ตอนพิเศษ โรลลี่+จิมมี่
“มึงชอบแกล้งเพื่อนกู”กูพูดด่าไอ้โรมที่นั่งดูมวยปล้ำอยู่ข้างๆ ผลพวงมาจากเรื่องคราวก่อนนู้นที่มันแกล้งเมินไอ้จ๊ะ แต่จะเรียกว่าแกล้งเมินก็ไม่ได้เพราะมันตั้งใจเมินจริงๆคือมันพยายามจะดัดนิสัยขี้งอนและขี้น้อยใจของไอ้จ๊ะให้เพลาๆลงบ้างแต่ดูเหมือนจะแก้ไม่หาย เพราะยิ่งมันเมินมากเท่าไหร่ไอ้จ๊ะก็ยิ่งนอยส์และงอนมันหนักมากขึ้นเป็นเท่าทวี ไม่ใช่ว่ามันไม่ชอบเวลาไอ้จ๊ะงอนแต่เพราะไอ้โรมคือไอ้โรม มันดิบๆพูดจาเป็นมะนาวไม่มีน้ำแล้วแต่อารมณ์ น้ำเสียงห้วนๆที่ได้ยินก็เป็นเรื่องปกติเรื่องแบบนี้ทั้งเพื่อนสนิทและครอบครัวหรือแม้แต่ไอ้จ๊ะก็ทราบดี แต่ก็อีกนั่นแหละเพราะคนที่มันรักและต้องดูแลดันเป็นไอ้จ๊ะผู้ซึ่งถูกเลี้ยงดูอย่างกับไข่ในหินถึงมันจะโดนพี่จุ๊บด่าแรงมากมายขนาดไหนแต่มันก็จิมมี่คอยปลอบอยู่เสมอๆเลยไม่แปลกถ้าไอ้จ๊ะจะทำใจยอมรับได้ยากกับนิสัยห่ามๆของไอ้โรม แต่มันทั้งสองคนก็พยายามปรับตัวเข้าหากันมากอันนี้กูรู้ดี แต่คนเราจะให้มาทิ้งสันดารดิบของตัวเองง่ายๆก็คงไม่ใช่
“กูเปล่าแกล้ง”ไอ้โรมพูดหน้าตาเฉย
“เหอะ สักวันเหอะมึงพี่จุ๊บหมั่นไส้สั่งมึงเลิกกับไอ้จ๊ะขึ้นมา มึงได้หายซ่าส์แน่”กูพูดแบบหมั่นไส้
“หึ เอาเลยไม่เคยกลัว ถ้าวันนั้นที่มึงพูดมีจริงกูจะสั่งเลิกมึงกับจิมมี่เหมือนกัน”
“เหี้ย มึงอะกูสงสารมัน”กูพูดอีก
“สงสารทำไม กูไม่ได้ทำอะไรเพื่อนมึงซะหน่อย”มันพูด
“มึงทำ มึงทำตลอดแต่มึงไม่ค่อยรู้ตัว”
“หึหึ หรอวะ”
“สัด ไอ้เหี้ยโรม แม่ง”กูหมั่นไส้อยากถีบแม่งให้หน้าคว่ำลงไปจูบกับพื้นพรหมเลยจริงๆ ช่างยอกย้อนและกวนตีนมากมายจริงๆ
“กูจะไม่แปลกใจเลยถ้าสุดท้ายแล้วคนที่ไอ้จ๊ะเลือกไม่ใช่มึง”กูพูดหวังให้มันสะอึกหรือฉุดขึ้นมาบ้างว่าสมควรดูแลเพื่อนกูให้ดีกว่าหน่อย ไม่ต้องถึงขนาดต้องตามโอ๋หรือตามใจตลอดเวลาก็ได้
“หึ มึงมั่นใจขนาดนั้นเลย”มันแสยะยิ้มถามไม่มีสีหน้าหรือท่าทางตกใจเลยแม้แต่น้อย =_=
