Title : จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ
Chapter : End“แค่นี้ก็คิดเอาเองสิ”กลอนเองพอได้รับคำตอบแบบนี้ก็เริ่มไม่พอใจ ทั้งที่เมื่อกี้เป็นคนบอกเองแท้ๆว่าให้ถาม แล้วทำไมมาบอกให้คิดเองล่ะ
“พูดกลับไปกลับมา เชื่อไม่ได้!”
พูดออกไปด้วยความไม่ชอบใจ และก็ได้ผลด้วย สีหน้าไม้อ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน ไม่ว่าจะโกรธ จะงอน จะไม่พอใจคนในอ้อมกอดนี้มากแค่ไหน สุดท้าย เขาก็ยังยอมลงให้ทุกที
“ไม่ได้ชอบ! แต่รักต่างหาก! ฉันรักนาย!เข้าใจรึยังทีนี้”
กลอนนั่งนิ่ง ใบหน้ายังบึ้งไม่หาย เพราะในความคิดกลอนที่ไม้พูดมาเหมือนเป็นคำประชดมากกว่าจะเป็นคำบอกรักยังไงไม่รู้
“ถ้าคุณไม่อยากพูดก็ไม่ต้องพูดก็ได้ ผมไม่ได้บังคับ”
“ฉันไม่ได้ไม่อยากพูด...แค่คิดว่าไอ้ที่ฉันพูดไปมากมายนั้นมันยังบอกความรู้สึกของฉันได้ไม่พออีกหรือ...ก็เท่านั้น”
กลอนก็แอบเถียงไม้ในใจว่า แล้วทำไมไม่บอกรักมันเลยคำเดียว ง่ายกว่ากันตั้งเยอะ แล้วเหมือนไม้จะรู้
“จริงอยู่ว่าคำบอกรักมันอาจจะบอกได้ว่าฉันรู้สึกยังไง แต่ฉันคิดว่าคำว่ารักมันสื่ออะไรได้น้อยเกินไป ถึงได้พูดมาตั้งยืดยาวนั้นไงเล่า”
กลอนรับฟังเงียบๆ เริ่มเข้าใจความคิดของไม้ขึ้นมาหน่อยๆแล้ว แต่ว่ามันก็เป็นปกติไม่ใช่หรือ ที่จะอยากได้ยินคำนี้ คำว่ารักมันเหมือนเป็นคำยืนยันว่าเขาไม่ได้คิดไปเองคนเดียว เป็นคำที่ทำให้รู้สึกมั่นคงและมั่นใจ
ความคิดเรื่องนี้ของทั้งคู่ไม่ตรงกัน แต่ก็พยายามทำความเข้าใจซึ่งกันและกันซึ่งนั่นเป็นพื้นฐานที่สำคัญของความสัมพันธ์ไม่ว่าจะในรูปแบบไหน
“แล้วนายจะไม่พูดอะไรบ้างหรือ”
“.....”
ไม้พูดเหมือนแกล้ง เขารับรู้มาตลอดว่ากลอนคิดยังไง แค่รอวันที่กลอนมั่นใจในความรู้สึกของไม้จนไว้ใจและเปิดรับความรู้สึกที่ให้ไปอย่างเต็มที่เท่านั้น
“กะ...ก็คุณบอกเองว่าไม่ต้องพูดก็เข้าใจ”
ไม้อมยิ้มเมื่อเห็นท่าทีบ่ายเบี่ยงของอีกฝ่าย เขาก็ไม่ได้อยากฟังนักหรอก แต่ท่าทางอึดอัดใจแกมเขินของกลอนมันน่ารักดีนิ่
“หรือว่าที่จริงแล้วนายไม่ได้คิดอะไรกับฉันเลย”
พูดพร้อมกับทำตาเศร้า กลอนที่ไม่ได้รับรู้ถึงแผนการของไม้สักนิดรีบลนลานปฏิเสธเป็นการใหญ่
“ผมไม่ได้หมายความว่าอย่างนั้นนะครับ ผมแค่....แค่...เอ่อ...อายก็เท่านั้นเอง”
“....”
“คือ....ผมรักคุณ”
ในที่สุดกลอนก็ยอมพูดออกมา ไม้ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่พร้อมทั้งเปลี่ยนท่าจากการโอบกอดอีกคนเป็นดันร่างนั้นลงกับเตียงช้าๆ
“คุณจะทำอะไรน่ะ”
กลอนแห้วขึ้นมาเสียงดัง พลางปัดป้องมือของไม้ที่เลื้อยไปทั่วตัว
“สารภาพเสร็จแล้วก็ต้องเป็นการเข้าหอสิ”
ไม้พูดหน้าตาเฉย แต่กลอนไม่เอ่อออห่อหมกไปด้วย
“ไม่ได้นะครับ”
ว่าแล้วฉวยจังหวะที่ไม้ไม่ทันระวังตัวเบียดตัวออกมาจากร่างหนา
“หือ??”
ไม้ทำเสียงสูงแบบไม่ค่อยชอบใจนัก คิดว่าเขาอดทนมาแล้วกี่วัน ตั้งแต่มาที่นี้ ตลอดเวลาที่นอนห้องเดียวกัน เขาต้องอดกลั้นมากแค่ไหน แล้วพอดูเหมือนจะเข้าใจกันแล้ว แล้วทำไมกลอนยังไม่ยอมให้กอดอยู่อีก
“แต่ผมยังโกรธอยู่นิ่”
กลอนทำเสียงอ่อย ใช่..เขาดีใจที่ไม้รักเขา แต่ว่าเรื่องที่ป่วนตอนทำงานมันก็ไม่ได้เปลี่ยนไปสักนิด
“เรื่องอะไร??”
“ก็ที่คุณมาป่วนตอนทำงาน”
กลอนชักเสียงเบาขึ้นทุกที ไม่อยากทะเลาะกับไม้อีก หลังจากที่เพิ่งดีกันไปหยกๆ ทางไม้เองก็คิดไม่ต่างกัน
“ก็ฉันไม่อยากให้นายทำงานที่นี้นิ่”
“เอ่อ....”
“กลับไปพร้อมฉันไม่ได้หรือ”
น้ำเสียงดุดันเหมือนไม่พอใจเมื่อครู่เปลี่ยนเป็นเสียงออดอ้อน จนกลอนเกือบเผลอใจอ่อน แต่ก็เตือนตัวเองว่าไม่ได้
“แต่ผมรับปากวันแรมไว้แล้วนิ่ครับ”
“วันแรมอีกแล้วนะ”
“แต่ว่าผมไม่ชอบผิดคำพูดนิ่ครับ”
“แต่ฉันอยากให้กลับพร้อมกัน นะกลอนนะ”
ไม้เริ่มใช้ลูกอ้อนอีกครั้ง หลังจากที่ลองทำดูแล้วได้ผล เพราะกลอนดูจะคล้อยตาม
“ถ้ากลอนไม่กลับไปด้วยกัน มีหวัง ฉันคงไม่เป็นอันทำงานหรือทำอะไรแน่”
กลอนนิ่งเงียบ ไม่อยากผิดคำพูดกับเพื่อน แต่ก็เริ่มจะใจอ่อนๆนิดๆกับคำขอของร่างสูง เขาจะทำยังไงดีนะ
...........................................
“คิดดีแล้วหรือกลอน” วันแรมถามเมื่อเพื่อนบอกการตัดสินใจของตน เขาไม่ได้คัดค้านอะไร ไม่ได้เหนี่ยวรั้งเพื่อนไว้
“ดีสิ ขืนตานั่นอยู่ก็ไม่เป็นอันทำงานกันพอดี”
กลอนพูดยิ้มๆ แม้แววตาจะเศร้า และดูเหงาๆที่วันนี้ไม่มีร่างสูงที่แสนคุ้นเคย มานั่งเบียดชิดใกล้ คอยลวนลามรุ่มร่ามป่วนการทำงานเหมือนทุกวัน
กลอนตัดสินใจที่จะทำงานที่รับปากกับวันแรมไว้ให้เสร็จก่อน ไม่ว่าเมื่อคืนไม้จะใช้ลูกอ้อน ลูกขู่ ลูกตื้อยังไงกลอนก็ไม่ยอมเปลี่ยนใจ แน่นอนว่าไม่ยอมไปถึงเรื่องบนเตียงด้วย กลอนบอกให้ไม้กลับไปก่อน เขาจะเคลียงานทางนี้ให้เสร็จเร็วที่สุด จากนั้นจะตามไปทีหลัง ไม้ไม่พอใจอยู่บ้าง ก็ได้แต่ทำใจ และยอมรับการตัดสินใจของกลอน
.......ซะเมื่อไหร่เล่า! กลอนคิดอย่างหัวเสียงเมื่อนึกถึงร่างของคนที่นอนกอดเขาไว้ทั้งคืน ทำเอาเขาหวาดระแวงจนไม่ได้หลับไม่ได้นอน พอเช้าตั้งใจจะปลุกให้เจ้าตัวขึ้นเรือกลับกรุงเทพไป แต่ไม้พูดชัดถ้อยชัดคำว่าจะไม่ไปไหนทั้งนั้นถ้าไม่มีกลอนไปด้วย
“ฉันจะเป็นเด็กดีรออยู่ที่นี้ รีบไปรีบมาน้า”
นั่นคือคำพูดที่น่าหมั่นไส้ของไม้ก่อนหน้าที่กลอนจะออกมาทำงาน
มองนาฬิกาที่เลยเวลาเที่ยงมาเล็กน้อยแล้วต้องแอบอมยิ้ม ป่านนี้คนที่บอกว่าจะรอเขาในห้องคงกำลังตีหน้าบึ้งตึงรอเขากินข้าวอยู่แหงๆ เพราะเจ้าตัวกำชับหนักหนาเมื่อเช้าว่ายังไงก็ต้องไปกินด้วยกัน โดยมีข้อแลกเปลี่ยนว่าไม้จะไม่มาป่วนตอนทำงาน
วันแรมมองหน้ายิ้มน้อยยิ้มใหญ่ของเพื่อนแล้วส่ายหน้า กลอนเป็นเอามากจริงๆ อย่างนี้กู่ไม่กลับแล้วล่ะมั้ง คนบ้านจอมไตรมีอะไรดีนะ พอคิดถึงเจ้านายตัวเองก็ต้องเบ้ปาก พลางคิดในใจว่า “ไม่เห็นจะมีอะไรดีเลย”
ในห้องสองคนสองความคิด กลอนรอจนกระทั่งเที่ยงสิบห้าจึงขอตัวไปกินข้าว ตั้งใจให้ไม้รอ เขาเริ่มสนุกกับการได้แกล้งเล็กๆน้อยๆแบบนี้ซะแล้วสิ ถ้านิสัยเสียเหมือนไม้ขึ้นมาจะทำไงดีเนี่ย กลอนยิ้มให้ตัวเอง ในขณะที่ท้าวยังคงก้าวเดินไปทางกระท่อมที่พัก ที่ๆคนรักของตนรออยู่ คนรักที่พูดได้เต็มปากว่าเป็นคนรักจริงๆ คนที่กลอนรักและรักกลอน…
..................................END..................................--------------------------------------------------------------------
จบแล้วอ่ะ....มีคำถามมาบ่อยๆว่าไม้ไปรักกลอนตั้งแต่เมื่อไร
ตอนพิเศษคงบอกให้รีดเดอร์ทั้งหลายหายค้องใจได้ ^__^
ส่วนคู่อื่นๆนั้น อยากอ่านกันรึป่าว...แต่คงต้องรอกันอีกหน่อย
เพราะตอนนี้คุณจิ๊บกำลังเรียบเรื่องเรื่องของปามใหม่อยู่อ่ะคะ
อ๊อ..คู่อื่ๆก็มีนะ แต่ยังได้ไม่กี่ตอนอ่ะคะ อดใจรอหน่อยน๊า
หัวข้อ: จอมไตรซีรี่ส์-คนมืดมนที่หลงรักคุณหมดใจ[ไม้♥กลอน] by JUPJIB เปิดจองหนังสือ p.46 (อ่าน 509409 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก