หัวข้อ: รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น :: 06-09-11ตอนพิเศษ จิมมี่+โรลลี่ UP!!**

[Mura_saki]

 

จัดการไปได้ละ 1


หวังงว่าคงไม่มีใครมาแย่งหนุ่มๆของเราไปอีกนะ

[tekeela]

  น่านัก อิอิอิอิ

[kinjikung]

คิคิ น้องจ๊ะบายใจอ่ะยัง
 

พี่โรมเท่ห์มากกกกก

[kanda53]

 พี่โรม....มีวิธีง้อเด็กในแบบของพี่เค้าเนอะ...น่ารักจัง...
ส่วนนู๋โรลลี่.... .....เสมอเลยล่ะ....

  น้องจิมมี่   
กด + ให้กำลังใจจ้า...

[rujaya]

มารอจิมมี่

[Dark_Evil]

วิ้งๆ แฮปปี้ๆๆๆๆ

[hotladyanyavee]

น้องจ๊ะทีนี้ก็เคลียร์นะคะ เรื่องที่ว่าพี่โรมไม่หึงไม่หวง แต่เขาหึงหวงแบบรูปแบบพี่เขา

[ronlbb]

ยังไงเมทก็ดีกว่าพิม

ชอบที่เพื่อนพิมพูดจัง

รักเขามาก เขาก็รักแฟนเขามากเช่นกัน

เชียร์เมทให้โค้กเอา 

จัดการหน่อยโค้ก

[kawana]

เคลียร์ไปอีกคู่...
จ๊ะต้องขอบคุณโรลลี่เขานะที่จั่วหัวให้ ทำให้โรมเคลียร์ตัวเองได้อย่างใสสะอาดหมดจดทุกข้อสงสัย

  จิมมี่

[AdLy]

ชัดเจนกันเสียทีนะ

ตอนหน้าคงหวานแหววแหง

[aimaim]

โว้ววววววว เด็ดขาดมากค่ะพี่โรม สมควรทำตั้งนานแล้วนะ หึหึ แต่พี่กิ๊กนี่ดีนะด่าเพื่อนที่กำลังหลงผิดได้ตรงๆ แบบนี้สิถึงเรียกว่าเพื่อนแท้ ^__^

[piglet]

 ::พิมน่าสงสารจังเลยอะ
แต่ก้อนะ

[OHmeza019]

โรลลี่ เเร้งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง

[newtlex]

ชอบเนื้อเรื่องมาก เขียนดีสุด ๆจะร้องไห้ตามทุกที

แต่ที่ขัดใจคือนายเองออกสาวมากไปอ่ะ

[kitty]

 

[choijiin]

 

เย่ๆๆๆ

ตามอ่านเรื่องนี้มาหลายวัน กว่าจะตามทัน


ว่าแล้วก็ นอนรอตอนต่อเลยค่ะ 

[mumumama55]

  ก็ชัดเจนดีอ่ะนะ  แต่ว่ายิ่งรักยิ่งเย็นชานี่ซิ ...

  ไม่ชอบกินชาเย็นอ่ะ

  แต่ว่ารักกันก็พอเนาะ.. จ๊ะ

 

[ZakeiHarha]

เข้ามารอพาร์ทต่อไปนะมี่
คิดถึงจิมมี่คิดถึงโรลลี่
คิดถึงฟิคมิ้น
คิดถึงเสือเนม
คิดถึงนุเบส >____<
อยากอ่าน  55+
เผลอแป๊บเดียว เรื่องนี้จะครบ 100 ตอนแล้ว

[ohseungor*]

อยากอ่านเรื่องนี้!!

 

[morrian]

ทำไงได้ ก็คนมันรักไปแล้วนี่นะ 

[Pamphlet]

รอตอนใหม่อยู่นะคะจิมมี่ 

[rujaya]

   จิมมี่จ๋ามาต่อหน่อย  ป่านนี้พี่โรมพาน้องจ๊ะไปถึงไหนแล้วเนี่ย

[tekeela]

คนอ่าน พร้อม..... 1234... 

[Jimmeiiii*]

ตอนที่ 96

“เป็นห่าไรมึงเนี่ย ทำหน้าเหมือนโดนผัวทิ้ง”ไอ้ลิฟครับ ไอ้เพื่อนเวร พูดทำไมมึงเนี่ย คนยิ่งรู้สึกอย่างงั้นจริงๆอยู่ ก็ไอ้ฟิกซิครับมันกลับบ้านไปเกือบจะอาทิตย์นึงแล้วครับ ยังไม่เห็นโทรมาหาผมเลย ไอ้เราก็ไม่กล้าโทรไปเพราะมันกลับบ้านไปงานศพญาติมัน ผมกลัวโทรไปตอนกำลังยุ่งอยู่ เดี๋ยวโดนด่า

“สัส!”

“หึหึ อยากโทรก็โทรดิ มันคงไม่ว่า ดีไม่ดีมันอาจจะรอโทรศัพท์มึงอยู่ก็ได้”มันพูดเหมือนรู้ว่าผมกำลังคิดอะไรอยู่ หรืออาจจะจริงแบบที่ไอ้ลิฟพูดวะ ไม่น่าใช่อ่ะขนาดผมส่งข้อความไปมันยังไม่โทรกลับมาเลย โทรมาครั้งเดียวก็ตอนที่ถึงสนามบินหาดใหญ่แล้ว หลังจากนั้นก็ไม่มีอีกเลย เคยโทรไปครั้งนึงก็ปิดเครื่องผมเลยเซ็งไม่อยากโทรอีก

“ไม่เอา!”

“งั้นก็เรื่องของมึง แต่ช่วยทำหน้าดีๆหน่อย กูเห็นแล้วปวดขี้!”ไอ้ลิฟพูดก่อนหันไปสนใจกระดานดำหน้าห้องเหมือนเดิม เซ็งครับ ตอนนี้ไม่มีคำไหนเหมาะกับคำนี้ที่สุดแล้ว คิดถึง คิดถึงมากๆด้วย ไม่โทรหากันมั่งไอ้หมาฟิกบ้า มันลืมไปแล้วรึไงว่าผมกำลังรอโทรศัพท์มันอยู่

“ส่องหญิงกัน”

“ไม่เอาอ่ะ ไม่ชอบ”

“อ่อ กูลืมไปอย่างมึงนี่ต้องชายอย่างเดียว”ไอ้ลิฟพูดเหมือนประชด หลังจากเรียนคาบสุดท้ายเสร็จพวกผมก็นั่งเล่นกันนิดหน่อยก่อนแยกย้ายกันกลับบ้าน ไอ้ผมที่ไม่รู้จะไปไหนแต่ก็ยังไม่อยากกลับบ้าน กลับบ้านไปที่บ้านก็ไม่มีคนอยู่ จะให้ไปเล่นที่ร้านก็เบื่อ แม่ชอบแซวเรื่องไอ้ฟิกกับผมอยู่เรื่อย

“มึงนี่ปากมากเนาะ หาไรกินไปกูหิวไอติมวะ”ผมบอกแล้วหันกลับไปเก็บของใส่กระเป๋าเตรียมตัวกลับบ้าน

“เอาดิ สยามละกัน หญิงเยอะดี”

“เกย์ก็เยอะ”

“คบกับมึงแล้วชีวิตกูเจอแต่เกย์จริงๆ”มีบ่นครับไอ้ลิฟมีบ่น มึงไม่เป็นแบบกูมั่งให้มันรู้ไป

“เลิกคบซิ”

“สัส! เชื้อปากหมาไอ้ฟิกมันถ่ายทอดมาที่มึงหรอวะ พอกันทั้งผัวและเมีย”

“มึงไม่ต่างจากกูเลย ไปเร็ว!”ผมพูดแล้วลากมันออกมาขึ้นรถเมล์ ตอนเย็นๆคนแม่งก็เยอะอีก เบียดเสียดกันดีเหลือเกิน ดีที่มีไอ้ลิฟยังพอใช้มันเป็นเสาได้บ้าง

“อุ้ย!มึงว่าน่ารักป่ะ?”ไอ้ลิฟชี้ให้ดูกลุ่มเด็กผู้หญิงคอนแวนต์ที่กำลังจะเดินผ่านกันมาประมาณห้าคน ไอ้คนที่มันชอบคือคนที่ใช่กระเป๋าห้อยคอโดเรมอนอันใหญ่

“กูน่ารักกว่า”

“ไม่ค่อยเลยนะมึง ไอ้สัส!”ไอ้ลิฟมีด่าพร้อมกับผลักหัวผมอย่างแรงหนึ่งที ผมไม่สนมองพวกผู้หญิงที่เดินผ่านแล้วยิ้มให้นิดหน่อย ผิดกับไอ้ตัวที่นั่งข้างๆผมนี่แทบลงไปนอนกลิ้งเกลือกด้านล่าง หน้าแดงหูแดงหมดแล้วนั่น

ครืดดดดด ครืดดดดดดดดด

“ฮัลโหล”ผมรีบรับด้วยความดีใจ นึกว่าเป็นไอ้ฟิกครับ แต่ที่ไหนได้เป็นพี่โรลกับไอ้เนมโทรมาถามว่าผมอยู่ไหน เมื่อกี้เหมือนจะเห็น ผมเลยบอกสักแปบพี่โรลกับไอ้เนมก็เดินมาหา สองคนนี้แม่งแฟนกันจริงๆเลย

“เด็กใหม่มึงหรอ?”ไอ้เนมถามพลางก็ชี้มือไปทางไอ้ลิฟ มันยังไม่เคยเห็นหน้าไอ้ลิฟบวกกับตอนนี้ไอ้ลิฟมันตัดผมใหม่อีก สงสัยคงจำไม่ได้

“บ้านป้ามึงซิ เพื่อนกู ไอ้ลิฟ”ผมบอกพร้อมกับจับไอ้ลิฟที่กำลังมองตามกลุ่มผู้หญิงเมื่อกี้ไปให้หันกลับมา

“หวัดดีครับ”ไอ้ลิฟยกมือไหว้พร้อมกับยิ้มทักทาย

“มากันสองคน”พี่โรลถามผมพยักหน้าเซ็งๆ

“ไอ้ฟิกอ่ะ?”ไอ้เนมถาม ผมหน้าบึ้งนิดหน่อย

“มันกลับบ้าน”

“กลับบ้านหาดใหญ่ ตั้งแต่วันไหนแล้วทำไมมึงไม่ไปด้วย”ไอ้เนมครับ อีนี่แม่งเลวมันสะใจทุกครั้งเวลาผมโดนไอ้ฟิกด่า เพราะเวลาผมงอนหรือทะเลาะกับไอ้ฟิกผมจะโทรหามันคนแรกเลย แล้วก็โดนมันสมน้ำหน้าตลอด

“อาทิตย์ที่แล้ว มันกลับงานศพญาติมันมึงจะให้กูไปทำเตี่ยไร?”

“อ่อหรอ ถึงว่าสองสามวันนี้กูไม่ค่อยเห็นมึงในเอ็ม แล้วนี่เป็นไรทำไมหน้าบูด”

“มึงนี่ถามมากเนาะ พี่โรลมิ้นเซ็งอ่ะ ไอ้ฟิกมันกลับบ้านไปมันยังไม่โทรหามิ้นสักครั้งเลย”ด่าไอ้เนมเสร็จก็หันมาอ้อนพี่โรลต่อ พี่โรลเวลาพูดกับผมจะพูดเพราะมีครับตลอด แต่เวลาพูดกับไอ้เนมจะพูดหยาบนิดหน่อยจะใช้ศัพท์พ่อขุนซะส่วนใหญ่

“ทำไมล่ะ มันไม่โทรมิ้นก็ลองโทรหามันบ้างซิ”พี่โรลพูด

“มิ้นโทรไปแล้วแต่มันปิดเครื่องมิ้นเลยไม่อยากโทรอีกเสียอารมณ์”

“แค่นี้ทำเสียอารมณ์ ทีเมื่อก่อนละโทรจีบมันเป็นเดือนกูไม่เห็นมึงเสียอารมณ์”ไอ้เนมพูดแบบประชด ไอ้ลิฟถึงถูกใจเทคมือกันเลยทีเดียว

“ใช่ๆ ถูกแบบที่มึงว่า เมื่อก่อนสามเวลาหลังอาหารเลยนะมึง ไอ้ฟิกปิดเครื่องก็ไม่หวั่นโทรแหลกอ่ะ”ไอ้ลิฟเสริมแทรกเข้ามาอีกคน ร้ายกาจแม่งทั้งสองตัวเลย

“พี่โรลดูพวกมันดิ มิ้นไม่ผิดหนิ ก็ฟิกมันบอกเองถ้าอยากคุยให้ฉุกเฉินไปเดี๋ยวมันโทรกลับมาเอง แล้วนี่อะไรมิ้นฉุกเฉินจนหมดแล้ว แม่งก็ไม่เห็นโทรมา โทรศัพท์แบตหมดก็เอาของป๊าหรือของใครก็ได้โทรมาบอกกันมั่งไม่ใช่ปล่อยให้เป็นบ้าแบบนี้”น้อยใจครับ ผมน้อยใจโคตรๆเลยพรั่งพรูออกมาซะขนาดนี้ เพราะหลังจากเป็นแฟนกันผมไม่เคยต้องโทรหาไอ้ฟิกก่อนเลยสักครั้ง เพราะทุกวันมันจะโทรมาหาตลอด หรือถ้าผมอยากคุยตอนเวลาว่างส่งข้อความไปไอ้ฟิกก็โทรกลับ แต่นี่อะไรไม่มีเลยสักนิด

“อูย ใจเย็นๆครับ พี่พาไปกินดีกว่ามิ้นจะได้ใจเย็นๆเนอะ ไปๆ”พี่คนนี้ดีกับผมเสมอครับ พี่โรลจูงมือผมเดินนำหน้าพวกมันสองตัวมาที่ร้านอาหารญี่ปุ่นที่ไม่ใช่ฟูจิ เพราะผมไม่ชอบกิน ไอ้ลิฟก็ยิ่งแล้วใหญ่ ไอ้เนมกับพี่โรลก็เฉยๆเลยเลิกมากินที่นี่แทน

“คิดถึงมันมากเลยหรอ?”พี่โรลถามขึ้นตอนที่อยู่กันสองคน เพราะไอ้ลิฟออกไปคุยโทรศัพท์กับพ่อมันส่วนไอ้เนมรู้สึกว่าพี่เสือโทรมาเลยออกไปคุยด้านนอกพลางๆรออาหารมาเสริฟ

“ก็เออดิ ครั้งนี้เป็นครั้งที่สองที่ไอ้ฟิกหายไปแบบนี้ มันชอบเป็นนี้ตลอด เวลามีปัญหาอะไรไม่เคยพูดหรือบอกอะไรใคร คิดว่าตัวเองจัดการด้วยตัวคนเดียวได้เสมอ”

“เป็นห่วงว่างั้น?”หน้าเจ้าเล่ห์มากอ่ะ

“ก็นิดนึง มันบอกว่ากลับไปงานศพญาติ แต่ไม่บอกว่าญาติฝ่ายไหนสำคัญมากหรือเปล่า”

“ก็คงญาติปกติธรรมดามั้ง แต่ที่ไม่มาโทรมาโทรศัพท์มันพังหรือแบตหมดอะไรหรือเปล่า”

“ก็นั่นแหละ เอาเบอร์ป๊าโทรมาบอกกันสักนิดก็ได้ ทำไมต้องปล่อยให้รอแบบนี้ด้วยล่ะ ไม่ชอบเลย นิสัยไม่ดี”

“ขี้งอนชะมัดนะเราอ่ะ”พี่โรลพูดพร้อมกับเอื้อมมือมาหยิกแก้มผมเบาๆ

“ก็กับมันคนเดียวนั่นแหละ คนอื่นมิ้นสนใจที่ไหนล่ะ”

“ครับๆพี่รู้แล้วครับ เอาหน่าไม่มีอะไรหรอกมั้งไอ้ฟิกมันแค่แกล้งให้เราปวดประสาทเล่นเฉยๆหรือเปล่า เดี๋ยวก็กลับมาแล้วหนิ”

“หึ..ถ้าแกล้งเล่นแบบที่พี่โรลว่าจริงๆนะ มิ้นแกล้งไม่สนมันบ้าง ให้มันรู้ซะบ้างว่าการโดนแฟนไม่สนใจใยดีมันจะเป็นยังไง”

“ทำได้หรอ?”ถามเสียงสูงมากอ่ะ

“ได้ซิ มิ้นก็แค่หลับหูหลับตาไม่สนใจเรื่องของมันสักอาทิตย์นึง แค่นี้ง่ายนิดเดียวเอง”ปากดีพูดไปงั้นแหละครับ เอาเข้าจริงผมทำไม่ได้หรอก แต่มันน่าเจ็บใจจริงๆนะ ไม่ส่งข่าวมาหากันบ้าง

“หึหึ ครับๆพี่เชื่อว่ามิ้นทำได้ เก่งอยู่หนิเราอ่ะ”

“พี่โรลอ่ะ ไม่ต้องมาพูดแบบนั้นเลย ตัวเองไม่เคยโดนพี่จิมมี่เมินหนิ”

“อะไรแล้วมาเกี่ยวอะไรกับพี่ด้วย”

“เป็นไรมึงอ่ะ มาหน้าตายิ้มแย้มมาเนี่ย พ่อให้เงินเดือนเพิ่มหรือไง?”ผมถามไอ้ลิฟที่เดินหน้ายิ้มเข้ามานั่งที่โต๊ะ มันยักคิ้วกวนตีนมาให้ผมหนึ่งที

“ไอ้เนมอ่ะ”พี่โรลถาม

“ยังโทรศัพท์ไม่เสร็จมั้ง เมื่อกี้ได้ยินเถียงอะไรกันก็ไม่รู้”ไอ้ลิฟบอก พี่โรลพยักหน้ารับรู้หลังจากนั้นพนักงานก็เอาอาหารมาเสริฟ ลืมอารมณ์เมื่อกี้เลยไปครับ

“พี่โรลเดี๋ยวคืนนี้ไปส่งเนมบ้านพี่เสือด้วยนะ”ไอ้เนมเดินหน้างอมานั่งข้างพี่โรล

“พี่เสือกลับบ้าน จิมมี่กูอ่ะ?”ไม่ค่อยเลยพี่ผม อะไรจะรักและเป็นห่วงหาขนาดนั้น

“ก็กลับเหมือนกัน เนมเบื่อมันมากเลย เมื่อวานนะตัวเองบอกเองแท้ๆว่าไม่ต้องไปนอน มาวันนี้เสือกบอกให้มานอน ถ้าพ่อด่าเนมนะแม่จะเอาปืนไปฟาดหัวเลย”ไอ้เนมคือมึงโหดไปไหม ท่าทางมันคงหงุดหงิดมากจริงๆ

“หึหึ ว่าแต่กู”

“อะไรมึง ของกูไม่เหมือนเว้ย!”

“พอๆทั้งคู่เลย กินๆเข้าไปจะได้รีบกลับบ้าน แล้วนี่มิ้นกลับไง”พี่โรลถาม

“เดี๋ยวลิฟไปส่งไอ้มิ้นมันเองครับ”

“หืออออ…”เสียงผมเองครับ ร้อยวันพันปีไอ้ลิฟไม่เคยออกปากเอง ท่าทางจะอารมณ์ดีจัด

“กลับบ้านดีๆล่ะ ถึงบ้านแล้วโทรหาพี่ด้วยเข้าใจไหม?”พี่โรลกำชับก่อนแยกย้ายกันกลับ ผมผยักหน้ายิ้มเขย่งเท้าขึ้นไปหอมแก้มพี่โรลแรงๆหนึ่งที พี่จิมมี่ไม่อยู่ทำได้ ถ้าอยู่ผมโดนแกล้งกลับแน่

“ครับๆ เดี๋ยวมิ้นโทรหา ขอบคุณสำหรับอาหารฟรีอีกครั้ง”ผมพูดพี่โรลยิ้มรับแล้วยื่นหน้ามาหอมแก้มผมคืน เหอะๆมันเป็นปกติสำหรับพวกผมแล้ว

“ขอบคุณครับ”ไอ้ลิฟพูดแล้วเดินนำผมมาขึ้นรถ ไอ้เนมกับพี่โรลก็แยกกันไปอีกทาง

“พวกมึงนี่หอมกันไม่กลัวคนเข้าใจผิดเลยเนาะ”ไอ้ลิฟพูดระหว่างยืนรอรถไฟฟ้า

“ใครจะเข้าใจผิด เขามองก็รู้แล้วมั่งว่าพวกกูไม่ชอบผู้หญิง”

“อันนั้นก็ใช่ แต่แบบแฟนพี่เขาอ่ะ ไอ้ฟิกมันไม่ว่ารึไงเวลาเห็นมึงไปหอมแก้มพี่เขาแบบนั้น”

“ถ้าพี่จิมมี่แฟนพี่โรลอยู่ กูก็ไม่หอมดิ แต่กับไอ้ฟิกมันไม่ว่าอะไรอาจจะเคืองๆนิด แค่นั้นมั่งกูไม่เห็นมันพูดอะไร”

“แฟนมึงหึงโหดรู้บ้างไหม เห็นเงียบๆมันระเบิดขึ้นมาไม่มีใครเอาอยู่เลยนะ”

“รู้หรอกหน่า กูก็ไม่ได้หอมบ่อยหนิ นิดๆหน่อยๆ”ผมพูดบอกลองหยิบมือถือขึ้นมากดดูเผื่อฟลุคมีเบอร์ไอ้ฟิกขึ้นมาบ้างแต่ก็ไม่มีเหมือนเดิม แม่งไปตายห่าเหวที่ไหนว่ะ ><

“อะไร มึงลงตามกูมาไมเนี่ย มึงไม่กลับบ้าน”ผมหันไปถามไอ้ลิฟอย่างงงๆเพราะมันบ้านต้องลงสถานีหน้า

“เออหน่าอย่าพูดมากดิ ไปให้ถึงบ้านมึงเหอะ กูไปบ้านมึงบ้างอะไรบ้างไม่ได้หรือไง”มีย้อนครับ มึงทำตัวน่าสงสัยมากไอ้ห่าลิฟ

“ลึกชะมัดบ้านมึง”ไอ้ลิฟระหว่างที่นั่งแท็กซี่เข้าบ้าน มันไม่เคยมาบ้านผมหรอกครับ ส่วนมากไปที่ร้านซะมากกว่า ชั้นบนของร้านผมก็มีห้องว่างอยู่ ในห้องมีเฟอร์นิเจอร์พร้อมเอาไว้เผื่อเวลาแม่นอนที่ร้าน

“อย่าบ่น”

“แล้วเวลามึงกลับบ้านเองดึกๆ ไม่กลัวหรอวะ”

“ไม่อ่ะ ไม่เคยมีคนมาส่งตลอด”ผมบอก

“อ่อ กูลืมไปมึงมีลูกเสี่ยคอยมารับมาส่งตลอด แล้วเวลาไอ้ฟิกไม่มารับมึงกลับไง”

“ก็กลับเองดิ นี่ถามมากขี้สงสัยจังนะวันเนี่ย ทำตัวมีพิรุธ”ผมหันไปมองหน้ามันแบบจับผิด แต่ไม่ทันได้ถามอะไรมากมายรถก็มาจอดที่บ้านผมเป็นที่เรียบร้อย ผมจัดการจ่ายค่าแท็กซี่แล้วลงจากรถ

“ใครอยู่ในบ้านวะ?”ผมพูดขึ้นเบาๆ คือธรรมดาที่ประตูรั่วบ้านผมจะมีแม่กุญแจคล้องอยู่ แล้วไอ้คนที่มีกุญแจก็มีแค่ผมกับแม่สองคนคนอื่นไม่มี ใจเริ่มสั่นแล้วครับ

“มีอะไรหรือเปล่า?”ไอ้ลิฟถาม

“กูรู้สึกเหมือนมีคนอยู่ในบ้าน กุญแจบ้านกูถูกเปิด”ผมพูดพร้อมกับจับกุญแจขึ้นมาเขย่าๆ

“แม่มึงลืมล็อกหรือเปล่า แบบรีบกลับมาเอาของแล้วลืมล็อคกลับ”

“ไม่มีทางอ่ะ แม่กูไม่ใช่คนขี้ลืมขนาดนั้น ละเอียดจะตาย”ผมบอก ในใจนี่เริ่มระแวงขึ้นมานิดๆแต่ก็ยังใจดีสู้เสือเดินเข้ามาในบ้านแบบกล้าๆกลัวๆ ยังไงก็บ้านเราวะ

“มึงบ้านมืดอ่ะ”ผมหันไปบอกไอ้ลิฟแบบกลัวๆ ทุกวันไฟหน้าบ้านต้องเปิดไว้หนึ่งดวง

“ตลกล่ะไอ้สัส บ้านไม่มีคนอยู่มึงจะให้เปิดไฟแจ้งหรือไง?”กวนตีนจิงไอ้ห่าลีฟ ผมค่อยๆเดินคล้ำไปหยิบไม้เบสบอลที่ข้างๆตู้วางรองเท้าก่อนเดินมาบิดประตูบ้านเบาๆ กะไงเปิดปุ๊บกูฟาดหัวแตกแน่

“1 2 3…อ๊ากกก!!!”ง้างมือพร้อมกับแหกปากสุดฤทธิ์เลยครับ

“เฮ้ย!!!”มองไม่เห็นครับ อยู่ดีๆก็มีมือใครไม่รู้เอื้อมมากอดเอวผมไว้แล้วซุกหน้าลงมาจูบซอกคอผม แต่กลิ่นน้ำหอมที่ลอยมาแตะจมูกทำเอาผมหยุดดิ้นทันที ผมจำได้ ผมจำกลิ่นน้ำหอมมันได้

“คิดถึง”มันกระซิบเบาๆที่ข้างหูพร้อมกับกัดที่ติ่งหูเบาๆทำเอาผมต้องย่นคอหนี ใจนึงก็อยากกอดมันตอบนะ แต่อีกใจนึงก็รู้สึกหมั่นไส้มันขึ้นมาทันที หายไปตั้งนานจะกลับมาก็ไม่โทรมาบอกด้วย

“เงียบอ่ะ ไม่คิดถึงบ้างเลยรึไง โอ๊ย!!!”ผมไม่รู้จะทำยังไงเลยกัดไปที่ลำคอมันอย่างแรงเอาให้แบบจมเขี้ยวกันเลย พอเสียงร้องไอ้ฟิกดังขึ้น ไฟทั้งบ้านก็ถูกเปิด

“เจ็บนะมึง”มันรีบไปส่องกระจกที่หน้าห้องน้ำทันที ผมไม่สนใจจะหนีขึ้นห้องแต่ไอ้ฟิกลากมานั่งที่โซฟาโดยมีไอ้ลิฟนั่งยักคิ้วกวนตีนรออยู่แล้ว

“ไหนของฝากกู”ไอ้ลิฟแบมือขอของฝากจากเพื่อนมัน ไอ้ฟิกยื่นซองอะไรก็ไม่รู้สีน้ำตาลไปให้ ไอ้ห่าลิฟยิ้มหน้าบานทันที

“ขอบใจมากไอ้เพื่อนเลิฟ กูคงไม่ต้องเปลืองตังไปอีกนาน”

“ค่าตอบแทนที่มึงดูแลเมียกูให้ไง..หึหึ”ไอ้ฟิกพูดแล้วหอมที่ซอกคอผมเบาๆ ผมมองพวกมันสองคนสลับไปมาทันที

“อย่ามองหน้ากูแบบนั้น เรื่องนี้กูไม่รู้เรื่องพวกมึงเคลียร์เอาเอง กูไปละ เจอกันพรุ่งนี้ไอ้มิ้น!”ไอ้ลิฟวิ่งออกจากบ้านผมด้วยความเร็ว ไม่ทันให้ผมได้ซักต่อ ส่วนไอ้ตัวดีมันก็ไม่รู้สึกอะไรทั้งสิ้น นอกจากตั้งหน้าตั้งตาสอดมือเข้าไปในเสื้อนักเรียนเพื่อลูบพุงผมเล่น

“อือ ไม่เอา!!”ผมผลักมันออกพร้อมกับลุกขึ้นยืนถอยห่างมันสามก้าว

“อะไรว่ะแม่ง ไม่เจอแค่แปบเดียวมึงหวงตัวกับกูแล้วรึไง”ไอ้ฟิกถามแบบหงุดหงิดทำท่าจะเดินเข้ามาหาแต่ผมชี้หน้ามันไว้

“หึ สำหรับมึงคงแค่แปบเดียวซินะ ไปตายหรือยังไงไม่โทรหากูบ้าง ไม่บอกกันสักนิดว่าจะไม่โทรมากูจะไม่ต้องรอ นิสัยเสีย นิสัยไม่ดี สันดาร สะ..อุ๊บ!”ด่าไม่ทันจบไอ้ฟิกก็พุ่งเข้ามาล็อคคอผมเข้าไปจูบปากทันที มันรวบเอวขึ้นนิดหน่อยแล้วพาเดินมานั่งคร่อมตักกันบนโซฟา

“ไอ้เหี้ย!!”ผมด่ามันทันทีที่ปล่อยปากผมเป็นอิสระ เล่นเอาหอบทั้งคู่ก็ต่างคนต่างไม่ยอมกันเลยสักนิด

“เดี๋ยวนี้มีด่านะ โกรธไรกูวะ ก็โทรศัพท์กูหาย ไม่รู้หายตอนไหน รู้ตัวเองทีก็หายไปแล้ว”มันพูดเสียงอ้อนนิดๆเอาหน้ามาคลอเคลียที่แก้มผมเล่นเบาๆเหมือนลูกแมวเลย

“หึ เหตุผลฟังขึ้นมาก โทรศัพท์ป๊าก็ได้ โทรมาบอกกันสักนิดก็ยังดีไม่ใช่หายไปแบบนี้”ผมพูดพร้อมกับตบไปที่ท้ายทอยมันอย่างหมั่นไส้ ใจจริงอ่ะหายโกรธตั้งแต่ได้กลิ่นน้ำหอมมันแล้ว แต่ยังไม่อยากให้มันรู้ว่าหายแล้วเดี๋ยวแม่งก็เป็นแบบนี้อีก

“ก็มันไม่ว่างหนิครับ ฟิกกลับไปที่บ้านก็วุ่นวาย ไหนจะที่อู่อีก ไม่ใช่ไม่อยากโทรแต่ไม่มีเวลาจริงๆ คืนนึงได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมงเอง ไม่สงสารกันบ้างหรือไง”เริ่มพูดเพราะแล้วครับ อย่างนี้อ้อนชัวร์ มีมาทำหน้าตาวิ้งๆใส่อีก น่าหมั่นไส้โคตร ผมเอามือทั้งสองข้างไปประคองหน้ามันขึ้นมาจ้องตา

“ก็แค่เป็นห่วง อีกอย่างมิ้นก็คิดถึง….”คำสุดท้ายที่พูดผมกระซิบที่ข้างหูมันเบาๆแล้วกอดคอมันโยกไปมา

“คิดถึงเหมือนกัน คิดถึงมากด้วย”

“จริงหรอ”ผมแกล้งถามมันเล่น มือก็ขีดๆเขียนๆไปทั่วหลังไอ้ฟิก วันนี้มันใส่เสื้อเชิตที่ไม่หนาไม่บางเกินไป

“ก็จริงดิ โกหกมึงได้ไร จริงๆป๊าให้กลับพรุ่งนี้หรอก แต่ไม่ไหวกูกลัวเด็กแถวนี้มันร้องเลยต้องรีบกลับมา”มันพูดมือนี่จัดการกับเสื้อนักเรียนผมเรียบร้อยแล้ว มันค่อยๆผลักผมให้นอนลงบนโต๊ะกระจกดำใหญ่ที่หน้าโทรทัศน์ ผมเลยต้องรีบเอาขาไปเกี่ยวเอวมันไว้ กันร่วงลงพื้น

“อะ อือ ไม่เอาไม่ถอดกางเกงเดี๋ยวคนมา”พูดไปงั้นแหละครับ ไม่มีคนมาหรอก ผมแค่ไม่อยากมีอะไรกับมันตรงนี้ อีกอย่างรู้สึกเขินนิดๆ เหอะๆ

“ไม่มาหรอกหน่า คิดถึงมึงจะแย่แล้วนะ”พูดไปปากก็ซุกไซร์ไปซะทั่วลำตัวผม มีแอบรัวลิ้นที่หัวนมผมนิดๆพอให้เสียวเล่น

“แต่นี่มันที่หน้าโทรทัศน์ มิ้นไม่กล้า”ผมเอามือไปเขี่ยที่ริมฝีปากมันเล่นเลยโดนไอ้ฟิกดูดนิ้วเข้าให้

“งั้นไปในห้องนะ กูไม่ไหวแล้ว กูอั้นเพื่อมึงเลยะเนี่ย!”พูดเสร็จมันก็จับอุ้มผมขึ้นผาดบ่าแล้วพาขึ้นห้องผมทันที ถึงห้องปุ๊บกางเกงนักเรียนผมก็ร่วงลงพื้นปั๊บเรียกกว่าไวสุดๆกันไปเลย

“อะ อ๊า อื้ม ฟิกช้าๆ เจ็บ อืม”ผมเอามือยันหน้าท้องมันไว้นิดหน่อย เพราะรู้สึกเจ็บนิดๆไอ้ฟิกเล่นใส่เข้ามาซะไม่มียั้งแบบนี้ก็ไม่ไหวเหมือนกันนะ ก้นกูจะฉีกเอา

“ไม่ไหวแล้วมิ้น ขอนะ”ไม่ฟังกันสักนิดเลยไอ้บ้ าแถมยังเพิ่มความเร็วเข้ามาอีก เรียกกว่าสุดโต้งกันเลย มันได้ปล่อยน้ำของที่สะสมไว้ออกมาจนหมด ทำเอาผมถึงกับไม่มีแรงขยับเขยื้อนเลยนอนตายอย่างเดียว
******************************** TBC.

[RakorN]

โถ ถัง อ่านตอนแรกตกใจหมดนึกว่าเกิดอะไรกับคู่นี้อีก ที่ไหนได้ฟิกมือถือหาย แล้วยังยุ่งมากๆอีก รักคู่นี้อ่า เพราะมันน่ารักกกกกกกกกกกกกกกก 

[aohka]

อ๊าย... น้องจิมมี่มาต่อแว้วๆ >.<

แหมๆ มาถึงก้อไม่พูดพร่าม... ทำเพลงกันเลยนะฟิคนะ...

ตลอด ตลอด.... อ่ะ 

[nolirin]

กรี๊ดดดด มาต่อแล้ว ฟิก-มิ้นซะด้วย
แปะก่อนๆ

[pinkky_kiku]

คู่นี้คู่ขวัญของเราจริงๆ ชอบมากน่ารักอ่ะ ผลัดกันงอน
สุดท้ายน้องมิ้นก็โดนไปซะ  

[roseen]

  :m20:สุดๆ

[morrian]

  ฟิก