หัวข้อ: รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น :: 06-09-11ตอนพิเศษ จิมมี่+โรลลี่ UP!!**

[rujaya]

จิมมี่หายไปไหนหลายวันแล้ว


เค้านอนรอจนเพลียแล้วน้า   

[piglet]

นุ่มนิ่มน่ารักอะ

[nidnoi]

มารอด้วยคน
 

[ZakeiHarha]

เข้ามารอออออ

[kokikung]

ไรเตอร์วันนี้จะมาต่อไหมอ่า

มานอนรอละกัน

 

[kawana]

  ยางมายมา

[sodamini]

 

[Tkey]

นุ่มนิ่มน่ารัก ทำได้เด็ดจริงๆ  
ลงแบบนี้ไอ้พี่เต้คงไม่เลิกลาง่ายๆ แน่
ลุ้นต่อไปค่ะ

[kitty]

 

[mini]

คิดถึงจิมมี่ แล้วคับ

หายไปหลายวัน  รอนะคับ 

[YongaMO]

 

[Jimmeiiii*]

เจอกันคืนนี้นะค่ะ

[manami1155]

^
^
^

ปูเสื่อรอตั้งแต่ตอนี้เลยดีกว่า

คิดถึงไรเตอร์มากๆค่า
 

[Panda-Ba]

จะรอคืนนี้นะคะ
คิดถึง ๆ ๆ ๆ 

[TanyaPuech]

รอต่อปาย

[Bejae]

คืนนี้ๆๆๆ กอดจิมมี่!!!

[Mr.Frog]

  ว้าวๆๆๆ

มารอออ คืนเน้.......

[kitty]

 :call:มารออออออออจิมมี่ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[aimaim]

ฟังเพลงรอ

[mini]

  จะได้เจอกันคืนนี้แล้ว

รอคร๊าบบบบบบบบบบบ

[Yunatsu]

จาดูหวาน หวาน รอจิมมี่นะเค้าาาาา

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[kokikung]

คินนี้ใช่ปะนอนหรอละกัน

อย่าอัพดึกมากนะ

เดี๋ยวตื่นไม่ทันทำงาน

รอๆๆๆๆๆ

[sodamini]

คิดถึงมากมาย มารอด้วยคนค่ะ

[1andonly]

คิดถึงจิมมี่-โรลลี่ด้วยคน รออ่านนะคะ

[Jimmeiiii*]

ตอนที่ 91

“เฮ้ย!ไอ้เหี้ย ที่ไหนว่ะเนี่ย!”ผมบ่นกับตัวเองเบาๆ เมื่อตื่นขึ้นมาพบกับบรรยากาศและสถานที่ที่ผมไม่คุ้นตา มองไปรอบๆเหมือนเป็นโรงงานหรือโกดังเก็บเหี้ยอะไรสักอย่าง และที่สำคัญตอนนี้ผมโคตรจะปวดหัวเอามากๆ ค่อยๆลำดับความจำในสมอง ก็ หลังจากกลับจากส่งไอ้นุ่มนิ่มที่มหาลัยเสร็จก็ไม่มีอะไร กลับอะไรแข่งกีฬาสีปกติ พอตอนเย็นก็แค่โทรบอกไอ้นุ่มนิ่มว่าวันนี้จะเย็นดึกหน่อยเพราะต้องอยู่แต่งอัฒจรรย์กันใหม่นิดหน่อยให้ไปเจอกันที่บ้านมัน หลังจากนั้นไอ้ฟ้าก็เดินมาบอกให้ผมออกมาซื้อของให้มันนิดหน่อย และหลังจากนั้นผมก็จำอะไรไม่ได้อีกเลย ตื่นมาอีกทีก็อยู่ที่นี่แล้ว กูมาได้ไงว่ะ

“เหี้ยไรเนี่ย!!”หัวเสียอีกครั้งเมื่อพบว่าตัวเองขยับไปไหนไม่ได้เพราะถูกมัดติดไว้กับเก้าอี้ ผมดิ้นสุดแรงเกิดเลยครับ เก้าอี้จะหักก็ช่างแม่งมัน

“หึหึ..ดิ้นทำไม ดิ้นไปก็ไม่หลุดอยู่ดีเพราะกูใช่เชือกอย่างดี ไม่หลุดง่ายๆ”เสียงของไอ้ตัวเหี้ยที่จับผมมา พวกมันเดินเข้ามาหยุดตรงหน้าผมสามคน ด้านหลังก็มีพวกคนเสื้อดำแต่งตัวเหมือนพวกการ์ดยืนอยู่ประมาณอีกหกคน แต่ละคนตัวหนาอย่างกับหมีควาย

“ไอ้สัด มึงมันดีแต่ลอบกัด!”ผมด่าอย่างไม่เกรงกลัว ไอ้เหี้ยเต้หันไปหัวเราะเยาะผมกับเพื่อนมันแล้วเดินเข้ามาบีบต้นคอผมใช้มือตบแก้มผมแรงๆ

“มึงนี่มันปากดี ไม่เจียมเลยนะ จะตายอยู่ละยังจะปากดีอีก”

“ไอ้สัด!!”สิ้นคำผม หมัดลุ่นๆก็ปะทะเข้ากับใบหน้าของผมอย่างจัง รู้สึกได้ถึงเลือดทันที

“กูบอกมึงแล้วใช่มั้ยว่าอย่าปากดี มึงกับกูมันคนละชั้น อย่าคิดลองดีไม่เช่นนั้นมึงก็จะเจ็บแบบไม่รู้ตัวแบบนี้!”มันพูดแล้วสวนหมัดเข้ามาที่ท้องผมอีกครั้งเต็มๆ ไอ้นุตัวงอทันทีครับ ตอนนี้ผมกัดฟันแน่น โกรธเหมือนจะเป็นบ้าล่ะ สัญญากับตัวเองในหัวไว้แล้วว่าถ้าหลุดไปได้ ไอ้เหี้ยที่ชกหน้าผมมันไม่หน้าแหกผมไม่เลิกแน่

“ถุย!! มึงมันพวกไม่มีสมอง มีกะโหลกไว้ให้ผมมันขึ้นเฉยๆ คิดว่าทำแบบนี้แล้วพี่เบสจะมองมึงหรือไง”ผมเงยหน้าถามอย่างไม่กลัว จ้องตากันจนทะลุออกมาล่ะ

“ไอ้เหี้ย!!!”แล้วมันก็ซัดเข้ามาที่หน้าผมอีกครั้ง ผมรีบกัดฟันตัวเองดูว่าโยกหรือเปล่า เดี๋ยวฟันหักไม่หล่อ

“มึงคิดว่าแน่มากใช่มั้ย ไอ้สัด ไอ้เด็กเมื่อวานซืนเอ้ย!! ไม่มีมึงสักคนเบสก็ต้องกลับมาหากูเหมือนเดิม!!”

“ถุยขี้กากเอ้ย!!”ผมพ่นน้ำลายใส่หน้ามันอีกครั้งแล้วยกเท้าทีบเข้าที่ช่วงท้องมันจนมันหงายลงไปนอนกับพื้น เพื่อนและการ์ดมันทำท่าจะเข้ามารุมผม แต่ไอ้เหี้ยเสือกห้ามไว้

“ซ่าส์นักใช่มั้ยไอ้สัด อยากตายนักนะมึง แต่ก่อนที่มึงจะตายกูขอระบายหน่อยละกัน!!”พูดเสร็จไอ้เหี้ยเต้ก็ใส่หมัดเข้าที่ใบหน้า ลำตัวผมไม่ยั้ง เหมือนมันไม่พอใจแก้มัดผมออกแล้วลากผมให้มายืนตรงกลางวงที่มันกับเพื่อนยืนล้อมผมไว้อยู่ก่อนที่พวกมันจะกระหน่ำตีนใส่ผมอีกครั้ง

“ไอ้สัดนรกเอ้ย!! แม่มึงสอนให้หมาหมู่ใช่มั้ย  ห๊ะ!!!”เสียงไอ้โรลลี่ผมจำได้ ผมพยายามใช่สติที่มีมองไปทางประตูใหญ่ มากันครบเลยครับ ทั้งพวกเฮีย พวกเพื่อนผม แล้วไหนจะลูกน้องพี่เสืออีก ไอ้โรลลี่เคยบอกหรือยังว่าพี่เสือเป็นลูกของผู้มีอิทธิพล หรือเรียกง่ายๆว่ามาเฟีย

“ใครว่ะแม่ง!!”เสียงเพื่อนไอ้เหี้ยเต้ถามทันที ไม่ทันที่จะได้คำตอบหมัดหนักๆจากมือนิ่มๆของพี่เบสก็กระแทกเข้าที่หน้าไอ้เหี้ยเบสอย่างจัง เหมือนเป็นการเปิดพิธีเพราะหลังจากนั้นพวกเพื่อนผมก็วิ่งตรงเข้าหาของเล่นพวกมันทันที เห็นง๊องแง๊ง โง่ๆ งี่เง่า แบบนี้ก็เหอะ แต่เรื่องชกต่อยถือเป็นของโปรดของพวกมันอย่างดี

“ไงพี่ พอไหวมั้ย?”ไอ้เนมกับไอ้มิ้นวิ่งเข้ามาช่วยลากผมออกจากดงตีน ไอ้เนมรีบเอาผ้าขนหนูเย็นมาประคบหน้าผมทันที ผมไม่ตอบนั่งจูนสติของตัวเองสักแปบ ที่ผมโดนเมื่อกี้ถือว่าหนักครับหรืออาจจะหนักมากสำหรับคนที่ไม่เคยโดนยำตีน แต่กับผมที่โดน(เกือบ)ประจำในช่วงม.ต้น กำลังซ่าส์เลย ถือว่าโอเคครั้บยังรู้ว่าควรหลบนิดอะไรหน่อย ถึงไม่มากแต่ก็ยังดีกว่าปล่อยให้พวกมันเอาตีนมากระแทกหน้าผมอย่างจัง

“กับเขาด้วยนะพวกมึง!”ผมพูดกับไอ้สองรัก-ยมแล้วค่อยๆลุกขึ้นเดินเข้าไปหาพวกผมที่ยืนล้อมวงพวกไอ้เหี้ยเต้อยู่ เหมือนพวกเฮียที่มาด้วยไม่ต้องออกแรงเลยสักนิด เรียกว่าคุมเชิงมากกว่า ส่วนการ์ดที่พี่เสือเรียกมาก็จัดการไอ้ยักษ์วัดแจ้งที่ไอ้เหี้ยเต้พามาได้อย่างราบคาบ

“ดูไม่ได้เลยนะไอ้สัด!”ไอ้แชมป์พูดแล้วถอยหลังหลบเพื่อเปิดทางให้ผมเดินเข้าไปดูหน้าไอ้พวกห่าที่บังอาจเอาตีนและมือเหี้ยๆเน่าๆมาโดนใบหน้าของผม

“มึงใช่มั้ยเมื่อกี้ ที่แตะชางโครงกู!”ผมถามหน้าเหี้ยมพร้อมกับแตะเข้าที่ชายโครงของเพื่อนไอ้เต้เข้าอย่างจัง ล้มตัวงอไปเลยครับ

“ส่วนมึงกล้ามาก ที่มาซัดหน้ากู”ผมทำเหมือนที่ทำกับเพื่อนมันเลย เน้นๆ เอาให้เท่ากันเขาจะได้หาว่าผมไม่ลำเอียง

“ส่วนมึง กล้ามากที่คิดจะเอาพวกมารุมกูแล้วจะฆ่ากูทิ้ง พ่อมึงเป็ฯพระเจ้าหรอสัด ถึงคิดว่าจะทำไรใครเขาได้ง่ายๆอะห๊ะ!!”ผมถามเสียงดังพร้อมกับแตะเข้าที่ชายโครงมันสองทีติดกัน

“นุพอ อย่า!”ไอ้นุ่มนิ่มเข้ามาดึงมือผมไว้พร้อมกับส่งสายตาข้อร้องมาให้ ถ้าเป็นทุกครั้งผมคงยอมแต่คราวนี้ผมไม่ยอม ใครที่บังอาจจะหมาหมู่กับผมมันต้องโดนแบบนี้ เหมือนไอ้โรลลี่กับไอ้จ๊ะรู้ว่าผมคิดอะไรเลยเดินเข้ามาดึงไอ้นุ่มนิ่มกลับไป ส่วนผมก็หันมามองไอ้เศษสวะตรงหน้าผมต่อ

“มึงโง่มากที่ทำกับกูแบบนี้ มึงเป็นคนทำให้ตัวเองเป็นแบบนี้เองนะ!”พูดเสร็จผมก็จับมันลุกขึ้นแล้วสวนหมัดเข้าตรงที่ทุกจุดที่มันเคยสร้างไว้บนหน้าผม ทุกตารางนิ้วที่ผมมีแผลไอ้เหี้ยเต้โดนเอาคืนหมด

“เอาเพื่อนมึงกลับไปซะ ถ้ามีสมองมากกว่านี้พวกมึงคงคิดได้ว่าต้องทำยังไง หรือไม่พอใจจะเจอกับกูใหม่อีกครั้งก็ได้ แต่คราวหน้ากูไม่รับรองว่าพวกมึงจะเดินหรือคลานกลับออกไป!!”ผมพูดทิ้งท้ายก่อนหันไปดึงมือไอ้นุ่มนิ่มให้เดินตามออกมา ขณะที่เดินระหว่างผมกับไอ้นุ่มนิ่มไม่มีใครพูดอะไรออกมา ได้ยินแค่เสียงไอ้โรลลี่กับไอ้จ๊ะที่บ่นว่ายังไม่พอ อยากเอาอีก

“ขอโทษนะ!”ผมพูดขึ้นตอนที่อยู่ในรถ ไอ้นุ่มนิ่มเป็นคนขับแต่รถยังเป็นรถของผมเหมือนเดิม คนอื่นก็แยกย้ายไปขึ้นรถเพราะยังไงก็ต้องไปเจอกันที่บ้านไอ้โรลลี่ก่อนอยู่ดี เพราะพี่โรมกับพี่จุ๊บอยากรู้เรื่องเลยเรียกไปถาม

“เรื่องอะไร?”

“ก็เรื่องที่ทำเมื่อกี้ไง คงเสียใจมากซินะ ที่นุไม่เป็นแบบที่คิด!”ผมพูดอีก ตอนนี้เริ่มรู้สึกเจ็บตามร่างกายขึ้นมานิดๆล่ะ ไม่ได้โดนยำตีนแบบนี้มานาน เหมือนจะปวดหัวอีกแล้วด้วย

“หึหึ..ถ้าจะเสียใจ คงเป็นตัวกูเองมากกว่า เพราะกูทำให้มึงต้องโดนและทำแบบนี้ ถ้าไม่มีกูเรื่องก็คงไม่เกิด ถ้า..อะ”ผมไม่รู้ว่าไอ้นุ่มนิ่มมันจะพูดแบบนี้ออกมาเพื่ออะไร แต่สิ่งที่ผมรู้ตอนนี้คือผมไม่อยากฟังอะไรทั้งสิ้นแค่รู้ว่ามันไม่โกรธ ไม่เกลียดผมก็ดีใจจะแย่แล้ว เหนื่อยครับ ทั้งเหนื่อยและเจ็บมากด้วย ผมดึงตัวมันเข้ามากอดไว้แล้วซุกหน้าลงที่ซอกคอหอมๆของมันก่อนที่สติของจะค่อยๆวูบลงที่ละน้อย

“นุ..นุ!! นุเป็นอะไร นุ! ตื่นซิ!!”รู้แค่ว่าได้ยินไอ้นุ่มนิ่มเรียก แต่ร่างกายผมไม่มีแรงที่จะตอบ ได้ยินมันเรีกยอีกสักพักก่อนที่จะไม่ได้ยินอะไร

“อะ..อืม ที่ไหนว่ะ เจ็บฉิบ!!”ผมบ่นเบาๆพร้อมกับนิ่วหน้าเพราะอาการเจ็บตามร่างกายที่เล่นขึ้นมาทันที เมื่อปรับสภาพสายตาผมก็รับรู้ได้ทันทีว่าตอนนี้ตัวเองนอนอยู่ที่ไหน โรงพยาบาลครับ ข้างๆผมมีไอ้นุ่มนิ่มนั่งจับมือผมแล้วซบหน้าลงกับเตียงของผม สงสัยจะหลับอยู่ ผมเลยค่อยๆชักมือกลับออกมาเบาๆแต่เหมือนไอ้นุ่มนิ่มมันจะหลับไม่ค่อยดีเท่าไรเพราะแค่ขยับมือนิดหน่อยมันก็กระดิกตัวตื่นทันที

“ฟื้นแล้ว!! หาหมอนะ เดี๋ยวเรียกหมอให้ หมอ หมออยู่ไหน!!”ผมมองท่าทางลุกลี้ลุกลนของมันแล้วอดหัวเราะไม่ได้จริงๆครับ อะไรจะตื่นตูมขนาดนั้น

“ตื่นเต้นไปได้ ไม่ได้เป็นซะหน่อย ไม่ต้องเรียกหมอหรอก”ผมพูดพร้อมกับยันตัวขึ้นนิดหน่อยแล้วออกแรงล็อกเอวไอ้นุ่มนิ่มดึงมันขึ้นมานั่งบนเตียงกับผมจนได้

“ปากดี ไม่เป็นไรบ้านมึงซิ หลับไปวันนึงเต็มๆเป็นห่วงจะแย่”ผมยิ้มแก้มแตกทันที ก็ประโยคสุกท้ายเมื่อกี้มันเบามากจนแทบจะไม่ได้ยินแต่ผมที่อยู่ใกล้กับมันมากเลยได้ยินเต็มสองรูหูเลย อยากปล้ำคนจังเลยแม่งอ่อยกูมาตั้งแต่เมื่อคืนวานล่ะ

“จริงอ่ะ..เพิ่งรู้นะเนี่ย ไหนๆมาหอมให้รางวัลคนเก่งหน่อยดิ ยื่นแก้มมา”ผมพูดแซวๆพร้อมกับดึงตัวมันให้เอนลงมาใกล้ๆหน้าผม ผมใช้มือขวาจับท้ายทอยไอ้นุ่มนิ่มแล้วกดจูบลงที่แก้มนุ่มๆของมันเบาๆแต่แช่เอาไว้นานๆเหมือนไม่ได้เจอมาหลายวัน

“คิดถึงจัง”ผมพูดเบาๆที่ข้างหู รู้สึกตัวนิดๆเหมือนกันว่านอนเต็มอิ่มมาก ไม่มีอะไรมารบกวน

“เดี๋ยวแม่จะมาเยี่ยม โดนแน่!!”มันพูดขู่ผมปากยื่นปากยาวพร้อมกับเอานิ้วมาเคาะที่หน้าผากผมเบาๆ ผมหมั่นไส้เลยกดหน้ามันลงมากัดปากอีกครั้งด้วยความหมั่นเขี้ยว แปรงฟันแล้วครับไอ้นุ่มนิ่มมันการซื้อแปรงสีฟันมาเตรียมไว้ให้ผมเรียบร้อย

“กลัวที่ไหน ที่เป็นแบบนี้ก็เพราะลูกสะใภ้แม่นั้นแหละ!”ผมไม่ได้ตั้งใจพูดต่อว่ามันนะ แต่คือยังไงอ่ะ ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้น แต่ดูเหมือนไอ้นุ่มนิ่มมันจะเข้าใจอีกแบบ เพราะสีหน้าดูแฟบลงทันทีแถวยังมาทำตาน่าสงสารใส่ผมอีก รู้ว่าทำแล้วผมจะใจอ่อนนี่ทำใหญ่เลยนะ

“ขอโทษ!”มันพูดเสียงเบาหวิว ช้อนสายตาขึ้นมามองอย่างน่าสงสารเม้มริมปากตัวเองแน่น มือก็กำชายเสื้อผมไว้แน่นเหมือนกลัวความผิด ผมดูแล้วยิ้มขึ้นมาทันที มันน่ารักอ่ะ น่ารักมากด้วย

“โอ๋ๆ ไม่ใช่จะว่าสักหน่อย ไม่เศร้านะๆๆ”ผมดึงตัวมันเข้ามากอดจนแน่น มือก็ลูบหัวมันเบาๆแบบปลอบโยน ไหนก็ลูบหัวแล้วเลยลงมาลูบหลังเลยละกัน แต่ก็นะไม่จับนานเลยคิดถึง ผมจึงสอดมือเข้าในเสื้อมันเพื่อให้สัมผัสกับผิวนุ่มๆของมันอย่างแท้จริง นุ่มและเนียนไปไหนคร๊าบบบบบบบ

“แต่ก็จริงหนิ”

“ไม่เอา ไม่พูดครับ เดี๋ยวแม่มาเห็นุ่มนิ่มร้อง นุโดนด่าอีกหาว่านุแกล้ง”ผมพูดดันตัวมันมามองหน้าแล้วยื่นหน้าไปให้จมูกเราสีกันเบาๆ

“รักนะ”ผมจุ๊บที่ริมฝีปากมันเบาๆหนึ่งที

แกร๊ก

“โอ๊ยพี่!! โรงพยาบาลนะครับ ไม่ใช่ห้องนอนที่บ้านเกรงใจกันบ้างเหอะ!!”เสียงมารพจญของผมดังขึ้น มันเป็นน้องชายผมเอง ไอ้เนยครับ ผมถึงกับถอนหายใจเซ็งๆเพราะหลังจากที่ผมบอกรักไอ้นุ่มนิ่มเมื่อกี้ มันก็เงียบก็นิ่งอยู่สักพักแล้วทำสิ่งที่ผมตกใจนิดๆ ก็มันเข้ามากอดคอผมไว้แล้วจูบผมก่อนทันที ไอ้เราก็นะของมันต้องการแบบนี้อยู่แล้ว เลยซัดกันนัวไปตามสเต็ปเทพและอารมณ์ เสื้อผ้าแทบหลุดถ้าไอ้เนยไม่เข้ามาซะก่อน

“แม่ง!มึงมาไมเนี่ย แม่อ่ะ!!”ถามอย่างหัวเสียใช้มือเช็ดขอบปากตัวเองเซ็งๆ ส่วนไอ้นุ่มนิ่มนะหรอวิ่งจู๊ดเข้าไปในห้องน้ำเป็นที่เรียบร้อยล่ะ

“คุยเพื่อนอยู่หน้าห้อง!”ไอ้เนยตอบ มันถือวิสาสะความหน้าด้านกดเปิดโทรทัศน์อย่างไม่เกรงใจ มันหันมามองหน้าผมนิดหน่อยแล้วหยิบถุงองุ่นแดงทีมันถือติดมือมาด้วยเดินเอามาให้ผม

“ไม่เอาให้กูพรุ่งนี้เลยล่ะ”ผมประชดทันที ไอ้เนมแสยะยิ้มพร้อมกับแบนปากใส่

“ก็ว่าจะไม่ให้แล้วแหละ เพราะดูท่าทางพี่คงได้กินอย่างอื่นที่มันหวานมากกว่าองุ่นที่แม่ซื้อมาแล้ว!”มันพูดหน้าเจ้าเล่ห์ เป็นจังหวะพอดีที่ไอ้นุ่มนิ่มเดินออกมาจากห้องน้ำ ไอ้ตัวดีของผมตัวแดงแปร๊ดขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้

“แน่นอน แต่มึงเสือกเข้ามาขัด!”ผมชี้หน้าไอ้เนยอย่างคาดโทษ แต่มันไม่สนยักไหล่แล้วหันไปยิ้มกรุ่มกริ่มกับไอ้นุ่มนิ่มของผมแทน

“กินมะ”ผมยื่นลูกองุ่นกลมๆแดงๆไปตรงหน้าไอ้นุ่มนิ่ม มันก็นะอ้าปากรับอย่างดีเพราะตากำลังจ้องรายการในโทรทัศน์อยู่อย่างเอาเป็นเอาตาย ผมเห็นมันนั่งหัวเราะกับไอ้เนยมาได้สักพักล่ะ ไม่รู้จะขำไรนักหนา

“อะ แอ่มๆๆ แอ้มๆ!!”ไอ้เนยสำลักครับ สมน้ำหน้ากินไปหัวเราะไปดีนัก หูแดงหมดแล้วครับ แม่ผมนี่ก็อีกคนไม่รู้คุยอะไรกับเพื่อนคนไหน ทำไมถึงยังไม่เข้ามาหาผมอีก

“เป็นอะไรเนย ทำไมสำลักน้ำตาไหลแบบนั้นฮืม”แม่ผมมาแล้วครับ เดินถือปิ่นโตกับข้าวขนาดใหญ่มาเลยครับ ไอ้นุ่มนิ่มกับไอ้เนยเหมือนรู้หน้าที่วิ่งเข้าไปช่วยถือของทันที ไอ้ผมที่เป็นคนไข้ก็สบายครับ

“ไงเรา ซ่าส์นักหรือไง ไปให้พวกยำตีนเอาอะห๊ะ!”แม่หันมาถามผมเสียงเรียบ แต่ผมรู้ครับว่าแม่ไม่ได้โกรธจริงจังอะไร เพราะแม่รู้ตอนนี้ผมไม่เหมือนเมื่อก่อนที่ชอบหาเรื่องกับคนไปวันๆ แต่ไอ้นุ่มนิ่มของผมที่กำลังยืนจัดกับข้าวถึงกับหยุดกึกเลยครับ มันคงกลัวว่าแม่จะโกรธผม

“ไม่ใช่ซะหน่อยนุเปล่า พวกเวรพวกนั้นมันมาเรื่องนุก่อน”

“เชื่อได้ใช่มั้ย น่าตาไม่ให้เลย แล้วนี่เป็นไงบ้าง หมอบอกอะไรบ้างหรือยัง หลับไปหนึ่งวันเต็มๆไปอดหลับอดนอนมาจากไหนจ๊ะพ่อลูกชาย”แม่เดินมาเข้ากอดผมแล้วจับโยกไปมาแต่ยังมีมาแอบหยิกที่ท้ายทอยผมนิดๆเหมือนสติให้ผมรู้ว่าควรจะมีความคิดให้มากกว่านี้ จะไม่ได้ต้องมีเรื่องกับใครอีก

“ยังเลย ไม่เห็นมีใครเดินเข้ามาสักคน”ผมบอกแล้วหันไปยักคิ้วให้กับไอ้นุ่มนิ่ม ให้มันรู้ว่าไม่มีอะไรแล้วสบายใจได้

แกร๊ก

“สงสัยเป็นหมอ”ไอ้นุ่มนิ่มพูด ทุกสายตาเลยจ้องไปประตูห้อง แต่บุคคลที่เข้ามากลับไม่ใช่หมอที่เป็นพวกไอ้โรลลี่แทน ขนมเต็มมือเฮียกับพี่เสือเลย แม่ผมนี่รับไหวกันแทบไม่ทัน

“มาไม”ผมหันไปถามพวกมันเสียงห้วน

“ตื่นหนิ ทำมาเสียงห้วนใส่ พวกกูอุตสาห์หาซื้อแต่ของดีๆมาให้ เสือกปากไม่ดี ไม่ต้องกินแม่งมันล่ะ!”ไอ้จ๊ะครับที่พูด มันทำท่าจะเก็บของกลับ

“โหย ไม่เอาดิ พี่นุปากไม่ดีก็ไม่ต้องกิน แต่เนยไม่พูดเนยไม่ผิดขนมที่ซื้อมาเนยขอนะ”ไอ้น้องเวรกูมันพุ่งหลาวเข้าไปคว้าถุงขนมเป็นที่เรียบร้อยล่ะ ของชอบมันจริงๆขนมอะไรก็ได้ขอให้เป็นขนม หวานๆหน่อยยิ่งดี

“น้อยๆหน่อยไอ้เนย ได้ข่าวกูที่ป่วยไม่ใช่มึง”

“ป่วยจริงหรือสำออยกันแน่!”ไอ้เนยหันมาย้อนทั้งที่ขนมยังเต็มปาก มันเลยโดนแม่หยิกเข้าให้น้ำตาจะไหล พวกผมก็นั่งคุยนั่งเล่นกับไปเรื่อยครับ กว่าจะไล้พวกมันแต่ละคนไปกันได้ ไอ้เนยนี่แอบเลวมากถึงมากที่สุดเพราะมันตั้งหน้าตั้งตาแซวเรื่องที่มันเห็นผมกับไอ้นุ่มนิ่มจูบกันที่โรงบาล จนไอ้นุ่มนิ่มมันเคืองผมขึ้นมาซะงั้น ทั้งที่ปกติผมก็จูบโชว์มันเป็นประจำ ส่วนเรื่องไอ้เหี้ยเต้นุ่มนิ่มมันคุยกับพี่บุ๊คเรียบร้อยแล้ว ตอนนี้มันยังนอนโรงบาลอยู่เลย

“ไปไหนอ่ะ”ผมดึงมือไอ้นุ่มนิ่มไว้เพราะมันกำลังเดินไปไหนก็ไม่รู้ หลังจากกลับกันไปหมดจนเหลือแค่ผมกับไอ้นุ่มนิ่ม มันก็จัดการเข้าไปอาบน้ำจัดการตัวเองให้สดชื่น

“ก็นอนไง มึงก็นอนได้เล่า ดึกแล้ว!”

“ไม่เอาอ่ะ นอนไม่หลับ”ผมดึงตัวเข้ามาใกล้ๆจนใบหน้าเราชิดกัน ผมเลยแลบลิ้นที่ใบหูมันเบาๆรู้สึกได้ว่ามันขนลุกขึ้นมาทันที

“อือ ไม่เอา นอนๆเดี๋ยวก็หลับ”

“ไม่หลับแน่ ถ้าน้ำยังไม่ออกแบบนี้ นุ่มนิ่มทำให้นุหน่อยดิ มันหลายวันแล้วนะ”ผมพูดเสียงอ้อนๆพร้อมกับขบแก้มมันเล่นเบาๆอย่างยั่วๆ

“มึงอย่าหื่นดิ..โรงบาลนะเว้ย”

“แล้วไง ไม่มีกล้องติดในห้องซะหน่อย นะนุ่นนิ่มนะ ทำให้หน่อยๆ”อ้อนครับ งานนี้ทั้งอ้อนทั้งตื้อไม่ยอมกันบ้างก็ให้มันรู้กันไป

“นิดเดียวนะเว้ย ถ้ายังไม่หลับก็เรื่องของมึง!”มันด่าอายๆแล้วค่อยขยับตัวไปนั่งอยู่ที่ปลายเท้าผม ไม่บ่อยนักหรอกครับที่ผมจะขอให้มันแบบนี้ให้

“จูบทักทายมันหน่อยครับ”ผมพูดพร้อมกับยักคิ้วกวนตีนให้มันนิดหน่อย ไอ้นุ่มนิ่มมองหน้าผมค้อนๆใช้มือทุบมาที่หน้าท้องผมอย่างแรงไม่จุกครับแต่เจ็บเพราะรอยช้ำยังมีอยู่ ไอ้นุ่มนิ่มประคองน้องชายผมขึ้นมาแล้วจูบลงเบาๆตามที่ผมบอก หลังจากนั้นก็เป็นไปตามสเต็ปครับ ผมแตกคาปากมันเต็มๆแต่ไม่มีสำลักให้ที่นอนต้องเปื้อนครับไอ้นุ่มนิ่มมันรับน้ำของผมแบบนี้ออกบ่อย

“นอนได้แล้วไอ้หื่น จ้องหน้าอยู่ได้!”มันแหวใส่อายๆ ผมยิ้มยื่นหน้าไปจูบหน้าผากมันอีกครั้ง หลังจากที่ไอ้นุ่มนิ่มมันจัดการกับผมเสร็จมันก็เดินเข้าไปห้องล้างหน้าล้างปากอีกครั้งแล้วเดินมานอนกับผมบนที่นอนคนไข้

“ก็ชอบมองอ่ะ จ้องนิดจ้องไม่ได้ไง หวงหรอ”

“เออ หวงไม่ต้องมาจ้องปิดตาไปเลย”ไม่พูดเปล่าแต่ยังเอามือมาปิดตาผมไว้อีก ไอ้นุก็ได้ทีรวบข้อมือไอ้นุ่มนิ่มไว้กับหน้าแล้วจูบแรงๆเร็วๆลงที่ฝ่ามือนิ่มๆของมัน

“ถ้าวันนึงเราไม่ได้เป็นแฟนกันนุ่มนิ่มจะเป็นยังไง อยู่ได้มั้ย?”ผมถามออกมาลอยๆอย่างไม่ต้องการคำตอบ ผมเคยคิดนะคิดออกบ่อยด้วย แต่คำตอบที่ได้มาเหมือนกันทุกครั้ง แม้จะอยู่ไม่ได้แต่ก็ต้องอยู่ให้ได้ถ้าวันนึงเราเกิดไม่รักกันขึ้นมาจริงๆ

“ถามทำไม!!”เสียงแข็งไปไหนที่รัก

“ถามเล่นๆไม่เห็นต้องเสียงแข็งเลย”

“แล้วถามทำไมล่ะ หรือยังไง มึงไปเจอคนอื่นที่ชอบมากกว่ากูใช่มั้ยล่ะ!!”เริ่มไปไกลแล้วที่รัก ทั้งสีหน้าและท่าทาง ผมไม่ได้คิดแบบนั้นซะหน่อยแค่ถามออกมาเฉยๆ

“ออกทะเลไปนู้นแล้วครับ นุแค่ถามเฉยๆไม่ได้คิดจริงจัง และอีกอย่างนุไม่เจอใครที่ถูกใจมากกว่านุ่มนิ่มด้วย”ผมพูดบอก ไอ้นุ่มนิ่มไม่พูดอะไรแต่จ้องหน้าผมหน้างอมันเปลี่ยนจากกอดเอวผมมากอดคอผมแทนพร้อมกับซุกหน้าลงมาที่ซอกคอผม

“ไม่ให้หรอก”มันพูดเสียงอู้อี้ที่คอ แต่คำพูดนี้มันทำให้ผมยิ้มไม่หุบกันเลยทีเดียว

“ไม่ให้ก็ไม่ให้ครับ ไม่ไปทั้งนั้นแหละ รักเด็กแถวนี้มันไปแล้วนี่ รักมากด้วยจะทิ้งไปได้ไง”

“อื้อ!”ไอ้นุ่มนิ่มส่งเสียงแค่นั้นพร้อมกับกอดคอผมให้แน่นขึ้น ผมยิ้มอีกครั้งกับท่าทางของมันก่อนจัดท่านอนให้ดีแล้วหลับลงอย่างมีความสุข

***************************** TBC.
ปล.แวะมาลงให้ตอนดึกๆ คิดถึงนะเนี่ยไม่ได้เจอกันหลายวัน ขอบคุณที่เข้ามาทวงกันทุกวัน

[DexTunG]

แวะมาเปิดบริสุทธิ์ ตอนใหม่   

[PandP]

ระวังพี่พยาบาลเปิดเข้ามาเจอนะจ๊ะ 555

[Nus@nT@R@]

หุหุ
แอบมาหวีดกันในโรงบาลซะงั้น
ปล.สมน้ำหน้าอิพี่เต้

[the_pupae]

ที่ๆแสดงความรักได้ดีที่สุดของคู่นี้คือ.....ห้องพักในโรงบาล5555