หัวข้อ: รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น :: 06-09-11ตอนพิเศษ จิมมี่+โรลลี่ UP!!**

[evilheart]

เหมียวเงียบอ่ะ น่าจะมีคลื่นใต้น้ำนะ
แต่ยังไงๆ มี่ก้อรักลี่คนเดียว

[WoNnZ]

ฮ่าๆๆ โรลลี่ตอนนี้ดูน่ารักมากกกกกกกกอ่ะ ถามนู้นถามนี้มั่วไปหมด
แต่พี่ชินดีกว่าที่คิดมากกกกกก

อยากรู้เหมือนกันว่านิคกี้ลูกใคร ? ชะนีเหมี่ยวหล่อนแรดไปไหนแว๊ๆๆ

[jpkoko]

ตกลงไอเด็กนิคกี้ ลูกใครหว่า

[boylove_yj]

 


เกือบไปแล้วนะเฮียมี่

เกือบไปแล้วจริงๆ


หมวยคิดเหมือนเจ้โรลเลยอ่ะ

ถ้ามี สอง ต้องให้เลือกเอาคนใดคนหนึ่ง

อย่ามาทำให้คาราคาซัง

ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆ


คิดถึงคนแต่งจังเลย

ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[three]

กระจ่างขึ้นมานิดๆ พี่ชินแก่ก้ไม่ได้เต่าถุยมากมายนี้นาท่าทางอาจเป็นคนดีแต่ไงก็ต้องติดตามต่อไปครับผม

[boylove_yj]

เหมียวเงียบอ่ะ น่าจะมีคลื่นใต้น้ำนะ
แต่ยังไงๆ มี่ก้อรักลี่คนเดียว

คิดเหมือนกันเลย

เงียบอย่างนี้ ต้องคิดแผนก่อการร้ายแน่ๆ งานนี้

 อยากอ่านตอนต่อไปอีกแล้ว

คนแต่ง



ฮิ้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[boylove_yj]

นิคกี้ ลูกใครรรรรรรรรรรรรรรรรร


ท้องไม่มีพ่อ

แล้วมั่วหรือเปล่า


หึหึหึ

[ปีโป้-แยลลี่]

มีประเด็นเพิ่มมาอีกหนึ่ง..โรลลี่หนูช่างสงสัยไปไหม ??

[Jimmeiiii*]

ตอนที่ 55

“โรลลี่..เย็นนี้ไปโรงพยาบาลกันนะ”ไอ้มี่พูดขึ้นที่ข้างหูกู

“ไปทำไมใครเป็นอะไร..หรือมึงเป็น ?”กูหันไปถามทันที ขยับตัวลงจากตักมัน

“เหมี่ยวเป็นอยู่โรงบาล”ไอ้มี่บอก กูมองหน้ามันทันที

“มึงก็ไปดิ..กูไม่ไป”กูพูดเด็ดขาด ลุกขึ้นจะเดินเข้าไปเล่นบอลต่อ แต่ไอ้มี่ดึงแขนไว้ ออกแรงดึงให้กูลงมานั่งเหมือนเดิม

“คิดไปถึงไปไหนแล้วเนี่ย..ที่พี่จะพาโรลลี่ไปโรงบาลก็เพราะจะได้คุยเรื่องเหมี่ยวอีกครั้งต่อหน้าโรลลี่ไง”มันบอกเอานิ้วมาจิ้มๆที่แก้มกู

“คุยทำไม..ไหนมึงบอกว่าคุยกันรู้เรื่องแล้วไง?!”กูถามขึ้น ยังไม่หายหงุดหงิดง่ายๆหรอก

“ก็รู้เรื่องแล้วไงครับ..แต่เด็กบางคนแถวนี้มันยังไม่รู้เรื่องแน่”ไอ้มี่ยื่นหน้ามาพูดกับใกล้ๆกูเลยผลักหน้ามันออกห่างทันที

“ใคร ? เด็กไหนที่มันไม่รู้เรื่อง ?”กูถาม ทั้งที่รู้ว่ามันกำลังหมายถึงกู

“ก็เด็กตรงหน้าพี่นี่แหละที่มันยังไม่รู้เรื่อง”

“มึงรู้ได้ไง..กูรู้เรื่องแล้วเหอะ..อย่ามารู้ดี”

“ก็รู้ดีอ่ะ..ถึงรู้ไงว่าโรลลี่ยังไม่เชื่อในสิ่งที่พี่บอก ไม่เคยมีใครบอกหรอครับว่าเซ็กส์สามารถบอกอะไรได้มากกว่าความเสียว”ไอ้มี่พูดหน้าหื่น กูหันหนีทันที

“เหี้ยไร ?!”กูแกล้งโมโหใส่

“เรามีอะไรกันมากี่ครั้งแล้ว..ทุกครั้งโรลลี่เป็นแบบไหนทำไมพี่จะจำไม่ได้.. แต่เมื่อตอนกลางวันโรลลี่ไม่แม้จะมองตาพี่เลยด้วยซ้ำ แววตาตัวเองมีแต่คำถามรู้ตัวบ้างมั้ย ? ฮืม”ไอ้มี่พูด ยื่นหน้ามาให้แนบชิดกันคลอเคลียกับจมูกกูไปมา

“ก็มึงทำให้กูเป็นแบบนี้อ่ะ”กูพูดเสียงเบาๆ แทบจะไม่อ้าปากเลยด้วยซ้ำ ก็หน้าชิดกันขนาดเนี่ย

“ครับ..รู้แล้วครับ พี่ถึงอยากให้โรลลี่ไปโรงบาลกับพี่ไง”ไอ้มี่บอก กูไม่พูดอะไรผลักหน้ามันออก เริ่มรู้สึกอายขึ้นมานิดๆลืมไปว่านี้ไม่ใช่สนามบาสที่ประจำ

“มึงเนี่ยนะ!!”กูพูดได้แค่เนี่ยแหละ มากกว่าไม่ได้ล่ะ

“ฮ่าๆอายหรือไง..ไม่ต้องอายหรอกหน่าไม่มีใครสนใจซะหน่อย”ไอ้มี่พูดแล้วดึงตัวกูเข้าไปนั่งใกล้ๆเหมือนเดิม แต่กูไม่ยอมไป ไม่สนใจเหี้ยไร ไอ้พวกรุ่นน้องแม่งมองกันทั้งนั่นถึงไม่จ้องแบบจริงๆจังๆแต่ก็มองอ่ะ กูเห็น

“มึงเงียบปากไปเลย..แล้วเนี่ยมาทำไม ไม่ไปซ้อมบาสเดี๋ยวก็จะแข่งแล้ว”กูหันไปแหวใส่ ไอ้มี่ยักไหล่

“ก็มาตามเมีย..เมียไม่อยู่ซ้อมไม่ได้ ไม่มีกำลังใจ”

“อย่ามาควาย ไปเลย วันนี้กูจะเล่นบอลมึงไม่ต้องมาลูกไม้ใส่”

“โหยไรว่ะ..ไม่เอาอะ โรลลี่ไปนะ กลับไปดูพี่ซ้อมบาสดีกว่า”ยังไอ้มี่ยังไม่เลิก งอแงๆข้างๆเนี่ย

“มึงอย่าทำตัวเหมือนเด็ก โตเป็นควายแล้ว”กูพูดแล้วจ้องหน้ามันแบบหงุดหงิด

“โรลลี่อ่ะ..ต้องบอกว่าโตจนมีเมียแล้วต่างหาก”

“กวนส้นตีนนะมึง..ไปเลยๆจะไปไหนก็ไปเลย ถึงเวลาค่อยมารับ”กูลุกขึ้นแล้วหันมาบอกไอ้มี่ที่นั่งหน้าบึ้ง ทำหน้างอนๆเหมือนเด็กๆ

“ตลอดๆอ่ะ ขับใสไล้ส่งกันเหลือเกิน ไม่บอกว่ารักนี่ไม่เชื่อนะเนี่ย”ดูมันพูดนะ แม่งกวนตีนอะ กูเดินไปจ้องหน้ามันใกล้ๆ

“มึงอย่าพูดมากดิ ตัวติดกันจนจะเข้าท้องอยู่แล้ว!”กูพูดเสียงหงุดหงิดเมือเห็นว่าไอ้มี่ยังงอนไม่เลิก

“ไม่เอาไม่เข้าท้อง เข้าอย่างอื่นได้มั้ย ?”มันลุกขึ้นปัดกางเกงแล้วถาม กูเลยซัดบึกไปที่หน้ามันหนึ่งทีโทษฐานที่ชอบพูดส่อแววตลอด

“มึงนะ หื่นมากๆกูจะทำให้ใช้การไม่ได้เลย”

“ใช้ไม่ได้จริง..โรลลี่อย่ามาเสียใจที่หลังนะ”

“ไม่เสียใจเหอะ..ใช้ไม่ได้กูก็ทิ้งมึงหาคนใหม่ไง”กูบอกแล้วยักคิ้วกวนตีนไปให้ ไอ้มี่ทำหน้าบึ้งแบบจริงจังทันที

“อย่านะโรลลี่นะ..มาหอมหน่อยไหนๆก็ไม่ยอมไปเฝ้าแล้ว ดูนะไอ้นุกับไอ้เสือยังมีคนไปเฝ้าตลอดเลย”ไอ้มี่บ่นกระปอดกระแปดก่อนดึงตัวกูเข้าไปหอมแก้มซ้ายขวา

“มึงนี่บ้า!..พี่เบสมันต้องไปอยู่แล้วถึงไม่มีไอ้นุก็ต้องไป ส่วนไอ้เนมมันไม่ได้นั่งเฝ้าซะหน่อย ทำการบ้านเหอะ”กูบอกแล้วตบไปที่หน้าผากมันหนึ่งที

“ก็นั้นแหละ..โรลลี่ใจร้าย ไม่รักแล้ว”มันทำแกล้งพูดเสียงเล็กเสียงน้อย ทำหน้ายับแบนปากใส่ ดูแล้วทุเรศแต่น่ารักดี เอ๊ะ!ยังไง ?

“เหรออออออ!..ไม่ต้องมารัก ไปได้แล้วๆๆ”กูไล้มันแล้วเดินลงสนามไปทันที ขืนอยู่ต่อมันคงอีกนาน


,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,



“ไงเรากว่าร่ำลากันเสร็จนะ”ไอ้พี่ชินแม่งแซวกู

“นิดนึงดิพี่..คนมันรักก็เงี๊ยะ”กูพูดแล้วยักคิ้วกวนตีนไปให้

“อ่ะนะ”ไอ้พี่ชินพูดแค่นั้น ก่อนเรียกตัวนักกีฬาที่เข้าไปพักเมื่อกี้ออกมาซ้อมต่อ กูก็เลยเนียนๆเข้าไปเล่นด้วยเลย รู้จักกันทั้งนั่นอยู่แล้ว สบายๆเล่นไปเล่นมารู้ตัวอีกทีก็หกโมงแล้ว ตามตัวมีแต่เหงื่อแต่สนุกมากร้างลามานานต้องเคาะสนิมกันนิดหน่อย

“พี่ๆ ไปโรงบาลกันไป ?”กูหันไปชวนไอ้พี่ชินที่กำลังนั่งซดน้ำจากปากขวด

“ไปทำไม ?”มันหันมาถามกลับ จะมีสักครั้งไหมที่มันจะตอบก่อนถามกลับมาเนี่ย

“เออหน่าๆ ไปแบบไปเยี่ยมกิ๊กเก่าไรแบบเนี่ย จะได้ถามเจ้าตัวด้วยว่าตกลงเรื่องมันยังไงกันแน่”กูพูดอีก คือกูแบบอยากรู้มากอยากรู้จริงๆ

“หึหึ..ตามสบายครับคนสวย เชิญเราจัดการเองได้เลย เสือกจริงเว้ย”มันว่ากูแล้วเดินเข้าไปเปลี่ยนชุดที่ห้องน้ำ กูมองตามหลังไปแบบขัดใจ แม่ง!!

“อิ้ว!!..ตัวเปียก!!”ไอ้มี่ทำเสียงทำหน้าทำตาแบบรังเกียจกูมากทันทีที่เห็นสภาพกู

“สัด!..รังเกียจนะมึง”กูพูดโยนกระเป๋าเป้ไปที่มัน ไอ้มี่รับเอากระเป๋าไปสะพายอีกข้าง เดินเอาผ้าขนหนูมาวางลงบนหัว ส่วนมือมันก็กำลังติดกระดุมเสื้อนักเรียนกูอยู่ เมื่อกี้มันร้อนกูเลยแกะออกแม่งเลย

“โชว์ทำไมครับ..คราวหลังไม่เอาแล้วนะ ไม่งั้นพี่ทำรอยไว้ทั้งตัวแน่”มันพูดเสียงเย็นแล้วมาขยี้ผ้าขนหนูบนหัวกู

“ขี้หวง”กูว่า

“หรือจะไม่ให้หวง”มันถามกลับ หยิบเอาผ้าเย็นมาเช็ดๆตามแขนกู

“ก็หวงเวอร์!”กูพูดอีกแต่ปากนี่ยิ้มจนแก้มจะแตกอยู่แล้ว ไอ้มี่ก้มมาหอมแก้มกูก่อนทำจมูกย่นใส่

“มีแต่เหงื่อ..ตัวเหนี่ยว ไม่หอมเลย.”มันพูดแล้วเดินไปหยิบผ้าเช็ดหน้าอีกผืนของมันออกมา หยิบน้ำที่กูถือมาด้วยเทลงบนผ้าแล้วเช็ดที่หน้ากูอย่างเบามือ กูยืนยิ้มหลับตาให้มันเช็ดตามสบาย

“หอมยัง ?”กูถามแล้วเอาหัวไปบี้ที่หน้าอก

“ดีขึ้นกว่าเดิมหน่อย..งั้นกลับไปอาบน้ำก่อนค่อยไปโรงบาลนะ”มันบอก แต่กูสั่นหัวไม่อยากอ้อมไปอ้อมมา ที่สำคัญจะได้หาข้ออ้างกลับบ้านเร็วๆด้วย

“ไปเลย..รีบไปกูจะรีบกลับ”กูบอก ทำตาปรือๆให้รู้ว่าเหนื่อยมากๆ ถ้ากลับบ้านอาบน้ำแปบเดียวเดี๋ยวก็หลับ

“โอเค..งั้นไปขึ้นรถ หิวหรือเปล่า”มันหันมาถาม เพราะทางเดินจะไปที่รถต้องผ่านพวกร้านขายของกิน แต่ต้องกินด้านนอกไอ้มี่ไม่ให้กินขนมในรถ

“หิวนิดหน่อย ..อยากกินซาลาเปากุ้ง กับขนมจีบ”กูบอก ไม่ใช่ของเซเว่นนะเป็นของที่เขาทำเองอร่อยมากก กูต้องกินทุกวันอ่ะ ยิ่งซาลาเปายิ่งชอบ

“กี่ลูกดีจ่ะ..”แม่ค้าถามพร้อมกับหยิบถุงเตรียมพร้อม

“ไส้กุ้งสาม ไส้ไก่สอง ขนมจีบอีกยี่สิบ แล้วก็ลูกชิ้นอีกอย่างละสิบ”กูบอกพร้อมกับชี้ลูกชิ้นอีกสี่ห้าอย่างให้แม่ค้าดู

“ให้หมดนะโรลลี่ พี่ไม่ช่วยนะ”ไอ้มี่กระซิบบอก กูหันไปมองค้อนหยิบแบงค์ร้อยในกระเป๋าเสื้อไอ้มี่มาจ่ายตัง

“เฉยๆเหอะหน่า..ถือซะ!”กูพูดแล้วยื่นถุงซาลาเปาให้มันถือ ส่วนตัวกูก็เดินจิ้มลูกชิ้นเข้าปากอย่างสบายอารมณ์ป้อนไอ้มี่บ้างเป็นครั้งคราวเพราะมันไม่ค่อยกินเท่าไร

“หมดยัง”ไอ้มี่ก้มหน้าลงมาถามกูที่กำลังนั่งกินอยู่ทิ่ริมฟุตบาทก็มันไม่ให้เอาขึ้นรถต้องกินให้หมด เพราะเดี๋ยวมีกลิ่นติดรถ

“อันนี้หมดแล้ว..เหลือซาลาเปาเอาใส่กระเป๋าไปกินที่บ้าน”กูบอกพร้อมกับยื่นถ้วยลูกชิ้นให้ไอ้มี่เอาไปทิ้ง หยิบซาลาเปาเอาใส่กระเป๋าเล็กช่องหน้า

“มานี้..กินทำไมต้องเปื้อนปากด้วยว่ะ.. นี่น้ำ”มันเดินมาดึงกูเข้าไปเช็ดปาก เช็ดแก้ม แล้วส่งน้ำเปล่ามาให้

“กินนะเว้ย..ไม่ได้นั่งดม พอๆรีบไปซะทีเหอะ กูอยากกลับบ้านแล้ว”กูบอกแล้วเดินไปขึ้นรถมันทันที ไอ้มี่เดินทิ้งขยะอีกรอบก่อนเดินมาขึ้นรถ ระหว่างทางกูเปิดเพลงฟังเบาๆไม่มีใครพูดอะไรเพราะเหนื่อยและอิ่มมากแบบว่าอยากนอนสุดๆ


,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,,



“อ้าว!..จิมมี่สวัสดีจ่ะ มาพอดีเลย เหมี่ยวหลับอยู่”ผู้หญิงรุ่นราวคราวเดียวกับแม่หรืออาจจะแก่กว่าหันมาทักและยิ้มให้กูกับไอ้จิมมี่ ท่าทางน่าจะเป็นแม่พี่เขาเพราะหน้าตาคล้ายกันดี

“เป็นไงบ้างครับ”ไอ้มี่ถาม กูมองไปบนเตียงคนไข้พบพี่เหมี่ยวนอนอยู่บนเตียง ที่แขนซ้ายและข้างขวามีผ้าพันแผลติดไว้

“ไม่ดีเลย.เพิ่งหลับไปเมื่อกี้ หมอต้องให้ยานอนหลับ”แม่พี่เหมี่ยวพูดน้ำเสียงสะอื้น

“ไม่ต้องร้องนะครับแม่..ผมเชื่อว่าเหมี่ยวต้องผ่านเรื่องนี้ไปได้..ผมขอโทษนะครับที่เป็นต้นเหตุให้เหมี่ยวเป็นแบบนี้”ไอ้มี่พูดพร้อมกับดึงผู้หญิงคนนั้นเข้ามากอดปลอบ กูยืนมองด้วยความสงสาร นี้ซินะน้ำตาของคนเป็นแม่แค่เห็นลูกเจ็บหรือร้อง ก็คงเจ็บปวดแทบขาดใจ

“ไม่ต้องโทษตัวเองหรอก..แม่รู้ว่าลูกแม่เป็นคนยังไง แม่ซะอีกที่ต้องขอโทษจิมมี่”แม่พี่เหมี่ยวพูดเสียงสะอื้น กูหันไปมองรอบๆห้องเห็นไอ้เด็กนิคกี้นอนหลับปุ๋ยเลยถือวิสาสะเข้าไปจ้องหน้ามันใกล้ๆ

“โรลลี่ครับ”กูพูดแนะนำตัวก่อนหันมาเขี่ยๆปากนิคกี้อยากให้มันตื่นขึ้นมาร่าเริงจริงๆ เห็นยายมันเป็นแบบนี้แล้วสงสาร

“รุ่นน้องที่โรงเรียนจิมมี่หรอจ๊ะ ?!”แม่พี่เหมี่ยวถาม กูกับไอ้มี่มองหน้ากันก่อนพยักหน้าเป็นคำตอบทั้งสองคน ยังไม่อยากให้คนอื่นรู้เรื่องมากนัก ถ้าจะให้รู้ต้องให้แม่กูรู้เรื่องก่อน

“ครับ..เมื่อกี้แม่บอกจะออกไปไหนหรอครับ ไปก่อนก็ได้ครับเดี๋ยวผมดูเหมี่ยวกับนิคกี้ให้”ไอ้มี่บอกกูหันไปยิ้มแล้วพยักให้

“ขอบคุณทั้งสองคนมากนะจ๊ะ..เดี๋ยวแม่ขอตัวไปหาอะไรทานหน่อย จะโทรไปถามที่บ้านด้วย”แม่พี่เหมี่ยวบอกแล้วเดินมาลูบหัวไอ้นิคกี้สองสามทีก่อนเดินออกไป กูกับไอ้มี่มองหน้ากันแล้วถอนหายใจ

“น่าสงสารเนาะ”กูพูดขึ้น

“นั้นดิ..ทำอะไรทำไมไม่คิดถึงหัวอกคนเป็นพ่อเป็นแม่บ้าง”ไอ้มี่พูดต่อ

“ใช่!!..แค่ผู้ชายคนเดียว จะมาเสียเวลาด้วยทำไม”กูพูดแต่แอบกัดไอ้มี่แบบเต็มๆ

“เหรอออออออออ!!”ไอ้มี่ลากเสียงยานๆ

“อึก ฮึก..จิมมี่เหมี่ยวขอโทษ เหมี่ยวโง่เองที่ทิ้งจิมมี่ไป กลับมาหาเหมี่ยวนะ เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมนะ ฮึก”เสียงพี่เหมี่ยวสะอื้นแล้วพูดออกมาทั้งที่ยังปิดสนิทพร้อมกับน้ำตาไหลออกมาจากหางตา

“อึก แม่..แม่ช่วยเหมี่ยวด้วย..ฮึก.เหมี่ยวรักจิมมี่นะแม่..ฮึก”

“เหมี่ยวๆ..เหมี่ยวตื่นนะ ใจเย็นๆไม่ต้องร้องนะ”ไอ้มี่ลุกขึ้นจับแขนพี่เหมี่ยวเอามือไปตบที่แก้มเบาๆแบบให้รู้สึกตัว

“จิมมี่ จิมมี่จริงๆด้วย กลับมาหาเหมี่ยวแล้วใช่มั้ย ?”พี่เหมี่ยวพอรู้ว่าเป็นไอ้มี่ก็สวมกอดทันที ไม่ทันเห็นว่ากูก็มาด้วย แต่พอเห็นว่ากูมาด้วยสายตาก็เปลี่ยนขึ้นมาทันที

“มาทำไม”เขาถามเสียงเข้ม ไอ้มี่มองหน้ากูก่อนผละออกจากพี่เหมี่ยว ดึงมือกูเข้าจับแน่น

“ก็ไม่ได้อยากมาหรอก”กูอดไม่ได้ที่ต่อล่อต่อเถียง

“จิมมาเพื่อยืนยันเรื่องของเรากับโรลลี่อีกครั้ง..จิมรู้ว่ามันอาจทำให้เหมี่ยวเจ็บใจมากขึ้นกว่าเดิม..แต่จิมไม่อยากให้โรลลี่คิดมากเรื่องของเราอีกแล้ว.โรลลี่ฟังนะ พี่กับเหมี่ยวเราไม่ได้เป็นอะไรกันเราเป็นแค่เพื่อนกัน..”

“ไม่ใช่เพื่อน!!..เหมี่ยวไม่ยอมแพ้หรอก จิมมี่รักเหมี่ยวก่อน เหมี่ยวไม่มีทางยอมให้เด็กผู้ชายคนนี้มาเอาไปได้แน่”อีพี่เหมี่ยวพูดขัดขึ้นทั้งที่ไอ้มี่ยังพูดไม่จบ

“ผมบอกแล้วไง..ว่าอย่าพยายามทำให้เหนื่อย ใจของเราไม่ได้ตรงกันตั้งแต่วันที่เหมี่ยวบอกเลิกผมไป”ไอ้มี่พูดน้ำเสียงจริงจัง กูยืนนิ่งเพราะไม่รู้จะพูดอะไรเหมือนกัน

“ก็เหมี่ยวขอโทษแล้วไง..จิมมี่เรากลับมาคบกันเหมือนเดิมนะ”พี่ร้องออกมาเอื้อมมาจับมือไอ้มี่อีกข้าง

“พอสักทีเหอะลูก!!..ทำแบบนี้ไม่เหนื่อย ไม่อายคนบ้างหรือไง”เสียงดังขึ้นมาจากด้านหลัง แม่พี่เหมี่ยวเดินตรงเข้ามาที่เตียง มองหน้ากูกับไอ้มี่แล้วหันกลับไปมองหน้าลูกตัวเองที่ตอนนี้น้ำตาอาบแก้มไม่ต่างจากตัวเองสักนิด

“อยากเป็นเหมือนแม่หรือไง..ได้แค่ตัวแต่ไม่เคยได้ใจ”แม่พี่เหมี่ยวพูดเสียงสะอื้น

“ไม่!!..ไม่มีทาง แม่กับพ่อแต่งงานเพราะผู้ใหญ่ไม่ใช่ความรัก แต่ของหนูกับจิมมี่จะแต่งงานกันเพราะความรัก!”พี่เหมี่ยวพูดขึ้น

“รักหรือไง..แกถามเขาหรือเปล่าว่าเขารักแกมั้ย ? เมื่อก่อนอาจจะใช่แม่ไม่เถียง แต่ตอนนี้แม่มั่นใจว่าไม่ใช่ ใจของจิมมี่ไม่ได้เป็นของแก เขามีคนที่เป็นเจ้าของเขาอย่างแท้จริงมาเอาไปแล้ว”

“ไม่!หนูไม่ยอม ยังไงหนูก็ไม่ยอม!”พี่เหมี่ยวพูดอย่างเด็ดขาด

“ถึงแกไม่ยอมแกก็ต้องยอม..เพราะแม่คิดดีแล้ว หลังจากแกออกจากโรงพยาบาลเราจะย้ายไปอยู่ที่นู้นอย่างเป็นทางการ ฉันจะไม่ยอมให้แกทำผิดเป็นครั้งที่สอง ฉันไม่อยากให้หลานของฉันต้องจำภาพที่แม่ตัวเองวิ่งไล้ตามผู้ชายของคนอื่น!!”แม่พี่เหมี่ยวพูดเสียงเข้มแล้วดึงมือพี่เหมี่ยวที่จับมือไอ้มี่ออก

“ไม่!..แม่อย่าทำแบบนี้ เหมี่ยวไม่ยอม”

“ผมว่าพี่เลิกบ้าได้แล้วนะ..ทำไมพี่ไม่พอใจในสิ่งที่ตัวเองมีอยู่ ลูกพี่ก็มี แม่พี่ก็มี คนสองคนนี้ยังทำให้พี่มีความสุขไม่ได้อีกหรือไง”กูพูดขึ้นหลังจากที่เงียบมานาน ถึงกูจะเป็นแบบนี้เกเรไปบ้าง แต่ไม่เคยคิดที่จะทำให้แม่ลำบากใจหรือเสียใจด้วยเรื่องไร้สาระแบบนี้เป็นอันขาด

“เงียบปากไปซะ!!..ไม่ใช่เพราะแกหรือไงจิมมี่ถึงไม่รักฉัน!!”

“แน่ใจว่าเป็นเพราะผม ไม่ใช่เพราะพี่ทำตัวพี่เองหรือไง ลองนึกดีๆใครทิ้งใครก่อน”กูพูด มองหน้าพี่เหมี่ยวแบบจริงจัง

“รู้มั้ยว่ามันจะรู้สึกดีขนาดไหน ถ้ารู้ว่าเราเป็นรักแรกของเขา แต่ผมไม่ใช่..ผมไม่ใช่รักแรกของมัน แต่พี่เป็นและพี่ก็เลือกที่จะทำลายรักของมันด้วยตัวพี่เอง”ทั้งห้องเงียบไม่มีใครพูดอะไร

“แต่ผมไม่เสียใจนะ อาจจะมีบ้างเพราะผมเป็นเด็กขี้อิจฉา แต่อย่างน้อยณ.ปัจจุบันจิมมี่ก็รักผมคนเดียว และตรงส่วนนี้พี่ก็ต้องเข้าใจและยอมรับให้ได้ เพราะพี่เป็นคนทำให้มันมารักผมเอง”กูพูดแล้วหันยักคิ้วให้ไอ้มี่

“ถูกต้องที่น้องพูด ถูกต้องที่สุด แกทำตัวแกเองทั้งนั่น!”แม่พี่เหมี่ยวหันไปพูดกับลูกตัวเอง

“ผมว่าพี่เอาเวลาที่มาทำแบบนี้..เอาไปเติมเต็มชีวิตนิคกี้ไม่ดีกว่าหรอ..พี่รู้มั้ยเด็กคนนึงเกิดมาโดยที่ไม่รู้ว่าพ่อตัวเองเป็นใครมันรู้ยังไง..”กูพูดอีกประโยคนี้ทำเอากูแทบกลั้นน้ำตาไม่อยู่ เพราะกระทบใจกูจริงๆ เพราะชีวิตกูก็คล้ายนิคกี้ตรงที่เกิดมาในชีวิตมีแค่แม่กับไอ้โรม ไม่เคยรู้ว่าพ่อเป็นใคร รู้แค่ว่าพ่อทำให้กูเกิดมาแล้วก็ทิ้งแม่ไป ปล่อยพวกกูสามคนอยู่กันโดยไม่มีหัวหน้าครอบครับ แต่แปลกกูไม่เคยรู้สึกน้อยใจเลยสักนิดไม่รู้ดิ เพราะแม่ทำทุกอย่างจนสมบูรณ์มากจริงๆ ทำทุกอย่างเพื่อให้กูกับไอ้โรมไม่อดตาย

“แม่..เหมี่ยวขอโทษ ฮือๆ ขอโทษนะแม่ ฮือๆๆ”พี่เหมี่ยวหันไปกอดแม่ตัวเองพร้อมกับร้องไห้โฮออกมา กูกับมองหน้ากันแล้วแอบถอนหายใจ หวังว่าคงหมดเรื่องซะทีนะ

“ไม่ต้องขอโทษ..เพราะแม่ก็มีส่วนที่ทำให้แกเป็นแบบนี้ ไม่ร้องนะ..เดี๋ยวนิคกี้ตื่นมาเห็น”แม่พูดปลอบพร้อมลูบหลังไปมา กูแอบน้ำตาซึมค่อนข้างไม่ค่อยชอบเรื่องแบบนี้เท่าไรดูทีไรน้ำตาซึมตลอด เลยหันไปมองทางโซฟาที่ไอ้นิคกี้นอนอยู่เลยเจอกับไอ้เด็กน้อยที่มันยืนตากลมอยู่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไร

“มี้กับมัมร้องไห้ทำไมฮะ”เสียงไอ้นิคกี้ถาม พี่เหมี่ยวกับแม่หันมามองอย่างตกใจก่อนยิ้มและหัวเราะออกมา กูเลยช่วยอุ้มมันขึ้นไปบนเตียง

“ไม่มีอะไรครับ..มามี้แค่ดีใจมากไปหน่อย”พี่เหมี่ยวพูดแล้วหอมแก้มลูกชายตัวเอง

“พี่คนสวยมาตั้งแต่เมื่อไรฮะ..มาเยี่ยมมามี้นิคกี้หรอฮะ”ไอ้นิคกี้ลุกขึ้นจากตักแม่มันเดินมากอดคอกูแล้วถาม

“ว๊าย..นิคกี้ไปเรียกพี่เค้าแบบนั้นได้ไง..พี่เขาเป็นผู้ชายเหมือนเรานะ”ยายมันเอ็ดขึ้นมา

“อย่าว่าแต่นิคกี้เลยแม่..เหมี่ยวเห็นครั้งแรกยังอึ้งเลย นี้ถ้ามีนมอีกหน่อย ผู้หญิงก็ผู้หญิงเหอะ”พี่เหมี่ยวพูด กูเกาหัวตัวเองด้วยความอาย รู้มาตลอด18ปีว่าตัวเองหล่อ แต่พอคบกับไอ้มี่คำว่าสวยนี้มาให้ได้ยินบ่อยมาก

“ดูพูดจาน่าเกลียด..แม่ต้องขอโทษจิมมี่กับหนูโรลลี่ด้วยนะจ่ะ..ถ้าลูกสาวแม่ทำให้มีเรื่องไม่สบายใจ”

“ไม่เป็นไรครับของแบบนี้มันเป็นกันได้”กูพูด

“พี่ก็เหมือนนะ..ที่ทำให้โรลลี่ทะเลาะกับจิมมี่เรื่องพี่บ่อยๆ ส่วนจิมมี่เหมี่ยวขอโทษนะที่ทำให้ลำบากมาตลอดเลย”

“ไม่เป็นไรครับ..กลับไปคราวนี้ก็ตั้งต้นใหม่ ลืมเรื่องที่ไม่ดีออกให้หมด เข้าใจมั้ย ?”ไอ้มี่พูดน้ำเสียงอ่อนโยนแล้วขยี้หัวพี่เหมี่ยวเบาๆ

“ขอโทษนะ..ขอโทษจริงๆ”พี่เหมี่ยวก้มหน้าพูดขอโทษซ้ำไปซ้ำมา

“พอได้แล้วมั้งพี่..ขอโทษมากๆเดี๋ยวผมเอากลับบ้านไม่หมด”กูพูดติดตลกเลยโดนไอ้มี่หยิกมาที่เอวหนึ่งที

*********************************** TBC.  

ปล.เย้ๆๆๆๆ ครบร้อยหน้าแล้วววววววววววววววว รักคนอ่าน จุ๊บๆๆ หอมแก้มๆ
ปล.2 ตอนพิเศษใกล้เข้ามาแล้ว

[lasom]

^
^
จิ้มๆ ข้อหาทำตัวน่ารัก
 “ไม่ต้องโทษตัวเองหรอก..แม่รู้ว่าลูกแม่เป็นคนยังไง แม่ซะอีกที่ต้องโทษจิมมี่”
ประโยคนี้แม่ต้องการจะบอกว่าขอโทษจิมมี่ใช่ป่ะ หรือยังไง งง เราว่าตกคำว่า"ขอ"ไปนะ
“ไม่ต้องโทษตัวเองหรอก..แม่รู้ว่าลูกแม่เป็นคนยังไง แม่ซะอีกที่ต้องขอโทษจิมมี่”

[kokikung]

  สงสารเหมี่ยวนะ

แต่ต้องทำใจอ่า

ทิ้งเขาไปก่อนเอง

โล่งอกเหมี่ยวยอมแล้วจริงๆๆๆ

จิมมี่กะโรลลี่จะได้รักกันสงบสุข

แต่ไอ้พี่ชินอย่ามาทำให้ร้าวฉานนะ

ปล.ตอนพิเศษของคู่จ๊ะกะพี่โรมน้าไรเตอร์

[yunchun]

- - ทำอะไรไม่ได้ นอกจากทำใจ ซะยัยเหมียว โล่งใจกันไปที
นึกว่า เอานิคกี้มาตรวจ DNA ซะอีก 555+  แต่เรื่องของพี่ชิน คงไม่น่าจะ
เพราะดูเหมือนพี่ชายมากมาย    ไรท์เตอร์ 

[anajulia]

จบจริงแล้วนะคุณเหมี่ยว

แต่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆ ตอนนี้โรลลี่ของพี่น่ารักมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก
อรั๊ยยยยยยยยยยยย อยากจะกอดรวบ ขอจิ้มแก้มหนูนิคกี้อีกคน หุหุ

[roseen]

 :เฮ้อ:โล่งอกกว่าจะพูดกันรู้เองนะอีเหมียว  สงสารแต่เด็กอ่ะถ้าแม่มันทำตัวแบบนี้

[banana49]

เฮ้อ... จบซะที ดีใจที่ในที่สุดเหมี่ยวก็เข้าใจ
ถึงจะเสียใจ เจ็บใจไปบ้าง ก็ทำใจซะเถอะนะเหมี่ยว
ในเมื่อเป็นคนเลือกที่จะทิ้งมี่เอง ก็ต้องยอมรับสภาพ

ปล.ยังคงปลื้มพี่ชินนะคะ ^^
 

[chocolate]

รอตอนพิเศษด้วย 555 เอาอีกๆ

[OHmeza019]

ครบ 101 หน้าเเล้วยินดีด้วยครับ
สงสารเหมียวนะ
เเอบสงสาร โรลลี่ด้วย
จิมมี่โชคดีน่ะเนี๊ยะ

[4559]

เคลียร์ได้ซะที

[tekeela]

ตกผลึกซะที่ความคิดๆดีของเหมี่ยว 

[kajeaw]

ในที่สุดก็ผ่านเรื่องนี้ไปได้ 

[Dorumi]

ผ่านพ้นไปเสียทีมรสุมชีวิต
ทั้งของมี่ และของเหมียว
กลับตัวกลับใจเป็นแม่ที่ดีซะทีนะ

[TanyaPuech]

เคลียกันแระสินะ เห้อ นังเหมียวนิกว่าจะเข้าใจ  จิมมี่รักโรลลี่ให้มากๆน่ะ

[P★RiTŸ]

 

[iforgive]

อะไรฟระ  บทจะพูดง่าย  ก็ง่ายซะจนเหลือเชื่อ

[kitty]

 o18ดีจังนางเหมี่ยวยอมแล้วว  รักกันเหมือนเดินน้าๆๆๆๆๆๆๆๆ

[N.T.❁]

ตอนแรกกว่าจะสำนึกนะ...ต้องให้โดนด่า...ง่ายเลยทีเดียว
คนเราเนอะ...ก็บอกแล้วให้เอาเวลาไปเลี้ยงลูกดีกว่า...

[Rockstar]

ทิ้งเค้าไปแล้วกลับมาเสียดายเองว่างั้น
อยากรู้อ่ะว่าใครเป็นพ่อของลูก
เดาเอาว่าไม่น่าจะใช่ ชิน หรือเปล่าหว่า
แต่ก็นะของแบบนี้อะไรก็ไม่แน่ไม่นอน
ว่าแต่ว่าโรลลี่เคยถามจิมมี่หรือเปล่าว่าเคยนอนกับเหมี่ยวหรือเปล่า
ถ้าเคย....ก็มีสิทธิเป็นพ่อคนนะนั่น แต่จะว่าไปก็สงสารเหมี่ยวนะ
ก็พอเข้าใจว่าอยากได้ของที่เคยเป็นของตัวเองคืน แต่เค้าไม่ได้รักแล้วนี่สิ
ที่น่าสงสารสุดคือแม่ของเหมี่ยว สรุปตอนนี้คนที่ทำให้ทั้งแม่ลูกตาสว่างได้คือคำพูดของโรลลี่

[belzaaa]

+1 ให้ไรท์เตอร์
 
เคียร์กันได้ซะที่

[Pikky]

   เคลียร์กันได้แล้ว ก็สบายใจทั้ง 2 ฝ่าย

โรลลี่ พูดซะ เหมี่ยวกลับตัว กลับใจ เยี่ยมจริงๆๆ

[jurassic]

โดนใจอย่างแรงเลยนู๋โรลลี่


 :L2:สำหรับคนแต่งค่ะ