พี่ก้องกับพี่แมนคุยเรื่องใครกันเนี้ย สงสัยแล้วนะ
ความลับค่ะ อิ อิ
เคยมีอดีตอะไรกับพี่แมนเหรอคะ อ.พี่ก้อง 
แถมยังรุกแบบหนักหน่วง ทำเอาหนูจิ๊บมึนตึ้บไปเลยทีเดียว 
ลอกข้างบนค่ะ อิ อิ
ตามมาสมัครเป็นแฟน(คลับ)น้องจิ๊บกับพี่ก้องด้วยคนค่ะ
ชอบพี่ก้องค่ะ จีบน้องจิ๊บด้วยปิ่นโตรุ่นพิมพ์นิยม (ตราหัวม้าลายด้วยอ๊ะเปล่า อิอิ) น่ารักจริงๆ 
จากตอนล่าสุด (หลอก)พาน้องเข้าบ้านแบบนี้ 
น้องจะรอดกลับมาถึงหอมั้ยเนี่ย (พี่ก้องยิ่งรุกหนักๆ อยู่นะ)
แต่ ... พี่ก้องกับพี่แมน มีซัมติงรอง ความลับ ความหลังอะไรที่น้องจิ๊บไม่รู้ (และไม่อยากให้น้องรู้) หรือเปล่าเนี่ย ?
ติดตาม และเป็นกำลังใจให้ไรท์เตอร์ต่อไปค่ะ
ปล. ร้านกาแฟ ร้านกาแฟ ,, เค้าอยากเป็นเจ้าของร้านกาแฟ 
ไรเตอร์ก็อยากทำร้านกาแฟค่ะ แต่ไม่มีทุน T_T
พอน้องจิ๊บยกโทษให้พี่ก้องก็รีบรุกใหญ่เลย ถึงบ้านแล้วจะเป็นไงต่อเนื้ย
ขอบคุณคับ
นั่นสิคะ จะเป็นยังไงกันน้า
แอบสงสัยว่าบ้านพี่ก้องเปิดโรงงานผลิตปิ่นโตขายรึเปล่า ถึงได้มีเยอะขนาดนั้น 55555
พี่แมนกับพี่ก้องมีลับลมคมนัยอะไรกันเนี่ย คุยรู้เรื่องเข้าใจกันอยู่สองคน
เค้าก็อยากรู้นะเนี่ย บอกเค้าบ้างดิ๊ นะนะ
พี่ก้อง เงินเหลือใช้ค่า (อิจฉา) ซื้อปิ่นโตง้อจิ๊บทุกวัน
ว๊ายๆๆๆๆ คราวนี้พี่ก้องรุกเลยน่ะคะ
โหยยยย ปิ่นโตเยอะมาก เเสดงว่าน้องจิ๊บโกดนานหลายวัน
เเต่อย่าให้นานกว่านี้เลย ไม่งั้นจะมองไม่เห็นหน้าคนชงกาเเฟ
เร่มสงสัยว่าที่ถามถึงใครสักคน นี่เป็นใคร??
มารอไรเตอร์ใจดีอัพทุกวันน่ะจ้ะ สู้ๆๆๆ
ชอบค่ะ เป็นเรื่องที่เริ่มต้นรู้จักกันได้น่ารักมากก
ขอบคุณค่ะ ไรเตอร์ก็จะพยายามอัพทุกวันนะคะ
++++++++++++++++
เพียงไม่นานจิ๊บก็เดินมาถึงบ้านของชายหนุ่ม ซึ่งด้านหน้าเปิดเป็นแกลอรี่ ไฟสลัวๆยามค่ำคืนลอดออกมาผ่านต้นไม้สูงในบ้าน
"เดี๋ยวนะ เดี๋ยวพี่เปิดประตูบ้านก่อน" ก้องภพว่าพลางไขกุญแจเปิดประตูใหญ่หน้าบ้านให้เปิดกว้าง อย่างไรเสีย ก็ต้องเอารถออกอยู่แล้ว
เสียงเห่าดังขึ้นจากความมืดด้านหลังบ้าน
" พี่ก้องเลี้ยงหมาด้วยเหรอครับ? "จิ๊บชะโงกเข้าไปข้างในบ้าน ฟังจากเสียงคงจะตัวใหญ่น่าดูเลย
"อื้ม เจ้าเคน... เคนอย่าเห่า" ว่าพลางตะโกนดุให้เจ้าตัวดีของบ้านเงียบเสียง
"เดี๋ยวเดินเอาไปเก็บที่ครัวด้านหลังก็แล้วกัน เดี๋ยวจะได้รีบออกไปเลย" ว่าพลางก็เดินนำ เด็กหนุ่มเข้าไปตามทางมืดที่มีเพียงแสงสลัวจากแสงไฟที่อยู่หลังพุ่มไม้ในสวนช่วยชี้ทาง
เข้าไปยัง ห้องครัวไทยที่อยู่ด้านหลังบ้าน ทางด้านซ้าย ทำเป็นเหมือนกระท่อมหลังเล็กๆอีกหลัง ในขณะที่ทางด้านขวา เป็นลานไม่กว้างมาก แต่ก็กว้างพอสำหรับใช้เป็นที่ตากผ้า และ มีกรงขนาดใหญ่ ล้อมคอกอีกชั้นให้เจ้าเคนได้อยู่อย่างสบาย
จิ๊บมองไปรอบๆบ้าน บ้านหลังใหญ่กลางเมือง และยังอยู่คนเดียวกับสุนัขตัวโต คงจะเหงาน่าดู
มิน่าล่ะ ถึงได้แวะมาดื่มกาแฟบ่อยๆ
แต่แล้วสัมผัสจากมือใหญ่ ก็ทำให้ เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก
"เอามาซิ่ ...เดี๋ยวพี่เอาไปเก็บเอง เราไปรอที่รถแล้วกันนะ"
" เอ่อ ..อืม เดี๋ยวจิ๊บไปรอที่รถ "พูดจบเขาก็ยื่นปิ่นโตในมือให้เจ้าของบ้านก่อนจะเดินไปรอที่โรงรถทันที
เสียงเจ้าเคนเห่าอย่างดีใจเมื่อนายของมันกลับมา ทำให้เด็กหนุ่มหันไปตามต้นเสียง
" อยู่กันสองคนกับหมาเหรอเนี่ย? "
"อืม... พี่..พ่อกับแม่อยู่อีกที่น่ะ" ก้องภพเอ่ยเสียงเบา "แต่อายุปูนนี้แล้วให้อยู่กับพ่อแม่มันก็กระไรอยู่ไม่ใช่เหรอ"
" แล้ว พี่ไม่เหงาเหรอครับ .. อีกอย่างพ่อกับแม่พี่ก็คงเหงานะ เป็นจิ๊บคงอยากให้ลูกอยู่ใกล้ๆ "
จิ๊บก้มหน้าลงมองพื้น ... อดนึกถึงพ่อแม่ตนเองไม่ได้ เพราะความดื้อทำให้ต้องมาอยู่คนเดียวแบบนี้ จะว่าไปก็มีหลายครั้งที่เขาคิดถึงครอบครัวอยู่เหมือนกัน
ระหว่างที่คุยกันนั้น ก้องภพก็เก็บ ปิ่นโตทุกเถาเข้าที่หมด ที่บ้านของเขามีปิ่นโตติดอยู่แค่สามเถา ส่วนที่เหลือ...เขาไปซื้อเอาวันต่อวัน เพื่อที่จะเอามาทำ ปิ่นโตไปส่งให้อีกฝ่าย ชายหนุ่มมองผลงานความ...บ้า...ของตัวเองที่มีต่อปิ่นโต ก่อนจะหันกลับไปมองหน้าของจิ๊บที่สุดท้ายแล้วก็ไม่ได้เดินไปไหนไกล
"ความเหงา...กับพี่น่ะ มันของคู่กัน" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปตบไหล่ เด็กหนุ่ม
"ไปกัน หรือจะเปลี่ยนใจนอนนี่ดี"
" ไม่ล่ะ จิ๊บจะกลับหอ "ใบหน้าสวยส่ายไปมาอย่างเร็ว
"ฮ่ะๆ...ได้ๆ ไปส่งก็ไปส่ง"
++++++++++++++++++++
ไม่นานรถบีเอ็มสีดำก็แล่นออกจากบ้านไป ส่งจิ๊บยัง หอพักที่อยู่ไม่ห่างจากแทบ อนุสาวรีย์ชัยมากนัก
เหมือนกับการทำแผนประกอบการรับสารภาพ ทุกอย่างย้อนกลับมาสู่จุดเดิมที่ จิ๊บวิ่งลงจากรถไปเมื่ออาทิตย์ก่อน
โดยที่ทั้งสองต่างก็อยู่ในความเงียบ มีเพลงเสียงเพลงจากซีดีที่ก้องภพเปิดเอาไว้
...นี่คือเหงา นี่แหละเหงา นี่คือความจริงที่ได้เจอ เจ็บปวดทรมานลึกลงข้างในใจ
โอ้ความเหงา มันช่างหนาว มันช่างยาวนานและทุกข์ทน รอคอยใครบางคนมาหยุดมัน ..."ห้องอยู่ตรงไหนล่ะ พี่เดินไปส่ง" เพราะคิดว่า คงเอารถเข้าไปไม่ได้เป็นแน่ ก้องภพจึงเสนอออกมาอย่างนั้น
ในตอนแรก จิ๊บอยากจะบอกว่าเขาจะเดินเข้าไปเอง แต่เพราะบรรยากาศที่เปลี่ยนไปจึงทำให้เขา..
" ก็ดีครับ เดี๋ยวจิ๊บพาไป แล้วพี่จะนั่งเล่นก่อนก็ได้นะ ถ้าไม่รีบไปไหน "ไม่รู้เพราะอะไรที่ดลใจให้จิ๊บพูดออกไปแบบนั้น ..คงเป็นเพราะเพลง
คำชวนนั้นทำให้ก้องภพหันไปมองจิ๊บอย่างประหลาดใจ
...ทีเมื่อกลาววัน ยัง ทำท่าขู่ฟ่ออยู่เลย....
"ก็ดี.... ห้องจิ๊บมีกาแฟไหมล่ะ ขอกาแฟพี่สักแก้วคงเข้าท่า"ว่าพลางก็ดับเครื่องยนต์พลางก้าวลงจากรถ
" ถ้าไม่มี พี่จะขึ้นมาไหมล่ะครับ? "จิ๊บเปิดประตูก่อนจะสะพายเป้ใบเก่ง
"ถ้าเจ้าของห้องไม่ว่าอะไรพี่ก็จะขึ้นไปอยู่นะ แต่ถ้าว่า พี่ก็จะไปหาบันไดมาปีนเอง....อยากเป็นโรมิโอดูบ้าง" ปล่อยมุกเน่าๆเองก็หัวเราะเอง
" ฮะๆ น้ำเน่าไปแล้วๆ "
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลหัวเราออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินนำอีกฝ่ายขึ้นบันไดหอพักไปยังชั้นสอง โชคดีที่ห้องที่เขาอยู่นั้นอยู่ริมสุดจึงได้ระเบียงกว้างกว่าคนอื่น เมื่อได้ห้องดีแบบนี้เด็กหนุ่มจึงไม่อยากย้ายไปไหนแล้ว
+++++++++++++
"อืม ห้องดีเหมือนกันนี่นา" ก้องภพเอ่ยขึ้นเมื่อเดินตามอีกฝ่ายมาจนถึงห้องที่อยู่สุดทางเดิน
" นั่งตรงไหนก็ได้นะครับ พอดี ห้องจิ๊บไม่ค่อยเรียบร้อยเท่าไหร่ " หนุ่มพนักงานร้านกาแฟบอกกับแขกของห้อง พลางวางกระเป๋าเป้สีแดงลงบนโต๊ะ ดึงคอมพิวเตอร์โน๊ตบุคออกมาเปิด แล้วเชื่อสัญญาณไร้สาย ปล่อยให้ก้องภพมองไปรอบๆห้อง
"เอ่อ...นั่นล่ะ พี่ก็เลยว่าจะนั่งตรงไหนดี......" ห้องของเด็กหนุ่มมีพื้นที่พอประมาณแต่ของก็เยอะเหลือเกิน กล่องพลาสติกวางซ้อนเป็นตั้งขึ้นไป คงใช้ใส่ของ ร่างสูงดูลังเล เมื่อมองไปที่พื้น เห็นโต๊ะญี่ปุ่นวางอยู่บนเสื่ออีกมุม
" อะ โทษครับ .. เอานี่ไปนั่งก็ได้ " จิ๊บมองหาอะไรบางอย่างบนเตียงแล้วยื่นให้อีกฝ่าย
หมอนใบใหญ่ บนเตียงนั้นมีสามใบ มากเกินกว่าที่คนๆเดียวจะใช้นอน
"ขอบใจ..."ก้องภพรับหมอนมาวางลงบนเสื่ออีกทีก่อนจะนั่งลงพลางขยับหมอนใช้เป็นพนัก
"ปรกตินั่งอ่านหนังสือตรงไหน...." ก้องภพเอ่ยถามขึ้นเบาๆ มองบนพื้นผิวของโต๊ะญี่ปุ่นเห็นรอยของแก้วกาแฟจางๆติดอยู่
" ตรงที่พี่นั่งไงครับ "จิ๊บยิ้มให้อีกฝ่าย
" แต่วันนี้จิ๊บไม่อ่านแล้วล่ะ พี่นั่งเถอะ "
เขาลุกขึ้นไปยังพื้นที่บริเวณใกล้ระเบียงเพื่อเสียบกาน้ำร้อน
"เพราะพี่มากวนรึเปล่า?" ก้องภพถามต่อ ดวงตาคมมองตามร่างของเด็กหนุ่มไป
" ไม่ได้กวน..เท่าไหร่หรอกครับ "
"ไม่ได้กวนเท่าไร แสดงว่ากวนบ้าง"
" ก็กวนบ้าง "
เด็กหนุ่มพูดเลียบแบบอีกฝ่าย พออยู่นอกเวลาทำงานแบบนี้ดูจิ๊บจะผ่อนคลายลง และดูสดใสมากขึ้น ไม่ต่างจากเด็กหนุ่มวัยเดียวกันนัก
เสียงก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเท้าคางมองคนที่หันไปชงกาแฟ ได้กลิ่นกาแฟสำเร็จรูปหอมโชยมากระตุ้นประสาทที่กำลังจะปิดตัวลง
รูปร่างของเด็กหนุ่มมองจากด้านหลัง แม้อาจจะไม่สามารถใช้คำว่า สะโอดสะองได้เหมือนใครอื่นที่อยู่ในความทรงจำ แต่ภาพของชายเสื้อเชิ้ตสีขาวของเครื่องแบบ ที่ยังคงอยู่ในขอบกางเกง กับสายเข็มขัดหนังที่โอบรัดช่วงเอวนั้นเอาไว้ ทำให้ เห็นได้ชัดว่า เด็กหนุ่มคนนี้ผอมกว่าที่เขาคิดเอาไว้ไม่น้อย
"ไม่อึดอัดเหรอ...." ก้องภพเอ่ยคำถามแปลกๆออกมา
" ครับ? "
"เข็มขัดนั่นน่ะ.... เป็นพี่นะ พอถึงบ้านก็ทำตัวตามสบายแล้ว"
กลิ่นหอมแบบกาแฟสำเร็จรูปโชยไปทั่วห้อง ก่อนมันจะถูกนำมาวางบนโต๊ะตรงหน้าอีกฝ่าย
" งั้นเจ้าเคนก็คงจะตาเป็นกุ้งยิงแน่ๆ ฮะ ฮะ "
"เฮ้ย พี่ไม่ได้แก้ผ้าซักหน่อย...คิดไปถึงไหน"
" ผมบอกเมื่อไหร่ว่าพี่แก้ผ้าอะ? ฮะ ฮะ ฮะ "จิ๊บยังไม่เลิกแกล้งอีกฝ่าย ... ที่นี่มันถิ่นเขาแล้ว จะแกล้งคืนยังไงก็ได้แล้วล่ะ
"อืม.....งั้นพี่แก้ตรงนี้ดีไหม" ก้องภพว่าพลางปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตที่ใส่อยู่ลง
ดวงตาคมสบตาของเด็กหนุ่ม มือก็ปลดกระดุมลงไปเรื่อย เม็ดที่ หนึ่ง สอง สาม
" ถ้าแก้หมดแล้วจะไปอาบน้ำก็ได้นะครับ " ดวงตากลมโตของเด็กหนุ่มมองตามมือของอีกฝ่าย สาบเสื้อที่แหวกออกเล็กน้อยเผยให้เห็นแผ่นอกที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อของชายหนุ่ม
"อื้ม ก็ดีนะ...." ก้องภพว่า พลางปลดกระดุมเม็ดสุดท้ายออก สาบเสื้อทั้งสองเปิดออกกว้าง " ร้อนเหมือนกันนะวันนี้.."
" ห้องจิ๊บไม่มีแอร์นี่ "จิ๊บลุกไปเอาผ้าเช็ดตัวมายื่นให้อีกฝ่าย
"นี่จะให้พี่อาบน้ำที่นี่จริงๆเหรอ....
อาบแล้วนอนด้วยเลยได้ไหม" ก้องภพหัวเราะออกมาเบา เมื่อเห็นผ้าเช็ดตัวที่ยื่นมาให้
" เชิญตามสบายครับ
เดี๋ยวตอนเช้าจิ๊บออกใบเสร็จค่าที่พักให้ "จิ๊บยังคงยิ้มร่า
"โอ้...ขนาดนั้นเลย สงสัยจังว่าห้องพัดลม แบบนี้จะคิดคืนละเท่าไร" คำตอบรับของอีกฝ่ายทำให้ ชายหนุ่มเลิกคิ้ว
....ตั้งแต่เข้าห้องมานี่ กล้าต่อปากต่อคำจริงนะ....
" ขอคิดดูก่อน ...
บางทีพี่อาจจะทำอะไรเสียหายก็ได้นี่ "เด็กหนุ่มเมืองเหนือยักไหล่
"อย่างเช่นอะไรล่ะ" น้ำเสียงของก้องภพเปลี่ยนไป ดวงตาที่มองมานั้นเป็นประกาย
"เจ้าของห้อง? "มือแกร่งวางลงบนมือของเด็กหนุ่มที่อยู่บนพื้น พลางขยับเข้าไปใกล้
"ถ้าแบบนั้นจิ๊บจะคิดค่าเสียหายไหม...ไม่มั้ง...จิ๊บคงไม่คิด"
" เหรอ? "จิ๊บสบตาอีกฝ่าย เขาเห็นสายตาที่มองมานั้นเปลี่ยนไป
... มันเต็มไปด้วยความต้องการ........
แต่ถึงอย่างนั้น ก็ดูเหมือนเขาจะถูกสะกดไว้ด้วยดวงตาคู่คมนี้แล้ว
"อืม...จิ๊บไม่คิดหรอก"
น้ำเสียงนั้นแหบพร่าลงที่ท้ายประโยค ก้องภพขยับใบหน้าเข้าไปใกล้เสียจนจะชิด ดวงตาเข้มนั้นยังจับจ้องที่ดวงตาของเด็กหนุ่ม ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเฝ้ามองเด็กคนนี้ทุกวัน รอยยิ้ม และทุกๆอย่างที่ได้เห็นทำให้เขาไม่อยากจะเป็นแค่ลูกค้า ที่จะได้รับรอยยิ้มเฉพาะเมื่อเด็กหนุ่มเดินเข้ามาบริการในฐานะเด็กเสิร์ฟของร้าน
"หลับตาซิ่ครับ"
" ไม่.. "ดวงตากลมโตยังคงจับจ้องริมฝีปากได้รูปของอีกฝ่าย
คำตอบที่ได้รับกลับมาทำให้ก้องภพหัวเราะพรืดออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"ฮ่ะๆ.......ดื้อถูกจังหวะมากจิ๊บ" ปลายนิ้วแกร่งแตะที่ปลายจมูกของอีกฝ่าย
" เนี่ยแหละ จิ๊บล่ะ .. ถ้าพี่อยากจะคบกับจิ๊บอยู่ ต่อไปจิ๊บจะดื้อกับพี่มากกว่าวันนี้อีก "ราวกับเป็นคำขู่ แต่ก็ดูน่ารักอย่างบอกไม่ถูก เพราะใบหน้าสวยมุ่ยอย่างขัดใจ ที่ก้องภพเลิกที่จะจูบไปเสียเฉยๆ
"สรุปว่า จิ๊บตอบตกลงพี่ใช่ไหม" ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง ริมฝีปากคลี่ยิ้มพึงใจ
ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง ริมฝีปากคลี่ยิ้มพึงใจ
"ไม่เป็นไรเรื่องดื้อหรอก...พี่เป็นพวกตามใจน่ะ...แต่อย่าดื้อให้มากนักก็แล้วกัน เพราะเดี๋ยวครูจะได้ฟาดก้นเด็กเข้าให้"
ก้องภพยังไม่ยอมปล่อยมือจากมือของเด็กหนุ่ม
" อย่ามาขู่นะ " มือเรียวขยับออกจากมือของอีกฝ่าย
"เปล่าขู่...พูดจริง...." ก้องภพเอ่ยมือแกร่งตามไปขย้ำมือของเด็กหนุ่มเอาไว้
"สรุปว่า ตกลงคบกับพี่แล้วใช่ไหม"ก้องภพยังไม่เลิกรุกด้วยคำถามเดิม
แต่คำตอบของเด็กหนุ่มยังคงเป็นแรงขัดขืนที่มือเช่นเดิม
"ดื้อนะ...." ก้องภพหัวเราะเบาๆ "ต้องให้เปิดปากหรือเปล่า"
ดวงตาคมยังจับจ้องอยู่ที่ ดวงตา สลับกับริมฝีปากสีสด เพราะ ความร้อนจากกาแฟที่เพิ่งจะดื่มเข้าไป
ไม่รอช้าไปมากกว่านั้นริมฝีปากแดงก่ำนั้นสูญเสียสัมผัสให้กับริมฝีปากของก้องภพทันที
ปลายลิ้นเล็มไล้เบาๆที่ผิวเนื้อนุ่มมือแกร่งอีกข้างจับท้ายทอยของเด็กหนุ่มเอาไว้ ไม่ให้ขัดขืนถอยหนีไปไหนไกล
สัมผัสเปียกชื้นที่ริมฝีปากนุ่ม กับกลิ่นหอมของกาแฟนั้นทำให้เด็กหนุ่มเคลิบเคลิ้มได้ไม่ยาก
จิ๊บหลับตาลง ริมฝีปากบางเผยอออกรับสัมผัสจากปลายลิ้นนุ่ม
ดวงตาสวยที่ปิดลง สร้างความพึงพอใจให้เด็กหนุ่มไม่น้อย ชายหนุ่มเพิ่มสัมผัสรุกเร้าด้วยปลายลิ้น
เรียกเสียงครางเครือดังขึ้นเบาๆจากเด็กหนุ่มได้ไม่ยากเย็นนัก
" อื้อ.. "เด็กหนุ่มประท้วง เบาๆ พร้อมกับผลักอีกฝ่ายออกเล็กน้อย ก้องภพทำให้เขาแทบหายใจไม่ออกแล้ว
ก้องภพขยับถอยออก แต่เพียงแค่เว้นระยะห่างระหว่างสองคน พอให้จิ๊บได้หายใจ และเขารู้สึกถึงลมหายใจนั้น เท่านั้นเอง
ดวงตาคมเข้มเป็นประกาย สบตาอีกฝ่ายนิ่ง
"ได้ไหม....คบกับพี่" เสียงนั้นฟังดูเหมือนวิงวอน ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเจ็บช้ำ และเคยคิดว่า คงไม่สามารถมีใครอื่นได้อีก แต่ตอนนี้ไม่ใช่ รอยยิ้มของเด็กหนุ่มตรงหน้า ค่อยๆเยียวยา ความรู้สึกเจ็บปวดนั้น ทุกๆวัน โดยที่แม้แต่ตัวเขาก็ไม่รู้ตัว และมาถึงตอนนี้ เขาคงจะถอนตัวไม่ขึ้นแล้ว แม้มันจะดูกระทันหันสำหรับอีกฝ่าย แต่สำหรับเขาแล้ว มันเป็นเวลา เกือบครึ่งปีทีเดียวที่เฝ้ามองจิ๊บทุกวัน และตกหลุมรักไปโดยที่ไม่เคยรู้สึกเลย จนกระทั้งเมื่อ อาทิตย์สองอาทิตย์ที่ผ่านมา สัมผัสของริมฝีปากนี้มันปลุกให้ตัวเขาได้รู้ตัวเสียที
จิ๊บสบตาอีกฝ่ายในระยะห่างเพียงไม่กี่เซนต์ ใบหน้า แววตาของก้องภพราวกับอ้อนวอน เขาไม่เคยได้รับความรู้สึกแบบนี้จากใครมาก่อน รักที่ผ่านมาแล้วผ่านเลยไปนั้นเป็นเพียงแค่รักในวัยเรียน ที่แทบจะไม่มีอะไรที่ต่างจากเพื่อนสนิทที่เกินเลยไปบ้างเท่านั้น ใบหน้าสวยขยับขึ้นลงแทนคำตอบ
"ขอบใจนะครับ" ก้องภพยิ้มก่อนจะจูบเบาๆที่หน้าผากมนนั้น ในหัวใจรู้สึกพองโตอย่างช่วยไม่ได้
" งั้น ปล่อยได้ยัง? "จิ๊บถามออกมาเบาๆ ไอ้ท่าทางดื้อๆเมื่อครู่นั้นหายไปตั้งแต่ถูกจูบแล้ว
"ปล่อยก็ได้...." ก้องภพปล่อยมือจากอีกฝ่าย เขาได้ในสิ่งที่ทำให้ความมีความสุข และ คงจะทำให้เขามีความสุขได้จากนี้ไป มาแล้ว
มือแกร่งปล่อยจากที่ โอบกอบกุมมือของเด็กหนุ่ม และโอบรัดช่วงไหล่บางนั้นเอาไว้ ก่อนจะขยับนั่งให้เหมือนเดิม
"อ้อ...กาแฟอร่อยดี.... " ชายหนุ่มตอบ
" ก็แค่กาแฟสำเร็จรูป "เจ้าของผมสีน้ำตาลขยับศีรษะไปซบไหล่ของอีกฝ่าย ก่อนจะหลับตาลง
"สำเร็จรูปก็อร่อย...."สัมผัสบนไหล่ของตัวเองเรียกรอยยิ้ม มือแกร่งยกขึ้นโอบไหล่ของเด็กหนุ่มเอาไว้
....อ้อนเหรอ....
....เป็นดอกไม้ที่โอนอ่อนดีนะ.....
มือแกร่งยกขึ้นไล้เส้นผมสีน้ำตาลอ่อนเบามือ...
"เอาล่ะ กลับบ้านดีกว่า" ทันใดก้องภพก็พูดโพล่งออกมา
"พี่กลับบ้านก่อนนะ เดี๋ยวจิ๊บจะไม่ได้นอนเอา" สัมผัสใกล้ชิดนั้นทำให้อุ่นใจ แต่เขาไม่อยากให้อะไรมันรวดเร็วไปมากกว่านี้ ชายหนุ่มขยับถอยออกมาพลางลุกขึ้นยืน
"ฝันดีนะ" ก้องภพเอ่ย มือแกร่งขยี้ผมของเด็กหนุ่มเบามือ แล้วเดินออกจากห้องไป
จิ๊บได้แต่มองตามชายหนุ่มที่เดินออกจากห้องไปโดยที่เขาไม่ได้ไปส่ง เขาได้ยินเสียงฝีเท้าที่ห่างออกไปเรื่อยๆ จนกระทั่งเสียงเครื่องยนต์ของBMWสปอร์ตสีดำคันนั้นดังขึ้นแล้วเคลื่อนออกไป
ริมฝีปากได้รูปที่แดงเรื่อคลี่ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะหันไปทางหน้าจอคอมพิวเตอร์ แล้วเริ่มกดแป้นพิมพ์ถี่ๆ
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038314 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก