หัวข้อ: ASIAN - [Y] -SERIES - - Big City,Little Love - - Part 1 - - Seoul

[น้ำพริกแมงดา]

      “ท่านคะ”
        เสียงจากเลขาสาวสวยที่นั่งด้วยกันในพาหนะสุดหรูที่เดินเครื่องเงียบกริบขณะกำลังแล่นอยู่บนถนน ปลุกให้จินโฮตื่นจากอาการเหม่อลอยตาใส
   “หือ ว่าไง แซนดี้” ชายหนุ่มหันไปถามต้นเสียง
  “ท่านไม่สบายหรือเปล่าคะ”
“เปล่านี่ ทำไมเหรอ”
“ก็เห็นท่าน ดูใจลอยตั้งแต่ออกจากบริษัทอ่ะค่ะ นึกว่าท่านเริ่มแพ้อากาศ” เลขาสาวถามด้วยความเป็นห่วงนาย
“ไม่เป็นไรหรอก ขอบใจนะ” ชายหนุ่มนึกขำหญิงสาว แต่เขาก็เพิ่งรู้สึกตัวนี่แหล่ะว่าจิตใจเขาไม่อยู่กับเนื้อกับตัวเท่าไหร่ เมื่อกี๊ตอนที่คุยธุระกัน เขาเองก็นึกขอบใจเลขาสาวอยู่เพราะถ้าไม่มีเธอคอยเตือน เขาก็คงประสานงานไม่รู้เรื่องเป็นแน่ 
   เขานึกถึงพนักงานคนที่เจอในลิฟท์
ทำไมกัน ทำให้เขาใจลอยได้อย่างนี้

  จินโฮเดินออกจากลิฟท์อย่างรีบเริ่งแต่สง่างามตามมาดผู้บริหาร ป่านนี้พวกแผนกบัญชีคงพร้อมแล้วสินะ เขาพยายามKคุมสมาธิ เพื่อที่จะเข้าประชุมอย่างเต็มที่
เมื่อจินโฮก้าวเข้าไปในห้องประชุมเล็กที่ต่อเติมออกมาจากห้องทำงานส่วนตัวเขา ผู้เข้าประชุมทั้งหมดต่างก็ลุกขึ้นยืนแล้วคำนับเขาทุกคน
“ตามสบายครับ” จินโฮผู้เป็นประธานในการประชุมกล่าว ก่อนที่ทั้งหมดจะคำนับเพื่อขอบคุณแล้วนั่งลง
“สวัสดีค่ะคุณคังจินโฮ ดิฉัน โซมินจี ผู้จัดการแผนกบัญชีนะคะ ขอแนะนำคุณจินโฮให้รู้จักพนักงานในแผนกนะคะ” หญิงสาววัยสามสิบปลาย ๆ กล่าวอย่างฉะฉาน พร้อมให้ลูกทีมหล่อนที่มาด้วยอีกหกคนแนะนำตัวต่อกรรมการผู้จัดการสุดหล่อ
ขณะที่จินโฮ กำลังกวาดสายตามองไปรอบ ๆ โต๊ะนั้น  ก็สะดุดกับใบหน้าของคนที่ทำให้เขาใจลอยเมื่อกลางวันนี้ เขาถึงกับเผลอยิ้มออกมา ก่อนที่จะกลับไปทำมาดเข้มเหมือนเดิม เขาไม่สนใจหญิงสาวที่กำลังยืนแนะนำตัวอยู่ทางด้านขวา แต่กลับมองตรงไปยังชายหนุ่มที่นั่งอยู่อีกด้านของโต๊ะกลมตรงข้ามเขาอย่างไม่ละสายตา  พร้อมกับรอที่จะให้คนนั้นแนะนำตัวให้เขารู้จัก จนกระทั่งเขายืนขึ้น
“สวัสดีครับ ผม ลี จี ซบ เจ้าหน้าที่ผู้ตรวจสอบบัญชี ยินดีที่ได้ร่วมงานด้วยครับ ขอบคุณครับ”
   

ถึงแม้ว่าการประชุมจะเสร็จสิ้นไปแล้วเมื่อตอนเย็น แต่ภาพใบหน้าอ่อนโยนของจีซบนั้น ยังลอยวนอยู่ในหัวของจินโฮ เขาเองก็กรุ่นคิดอยู่เหมือนกันว่า ทำไมตัวเองถึงได้เป็นอย่างนี้ หลายปีตั้งแต่เข้ามหาวิทยาลัย เขาเองไม่เคยให้ความสนใจใครเลย ถึงแม้ว่าจะมีหญิงสาวมากมายเข้ามาเป็นตัวเลือกของเขา และนี่เขาเป็นอะไรกัน มานอนนึกถึงชายหนุ่มคนนั้น นี่เขาสนใจจีซบแล้วหรือนี่ จินโฮตั้งคำถามกับตัวเอง  คิดไปคิดมา จนผล่อยหลับไปด้วยสีหน้าที่ระบายด้วยความสุข

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[oaw_eang]

มาเสนอหน้าเคอะ

อืม  เป็นเพราะอะไรหว่า  ทำไมเราอ่านเรื่องนี้แล้วเหมือนมันไกลตัวยังไงไม่รู้ 

หรือเราจะงี้เง่าเกินไป

ขอโทษนะเคอะคุณน้องถ้าเม้นต์เจ้ไร้สาระ  อิอิ 

คือความจริงจะเม้นต์อะไรบางอย่างแหละ  แต่จะรอดูความเปลี่ยนแปลงหลังจากเม้นต์นี้ก่อนนะเคอะ  แล้วเจอกัน

[มะนาว]

เป็นกำลังใจให้น้า.......
รออ่านอยู่คร้าบบบบบบ...............

[น้ำพริกแมงดา]

สวัสดีค่ะ ขอบคุณนะคะสำหรับกำลังใจและการติดตาม และขอโทษสำหรับการที่เอามาลงให้ช้า และก็ขอบคุณอีกครั้งสำหรับคอมเม้นต์ ค่ะ
、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、、


ตอนที่ 6 Fight for you

      จีซบสังเกตุว่าช่วงนี้ฮยอนแจมีท่าทีแปลก ๆ  ชอบมารอเขากลับบ้าน ไม่ก็มาดักรอหน้าบริษัท  และก่อนนอนก็ส่งข้อความมาหาเขาบ่อย ๆ  นี่จุงแจทำตัวไม่เดิมเดิมอีกเช่นกัน ที่มีท่าทางขัดเขิน ไม่คุ้นเคยกันเหมือนเมื่อก่อน

      “คุณลีจีซบใช่มั๊ยครับ มีคนฝากมาให้ครับ”
     พนักงานส่งดอกไม้ นำช่อดอกลิลลี่สีขาว มาส่งให้จีซบที่ทำลังนั่งคร่ำเคร่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์
  “ขอบคุณครับ ว่าแต่ ใครส่งมาให้ผมครับเนี่ยะ”
  “ดูที่การ์ดสิครับ ขอตัวก่อนนะครับ โอกาสหน้าให้บริการ Mr.Flower นะครับ”
   จีซบให้มือเรียวบางพลิกดูการ์แผ่นเล็กสีทองนั้นอย่างใคร่รู้ ในการ์ดนั้นเขียนด้วยลายมือหวัดแกมบรรจงว่า
“สวัสดีครับคุณจีซบ ยินดีที่รู้จักคุณนะครับ หวังว่าคงจะชอบดอกไม้นะครับ อยากรู้ใช่มั๊ยว่าผมคือใคร หลังเลิกงานแล้ว ผมรอที่ลานจอดรถโซน B 4 นะครับ”

       วันนั้นทั้งวันมีแต่เพื่อนร่วมงานสาว ๆ ในแผนกให้ความสนใจจีซบมากเป็นพิเศษ เพราะเจ้าดอกลิลลี่ช่อนั้นเอง สาว ๆ ถึงได้อิจฉาและอยากรู้นัก ว่าใครกันที่กล้าส่งมให้หนุ่มหน้าหวานคนนี้ เขาเองก็ตื่นเต้นไม่แพ้กัน แต่อีกใจกลับคิดถึงเพื่อนใหม่ช่างเครื่องที่หมู่นี้เขาให้ความสนิทสนมมากเป็นพิเศษ
 
“กินข้าวหรือยังครับ ถ้ายังก็กินซะนะครับ เป็นห่วงนะครับ”

    ข้อความล่าสุดจากฮยอนแจ จีซบยิ้มน้อย ๆ กับมือถือ  เพราะตั้งแต่ได้เบอร์มือถือเขาไป ฮยอนแจมักจะส่งข้อความมาหาจีซบบ่อย ๆ หรือไม่ก็โทรมาคุยก่อนเข้านอน แต่จีซบก็ยอมรับแหล่ะว่า ถ้าวันไหนไม่ได้ข้อความจากฮยอนแจ เขาเองก็รู้สึกว่าขาดอะไรบางอย่างไปเหมือนกัน
แต่จีซบใจเต้นรัวเมื่อเหลือบไปเห็นช่อดอกลิลลี่สีขาวที่วางอยู่ตรงหน้า  ใครกันนะ กล้าส่งดอกไม้มาให้เขาอย่างนี้ และการ์ดใบนั้นอีกล่ะ…สร้างความอยากรู้ให้จีซบไปเจอเจ้าของมันจริง ๆ

   ห้าโมงเย็นแล้ว บรรดาพนักงานทั้งหลายต่างก็เดินตัวเบาออกมาจากบริษัท  ฮยอนแจเองกำลังเก็บของจากล็อกเกอร์เพื่อเตรียมตัวกลับบ้าน วันนี้เขากะว่าจะไปรอจีซบที่หน้าบริษัทอีก เขาสาวเท้ายาวรีบเริ่ง เพราะฮยอนแจรู้แล้วว่า ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียวเท่านั้นที่อยากเห็นหน้าจีซบ  เมื่อถึงหน้าบริษัท เขาก็พบว่าจุงแจ มายืนอยู่แถวนั้นเหมือนกัน
  “อ่า ยังไม่กลับบ้านเหรอ” จุงแจถามคนมายืนรอทีหลัง
  “อืม” ฮยอนแจตอบแบบไว้ท่า
  “มารอจีซบเหมือนกันละสิ” คนร่างใหญ่กว่าถามเพื่อความแน่ใจ เพราะเขาเองดูออกนานแล้วว่าฮยอนแจสนใจจีซบ
 “อืม ใช่ กูมารอจีซบ”
“อาฮะ ของอย่างนี้ใครดีใครได้ว่ะเพื่อน” จุงแจท้าทายเพื่อนซี้
“เออ” ฮยอนแจรับคำท้า

[Poes]

เป็นเจ้านายหนุ่มแน่เลยคนส่งดอกไม้มาให้   





 เชียร์ ฮยอนแจ 

[น้ำพริกแมงดา]

  จีซบเองเพิ่งเลิกงานเหมือนกัน วันนี้เขาเลิกงานตอนห้าโมงครึ่ง ก่อนกลับบ้านเขาไม่ลืมหยิบช่อลิลลี่สีขาวจากบุรุษปริศนาท่านนั้นมาด้วย เขาหยิบการ์ดขึ้นมาอ่านอีกครั้ง ก่อนที่จะเดินออกมาจากแผนกบัญชี
   เขาสนองความอยากรู้ของตนเองด้วยการไปที่ลานจอดรถของบริษัท  ป่านนี้เจ้าของดอกไม้ช่องามนั่นจะกลับไปหรือยังก็ไม่รู้ ระหว่างทางไปลานจอดรถนั้น จีซบเดินผ่านแผนกช่างยนต์ที่ฮยอนแจอยู่ เขายิ้มน้อย ๆ เมื่อนึกถึงชายหนุ่มร่างหนากว่า ป่านนี้คงจะกลับไปแล้ว เพราะที่เขาเห็นอยู่นี้มีแต่ความว่างเปล่า เขาจึงเดินไปข้างหลังแผนกนี้ ที่เป็นลาดจอดรถ

 “โซน B4 เหรอ อยู่แถวไหนเนี่ยะ” เขาพึมพัมกับตัวเอง เพราะว่าไม่เคยเข้ามาในลานจอดรถนี้ จนจีซบหันไปเจอ คังจินโฮ ที่เดินมาจากตัวตึกพอดี
“สวัสดีครับท่าน” จีซบทักทายกรรมการผู้จัดการตามมารยาท
“ครับ เรียกจินโฮ ดีกว่านะครับ” ร่างสูงกว่ากล่าวอย่างไม่ถือตัว
“ไม่ได้หรอกครับ ท่านเป็นกรรมการผู้จัดการ”
“อ่า แล้วคุณจีซบมาทำอะไรเหรอครับ” คังจินโฮถามหนุ่มแก้มป่องตรงหน้าที่ถือช่อดอกไม้สีขาวนั้นอยู่
“เอ่อ คือว่า มีคนเค้านัดให้ผมมาเจอกันตรงนี้อ่ะครับ”
“เหรอครับ แล้วเจอเค้าหรือยังครับ” จินโฮถาม แววตาเป็นประกาย
“ยังครับ คือ ผมไม่ทราบว่า B4 อยู่ตรงไหนอ่ะครับ”
“อ่า งั้นตามผมมานะ รถผมจอดตรงนั้นพอดี” เขายิ้มอบอุ่นให้จีซบก่อนที่จะเดินนำหน้าไปที่รถของเขา

   “ครับ ขอบคุณคุณจินโฮมากครับ” จีซบคำนับกรรมการผู้จัดการหนุ่มร่างสูงอย่างมีมารยาท
“แล้วจะรอเขาเหรอครับ”
“ครับ ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าเขาจะมาหรือเปล่า เพราะวันนี้ผมเลิกงานช้า” จีซบกล่าวด้วยความเกรงใจ
“ผมว่า คุณไม่ต้องรอเขาหรอกนะ” 
“ทำไมล่ะครับ” ชายหนุ่มสงสัย
“ก็ เขามาแล้วไง” จินโอกล่าวยิ้ม ๆ
“ใครอ่ะครับ” จีซบถามผู้เป็นนาย
“ก็  ผมไงครับ” ชายหนุ่มเฉลย พร้อมยื่นมือของเขาไปกุมมือบางของชายหนุ่มแก้มป่องตรงหน้า
จีซบชักมือหลบการเกาะกุมจากหนุ่มหล่อตรงหน้า ใบหน้าหวานนั้นก้มต่ำ สองแก้มแดงระเรื่อด้วยความเขินอาย
จินโฮ ก้มลงมองหน้าจีซบในตอนนี้ เขาแทบอดใจไว้ไม่อยู่  กับคนหน้าหวานตรงหน้า
“เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับคุณจินโฮ” จีซบจะกลับบ้าน เมื่อรู้แล้วว่าใครเป็นเจ้าของดอกไม้ช่องามนั่น
“ครับ ให้ผมไปส่งนะครับ” จินโฮกล่าว
“ไม่เป็นไรครับคุณจินโฮ รบกวนคุณเปล่า ๆ”
“ไม่หรอกครับ ผมอยากไปส่งคุณอยู่แล้วล่ะ คุณอย่าปฎิเสทผมนะ” เจ้านายรูปหล่อรวบรัด ทำให้คนขี้เกรงใจอย่างจีซบไม่กล้าปฎิเสทเขา

  รถยนต์คันหรูแล่นออกมาจากตัวตึก ผ่านหน้าบริษัท ที่มีชายหนุ่มในเสื้อชอบสองคนยืนอยู่  จุงแจตาไวกว่า เมื่อเห็นคนในรถคันหรูของลูกชายท่านประธานนั่น เป็นคนที่พวกเขาอยากเจอในวันนี้
 “เฮ้ย ดูนู่นสิ” เขาสะกิดฮยอนแจให้มองไปที่รถคันหรู
ฮยอนแจตาค้างกับภาพที่เห็นตรงหน้า เขาไม่อาจคิดได้ว่านี่เป็นความใจดีของเจ้านายที่มีต่อลูกน้อง เพราะเขาเห็นสายตาของจินโฮที่มองมายังจีซบแล้ว เขาเองถึงกับแทบเก็บอารมณ์ไว้ไม่อยู่เหมือนกัน
“อย่าลืมนะมึง คนที่ชอบจีซบไม่ได้มีแค่มึงกับกูอีกต่อไปแล้ว” จุงแจกล่าว
“รู้แล้ว ยังไงกูก็ไม่ยอมหรอก” ฮยอนแจหมายมาด ถึงแม้ว่าลึก ๆ จะกลัวผิดหวังก็ตาม เพราะคังจินโฮ ครบสูตรรูปหล่อ พ่อรวยและยังมีจุงแจ เพื่อนร่างใหญ่เจ้าสเน่ห์ของเขาอีก
งานนี้เขาไม่ยอมแพ้แน่ ๆ

[Poes]

สงสารฮยอนแจ

[ken_krub]

เป็นกำลังใจให้ครับ

[prince_halation]

ชอบครับ ... แนวเกาหลีแบบนี้น่ารักชะมัดเลย 

ยังไงก็จะมารอติดตามตอนต่อไปนะคร๊าบบบบบ

[ที่ปรึกษาไอทีขั้นต้น]

อ๊าก คู่แข่งน่ากัวโคตรแต่ละคน
 

[น้ำพริกแมงดา]

ตอนที่ 7 คนหน้าหวานกับเนื้อย่างยามเย็น

     “สวัสดีครับ”
“หวัดดีครับจีซบ ถึงบ้านยังครับเนี่ยะ” ปลายสายเป็นเสียงจากฮยอนแจ ทำให้จีซบอมยิ้มน้อย ๆ
“อ่อ ถึงแล้วครับ ฮยอนแจล่ะ มีอะไรเหรอ”
“ป่ะ ป่าวครับ ว่าแต่วันนี้กลับบ้านยังไงอ่ะครับ” ฮยอนแจถามเพื่อหยั่งเชิง
“อ่อ คือคุณคังจินโฮเค้ามาส่งที่บ้านอ่ะครับ พอดีเจอท่านก่อนออกมาจากบริษัทหน่ะ” จีซบตอบไป โดยเลี่ยงไม่พูดถึงว่าจินโฮนัดพบ
“อืม เค้าเป็นไงมั่งอ่ะ แล้วคุยอะไรกับเค้าล่ะ”
“ก็เหมือนผู้บริการทั่วไปนะ ผมก็คุยเรื่องทั่ว ๆ ไปกับเค้าอ่ะแหล่ะ”
“เหรอครับ อืม  จีซบครับ”
“ครับ”
“พรุ่งนี้วันศุกร์อ่ะครับ ตอนเย็นจีซบว่างมั๊ยครับ”
“อ่อ ว่างครับ มีอะไรเหรอฮะ”
“คือ จะชวนไปหาอะไรกินหน่อยอ่ะครับ”
“อ่อ ครับได้ครับ แถวไหนอ่ะฮยอนแจ”
“แถวบ้านเราเอง ของกินอร่อย ๆ เพียบ ตกลงไปนะครับ”
“ครับ”
“เจอกันหน้าบริษัทตอนห้าโมงนะครับ”
“ครับ”
“เอ่อ จีซบครับ ผมคิดถึงคุณนะ”
 ฮยอนแจกระซิบบอก แต่เสียงนั้นชัดแจ่มในหูของจีซบ
“ครับ .... อืม พรุ่งนี้เจอกันนะ”
“ครับผม ราตรีสวัสดิ์ครับ”
     
      ร่างหนาของฮยอนแจทิ้งตัวลงบนเตียงนอนอย่างมีความสุข  พรุ่งนี้ตอนเย็นคือการออกเดทครั้งแรกของเขากับจีซบ ฮยอนแจหวังว่าพรุ่งนี้เดทแรกของเขากับคนหน้าหวานคงไม่มีอะไรมาเป็นอุปสรรค

   “สวัสดีครับจีซบ”
ฮยอนแจที่ยืนรือจีซบอยู่ก่อนหน้าเป็นฝ่ายเข้ามาทักทายก่อน ราวกับว่ากลัวเจ้าตัวจะเปลี่ยนใจไม่ไปกับเขา
“ครับ ไปกันเถอะนะ หิวแล้ว” จีซบยิ้มตาหยี แก้มขาวนั้นป่องขึ้นรับกับแว่นขอบดำที่สวมอยู่
“อ่าครับ”  ฮยอนแจรับคำ มือของเขาเกาะกุมมือเรียวบางของจีซบในทันที

“สวัสดีครับคุณจีซบ”
เสียงนั้นทรงอำนาจตามหลังทั้งสองมา จีซบหันกลับไปมองก็พบคังจินโฮยืนอยู่ตรงหน้า

“สวัสดีครับท่าน” จีซบตอบกลับอย่างมีมารยาท จินโฮ ยิ้มให้แต่สายตากลับมองไปที่ฮยอนแจอย่างนึกขวาง เพราะมือหนาของฮยอนแจกุมมือบางของจีซบแน่น
   “ทำไมต้องเรียกท่านด้วยล่ะครับจีซบ ผมบอกคุณแล้วนะว่า อย่าเรียกผมว่าท่าน เรียกแค่จินโฮเฉย ๆ ก็พอ แล้วนี่จะกลับบ้านเหรอครับ”
 “ครับท่าน เราจะกลับบ้าน” ฮยอนแจชิงตอบแทน  พร้อมทั้งจับมือจีซบแน่นขึ้น
“เอ่อ ผมขอตัวก่อนนะครับคุณจินโฮ ลาก่อนครับ”
“ครับ เอาไว้วันหลังผมค่อยขับรถไปส่งคุณที่บ้านนะครับ”  คังจินโฮ กล่าว เขามองหน้าฮยอนแจอย่างไม่ยอมเช่นกัน
     “ เราจะไปไหนกันเหรอครับเนี่ยะ” จีซบถามคนที่ชวนเขามา ขณะที่ทั้งสองอยู่บนรถเมล์
“ไปแถวบ้านผมไงครับ”
“แต่ฮยอนแจบอกว่าบ้านอยู่แถวคังเบียนนี่นา ทำไมไม่นั่งสายที่นั่งมาทุกวันล่ะ”
“เอ่อ คือ จีซบครับ จริง ๆ แล้วผมไม่ได้อยู่แถวคังเบียนหรอกครับ” ฮยอนแจสารภาพ
“อ่าว เหรอครับเนี่ยะ”
“อ่า ครับ”
 “แล้วทำไมถึงได้กลับบ้านสายเดียวกับผมทุกวันล่ะ”
“ก็ เอ่อ ผม อยากกลับบ้านกับจีซบอ่ะครับ”
เขาตัดสินใจบอกไป ขณะที่แก้มป่องของคนข้าง ๆ กลายเป็นสีชมพูระเรื่อขึ้นมาทันที
“ผมขอโทษนะครับ ที่โกหกคุณ”
   
จีซบสังเกตุว่า ทางที่นั่งรถเมล์ผ่านมานี้ มันช่างไกลจากบ้านเขาออกไปคนละทิศทาง ทำไมฮยอนแจถึงได้ลงทุนขนาดนี้ด้วยนะ  เขานึกขำคนข้าง ๆ ไม่ได้

“ร้านไหนหรอครับฮยอนแจ” จีซบฮยอนแจที่เดินอยู่ริมถนนด้วยกัน ซึ่งตอนนี้เต็มไปด้วยร้านอาหารเริ่มตั้งโต๊ะ  ต้อนรับลูกค้าที่มาผ่อนคลายจากการทำงานหนักทั้งวัน ท้องฟ้าเริ่มระบายด้วยสีครามเข้ม แต่แสงไฟริมทางเริ่มส่องสว่างตามมา
“ร้านตรงหัวมุมข้างหน้าอ่าครับ เนื้อย่างอร่อยสุด ๆ”

ร้านเนื้อย่างที่ว่าเป็นร้านเล็ก ๆ ซึ่งตอนนี้เริ่มมีลูกค้าเข้ามาประปราย ฮยอนแจซึ่งเป็นลูกค้าประจำ ได้ทักทายป้าเจ้าของร้าน ที่กำลังจัดเนื้อบนเตาอย่างสนิทสนม 

   “จีซบลองชิมดูนะครับ กิมจิแตงกวาที่นี่ไม่เหมือนที่อื่น” ฮยอนแจเลื่อนถ้วยกิมกิแตงกวาให้คนตรงหน้าชิม
“อืม อร่อยดี ฮยอนแจมากินที่นี่บ่อยหรอครับ”
“ครับ มากินคนเดียว บ่อย ๆ แล้วจีซบล่ะครับ เลิกงานแล้วไปเที่ยวไหนมั่งหรือเปล่า”
“อืม ไม่ค่อยได้ไปอ่ะครับ อยากกลับบ้านมากกว่า”
พอพูดถึงคำว่า “บ้าน” ฮยอนแจก็มีสีหน้าสลดลง
“เอ่อ ครับ  ก็บ้านจีซบน่าอยู่ออกอย่างนั้น ใครก็อยากกลับบ้าน”
“ครับ แล้วฮยอนแจล่ะ จริง ๆ เป็นคนที่ไหนหรอครับ แล้วกลับไปเยี่ยมครอบครัวบ่อยหรือปล่าว”
ฮยอนแจยิ้มน้อย ๆ แต่ดวงตากลมโตที่ปกติมีแววเข้มแข็งนั้น เริ่มฉายแววหมองเศร้า
“คือ ผมมาจากแดจอนอ่าครับ ผมโตมาจากสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ก็คือว่า ผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าพ่อแม่ผมเป็นใคร แต่ผมก็กลับไปเยี่ยมบ้านสงเคราะห์ที่แดจอนบ้างเหมือนกันนะครับ เพราะที่นู่นก็มีคุณพ่อและน้อง ๆ ที่ผมรัก”
“เอ่อ ขอโทษนะครับที่ผมถามเรื่องนี้” จีซบกล่าว
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมอยากให้คุณรู้อยู่แล้ว”
“อ่าครับ”
“ผมรินให้นะครับ” ฮยอนแจหมายถึงโซจูขวดย่อมที่สั่งมากินกับเนื้อย่าง
“ครับ ขอบคุณครับ” จีซบยื่นมือซ้ายที่ถือแก้วรับฮยอนแจที่กำลังรินด้วยมือขวา
“ไม่น่าเชื่อเลยนะเนี่ยะว่าจีซบก็ดื่มได้เหมือนกัน”
“อืม พอดื่มได้หน่ะครับ ไม่ถึงกับเยอะมาก”

     เวลาของคืนนี้ผ่านไปนานเท่าไหร่ไม่รู้ แต่ชายหนุ่มสองคนต่างก็พูดคุยกันอย่างสนุกสนานจนลืมเวลา  เมื่อร้านปิดทั้งสองก็เดินออกจากร้านมาด้วยกัน แต่จีซบนั้นมีอาการมึนงงเล็กน้อย เพราะเขาไม่คุ้นเคยกับของมึนเมาเหมือนชายหนุ่มทั่วไป ต่างกับฮยอนแจที่ปกติดีทุกอย่าง
    “ผมว่า คืนนี้คุณนอนที่ห้องผมเถอะนะ” ฮยอนแจกล่าวกับจีซบที่สะลึมสะลืออยู่ข้าง ๆ
“รบกวนด้วยนะครับ” จีซบคำนับน้อย ๆ ก่อนค่อย ๆ เดินไปโดยที่มีฮยอนแจประคอง

----------------------------------------------------------------------

   
        “จีแท ๆ อาจารย์มินเรียกพบหน่ะ” เพื่อนสาวคนนึงเดินเข้ามาบอกจีแทที่กำลังอ่านหนังสือในห้องสมุด เขาจึงลุกออกไปหาอาจารย์คนดังกล่าว ซึ่งเป็นที่ปรึกษาของเขาด้วย
        “สวัสดีครับอาจารย์มิน”
       “อืม นายนี่โชคดีจริงเลยนะ ลีจีแท”
      “ทำไมครับอาจารย์”
     “นี่ไงล่ะ จดหมายรับเด็กฝึกงานจากยูเอ็น” อาจารย์สาววัยดึกยื่นจดหมายที่ประทับตาช่อมะกอกสีฟ้าส่งให้
     “เฮ้ย! มาได้ไงเนี่ยะ”
    “อืม นี่เธอกะจะส่งไปเล่น ๆ ใช่มั๊ยล่ะจีแท แต่เธอนี่ก็ดวงดีนะ รู้มั๊ยปกติยูเอ็นหน่ะ ไม่ค่อยรับนักศึกษาฝึกงานเท่าไหร่หรอกนะ แต่เนี่ยะ เค้าส่งมาให้เธอแล้ว ก็เตรียมตัวดี ๆ ละกันนะจ๊ะ อย่าให้เสียชื่อมหาลัยเราล่ะ”
     “คะ..ครับ” หนุ่มน้อยยืนอึ้งกิมกี่ ประหนึ่งเห็นผีตอนกลางวัน


   “อะไรวะเนี่ยะ เราไม่ได้ส่งจดหมายสมัครงานไปที่ยูเอ็นซะหน่อย” จีแทสบถในใจขถะที่กลับถึงบ้าน
  “ว่าไงลูก ทำไมวันนี้หน้าซีด ๆ ล่ะ” คุณยุนนาถามลูกชายด้วยความเป็นห่วง
“แม่ ทำไงดีอ่ะ ยูเอ็นส่งจดหมายตอบรับมาให้ผมอ่ะ”
“ก็ดีแล้วหนิลูก เค้าคงเห็นว่าลูกแม่ทำได้มั๊ง”
“แต่ผมไม่ได้ส่งจดหมายสมัครงานไปนะ” หน้าขาว ๆ นั่นมุ่ยลงทันที
“น่าลูก ลองดูนะ” ผู้เป็นแม่เข้าไปลูบผมจีแทอย่างปลอบโยน  “โถ เด็กหนอเด็ก กลัวไม่เข้าเรื่องจริง ๆ” คุณยุนนานึกในใจ
“อะไรอ่ะ แม่ ภาษาอังกฤษผมยิ่งเก่ง ๆ ซะด้วย”
“น่าลูกนะ คนอื่นเค้าไม่ได้มีโอกาศอย่างลูกแม่นี่นา ลองดูนะ มันแค่ฝึกงานไม่ใช่เหรอ อีกอย่าง ลูกจะได้พัฒนาภาษาอังกฤษไปด้วยไงล่ะ”
“โหยย แม่อ่าา” จีแทหน้ามุ่ยลงเมื่อได้ฟังผู้เป็นแม่พูดอย่างนั้น  และยิ่งงงเข้าไปใหญ่เพราะว่าตัวเขาเอง ไม่ได้สมัครไปฝึกงานที่นั่น ไม่แม้แต่จะคิด
  “ไม่เอาล่ะ แม่ไปเตรียมอาหารดีกว่า” คุณยุนนาผละจากลูกชายไปเข้าครัว
 “โอ๊ยย โรคฝรั่งโฟเบียกำเริบแน่เลยตรู” จีแททำหน้าเหมือนกับว่าเจอฝรั่งตัวเป็น ๆ  แต่ขณะที่เขาครุ่นคิดอยู่นั้น เสียงโทรศัพท์บ้านก็ดังขึ้น
   “สวัสดีครับ อ่อ พี่จีซบเองเหรอ อ่อ แม่ทำกับข้าวอยู่หน่ะ อืม ได้ ๆๆ เดี๋ยวบอกแม่ให้ หวัดดีครับ”
     จีแทมึนงงเล็กน้อยหลังจากวางสาย วันนี้เป็นวันอะไรกันหนอถึงได้มีเรื่องที่ประหลาด ๆ เข้ามาหลายเรื่อง ไม่ว่าจะเป็นเรื่องได้ฝึกงานที่ยูเอ็น ทั้ง ๆ ที่ไม่เคยเข้าไปสมัคร แถมนี่จีซบยังโทรมาบอกว่าจะไปหาอะไรกินกับเพื่อนอีก  ซึ่งปกติจีซบไม่เคยไปไหน ถึงแม้จะเป็นงานเลี้ยงของบริษัทก็เถอะ  หนุ่มน้อยสงสัยแกมประหลาดใจกับโชคชะตาและพี่ชายตนเองเป็นอย่างยิ่ง



ปล.-- ขอโทษที่นำมาลงช้าไปนะคะ เพราะเพิ่งมีเวลาเข้ามาจริง ๆ ก็ตอนนี้หล่ะค่ะ ขอขอบคุณชาวเล้าเป็ดนะคะ ที่ให้โอกาสเข้ามาแบ่งบันเรื่องราวที่แต่งไว้ ขอบคุณอีกครั้งสำหรับคำแนะนำและติชมค่ะ

[momo_2007]

คนแต่งหายไปไหนแว้ววว อยากอ่านเรื่องนี้ต่อจังอ่ะคับ

[น้ำพริกแมงดา]

มาแล้วค่ะ ขอโทษด้วยนะคะที่หายไปนาน  :m23:สัญญาว่าจะนำมาลงเรื่อย ๆ  นะคะ และก็ขอบคุณทุกคนนะคะที่ติดตามเรื่องของฮยอนแจกับจีซบ 
ตอนที่ 8 ขอจองไว้ก่อน

     ฮยอนแจประคองจีซบที่อาการแย่กว่าขึ้นลิฟท์ในอพาร์ตเม้นต์ที่เขาเช่าอยู่ เขากดลิฟท์เพื่อที่จะขึ้นชั้นหก ตอนนี้เที่ยงคืนกว่า ๆ แล้ว อากาศคืนนี้หนาวเย็นตามแบบเมืองหนาว แต่ในหัวใจชายหนุ่มกลับอบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก  เขาค่อย ๆ พยุงคนร่างบางกว่าไว้ที่ตอนนี้เดินไม่ค่อยตรงทางนัก ไปยังห้อง 615 ที่อยู่ทางซ้ายมือของลิฟท์ ทางเดินในอพารต์เม้นต์เงียบสงบ ยินแต่เสียงฝีเท้าของผู้ชายสองคนเท่านั้น
  เขาค่อย ๆ วางจีซบที่สีหน้าแดงกล่ำลงบนเตียงขนาดหนึ่งคนนอนของเขา ตอนนี้เจ้าของแก้มป่องที่ตอนนี้กลายเป็นสีชมพูอ่อน ได้หลับไหลลงไปอย่างอ่อนล้า ฮยอนแจนั่งลงข้าง ๆ จีซบ   ชายหนุ่มนั่งจ้องหน้าคนบนเตียงโดยสำรวจแบบถี่ถ้วน ดวงหน้าอ่อนใส ที่หลับสนิทตรงหน้าเหมือนเด็กน้อย
 ฮยอนแจค่อยใช้มือแข็งแรงลูบไปตามใบหน้าของจีซบอย่างทะนุถนอม ทำไมหนอ เขาถึงได้รู้สึกพิเศษกับผู้ชายคนนี้? ทำไมเขาถึงอยากดูแลปกป้องร่างบางที่นอนสลบอยู่บนเตียงของเขาด้วย? และทำไมเขาถึงไม่ชอบใจเวลาเห็นจีซบคุยกับจุงแจหรือคังจินโฮ?
 แล้วเขาก็อมยิ้มกับตัวเอง อย่างคนที่รู้คำตอบนั้นแล้ว

 ฮยอนแจหยิบผ้าขนหนูที่ชุบน้ำแล้ว เช็ดใบหน้าของจีซบอย่างเบามือ คนหน้าหวานตรงหน้าค่อย ๆ ลืมเปลือกตาขึ้นเพราะความมเย็นนจากน้ำทำให้จีซบรู้สึกตัว เขามค่อย ๆ อมองหน้าฮยอนแจ ที่บรรจงใช้ผ้าชุบน้ำเช็ดหน้าเขาอย่างเบามือ
   “นอนก่อนนะครับเดี๋ยวผมเช็ดหน้าให้”
 “เกรงใจจังครับ” จีซบกล่าวกับคนตรงหน้าอย่างเกรงใจจริง  ๆ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ หลับตานะ เดี๋ยวผมเช็ดหน้าให้”
ร่างบางที่นอนอยู่หลับตาลงอย่างว่าง่าย อาจจะด้วยความเหนื่อยล้า จีซบจึงผล่อยหลับไปอย่างงายดาย   ฮยอนแจที่ละมือจากการเช็ดหน้ามองหน้าของจีซบอีกครั้งหนึ่ง นี่เป็นอีกครั้งที่เขาแอบมอง แต่เป็นการแอบมองที่ใกล้ชิด ใบหน้าอ่อนเยาว์เหมือนเด็กน้อยนั้นเข้าสู่ห่วงนิทราอย่างเป็นสุข  เขาจึงห่มผ้าให้ร่างบางเพราะอากาศเริ่มหนาวแล้ว  มือแข็งแรงนั้นลูบไปที่ผมนุ่มอย่างเอ็นดู พร้อมทั้งโน้มตัวลงไปใช้ริมฝีปากสำผัสหน้าผากสวยนั้นอย่างแสนรัก
“ผมจองคุณแล้วนะ”  เสียงทุ่มต่ำกระซิบข้างหูจีซบที่หลับอยู่ ก่อนที่ฮยอนแจจะไปอาบน้ำ เพื่อเตรียมตัวนอน

--- ------------------------------------------------------------
     แดดอ่อน ๆ ส่องผ่านผ้าม่านบางโปร่งแสงเข้ามากระทบหน้าขาวเนียนที่นอนอยู่ ตาคู่เล็กนั้นหยีรับแสงแดดอย่างสะลึมสะลือ จีซบค่อยลุกจากเตียงเล็ก พลางสำรวจไปรอบห้อง เขาจำได้ว่าเมื่อคืนเขามานอนที่ห้องฮยอนแจเพราะว่าเขาเมา อ่าวแล้วฮยอนแจล่ะ ? เขามองหาเจ้าของห้อง แต่หูพลันได้ยินเสียงน้ำที่เปิดอยู่ใยห้องน้ำ เขาจึงวางใจ
     เขามองดูตัวเอง ก็ไม่พบร่องรอยใด ๆ ทั้งสิ้น มีเพียงเนกไทที่ปลดลงแค่นั้น เขาจึงโล่งใจและมองไปทางห้องน้ำอย่างขอบคุณ
      เสียงผิวปากดังเล็ดรอดออกมาพร้อมกับร่างหน้าที่ตอนนี้มีเพียงผ้าเช็ดตัวห่มมัดช่วงล่างไว้  ฮยอนแจก้าวออกจากประตูห้องน้ำ เห็นจีซบนั่งอยู่บนเตียงของเขา ในห้องของเขาตอนนี้
       เขาอยากจะให้จีซบมาอยู่กับเขาอย่างนี้ทุกเช้าจังเลย...
       “อรุณสวัสดิ์ครับ เมื่อคืนหลับสบายไหม” ฮยอนแจถามคนหน้าหวานที่ตอนนี้แก้มเริ่มมีสีเลือดฝาด
       “อ่อ ครับ ขอบคุณฮยอนแจมากเลยนะ รบกวนจริง ๆ เลย” เขาหลบตาลงต่ำ เมื่อตอนนี้เผชิญอยู่กับร่างกำยำที่มีหยดน้ำเกาะอยู่ตามตัว
     “ครับ ไม่เป็นไรครับ” ฮยอนแจหมายจะก้าวออกมา แต่ผ้าขนหนูเจ้ากรรม ตันทรยศหลุดมาจากร่างหนานั้นอย่างรวดเร็ว ทำให้จีซบที่พยายามมองหน้าเจ้าของห้องอยู่พอดี  เห็นสิ่งที่เค้ากำลังหลบอยู่อย่างเต็มตา จนทำให้เขาปิดตาอย่างตกใจ ส่วนฮยอนแจนั้นเพิ่งรู้ตัว เลยคว้าผ้าขนหนูขึ้นมานุ่งใหม่อย่างรวดเร็ว
   “ขอ..ขอโทษนะครับ ผม เอ่อ ผมขอโทษ” ฮยอนแจละล่ำละลัก เพราะเห็นจีซบปิดตาอย่างตกใจมาก ส่วนจีซบเองก็พยายามตั้งสติ กับสถานการณ์ตรงหน้า
   “อ่อ ครับไม่เป็นไรครับ เราก็ผู้ชายเหมือนกัน ไม่เป็นไรหรอก” เขากล่าวกับฮยอนแจ ที่ตอนนี้มองหน้าแดง ๆ ของเขาด้วยความเอ็นดู ปนอยากจะแกล้งจีซบขึ้นมาแล้วตอนนี้
   “เหรอครับ  ว้า เสียดายจัง ผมอาบน้ำไปซะแล้ว งั้นครั้งหน้าเรามาอาบน้ำด้วยกันมั๊ยครับ เพราะเราก็เป็นผู้ชายด้วยกันนี่นา" ฮยอนแจกล่าวพร้อมนั่งลงข้าง ๆ จีซบอย่างจู่โจม
“เอ่อ ..ไม่ดีมั๊งครับเพราะผมชอบอาบน้ำคนเดียว” จีซบเองก็เบือนหน้าหนีการจู่โจมของฮยอนแจเช่นกัน
“ครับบ ไม่เป็นไร นี่ เมื่อคืนคุณแม่คุณโทรมานะ” ร่างหนาข้าง ๆ พลางเปลี่ยนเรื่องคุย
“เหรอครับ  แล้วแม่ว่าไงมั่งอ่ะ”
“อ่อ ผมบอกว่าผมอยู่กับคุณครับ ไม่ต้องเป็นห่วง ผมบอกคุณแม่คุณแล้วว่าคืนนี้นอนห้องผมก่อน เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมไปส่ง”
“ครับ ขอบคุณฮยอนแจนะ”
“ครับไม่เป็นไร ป่ะ อาบน้ำล้างหน้าซะ ผมเตรียมผ้าเช็ดตัวให้แล้วหน่ะ”
“ครับ”

   ช่วงสาย ทั้งสองเดินลงมาจากอพาร์ตเม้นท์ ฮยอนแจหมายว่าจะไปส่งจีซบที่บ้าน แต่พอเดินมาข้างหน้าก็พบกับใครบางคนที่มารอรับจีซบ
“จุงแจ” จีซบอุทาน
“เฮ้ย จุงแจ แกมาทำไรที่นี่วะ คิดถึงชั้นเหรอ” ฮยอนแจเริ่มไม่พอใจ
“บ้า ใครเค้าคิดถึงมึง กูมารับแม่นกต่างหาก” ร่างใหญ่ตอบใส่ฮยอนแจอย่างกวนสุด ๆ
“อะไรกันกูไปส่งจีซบได้”
“อะไร ๆ เมื่อคืนเค้าก็นอนห้องมึงแล้ว และอีกอย่างวันนี้กูมีนัดกับจีซบอยู่แล้วเว้ย” จุงแจหันไปทางจีซบ
“อืม ใช่ ๆ วันนี้เรามีนัดกับจุงแจหน่ะ” จีซบทำท่าเหมือนเพิ่งนึกได้
“นัดอะไรอ่ะ มันสำคัญมากเหรอ” ฮยอนแจไม่ยอมแพ้
“ยุ่งน่า เรื่องของกูสองคน ไปจีซบ สายแล้ว เดี๋ยวไม่ทัน”
“อืม ฮยอนแจ เราไปก่อนนะเมื่อคนเราขอบคุณนายจริง ๆ เลยนะ”
“ครับ ยินดีครับ มานอนทุกวันเราก็ไม่ว่าหรอกนะ” ฮยอนแจตั้งใจจะพูดประโยคนี้ไว้ให้จุงแจได้ยิน
“โห ใครเขาอยากนอนกะเอ็ง ป่ะ จีซบ” จุงแจรีบตัดบท
“ไปก่อนนะครับ”
“ครับ”
     ฮยอนแจได้แต่มองตามหลังบาง ๆ ของจีซบไปอย่างเสียดาย เห็นทีว่า เขาจะต้องระวังนายจุงแจให้มากขึ้นเสียแล้ว

...........................................
จุงแจที่เดินมากับจีซบสองคน พอเห็นว่าเดินมาไกลจากอพาร์ตเม้นท์ของจีซบพอสมควรแล้ว จึงหันมาคุยกับจีซบ
“เฮ้ย จีซบ ทำไมนายให้เราแกล้งบอกกับไอ้ฮยอนแจวะ ว่าเราชอบนาย”
“อืม นายคิดว่าไงล่ะ”
“มันก็น่าจะชอบนายจริง ๆ หน่ะแหล่ะ เออ แล้วเมื่อคืนเป็นไงมั่ง ไมไปนอนบ้านฮยอนแจได้ล่ะ”
“เราเมาอ่ะ”
“หา นี่ยังคออ่อนเหมือนเดิมเหรอเนี่ยะ ไรวะ”
“อืม เราไม่ชอบดื่มนี่”
“อืม โทษ ๆ  แล้ว เกิดอะไรขึ้นมั่งอ่ะ ฮยอนแจมันทำอะไรนายมั่งอ่ะ”
“ไม่หรอก เราก็กลัว ๆ เหมือนกันนะ แต่อีกใจเราก็ไว้ใจผู้ชายคนนี้อย่างบอกไม่ถูกอ่ะ เนี่ยะ เมื่อคืนเราก็นอนชุดนี้ และก็ไม่มีรอยอะไรเลยอ่ะ”
“อืม ไว้ใจได้”
“แล้วนี่แม่ให้นายมารับเราเหรอ”
“ช่ายยย เนี่ยะ คือวันนี้เราพายุนเฮไปเยี่ยมบ้านนายไง ก็แม่นายบอกเราว่านายไปนอนบ้านฮยอนแจ เราเลยอาสาไปรับให้ ตอนนี้ยุนเฮอยู่บ้านนายเนี่ยะ สงสัยกำลังทำอะไรกินกันกับแม่ก็ได้” จุงแจหมายถึงยุนเฮ แฟนสาวที่เป็นเพื่อนอีกคนของจีซบ
“อืม”
“เราว่าแม่นายหน่ะ เค้าดูวางใจฮยอนแจมากเลยนะ รู้ไหม”
“อืม ขอบใจมากนะจุงแจที่ช่วยพิสูจน์ให้ อย่างที่เล่าให้ฟังอ่ะ เค้าเหมือนจะมีใจให้เรา แต่เราก็ไม่กล้าตอบตัวเองว่าอย่างนั้น”
“ไม่เป็นไร เราก็เพื่อนกัน อีกอย่าง ถ้าเรามาชอบนายจริงนี่แย่เลย ยุนเฮคงเล่นงานเราตาย ฮ่า ๆๆๆ”
“ป่ะ กลับบ้านเถอะ อยากเจอยุนเฮเหมือนกัน” ตาหยี  ๆ หันมาหัวเราะกับเพื่อนสนิทอย่างขบขัน

[น้ำพริกแมงดา]

“ไรวะเนี่ยะ ทำไมตรูต้องมาเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเติมด้วยว้าา” จีแทบ่นกับตัวเองขณะที่เดินออกจากห้องเรียนพิเศษภาษาอังกฤษในเย็นวันเสาร์เพราะหลังจากที่เขารู้ตัวว่าจะต้องไปฝึกงานที่สำนักงานสหประชาชาติประจำเกาหลี คุณยุนนาจึงให้เขาไปเรียนพิเศษภาษาอังกฤษเพิ่มเติม
 ขณะที่เขาเดินออกมาจากตึกแถวที่สอนพิเศษ เขาก็มองเห็น “ฝรั่งดวงซวย” คนนั้นโดยบังเอิญ เขาทำท่าจะเดินหนี แต่ช้ากว่าคนตัวโตที่รู้ทัน
“อ่าว สวัสดีครับจีแท วันนี้มาเรียนภาษาอังกฤษเหรอ” จอนห์ทักเขาเป็นภาษาเกาหลี
“เอ่อ ครับ” จีแททำหน้าโล่งใจเมื่อนายฝรั่งพูดกับเขาโดยไม่ใช้ภาษาอังกฤษ
“แล้วคุณจอนห์เป็นไงมั่งครับ ไม่ได้เจอกันเลยหลังเกิดเรื่อง”
“อ่อ ผมก็สบายดีครับ” จอนห์นึกถึงตอนที่เขาทำเอกสารและกุญแแจบ้านหาย ทำให้เขาต้องไปนอนบ้านจีแท แต่โชคดีที่รุ่งขึ้นเขาได้กระเป๋าคืนมาพร้อมทั้งกุญแจบ้าน  และเย็นวันนั้นเขาจึงพาครอบครัวของจีแทไปเลี้ยงขอบคุณ แต่หลังจากนั้นเขาเองก็ไม่ได้เจอจีแทอีกเลย เป็นเพราะงานที่รัดตัว แต่ความจริงแล้วเขายังอยากติดต่อกับครอบครัวนี้อยู่เสมอ
“ไม่ได้ติดต่อครอบครัวคุณเลยตั้งแต่คราวนั้น” 
“ครับ แม่ก็บอกว่าเป็นห่วงคุณเหมือนกัน”
“หา...” ฝรั่งไม่เข้าใจ
“เอ่อ ไงดีล่ะ My mom usually attentive about you หน่ะ”
“อ่อ ขอบคุณมาก ๆ ครับ”
“แล้วนี่คุณจอนห์มาทำอะไรครับ”
“อ่อ ผมมาเรียนภาษาเกาหลีเพิ่มเติมหน่ะครับ”
“อ่าวเหรอครับ ดีครับ ดี ผมก็มาเรียนภาษาอังกฤษเพิ่มเติมหน่ะครับ”
“ทำไมเหรอครับ”
“เรื่องมันยาวหน่ะครับ เอาไว้ค่อยคุยกันวันหลังดีกว่า” หนุ่มน้อยนึกเรื่องนี้ทีไรก็อดหงุดหงิดไม่ได้ทุกที
“ครับ แล้ววันนี้คุณจีแทไปทานข้าวกับผมได้ไหมครับ”
“จะดีเหรอครับ เอ่อ ไม่ดีกว่าครับ ผมต้องรีบกลับบ้าน”
“ครับ งั้นวันนี้ผมขอไปเยี่ยมคุณแม่คุณกับพี่ชายคุณได้ไหมครับ”
“เอ่อ”
“นะครับ นะ”
“ครับ ก็ได้ครับ”
“ขอบคุณครับ งั้นเดี๋ยวผมไปซื้อของให้คุณแม่คุณนะ”
“เอ่อ ไม่ดีกว่าครับ”
“คุณจีแทครับ ผมอยากไปเยี่ยมบ้านคุณจริงๆ นะ”
“ครับ ไปก็ไปครับ”
   หนุ่มน้อยต้องพานายฝรั่งตัวโตไปเยี่ยมที่บ้านด้วยอย่างเลี่ยงไม่ได้  โดยก่อนจะถึงบ้านจอนห์ได้เข้าไปซื้อของในซุปเปอร์มาร์เกตสำหรับครอบครัวของจีแท  โดยระหว่างเลิกของ จีแทสังเกตุว่าจอนห์พยายามพูดภาษาเกาหลีกับตนมากขึ้นและชวนดูของต่าง ๆ ในซุปเปอร์มาร์เกตอย่างเพลิดเพลิน
 “กลับมาแล้วครับ” จีแทรายงานตัวเช่นเคยกับคุณยุนนา
“อ่าว จีแท กลับมาแล้วเหรอลูก อุ๊ย คุณจอนห์”
“สวัสดีครับคุณนายฮัน” จอนห์กล่าวทักทายพร้อมคำนับน้อย ๆ
“ค่ะ สวัสดีค่ะ แหม พูดเก่งขึ้นนะคะ”
“หา...”
“อ่อ คือ แม่ผมบอกว่า you can speak Korean better หน่ะ”
“อ่อ ครับ ขอบคุณคุณนายฮันมากครับ ผมจะพยายามฝึกฝนให้มาก ๆ ครับ”
“จ้า ถ้าพูดเกาหลีเก่ง ๆ แล้วแม่ฝากจีแทด้วยนะจ๊ะ รายนี้เค้าไม่ค่อยชอบภาษาอังกฤษเท่าไหร่ มีคุณจอนห์เป็นเพื่อนแกคงเก่งภาษาอังกฤษมากขึ้น” คุณยุนนาพยายามพูดช้า ๆ ให้จอนห์เข้าใจด้วยความขบขันลูกชายคนเล็กของนาง
“แม่ อ่าาา โหยยย ไม่เข้าข้างกันเลย” บางเรียวบางเม้มเข้าอย่างเด็กขี้งอน ทำให้แม่และผู้มาเยือนอดยิ้มด้วยความเอ็นดูไม่ได้
“เอ่อ คุณนายฮันครับ ผมซื้อของมาฝากนะครับ”
“เกรงใจจังเลยค่ะคุณจอนห์”
“อย่าเกรงใจเลยครับ ผมต้องขอบคุณครอบครัวคุณมากกว่าที่เคยช่วยเหลือผมไว้” ชายหนุ่มกล่าวจากใจจริง
“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ จริงไหม จีแท” คนเป็นแม่หันไปถามลูกชาย
“งั้นมั๊ง”
“อืม แม่ว่าเราเข้าไปนั่งข้างในดีกว่านะคะ เดี๋ยวจีซบก็คงมาแล้ว”
“คุณจีซบไปไหนเหรอครับ” จอนห์ถามถึงคนที่ไม่อยู่
“อ่อ เค้าไปส่งเพื่อนที่สถานีรถไฟหน่ะค่ะ เดี๋ยวก็คงมาถึง นั่งก่อนสิคะ จีแทไปเอาน้ำมาให้คุณจอนห์สิลูก”
จีแทเข้าไปในครัว ส่วนจอนห์นั่งลงบนเบาะรองนั่งที่ใช้เป็นโต๊ะรับแขกในบ้านเล็ก ๆ หลังนี้
 “ครับ ขอบคุณครับ บ้านคุณนายฮันนี่สวยจังเลยนะครับ”
“ค่ะ เราอยู่กันแบบแม่ ๆ ลูก ๆ หน่ะค่ะ” คุณนายฮันพยายามพูดช้า ๆ เพื่อให้จอนห์เข้าใจ
“อ่อ ครับ”
“อ่าว จีซบกลับมาแล้ว นี่คุณจอนห์มาหน่ะลูก”
“สวัสดีครับคุณจอนห์”
“สวัสดีครับคุณจีซบ”
“ไม่ได้เจอนานเลยนะครับ สบายดีนะครับ”
“ครับ” ฝรั่งตอบรับ
“อ่ะ น้ำมาแล้ว” จีแท ยื่นแก้วน้ำให้ฝรั่ง
“ขอบคุณครับ”
“เห็นจีแทบ่นให้แม่ฟังบ่อย ๆ ว่า ยูเอ็นส่งจดหมายรับเด็กฝึกงานมาให้เค้า ทั้ง ๆ ที่เค้าไม่ได้สมัครคุณพอจะทราบไหมคะว่าเพราะอะไร” คุณนายฮันถามจอนห์โดยให้จีซบเป็นคนแปลให้
“อืม ผมก็ไม่ทราบเหมือนกันหน่ะครับ คงเป็นเรื่องของภายในส่วนของฝ่ายบุคคลครับ” จอนห์พยายามตอบโดยไม่ใช้ภาษาอังกฤษ
“อืม งานที่คุณจอนห์ทำนี่อยู่ฝ่ายไหนเหรอครับ” จีซบเป็นคนถามขึ้นมาบ้าง
“อ่อ ผมทำแผนก เอ่อ เรียกว่าอะไรหน่ะ อ่อ สารนิเทศอ่ะครับ”
“ถ้ายังไงเจอจีแทที่ที่ทำงานแม่ก็ฝากด้วยนะคะ”
“ครับ ได้เลยครับ เดี๋ยวผมขอตัวกลับเลยนะครับ” จอนห์ยิ้มอย่างยินดี
“อย่าเพิ่งกลับเลยค่ะ รอทานข้าวฝีมือแม่ก่อนสิคะ”
“เกรงใจจังเลยครับ”
“อย่าเกรงใจเลยค่ะ นาน ๆ ทีมีคนต่างชาติมาบ้านอย่างนี้ก็ดีเหมือนกันเนอะลูก” คุณยุนนากล่าวอย่างตื่นเต้น
“ครับ ขอบคุณคุณนายฮันมากครับ”

[น้ำพริกแมงดา]

ตอนที่ 9 วันอาทิตย์ของเรา

หลังจากเช้าวันเสาร์ที่เขาเห็นจุงแจมารับจีซบที่หน้าอพาตเม้นท์ ทำให้วันทั้งวันเขากระวนกระวายและหงุดหงิดเป็นอย่างมาก ที่จู่ ๆ มีมือดีมาแย่งสิ่งที่เขาเฝ้าทะนุถนอมดูแลไว้เป็นอย่างดี เขาได้แต่ตั้งทำถามว่าแต่ในใจของฮยอนแจนอกเหนือจากนั้นเขาได้แต่ถามตัวเองว่า  แล้วทำไมจีซบถึงไม่ได้บอกเขาเลยนะว่ามีนัดอะไรกับจุงแจ แล้วจีซบทำแบบนี้หมายความว่ายังไงกัน?
จีซบคบเขาเพื่อเลือกงั้นเหรอ?
แล้วตกลงเต็มใจจีซบคบกับเขาหรือยัง?
แล้วจีซบคิดอะไรกับเขาเหมือนที่เขาคิดหรือเปล่า?
แล้วที่สำคัญ จีซบรู้หรือเปล่าว่าเขาชอบจีซบ?
  เขาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่า ที่ผ่านมาทั้งหมด เขาเพียงแต่ดูแลจีซบเท่านั้น เท่านี้ก็น่าจะพอแล้วมั๊งสำหรับการแสดงออกว่า เขารักจีซบมากแค่ไหน
แต่ประสบการณ์ความรักที่สอนเขามา มันบอกว่า เขาต้องบอกความในใจอย่างเป็นทางการให้จีซบรู้เสียที
“เอาล่ะวะ พรุ่งนี้เป็นไงเป็นกัน”

“ฮัลโหล จีซบครับ” ฮยอนแจกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์อย่างตื่นเต้น เขารีบตื่นแต่เช้า เพราะเขาไม่แน่ใจว่าวันนี้จีซบจะมีนัดกับใครอีกหรือเปล่า
“ครับ”
“วันนี้จีซบอยู่บ้านหรือเปล่าครับ”
“อ่อ ใช่ครับ วันนี้ผมอยู่บ้าน ฮยอนแจมีอะไรเหรอครับ”
“ผมขอไปหาจีซบที่บ้านได้ไหมครับ”
“ครับ มาสิครับ ฮยอนแจมีอะไรเหรอครับ”
“อืม ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกหน่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอครับ บอกตอนนี้ไม่ได้เหรอ”
“อืม ผมอยากบอกกับจีซบ เอ่อ เอาเป็นว่า เดี๋ยวผมไปหาที่บ้านนะครับ เจอกันครับ”
“ครับ หวัดดีครับ”

ฮยอนแจ ออกจากที่พักด้วยอาการกระวนกระวาย และตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก นี่เขากำลังจะทำสิ่งที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งในชีวิตรักของเขาเลยใช่ไหม ตอนนี้เขาตื่นเต้นปนเปกันไป เขากลัวว่าใครสักคน จุงแจ หรือ คังจินโฮ มาตัดหน้าบอกรักจีซบเขาไปซะก่อน และอีกอย่าง เขากลัวว่าจีซบจะไม่รับรักเขาหน่ะสิ คนที่มีแต่ตัวอย่างเขา จะไปสู้อะไรกับสองคนนั้นได้ ยิ่งคิดเขายิ่งหวาดกลัวลึก ๆ ในใจ

[น้ำพริกแมงดา]

“ฮัลโหล จีซบครับ” ฮยอนแจกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์อย่างตื่นเต้น เขารีบตื่นแต่เช้า เพราะเขาไม่แน่ใจว่าวันนี้จีซบจะมีนัดกับใครอีกหรือเปล่า
“ครับ”
“วันนี้จีซบอยู่บ้านหรือเปล่าครับ”
“อ่อ ใช่ครับ วันนี้ผมอยู่บ้าน ฮยอนแจมีอะไรเหรอครับ”
“ผมขอไปหาจีซบที่บ้านได้ไหมครับ”
“ครับ มาสิครับ ฮยอนแจมีอะไรเหรอครับ”
“อืม ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกหน่ะ”
“เรื่องอะไรเหรอครับ บอกตอนนี้ไม่ได้เหรอ”
“อืม ผมอยากบอกกับจีซบ เอ่อ เอาเป็นว่า เดี๋ยวผมไปหาที่บ้านนะครับ เจอกันครับ”
“ครับ หวัดดีครับ”

ฮยอนแจ ออกจากที่พักด้วยอาการกระวนกระวาย และตื่นเต้นอย่างบอกไม่ถูก นี่เขากำลังจะทำสิ่งที่สำคัญอีกอย่างหนึ่งในชีวิตรักของเขาเลยใช่ไหม ตอนนี้เขาตื่นเต้นปนเปกันไป เขากลัวว่าใครสักคน จุงแจ หรือ คังจินโฮ มาตัดหน้าบอกรักจีซบเขาไปซะก่อน และอีกอย่าง เขากลัวว่าจีซบจะไม่รับรักเขาหน่ะสิ คนที่มีแต่ตัวอย่างเขา จะไปสู้อะไรกับสองคนนั้นได้ ยิ่งคิดเขายิ่งหวาดกลัวลึก ๆ ในใจ

     “สวัสดีครับคุณแม่”
“หวัดดีจ้ะฮยอนแจ มาหาจีซบเหรอจ๊ะ” คุณยุนนายิ้มทักทายเพื่อนลูกชาย
“ครับ แล้วคุณแม่ทำอะไรอยู่ครับนี่”
“อ่อ เมื่อกี๊แม่เพิ่งถูบ้านเสร็จหน่ะจ่ะ เมื่อวันก่อนแม่ขอบคุณอีกครั้งนะ มา ฮยอนแจเข้ามาข้างในบ้านก่อนดีกว่านะจ๊ะ”
“อ่อ ครับ ขอบคุณมากครับ”
 ฮยอนแจตามหลังคุณยุนนาเข้ามาภายในบ้าน เขาคลายความรู้สึกทั้งหมดระหว่างเดินทางมาบ้าง เมื่อเจอการต้อนรับที่เป็นมิตรของแม่จีซบ
“จีซบ ฮยอนแจมาหาลูกหน่ะจ้ะ” คุณยุนนาพลางเรียกลูกชายที่อยู่ในครัว
“ครับแม่” จีซบในชุดเสื้อยืดกางเกงวอร์ม ผูกผ้ากันเปื้อนสีชมพูอ่อน เดินออกมาจากครัว
“หวัดดีครับจีซบ” ฮยอนแจถึงกับอมยิ้มอย่างถูกใจเมื่อเห็นความน่ารักไปอีกแบบของจีซบ
“ครับ เอ่อ ฮยอนแจ ขอบคุณอีกครั้งนะครับที่ดูแลเราเมื่อวันก่อน”
“เล็กน้อยครับ”
“เอ่อ แม่ขอตัวก่อนนะจ๊ะ ให้หนุ่ม ๆ คุยกันตามสบายนะ”
“ขอบคุณครับ” ฮยอนแจกล่าวกับคุณยุนนา ที่ลุกออกไปจากห้อง
“เอ่อ จีซบครับ ถามจริง ๆ นะครับ”
“ครับ”
“จีซบมีแฟนหรือยังครับ”
“เอ่อ คือ”
“แล้วจุงแจเค้าเป็นอะไรกับจีซบครับ แล้ววันนั้นเขามารับจีซบได้ไง”
“คือ ...ฮยอนแจ ฟังเรานะ เรายังไม่มีใครและอีกอย่างจุงแจก็เป็นเพื่อนเราเฉย ๆ”
“แล้ววันนั้นจุงแจมารับคุณได้ไงครับ”
“แม่ให้จุงแจไปรับจีซบเองหล่ะจ้ะ” คุณยุนนาเดินออกมาจากห้องครัวพร้อมถาดเครื่องดื่ม
“อ่อ ครับ คุณแม่ครับ คุณแม่นั่งด้วยกันตรงนี้หล่ะครับ ผมมีอะไรอยากจะบอกคุณแม่ด้วย”
“จ้ะ ๆ” คุณยุนนานั่งลงตรงข้ามจีซบกับฮยอนแจ
“จีซบครับ คุณก็รู้ใช่ไหมที่ผ่านมา ผมคิดยังไงกับคุณ” ฮยอนแจกล่าวอย่างมั่นใจและมีสติ
“เอ่อ ยังไงเหรอครับ”
“คุณแม่ครับ ผมขออนุญาติบอกว่า ผมชอบลูกชายคุณแม่นะครับ และยิ่งได้รู้จักเค้าแล้ว ผมก็อยากจะบอกว่า ผมรักจีซบครับ ดังนั้น ผมขออนุญาติคบกับลูกชายคุณแม่อย่างเป็นทางการนะครับ”
“เอ่อ ...”คุณยุนนาตกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงอาการไม่พอใจหรืออาการอื่น  ๆ ออกมา
“ฮยอนแจ...” จีซบเองก็ตกใจไม่แพ้กัน
ฮยอนแจจับมือจีซบขึ้นมากุมไว้ จีซบก้มหน้างุดด้วยความเขินอาย
“ทำไมครับ คุณไม่ไว้ใจผมเหรอ หรือคุณ...”
“เอ่อ เปล่าหรอกคือว่า...”
“จีซบ แล้วลูกชอบฮยอนแจหรือเปล่าล่ะ” คุณยุนนาเป็นฝ่ายถามลูกชายบ้าง
“ก็...ก็แม่ล่ะครับ”
“แล้วแต่ลูกสิจ๊ะ แม่รู้นะว่าลูกก็ชอบจีซบเหมือนกัน” คุณยุนนายิ้มน้อย ๆ
“อ่าว ทำไมแม่พูดอย่างนั้นล่ะครับ ผมเป็นลูกชายแม่นะ” จีซบถามแม่ตัวเองอย่างสงสัย
“แม่รู้จ้ะ ว่าลูกแม่เป็นอะไรเพียงแต่ว่าลูกยอมรับใจตัวเองแค่ไหนมากกว่า”
“แล้วแม่ไม่อยากให้ผม เอ่อ มีแฟนเป็นผู้หญิงบ้างเหรอครับ”
“แม่จะไปฝืนลูกได้ไงจ๊ะ ความสุขของแม่ก็คือการเห็นเรามีความสุขนะลูก ว่าไงฮยอนแจเค้ารอคำตอบจากลูกนะ”
“โห ฮยอนแจ นี่แกบุกมาหาจีซบถึงนี่เหรอวะ อ่าว แม่หวัดดีครับ” เสียงแหบห้าวจากจุงแจโผล่มาทักทายจากหน้าประตู
“แล้วมันเรื่องอะไรของแกวะ” ฮยอนแจถึงกับอารมณ์เสียเมื่อเห็นจุงแจโผล่มาขักจังหวะสำคัญแบบนี้
“อ่าว จีซบ ทำไมไปไม่บอกฮยอนแจซะล่ะว่ารู้สึกยังไงกับเค้า” เสียงผู้หญิงคนหนึ่งลอดมาจากข้างหลังจุงแจ เธอเดินออกมาแล้วอ้อมลงนั่งข้าง ๆ จีซบ
“เอ่อ นี่ใครวะจุงแจ” ฮยอนแจเริ่มงงแล้ว
“อ่อ ยุนเฮ แฟนชั้น คบกันมาสักพักแล้ว ยุนเฮเป็นเพื่อนจีซบหน่ะ”
“หวัดดีค่ะ คุณฮยอนแจ” ยุนเฮทักทายฮยอนแจ “ว่าไงจีซบ บอกฮยอนแจไปสิ ว่าแกรู้สึกยังไงกับเค้า” พลางหันไปบอกกับเพื่อนรัก
 “อืม ...”
ทุกคนในห้องต่างก็ลุ้นไม่แพ้ฮยอนแจ โดยเฉพาะคุณยุนนา ที่ลุ้นลูกชายตัวเองสุดฤทธิ์
“อืม ก็ รู้สึกดีอ่ะครับ ก็คงรู้สึกเหมือนฮยอนแจล่ะครับ”
ทุกคนในห้องทำหน้าโล่งใจที่จีซบยอมเปิดเผยความรู้สึกขึ้นมาได้
“แต่...”
“แต่อะไรเหรอครับ”ฮยอนแจเล่มลุ้นรอบรอง
“แม่จะว่าอะไรไหมครับ ถ้าเรารู้สึกเหมือนกันอย่างที่บอก”
“แม่จะว่าอะไรลูกล่ะ เด็กโง่ แม่ดีใจซะอีกที่ลูกตัดสินใจอย่างนี้”
“ทำไมอ่ะครับ” ฮยอนแจเริ่มสงสัย
“ไม่รู้สิจ๊ะ แม่รู้สึกถูกชะตากับเราอย่างบอกไม่ถูกนะ และแม่ก็รู้สึกไว้ใจที่ให้เราดูแลจีซบ โดยที่แม่ก็สงสัยตัวเองเหมือนกันที่ยอมยกลูกให้คนอื่นได้อย่างไร เหอะ ๆๆ”
“คุณแม่ครับ ผมขอเรียนกับคุณแม่นะครับว่า ถึงแม้ว่าผมจะไม่มีอะไรติดตัว แต่ผมสัญญาว่าผมจะดูแลจีซบให้ดีที่สุดและให้จีซบมีความสุขที่สุดครับ”
“ฮิ้ววววววว” จุงแจกับยุนเฮ ร่วมยินดีด้วย
“ฮิ้วอะไร แล้วนี่มึงทำไมบอกกูว่าชอบจีซบวะ” ฮยอนแจขอเคลียร์กับจุงแจ
“อ่าว ถ้ากูไม่บอกอย่างนั้นมึงก็คงไม่รีบมาบอกจีซบอย่างนี้หรอกว่ะ ฮ่า ๆๆ”
“คือ เราเป็นต้นคิดเองหล่ะ อย่าโทษจุงแจเลย” หญิงสาวยกมือสารภาพอย่างจ๋อย ๆ
“อ่อ ร้ายนักนะจุงแจ” ฮยอนแจกล่าวอย่างคาดโทษ
“อืม จีซบเป็นเพื่อนพวกเรานี่นา เราต้องช่วยกันสแกนคนที่จะมาเป็นแฟนเพื่อนเราให้ดีสิ”ยุนเฮกล่าว
“อืม นะ เราขอโทษนะฮยอนแจ”จีซบกล่าว
“ไม่เป็นไรสำหรับจีซบครับ แต่ไอ้จุงแจนี่มันน่าเตะจริง ๆ”
“โถ งอน ๆๆๆ นะเอ็ง” จุงแจยังยียวนไม่หาย
“อืม แม่ว่า เราไปดูในครัวกันดีกว่าไหมจ๊ะ จุงแจ ยุนเฮ ปล่อยให้คู่รักเค้าคุยกันดีกว่านะ” คุณยุนนาเห็นว่าสองคนนี้เริ่มป่วนจึงพาผู้ช่วยเข้าไปในครัว
“ครับแม่ ไปก่อนนะเว้ย อย่าทำอะไรจีซบล่ะ” จุงแจมิวายกวนส่งท้าย
“เออ”

   เมื่อคุณยุนนาพาตัวป่วนออกไป ทั้งสองก็ได้แต่มองตากัน จับมือกัน เหมือนจะบอกว่า ความในใจของอื่น ๆ ทั้งสองคน ไม่ต้องถ่ายทอดทางคำพูดไปมากกว่านี้เลย ฮยอนแจส่งสายตาจริงใจและเต็มเปี่ยมไปด้วยความรักให้กับจีซบ และจีซบเองก็ยอมรับแววตาคู่นั้นด้วยแววตาที่มั่นใจในตัวผู้ชายคนที่กุมมือของตนเช่นกัน อย่างน้อยจีซบก็มั่นใจแล้วว่าความรักของเขาอยู่สายตาของเพื่อนสนิทและอยู่ในความเต็มใจของครอบครัว















มาโพสต่แล้วค่ะ ขอบคุณสำหรับทุก ๆ คอมเม้นต์และกำลังใจนะคะ

[น้ำพริกแมงดา]

มาต่อแล้วค่ะ ....


ตอนที่ 10 ตำแหน่งใหม่

“คุณแซนดี้ เชิญพบผมในห้องด้วยครับ” คังจินโฮยกหูโทรศัพท์ไปถึงเลขาหน้าห้อง และหล่อนก็เข้ามาเกือบทันที
“ค่ะ เจ้านาย มีอะไรคะ”
“คุณแซนดี้ คุณคิดว่าเงินเดือนที่ผมจ้างคุณนี้น้อยไปไหม”
“ไม่นี่คะ เจ้านายมีอะไรเหรอคะ” หญิงสาวเริ่มไม่เข้าใจ
“คือ เพื่อนผม ชอยแทยัง ยังหาเลขาไม่ได้ ผมก็เลยเสนอให้คุณไปเป็นเลขาของเพื่อนผม ในเงินเดือนที่สูงกว่านี้ คุณสนใจไหม”
“หา เลขาคุณชอยแทยังเหรอคะ จะดีเหรอคะ” หญิงสาวนึกถึงหนุ่มหล่ออีกคนหนึ่งซึ่งเป็นลูกชายเจ้าของบริษัทผลิตเครื่องจักรรายใหญ่ของเกาหลี ที่สำคัญมีข่าวลือว่าชอยแทยังยังโสด อยู่
“อืม คุณคิดดูนะแซนดี้ ตำแหน่งเลขาของแทยังหน่ะ ไม่ได้ได้มาง่าย ๆ นะ สาว  ๆ เกือบทั้งโซลเลยมั๊งที่อยากได้ตำแหน่งนี้ อืม ถ้าคุณไม่สนใจก็ตามใจ”
“เอ่อ สนใจค่ะ สนใจสนใจ” หญิงสาวละล่ำละลักกล่าว เพราะราชรถมคันหรูกำลังาจะมาเกยหน้าตักหล่อนแล้ว
“ครับ งั้น อาทิตย์หน้าคุณไปเริ่มงานใหม่กับบริษัทยองซาได้เลยครับ”
“เร็วไปไหมคะ เจ้านาย”
“ไม่หรอกครับ ไอ้แทยังมันบอกว่าอยากได้ด่วนที่สุดและต้องเป็นเลขาที่เก่งที่สุดเท่านั้น ผมเลยคิดว่าคุณเท่านั้นที่เหมาะกับตำแหน่งนี้ของแทยังครับ”
“ค่ะ ขอบคุณเจ้านายมากนะคะ” หญิงสาวยิ้มรับ แต่ก็ยังงงกับชีวิตของตนเอง ขณะที่เดินออกไปจากห้องทำงานของเจ้านายตนเอง
   ชายหนุ่มยิ้มหวานขณะที่หญิงสาวเดินออกไปจากห้องทำงานของตน เขาพลางนึกถึงเลขาคนใหม่ที่เขาหมายตาไว้  ถึงแม้เขาเช็กจากฝ่ายบุคคลแล้วว่าคนนี้ไม่ได้มีประสบการณ์การทำงานทางด้านเลขา แต่เขามีเหตุผลส่วนตัวมากมายที่จะให้คนคนนี้เป็นเลขาคนใหม่ของเขา
“คุณโซครับ พบผมด่วนที่ห้องทำงาน” คังจินโฮกดเครื่องตอบไปยังฝ่ายบัญชีแทบจะทันที

...........................................................................

“ผมเหรอครับหัวหน้า” จีซบถึงกับตั้งตัวไม่ติดเมื่อได้คำสั่งใหม่จากหัวหน้าสาวว่าคังจินโฮย้ายตำแหน่งของเขาไปเป็นเลขานุการส่วนตัว
“ใช่” หญิงสาวตอบเรียบ ๆ แต่แววตานั้นฉายแววยินดี
“ผมจะทำได้เหรอครับ”
“เรื่องนี้ไม่ต้องเป็นห่วงจ้ะ ทางโน้นเขาให้เธอไปเรียนคอสเลขาเพิ่มเติมแล้ว พรุ่งนี้ไปเรียนได้เลย เงินเดือนรับตามเดิม”
“มันจะดีเหรอครับ” จีซบเริ่มกังวล
“อย่ากลัวไปเลยนะ โอกาศดี ๆ อย่างนี้ไม่ได้มีง่าย ๆ นะจีซบ เชื่อชั้นสิ เธอต้องทำได้”
“ขอบคุณครับ” ชายหนุ่มยิ้มรับ แต่แววตานั้นฉายแววกังวลอย่างชัดเจน

   ตกเย็น จีซบเดินมาข้างหน้าบริษัทท่ามกลางความเร่งรีบและวุ่นวาย โดยมีฮยอนแจส่งยิ้มอบอุ่นอยู่ที่หน้าบริษัท รอไปส่งที่บ้านด้วยความเต็มใจ จีซบรู้สึกดีที่เห็นฮยอนแจมายืนรอเขาอย่างนี้ ทำให้เขาคลายความกังวลเรื่องตำแหน่งใหม่ของเขาไม่มากก็น้อย เขาพลางคิดว่า นี่ถ้าฮยอนแจรู้เรื่องคังจินโฮย้ายเขาไปเป็นเลขาส่วนตัวแล้ว ฮยอนแจจะว่าไงและคิดยังไงมั่งน้า เพราะเขาก็รู้อยู่ว่าคังจินโฮคิดยังไงกับจีซบ

“โหยย หวานเชียวนะมึง” จุงแจที่เดินตามออกมาเอ่ยปากแซว
“อืม แน่นอน แฟนกูน่ารัก ฮ่า ๆๆๆ”  ฮยอนแจก็ไม่ยอมแพ้เช่นกัน
“กลับก่อนนะจุงแจ นายก็กลับบ้านดี ๆ นะ เดี๋ยวไปไหนต่อเนี่ยะ” จีซบเอ่ยปากถามคนเป็นเพื่อน
“อ่อ ไปรับยุนเฮหน่ะ ไม่อยากแพ้ความหวานของคู่ไอ้ฮยอนแจมัน อิอิ”
“เออ ไปไหนก็ไป บรรยากาศจะได้ปลอดโปร่ง จริงมั๊ย ที่รัก”ฮยอนแจตาหวานกล่าวพร้อมกับจับมือของจีซบ
“อายเค้า...” คนถูกจับมือก้มหน้าต่ำ สองแก้มแดงระเรื่อขึ้นมาทันที
“ไปล่ะ เดี๋ยวกูเป็นเบาหวานซะก่อน” จุงแจขอตัวกลับไปจริง ๆ
“อืม กลับกันเถอะที่รัก” ฮยอนแจกล่าว
“เดี๋ยวใครได้ยินหรอก” จีซบหันซ้ายหันขวาด้วยความกังวล
“หืม จะอายอะไรล่ะ ช่างเค้าสิ เรารักกันนี่น่า ป่ะ เดี๋ยวจีแทรอ” ฮยอนแจตัดบท เพราะเย็นนี้เขานัดกันกลับบ้านกับจีแทน้องชายจีซบด้วย เนื่องจากจีแทรบเร้าจีซบให้พาฮยอนแจมาเล่าเรื่องเมื่อวานให้ฟัง หึหึ นี่ถ้าน้องชายเขารู้เรื่องตำแหน่งใหม่ของเขาอีกคน คงต้องตกใจไม่แพ้ฮยอนแจแน่ ๆ เลย

ภาพของฮยอนแจที่มารอจีซบนั้น ถูกแอบมองจากอาคารชั้นสองโดยลูกชายท่านประธาน  ภาพที่ฮยอนแจกับมือและมองตากับจีซบนั้น ทำให้คังจินโฮถึงกับอยากให้จีซบมาเป็นเลขาส่วนตัวยิ่งเร็วเท่าไหร่ยิ่งดี  ที่เขาทำไปโดยใช้สิทธิของเจ้านายเพราะอยากใกล้ชิดจีซบอย่างไร้คำครหาแล้ว และเขาคิดว่า วิธีของเขายังทำให้เจ้าตัวปฎิเสธไม่ออกโดยที่การเป็นเลขาของเขา เขาจะได้กันจีซบให้ห่างจากฮยอนแจอย่างแนบเนียน และสุดท้าย เขาเองก็คือจนที่ได้จีซบไปครอบครอง
ชายหนุ่มมองคนหน้าหวานที่ยิ้มเขินอายกับหนุ่มในเสื้อชอปอย่างหมายมาด แววตาของเขาแฝงไปด้วยความต้องการอย่างเต็มเปี่ยม
“จีซบ  คุณต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น!!”

.....................................................................

“เฮ้ย จินโฮ เป็นไงมั่งวะเรื่องเลขา” ชอยแทยังกล่าวขณะที่ทั้งสองออกไปไดร์ฟกอล์ฟหลังเลิกงาน
“เรียบร้อย พอชั้นบอกว่ามีแต่คนอยากจะแย่งตำแหน่งเลขาแก เท่านั้นหล่ะ แซนดี้ถึงกับรีบคว้าไว้เลย” คังจินโฮในชุดสำลองแบรนด์หรูหันมาคุยกับเพื่อนที่หน้าตาดีไม่แพ้กัน
“อืม แกนี่ทุ่มทุ่นน่าดูเลยนะจินโฮ กับการจีบคุณจีซบเนี่ยะ ถึงขณะพยายามเขี่ยเลขาตัวเองให้ชั้นเนี่ย” หนุ่มหล่อในชุดเสื้อโปโลสีเชียวอ่อนหันมาถามหลังจากออกแรงหวดลูกกอล์ฟ เขารู้เรื่องจินโฮกับจีซบเป็นอย่างดี เพราะว่าเขาคือเพื่อนสนิทที่สุดตั้งแต่เรียนประถมของคังจินโฮ
“แน่นอน คนอย่างชั้นถ้าชอบใครแล้วไม่ปล่อยให้หลุดมือง่าย ๆ หรอก” ร่างสูงสง่าบอกอย่างหมายมาด
“แกทำไปขนาดนี้ แล้วแกไม่กลัวพ่อกับแม่แกว่าเอาเหรอวะจินโฮ” คนหน้าตี๋ที่ผิวขาวใสเริ่มแดงจากการออกกำลังกายถามด้วยความสงสัย
 ชายหนุ่มหน้าคมเข้มที่กำลังตั้งวงสวิง ถึงกับหยุดชะงัก ก่อนตอบเพื่อนรัก
“เอาไว้ชั้นพร้อมแล้วชั้นจะบอก” แล้วค่อยใช้แท่งไทเทเนี่ยมหวดลูกกอล์ฟอย่างระบายอารมณ์ที่กดดัน
    แทยังพูดถึงตรงนี้ขึ้นมาทำให้จินโฮเองอดกลัวไม่ได้ เพราะในสังคมเกาหลีเรื่องชายรักชายยังเป็นที่ต่อต้านอยู่มาก แล้วยิ่งเป็นสังคมชนชั้นสูงที่เขาเป็นอยู่นี้การมีคนรักเป็นเพศเดียวกันถือเป็นเรื่องที่น่าอับอายอีกเรื่องหนึ่งเลยทีเดียว
“จินโฮ แกต้องถามตัวเองให้แน่ใจนะว่าแกพร้อมแล้วสำหรับทุกอย่าง” แทยังกล่าวขณะนั่งพักพลางใช้ผ้าเย็นเช็ดหน้า
“อืม สำหรับตอนนี้นะ ชั้นยอมทุกอย่างที่ให้จีซบมาเป็นของชั้น”
“โหยย เป็นเอามากนะเนี่ยะเพื่อนเรา คุณจีซบต้องน่ารักมาก ๆ แน่เลยว่ะ ถึงทำให้พ่อเสือของเรา ยอมออกมาจากถ้ำเพื่อล่ากวางน้อย ฮ่า ๆๆๆๆ” แทยังแซวเพื่อนรักที่ไม่มีท่าทีสนใจหญิงสาวคนใดเลยตั้งแต่มัธยม
“อืม แน่นอน ทั้งน่ารัก เรียบร้อย ข้าบอกตรง ๆ นะเว้ยถ้าให้ข้าเลือกระหว่างนางงามเกาหลีกับคุณจีซบ ข้าเลือกคุณจีซบอย่างไม่ลังเลเลยว่ะ”
“ขนาดนั้นเลย ชั้นชักอยากเห็นกวางน้อยของแกแล้วล่ะสิ”
“อืม ใช่ ชั้นก็อยากให้แกเห็นเค้าเหมือนกัน ว่าเค้าน่ารักแค่ไหน”
“โอ้โห อย่างนี้มันเข้าทำนองรักแท้ในวัยสามสิบหน่ะสิครับท่านประธานน้อย” คนผิวขาวกว่าตบเข่าฉาด
“อืม ก็คงเป็นอย่างนั้นละมั๊ง ข้าบอกตรง ๆ นะเว้ย ข้ารู้สึกว่าอยากเห็นคุณจีซบตลอดเวลา และข้าก็ไม่ชอบที่คุณจีซบเค้ากลับบ้านกับพนักงานคนนั้นเลยว่ะ”
“อืม แล้วแกคิดว่าเค้าเป็นแฟนกันหรือเปล่าวะ”
  คำถามนี้ทำเอาคังจินโฮถึงกับคิดมากอยู่เหมือนกัน ยิ่งเห็นท่าทางจากสีหน้าและแววตาของคนทั้งคู่เมื่อเย็นนี้แล้ว เขาตอบตัวเองได้เลยว่า เขาคงต้องตกเป็นจำเลยในการแย่งแฟนของคนอื่นแล้วล่ะสิ
   แต่อีกใจหนึ่งเขาคิดว่าจะกลัวอะไร ในเมื่อเขาก็เป็นต่อผู้ชายคนนั้นในเกือบทุกเรื่องอยู่แล้ว ก็แค่พนักงานธรรมดา จะมีอะไรมาสู้เขาได้ ยิ่งถ้าจีซบมาเป็นเลขาของเขาก็เถอะ ยังไงงานนี้เขาจีซบต้องเป็นของเขาอย่างแน่นอน

................................................................................

   หลังจากที่ทั้งสองออกจากบริษัท ก็ได้นั่งรถไฟได้ดินไปยังเมียงดง เพราะว่าจีซบนัดกับจีแทไว้ที่นี่ เพื่อที่จะได้กลับบ้านพร้อมกัน อีกอย่าง จะได้สะดวกคุยกับฮยอนแจด้วย
   ตลอดทางที่ทั้งสองเดินมาด้วยกันนั้น ฮยอนแจพยายามจับมือของจีซบ แต่จีซบมีท่าทางเขินอายอย่างมาก เลยทำให้ได้แค่เดินใกล้กันมากกว่า แต่ถึงแม้ไม่ได้จับมือกัน แต่ในใจของทั้งสองคนนั้นต่างส่งผ่านความอบอุ่นซึ่งกันและกันมาตลอด
  เป็นสายใยบาง ๆ ที่มองไม่เห็น แต่ก็รู้สึกและสำผัสได้
   ฮยอนแจรู้สึกเป็นสุขที่สุขที่ได้เดินเคียงข้างกับคนที่เขาใฝ่ฝันมาแสนนาน จีซบเองก็รู้สึกอบอุ่นจากการปกป้องดูแลของฮยอนแจเช่นกัน
 
“แหม พี่ชายเราไม่ค่อยเลยนะ” น้องชายจอมซนออกปากแซวเมื่อเห็นทั้งสองเดินเข้ามาในร้านกาแฟเล็ก ๆ ในเมียงดง
“บ้าน่า” จีซบเองก็ออกอาการเขิน
“เมื่อวานเนี่ยะไม่อยู่บ้านเลยอดเป็นพยานสำคัญเลย แต่จากที่แม่กับพี่ยุนเฮเล่าให้ฟังนี่ก็น่าจะพอแล้วมั๊ง หุหุ”
“ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกครับ” ฮยอนแจออกตัว
“เอาล่ะครับ เข้าเรื่อง พี่ฮยอนแจครับ ทำไมถึงชอบพี่ชายผมล่ะ” คนช่างสงสัยเริ่มถามคำถามแรก
“ก็ เอ่อ ...” ชายหนุ่มเริ่มเรียบเรียงไม่ถูก
“บ้าน่า”
“ก็ ชอบอ่ะครับ น้องเคยชอบใครป่ะล่ะ ก็นั่นหล่ะ” ฮยอนแจพยายามยกตัวอย่าง
“อืม ครับ แล้วพี่เคยชอบผู้ชายมาก่อนป่ะเนี่ยะ”
“ไม่เคยครับ”
“อ่าวเหรอ นั่นไง ผมถึงได้ถามว่ามาชอบพี่จีซบได้ไงอ่ะ” น้องชายเริ่มซักมากขึ้น
“จีแท..” พี่ชายเริ่มปรามน้องชายที่เริ่มถามมากขึ้น
“ก็ พี่ประทับใจอ่ะครับ พี่ว่าพี่จีซบน่ารักดี ดูเป็นคนใจดีอ่ะครับ” ฮยอนแจพยายามเรียบเรียงไปตามความรู้สึก ทำเอาคนข้าง ๆ ถึงกับอายม้วนไปทันที
“อืม..” น้องชายคนอายถึงกับกรุ่นคิด
“แล้วพี่จีซบล่ะ ต้องตอบนะ ไม่ตอบฟ้องแม่”
“อ่าว ไงงั้นล่ะ อืม จะให้พี่ตอบจริง ๆ หน่ะเหรอ ก็พี่ก็รู้สึกดีนะที่พี่ฮยอนแจเค้าดูแลและก็เป็นห่วงพี่อ่ะ” จีซบตอบพร้อมกับมองตาของฮยอนแจ ทำให้เหมือนกับว่า ทั้งโลกนี้มีแค่เราสองคน
“พอ ๆๆๆ ไม่ผมไม่อยากเป็นหมาหัวเน่านะ” จีแทเริ่มรู้สึกว่าตัวเองหลุดจากโลกของพี่ชายจึงกล่าวตัดบท แต่ยิ่งมองพี่ชายตนเองกับแฟนหนุ่มของเขาแล้ว จีแทก็อดคิดไม่ได้ว่า สองคนนี้จะเจอบททดสอบอะไรต่อไปสำหรับเส้นทางความรักของทั้งคู่

[น้ำพริกแมงดา]

ตอนที่ 11 อยู่ใกล้แต่ไกลห่าง

   “หา! เลขาของคังจินโฮเหรอ” สองเสียงจากคนรักและน้องชายของจีซบลั่นออกมาพร้อมกันเมื่อจีซบบอกเรื่องที่ว่าตัวเขากำลังจะไปทำงานในตำแหน่งเลขาของคังจินโฮ
“ทำไมอ่ะจีซบ” ฮยอนแจหันมาถามคนข้าง ๆ ด้วยสายตาคาดคั้น
“อยู่ดี ๆ ผมก็ได้คำสั่งเลื่อนตำแหน่งจากเจ้านายหน่ะ
“แล้วทีนี้ทำไงเนี่ยะ” จีแทถามขณะที่ยกกาแฟร้อนขึ้นจิบ
“ก็คงต้องเป็นไปตามนั้นอ่ะ พี่ปฏิเสทไม่ได้” จีซบบอกทุกคนอย่างจนใจ
“โหยย นายคนนี้เค้าท่าทางจะชอบพี่จีซบจริง ๆ แฮะ อุ๊ย!โทษค๊าบบ” จีแทโพล่งขึ้นมาแต่ต้องมาสะดุดกับสายตาดุ ๆ ของฮยอนแจที่ท่าทางไม่พอใจเป็นอย่างมาก
“แต่พี่มีฮยอนแจอยู่แล้วนี่นา ใครจะทำไม” แก้มใส ๆ หันไปมองฮยอนแจอย่างจริงจังและให้สัญญาว่าอย่าเป็นกังวล ฮยอนแจค่อยคลายสีหน้าคร่ำเคร่งลงมาได้บ้าง
“หมายความว่าผมก็เจอคุณน้อยลงใช่ไหม”
“อืม ฮยอนแจอย่าคิดมากสิ แค่เราไม่ได้เจอกันไม่ได้หมายความว่าเราไม่ได้รู้สึกดี ๆ ต่อกันสักหน่อย อย่าคิดมากสิครับ”  จีซบปลอบโยน และอมยิ้มกับแฟนหนุ่มตัวหนา ใครจะไปเชื่อว่าหนุ่มตัวใหญ่จะขี้น้อยใจได้ขนาดนี้
“จะไม่ให้คิดมากได้ไงอ่ะ เนื้อเข้าปากเสือซะขนาดนี้”
“ฮยอนแจ เราเป็นแฟนกันนะ ผมเชื่อใจคุณแล้ว คุณเชื่อใจผมเถอะนะ”
“อ่าครับ ที่รัก แล้วเริ่มงานเมื่อไหร่เนี่ยะ”
“คงจะเป็นวันจันทร์หน้าอ่ะ แต่ยังไงสัปดาห์นี้ผมก็ต้องไปเรียนการเป็นเลขาที่บริษัทอยู่ดี”
        ฮยอนแจพยักหน้ารับคำอย่างเลี่ยงไม่ได้  นี่หมายความว่าถึงแม้เขากับจีซบจะทำงานที่เดียวกัน มีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกว่าเมื่อก่อน แต่เขากลับต้องไกลห่างจีซบมากกว่าเดิม  ยิ่งคิดชายหนุ่มยิ่งกังวล  เขารู้ว่าคังจินโฮคิดยังไงกับจีซบของเขา นี่คงเป็นบทพิสูจน์ความรักของเขาและจีซบที่เขาต้องพาคนรักผ่านพ้นไปให้ได้
.............................................................
หนึ่งสัปดาห์ผ่านไป

     วันนี้คังจินโฮตื่นแต่เช้าเป็นพิเศษ เพราะว่าวันนี้เป็นวันที่จีซบจะมาเริ่มงานตำแหน่งเลขานุการของเขาเป็นวันแรก ตำแหน่งที่ต้องใกล้ชิดเขาตลอดเวลา เขาคิดว่าอาชีพนี้เป็นอาชีพที่หญิงสาวชนชั้นกลางที่มีการศึกษาใฝ่ฝันเพราะว่าเป็นอาชีพที่ต้องใกล้ชิดกับเจ้านายผู้ชายเกือบตลอดเวลา จะเห็นได้ว่าสถิติการสมัครเข้าทำงานตำแหน่งนี้ของบริษัทเขามีอัตราการแข่งขันสูงเป็นพิเศษ  เนื่องจากว่าถ้าหญิงสาวโชคดีอาจจะได้เแต่งงานกับเจ้านายหนุ่มหล่อฐานะดีและเสวยสุขบนกองสมบัติโดยไม่ต้องไต่เต้าเหมือนแต่ก่อน
แต่ครั้งนี้เขากลับเลือกเลขาที่เขาอยากใกล้ชิดมากกว่า และเขาก็หวัง “พิชิตหัวใจ” ของเลขาคนใหม่เหมือนกัน

“อรุณสวัสครับคุณพ่อคุณแม่” จินโฮกล่าวทักทายท่านประธานคังที่นั่งอยู่หัวโต๊ะอาหารสุดหรู
“ไง วันนี้อารมณ์ดีจังเลยนะลูกชาย” ผู้เป็นพ่อละจากการอ่านหนังสือพิมพ์ แล้วสัพยอกลูกชาย
“เหรอครับ”
“ลูกแม่แต่งตัวหล่อจังเลยนะ มีอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า” คุณนายคังถึงกับเอ่ยปากถามลูกชายคนเดียว เพราะสังเกตุจากการแต่งตัวที่วันนี้ดูดีเป็นพิเศษ
“แล้วทุกวันผมไม่หล่อเหรอครับคุณแม่” ชายหนุ่มหลีกเลี่ยงประเด็น โดยการอ้อนแม่แทน
“อืม นี่ได้ข่าวว่าแกเปลี่ยนเลขาเหรอจินโฮ” น้ำเสียงทรงอำนาจของผู้เป็นพ่อถามด้วยความสงสัย
“ครับ ใช่ครับ คือ คุณพ่อจำแทยังได้นะครับ ลูกท่านประธานชอยหน่ะครับ”
“อืม จำได้ ๆ เพื่อนแกหน่ะเหรอ”
“ครับ คือ แทยังเค้าต้องการเลขาที่เก่งและมีประสบการณ์หน่ะครับ และก็อายุยังไม่มากด้วย ผมเลยให้แซนดี้ไปทำงานกับเค้าหน่ะครับ”
“อืม แล้วเลขาคนใหม่แกนี่เป็นใคร” ผู้เป็นพ่อถามต่อ
“อ่อ เป็นผู้ชายหน่ะครับ”
“หือ ผู้ชาย” ผู้เป็นแม่สงสัย
“คือ ผมอยากได้เลขาที่เป็นผู้ชายเพราะว่าผมจะได้ทำงานด้วยง่าย  ๆ ไงครับ อีกอย่างผมไม่อยากมีข่าวกับเลขาสาวๆ หน่ะครับ” จินโฮแก้ตัวอย่างพริ้วไหวเพราะนึกไว้เสมอว่าคนเป็นพ่อต้องถามเขาจนได้
“อืม ดีมาก” และผู้เป็นพ่อก็ยกกาแฟขึ้นจิบ

  ชายหนุ่มขับรถหรูมาถึงบริษัทเร็วกว่าปกติ ในใจนึกตื่นเต้นที่ได้ใกล้ชิดกับจีซบ คนที่เขาหมายปองตั้งแต่วันแรกเจอ เมื่อถึงบริษัทเขาได้แต่รอเวลาแปดโมงครึ่งที่เลขาคนใหม่จะมาถึงหน้าห้องทำงานของเขา

“เจ้านายครับ ผมลีจีซบมารายงานตัวครับ” เสียงจากเครื่องตอบรับโทรศัพท์ส่งสัญญาณเข้ามาในห้องทำงานหรูของคังจินโฮ
“ครับ เชิญเข้ามาได้” คังจินโฮยิ้มอย่างเป็นสุข เพราะว่า วันนี้เป็นวันที่เขารอคอยมานานแล้ว
“ขออนุญาติครับ” มือเรียวบางผลักประตูไม้สีเข้มเข้ามา
“เชิญครับ” ร่างสูงสง่าที่นั่งอยู่หลังโต๊ะทำงานเอ่ยคำอนุญาต
   “ผม ลีจีซบ....”
“อืม ไม่ต้องแนะนำตัวนะครับ เพราะผมรู้จักคุณจีซบแล้ว  อืม คุณจีซบไปเรียนคอสเริ่งรัดมาเจ็ดวันเป็นไงมั่งครับ”
“ขอบคุณครับท่านที่ให้โอกาศผมในตำแหน่งใหม่” คนหน้าหวานค่อนข้างเกร็งเล็กน้อย
“ครับ วันนี้ผมต้องทำอะไรบ้างครับเนี่ยะ” จินโฮถามนัยตาเป็นประกาย
“ก็คือว่า สิบโมงเข้าท่านต้องไปดูงานโรงกลั่นของดงแทออยส์จนถึงเที่ยงพร้อมรับประทานอาหารพร้อมกับผู้บริหารของบริษัทดงแทครับ บ่ายโมงท่านต้องเข้าออฟฟิศในการประชุมประจำเดือนจนถึงเย็น ส่วน....”
“ตอนเย็นผมมีนัดทานข้าวกับคุณที่ซอกังพัลกยอง..” ท่านประธานน้อยกล่าวรวบรัดตัดความ
“เอ่อ คือ ...”
“ห้ามปฎิเสทครับ”
“ครับ”
“เช้านี้ผมอยากดื่มกาแฟจังเลย คุณซอนซาเค้าสอนคุณหมดแล้วใช่ไหมว่าผมชอบกาแฟแบบไหน แต่ผมอยากกินกาแฟแบบที่คุณชอบกินมากกว่า ไปชงมาให้ผมหน่อยได้ไหมครับ” คังจินโฮหมายถึงคนเก่าแก่ของบริษัทที่เป็นคนอบรมจีซบก่อนหน้านี้ โดยกาแฟสูตรโปรดของคังจินโฮคือกาแฟล้วน ๆ ไม่ใส่น้ำตาลและครีมเทียมเลย
“จะดีเหรอครับเจ้านาย เพราะผมไม่ดื่มกาแฟ” จีซบกล่าวอย่างเกรง ๆ
“เหรอครับ อืม งั้นเอาเป็น อะไรก็ได้ที่คุณจีซบอยากให้ผมดื่มละกัน” ชายหนุ่มกล่าวอย่างเอาใจ
“ครับ” จีซบรับคำแล้วถอยออกไปจากห้องทำงานจนสักพัก
“นี่ครับเจ้านาย น้ำแอปเปิ้ล” จีซบส่งแก้วน้ำผลไม้สีเหลืองอำพันให้ผู้เป็นนายดื่ม
“ทำไมเลือกน้ำแอปเปิ้ลล่ะครับ” คังจินโฮทำหน้าสงสัยเสียเต็มประดา
“เพราะว่าน้ำแอปเปิ้ล มีวิตามินเอ ซี และช่วยในการทำงานของสมอง และการทำงานของลำไส้ครับ ทำให้...”
“ครับ ขอบคุณครับ เดี๋ยวคุณไปเตรียมเอกสารที่จะไปโรงกลั่นดงแทได้เลยนะ”
“ครับท่าน”
  หลังจากที่จีซบปิดประตูออกไป จินโฮอมยิ้มมองแก้วน้ำแอปเปิ้ลที่ถืออยู่ นี่ขนาดเป็นเลขายังน่ารักขนาดนี้ แล้วถ้าได้เป็นแฟนจะแสนดีขนาดไหน แล้วเย็นนี้หล่ะ คือโอกาศสำคัญในการทำคะแนนของเขาอีกครั้ง

*ซอกังพัลกยอง คือ ร้านอาหารฝรั่งเศสสุดหรูริมแม่น้ำฮันที่สามมารถมองทิวทัศน์ยามค่ำคืนอย่างสวยงาม

[chalerm]

เป็นกำลังใจครับ

[น้ำพริกแมงดา]

“เที่ยงแล้วอย่าลืมทานข้าวนะครับที่รัก  คิดถึงนะ”  จีซบเปิดโทรศัพท์ฝาพับขึ้นดู เขาอมยิ้มกับมันเล็กน้อย เพราะนี้เป็นข้อความจากฮยอนแจ ที่ยังชอบเตือนเขาเรื่องกินข้าวกลางวันเสมอ ซึ่งตอนนี้เขาได้รับประทานอาหารกับผู้บริหารโรงงานดงแทแล้ว เขาจึงพิมพ์ข้อความกลับไป
“ทานแล้วครับ คุณก็เหมือนกันล่ะ เย็นนี้คุณกลับไปก่อนนะ คิดถึงคุณเหมือนกันครับที่รัก”
“คุณจีซบมีอะไรหรือเปล่าครับ” ผู้เป็นนายถามที่ขับรถอยู่โดยมีจีซบนั่งเคียงข้างกันในรถหรู เขาสังเกตุเห็นเลขามีอาการดีใจเมื่อได้รับข้อความทางโทรศัพท์เมื่อสักครู่นี้ แต่จีซบนั้นพยายามหลบมุมจากเขาให้ได้มากที่สุด
“เปล่าครับ เจ้านายมีอะไรเหรอครับ”
“เปล่าครับ ผมเห็นคุณเงียบไป”
“ขอโทษนะครับ คือ ผมเป็นคนคุยไม่เก่งหน่ะครับเจ้านาย” ชายหนุ่มตอบอย่างซื่อ แฝงความอาย
“ครับ ไม่เป็นไรครับ” คังจินโฮยิ้มแย้มอย่างไม่ถือสา ตาคมนั้นมองหน้าหวานของเลขาคนใหม่อย่างมีความหมาย ถ้าเป็นไปได้ตอนนี้เขาอยากโอบกอดร่างของคนข้าง ๆ ไว้เป็นที่สุด ก่อนที่ความคิดของเขาจะเตลิดไปไกลกว่านั้น เสียงโทรศัพท์มือถือของเขาก็ดังขึ้น
“ครับ” เขากดปุ่มบนเครื่องบลูทูธที่เสียบไว้กับหูรับสาย
“ไงครับพ่อเสือ ตอนนี้อยู่กับกวางน้อยหรือเปล่า” เสียงร่าเริงจากปลายสาย คงจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากชอยแทยัง
“อืม” ชายหนุ่มตอบสั้น ๆ ภายในน้ำเสียงมีหลากหลายความรู้สึก ทั้งเขินอาย ทั้งเคืองเพื่อนรักในใจ ที่มาขัดจังหวะ
“หุหุ เย็นนี้ชั้นขอไปกินข้าวกับแกได้ไหมวะ” แทยังกล่าว
“จะบ้าเหรอ นี่แกคิดไงเนี่ยะ ขัดจังหวะชะมัด”
“โหย จินโฮ นายนี่แย่เลยนะเรื่องจีบหญิงนะ ขั้นแรกเราต้องหาเหตุมาอ้างสิครับ อย่าทำให้กวางน้อยเตลิดสิครับ”
“คุณ.....เอ่อ เค้าไม่ใช่ผู้หญิงนะเว้ย” จินโฮเกือบเผลอเรียกชื่อจีซบ
“ก็เออนั่นหล่ะ นายนี่ไม่ไหวเลย อีกอย่างนะชั้นอยากเจอคุณจีซบตัวจริงด้วยว่ะ จะน่ารักแค่ไหนเชียวว้าา”
“เอาไว้ครั้งหน้าเว้ย ครั้งนี่ข้าขอ เดี๋ยวครั้งหน้าจะพาไปแนะนำให้รู้จักในฐานะแฟนเลย”
“คร๊าบบบ คร๊าบบ ท่านประธานน้อย ขอให้พ่อเสือล่ากวางน้อยสำเร็จนะคร๊าบบ ”  เสียงขบขันจากปลายสายส่งมาอย่างล้อเลียนทำให้คังจินโฮ อดยิ้มไม่ได้ ก่อนจะหันมามองหน้าคนข้าง ๆ อย่างอาย ๆ
“เอ่อ เพื่อนหน่ะครับ” เขาบอกจีซบอย่างเก้อ ๆ
“อ่อ ครับ” จีซบรับคำ
“บ่ายโมงนี้ผมต้องทำอะไรบ้างนะ”
“ครับ เจ้านายต้องเข้าประชุมประจำเดือนครับ”
“อืม ผมลืมไปได้ไงเนี่ยะ” คังจินโฮนึกขึ้นได้ และเขาก็หัวเราะตัวเองเบา ๆ

   ตลอดบ่ายนั้น เขาได้แต่รอคอยให้เวลาการประชุมได้ผ่านพ้นไปเร็ว ๆ  ปกติเขาเป็นคนที่จริงจังในการทำงานมาก ๆ แต่วันนี้เขารู้สึกว่าการประชุมของเขานั้นช่างยาวนานเกินกว่าที่เขาจะรอคอยได้ จิตใจของเขาในตอนนี้อยู่ที่เลขาที่นั่งบันทึกการประชุมอยู่ข้างหลัง นี่เขาเป็นได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือนี่

......................................................................

“ไงวะฮยอนแจ ทำไมทำหน้าหมาหงอยขนาดนั้นเชียววะ” จุงแจสังเกตุเห็นฮยอนแจมีอาการซึมในช่วงบ่าย
“วันนี้จีซบไม่กลับบ้านกับชั้นว่ะ”
“อ่าเหรอ ไมวะ อย่าบอกนะว่า ลูกชายท่านประธานกักตัวไว้”
“คงเป็นงั้นมั๊ง เห็นวันนี้จีซบบอกว่า เย็นนี้ให้ข้ากลับบ้านก่อน เฮ้ออ นี่ขนาดทำงานวันแรกนะเว้ย ยังทำกับแฟนข้าขนาดนี้ ต่อไปมันไม่ย้ายแฟนข้าไปทำงานที่บ้านมันเลยเหรอ”
“เฮ้ยย คิดมากน่าฮยอนแจ แกเชื่อใจจีซบสิวะ ชั้นเชื่อว่าคนอย่างเพื่อนชั้นไม่ใช่คนที่เห็นแก่เงิน ไม่งั้นเค้าจะยอมเป็นแฟนกับแกเหรอวะ คิดมาก ๆๆ ทำงาน เดี๋ยวหัวหน้ามาเฉ่งเอา”
 ฮยอนแจลงมือทำงานต่ออย่างขอไปที ในหัวคิดถึงแต่เรื่องของจีซบ เขาคงต้องทำอะไรสักอย่างเพื่อทำให้คังจินโฮรู้ตัวว่าไม่ควรมายุ่งกับคนมีเจ้าของอีกต่อไป


ตอนที่ 12 

     “คุณจีซบครับ รายการสุดท้ายของวันนี้คือกินข้าวเย็นกับผมที่ซอกังพัลกยองนะครับ” คังจินโฮยิ้มหวานขณะเตือนความจำจีซบจีซบขณะเหลือกันอยู่สองคนในห้องประชุม
“เอ่อ เจ้านายครับ....”
“บอกแล้วไงครับห้ามปฏิเสธ...เป็นการเลี้ยงต้อนรับจากผมไงครับ”
“เอ่อ...”
“ไปกันเถอะครับเดี๋ยวรถติด” คังจินโฮยิ้มให้ก่อนที่จะเดินนำออกไปอย่างแจ่มใส ต่างกับจีซบที่สีหน้ากังวลฉายออกมาอย่างชัดเจน
คังจินโฮเดินนำหน้าจีซบ เขากดลิฟท์ไปยังชั้นB ซึ่งเป็นที่จอดรถ จีซบเดินตามหลังเขามาอย่างไม่มีทางเลือกสำหรับตอนนี้
 
   รถหรูแล่นทะยานออกมาจากตัวอาคาร  จีซบที่นั่งเคียงข้างพยายามกวาดสายตามองหาบางคนอยู่ เมื่อเขามองไปทางซ้ายมือ เขาก็เจอกับฮยอนแจที่ยืนมองเขาอยู่ด้วยสายตาเว้าวอน เขามองตามฮยอนแจด้วยสายตาที่อยากจะบอกว่าขอโทษเช่นกัน
   คังจินโฮกระหยิ่มยิ้มย่องในใจที่ตอนนี้เขาสามารถกันคนหน้าหวานจากพนักงานระดับล่างคนนั้นได้
“คุณจีซบครับ วันนี้ทำงานวันแรกรู้สึกเป็นไงมั่งครับ” คังจินโฮหันมาถามจีซบอย่างอารมณ์ดี
“รู้สึกเป็นเกียรติครับที่ได้รับตำแหน่งนี้” จีซบตอบไปตามมารยาท
“ไม่ใช่อย่างนั้นครับ ตอนนี้เราไม่ได้อยู่ในออฟฟิศแล้วนะ และอีกอย่างเรากำลังจะไปทานอาหารเย็นกันนะครับ เอาความรู้สึกจริง ๆ สิ”
“อืมก็ งานนี้เป็นงานที่ยากพอสมควร ผมจะพยายามครับ” 
“มันไม่ยากหรอกครับคุณจีซบ ถึงแม้คุณทำได้ไม่ดี แต่ผมก็ไม่ไล่คุณออกหรอกครับ” คังจินโฮมองจีซบอย่างมีความหมาย แต่เสียงโทรศัพท์ของจีซบก็ดังขึ้นก่อน จีซบเห็นว่าเป็นสายของใครจึงกดรับอย่างดีใจ
“ครับ ....อืม...ผมก็ไม่รู้เหมืนกันหน่ะ......อ่อ.......ครับ .....เหมือนกัน...บาย” จีซบพูดโทรศัพท์เสียงเบา ๆ อย่างอารมณ์ดี ต่างกับคังจินโฮที่เหมือนจะรู้ว่าใครโทรมา
“คุณจีซบครับ คุณแม่เป็นยังไงมั่ง” เขาพลางถามถึงคุณยุนนา เพราะว่าครั้งนึงเขาเคยไปส่งจีซบถึงบ้านมาแล้ว เลยได้มีโอกาศรู้จักกับคุณยุนนา
“อ่อ แม่สบายดีครับ”
“วันหลังผมขอไปเยี่ยมท่านมั่งนะ”
“ยินดีครับ”
   
   ระหว่างทางไปร้านหรูริมแม่น้ำฮันนั้น คังจินโฮมีอารมณ์ดีเป็นพิเศษ อากาศข้างนอกเริ่มแล้ง ด้วยลมหนาวอ่อน ๆ เพราะเป็นฤดูใบไม้ร่วง  แต่ตอนนี้หัวใจของชายหนุ่มไม่ได้หนาวแล้งเหมือนอากาศข้างนอก เขามองดวงหน้าอ่อนเยาว์นั้นด้วยความเสน่ห์หา นี่เป็นรักแรกของเขา ที่เขาตกหลุมรักใครสักคนอย่างโงหัวไม่ขึ้น
                        และคนที่ไม่เคยแพ้อะไรอย่างเขาจะไม่ยอมแพ้สำหรับจีซบ

[chalerm]

มาเป็นกำลังใจครับ

[momo_2007]

โอว เป็นเรื่องที่ผมไม่ได้เข้ามาอ่านนานมากแล้ว คิดว่าจะไม่มาต่อแล้วนะเนี่ย
ดีใจจังครับ ได้อ่านต่อ แล้วกลับมาต่อใหม่ไวๆนะ

[น้ำพริกแมงดา]

“ฮาโหล พี่ฮยอนแจเหรอฮะ..... อ่าวไหงงั้นอ่ะ ไมปล่อยให้พี่จีซบไปกับนายนั่นอ่าา ...ว้าา.....เอ๊ะหรือจะเอางี้ดี....อืม ๆๆ ครับ หวัดดีฮะ” จีแทรับโทรศัพท์จากฮยอนแจด้วยอาการเซ็ง ๆ ที่รู้ว่าวันนี้พี่ชายตัวเองไม่ได้กลับบ้านมาพร้อมกับฮยอนแจ แต่เรื่องนี้ก็ไม่ใช่เรื่องที่เหนือความคาดหมายของเขานัก เพราะจากที่จีซบเล่าเขาก็พอจะรู้ว่าคังจินโฮชอบพี่ชายตนเองมากแค่ไหน
   ตอนนี้เขากำลังเดินออกมาจากมหาวิทยาลัยเพื่อที่จะกลับบ้าน เขานึกถึงว่า ถ้าฮยอนแจมาอยู่บ้านเดียวกับเขาจริง ๆ ก็คงสนุกดี เพราะตัวเขาเองเข้ากับแฟนของพี่ชายคนนี้เป็นอย่างดี เพราะว่าฮยอนแจแลดูเป็นคนที่รักจีซบมาก ๆ ในสายตาเขาและแม่ของเขาก็ถูกชะตากับฮยอนแจ คงเป็นเพราะเหตุนี้ละมั๊งที่ทำให้เขารู้สึกว่าฮยอนแจเป็นเหมือนพี่ชายของเขาอีกคนก็ว่าได้
   “หวัดดีครับจีแท” เสียงทุ้ม ๆ กล่าวเป็นภาษาเกาหลีสำเนียงอเมริกันอย่างเป็นกันเอง
“อ่าว หวัดดีครับคุณจอนห์” จีแทประหลาดใจเล็กน้อยที่เจอจอนห์ในมหาวิทยาลัยนี้ “มาทำอะไรฮะ”
“อ่อ คือ มา อ่อ มา มารอคุณหนะครับ” จอนห์ตัดสินใจกล่าวออกไปหลังจากที่อ้ำอึ้งอยู่นาน
“รอผม รอผมทำไมฮะ แล้วทำไมไม่โทรมาล่ะฮะ”
“อ่อ คือ เย็นนี้ ผมอยากดูหนังอ่ะครับ แต่ผมไม่รู้จะดูเรื่องอะไรดีเลยอยากหาเพื่อนเกาหลีไปดูด้วยอ่ะครับ ”
“อ่อ แค่นั้นเอง” ตาตี่มองฝรั่งตัวโตอย่างเข้าใจ “แล้วทำไมถึงเป็นผมล่ะครับ”
“ก็ผมเห็นคุณชอบดูหนังไงครับ ผมเลยชวนคุณ”
“แล้วรู้ได้ไงฮะเนี่ยะ” จีแทประหลาดใจ
“อ่อ ก็ผมเห็นโปสเตอร์หนังที่ห้องคุณไง”
“เอ่อ ไม่ได้หรอกครับเย็นนี้ แม่อยู่บ้านคนเดียว ผมไม่อยากให้แม่อยู่บ้านคนเดียวหน่ะครับ”
“ครับ แล้ววันหลังได้ไหมครับคุณจีแท”
“ครับได้สิครับ วันเสาร์นี้เลยเป็นไง ไปดูก่อนเรียนพิเศษด้วย” จีแททำท่านึกขึ้นได้ “อืม ผมขอชวนพี่จีซบไปด้วยได้ไหมฮะ”
“ครับได้ครับ” จอนห์ยิ้มรับ
“ผมขอตัวกลับก่อนนะครับคุณจอนห์ บายฮะ” จีแทเดินละออกไปเพื่อที่จะกลับบ้าน ในขณะที่จอนห์มองตามด้วยสายตาเอ็นดู ใช่ เขาเอ็นดูร่างเล็กที่แฝงไปด้วยความสดใสนั้น เขาอมยิ้มกับตัวเองเมื่อนึกถึงวันเสาร์ที่จะมาถึงนี้ 
 
 ...........................................................
   คังจินโฮได้จองโต๊ะตัวในสุดที่มีความเป็นส่วนตัว และสามารถมองเห็นทิวทัศน์ของแม่น้ำฮันยามค่ำได้สวยที่สุดในร้าน พนักงานพาพาเขาและจีซบเข้าไปยังโต๊ะที่จองไว้  เมื่อถึงโต๊ะแล้ว หนักงานอีกคนเข้ามารับรายการอาหารจากลูกค้าพิเศษในวันนี้
     “คุณจีซบอยากทานอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าครับ” คังจินโฮเงยหน้าจากเมนูเล่มหรูถามจีซบที่ตอนนี้กำลังก้มหน้าเลือกอาหารในเมนู
“เอ่อ แล้วแต่ท่า.....เอ่อ แล้วแต่คุณจินโฮเถอะครับ” จีซบกำลังจะเรียกคังจินโฮว่าท่านแต่เขาเหลือบเห็นสีหน้าของจินโฮที่แลดูขัดใจเมื่อเขาจะเรียก จึงเปลี่ยนสรรพนามใหม่
“ได้ไงครับเนี่ยะ ผมมาเลี้ยงคุณนะ”
“คือ คุณจินโฮอยากจะเลี้ยงผม ผมก็ต้องตามใจคุณจินโฮสิครับ”
“งั้นก็ได้ครับ งั้นเอา.....” คังจินโฮสั่งอาหารอย่างคล่องแคล้ว แต่จีซบนั้นไม่ได้ใส่ใจ เขามองทิวทัศน์ของแม่น้ำฮัน ตอนนี้หกโมง’แล้ว ท้องฟ้าระบายสีฟ้าเข้ม พื้นน้ำเป็นประกายสะท้อนแสงไฟริมน้ำอย่างสวยงาม เขามองภาพข้างหน้า พลางนึกถึงคนรัก แล้วก็อดอมยิ้มขึ้นมาไม่ได้ ว่าเมื่อสัปดาห์ที่แล้ว เวลานี้ เขาและฮยอนแจยืนมองตากันในรถไฟที่แสนจะเบียดเสียดตอนกลับบ้าน เขาจำสัมผัสอบอุ่นจากมือหนาของคนรักที่กุมมือเขาไว้ตลอดทาง มันทำให้เขารู้สึกว่าตอนนั้นมีแต่เขากับฮยอนแจแค่สองคนในขบวนรถด่วนนั้น.
คังจินโฮที่สั่งอาหารเสร็จแล้ว หันมาเจอจีซบที่หันข้างมองกำลังมองไปข้างนอก เขามองจีซบอย่างหลงใหล แต่ก็นึกขึ้นได้ว่า เขาควรจะทำให้จีซบกลับมาที่โต๊ะอาหารได้แล้ว
“คุณจีซบครับ”
“ครับ” จีซบค่อย ๆหันกลับมาสู่คนตรงหน้า
“เอ่อ คือ ...” จินโฮเก้อไป เพราะไม่รู้จะเริ่มต้นคุยอะไรกับจีซบ ตอนอยู่ที่ทำงาน เขาก็ต้องคุยกันเรื่องงาน แต่พอตอนนี้เขาจนปัญญาที่จะหาเรื่องชวนคุยจริง ๆ
“ครับ”
“ข้างนอกวิวสวยจังเลยนะครับ” คังจินโฮชวนคุยเพราะว่าเห็นจีซบสนใจบรรยากาศข้างนอก
“ครับ สวยมาก”
“ชอบไหมครับ ร้านนี้”
“ครับ ร้านสวยมากครับ” จีซบตอบตามความรู้สึก แต่ในใจกลับโหวงเหวง พลันนึกถึงตอนที่กินเนื้อย่างข้างทางกับฮยอนแจในครั้งนั้น
“ครับ ถ้าคุณจีซบชอบ ผมจะพามาทานบ่อย ๆ นะครับ”
“โห ไม่ดีมั๊งครับคุณจินโฮ วันนี้ผมก็เกรงใจคุณจะแย่อยู่แล้ว”
“อย่าเกรงใจสิครับ”
“ไม่ได้หรอกครับ คุณเป็นเจ้านาย เลี้ยงข้าวผมบ่อย ๆ มัน...เอ่อ มันจะดีเหรอครับ”
“ก็อย่าคิดว่าผมเป็นเจ้านายคุณสิครับ หึหึหึ” ใบหน้าคมหล่อเผยรอยยิ้มแฝงความหมาย
อาหารที่สั่งทยอยออกมาวางบนโต๊ะอาหาร โดยระหว่างการกิน คังจินโฮแอบสังเกตุการกินของอีกฝ่ายอย่างเคลิบเคล้ม เขารู้สึกดีที่เห็นจีซบให้ชุดซ้อนส้อมและมีดในการกินอาหารสุดหรูตรงหน้าอย่างถูกต้อง ยิ่งทำให้เขาเห็นความน่าสนใจของฝ่ายตรงข้าม และ มันยิ่งตอกย้ำให้เขาตระหนักว่า ไม่ควรปล่อยจีซบให้หลุดมือไปเป็นอย่างยิ่ง
สองทุ่มสิบห้า เป็นเวลาที่ทั้งสองออกจากภัตคารหรู ระหว่างทางเดินมาด้วยกันในลิฟท์ คังจินโฮนิ่งเงียบไม่พูดจา จนมาถึงที่จอดรถ ซึ่งมีเพียงเขากับจีซบแค่สองคนเท่านั้น เขาปลดล็อกอัตโนมัติที่กุญแจรถ ก่อนที่จะขึ้นรถไปด้วยกัน
แต่คังจินโฮไม่ได้ติดเครื่องรถในทันที เขาทำท่าคิดอะไรบางอย่าง ทันใดนั้นเขาโน้มตัวไปหาคนข้าง ๆ อย่างรวดเร็วเพื่อไม่ให้จีซบขยับตัวหนีทัน แขนแข็งแรงทั้งสองข้างนั้นล๊อกร่างบางไม่ให้ไปไหนกับเบาะรถยนต์ เขามองร่างในวงแขนด้วยความพึงใจ ตาเรียวเล็กที่ส่งประกายอบอุ่นทุกครั้ง ตอนนี้ส่อแววตกใจ ริมฝีปากบางสีชมพูอ่อนนั้นใช่ไหมคือสิ่งที่เขาต้องได้มาในวันนี้ ..
 เขาก้มหน้าลงเพื่อจะควานหาความหวานจากจีซบที่ตอนนี้เบือนหน้าหนีเขา แต่เขาก็ไม่ละความพยายาม จมูกโด่งเรียวนั้นเข้าใกล้แก้มนวลจนแทบจิ้มแก้มใส มือบางของคนข้างล่างผลักอกแกร่งเพื่อป้องกันตัวเอง แต่ทันใดนั้นเสียงโทรศัพท์ของจินโฮก็ดังขึ้น.. เขาตกใจ จึงผงะออกมากดูที่หน้าจอว่าแสดงเบอร์ของใครและกดรับอย่างเสียไม่ได้ ทำให้จีซบที่หลับตาปี๋อยู่ถึงกับพรูลมหายใจอย่างโล่งอก
“ครับ” น้ำเสียงนั้นเจือแววขุ่นเคืองเล็กน้อย
“ครับ กำลังจะกลับเดี๋ยวนี้ครับ ครับ ๆๆๆ” แล้วสตาร์ทรถออกไปอย่างเสียอารมณ์เล็กน้อย
“เดี๋ยวผมไปส่งที่บ้านนะครับ” เขากล่าวกับร่างบางที่เพิ่งขวัญมาอย่างอ่อนโยนเช่นเคย
“ครับ” จีซบรับคำหวาด ๆ
“เอ่อ เมื่อกี๊นี้ผม ผมขอโทษละกันเอ่อ ผมไม่ได้ขาดสตินะ” เขาพูดออกมาตรง ๆ “ผมขอโทษที่ผมควบคุมตัวเองไม่ได้นะครับ”
“ครับ”
จากนั้น ในรถก็ตกอยู่ในห้วงแห่งความเงียบ โดยที่จินโฮได้แต่เสียดายโอกาศดี ๆ ที่เขาเพิ่งได้และหลุดลอยไปอย่างน่าเสียดาย กับจีซบเองที่ในหัวคิดถึงบ้าน คิดถึงฮยอนแจ อยากให้ถึงบ้านเร็ว ๆ เสียที

รถหรูของคังจินโฮจอดเทียบหน้าบ้านหลังเล็กของจีซบ  คังจินโฮพลางมองเข้าไปในบ้าน เขาเปิดประตูออกมาข้างนอก เพื่อหวังจะล่ำลาคจีซบ เมื่อเขามองเห็นคนที่เดินออกมารับจีซบจากในบ้าน เขาถึงกับเปลี่ยนสีหน้าที่ยิ้มแย้มเป็นนิ่งเงียบ แต่คนที่ตกใจกว่าคงจะหนีไม่พ้นจีซบที่มองคนที่ออกมารับเขาอย่างดีใจ
“อ่าว ที่รัก มาแล้วเหรอครับ” ร่างหนาของฮยอนแจกล่าวอย่างดีใจ ที่เห็นจีซบยิ้มออก และ หันไปทักทายคนที่มาส่ง “สวัสดีครับท่านรองประธาน” เขาโค้งคำนับตามมารยาท แต่เขามองไปที่คังจินโฮอย่างคนที่ถือไพ่เหนือกว่า
“ขอบคุณท่านรองประธานมากนะครับที่เลี้ยงข้าวเย็นแฟนผม และก็มาส่งถึงบ้านเลย”
คังจินโฮสะดุดกับคำพูดของคนที่เขาชอบเรียกว่าพนักงานชั้นล่าง แต่ก็พยายามเก็บอารมณ์ “ครับ มันเป็นหน้าที่ของเจ้านาย” เขาขบกรามพูด “คุณจีซบ ฝากสวัสดีแม่คุณด้วยนะ ผมกลับก่อนล่ะ” เขารีบขึ้นรถและขับออกไป
“สวัสดีครับท่านรองประธาน บ๊ายบายยยย อิอิ” ฮยอนแจกล่าวไล่หลังรถคันหรูที่ตะบึงออกซอยอย่างกวนอารมณ์พร้อมกับ โบกมือบ๊ายบาย
“ที่รักนี่ทำอะไรอ่ะ” จีซบส่ายหน้าอย่างอดขำไม่ได้กับการกระทำของฮยอนแจเมื่อครู่นี้ “อืม แล้วนี่มารอผมใช่ไหมเนี่ยะ ไมไม่กลับบ้านอ่ะ”
“โหยย น้อยใจแระ นึกว่าจะดีใจที่เห็นผมซะอีก ไหงไล่ผมซะงั้นล่ะเนี่ยะ” เจ้าของร่างหนาทำหน้างอน ทำให้คนข้าง ๆ ถึงกับหลุดขำออกมา
“โถ อย่างอนไปเลย ผมดีใจนะที่เห็นคุณมารับผมแบบนี้อ่ะ”
“ค่อยยังชั่วหน่อย นึกว่าไปกินข้าวกับหมอนั่นแล้วติดใจจนไม่อยากเจอผมซะแล้ว” ใบหน้าคมคร้ามนั้นมุ่ยลงเหมือนเรียกร้องความสนใจจากคนข้าง ๆ
“บ้าเหรอ  คุณนี่งอนเป็นเด็ก ๆ ไปได้” จีซบไม่วายหลุดขำฮยอนแจจนได้
“อิอิ ล้อเล่นหน่ะ ป่ะ เข้าบ้านเถอะลมเย็น ๆ พัดมาอีกแล้ว” เขาพาจีซบเข้าไปในบ้าน จีซบเองงงเล็กน้อยที่เห็นฮยอนแจอยู่ที่บ้านของเขาในเวลานี้
 “แล้วนี่คุณทานข้าวยังเนี่ยะ” จีซบถาม
“เรียบร้อยแล้วกับข้าวแม่คุณเนี่ยะ อร๊อยย อร่อย”
“อ่าว พี่กลับมาแล้วเหรอ” จีแทเข้ามาทักทายพี่ชายตัวเองที่เพิ่งถึงบ้าน
“อืม”
“เป็นไงวันนี้ ทำงานวันแรก”
“ก็ดีนะ แล้วนี่พี่ฮยอนแจมานานยังฮะจีซบ”
“อืม ก็ ผมโทรไปหาพี่ฮยอนแจตอนเลิกเรียนหล่ะ เลยชวนพี่ฮยอนแจกลับบ้านมาด้วยกันเลย เผื่อว่าเค้าจะได้คิดว่าพี่ฮยอนแจอยู่บ้านเดียวกับพี่จีซบไง อิอิ”หนุ่มน้อยจอมซนบอกอย่างอาย ๆ ขณะที่หลบข้างหลงแฟนพี่
“อ๋อ ร้ายนะเรา”พี่ชายแก้มป่องคาดคั้นเรียงเรียบ ๆ แต่แฝงความขบขัน
“โหยย ไม่ขอบใจสักคำเลยนะ รู้งี้ปล่อยให้ไปกับเจ้านายต่อดีกว่าเนอะ พี่ฮยอนเจ”
“เฮ้ยย ไม่ได้ ๆๆๆ” ฮยอนแจตกใจ
“อ่าจ้ะ พี่ขอบใจจีแทมากเลยนะ” จีซบจับไหล่น้องตัวเอง

[น้ำพริกแมงดา]

ตอนที่ 13 ย้ายบ้าน

คังจินโฮ เหยียบคันเร่งรถหรูนั้นมิด มือของเขากำพวงมาลัยแน่นด้วยความเจ็บใจ เจ็บใจที่วันนี้พลาดโอกาศดี ๆ ที่จะได้สัมผัสแก้มหอม ๆ ของจีซบ และที่เขาเจ็บใจที่สุดก็คงเป็นพนักงานคนนั้นที่เขาเพิ่งจะรู้ว่าได้ย้ายมาอยู่บ้านเดียวกับจีซบเรียบร้อยในฐานะแฟนแล้ว แฟน หึ！คำคำนี้มันช่างเสียดแทงหัวใจเขานัก

“จินโฮ” เสียงเด็ดขาดของท่านประธานคังเรียกลูกชายคนเดียวขณะเข้ามาในห้องนั่งเล่นสุดหรูในคฤหาสน์
“ครับ” ร่างสูงสง่าหันไปมองต้นเสียงที่นั่งอยู่ข้างมาดามคัง
“เมื่อกี๊ไปไหนมาลูก” ผู้เป็นแม่ถาม
“เอ่อ ไป..ไปหาแทยังมาครับ” จินโฮรีบแก้ตัว
“พรุ่งนี้แกรีบกลับบ้านหน่อยก็แล้วกัน” ผู้เป็นพ่อบอกแกมสั่งลูกชายคนเดียว
“ครับ”
รับคำแล้วเขาก็รีบขึ้นห้องส่วนตัวไป เมื่อเปิดประตู  เขาพบว่าเขาเองนอนที่ห้องนี้มาหลายปีแล้วแต่เขาไม่เคยรู้สึกเหงาเท่านี้มาก่อนเลยในชีวิต ในทันที เขาพิจารณาห้องนอนที่ตกแต่งด้วยโทนสีน้ำตาลและเฟอร์นิเจอร์น้อยชิ้นนั้น อย่างกรุ่นคิด   จริงอยู่ว่าเขาก็เคยแอบชอบผู้หญิงคนอื่นมาบ้าง แต่เขาไม่เคยต้องการใครในเวลานี้มากขนาดนี้ เขาอยากให้จีซบอยู่ในห้องนี้กับเขาด้วยในเวลานี้ เขามองไปที่เตียงนอนหนานุ่มนั้น มันจะมีความหมายอะไรถ้าขาดคนที่เขารักนอนกอดข้างกาย คงจะสู้ฝูกผืนเก่าที่จีซบนอนกอดกับหมอนั่นไม่ได้เลยใช่ไหม  เขาอยากให้จีซบนั่งรอเขาบนเตียงและส่งยิ้มอบอุ่นนั้นให้เขาคนเดียว เขาหัวเราะเยาะความคิดของตัวเอง ที่เขาทำอะไรไม่ได้เลย เสียงโทรศัพท์นั้นฉุดให้เขาอยู่กับโลกความจริง พอเห็นว่าเป็นใครเขาถึงกับยิ้มออกอย่างขบขัน
“ไง แทยัง”
“ไงครับพ่อเสือ วันนี้ล่าหัวใจกวางน้อยสำเร็จหรือเปล่า”
“บ้าน่า”
“เอาจริง ๆ ดิวะ วันนี้ไปกินข้าวกับคุณจีซบมาเป็นไงมั่ง”
“ก็ดีนะ แต่ข้ากินไม่ค่อยลงหรอกว่ะ”
“อ่าว ทำไมล่ะครับท่านประธานน้อย”
“อืม ข้าอยากกินคุณจีซบเขาแทนว่ะ”
“โหยยยย ร้ายนะเอ็ง”
“อืม จริง ๆ นะแทยัง”
“เออ แล้วไม่มีอะไรแน่นะ ทำไมเสียงหงอย ๆ ล่ะ”
 “แต่ตอนนี้ชั้นรู้สึกตัวเองแพ้ซะแล้วว่ะ”
“ทำไมวะ”
“ข้าไปส่งคุณจีซบที่บ้านแล้วก็เจอกับพนักงานคนนั้น อยู่ที่บ้านคุณจีซบ แล้วออกมากอดคุณจีซบ แถมยังพูดว่าขอบคุณข้าที่เลี้ยงข้าวแฟนผม..”
“เฮ้ยย แย่แล้ว หลงรักคนมีเจ้าของซะแล้วไหมล่ะ”
“จะให้ทำไงได้วะแทยัง”
“อืม อันนี้ก็แล้วแต่นายล่ะนะจินโฮ แต่ชั้นว่านายควรหยุดไว้แค่นี้ดีกว่า คุณจีซบเขามีแฟนแล้ว และเขาก็รักกับแฟนดีด้วย”
“แล้วถ้าข้าจะทำให้เค้าเลิกรักแฟนเค้าล่ะ”
“เฮ้ยยยย ไอ้บ้า อย่านะเอ็ง ลูกผู้ชายจริงมันต้องยอมรับสิวะ”
“ข้าก็พูดไป...อืม ขอบใจมากนะที่โทรหา อืม ขอข้าอยู่คนเดียวนะ”
“โอเค ตามสบาย อย่าคิดมากนะเอ็ง อย่างน้อยก็ได้แอบรักและแอบมองใกล้ ๆ ก็ยังดี”
“โอเค บาย”
“บาย”
เขากรุ่นคิดกับสิงที่ตัวเองพูดเมื่อครู่นี้ “ถ้าทำให้เขาเลิกรักกัน” แล้วก็ส่ายหัวไล่ความคิดแย่ ๆ นั้นออกไป คืนนี้เขาคงอิจฉานายคนนั้นที่เป็นผู้โชคดีได้นอนกอดตัวนุ่มนิ่มของจีซบแน่ ๆ
..........................................

“ผมกลับก่อนนะ นี่ดึกมากแล้ว เดี๋ยวไม่ทันรถไฟเที่ยวสุดท้าย” ฮยอนแจบอกจีซบขณะที่เขาจะออกจากบ้านจีซบ
“อืม กลับดี ๆ นะ วันนี้ขอบใจมาก ๆ เลย”
“เปลี่ยนเป็นคำขอบใจเป็นจุ๊บทีนึงไม่ได้เหรอครับ”
“อายเค้า นี่หน้าบ้านผมนะ”
“แล้วถ้าในบ้านนี่จุ๊บได้ใช่ไหม”
“บ้า” มือเรียวฝาดที่ต้นแขนหนาเบา ๆ ด้วยความเขินอาย
“นู่น จีซบ ใครมาหน่ะ” ฮยอนแจชี้ไปทางขาวก่อนที่จะฉวยโอกาสตอนจีซบหันไปมองหอมแก้มซ้ายอย่างรวดเร็ว
“หืมม เจ้าเล่ห์” คนถูกหอมเอามือจับแก้มเนียนที่แดงระเรื่อด้วยความอาย
“บะบายครับ พรุ่งนี้เจอกัน”
“บายครับ” จีซบโบกมือลาคนรัก เขาหันหลังเข้าบ้านพบว่ามีสายตาสองคู่กำลังมองและอมยิ้มอยู่ข้างหลังประตู
“โห แม่กับจีแทก็เอากับเค้าด้วย”
“ก็ฮยอนแจน่ารักดีนิลูก แม่อุตส่าห์ชวนเค้านอนบ้านเราเพราะเห็นว่ามันดึกแล้วเค้ายังไม่ยอมเลย เขาอุตส่าห์ลงทุนมากันคุณจินโฮถึงบ้านขนาดนี้แล้วยังเกรงใจแม่อีก แม่ไม่รู้จะชวนยังไงจริง ๆ”
“แล้วถ้าคุณจินโฮมาส่งทุกวันพี่ฮยอนแจไม่กลับบ้านดึกแย่เลยเหรอเนี่ยะ” น้องชายตัวเล็กลอยหน้าลอยตาถามพี่ชาย
“เอาอย่างนี้ แม่ว่าชวนฮยอนแจมาอยู่กับเราดีไหม” คุณยุนนาเสนอลูกชาย
“แม่ครับ เราเพิ่งคบกันนะ จะให้อยู่ด้วยกันเลยเหรอ”
“แม่ก็ว่าอย่างนั้น ครั้นจะให้เราไปอยู่ข้างนอกกับเค้าแม่ก็เป็นห่วง เพราะเราไม่เคยจากแม่ไปไหนเลยนี่นา และฮยอนแจก็ไม่มีใคร เค้ามาอยู่กับเราบ้านเราจะให้มีคนมากขึ้น แม่จะได้ค่อยอุ่นใจหน่อย”
“นะ พี่จีซบ”
“อืม อันนี้พี่ว่าแล้วแต่ฮยอนแจเถอะ แต่ถ้ามาอยู่ด้วยกันก็...อืมม ก็เหมือนเราแต่งงานกันแล้วหน่ะสิ”
“หูยยยยย” ตาหยีของจีแทโพลงขึ้นด้วยความตกใจ “ใช่ ๆๆ ก็ดีเนอะ นายคนนั้นจะได้เลิกยุ่งกับพี่ซะที เพราะพี่แต่งงานแล้ว”
“บ้าน่า..”
“แหม พี่นี่ก็ทำเขินไปได้ น่านะ ให้พี่ฮยอนแจมาอยู่บ้านเราเถอะนะนะ” จีซบทำหน้าออดอ้อนเหมือนเด็กอยากได้ของเล่นชิ้นใหม่ ส่วนจีซบเองก็ได้แต่พยักหน้าเขิน ๆ เขาคิดว่าเขาช่างเหมือนหญิงสาวที่กำลังจะแต่งงานเข้าไปทุกวัน..
“โอ๊ะ!” คุณยุนนากุมศรีษะตัวเองด้วยความเจ็บ ทำให้ลูก ๆ เข้ามาประคองแม่ตัวเองในทันที
“แม่เป็นไรไปครับ” จีซบถามด้วยความเป็นห่วงพลางประคองแม่
“แม่ รู้สึกปวดหัวหน่ะ”
“จีแทพาแม่เข้าบ้านกันเถอะ นี่ก็ดึกแล้ว อากาศก็หนาวด้วย”
“อืม ครับพี่” จีแทช่วยจีซบพาคุณยุนนาเข้าบ้านอย่างเป็นห่วง

..........................................
   
     หลังจากที่ฮยอนแจทำให้คังจินโฮเข้าใจว่าเขาอยู่บ้านเดี๋ยวกับจีซบ คังจินโฮก็ไม่ได้แสดงอาการเสียใจอะไรมากนักตามประสาคนเก็บอารมณ์ มีเพียงสิ่งเดียวที่เขาแสดงออกมาให้จีซบรับรู้คนเดียวนั้นก็คือแววตาของคนอกหัก ถึงแม้เขาจะยิ้มให้จีซบอย่างใจดีเหมือนเคย แต่เขาก็ไม่เคยเก็บอาการบอบซ้ำของเขาได้เสียที เย็นวันศุกร์อย่างวันนี้เขาจึงเลือกบาร์เล็ก ๆ สำหรับคนอกหักอย่างเขานั่งดื่มคนเดียวอย่างเงียบเหงาและช้ำใจ
     เมื่อเขาดื่มสักพัก  เขารู้สึกว่าเขากำลังอยากจะร้องไห้ เลยออกจากร้านนั้น และขับรถออกไปเรื่อย ๆ พร้อมกับน้ำตาที่ค่อย ๆ ไหลลออกมา เขาตัดสินใจจอดรถและหยิบเสื้อโค้ทตัวหนาเพื่อลงไปนั่งสงบสติที่ “ชองเกชอน*”
     ชองเกชอนที่เป็นคลองเล็กริมถนนสำหรับเป็นที่หย่อนใจยามค่ำซึ่งประดับไปด้วยไฟในโทนสีน้ำเงินช่างเข้ากับอากาศหนาวจนหายใจออกมาเป็นควัน และเหมาะกับอารมณ์ของเขายิ่งงนัก เขามองบรรยากาศรอบ ๆ ที่เต็มไปด้วยคู่รักชายหญิงมาเดินเล่นกัน เขายิ้มเยาะตัวเองที่คนอกหักอย่างเขามานั่งพักใจในที่ที่คู่รักมาพลอดรักกัน แต่เขาก็คิดอะไรจากการเห็นคู่รักรอบตัวเขาได้ว่า ในที่สุดชายกับหญิงก็ต้องคู่กันจนได้
คังจินโฮสูดอากาศเย็นเข้าปอดอย่างปลอบใจตัวเอง เขานั่งมองรอบตัวไปเรื่อย ๆ  เพราะว่าเขาเพิ่งค้นพบที่แห่งนี้ในกรุงโซล เขาคิดว่าถ้าหากว่าเขาพาจีซบมาเดินเล่นด้วยก็คงจะดี และก็นิ่วหน้าด้วยความไม่สบอารมณ์ที่ไม่สามารถห้ามใจตัวเองไว้ได้
..........................................

“ที่รักก ตื่นเต้นจังเลยพรุ่งนี้จะได้ไปเป็นลูกเขยแม่คุณเต็มด้วยแล้ว” ฮยอนแจพูดกับจีซบขณะที่เดินจูงมือกันเดินเล่นในชองเกชอน เพราะว่าพรุ่งนี้จีซบต้องมาช่วยเขาขนของออกจากอพาต์เม้นท์ของเขาไปบ้านจีซบ
“อะไรกัน ไม่ถึงขนาดนั้นหรอก เราอยู่บ้านเดียวกันใช่ว่าผมจะยอมให้คุณทำอะไรง่าย ๆ นะ” จีซบพูดออกมาเร็วรัวอย่างเขินอาย
“โหยยย ใจร้ายยย เหอะ...ตามใจเดี๋ยวผมไปทำกับไอ้จุงแจก็ได้” 
“โหยย จะดีเหรอ ฮ่ะๆๆๆๆ” จีซบนึกภาพตามและขำในคำพูดของฮยอนเจ
พวกเขาเดินกุมมือและคุยกันมาเรื่อย ๆ จนกระทั่งฮยอนแจหยุดชะงักแล้วหันมาบอกกับจีซบ
“จีซบครับ” ฮยอนแจพลางจับไหล่บาง ๆ ของจีซบให้หันหน้ามามองเขา
“ครับ” จีซบมองฮยอนแจด้วยความสงสัย
“ผมยังไม่ได้บอกอะไรคุณอย่างนึงนะ”
“หืม อะไรเหรอครับ” คราวนี้เขายิ่งสงสัยมากขึ้นกว่าเดิม
“ผม ผมรักคุณมากนะครับ”
“...” จีซบเองก็ก้มหน้าต่ำด้วยความเขินอาย แต่ฮยอนแจพลางช้อนวงหน้านั้นขึ้นมาแล้วประกบจูบริมฝีปากสีกุหลาบนั้นอย่างอ่อนหวาน ดูดดื่ม จีซบเองอายไม่กล้าจูบตอบ แต่พอฮยอนแจสอดลิ้นอุ่นเขาไปทำให้เขากล้าจูบมากขึ้น มือหนาของฮยอนแจโอบกอดเอวบางของจีซบส่วนจีซบเองก็แทบจะทรงตัวไว้ไม่อยู่เพราะความหวามไหวนี้
ฮยอนแจถอนริมฝีปากออก และกอดจีซบที่อ่อนปวกเปียกไว้แนบอกอย่างแสนรัก เขาพลางลูบศรีษะที่ซบอยู่บนไหล่ของเขาอย่างถนุถนอม ส่วนจีซบเองก็กอดเขาไว้อย่างมีความสุขเต็มหัวใจเช่นกัน
..........................................
 คังจินโฮแทบจะหยุดหายใจกับภาพที่เห็นตรงหน้า เมื่อเห็นจีซบกับฮยอนแจบอกรักและแสดงความรักกันอย่างดูดดื่ม เขาอยากจะร้องไห้อีกครั้งหนึ่งที่เขาไม่อาจปล่อยให้จีซบเป็นของคนอื่นได้ จินโฮอยากจะเข้าไปชกหน้าผู้ชายคนนั้นและสวมกอดร่างบางนั้นแทน แต่เขาก็ได้แต่เก็บอารมณ์และทนดูภาพบาดใจตรงหน้านั้น จนกระทั่งสองคนนั้นเดินกุมมือกันจากไป เขาคิดอะไรต่อมิอะไรในหัวว่าหลังจากนี้สองคนนั้นคงไปหวานชื่นกันต่อในบ้านเล็ก ๆ นั้น นี่เขามาช้าไป?หรือ เขาไม่ดีตรงไหน? ทำไมจีซบถึงไม่มองเขาบ้างเลยทั้ง ๆ ที่เขาแสดงอาการบอกว่าเขาชอบจีซบซะขนาดนั้น
ยิ่งคิดแล้วเขาก็ยิ่งปวดใจ กับรักที่ไม่สมหวังของเขา

..........................................
“เฮ้ออ สุดท้ายตรูต้องมาดูหนังกับฝรั่งใช่ไหมเนี่ยะ” จีแทบ่นขมุบขมิบขณะที่กำลังเดินทางไปโรงภาพยนต์เพราะนัดกับจอนห์ไว้ว่าจะไปดูหนังกัน ตอนแรกเขากะชวนจีซบกับฮยอนแจไปด้วย แต่จีซบต้องไปช่วยฮยอนแจย้ายของมาบ้านเขา เลยทำให้เขาต้องมาดูหนังกับจอนห์สองคน
  จีแทมองเห็นร่างสูงใหญ่นั้นยืนรออยู่หน้าสถานทีรถไฟตามที่เขาได้นัดหมายไว้ นี่หล่ะหนาคนตะวันตก ช่างตรงต่อเวลาจริง ๆ เขามองดูนาฟิกาก็พบว่ายังไม่ถึงเวลานัดดีนัก จึงยิ้มออกมาว่าเขายังไม่ได้มาสายเกินไป
“หวัดดีครับจอนห์”
“อ่าว หวัดดีครับจีแท” จอนห์ยิ้มให้คนตัวเล็กกว่าอย่างอ่อนโยน
“มานานหรือยังครับ ผมไม่ได้มาสายน้าา นี่มาก่อนเวลาด้วย” จีแทรีบแก้ตัวเพราะเห็นชายหนุ่มมาคอยก่อน
“อ่อ ไม่หรอกครับ ผมมาเดินดูอะไรก่อนหน่ะ อืม แล้วนี่คุณอยากดูเรื่องอะไรครับ”
“อืม เรื่องไรดีน้า....” ตาเล็ก ๆ กลอกไปมาอย่างซุกซน “อ่ะ รู้แล้ว รับรองเรื่องนี้คุณต้องชอบแน่ ๆ”

 “ฮ่า ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ” จีแทหัวเราะอย่างสนุกกับหนังตลกที่ฉายบนจอ โดยเขาเลือกหนังเกาหลีที่มีเนื้อหาตลกขบขน และที่สำคัญ ภาษาพูดในเรื่องนั้นเป็นสิ่งที่ยากต่อคนต่างชาติอย่างจอนห์น่าจะไม่เข้าใจเท่าไหร่
จอนห์หันมองคนข้าง ๆ อย่างขบขันในท่าทีไปด้วย  ในโรงภาพยนต์นั้นนั้น จอนห์แทบไม่ได้ดูหนังเลย เขาได้แต่มองคนข้าง ๆ ที่น่าสนใจกว่าตลอด

“เป็นไงหนังสนุกไหมครับ” จีแทที่เดินนำหน้าออกจากโรงหนังหันไปถามจอนห์ที่อมยิ้มน้อย ๆ ออกมา
“อืม ก็”
“ทำไม คุณดูไม่รู้เรื่องเหรอ” จีแทเริ่มได้ใจ หุหุ ก็ให้เลือกหนังเองนี่นา
“อืม ก็ใช่”
“อ๊าวว แล้วมะกี๊ในโรงหนังคุณหัวเราะอะไรอะ?”
“หัวเราะคุณนั่นหล่ะ” จอนห์ตอบยิ้ม ๆ
“ได้ไงอ่ะ ผมมันน่าขำตรงไหนเนี่ยะ”
“ไม่รู้สิ หุหุหุ”
 จีแทมองหน้าจอนห์แบบฝากไว้ก่อน ทำให้จอนห์อดยิ้มกับความแสนงอนของคนตัวเล็กไม่ได้
“แล้วนี่คุณจีแทจะไปไหนต่อครับเนี่ยะ”
“ไปเรียนพิเศษภาษาอังกฤษครับ อาทิตย์หน้าก็ไปฝึกงานที่ยูเอ็นล่ะ เซ็งจริง ๆๆ เลย”
“โหย ทำไมล่ะครับ ไม่ดีใจเหรอ”
“ไม่อ่ะ ผมเกลียดภาษาอังกฤษ ผมไม่ชอบที่ไปทำงานกับฝรั่งอ่ะ” ชายหนุ่มตอบตรง ๆ ทำให้จอนห์ทึ่งแต่ก็อมยิ้มออกมา
“อืม อย่าลืมสิว่าผมก็ทำงานอยู่ที่นั่นด้วย มีอะไรก็มาหาผมได้นะ”
“ครับ ขอบคุณ”
“ผมหน่ะสิต้องขอบคุณคุณ” จอนห์ตอบร่างเล็กนั้นอย่างจริงใจ
“โหยย ไม่เป็นไรหรอกครับ มาดูหนังด้วยแค่นี้”
“ครับ”
“อ่อ ผมคงต้องไปก่อนนะครับ ใกล้จะถึงเวลาเข้าเรียนแล้ว เจอกันนะครับคุณจอนห์”
“ครับ บาย”
   แล้วจีแทก็รีบเดินออกไป โดยที่มีจอนห์มองตามหลังด้วยสายตาเอ็นดูเช่นเคย นี่หล่ะหนา อีกหนึ่งเหตุผลที่ทำให้เขาอยากทำงานที่เกาหลีนานขึ้น

[น้ำพริกแมงดา]

ตอนที่ 14 พายุฝนต้นฤดูหนาว

“จีซบครับ เป็นไงมั่งเหนื่อยไหม” ฮยอนแจหันมาถามจีซบที่เพิ่งวางมือจากการช่วยฮยอนแจจัดของที่ย้ายมา
“ไม่หรอก คุณล่ะ”
“คุณไปพักก่อนเถอะ วันนี้คุณช่วยผมมาเยอะแล้วนะ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ ว่าแต่เย็นนี้อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่าล่ะ” จีซบถาม
ฮยอนแจยิ้ม แล้วเดินมาโอบจีซบจากทางด้านหลัง “อยากกินคุณเป็นพิเศษเลยล่ะ”
“บ้าเหรอ”
“น่า หนาวแล้ว ผมทนหนาวคนเดียวมาหลายปีแล้วน้าา อยากกินคุณให้หนาวจะเป็นไรไป”
จีซบม้วนตัวอย่างเขินอายในวงแขนนั้น โดยที่แขนล่ำไม่ยอมปล่อยให้เป็นอิสระซ้ำยังกอดรัดร่างบางนั้นตอนที่ม้วนตัวให้แน่นขึ้นด้วย
“อะแฮ่ม!” เสียงกระแอมของใครบางคนจากประตูทำให้ทั้งสองผละออกจากกันอย่างรวดเร็ว
“อุ๊ย ขอโทษครับ คุณแม่” ฮยอนแจขอโทษอย่างอาย ๆ
“ก็ แม่ไม่ได้มารบกวนหรอจ้ะ คือ แม่อยากถามว่าใครจะเอาอะไรไหมแม่จะไปข้างนอก”
“ไม่ครับแม่” จีซบบอกแม่
“จ้ะ งั้นก็เดี๋ยวแม่มาละกัน” คุณยุนนายิ้มให้สองหนุ่มอย่างใจดีแล้วออกไปจากประตูห้อง

“ตุ๊บ!!” 
“แม่!!!!!!!!”  ฮยอนแจและจีซบร้องเป็นเสียงเดียวกันหลังจากเห็นคุณยุนนาล้มลง

“จีซบ เรียกแท็กซี่ไปโรงพยาบาลเร็ว!!” ฮยอนแจสั่ง แล้วช้อนแขนอุ้มคุณยุนนาโดยมีจีซบไปยืนเรียกแท็กซี่หน้าบ้าน เมื่อแท็กซี่มารับ ทั้งสองจึงพาคุณยุนนาไปโรงพยาบาลที่ใกล้ที่สุด
  เมื่อคุณยุนนาเข้าห้องฉุกเฉินไปแล้ว จีซบโทรหาจีแทให้มาที่โรงพยาบาล และได้แต่นั่งรออาการอย่างกระวนกระวายจนแทบอยากจะร้องไห้ออกมาด้วยความเป็นห่วง
“คุณว่าแม่จะเป็นอะไรมั๊ย” หน้าหวานในแว่นขอบดำนั้นหันไปถามฮยอนแจที่นั่งข้าง ๆ
“แม่คุณเป็นคนดี พระเจ้าย่อมปกป้อง เชื่อผมสิ” ฮยอนแจยิ้มกับจีซบอย่างให้กำลังใจพร้อมกับบีบมือ “อย่ากังวลไปเลยนะ ไม่ว่าจะยังไงคุณแม่ต้องอาการดีขึ้น”

“พี่จีซบ พี่ฮยอนแจ แม่เป็นอะไรไปอ่ะ” จีแท วิ่งกระหืนกระหอบมาหน้าห้องฉุกเฉินเมื่อรู้จากจีซบว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไม่รู้อ่ะ อยู่ดี ๆ แม่ก็ล้มไป พี่กับพี่ฮยอนแจก็ไม่รู้เหมือนกันว่าแม่เป็นอะไร” จีซบตอบน้องชายด้วยอาการใจเสีย
“นั่นไง หมอมาแล้ว” ฮยอนแจเห็นประตูห้องฉุกเฉินเปิดออก ทั้งหมดจึงรุดเข้าไปถามหมอ

“หมอครับ แม่ผมเป็นยังไงมั่งครับ” จีแทที่ใจร้อนกว่าถามหมอที่สีหน้าเคร่งเครียด
“อืม หมอว่า คุยตรงนี้ไม่สะดวกนะครับ เดี๋ยวเชิญพวกคุณไปคุยกับหมอในห้องดีกว่า”

“หมอครับ แม่เป็นอะไรเหรอครับ?” คราวนี้จีซบถึงกับร้อนใจเพราะว่าถ้าคุณยุนนาไม่เป็นอะไรมาก หมอน่าจะบอกอาการตั้งแต่หน้าห้องฉุกเฉินแล้ว
“คือ พวกคุณเป็นลูก ๆ ของคนไข้ใช่ไหมครับ”
“ครับ”
“คือ หมออยากให้พวกคุณทราบนะครับว่า คุณฮันยุนนา มีอาการของ มะเร็งเม็ดเลือดขาวชนิดเฉียบพลัน การที่เธอล้มหมดสติไปนั้น เป็นอาการข้างเคียงของโลหิตจาง จึงทำให้ผู้ป่วยมีอาการอ่อนเพลียง่ายและปวดศรีษะ”
“แล้วแม่จะมีโอกาศหายไหมครับหมอ” จีแทถาม
“อืม ณ ตอนนี้หมอตอบได้คำเดียวว่า โอกาศหายคือต้องเปลี่ยนถ่ายไขกระดูกเท่านั้น”
“แล้ว พวกผมจะถ่ายให้แม่ได้ไหมครับหมอ” ฮยอนแจถาม
“อืม เรื่องนี้พอขอบอกว่า โอกาศที่คนเราไขกระดูกจะตรงกันมีน้อย แต่ไม่ได้หมายความว่าพวกคุณจะสิ้นหวังนะ ยังไงก็ลองให้หมอเช็กดูก่อนละกัน ส่วนตอนนี้หมอต้องให้เคมีผู้ป่วยจนกว่าจะดีขึ้นกว่านี้นะครับ”
“ครับ” จีซบรับคำสีหน้าเศร้า ๆ

“พี่...แม่จะต้องไม่เป็นอะไรใช่ไหม” จีแทเริ่มตาแดง ๆ ในขณะที่เดินมาจากห้องหมอด้วยกันสองคน เพราะฮยอนแจขอตัวไปเก็บเสื้อผ้าให้จีซบที่ต้องมาเฝ้าคุณยุนนาที่โรงพยาบาล
“ใช่...แม่จะต้องไม่เป็นอะไร” จีซบตอบอย่างเข้มแข็งและเชื่อมั่น
“ทำไมแม่ไม่บอกพวกเราว่าป่วยสักคำเลยล่ะ”
“แม่เค้าคงไม่อยากให้พวกเราต้องทุกข์ใจกับอาการป่วยของเค้าล่ะมั๊ง เพราะว่าเค้ารักพวกเรามากไง “
“อืม”
 “ตอนนี้เรามีหน้าที่คือดูแลแม่ให้ดีที่สุดเข้าใจไหมจีแท”
“อืม..”น้องชายแสนซนที่ตอนนี้ทำหน้าจะร้องไห้พยักหน้ารับคำ

.....................................................

“เจ้านายครับ วันนี้เลิกงานแล้วผมขอกลับบ้านเลยได้ไหม” จีซบพูดกับคังจินโฮในขณะที่นำเอกสารมาให้เซ็นต์ในห้อง เพราะทุกวันตั้งแต่เขามาทำงานเป็นเลขาฯเต็มตัว คังจินโฮก็ชอบให้เขาอยู่ช่วยงานจนดึกเกือบทุกคืน
“ทำไม?” คังจินโฮเสียงแข็งตอบกลับไป โดยที่ไม่มองหน้า หึ ต้องรีบไปไหนกับนายคนนั้นล่ะสิ
“คือ แม่ผมป่วย ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลหน่ะครับ ผมต้องรีบกลับไปดูแล”
คังจินโฮได้ยินอย่างนั้นถึงกับตกใจ และนึกตำหนิตัวเองที่พูดไม่ดีกับจีซบ “ครับ ได้สิครับ”
“ขอบคุณครับเจ้านาย”
“ว่าแต่ ผมขอไปกับคุณได้ไหม”
จีซบเมื่อได้ยินอย่างนั้นก็คงปฎิเสทไม่ได้ จึงได้แต่ตอบไปว่า “ครับ”


“จีแท วันนี้แม่เป็นไงมั่ง” ฮยอนแจที่กลับมาเยี่ยมพร้อมจุงแจ ถามจีแทที่นั่งเฝ้าคุณยุนนาอยู่ข้างเตียง
“อ่าวพี่จีซบ หวัดดีฮะพี่จุงแจ อ่อ แม่รู้สึกตัวเมื่อตอนสาย ๆ หน่ะ นี่แม่ก็หลับไปอีกแล้ว” ทั้งสองทอดสายตาไปยังร่างบางที่นอนบนเตียง ในหน้าที่เคยสดใสนั้นกลับซีดเซียวด้วยอาการของโรคร้าย
“อืม แล้วเรื่องไขกระดูอ่ะเป็นยังไง”
“โหยย หมอบอกว่า ของผมกับพี่จีซบใช้ไม่ได้หน่ะ มีทางเดียวคือ เราต้องรอจากผู้บริจาค”
“เดี๋ยวก็มีคนให้หน่ะ เชื่อพี่” จุงแจตบไหล่น้องชายตัวเล็กเบา ๆ
“ครับ ขอบคุณฮะ”
“ใครมาเหรอลูก” คุณยุนนารู้สึกตัวอีกครั้ง แล้วหันมามองข้างเตียง “อ่อ ฮยอนแจกับจุงแจนี่เอง ขอบใจมากนะจ๊ะ ที่มาเยี่ยมแม่”
“ครับ ผมต้องมาอยู่แล้ว” จุงแจยิ้มขำเหมือนเคย ทำให้คุณยุนนายิ้มออกมา
“โอ๊ะ ใครมาหน่ะ”
   คุณยุนนาได้ยินเสียงเหมือนประตูเปิดเลยทักขึ้น  ปรากฎว่าคนที่เปิดประตูห้องเข้ามาคือ..

“สวัสดีครับคุณนายฮัน ผมคังจินโฮเอง จำผมได้ไหมครับ” คังจินโฮถือตระกล้าของเยี่ยมเข้ามาพร้อมกับจีซบที่แสดงสีหน้ากังวลเมื่อเห็นฮยอนแจยืนอยู่ข้างเตียงทำหน้าเขม็งมองมาทางเขาอย่างคาดโทษ
“ค่ะ จำได้สิคะคุณจินโฮ เกรงใจจังเลยค่ะ ไม่น่าลำบากมาเยี่ยมเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ เราก็คนกันเองทั้งนั้น ใช่ไหมครับคุณจีซบ” พลางหันไปถามจีซบที่ตอนนี้ไปยืนข้างเตียงกับพวกฮยอนแจ
“ครับ”
“คุณจินโฮมาได้จังหวะเลยนะครับเนี่ยะ เพราะแม่เพิ่งตื่นมะกี๊นี้” จีแทบอกกับคังจินโฮ
“เหรอครับ ดีจัง ว่าแต่นี่หมอจะมาดูอาการเมื่อไหร่ครับ”
“ก็คงราว ๆ หกโมงมั๊งครับ” คราวนี้ฮยอนแจเป็นฝ่ายตอบบ้าง เขานึกในใจ  “หึ ถามยังกับเป็นเจ้าของไข้เองงั้นแหล่ะ”
“ทำไมเป็นอย่างนั้นได้ล่ะครับ”
“อ่าวทำไมอ่ะครับ” จีแทสงสัย
“ก็เพราะว่าโรคนี้ต้องดูแลใกล้ชิดนะครับ จะมาปล่อยปละละเลยไม่ได้ แย่จังนะครับหมอโรงพยาบาลนี้”
“อืม ผมขอตัวก่อนนะครับ” ฮยอนแจกล่าว ก่อนจะรีบออกไป
“อ่อ ผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” คังจินโฮก็ขอตัวออกไปเหมือนกัน

“นี่คุณ...” คังจินโฮเดินตามฮยอนแจออกมา
“มีอะไรครับท่านรองประทาน” ฮยอนแจพยายามสุภาพ ทั้งๆ ที่ไม่สบอารมณ์
“ผมรู้นะว่าคุณไม่ชอบที่ผมมายุ่งกับคุณจีซบ” คังจินโฮพูดตรง ๆ
“แล้วมีผู้ชายคนไหนบ้างล่ะครับที่ชอบให้คนอื่นมายุ่งกับแฟนตัวเอง” ฮยอนแจหยุด แล้วหันมาตอบคังจินโฮ
“หึหึ นั่นหน่ะสิ ทำไงดีล่ะ พอดีว่าผมก็รักคุณจีซบเหมือนกับคุณ” เขาเดินวนรอบฮยอนแจช้า ๆ “แต่คุณมันโชคดีกว่าผม ที่คุณเป็นคนที่จีซบเรียกว่าแฟน แต่นั่นก็ไม่ได้หมายความว่า ผมจะรักแฟนคุณไม่ได้”
“คิดดูอีกทีก็น่าตลกนะ ที่ตัวคุณมีเงิน แต่ซื้อความรักไม่ได้”
“ช่ายยย มันก็น่าตลก ที่คุณมีความรัก แต่ตอนนี้มันใช้ซื้อชีวิตแม่คุณจีซบไม่ได้”
 จินโฮว่าให้ แล้วหันไปมองทางฮยอนแจอย่างเหนือหว่า ก่อนจะเดินกลับเข้าไปในห้องผู้ป่วย
 
.........................................................

“ขอเชิญพนักงานแทซามอเตอร์ร่วมบริจาคไขกระดูก ที่โรงพยาบาลกึนฮวา  เนื่องจากขณะนี้มีผู้ต้องการเปลี่ยนถ่ายไขกระดูกเป็นอย่างมาก  กรุณาส่งต่อข้อความด้วย”
“เอ๋....นี่เธอได้ข้อความนี้เหมือนกันใช่ไหม” สาวออฟฟิศคนหนึ่งถามเพื่อนร่วมงานเรื่องข้อความทางโทรศัพท์
“ใช่ ๆๆ ชั้นก็เพิ่งได้เมื่อกี๊เหมือนกัน แล้วเธอล่ะได้หรือเปล่า” พลางหันไปถามเพื่อนร่วมงานอีกคนหนึ่ง
“ได้เหมือนกัน โห น่าสงสารเนอะ งั้นเย็นนี้เราไปโรงบาลนี้กันเถอะ”
 
“เรียบร้อยใช่ไหม” คังจินโฮต่อสายถามหัวหน้าฝ่ายบุคคลเรื่องที่เขาได้ให้ไปส่งข้อความทางโทรศัพท์ตามเบอร์มือถือของพนักงานทุกคน
“ครับ”
“ดีมาก ขอบคุณคุณมาก”
“ฮัลโหล ครับ เรื่องย้ายคนไข้....อ่อ....คุณฮันยุนนาหน่ะครับ.... เรียบร้อยแล้วใช่ไหมครับ?.... ครับ ขอบคุณมากครับ”

    คังจินโฮยิ้มอย่างสำเร็จ เพราะเขาได้จัดการเรื่องต่าง ๆ เกี่ยวกับแม่ของจีซบไว้แล้ว  ถึงแม้เขาอาจจะทำเกินกว่าเหตุ แต่เขาก็อยากทำให้คนที่เขายังรัก ได้มีความสุข

[น้ำพริกแมงดา]

ตอนที่ 15 เพราะรัก

“หา อะไรเนี่ยะ ย้ายคนไข้เหรอครับ” จีแทถึงกับตกใจเมื่อแพทย์เจ้าของไข้มาบอกเรื่องย้ายโรงพยาบาล
“ครับ มีคนขอให้คุณฮันยุนนาย้ายไปโรงพยาบาลกึนฮวา นะครับ”
“หา โรงพยาบาลกึนฮวา โหยยย  โรงบาลเอกชนแพงขนาดนั้น ผมจะไปเอาที่ไหนมาจ่ายครับ”
“ไม่ครับ คือมีคนรับเป็นเจ้าของไข้ เพียงแค่คุณเซ็นต์อนุมัติ โอกาศหายของแม่คุณก็จะสูงขึ้นนะ”
“แล้วใครอ่ะครับที่มารับเป็นเจ้าของไข้ของแม่ผม”
“อ่อ คุณคังจินโฮ ครับ”
เมื่อจีแทได้ยินชื่อนี้ก็นึกออก แต่ก็ดี อย่างน้อยแม่จะได้หายเร็ว ๆ เรื่องอื่นเอาไว้ก่อน เขาจึงตกลงเซ็นต์ย้ายโรงพยาบาล
“โอเคครับ รอสักพักนึง เดี๋ยวรถจากโรงพยาบาลโน้นจะมารับนะครับ”
        เมื่อหมอออกไปจีแทจึงรีบโทรศัพท์หาฮยอนแจทันที
“ฮัลโหล พี่ฮยอนแจเหรอ คือ........”
.........................................................

“ฮึ๊ย!!” ฮยอนแจสบถออกมาอย่างอารมณ์เสียเมื่อได้ยินเรื่องที่จีแทโทรมาเล่าให้ฟัง
“อะไรวะฮยอนแจ หงุดหงิดอะไรอีก” จุงแจถาม
“จีแทโทรมาบอกว่าแม่ย้ายไปโรงพยาบาลกึนฮวาแล้ว”
“โห  ดีเลยนะ จะได้มีโอกาศหายมากขึ้น ว่าแต่ไปโรงบาลแพงเลยนะนั่น แล้วไปได้ไงวะ”
“ท่านประทานน้อยหน่ะสิ”
“เฮ้ยย อย่าบอกนะว่า...”จุงแจตาโตด้วยความตกใจ “โหยยย ทุ่มสุด ๆ ขนาดนี้เลยเหรอวะ”
“คงงั้น”
“โหยยยนี่มึงอย่าบอกนะว่า เค้านี่หล่ะที่ส่งแมสเสจให้พวกพนักงานเมื่อเช้า”
“แมสเสจอะไรวะ”
“นี่มรึงไม่ได้เปิดดูโทรศัพท์เลยหรอครับเพื่อน นี่เค้าจะไปบริจาคไขกระดูกกันเนี่ย”
“หา” แล้วฮยอนแจก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูก็พบข้อความนั้นจริง ๆ
“กรูก็ว่าอยู่ดี ๆ มีข้อความอะไรอย่างนี้ได้ไง ที่แท้ ก็เป็นของท่านประทานน้อยนี่เอง”
“เออ”
“อืม เอาน่า คิดซะว่าเพื่อจีซบ ยอมเค้าสักครั้งนึง ยังไงซะมรึงก็เป็นแฟนกัน ใครก็ทำอะไรไม่ได้อยู่แล้ว”
“เออ ขอบใจ”

.........................................................

“คุณจีซบ...” คังจินโฮเรียกจีซบไว้ขณะที่กำลังเก็บของบนโต๊ะตอนที่ใกล้จะถึงเวลาเลิกงาน
“วันนี้ผมไปเยี่ยมแม่คุณด้วยนะ”
“ครับ” จีซบรับคำด้วยความเกรงใจ

     คังจินโฮพาจีซบมาอีกทางหนึ่งซึ่งไม่ใช่ทางไปโรงพยาบาลที่แม่เขาอยู่  จีซบเอะใจถึงถาม
“เอ๊ะ นี่มันไม่ใช่ทางไปโรงพยาบาลนี่ครับ”
“ใช่ครับ เนี่ยะ หัวมุมหน้าก็ถึงแล้ว”
ถึงคังจินโฮจะบอกอย่างนั้น แต่จีซบก็อดหวั่นใจไม่ได้ และก็เป็นอย่างที่คังจินโฮบอกไว้จริง ๆ ว่า หัวถนนหน้าเป็นโรงพยาบาล แต่นี่มันไม่ใช่โรงพยาบาลที่แม่เขาอยู่นี่...

“ถึงแล้ว” คังจินโฮเข้าไปจอดรถแล้วให้จีซบลงไปรอก่อน
“แต่...”
“เชื่อผมเถอะครับ รอผมข้างในนะ” แล้วเขาก็ขับรถเข้าไปจอดในอาคาร โดยที่จีซบเดินเข้าไปอย่างงง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น
“อ่าวจีซบ มาบริจาคไขกระดูกเหมือนกันเหรอจ๊ะ” พนักงานในบริษัทคนหนึ่งเข้ามาทัก
“เอ๋ อะไรเหรอ”
“ก็เนี่ยะ เราได้รับแมสเสจไง เค้าเชิญชวนให้มาบริจาคไขกระดูก เธอไม่ได้เหรอ อ่าว อุ๊ย สวัสดีค่ะท่านรองประทาน” เธอกะจะเมาท์ให้จีซบฟังแต่เห็นคังจินโฮเลยหยุดปากตัวเองไว้
“ไปครับ คุณจีซบ ขอตัวก่อนนะ” คังจินโฮบอกพนักงานคนนั้น แล้วเดินนำหน้าจีซบอย่างเริ่งรีบไปยังห้องที่คุณยุนนาพักฟื้น
“เอ่อ นี่มันอะไรกันเหรอครับ..” จีซบถามขณะอยู่ในลิฟท์
“ไม่มีอะไรหรอกน่า ผมก็แค่ย้ายแม่คุณมารักษาที่โรงพยาบาลนี้”
“หา..อะไรนะ ยะ ย้ายแม่ มาโรงพยาบาลนี้เหรอครับ”
“ใช่ครับ บอกตรง ๆ นะ ผมเป็นห่วงคุณแม่คุณและผมก็ไม่ไว้ใจโรงพยาบาลอย่างนั้น และก็..” คังจินโฮเกือบหลุดปากว่า “คนที่คุณมีอยู่” จะทำอะไรอย่างที่ผมทำได้ไหม
“ครับ แต่มันจะดีเหรอครับเจ้านาย
“ดีสิครับ โรงพยาบาลนี้มีหมอเก่ง ๆ หลายคนนะ และผมก็รู้จักกับหมอที่เก่งทางนี้ที่เค้าทำงานที่นี่หล่ะ”
“คือมันเป็น...คือ” จีซบกำลังจะบอกว่ามันเป็นโรงพยาบาลเอกชน
“ไม่ต้องกังวลเรื่องค่ารักษาหรอก ผมอยากดูแลครอบครัวคุณนะ คุณรู้ไหม ผมไม่อยากเห็นคุณไม่สบายใจ ถ้าผมช่วยคุณได้ผมก็อยากช่วย” แล้วคังจินโฮก็คว้ามือนุ่มนั้นมากุมไว้แล้วจูงออกจากลิฟท์
จีซบดึงมือออกอย่างนุ่มนวล ก่อนจะแก้เก้อ“เอ่อ แล้วแม่อยู่ห้องไหนครับ”
“อ่อ ชั้นนี้หล่ะห้อง 921” คังจินโฮตอบยิ้ม ๆ ก่อนที่จะถูกขัดจังหวะด้วยเสียงโทรศัพท์ของจีซบ
“ฮาโหล...อืม พี่รู้แล้ว ใช่ ๆๆ..อ่อ ตอนนี้พี่จะไปห้องที่แม่พักพิ้นอ่ะ แล้วนั่นอยู่กับใครบ้างหน่ะ....อ่าว พี่ฮยอนแจไปไหนอ่ะ...อืม เดี๋ยวคงตามมามั๊ง.. แม่กำลังจะมาที่ห้องแล้วใช่ไหม...อ่อได้จ้ะพี่อยู่ที่นี่นะ เจอกัน บาย”
“จีแทบอกว่าแม่กำลังจะมาพอดีครับ”
“ดีแล้วครับ งั้นเรารอตรงนี้ละกัน”
“เจ้านายครับ คือ ผมเห็นคนจากบริษัทเรามาทำอะไรกันที่นี่เยอะแยะเหรอครับ”
“อ่อ ไม่มีอะไรหรอก เค้าคงมาตรวจสุขภาพกันมั๊ง นี่ก็ใกล้หน้าหนาวแล้วนี่” คังจินโฮตอบเลี่ยงประเด็น ก็เพราะเขานั่นหล่ะที่ทำให้พนักงานบริษัทมาโรงพยาบาลนี้กัน
“ครับ...นั่นแม่มาพอดี”จีซบหันไปเห็นคุณยุนนาที่นั่งอยู่บนรถเข็นที่ทางโรงพยาบาลจัดไว้ให้โดยมีเจ้าหน้าที่มาส่ง ตามหลังมาด้วยจีแท,ฮยอนแจ,และจุงแจ
“อ่าวจีซบ มาพอดีเลยนะ อ่อ สวัสดีค่ะคุณจินโฮ” คุณยุนนาทักทายร่างสูงสง่านั้น “ต้องขอขอบคุณคุณมากเลยนะคะที่เมตตาชั้น”
“ไม่เป็นไรครับ ผมยินดีและเต็มใจเสมอ” จินโฮยิ้ม และปรายหางตาไปที่ฮยอนแจ ทำให้ฮยอนแจเริ่มหงุดหงิด
“อืม ป่ะ พาแม่เข้าห้องก่อนดีกว่านะ แล้วเก็บของแม่มาหมดแล้วใช่ไหมจีแท” จีซบเห็นท่าไม่ดีเลยตัดบท
“อ่าช่าย ๆๆ”
“เดี๋ยวผมเปิดให้นะครับ” คังจินโฮเปิดประตูห้องให้เจ้าหน้าที่เข็นรถเข้าไป
   บรรยากาศในห้องผู้ป่วยนั้นเต็มไปด้วยความอบอุ่นและห่วงใยจากคังจินโฮที่มีต่อครอบครัวของจีซบ เขาชวนคุณยุนนาและจีแทพูดคุยอย่างผ่อนคลาย แต่ฮยอนแจนั้นกลับรู้สึกว่าตัวเองถูกโดดเดี่ยวเพราะทุกคนในห้องล้วนแล้วแต่ให้ ความสนใจกับคังจินโฮ เว้นแต่จุงแจและจีซบที่ยังสนใจเขาบ้าง
    ฮยอนแจเกลียดเวลาที่คังจินโฮมองจีซบ สายตาของฝ่ายนั้นมองคนรักของเขาอย่างอ่อนหวาน เขาอยากจะเข้าไปชกหน้าหล่อนั้นให้หงายแล้วสั่งห้ามยุ่งกับแฟนเขา แต่เขาก็ทำได้แค่อดทนเท่านั้น
   จีซบมองฮยอนแจอย่างเป็นห่วงความรู้สึก เขาเข้าใจคนรักของเขาว่าตอนนี้ภายในใจคนหน้าเข้มนั้นคิดอะไรอยู่  ส่วนตัวเขาเองไม่อยากคิดว่าการที่คังจินโฮมีน้ำใจมากมายให้กับครอบครัวเขาอย่างนี้เป็นเพราะคังจินโฮทำเพื่อหวังในตัวเขา แต่สิ่งที่เขาทำนี้มันช่างยิ่งใหญ่ยากเกินที่จะหาอะไรมาตอบแทนได้ ยิ่งได้เห็นน้ำเสียงอ่อนโยน และสายตาที่ไม่เคยเปลี่ยนของคังจินโฮที่พูดกับเขานั้น ทำให้เขาต้องลำบากใจเป็นที่สุด

     เมื่อคังจินโฮกลับไปแล้ว ฮยอนแจถึงกับออกมาสูบบุหรี่คนเดียวที่ลานข้างนอกด้วยความอึดอัดเขาไม่ได้สูบมันมานานแล้วตั้งแต่รู้จากจุงแจว่าจีซบแพ้ควันบุหรี่ แต่ยามนี้ไม่มีอะไรให้เขาได้ระบายอารมณ์แล้วนอกจากสิ่งนี้ เขาสูดมวนกลมจากนิ้วแข็งแรงนั้นเข้าปอด แล้วพ่นควันสีเทาออกมาจากปากอิ่มเพื่อระบายความเครียดข้างใน 
“ฮยอนแจ....”เสียงนุ่ม ๆ จากจีซบ ทำให้เขาทิ้งบุหรี่ลงพื้นและขยี้มันด้วยปลายเท้า
“คือผม...”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ” สายตาของจีซบบอกว่าเขาเข้าใจ
“ผมรู้ว่าคุณแพ้ควันบุหรี่ และผมจะพยายามเลิกมันให้ได้” เขาถอนหายใจก่อนจะพูดต่อ “แต่ผมไม่รู้จะทำยังไงจริง ๆ”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่คุณอยู่กับผมก็พอแล้ว”
ฮยอนแจสวมกอดร่างบางนั้นอย่างปกป้องและให้ กำลังใจ “ครับ ผมสัญญาว่าผมจะอยู่กับคุณ ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น” มือหนานั้นลูบผมนุ่มอย่างปลอบโยน

...
“ก๊อก ๆๆ”
“จีแทไปดูสิใครมาหน่ะ” คุณยุนนาบอกกับจีแทที่นั่งดูแลเธออยู่ข้างเตียง จีแทลุกไปเปิดประตูแล้วพบว่าคนที่มานั้นคือ
“จอนห์!! คุณมาได้ไงเนี่ยะ” จีแทถามฝรั่งตัวโตที่ถือช่อดอกไม้ยืนยิ้มเผล่อยู่ตรงหน้า
“ก็ผมนั่งแท็กซี่มา”
“จีแทนั่นใครมาล่ะลูกทำไมไม่เข้ามาซะที”
“อ่อ งั้นไปคุยกันข้างในดีกว่านะ” จีแทชวนให้จอนห์เข้ามาในห้อง
“อ่อ คุณจอนห์นี่เอง”
“ครับ สวัสดีครับคุณนายฮัน”
“ขอบใจนะคะที่มาเยี่ยมแม่”
“ครับ เดี๋ยวคุณแม่ต้องหายดีแน่นอน”
“พูดเกาหลีเก่งขึ้นนะคะเนี่ยะ”  คุณยุนนายิ้มชม
“ครับ ขอบคุณครับ” เขายื่นช่อดอกไม้ให้คุณยุนนา “อ่อ นี่ดอกไม้ครับ”
“ขอบใจจ้ะ”แล้วคุณยุนนาก็รับไปวางไว้บนหัวเตียง
“แล้วนี่คุณรู้เรื่องแม่ผมได้ยังไง”
“อ่อ ก็คือว่าผมรู้จากอาจารย์คุณหน่ะ เค้าบอกว่าคุณขอยกเลิกฝึกงานเพื่อมาดูแลคุณแม่” จอนห์บอกไป ซึ่งความจริงแล้วเขาไปรอเจอหน้าจีแทที่หน้ามหาวิทยาลัยทุกวัน แต่สองสามวันมานี่เขาไม่เห็นจีแท เลยเข้าไปถามกลุ่มเพื่อน ๆ ที่เขาเห็นเดินกับคนตัวเล็กของเขาบ่อย ๆ
“อ๋อ ครับ เอ่อ ต้องขอโทษด้วยนะฮะ”
“ไม่เป็นไรครับ มาดูแลคุณแม่ดีกว่า” เขาหันไปจับมือและยิ้มคุณยุนนาอย่างให้กำลังใจ
     คุณยุนนายิ้มให้กับชาวต่างชาติที่ครั้งหนึ่งหล่อนเคยช่วยเหลือเอาไว้ โดยจอนห์ได้ชวนคุณยุนนาพูดคุยเรื่องต่าง ๆ รวมทั้งให้กำลังใจในการต่อสู้กับโรคร้ายนี้ เขาอยู่กับคุณยุนนาจนกระทั้งจีซบมาเปลี่ยนเวรเฝ้า เขาจึงได้ขอตัวกลับพร้อมกับจีแทที่ต้องกลับไปอยู่บ้าน
   
      “ขอบใจนายมากนะที่มาเยี่ยมแม่” จีแทแหงนหน้าบอกกับจอนห์ที่เดินมาจากห้องผู้ป่วยด้วยกัน
   “ไม่เป็นไรหรอกครับ ผมเป็นห่วงแม่ของคุณเหมือนกัน”
   “แล้วนี่คุณกลับยังไงอ่ะ”
    “แท็กซี่ครับ”
     “เออ ช่ายย ผมไม่น่าถามเลยเนอะ เหอ ๆๆ” จรแทที่ปกติเป็นคนช่างพูดแต่ตอนนี้เขากลับไม่รู้จะชวนจอนห์คุยอะไรระหว่างทางจึงมีแต่ความเงียบและท่าทีเก้อเขินของทั้งสองคน
     “งั้นเราแยกกันตรงนี้ละกันนะ” จีแทกล่าวเมื่อถึงหน้าโรงพยาบาล
        “ครับ ขอให้คุณแม่คุณหายเร็ว ๆนะ และคุณเองก็ดูแลตัวเองด้วย”
“ฮะ ขอบคุณมาก” จีแทขอบคุณพร้อมโค้งให้
“บายครับ”
“บาย”

[snice_cz]

เป็นกำลังใจให้ค่ะ

มาต่อเร็วๆ นะ


รออ่านอย่างใจจดใจจ่อ 

[น้ำพริกแมงดา]

ขอบคุณทุก ๆ กำลังใจค่ะ มาต่อแล้วนะคะ

------------------------------------------------------------

ตอนที่ 16 รักต้องเลือก

     เมื่อผลการตรวจไขกระดูกของจีซบ,จีแทออกมาแล้วพบว่าใช้ไม่ได้กับไขกระดูกของคุณยุนนา แต่นั่นก็ไม่ได้ทำให้สองพี่น้องกังวลเพราะตอนนี้ทางโรงพยาบาลแจ้งมาว่ามีคนมาตรวจเพื่อบริจาคไขกระดูกเป็นจำนวนมาก และอีกอย่างคือ โรงพยาบาลนี้ก็ทำเรื่องขอบริจาคไปในโรงพยาบาลในเครือที่ญี่ปุ่นอีกด้วย โอกาสที่จะได้ย่อมมีมากขึ้น ส่วนฮยอนแจเองก็ตื่นเต้นกับการรอผลตรวจไขกระดูกของเขาเองเหมือนกัน เขาได้ไปตรวจตอนที่ได้รับข้อความจากทางโทรศัพท์เพราะว่าก่อนหน้านี้เขาไม่เคยรู้มาก่อนเลยว่าโรคนี้ต้องทำยังไงบ้าง คิดแล้วเขาก็ได้แต่ภาวนาให้อาการของคุณยุนนาหายเร็ว ๆ

    “พี่ฮยอนแจ ตอนเย็นมารับผมที่มหาลัยด้วยน้า” ฮยอนแจหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูเมื่อได้ยินเสียงว่ามีข้อความเข้า ก็พบว่าเป็นข้อความของจีแท เขายิ้มขำ ๆ กับข้อความของน้องชายแสนซน
    “เออ นี่ฮยอนแจ เย็นนี้แกไปเยี่ยมแม่ก่อนเลยนะ” จุงแจหันมาบอกกับฮยอนแจ
“อืม ไม่เป็นไรเพราะเย็นนี้จีแทให้ชั้นไปรับที่หน้ามหาลัย เดี๋ยวยังไงชั้นก็ต้องไปกับจีแทอยู่แล้ว”
“ดีแล้วหล่ะ ชั้นเห็นแกเข้ากับครอบครัวจีซบได้ดีอย่างนี้ค่อยดีใจ”
    ตอนนี้ฮยอนแจย้ายเข้ามาในบ้านของจีซบแล้ว แต่เขายังไม่มีโอกาสได้นอนร่วมห้องกับจีซบเลยสักครั้ง เพราะจีซบเองต้องไปนอนเฝ้าคุณยุนนาที่โงพยาบาล แถมตอนเช้า “เจ้าของไข้” ที่ไม่ได้รับเชิญก็มารับไปทำงานด้วยกันที่บริษัท คิดแล้วมันน่าเจ็บใจนัก เพราะวันนึงเขาได้เจอหน้าจีซบไม่ถึงชั่วโมง ต่างกับนายนั่นที่กักตัวจีซบตั้งแต่เช้าจรดเย็น แถมตอนเจอหน้ากัน คังจินโฮก็มองเขาเหมือนเขาเป็นคนอื่น ที่ไม่ใช่คนในครอบครัวของจีซบ ดีว่าจีซบยังคอยเข้าข้างเขาเวลาที่เผชิญหน้ากับคังจินโฮ


“พี่ฮยอนแจ ๆๆๆๆ” เสียงใสๆ จากน้องชายซนแก่นทำให้ฮยอนแจซึ่งกำลังมองหาจีแทอยู่หน้ามหาลัยรีบวิ่งเข้าไปหาต้นเสียง
“ไง รอพี่นานไหมเนี่ยะ”
“ไม่นานครับ เอ่อ นี่พี่ วันนี้ผมว่าก่อนกลับบ้านเราไปซื้อมาม่ากันเหอะ เดี๋ยวกลางคืนหิว ขี้เกียจทำกับข้าว”
“อืม ดีเหมือนกัน หุหุ ถ้าเราไม่ชวนพี่ก็จะชวนเราเหมือนกัน” ฮยอนแจยิ้มให้กับจีแทที่ยิ้มจนตาหยีอยู่ ณ ตอนนี้
“ดีเลย มีคนกินมาม่าเป็นเพื่อน เพราะแม่กับพี่จีซบตอนอยู่บ้านหน่ะ เค้าไม่ชอบกินมื้อดึก นี่มาเจอพี่ฮยอนแจที่ชอบกินมื้อดึกเหมือนกันก็ดีเลย โหยย นี่ถ้าแม่กับพี่จีซบรู้นะบ่นพวกเราตาย”
“จีซบนี่เหมือนคุณแม่เนอะ”
“เหมือนมากกกก ขอบอกกก” น้องชายลากเสียงยาวอย่างล้อเลียนคนที่ไม่อยู่ตอนนี้
“ป่ะ รีบไปกันดีกว่า” ฮยอนแจลูบหัวน้องชายตัวเล็กก่อนจะพากันเดินออกไป

         
“พี่ฮยอนแจว่าพี่จีซบจะมายังอ่ะ” จีแทถามขณะก่อนจะถึงห้องพักฟื้น เพราะทุกวันจีซบจะต้องมาเยี่ยมแม่ก่อนกลับไปบ้านแล้วมาเปลี่ยนเวรเฝ้าอีกที
“พี่ว่าน่าจะมาแล้วนะ”
“โหย งี้คุณจินโฮก็มาด้วยอ่ะดิ เออ แล้วคุณจินโฮมาทุกวันอย่างนี้พี่ไม่หึงบ้างเหรอ” จีแทถามตรง ๆ
“ก็ ทำไงได้ พี่ไม่ได้ช่วยแม่ได้มากอย่างเค้าหนิ ก็ยังดีที่เค้ามาช่วยเรื่องนี้ แต่ถามว่าพี่คิดมากไหม บอกตรงๆ ว่าบางครั้งพี่ก็ทนไม่ไหวเหมือนกันที่เห็นเค้าทำท่าเป็นเจ้าของจีซบ”
“โหยยย พี่ฮยอนแจ”
“ช่างมันเถอะ ถ้าแม่หายแล้วพี่ค่อยจัดการเรื่องของพี่ ตอนนี้แม่ต้องมาก่อนนะ”
“ครับ” จีแทรับคำก่อนจะผลักประตูเข้าไป

“อ่าวมาแล้วเหรอลูก” คุณยุนนาที่อยู่บนเตียงถามด้วยสีหน้าสดชื่น
“มาแล้วค๊าบบบ” เอ๊ะ แล้วพี่จีซบล่ะแม่”
“อืม วันนี้พี่เค้าไปธุระกับคุณจินโฮนิดหน่อยหน่ะ จะมาอีกทีก็ตอนเปลี่ยนเวรเฝ้ากับเราเลย” คุณยุนนาค่อยบอก เพราะเกรงใจฮยอนแจที่เหมือนจะรู้สึกแย่ลง
..................................................

 “อ่าว จินโฮมาพอดี” ชอยแทยังที่กำลังนั่งรออยู่ทักขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนรักเดินตรงเข้ามาในร้านกาแฟสุดหรูที่เขารอยู่ก่อนจะลุกขึ้น
“ไง รอนานไหมแทยัง”
“ไม่หรอก เอ่อ แล้วนี่ใครล่ะ” แทยังถามถึงร่างบอบบางข้าง ๆ จินโฮ
“ก็ นี่หล่ะ.....” จินโฮยิ้มเขิน ๆ ค่อย พูดประโยคต่อมา “คุณลีจีซบ เลขาชั้นเอง”
ชอยแทยังตาโตด้วยความตื่นเต้นจนแทบเก็บอาการไว้ไม่อยู่ ก่อนที่จีซบจะโค้งให้เขาอย่างนอบน้อม
“เอ่อ ไม่ต้องพิธีรีตองครับ คุณกวาง....เอ๊ย คุณจีซบ” ชอยแทยังจะหลุดปากเรียกชื่อที่เขากับคังจินโฮชอบเรียกจีซบ
“ครับ ขอบคุณมากครับ”
“เอ่อ ผมว่านั่งกันดีกว่า” คังจินโฮกล่าวก่อนที่ทุกคนจะนั่งลง
  จีซบนั่งมองคังจินโฮคุยกับชอยแทยังอย่างสนิทสนม ก่อนจะมองไปรอบ ๆ ร้านกาแฟหรู เขาไม่อยากที่จะอยู่ที่นี่นานนักเพราะเป็นห่วงแม่ แต่เขาก็ขัดคังจินโฮไม่ได้ที่อยากให้เขามาดื่มกาแฟกับพวกเขาสองคนในวันนี้
 “น่ารักสมคำร่ำลือจริง ๆ ว่ะ” แทยังที่เหลือบมองจีซบกระซิบบอกคังจินโฮที่กำลังดื่มกาแฟอยู่
“ใช่ไหมล่ะ” คังจินโฮยิ้มอย่างภูมิใจ
“มิน่า นายถึงได้ลงทุนแย่งมากจากแฟนเค้า”
“หึหึ”
“แล้วนายจะทำอะไรต่อไปวะ”
“คอยดูก็แล้วกัน บอกนายได้แต่ว่า ผู้ชายที่จะได้ครอบครองคุณจีซบต้องเป็นชั้นเท่านั้น!”



“อ่าว พี่จีซบมาแล้ว หวัดดีครับคุณจินโฮ” จีแทหันไปมองจีซบที่มากับคังจินโฮ
“แม่เป็นไงมั่ง” จีซบถาม
“ก็ทรงตัวหน่ะ นี่เพิ่งหลับไปเมื่อกี๊เอง” ฮยอนแจตอบแทน
“ถ้าพี่มาแล้ว งั้นผมไปบ้านล่ะนะ พอดีว่าลืมไปว่ามีรายงานที่ต้องทำ” จีแทบอก
“อืม จ้ะ”
“แต่ พี่ฮยอนแจอยู่กับแม่กับพี่จีซบก่อนนะ ผมเพิ่งนึกได้มะกี๊เองว่าต้องกลับก่อน”
“อืม ไม่เป็นไร เดี๋ยวพี่ตามไปทีหลัง”
   จีแทรีบออกจากห้องอย่างรวดเร็ว แต่เหมือนเขาเข้าใจฮยอนแจเลยให้ฝ่ายนั้นอยู่กับจีซบนาน ๆ ฮยอนแจก็นึกขอบใจน้องชายตัวเล็กเหมือนกัน
 แต่เมื่อเขามองเห็นคังจินโฮแล้ว เขาก็รู้สึกว่าการที่จะได้อยู่กับจีซบนั้นเป็นเรื่องที่ยากจริง ๆ เพราะฝ่ายนั้นคอยกันท่าเขาตลอดไม่ว่าเขาจะทำอะไรก็ตาม เขารู้สึกเบื่อหน่าย จึงออกไปรอข้างนอกจนกว่าคังจินโฮจะกลับไป
  เมื่อคังจินโฮกลับไปเขาก็เข้าไปในห้องพักฟื้นที่เหลือแต่คุณยุนนาคนเดียว
   “อ่าว แม่ครับจีซบไปไหนครับ”
“อ่อ อาบน้ำหน่ะจ้ะ”
“อ่อ ครับ”
“ฮยอนแจ...”
“อ่อ ครับ แม่มีอะไรเหรอ”
“แม่ขออะไรอย่างนึงได้ไหม”
“ครับ”
“แม่เองก็ไม่รู้ว่าจะหายหรือเปล่า แม่อาจจะตายวันตายพรุ่งก็ได้”
“แม่ครับ แม่อย่าพูดอย่างนั้นสิ แม่ต้องหายนะครับ แม่ต้องได้ไขกระดูกใหม่…”
“ฮยอนแจ ชีวิตคนเรามันไม่แน่นอนหรอก ถึงเราจะมีทางยื้อชีวิตเราให้นานขึ้น สุดท้ายแล้วเราก็ต้องตายอยู่ดี”
“แม่ครับ...” ฮยอนแจนั่งลงข้างเตียงและกุมมือคุณยุนนา
“ถึงแม้จะมีคนเต็มใจช่วยแม่มากมาย แต่ใช่ว่าแม่จะโชคดีขนาดนั้น”
 “ไม่หรอกครับพระเจ้าต้องคุ้มครองคนดีอย่างคุณแม่ครับ”
คุณยุนนาส่ายหน้าและยิ้มน้อย ๆ “แม่ก็อยากให้เป็นอย่างนั้น แต่ตั้งแต่แม่เข้าโรงพยาบาล แม่คิดว่าแม่คงใกล้เวลาที่ไปอยู่กับพ่อเค้าแล้วหล่ะ”
“แม่ครับ...” น้ำหยดเล็ก ๆ กลั่นออกมาจากดวงตาแดงกล่ำของฮยอนแจ
“ถ้าแม่ไม่อยู่แล้ว ฮยอนแจต้องดูแลจีซบให้ดี ๆ นะลูก”
“ไม่ครับ ผมไม่รับปาก แม่ต้องอยู่ให้ผมดูแลอีกคนนะครับ”
“ฮยอนแจ รับปากแม่สิลูก สัญญานะว่าต้องดูแลจีซบได้ดีที่สุด แม่ยกเค้าให้ลูกแล้วลูกต้องเลือกสิ่งที่ดีที่สุดให้แก่เค้า และดูแลเค้าต่อจากแม่”
ฮยอนแจนิ่ง ก่อนจะพยักหน้าช้า ๆ ด้วยน้ำตาที่ท่วมท้น
“ขอบใจมากลูก” คุณยุนนาลูบหัวฮยอนแจอย่างเอ็นดู
“ครับ”
“แม่ขอนอนก่อนนะ รู้สึกหนังตาจะปิดแล้ว”
“ครับ”
         ฮยอนแจปล่อยมือออกจากคุณยุนนา แล้วย้ายตัวเองมานั่งที่โซฟาริมห้อง เขาหันไปเห็นสิ่งของต่าง ๆ ที่คังจินโฮขนมาเยี่ยม จึงเข้าไปหยิบดู ของพวกนั้นทั้งโสมอย่างดี,เครื่องดื่มบำรุงร่างกายราคาแพงและอาหารเสริมบางตัวที่สั่งตรงมาจากเมืองนอก เขามองของพวกนั้นแล้วย้อนนึกถึงตัวเขาเอง แค่เงินเดือนเขายังไม่พอค่าโสมขวดนั้นเลย ส่วนค่าโรงพยาบาลนี้นอนสามคืนก็เท่ากับเงินเดืนอของจีซบทั้งเดือนแล้ว
      เขายิ้มเยาะ สุดท้ายแล้วคำว่า “เงินคือพระเจ้า” นี่ก็ใกล้ความจริงสำหรับครอบครัวเขาแล้วใช่ไหมนี่ แต่ก่อนที่เขาจะคิดอะไรไปไกลกว่านั้น ก็มีโทรศัพท์เข้ามาที่เขา
       “ครับ ๆ ใช่ครับ....สะดวกครับ....ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลพอดีครับ...ครับได้ครับจะไปเดี๋ยวนี้หล่ะครับ ”
   จีซบที่ออกมาจากห้องน้ำพอดีเห็นฮยอนแจรีบร้อนออกจากห้องไป เขายังไม่ทันได้ถามอะไรฮยอนแจก็ออกจากห้องไปซะก่อน
“เอ๊ะ เค้ารีบไปไหนนะ..?” จีซบสงสัย

                ----------------------------------

   “เฮ้ย ฮยอนแจ” จุงแจที่กำลังทำงานอยู่สะกิดฮยอนแจที่กำลังก้มหน้าก้มตาทำงานของตัวเองเหมือนกัน
“ไรวะ” ยังไม่ทันจะถามอะไรเขาก็เงยหน้าขึ้นไปเจอคังจินโฮที่ยืนอยู่ตรงหน้าอยู่แล้ว
“ผม..ขอคุยอะไรกับคุณหน่อย” ร่างสูงในชุดสูทบอกฮยอนแจก่อนจะเดินนำหน้าเขาไปที่ดาดฟ้าตึก

“อะไรครับท่าน นี่กะผลักผมให้ตกลงไปเหรอ” ฮยอนแจกล่าวทีเล่นทีจริงกับร่างสูงที่ทำหน้าขรึมใส่
“ไม่หรอก ผมแค่อยากคุยกับคุณเฉย ๆ”
“คุยกับผมเหรอ” น้ำเสียงเย้ยหยันออกจากปากของฮยอนแจ
“ใช่ ผมมีบางอย่างที่อยากคุยกับคุณ”
“เชิญครับ ท่านเจ้าชีวิต แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะว่า ถ้าจะใช้เงินฝาดหัวผมหน่ะ ไม่มีทาง”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอก หมอบอกว่า ตอนนี้เจอไขกระดูกที่ตรงกับของคุณแม่ของคุณจีซบแล้ว”
“เหรอครับ งั้นก็ดีล่ะสิ แม่จะได้หาย ส่วนคุณก็จะได้หมดภาระซะที”
“มันไม่ใช่อย่างนั้นหน่ะสิ เผอิญว่า เรื่องของคุณแม่นี่ผมมีส่วนเกี่ยวข้องเป็นเจ้าของไข้ ดังนั้นสิทธิขาดในการตัดสินใจเรื่องการผ่าดตัดเนี่ยะ มันขึ้นอยู่กับผมคนเดียว ถึงแม้เจ้าของไขกระดูกเค้าจะเต็มใจหรือเปล่า แต่อย่าลืมสิ คนที่อนุมัติเรื่องการผ่าตัดในส่วนของแม่พวกคุณเนี่ยะ ก็คือผม”
“นี่คุณหมายความว่าไง คุณอย่าเอาชีวิตของคุณแม่มาเสี่ยงในเกมของคุณนะ” ฮยอนแจชี้หน้าและเข้าไปกำคอเสื้อของคังจินโฮ
“คุณนี่ก็ฉลาดนะ เข้าใจอะไรง่ายดีหนิ” คังจินโฮมองฮยอนแจอย่างเป็นต่อ พลางค่อย ๆ แกะมือฮยอนแจออกจากคอเสื้ออย่างใจเย็น
คังจินโฮไม่รอช้า พูดต่อทันที “ออกไปจากชีวิตของจีซบซะ แล้วคุณแม่จะได้เปลี่ยนไขกระดูก”
 “คุณมันไม่ใช่ลูกผู้ชาย” ฮยอนแจคำรามกร้าว
“แล้วลูกผู้ชายก็คือคนที่ยอมให้คนที่ตัวเองรักต้องมาตกระกำลำบากด้วยกันสินะ”
ฮยอนแจชะงัก คังจินโฮพูดต่อ
“ถ้าจีซบอยู่กับคุณ คิดเหรอว่าบ้านเค้าจะมีความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น ลำพังตัวคุณก็แทบเอาไม่รอด แล้วคุณทนเห็นคุณจีซบ คุณแม่ และจีแท ต้องมาทนลำบากกับคุณได้เหรอ แต่ผมทนไม่ได้ที่จะเห็นคนที่ผมรักต้องไปอยู่ในสภาพแบบนั้น” 
คังจินโฮเดินเข้ามาใกล้ ก่อนที่จะบอกกับฮยอนแจ “ผมทำได้ทุกอย่างเพื่อจีซบ แล้วคุณล่ะ..?” น้ำเสียงส่อแววเย้ยหยันก่อนที่คังจินโฮจะเดินลงไป ปล่อยให้ฮยอนแจยืนนิ่งเหมือนถูกสาปอยู่บนดาดฟ้า
      เขาย้อนนึกถึงความเป็นจริงที่เกิดขึ้นกับเขา ตั้งแต่คุณยุนนาเข้าโรงพยาบาล และคิดถึงวันข้างหน้าของจีซบ

 “สัญญากับแม่นะลูกว่าจะดูและจีซบให้ดีที่สุด” เสียงของคุณยุนนาลอยเข้ามาในหัว  ผลันเขาตัดสินใจบางอย่างได้แล้ว

“แม่ครับ ผมขอโทษ…”

[น้ำพริกแมงดา]

ตอนที่ 17 เพื่อเธอ

“แม่ครับ หมอบอกว่าแม่ได้ไขกระดูกใหม่แล้วนะ” จีแทบอกกับคุณยุนนาที่เพิ่งตื่นนอนตอนสาย ๆ ส่วนจีซบออกไปกินอาหารเช้าและกลับไปดูที่บ้าน
“เหรอจ๊ะ” ถึงแม่คุณยุนนาจะไม่ตื่นเต้นแต่ก็แสดงอาการดีใจออกมา
“ช่าย เนี่ยะ พี่จีซบก็อยากไปขอบคุณเจ้าของไขกระดูกเค้าด้วยหล่ะ กะว่าผ่าตัดเมื่อไหร่ก็คงได้เจอหน้ากัน”
“อืม เค้าใจดีมากเลยนะลูก”
“นี่ถ้าพี่ฮยอนแจรู้คงดีใจมาก ๆ แน่เลย”  จีแทยิ้มตาหยีกับแม่ ส่วนคุณยุนนาก็ยิ้มกับลูกทั้ง ๆที่ในใจนึกถึงสีหน้าฮยอนแจเมื่อเย็นนี้ที่เหมือนมีอะไรอยู่ในใจก็ตาม

“ก๊อก ๆๆๆๆ!!”
“สงสัยพี่ฮยอนแจมามั๊งลูก ไปดูสิ” คุณยุนนาบอกลูกชาย ก่อนที่จีแทจะออกไปดู ด้วยความคาดหวังว่าเป็นฮยอนแจ
“พี่....อ่าว สวัสดีครับคุณจินโฮ” กลายเป็นคังจินโฮที่เข้ามาเยี่ยม
“ครับ ทีหลังเรียกพี่ว่าพี่จินโฮก็ได้ เราก็คนกันเอง อีกหน่อย..” เขายิ้มน้อย ๆ อย่างมีความหมาย “เราจะได้คุ้นเคยกัน”
“ครับ เอ่อ เชิญครับ”
“อ่าวคุณจินโฮ”
“สวัสดีครับคุณแม่ วันนี้เป็นไงมั่งคะ”
คุณยุนนาตกใจที่วันนี้คังจินโฮกล้าเรียกเธอว่าแม่อย่างเต็มที่ “อ่อ ค่ะ ก็เรื่อย ๆ ตามเรื่องหน่ะค่ะ”
“เดี๋ยวพรุ่งนี้คุณแม่ก็จะได้ผ่าตัดแล้วนะครับ ดีใจจังเลย”
“ค่ะ ขอบคุณค่ะ เอ่อ นี่แล้วคุณรู้จักเจ้าของไขกระดูกไหมคะ”
“ไม่หรอกครับ เห็นว่าเป็นคนต่างจังหวัดที่เข้ามาบริจาคให้คุณแม่โดยเฉพาะเลย”
“โถ ไม่น่าลำบากเพราะชั้นเลยนะคะ”
“ไม่หรอกครับ เค้าเต็มใจจะช่วยคุณแม่หน่ะครับ”
“ถ้าอย่างนั้น ชั้นก็อวยพรขอให้พระเจ้าคุ้มครองเค้านะคะ” คุณยุนนายิ้มกับคังจินโฮ
“อ่อ ผมขอตัวไปรับโทรศัพท์นะครับ” จีแทเดินออกไปยังระเบียงห้องพัก

“ครับ จอนห์” เขากรอกเสียงลงไปเมื่อรู้ว่าเป็นใครโทรมา
“หวัดดีครับ จีแท คุณแม่เป็นไงมั่งครับ”
“ดีครับ เนี่ยะ มีข่าวดีจะบอกหล่ะ พรุ่งนี้แม่จะผ่าตัดเปลี่ยนไขกระดูกแล้ว”
“เหรอครับ ดีใจด้วยนะครับ”
“ขอบคุณครับ แล้วนี่คุณอยู่ไหนครับเนี่ยะ”
“อ่อ ก็อยู่บ้านหน่ะครับ เสาร์นี้ไม่รู้จะทำอะไรเลยขอนอนอยู่บ้านดีกว่า อ่อ ขอโทษที่ไม่ได้แวะไปเยี่ยมเลย”
“ไม่เป็นไรหรอกครับ แค่โทรมาก็ดีใจแล้ว”
“ดีใจที่ผมโทรมาเหรอครับ” ปลายสายถามด้วยความตื่นเต้น
“บ้า ผมหมายถึง ดีใจที่โทรมาถามเรื่องแม่ผมหน่ะ”
“เหรอครับ เหอะ ๆๆๆ”
“ก็ใช่สิ เออ แล้วพรุ่งนี้คุณจะมาเยี่ยมแม่หรือเปล่า”
“อืม ผมต้องดูก่อนนะว่าว่างหรือเปล่า ถ้าไม่มีอะไรถึงจะไปได้”
“ครับ ๆ งั้นแค่นี้ก่อนนะ”
“ครับ หวัดดี”
จีแทเข่นเขี้ยว  “แหม พอพูดเกาหลีคล่องขึ้นก็มียอกย้อนเชียวนะตาฝรั่ง”
 ยังไม่ทันได้วางสายดีก็มีอีกสายเข้า

“ฮาโหล พี่จีซบ”
“จีแท ฮยอนแจไปไหนก็ไม่รู้ เค้าเก็บเสื้อผ้าและของของเค้าออกไปหมดเลย”
“หา!”
                                                                       ------------------------------------------------

“เฮ้ย อะไรวะเนี่ยะ นี่มรึงจะย้ายไปไหนวะเนี่ยะ” จุงแจตกใจเมื่อเห็นฮยอนแจสะพายเป้ใบย่อมเตรียมเดินทาง
 “ก็ พราะว่าพรุ่งนี้ชั้นจะกลับแดจอนเลยหน่ะสิ” ฮยอนแจตอบเรียบ ๆ
“หา กลับแดจอน นี่แกหมายความว่าไงวะ”
“กลับไปอยู่ในที่ของชั้นสิวะ ของใช้หน่ะชั้นจ้างคนมาย้ายไปแล้ว เหลือแค่เสี้อป้าในเป้ที่หล่ะ”
“หมายความว่า...”
“มันหมดหน้าที่ของชั้นแล้วหนิ”
“แล้วแกไปลาออกแล้วใช่ไหม”
“อืม”
“แกไม่คิดจะไปหาแม่กับจีซบมั่งเหรอ”
“ไปสิ แต่คงไปดูเฉย ๆ ชั้นไม่อยากให้แม่กับจีซบรู้เรื่องนี้”
“ฮยอนแจ..”
“อย่าบอกเรื่องนี้กับใครเด็ดขาดนะ”
“เฮ้ย แล้วแกทนเห็นจีซบเสียใจได้เหรอวะ”
“เค้าเสียใจเพราะชั้นจากไป ดีกว่าเค้าจะต้องมาทนลำบากกับชั้นทีหลังนะเว้ย”
“อืม”
“เด็กกำพร้าอย่างชั้น โหยหาคำว่าครอบครัวมาโดยตลอด และชั้นก็ได้เจอครอบครัวที่ดีขนาดนี้ ถึงแม้ชั้นจะไม่ได้อยู่กับพวกเค้าอีกต่อไป แต่ชั้นก็ขอทำอะไรให้พวกเค้าบ้าง”
“อืม”
“เวลาชั้นไม่อยู่ก็ส่งข่าวจีซบมาให้ชั้นบ้างนะจุงแจ”
“เออ..”
“แกไม่โกรธชั้นใช่ไหม”
“มรึงต้องไปถามจีซบกับแม่นู้น มาถามอะไรกรู”
“อืม กูไปโรงบาลก่อนนะ ขอบใจว่ะ เพื่อนรัก” ฮยอนแจสวมกอดจุงแจ อย่างขอบคุณ
“เออ โชคดีละกัน”
“อืม นี่ชั้นซื้อไอ้นี่มาให้แกด้วย”
“ไรวะ”
“อ่ะ” ฮยอนแจยื่นกล่องที่ห่อด้วยกระดาษให้จุงแจ ก่อนจะบอกว่า “สำหรับว่าที่คุณพ่อไงวะ” เขาส่งห่อสมุนไพรให้
“เออ ไอ้นี่ ขอบใจมาก ๆ ว่ะ”
“ไปล่ะนะ”
“อืม อย่าลืมส่งข่าวมามั่งนะ” จุงแจโบกมือให้เพื่อนที่เดินออกนอกรั้วไปแล้ว

  ฮยอนแจไปถึงโรงพยาบาลตอนเที่ยงกว่า ๆ ก่อนอื่นเขาค่อย ๆ เลียบเคียงไปมองหน้าห้องของคุณยุนนา พรุ่งนี้แล้วสินะที่คุณยุนนาจะได้รับการผ่าตัด เขาได้แต่หวังว่าทุกอย่างจะเรียบร้อย
   เขาเดินมาถึงลานข้างนอกเพื่อมองภาพมุมสูงของกรุงโซลครั้งสุดท้าย ก่อนที่เขาจะไปจากที่นี่ แต่เขาก็เหลือบเห็นจีซบที่กำลังนั่งอยู่คนเดียวด้วยสีหน้าเศร้าสร้อย เขาจึงหลบไปมุมอื่นเพื่อแอบมองคนรักของเขาห่าง ๆ
    จีซบนั้นได้แต่ถามตัวเองว่าเกิดอะไรขึ้นกับฮยอนแจ ไหนสัญญากับเขาแล้วไงว่าจะไม่ไปไหนไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม ตอนนี้คือเวลาที่เขากับฮยอนแจควรอยู่ข้าง ๆกันและให้กำลังใจกันและกันไม่ใช่หรือ แต่สิ่งที่เขาเผชิญอยู่ตอนนี้คือการหายไปของฮยอนแจ คนที่รักและต้องการเป็นที่สุด เขาได้แต่ปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาเพื่อระบายความเศร้าหมองของเขา
“นั่งคิดอะไรอยู่คนเดียวเหรอครับคุณจีซบ” คังจินโฮที่ดูดีในชุดลำลองเข้ามาถาม
“ก็…”
“เรื่องของฮยอนแจใช่ไหม” จินโฮตอบแทนและค่อย ๆ นั่งลงข้าง ๆ
“คุณ....” จีซบได้แต่มองหน้าของจินโฮด้วยน้ำตาอาบแก้ม
“คุณรู้แล้วใช่ไหมว่าใครที่พร้อมจะอยู่ข้างคุณทุกเวลา” จินโฮคว้ามือเรียวนั้นมากุมไว้อย่างให้กำลังใจ
“คุณจินโฮ”
คังจินโฮไม่รอช้า รอบตัวจีซบเข้ามากอดไว้ทันที
“ผมนี่หล่ะ คือคนที่จะอยู่กับคุณ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม” เขามองหน้าจีซบด้วยสายตาจริงจังและอ่อนโยน ก่อนจะโอบกอดร่างบางนั้น และลูบผมเบา ๆอย่างปลอบโยน

 ฮยอนแจที่อยู่อีกมุมหนึ่งเห็นภาพนั้นทั้งหมด เขาไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากปล่อยให้น้ำตาค่อย ๆ ไหลออกมาช้า ๆ นี่เป็นครั้งสุดท้ายของเขาที่จะได้เห็นจีซบ
       และชีวิตรักครั้งใหม่ของจีซบ
เขาค่อย ๆ ปลีกตัวออกมาช้า ๆ แล้วย้ำตัวเองกับการตัดสินใจของเขา ฮยอนแจนึกได้ว่าเขาไม่ควรอยู่ที่นี่นานนัก

          เพราะว่าหน้าที่ของเขาทั้งหมด  นับจากนี้คังจินโฮจะเป็นคนที่ทำแทน