หัวข้อ: รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น :: 06-09-11ตอนพิเศษ จิมมี่+โรลลี่ UP!!**

[jaaeyboy]

โรลลี่ เด็ดขาดมาก   

แบบนี้ดีแล้ว  ถ้ามี่ยังทำแบบนี้อยู่ 

ก็ต้องมีคนเสียใจอยู่ดี

[boylove_yj]

************* หวัดดีคนแต่ง

รับหมวยเป็นลูกศิษย์ด้วยนะ  แต่งออกมาได้เพอร์เฟคที่สุด

โหหหหหหหหหยยย  

อยากได้แบบนี้มั่ง

.....................................



ตามมาได้วันหนึ่งเต็มๆ  เม้นหน่อยนะคะ

เนื้อเรื่องหลากหลายมากเลยอ่ะ

ตัวละครก็ มีบุคลิกที่ไม่ซ้ำกัน

อ่านแล้วไม่เบื่อเลย

นี่คือสิ่งที่ นิยายต้องการค่ะ

แต่ เนื้อเรื่องตอนท้ายยังไม่ได้อ่านค่ะ

*******************


แวะไปเม้น ติ ชม หมวยได้นะ

///////// อย่าลืมรับหมวยเป็นลูกศิษย์นะ

[jurassic]

ตามอ่านทันจนได้ ไม่รู้ตัวเองไปอยู่ไหนมา เพิ่งจะได้อ่าน สนุกดี ชอบนายเอกที่เด็ดขาดอย่างนี้จัง

 :L2:สำหรับคนแต่งค่ะ

[kitty]

 

[tekeela]

  :L2:คิดดีๆๆนะคุณพี่มี่

[boylove_yj]

ปู เสื่อ รอ คนแต่ง

อยากอ่านตอนต่อไปแล้วววววววววววววววววววว

[knightofbabylon]

เข้ามารอ
 

[boylove_yj]

จะได้อ่านตอนต่อไปวันนี้หรือเปล่านนนน้าาาาาาาาาาาาา


อยากอ่านนนนนนนนนนนนน

[banana49]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[kj_blue]

ลุ้นๆๆๆๆ...ดูซิมี่จะทำไง หึหึหึ

[Jimmeiiii*]

เจอกันพรุ่งนี้น๊า,,วันนี้เค้าไม่สบาย+กับโดนแย่งคอมเลยไม่ได้มาต่อ
ปล.ฝนมันชอบตกบ่อย,,ดูแลตัวเองกันด้วยน่ะจ๊ะ
ปล.2

[/color]

[katook]

ว้า งั้นพรุ่งนี้จะมารอ จ้า หายป่วยเร็วๆนะ

[Youch06]

อ่านทันสักที *0*

หายป่วยไวๆนะคะ

[Momoro]

ฝนตกบ่อยดูแลสุขภาพกันด้วย
ขอให้หายไวๆนะ

[kokikung]

โอเคพรุ้งนี้เจอกันครับบบบบบบ


รักษาสุขภาพด้วย

หายไวไวน้า

ปล.

[andy_kwan]

รักษาสุขภาพด้วยนะ

[p_pink]

  เยี่ยมมากนู๋โรลลี่
บางครั้งชีวิตคนเราก็ต้องใช้ความเด็ดขาดเพื่อความชัดเจนในเรื่องต่างๆ บ้าง
เจ็บนิดเดียวในวันนี้ ยังดีกว่าเจ็บนานๆ จนรักษาไม่หาย กลายเป็นแผลเป็นในวันข้างหน้า

พี่มีคะ หวังว่าคงจะคิดอะไรได้มากขึ้นแล้วนะ เลือกบ้างอะไรบ้าง ดีกว่าเสียไปทั้งหมดนะ  

ตอนนี้พี่ชินแอบเป็นคนดีนะเนี่ย (แต่อย่าหวังผลนะเมิง เดี๋ยวโดนกระซวก ฮ่าๆๆ)

  ขอบคุณจ้ะไรท์เตอร์ + รักษาสุขภาพ พักผ่อนเยอะๆ ด้วยนะจ๊ะ

[jpkoko]

เคลียร์ๆ กันไปซักที ยืดเยื้อมากเกินไปล่ะ

[DraCo_SLa13]

มารอจ๊า...........

หายเร็วๆนะจ๊ะ

[EoBen]

เห็นด้วยกับลี่สุดๆๆๆๆ

รู้ว่าจิมมี่รักแต่บางทีต้องตัดให้ขาด

พอดีไม่ใช่นางเอก ที่ต้องให้นางร้ายตามจิกพระเอกตลอดเวลาแล้วยังคงยิ้มให้

เชื่อใจนางร้าย ตลอดเวลาทั้งๆที่มันจะคาบไปแดกแล้วว

เฮ้อออ ยิ่งอ่านยิ่งเจ็บแป๊บๆๆ เป็นช่วงๆ เฮ้อออ เอาสักทีนะลี่

ถ้ามี่เลือกไม่ได้ ลี่ก็เลือกเองเลยยย



ปล อ่านตอนนี้ แล้วรู้สึกดีกับไอพี่ชินตะหงิดๆๆ ตกลงเป็นคนยังไงกันแน่

[knightofbabylon]

คนแต่งก็ดูแลสุขภาพด้วยนะ
เพราะถ้าไม่สบายมาราธอนแล้วจะรู้สึกสนุกสนานดีพิลึก
จนแทบจะ ได้ตลอดเวลาเลยล่ะ



 :กอด1:ให้กำลังใจ
แล้วพรุ่งนี้จะเข้ามาดูอีก

[banana49]

อ่า ไม่เป็นไรค่ะ
หายเร็วๆนะคะ รักษาสุขภาพด้วย

[Yunatsu]

พรุ่งนี้จามารอนะคะ หายไวๆ

[DexTunG]

 :เฮ้อ:โรลลี่ตัดสินใจเด็ดเดี่ยวมาก ดีแล้วล่ะ

[a_tapha]

+1 ค่ะ โรลลี่ใจเด็ดจริงๆ     

[kwa]

น้ำตาจะร่วง สงสารโรลลี่
มี่แหละที่ไม่เด็ดขาด  ใจดีกับแฟนเก่า รู้รึเปล่าว่าแฟนใหม่อะเจ็บปวดนะเว้ย

[mini]

  มาให้กำลังใจคนป่วยคับ

 

โรลลี่ มาก  มี่จะเลือกใครให้ชัดเจนไปเลย

รอตอนต่อไป หลังไรท์เตอร์หายป่วยคับ อิอิ 

[piglet]

 :m15:สงสารโรลลี่จัง
 :angry2:เป็นไงละพี่มี่ เข้าใจความรู้สึกของโรลลี่หรือยัง
น้องลี่ใจเด็ดมากมาย แต่ดีแล้วละ พี่มี่จะได้รู้สึก  

[three]

เด้ดขาดมากโรลลี่สมเป็นกุลเกย์ยุคใหม่ใจเด็ดจริงๆ

[Jimmeiiii*]

ตอนที่ 52

“เป็นไงเรียบร้อยไหม ?”ไอ้โรมถามกูที่ประตูเข้าบ้าน กูมองหน้ามันแล้ววิ่งเข้าไปกอดทันที น้ำตามากจากไหนก็ไม่รู้ไหลออกมาเหมือนเขื่อนแตก

“ฮือๆๆ บอกแล้ว บอกมันไปแล้ว ฮือๆเจ็บ โรมเจ็บ ฮือๆ”กูพูดไปพลางร้องไห้ไปพลาง มือไอ้โรมก็ลูบหลังเบาๆ

“อย่าพูดเหมือนมึงบอกเลิกมันดิ..ยังไม่ได้เลิกซะหน่อย แค่พูดให้มันทำตัวเองให้เคลียร์”ไอ้โรมพูดปลอบเดินจูงมือกูเข้ามานั่งที่โซฟา

“นานไหม.อึก..นานไหมกว่ามันจะเคลียร์ตัวเองได้..อึก ฮือๆ โรมไม่เอา”

“ไม่นานหรอก..เชื่อกูนะ จิมมี่รักมึงมาก กูสัมผัสได้ แต่ที่มันเป็นแบบนี้เพราะมันแค่สงสารผู้หญิงคนนั้น”

“ไม่เอา..ไม่ให้สงสาร ฮือๆ ลูกผู้หญิงคนนั้นเรียกไอ้มี่ว่าพ่ออ่ะ ฮือๆ”

“เด็กโรลลี่..นั้นคือเด็ก ไม่ต้องคิดมาก ความจริงคือไอ้มี่ไม่ใช่พ่อมัน ไม่เอาไม่ร้องเดี๋ยวแม่มาเห็นกูโดนด่า”ไอ้โรมพูดพร้อมกับกอดกูให้เห็นแน่นขึ้น กูก็ยิ่งร้องจนมันต้องเงียบไม่พูดอะไรปล่อยให้กูร้องจนพอใจ

“ฮึก..อึก แม่ไปไหน ?”กูถามพลางสะอึกไปพลาง

“แม่ไม่อยู่..ประชุมยังไม่กลับ”มันบอกแล้วหยิบกระดาษทิชชู่บนโต๊ะมาเช็ดคราบน้ำตาที่แก้ม

“อึก กินข้าวยัง!!”กูกับไอ้โรมถามขึ้นพร้อมกัน

“ยัง..มึงอ่ะ ?”มันถามกลับ

“กินแล้ว..แต่หิวอีก ทำให้หน่อย”กูพูดแล้วส่งสายตาน่าสงสารไปให้ งอแงๆแบบนี้ไอ้โรมไม่กล้าขัดเพราะมันรู้ว่าท่าขัดใจกูจะร้องแบบนอนสตอป อาจจะหยุดเพราะเหนื่อย แต่ถ้าเห็นหน้าแม่ปุบกูจะเบะปากร้องไห้ออกมาอย่างหนักอีกครั้ง เคยเป็นมั้ย ?

“เออ..รอแปบ เอาของขึ้นไปเก็บล้างหน้าล้างตาลงมารอด้านล่าง”ไอ้โรมบอกก่อนลุกเดินเข้าครัวไป ส่วนกูก็เดินเอาของขึ้นไปเก็บ แต่แม่งเปิดประตูห้องเข้าไปก็เห็นสติชตัวใหญ่ที่ไอ้มี่เป็นคนให้ ถ้าเป็นปกติกูจะวิ่งเข้าไปฟัดๆหอมๆพอให้หายหมั่นเขี้ยวเจ้าของมัน แต่วันนี้พอเห็นแล้วอยากร้องอีกรอบ นึกหน้าไอ้มี่เมื่อกี้ซีดพอๆกับกูถ้าดูไม่พลาดเหมือนมันก็ร้องไห้เหมือนกัน

ติ๊ด ๆๆ

[อาบน้ำก่อนนอนด้วยนะ อย่าลืมกินข้าวด้วยผอมจะแย่แล้ว พี่เคารพการตัดสินใจของโรลลี่นะ รักเหมือนเดิมสุดที่รัก ฝันดีคับ]

เป็นของความจากไอ้มี่ที่ส่งมา อ่านจบน้ำตาก็ไหลออกมาอีกจนได้ นี้ขนาดยังไม่ได้เลิกกูยังเป็นถึงขนาดนี้เลยหรอวะ ไม่เคยคิดว่าจะมีคนที่ทำให้เป็นได้มากขนาดนี้ ตั้งแต่มีเด็กมากูไม่เคยบอกเลิกใครสักคนโดนบอกเลิกทั้งนั่น เพราะถ้าเมื่อไรเบื่อก็แค่ขาดการติดต่อไปแค่นั้น เพราะกูคิดเสมอว่ากูไม่ยอมบอกเลิกใครเด็ดขาดเพราะกูไม่อยากมาเจ็บด้วยคำพูดของตัวเอง ถึงจะเบื่อมากขนาดไหนก็ไม่บอกเลิกแค่ทำสันดารหมาๆใส่ทนไม่ไหวก็เดินมาขอเลิกเอง


,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


“แล้ววันนี้ไปไหนกันมา”ไอ้โรมถามระหว่างนั่งกินข้าว ใครอกหักแล้วกินข้าวไม่ลงนั้นไม่ใช่กูเพราะถ้าเป็นกูยิ่งเครียดยิ่งเซ็งยิ่งกิน

“ไปสวนสยามมา”กูบอก

“กับใคร ?”มันถามอีกก่อนเดินไปหยิบข้าวมาเพิ่มให้

“รุ่นพี่ที่โรงเรียน..ลูกเจ้าของร้านที่มึงชอบไปกินบ่อยๆอ่ะ”กูบอกไอ้โรมทำหน้างง

“ร้านไหน ?”มันถาม

“ก็ร้านข้าวซอยอ่ะ!!”กูบอกแล้วขมวดคิ้วใส่มัน

“อ่อๆ ไอ้เด็กนั้นหรอ ที่มาจีบมึงอ่ะ กูเห็นมันมาช่วยแม่มันร้านบ่อยๆ!”ไอ้โรมบอกพร้อมกับยื่นจานมารับผักคะน้าจากกูไปกินแทน

“เออ..คนนั้นแหละ”กูบอก

“แล้วไปไหนกันมาอีก..ทำไมเพิ่งกลับ”มันถามอีกกูเงยหน้ามองหน้ามันแบบเซ็งๆ แปลกเว้ยวันนี้ถามซอกแซก

“ก็เรื่อยๆ ไปเดินสวน ขับรถเล่น แล้วมันก็พามาส่งบ้าน แล้วก็เกิดเรื่อง”กูบอกพร้อมกับยื่นจานไปตรงมัน ให้มันแกะปลาทูให้

“เสียใจมั้ย ?”ไอ้โรมถามขึ้นมานิ่งๆ กูพยักสองสามที

“ถามทำไม..ลองเองมั่งไหมล่ะ!! ระวังไว้เหอะ อย่าเที่ยวใจดีกับคนอื่นไม่ทั่วไอ้จ๊ะกับกูได้ๆกัน ยิ่งมันเงียบมากเท่าไรนั่นแสดงว่ามันเสียใจมากเป็นสองเท่า แต่ที่ไม่พูดเพราะไม่อยากทะเลาะ”กูบอกเสียงสั่น ทำไมจะไม่รู้ว่าไอ้โรมก็มีคล้ายๆไอ้มี่เหมือนกัน

“รู้แล้วครับ..กูรักเพื่อนมึงจะตายไม่ต้องกลัวมันเสียใจหรอกหน่า”มันบอกแล้วเลื่อนจานส่งกลับมาให้

“เหอะ!..กูเห็นไอ้มี่บอกกับไอ้จ๊ะแบบนี้เหมือนกัน ไหงกูต้องมาเป็นแบบนี้ล่ะ!!”

“คนละคนเว้ย..คนเรามีวิธีการจัดการแตกต่างกันไป อยู่ที่ว่าเค้าเลือกใช้วีธีไหนกับสถานการณ์ใด”มันพูดอธิบายออกมา

“แล้วไง..ดูไม่ออกหรือไงว่าผู้หญิงคิดยังไง!!”กูพูดเสียงหงุดหงิด เริ่มเคื่องไอ้โรมนิดๆเมื่อคิดว่ามันเข้าข้างไอ้มี่มากกว่ากู

“แล้วมึงจะให้มันยังไง..นึกย้อนเป็นตัวเอง.เขาคนนั้นเป็นผู้หญิงและที่สำคัญเค้าใช้เด็กเป็นสื่อ..กูเชื่อว่าไอ้มี่ไม่ได้ทำเพราะพิศวาสแม่..แต่แค่สงสารและเอ็นดูลูก แค่เกิดมาโดยไม่มีพ่อก็เจ็บจะแย่แล้ว”ประโยคสุดท้ายไอ้โรมพูดเสียงเศร้า มันโชคดีที่ยังได้เห็นหน้าพ่อบ้าง แต่กูไม่แม้จะได้เห็นแค่รูปยังไม่มีเลย

“ไม่รู้อ่ะ..กูไม่ชอบเด็กก็เด็กดิ ไม่ได้คิดไรทำไมต้องยอมให้เด็กมาเรียกว่าพ่อด้วย อยากมีลูกหรอ!”กูยังเถียงได้อยู่ ทั่งที่ก็เริ่มคิดตามที่ไอ้โรมพูดนิดๆล่ะ แต่ก็นั้นแหละทำแบบนี้ชัดเจนกว่า

“มึงนี่พาล..คบกับมันมากี่เดือน..แล้วเด็กคนนั้นเกิดมากี่ปี เรื่องอดีตโรลลี่เรากลับไปแก้ไขอะไร อยู่กับปัจจุบันให้มากที่สุด ส่วนที่ไอ้เด็กนั้นมันเรียกไอ้จิมมี่ว่าพ่อมึงไม่ต้องคิดมากเอามาเป็นความ..เพราะเรื่องจริงคือไอ้มี่ไม่ใช่พ่อมัน!”ไอ้โรมพูดพร้อมกับตีหน้าเข้มใส่

“เหอะ..มึงเข้าข้างมัน กูเป็นน้องมึงนะ”เสียงเริ่มสั่น น้ำตาร่วงลงเผลาะๆ

“ก็เพราะมึงเป็นน้องกูไง..ถึงได้พูดเตือนสติ อย่าให้อารมณ์มาทำให้พวกมึงเลิกกัน และอย่าเอาคนอื่นมาเป็นตัวแปรทำให้มึงกับมันเป็นคนอื่น ถ้าจะเลิกกันต้องเลิกเพราะไม่รัก”ไอ้โรมพูด กูหมดอารมณ์กินข้าวแล้ว ยกมือเช็ดน้ำตาไหลออกมา

“ไม่เอา..ไม่เลิกดิ”กูพูดขึ้น จ้องหน้าไอ้โรมด้วยสายตาน่าสงสารสุดๆ

“ก็ไม่ได้บอกให้เลิกซะหน่อย..อย่าคิดมากมึงกับมันถ้าจะเลิกกันเพราะไม่รักคงอีกนานหรืออาจไม่มีทาง แต่ถ้าเลิกเพราะคนอื่นทำให้เลิกหรืออารมณ์อาจจะใช่”

“แล้วมันจะมาง้อมั้ย ?”กูถามเสียค่อย

“อยากให้มันมาง้อไหมล่ะ”มันถามกลับ น้ำเสียงโคตรกวนตีนอ่ะกูพยักหน้าแทนคำตอบ

“แต่ถ้ามาง้อ..แล้วกลับไปเป็นเหมือนเดิมกูไม่เอา..ถ้ามีกูต้องไม่มีผู้หญิงคนนั้น นิสัยเสียมีไรมั้ย ?”กูพูดอย่างเอาแต่ใจ

“รู้!..ไม่ต้องบอก แต่ถ้าจะเอาแบบนั้นมึงก็ต้องทนไปอีกหนึ่งอาทิตย์”ไอ้โรมบอก กูทำหน้าบึ้งทันที

“ทำไมต้องหนึ่งอาทิตย์!!”กูถามขึ้น ขนาดทะเลาะง๊องแง๊งๆ โกรธ งอน ขนาดไหนไอ้มี่ก็หน้าด้านโทรมาตลอดอ่ะ ไม่เคยทะเลาะกันแบบไม่คุยเลยไม่มี แต่ตอนนี้กูเป็นฝ่ายบอกไม่ให้มันโทรมาเองนี่หว่า ><

“ก็ผู้หญิงคนนั้นกับลูกจะอยู่เมืองไทยอีกหนึ่งอาทิตย์หรืออาจจะนานกว่านั้น”ไอ้โรมบอก

“ทนได้ทน!..พรุ่งนี้ไปส่งกูที่โรงเรียนด้วย!!”กูบอกมัน

“ทำไมว่ะ...ไอ้มี่มึงอ่ะ”ไอ้โรมถามหน้างอทันที

“โง่หรอ..บอกอยู่ว่าทะเลาะกัน กูไม่ให้มันโทรหา มารับมาส่ง จนกว่าจะเคลียร์ตัวเองได้”กูพูดเสียงอ่อย ไอ้โรมหัวเราะเยาะทันที

“ภาระกู!!..แล้วสุดที่รักกูละ..รายนั้นไม่ได้นะมึง ต้องไปรับไปส่งทุกเช้าครับ”ไอ้โรมแย้งขึ้น สีหน้ามันบ่งบอกว่าเริ่มหงุดหงิดแล้ว

“ไม่เห็นยากไร..มึงก็เอากูไปรับมันด้วย ไม่ต้องห่วงหรอกหน่าป่านนี้ไอ้มี่คงเล่าเรื่องให้ไอ้จ๊ะฟังหมดแล้ว”กูพูดแล้วยิ้มหวานให้มัน

“ไม่ได้..สองต่อสองเข้าใจป่ะ?”มันพูดหน้าเจ้าเล่ห์

“น่าสงสารไอ้จ๊ะว่ะ..มีมึงเป็นแฟน โคตรหื่นบวกเจ้าเล่ห์มากกกกกก”กูลากเสียงยานแล้วดึงหูไอ้โรมทั้งสองข้าง

“ช่วยไม่ได้วะ..ไม่ทำรอยไว้คนก็ไม่รู้ดิ ว่ามีเจ้าของแล้ว ฟีโรโมนแม่งแรงกูละเหนื่อย!”มันพูดพร้อมกับดึงมาที่แก้มกูทั้งสองข้าง

“กูเจ็บนะ!!..ปล่อยๆๆๆ”กูโวยวายแต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากหูไอ้โรม แต่ตอนนี้กูเจ็บจนน้ำตาไหลแล้ว เลยเปลี่ยนจากจับหูมาจิกผมมันแทน มันเลยออกแรกหยิกแก้มกูมากขึ้นกว่าเดิม

“เจ็บ..โรมเจ็บ!..ปล่อยเด้ อึก”กูเริ่มมารยาใส่ ทำน้ำตาคลอๆเหมือนจะร้องไห้ แต่ยังไม่ยอมปล่อยมือจากหัวไอ้โรม มันก็ไม่ยอมยิ่งกูจิกมากขึ้นมันก็เพิ่มแรงบิดมากขึ้น

ปรื้น ปรื้น

“แม่มา!..มึงโดนแน่!”กูพูดแล้วปล่อยจากหัวไอ้โรม รีบวิ่งไปที่หน้าบ้านทันที

“อ้าว..โรลลี่ทำไมมายืนตรงนี้..ไอ้โรมไปไหน...เอ๊ะ!ทำไมหน้าแดงตาแดงแบบนี้ล่ะ!”แม่ถามตาตื่นพร้อมกับเดินมาลูบที่แก้มกูที่เป็นรอย น้ำตากูร่วงเผลาะทันที มารยาลูกคนเล็กมีกันเกือบทุกบ้าน

“ฮึก..อึกโรมแกล้ง..มันหยิกแก้ม..มันจิกหัวด้วย”กูพูดเสียงสะอื้นเดินเข้าไปกอดแม่อย่างออดอ้อน

“โรม!!”แม่กูแหกปากเรียกเสียงดัง

“อะไรอ่ะ..โรมป่าวนะ..โรลลี่มันดึงผมโรมก่อน”ไอ้โรมแก้ตัวพร้อมกับเดินมาตบหัวกูทันที แม่เลยเอากระเป๋าสะพายฟาดไปที่หลังอย่างแรง

“แล้วยังไง..ทำไมต้องหยิกจนแก้มน้องมันแดงขนาดนี้ด้วย..จะเอาให้ตายเลยหรือไง”แม่ด่าไอ้โรม มันหันมาส่งสายอาฆาตแค้นมาให้

“แม่อ่ะ..เข้าข้างมัน..นิสัยแบบนี้แหละ..ห่าไอ้มี่ไม่มาง้อหรอก!”ไอ้โรมพูดทิ้งท้ายแล้วเดินเข้าไปบ้านไป

“แม่อ่ะ..ฮึก ฮือๆ”กูร้องไห้โยเยกับแม่กูทันที ที่ร้องไม่ใช่เพราะเจ็บแก้ม แต่เพราะเจ็บใจที่ไอ้โรมพูดว่าไอ้มี่จะไม่มาง้อ

“ไม่ร้องๆ..ไม่ต้องไปสนใจมัน..เดี๋ยวแม่จัดการให้”แม่พูดพร้อมกับลูบหัวปลอบกูพลางๆ กว่ากูนิ่งได้ก็สักพักเลย นอนกอดพุงแม่ดูโทรทัศน์จนรู้สึกง่วงถึงจะขึ้นไปนอน


,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


ปัง ปัง

“ไม่ต้อง!!..ไปนอนห้องมึงนู้น!!!”เสียงไอ้โรมตะโกนออกมาจากในห้อง แต่กูไม่ยอมแพ้ยังรัวเคาะอยู่เหมือนเดิม ก็ไม่อยากนอนคนเดียว มันน่าเบื่อไม่มีโทรศัพท์ให้คุยเหมือนทุกคืน

“น่ารำคาญโรลลี่!!..กูจะทำงาน!!”เสียงมันตะโกนออกมาอีกครั้ง น้ำเสียงเริ่มหงุดหงิดจริงๆ

“ไม่!!..จะนอน!”กูตะโกนสวนกลับไป ยืนเคาะอีกสักพักไอ้โรมก็เปิดประตูออกมา หน้าบึ้งหงิกงอ แต่กูไม่สนใจแทรกตัวเข้าไปในห้องนอนมัน กวาดเอางานมันทุกอย่างไปวางไว้บนโต๊ะคอม

“ไม่คุยกับไอ้จ๊ะแหงะ ?”กูหันไปถาม ไอ้โรมส่ายหัวแล้วเดินไปนั่งทำงานต่อที่โต๊ะคอม

“ทำไมไม่คุยอ่ะ..โทรไปคุยดิ”กูพูดอีกเอื้อมไปหยิบโทรศัพท์มันที่หัวเตียงมากดเล่น

“ทำงานอยู่..เดี๋ยวค่อยคุย”มันหันมาบอกพร้อมกับสายตาที่จ้องเขม่งมาที่โทรศัพท์ในมือกู

“ชิ!..ไม่เล่นก็ได้ นอนแล้ว!”กูพูดก่อนหันหลังให้มัน เอาหมอนข้างของมันมากอดแทนไอ้สติชตัวใหญ่ ไม่อยากกอดเดี๋ยวจะพาลนึกถึงไอ้เจ้าของมัน ไม่รู้ป่านนี้เป็นไงมั้ง แต่ช่วยไม่ได้นี่หว่าอยากใจดีเรี่ยราดเอง


,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


“อ้าวมึง..ไหนบอกว่าจะไปพร้อมกัน”ไอ้โรมทักตอนเช้า เพราะมันเห็นว่ากูหยิบแค่แซนวิสหนึ่งชิ้นแล้วเดินมาใส่รองเท้าเลย

“ไม่เอาอ่ะ..ไปคนเดียวดีกว่า..ไปแล้วนะครับแม่ หอมหน่อยๆๆ”กูวิ่งเข้าไปหาแม่แล้วจัดหอมจนเสร็จสรรพ รู้สึกแปลกๆขึ้นมานิดหน่อย ก็ทุกวันจะมีคนมารับนี่หว่า ทะเลาะด่ากันให้ตายขนาดไหนมันก็หน้าด้านมารับตลอด

ครืดดดดดดดด ครืดดดดดดดด

“ไงมึง..อยู่ไหนเนี่ย ?!”ไอ้แชมป์โทรมาถามว่าอยู่ไหน กูงงสักแปบเพราะร้อยวันพันปีมันไม่เคยโทรมาตอนเช้าๆแบบนี้

“กำลังจะขึ้นรถ..มึงโทรมาไมเนี่ย อยู่ไหนล่ะ ?!”กูถามกลับพร้อมกับเดินขึ้นรถไป คนแม่งเยอะดีฉิบหาย แต่ดีหน่อยที่ตอนเช้ายังไม่ค่อยมีเหงื่อกันมากซะเท่าไร แต่ก็ต้องเวียนหัวกับกลิ่นน้ำหอมนานาพันธุ์

“อ้าวห่า!..ขึ้นรถล่ะ..เออๆงั้นเจอที่โรงเรียน”ไอ้แชมป์พูดแล้วกดตัดสายไป กูมองโทรศัพท์งงๆก่อนหยิบไอพอดขึ้นมาฟังเพลง


,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,


ปรี้น ปรื้น

ได้ยินเสียงเหมือนคนบีบแตรใส่แต่ไม่ได้สนใจไรมาก กำลังเดินฟังเพลงสบายๆอยู่ด้วยมั้ง เช้าๆแบบนี้เสียงแตรรถดังเป็นว่าเล่น แต่ดูเหมือนมันจะยิ่งดังและชัดมากขึ้นจนกูต้องหันไปมองอย่างหงุดหงิด

“ขึ้นรถดิ..เดินหนีทำไม”ไอ้เจ้าของรถมันลดกระจกลงมาเรียก เป็นใครที่ไหนถ้าไม่ใช่ไอ้พี่ชิน

“ไม่!!..จะถึงโรงเรียนแล้ว พี่เลิกบีบแล้วรีบไปเลย”กูบอก นึกสถาพคนนึงเดินบนฟุตบาทอีกคนขับรถช้าๆคุยกัน

“ไม่เอา..เร็วดิโรลลี่ รถด้านหลังบีบแตรไล่แล้ว!”มันบอกพร้อมกับบีบแตรให้ดังขึ้นอีก รถด้านหลังก็บีบแตรสวนกลับมา กูมองซ้ายมองขวานี้มันเขตโรงเรียนเด็กเยอะเลยต้องรีบขึ้นรถมันอย่างช่วยไม่ได้ แต่มันกวนตีนแม่ง เดินอีกนิดก็จะถึงปากประตูโรงเรียนแล้ว

“โรคจิตป่ะ ?!”กูเปิดฉากทันทีที่อยู่ในรถ มันไม่พูดอะไรแค่ยักคิ้วให้แล้วเลี่ยวรถเข้าโรงเรียน ถึงตอนนี้กูแอบหวั่นเพราะกลัวเจอไอ้มี่ เพราะมันก็ต้องมาจอดรถตรงนี้เหมือนกัน อย่างที่บอกไม่ได้โกรธแต่แค่อยากให้มันเลือกออกมาตรงๆไม่อยากให้มันคลุ่มเคลือแบบนี้ ที่สำคัญไม่ชอบเห็นไอ้มี่อยู่กับคนอื่นมากกว่าอยู่กับกู

“เป็นไงกันมั่ง ?”ไอ้พี่ชินถาม กูหันไปมองหน้ามันงงๆ

“ก็เมื่อวานไง..ดูดิรอยที่ไอ้หมาบ้ามันฝากไว้ เกือบหมดหล่อ”มันพูดอีกก่อนจัดการดับเครื่องล็อกรถให้เรียบร้อย

“หึหึ..ขอโทษแทนมันด้วยล่ะกัน อ๊ะ!”กูพูดพร้อมกับกวาดสายตาไปรอบๆแบบเคยชิน และก็ต้องชะงักเพราะเจอกันไอ้มี่จริงๆ มันชักสีหน้าบึ้งใส่ก่อนเปลี่ยนมาเรียบสนิทแล้วเดินผ่านกูออกไปเมือไม่มีตัวตน ทำเอากูแทบจะกดลบข้อความพร้อมกับตะโกนด่าตามหลังมันไป เมื่อเช้าหลังจากอาบน้ำเสร็จก็เดินมาดูโทรศัพท์เหมือนทุกวันแล้วก็เจอกับข้อความที่ไอ้มี่ส่งมาให้

[ตื่นได้แล้วไอ้ขี้เซา วันนี้ไม่ได้โทรปลุกห้ามงอแงตื่นสายนะ รีบๆอาบน้ำเจอกันที่โรงเรียน หอมแก้มโรลลี่ครับ]

ดูเนื้อหาข้อความกับที่มันแสดงออกเมื่อกี้นะ คงคิดว่ากูมาโรงเรียนกับไอ้พี่ชินแน่เลย ชั่งมันเพราะไอ้มี่ก็มีคดีเหมือนกัน

“ฮ่าๆ..โดนเมินหน้าเหวอเลย”ไอ้พี่ชินพูดขึ้นพร้อมกับขยี้หัวกูจนผมเสียทรง

“แล้วไง..สนที่ไหน?”กูหันไปบอก

“อ่ะนะ..ไม่สนก็ไม่สน แล้วตกลงเอาไงเย็นนี้ไปเล่นบอลมั้ย ?”ไอ้พี่ชินถามถึงเรื่องที่คุยกันตอนกินข้าวที่ร้านมัน เพราะถึงไม่มีเรื่องไอ้มี่กูก็ตั้งใจจะเล่นบอลอยู่แล้ว

“ไปดิ..ว่างๆพอดีเลย”กูบอก

“ว่างดิ..ก็ไม่ต้องไปนั่งเฝ้านักบาสแล้วหนิ..ว่าแต่มาเล่นแบบนี้ไม่กลัวมันโกรธมากกว่าเดิมหรือไง”

“กลัวก็ไม่ใช่ไอ้โรลลี่ดิ”กูบอกแล้วยักคิ้วให้ มันยิ้มแต่ไม่ได้พูดอะไร กูกับไอ้พี่ชินเดินคุยเรื่องบอลกันจนมาถึงตึกเรียนม.6 ก่อนแยกย้ายกันไปหาเพื่อนของตัวเอง

“ไงมึง..ทะเลาะกับเฮียไง?”ไอ้แชมป์ทักกูคำแรกด้วยคำถามนี้ กูยักไหล่เดินไปนั่งตรงหน้ามันเห็นอมยิ้มสามอันวางอยู่

“ของมึงนั้นแหละเขาเอามาให้เมื่อกี้ หน้าแม่งโหดเหมือนจับได้ว่าเมียแอบไปมีชู้เลย”ไอ้แชมป์พูดอีกกูหมั่นไส้เลยตบเกรียนมันไปเน้นๆ ดันอมยิ้มออกห่างนึกหมั่นไส้มันมานิดๆเสือกเมินกูเอง

“รู้ดีไปล่ะ..ไอ้จ๊ะบอก?”กูถาม

“กูฉลาดไง ดูสถานการณ์ออก แล้วมึงก็ช่วยรับไว้ด้วยไม่เช่นนั้นกูอาจโดนลูกหลงจากเฮีย”ไอ้แชมป์พูดพร้อมกับยัดอมยิ้มลงในกระเป๋านักเรียนกู
********************************* TBC.
ปล.ขอบคุณมากกกกกกกกกกกกกกกกกก สำหรับเม้นตอนที่แล้ว กอดๆหอมๆ แหะๆๆ