ปกติคนมืดมนจะถูกมองว่าไม่น่าคบหา ไม่น่าเข้าใกล้และไร้เสน่ห์ แต่เรากลับมองว่า 'กลอน' น่ะน่ารักมากกก.. (ลำเอียงเน้ออ) ถึงบางครั้งกลอนจะคิดเองเออเองมากไปสักหน่อย ก็พอจะทำความเข้าใจกลอนได้ค่ะ เพราะบางครั้งตัวเราเองก็มีมุมมืดมนแบบกลอนบ้างเหมือนกัน อารมณ์แบบ ..อยู่ดีๆ ก็ไม่อยากสนทนาพาทีกับใครเลย แล้วจะหงุดหงิดมากถ้าใครเข้ามายุ่งกับเราในช่วงเวลานั้น
พอผ่านไปสักพักอารมณ์มืดมนที่เกิดขึ้นก็จะค่อยๆ จางหายไปได้เอง..
ว่าด้วยเรื่องของกลอนต่อดีกว่านะคะ
.. ถึงกลอนจะต่อต้านผู้คนมากสักเท่าไร แต่ถ้าผู้คนรอบข้างค่อยๆ สร้างความเชื่อใจให้กับกลอน พูดจาด้วยความเข้าใจ ก็จะสามารถเปิดล็อคในใจของกลอนออกได้เหมือนกัน และถึงแม้ว่ากลอนจะปิดกั้นตัวเองมากสักแค่ไหน ความมืดมนที่มีก็ไม่ได้เข้าไปปิดตายหัวใจรักของกลอนตามไปด้วยเลยสักนิด กลอนที่เป็นแบบนี้จึงเป็นตัวละครที่ทำให้เราหลงรักได้ง่ายๆ เลยล่ะค่ะ
เพราะขนาดไม้ยังหลงรักกลอนเหมือนกันกับเราเลยนี่เนอะ แต่ถึงอย่างนั้นเราก็ยังหมั่นไส้ไม้อยู่ดีนั่นล่ะค่ะ ชิ! ขนาดตัวเองก็รู้นะว่ากลอนต้องเจอกับอะไรมาบ้าง ก็ยังเลือกที่จะเข้าหากลอนด้วยวิธีการผิดๆ ..น้ำตาของกลอนเลยเป็นผลพลอยได้จากการกระทำของไม้แทนเสียอย่างนั้น ถึงจะเป็นเพราะกลอนคิดไปเอง (บ้าง) ก็เถอะค่ะ ก็ไม่ได้หมายความว่าไม้จะไม่ผิดนะคะ เพราะถ้าไม้แสดงออกมาให้กลอนได้รู้ว่า 'รัก' บ้างสักนิด แล้วพูดจากับกลอนดีๆ บ้างสักหน่อย กลอนที่น่ารักเหมือนเมื่อครั้งเยาว์วัยคงจะออกมาปรากฏกายให้เราได้เห็นเร็วกว่านี้แน่ๆ เลยนะคะเนี่ย
ปล. ยังยืนยันเหมือนเดิมนะคะว่าเราน่ะ 'เข้าข้างกลอน' ค่าา..^^