊ะของไอ้ไผ่ จึงหันไปหาไอ้เจอีกรอบ ซึ่งพอไอ้เจเห็นผมชี้ไปที่ไอ้ไผ่ก็ทำหน้าแบบว่าไม่อยากเชื่อ ผมก็ได้แต่ขำคนเดียวในใจ
   “ไผ่ไปหรือยัง” ผมเดินไปเร่งไอ้ไผ่ เพราะมันยังนั่งจดอะไรอยู่เลยตอนที่ผมเดินมาถึงโต๊ะมัน
   “เดี๋ยวนะเราขอจดงานที่อาจารย์สั่งก่อน” มันยังก้มหน้าก้มตาจดต่อไป โดยไม่ได้เงยหน้ามามองผมเลย รอยยิ้มจากที่ผมยั่วไอ้เจเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นนิ่งทันที ก่อนที่จะดึงสมุดจดของไอ้ไผ่ออกมาถือเอง
   “เดี๋ยวสิติน ยังจดไม่เสร็จเลย” มันเงยหน้ามามองสมุดในมือผม ก่อนจะเอามือคว้า แต่ผมก็หันหลบไม่ให้มันจับได้
   “ไปได้แล้ว เดี๋ยวค่อยยืมของเราจด” ผมเอามืออีกข้างรวบของบนโต๊ะไอ้ไผ่มาหนีบไว้ ก่อนจะเอามือดึงแขนมันให้รีบลุกขึ้นตาม ถึงหน้ามันจะยังงงอยู่ แต่ก็ยอมลุกตามผมมาจนได้ และพอผมผ่านไอ้เจ มันก็ยังทำหน้าตลกเหมือนเดิม...

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   “เดี๋ยวสิติน” ไอ้ไผ่ดึงแขนผมไว้ ตอนที่ผมพามันมายืนหน้าร้านพี่ชายผม
   “มีอะไรอีกหละ” ผมหันไปทำหน้ายุ่งใส่ไอ้ไผ่ เพราะมาถึงแล้วยังจะมีปัญหาอีก ระหว่างนั่งรถมาก็นั่งกังวลมาตลอด พอถามก็บอกว่าไปลาออกมาแล้ว กลัวไม่มีงานทำ
   “เมื่อวานเรามาแล้ว แต่เค้าไม่รับ” ไอ้ไผ่มันทำหน้ากลัวๆ พร้อมกับยังคงดึงแขนผมไว้เหมือนเดิม
   “เมื่อวานไม่รับ แต่วันนี้รับแน่นอน” ผมเปลี่ยนเป็นฝ่ายดึงแขนไอ้ไผ่แทน ซึ่งมันก็มีการฝืนตัวบ้าง แต่แรงมันหรือจะสู้ผมได้

   “พี่ป่าน เพื่อนผมหางานอยู่ พี่ช่วยรับมันหน่อยสิ” พอเจอหน้าพี่ป่าน ผมก็ขอร้องแกมบังคับในทันที
   “อ้าว น้องคนเมื่อวานนี่ แล้วทำไมมากับนายได้เนี่ยติน” พี่ผมทักไอ้ไผ่ ก่อนจะหันมาถามผม
   “ก็เรียนคณะเดียวกัน มาด้วยกันมันแปลกหรือไงพี่” ผมพูดเหมือนเป็นเรื่องปกติ ทั้งที่เมื่อวานผมเป็นคนบอกพี่ป่านเองว่าผมไม่รู้จักไอ้ไผ่ ซึ่งพี่ชายผมก็ทำหน้างงนิดหน่อย แต่ไม่ได้ถามอะไรเพิ่ม
   “แล้วจะทำไหมหรอ” พี่ชายผมหันไปหาไอ้ไผ่ ซึ่งมันก็ได้แต่ก้มหน้า คงกลัวพี่ผมปฏิเสธแน่นอน
   “ขนาดเป็นยาม มันยังทำได้เลย แค่ร้านกาแฟแค่นี้สบายมาก” ผมจับบ่าไอ้ไผ่เหมือนให้กำลังใจ ก่อนจะตอบพี่ป่านแทนมัน
   “มานี่สิ” พี่ชายผมลากผมเข้าไปหลังร้าน ซึ่งก่อนจะเข้าไปผมก็ส่งยิ้มให้ไอ้ไผ่ เพราะตอนนี้หน้ามันเหวอมาก คงกำลังคิดมากแน่นอน
   
   “เมื่อวานบอกไม่รู้จัก วันนี้มาบังคับให้พี่รับ อธิบายมาดิ” พี่ผมล็อกคอผมไว้ด้วยวงแขนของตัวเอง ถ้าดุภายนอกอาจจะเหมือนพี่น้องกอดคอกัน แต่มันแรงเกินกว่าจะกอดกันด้วยความรัก
   “พี่คิดว่าเด็กที่ต้องไปทำงานอดหลับอดนอนทั้งคืน เพื่อทำงานมาส่งตัวเองเรียน น่าสงสารไหม” ผมจ้องหน้าพี่ป่าน แล้วถามถึงไอ้ไผ่ ซึ่งพี่ป่านก็พยักหน้ารับเบาๆ
   “แล้วคนที่อดนอนมาหลับตอนเรียน แต่ได้เกรดเกิน 3 น่านับถือไหม” พี่ป่านยังคงพยักหน้าให้กับคำถามของผม
   “ถ้าเด็กคนนั้นไม่ต้องอดนอน พี่คิดว่าเกรดจะดีกว่านี้ไหมหละ” เช่นเดิมที่พี่ป่านยังคงพยักหน้าต่อ
   “โอเค...งั้นก็ตกลงรับไอ้ไผ่นะ” ผมผละออกจากการกอดคอของพี่ป่าน ก่อนจะสรุปในสิ่งที่ผมคิดไว้
   “เฮ้ย...ไอ้ที่เล่ามานี่.......ไอ้ตัวเล็กคนนั้นหรือวะ” พี่ป่านทำหน้าตกใจ พร้อมกับชี้ไปที่ด้านหน้าร้าน ซึ่งมีไอ้ไผ่ยืนรออยู่
   “ใช่สิพี่....พี่ลองคิดดูนะ ต้องอดนอนเฝ้ายามทั้งคืน อาหารเย็นก็กินแต่มาม่า แล้วต้องไปหลับในห้องเรียน น่าสงสารเน้อ” ผมเรื่องหว่านล้อมพี่ป่าน ที่ตอนนี้ได้แต่ยืนคิดนิ่งๆ
   “ทำไมมันสู้แบบนั้นวะ แล้วทำไมไม่บอกพี่ตั้งแต่เมื่อวานวะ” พี่ป่านเดินผ่านผมไป เพื่อออกไปหน้าร้าน แน่นอนว่าพี่ชายผมใจอ่อนรับไอ้ไผ่แล้วแน่ๆ

   “คือ...ตอนที่พี่เข้าไปข้างใน มีลูกค้าสั่งไว้ครับ” ผมเดินตามพี่ป่านออกมา ก็เห็นไอ้ไผ่ยื่นกระดาษให้พี่ป่าน พร้อมกับมองไปที่โต๊ะด้านริมกระจกที่มีลูกค้านั่งอยู่
   “เดี๋ยวเราไปรอพี่ที่โต๊ะด้านนอกนะ ไอ้ตินพาเพื่อนไปรอสิ” พี่ผมรีบเดินไปหลังเคาน์เตอร์ ก่อนจะสั่งผมให้พาไอ้ไผ่ไปที่ประจำของผม
   “ไปเถอะ....” ผมตบบ่ามันเบาๆให้เดินตามผมมา

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   “เดี๋ยวพรุ่งนี้สี่โมงเย็นมาที่ร้านได้เลยนะ” พี่ผมเดินมาพร้อมกับกาแฟสองแก้ว ส่งให้ผมแก้วหนึ่ง ส่วนอีกแก้วส่งให้ไอ้ไผ่
   “พี่รับผมหรือครับ” ไอ้ไผ่ยิ้ม พร้อมกับถามพี่ชายผมอย่างรีบร้อน
   “รับสิ....สี่โมงเย็นถึงสี่ทุ่มนี่ไหวไหม” พี่ผมยิ้มอย่างอบอุ่นกลับมาให้
   “ไหวครับ ดีกว่าอดนอนทั้งคืนอีกครับ” ไอ้ไผ่ยิ้มเหมือนเด็กได้ของเล่น มันเป็นยิ้มที่สดใสจริงๆ
   “หรือเราจะทำเสาร์ – อาทิตย์ก็ได้นะ วันธรรมดาจะได้เรียนอย่างเต็มที่” พี่ชายบอกอีกทาง เผื่อเป็นตัวเลือกให้ไอ้ไผ่
   “เอ่อ...ถ้าผมทำทั้ง 7 วันนี่ จะได้พิเศษหรือเปล่าครับ” ไอ้ไผ่ก้มหน้าถามอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่มันก็ทำให้พี่ป่านขำออกมา
   “จะบ้าหรือไงไผ่ เหนื่อยตายพอดี” ผมปรามมันเบาๆ
   “ขอโทษครับที่ผมขอมากไป” มันหันไปขอโทษพี่ป่านอย่างสำนึกผิด
   “ไม่เป็นไร เอางี้เสาร์ อาทิตย์ ไผ่มาทั้งวันได้ไหมหละ ส่วนวันที่เรียนก็ให้เป็นวันหยุดแทน โอเคไหม” พี่ป่านลูบหัวไอ้ไผ่เบาๆ แววตาที่พี่ป่านมองมันเหมือนผู้ใหญ่ที่มองเด็กน้อย นี่พี่ป่านคิดว่าไอ้ไผ่เป็นลูกชายหรือไงกัน ทำตัวแก่จริงๆเลยพี่ชายผม
   “ได้สิครับ วันไหนก้ได้ครับ ผมว่างเสมอ” ไอ้ไผ่ยิ้มตอบพี่ป่านไป
   “งั้นวันนี้ผมพาไอ้ไผ่กลับก่อนนะพี่ แล้วเดี๋ยวพรุ่งนี้ผมพามันมาส่ง” ผมบอกลาพี่ป่าน ก่อนจะลากตัวไอ้ไผ่ออกมา เพราะไอ้นี่มันเมาแต่ขอบคุณพี่ป่านซะจนเกินไป

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

   “คืนนี้ก็นอนให้เต็มที่นะ พรุ่งนี้จะได้ไม่ไปหลับในห้องเรียนอีก” ผมบอกลาไอ้ไผ่ หลังจากมาส่งมันที่หน้าซอยบ้านมัน
   “ขอบใจมากนะติน นายใจดีมากเลยนะ” ไอ้ไผ่หันมายิ้มให้ผม
   “นายมันเพื่อนเรานี่” ผมลูบหัวมันเบาๆ
   “ทำไมทั้งนายและพี่ป่านต้องลูบหัวเราด้วย เราโตแล้วนะ” ไอ้ไผ่มันเบี่ยงตัวหลบมือผม พร้อมกับหันมาจ้องหน้านิ่ง ทำตาโตแก้มป่องใส่ผมอีก
   “ก็นายมันเด็กไม่ยอมโตนี่นา” ผมยิ้มกับท่าทีของมัน ก่อนจะเอามือไปยีหัวมันเล่นอย่างหมั่นเขี้ยว
   “พอแล้วๆๆ” มันหันหนี แต่ผมก็ตามไล่ขยี้หัวมันต่อ

   “เปลี่ยนใจละ ถ้าปล่อยนายกลับไป นายก็ต้องกินมาม่าแน่นอน ไปกินข้าวกันก่อนแล้วค่อยกลับบ้านนะ” ผมหยุดยีหัวมันแบบกะทันหัน ก่อนจะหันไปสตาร์ทรถ แล้วขับออกไปทันที พอผมหันไปมองหน้าไอ้ไผ่ มันก็คงทำหน้าเหวอกับการตัดสินใจทันทีทันใดของผม....เห็นแล้วมันน่าขำจริงๆ 5555



--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

กลับมาแล้วครับ หลังจากทรหดอดหลับอดนอน

+1 ครับผม

[หวานเย็น]

 

เย้ๆๆๆ เรื่องใหม่ๆ

กอดบีบี๋

 

อ้าว นายเอกโลกส่วนตัวสูงเหรอ นึกว่าคนที่ดลกส่วนตัวสูง เงียบขรึมของบีจะเป็นพระเอกซะอีก คิคิ

อ่านแล้วน่ารัก ชอบๆๆๆๆ