“เออ กูมั่นใจ มึงอย่าคิดว่าไอ้จ๊ะมีมึงคนเดียวนะ มีหลายคนที่รอดูแลมันอยู่ รู้ไว้ด้วย”กูพูด
“มึงจะบอกว่านอกจากกูเพื่อนมึงคุยกับคนอื่นด้วยรึไง”
“จิ้ ไม่ได้คุยเว้ย กูจะพูดยังไงดีวะเอาเป็นว่ากูขอสั่งและบังคับให้มึงใส่ใจเพื่อนกูมากกว่านี้หน่อย”
“มึงพูดเหมือนไม่รู้จักกู”
“………………..”กูเงียบ สะอึกกับคำพูดของมันเล็กน้อย
“กูเป็นของกูแบบนี้ วันแรกเป็นยังไงต่อๆไปก็เป็นอย่างนั้น กูไม่ชอบทำดีหรือเอาใจใครเพราะมันผิดวิสัยกู แต่ก็ใช่ว่ากูจะละเลยกูคิดเวลากูจะทำอะไร กูแค่ไม่ชอบแสดงออก กูผิดหรือไง”โดนกูเต็มๆ
“………………….”กูเงียบซิครับ ให้กูพูดอะไรอีกอะ ไอ้โรมเล่นตอกกลับกูมาซะขนาดนี้ ปลงซะเหอะจ๊ะ โรมแม่งไม่คิดเปลี่ยนสันดารตัวเองเลยจริงๆ แต่เพราะมันเป็นแบบนี้อีกนั่นแหละไอ้จ๊ะถึงคลั่งหนักคลั่งหนาปากบอกว่างอนว่าโกรธแต่ก็เป็นห่วงเขาตลอดๆ พอกันกับไอ้โรมรายนี้รัก(มากกก)นะแต่ไม่แสดงออก ทุกครั้งที่ไอ้จ๊ะงอนมันและมันไม่ไปงอนแต่ก็มีกูนี่แหละที่เป็นคนดูแลเมียมันให้โดยรับคำสั่งจากมันมาอีกที
“กูจะไปด้านนอกกับจิมมี่นะ”กูบอกก่อนลุกขึ้นเดินมาแต่งตัวด้านบนเพราะได้เวลานัดของกูกับไอ้มี่แล้ว วันนี้กูมีนัดกับมันไปซื้อของเข้าหอ ตื่นเต้นโคตรจะได้ไปอยู่หอแล้ว ตอนแรกแม่ก็ทำท่าจะไม่ยอมเพราะไอ้โรมก็อยู่หอไปแล้วหนึ่งคนถึงหลังๆมานี้มันจะกลับมานอนบ้านบ่อยมากขึ้นแต่ก็เหมือนแม่จะยังไม่พอใจอยู่ดี แกกลัวเหงาบวกกับแกเป็นห่วงกูด้วยเพราะตั้งแต่เกิดมากูแทบไม่เคยทำอะไรด้วยตัวเองเลยนอกจากเล่นซน แต่สุดท้ายแม่ก็ยอมเข้าใจหลังจากโดนกูกับไอ้โรมพูดจ่ากล่อมอยู่เป็นชั่วโมง แต่มีข้อแม้ว่าทุกอาทิตย์กูต้องกลับมานอนที่บ้านไม่ว่าจะกรณีใดๆทั้งสิ้นเพราะมิฉะนั้นแม่จะหนีพวกกูสองคนไปทำงานที่สาขาเมืองนอกบ้าง กูกับไอ้โรมแทบก้มลงกราบอ้อนวอนขออย่าให้แม่ไปเพราะกูคงนอยส์แดกไปหลายวันแน่ถ้าต้องห่างกับแม่ข้ามทวีปแบบนั้น
“เป็นอะไรครับ”จิมมี่ถามกูระหว่างเดินดูของเข้าหอ เดินมาก็นานละกูยังไม่เจอของถูกแม้แต่ชิ้นเดียว เซ็ง
“เปล่า”กูตอบ
“เปล่าได้ยังไงหน้าบึ้ง”มันถามอีก
“มึงเคยนึกโกรธไอ้โรมเวลาทำไอ้จ๊ะร้องไห้ไหม”กูถามเพราะเรื่องไอ้จ๊ะกับไอ้โรมแม่งติดอยู่ในหัวกูไม่ยอมหลุดออกไปซะที
“ไม่นิ แค่สงสาร โรลลี่ถามทำไมครับ”
“หรอ”
“คิดอะไรอยู่ ไหนลองพูดออกมาสิ”จิมมี่เข้ามากอดคอและจ้องตาเหมือนกำลังจับผิดอะไรบ้างอย่างจากกู
“เสือก”กูพูดยิ้มๆพร้อมกับดันหน้ามันออกห่าง กูกับมันเดินเลือกซื้อของจนถึงเย็นได้ทั้งของแต่งห้องและเสื้อผ้ารองเท้าช็อปปิ้งฉลองเป็นนักศึกษาปีหนึ่งแม่งซะเลย ก่อนกลับก็แวะซื้อของสดในซุปเปอร์มาร์เก็ตให้ไอ้โรมต่ออีกนิดหน่อยเพราะมันโทรมาสั่ง ดีนะกูออกมากับไอ้มี่ขืนออกมาคนเดียวแล้วไอ้โรมโทรมาสั่งให้ซื้อนู้นนี่นั่นกูคงซื้อกลับไปถูกหรอกนะ ผัดกาดกับผักกระหล่ำกูยังเรียกผิดๆถูกๆอยู่เลย แยกแยะไม่ค่อยจะถูก
“เอาเห็ดไหม”ไอ้มี่หันมาถามเหมือนรู้ว่ากูชอบกินเห็ดมากขนาดไหน
“เอา ต้มยำทะเลนะ”กูบอกยิ้มๆ มันพยักหน้าหยิบเห็ดนางฟ้ากับเห็ดฟางไปอย่างละเยอะๆ
“มึงรออยู่นี่นะ เดี๋ยวกูมา”กูบอกเพราะนึกขึ้นได้ว่าไอศกรีม นม กับขนมกินเล่นที่บ้านหมด
“ไปไหนครับ”
“แถวนี้แหละ แปบเดียว”กูพูดแล้ววิ่งพรวดมาหยิบไอศกรีมก่อนอันดับแรก ตามเดี๋ยวนม นมจืด นมเปรี้ยว นมหวาน หลังจากนั้นก็เป็นขนมจำพวกช็อกโกแลตทั้งหลาย แทบขนกลับไม่หมดเพราะไม่ได้เอารถเข็นมาด้วย เดินเลือกเสร็จก็เดินย้อนกลับมาหาไอ้มี่ที่ยั่งก้มๆเงยๆเลือกวัตถุดิบที่ใช้ทำอาหารยังไม่เสร็จ ละเมียดละไมในการเลือกมากหยิบอันนู้นวางอันนี้ทั้งที่กูดูแล้วมันก็เหมือนกันหมด
ครืดดด ครืดดดด
“ฮัลโหล ไร”กูรับสายไอ้จ๊ะที่โทรเข้ามา
“พี่กูล่ะ”มันถาม
“ทำไม”
“บอกมันว่าพี่โรมสั่งให้ซื้อปีกบนไก่เพิ่มอีกโลนึง”มันบอก
“เออ แล้วมึงอยู่ไหนเนี่ย”
“บ้านมึง”
“ไปทำไรบ้านกู”ถามไปงั้นแหละ แก้เซ็งขี้เกียจวาง ไอ้มี่เลือกของนานกูเบื่อรอคนเดียว ก็มันไม่ยอมพูดด้วยตั้งหน้าตั้งตาเลือกบ้าบออยู่ได้ กูเบื่อนะค้าบเว้ย!
“มาตีหัวพี่มึง”
“หึหึ มึงกล้ากูท้าให้มาเหยียบหน้ากูได้เลย”
“เออ ไอ้เหี้ยพูดมาก วางแล้ว”ไอ้จ๊ะพูดก่อนจะกดตัดสายไป กูมองขนมในรถเข็นด้วยความอยากกินโดยเฉพาะไอศกรีม
“จิมมี่ แม่งมึงจะเลือกอีกนานป่ะ กูจะได้ปูเสื่อรอ”กูประชดออกมาแบบอดไม่ไหว นานไปแล้ว
“เสร็จแล้วครับ เลิกนานไปหน่อยโทดที”มันส่งยิ้มแหยะๆมาให้
“ไม่หน่อยแล้วของมึงเนี่ย จะเลือกอะไรหนักหนามันก็เหมือนกันหมด”
“ใครว่าเหมือน ไม่เหมือนกันซะหน่อย โรลลี่ดู”ไอ้มี่พูดและทำท่าจะหยิบของขึ้นมาพูดอธิบายให้กูฟัง
“พอๆมึงไม่ต้องอธิบาย อธิบายไปเดี๋ยวกูก็ลืมเปลืองน้ำลาย ไปจ่ายเงินได้ละ กูง่วงแล้วอ่า”
“ค้าบผมๆ กลับบ้านกันเนอะ”มันพูดพร้อมกับเดินเข้ามาจับมือกูที่กำลังจับรถเข็นทับซ้อนเดินไปจ่ายเงินที่เคาน์เตอร์ ก็แสยะยิ้มกับความเนียนของมัน
“ไอ้พี่โรม ไอ้บ้า อ๊ากกกกกกกกกกกกก”เสียงจ๊ะร้องโวยวายเสียงดังออกมาพร้อมกับร่างเตี้ยๆของมันที่วิ่งตรงมาหากูอย่างหน้าตาตื่น มันวิ่งไปหลบอยู่ด้านหลังพี่มันเหมือนรู้ว่าถึงหลบอยู่หลังกูมันก็ไม่สามารถรอดเงื้อมมือไอ้โรมไปได้อยู่ดี
“หึหึ”ไอ้โรมที่เดินตามหลังออกมาหัวเราะหน้าดำหน้าแดง กูมองมันด้วยความหวาดระแวงเลยเห็นว่าในมือด้านขวามันถือกระดาษทิชชู่อยู่แต่ไม่ถือแบบธรรมดา ถือแบบที่กูดูรู้เลยว่านอกกระดาษทิชชู่มันจะต้องมีตัวอะไรสักอย่างอยู่ด้วยแน่นอน กูถอยหลังหนีเล็กน้อยอย่างอัตโนมัต
“กลัวอะไรอ่า มันตายแล้ว”ไอ้โรมพูดพร้อมกับชูของในมือมันขึ้นมา กูอึ้ง ตาค้างตัวแข็งทื่อทันทีที่เห็นว่าในมือมันมีตัวอะไรติดมาด้วย ไอ้โรมแสยะยิ้มหันมามองกูแววตาชั่วร้ายพร้อมกับค่อยๆก้าวมาหากูอย่างช้าๆ
“อย่านะ”กูพูดเสียงดัง
“บอกว่าอย่าไง”กูพูดเสียงดังขึ้นอีก แต่ไอ้โรมไม่มีท่าว่าจะหยุดมันค่อยๆเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆ กูหันไปมองไอ้จ๊ะที่กำลังหลบหลังจิมมี่หนีไอ้โรมอยู่
“แฮ่!!!!/อ๊ากกกกกกกกกกกก”กูวิ่งเข้าสวนเข้าสวนต้นไม้ของแม่แบบไม่คิดชีวิต ไอ้สัด ไอ้โรมไอ้เหี้ย มันแกล้งเอาจิ้งจกที่กำลังจะตายแหล่ไม่ตายแหล่มาหลอกกูอ่า จิ้งจงเป็นสัตว์อีกหนึ่งชนิดที่กูไม่ถูกโรคด้วยเลยจริงๆ กูเป็นประเภทเกลียดสัตว์เลี้อยคลานทุกชนิดเพราะตอนเด็กๆเคยมีประวัติไง กับจิ้งจงนี่บ่อยสุด
“กร๊ากกก ฮะ ฮ่าๆๆๆๆ”เสียงไอ้โรมหัวเราะสะใจเหมือนคนบ้า มองกูกับไอ้จ๊ะที่ตอนนี้วิ่งหนีออกไปอยู่หน้าบ้านเรียบร้อยแล้ว
“มึงบ้ารึไง ไอ้ควาย!”กูตะโกนด่าเสียงดัง
“หึหึ อึก ปากดีเดี๋ยวกูจับยัดปาก”มันพูดและทำท่าจะเข้ามาหา กูถอยหลังไปตั้งหลักเตรียมวิ่งหนึ่งก้าว
“พี่โรม ไอ้บ้า เอาไปทิ้งเดี๋ยวนี้เลย เชี้ยเอ๊ย!กูเกลียดจิ้งจก”ไอ้จ๊ะตะโกนด่าดังมาจากหน้าบ้าน
“พวกมึงสองคนนี่สมกับเป็นเพื่อนรักจริงๆ ปัญญาอ่อน งี่เง่าและกลัวจิ้งจกเหมือนกันด้วย”ไอ้โรมพูด
“พ่อมึง”กูกับไอ้จ๊ะตะโกนด่าออกมาพร้อมกัน ไอ้โรมหันไปจ้องตาไอ้จ๊ะเขม่ง
“เมื่อกี้ด่าพี่ว่าอะไรนะ”ไอ้โรมกัดฟันถามไอ้จ๊ะพร้อมกับเดินตรงไปหามันที่หน้าบ้าน ไอ้จ๊ะหน้าเสียคงกลัวว่าไอ้โรมจะโกรธและกลัวจิ้งจกในมือไอ้โรมด้วย
“พี่โรมอ่า จ๊ะขอโทษ อย่าเข้ามานะ”ไอ้จ๊ะพูดหน้าเสีย ตัวมันก็ขยับถอยหลังไปเรื่อยๆ ส่วนกูก็ถอนหายใจโล่งอก รอดแล้วกูรอดแล้วค่อยๆเดินออกมาดูสถานการณ์ตรงหน้าบ้านอย่างเงียบๆ จิมมี่ไม่อยู่มันหายหัวเข้าในครัวตั้งนานแล้ว
“ตัวเองแกล้งเค้าก่อนทำไมล่ะ”กูเบ้ปากแทบอยากจะอ้วกทันทีที่ได้ยินไอ้จ๊ะพูดกับไอ้โรม ซึ่งกูกับไอ้มี่แทบจะไม่มีเลยเค้าๆตัวเองๆแบบนี้ จะมีบ้างเวลาจิมมี่เข้ามาออดอ้อนจะเอาตีน
“………………………………….”ไอ้โรมใช้ความเงียบเข้ากดดันไอ้จ๊ะ มันโยนจิ้งจกในห่อกระดาษทิชชู่ที่มือลงถังขยะหน้าบ้านก่อนจะเดินไปล้างมือตรงก๊อกน้ำใกล้ๆ
“เดินเข้ามา เดี๋ยวก็รถชนตายหรอกไปยืนกลางถนนแบบนั้นอ่ะ”>,< ปากหนอปากพี่กู
“ชิ แม่งไอ้บ้า”ไอ้จ๊ะเดินบ่นกระปอดกระแปดมาหากู มันมองหน้าไอ้โรมเหมือนอาฆาตแค้นแต่ทำอะไรไม่ได้ ไอ้โรมมองหน้าพวกกูสองคนนิ่งๆ
“อะไร”กูเอ่ยปากถาม ก็เห็นมันจ้อง อึดอัดกูไม่ชอบ
“เปล่า มึงกลัวอะไร”มันถามเสือกรู้ซะงั้นว่ากูกำลังกลัวและหวาดระแวงมันอยู่เล็กน้อย
“กลัวเหี้ยไร ไม่มี เข้าไปช่วยจิมมี่กูทำกับข้าวได้ละ”
“ชิ จิมมี่กู ถุ้ย!”ไอ้โรมพูดก่อนจะคว้ามือไอ้จ๊ะลากเข้าไปในบ้าน กูขนของที่ซื้อมาเอาขึ้นมาเก็บไว้บนห้องปล่อยให้พวกที่ทำครัวเป็นทำกันไป จัดของเก็บกระเป๋าเรียบร้อยก็เดินลงมาดูด้านล่างอยากจะรู้ว่าพวกมันทำกันถึงไหนแล้ว จิมมี่หันมาเห็นกูที่เพิ่งเดินลงมาจากด้านบนมันก็กวักมือเรียกทันที
“อะไร”กูถาม มองซ้ายขวา เห็นของกินวางเรียงรายอยู่เยอะมาก ให้กินแค่สี่คนคงไม่หมดแน่เยอะขนาดนี้สิบคนก็ยังไหว
“ลองชิมดู ได้รสตามที่ต้องการรึยัง”ไอ้มี่พูดพร้อมกับจ่อช้อนมาที่ปาก กูก็อ้าปากชิมตามที่มันบอก
“โอเค อร่อยแล้ว เยี่ยมๆๆ”กูพูดพร้อมกับยกนิ้วโป้งขึ้นทั้งสองข้าง ไอ้มี่ยิ้มแล้วใช้ให้กูไปหยิบมาถ้วยมาตักใส่
“ทำเยอะขนาดนี้ มึงกะเลี้ยงคนข้างบ้านด้วยรึไง”กูถามไอ้โรมที่กำลังยืนช่วยเมียห่อเกี๊ยวซ่า
“เลี้ยงหมาในปากมึงด้วยไง”
“หึหึ”ไอ้สองศรีพี่น้องแม่งหัวเราะ เดี๋ยวกูโบกคู่เลยนิ แสรดด
“เดินออกไปยกลังโซดาที่หน้าบ้านมาดิ”ไอ้โรมหันมาสั่ง
“โหยขี้เกียจ ออกไปเอาไม่ได้รึไง”กูพูด
“งั้นมึงมาหอเกี๊ยว”มันพูด
“เออๆ กูออกไปเอาเองก็ได้”กูพูดบ่นเล็กน้อยก่อนจะเดินออกมายกลังโซดาตรงหน้าบ้านตามที่ไอ้โรมสั่ง
“นี่มึงกะเมายับต้อนรับแม่กลับบ้านเลยใช่ไหม”กูถาม เมื่อวานกับวันนี้แม่ไม่อยู่บ้านไปทัวร์กับบริษัทยังไม่กลับ เห็นบอกว่าจะกลับพรุ่งนี้แต่กว่าจะมาถึงบ้านก็คงเย็น
“ก็นะ เมียกูอยาก”ไอ้โรมพูด
“หื้อ…”กูหันไปมองหน้าไอ้จ๊ะ มันอมยิ้มยักคิ้วกวนตีนมาให้กู
“อ่อ เมียมึงอยากแต่มึงไม่อยากใช่ไหม”กูแกล้งถามกวนๆ
“กูก็อยาก แต่เมียอยากกว่า”มันพูดเสียงยานคาง
“หึ ไอ้เหี้ย”กูพูดและเดินมาหาไอ้มี่ที่ยังทำนู้นนี่นั่นอยู่ตรงหน้าเตาแบบไม่ห่าง กูเห็นแล้วแอบหมั่นไส้ไอ้โรมตัวเองไปอ้อร้อกับแฟน ปล่อยให้เด็กกูมายืนหน้าเตาหน้ามันตัวเหม็นแบบนี้ ชิ ใช้ไม่ได้เลยจริงๆ
“อีกนานไหมกว่าทุกอย่างจะเสร็จ”กูถามเพราะถ้ามันบอกว่าเสร็จกูจะลากมันขึ้นไปอาบน้ำทันที
“อีกสองอย่างครับ”จิมมี่บอก
“อะไรกับอะไร”กูถาม
“ยำสามกรอบกับต้มแซ่บ”
“มีต้มยำแล้วนิ”กูพูดอีก
“อันนั้นของโรลลี่คนเดียว”มันพูดอมยิ้ม กูยิ้มแป้นด้วยอิ่มเอมใจ ไอ้มี่ช่างรู้ใจซะจริงๆถึงว่าทำไมมันใช้หมอเล็กทำต้มยำเพราะกะทำให้กูกินคนเดียวแบบนี้นี่เอง
“อ่อ เออ งั้นก็รีบๆทำให้เสร็จไวๆ หน้ามันตัวก็เหม็น วู้ว”กูแกล้งทำเป็นโวยวายกลบเกลื่อน
“ค้าบผม แปบนะ จุ๊บ”มันยื่นหน้าเข้ามาจุ๊บปากกูอย่างไวก่อนจะหันกลับไปสนใจการงานจำเป็นของมัน กูเดินออกมานั่งที่ชิงช้าไม้ตรงหน้าบ้าน กูชอบมานั่งตรงนี้เพื่อมานั่งดูรถที่ขับผ่านไปผ่านมา ถึงไม่เยอะนักแต่ก็มี อีกอย่างตรงนี้ก็ลมเย็นให้ความรู้สบายๆและที่สำคัญมานั่งตรงนี้ทีไร กูนึกถึงตอนสมัยเด็กๆทุกที กูกับไอ้โรมแย่งกันนั่งชิงช้าตัวนี้กันจะเป็นจะตายใครมาถึงก่อนก็ได้นั่งก่อน ทั้งที่มันก็นั่งได้ตั้งสองถึงสามคน
“โรลลี่”เสียงไอ้โรมเรียกกูจากด้านหลัง
“ไรอีก”
“ถุ้ย ไรอีก มึงขานรับเหมือนกูเรียกใช้มึงบ่อยเลยเนอะ”มันพูดพร้อมกับเดินเข้าผลักหัวกูอย่างแรง
“ชิ มีอะไรล่ะ”
“ไม่มีอะไรกูเรียกเฉยๆ พอใจ มีไรไหม”
“มึงเป็นโรคจิตหรอ เที่ยวแกล้งเที่ยวกวนตีนคนไปทั่วเนี่ย ห๊ะ”กูพูดด่าออกมาอย่างอดไม่ได้ มันแสยะยิ้มยักไหล่กวนตีนก่อนจะออกปากไล่ให้กูเข้าบ้านพร้อมกับสั่งให้กูเรียกเมียมันออกไปหามันด้านนอกด้วย เอามันสิ เอามันเลย!
“จิมมี่”กูแหกปากเรียกไอ้มี่ลั่นบ้าน ไม่รู้ว่ามันอยู่ส่วนไหนเรียกไปก่อนเดี๋ยวพอมันได้ยินมันก็จะเดินออกมาหากูเองนั่นแหละ
“พี่มึงอ่ะ”กูถามไอ้จ๊ะที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำ
“หลังบ้าน”มันบอก กูเดินออกมาหาไอ้มี่ที่หลังตามที่ไอ้จ๊ะบอกเห็นมันกำลังยืนดูดบุหรี่อยู่กูเลยเดินเข้าไปตบหลังมันอย่างแรงเพื่อแกล้งให้มันสำลักเล่น
“แอ่ก แอ้ม..โรลลี่”มันหันมาขมวดคิ้วใส่กูเล็กน้อยก่อนจะดึงกูเข้าไปใกล้แล้วหอมแก้มกูหนึ่งทีแรงๆเป็นการแก้แค้น
“ขึ้นห้องไปอาบน้ำไป”กูพูด
“ทำไม โรลลี่ไม่ชอบหรอ”
“เออ ไม่ชอบ”
“หึ ป่ะงั้นโรลลี่ขึ้นไปอาบน้ำให้พี่นะ”มันบอกสายตากรุ่มกริ่มขึ้นมาทันที
“มึงแขนขาดหรือไงถึงอาบเองไม่ได้”
“โหยไรว๊า คนอุตสาห์ทำของโปรดให้ตอบแทนกันสักนิดก็ไม่มี ใจดำว่ะ”มันพูดบ่นงึมงัม
“เออกูใจดำ มึงเพิ่งรู้รึไง”
“หึหึ”มันหัวเราะ
“ให้ไว กูขึ้นไปรอด้านบนนะ”กูบอกแล้วเดินกลับเข้ามาในบ้านเดินขึ้นห้องทันที กูเข้ามาอาบน้ำเพราะรู้สึกเหนียวขึ้นมาบ้างแล้วเหมือนกันก็วันนี้ออกไปเดินซื้อของตั้งนานถึงจะอยู่ในแอร์ตลอดก็เหอะ
“อ้วนขึ้นป่ะเนี่ย”มันถามตอนที่กูกำลังเดินออกจากห้องน้ำ กูก้มมองหน้าท้องตัวเอง ไม่มีสักหน่อย กูออกจะหุ่นดี
“มึงอย่ามา รีบเข้าไปอาบน้ำ”
“ค้าบๆ ฟอด”มันเดินเข้ามาหอมแก้มกูอีกครั้งก่อนจะหายตัวเข้าไปในห้องน้ำ ระหว่างรอไอ้มี่อาบน้ำเสร็จกูก็เดินลงมาตักข้าวขึ้นไปกินบนห้องเพราะเดี๋ยวถ้าคนมาเยอะกว่านี้คงไม่ได้กินแล้วข้าว
“กินป่ะ”กูหันไปถามมันที่เพิ่งเดินออกจากห้องน้ำ มันสั่นหัวเดินไปแต่งตัวตามปกติ กูนั่งกินไปเรื่อยๆจนไอ้มี่แต่งตัวเสร็จกูกินข้าวหมดพอดีเหมือนกัน
“อย่าเพิ่งลงนะ”มันพูดเมื่อเห็นกูเก็บจานจะเดินลงไปเก็บด้านล่าง
“ทำไม”กูหันไปถาม มันที่นอนยาวอยู่บนเตียงกวักมือกูให้เดินเข้าไปหา กูวางถาดข้าวลงแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปบ้วนปากอีกครั้งก่อนจะเดินไปหาไอ้มี่บนเตียง
“ไม่นอนกูอิ่มอยู่”กูพูดทันทีที่เห็นไอ้มี่กางแขนออกและขยับตัวเล็กน้อยเหมือนจะให้กูลงไปนอนด้วย
“เร็วดิ แปบเดียวเอง”มันเรียกอีก กูมองหน้าแล้วสั่นหัวปฏิเสธตามเดิม ไอ้มี่หน้างอไม่สบอารมณ์ขึ้นมาเล็กน้อย พอดีช่วงนี้เราเจอกันทุกวันแต่ก็ไม่ได้นอนด้วยกัน ส่วนมากจะออกไปเที่ยวหรือกินข้าวด้วยกันมากกว่า พอตอนเย็นมันก็มาส่งแล้วแยกย้ายกันกลับไปนอนบ้านมากกว่า กูก็เข้าใจอ่านะเพราะว่ามันเป็นห่วงน้องไอ้จ๊ะอยู่บ้านคนเดียว พี่จุ๊บไม่อยู่บ้านรายนั้นฮาดคอร์พอๆกับไอ้โรม เอะอะเป็นใช้กำลัง
“เป็นอะไร หิวนมหรือไง”กูถามทีเล่นทีจริงเห็นมันทำตัวเหมือนเด็กขึ้นมาซะงั้น
“เออ หิวมากด้วย มาๆให้กินหน่อย”มันพูด กูอมยิ้มสั่นหัวแล้วลุกขึ้นไปยืนบนเตียงตั้งท่าเล็กน้อยก่อนจะทุ่มตัวลงไปนั่งคร่อมตัวไอ้มี่ไว้ มันตัวงอเหมือนจุกเล็กน้อย
“จุกอ่า”
“หึหึ ฟอด คิดถึงมึงจัง”กูก้มหน้าลงไปหอมแก้มมันพร้อมกับกระซิบบอกเบาๆ ทั้งที่ก็เจอหน้ากันทุกวันแต่ช่วงนี้เราไม่ได้มีอะไรกันลึกซึ้งซะเท่าไหร่ จะมีบ้างก็แค่นิดๆหน่อยๆตามประสาคนป็นแฟนกัน
หัวข้อ: รักไม่รักไม่รู้...แต่ห้ามเจ้าชู้ให้ตูเห็น :: 06-09-11ตอนพิเศษ จิมมี่+โรลลี่ UP!!** (อ่าน 2436993 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก