ในช่วงบ่ายการบรรยายเริ่มขึ้นพร้อมกับกลุ่มนักศึกษาที่เดินไปรอบๆ โบราณสถานที่มีชื่อเสียงของเมืองไทย
ก้องภพหยุดบรรยาย เมื่อต้องเดินเปลี่ยนสถานที่ อากาศที่ร้อนแบบนี้ ก็ส่งผลกับเขาเหมือนกัน
ดวงตาคมเหลือบมองหนุ่มเมืองเหนือที่เดินอยู่รั้งท้าย เขาหันไปบอกนักศึกษาสองสามคนที่ ดูเป็นตังตั้งตัวตีในกลุ่มให้เดินนำไปก่อน ก่อนที่ตัวเองจะค่อยชะลอความเร็วในการเดินของตัวเองลง
"ไหวไหม หนุ่มเหนือ"
" อะไรไหว? ผมไม่ได้เป็นไรซักหน่อย "จิ๊บหันไปมองคนที่มาเดินข้างๆเขาอย่างงงๆ
"ก็พี่เห็นจิ๊บเดินหอบแฮ่กเป็นหมาหอบแดด.... กลัวจะเป็นลมเป็นแล้งไปเสียก่อน" ก้องภพเอ่ยทั้งๆที่ไม่ได้หันไปมองหน้าของอักฝ่าย เขามองมาตั้งนานแล้วว่า เด็กหนุ่มหน้าแดงก่ำ
" ก็แค่อากาศร้อน...ปกติถ้าร้อน ผมก็เป็นแบบนี้แหละครับ "เด็กหนุ่มบอกโดยที่ไม่มองหน้าอาจารย์
"ก็กลัวจะเดินตามเพื่อนไม่ทัน.... มาเดินเร็ว เดี๋ยวพี่ไปบรรยายช้าพร้อมเราด้วยจะแย่" มือแกร่งฉวยมือของจิ๊บให้เดินตามไปยังที่หมายโดยเร็ว
" พี่ก็ไปก่อนสิครับ " เจ้าของผมสีน้ำตาลในชุดนักศึกษาโวยวาย แต่ก็ต้องเงียบเมื่อเขาถูกจับมือแล้วลากให้เดินตาม
มือของศิลปินหนุ่มอย่างก้องภพ ไม่ได้นิ่ม แต่ก็ไม่ได้สากด้านอย่างคนทำงานหนัก ฝ่ามือแข็งและกว้าง อบอุ่น .. สมกับคนที่ใช้มือทำงานจริงๆ
"โอเค....พวกเรา ขอโทษที่มาช้า นะ วันนี้ ยังหาบทลงโทษให้คนมาสายไม่สมกับความผิด" ชายหนุ่มว่าพลางลากจิ๊บออกไปยืนหน้าเพื่อนนักศึกษาทุกคน แล้วก็หันมาล้วงเอาแผ่นชาร์จขนาดพอเหมาะที่ทำมายื่นให้ผู้ช่วยจำเป็นถือเอาไว้
"ไหนๆก็ไหนๆ ช่วยถือต่อก็แล้วกัน" ว่าพลางก็เริ่มการบรรยายไปเรื่อยๆ
ทำเอาผู้ช่วยจำเป็นต้องทำหน้าที่อย่างช่วยไม่ได้ แต่น่าแปลก เพราะบริเวณที่เขายืนอยู่นั้นคือใต้ต้นไม้ใหญ่ จึงทำให้ไม่ร้อนเหมือนเมื่อครู่ เด็กหนุ่มหันไปมองใบหน้าคมของอาจารย์พิเศษ พลางนึกถึงบทสนทนาเมื่อครู่ถึงได้เข้าใจ
+++++++++++++++++++++
การทัศนศึกษาจบลงตอนเกือบสี่โมงเย็น รสบัสนำคณะทัศนศึกษาฝ่าการจราจรในช่วงเย็นกลับไปยังมหาวิทยาลัย แต่เวลาก็ผ่านพ้นไปจนฟ้าเริ่มมืดแล้ว ได้ยินเสียงหลายคนบ่นโอดครวญทั้งเรื่องความเหนื่อยและความหนักใจว่ามัวแต่ถ่ายรูปกับซื้อของฝากจน จดทันบ้างไม่ทันบ้าง
ก้องภพเดินลงมาจากรถพร้อมกับกระเป๋าเป้ที่ติดตัวมาตั้งแต่เมื่อกลางวัน หลังจากเอ่ยลากับกลุ่มอาจารย์ แล้วก็มองหาใครบางคนที่น่าจะยังอยู่แถวนั้น
จิ๊บมองนาฬิกาพลางหันรีหันขวาง ด้วยว่ามหาวิทยาลัยของเขาอยู่ค่อนข้างไกลจากหอพัก จึงทำให้มาสายเมื่อเช้านี้ และ ในเวลาแบบนี้รถก็คงจะติดมาก
...กว่าจะไปถึงหอคงสลบกันพอดี..
"จิ๊บ” เสียงหนึ่งดังจากด้านหลัง เจ้าของชื่อหันไปตามเสียงเรียกนั้น จนเป้สีแดงแทบจะหลุดจากบ่า
" ครับ ? "
"หออยู่แถวไหนล่ะ จะไปส่ง"ว่าพลาง มือใหญ่ก็จับเป้ที่จะตกจากบ่านั้นให้เข้าที่
" หะ? อ้อ อยู่แถวอนุสาวรีย์ ไกลนะครับ ไม่รบกวนดีกว่า " ดวงตากลมมองตามมืออีกฝ่ายแล้วก้มหัวแทนคำขอบคุณ
"อ้าว...ก็แถวๆร้านไม่ใช่หรือไง..." ก้องภพหัวเราะ
"บ้านพี่ก็อยู่ในซอยนั่น...ให้พี่ไปส่งก็แล้วกัน ยังไงก็ทางด่วนไปลงแถวนั้นอยู่แล้ว"
ไม่พูดพล่ามทำเพลง อาจารย์หนุ่มก็คว้าแขนเด็กหนุ่มให้เดินไปยังลานจอดรถที่ในตอนนี้เหลือรถยนต์บีเอ็มฯสีดำจอดนิ่งอยู่คันเดียว รีโมทกดเปิดส่งไฟกระพริบและเสียงแหลมดังแปลกๆ ก้องภพเปิดประตูรถ ก่อนจะมองอีกฝ่ายที่ยังยืนมองหน้าเขานิ่ง
"เอ้า จะไม่กลับหอใช่ไหมวันนี้... "
เสียงเปิดประตูรถนั้นแทนคำตอบ ในที่สุดจิ๊บก็ต้องนั่งลงที่นั่งข้างๆคนขับอย่างก้องภพจนได้
เจ้าของรถก้าวเข้ามานั่งด้านใน เขาปลดกระเป๋าเป้ออกวางบนตัก แต่ก่อนจะได้โยนไว้ด้านหลังเหมือนทุกทีกลับดึงเอาถุงพลาสติกโป่งๆออกมาจากในกระเป๋า เขาโยนถุงนั้นให้จิ๊บ แล้วโยนเป้ไปด้านหลัง
"หิวก็กินเล่นไปก่อนนะ แล้วกลับถึงหอก็ไปกินข้าวซะ....เดี๋ยวเป็นโรคกระเพาะ" ก้องภพเอ่ยแล้วสตาร์ทเครื่องยนต์เสียงกระหึ่มก่อนเหยียบคันเร่งออกไปทันที
" เอาไว้ให้เด็กๆเถอะพี่ หวานเกินๆ "จิ๊บทำหน้าเลี่ยนๆเมื่อหยิบสายไหมสีฟ้าขึ้นมาดู
แต่เมื่ออีกฝ่ายไม่ได้ต่อปากต่อคำอะไรกับเขา ก็ต้องเปิดถุงแกะมันกินจนได้
+++++++++++++++++++
ก้องภพขับรถยาวมาเรื่อย โดยมีเพลงในวิทยุเปิดคลอมาตลอดทาง จิ๊บจัดการสายไหมไปจนจะหมดถุงแต่ปากก็บ่นไปว่า หวาน
แต่ไม่นานเสียงบ่นก็หายไป จิ๊บผล็อยหลับไปเพราะความเหนื่อยอ่อนที่ทั้งเดิน ทั้งตากแดดมาตลอดทั้งวัน
เมื่อถึงใกล้ทางออกจากทางด่วน มือแกร่งเลื่อนไปจับท่อนแขนของเด็กหนุ่มพลางเขย่า
"จิ๊บ...หออยู่ตรงไหน พี่ขับเข้าไปส่ง..."
" อือ..ซอยโน้น " จิ๊บค่อยงัวเงียตื่น มือเรียวขยี้ตาตัวเอง มืออีกข้างก็ชี้ไปที่ถนนสายย่อยเพื่อเข้าไปยังหอพักของตนเอง
ซึ่งถ้าเขาไม่ง่วง เขาจะบอกให้จอดไปแล้ว
"โอเคๆ...." ก้องภพเลี้ยวออกจากวงเวียนอนุสาวรีย์ไปตามที่อีกฝ่ายว่า ก่อนจะเลี้ยวอีกครั้งเพื่อเข้าไปในซอยแยกออกจากถนนสายหลัก แม้ไม่ได้เป็นซอยที่แคบมากจนรถเข้าไม่ได้ แต่ก็ทำเอาหวาดเสียวพอดู
หอพักใหญ่น้อยตั้งเรียงรายอยู่ด้านใน เรียกได้ว่าแออัดยัดเยียดกันอยู่บนพื้นที่เล็กๆเลยก็ว่าได้
"เอาล่ะ...ไปทางไหนต่อ จิ๊บ....." ก้องภพหาที่ว่างพอให้รถจอดเข้าข้างทางได้
" เดี่ยวจิ๊บลงตรงนี้ก็ได้ครับ " ดวงตาคู่สวยมองออกไปนอกรถ หอพักของเขาอยู่ตรงนั้นเองมือเรียวทำท่าจะเปิดประตูรถ
"เดี๋ยวซิ่...."เสียงทุ้มหยุดอีกฝ่ายเอาไว้
คนอายุน้อยกว่าต้องหันไปตามเสียงเรียกนั้นอย่างแปลกใจ
"พี่มีอะไรจะให้...." ก้องภพยิ้ม ก่อนจะหยิบของเล็กๆออกมาจาอกอกเสื้ออย่างทะนุถนอม
ดอกลีลาวดีดอกเล็กๆถูกยื่นให้กับอีกฝ่าย
"พอดีมันตกมาใส่หัวพี่"" ฮะ ฮะ ..เอามาให้จิ๊บทำไมครับ? " จิ๊บมองหน้าอีกฝ่ายสลับกับดอกไม้ตรงหน้า
"ไม่รู้ซิ่... เห็นเราหน้าเหมาะกับดอกไม้ดีมั้ง"ก้องภพหัวเราะออกมาแบบอดกลั้นไม่ไหว
"ฮ่ะๆๆๆๆ ขอโทษนะ พี่ก็ไม่รู้อะไรมันดลใจให้พี่พูดแบบนั้นเหมือนกัน"
" ดอกไม้เนี่ยนะ? พี่เห็นจิ๊บเหมือนผู้หญิงรึไง? "คิ้วเรียวขมวด ใบหน้าสวยมุ่ยเหมือนเมื่อเช้านี้ไม่มีผิด
"เอ้ย เปล่า ไม่ใช่แบบนั้น ตัวเราสูงจะเท่าพี่ได้มั๊งเนี่ย สูงเท่าไรเรา พี่จะไปเห็นเราเหมือนผู้หญิงได้ยังไงเล่า ... แค่... ไงดี เอ้อ เอาไปเถอะ" ก้องภพชักอธิบายความคิดของตัวเองไม่ถูกบางทีก็ทำอะไรตามอารมณ์
" จิ๊บไม่ใช่ผู้หญิงนี่ จะให้มารับดอกไม้จากผู้ชายได้ไง ! "คำตอบของก้องภพยิ่งทำให้จิ๊บหน้ามุ่ยกว่าเดิมอีก
ใบหน้ามุ่ยกับคำยืนยันจากปากนั้นทำให้ก้องภพถอนหายใจ แสงไฟสาดเข้ามากระทบหน้าของอีกฝ่าย เขาจะอธิบายภาพที่เขาเห็นได้ยังไง เด็กหนุ่มตรงหน้าไม่ได้เหมือนผู้หญิงซักนิด แต่อะไรบางอย่างที่ทำให้เขารู้สึกอยากจะทำกับอีกฝ่ายเหมือนกับดอกไม้ที่อยู่ในกระเป๋าเสื้อเขามาทั้งวัน
ร่างสูงปลดเข็มขัดนิรภัยออกจากตัวก่อนขยับเข้าไปใช้มือใหญ่แนบข้างแก้มของอีกฝ่ายแล้วประทับริมฝีปากจูบลงไปบนริมฝีปากที่ยังมีรสของสายไหมจากอยุธยาติดอยู่
ใบหน้าได้รูปที่ขยับเข้ามาใกล้ รวดเร็วเกินกว่าจะได้มองตรงๆ เมื่อริมฝีปากได้รูปแนบลงมาหาเขา จิ๊บถึงกับตาค้างเมื่อถูกจูบอย่างไม่ทันตั้งตัว
ริมฝีปากได้รูปนั้นเม้มลงเบาๆ แต่เมื่ออีกฝ่ายยังคงนิ่ง หรือ อาจจะแข็งทื่อ ก็ถือว่าไม่ได้ปฏิเสธ
ร่างสูงขยับเข้าชิดจนดันอีกฝ่ายไปติดกับประตูรถ
ดวงตาสีเข้มสบตากับศิลปินหนุ่ม อาจารย์ และลูกค้านิ่ง ก่อนจะหลับตาลงรับสัมผัสที่ตามมา ริมฝีปากได้รูปเผยอรับปลายลิ้นร้อน พร้อมทั้งตอบสนองไปอย่างเร่าร้อน
อากาศภายในรถเริ่มร้อนขึ้น เช่นเดียวกับปลายลิ้นที่ไล้เล็มแผ่วเบาสลับกับร้อนแรงริมฝีปากของเด็กหนุ่มถูกดูดดึงเล็มเลีย ได้ยินเสียงลมหายใจแรงจากร่างสูงดังอยู่ในระยะประชิด ก่อนที่ ก้องภพจะถอนริมฝีปากออกมา
เรียกสติของนักศึกษาภาคพิเศษได้ทันที
จิ๊บหันไปเปิดประตูรถออกแล้ววิ่งออกไปแทบจะทันที
++++++++++++++++
เรื่องนี้น่ารักจัง
นายเอกชื่อจิ้บ ไม่ใช่ จิ๊บ ใช่มั้ยคะ
ชื่อแปลกดีค่ะ
พระเอกเริ่มสนใจน้องจิ้บแล้วแน่ๆ ออกตัวแรงเหมือนกันนะนี่
บวก 1 แต้ม ขอบคุณมากค่ะ
ปล อิมเมจตรงกับลักษณะที่บรรยายมากค่ะ ถูกใจจริงๆ
จะบอกว่า คงจะเป็นความผิดพลาดเรื่องการผันวรรณยุกต์ของไรเตอร์เองค่า ไม่แน่ใจว่า เป็น จิ้บ หรือ จิ๊บ เหมือนกัน แต่ตอนนี้แหละ ฟังธงไปเลย
จิ๊บ ค่า ขอบคุณนะคะที่ทักขึ้นมา แล้วก็ขอเป็น จิ๊บ ตั้งแต่บัดนี้เป็นต้นไปนะคะ^^
อิมเมจเริ่ดมากๆ โดนมากๆ
ขอบคุณค่ะ คิดอยู่เลยว่าจะชอบน้องมาโอะกันไหมนะ ..
แหมๆ เล่นเอาเราจิ้นเก้อ แม้จะไม่ใช่แจจุง
แต่น้องหนูคนนั้นก็เด็กในสังกัดเราเหมือนกันนะค่ะ ดีแล้วแหล่ะ ถ้าเป็นเคียวเวลาจิ้นโมเอะจะได้จิ้นง่ายๆหน่อยยยย
แต่พี่ก้อง....ง อืมมมมม...ง
ช่างมัน ปลื้มน้องจิ๊บก็พอแล่ะ
อ๊ายยยยย
ไว้จะหารูปเคียวเวลาโมเอ๊ะ โมเอะมาฝากนะคร๊า มีตุนเพียบบบบบ 
มาโอะนี่แหละค่า...น้องจิ๊บแหละ..น่ารักเนอะ
แวะมาอัพบ่ายๆค่ะ เดี๋ยวดึกๆๆๆๆๆ จะมาอัพอีกที รอดูกันนะคะว่าจะเกิดอะไรขึ้น
.
.
.
.
.
และแล้ว... ไม่ได้อัพเมื่อคืนค่ะ ขอโทษด้วย ไม่ไหวจริงๆค่ะ คืนนี้อัพแน่นอนนะคะ
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1033818 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก