หัวข้อ: รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น :: 06-09-11ตอนพิเศษ จิมมี่+โรลลี่ UP!!**

[melonmook]

อยากอ่านมิ้นฟิกอีกอะ ชอบคู่นี้สุดๆๆ
แต่คิดถึงจิมมี่โรลลี่มากกว่า อิอิ
มาอัพไวๆนะคะ เป็นกำลังใจให้ :-)

[Whatever it is]

เหอะๆ ดีนะที่ไม่มีเรื่อง 

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[TinyB]

นุดูเป็นผู้ชายอบอุ่นมากเลย 
พี่เบสก็น่าร๊ากกกกก 


 

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

มาต่ออีกนร้าครับ

[leeteuk]

อยากอ่านคู่ของที่ พี่จุ๊บ กับ พี่ตาหวาน(พี่ส้ม) บ้างอะค่ะ  ตอนพิเศษหน่อยก้อดีนะค่ะ  มีใครเห็นด้วยไมค่ะ

[Bejae]

คิดถึง

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

 :เฮ้อ:เงียบหายไปเลยนะ

[Jimmeiiii*]

:เฮ้อ:เงียบหายไปเลยนะ

เปล่าหายน๊าา กำลังจะกลับมาต่อให้แล้วนี่ไง

[khao]

เค้าคิดถึง > <

มาเปิดรอทุกวันเลย ' อ่านแล้ว ติด 5555555

[gummin]

มารอด้วยคนจ้า

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ 

[hahn]

เพิ่งเข้ามาอ่านทันจนถึงตอนล่าสุด สนุกมาก น่ารักทุกคู่เลย

[bolinkz]

เข้ามารอตอนต่อไปนะคะ

[knightofbabylon]

แวะมาดู 

[Jimmeiiii*]

บอกมาคืนนี้อยากได้กี่ครั้ง... เจอกันคืนนี้๊น๊าาาาาาาาาาาาา

[โดดเดี่ยวแต่ไม่]

ขอเบิ้ลครับดับเบิ๊ลครับ เพราะนานแล้วที่ไม่ได้มาต่อ
ขอให้มีความสุขและดูแลสุขภาพด้วยนะครับเจ้าของเรื่อง

[knightofbabylon]

ระบุจำนวนครั้งไม่ได้หรอกจิมมี่ อ่านเท่าไหร่ก็ไม่รู้จักพอ 

 

[khao]

เอาแบบจัดเต็มเลยค่ะ พี่จิมมี่

เอายาวว ว ๆๆๆๆ 5 55555 รอนานมาก คิดถึง ๆ > <

[Jimmeiiii*]

ตอนพิเศษ โรม+จ๊ะ

“เป็นไรอีกเนี่ยเห็นนั่งทำหน้าแบบนี้มาสามวันแล้วนะ”จิมมี่เดินมานั่งลงข้างผมแล้วหันมาถามอย่างจัดผิด

“เปล่าซะหน่อย”ผมพูดแล้วก้มหน้าหลบสายตาอันเจ้าเล่ห์ของมัน

“แน่ใจนะว่าเปล่า”มันถามอีกหน้าตานี่กำลังจับผิดผมอยู่สุดๆ ทำไมมันถามเหมือนรู้เลยล่ะ = =

“ก็เออดิ”ผมตอบและกดเปลี่ยนช่องการ์ตูนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจ เห็นจิมมี่มันแมนๆแบบนี้ก็เหอะพี่ชายผมคนนี้มันติดเบนเท็นมากเลยนะทั้งที่เมื่อก่อนด่าผมจะตายเวลาผมตื่นเช้าๆมาแย่งมันดูข่าวกีฬา

“เออๆไม่อยากบอกก็ไม่ต้องบอก เดี๋ยวจุ๊บกลับมาก็ทำหน้าให้มันดีๆหน่อยละกัน ทำหน้าแบบนี้มึงไม่รอดแน่”จิมมี่พูดแล้วผลักหัวแรงๆเหมือนหมั่นไส้ก่อนจะเดินกลับขึ้นห้องไป ส่วนผมที่โดนจับได้ว่ากำลังเซ็งก็ยิ่งเซ็งหนักขึ้นเป็นเท่าตัวจะไม่ให้เซ็งได้ยังไงล่ะครับ ก็ไอ้พี่โรมนั่นแหละตัวดีทำผมเป็นแบบนี้อีกแล้ว มันทำผมงอนแล้วไม่ยอมมาง้ออ่ะ นี่ก็ผ่านมาตั้งหลายวันแล้วด้วยยังไม่เห็นแม้แต่เงาเลย ทั้งที่ตัวเองก็ต้องมาส่งพี่จุ๊บที่บ้านทุกวันแท้ๆแต่ไม่แม้จะลงมาหากันบ้าง พอดีช่วงนี้รถพี่จุ๊บโดนเข้าอู่ไอ้พี่โรมเลยต้องมาเป็นสารถีให้ชั่วคราว จะมีบ้างเวลาพี่ส้มเป็นคนมาส่ง จะยืมรถของจิมมี่ก็ไม่ได้เพราะเจ้าของหวงมันยิ่งกว่าอะไรขืนเอาไปใช้แล้วเป็นรอยโดนด่าแน่

“กลับมาแล้วเว้ย อ้าว…อยู่บ้านหรอมึง”พี่จุ๊บที่เดินถือของเข้ามาในบ้านหันมาทักผมที่นั่งหน้างออยู่หน้าโทรทัศน์

“อืม มีไรกินมั่งอ่ะ”ผมเดินมาแหวกถุงกับข้าวที่มันซื้อมา

“ไม่มีซักอย่างเพราะกูซื้อแต่ของสดมาว่าจะทำกินเย็นนี้”มันบอก

“ทำตอนนี้เลยไม่ได้รึไง จ๊ะหิว”ผมพูด

“ไอ้จิมมี่ไม่หาอะไรให้มึงกินเลยรึไง แล้วนี่มันอยู่ไหน”พี่จุ๊บถาม

“อยู่บนห้อง กินแล้วแต่หิวอีกอยากกิน”ผมบอก

“ค่อยๆรอตอนเย็นทีเดียวเลย กูขี้เกียจอยู่ ร้อน อยากอาบน้ำ”มันพูดแล้วเดินหนีผมเข้าไปเก็บของในครัวก่อนจะเดินขึ้นไปห้องตัวทันที ผมที่กำลังนอยส์แดกพอมาโดนขัดใจไม่มีคนสนใจก็ยิ่งนอยส์หนักเข้าไปอีก เรียกว่าตอนนี้ใครอะไรไม่เข้าหูมากูงอนหมดอ่ะ

“มึงไปแกล้งไรมันรึเปล่า”เสียงไอ้พี่จุ๊บถามจิมมี่ที่กำลังนั่งปลอกมะม่วงสุกอยู่ใกล้ๆ ผมที่กำลังนอนหันหลังให้พวกมันขยับตัวนิดหน่อยทำเหมือนรำคาญที่พวกมันมานั่งกินนั่งคุยกันตรงนี้ ทั้งที่ความจริงแล้วห้องนี้มันคือห้องนั่งเล่นใครจะทำอะไรก็ได้แต่ผมที่กำลังพาลไงเลยไม่ค่อยสบอารมณ์

“แกล้งเหี้ยไร ว่าสักคำยังไม่กล้าเลย ขืนมันโทรไปฟ้องแม่กูตายดิ”จิมมี่พูด น้ำเสียงมันทั้งระแวงและหมั่นไส้อย่างเห็นได้ชัดเพราะเมื่อสองอาทิตย์ก่อนพวกมันสองคนรวมหัวกันแกล้งผมจนผมร้องไห้และเป็นหวัดเล็กน้อย ตอนเช้าแม่ก็โทรกลับมาคุยปกติเหมือนทุกวันผมเลยจัดการฟ้องแม่ซะเกลี้ยงว่าพวกมันแกล้งอะไรผมบ้างและใส่ไฟไปเล็กน้อยว่ามันแกล้งจนผมไม่สบายหนัก พ่อเลยโทรกลับมาด่าพี่จุ๊บกับจิมมี่ซะหูชาแถมพวกมันสองคนยังโดนหักค่าแต่งรถด้วย สมน้ำหน้ามัน

“แล้วมันเป็นอะไร กูเห็นมางอแงกับกูตั้งแต่กลับมาแล้ว”พี่จุ๊บถามอีก

“ไม่รู้เหมือนกันถามก็ไม่ยอมบอก กูเลยไม่อยากซักไซ้อะไรมากเดี๋ยวแม่งก็ร้องอีก กูเบื่อ”จิมมี่พูดบ่นๆ

“เหอะๆ มึงปลุกมันดิ”พี่จุ๊บสั่ง

“ปลุกเพื่อปล่อยให้มันนอนไปแหละดีแล้ว รู้สึกว่าเมื่อคืนจะไม่ได้นอนด้วยเห็นไฟที่ห้องแจ้งทั้งคืน”จิมมี่พูด ผมที่นอนฟังเงียบๆ อยู่ดีๆก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังร้องไห้ออกมาซะอย่างงั้น ไม่รู้ว่าซึ้งหรืออะไร เพราะเมื่อคืนก่อนผมเข้าห้องไม่มีใครอยู่บ้านสักคน พี่จุ๊บไปนอนกับพี่ส้มที่ห้อง ส่วนจิมมี่ก็ไปหาไอ้โรลลี่ตั้งแต่เช้าผมที่อยู่บ้านคนเดียวเลยนึกว่าไม่มีใครจะกลับมา แต่เมื่อเช้าที่สะดุ้งตื่นมาตอนสี่ก็เห็นรถจิมมี่มาจอดอยู่หน้าบ้านแล้วไม่รู้เหมือนกันว่ามันกลับบ้านมาตั้งแต่ตอนไหน

“มึงแน่ใจนะว่าไม่ได้แกล้งหรือด่าอะไรมันแรงๆ”พี่จุ๊บถามเสียงเข้มนิดๆ

“เออ กูแทบจะครับกับมันทุกคำอยู่ละ”จิมมี่พูด

“งั้นก็ต้องถาม มึงปลุกมันดิ”

“เดี๋ยวถ้ามันร้องมึงรับผิดชอบนะ”จิมมี่เหมือนกลัวผมจะเป่าปี่ใส่พวกมันสุดๆ

“เออ กูเป็นพี่มึงนะสั่งอะไรก็ทำเหอะหน่าแค่ไอ้จ๊ะไม่พ้นมือกูหรอก”พี่จุ๊บพูดเสียงมันห่ามได้อีกอ่ะ

“เออๆ ให้แน่นะมึง เดี๋ยวตอนพ่อโทรกลับมาด่ามึงปากดีให้ได้แบบนี้ด้วยนะ จ๊ะๆจ๊ะ..เฮ้ย!”จิมมี่ด่าพี่จุ๊บเสร็จมันยื่นมือมาสะกิดหลังผมให้ตื่นและมันคงตกใจที่ผมหันไปซุกหน้าลงกับท้องมันแน่นแบบที่มันไม่ได้ตั้งตัว ผมทำเพื่อที่จะเช็ดคราบน้ำตาของเมื่อกี้ ไม่อยากให้พวกมันรู้ว่าผมกำลังร้องไห้เดี๋ยวแม่งก็ถามมากกันอีกว่าเป็นอะไร ไม่ใช่ไม่อยากบอกแต่พอพูดทีไรก็รู้สึกเหมือนจะร้องไห้ทุกที = =*

“เป็นไรวะ”เสียงไอ้พี่จุ๊บถามมาพร้อมกับแรงกระชากผมเหมือนจะให้ผมปล่อยมือจากเอวจิมมี่ เนี้ยเพราะพี่จุ๊บมันเป็นคนห่ามๆแบบนี้ไงเลยคบกับไอ้พี่โรมได้ เวลาผมร้องมันไม่เคยปล่อยให้ผมได้ร้องจนเสร็จเพราะมันจะสั่งทั้งบังคับขู่ทุกอย่างให้ผมเงียบทันที ผิดกับจิมมี่มันจะปล่อยให้ผมร้องออกมาเรื่อยๆจนผมพอใจและเหนื่อยหยุดร้องไห้เมื่อไหร่ค่อยเริ่มคุยกัน

“ฮึก เจ็บ”ผมสะอื้นพูดพร้อมกับรัดเอวจิมมี่ให้แน่นขึ้น

“เป็นอะไร หยุดร้องไห้แล้วเงยหน้าขึ้นมาบอกกู ตอนเด็กๆกูเคยสอนให้มึงเป็นผู้ชายขี้แงรึไง”เสียงไอ้พี่จุ๊บแม่งเหวี่ยงได้ใจสุดๆ ผมที่กำลังน้อยใจเลยยิ่งร้องหนักขึ้นเรื่อยๆ

“พี่แม่ง มึงใจเย็นๆดิวะ เดี๋ยวกูคุยกับมันเอง”จิมมี่พูดเหมือนปรามให้พี่จุ๊บใจเย็นลงสักนิด

“กูคุยเอง มึงชอบใจดีกับมัน มันเลยชอบโยกโย้กับมึงไง ถามอะไรไม่จะบอกเลี่ยงตลอด ทำเป็นอย่างเดียวคือร้องไห้”พี่จุ๊บกัดฟันพูดแบบโมโหสุดๆ

“ห่าแม่ง แล้วมึงจะด่ามันซ้ำเพื่อ เห็นไหมเนี้ยร้องจนเสื้อกูเปียกหมดแล้วเนี้ย”จิมมี่พูดเสียงหงุดหงิดพอกัน

“จะหยุดร้องไห้ดีๆหรือจะให้กูบีบ กูยอมโดนพ่อด่าเลยอ่ะเอาดิ”พอพี่จุ๊บพูดแบบนั้นผมนี่แทบกลั้นหายใจ น้ำหูน้ำตาที่กำลังไหลออกมาเมื่อกี้หายไปทันที ผมรู้สึกกลัวกับคำขู่ของมันจริงๆนะเพราะมันเป็นคนพูดจริงทำจริงอยู่แล้วขืนโดนมันบีบผมได้แขนแตกแน่

“เป็นอะไร อยู่ดีๆก็ร้องไห้ออกมา”พี่จุ๊บถามทันทีที่ผมผละออกจากเอวจิมมี่

“เปล่า”ผมก้มหน้าตอบ

“ทำตัวน่าโมโห ทั้งที่ก็เห็นกันอยู่ว่ามีเรื่องยังจะบอกว่าเปล่าอีก ร้องไห้ขนาดนี้บ้านมึงเรียกว่าเปล่าอีกรึไง”พี่จุ๊บตะคอกถามเสียงต่ำ

“ก็เปล่าจริงๆนิ”ผมเถียง

“แล้วมันจะเปล่าได้ยังไงในมึงร้องแบบเนี้ย ฮืม!”มันถามพร้อมกับผลักไหล่ผมเพื่อให้เงยหน้าจ้องตากับมัน

“ฮึก เจ็บ”ผมร้องแล้วช้อนสายตาขึ้นไปมองหน้าจิมมี่

“พี่ มึงใจเย็นหน่อยดิวะ คาดคั้นมันตอนนี้แล้วได้อะไร ในเมื่อมันไม่อยากบอกก็อย่าเพิ่งไปถาม”จิมมี่พูดอย่างใจเย็นสุดๆ

“แต่กูอยากรู้และต้องรู้ให้ได้ด้วย มึงเป็นอะไรทำไมอยู่ดีๆถึงลุกขึ้นมาร้องไห้แล้วเมื่อคืนนี่อีกจิมมี่บอกว่ามึงไม่ได้นอนทั้งคืนจริงหรือเปล่า”พี่จุ๊บพูดและปรับน้ำเสียงตอนถามผมให้เย็นลดลงนิดนึง

“…………………………”

“กูถามให้ตอบไม่ใช่ให้เงียบหรือจะให้กูโทรไปถามมัน อย่านึกว่ากูไม่รู้นะว่ากำลังทำสันดารใส่กันอยู่แค่กูไม่พูดหรอก”มันพูดอีกน้ำเสียงเริ่มกลับมาเหวี่ยงเหมือนเดิมละ เวลามันเป็นแบบนี้ผมอยากให้พี่ส้มมาอยู่ด้วยจริงๆเพราะน้อยคนนักที่จะเอาพี่จุ๊บอยู่เวลามันเป็นหมาบ้า

“………………………..”เงียบเหมือนเดิมครับ

“ก็ได้ในเมื่อให้โอกาสแล้วไม่พูดงั้นกูถามเอง คำตอบไม่ถูกใจกูสั่งเลิกเลยดีไหม”พี่จุ๊บพูดแล้วหันไปหยิบโทรศัพท์มากดเบอร์โทรออกทันทีแต่ดีที่จิมมี่มันคว้าไว้ได้ทัน ส่วนผมตอนนี้เขาอ่อนนั่งลงกับพื้นเป็นที่เรียบร้อย

“เหี้ยแม่ง พูดกับน้องมันดีๆหน่อยดิวะ เห็นไหมเนี้ยร้องเหมือนจะขาดใจแล้วเหี้ย”จิมมี่พูดแบบหัวเสียพอกัน มันนั่งลงอุ้มผมขึ้นมานั่งบนโซฟาเหมือนเดิม ถึงผมจะตัวไม่เล็กเท่าไอ้เนมกับไอ้มิ้นแต่ก็ยังเตี้ยกว่าไอ้โรลลี่อยู่ดี ถึงความบางโรลลี่มันอาจจะบางกว่านิดหน่อยแต่ถ้าเทียบกับจิมมี่ผมกับมันเราห่างไกลกันนัก

“ฮึก…ไปหาแม่”ผมหันมากอดเอวไว้จิมมี่อีกครั้ง อ่อนแอเมื่อไหร่ผมจะกลับกลายมาเป็นสามขวบทันที

“เออแม่ง ให้มันได้ยังงี้ดิวะ ทั้งเพื่อนทั้งน้องแม่งไม่ตอบเหี้ยไรกูซักอย่าง มึงโทรไปเรียกแฟนมึงมารับไปเดี๋ยวนี้เลยนะ”ไอ้พี่จุ๊บยังไม่หยุดทำเสียงเข้มใส่ มันโยนโทรศัพท์ลงมาบนตักผม

“จะให้กูโทรไปให้ไหม”จิมมี่ก้มหน้าลงมาถามผม เสียงมันนุ่มกว่าเสียงไอ้พี่จุ๊บมากแถมมือนี่ก็ยังเช็ดน้ำตาที่แก้มผมไม่ห่าง

“โทร”ผมพูดปนเสียงสะอื้นแล้วรีบหลบสายตาของไอ้พี่จุ๊บที่กำลังจับจ้องมาทางผมแบบโมโหสุดๆ

“ฮัลโหล อ้าวโรลลี่หรอ เฮียอ่ะ”ผมรีบเงยหน้ามองจิมมี่ที่กำลังคุยโทรศัพท์อยู่ ทำไมเป็นโรลลี่มารับโทรศัพท์ล่ะแล้วพี่โรมมันหายไปไหน

“อืมๆครับ คิดถึงโรลลี่นะ”ดูมัน ผมเศร้าจะตายห่าอยู่ละตัวเองยังมีน่ามาระรื่นกับแฟนอีก

“มันไปไหน ทำไมเมียมึงเป็นคนรับสาย”พี่จุ๊บถามทันที

“โรลลี่บอกว่าออกมาตั้งนานแล้วนะ ยังไม่ถึงอีกหรอ”จิมมี่พูด ผมรีบลุกขึ้นแล้ววิ่งมาดูที่หน้าบ้านทันที เป็นไอ้พี่โรมจริงๆด้วย รถของมันจอดอยู่หน้าบ้านผมจริงๆด้วย น้ำตาผมที่เพิ่งจะแห้งไปเมื่อกี้ก็เริ่มไหลออกมาอีกครั้ง คราวนี้มาเป็นก๊อกแตกมาจากไหนก็ไม่รู้มากมายเหลือเกิน

“เอ้า ร้องอยู่นั่นแหละ เดินไปเคาะกระจกเรียกมันซะทีไม่รู้ป่านนี้ขาดอากาศหายใจตายไปแล้วมั้ง”พี่จุ๊บเดินมาตบไหล่ผมอย่างแรง

“อย่ามาว่านะ”ผมหันไปว่ามันเสียงขึ้นจมูก

“เออ กูไม่กล้าว่าร้องหรอก เมื่อกี้ละจะเป็นจะตาย”มันยังบ่นไม่เลิกครับ เพื่อนตัวเองแท้ๆไม่รู้จักสั่งสอนกันบ้างแต่ก็อย่างว่าแหละนิสัยเหมือนกันซะขนาดนี้ถ้ามันว่าก็เหมือนว่าตัวเองอีก

“ไม่ต้องมายุ่งเลย”ผมพูดแล้วเดินมาเปิดประตูฝั่งคนขับที่ไอ้พี่โรมมันนอนหลับตานิ่งคิ้วขมวดเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่ ผมเห็นหน้ามันแล้วรู้สึกอยากจะร้องไห้ขึ้นมาอีกละ เบื่อตัวเองจริงๆ ผมไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรทำไมช่วงนี้มันชอบพูดจาเหมือนไม่แคร์ไม่สนใจ บ้างก็ชอบพูดจาห้วนๆใส่เหมือนรำคาญผมอีก แล้วไหนจะเรื่องผู้หญิงที่เข้ามาพัวพันธ์มันอีก หลุดจากพี่พิมได้ก็มีเพิ่มมาใหม่เรื่อยๆถึงผมจะรู้แก่ใจดีว่ายังไงพี่โรมมันก็ไม่ทางสนใจ แต่ผมยังไงก็เป็นผมอยู่วันยังค่ำ ผมยอมไม่ได้หรอกที่จะให้คนอื่นมาสนใจแฟนตัวเองพอๆกับที่ให้แฟนตัวเองไปสนใจคนอื่น แต่ผมกำลังรู้สึกเหมือนทุกอย่างกำลังแย่ลงเรื่อยๆเหมือนผมที่สมควรจะโตขึ้นทั้งความคิดและอายุพอๆกับพี่โรมที่นับวันมันก็ยิ่งโตเรื่อยๆทั้งความคิดและทุกอย่างรอบตัวมัน คงจะมีแต่ผมคนเดียวที่โตแต่ตัวทำไมความคิดยังเด็กเหมือนเดิมก็ไม่รู้ทำไมกูไม่พัฒนาเหมือนคนอื่นเขาบ้าง

“อือ อื้อ เฮ้ย”มันตกใจตาโตที่เห็นมานั่งตักมันแล้วหอมแก้มมันเล่นไปมา

“มานานแล้วหรอครับ”ผมซุกหน้าลงกับอกและซอกคออุ่นๆของมัน

“อืม สักพักแล้วเห็นทะเลาะกันอยู่เลยขี้เกียจเข้าไป”มันพูด ผมตวัดสายตาขึ้นจ้องหน้ามันหน้างอทันที

“ใจร้ายวะ จ๊ะโดนไอ้พี่จุ๊บบีบแขนด้วยเป็นรอยแดง”ผมพูดพร้อมกับยกแขนข้างที่เป็นรอยแดงขึ้นมาโชว์ให้มันดู พี่โรมยิ้มก่อนจะจูบลงมาที่รอยแดงตรงแขนผมเบาๆ

“หึหึ มันคงเป็นห่วงที่จ๊ะลุกขึ้นมาร้องไห้แบบนั้นไง”พี่โรมพูดและหอมแก้มผม

“พูดดีๆก็ได้นิไม่เห็นต้องใช้กำลังเลย จ๊ะเจ็บ”ผมพูดแล้วเอาแก้มตัวเองไปคลอเคลียที่แก้มมัน

“ก็จ๊ะดื้อ มันถามแล้วจ๊ะไม่ตอบ”

“หึแล้วพี่โรมจะให้จ๊ะบอกมันไปว่าอะไรล่ะ ให้บอกว่างอนที่พี่โรมไม่สนใจจ๊ะเนี้ยนะ”ผมพูดหน้างอแบบงอนๆ

“ไม่สนใจที่ไหนครับ เราน่ะชอบคิดไปเองรู้ตัวหรือเปล่า ชอบคิดมากกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง”

“เรื่องไม่เป็นเรื่องยังไง แฟนตัวเองไม่สนใจเนี้ยนะเรื่องไม่เป็นเรื่องแถมยังมาทำน้ำเสียงรำคาญใส่อีก แก้แค้นที่จิมมี่มันชอบทำโรลลี่ร้องไห้รึไง”ผมพูด บางทีความคิดบ้าๆแบบนี้ก็ผุดขึ้นมาในหัวสมองของผมนะ

“ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ”พี่โรมย้อนหน้านิ่งได้อีก ผมตกใจอ้าปากค้างเหมือนพูดไม่ออกทันที

“………………..”

“หึหึ ล้อเล่นครับ คิดได้นะเราถ้าพี่คิดจะแก้แค้นไอ้จิมมี่มันจริงๆทำอย่างอื่นง่ายกว่าเยอะ ไม่ใช้วิธีเด็กๆแบบนี้หรอก”พี่โรมพูดพร้อมกับดึงตัวผมเข้าไปกอดปลอบอีกครั้ง สายตาเมื่อกี้ของมันนิ่งมากจนผมแอบกลัว

“ไม่หลอกจ๊ะนะ ถ้าจะเลิกขอให้บอกจ๊ะตรงๆจ๊ะจะไม่ร้องไห้ไม่อ้อนวอนด้วย ขอแค่อย่าควงใครมาเย้ยเป็นพอ”ผมพูดเสียงสั่นนิดๆ

“ไม่เอาหน่า พี่ไม่เลิกกับจ๊ะง่ายๆหรอกกว่าจะได้ตัวเองมานอนกอดพี่รอตั้งนานรู้หรือเปล่า”มันพูดแล้วจูบแช่อยู่ที่ขมับข้างที่หัวผม

“รักนะ รักมากด้วย รู้หรือเปล่า”

“รู้ดิ คิดมากหน่าไม่ทิ้งหรอกรักจะตายทิ้งไปก็เสียดายแย่”

“อื้อ ไอ้พี่โรมบ้า จ๊ะไม่ใช่สิ่งของนะ!”

“หึหึ แกล้งเล่นหน่าเข้าบ้านดีกว่าเนอะ ป่านนี้ไอ้จุ๊บนั่งหน้ายับรอสอบสวนเรียบร้อยและ”พี่โรมพูด

“จูบก่อน พี่โรมต้องจูบจ๊ะก่อนถึงจะเข้าบ้านได้”ผมพูดแล้วเอนตัวไปซบที่ไหล่ซ้ายของมันมือก็ยกขึ้นไปคล้องคอมันไว้หลวมๆ

“ยั่วนี่หว่า”มันพูดแต่ก็ยอมจูบผมตามคำขอ เราจูบกันอยู่ในรถเกือบจะสิบนาที

“พอใจยัง”มันถามพร้อมกับใช้นิ้วเช็ดขอบปากผม

“นิดหน่อย”ผมตอบก่อนยักคิ้วลิ่วตายั่วไปให้มันแล้ววิ่งนำมันเข้าไปบ้านมาก็เจอกับพี่จุ๊บกับจิมมี่นั่งคุยกันอยู่ที่เดิม พวกมันสองคนมองหน้าผมแล้วสั่นหัวทำหน้าทำตาเหมือนหมั่นไส้กับอาการร่าเริงของผม จนพี่โรมเดินตามเข้ามาพี่จุ๊บเลยลุกขึ้นมาตบหัวเหมือนหมั่นไส้ ผมนี่หันไปมองหน้าค้อนทันที

“หมั่นไส้วะ”พี่จุ๊บพูดใส่หน้าผมกับพี่โรม ส่วนจิมมี่ก็เหมือนแม่บ้านรู้หน้าที่ตัวเองเดินเข้าไปเอาน้ำกับขนมออกมารับแขก

“มึงช่วยอย่ายิ้มหน้าตอแหลแบบนี้ได้ไหมกูเห็นแล้วนึกถึงไอ้ส้ม”พี่จุ๊บพูดแบบใส่อารมณ์นิดๆ

“เกี่ยวไรกันอ่ะแล้วนี่พี่ส้มไปไหน จ๊ะไม่เห็นมาที่บ้านเรานานแล้ว”ผมถาม

“หึ ไอ้เตี้ยมันไม่อยู่ไปเที่ยวกับครอบครัวยังไม่กลับ”พี่โรมตอบขึ้นแทน

“มันกลับวันนี้เว้ย”พี่จุ๊บพูดแล้วมองพวกผมสองคนเหมือนหมั่นไส้ ผมปล่อยให้ไอ้พี่โรมมันนั่งคุยกับพี่จุ๊บและจิมมี่อยู่ด้านล้างส่วนตัวเองก็ขึ้นมาอาบน้ำเพราะตั้งแต่เช้ายังไม่ได้อาบน้ำเลย

“หึหึ น่ารักจัง”ผมเดินมานั่งข้างเตียงก่อนจะใช้นิ้วจิ้มแก้มกับเขี่ยแก้มที่ไม่ค่อยจะมีเนื้อเท่าไหร่ของไอ้พี่โรมเล่น ไม่รู้เหมือนกันว่ามันขึ้นนอนบนห้องผมตั้งแต่เมื่อไหร่ สงสัยผมจะอาบน้ำนานเกินจนมันรอและหลับไป

“อิอิ จุ๊บ”ผมก้มลงจุ๊บปากมันเบาๆแล้วลุกขึ้นเดินมาแต่งตัวให้เรียบร้อย ไม่อยากอยู่ในสภาพล่อตาล่อใจแบบนี้นานๆขืนมันตื่นมาแล้วเห็นผมในสภาพแบบนี้คาดว่าน่าจะไม่เหลือ

“จ๊ะครับ พี่ขอผ้าขนหนูหน่อยอยากอาบน้ำ”ผมที่กำลังยืนเช็ดผมอยู่หันไปมองไอ้พี่โรมที่ลุกขึ้นนั่งด้วยท่าทางที่งัวเงียสุดๆ ผมเดินไปหยิบผ้าขนหนูมาส่งยื่นให้มัน มันยิ้มแล้วกระชากผมอย่างแรงจนผมล้มไปนั่งบนตักมันเหมือนจงใจ

“หอมวะ ใส่น้ำหอมด้วยหรอเวลาอยู่บ้าน”มันถามปากก็คลอเคลียที่หลังคอผมไม่ห่างทำเอาผมเริ่มสยิวขึ้นมาบ้างเล็กน้อย ไหนจะเคราของมันอีกจักจี้ปนเสียวๆ

“เปล่าใส่ซะหน่อย กลิ่นครีมอาบน้ำกับแป้งและก็โลชั่นอีกนิดหน่อย”ผมบอก

“หึหึ หอมอ่ะอยากหอมแบบนี้บ้าง เดี๋ยวพี่อาบน้ำเสร็จแล้วจ๊ะมาทาแป้งกับโล่ชั้นให้พี่หอมๆแบบนี้บ้างนะหรือพี่จะให้เราเข้าไปอาบน้ำให้ดี”มันพูดน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ได้อีก นี่ขนาดผมไม่ได้เห็นสีหน้ามันนะยังเดาออกเลยว่าต้องเซ็กซี่มากขนาดไหน

“พี่โรมพูดมาก ตัวเองจะเข้าไปอาบน้ำก็ไปซะทีดิ พูดมากอยู่ได้”ผมบ่นอุบอิบ ชอบนะที่มันกอดมันหอมแบบนี้แต่ไม่ค่อยชอบปากมันที่ชอบแซวให้คิดลึกไปทางแบบนั้นมากกว่า

“ก็เค้าอยากให้ตัวเองเข้าไปอาบน้ำให้เขานิ ตัวเองเข้าไปอาบน้ำให้เค้าหน่อยไม่ได้รึไง หึ”ไม่พูดอย่างเดียวแต่ยังเสือกหัวเราะเหมือนสะใจที่แกล้งผมให้เขินได้อีก

“อื้อ ไม่เอา จ๊ะอาบน้ำแล้ว”ผมก้มตัวลงไม่ให้มือมันที่กำลังพยายามถอดเสื้อผมออกได้แต่เหมือนมันจะยิ่งชอบใจ

“อาบแล้วก็อาบอีกไง”

“ไม่เอา จ๊ะอาบน้ำแล้วพี่โรมก็เห็น ไม่เอา”ผมทั้งดึงทั้งผลักมือไอ้พี่โรมออกจากตัว

“ใครว่าพี่เห็น พี่ไม่เห็นซะหน่อย”

“ไอ้พี่โรมบ้า ไม่ต้องมาแกล้งล้อจ๊ะแบบนี้เลยนะ ปล่อยมือได้แล้ว”ผมพูดและดึงมือมันออกจากตัวผม

“หึหึ รู้ด้วยว่ากำลังโดนแกล้ง”

“ก็ตัวเองชอบแกล้ง แกล้งแรงด้วย นิสัยไม่ดี”ผมพูดพร้อมกับยืดตัวขึ้นหันหลังกลับไปมองหน้ามันแบบงอนๆ

“รักทั้งนั้นแหละที่แกล้งอ่ะ”มันพูดและกดจูบมาที่แก้มผมเต็มแรง

“ขี้แกล้ง ไม่แปลกเลยโรลลี่ไปเอานิสัยไม่ดีมาจากใคร”

“หึ ไปว่ามันเดี๋ยวก็โดนมันกัดคืนหรอก”

“ชิส์ ไปอาบน้ำได้แล้ว จ๊ะง่วงอยากนอน”ผมพูดและทำตาปริบๆให้ดูน่าสงสารสุดๆ

“ทำไมต้องง่วงเมื่อคืนไม่ได้นอนรึไง ฮืม”มันถามก่อนจะดึงตัวผมให้นอนลงไปพร้อมๆกับมัน

“เพราะใครล่ะ”ผมพูดและใช้ฝ่ามือตบแก้มมันเบาๆ

“ไม่รู้ซิเพราะใครล่ะ”มันย้อนและยักคิ้วกวนตีนมาให้ผมอีก

“ตลอดแหละ พี่โรมก็เป็นแบบนี้ตลอด เกิดมาเคยรักใครหรือมีแฟนกับเขาบ้างป่ะเนี้ยหรือไม่เคยรักใครนอกจากชายและก็แม่ของตัวเอง”ผมพูดงอนๆเอาหัวเคาะกับอกมันแรงๆ

“รักดิ ทำไมจะไม่เคย รักมากด้วยแต่คนนั้นไม่ค่อยจะรู้ตัว ชอบคิดมากก”มันลากเสียงยานและงับหูผมเหมือนหมั่นเขี้ยว

“ก็มันน่าคิดมากไหมล่ะ ตัวเองเป็นคนปากเสียมากรู้ตัวเองหรือเปล่า”ผมยกหน้าขึ้นไปถาม ไอ้พี่โรมยิ้มมุมปากกวนๆ

“หรอ เพิ่งรู้ตัวไม่รู้ซิ”

“ไอ้บ้า ไม่อยากพูดด้วยเล่า นิสัยไม่ดี”ผมพูดและขยับตัวเข้าไปกอดมันให้แน่นขึ้น ไอ้พี่โรมหัวเราะออกมากับท่าทางของผมทันที

“นิสัยไม่ดีแล้วรักไหม”มันกระซิบถามที่ข้างหูผม

“……………….”ผมไม่ตอบแต่พยักหน้าและซุกตัวกอดมันให้แน่นขึ้นกว่าเดิมมันเลยยกขาข้างนึงมาผาดบนตัวผม

“พูดหน่อยเร็ว ว่ารักไหมเดี๋ยวนี้พี่ไม่ค่อยจะได้ยินคำนี้บ่อยๆเหมือนเมื่อก่อนเลย”ผมเกลียดเสียงมันเวลาพูดอ้อนแล้วแอบหัวเราะตามหลังแบบนี้จริงๆ ความรู้สึกเหมือนกำลังโดนล้อหรือแกล้งให้อายเล่นๆเลย

“ไม่พูด”ผมพูดเสียงอู้อี้ เพราะหน้าผมตอนนี้บี้อยู่กับอกมันเต็มๆ

“ถ้าไม่พูดก็แสดงว่าไม่รัก”มันพูดและคลายกอดผมออกทันทีเรียกว่าทันทีจริงๆ ผมนี่คว้าคอมันไว้แทบไม่ทันทำไมมันถึงเป็นคนนิสัยแบบนี้นะ ผมมองหน้างอนๆก่อนจะแกล้งบีบน้ำตาทำตาแดงๆเหมือนจะร้องไห้ แต่เหมือนมันจะรู้ทันเกมส์ ไม่สนใจทำหน้านิ่งๆกวนๆประสามัน

“รัก”ผมพูดและจับมือมันให้มากอดผมไว้เหมือนเดิมทันที ไอ้พี่โรมหัวเราะแต่ก็ยอมกอดผมให้แน่นขึ้น

“หึหึ น่ารักจริงๆ รักเหมือนกันครับ โอเคนะ”มันผละผมออกเล็กน้อยก่อนจะจ้องตาผมแล้วพูดบอกและจูบลงที่หน้าผากผมอย่างอ่อนโยนที่สุด ผมคิดว่าอ่อนโยนที่สุดเท่าที่เคยจูบมาเพราะส่วยมากมันชอบเอาปากมันกระแทกหน้าผากผมซะมากมากกว่า

“บอกทุกวันไม่ได้หรอ”ผมพูดอ้อน ผมเหมือนคนโลภที่ยังรู้สึกไม่พอก็รู้กันอยู่ว่าพี่โรมมันทั้งห่ามและเถื่อนมากกว่าโรลลี่อีก จะให้มาบอกรักหรือแสดงความห่วงใยแบบคนอื่นนี่คงยากถ้าไม่ใช่คนสำคัญของพวกมันจริงๆ

“ชอบหรอ”มันถามยิ้มๆ ผมพยักหน้าเบาๆ

“ถ้าบอกแล้วได้อะไร”มันถามอีก

“ก็ได้ความมั่นใจ ดีใจด้วย”ผมพูดและกอดคอมันไว้หลวมๆ

“งั้นถ้าพี่ไม่บอกรักทุกวันแสดงว่าจ๊ะก็ไม่มั่นใจว่าพี่รักจ๊ะทุกวันงั้นซิ”มันย้อนครับดูมันย้อน ผมสะอึกทำหน้าหงอยลงทันที ผมไม่ได้หมายความว่าแบบนั้นซะหน่อยแต่ถ้าใครมีแฟนแล้วนิสัยเหมือนไอ้พี่โรมก็ต้องมีระแวงและแอบกลัวบ้างเหมือนกันนั่นแหละ ไม่ใช่แต่เฉพาะคำพูดแต่บางครั้งการกระทำของมันก็ทำให้ผมแอบคิดว่ามันเริ่มเบื่อผมแล้ว ผมรู้ว่ามันแคร์และยังรักผมอยู่แต่จะช่วยแสดงออกมาสักนิดไม่ได้เลยรึไงทำไมต้องชอบทำตรงกันข้ามตลอดด้วย

“ไม่พูดก็ได้ถ้าทำให้พี่ลำบากใจ”ผมพูดเสียงเบา ก้มหน้าก้มตาไม่มองหน้ามัน

“เฮ้อ พี่ไม่ได้ลำบากใจก็แค่สงสัย จ๊ะก็รู้ว่าตอนนี้พี่รู้สึกยังไงมากน้อยขนาดไหนกับเรา พี่รู้ว่าบางครั้งหรืออาจจะในหลายๆครั้งที่พี่ทำให้จ๊ะเขว่คิดมากกลัวว่าพี่จะเบื่อหรือไม่รักจ๊ะแล้ว แต่ความจริงมันไม่ใช่ไง จำไว้นะสำหรับพี่ถ้าบอกใครว่ารักนั่นแสดงว่ายังรักกับรักมาก ไม่มีอะไรเลย”มันพูดและจับหน้าผมให้เงยหน้าขึ้นมาจ้องตากับมัน

“ส่วนเรื่องบอกรักถ้าจ๊ะอยากให้พี่บอก พี่ก็จะบอกให้ โอเคไหม”มันพูดพร้อมกับตบแก้มผมเล่นเบาๆ ผมสั่นหัวไม่เอาแล้วก็ได้ ไหนๆมันก็พูดแบบนี้ออกมาแล้วผมจะยอมเชื่อมันอีกก็ได้ เพราะไหนๆก็เชื่อมันมาตลอดอยู่แล้วนิ อีกอย่างคนอย่างไอ้พี่โรมมันไม่ใช่คนที่มีนิสัยยอมโกหกเพื่อรักษาน้ำใจใครอยู่แล้วยิ่งเป็นเรื่องละเอียดละอ่อนแบบนี้ด้วยแล้ว

“ไม่ต้องก็ได้ จ๊ะไม่โกรธไม่งอนแล้วก็ได้”

“หึหึ ยังไงแน่ฮืมเรา ตกลงจะให้พี่บอกรักเราทุกวันหรือเปล่า”มันถามก่อนลุกขึ้นนั่งแล้วดึงตัวผมขึ้นไปกอด ผมรีบขยับขึ้นไปนั่งคร่อมตักและกอดตอบมันทันที

“ไม่ต้องบอกรักจ๊ะทุกวันแต่พี่โรมต้องรักจ๊ะทุกวันและห้ามรักคนอื่นมากกว่าจ๊ะด้วย จ๊ะไม่ยอมจริงๆนะ”ผมพูดและซุกหน้าลงกับบ่ามัน

“แค่นี้เอง สบายมาก จุ๊บ”มันพูดและจูบที่ลำคอผมเบาๆ ผมยิ้มและจุ๊บปากมันแล้วมากัดจูบจนเป็นรอยที่ต้นคอมันก่อนไล่ขึ้นไปเรื่อยๆจนทั่วใบหน้าและมาหยุดที่ริมฝีปากบางของมัน

“ไม่ทำต่ออ่ะ”มันถามทั้งที่เรากำลังแนบชิดกันโดยที่ไม่ได้จูบกันแต่แตะเบาๆซ้ำไปมา ผู้ชายอะไรปากบางและแดงมาก ปากมันบางกว่าปากผมอีก

“ทำไม่เป็น”ผมแกล้งพูดและทำท่าอายๆ มันแสยะยิ้มก่อนจะจับทุ่มลงกับเตียงแล้วขึ้นคร่อมผมทันที ท่าทางมันตอนนี้เหมือนหมาป่าที่กำลังตะครุบเหยื่อ

“ยั่วนักนะ ถ้าวันนี้เดินไม่สะดวกอย่ามาโทษพี่ละกัน”พูดเสร็จมันก็ปิดปากผมที่กำลังจะอ้าเถียงด้วยปากของมันทันทีและไม่ต้องบอกว่าเรื่องจะเป็นยังไงต่อ ผลคือผมต้องโดนอาบน้ำกับมันอีกรอบแถมยังไปเสียตัวในห้องน้ำให้มันอีกรอบด้วย คนอะไรไม่รู้จักคำว่าพอกับร่างกายคนอื่นจริงๆ
*****************************
ปล.หายไปนานเลยเนอะ

[nuewanda]

ช่ายยยยยยยยย..............หายไปนานมากกกกกกกกกก

โรม+จ๊ะ

เย้...........................

[พระสนมฝ่ายซ้าย]

เราก็รักน้องจ๊ะนะคะ ><
แปลกแฮะเราชอบอ่านตอนฝ่ายนายเอกเรื่องนี้ร้องไห้จริงๆ ฮ่าๆๆๆ

[TanyaPuech]

อิอิ
น่าร๊าก
ชอบพี่ชายแบบจิมมี่จาง อบอุ่น อ่อนโยน
ไม่เหมือนพี่ชายญ่าเหมือนพี่จุ๊บเด๊ะขู่อย่างเดียว 555

[knightofbabylon]

ในความเป็นพี่น้อง จุ๊บ-จิมมี่-จ๊ะ และโรม-โรลลี่มีนิสัยบางอย่างที่เหมือนกัน
ในขณะเดียวกัน ในความเป็นเพื่อน โรลลี่-จ๊ะ โรม-จุ๊บ ก็มีอะไรบางอย่างเหมือนกันอีก
 
(ไม่รู้จะพูดยังไงดีเว้ย เนื่องด้วยคนอ่านพูดไม่รู้เรื่องเอง)

จิมมี่มาแล้วววววววว เอาโรมจ๊ะมาด้วย อ๊ากกกกกกกกกกก น่ารักได้ทุกคู่ ตลอด
 

เราว่าจุ๊บไม่โหดแต่ไอ้เจ้าจิมมี่ใจดีเกิ๊นนนนนนนนน ก๊ากกกกก
 

[rujaya]

พี่โรมเท่ที่สุดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด

ชอบๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ 

[kitty]

 :impress2:จ๊ะขี้งอลลลลลลลล


พี่โรมก้อม่ายง้อเลยยยยยย

[ladymoon_yy]

กีสสสส มาอัพแล้ว

โรรมจ๊ะ 

[Bejae]

จิมมี่ใจดีเกินไปป่าวว่ะ เราเพิ่งรู้สึกว่าจิมมี่มันเป็นคนใจดีก็ตอนนี้แหละ
(อ่านจนจะจบเรื่อง - -') คือดีเกิ๊นนน อ่ะ
ไอ้จ๊ะก้ขี้ร้องมากกกกกกกกกก พี่จุ๊บจะไม่ว่าได้ไง
เราชอบพี่จุ๊บ 
พี่โรมห้ยังเป็นคนเดียวในเรื่อง ที่ตรูไม่เข้าใจความคิดความรู้สึกมัน
สงสัยมันติสต์เกินไป