หัวข้อ: รวมเรื่องสั้น เรื่องสุกท้ายขอลบออก แล้วจะเรียบเรียงใหม่ค่ะ หลังจบสาปแสงจันทร์นะคะ

[BP109]

เฮ้อ! อ่านแล้วปวดตับ  ชริ! ถ้าอิช้านเป็นน้องนิว  แม่จะสะบัดบ๊อบใส่อิคุณเทพ  แล้วซิวน้องทิพย์ไปซะเลย หมั่นไส้ 

แต่อย่างว่าแหละ  คนมันรัก แล้วยังรักจนข้ามภพข้ามชาติแบบนี้  มันคงยากจะตัดใจได้ง่ายๆ

เอาใจช่วยน้องนิว  ไม่ให้ต้องเจ็บช้ำเหมือนในอดีตอีกหน  แม้ว่าความสุขครั้งนี้จะแลกมาจากน้ำตาของน้องทิพย์ก็ตาม

ทำใจนะน้องทิพย์ สาววายไม่เชียร์ชะนีอยู่แระ  แหะๆ

[roseen]

เป็นอะไรไปน้องนิวเป็นตัวของตัวหน่อยนะครับ ของๆเรายังไงก็เป็นของๆเราอยู่ตลอดไปครับ

[kny]

ห่วงๆหวั่นแทนนิว

[KM]

มาดันอีป้า มัวแต่ไปอ่านเรื่องคนอื่น เรื่องตัวเองไม่อัพนะครับป้า

[PEENAT1972]

^
^
^
น่ารักจัง มาช่วยดัน แต่จะรู้ลึกรู้จริงทีวีพูลไปไหมคะ แสดงว่าอ่านเรื่องเดียวกันอยู่ละสิ 555 +1

[anajulia]

งุงิ

ตกลงอิพี่เทพจะไม่รักน้องนิวสักนิดเลยเรอะ?
ไม่เชื่ออะ

แบบว่ากับคุณคู่หมั้นก็ไม่ได้รักนี่นา แล้วมันยังไงกันหว่า???
แต่งงานสร้างภาพเรอะ?

วุ้ย มีแต่คำถามเต็มไปหมดเลยค่ะพี่พีนัท หงิงๆ

[PEENAT1972]

มีใครอยากอ่านตอนต่อไปหรือยังคะ



   เต้นเรียกแขกก่อน เดี๋ยวมา   

[PEENAT1972]

ตอนที่ 7.

ตาคมมองใบหน้าหวานของคู่หมั้นคนสวยผ่านกระจกใสบานใหญ่ก่อนจะผลักบานประตู

เข้าไปด้านใน ใบหน้าคมเข้มเรียบเฉยไม่แสดงอารมณ์ใด ๆ หากแต่แววตาวูบไหว

เพราะลำบากใจกับเรื่องที่เตรียมจะพูด

"สวัสดีค่ะพี่เทพ มีอะไรรึเปล่าคะ มาหาทิพถึงนี่เลย" ทิพานันท์ทักทายก่อนถามไถ่ธุระ


"พี่ตั้งใจจะมาคุยกับทิพเรื่องของเรา" เทพกานต์พูดเข้าเรื่องทันที


"เรื่องของเรา ทำไมเหรอคะ" ทิพานันท์ทวนคำถามอย่างสงสัยใคร่รู้


"ก็เรื่องงานแต่งงานของเราไงทิพ" เทพกานต์ตอบตรงจุด


"พี่เทพ... พี่เทพหมายความว่ายังไงคะ" ทิพานันท์ถามย้ำเสียงสูงอย่างซ่อนความรู้สึก


"ก็จะให้หมายความยังไงล่ะทิพ พี่คิดว่ามันถึงเวลาแล้ว ที่เราสองคนจะแต่งงานกัน"

เทพกานต์บอกชัดถ้อยชัดคำ


"แต่..." ทิพานันท์ตั้งท่าค้าน


"พี่คุยกับคุณพ่อคุณแม่แล้ว ท่านจะพาไปหาฤกษ์ ได้เรื่องยังไงพี่จะไปเรียนให้คุณแม่ทิพ

ทราบนะครับ" เทพกานต์พูดสวนดักคำค้านไว้ก่อน


"แต่พี่เทพคะ..." ทิพานันท์ตั้งใจจะขอผลัดผ่อนไปก่อนกลับถูกระงับไว้ด้วยประโยค

ของอีกฝ่าย


"ทิพไม่มีปัญหาอะไรนะ พอดีพี่มีธุระต่อต้องขอตัวก่อนแล้วพี่จะโทรหานะครับ"

เทพกานต์พูดรวดเดียวจบก็ก้าวออกจากร้านทันทีทิ้งให้คู่หมั้นได้แต่นิ่งค้าง

ด้วยความรู้สึกที่ยากจะบรรยาย ครู่หนึ่งเมื่อได้สติ ทิพานันท์ก็ต่อโทรศัพท์

ถึงคนที่ต้องการคุยด้วยมากที่สุดในเวลานี้
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ต้นไม้สูงใหญ่ที่ปลูกเรียงรายให้ความร่มรื่นอยู่ทั่วบริเวณซึ่งเป็นอาณาเขตที่ติดกับ

แม่น้ำสายหลักซึ่งถูกเรียกขานด้วยชื่อเฉพาะตามชื่อจังหวัด ว่าแม่น้ำสุพรรณบุรี

รถยนต์ซีดานสีบรอนซ์เงินเข้าจอดที่หน้าเรือนไม้ซึ่งซ่อนตัวอยู่ด้านหลังอุโบสถ

ลึกเข้าไปในบริเวณที่ติดกับป่าช้า ทำให้บรรยากาศรอบข้างเงียบสงัดจนน่าวังเวง

คุณชายทีปรกร ก้าวนำลูกชายขึ้นบันไดไปยังชานเรือนก่อนจะนั่งลงด้วยกริยาสำรวม

ตรงหน้าภิกษุสงฆ์รูปชราทีมีดวงหน้าอิ่มบุญ


"นมัสการครับหลวงพี่" คุณชายทีปรกร ก้มกราบพร้อมกล่าวทักทายตามธรรมเนียม


"นมัสการครับหลวงลุง" เทพกานต์ปฏิบัติเช่นเดียวกับบิดา


"ตามสบายเถอะนายเล็ก เจ้าเทพ" ภิกษุชรากล่าวรับพร้อมกับเชื้อเชิญผู้มาเยือน


"ที่ผมพาตาเทพมาวันนี้ก็เพื่อ..." คุณชายทีปรกรเตรียมแจ้งความประสงค์


"เรื่องนั้นอาตมาทราบอยู่ แต่คงให้ตามที่ขอไม่ได้" ภิกษุชราบอกปฏิเสธคำที่อีกฝ่าย

คิดจะขอ


"ทำไมละครับหลวงพี่" คุณชายทีปรกรท้วงถามสาเหตุ


"อาตมาบอกไม่ได้เพราะนั่นคือวิบากกรรมของพวกเขา" ภิกษุชราบอกเท่าที่จะบอกได้


"หลวงพี่หมายถึง..." คุณชายทีปรกรตั้งท่าขอคำอธิบายด้วยนึกหวั่นว่าจะเกิดเหตุ

กับลูกชายที่นั่งอยู่ด้วยกัน


"เอาเป็นว่า อาตมาจะขอตัวเจ้าเทพไว้ปฏิบัติธรรมสักสามวัน นายเล็กคงไม่ขัดข้องนะ"

ภิกษุชรากล่าวสิ่งที่ประสงค์เอาไว้แต่ต้น


"หมายความว่ายังไงกันครับหลวงลุง" เทพกานต์ท้วงถามประเด็นที่เกี่ยวข้องกับตน


"นั่นสิครับหลวงพี่ หรือว่าตาเทพกำลังมีเคราะห์" คุณชายทีปรกรขอคำอธิบาย

พร้อมกับคาดเดาสิ่งที่กังวลอยู่


"แม้เคราะห์ไม่เกิดกับเจ้าตัวแต่ก็เกี่ยวพันอยู่มาก มันเป็นเรื่องของเวรกรรมที่สืบเนื่อง

มาแต่กาลก่อน อาตมาหวังว่า ในสามวันนี้เจ้าเทพจะตัดสินใจเลือกทางที่เหมาะสม"

ภิกษุชราอธิบายคร่าว ๆ แต่ทำให้คนฟังผู้เป็นญาติสนิทงงงันจึงได้แต่หันมามองสบตากัน

ก่อนที่ผู้เป็นพ่อจะตอบตกลงตามเงื่อนไขของภิกษุพี่ชาย
.
.
.
.
.
.
.
.
.

ใบหน้าหล่อเหลาเคร่งเครียด หลังจากที่ได้ฟังเรื่องราวจากหญิงสาว

แม้พอจะรู้ล่วงหน้าจากที่ได้ปะทะคารมกับคนต้นเรื่องมาก่อนแต่ก็อดไม่ได้ที่จะกังวล


"ทิพจะไม่แต่งกับเทพใช่ไหม" นวดลถามเสียขุ่นพร้อมกับจิกตาคมใส่ใบหน้าหวาน

เปื้อนน้ำตาของหญิงสาวตรงหน้าซึ่งมาหาเขาถึงคอนโดทันที

หลังจากที่ได้พบกับเทพกานต์


"ทำไมนิวถามแบบนั้นล่ะคะ" ทิพานันท์ถามเสียงสะอื้นหยาดน้ำตายังคงเกาะพราว

อยู่บนตาคู่สวย


"ตอบนิวมาสิ ว่าทิพจะไม่แต่งกับเค้าใช่มั้ย" นวดลขึ้นเสียงถามซ้ำพร้อมกับ

คว้าจับไหล่บอบบางและออกแรงเขย่าอย่างลืมตัว


"ทิพก็ไม่อยากจะทำแบบนั้น แต่นิวจะให้ทิพทำยังไง" ทิพานันท์ขึ้นเสียงกลับไปบ้าง

อย่างเหลืออดพร้อมกับสะบัดตัวจากการเกาะกุมของอีกฝ่ายหยาดน้ำใสพรั่งพรู

ออกมาจากตาคู่สวยด้วยความรู้สึกทดท้อ


"พูดแบบนี้หมายความว่าเธอจะแต่งกับเค้างั้นสิ" นวดลกระชากเสียงถามพร้อมกับ

คว้าจับร่างบอบบางเต็มมือ ดวงเนตรสีนิลเบิกกว้างก่อนจะแปรเปลี่ยนเป็นสีเพลิง

ตามอารมณ์ที่พลุ่งพล่านของเจ้าตัว


"นิว ทิพเจ็บ" ทิพานันท์ตวาดกลับพลางวิ่งหนีการเกาะกุม


"เจ็บงั้นเหรอ แค่นี้มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ" นวดลกราดเกรี้ยวใส่

ขณะที่ขาเรียวของหญิงสาวผละหนีไปทางประตูห้อง

"ปั้ง~" ทิพานันท์สะดุ้งสุดตัวเมื่อประตูไม้บานหนาปิดลงก่อนที่เธอจะทัน

ก้าวออกจากห้อง ใบหน้าสวยซีดเผือดอย่างตื่นกลัวขณะที่ทิพานันท์หันกลับ

มามองเจ้าของดวงเนตรสีเพลิงที่สืบเท้าเข้าหาเธอด้วยท่าทีคุกคาม

ความประหวั่นพรั่นพรึงเข้าเกาะกุมหัวใจของหญิงสาวอีกระลอก

เมื่อมือแข็งเกร็งของอีกฝ่ายคว้าจับเข้าที่ข้อมือของเธอ ทิพานันท์ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น

อย่างจำยอม ด้วยคนที่อยู่ตรงหน้าไม่ใช่คนที่เธอเคยรู้จักอีกต่อไป


"รู้ใช่มั้ยว่าที่ที่เค้าจะไปอยู่ที่ไหน" นวดลถามเสียงเข้มพลางจ้องสบสายตาหวาดหวั่นนั้น

หญิงสาวได้แต่พยักหน้ารับทั้งน้ำตา พร้อมกับความรู้สึกตื่นกลัวระลอกใหม่

เมื่อร่างกายของเธอขยับเขยื้อนเคลื่อนไหวราวกับมีมือที่มองไม่เห็นคอยบังคับ



ทิพานันท์เข้านั่งประจำที่คนขับขณะที่ชายหมุ่มซึ่งก้าวออกจากตัวอาคารของคอนโด

มาด้วยกันเปิดประตูเข้าไปนั่งในที่นั่งข้างคนขับ แม้อยากจะหนี

แต่ก็ไม่สามารถทำได้ดั่งใจ มือบางกลับเป็นฝ่ายดึงประตูด้านคนขับให้ปิดลง

ก่อนจะทำหน้าที่สารถีตามการบัญชาที่มองไม่เห็น


โฟล์คสวาเก้นนิวบิทเทิ้ลสีชมพูหวานแหววเคลื่อนออกจากลานจอด

ของคอนโดย่านใจกลางเมือง บ่ายหน้าไปสู่ทางด่วนพิเศษเพื่อมุ่งหน้าไปยังที่หมาย

ตามตำแหน่งในใจของคนขับ ทิพานันท์ไม่เข้าใจเลยว่ากำลังเกิดอะไรขึ้นกับตัวเอง

ในขณะนี้ ร่างกายทำหน้าที่ขับรถไปตามเส้นทางที่ปรากฏอยู่ในหัวด้วยความเร็ว

จนหน้าหวาดหวั่น ดวงตามองตรงไปยังทางข้างหน้าทั้งที่อยากจะหันไปเจรจากับ

คนข้าง ๆ ให้เข้าใจก่อนจะต้องสะดุ้งอีกครั้งเมื่ออีกฝ่ายเอื้อนเอ่ยออกมาราวกับล่วงรู้

ถึงสิ่งที่อยู่ภายในจิตใจของเธอ


"แกอยากรู้เรื่องมากใช่ไหม ชั้นจะสงเคราะห์ให้เอาบุญ ชั้นกับเทพผูกพันกันมานาน

นานจนแกนึกไม่ถึงเลยเทียวแหละ ชั้นเฝ้ารอคอยเวลาที่จะได้พบกับเค้ามานานแค่ไหน

ทั้งที่ตอนนี้เค้ากลับมาหาชั้นแล้ว กลับมาเป็นของชั้นอีกครั้ง

ชั้นนึกว่าจะไม่ต้องเป็นฝ่ายรอคอยเค้าอย่างโดดเดี่ยวอีกต่อไป

แต่ตอนนี้แกกลับเป็นฝ่ายจะทำทุกอย่างพังหมด จำใส่กะโหลกกะลาของแกเอาไว้

ไม่ว่าใครหน้าไหนก็ไม่มีสิทธิ์จะมาพรากเค้าไปจากชั้นได้อีกแล้ว  

ต่อไปนี้ชั้นจะทำทุกอย่าง ทุกทางให้เค้าจำชั้นได้ซะที

แต่ตอนนี้แกมีหน้าที่พาชั้นไปหาเค้าเท่านั้นก็พอเข้าใจมั้ย"

นวดลพร่ำพูดอย่างเพ้อคลั่งก่อนจะทิ้งท้ายด้วยเสียงหัวเราะเสียดโสตประสาท


ทิพานันท์ได้แต่ขมวดคิ้วมุ่นด้วยความระคนสงสัยใคร่รู้ถึงสิ่งที่ได้รับฟังมาทั้งหมด

เรื่องราวที่พรั่งพรูออกมาจากปากของเจ้าของดวงเนตรสีแดงเพลิงที่ควบคุมเธออยู่

กับอากัปกริยาราวคนเสียสติทำให้เธอตัดสินใจควบคุมสมาธิของตัวเองเพื่อบังคับ

ให้ร่างกายเคลื่อนไหวได้ดั่งใจอีกครั้ง


ดวงตาสีราตรีกลับฉายแววขึ้นอีกครั้งเมื่อวูบหนึ่งที่เจ้าของจับสัมผัสถึงสิ่งที่

กำลังจะเกิดขึ้นได้ ภาพของรถโฟล็คสวาเก้นนิวบีทเทิ้ลสีชมพูหมุนปัดเป็นวงกว้าง

ก่อนจะพลิกคว่ำที่ปรากฏในมโนความคิดดึงสติเจ้าตัวให้กลับสู่เหตุการณ์ปัจจุบัน

มือเรียวคว้าจับพวงมาลัยรถเพื่อยื้อยุดการควบคุมรถของหญิงสาวก่อนที่ดวงเนตรสีนิล

จะเบิกกว้าง กับเหตุระทึกขวัญที่ปรากฏตามมา

______________________________________________________________





Talk :

ตอนนี้พูดไม่ออกบอกไม่ถูก ไม่คุยแล้วกัน ไปคิดกันเอาเองเน้อ

ป.ล. อีป้าแก่ ๆ  เครียดจริงอะไรจริงนะเนี่ย..... เฮ้อ.....

ผลงานของอีป้าแก่ ๆ

อยากอ่านเรื่องไหนก็จิ้มได้ตามรูปเลยค่ะ

[KM]

จิ้มป้า ถ้าไม่เห็นว่ามีสามีละจะให้กอดเลยนะเนี่ย ฮ่าๆๆ

[roseen]

ทำไม่มาร้ายเอาตอนนี้ละนิว

[KM]

ป้า เกลียดพระเอกอ่ะ สงสารนายเอกบ้างเหอะอุตส่าห์มาตาม

[anajulia]

หงะ..........น้องนิวจะร้ายก็ไม่แปลกเพราะคุมแค้นมานานนัก
แต่ อย่าทำร้ายคนอื่นนะคะ อย่าสร้างกรรมเพิ่ม

อีกอย่าง พี่พีนัทคะ พี่พีนัท ค้างมาก กร้ากกกกกกกกกกกกกกกส์
ตกลงว่าน้องนิวจะรวบรวมพลังสมาธิห้ามการเกิดอุบัติเหตุได้ชิมิ?

แล้วพี่เทพล่ะ จะบวชไม่สึกมิ?

งุงิ......เอาของฝากมาส่งดีกว่า
"ตามสะบายเถอะนายเล็ก เจ้าเทพ" (สบาย)
ของหญิงสาวตรงหน้าซึงมาหาเขา (ซึ่ง)
ทิพานันท์ถามเสียงสะอื้นหยานน้ำตา (หยาด)
เมื่อมือแข็งเกร้งของอีกฝ่าย (แข็งแกร่ง แข็งเกร็ง)
พร้อมกับความรู้สึกตื่นกลัวระรอกใหม่ (ระลอก)
สีชมพูหวานแห๋วว (หวานแหวว)
เสียงหัวเราะเสียดโสดประสาท (เสียดโสตประสาท)
ทิพานันท์ได้แต่ขมดคิ้วมุ่น (ขมวด)

[PEENAT1972]

ขอบคุณมากค่ะน้องสาวคนสวย ตามไปแก้ไขมาแล้วค่ะ

ส่วนคำถามแต่ละคนยังไม่ตอบดีกว่า ยังตัดสินใจอยู่ว่าจะลงเอยยังไงดี

[BP109]

PEENAT เขียนเป็นเรื่องยาวเหอะ  ภาษาละเมียดละไมขนาดนี้นะ  เขียนเป็นเรื่องยาวมันน่าจะขยายอะไรๆได้ครบถ้วนกว่า

เขียนเป็นเรื่องสั้นมันคาใจอ่ะ  แบบบางซีนอารมณ์ตัวละครมันจะไม่ชัด  มันน่าจะได้บรรยายมากกว่านี้ ให้เห็นที่มาที่ไปมากขึ้น

หนับหนุนให้เขียนเป็นเรื่องยาวเหอะ  อยากอ่าน  ภาษาสวยๆแบบนี้หายาก  นะค้าบบบบบบ

[heefever]

แอะะะ

ทำไมนิวร้ายแบบนี้ล่ะ

ถึงจะมีเรื่องกันมาแต่ชาติปางก่อนกะอิตาเทพนั่น

แต่คนอื่นเค้าไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรด้วยนี่นา

ไม่ควรจะทำร้ายผู้บริสุทธิ์นะนิว

มันจะสร้างเวรสร้างกรรมกันเปล่าๆ อะ

[Little Devil]

สนับสนุนเรื่ิองยาวด้วยคน
มาให้กำลังใจน้องนิว

[V_we]

ย๊ากกกกกกกก
ทำไมเป็นอย่างนี้ไปได้ล่ะเนี่ย
แว๊กกกกกกก
 
เทพก็ไม่มีอะไรผูกพันกับนิวเลย
นิวเองก็รักมาก หวังมาก
จนตอนนี้ดูน่ากลัวไปเลย

+1 ให้ค่ะป้า ขอบคุณที่มาต่อให้
เป็นกำลังใจให้จ้า

[PEENAT1972]

แวะมา +1 แทนการตอบเม้นท์ นะเจ้าคะ

เพิ่งได้สะติจากการไปอ่านหัวข้อพูดคุยทั่วไปของนายหัวแห้ว

ว่าด้วยเรื่อง เล้าเป็ดเริ่มเรียก รีดเดอร์ กับ ไรท์เตอร์ กันตั้งแต่เมื่อไหร่

จริง ๆ ก้ไม่ได้อะไรมากมาย กับเค้าหรอก

แค่อยากจะบอกว่า

ป้าชื่อ พีระนัฐ เกิดปี 2515 ก็เลยตั้ง USER เป็น  PEENAT1972

คนอ่าน/รีดเดอร์ จะเรียกเราว่าอะไรก็เอาเถิด ตามแต่สะดวกโยธิน

จะคนเขียน จะคนแต่ง จะไรท์เตอร์ จะอีป้าแก่ ๆ จะอีป้าแก่ จะป้าแก่ จะอีป้า

ก็ตามแต่ใจตนกันเถอะค่ะ รับได้ทุกกระบวนท่าจริง ๆ  

(ไม่ได้อยากจะแหกคอกใครเพียงเพราะแค่ใจปรารถนาก็แค่นั้น)

ตามสบายได้โลด


สำหรับเรื่องเชียร์ให้เป็นเรื่องยาวคงยาก ด้วยเวลาและปัจจัยอีกหลาย ๆ อย่าง ยังไม่พร้อมค่ะ

กระทู้นี้ จะเป็นการรวมเรื่องสั้นที่อยากเขียน เมื่อเขียนเสร็จจะมีมาลงที่นี่ต่อไป ไม่ไปตั้งกระทู้ใหม่

จะทำตามนโยบาย V_we กับ  anajulia ด้วยเห็นว่าสะดวก และ ง่ายดี

แต่จะมาทำลิ้งค์ให้ในหน้าแรกนะคะ จะเริ่มดำเนินการให้เมื่อจบตอน 8


ยังมีเรื่องยาวอีก 1 เรื่อง ที่ลงในเล้า ชื่อเรื่อง

 Before ❤ Lover ❤

แนวหวาน ๆ ใส ๆ (หรือเปล่าใครรู้ตอบให้ทีจิ) รับประกันว่าจะพยายาม

ไม่ทำให้ทุกคนที่อ่าน ต้องเสียสุขภาพตับโดยไม่จำเป็น 555


สุดท้ายขอขอบคุณทุกคนมาก ๆ ที่มาช่วยอ่าน มาช่วยให้กำลังใจ

ขอบคุณจริง ๆ และขอยืนยันว่า

ตัวของเราเองจะไม่เอาเรื่องที่เขียนไปลงที่ไหนแน่นอน

เพราะเรารักที่แห่งนี้ที่เดียว จะไม่ไปเหลียวแลที่อื่นอีกเลย

สัญญาด้วยเกียรติของเกย์เริ่มใกล้วัยทอง แต่ถึงจะแก่แต่ก็พอมีไฟให้เห็นแม้เพียงริบหรี่ก็ยังดี



รักและัขอบคุณทุกคนเสมอค่ะ

PEE[RA]NAT  Red  Rhino

[heefever]

สาธุ  (?)

[KM]

รักป้าจัง ไม่ติดว่ามีฝามี จะจีบละ ฮ่าๆๆ ห่างกันตั้งยี่สิบปีแน่ะ

[kny]

มันดับไปแล้วก็ให้ดับไป เกิดขึ้นมาใหม่ ก็สร้างใหม่ให้ดี เถอะ

[KM]

ป้า ผมอยากรู้ตอนจบอ่ะ ข่าไจ๋ปิ๊กมาแต่งเน้อ

[PEENAT1972]

วันนี้ยังไม่สามารถ ลงให้ได้เจ้าค่ะ เพราะ คนแต่งกำลังเมา ตัวหนังสือลายเป็นพรืด

ลบ ๆ แต่ง ๆ แต่ยังไม่ค่อยจะถูกใจ รอวันพรุ่งนี้นะเจ้าคะ 555

ห้ามมางอนกันนะ

เอาเพลงนี้ไปฟังกันก่อนเน้อ ไม่รู้ว่าเด็กสมัยนี้เคยได้ยินกันไหมเอ่ย




http://www.youtube.com/v/tY5n3mdAdas?hl=en&fs=1

เพลง ไฟ
ประพันธ์โดย ชัยรัตน์ วงศ์เกียรติขจร
ขับร้องโดย ทิพวัลย์ ปิ่นภิบาล

ไฟ ที่แผดและเผาทุกสิ่ง
ไฟ ผู้ไม่ประวิงหยุดผลาญทำลาย
ร้อนจนสุดจะทานทน
พืชคนและสัตว์ยังวางวาย
และสิ่งสุดท้ายเหลือเพียงเถ้าธุลี

ไฟ ที่แผดและเผาในอก
ไฟ เหมือนดั่งนรกหมกสุมชีวี
ไฟกิเลสในใจคน
จุดความหมองหม่นมานานปี
ถ้าดับไฟนี้ โลกคงเป็นสุขไม่ซบเซา

ร้อนไม่เห็น เย็นไม่มี
ชื่อว่าไฟหรือปราณี ใครเล่า
อาจจะเป็นน้ำ ช่วยหยุดแผดเผา
แต่ความร้อนเร่า ใครหรือจะดับมัน

ไฟ ผู้จุดโลกใสสว่าง
ไฟ ผู้สร้างชีวิตให้ทุกชีวัน
แล้วก็จบที่กองไฟ
ดับความฝันไฝ่มลายพลัน
โอ้เปลวไฟนั้น เหมือนใจไม่หยุดนิ่งเลย

[anajulia]

แว้กกกกกกกกกกกกกกกกกกก

ไฟ ร้อนๆๆๆๆ
วิ่งหลบออกไปอย่างรวดเร็ว ฟริ้ววววววววววววววววว

[ทับทิมกรอบ]

ว่าแล้วก็ค้างมากครับ 

  อย่าลืมมาต่อน่ะครับ เป็นกำลังใจให้แต่งได้เร็วๆน่ะครับ

ค้างมาก 

[PEENAT1972]

แต่งได้แต่คอมฯอืดมากกับการต่อเน็ต ไม่รู้เป็นไร ไม่ค่อยอยากจะลงวินโดว์ใหม่เลย...

วันนี้บ่าย ๆ น่าจะอัพได้น่ะ 555 คอนกันอีกนิดไม่ได้คิดตังส์นะเจ้าคะ

[PEENAT1972]

ตอนที่ 8

นวดลเหลียวมองบรรยากาศรอบข้างที่แปรเปลี่ยนไปจากเดิมโดยสิ้นเชิง

หมอกหนาปกคลุมทั่วบริเวณจนไม่สามารถมองเห็นสิ่งต่าง ๆ ที่อยู่รายรอบ

มือเรียวเอื้อมออกไปหมายจะคว้าตัวหญิงสาวที่มาด้วยกัน กลับพบแต่ความว่างเปล่า

ดวงตาสีราตรีบ่งบอกความกังวลในทันที สังหรณ์ที่มีมาก่อนหน้าทำให้คิดไปว่า

ความสามารถพิเศษอาจดึงเขาออกจากเหตุการณ์แต่ก็ไม่แน่ใจว่าสถานที่ที่เขาอยู่

ในขณะนี้ คือที่ไหน บางทีอาจเป็นอีกมิติหนึ่ง


นวดลพยายามควบคุมพลังงานที่มีอยู่เพื่อพาตัวเองไปยังสถานที่ที่คุ้นเคยที่สุด

บ้านของแม่คือสถานที่แรกที่นึกออกในขณะนี้ สมองประมวลภาพเคยคุ้นในอดีต

ก่อนสถานที่หนึ่งจะปรากฏซ้อนขึ้นในจินตภาพ


เรือนหมู่คหบดีขนาดใหญ่มีเรือนคู่และเรือนหลังเล็กหลังน้อยรวมเข้าด้วยกันเรียงราย

อยู่หลังต้นปีบสูงตระหง่านที่มีร่มใบแผ่คุ้มเป็นบริเวณกว้าง ที่โคนต้นมีดอกสีนวล

ร่วงพรายเกลื่อนลานกว้าง สายลมโชยเอื่อยพัดเอากลิ่มหอมอ่อน ๆ มาให้พอชื่นใจ

ช่วยให้ความกังวลคลายไปบ้าง น่าแปลกที่สถานที่ซึ่งเจ้าตัวไม่เคยเห็นมาก่อน

กลับให้ความรู้สึกคุ้นเคยได้อย่างประหลาด


นวดลเหลียวมองรอบด้านจึงพบว่าตนเองกำลังยืนอยู่บนศาลาริมแม่น้ำสายกว้าง

ที่ทอดยาวไปจนสุดคุ้งน้ำ ใบหน้าหล่อเหลาระบายยิ้มบางเมื่อนึกได้ว่าสถานที่นี้

อยู่ในความฝันพลันนึกถึงใครคนหนึ่งที่ร่ำไห้ปิ่มว่าจะขาดใจอยู่ในศาลาแห่งนี้

ก่อนสีหน้าจะสลดลงเพราะอารมณ์วูบไหว นึกสงสารคนคนนั้นจับใจทั้งที่ไม่รู้สาเหตุ

จึงตัดสินใจก้าวออกจากศาลาเพื่อตามหาใครคนนั้น
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.





พาดหัวหนังสือพิมพ์ฉบับเช้าดึงความสนใจจากสายตาของคุณหญิงอรชุมาได้ในทันที

มือบอบบางรีบเปิดอ่านเนื้อหาด้านใน ด้วยห่วงว่าจะพาดพึงถึงคนที่เกี่ยวข้อง

ก่อนตาคู่เรียวจะเบิกกว้างกับบุคคลในข่าวซึ่งอยู่ในสถานะว่าที่ลูกสะใภ้


"คุณชายคะ~ คุณชาย!!" คุณหญิงอรชุมาร้องเรียกสามีเสียงดังด้วยความตกใจ

พลางกระวีกระวาดรีบกลับขึ้นบันไดไปยังห้องส่วนตัวก่อนจะแสดงพาดหัวตัวไม้

ให้คุณชายธีปรกรซึ่งกำลังผูกเนคไทอยู่


"มิน่าล่ะ" คุณชายธีปรกรเปรยกับตัวเองพลางนึกถึงเหตุที่หลวงพี่ขอตัวลูกชายไว้


"คุณชาย ไปหาตาเทพกันเถอะ" คุณหญิงอรชุมาบอกรัวพลางกึ่งลากกึ่งจูงสามีออก

จากห้องก่อนที่คุณชายธีปรกรจะใช้โทรศัพท์ติดต่อกับเลขาเพื่อสั่งงานแล้วพาภรรยา

ออกเดินทางไปสุพรรณบุรีทันที


ไม่ถึง 2 ชั่วโมงรถยนต์ซีดานสีบรอนซ์เงินเข้าจอดที่หน้าเรือนไม้ในเขตสังฆาวาส

ก่อนคุณชายธีปรกรจะก้าวตามคุณหญิงอรชุมาซึ่งเร่งรีบลงจากรถแล่นไปที่หัวกระได


"สำรวมหน่อยคุณหญิง" คุณชายธีปรกรบอกเตือนพลางรั้งข้อมือภรรยาก่อนจะเป็นฝ่าย

ก้าวนำขึ้นบันไดกุฏิ


"นมัสการครับหลวงพี่"


"นมัสการค่ะท่าน"


คุณชายธีปรกรและภรรยาทักทายพร้อมกับก้มกราบตามประเพณีก่อนที่คุณหญิง

จะสอดส่ายสายตามองหาลูกชายหัวแก้วหัวแหวนก่อนจะทักถามกับภิกษุชรา


"ตาเทพไปไหนซะล่ะเจ้าคะ"


"อาตมาให้ไปนั่งสมาธิอยู่ที่โบสถ์" ภิกษุชราตอบพร้อมรอยยิ้มบาง


"ชั้นอิฉันขอตัวไปตามลูกก่อนนะเจ้าคะ" คุณหญิงอรชุมาบอกพลางตั้งท่าจะลุก


"รอที่นี่แหละ เจ้าเทพกำลังมา" ภิกษุชราบอกทัดทาน


คุณหญิงอรชุมาจำต้องนั่งรออย่างเสียมิได้ทั้งที่ร้อนอกร้อนใจอยากจะแล่นไปแจ้งข่าว

ครั้นกำลังชะเง้อคอหาเทพกานต์ก็ก้าวขึ้นมาบนกุฏิ


"สวัสดีครับคุณพ่อ คุณแม่ นี่คิดถึงผมขนาดมาหาแต่เช้าเลยเหรอครับ"

เทพกานต์ทักทายพร้อมกับประนมมือไหว้บุพการีก่อนสัพพะยอกพลางยกยิ้ม


"ตาเทพ ทำใจดี ๆ นะ แม่มีข่าวจะบอก" คุณหญิงอรชุมาบอกเตือนลูกชายด้วยท่าทาง

จริงจังพลางจ้องมองใบหน้าฉายแววกังวลของเทพกานต์ด้วยความห่วงใย


"มีอะไรครับคุณแม่" เทพกานต์ทักถามอย่างสงสัยใคร่รู้


คุณหญิงอรชุมาไม่กล้าบอกไปตามตรงจึงเลือกที่จะยื่นหนังสือพิมพ์ที่ถือติดมือมาด้วย

ส่งให้ลูกชาย


ตาคมมองหัวข่าวที่ปรากฏแก่สายตาก่อนที่เทพกานต์จะนิ่งค้างด้วยความรู้สึก

ที่ยากเกินบรรยาย ความคิดมากมายวิ่งวนอยู่ในสมอง ทั้งตกใจ ห่วงใย กังวล สงสาร

สับสนปนเปกันไปทั่ว


"สติ" ภิกษุชราเปรยเสียงเรียบพลางจ้องสบตาหลานชายพร้อมกับระบายยิ้มบางให้


เพียงเท่านี้เทพกานต์ก็คลายความรู้สึกทั้งหมด ชายหนุ่มนิ่งเงียบด้วยจิตใจสงบ

ก่อนกล่าวคำที่ทำให้คุณชายทีปรกรกับคุณหญิงอรชุมาถึงกับอึ้งไปตาม ๆ กัน


"หลวงลุงครับ ผมอยากบวช"


"ตาเทพ!!" สองสามีภรรยาหลุดร้องออกมาพร้อมกันพลางจ้องมองลูกชายไม่วางตา


"นะครับคุณพ่อ คุณแม่" เทพกานต์ร้องขอบุพการีให้ยอมรับการตัดสินใจของเขา


"แต่แม่..." คุณหญิงอรชุมาตั้งท่าค้าน


"ตามใจลูกเถอะนะคุณหญิง" คุณชายธีปรกรพูดขัดคำค้านของภรรยาพลางยื่นมือ

ไปกุมมือบางเพื่อให้กำลังใจ


"ขอบคุณนะครับที่คุณพ่อ คุณแม่เข้าใจผม"
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ร่างบอบบางบนเตียงคนไข้ที่มีผ้าพันแผลพันอยู่รอบศีรษะ และบริเวณต่าง ๆ

ของร่างกาย นอนนิ่งไม่ไหวติงเปลือกตาบางปิดสนิดราวกับไร้ชีวิต ลมหายใจรวยริน

ที่ใช้อากาศจากเครื่องช่วยหายใจกับจังหวะการเต้นของหัวใจที่ปรากฏบนจอมอนิเตอร์

คือเครื่องบ่งชี้ว่าร่างนี้ยังไม่หมดลมหายใจ เครื่องมือทางการแพทย์มากมาย

ที่เชื่อมต่อกับร่างกายของเธอเพื่อยื้อชีวิตเป็นคำขอจากมารดา

แม้นจะมีโอกาสเพียงน้อยนิดแต่คุณหญิงเปรมสิณีก็พร้อมจะทุ่มทุกอย่างเพื่อให้ลูกสาว

ที่เป้ฯแก้วตาดวงใจกลับมา


"หมออยากให้ญาติทำใจเอาไว้บ้าง เพราะอาการของคนไข้สาหัสมาก ถึงจะยื้อชีวิต

ไว้ได้ แต่หมอก็ยังไม่รับรองว่า เธอจะฟื้นขึ้นมาเมื่อไหร่ หรือต่อให้ฟื้นขึ้นมาได้

ก็ไม่แน่ว่าร่างกายจะใช้งานได้ตามปรกติ" แพทย์เจ้าของไข้แจ้งกับมารดาของผู้ป่วย

ด้วยสีหน้ากังวล


คุณหญิงเปรมสิณีทรุดฮวบลงทันทีที่ได้ฟังคำของคุณหมอ

ยังดีที่สามียังมีสติจะประคองเอาไว้ได้


ทินกรค่อย ๆ พยุงภรรยาให้นั่งบนเก้าอี้หน้าห้อง ไอ.ซี.ยู. พลางกอดปลอบแต่ก็ไม่อาจ

เอื้อนเอ่ยคำใดได้เพราะเขาเองก็ทุกข์ร้อนใจไม่ต่างจากภรรยา

ทิพานันท์คือทายาทเพียงคนเดียวของตระกูลรัชนีรมณ์หากต้องตกอยู่ในสภาพดังกล่าว

ผู้เป็นพ่อแม่มีหรือจะไม่ทุกข์ร้อน


"หมอขอตัวไปดูคนไข้รายอื่นก่อนนะครับ" แพทย็เจ้าของไข้กล่าวลาตามมารยาท

ก่อนจะปลีกตัวไปทำหน้าที่ของตัวเองต่อไป
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
พระฐานวโร ภิกษุใหม่ในจีวรสีกลักก้าวตามภิกษุชราข้ามธรณีประตูโบสถ์ปูนปั้น

ด้วยกริยาสำรวมตามแบบฉบับสงฆ์พึงกระทำ


"ท่านอยากถามอะไรก็ถามมา" ภิกษุชราเอื้อนเอ่ยสิ่งที่หยั่งรู้ในจิตใจของอีกฝ่าย

ใบหน้าอิ่มบุญระบายยิ้มบางให้อย่างเมตตา


"วันสองวันมานี้ กระผมฝันแปลก ๆ จึงอยากขอคำชี้แนะจากหลวงลุงครับ"  ภิกษุหนุ่ม

ร้องขอตามประสงค์


"สิ่งทีท่านเห็นไม่ใช่ความฝัน นั่นคือภพก่อนหน้าที่ท่านจะมาเกิด" ภิกษุชราชี้แจงคร่าว ๆ


"แล้วเหตุใดกระผมจึงได้เห็นอดีตชาติเล่าขอรับ" ภิกษุหนุ่มขอคำอธิบายเพิ่มเติม


"เพราะคนที่เขารอท่านอยู่ กำลังเรียกหา อาตมาก็อยากถามว่าท่านพร้อมจะพบเขารึยัง"

ภิกษุชราตอบก่อนถามกลับ


"เขาเป็นใครรึขอรับ แล้วกระผมจะพบเขาได้อย่างไร" ภิกษุหนุ่มถามสิ่งที่สงสัย


"เขาคือคนที่ยึดมั่นสัญญาที่ท่านให้ไว้ ยึดมั่นถือมั่นจนเกินไป จึงต้องจบชีวิตลง

ทั้งภพก่อน และปัจจุบัน ไม่สิบัดนี้เป็นอดีตทั้งสองภพ ถ้าท่านพร้อมจะพบกับเขา

ก็จงเข้ากรรมฐาน แล้วอาตมาจะนำทางไป" ภิกษุชราบอกเท่าที่บอกได้ ก่อนจะก้าวไป

นั่งขัดสมาธลงตรงหน้าพระประทาน


พระฐานวโรปฏิบัติตามภิกษุชรา ปล่อยจิตให้ว่างเพื่อเข้าสู่สมาธิเจริญวิปัสนากรรมฐาน

จนเมื่อจิตสงบนิ่งจึงพบว่าตนเองกำลังล่องลอยออกจากกายหยาบมายืนเคียงข้างกายทิพย์

ของภิกษุชรา แต่สถานที่ที่เห็นกลับมิใช่ในอุโบสถ


"อาตมาพาท่านมาได้แค่นี้ ผู้ที่ต้องการพบท่านกำลังวนเวียนตามหาตัวตนของเขา

ในภพก่อน มีแต่ท่านที่จะปลดปล่อยเขาได้" ภิกษุชราบอกเสียงเรียบ


"กระผมไม่เข้าใจอยู่ดี กระผมจะช่วยเขาได้อย่างไร ในเมื่อตัวกระผมเอง ยังไม่แจ้ง

อดีตชาติเป็นเช่นไร สัญญาใดที่ผูกพันเขาไว้ ได้โปรดเถอะขอรับหลวงลุง

ขอให้กระผมได้รับรู้เรื่องราวในภพก่อนได้หรือไม่ขอรับ" ฐานวโรร้องขอความกระจ่าง


"ท่านเพียงขึ้นไปบนเรือนหลังใหญ่ แล้วจะแจ้งเอง" ภิกษุชราบอกใบ้ก่อนจะปล่อย

กายทิพย์กลับเข้ากายหยาบของท่าน


ฐานวโรอยากจะทัดทานก็ไม่ทันเสียแล้ว จึงทำได้เพียงปฏิบัตตามคำชี้แนะของภิกษุชรา

เพียงมุ่งสมาธิไปที่เรือนหลังใหญ่กายทิพย์ก็ไปปรากฏที่บนชานเรือน


เสียงดนตรีก้องกังวานทั่วลานกว้างขณะที่วงปี่พาทย์เครื่องใหญ่บรรเลงประกอบ

นาฏลีลาที่นางละครร่างบางร่ายรำไปตามท้องเรื่องของ พระสุธนต์ มโนราห์

ในตอนที่นางมโรราห์บูชายันต์เพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์

ชายหนุ่มหน้าตาคมคายที่นั่งอยู่บนศาลากำลังเพลิดเพลินกับการแสดงเบื้องหน้า

ตาคู่เรียวเฝ้าพิจารณาการเคลื่อนไหวที่อ่อนช้อยของนางรำร่างบางอย่างหลงใหล

ร่างอรชรอ่อนหวานในเครื่องทรงปักดิ้นงามพราวระยิบระยับล้อแสงไฟ

วงแขนยกตั้งจับจีบนิ้วกรีดกรายช้า ๆ ตามจังหวะท่วงทำนองของเพลงอ้อยอิ่ง

วงหน้านวลกระจ่างส่งยิ้มพราย ผิวขาวนวลละเอียดผุดผ่องยามต้องแสงไฟ

ยิ่งมองยิ่งตรึงใจยิ่งนัก เสียงเพลงระรัวกระชั้นถี่ขึ้นก่อนร่างบางจะเร่งเยื้องย่าง

ร่ายรำ ชายหนุ่มเฝ้าชะเง้อแลตามร่างนางละครที่ซอยเท้ากลับเข้าหลังฉากไป


ภาพอดีตฉายขึ้นเป็นเงาลางไม่ต่างจากกายทิพย์ของภิกษุหนุ่ม กระนั้น ฐานวโร

ก็ประจักษ์ได้ชัดเจน ชายหนุ่มหน้าตาคมคายที่นั่งอยู่บนศาลาคือตัวเขาไม่ผิดแน่

แล้วนางรำนั่นเล่า ฐานวโรนึกคิดเพียงครู่ก็ปรากฏภาพใบหน้าที่คุ้นเคยซ้อนทับขึ้นมา

แทนที่ใบหน้าของนางรำ 'สติ' ภิกษุหนุ่มเตือนตนเองมิให้อารมณ์อยู่เหนือสมาธิ

เมื่อปรากฏภาพการสังวาสในอดีตชาติขณะที่กายทิพย์ไปปรากฏในห้องห้องหนึ่ง

ที่มีเตียงสี่เสาซึ่งมีมุ้งโปร่งลูกไม้แบบคลุม เพดานมุ้งเป็นแบบสี่เหลี่ยมผูกโบว์รวบไว้

ที่เสาทั้งสี่ มีระบายที่ขอบเพดานมุ้งโดยรอบ ก่อนจะพากายทิพย์ของตนละจากภาพนั้น


                  ขัดข้องต้องห่างหาย        จำจรไป ไกลจากนวล

                โศกเศร้า เฝ้ากำสรวญ        ควรญฝากเจ้า เฝ้ารอคอย


  
                       จำใจจรจากเจ้า         นวลใย
  
                        ใจจึ่งเฝ้าร่ำไห้          ร่ำหวน
  
                    จรจากห่างนวลไป          ใจห่วง ดวงแด

                  จากพี่หมายฝากเฝ้า           สู่เจ้าคืนหา


กาพห่อโคลงที่ฐานวโรได้เห็นก่อนเจ้าคุณเทพจะม้วนกระดาษแล้วบรรจงผูกเชือก

ทำให้ภิกษุหนุ่มเข้าใจถึงคำมั่นสัญญาในอดีตชาติ ก่อนที่เสียงร้องไห้คร่ำครวญ

จะดึงให้กายทิพย์ของฐานวโรไปปรากฏที่ศาลาริมน้ำ


ภาพชายคนหนึ่งผู้มีเรือนร่างบอบบางประหนึ่งหญิงสาว สวมผ่านุ่งสีสดจับจีบหน้านาง

ห่มร่างบางด้วยสไบประดับลวดลายดอกไม้เล็ก ๆ ประปรายทับผ้าแถบสีขาวนวล


เขาคนนั้นเหม่อมองสายน้ำกว้างเบื้องหน้า สายตาแลออกไปเหมือนไร้ที่หมาย

เสมือนนั่งคอยใครบางคน ก่อนจะยื่นมือบางไปฉวยม้วนกระดาษเล็ก ๆ จากตั่ง

ที่ตั้งอยู่ใกล้ ๆ ขึ้นมาแนบไว้กับอกของตน ร่างนั้นค่อย ๆ สั่นไหวเพราะอาการ

สะอื้นไห้ ริมฝีปากบางระริกไหวขณะเอื้อนเอ่ยคำพูดบางอย่างออกมาเพียงเบา ๆ

หยาดน้ำหลั่งรินออกมาเป็นสายจากนัยน์ตาสวยคู่สวย หยาดหยดอาบแก้ม

ขาวนวลจนเปียกชุ่มประหนึ่งว่าความทุกข์ที่เกาะกุมอยู่ในใจจะไม่มีวันจางหาย

ไปได้อีกแล้ว ร่างบางสั่นสะท้านเป็นเท่าทวี หอบหายใจจนตัวโยนและกรีดเสียง

อันน่าสะพรึงหวีดดังก้องคุ้งน้ำ ก่อนจิตวิญญาณจะแตกดับ


ภาพที่ปรากฏต่อหน้าทำให้ภิกษุหนุ่มทอดอาลัยอย่างสังเวช ด้วยรู้ตัวแล้วว่าตนเอง

ได้สร้างบาปกรรมไว้ใหญ่หลวง คำสัญญาที่ไม่สามารถปฏิบัติได้ ดึงให้คนคนหนึ่ง

มีจิตผูกพันกระทั่งตรอมใจตายยังไม่วายตามติดมาถึงภพนี้


"เพราะแบบนี้ ผมถึงได้รอคอยจนพบ... ท่าน" นวดลบอกเสียงเครือ รู้สึกกระอักกระอ่วน

กับการที่จะต้องเรียกอีกฝ่ายในสถานะที่เปลี่ยนไป ขาเรียวก้าวเข้าไปใกล้ก่อนจะผงะ

และทรุดลงก่อนจะถึงกายทิพย์ของภิกษุหนุ่ม ดวงตาสีราตรีเบิกกว้างด้วยรู้แล้วว่า

ตนเองไม่สามารถเข้าใกล้ เพิ่งรู้ตัวว่าบัดนี้เขาเป็นเพียงวิญญาณ ด้วยร่างกายของตน

โปร่งแสงไม่ต่างจากกายทิพย์ของร่างตรงหน้า หากแต่ปราศจากรัศมีเรืองรองที่ห่อหุ้ม

อยู่รอบ ๆ กายทิพย์เฉกเช่นภิกษุหนุ่ม หยดน้ำใสเอ่อท้นขึ้นมาจับหัวตาเรียว

ก่อนจะหยาดหยดอาบผิวแก้มที่โปร่งใส


"อย่าร้องไห้อีกเลยนะ โยมทนทุกข์มามากแล้ว อย่าให้อาตมาต้องบาปหนาไปกว่านี้เลย

โยม ทั้งนิวและนวลต่างก็ต้องทุกข์ทรมานเพราะคำสัญญาของอาตมาเป็นสาเหตุ

บัดนี้ อาตมาขอคืนคำโยมจงรับใจของโยมคืนไปด้วย อาตมาขออโหสิกรรมกับสิ่งที่

ทำให้โยมต้องเป็นทุกข์ ส่วนทุกข์ที่โยมกระทำไว้ อาตมาก็อโหสิกรรมให้โยมแล้ว

อาตมาขออวยพรให้โยมไปสู่สุขติเทอญ" ฐานวโรปลอบดวงวิญญาณที่ทุกข์ทน

ก่อนที่นวดลจะก้มกราบทั้งน้ำตาแล้วเลือนหายไปต่อหน้ากายทิพย์ของภิกษุหนุ่ม

ตามด้วยกายทิพย์ของฐานวโรที่อันตรธานไปจากสถานที่ซึ่งผูกกรรมกันมาแต่อดีต

_______________________________________________________________

Talk:

ยอมแล้วจ้า อย่าก่นด่า อีป้าแก่ ๆ กันอีกเลยนะคะ แก้แล้วแก้อีกกว่าจะจบได้

คิดซะว่า อ่านนิยายธรรมะ ก็แล้วกันนะ ถือเป็นการขัดเกลากิเลศกันไปในตัว

เพราะเรื่องนี้ไม่มี NC ไม่มีอะไรให้จิ้น แถมมีวิญญาณมาปรากฏให้ได้เสียวแทน

แถมโพสตี 3 อีกต่างหาก ใครรออ่านก็ฝันดีนะคะ ชะแว๊บ วิ่งหนีหลบตรีน รีดเดอร์

(คนอ่าน) ไปก่อนนะจ๊ะ ไว้มีเรื่องใหม่เมื่อไหร่ จะมาเขียน (เข็น) มาให้อ่านที่นี่(ทู้นี้)

ในโอกาสต่อไป

ป.ลิง จะเม้นท์อะไรก็เม้นมาห้ามด่า ห้ามเขวี้ยงอะไรมาใส่ หรือเอาอะไรมาแหย่ตรูด

กร๊าาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาาก

[V_we]

ไม่ด่าหรอกป้าแต่จะยกนิ้วให้
 
ถึงจะจบไม่สมหวัง
แต่ก็เข้าใจสัจธรรม
หวังว่าภพใหม่นิวจะเกิดใหม่และได้เจอกับสิ่งดีๆ
อย่ามาเจอกับเทพอีกเลย
แค่นี้ก็เจ็บปวดเกินพอแล้ว
มีรักใหม่กับคนที่รักจริงสักครั้ง
 
ขอบคุณค่ะป้าที่มาต่อตอนจบให้
+1 เป็นกำลังใจให้เสมอจ้า

[roseen]

ชิๆป้าไม่รักกันจริงเรื่องแค่นี้ก็ไม่ทำให้สมหวัง

[anajulia]

ก็จบสมเหตุสมผลแล้วล่ะค่ะ
เพียงแต่ว่า นุ่นจะรู้สึกแย่มากถ้าพี่เทพแกไม่ต้องชดใช้กรรมในการคืนคำสัญญา
ไม่รู้สิคะ อีกฝ่ายหนึ่งรอเนิ่นนานข้ามภพข้ามชาติ
แต่อีกฝ่ายไม่รู้ไม่เห็น ไม่มีความทรมานใดมาแผ้วพาน

แถมพอมาได้เห็นดันอยู่ในเพศบรรพชิต ให้ฝ่ายที่รอไม่สามารถแม้จะตัดพ้อต่อว่า
การรอร้อยปีสิ่งตอบแทนคือการขอให้รับหัวใจและความรู้สึกทั้งหมดคืนไป
ถึงมันจะช่วยปลดปล่อยดวงวิญญาณของฝ่ายรอ

แต่นุ่นก็เจ็บจังเลยค่ะพี่พีนัท นุ่นว่าการรอคอยมันทรมานมาก
สรุปว่าตลอดมาที่พี่เทพแกรู้สึกกับนวลมันแค่ความหลงใหลชั่วครั้งชั่วคราว
ในขณะที่นวลนั้นคิดไปไกล รักที่มีมอบให้ทั้งหมดอยู่ข้างเดียว
โอย.......เจ็บ

ขอบคุณนะคะ รับบวกไปโลด จุ๊บๆๆๆๆๆกอดๆๆๆๆๆ

ปล.เนื้อเรื่องต่อจากนี้ในสมองน้อยๆของนุ่นคือ ถึงจะลาสิกขาหรือไม่ จะชาตินี้หรือชาติต่อไป
พี่เทพจะต้องรอคอยความรักที่ไม่มีวันเป็นจริง รออยู่อย่างนั้น ไม่มีวันสมหวังจนกว่าจะทุกข์ทนได้เท่าที่นวลเคยเป็นค่ะ