อยากอ่านเลยอะคับ เพราะเดียวตอน ตีแปดหวาๆ เดียวบางทีไฟดับหลาว อิอิ
มาลงก่อนเวลา เพราะสงสารนู๋ส้ม กัวไฟจะดับแล้วอดอ่าน-----------------------------------------------------------------------------------------------------
Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : 35“ที่ฉันอยากทำแบบนั้นด้วยมีแค่นายเท่านั้นนะ กลอน ยกโทษให้ฉันได้ไหมเรื่องที่ฝืนใจนาย”
กลอนที่รู้ตัวแล้วว่าเรื่องเมื่อครู่เป็นการแกล้งเล่นๆจากทางไม้เลยนึกอยากแกล้งไม้กลับบ้าง แน่นอนว่ากลอนไม่ได้โกรธอะไรแล้ว ความจริงที่หนีมาไม่ใช่เพราะโกรธแต่เพราะเสียใจ และกลัว ก็ไม้ตื่นขึ้นมาด้วยท่าทางอารมณ์เสียขนาดนั้น แต่เมื่อไม้บอกว่าว่าที่อารมณ์เสียเพราะโมโหตัวเอง มันก็ปัดเป่าความคิดเหล่านั้นออกไปจนหมดแล้ว
แต่กลอนก็ยังไม่ได้สบายใจทั้งหมด แม้ไม้จะออกตามหาเขา แม้จะมาขอโทษเรื่องที่ฝืนใจ แม้กลอนจะรู้แล้วว่าไม้ต้องการตนเองจริงๆ แต่ไม่มีตรงไหนที่ไม้บอกสักนิดว่าไม้รักกลอน กลอนบอกตัวเองเบาๆ ย้ำหัวใจว่าอย่าเหลิงไปนัก ได้คืบอย่าเอาศอก แค่เพียงเท่านี้ก็น่าพอใจแล้วไม่ใช่หรือ
คนอย่างเขาที่แทบไม่มีใครเห็นค่า แต่คนตรงหน้าก็พูดออกมาตรงๆว่าต้องการเขา หรือว่า... ไม้พูดเพื่อเอาใจ ....พูดเพียงเพราะสงสาร... กลอนโยนความคิดนั่นทิ้งไปอย่างรวดเร็ว...ช่างมัน... ไม่ว่าจะเพราะอะไรที่ทำให้ไม้พูดออกมาแบบนั้น มันจะเป็นคำโกหกหรือไม่ก็ช่าง สำหรับกลอนแค่ได้ฟังก็เพียงพอแล้ว
ไม้มองกลอนที่จมอยู่ในความคิดตัวเองแล้วอดยิ้มไม่ได้ ที่จริงเวลากลอนคิดเองเออเองก็น่ารักดี กลอนมักจะแสดงสีหน้าตามที่ตัวเองคิดเสมอ โดยที่เจ้าตัวคงไม่รู้ตัวเอง แต่ไม้ก็อยากให้กลอนคิดเองเออเองให้น้อยลงกว่านี้หน่อย
ไม่งั้นให้ตามหากลอนบ่อยๆเขาคงเป็นโรคประสาทตายก่อนแน่ๆ
“ว่าไงล่ะ ยกโทษให้ไหม”
กลอนที่นั่งจมกับความคิดตัวเองจนลืมคำถามของไม้ไปกลับเข้าสู่โลกความจริงอีกครั้ง
“ผม......”
กลอนก้มหน้า แอบซ่อนรอยยิ้ม กะจะแกล้งไม้กลับ
“ฉันรู้ว่าที่ทำลงไปมันไม่น่าให้อภัย”
“.....”
“นายจะไม่ยกโทษให้ฉันจริงหรือ”
“.......”
