หัวข้อ: ASIAN - [Y] -SERIES - - Big City,Little Love - - Part 1 - - Seoul

[น้ำพริกแมงดา]

ตอนที่ 18 ความฝัน ความจริง และความเจ็บปวด

“แม่...แม่ฟื้นแล้ว” จีแทส่งเสียงบอกทุกคนในห้องที่นั่งรออยู่ปลายเตียง ตอนนี้ในห้องพักฟื้นประกอบไปด้วยลูกทั้งสองของหล่อน จุงแจ และ คังจินโฮ ที่ต่างก็กรูเข้ามาหาร่างบางบนเตียงด้วยความรัก ความห่วงใย
  “แม่...” เสียงแผ่วลอดมาจากปากปางของจีซบที่ตอนนี้น้ำตาคลอด้วยความตื้นตันใจ
“จ้ะ แม่ฟิ้นแล้ว....” คุณยุนนากล่าวพลางมองไปรอบตัว พร้อมเอ่ยด้วยน้ำเสียงแปลกใจ“แล้ว..นี่ฮยอนแจล่ะ”
จีแทกับจุงแจทำหน้าตาบอกไม่ถูก  ส่วนจีซบเองถึงกับเศร้าลงอย่างทันที
“เค้า...ไปแล้วครับ” คังจินโอ เป็นคนบอกคุณยุนนาด้วยตัวเอง ส่วนคุณยุนนานั้นพยักหน้ารับรู้เบา ๆ
“เอ่อ คือ แม่ครับ แล้วนี่หมอจะให้ออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่ครับ” จุงแจเปลี่ยนเรื่องถาม
“ก็ ไม่รู้เลยอ่ะจ้ะ เดี๋ยวหมอคงมาบอกอีกทีมั๊ง” คุณยุนตาอมยิ้มตอบ แต่แววตายังฉายความครุ่นคิด “แล้วฮยอนแจไปไหนล่ะ”
---------------------------------------

“ฮยอนแจ ๆๆๆ” เสียงชายกลางคน เรียกหาชายหนุ่มที่กำลังช่วยเก็บของในห้องพัสดุ
“ครับ อะไรครับบราเทอร์” ร่างหนาที่ตอนนี้ซูบซีดลงเล็กน้อยหันมาถามคนเรียก
“บอกแล้วว่าไม่ต้องช่วย ๆๆๆ แหม กำลังรักษาเนื้อรักษาตัวด้วย เดี๋ยวก็ยิ่งป่วยไปใหญ่หรอก”
“ไม่ต้องหรอกครับ ผมเกรงใจ”
“โหย นี่หายดีแล้วค่อยมาช่วยทำก็ได้ หลวงพ่อไม่ว่าอะไรหรอก”
“ไม่ได้หรอกครับบราเทอร์  นี่ผมก็อาศัยบ้านหลวงพ่ออยู่ฟรี ๆ แล้วนะครับจะให้ผมมัวแต่นอนในบ้านทั้งวันได้ไง”
“เฮ่ยยย น่า บอกแล้วไงหายดีค่อยมาช่วย เออะ แล้วนี่ทำไมยังไม่กลับบ้าน ห้าโมงเย็นแล้วนะ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมอยากอยู่ดูน้อง ๆ ฮะ ดูแล้วคิดถึงตัวเองตอนเด็ก ๆ ดี”
“อ่า ตามใจละกันนะ เดี๋ยวเจอกันตอนอาหารเย็น”
  “ครับ” ฮยอนแจรับคำ
   ตอนนี้ฮยอนแจกลับมาแดจอน มาบ้านที่แท้จริงของเขา สถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าแห่งนี้เป็นของบาทหลวงชาวตะวันตกท่านนึง และดำเนินอยู่ได้ด้วยเงินบริจาคจากมูลนิธิ ตอนนี้บาทหลวงท่านนั้นก็ยังมีชีวิตอยู่และเปรียบเสมือนพ่อของฮยอนแจเลยก็ว่าได้
 เขาใช้ชีวิตอยู่ในสถานที่แห่งนี้ตั้งแต่จำความได้ และได้รับการส่งเสียเล่าเรียนจากมูลนิธิจนถึงระดับวิทยาลัย ก่อนจะไปทำงานที่โซล และตอนนี้เขาก็กลับมาอยู่ที่บ้านของเขาอีกครั้ง และไม่คิดจะกลับไปโลดโผนแบบชาวกรุงอีกต่อไป
  หลวงพ่อเองก็รักฮยอนเจเหมือนลูกชายคนนึงเช่นกัน เด็กคนนี้นอกจากจะไม่เกเรแล้ว ยังเป็นคนดีอีกด้วย ต่างจากเด็กกำพร้าทั่วไป ที่มักจะไขว้เขวไปทางอื่นได้ง่าย เพราะไม่มีผู้ปกครองมาดูแลใกล้ชิด การกลับมาครั้งนี้ทำให้หลวงพ่อเองก็รู้สึกดีใจระคนแปลกใจเมื่อเห็นสีหน้าไม่สดชื่นของฮยอนแจ แต่นั้นก็ไม่ใช่เรื่องที่หลวงพ่อต้องเข้าไปยุ่งกับเรื่องส่วนตัวของคนที่ชื่อว่าเด็กในปกครองเลย
  เขาเดินมุ่งไปยังโรงครัว เพื่อช่วยคนงานเตรียมอาหารเหมือนทุกวันที่เขามาอยู่ที่นี่ เขาตื่นนอนแต่เช้าเพื่อออกมาช่วยหลวงพ่อกับบราเทอร์เตรียมอาหารเช้าให้กับเด็ก ๆ  สาย ๆ ก็ช่วยงานในโรงรถ ตกบ่ายมาทำงานในโรงเก็บพัสดุ และช่วยงานครัวในช่วงเย็น โดยงานทั้งหมดนั้นไม่ได้มีใครบังคับให้เขาทำ แต่เป็นเขาเองที่เต็มใจช่วยในงานต่าง ๆ เพื่อแสดงน้ำใจแลกกับที่พักและการดูแลเอาใจใส่ของงบาทหลวง ที่เปรียบเสมือนเป็นพ่อกับพี่ชายของเขา โดยเขาอาศัยอยู่ในบ้านห้องพักซึ่งแต่เดิมเป็นของครูผู้ดูแลเรือนนอน ซึ่งตอนนี้เหลืออยู่หลายห้อง เพราะส่วนใหญ่ครูที่สอนอยู่ที่นี่ก็เป็นคนละแวกนี้ทั้งนั้น
  แต่ถึงแม้เขาจะทำตัวให้ยุ่งมากแค่ไหนในแต่ละวัน เพื่อที่จะสลัดบางสิ่งที่เขาเลือกแล้ว เขาพยายามใช้แรงงานมาก ๆ เพื่อตกกลางคืนเมื่อหัวถึงหมอนจะได้ไม่มีเวลาคิดเรื่องนั้น แต่ฮยอนแจเองก็ฝันถึงจีซบอยู่บ่อย ๆ เขาฝันเห็นคนรักของเขาร้องไห้ในฝันอยู่ทุกคืน เขาอยากจะเข้าไปกอดปลอบอย่างเคย แต่เขาก็ไม่สามารถคว้าร่างบางนั้นไว้ได้เลย 
นี่ก็ผ่านมาเกือบเดือนแล้ว ฮยอนแจมองทอดสายตาออกไปในบรรยากาศสีขาวโพลนจากหิมะ อากาศตอนนี้หนาวเย็นจับหัวใจที่หนาวเหน็บของเขา เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่า จีซบเป็นอย่างไรบ้าง

---------------------------------------
   “คุณจีซบครับ เย็นนี้ก่อนกลับบ้านไปซื้อของเป็นเพื่อนผมหน่อยนะครับ” คังจินโฮบอกจีซบขณะที่ร่วมโต๊ะมื้ออาหารกลางวันในศูนย์อาหารของพนักงาน
“เอ่อ...”
“นะครับ เพราะวันนี้จีแทก็ไม่ได้ไปไหนอยู่แล้วหนิ เดี๋ยวผมโทรบอกแม่คุณก่อนก็ได้”
“ครับ” จีซบรับคำ ก่อนจะก้มหน้าทานข้าวต่อไป
“ดีครับ” คังจินโฮอมยิ้มกับคำตอบของคนตรงหน้า
คังจินโฮรู้สึกมีความสุขมาก ตั้งแต่เขาทำให้พนักงานคนนั้นออกไปจากชีวิตของจีซบ เขาก็เช้าถึงเย็นถึงคนหน้าหวานตรงหน้าได้โดยไม่มีอุปสรรคหรือข้อจำกัดใด ๆ ทั้งสิ้น  และพระเดชพระคุณของเขานั้น ทำให้คนในครอบครัวของจีซบไม่กล้าที่จะปฎิเสทตัวเขาอีกต่อไป
 เขาพบว่า ทุก ๆ วันเขาตื่นนอนมาพร้อมรอยยิ้มและความกระตือรือล้นที่จะมาทำงาน งานที่มีเลขาฯ ที่เขารักอย่างจีซบ  เขาอยากย้ายโต๊ะทำงานของจีซบมาไว้ในห้องเขาเสียจริง จะได้ใกล้ชิดกันมากกว่านี้ บางทีเขาก็มีความคิดชั่ววูบแบบผู้ชายทั่วไปที่อยากจะทำอะไรมากกว่านั้น แต่ท่าทีสงวนเนื้อตัวของฝ่ายตรงข้าม และความที่ได้รับการเลี้ยงดูมาดีของตัวเขาเอง เขาจึงไม่ได้ทำอะไรลงไปมากนักนอกจากกุมมือจีซบนาน ๆ เพียงเท่านั้น
  อีกสองวัน ก็จะเป็นวันที่ 11 เดือน 11  หรือที่ชาวเกาหลีถือว่าเป็นวันของคู่รัก คังจินโฮก็อยากจะบอกรักจีซบอย่างเป็นทางการซะที  เขายิ้มให้กับคนตรงหน้าที่รับประทานอาหารด้วยกัน ท่ามกลางสายตาสอดรู้สอดเห็นของพนักงานบางคนที่มาใช้บริการศูนย์อาหารนี้ด้วยกัน


      ---------------------------------------
“ขออำนาจของพระบิดา พระบุตร และพระจิตร ลูกปาค ฮยอน แจ ขอวิงวอนให้พระองค์โปรดช่วยให้คุณฮันยุนนา มีสุขภาพที่แข็งแรง หายขาดจากโรคร้ายทั้งปวงด้วยเถิด”

 กิจวัตรประจำวันของฮยอนแจอีกอย่างหนึ่งนั่นก็คือ การเข้าโบสถมาอธิฐานต่อหน้าพระผู้เป็นเจ้าให้ช่วยปกปักรักษาคุณแม่ของจีซบ  เขารู้สึกผิดที่ทำผิดสัญญากับคุณยุนนา แต่เมื่อเขารักจีซบมากแค่ไหน เขาก็ต้องนึกถึงความเป็นจริงของตัวเอง และความจำเป็นของคุณยุนนากับครอบครัวมากกว่า เขาขอยอมรับความเจ็บปวดทั้งหมดไว้แต่เพียงคนเดียวจะดีกว่า

“สบายใจขึ้นหรือยังฮยอนแจ”  บาทหลวงชราผู้ที่ฮยอนแจเคารพรักเหมือนพ่อเข้ามาแตะที่ไหล่เบา ๆ ด้วยความห่วงใย
“ครับ หลวงพ่อ”
“พ่อเป็นห่วงเรานะ”
“หลวงพ่อ...”
“พ่อรู้ว่าเราไม่ค่อยสบายใจเพราะแบกรับอะไรบางอย่างมา แต่อย่าลืมสิว่าเราไม่ได้ทุกข์คนเดียว บางทีคนที่เราไปแบกทุกข์ให้ เขาก็อาจจะทุกข์ไม่แพ้ตัวเราเช่นกัน”
“ครับ หลวงพ่อ”
“ไปพักผ่อนได้แล้ว อากาศหนาวอย่างนี้ต้องดูแลตัวเองให้มาก ๆ ล่ะ” หลวงพ่อกล่าวด้วยรอยยิ้มใจดี

      ---------------------------------------
“คุณแม่ครับ เย็นนี้ผมขออนุญาตพาจีซบไปทานข้าวนะครับ” คังจินโฮกรอกเสียงสุขุมผ่านโทรศัพท์ถึงคุณยุนนา
“อ่อ ค่ะ ไม่น่าลำบากเลยนะคะคุณจินโฮ”
“ไม่เป็นไรครับ ผมเต็มใจ”
“ค่ะ เอ่อ งั้นชั้นขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”

 คังจินโฮยิ้มดีใจ ที่วันที่เขารอคอยก็มาถึงแล้ว เขาจักการจองร้านหรู เพื่อชมทัศนียภาพของกรุงโซลโนยามราตรี งานนี้ต้องยกให้ชอยแทยัง ที่แนะนำร้านดี ๆ แบบนี้ให้เขา
“ไม่รับรักให้มันรู้ไปสิวะ” เขานึกขำที่ชอยแทยังเคยโม้ไว้ ใช่ ไม่รับรักให้รู้ไปสิ เขานี่หล่ะ จะทำให้รับให้ได้

[น้ำพริกแมงดา]

ตอนที่ 19  คำตอบ


“จอนห์ ตอนนี้คุณว่างไหม” จีแทโทรหาจอนห์หลังจากเลิกเรียน
“ว่างครับ ว่าง จีแทมีอะไรเหรอ”
“คุณไปโรงพยาบาลกึนฮวาเป็นเพื่อนผมหน่อยได้ไหม”
“ใครเป็นอะไรเหรอครับ” จอนห์สงสัย
“เหอะน่าาา อย่าเพิ่งถามผมตอนนี้เลย เดี๋ยวผมค่อยเล่าให้ฟัง เจอกันที่โรงพยาบาลกึนฮวานะ”
 “ครับ ได้ครับ จะรีบไปเดี๋ยวนี้หล่ะ”
จีแทนึกสงสัยว่าใครเป็นผู้บริจาคไขกระดูกให้คุณยุนนา เพราะตั้งแต่ผ่าตัดเขาไม่เคยเจอหรือไม่เคยได้ยินชื่อคนใจดีคนนั้นแม้แต่น้อย และด้วยยุ่งอยู่กับการดูแลแม่ของตน จึงไม่ได้ถามไถ่หมอเจ้าของไข้แต่อย่างใด วันนี้เขาจะไปถามหมอเพื่อทำการไปขอบคุณเจ้าของไขกระดูกนั้นด้วยตัวเอง ได้ยินมาว่าเป็นคนต่างจังหวัดที่เข้ามาซะด้วย อย่างนี้เขาคงต้องขอบคุณเป็นอย่างมากซะด้วย
 เมื่อถึงโรงพยาบาล สองหนุ่มไม่รอช้าที่จะติดต่อคุณหมอ และเป็นโชคดีของสองหนุ่มที่หมอเจ้าของไข้อยู่พอดี ทั้งสองจึงไปพบคุณหมอด้วยความสงสัย หมออนุญาติให้ดูข้อมูลเพราะจีแทเป็นลูกชายของคนไข้ตัวเอง
“อ่าว แล้วนี่คุณคังจินโฮเค้าไม่ได้บอกพวกคุณหรอกเหรอครับ” คุณหมองง
“ครับ ใช่ครับ คือคุณแม่อยากจะไปขอบคุณเค้าหน่ะครับ เห็นว่าเป็นคนต่างจังหวัดด้วย”
“อืม เดี๋ยวหมอหาให้นะ” คุณหมอเปิดไฟล์ข้อมูลในคอมพิวเตอร์ แล้วลงมือค้นหา
“เจอแล้ว นี่ไงคุณดูสิ”หมอให้จีแทดูข้อมูลคนใจดีรายนั้น
“ครับ” จีแทรับคำและดูข้อมูลที่หมอส่งให้ ก่อนจะตกใจสุดขีด เมื่อพบว่า
“พะ...พะ..พี่ฮยอนแจ”

      ---------------------------------------


กรุงโซลยามค่ำฤดูหนาว ปรากฎแก่สายตาคนทั้งสองที่นั่งโต๊ะที่สามารถมองเห็นกรุงโซลได้สวยที่สุด ภายในร้านอาหารสุดหรูของ
โรงแรมแห่งนี้
  จีซบมองภาพตรงหน้าด้วยความแปลกใจ ไม่คิดว่าจะได้เห็นกรุงโซลในมุมที่ไม่เคยเห็นมาก่อนแบบนี้ เช่นเดียวกับคังจินโฮ ที่นึกขอบใจชอยแทยังเพื่อนรัก  ก่อนจะชวนจีซบรับประทานอาหารตรงหน้า
  ท่าทางของจีซบไม่ได้ฉายแววเศร้า หรือเสียใจเหมือนเดือนก่อน เขายิ้มพอใจ นี่ไงล่ะ น้ำหยดลงหิน ทุกวันหินมันยังกร่อน แต่นี่ใจคน ใกล้ชิดกันเกือบทุกวันอย่างนี้ไม่ใจอ่อนก็ไม่รู้จะว่ายังไงล่ะ
  วันนี้ท่าทีของจีซบดูสบาย ๆ และกล้าพูดคุยกับเขามากกว่าแต่ก่อน มันทำให้เขารู้สึกมีความสุขมาก ๆ เพราะว่าโอกาศที่จะเป็นเจ้าของจีซบอย่างเต็มตัวนั้น มันช่างสดใสเสียนี่กระไร จีซบกับเขาดื่มไวน์ที่สั่งมาและพุดคุยอย่างอบอุ่น
แต่ความไม่คุ้นกับของมึนเมาของจีซบทำให้จีซบมึนเมาอย่างรวดเร็ว เสื้อผ้าหนุ่มออฟฟิศธรรมดานั้นไม่สามารถปิดบังความงามของผิวขาวในร่างบางที่ระเรื่อด้วยเลือดลมไหลเวียนอยู่ภายใน  แก้มยุ้ยของดวงหน้าหวานใส ก็เปลี่ยนเป็นสีกุหลาบเช่นกัน ดวงตาเล็ก ๆ นั้น ปรือด้วยฤทธิ์ของแอลกอฮอล์ ทำให้คังจินโฮ ไม่สามารถควบคุมความต้องการที่แท้จริงได้อีกต่อไป

เมื่อเขาจัดการกับค่าบริการในร้านอาหารเสร็จ เขาจัดการติดต่อเพื่อจองห้องพักอย่างด่วนที่สุด มือใหญ่ของเขาประคองร่างบางของจีซบที่ปรารถนามาแสนนานอย่างถนุถนอม ไปยังห้องพักสุดหรูที่เขาสั่งการไปเมื่อครู่นี้
ร่างบางนี้หล่ะ เขาจะนอนกอดถึงเช้าให้สมใจอยากเลยทีเดียว เพียงนึกแค่นั้น สันชาติยานดิบของความเป็นชายก็ปะทุขึ้น
เมื่อประตูห้องพักเปิด  คังจินโฮไม่รอช้าที่จะ อุ้มร่างบางเข้าอก ตาปรือ ๆ ของจีซบที่อยู่แทบอกเขามองมาอย่างมีความหมาย เขาก้มลงจูบริมฝีปากจีซบเบา ๆ  แขนเล็ก ๆ นั้น เกี่ยวกระหวัดที่คอเขา ด้วยความรัญจวน  เขามอบจูบอ่อนหวานนั้นให้กับจีซบอยู่นาน ก่อนจะ ถอนริมฝีปากออก ก็พบว่าริมฝีปากสวยนั้นแดงเห่อไปด้วยรสจูบของเขา เขาจิดจะจูบต่อ แต่ก็อดใจไว้ จึงอุ้มร่างนั้นวางบนเตียงหนานุ่ม
เขาค่อย ๆวางร่างบางที่มองตาด้วยความต้องการ มันยิ่งยั่วยุสันชาติยานความเป็นชายของเขายิ่งนัก  เขาจึงจู่โจมจูบโดยไม่ได้ให้จีซบตั้งตัว จูบเร่าร้อน นั้นทำให้จีซบครางออกมาด้วยความต้องการ เขาจึงจูบเบา ๆ ที่ริมฝีปากก่อนจะจูบที่ใบหน้า และย้ายมาซุกไซร้ที่ลำคออย่างกระหาย
 “อา...” เสียงครางของจีซบที่ตอนนี้ปวกเปียกไปทั้งตัว ทำให้เขาไม่รอช้าที่จะแกะกระดุมเสื้อเชิ้ดออกเพื่อลิ้มรสความหอมหวานมากกว่านี้ เขาค่อย ๆ จูบที่ลำคอก่อนจะลงล่างเพื่อสัมผัสเนื้อหนุ่มหวานหอม
“อา..ฮยอนแจ.....อ๊าา.........” เสียงครางของจีซบทำให้คังจินโฮชะงักการกระทำทั้งหมดลงโดยทันที ความต้องการต่าง ๆ ที่ปะทุขึ้นเมื่อครู่ดับมอดลงทันที
 “ความจริงแล้วคุณยังไม่ลืมเค้าใช่ไหม” คังจินโฮมองหน้าหวาน ๆ ของจีซบที่สลดอยู่เพราะรู้ตัวว่าปล่อยตัวมากเกินไป
“ผมรักเค้า” คำตอบตรง ๆ จากปากของจีซบเหมือนเข็มที่ทิ่มไปยังกลางใจของชายหนุ่มตรง ๆ “แล้วคุณจะให้ผมลืมเค้าได้ยังไง” เสียงสั่นเครือ ออกจากปากของจีซบที่เริ่มร้องไห้ออกมาด้วยความเจ็บปวดที่คิดถึงคนรัก
“แล้วผมล่ะ ผมก็รักคุณเหมือนกันนะ” คังจินโฮขอร้อง
“ผมรู้ว่าคุณรักผมมากแค่ไหน ผมขอโทษ ที่ผมรักคุณไม่ได้ ผมก็ไม่รู้ทำไมผมถึงรักฮยอนแจมากขนาดนั้น”
“แล้วเขาดูแลคุณได้ไหม ตัวคุณ แม่คุณน้องคุณล่ะ” คราวนี้จินโฮเริ่มขึ้นเสียง
“มันไม่ใช่อย่างนั้นหรอกครับ ผมยินดีที่จะลำบาก ถ้าผมมีเค้าอยู่ข้าง ๆ เพราะเค้าเป็นคนที่ผมรัก คุณเข้าใจไหม ผมรักเค้า ฮือ ๆๆๆ”
 คังจินโฮมองเห็นจีซบร้องไห้หนักขึ้น จึงตัดสินใจทำอะไรบางอย่าง
“คุณจีซบ รู้ไหมทำไมฮยอนแจถึงจู่ ๆ ก็หายไป” น้ำเสียงจริงจังจากคังจินโฮทำให้จีซบตั้งใจฟัง
“ทำไมล่ะ คุณรู้หรือเปล่า” จีซบคาดคั้น
“ผมเอง...ที่บอกกับเค้าว่า ในฐานะเจ้าของไข้ของแม่คุณ ผมจะให้แม่คุณผ่าตัดได้ก็ต่อเมื่อเค้าออกไปจากชีวิตของคุณ”          น้ำเสียงคังจินโฮเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดบาป ที่นอกจากจะเอาชีวิตคนอื่นมาเป็นเดิมพันแล้ว ยังจะทำร้ายหัวใจของจีซบอีกด้วย
  ได้ฟังอย่างนั้นจีซบได้แต่ปล่อยโฮออกมาอย่างเสียใจ
 “ฮือ ๆๆๆๆๆๆ....”
“ผมมันเลวมากใช่ไหม ผมรู้ว่ามันไม่ดีที่ผมทำแบบนั้น แต่ที่ผมทำไป เพราะว่าผมรักคุณ ได้ยินไหมว่าผมรักคุณ” คังจินโฮพูดพลางเขย่าไหล่จีซบแล้วรวบกอดก่อนจะปล่อยโฮออกมาเช่นเดียวกัน
 “อ่อ อีกอย่าง ไหน ๆ ผมก็บอกคุณแล้ว” จินโฮผละออกมา ประจันหน้ากับจีซบ
“ปาคฮยอนแจเป็นคนบริจาคไขกระดูกให้แม่คุณ”
      ---------------------------------------
“แม่ครับ แม่.....” จีแทวิ่งกระหืดกระหอบกลับบ้าน ตามหลังมาด้วยจอนห์ที่สาวท้าวตามคนตัวเล็กกว่า
“มีอะไรลูก หน้าตาตื่นกลับบ้านมาเชียว” คุณยุนนาเข้ามาดูลูกคนเล็กด้วยความเป็นห่วง
“พี่ฮยอนแจ...พี่ฮยอนเจ”
“ทำไม ฮยอนแจมีอะไรเหรอลูก” คุณยุนนาชักสงสัย หวังว่าและหวังว่าคงไม่ใช่ข่าวไม่ดีของชายหนุ่มแน่ ๆ
“พี่ฮยอนแจ เป็นคนบริจาคไขกระดูกให้แม่” จีแทบอกด้วยอาการกระหืดกระหอบ
“หา....จริงเหรอลูก ที่แท้คนที่ช่วยชีวิตแม่นี่คือฮยอนแจเองเหรอเนี่ยะ” คุณยุนนาตื้นตันออกมาจนร้องไห้
“ใช่แม่ ผมกับจอนห์อ่านประวัติผู้บริจากมากับตา เป็นพี่ฮยอนแจของเราแม่”
“ครับ เป็นคุณฮยอนแจจริง ๆ” จอนห์เสริม
“โถ ไม่น่าทำเพื่อแม่ขนาดนี้เลย” คุณยุนนาปาดน้ำตาที่ไหลออกมาราวกับทำนบแตก  จีแทสวมกอดแม่ไว้เพื่อปลอบโยน
“แล้วทำไมฮยอนแจถึงหนีพวกเราไปได้ล่ะ” คุณยุนนาสงสัย

      ---------------------------------------
เมื่ออยู่คำตอบทุกอย่างแล้ว จีซบได้ล่ำลาคังจินโฮ เขาขอบคุณสำหรับทุกอย่าง และขอโทษที่เป็นอย่างที่คังจินโฮอยากให้เป็นไม่ได้ คังจินโอ ได้แต่บอกว่า ไม่เป็นไร เขารู้สึกเป็นสุขมากกว่าเมื่อเห็นคนที่เขารักมีความสุข  สุดท้ายเขาขอร้องให้คังจินโฮไม่ต้องไปส่งเขาที่บ้าน ก่อนจะรีบต่อแท็กซีกลับมายังบ้านเขาเพื่อบอกกับทุก ๆ คน
“แม่...” จีซบโหเข้าหาคุณยุนนาทันทีเมื่อเห็นร่างบางของแม่นั้นรออยู่ในบ้าน
“จีซบ” สองแม่ลูกกอดกันแน่นน้ำตาไหลพราก ต่างคนต่างก็มีเรื่องอยากจะบอก และตามสัญชาติยานก็บอกว่าเป็นเรื่องเดียวกัน
“แม่...ฮยอนแจ”
“แม่รู้แล้วลูก แม่รู้แล้ว วันนี้น้องไปถามหมอที่โรงพยาบาลมา หมอบอกว่า ฮยอนแจคือคนที่ช่วยชีวิตแม่”
“แม่....” จีซบโผเข้ากอดแม่ด้วยน้ำตานองหน้า
“แล้วพี่รู้ไหมว่าทำไมเค้าหนีพวกเราไป” จีแทที่เพิ่งเดินเข้ามาถามถึงเหตุผลที่คนทั้งบ้านสงสัย
“คือ ฟังนะ คุณจินโฮ ไปบอกเค้าว่า ถ้าอยากให้แม่ผ่าตัด ฮยอนแจต้องไปจากพวกเรา เขาถึงจะยอม”
“เห้ยยย เลวมากเลยอ่ะพี่” จีแทคำราม
“อย่าไปว่าเค้าเลยจีแท ถ้าไม่มีเค้า แม่จะหายดีหรือเปล่าก็ไม่รู้” คุณยุนนาปราม
“โห แม่ ใช้ได้ที่ไหนอ่ะ เห็นแม่เป็นอะไร นี่ถ้าพี่ฮยอนแจเค้าไม่ยอมล่ะ” จีแทหน้ามุ่ย ไม่อยากจะนึกตาม
“เค้ารู้ไงว่าฮยอนแจต้องยอม เพราะเค้ารู้ว่าพี่ฮยอนแจรักพวกเรามากแค่ไหน ใช่ไหมแม่”
“จ้ะ ใช่...โถ  ฮยอนแจ ไม่น่าเลยลูก”
“แม่ครับ ผมควรจะไปตามฮยอนแจกลับมาใช่ไหม” จีซบหยุดร้องไห้ แล้วชะโงกหน้าถาม
“จ้ะ ครอบครัวเราจะได้อยู่พร้อมหน้ากันซะที”
“ใช่แล้วพี่” จีแทสนับสนุน
จีซบได้ยินดังนั้นเขาจึงตัดสินใจทำสิ่งที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในชีวิตนั่นคือการไปตามหาฮยอนแจ

[น้ำพริกแมงดา]

ตอนที่ 20 ฤดูหนาวที่อบอุ่น
 
 จีซบตื่นแต่เช้าตรู่เพื่อจัดการเก็บของใส่กระเป๋าเป้ เพื่อเดินทางไปแดจอน จากนั้น เขาได้ทำการจองตั๋วรถไฟ ซึ่งออกในเวลารอบเที่ยงวัน และก่อนที่จะไปแดจอนนั้น เขาได้ตัดสินใจทำอะไรบางอย่างนั่นก็คือ การลาออกจากงาน

 เขาตั้งใจจะไปยื่นซองขาวให้กับคังจินโฮ  แต่ระหว่างนั้น ท่านประธานใหญ่ผู้เป็นพ่อของคังจินโฮได้เข้ามาหาคังจินโฮที่ห้องทำงานพอดี เพราะระแคะระคายว่าลูกชายคนเดียวของตนกำลังคบหากับเลขาหนุ่มหน้าหวาน ท่านประธานจึงมาดูหน้าต้นเรื่องด้วยตัวเอง
  “นี่อ่ะเหรอ เลขาของแก” ท่านประธานคังเปิดประตูเข้ามาขณะที่จีซบกำลังยื่นซองสีขาวนั้น
“เอ่อ...”คังจินโฮอ้ำอึ้ง
“ไม่ใช่ครับ ผมเป็นพนักงานบัญชี วันนี้ผมมาลาเจ้านายทั้งสองคนครับ ลาก่อนครับ” จีซบกล่าวโดยที่ไม่เกรงกลัวต่อร่างทรงอำนาจตรงหน้าแต่อย่างใด
 “คุณพ่อครับ..คือ..”
"เย็นนี้ค่อยคุยกันที่บ้าน" ท่านประธานคังกล่าวก่อนจะเดินออกไป

จีซบไปล่ำลาเพื่อน ๆที่แผนกบัญชี ก่อนจะแวะมาหาจุงแจ เพื่อขอที่อยู่และเบอร์โทรของฮยอนแจ เพราะว่าไม่สามารถติดต่อฮยอนแจทางโทรศัพท์ได้เลย เขาได้ที่อยู่ของฮยอนแจมาคร่าว ๆ  ว่าเป็นสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้าของคริสเตียน เขาจึงเช็กในอินเตอร์เน็ทดู จึงพบแผนที่ทางไปและเบอร์โทรติดต่อ

“ฮยอนแจ คุณอย่าหนีผมไปไหนนะ “

เขานั่งรถไปด้วยความตื่นเต้น และถึงแดจอนในเวลาบ่ายโมง เขาตื่นเต้นเมื่อพบว่าแดนจอนเป็นเมื่องที่เจริญอีกแห่งหนึ่งไม่น้อยหน้าโซลเลยทีเดียว เมื่อลงรถไฟแล้ว เขาจึงไม่รอช้าที่จะเดินทางไปยังที่อยู่ของฮยอนแจ อากาศยามบ่าย ไล่ความหนาวเหน็บในตัวเขา และในตอนนี้หัวใจของจีซบก็อบอุ่นขึ้นมามากมายเช่นกัน
   จีซบต่อแท็กซี่เพือไปยังโรงเรียนแห่งนั้น ใช้เวลาไม่นาน เขาก็มาอยู่หน้าสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า ที่ที่คนที่เขารักเติบโต และใช้ชีวิตอยู่  เขาเดินเข้าไปเพื่อติดต่อในช่อง ติดต่อ สอบถาม
 “สวัสดีครับ ผมมาหาคุณปาค ฮยอน แจ หน่ะครับ” จีซบกล่าวกับพนักงานคนนั้น
“ค่ะ มาหาพี่ฮยอนแจเหรอคะ เดี๋ยวให้คนไปตามให้นะคะ” หญิงสาวรับคำ โดยให้จีซบนั่งรอในอาคาร สักพักเธอก็กลับมา
“ไม่อยู่อ่ะค่ะ มีธุระอะไรหรือเปล่าคะ แล้วจะให้ฝากบอกไหมคะว่าใครมาหา”
“ป่ะ เปล่าครับ ไม่ต้องหรอกครับ ขอบคุณมากครับ” จีซบกล่าวอย่างเศร้า ๆ แต่ก็ไม่สิ้นหวัง เพราะพรุ่งนี้เขาก็มาหาใหม่ได้

ขณะที่เขากำลังเดินก้าวออกจากรั้วโรงเรียน เพื่อเดินย้อนไปในตัวเมือง ผ้าพันคอสีดำของเขาก็หล่นลงมา เขาจึงก้มลงเก็บ เมื่อเงยหน้าขึ้น เขาก็พบร่างหนาที่คุ้นเคย เดินตรงมา..

“ฮย.....ฮยอนแจ...” เสียงเรียกชื่อคนที่เดินมาเบาลอดไรฟัน ไม่ต่างกับฮยอนแจที่ยืนนิ่งเหมือนถูกสาบอยู่ตรงนั้น
“จีซบ” ฮยอนแจเองก็ตกใจไม่แพ้กัน ก่อนที่ร่างทั้งสองจะโผเข้าหากันด้วยความคิดถึง
“ฮยอนแจ” จีซบพูดได้แค่นั้น พลางกอดฮยอนแจไว้แน่นราวกับกลัวร่างตรงหน้าหลุดลอยไปอีก
“จีซบ” ฮยอนแจเองลูบผมจีซบด้วยความคิดถึงเช่นกัน เขารับรู้ว่าบ่าของเขากำลังเปียกโชกไปด้วยน้ำตา
“จีซบ ผมขอโทษ” ฮยอนแจละเพื่อกล่าวคำที่เขาอยากพูดมานาน
จีซบส่ายหัวคำกับพูดของฮยอนแจ “คุณไม่ต้องพูดคำนี้ออกมาหรอกฮยอนแจ ผมต่างหากที่ต้องขอโทษที่เข้าใจคุณผิด”
“จีซบ” ฮยอนแจทำหน้าสงสัย
“ผมรู้เรื่องของคุณหมดแล้วนะ แล้วตอนนี้ผมก็ลาออกจากงานแล้วด้วย” จีซบกล่าวยิ้ม ๆ
“จีซบ ผมเองก็อยากจะบอกว่าผมคิดถึงคุณมาก ๆๆเลยรู้ไหม”
“ผมก็เหมือนกัน ฮยอนแจ”
สิ้นคำพูด ฮยอนแจก็สวมกอดจีซบอีกครั้งด้วยความรัก ความคิดถึง


      ---------------------------------------
“ไง จอนห์ เรียกผมมาวันนี้มีอะไรเหรอ” จีแทออกมาที่สวนสาธารณะเพื่อพบกับจอนห์ หลังจากฝ่ายนั้นได้ส่งข้อความทางโทรศัพท์ เหมือนจอนห์จะมีเรื่องสำคัญอะไรจะบอกเขา
“ครับ คือ ผมมีหลายเรื่องจะบอกคุณ” จอนห์รับคำเรียบ ๆ
“อะไรเหรอ”
“ผมจะมาลาคุณ”
“ลา จะไปไหนอ่ะ” จีแทตกใจ ที่อยู่ดี ๆ ฝรั่งตัวโตก็จะไม่อยู่แล้ว
“ก็คือ ผมจะ..”
“ไม่ต้องพูดเลย” จีแทชิงพูดออกมา “ผมเข้าใจว่างานของคุณมันต้องย้ายบ่อย ๆ ว่าแต่ไม่อยู่ฉลองคริสมาตร์ด้วยกันเหรอ”
“คือ...”
“แล้วนี่จะไปเมื่อไหร่อ่ะ”
“อ่อ อาทิตย์หน้าครับ”
“เหรอ โชคดีละกัน” จีแทกล่าวห้วนๆ กลบอาการเศร้าออกมา “แล้วเรื่องที่อยากบอกผมอีกล่ะ”
“คือ คุณจำเรื่องที่คุณได้ฝึกงานที่ยูเอ็นใช่ไหม” จอนห์กล่าว
“อ่า ใช่ ๆ ผมไม่ได้สมัครไปนะ ทำไมเหรอ มีอะไร”
“คือ ผมเองหล่ะ ที่เป็นคนทำเอกสารรับเด็กฝึกงานไปถึงคุณ”
“หา ไอ้ฝรั่งบ้า นี่นายเองเหรอ เป็นคนที่ทำให้ชั้นต้องวุ่นวายเรื่องเรียนภาษาอังกฤษเนี่ยะ” จีแทเริ่มออกงิ้วใส่จอนห์
“ช่ายย ผมขอโทษ ก็ผมอยากเจอคุณบ่อย ๆ หนิ และนั้นก็เป็นเรื่องสุดท้ายที่จะบอกกับคุณว่า ผมชอบคุณ” คราวนี้จอนห์พูดเร็ว ๆ เพื่อชิงตัดหน้าคนตัวเล็ก
“หา...นาย...ว่า...อะไร...นะ?” จีแท หรี่ตาด้วยสะดุดคำพูดเมื่อครู่
“พู วา โย ...ผมชอบคุณ...ได้ยินไหม ผมชอบคุณ คุณจีแท”
“โหยย  ไอ้บ้า มาบอกว่าชอบตอนจะลาจากกันไป ให้มันได้อย่างนี้สิ ไม่ชอบเว้ยยยย”
“เดี๋ยว ใครว่าผมจะไปไหน...” ฝรั่งชิงถาม
“ก็นายอ่ะ นายบอกจะมาลาชั้น เพราะว่านายจะย้ายไปทำงานที่อื่นไม่ใช่เหรอ” จีแทกล่าวเร็วรัว
“ใครบอกล่ะ”
“หะ อะไรนะ”
“ผมจะมาลาคุณเพราะว่าอาทิตย์หน้าผมจะต้องไปทำงานที่อินโดนีเซียหน่ะ แต่ไปชั่วคราวนะ อีกสองอาทิตย์ผมถึงจะกลับมาเกาหลี เข้าใจหรือยังครับ” จอนห์ยิ้ม พร้อมหยิกแก้มคนตัวเล็กอย่างเอ็นดู
“โหยย ไอ้เราก็หลงดีใจ นึกว่าจะไปลับซะอีก” จีแทวางฟอร์มเต๊ะ
“ผมกลัวว่าถ้าผมไปแล้ว ใครบางคนจะนั่งด่าผมทั้งวันหน่ะสิ หุหุ”
“ไอ้ฝรั่งหลงตัวเอง ไม่มีใครคิดถึงนายหรอก แบร่!” จีแทหันหลังให้จอห์น และโทรศัพท์ของเขาก็มีข้อความเข้ามา จีแทเลยเปิดดู และพบว่าเป็นข้อความจากจีซบ จึงรีบเปิดอ่าน
“เจอฮยอนแจแล้ว ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ”
      จีแทกับจอนห์จึงหันมายิ้มให้กันด้วยความโล่งใจ

      ---------------------------------------
  จีซบใช้ชีวิตอยู่ที่แดจอนกับฮยอนแจมาแล้วสองวันด้วยความอิ่มเอิบใจ โดยเขาพักอยู่กับฮยอนแจในห้องพักบนตึกนอน ฮยอนแจรู้สึกเป็นสุขที่สุดในชีวิตที่มีจีซบนอนอยู่ในอ้อมแขนอบอุ่นของเขา และคืนนี้ก็เช่นกัน อากาศหนาวเหน็บจากข้างนอก ทำให้สองร่างซุกเข้าหาไออุ่นของกันและกัน ก่อนที่ไออุ่นนั้นจะเปลี่ยนแปลงเป็นไอรัก ที่พัดพาให้ทั้งสองรวมกันเป็นหนึ่งเดียว
   จีซบตื่นเช้ามาก็พบว่าตอนนี้เขาอยู่ในสภาพเปลือยเปล่าใต้ผ้าห่มหนา ฮยอนแจเองก็เช่นกัน เขากอดฮยอนแจแน่นขึ้นก่อนจะจุมพิตเบา ๆ ที่อกหนาของคนที่หลับอยู่อย่างแสนรัก แล้วค่อยประคองร่างตัวเองมายังหน้ากระจกอย่างยากลำบากเพื่อเตรียมตัวเข้าห้องน้ำ
เขาพิศร่างเปลือยเปล่าของตนเองในกระจก นิ้วเรียวค่อย ๆ ลูบจากมากลงมาคอ แผ่นอกขาวเนียน ที่ปรากฎรอยรักสีชมพู เหมือนกลีบกุหลาบที่บรรจงโปรยบนผิวน้ำนม ไล่มาหน้าท้อง ก่อนจะพิศอะไรได้มากกว่านั้น ฮยอนแจก็เข้ามาหอมแก้มเขาฟอดใหญ่ ก่อนจะสวมกอดเขาทางด้านหลังอย่างรักใคร่
“ที่รัก ทำอะไรอยู่เหรอครับ”
“หืม ก็ดูตัวเองหน่ะ น่าประหลาดมากเลย ที่ผมเป็นของคุณแล้วหน่ะ” จีซบกระชับอ้อมแขนอบอุ่นนั้น
“ตรงไหน ?”
“ก็ไม่น่าเชื่อเลยว่า ผมจะหาคุณเจอ”
“ก็เจอแล้วนี่ไง” ฮยอนแจประหลาดใจในคำพูดของคนรัก
“ก็ ผมหมายถึงรักแท้หน่ะ” จีซบกล่าว
“อย่าทิ้งผมไปอีกนะ”  จีซบหันไปประจันหน้ากับฮยอนแจ ร่างสูงเท่ากัน แต่แพ้กันที่ความหนาของร่างกาย
“ครับ สัญญา” ฮยอนแจสัญญาด้วยจุมพิตอ่อนหวานรับอรุณ

จบบริบูรณ์


ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ

[in_nov]

อ่านรวดเดียวจบ สนุกค่ะ

[OhJa]

สนุกดีค่ะ  บรรยากาศเกาหลีๆดี 

[seaz]

มีภาคต่อด้วยใช่ไหม? เห็นบอกว่า Part 1 อ่ะครับ?

แอบเศร้า แต่ก็ดีใจ เพราะสุดท้ายก็ได้รักกันเสียที

[jab]

อ๊า !  เเฮปปี้เเอนดิ้ง :}

[N.T.❁]

ลุ้นตามมากมายยยยยยยยย
สุดท้ายก็แฮปปี้ ><
ฮยอนแจเป็นคนดีมากมายอะค่ะ
 
ขอบคุณมากๆนะคะ

[silverspoon]

สนุกค่ะ น่ารัก น่าจะมีคู่คนน้องอีกนะ

[roseen]

 

[DeJavu~ ★]

สนุกอ่า อยากอ่านคู่น้อง ม่ายก้อตอนพิเศษ

[Whatever it is]

ขอบคุณที่ลงให้อ่านนะคะ

ขอคอมเมนท์นิดนึงค่ะ (อย่าโกรธน้า  ) โดยรวมมันก็พอโอเคนะคะ แ่ต่ว่าการบรรยายยังเรื่อยๆอยู่น่ะค่ะ บอกไม่ถูก ยังไม่ค่อยเร้าใจเท่าไหร่ 555 ลองปรับๆดูนะคะ เอาใจช่วย สู้ๆค่ะ 

[samsoon@doll]

สนุกมากเลยค่ะ พึ่งได้มาอ่านแบบว่า เข้ากับบรรยากาศตอนนี้มากๆเลยค่ะเกาหลี้เกาหลีสุดๆอ่ะค่ะสนุกจริงๆ

ดีนะมาเจอตอนที่ลงจนจบแล้วไม่งั้นรอแบบว่าขาดใจแน่เลยค่ะ

นับถือในการมาต่อมากๆเลยถึงจะหายไปนานๆแต่ก็มาลงจนจบนับถือมากๆเลยค่ะ

[น้ำพริกแมงดา]

สนุกอ่า อยากอ่านคู่น้อง ม่ายก้อตอนพิเศษ

กำลังจะเขียนตอนพิเศษของเรื่องนี้ค่ะ โปรดติดตามได้ที่นี่ เร็วๆนี้ค่ะ

[CarToonMiZa]

คิดถึงจังเลยยยยยยยย
รออ่านตอนพิเศษอยู่น๊า
+1จ๊า

[ohuii]

อ่านแล้วหนาว ... ก็อ่านหน้าหนาวนิแหม !!
 โอยนึกว่าจะโศกประมาณวินเทอร์เลิฟซองซะงั้น จบหวานๆ น่ารักคะ

[kungyung]

ชอบอ่ะ

[samsoon@doll]

รอมาตอนพิเศษ อิอิ

[น้ำพริกแมงดา]

มาแล้วค่ะ ขอบคุณมากนะคะทุกคน

“ที่รักครับ ผมจะกลับบ้านแล้ว อยากได้อะไรหรือเปล่า” จีซบที่เพิ่งเลิกงานโทรหาฮยอนแจที่ทำงานอยู่ที่อู่ซ่อมรถ
“อืม ไม่ล่ะ กลับบ้านดี ๆ นะครับ แล้วเจอกัน”
“ครับบ” จีซบวางสายแล้วยิ้มให้กับโทรศัพท์ หลังจากที่เขาตัดสินใจย้ายมาอยู่แดจอนกับคนรักแล้ว เขาก็เริ่มหางานทำที่นี่ ซึ่งตอนนี้เขาก็ทำงานด้านบัญชีให้กับโรงงานแห่งหนึ่งในละแวกนั้น ส่วนฮยอนแจเองก็เพิ่งจะเปิดอู่ซ่อมรถเล็ก ๆ ของตัวเองใกล้ ๆ โรงเรียนของคุณพ่อบาทหลวง โดยที่ดินและบ้านตรงนี้ก็เป็นที่ดินของหลวงพ่อบาทหลวงที่ขายให้เขาในราคาย่อมเยา และถึงกระนั้นเมื่อเขาไม่มีลูกค้าที่อู่ ฮยอนแจเองก็ยังไปช่วยทำงานที่โรงเรียนสม่ำเสมอ เพื่อตอบแทนพระคุณของคุณพ่อบาทหลวงที่เขาเคารพรัก
  ชายหนุ่มค่อยล้างมือเพราะอากาศหนาวเหน็บ และก็เสียบปลั๊กกาน้ำสำหรับต้มเป็นน้ำอุ่น ๆ ให้จีซบเมื่อกลับถึงบ้าน เขายิ้มอย่างมีความสุขเมื่อนึกถึงว่า อีกสองวันแม่ของจีซบและจีแท จะมาเยี่ยมเขาถึงบ้านที่นี่ ฮยอนแจตื่นเต้นนักเมื่อนึกถึงคุณยุนนา ผู้ที่เขารักเหมือนแม่แท้ ๆ เขาอยากจะรู้ว่าคุณยุนนานั้นกลับมาแข็งแรงเหมือนเดิมหรือไม่ ฮยอนแจละอายเหลือเกิน หลังจากที่จากไปโดยไม่มีคำลาในครานั้น เขาก็ไม่ได้เจอกับคุณยุนนาอีกเลย ในครั้งนี้ เขาหวังว่าคุณยุนนาคงจะให้อภัยที่เขาเคยทิ้งทุกคนและผิดสัญญาที่ให้ไว้กับผู้เป็นแม่ 

เสียงคนเดินย่ำหิมะมาที่หน้าบ้าน ฮยอนแจรีบทิ้งความคิดต่าง ๆ แล้วลุกไปเปิดประตูต้อนรับจีซบที่เพิ่งกลับมา
“ไง....เหนื่อยมั๊ยครับ”
จีซบส่ายหน้ายิ้ม ๆ “แล้วคุณล่ะครับ วันนี้เป็นไงมั่ง ลูกค้ายุ่งมั๊ย”
“นิดหน่อยอ่ะ....ป่ะ เข้าบ้านกันเถอะ หิมะทำท่าจะตกอีกแล้ว”
“อืม ๆ “
คนทั้งสอง เดินเข้าบ้านหลังน้อยไปด้วยกัน จีซบเหมือนเพิ่งนึกอะไรออกจึงถามฮยอนแจ
“แล้วนี่คุณไม่ไปช่วยเตรียมงานคริสมาตร์เหรอ”
“ไปสิ ก็ว่าจะบอกคุณอยู่เหมือนกัน”
“ผมไปด้วยนะ”
“ได้เลยครับ”
คนทั้งสองยิ้มให้กันอบอุ่น ก่อนจะช่วยกันทำอาหารเย็นและรับประทานด้วยกันในบ้านเล็ก ๆ ที่แสนจะอบอุ่นของพวกเขา


ร่างใหญ่ของชายหนุ่มชาวอเมริกันพิงพนักของเก้าอี้อย่างเหนื่อยล้า หลังจากที่เจ้าตัวเพิ่งเสร็จสิ้นภารกิจทางการงานที่อินโดนิเซียและกำลังจะเดินทางกลับสู่เกาหลีใต้  จอนห์เหนื่อยเหลือเกินกับการประสานงานที่ผ่านมา แต่ทว่าเขาก็ไม่อาจหลับตาลงเพื่อพักผ่อนได้
“ชาหรือกาแฟดีคะ” เพราะผู้โดยสารอย่างเขายังไม่หลับ แอร์โฮสเตรสจึงเข้ามาถามตามหน้าที่
“ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณ” จอนห์ตอบรับอย่างมีมารยาท เมื่อแอร์สาวเดินไปแล้ว เขาก็ถอนหายใจหนัก ๆ ให้กับตัวเองเพื่อระบายความเครียด  พลันนึกถึงสิ่งที่ยังค้างคามาจนถึงวันนี้

“จีแท คุณก็รู้แล้วนี่นาว่าผมคิดยังไงกับคุณ” เขาถามคนตัวเล็กตรงหน้า ขณะที่มาหาเจ้าตัวถึงบ้าน
“......” จีแทที่ปกติพูดเก่งและช่างเถียง ถึงกับเงียบไปเมื่อเจอเหตุการณ์แบบนี้
“ว่าไงครับ ผมอยากรู้ว่าคุณคิดยังไงกับผม” จอนห์รบเร้า เพราะเขาก็ตื่นเต้นเหมือนกันที่ต้องมารอคำตอบจากคนปากแข็ง
“คุณจะกลับมาอีกเมื่อไหร่” จีแทถามเรียบ ๆ
“อืม  ก่อนคริสมาสตร์หน่ะ”
“งั้น ผมขอเวลาหน่อยได้มั๊ย”
“หะ....” จอนห์อึ้งไปเมื่อได้ยินอย่างนั้น เขาไม่เข้าใจ ทำไมจีแทยังต้องการคิดอะไรอีก
“ผมเองก็ไม่รู้ว่าผมคิดยังไงกับคุณ และอีกอย่างผมก็ไม่อยากให้แม่คิดมากด้วย เพราะพี่จีซบเพิ่งจะย้ายไปอยู่แดจอนกับพี่ฮยอนแจ ขอเวลาผมหน่อยนะครับ”
จอนห์พยักหน้ารับรู้ จีแทของเขาที่เคยสดใสร่าเริง กลับเปลี่ยนเป็นคนเงียบขรึมไปทันตา นี่เขาทำให้จีแทเป็นอย่างนี้ใช่มั๊ย เขาถามตัวเอง
“เอาอย่างนี้นะ....” จีแทมองหน้าฝรั่งร่างใหญ่ตรง ๆ “ถ้าหากว่าผม เอ่อ ชอบคุณ......วันที่คุณกลับมา ผมจะไปรับคุณที่สนามบิน”
“อืม ครับ โอเคครับ” จอนห์ใจชื้นอย่างมีความหวัง “ผมจะรอนะครับ”
“อืม ๆ ขอเวลาผมหน่อยนะ” จีแทรับคำทั้งที่กรุ่นคิดในคำพูดของจอนห์ไม่ตกมาตั้งแต่วันนั้น

“เฮ้อ......” ลมหายใจหนัก ๆ ออกมาจากใบหน้าหล่อเหลานั้นอีกครั้ง เขาอยากให้เครื่องบินถึงเกาหลีเร็ว ๆ เสียจริง จะได้รู้กันไปเลยว่า จีแทคิดยังไงกับเขา......

“จีแท.....ว่าไงลูก จอนห์ถึงสนามบินเมื่อไหร่ล่ะ” คุณยุนนาถามลูกชายคนเล็กที่นั่งถอนหายใจไม่หยุด
“แม่ ผมควรไปรับเค้าจริง ๆ เหรอ.....”
“ทำไมล่ะ แม่ว่าเราคุยกันรู้เรื่องแล้วไม่ใช่เหรอ” เธอเข้ามาลูบหัวลูกชายเบา ๆ “เด็กโง่ แม่บอกแล้วไงว่าเรื่องนี้มันแล้วแต่เรา ถ้าเราชอบเค้าจริง ๆ ก็ไปเลย”
“แต่....มันจะดีเหรอแม่”
“คิดอะไรอย่างนั้นล่ะลูก คนเราเกิดมาขอแค่มีคนที่รักเราจริงสักคนอยู่ด้วย แม่ว่าก็คุ้มค่าแล้ว” เธอพูดต่อ “ดูอย่างจีซบกับฮยอนแจสิ ฝ่าฟันด้วยกันไม่รู้เท่าไหร่ กว่าจะได้อยู่ด้วยกัน”
“แม่หมายความว่าไงอ่า....”
“ก็เราหน่ะ แม่ว่าไม่เป็นมีอะไรลำบากเหมือนคู่พี่จีซบซักนิด แต่ติดที่ลูกจะใจแข็งกับคุณจอนห์เกินไปรึเปล่า”
จีแทนั่งเงียบ เพราะนึกถึงหลายเรื่องที่ผ่านมา เขาก็ใจแข็งกับฝรั่งตัวโตอย่างที่แม่บอกจริง ๆ
“อีกอย่างนะ ถ้าลูกคิดว่ายังมีเวลาอีกเยอะที่จะบอกว่าคิดยังไงกับเค้า แต่แม่ว่า ถ้าลูกไม่บอกวันนี้ ลูกอาจจะไม่ได้บอกอีกเลยก็ได้ ทั้งชีวิต”
คุณยุนนาเตือนลูกชายคนเล็กด้วยความหวังดี จีแทที่นิ่งเงียบมานานซบลงบนไหล่แม่และบอกว่า
“แม่ครับ...”
“ว่าไง”
“แม่ไปสนามบินกับผมนะครับ”
คุณยุนนายิ้มให้ลูกชายตัวเอง “จ้ะ”

เมื่อเครื่องบินลงจอด หัวใจของจอนห์เต้นระรัวกว่าที่เคย  เมื่อถึงตัวอาคารและผ่านด่านต่าง ๆ มาเรียบร้อยแล้ว ก็จัดการสัมภาระ ก่อนจะเปิดโทรศัพท์มือถืออย่างลุ้นระทึก เพราะเขาหวังว่า จีแทคงจะต้องโทรมาถามว่าเขาอยู่ไหน เมื่อร่ำลาเพื่อนร่วมงานทั้งหลายเรียบร้อยแล้ว เขาลากกระเป๋ามานั่งรอในมุมหนึ่งของผู้โดยสารขาเข้า จอนห์มองผ่านกระจกไปพบว่าข้างนอกหิมะกำลังตก เขาไม่อยากนั่งแท็กซี่ฝ่าหิมะกลับบ้านคนเดียวอย่างนี้  เพราะในใจก็คิดถึงแต่จีแทที่ปล่อยให้เขาลุ้นว่าจะมารับเขาหรือไม่  แต่จู่ ๆ โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เมื่อเขามองดูหน้าจอก็พบว่าเป็นจีแทที่โทรมาจริง ๆ

“ฮัลโหล...” จอนห์ค่อยกรอกสายรับโทรศัพท์เบา ๆ ด้วยอาการตื่นเต้น
“คุณอยู่ไหนเนี่ย  ผมหาคุณไม่เจอเลย”
“แล้ว..แล้วคุณอยู่แถวไหนล่ะ”
“ผมอยู่แถว ๆ ผู้โดยสารขาเข้าอ่ะ”
จอนห์ได้ยินอย่างนั้นจึงมองหาจีแท และเขาก็หันไปเจอคนตัวเล็กพร้อมกับคุณยุนนาที่กำลังเดินหาเขาอยู่เช่นกัน
“ผมอยู่ทางซ้ายนะ เห็นยัง”
จีแทมองตามที่จอนห์บอก ก็เห็นร่างสูงใหญ่ของจอนห์ในเสื้อโค้ทตัวยาวสีน้ำตาลยืนยิ้มให้ จีแทเองก็ยิ้มให้นายฝรั่งของเขาเช่นกัน
แต่ก็ช้ากว่าจอนห์ที่วิ่งเข้ามาหาเขาและแม่อย่างดีใจ คนเป็นแม่ยิ้มน้อย ๆ ที่เห็นจีแทพยายามปั้นหน้านิ่งเก็บอาการ
“สวัสดีครับ” จอนห์โค้งคำนับคุณยุนนาตามมารยาท
“สวัสดีค่ะ” ผู้เป็นแม่ตอบรับอย่างใจดี
“ผม...ดีใจจังเลยครับ ที่จีแทกับคุณยุนนามารับผม”
จอนห์ตื่นเต้นมากจนแทบพูดอะไรไม่ออก
“ชั้นไม่อยากเห็นนายต้องฝ่าหิมะกลับบ้านคนเดียวตะหาก” จีแทเสียงแข็งเพราะพยายามเก็บอาการเขิน
“เหรอ....” จอนห์ตอบรับ “แต่ก็ ขอบคุณมากนะครับที่อย่างน้อยก็ยังเป็นห่วงผม”
“มากเลยหล่ะค่ะ ฮ่ะ ๆ” คุณยุนนาสมทบ
“แม่อ่า...”
จีแทหันไปงอนแม่ตัวเองที่เอาความลับมาเปิดเผย เพราะอุตส่าห์ไว้ตัวแล้วแท้ ๆ เลยรีบชวนทุกคนกลับแก้เก้อ
“ไปกันเถอะ เดี๋ยวหิมะตกหนักกว่านี้”
“เดี๋ยวสิครับ จีแท”
“อะไรอีกล่ะ...”
“คุณมารับผมอย่างนี้ แสดงว่า..คุณตกลงคบกับผมแล้วใช่มั๊ย”
จีแทเงียบไปเมื่อได้ยินคำถามนี้ ถึงแม้อากาศจะหนาวเย็น แต่ใบหน้าขาวใสของจีแทนั้นกลับระเรื่อไปด้วยเลือดฝาด
“ว่าไงครับ…”
“อืม ๆ” จีแทพยักหน้าตอบรับคำคาดคั้น 
“งั้นเดี๋ยวไปทานข้าวกับผมก่อนนะครับ นะครับคุณ เอ่อ คุณแม่”
คุณยุนนาดีใจที่ได้ยินจอนห์เรียกเธอว่าอย่างนั้น แต่ก็มิวายเกรงใจ
“จะดีเหรอคะคุณจอนห์...”
“นะครับ ทานข้าวด้วยกัน รู้มั๊ยว่าผมคิดถึงทุกคนมากเลย”
จีแทหมั่นไส้ “เว่อร์และ ไปแค่ไม่กี่วันเนี่ยนะ...”
“ผมพูดจริง ๆ นะ....” นายฝรั่งยืนยันด้วยน้ำเสียงและสีหน้าจ๋อย ๆ
“จีแทนี่ก็...” คุณยุนนาปราม ก่อนจะบอกกับจอนห์ว่า “งั้น ซื้อของไปทำกับข้าวกินกันที่บ้านละกันนะจ๊ะ”
“ครับ ๆ ได้ครับ” จอนห์ดีใจเมื่อได้ยินอย่างนั้น “ไปบ้านผมกันนะครับ..นะครับ”
“ว่าไงจีแท..”
“ไปสิครับ”
จีแทรับคำกับแม่และจอนห์ ทุกคนยิ้มให้กันอบอุ่นก่อนจะเดินทางออกจากสนามบินเพื่อไปใช้เวลาแห่งความสุขด้วยกัน

“อุ๊ย ท่านรองประธาน” สาวออฟฟิศสองคนตกใจเมื่อพบคังจินโฮกดลิฟท์เพื่อเข้ามากับพวกเธอที่ยืนอยู่ก่อน
“สวัสดีค่ะ” เธอสองคนโค้งคับนับตามารยาท จินโฮค้อมศรีษะตอบรับ และบรรยากาศในลิฟท์ก็มีแต่ความเงียบ จนกระทั่งถึงชั้นที่พวกเธอจะลง จึงโค้งคำนับอีกครั้ง และเดินออกมาอย่างรวดเร็ว
“นี่เธอ ท่านประธานน้อยดูซูบไปเยอะเลยนะ ว่ามั๊ย” สาวออฟฟิศคนแรกเปิดประเด็น
“ใช่ ๆ ชั้นล่ะตกใจมาก ทั้งซูบทั้งซึม แล้วเธอรู้ใช่มั๊ยว่าท่านเป็นอะไร”
“ที่เค้าว่ากันว่า ท่านอกหักจากเลขาฯผู้ชายของตัวเองหน่ะเหรอ”
“อย่าพูดดังไปสิ” เพื่อนสาวเอ็ด “จะเป็นใครไปได้ล่ะ ชั้นไม่เข้าใจจริง ๆ ทำไมคนนั้นถึงทิ้งท่านประธานน้อยของเราไปได้ ว่าแต่เธอเคยเห็นเค้ามั๊ย”
“เคยครั้งนึง ก็น่ารักดีนะ ดูสุภาพ ๆ ชั้นยังอดปลื้มเค้าไม่ได้เลย เสียดายอ่ะ..แต่อย่างว่าล่ะเนอะ คนไม่ได้รัก และคงไม่อยากเสี่ยงกับท่านประธานน้อยของเรามั๊ง”
“สงสารท่านประธานน้อยจังเลยเนอะ เฮ้อออ.....” สองสาวถอนหายใจกับเรื่องของคนอื่นพร้อมกัน ก่อนจะแยกย้ายไปทำงาน

 ส่วนคังจินโฮ หลังจากที่ผิดหวังครั้งรุนแรงกับจีซบ เขาก็เหมือนคนอกหักทั่วไป ที่ซึมเศร้าและจมอยู่กับความรู้สึก หวานขมเดิม ๆ ในอก เขาเจ็บปวดทุกครั้งเวลาที่คิดถึงจีซบ เพราะชายหนุ่มคิดว่า ในชีวิตของเขานี้คงจะไม่สามารถรักใครได้เท่าจีซบอีกต่อไปแล้ว

 เขาเหม่อมองออกไปข้างนอกด้วยความคิดถึงคนที่เขารัก ป่านนี้จีซบจะเป็นอย่างไร คงจะมีความสุขกับนายคนนั้นมากใช่มั๊ย ผมอยากจะพบคุณอีกครั้งได้มั๊ย นี่คือสิ่งที่วนเวียนอยู่ในหัวเขาตลอดเวลา

 “ทำไมผมต้องรักคุณขนาดนี้ด้วย คุณจีซบ.....”


รถหรูของคังจินโฮจอดเทียบหน้าบ้านหลังเล็กของคุณยุนนาอย่างคุ้นเคย เขายอมรับว่า ตัวเองยังตัดใจจากจีซบไม่ได้ แต่เขาก็รู้สึกผูกพันกับคนในครอบครัวจีซบอย่างบอกไม่ถูกเช่นกัน  คังจินโฮจึงแวะมาเยี่ยมเยือนครอบครัวของจีซบอยู่บ่อยครั้ง เมื่อเวลาเขาเหงาหรือรู้สึกแย่ คังจินโฮก็จะชอบมาพักใจ ณ ที่แห่งนี้ และในวันนี้ก็เช่นกัน
“อ่าว คุณจินโฮ สวัสดีค่ะ”
“สวัสดีครับคุณแม่ โธ่อย่าทำอย่างนี้สิครับ” คังจินโฮกระดากเล็กน้อยที่ผู้อาวุโสกว่าทำความเคารพก่อน
“เชิญเข้ามาก่อนสิครับ”
“ครับ”
คังจินโฮเข้าไปในบ้านหลังเล็กที่เขาคุ้นเคย เขานั่งลงตรงที่นั่งแขก และรอให้คุณยุนนาไปนำน้ำชามาตามมารยาท เขามองไปรอบ ๆ ก็เห็นว่าบ้านเงียบ จึงถามคุณยุนนาที่หย่อนตัวนั่งลงตรงหน้าเขาพร้อมน้ำชา
“ขอบคุณครับ แล้ว นี่จีแทไปไหนเหรอครับ วันนี้วันเสาร์นี่ครับ”
“อ่อ เค้าไปช่วยจอนห์ทำธุระเรื่องย้ายบ้านหน่ะค่ะ”
“จอนห์ ใครครับ”
“อ่อ เพื่อนฝรั่งของเค้าหน่ะค่ะ”
“อ่อ คนนั้นนั่นเอง แล้ว ย้ายไปไหนเหรอครับ”
“ย้ายมาอยู่ด้วยกันที่นี่แหล่ะค่ะ”
“ยังไงครับ”
“ก็ แม่เห็นว่าเค้าตกลงคบกันจริงจังแล้ว แม่ก็เลยชวนเค้ามาอยู่ด้วยกันหน่ะค่ะ จะได้ไม่ต้องเปลืองค่าเช่าบ้าน”
 คุณยุนนายิ้มน้อย ๆ แต่ก็พยายามไม่ดีใจมากให้คังจินโฮสะเทือนใ
“อ่อ..ยินดีด้วยนะครับ” เขายิ้มน้อย ๆ ยินดีกับข่าวดีของครอบครัวนี้ และดีใจกับจีแทด้วย
“เอ้อ แล้วคริสมาตร์กับปีใหม่นี้คุณจินโฮจะไปเที่ยวไหนหรือเปล่าคะ”
“อ่อ ไม่ได้ไปไหนหรอกครับ...แล้วคุณแม่ล่ะครับ”
“เอ่อ แม่ว่าจะไปเยี่ยมจีซบกับฮยอนแจที่แดจอนหน่ะค่ะ”
ถึงแม้เธอรู้ว่าคนตรงหน้ายังลืมลูกชายของเธอไม่ได้ แต่ก็เธอก็อยากบอกให้เขารับรู้ความเป็นจริง
“ครับ..” จินโฮเงียบไปเล็กน้อย ก่อนถอนใจ
“เฮ้ออ อิจฉาคุณปาร์กฮยอนแจนะครับที่ได้อยู่กับคนที่ตัวเองรักในที่ที่มีความสุข”
“คุณจินโฮ...” คุณยุนนาก็ตกใจที่คังจินโฮเศร้าลง “เอ่อ แม่ขอโทษ”
เขานึกถึงชีวิตง่าย ๆ ที่มีความสุขของคนบ้านนี้แล้วก็ยิ้มออกมา
 “ไม่เป็นไรหรอกครับ แต่ผมว่าคุณจอนห์กับคุณฮยอนแจโชคดีนะครับ ที่ได้มาอยู่กับคุณแม่
 นี่ถ้าคุณจีซบเลือกผม ผมก็อยากจะมาอยู่กับคุณแม่ด้วย จริง ๆ นะครับ”
“เอ่อ ค่ะ...แล้วคุณพ่อคุณแม่คุณจินโฮเป็นยังไงมั่งคะ”
“ตอนนี้ไปพักผ่อนที่บูซานหน่ะครับ เห็นว่าคริสมาตร์นี้จะไปเที่ยวยุโรปกันอีกด้วย”
“ค่ะ” คุณยุนนาตอบรับแค่นั้น และก็พูดคุยเรื่องต่าง ๆ สักพัก จอนห์กับจีแทก็เข้ามาในบ้าน

“แม่.....” จีแทร้องเรียกมาแต่ไกล แต่ก็สงบเสงี่ยมลงทันทีเมื่อเห็นแขกมาบ้าน“อ่าว คุณจินโฮ สวัสดีครับ”
“ไง น้องชาย” คังจินโฮยิ้มน้อย ๆ ด้วยความเอ็นดูน้องชายของคนที่รัก
“เอ่อ...” จีแทพูดไม่ออก จอนห์ที่เพิ่งตามมาก็ทักทายคังจินโฮเช่นกัน
 “เอ่อ สวัสดีครับ”
“สวัสดีครับ” คังจินโฮตอบรับและแปลกใจเล็กน้อยที่เห็นชาวต่างชาติทักทายเขาแบบเกาหลี แต่นั่นก็แสดงว่าฝรั่งคนนี้ปรับตัวเข้ากับครอบครัวของคุณยุนนาได้ดี เขาคิดอย่างนั้น
“มานี่ก่อนสิลูก”
จีแทกับจอนห์เดินมาตามที่แม่บอก แล้วค่อยนั่งลงตรงมุมที่เหลือของโต๊ะรับแขกสี่เหลี่ยม
“พี่ดีใจด้วยนะ จีแท”
“ครับ ขอบคุณครับ” จีแทรับคำอย่างสุภาพ  “แล้วนี่ เอ่อ พี่จินโฮ ไปไหนมาเหรอครับ”
“อ่อ พี่ก็แวะมาหาคุณแม่เฉย ๆ หน่ะ แล้วจะไปแดจอนเมื่อไหร่กันเหรอ”
“อีกสองวันครับ”
“อืม..” คังจินโฮตอบรับนิ่ง ๆ อยากจะบอกกับจีแทเหลือเกินว่าเขาคิดถึงจีซบมากที่สุด แต่ก็คงทำไม่ได้
“แล้วพี่ไปไหนหรือเปล่าครับ”
“เปล่าหรอก...พี่ก็อยู่แถว ๆ นี้หล่ะ”
“ครับ อยู่เมืองหลวงก็ดีเหมือนกัน สนุกดี ไปเที่ยวคลับ ไปฉลองกับคนทั้งเมือง ผมว่าเคาท์ดาวน์กับคนเยอะๆ ก็เจ๋งดีนะพี่”
“ใช่ ๆ พี่ก็คิดว่าอย่างนั้น” เขาพยายามมองโลกในแง่ดีอย่างที่จีแทบอก เอาเถอะ ถึงแม้เขาจะยังไร้คู่ แต่เขาก็จะไม่จมอยู่กับความเศร้าให้มากนัก คังจินโฮคิดอย่างนั้น
“ขอบใจมากนะ จีแท”
“ครับ…”
คังจินโฮหันไปยิ้มให้กับทุกคนด้วยความขอบคุณ  คุณยุนนาจึงใจชื้นขึ้นมา เธอหวังว่าคังจินโฮคงจะรู้สึกดีขึ้นและไม่ทรมานกับความเดียวดายในเทศกาลแห่งความสุขนี้

 และเทศกาลคริสต์มาสก็มาถึง  ทั้งเมืองเต็มไปด้วยบรรยากาศแห่งความสุขและการเฉลิมฉลอง ครอบครัวของคุณยุนนาเองที่เดินทางมาต่างเมืองก็เช่นกัน  การเดินทางครั้งนี้เต็มไปด้วยความสุขและความรู้สึกตื่นเต้นที่ครอบครัวจะได้พบหน้ากัน แม้ระยะเวลาที่จีซบและฮยอนแจย้ายมาอยู่ที่นี่จะไม่นานนัก แต่เรื่องราวที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็เป็นสิ่งที่ติดค้างอยู่ในใจทั้งสองฝ่ายมาตลอด การมาพบหน้ากันครั้งนี้จึงมีความหมายสำหรับคนในครอบครัวเป็นพิเศษ
  ตอนนี้คุณยุนนากับจีแทและจอนห์ก็มาถึงสถานีรถไฟที่เมืองแดจอนแล้ว จีแทจึงกดโทรศัพท์หาพี่ชายให้มารับได้เลย
“ฮัลโหล พี่จีซบ ตอนนี้ผมกับแม่ถึงแดจอนแล้วนะ ให้รอตรงไหนอ่ะ…..ตรงชานชาลา 1 อืม ๆ ได้ ๆ ใช่ ๆ มาด้วยๆ ครับ ๆ เจอกันครับพี่”
“ไงลูก พี่เราว่าไง”
“รอตรงชานชาลา 1 ครับแม่”
คุณยุนนาหันไปบอกกับจอนห์
“ป่ะ จอนห์ ”
“ ครับ...” จอนห์ยิ้มรับและช่วยถือสัมภาระของคนเป็นแม่ จีแทหมั่นไส้จึงอยากแกล้งคนตัวโตของเขาบ้าง
“อ่ะ ถือของชั้นด้วยสิ” ว่าแล้วเขาก็เอากระเป๋าเป้ของตัวเองมาสวมที่ไหล่จอนห์ คนเป็นแม่เห็นอย่างนั้นเลยต้องปราม
“จีแท อย่าแกล้งจอนห์อย่างนั้นสิ”
“ทำไมอ่ะ.....”
“จอนห์เค้าถือให้แม่ก็หนักพอแล้ว เรานั่นหล่ะ น่าจะช่วยเค้าถือบ้าง”
“แม่อ่า....”
“พอเลย รีบไปรอพี่เรากับพี่ฮยอนแจดีกว่า เดี๋ยวคงมาแล้ว”
จีแทเห็นอย่างนั้นก็งอนเล็กน้อย จอนห์หลุดขำคนตัวเล็กของเขาเบา ๆ
“ขำน้า ๆ..”จีแทหันไปค้อนคนตัวโตกว่า
“ฮ่ะ ๆๆ” 
จอนห์หัวเราะกับคนรัก และเดินตามคุณยุนนากับจีแทไปยังจุดนัดหมาย ไม่นานเกินรอ จีซบฮยอนแจก็มาถึง

“แม่.....”
จีซบดีใจเป็นอย่างยิ่งเมื่อเห็นครอบครัวของตัวเองอยู่ตรงหน้า
“จีซบ....” เธอสวมกอดลูกชายคนโตด้วยความคิดถึง ก่อนจะมองเห็นฮยอนแจที่ก้มศรีษะคำนับให้อยู่ข้างหลังจีซบ
“ฮยอนแจ......” เธอละจากจากจีซบ “ฮยอนแจ.....ฮยอนแจไม่เป็นไรใช่มั๊ยลูก”
เธอกล่าวเพียงแค่นั้นทำนบน้ำตาของคนทั้งคู่ก็เริ่มพังทลาย
“ลูก...แม่ แม่ขอบคุณลูกมากนะ” เธอพยายามจะก้มลงกับพื้น แต่ฮยอนแจห้ามไว้
“คุณแม่อย่าทำอย่างนี้เลยนะครับ ผม..ผมต่างหากที่อยากขอโทษคุณแม่ ผมอยากขอโทษที่ทิ้งทุกคน...”
“ไม่ใช่ลูก....ลูกไม่ได้ทำอะไรผิด แม่รู้ทุกเรื่องหมดแล้ว...”
“คุณแม่....”
“ถ้าไม่มีลูก ป่านนี้แม่คงตายไปนานแล้ว แม่ขอบคุณฮยอนแจมากนะ ฮือๆๆ”
“ครับ..” ฮยอนแจรับคำและสวมกอดคุณฮันยุนนาทั้งน้ำตา
“ผมก็ขอบคุณคุณแม่มากนะครับ ที่รับผมเป็นลูกอีกคน”
ความรู้สึกต่าง ๆ พรั่งพรูออกมาจากส่วนลึกในใจของคนทั้งสองกลั่นเป็นน้ำตา จีซบกับจีแทและจอนห์ก็ซาบซึ้งกับภาพตรงหน้า เมื่อปรับความเข้าใจกันเรียบร้อยแล้ว คุณยุนนาจึงแนะนำจอนห์ให้ทุกคนรู้จักอีกครั้ง
“นี่ จอนห์ ทุกคนคงจำได้นะ”
“สวัสดีครับ” จอนห์ค้อมศรีษะทักทายแบบชาวเกาหลี
“ครับ” จีซบกับฮยอนแจค้อมศรีษะรับ
“แล้ววว...เค้ามาที่นี่กับใครเหรอแม่” จีซบแกล้งถาม ทั้งที่รู้ทุกเรื่องหมดแล้ว
“ถามจีแทสิ...”
“แม่อ่า....พี่อ่า รู้แล้วยังจะถามอีก”
“พี่ยังไม่รู้นี่นา บอกหน่อยสิ” ฮยอนแจแกล้งน้องชายคนเล็กบ้าง
“ก็  มากับผมแหล่ะ นายฝรั่งนี่ เค้าเป็นแฟนผม พอใจกันยัง”
“ฮ่ะๆๆๆ” ทุกคนหัวเราะกันพอใจที่แกล้งคนปากแข็งสำเร็จ ก่อนจะพาทุกคนมายังบ้านหลังเล็กอันเป็นที่พักของพวกเขา ฮยอนแจขอตัวออกไปช่วยงานที่โบสถ์ในตอนบ่ายส่วนคุณยุนนากับคนที่เหลือก็ตกแต่งบ้านและเตรียมอาหารสำหรับมื้อเย็น เมื่อฮยอนแจกลับมาก็ร่วมรับประทานมื้อเย็นด้วยกัน ก่อนจะออกไปร่วมฉลองเพื่อต้อนรับค่ำคืนอันศักดิ์สิทธ์ด้วยการร้องเพลงขอพรพระผู้เป็นเจ้าด้วยกันที่โบสถ์จนถึงตีสอง
 
  “หนาวจัง” จีซบอุทานเบา ๆ เมื่อล้มตัวลงนอน ที่อ้อมกอดของคนรัก
“อะไรกัน ผมมันแย่ขนาดนั้นเลยเหรอ”
“เปล่าหรอก” จีซบตอบยิ้ม ๆ “อ้อมอกของคุณหน่ะ อบอุ่นที่สุดเลย”
“หืม...แล้วบ่นว่าหนาวทำไมล่ะ”
“แต่ตอนนี้ไม่หนาวแล้วหล่ะ” จีซบตอบยิ้ม ๆ “เมอรรี่คริสมาสตร์ครับที่รัก”
“เช่นกันครับ เมอร์รี่คริสมาตร์”
ฮยอนแจหอมแก้มและหน้าผากคนรักอย่างมีความสุข จีซบกอดร่างหนานั้นแน่นขึ้นก่อนจะพากันเข้าสู่ห่วงนิทราในราตรีอันศักดิ์สิทธ์นี้


The End

[samsoon@doll]

หวีดหวานกันจริงๆอิจฉาอ่ะ อ่านตอนกำลังหนาวๆนี้ได้อารมณ์มากๆเลย

[run2522]

 

[Nightfalls]

ผมชอบเรื่องนี้มากเลยครับเป็นเรื่องที่ดูน่ารัก อบอุ่น
ถ้าในชีวิตจริงมีแบบนี้จริงๆก็คงจะดีนะครับ
 

[run2522]

    สนุกมากๆเหมือนได้ดูหนังเกาหลีเลยอ่ะ

[ott1212]

 ...............อ่านแล้วอบอุ่นจัง.......

สงสารแต่ท่านประธานน้อย................

part 2...จะเป็นส่วนของท่านประธานน้อยไหมนะ.......

อยากให้สมหวัง...แต่ดูท่า...ปัญหาคงเยอะ...............

ครอบครัวไม่ยอมรับ.......................................

[CarToonMiZa]

หวานจริงหวานจัง

รอ Prat 2 อยู่น๊า

[น้ำพริกแมงดา]

หวานจริงหวานจัง

รอ Prat 2 อยู่น๊า

...............อ่านแล้วอบอุ่นจัง.......

สงสารแต่ท่านประธานน้อย................

part 2...จะเป็นส่วนของท่านประธานน้อยไหมนะ.......

อยากให้สมหวัง...แต่ดูท่า...ปัญหาคงเยอะ...............

ครอบครัวไม่ยอมรับ.......................................

เข้ามาชี้แจงค่ะ

นิยายเรื่องนี้เป็นนิยายเรื่องแรกในเล้าเป็ดของน้ำพริกแมงดาค่ะ ดีใจนะคะที่มีคุณผู้อ่านตามมาให้ความสนใจเยอะขนาดนี้ 

ก่อนอื่นขอบอกว่า นิยายชุด ASIAN - [Y] -SERIES --  Big city, Little love นี้คนเขียนอยากนำเสนอเรื่องราวความรักของคนเล็ก ๆ (ที่อบอุ่นชื่นใจ)ในเมืองใหญ่น่ะค่ะ สำหรับ Part 1 ก็คือเรื่องที่เกิดใน Seoul ของเกาหลีใต้ คนเขียนดีใจนะคะที่คนอ่านบอกว่าอ่านแล้วเหมือนดูละคร เพราะนั่นคือความตั้งใจจริง ๆ ของคนเขียนค่ะ  
 ส่วน Part 2 นั่นคนเขียนก็จะนำเสนอความรักอีกรูปแบบในอีกเมือง (แย้ม ๆ ว่าน่าจะเป็นฮ่องกง นะคะ)ตอนนี้กำลังอยู่ในช่วงหาข้อมูลค่ะ ประมาณเดือน กันยายนนี้ น่าจะได้ออนไลน์ในเล้าเป็ดนี้ค่ะ 

  ขอบคุณสำหรับความคิดเห็นและการติชมนะคะ คนเขียนพร้อมน้อบรับไปเป็นกำลังใจและแรงผลักดันในการพัฒนาค่ะ ขอบคุณจริง ๆ ค่ะ

[inspirer_bear]

้เดินไปหยิบเสื่อมาปูรอเดือนกันยา 5555

หวานกันดีเนอะ คู่พี่น้องจีซบกับจีแทเนี้ย

แต่จีแทชอบแกล้งจอนห์เนอะ หุหุ ไม่ไหวๆๆๆ

*0*

สงสารจินโฮเหมือนกันนะ ขอให้สมหวังในรักไวไวน้าา

[sarawutcom]

ดีแทค ระบบเติมเงิน โปรเน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว (ราคารวมภาษี 7% แล้ว)
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 803บ./90วัน กด *104*591*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,284บ./180วัน กด *104*592*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) 1,926บ./365วัน กด *104*593*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,069บ./90วัน กด *104*594*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 1,498บ./180วัน กด *104*595*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 2,675บ./365วัน กด *104*596*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 236บ./7วัน กด *104*388*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) 696บ./30วัน กด *104*389*8488034#
เน็ตดีแทค 8 Mbps(เม็ก) 95บ./8วัน กด *104*897*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,711บ./90วัน กด *104*598*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 2,139บ./180วัน กด *104*578*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 3,745บ./365วัน กด *104*579*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 354บ./7วัน กด *104*398*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 1,188บ./30วัน กด *104*597*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 139บ./7วัน กด *104*77*8488034#
เน็ตดีแทค 1 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 535บ./30วัน กด *104*97*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 246บ./7วัน กด *104*78*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 696บ./30วัน กด *104*98*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 375บ./7วัน กด *104*79*8488034#
เน็ตดีแทค 10 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*798*8488034#
เน็ตดีแทค 2 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 380บ./30วัน กด *104*237*8488034#
เน็ตดีแทค 4 Mbps(เม็ก) +โทรดีแทค 470บ./30วัน กด *104*236*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 193บ./7วัน กด *104*841*8488034#
เน็ตดีแทค 12 Mbps(เม็ก) 482บ./30วัน กด *104*842*8488034#
ยกเลิกเน็ต  กด  *103*0# โทรออก
ดีแทค  เช็คเน็ต คงเหลือ กด *101*1# โทรออก
เช็คเบอร์ตัวเอง กด *102# โทรออก
ยกเลิก SMS กินเงิน กด *137 โทรออก
เช็คเงิน คงเหลือ กด *101# โทรออก 
ติดต่อ คอลเซ็นเตอร์ กด 1678 โทรออก
เน็ตไม่อั้น ไม่ลดสปีด  โปรรวม
สมัครง่ายๆ กดตามได้เลยค่ะ
#โปรเน็ตสุดฮิต  DTAC
โปรที่คุ้มที่สุดของการใช้เน็ต
#โปรเสริมเน็ตวันนี้ #โปรเน็ตสุดฮิต #เน็ตไม่อั้นไม่ลดสปีด #โปรเน็ตดีแทค #เน็ตดีแทคเติมเงิน #โปรดีแทครายสัปดาห์ #โปรดีแทครายวัน #โปรแทครายเดือน #โปรเน็ตDTAC #เน็ตไม่จำกัด #เน็ตไม่ลดสปีด #โปรเน็ตไม่อั้นรายวัน #โปรเน็ตไม่อั้นรายสัปดาห์ #โปรเน็ตไม่อั้นรายเดือน #DTAC #สมัครเน็ต #โปรเน็ตดีดี #โปรเสริมDTAC #โปรเสริมดีแทค
https://www.facebook.com/media/set/?vanity=sarawutcomputer&set=a.1735376596730368


เน็ต เปิดเบอร์ใหม่ ย้ายค่าย เบอร์เก่า ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=U8gZx3BTz_I


เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว  dtac  ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.youtube.com/watch?v=xgJOI7_4_vg


เน็ตไม่อั้น ไม่ลดความเร็ว  dtac  ดีแทค ระบบเติมเงิน มีนาคม 2567
https://www.facebook.com/share/p/sTA3Vv6dxR4GnW6x/?mibextid=qi2Omg


ดีแทค ระบบเติมเงิน Dtac เน็ตไม่อั้น เร็ว 12 Mbps เม็ก หมดเขต 30 เมษายน 2567
https://www.youtube.com/watch?v=-u5Ua409XKc


ดีแทค ระบบเติมเงิน เน็ตไม่อั้น เร็ว 30 Mbps(เม็ก) นาน 30 วัน ราคา 350 บาท แถมโทรฟรีทุกค่าย
https://www.youtube.com/watch?v=9ATbQS3gVwA