หัวข้อ: รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น :: 06-09-11ตอนพิเศษ จิมมี่+โรลลี่ UP!!**

[creator]

เฮ้ย เข้าวัยทองเหรอจิมมี่
ขี้หงุดหงิด ขี้งอนสุด ๆ อะ 555

โรลลี่ดูแลสามีดี ๆ ด้วย ทำท่าจะกัดคนอ่านตลอด
 

รอตอรต่อไปจ้ะ 

[numay]

ตอนนี้ยังไม่อยากกินมาม่าอ่ะ
ไม่ต้องต้มน้ำรอหรอกนะ

[tawan]

    

รออยู่นะ

[aimaim]

น่ารักไม่มีเปลี่ยนแปลงจริงๆ คู่นี้

แต่ว่า!!!

เหมือนจะมีบรรยากาศมาคุเล็กๆ อยู่นะ มันต้องมีอะไรสิ จิมมี่ถึงได้ออกอาการแบบนั้น อืม~~~!!! น่าสงสัยๆ

[TENSHINEKO]

โรลลี่พูดไม่เพราะว่ะ

[Jimmeiiii*]

บางครั้งอาจารย์ก็ให้การบ้านเยอะไป จนหนูไม่มีเวลามาลงนิยายเลย

[kitty]

 :z2:เค้ารอจิมมี่ได้เสมอออออออออออออออออออออออ

[bolinkz]

จิมมี่พูดแบบนี้
รู้สึกไม่ดีเลยอ่ะ
เป็นลางยังไงไม่รู้
ไม่เอาดราม่านะคะ
แค่สองคนนี้ไม่เข้าใจกันก็หัวใจจะวายแล้ว
ถ้าให้เค้าต้องแยกกันขนาดนั้น
ไม่เอาเน่อไม่เอา

[MARCHMALLOW]

มารอด้วยคนนนน *

':จิมมี่อย่าไปเมืองนอกนะ   
ถ้าไปคงได้น้ำตาตกกันอีกรอบ  เหอๆๆ

[ชัดเจนกาบ]

 สู้ๆนะคราบ....เห็นบ่นว่างานเยอะ.....เป็นกำลังใจช่วย.....วันนี้ก็มารออีกวันครับ:bye2:

[Jimmeiiii*]

ตอนที่ 100

“พี่โรลเย็นนี้ไปสยามกัน”ไอ้เนมเดินเข้ามาในห้องกูแล้วนั่งลงตรงหน้ากูที่กำลังนั่งระบายสีบล็อกอยู่ เป็นงานอีกหนึ่งชิ้นที่เด็กม.6ทุกคนต้องทำก่อนที่จะไปสกรีนเสื้อในเทอมสอง

“ไปทำไม”

“เนมนัดกับไอ้มิ้นไปกินไอศกรีม ส่วนมิ้นมันก็อยากเจอพี่โรลด้วย นะนะๆ”

“ดูก่อน มึงเห็นไหมเนี่ยว่างานกูยังไม่เสร็จ ต้องส่งอาทิตย์หน้าล่ะ”จริงๆเขาสั่งให้เริ่มทำตั้งแต่เปิดเทอมแรกๆแล้ว แต่พวกกูหรือกูคนเดียวคือขี้เกียจไงไม่มีอารมณ์ด้วย พอถึงอาทิตย์สุดท้ายเลยต้องมาเร่งกันแบบนี้ จะให้ไอ้โรมช่วยทำก็ไม่ได้เพราะงานมันก็เยอะใช่ย่อย

“พี่โรลไม่ทำเอง”

“เออๆย้ำทำไมเนี่ย หิวข้าววะเนมลงไปซื้อขนมให้หน่อยดิ กระเป๋าสตางค์อยู่ใต้โต๊ะ”

“ชอบใช้วะ โอเคๆรอแป๊บเดี๋ยวเนมลงไปซื้อ พี่จ๊ะกับพี่นุจะเอาอะไรหรือเปล่า”ไอ้เนมตะโกนถามไอ้นุกับไอ้จ๊ะที่นั่งทำกันอยู่หลังห้อง ไอ้แชมป์นี่สบายหน่อยมันไปใช้รุ่นน้องม.5ทำให้

“อะไรตอนนี้กูแดกได้หมดแหละ!”ไอ้จ๊ะตะโกนตอบกลับมา

“น้องเนม พี่ฟ้าฝากซื้อไอศกรีมร้านป้าแดงสามอันนะ”ไอ้ฟ้าตะโกนบอกพร้อมกับวิ่งเอาเงินมาให้ ไอ้เนมก็ยิ้มรับก่อนเดินลงไปซื้อของ

“หึหึ พี่โรลมีคนมองด้วย”ไอ้เนมพูดระหว่างที่กำลังเดินควงแขนกูมาหาไอ้มิ้นที่ตึกเรียนพิเศษของมัน คนก็มองแบบที่ไอ้เนมพูดจริงๆแต่แล้วไง ก็ไม่สนใจซะหน่อย

“สนใจไร ทำไมกูหิวบ่อยจังวะ”กูพูดแบบบ่นกับตัวเองเพราะมากูเพิ่งซาลาเปาขนมจีบหมดไป ส่วนขนมตอนบ่ายที่ไอเนมซื้อขึ้นมาให้ก็อย่างเยอะ กูก็ฟาดเรียบแบบไม่เหลือ

“กระเพราะแพะ”

“มะเหงกหนิ ตบคว่ำ”

“จิ๊..กับเนมก็โหดตลอด ไอ้มิ้นมานู้นแล้ว”ไอ้เนมโบกมือเรียกคู่หูที่เดินแป้นแล้นมากับเพื่อนต่างโรงเรียน พวกมนุษยสัมพันธ์ดีก็แบบนี้แหละ รู้จักคนไปทั่ว

“คิดถึงอ่ะ”ไอ้มิ้นเดินเข้ามาตรงหน้ากูแล้วพูดอ้อนเสียงหวาน

“คิดถึงแต่ไม่โทรหา แบบนี้เขาไม่เรียกว่าคิดถึง”กูพูดแบบงอนๆ

“อะไรอะก็มิ้นไม่ว่างหนิ อีกอย่างมิ้นกลัวโทรไปแล้วพี่โรลอ่านหนังสืออยู่”

“ดูมึงเป็นคนดีเนาะ”ไอ้เนมพูดแขวะ

“ก็ดีกว่ามึงไง”

“หึ…ดีมากกกกกกกกก”

“จะยืนเถียงกันอีกนานป่ะ พี่จะได้ไปหาอะไรกินก่อน”กูพูดแล้วแกล้งทำหน้างอ ไอ้สองรัก-ยมมันแลบลิ้นใส่กันก่อนเดินมาขนาบข้างกูเดินมาร้านไอศกรีมชื่อดัง

“ไหนสร้อยที่มึงบอกจะเอามาให้กูดู”เสียงไอ้มิ้นพูดกับไอ้เนม กูหันไปมองไอ้เนมกำลังล้วงหาของในกระเป้ของมันก่อนหยิบสร้อยข้อเท้าที่พี่เสือให้ในวันครบรอบสามปี กูว่าพี่เสือแม่งก็ช่างคิดนะเอาสายรัดข้อมือมาทำเป็นสายรัดข้อเท้าแทน

“แล้วมึงให้อะไรพี่เขา”กูถาม ไอ้เนมไม่ตอบแต่เล่นหูเล่นตาใส่กูแทน

“ทำหน้าแบบนี้ แสดงว่ามึงไม่ได้ให้อะไรนอกจากตัวแน่”ไอ้มิ้นพูด ไอ้เนมยักคิ้วกวนๆไปให้

“ก็พี่เสือบอกว่าไม่เป็นไร กูก็ไม่ให้ดิ อีกอย่างพี่เสือเป็นคนไม่ค่อยรักษาของเท่าไร ถ้ากูให้แหวนหรือสร้อยไปเกิดทำหายขึ้นมากูไม่นอยส์แดกรึไง”

“หึหึ..ก็นะกูจะบอกว่ามันเลยคำว่านอยส์ สำหรับกูนี่แบบว่าเซ็งโคตร ไอ้ฟิกทำแหวนที่กูสั่งทำให้มันหาย กูแทบอยากจะกระทืบหน้ามันโคตรเหี้ยเลย สัด”กูที่มาด้วยก็นั่งฟังไอ้สองรัก-ยมมันปรับทุกข์เรื่องแฟนของพวกมันไปเรื่อย กินไอศกรีมกันเสร็จก็เดินดูของกันนิดหน่อย กูแอบสะดุดกับลายเสื้ออยู่ร้านนึงเห็นว่าสวยดีแต่ไม่รู้ว่าถ้ากูทำออกมาจะสวยเหมือนกันไหม จะขอช่วยจากไอ้โรมก็เห็นจะไม่เหมาะเพราะถ้าไอ้มี่รู้ว่ากูไม่ได้เป็นคนทำให้มันเอง เดี๋ยวแม่งก็จะมาง๊องแง๊งใส่กูอีก ฉะนั้นตอนนี้กูเลยต้องหาเก็บลายไปเรื่อยๆค่อยเอาปรับเปลี่ยนให้เข้ากัน

“พี่โรลเป็นไรอ่ะ ทำไมนั่งเงียบ”ไอ้เนมยื่นหน้ามาถามกูระหว่างนั่งรถกลับบ้านหลังจากที่เมื้อกี้ไปส่งไอ้มิ้นขึ้นรถกลับไปหาแฟนมันที่โรงเรียน เห็นไอ้มิ้นบอกช่วงนี้ไอ้ฟิกมีซ้อมบอลตอนเย็นมันเลยต้องเป็นฝ่ายไปนั่งเฝ้าไอ้ฟิกที่โรงเรียน

“มึงจะให้กูพูดอะไร”

“ก็ไม่รู้ดิ เนมเห็นพี่โรคทำหน้านิ่งคิ้วขมวดแปลกๆคิดไรอยู่อะ บอกเนมมั่ง”

“ขี้เสือกเนอะมึงเนอะ”กูพูดแล้วกอดคอจิ้มหน้าผากมันแรงๆ

“จิ๊…เนมไม่เถียงเพราะถ้าเป็นเรื่องของพี่โรลเนมอยากรู้ทุกอย่าง”

“ขนาดนั้นเลยแล้วระหว่างเรื่องของพี่เสือกับเรื่องของกูมึงอยากรู้เรื่องใครมากกว่ากัน”กูแกล้งถาม ไอ้เนมทำหน้าย่นคิ้วขมวดทันที

“ไม่เหมือนกันหนิ กับพี่โรลที่เนมสนใจเพราะเนมเป็นน้อง แต่กับพี่เสือมันเป็นแฟนเนมหนิไม่สนใจได้ไงล่ะ”มันพูดหน้าแดงแบบอายๆ

“ครับๆกูลืมไปว่ามึงเป็นคนช่างสนใจ”กูพูดแล้วขยี้หัวมันแรงๆอีกครั้งแต่ก็ไม่ได้พูดหรือบอกอะไร กูนั่งรถไปส่งไอ้เนมที่บ้านก่อนกลับบ้านตัวเอง

“เฮ้ย!”กูอุทานอย่างตกใจ ก็ที่หน้าบ้านกูมีมนุษย์หน้ามึนมานั่งกอดเขาก้มหน้ารออยู่แล้วทำหน้าหมาหงอยได้อีก นี่สงสัยกูคงคิดเรื่องไอ้มี่มากไปเลยลืมน้องชายกูอีกคน ไอ้โค้กนี่หว่าสองสามวันหรือเกือบจะหนึ่งอาทิตย์ที่ผ่านมากูไม่ค่อยได้เห็นหน้ามันเท่าไร

“ไปไหนมาอ่ะ โค้กมารอตั้งนาน”มันเดินหน้ามึนตามกูเข้ามาในบ้าน แม่กับไอ้โรมยังไม่กลับคงอีกนานกว่าจะกลับยิ่งไอ้โรมนี่ไม่แน่ ดีไม่ดีแม่งก็ไม่กลับมา

“แล้วมึงอ่ะ หายหัวไปไหนมาหลายวันกูไม่เห็นหน้า”

“เรียนหนังสือดิ โอ๊ย!”กวนตีนดีนักเลยกูเลยเขวี้ยงกล่องกระดาษทิชชู่ใส่หัวแม่งซะเลย

“รู้ไอ้สัด เรียนจริงทำไมกูไม่เห็นหน้าวะ มึงบอกกูมาตรงๆว่าหายไปไหนมา”

“…………………..”เงียบ ไอ้สัดโค้กเงียบไม่ยอมพูดหรือบอกอะไร มันนั่งก้มหน้านิ่งอย่างเดียว สักพักกูรู้สึกเหมือนตัวมันสั่นๆเหมือนคนร้องไห้

“เฮ้ย!”มันร้องจริงๆด้วยวะ กูแค่วางมือลงบนบ่าไอ้โค้กก็รวบเอวกูเข้าไปกอดทันทีหลังจากนั้นแม่งก็ร้องไห้โฮเหมือนเด็กๆเลยอะ ทำเอากูที่ปลอบคนไม่เป็นถึงกับมึนตึบอยู่พักใหญ่

“ฮึก ฮือๆๆ พี่…แม่โค้ก พี่ ฮือๆ”มันพูดแค่นั้นแล้วก็ร้องไห้อย่างเดียว มาเห็นไอ้โค้กในสภาพแบบนี้มันก็เหมือนเด็กผู้ชายธรรมดาที่รู้จักเสียใจและร้องไห้เป็น ขัดกับหน้าตาปกติของมันที่ดูกวนตีน เฮฮา ร่างเริงเหมือนไม่มีเรื่องทุกข์ร้อนอะไร

“ร้องก่อน อย่าเพิ่งพูดอะไร ร้องเสร็จเมื่อไรค่อยพูด กูไม่ไปไหน”กูพูดแล้วตบบ่ามันแรงๆแบบให้กำลังใจ ไอ้โค้กนั่งสะอึกสะอื้นอยู่พักใหญ่ก่อนจะเงียบลง อยากให้ไอ้เนมมาเห็นน้องต่างสายเลือดของมันจริงๆ มันต้องอึ้งอ้าปากค้างแน่ เพราะห่าสองตัวเนี๊ยะถ้าอยู่ด้วยกันแม่งปะทะฝีปากกันตลอด

“พี่…แม่โค้กเสียแล้วพี่…พ่อเป็นคนฆ่าแม่..พี่…แม่ไม่อยู่กับโค้กแล้ว”มันพูดไปสะอื้นไป กูที่ได้ยินทำกับนิ่งรู้สึกตัวเย็นชาวาบขึ้นมาทันที สงสารอย่างเดียวอะตอนนี้

“เดี๋ยวๆอย่าเพิ่งร้อง ทำไมมึงคิดว่าพ่อมึงเป็นคนฆ่าแม่ล่ะ ผัวเมียกันต้องรักกันซิ”

“ก็เพราะมันไม่ได้รักแม่โค้กตั้งแต่แรกไง เพราะมีโค้กที่เกิดมามันเลยต้องแต่งงานกับแม่..ฮึก”มันพูดไปร้องไห้ไป

“ใจเย็นๆ มึงรู้เองหรือใครเอาเรื่องนี้มาบอก”

“โค้กเห็นกับตาโค้กรับรู้มาตลอด..เพราะมันไม่ได้รักแม่ มันเลยพาผู้หญิงมานอนที่บ้าน จนแม่ต้องตรอมใจ พี่..โค้กเกลียดมันโค้กอยากฆ่ามัน”ไอ้โค้กเงยหน้ามาพูดกับกู สีหน้าแววตามันดูดุดันขึ้นจนน่ากลัวเหมือนมันโกรธแค้นพ่อมันเอามากๆ

“ใจเย็นๆกูรู้ว่าตอนนี้มึงเสียใจ แต่ถ้ามึงฆ่าเขากลับ แม่มึงที่เสียไปต้องเสียใจมากแน่ๆถ้าลูกชายที่ท่านเลี้ยงมากับมือต้องมาแปดเปื้อนเพราะฆ่าพ่อตัวเอง”

“ไม่..ไม่ใช่! มันไม่ใช่พ่อโค้ก มันแค่สัตว์ตัวนึงที่เกิดมาเพื่อทำลายคนอื่น”

“ไอ้โค้ก!! มึงฟังกูนะ มึงหลีกเลี่ยงความจริงที่แม่มึงเสียไปไม่ได้ พอๆกับที่ต้องยอมรับความจริงว่าเขาคือพ่อของมึง..จำไว้ว่าเขาคือพ่อ ถึงเขาจะไม่รักไม่สนใจ แต่อย่างน้อยเขาก็มีส่วนทำให้เราเกิดมาบนโลกนี้”

“แต่..พี่โค้กเกลียดมัน โค้กไม่อยากอยู่ร่วมบ้านเดียวกับมัน โค้กเกลียดผู้หญิงทุกคนที่เดินเข้ามาในบ้านโค้กนอกจากแม่”

“ใจเย็นๆนะ ไม่อยากอยู่ก็ไม่ต้องอยู่ มาอยู่บ้านกูก็ได้”

“จริงๆนะ พี่โรลให้โค้กมาอยู่ด้วยได้จริงๆนะ”ไอ้โค้กเงยหน้าจากฝ่ามือตัวเองขึ้นมาจ้องหน้ากูเหมือนมีความหวัง จริงๆหลังจากที่กูกับเป็นพี่รหัสน้องรหัสกันอย่างเต็มตัว ไอ้โค้กก็มาที่บ้านกูบ่อยมาแต่ไม่เคยมานอน อาจจะมีกินข้าวบ้างถ้าแม่กูอยู่ ทุกครั้งที่มันมาก็เจอกับไอ้มี่บ้างแต่ไม่บ่อย เพราะถ้าไอ้มี่อยู่ไอ้โค้กไม่ค่อยจะกล้าเท่าไหร่ ดูเหมือนมันจะเกรงใจอยู่มากไม่เหมือนกับช่วงแรกที่เจอกันแต่ยังมีกวนตีนบ้างตามนิสัยของมัน สงสัยเพราะเจอเสียงวันนั้นเลยเป็นแบบนี้

“ได้..แค่ชั่วคราว ไม่ใช่เพราะกูหรือที่บ้านกูรังเกียจ แต่มึงโตแล้วต้องรู้จักผิดชอบตัวเอง กูเชื่อว่าแม่มึงเขาไม่ปล่อยให้มึงลำบากใจอยู่ร่วมชายคากับคนแบบนั้นแน่”กูพูด ไอ้โค้กจากที่ยิ้มอยู่ทำหน้าเศร้ากลับมาเป็นเหมือนเดิมทันที ก็อย่างที่กูบอกถึงจะหลีกหนียังไงแต่เราก็หนีความจริงไม่พ้น ยิ่งเป็นเรื่องพ่อๆแม่ๆแบบนี้อีก เพราะกูเชื่อว่าหลังจากนี้ต้องมีเรื่องมรดกตามมา แม่ไอ้โค้กเป็นถึงประธานบริษัทเพชรรายใหญ่ ซึ่งเป็นกิจการตั้งแต่รุ่นปู่ย่าตายตกทอดกันมา เขาคงไม่ปล่อยให้กิจการหล่นไปอยู่ในมือของคนพันธุ์นั้นหรอกมั้ง

“ครับ..โค้กจะกลับ แต่ช่วงนี้โค้กขออยู่ที่นี้ได้มั้ย บอกตามตรงถ้าโค้กกลับบ้านไปตอนนี้โค้กไม่แน่ใจว่าตัวเองจะระงับอารมณ์ได้มากขนาดไหน แค่เห็นหน้าโค้กก็อยากจะฆ่าอย่างเดียว”

“ได้..แค่รับเด็กเพิ่มมาอีกคนแม่กูคงไม่จนลงเท่าไร เนอะ!”กูพูดแล้วตบหัวมันเบาๆ กูว่าหน้าไอ้โค้กไม่เหมาะถ้าจะมาทำหน้าหมาหงอยแบบนี้ มันเหมาะกับลักยิ้มกวนตีนของมันมากกว่า

“ขอบคุณครับ ขอบคุณจริงๆ”มันรวบเอวกูเข้าไปกอดอีกครั้ง

“ไรอ่ะ!!”เสียงหนึ่งดังขึ้นจากหน้าประตูบ้าน กูหันไปมองเป็นไอ้โรมกับไอ้มี่สองคน ไอ้มี่จ้องหน้ากูตาเขียวปั๊ดกูรีบชูมือขึ้นแล้วโบกมือประมาณว่าไม่มีอะไรทันที

“หวัดดีครับ”ไอ้โค้กลุกขึ้นหันไปสวัสดีไอ้มี่กับไอ้โรม ไอ้สองตัวพอเห็นสีหน้าไอ้โค้กก็เหมือนจะอึ้งทันที

“ค่อยเล่านะ”กูขยับปากบอกพวกมันสองคนแบบไม่ออกเสียง ไอ้มี่กับไอ้โรมพยักหน้าก่อนแยกย้ายกันไปคนละทาง ส่วนไอ้เด็กตรงหน้ากูก็ยังทำหน้าเศร้าเหมือนเดิม

“เอาไง คืนนี้จะนอนที่ไหน”

“นอนนี้”มันพูดเสียงขึ้นจมูก นึกภาพเด็กผู้ชายตัวโต ไม่ได้บอบบางเหมือนไอ้มิ้นกับไอ้เนม แต่ก็ไม่ได้ล้ำบึ้กขนาดไอ้พี่ไม้ ยืนหน้าแดงจมูกแดงเห็นแล้วน่ารักดีเหมือนกัน

“งานศพแม่มึงอ่ะ”

“เสร็จแล้ว เสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้ว โอ๊ย!ตบหัวโค้กทำไมอ่ะ!”ไอ้โค้กร้องขึ้นเสียงดังเมื่อกูฝาดเปรี้ยะเข้าที่หัวมันแรงๆอย่างหมั่นไส้

“ไม่คิดจะบอกพวกกูเลยใช่มั้ย เดี๋ยวมึงโดนไอ้เนมแน่ เจริญจริงๆ”

“ก็ตอนนั้นโค้กกำลังอึ้งหนิพี่ เหมือนจะตายตามแม่ไปอย่างเดียว ไม่ทันคิดถึงใครทั้งนั้น”

“แต่มีเวลาคิดฆ่าพ่อตัวเอง เจริญ!! ไปล้างหน้าล้างตาเลยไป อยู่บ้านกูห้ามเศร้าเว้ย!”กูพูดแล้วตบบ่ามันแรงๆอีกครั้งแล้วชี้มือไปทางห้องน้ำก่อนเดินขึ้นมาบนห้อง

“มานี่เลย”แค่เปิดประตูไอ้มี่ก็กระชากกูเข้าไปถามหน้าเหี้ยมทันที

“แม่มันเสีย”กูบอก ไอ้มี่หน้าตาโตอึ้งทันที คงรู้สึกผิดอยู่ไม่น้อยถ้ากำลังนึกหึงเรื่องกูกับไอ้โค้กที่ยืนกอดกันเมื่อกี้

“เมื่อไร”

“อาทิตย์ที่แล้ว”

“เหอะๆ..น่าสงสารเนอะ แล้วมันเป็นไงมั่งอะ”ไอ้มี่เดินจูงมือกูมานั่งคุยกันบนที่นอน

“ให้เป็นไงวะ แม่เสียก็ร้องไห้ไง แต่ที่น่าเจ็บใจคือแม่งไม่บอกกู ไอ้น้องรหัสเวร!”

“อ้าว..แม่เสียนะเว้ย ใครจะไปคิดอะไรออกตอนนั้นสมองมันคงเบลอสุดๆ”ไอ้แย้งขึ้นเหมือนรู้ทันความคิดไอ้โค้กณ.ตอนนั้น

“สงสัยจริงวะ แต่ช่วงนี้กูให้มันมานอนที่บ้านกูก่อนนะเว้ย บอกมึงไว้ก่อนเลยเดี๋ยวมาหาเรื่องกูอีก”กูพูดพร้อมกับหันไปจ้องหน้าไอ้มี่เชิงบังคับไม่ให้งี่เง่าในเรื่องนี้ ไอ้มี่ทำย่นนิดหน่อย

“ก็ได้ ไม่มีปัญหาแต่ห้ามเกินเลย เข้าใจไหม”มันพูดแล้วจิ้มมาที่หน้าผากกูแรงๆ

“เหอะๆ ไร้สาระนะมึงเนี่ย แล้วนี้มาทำไม ว่างรึไง”

“ก็คิดถึงอ่ะ..ว่าแต่โรลลี่คิดได้ยังว่าจะทำเสื้อของเราเป็นลายแบบไหน”ไอ้มี่ดึงตัวกูลงไปนอนคุยกันบนที่นอนและมันก็จัดการขึ้นคร่อมตัวกูเป็นที่เรียบร้อย

“เสื้อของเรา จะอ้วกมาก ถ้ากูบอกว่าจะไม่ทำให้แล้วมึงจะว่าไง”กูลองแกล้งถามดู เห็นไอ้มี่ทำหน้างอนๆแล้วกูชอบ

“ได้ไงอ่ะ โรลลี่สัญญาแล้ว ไม่ต้องมาทำนิสัย พี่โกรธจริงๆเอาดิ”

“กล้าหรอ โกรธกูจริงอะ”

“หึ!”มันทำเสียงขึ้นจมูกแล้วปล่อยตัวลงมานอนทับตัวกูเต็มๆแต่หันหน้าไปทางหน้าต่าง ตัวมึงโตขึ้นไม่รู้เลยหรืออย่างไรวะถึงมานอนทับกูแบบนี้เนี่ย

“เป็นไร”กูถาม มือกูลูบไล้ไปทั่วๆแผ่นหลังของมันแอบหอมที่ซอกคอมันเบาๆเพราะหน้ากูตรงกับซอกคอมันพอดี

“…………………..”เงียบอีก

“เป็นอะไร ถามทำไมไม่ตอบวะ!”กูถามพร้อมกับกอดและรัดตัวมันให้แน่นขึ้น ไอ้มี่หัวเราะชอบใจทันที

“กอดแน่นๆหน่อย อะไรนักบอลมีแรงแค่นี้เอง”มันพูดแล้วทำตัวอ่อนๆ

“ปากดีไอ้สัด เดี๋ยวกูจับทุ้ม บอกมาเร็วเป็นอะไร อยู่ดีๆก็เงียบ”กูถามขึ้นอีกครั้ง

“เปล่า..แค่กำลังคิดว่าจะทำยังไงให้ไอ้เด็กข้างล่างมันหายเศร้าเร็วๆ ถึงจะไม่ชอบหน้าเท่าไรแต่ถึงยังไงมันก็เป็นน้องรหัสโรลลี่อยู่ดี อีกอย่างมันก็เป็นคนที่ใช้ได้ถึงจะชอบกวนตีนก็เหอะ”ไอ้มี่พูด

“ว้าวๆๆ รักน้องกูเหมือนกันนี่หว่า นึกว่าจ้องแต่จะแดกหัวน้องมันอย่างเดียว”

“ดูปากดิ คิดออกแล้วเราโทรตามไอ้พวกนั้นมาที่บ้านโรลลี่ดีกว่า น้ารินจะกลับกี่ทุ่มอ่ะ”ไอ้มี่ลุกขึ้นนั่งแล้วหันมาถามกู

“ไม่รู้เหมือนกัน เมื่อเช้าแม่ก็ไม่บอกอะไรไว้ ทำไม”กูก็ลุกขึ้นมานั่งข้างมัน

“ถ้าพี่จะโทรชวนพวกเรามากินที่บ้านโรลลี่จะได้ไหม หรือจะไปที่บ้านพี่ดี”

“บ้านกูนี่แหละ กูยิ่งขี้เกียจๆอยู่แล้วตกลงมึงจะทำอะไร”

“ก็ทำให้เด็กมันหายเศร้าไง เข้าใจไหมครับ เดี๋ยวโรลลี่โทรตามพวกมันเลยนะ เดี๋ยวพี่โทรตามพวกไอ้เสือเอง”ไอ้มี่ลุกขึ้นเดินไปหยิบโทรศัพท์แล้วกดโทรหาพี่เสือทันที พอดีช่วงนี้พวกมันเพิ่งสอบมิดเทอมเสร็จด้วยมั้งเลยถือโอกาศสังสรรค์ไปในตัว

“พี่กูอะ”กูถามไอ้โค้กที่กำลังนั่งดูโทรศัพท์อยู่ที่โซฟา ดูก็รู้ว่ามันไม่ได้สนใจโทรทัศน์แค่เปิดไว้ให้มีเสียงบ้านจะได้ไม่ต้องเงียบ

“ในครัว”มันหันมาตอบหน้าเศร้า กูยิ้มให้มันนิดหน่อยแล้วเดินเข้ามาหาไอ้โรมในครัว กำลังทำของกินอยู่แน่เลย

“ทำไรอ่ะ!”กูเดินเข้าตะโกนด้านหลังมัน ไอ้โรมสะดุ้งตกใจนิดหน่อย

“ห่า..ไอ้น้องมึง ลองชิมดิอร่อยไหม”ไอ้โรมจ่อขนมจีบมาปากกู

“มึงทำเองหรือว่าซื้อ ร้อน!”

“มึงก็เป่าเอาดิ ทำเองกูลองทำดูแบบว่ากูอยากกินแต่ไม่อยากซื้อ”มันบอก กูเป่าอยู่สักพักแล้วอ้าปากรับขนมจีบเข้ามาในปาก ก็นะไอ้โรมซะอย่างอร่อยเป็นปกติ

“เยี่ยมๆ”กูชูนิ้วโป้งให้มันด้วย เหมือนตอนเด็กเวลากูหรือไอ้โรมทำอะไรดีๆแม่ชอบพูดว่าเยี่ยมๆพร้อมกับชูนิ้วโป้งให้ทั้งสองข้าง

“เอาออกไปให้น้องมันด้านนอกด้วยดิ กูเห็นมันหน้าซึมๆแล้วไม่อยากมองเท่าไร”ไอ้โรมพูดพร้อมกับเลื่อนจานที่มีขนมจีบอยู่เต็มจาน

“พวกมึงนี่ก็แปลกเนอะ ปกติกูเห็นแม่งโหดใส่มันจะตาย”

“บ้าหรอ..กูก็รู้เวล่ำเวลาเหอะ ไปๆออกไปได้แล้วไป เข้ามาให้รกครัวหรือมีอะไร”

“เออ..เกือบลืมคืนนี้พวกกูว่าจะสังสรรค์กันนิดหน่อยฉลองที่พวกมึงมิดเทอมเสร็จและก็เรื่องไอ้โค้กด้วยหรือมึงว่าไง ให้หรือเปล่า”

“พูดเหมือนขอเนอะ ตามสบายยังไงก็ได้ กูชิวๆอยู่แล้วดีเหมือนกัน”ไอ้โรมบอก กูพยักหน้าเดินเอาขนมจีบมาให้ไอ้โค้กที่ยังหน้าซึมอยู่บนโซฟา กินสักพักกูเห็นมันนั่งน้ำตาไหล่โดยที่ไม่เสียงสะอื้น ทำเอากูกับไอ้มี่ที่นั่งมองหน้ากันถึงทำตัวกันไม่ถูก

“พี่โรล!!!”เสียงไอ้เนมแหกปากมาแต่ไกลแต่ก็ต้องเงียบลงเพราะเห็นไอ้โค้กนั่งอยู่ด้วย เมื่อกี้ที่กูโทรไปหาพวกมัน แต่กูไม่ได้บอกว่าไอ้โค้กอยู่ด้วยแค่บอกว่าจะเมากันอย่างเดียว

“มึงหายไปไหนมา ทำไมกูไม่เห็นหัว!”ไอ้เนมเดินเข้ามาตบหัวไอ้โค้กอย่างจัง กูรีบไปดึงไอ้เนมมาทันที

“มึงไปตบหัวมันทำไมเนี่ย!”

“ก็เนมโมโหอ่ะ หายหน้าไปตั้งหลายวัน โรงเรียนก็ไม่ไป นี่งานของอาจารย์สมพรมันก็ยังไม่ส่ง!”ไอ้เนมพูดแบบหงุดหงิดพร้อมกับชี้หน้าไอ้โค้กแบบคาดโทษ

“มึงรู้ได้ไง”

“ก็เนมไปส่งงานของห้อง แล้วอาจารย์ก็ฝากเนมมาบ่นเห็นว่าเนมกับมันสนิทกัน สนิทกันมาก”ไอ้เนมพูดแบบโมโหจ้องหน้าไอ้โค้กตาโต

“แล้วมึงรู้ไหมว่าทำไมมันไม่ไปโรงเรียน”กูถาม ไอ้เนมสั่นหัว

“เพราะแม่มันเสียไง”ไอ้มี่เป็นยื่นหน้ามาตอบแทน ไอ้เนมตบอกตัวเองตาโตอึ้งแบบตกใจ พวกไอ้นุไอ้จ๊ะที่เพิ่งเดินเข้ามาถึงกับเงียบกันทันที มองไปทางไอ้โค้กเป็นทางเดียว

“เรื่องจริง ถึงว่าไม่ยอมไปซ้อมบาสแล้วแม่งทำไมไม่บอกกันบ้างวะ”ไอ้แชมป์ถามดูเหมือนจะเคืองนิดๆ

“มันคงตกใจและเสียใจมากเลยคิดอะไรไม่ออก พวกมึงก็ไม่ต้องไปซักไซร้อะไรมากมายเดี๋ยวร้องอีก”กูบอก พวกมันพยักหน้าเข้าใจแล้วแยกย้ายกันไปคนละมุม ไอ้มี่ก็ขอตัวเข้าไปในครัว วันนี้พวกมันซื้อของกินมาเยอะ

“ทำไมมึงไม่ส่งงานอาจารย์สมพรห๊ะ ไอ้เด็กเวร”ไอ้เนมเดินไปถามไอ้โค้กเสียงเข้ม

“ส่งแล้ว ฝากเพื่อนไปส่งแล้วอาจารย์นั่นแหละมั่ว”ไอ้โค้กเงยหน้าตอบเสียงขึ้นจมูกนิดๆ

“ถ้าส่งแล้วงานก็ต้องมีบนโต๊ะ พรุ่งนี้มึงไปคุยกับอาจารย์ด้วย”

“ไม่คุย!”

“อ่อ มึงอยากติดศูนย์ว่างั้น”กูมองภาพไอ้เนมกับไอ้โค้กคุยกันแล้วตลก เหมือนพวกมันเป็นพี่น้องกันจริงๆแต่ไอ้คนพี่ตัวเล็กกว่าน้อง ไหนจะท่าที่ไอ้เนมยืนท้าวเอวแล้วมองหน้าไอ้โค้กแบบหงุดหงิด ส่วนไอ้โค้กก็เงยหน้าตอบแบบไม่สนใจ

“เจ็บนะ!!”ไอ้โค้กแหกปากขึ้นเสียงดัง เพราะโดนไอ้เนมตบหัวเข้าให้อย่างจัง

“นี่สำหรับที่มึงมีอะไรแล้วไม่บอกพวกกู หายเป็นอาทิตย์คิดว่าพวกกูไม่เป็นห่วงมึงเลยรึไง แน่มากไอ้เด็กเวรแล้วดูนี้มองร้องไห้เป็นเด็กๆ แม่มึงเขาคงไม่ดีใจเท่าไรหรอกนะที่เห็นลูกชายตัวเองยังมานั่งร้องไห้เป็นวรรคเป็นเวแบบนี้”ไอ้เนมทั้งพูดและก็หยิบกระดาษทิชชู่ขึ้นมาเช็ดๆบี้ๆบนหน้าไอ้โค้ก เป็นภาพที่น่ารักและตลกดีกูเลยหยิบโทรศัพท์มากดถ่ายรูปไว้ซะเลย

“ก็เสียใจหนิ แม่ทั้งคนนะเว้ย”

“เพราะมึงดื้อกับแม่มึงมากไง เลยเสียใจมากขนาดนี้ไง”

“หึหึ น้องมึงแต่ละคนนี่ได้เรื่องกันทั้งนั้น ใครจะคิดว่าไอ้เนมกับไอ้โค้กจะรักกันแบบแปลกๆ”ไอ้จ๊ะพูดขึ้นระหว่างที่กำลังดูไอ้เนมกับไอ้โค้กเถียงกันอย่างเอาเป็นเอาตายพร้อมกับกู

“กูยังไม่อยากจะเชื่อเลย”กูพูดแล้วส่ายหัวนิดหน่อย

*********************************** TBC.

[naumi]

จิ้มๆ

เนมปลอบโค้กได้น่ารักดีอ่ะ ง้องแง้งๆ อิิอิ

แอบอบอุ่นลึกๆ ที่เห็นทุกคนรักและเป็นห่วง ช่วยเหลือกันเสมออ่ะ มิตรภาพเป็นสิ่งที่ยิ่งใหญ่จริงๆ งี้สิคบกับยืด

[Eternal luv]

  ฉึกๆๆ

รีบนตัดหน้ากันเห็นๆ

[naumi]

ฉึกๆๆ

รีบนตัดหน้ากันเห็นๆ

ห่างกันตั้งครึ่งนาที แอ่ก 

[ปลาทองสีชมพู]

โหยยยย..จบเร็วไปง่ะ

น้องโค้กเรากะลังเศร้าจิงๆนะนี่

ต้องหาคนมาปลอบซะแล้วววว

[Bejae]

เออหว่ะรักกันแบบแปลกๆจริง ฮ่า า
เนมมันน่ารักว่ะ แต่สงสารโค้กจริงๆ คงจะเสียใจมาก
เพราะสาเหตุที่ทำให้แม่เสียนั้น เลวร้ายยิ่งนัก !!

อ๊า าาา มาช่วยกันปลอบน้องโค้กมะ 

[archi_10_001]

จิ้มหนูมี่ ฟิต ๆ ขอบคุณเจ้าค่ะ ฮุ ๆ

[pinkky_kiku]

หาคนมาช่วยปลอบใจนุ้งโค๊กหน่อยค่ะ น่าสงสารมากอีกอย่าง
ดูแล้วพ่อก็ไม่ค่อยสนใจอ่ะ เด็กมีปมซะแล้ว อยู่ตัวคนเดียว
จะทำยังไงหล่ะเนี่ยะ 

[knightofbabylon]

ปัญหาครอบครัว แต่ละแบบ แตกต่างกัน พูดลำบาก
คนได้รับผลกระทบก็คือลูกนั่นแหละ..เต็มๆ
เข้าใจแจ่มแจ้ง ปลอบน้องโค้ก

ชอบพวกกลุ่มโรลลี่ ดูจริงใจมีอะไรก็ช่วยเหลือกันดี
เหมารวมหมดเลยนะ กลุ่มเพื่อนพี่น้อง เอามารวมกันเป็นกลุ่มใหญ่โคตรๆ

น้องโค้กใจเย็นๆนะ
ไอ้คุณพี่ชินอยู่ไหนหว่า มาช่วยกันปลอบน้องโค้กหน่อยดิ
(อีนี่ไม่เลิกราเรื่องชินกับน้องโค้ก  )



 

[cmos]

น่ารักดีอ่ะ

[Yunatsu]

โอ้ยยย


เนมกะโค้กน่ารักมาา

ถ้าเนมมะเปนแฟนพี่เสือน้า ต้องคิดว่าเปนแฟนกะโค้กแน่นเลยอะ

สงสารน้องโค้กจังเลยยยย   

มะเปนไรนะน้อง แม่เค้าไปสบายแล้ว
เรายังมีชีวิตอยู่ก้ต้องใช้ชีวิตต่อไป

[Kfc_Pizza]

 

[a_tapha]

คนเขียนน่ารัก   

[jimmyjimmy]

น้องโค๊ก สู้สู้ 

[Saffron]

แอบชอบเนมอ่ะ
555555555555


พี่เสือสอนป่ะเนี้ย
โหดๆ แบบเนี้ยย

ติดโรคกันมาแน่เลย

ฮา

[DraCo_SLa13]

โค๊กเอ๊ย  ยังไงก็ชื่อว่าพ่อ นะ ไม่รู้จะปลอบยังไง
แต่ เพื่อนพี่น้องคู่นี้เค้าน่ารักดีเน๊อะ แต่พี่เสือ มาจะเข้าใจผิดว่า โค๊กคือไอ้นนั้นของเนมหรือเปล่าน๊า

[@StaR@]

โค๊กน่าสงสารอ่ะ พ่อแม่ง
พ่อแม่มีปัญหากันแต่ลูกคือคนที่ได้ผลกระทบมากที่สุด
เนมกับโค๊กสนิทกันดี น่ารักด้วย
  

[andy_kwan]

ใครจะช่วยปลอบน้องโค๊ก 

[PRiiNZE]

เนมโค้ก น่ารักดีีเนอะ 555555

[ชัดเจนกาบ]

ว๊า...........เศร้าใจจังเลยอะ........ทำงัยดีนะ.......แต่ผมก็ทำใจได้ตั้งนานแล้วล่ะ....แม่ผมเสียตอนผมอายุ 12 เอง....ตอนนี้อายุก็ 20แล้ว...ผ่านมาแปดปีครับ...ตอนนั้นผมก็เสียใจมากเหมือนกัน....เป็นเดือนอะ.....เพราะผมตอนนั้นดื้อมาก...ไม่ฟังแม่เลย....แม่บอกอะไรก็ไม่ฟัง...มีประชดด้วย.....พอหลังจากนั้น....ผมก้เปลี่ยนนิสัยใหม่ครับ....ตั้งใจเรียนเพราะว่าแม่บอกก่อนตายว่า...ไม่มีแม่แล้ว....ใครจะรักลูกอีก....ใครจะตามใจลูก...จะจะปกป้องลูกอีก....ซึ้งผมกับพ่อทะเลาะกันบ่อยมาก...เพราะนิสัยของผมที่เอาแต่ใจ....และดื้อมาก....และทำให้ผมไม่อยากคุยกับพ่อ...พ่อชวนไปไหนก็ไม่ไป...ถ้าแม่ไม่ไปด้วย....ตอนนี้ผมก็ยังเป็นอยู่...ผมกลับบ้านตอนไหน....ผมจะอยู่แต่กลับน้องและก็เพื่อน...จะไม่พูดกลับพ่อเลย...ผมจะชอบทำไม่สนใจพ่ออะ....เพราะพ่อชอบว่าผม....ซึ้งตอนนี้ไม่มีแม่อยู่ด้วยแล้ว....เพราะแม่ผมรักผมมาก....แม่จะช่วยผมตอนทะเลาะกับพ่อตลอด...เพราะพ่อชอบตีผมอะ...แม่จะมาช่วยผม....แม่ไม่เคยตีผมเลยนะ.....มีพ่อคนเดียวที่ตี....แล้วผมก็โกรธพ่อมากด้วย...ตอนนี้ก็ยังไม่หาย....พ่อโทรมาหาผม....ผมก็พุดคำตอบคำ....มาถึงปัจจุบัน...ผมเลยตั้งใจเรียนไม่ดื้อตามที่แม่บอกก่อนตาย...แม่เสียด้วยโรคไต....แล้วก็ไม่เที่ยวเก่งหมือนแต่ก่อนด้วย....ปิดเทอมทีไรก็จะไปทำงานที่กรุงเทพกลับน้า...เพื่อหาเงินมาเรียน....ผมได้ซิงทุ่นเรียนด้วย....แถมผมได้ด้วยนะ....พอมาอยู่ที่มหาลัยผมก็รู้จักกับแม่คนหนึงเป็นแม่ค้าที่ผมเป็นลูกค้าประจำ...ผมกับแม่สนิทกันมาก...จนแม่ให้ผมเรียกแก่ว่าแม่และวแกเรียกผมว่าลูก....แก่ช่วยส่งผมเรียนด้วยนะ....ตอนเรียนเสด..ผมจะไปช่วยแม่ขายของที่ร้าน...และได้ค้าขนมด้วย.....ผมเลยไม่คอยได้ขอเงินพ่อเท่าไร....พ่อก็ส่งมาให้ทุกเดือนนะ...แต่ผมเก็บไว้....บ้างที่ก็ส่งให้น้องบ้าง....เอาไว้ใช่ยามจำเป็น.....ที่พูดมาเป็นความจริงคคาบ...เล่าให้ฟัง...เพื่อจะทำให้ใครสักคนที่กำลังตกอยู่ในช่วงแบบนี้มีกำลังใจขึ้นบ้างคราบ

ไม่รู้พูดไรตูเกี่ยวกันไหมเนี้ยหา......ก็สงสารโค้กมัน....งัยก็สู้ๆนะโค้ก....เป็นกำลังใจให้....ลูกผู้ชายถ้ายังไม่ถึงคาวตายต้องอยู่ได้สิว่ะ....จะให้คนอื่นเขาดูถูกเราไม่ได้นะ....เข้าใจไหม....สู้ๆไอ้น้อง