ไม้มีท่าทีร้อนใจ จนกลอนที่แกล้งกำลังจะใจอ่อน แต่ก็เตือนตัวเองว่าต้องเอาคืนคนๆนี้ซะบ้าง
กลอนจึงนั่งเงียบๆต่อไป
“ฉันขอโทษจริงๆนะ ต้องทำยังไงนายจะยกโทษให้ฉันล่ะ”
ท่าทางร้อนรนของไม้ไม่ได้ทำให้กลอนรู้สึกสนุกสักนิด กลับรู้สึกผิดในใจเล็กๆขึ้นมามากกว่า ทำไมไม้ถึงแกล้งเขาได้โดยสนุกนักนะ เพราะนิสัยต่างกันรึว่าเพราะความรู้สึกที่มีต่างกันก็ไม่รู้
.
.
.
ในขณะนั้น อยู่ๆไม้ก็ลุกขึ้นอย่างกะทันหัน แล้วเดินไปชกกำแพงห้องอย่างแรง
กลอนตกใจและรีบไปคว้าแขนหยุดไม้ไว้ก่อนที่ไม้จะบ้าชกลงไปอีกเป็นครั้งที่สอง
“คุณทำบ้าอะไรเนี่ย”
“ก็จะเจ็บตัวบ้าง เผื่อมันจะทำให้นายหายโกรธและยกโทษให้ได้”
กลอนรีบดึงมือไม้มาดูพอเห็นว่าแค่แดงๆเท่านั้นก็ค่อยโล่งใจ ไม้คว้าตัวกลอนมากอดไว้อีกที ปากก็พร่ำพูดแต่คำว่าขอโทษๆ
กลอนเคยแอบคิดว่าคนที่ชอบแกล้งคนอื่นแบบไม้นี่เป็นซาดิสแน่ๆ แต่ตอนนี้ชักเริ่มคิดว่าบางทีอาจจะเป็นมาโซนิดๆรึเปล่า ถึงได้ทำร้ายตัวเองได้หน้าตาเฉยแบบนี้
“ถ้าคุณไม่ทำร้ายตัวเองอีก ผมจะลองคิดดู”
จะบอกว่าไม่โกรธแล้วก็กลัวเสียฟอร์ม แถมยังอาจโดนจับได้อีกว่าที่เงียบๆไปเมื่อกี้แค่ต้องการแกล้งเท่านั้น
ไม้กอดกลอนแน่นขึ้นแล้วอมยิ้มอย่างดีใจ พร้อมก้มลงจูบที่กลางศีรษะกลอนเบาๆ ที่จริงเขารู้ว่ากลอนไม่ได้โกรธแล้ว อาจจะเป็นการเอาคืนนิดๆหน่อยๆของฝั่งนั้น ทำไมไม้จะไม่เห็นรอยยิ้มที่กลอนแอบซ่อนไว้ แต่เขาคิดว่าบางทีตอนนี้แกล้งทำเป็นไม่รู้อาจจะดีกว่าก็ได้
มือที่ชกกำแพงยังเจ็บนิดๆ แต่ก็ถือว่าคุ้มกับการลงแรง เมื่อกี้กลอนห้ามไม่ให้เขาทำร้ายตัวเองเท่านั้น ไม่ได้ห้ามเรื่องอื่น รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ปรากฏบนริมฝีปากได้รูป โดยที่คนในอ้อมกอดไม่ทันได้เห็นเลย
.......................................
ไม้นั่งหน้าบึงตึงอยู่บนเตียงเมื่อกลอนออกมาจากห้องน้ำ เมื่อเช้าหลังจากนั้น กลอนและไม้ก็ไปบอกให้วันแรมรู้ว่าไม้มา และต้องการอาหารเพิ่ม
กลอนค่อนข้างแปลกใจที่วันแรมยกมือไหว้ไม้ก่อนทั้งๆที่ไม้อายุน้อยกว่า พอลองถามจึงได้รู้ว่า เกาะภาพจันทร์นี้เป็นของลมพี่ชายของไม้นั่นเอง เพราะฉะนั้น วันแรมจึงเป็นลูกจ้างของบ้านจอมไตร ที่ยกมือไหว้เจ้านายที่อายุน้อยกว่ามันก็เป็นเรื่องที่ต้องทำอย่างช่วยไม่ได้ มาถึงตอนนี้กลอนก็เพิ่งรู้สึกตัวว่า ตัวเองไม่เคยไหวไม้สักครั้ง และฝั่งนั้นเหมือนจะรู้ว่ากลอนกำลังคิดอะไรเลยเบรกความคิดกลอนไว้ได้ทัน
ไม้เองไม่ชอบใจเท่าไหร่ที่วันแรมมาไหว้ตน แต่ที่ไม่ได้ว่าอะไรเพราะไม่ได้สนิทกันมาก แต่ถ้าให้กลอนมาไหว้เขาไม่เอาแน่ๆ
แต่ที่ทำให้ไม้อารมณ์เสียจนต้องมานั่งหน้าตูมไม่พอใจอยู่นี้ไม่ใช่เพราะเรื่องนั้น
แต่เป็นเรื่องที่กลอนไปของานวันแรมทำที่นี้ โดยไม่สนใจคำคัดค้านของเขาสักนิด ไม้ไม่กล้าออกคำสั่งห้ามวันแรมรับกลอนเข้าทำงานเพราะกลอนบอกไว้ก่อนแล้วว่าห้ามเขาทำแบบนั้น ไม้ที่กำลังง้อกลอนเลยทำอะไรไม่ได้
ที่สำคัญกว่าอื่นใดไม้ไม่ค่อยพอใจเท่าไหร่อยู่แล้วที่กลอนดูสนิทกับวันแรม ตั้งแต่สมัยมหาลัยแล้ว ไม้เห็นทีไรอารมณ์เสียทุกที
กลอนมองท่าทางเหมือนเด็กตัวโตโดนขัดใจของไม้แล้วอดยิ้มเล็กๆไม่ได้ กลอนไม่ได้อยากให้ไม้มานอนด้วยนักแต่ก็ไม่กล้าบอกให้ไม้ไปนอนที่อื่นเพราะกลัวคนตัวโตจะไม่พอใจมากไปกว่านี้
“ผมก็แค่อยากจะพักบ้างเท่านั้นเอง”
กลอนพูดขึ้นมาลอยๆ ในขณะที่ใช้ผ้าเช็ดตัวเช็ดผมที่เปียก ไม้หันมามองแวบหนึ่ง ก็รู้ว่าตัวเองห้ามกลอนไม่ได้แต่ก็อยากห้าม
กลอนทิ้งตัวลงบนเตียงแล้วล้มตัวนอนชิดขอบเตียวอีกฝั่งโดยหันหลังให้ไม้ แล้วไม่พูดอะไรอีก ทิ้งให้ไม้นั่งไม่พอใจอยู่อย่างนั้น กลอนคิดว่าก็ดีที่มีเรื่องอื่นให้ไม้คิด จะได้ไม่ทำอะไรแปลกๆกับตน แต่แล้วก็ต้องหน้าแดงขึ้นมาเมื่อคิดว่าตัวเองคิดลึกไปเอง คราวที่แล้วเป็นเพราะยาแท้ๆ ตอนนี้สติไม้ครบถ้วนคงไม่ทำอะไรเขาหรอก
เตียงสั่นไหวเพราะไม้ขยับตัวและกลอนก็ต้องสะดุ้งขึ้นมาเมื่อแขนแข็งแรงนั้นมาพาดอยู่บนตัว
“คะ ...คุณไม้”
ไม่มีเสียงตอบกลับตอนนี้กลอนนึกเสียใจที่นอนหันหลังให้ไม้แบบนี้ ไม่น่าไว้ใจอีกฝ่ายเล๊ย…
เสียงจุ๊บเบาๆดังขึ้น พร้อมสัมผัสของริมฝีปากที่หลังคอ กลอนพยายามจะดิ้นหนีแต่ไม้ก็ล๊อกตัวเขาไว้แน่นหนา
“กับวันแรมสนิทกันมาล่ะสิ”
น้ำเสียงประชดประชันดังขึ้น กลอนที่ยังไม่เข้าใจอะไรยังดิ้นอยู่แต่ปากก็ตอบรับคำถามนั้นไปว่าใช่
พอได้ยินคำตอบรับไม้ก็เปลี่ยนจากจูบเป็นกัดทันที
“โอ๊ย!”
ยังไม่ทันได้ต่อว่า กลอนก็ถูกพลิกตัวมานอนหงายร่างสูงใหญ่ตามมาทับไว้ทันที
“คุณไม้จะทำอะไรน่ะ! อย่านะ!”
ริมฝีปากก้มลงมาทาบทับก่อนที่กลอนจะทันพูดอะไรอีก
กลอนดิ้นรนหลบหนี แต่ลิ้นร้อนๆที่รุกเข้ามาก็ทำเอาเรี่ยวแรงแทบไม่มีเหลือ น้ำตาซึ่มออกมาทีละนิดเมื่อไม่สามารถหนีพ้น สมองสั่งให้ต่อต้าน แต่ร่างกายที่คุ้นชินกับสัมผัสกลับตอบรับไปเองตามธรรมชาติ ทั้งๆที่เพิ่งรู้สึกดีๆเมื่อเช้านี้ ตอนนี้จะวกกลับมาเป็นอย่างเดิมอีกแล้วหรือ?
ไม้ถอนริมฝีปากออกมาช้าๆ เขารับรู้ว่าร่างข้างใต้กำลังจะแย่เพราะหายใจไม่ออก เขามองใบหน้าเนียนที่เต็มไปด้วยน้ำตาและริมฝีปากบวมช้ำ ก็รู้สึกผิดในใจขึ้นมานิดหน่อย ที่แค่นิดหน่อย เพราะอารมณ์โกรธยังมีมากกว่า
“นายจะอยู่ที่นี้ให้ได้ใช่ไหม”
เสียงเข้มๆถาม กลอนรู้ดีว่าไม้ต้องการคำตอบว่าอะไร แต่ก็เลือกตามที่ตัวเองต้องการออกไป
“ใช่”
ถึงแม้จะยังหอบหายใจ แต่ก็สามารถตอบคำถามได้ในทันที ไม้ขมวดคิ้วเข้าหากัน...เขาทำยังไงกลอนก็คงไม่ยอมทำตามที่เขาต้องการแน่
“ดื้อ!”
ไม้พูดสั้นๆแล้วล้มตัวลงนอนข้างๆกลอน ถึงไม่ได้คร่อมกลอนไว้แล้ว แต่ก็ยังไม่วายใช้แขนคว้าเอวบางให้เขยิบมาชิดตัวเองแล้วกอดไว้อย่างนั้น
กลอนยังนอนอึ้งไม่ค่อยเข้าใจอะไร เมื่อกี้เขาคิดว่าไม้จะ......แล้วทำไมอยู่ๆถึงได้หยุด.....หวา........คิดแบบนั้นเหมือนตัวเองกำลังคาดหวังเลย ไม่คิด ไม่คิด ไม่คิด
ไม้แอบอมยิ้มกลอนที่เดี๋ยวก็ทำหน้างง เดี๋ยวก็ทำหน้าแดง เดี๋ยวก็ทำหน้าโกรธ ลงท้ายด้วยการส่ายหัวแล้วพึมพำอะไรสักอย่างเหมือนเตือนตัวเอง
...........TBC...........
หัวข้อ: จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ[ไม้♥กลอน] by JUPJIB เปิดจองหนังสือ p.46 (อ่าน 509325 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก