จิ๊บพยายามข่มตาให้หลับ ทั้งๆที่เหตุการณ์สั้นๆที่เกิดขึ้นในรถจะทำให้เขาข่มตาลงไม่ได้แทบทั้งคืน และสุดท้ายก็ต้องตื่นไปทำงานที่ร้านทั้งๆที่อยากจะลาหยุดอีกซักคน แต่ก็คงไม่ได้เพราะวันอาทิตย์เป็นวันที่มีลูกค้ามากที่สุด และวุ่นวายที่สุด แล้วอีกอย่างเมื่อวานเขาก็ได้ลาไปทัศนศึกษาจนเกิดเรื่องนั้นด้วย
++++++++++++++
"อ้าวพี่จิ๊บ.....เหวอ......" เสียงเจ้าน้อยร้องเสียงหลง ทำเอา เฮียแมน ต้องวิ่ง ตึงๆ มาจากหลังร้าน
"อะไรวะเจ้าน้อย " ก่อนจะต้องผงะไปอีกราย เมื่อเห็นจิ๊บเดินสะโหลสะเหลเข้ามาในร้านหน้าตาดูไม่ได้ เหมือนคนอดนอนมาทั้งคืน
"เฮ้ย ไอ้จิ๊บ แกไปทำอะไรมาวะ หน้าตายังกะศพตายซากเดินได้"
" ไปอยุธยา.. " จิ๊บที่วันนี้โทรมจริงๆ แต่ก็พยายามแต่งทรงผมให้สมกับที่ทำร้านกาแฟ ทั้งๆที่ขอบตาคล้ำจากการอดนอนนั้นเห็นได้ชัด ตอบกลับมาแบบเรียกได้ว่า ถามคำ ตอบคำ
เจ้าน้อยทั้งๆที่ตามปรกติจะเป็นคนช่างซักช่างไซ้ ถามได้ทุกเรื่องแต่คราวนี้กลับสงบปากสงบคำ ไม่กล้าถามออกไปว่า พี่ชายคนนี้เป็นอะไรมากหรือเปล่า
" พี่แมน เดี๋ยวจิ๊บช่วยพับทิชชู่นะพี่ " เด็กหนุ่มชาวเหนือเดินหากระดาษทิชชู่เพื่อพับเป็นสามเหลี่ยมสำหรับพันรอบแก้วกาแฟ ที่วันนี้คงจะขายดีอีกวัน
"เฮ้ยๆ จิ๊บ ไปไหน ทิชชู่อยู่ในตู้นี่..."เฮียแมนชักเป็นห่วงน้องเพราะแทนที่จะมาเปิด ตู้ตรงใต้เคาท์เตอร์ กลับจะเดินไปหลังร้านเสียอย่างนั้น
"แกไหวไหมเนี่ย ชงกาแฟไหวไหม วันนี้ ออเดอร์เยอะนะเว้ย ตื่นๆ" เฮียแมนตบมือเสียงดัง
" ไม่เป็นไรพี่ .. เฮ้ย ไอ้น้อย " คนที่ทำท่าจะไม่ไหวเรียกคนที่เด็กสุดในร้านพลางล้วงกระเป๋า
"คร้าบ" เจ้าน้อยเงยหน้ามาจากการเช็ดโต๊ะ
" ไปซื้อกระทิงแดงมาขวดดิ๊ " ใบยี่สิบยับๆถูกยื่นไปทางเจ้าน้อย
"กระทิงแดง? โห เอางั้นเลยอ่ะ..." เจ้าน้อยรับแบงค์ยี่สิบมาอย่าง งงๆ
" เออ รีบไปเลย "มือเรียวโบกมือไล่ เพราะว่านอนไม่พอเลยเริ่มหงุดหงิดด้วย
เจ้าน้อยไม่ถามอะไรต่อรีบวิ่งออกไปทางหน้าร้านทันที
เฮียแมนได้แต่ส่ายหน้าก่อนจะบ่นออกมาเบาๆคนเดียว.....กระทิงแดงแต่เช้าเลยนะมึง.....
+++++++++++++++++++
"เฮ้ย ไปทำอะไรมา"
" ก็บอกว่า..ไปอยุธยา "
จิ๊บก้มหน้าก้มตาพับกระดาษทิชชู่ มันก็แค่ใช้ความเคยชิน ไม่มีอะไรยากนัก
"ไปอยุธยาแล้วเดินกลับมาทั้งคืนรึไงตาถึงได้โหลแบบนั้น...." เฮียแมนถามต่อ
" ก็..กลับมาต้องอ่านหนังสืออีกน่ะพี่ จิ๊บเลยไม่ได้นอน "
จิ๊บตอบพลางพับกระดาษไม่ยอมมองหน้าเชฟคนเก่ง ที่ไม่ต่างอะไรจากเจ้าของร้าน ตั้งแต่ที่เขาเข้ามาสมัครเมื่อเกือบสองปี ก็มีเชฟคนนี้ที่ตัดสินใจเรื่องในร้านได้ทั้งหมด แทนเจ้าของร้านที่เขาไม่เคยเจอหน้า
"เอ้อ....เหรอ ก็ให้มันเพลาๆบ้างนะเว้ย เรียนได้แต่แกเอาชีวิตรอดก่อนเหอะว่ะ เดี๋ยวมาเป็นลมตายทำกาแฟลวกลูกค้า ข้าได้ซวยสามเด้ง" เฮียแมนว่า มือซอยแอปเปิ้ลบนเขียงรัวเร็ว เมนูพิเศษวันนี้เป็นทาร์ตแอปเปิ้ล เขากะเวลาเอาไว้ว่า ถ้าทำเสร็จก็จะทันกับตอนเปิดร้าน ลูกค้าที่เข้ามาจะได้กลิ่นหอมของทาร์ตอบใหม่ทันเวลาพอดี
" คร้าบๆ ต่อไปจะไม่ทำแล้วคร้าบบ "
จิ๊บทำเสียงเหมือนเด็ก ก่อนจะได้รับกระทิงแดงหนึ่งขวดวางบนโต๊ะ
" ขอบใจว่ะ ตังค์ทอนเอาไปกินขนมไป " มือเรียวโบกมือไล่เหมือนเจ้าน้อยเป็นเด็กตัวเล็กๆ
"ห้าบาทเนี่ยนะ พี่ เลย์ยังหกบาทเลย" เจ้าน้อยบ่นพึมพำแต่ก็เอาตังค์ทอนเก็บใส่กระเป่า
คงเป็นภาพที่แปลกประหลาดน่าดูที่เด็กหนุ่มหน้าขาวๆแกะกระทิงแดงดื่มในตอนเช้าๆแบบนี้ แต่เพื่อให้รสกาแฟวันนี้ไม่ผิดเพี้ยน จิ๊บจึงต้องทำให้ตัวเองตื่นเสียก่อน และมันช่วยได้เสมอ
ใกล้เวลาเปิดร้านทุกคนทำหน้าที่เตรียมของกันท่ามกลางอากาศร้อนภายในห้องครัวแบบ ลมแทบจับ
ขนมเค้กนอนแช่อยู่ในตู้เย็น ส่วนทาร์ตแอปเปิ้ลก็ส่งกลิ่นหอมไปทั่วร้าน จิ๊บเตรียมไอศครีมสำหรับทานกับทาร์ตแอปเปิ้ล ส่วนน้อยก็จัดความเรียบร้อยของร้านโดยรวม
แขกเริ่มทยอยเข้าร้านมาตั้งแต่ช่วงสิบโมงครึ่งที่เปิดร้านและเพิ่มปริมาณมากขึ้นในช่วงเที่ยง พนักงานทั้งสองคนอย่าง จิ๊บและเจ้าน้อย วิ่งกันหัวปั่น แต่ก็พยายามทำดีที่สุดเหมือนอย่างเช่นทุกวันที่จะรับมือทั้งการรับออเดอร์จากลูกค้า และ คำพูดหยอกเอินของสาวๆที่หยอดส่งมา เจ้าน้อยดูจะมีความสุขที่สุกในวันนี้ ในขณะที่จิ๊บกลับดูไม่กระตือรือร้น เท่าที่เคย
จนกระทั่งก่อนบ่ายสองโมงประตูร้านก็เปิดออก ท่ามกลางบรรยากาศที่ค่อนข้างวุ่นภายในร้าน เสียงลูกค้า ยกมือของสั่งเค้กดังเป็นระยะๆ
ร่างสูงโปร่งในเสื้อเชิ้ตสีดำสนิทกับกางเกงยีนส์ขาดเข่าเดินเข้ามา
รูปร่างหน้าตาเด่น และยังเป็นคนดังแถบนี้ ทำให้สาวๆที่นั่งอยู่ก่อนต้องส่งกระซิบกระซาบกันอย่างช่วยไม่ได้ บ้างก็รีบเปิดหนังสือนิตยสารด้วยว่าไม่แน่ใจว่าคนๆนี้อยู่ในหน้าข่าวสังคมบ้างหรือเปล่า
" เจ้าน้อย ไปรับออเดอร์ไป " จิ๊บเดินไป พลางเอาเมนูตีที่ศีรษะคนที่เด็กที่สุดเบาๆ แล้วเดินกลับเข้าไปที่เคาท์เตอร์เพื่อชงกาแฟ
"โอ้ย...พี่จิ๊บแกล้งอีกแล้ว" เจ้าน้อยบ่นพึมพำ ก่อนจะเดินออกไปรับออเดอร์กับชายร่างสูงที่เดินเข้ามานั่งที่เดิม
"สวัสดีครับ คุณก้อง เอ่อ...รับอะไรดีครับ"
"เอ่อ....จิ๊บล่ะ" ก้องภพถามหาคนชงกาแฟแทนที่จะสั่งกาแฟ
ส่วนจิ๊บไม่ยอมหันไปทางที่ชายหนุ่มนั่งอยู่เลย เขาก้มหน้าก้มตาชงกาแฟตามออเดอร์อย่างตั้งอกตั้งใจ
"เอ่อ พี่จิ๊บ ชงกาแฟอยู่ครับ.."ว่าพลางเจ้าน้อยก็หันไปหาเด็กหนุ่มที่ก้มหน้าก้มตา ทำงาน
"ไม่เป็นไรเดี๋ยวพี่ไปสั่งเอง" ร่างสูงยกมือ ปฏิเสธก่อนจะ เดินตรงไปยังเคาท์เตอร์
"จิ๊บครับ...."เสียงทุ้มเอ่ยเรียกชื่อพนักงานหนุ่มของร้าน
เสียงทุ้มที่วันนี้ดู... แปลกไปจากทุกวันทำให้ คนที่ถูกเรียกเงยหน้าขึ้นจากเครื่องชงกาแฟที่นำเข้าจากอิตาลี่ทันที
" พี่ก้อง? "เด็กหนุ่มรู้ตัวว่าคงทำหน้าตาตลกๆออกไปแน่นอน .. เขาไม่ได้เตรียมใจจะมาเจอกับก้องภพในวันนี้
เสียงแปลกๆ ของจิ๊บทำให้คนที่กำลังเอาขนมที่แต่งหน้าเสร็จออกมาส่งต้องยืนค้างรอสังเกตการณ์อยู่อย่างนั้น
"เอ่อ...พี่...อยากเอานี่มาให้จิ๊บน่ะ" ว่าพลางก็ยกปิ่นโตเถาใหญ่ขึ้นมาวางไว้บนเคาท์เตอร์
" ไว้ผมจะบอกพี่แมนให้นะครับ " จิ๊บทำเป็นได้ยินอีกอย่าง ทั้งๆที่ชายหนุ่มก็พูดอยู่ตรงหน้า แล้วก้มลงชงกาแฟต่อ
คำตอบที่ได้ยินทำให้ชายหนุ่มชุดดำถอนหายใจออกมาเบาๆ
"ก็ได้ ถ้าอย่างนั้นก็บอก "พี่แมน" ด้วยว่าพี่จะรอคำตอบนะ"
" ........................ "
ไม่มีคำตอบจากหนุ่มเมืองเหนือ นอกจากเสียงเครื่องตีฟองนมที่ดังขึ้นแทนคำตอบ
เมื่อเป็นอย่างนั้นแล้ว ร่างสูงจึงหันไปยิ้มให้กับแมน โค้งให้พอเป็นพิธีก่อนจะเดินออกจากร้านไป ในขณะที่บุคคลที่สามก็ยื่นมือจากช่องด้านหลังแล้วกระตุกชายผ้ากันเปื้อนของจิ๊บเบาๆ
จิ๊บหันไปตามแรงดึงนั้นก่อนจะต้องสะดุ้งโหยง เมื่อคนที่เขาอ้างมายืนอยู่ตั้งแต่เมื่อไหร่
" เอ้ย .. พี่แมน? "
"อะไรวะ ของฝากข้าเหรอ.... หิวแล้วด้วยดิ่" เฮียแมนว่าพลางชะเง้อมองปิ่นโตเถายักษ์
จิ๊บที่มักจะยิ้มแย้มเสมอขมวดคิ้ว ไม่ตอบอะไร ก่อนจะยกแก้วคาปูชิโน่เย็นใส่ถาดแล้วเดินออกไปเสิร์ฟให้ลูกค้าสาวๆโต๊ะที่สาม
"อ้าว...งอนกูอีกซะงั้น.... " เฮียแมนเท้าคางมองเด็กหนุ่มที่เดินไปเล็กน้อย ก่อนจะ ส่งเสียงแปลกๆ ออกมาดังลั่นแล้วเดินกลับไปทำของหวานในเมนูที่กำลังจะหมดเพิ่ม
+++++++++++++++++++
วันอาทิตย์แทบจะเป็นวันที่ร้านทำรายได้ได้ถึงหนึ่งในสามขอแต่ละสัปดาห์ ลูกค้ามากมาย ทำให้ยุ่งกันแทบทั้งวัน กว่าจะได้เก็บร้านก็ค่อนข้างดึกแล้ว ปิ่นโตแถมนั้นยังคงวางไว้บนเคาท์เตอร์ที่เดิม ไม่มีใครย้ายไปไหน
"สรุปว่าจะปิ่นโตมันจะเป็นหมันใช่ไหม เฮีย "เจ้าน้อยนั่งมองปิ่นโต ระหว่างที่เฮียแมนกับจิ๊บกำลังทำรายรับรายจ่าย
" แล้วมีปัญหารึไง? " จิ๊บหันมาทำตาขวางใส่ ทั้งๆที่ทำเป็นไม่สนใจ แต่ใครก็เข้าใกล้เจ้าปิ่นโตที่ไม่ได้เลยเชียว
"ก็....ไอ้ปัญหาก็คือ ของกินที่อยู่ข้างในใครจะกิน.....ผมเสียดาย" เจ้าน้อยว่า
" แล้วใครบอกว่าจะเอาไปทิ้ง? "จิ๊บเงยหน้าจากบัญชีเล็กน้อยก่อนจะก้มหน้าก้มตาทำต่อให้เสร็จ
" เสร็จแล้ว จิ๊บกลับก่อนนะพี่แมน "
"จะรีบไปกินปิ่นโตอ่ะดิ่" เฮียแมนดักคอโดยที่มีเจ้าน้อยคอยพยักหน้าเป็น ลูกคู่
" .................................. ไปล่ะๆ หวัดดีครับ " จิ๊บยกมือไหว้ทั้งๆที่ถือปิ่นโตอยู่ ก่อนจะสะพายเป้แล้วเดินออกจากร้านไป ไม่ตอบคำถามนั้นซักคำ
+++++++++++++++++++
เด็กหนุ่มใช้เวลาฝ่าการจราจรอยู่พักหนึ่งก่อนจะลงรถเมล์ที่ป้ายรถเมล์ที่ไม่ห่างจากซอยเข้าหอพักมากนัก เขาชินกับการเดินกลับเข้าไปยังหอพักสีเขียวของตนเองเสียแล้ว ทั้งๆที่แรกๆคิดว่าเดินไกลเกินเหตุแท้ๆ
เสียงโลหะกระทบกันของปิ่นโตที่มีน้ำหนักของอาหารอยู่ข้างในดังเป็นระยะๆ ตามจังหวะก้าวเท้า ก่อนจะเงียบลงเมื่อจิ๊บไขกุญแจห้องออกแล้วเปิดไฟ
มือเรียววางปิ่นโตเถานั้นลงกับโต๊ะ ข้างๆกันนั้น เขาเปิดเครื่องคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคที่ต่อสัญญาณอินเตอร์เนตไร้สายแบบอัตโนมัติเอาไว้ ก่อนจะเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวเข้าไปอาบน้ำ
ไม่นานจึงกลับออกมา เปิดเวปบอร์ดที่ตนเองเข้าไปปรึกษาปัญหาหัวใจเอาไว้ ก่อนจะแกะปิ่นโตนั่นไปด้วย
...จะมาไม้ไหนอีกวะ...
ภายในปิ่นโตมีอาหารเหนือครบเครื่องใส่เอาไว้ด้านใน ทั้งน้ำพริก ไส้อั่ว แกงฮังเล
และแกล้มด้วยดอกไม้ชุบแป้งทอดสารพัดชนิด ทั้งดอกเข็ม ดอกเฟื่องฟ้า และดอกลีลาวดีอีกหลายดอกวางอยู่ในปิ่นโต ชั้นล่างสุด เรียกได้ว่าเป็นสวนดอกไม้ทอดเลยทีเดียว
นั่นทำให้จิ๊บต้องนึกถึงเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนจะถูกจูบ ก้องภพมอบดอกไม้ให้เขา ซึ่งมันดูแปลกไปหน่อยสำหรับผู้ชายด้วยกัน .. แน่ล่ะ ในเมื่อ เอกไม่เคยทำอะไรแบบนี้ให้เขาซักครั้ง
เรื่องของจิ๊บกับเอกนั้น เป็นความรักที่ข้ามคำว่าเพื่อน กลายเป็นแฟนจนแทบจะไม่แตกต่าง เนื่องจากเรียนมาด้วยกันที่โรงเรียนประจำจังหวัดเพียงแต่เอกเป็นคนเรียนเก่งและจิ๊บเป็นคนขยัน จึงทำให้ทั้งคู่คบกันและช่วยกันเรียนหนังสือ แต่พอตัดสินใจสอบเข้ามหาวิทยาลัยชื่อดังที่กรุงเทพด้วยกัน กลับกลายเป็นเอกเพียงคนเดียวที่สมหวัง แต่ถึงอย่างนั้นจิ๊บก็ไม่ลังเลที่จะตามลงมาเรียนที่มหาวิทยาลัยอีกแห่งซึ่งเป็น ภาคพิเศษ ในตอนแรกทั้งคู่ก็อาศัยอยู่ด้วยกัน แต่เมื่อเวลาผ่านไป เอกก็มีสังคมของตนเอง ทั้งคู่ไม่ได้บอกเลิกกัน แต่ค่อยๆห่างกันไป จนกระทั่ง จิ๊บต้องอยู่คนเดียวในที่สุด
ในตอนแรกเด็กหนุ่มแทบจะอยู่ไม่ได้ เขาฟุ้งซ่านเสียจนแทบบ้า หากไม่ได้เจอประกาศรับพนักงานร้านกาแฟที่หน้าปากซอย ทำให้เขาตัดสินใจเข้ามาทำงานจนถึงวันนี้
แต่ก่อนที่เด็กหนุ่มจะจมลงสู่วังวนของอดีตอีกครั้ง การ์ดใบเล็กๆ ที่ถูกเสียบอยู่ข้างดอกลีลาวดีทอดก็จับความสนใจของเด็กหนุ่มเอาไว้ได้ทันการณ์
มือเรียวดึงการ์ดที่ห่อถุงร้อนขึ้นมาคิ้วเรียวขมวดเล็กน้อย
" อะไรอีกล่ะเนี่ย? "
เมื่อดึงถุงพลาสติกออก ก็เห็นได้ว่า ลวดลายบนการ์ดเล็กๆนั้นลวดลายของพู่กัน ที่แต้มลงบน พื้นขาว...ภาพนี้พิมพ์มาจากผลงานของช้างพลายเชือกหนึ่งชื่อ สมโชค
ด้านในเขียนด้วยลายมือฉวัดเฉวียน แต่เปี่ยมไปด้วยความมั่นใจในการจรดปลายปากกา
พี่รู้ว่าที่ทำไปนั้นมันผิด อยากให้ ปิ่นโตนี้แทนคำขอโทษของพี่นะครับ
และถ้าจิ๊บรับคำขอโทษของพี่ ก็ช่วยเอาปิ่นโตมาคืนพี่ด้วยนะครับ
ก้องภพ
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลอ่านการ์ดนั้นไปมากลายๆรอบ ก่อนจะหันไปทางหน้าจอที่เขาเปิดเวปบอร์ดรอไว้แล้ว
มือเรียวทำท่าจะหันไปพิมพ์อะไรบางอย่าง แต่กลับถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วตัดสินใจทำตามที่ใจคิด
ด้วยการทานอาหารในปิ่นโตจนหมด รวมถึงสวนดอกไม้ทอด ที่จริงแล้ว ดอกไม้ทอดกินได้ คงมีประโยชน์กว่าเด็ดเอามาจีบกันนั่นแหละ จิ๊บคิดในใจแล้วหมุนดอกลีลาวดีชุบแป้งทอดแบบเทมปุระ
" เหมือนอาหารญี่ปุ่นเลยแฮะ "เขาว่าก่อนจะจิ้มน้ำพริกอ่องแล้วเอาใส่ปาก
" เหอะ อร่อยดี "
++++++++++++++++
วันต่อมา ปิ่นโตเจ้าปัญหาที่ถูกล้างจนสะอาดก็ถูกนำไปวางไว้ประดับเคาท์เตอร์เหมือนเดิม ส่วนคนที่เอากลับมา ก็ทำงานของตนเองไป สลับกับนั่งอ่านหนังสือ ถ้าว่างจากงานที่ทำอยู่ โชคดีที่วันนี้เป็นวันทำงาน ดังนั้น หลังเที่ยงร้านจะไม่ค่อยมีลูกค้าเท่าไหร่
แต่แล้วประตูหน้าร้านก็เปิดออก พร้อมกับร่างสูงโปร่งที่เดินเข้ามาด้านใน
"สวัสดีครับ" เสียงทุ้มเอ่ยทักทาย กับทุกคนในร้าน ก่อนจะเดินไปนั่งตรงที่เดิม สมุดเล่มเล็กๆ ที่ถูกวางลงบนโต๊ะ
ในมือมีปิ่นโตเถาใหญ่ถือมาเหมือนเช่นเมื่อวาน
" ไอ้น้อย แกไป "จิ๊บหันไปสั่งเด็กในร้านทันที
"เอ้า...ไงต้องผมอ่ะ คนออกจะโล่งปานจะร้าง....ขนาดดดนี้" เจ้าน้อยเริ่มโวยวาย
" บอกให้ไป " ไม่พูดเปล่าหน้าขาวๆของหนุ่มชาวเหนือเริ่มเครียด มือเรียวหยิบเมนูแปะที่ศีรษะของคนเด็กกว่า
"พี่แมน ดูพี่จิ๊บดิ่...." ปากเบ้พลางเดินถือเมนูไปอย่างช่วยไม่ได้
"สวัสดีครับ ไม่ทราบจะรับอะไรดีครับ" เจ้าน้อยเอ่ยอย่างนอบน้อมตามหน้าที่
"จิ๊บล่ะ" แต่สิ่งที่ได้รับกลับมาคือ คำถามหาคนที่เพิ่งจะโยนหน้าที่ให้
"พี่จิ๊บอยู่หลังร้านครับ...เอ่อ พี่ครับ...พี่..."
แต่ไม่ทันเสียแล้วลูกค้าประจำร่างสูงเดินตรงไปยังเคาท์เตอร์ทันที
" ออเดอร์ล่ะ? " จิ๊บยื่นมือออกไปโดยที่ไม่ได้มองว่าใครอยู่ตรงหน้า ดวงตาคู่สวยกำลังมองชอตโน๊ตที่จดไว้อ่านเวลาว่าง
"สั่งให้จิ๊บหันมามองหน้าพี่แล้วรับปิ่นโตนี่ไปแทนจะได้ไหมครับ"
เสียงทุ้มของอาจารย์ที่สอนในเนื้อหาที่เขากำลังอ่าน ดังขึ้นตรงหน้า จิ๊บเงยหน้าขึ้นทันที
เด็กหนุ่มมีท่าทีตกใจ แต่ก็ทำเหมือนกับว่าไม่ได้รู้สึกแบบนั้นเลย
" วันนี้ไม่สั่งกาแฟเหรอครับ หรือจิ๊บทำกาแฟไม่ถูกปากพี่? "
"ไม่ครับ แต่พี่อยากสั่งกาแฟกับจิ๊บมากกว่า แล้วก็เอานี่มาให้ด้วย" ชายหนุ่มส่ายหน้า ก่อนจะยกปิ่นโตเถาใหญ่ขึ้นวางบนพื้นผิวเรียบของเคาท์เตอร์ตรงหน้าของอีกฝ่าย
" อ่อ.. " จิ๊บหันไปมองสิ่งที่อยู่ตรงหน้าเล็กน้อย แล้วก็เหลือบเห็นแมนที่อยู่ในครัว
" ว่าแต่จะสั่งอะไรครับ เดี๋ยวจิ๊บให้เจ้าน้อยเอาไปเสิร์ฟ "
"คาปุชิโน่เย็น เหมือนเดิมครับ... แล้ว...จิ๊บไปเสิร์ฟก็แล้วกัน... ส่วนเรื่องการ์ด ก็ให้คำตอบพี่ด้วยนะครับ" ชายหนุ่มส่งยิ้มบาดใจให้ ก่อนจะเดินกลับมานั่งที่โต๊ะประจำเหมือนทุกที
หนุ่มผมสีน้ำตาลไม่ตอบอะไร เครื่องทำกาแฟเอสเปรซโซ่ทำงานของมันไป ก่อนจะถูกกดออกมาทำคาปูชิโน่เย็น ไม่หวาน เหมือนทุกครั้ง
เสียงก้านทำฟองนมดังกระทบแก้วเสตนเลส ก่อนจะราดลงบนแก้วทรงสูง ตามมาด้วยผงซินาม่อนที่โรยลงบนฟองนม
" ไอ้น้อย เสิร์ฟโต๊ะ 3 "
"อ้าวๆ ไหนเขาว่าให้เอาไปเสิร์ฟเองไง" ก่อนที่เจ้าน้อยจะได้ลุกจากโต๊ะหลังเคาท์เตอร์อย่างอาดๆ เสียงเฮียแมนก็ดักคอขึ้นทันที
" ไม่ไปอะ จิ๊บไม่ว่าง "เด็กหนุ่มบอกหน้าตาเฉยแล้วยกชอตโน๊ตแผ่นนั้นขึ้นมาอ่าน
"โหย พี่...ถ้าผมเรียนบ้างก็คงไม่ว่างเหมือนกันหรอก" เจ้าน้อยเอ่ยประชด เพราะตัวเองไม่ได้ไปเรียนหนังสือเหมือนอย่างใครเขา ก่อนจะเดินเอา แก้วกาแฟเย็น ไปเสิร์ฟให้กับลูกค้า ด้วยใบหน้าไม่รับแขกอย่างถึงที่สุด
"อ้าว...แล้วจิ๊บล่ะ" เสียงเจ้าของออเดอร์เอ่ยถาม เจ้าน้อย ทำหน้าเซ็งๆเล็กน้อย
"พี่จิ๊บไม่ว่างครับ" เด็กหนุ่มตอบเสียงเบา ก่อนจะขอตัวเดินตึงๆไปอีกทาง ก้องภพถอนหายใจเล็กน้อย ก่อนจะยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม
แล้วดึงปากกาออกมาจากกระเป๋าเสื้อแล้ว เริ่มขีดเขียนอะไรบางอย่างลงไปบนกระดาษ
ถึงจะบอกไปว่าไม่ว่างๆ แต่คนไม่ว่างนั่นแหละที่แอบชะโงกมองลูกค้าคนเดียวของร้านอยู่เป็นพักๆ
"ก็ทำไมไม่เอา...ปิ่นโตไปคืนเขาซะละ" เสียงเฮียแมนเอ่ยขึ้น
" ก็เขาเอาอันใหม่มาให้จิ๊บอีกแล้วนี่พี่ "
เด็กหนุ่มทำหน้ามุ่ยแล้วหันไปมองเชฟคนเก่งของร้าน
" ก็ดีอะ จิ๊บก็อยากรู้เหมือนกันว่าบ้านเขาจะมีปิ่นโตกี่อัน "พูดจบก็หนีไปอ่านหนังสือที่หลังร้าน
"เหอะๆ....รู้แล้วจะหนาว" เสียงเฮียแมนพึมพำพูดกับตัวเอง
จนเมื่อ กาแฟในแก้วหมด ก้องภพเดินตรงไปที่ เคาท์เตอร์ พร้อมกับ สมุดที่ถือมา
"คิดเงินด้วยครับ" ก้องภพเอ่ย หลังเคาท์เตอร์ไม่มี ร่างของเด็กหนุ่มยืนอยู่ ก้องภพก้มลงเล็กน้อย เพื่อให้สายตาอยู่ในระดับเดียวกับ เชฟแมนที่นั่งเปิดปากหาวอยู่ด้านในห้องครัว
ในสายตานั้นมีสัญญาณบอกให้แมนพยักหน้ารับรู้ ก่อนจะ ลุกเดินเลยเคาท์เตอร์แคชเชียร์ไปที่หลังร้าน
"จิ๊บ คิดเงิน!!!" " ครับๆๆ "เสียงนั้นดังขึ้นมาจากหลังร้าน ตามมาด้วยเด็กหนุ่มในชุดพนักงานของร้านที่ตอนนี้คิ้วขมวดเป็นรูปโบว์
" คาปูชิโน่เย็น 1 แก้วนะครับ "
มือเรียวกดเครื่องคิดเงินที่เชื่อมต่อกับระบบคอมพิวเตอร์ของร้าน
ก้องภพยื่นแบงค์ร้อยให้ พร้อมกับกระดาษแผ่นเล็กๆอีกใบ ขนาดพอดีกับสมุดโน้ต ที่ถือติดตัวมาให้กับอีกฝ่าย
"ไม่ต้องทอนนะ" เขาว่าพลางยิ้ม
"แล้ว...พี่จะมาใหม่"
" โอกาสหน้าเชิญใหม่ครับ " มือเรียวรับเอาธนบัตรสีแดงนั้นเข้ามาใส่ลิ้นชักก่อนจะดึงเงินทอนออกมาใส่กล่องรับทิป ส่วนกระดาษแผ่นนั้น...
" พี่แมน จิ๊บไปอ่านหนังสือหลังร้านนะ "พูดจบก็เดินกลับไปอ่านหนังสือที่มุมเดิมโดยที่กระดาษแผ่นนั้นก็ยังคงอยู่ในมือ
และเมื่อนั่งลงที่เก้าอี้ม้าหินอ่อนเขาจึงเปิดมันออกมาดู
ภาพลายเส้นคมชัดจากปลายปากกา ประกอบขึ้นเป็นภาพของร่างสูงโปร่งของเด็กหนุ่มในชุดฟอร์มของทางร้าน ในอากัปกิริยา ที่จิ๊บยังไม่ได้ทำให้อีกฝ่ายเห็น
รูปภาพนั้นแสดงให้เห็น เด็กหนุ่มกำลังเดินเสิร์ฟเครื่องดื่มให้กับลูกค้าด้วยรอยยิ้มที่ระบายอยู่บนใบหน้า
จนทำให้นายแบบต้องเผลอยิ้มออกมากับรูปตรงหน้าแล้วก็ต้องรีบเก็บใส่กระเป๋าทันที ที่มีคนเดินมาหา
"เฮ้ย จิ๊บ..."
" มีอะไรพี่? "เด็กหนุ่มขยับที่นั่งให้เชฟคนเก่ง คนที่เป็นผู้ใหญ่ที่สุดในร้านได้นั่งที่สะอาดๆ
"แกกับคุณก้อง...มีอะไรกันรึเปล่าวะ... ดูแกจะหลบๆหน้าเขาอยู่" เฮียแมนเอ่ยถามไปตามตรง
" ......................... ก็เปล่านี่ "เด็กหนุ่มเงียบไปพักหนึ่งก่อนจะปฏิเสธ
"เหรอ ... อืม.. ไม่ใช่อะไรหรอก เพราะพี่ว่ามันไม่ค่อยดีเท่าไร ที่จะเลือกรับลูกค้า... ต่อให้เขาจะเป็นคนที่แกเกลียดแม่งเข้าไส้แค่ไหนก็เถอะ" เชฟร่างใหญ่เอ่ย
"ดีกว่าใครบางคนที่หนีไปเรื่อยๆ จน...จะกู่ไม่กลับอยู่แล้ว" น้ำเสียงนั้นเป็นโทนเสียงที่แปลกหูสำหรับจิ๊บ เขาไม่เคยได้ยิน เฮียแมนเอ่ยด้วยน้ำเสียงบที่ดูเศร้าสร้อย แบบนี้
"หนี? "จิ๊บทวนคำของอีกฝ่าย ท่าท่งแบบนี้เขาก็เพิ่งเคยเห็นเชฟคนเก่งของร้านเป็น
"เอ้อๆ...เอาเถอะๆ...สรุปว่าเข้าใจใช่ป่ะว่า เลือกรับลูกค้ามันไม่ดีน่ะ ถ้ามีอะไรจะเคลียร์ก็ไปเคลียร์ๆให้มันแล้วๆเถอะ อีกอย่าง....รำคาญแกเถียงกะเจ้าน้อยมัน เห็นมันบ่นจังว่ะ...ข้าเซ็ง"
" พี่อะ.. ก็จู่ๆพี่เขาก็มาจีบนิ จะให้จิ๊บทำไงล่ะ "มือเรียวจิ้มที่โต๊ะไปมา ที่จริงอยากจะบอกว่า .. จู่ๆพี่เขาก็มาจูบด้วยซ้ำ
"อ้าว จีบเหรอ..." โทนเสียงนั้นใช่วงวินาทีหนึ่งเหมือนจะตกใจมาก
"อ่ะ..แฮ่ม... หมายถึง ถ้าแกชอบก็บอกไป ไม่ชอบก็บอกไป.... "
" ก็จิ๊บเข้าหน้าไม่ติดนี่พี่ มันแปลกๆอะ "เด็กหนุ่มก้มหน้างุด
"ยืดอกไว้ไอ้น้อง" มือใหญ่ตบหัวจิ๊บเบาๆ ก่อนจะเดินไปอีกทาง
"อย่าลืมพกถุงนะเว้ยยย" ++++++++++++++++++++
และแล้วก็เผลอตัวเผลอใจไปรับจูบพี่ก้องจนได้นะน้องจิ๊บ
น้องก็ไม่ได้ไร้เดียงสาขนาดนั้นค่ะ .. ก็มีบ้าง อิ อิ
จิ๊บโดนจ๊วบบบบบบบเข้าให้~ รวดเร็วทันใจจริงๆ เด๋วจิ๊บต้องกลับไปโพสบอกคนในเล้า เอ๊ย~คนในบอร์ดอีกแหงเลย 
.
.
.
.
นักเขียนคนละคนนี่เอง...ไอก็ว่าอยู่ว่าสำนวนการเขียนรู้สึกไม่เหมือนเดิม รู้สึกแปลกๆนิดหน่อย แต่ก็คิดว่าแค่คนละซีรีย์รึเปล่าเลยลองถามดู ^^ แต่ก็กลายเป็นคนละคนไปซะงั้น~ ไงก็เป็นกำลังใจให้นะคะ 
อ๊ะ.. อิมเมจจิ๊บตรงใจเลยค่ะ นึกถึงคนนี้หรือประมาณนี้อยู่พอดี ส่วนอิมเมจพี่ก้องที่ไอคิดไว้เซอร์&หล่อกว่านี้อ่ะ แบบว่ายังไม่ใช่คนนี้อ่ะ แต่ยังไงก็ได้อ่ะค่ะ ไอก็จิ้นของไอต่อได้โดยไม่ต้องพึ่งรูปได้อยู่ดี ^^ 
ขอบคุณนะคะที่ชอบอิมเมจน้องจิ๊บ ส่วนของพี่ก้อง ... ดูกันต่อไปยาวๆค่ะ...
เรื่องนี้ น่ารักดีน่ะ
แต่ พระเอก ของไรเตอร์ ไม่หล่อ เลยอ่ะ
... ดูกันต่อไปยาวๆค่ะ...
พี่ก้องรุกอีกแล้ว
จูบน้องด้วย ดีนะจิ๊บไปหันไปตบ ฮ่า
น่ารักอ่ะ
อิมเมจโดนมากกกกกกกก
ยิ่งอิมเมจเป็นมาโอะแล้วแบบว่า นี่แหล่ะ ตรงมากๆ
น่ารักมากกค่ะ
มาโอะน่ารักเนอะะะะะ .. ไรเตอร์กับ โค-ไรเตอร์ ก็หลงน้องกันมากเลยค่ะ พร่ำเพ้อๆ ..
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038436 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก