โอ้ว เฮีย~~!!!~ ทำแบบนี้ คนที่เค้าสมยอม(รึป่าว?) เค้าเสียเซลล์นะ
โห้ววว รับไม่ได้ เฮีย ใจร้าย (กะคนอ่าน) มากเกินไปแล้ว
แจจิ๊บคิดมากละทีนี้ . . . 
ใจเย็นๆค่า~
พี่ก้องหยุดทำไม กำลังเคลิ้ม
(สนับสนุนให้น้องจิ๊บเสียตัวมากเลยเรา) เเฮะๆๆๆๆ
มาทำให้ค้าง เเล้วจากไป
เค้าไม่ยอมน่ะไรเตอร์
เเอบซ่อนตัวก่อน รอไรเตอร์เเละโคไรเตอร์ผู้น่ารักมาต่อ
+1 ให้คนอ่านที่อุตส่าห์มา (ซ่อนตัว) รอ ไรเตอร์...โคไรเตอร์ก็รอไรเตอร์มาอัพเหมือนกันค่ะ ฮ่ะๆ...ติดนิยายตัวเองผิดไหมเนี่ย
รอนานเลย อัพละๆ ไรเตอร์ตัวจริง ต้องอัพก่อนวันใหม่ (ไม่ถึงชั่วโมง??)
จิ๊บอยากเสียจิ้นเหรอ 
ต่างคนมองต่างมุม มันก็เลยทำให้เราค้างงงงง 
นี่นะ...ถ้าอ่านทันเมื่อคืน คงได้นอนไม่หลับแน่ๆ เพราะเสียดายที่จิ๊บไม่เสียจิ้น กร๊ากกก
เมื่อไหร่ความลับของพี่ก้องจะถูกเปิดเผยซะที 
ขอบคุณไรเตอร์ทั้งสองค่ะ รออ่านตอนต่อไปน้าาา
เวอร์จิ้นน้องจิ๊บเหรอคะ?? อิ อิ
พี่ก้องทำซะน้องจิ๊บจิตตกไปเลย
พี่ก้องแกคงมีความหลังที่เจ็บปวด
แต่คนที่น่าสงสารคือจิ๊บที่ไม่รู้เรื่องอะไรด้วย 
พี่ก้องแกน่าจะมาพูดคุยให้เข้าใจตรงกันนะ
จะได้ไม่ต่างคนต่างคิดไปคนละทาง
+1 สำหรับความน่ารักของเจ้าเคน 
เจ้าเคนขายออกแล้วววว ขอบคุณที่ชอบเจ้าเคนนะคะ
แงๆ
เมื่อไหร่จะเสียตัวสักทีละจิ๊บ
เค้ารอต่อไปไม่ไหวแล้วนะ
อิอิ
ทนเถอะค่ะ ...นะ...นะ..นะ..
จิ๊บอ่ะ ชวนผู้ชายอาบน้ำด้วย ทำได้ไงๆ ฮึ
แล้วพี่ก้องอ่ะ หยุดกลางคันแบบนี้ทำไม มันทำให้จิ๊บค้างนา(เอ..หรือคนอ่านเองหว่า..ที่ค้างอ่ะ)
แสดงว่าพี่ก้องต้องมีความหลังฝังใจอะไรรึเป่า เกี่ยวกับ.เอ่อ..เลิฟซีนอ่ะ
ต้องติดตามกันต่อนะึคะ
....ทำอะไรอีกแล้วก้องภพ....
....ตั้งสติหน่อยซิ่วะ......
....จะปล่อยให้อะไรๆมาทำเสียเรื่องอีกหรือไง.......
หมายความว่ายังไงคะคุณพี่ก้อง ? เรื่องไหน ? อะไรจะเสีย ? เอาให้ชัดๆ อย่ามาหลอก อย่ามาทำร้ายจิ๊บนะ
น้องจิ๊บนะ จะชวนอะไรพี่ก้องก็ไม่คิด (เอ...หรือว่าคิดวะ ^^) ชาวเล้าเกือบได้อ่าน NC แล้วมั้ยล่ะ 
พี่แมน คนนี้ก็ความลับเยอะนะ ชอบมีลับลมคมในอะไรกับพี่ก้อง 
เหลือเจ้าน้อยผู้น่าสงสารอยู่คนเดียว เอะอะอะไรก็เฝ้าร้าน ก็รับออเดอร์ ฮ่าฮ่าฮ่า
กอดและเป็นกำลังใจให้ทั้งไรเตอร์และโคไรเตอร์นะคะ
สรุปว่าตอนที่โพสต์ไปนี่ ยังไม่ถือว่าติดเรทใช่ไหมคะ 55
อ้าว น้อยใจซะงั้น เด๋วตอนหน้างอลใส่พี่ก้องเขาซิเนี้ย
ไรกับโคไร และนั่งรอตอนต่อไป
แสดงว่าเริ่มรู้ทันน้องจิ๊บละ
จิ้มๆ
พึ่งเข้ามาอ่านเจอเรื่องนี้ อ่านแล้วติดค่ะ สนุกดี
แต่...
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
ทำไมได้กลิ่นดราม่า!!!!!!
แล้ว 'เขา' คนนั้นของพี่ก้อง นี่ใครอ่า
กลิ่นมันแรงมว๊ากกกกกกก คราม่า ~ (บ้าไปแล้วค่ะ )
เป็นกำลังใจให้นะคะ ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ ชื่อฟ้านะฮับ
มีดราม่าบ้าง อะไรบ้างค่ะ เพื่อความสนุกสนาน ติดตามกันต่อนะคะ .. แล้วก็
ยินดีที่รู้จักค่า^^
มาเเวบดูว่ามีความคืบหน้าเกี่ยวกะพี่ก้องเเละน้องจิ๊บรึยัง
เดี๋ยวจะ :m22:เเว๊บมาอีกตอนดึกๆๆน่ะจ้ะ
เพราะเมื่อคืนอารมณ์ค้างเพราะพี่ก้องหยุดซะงั้น
คิดถูกแล้วค่ะที่จะมาดึกๆ เพราะไรเตอร์ก็มาดึกจริงๆน่ะแหละ ..
อยากบอกว่าชอบเรื่องนี้มากมายค่ะ
ดูเหมือนพี่ก้องจะมีอะไรที่รู้กับพี่แมนอยู่สองคนจริงๆ
ว่าแต่ ตอนนี้ทำไมพี่ก้องไม่ต่อ?? มีอะไรหรือเปล่า
สงสัยๆๆๆๆ จิ๊บต้องเข้าใจผิดแน่เลยอ๊ะ...
อยากอ่านตอนต่อไปมากมายค่ะ
จะรอน๊าาาาาาาา
ขอบคุณค่ะ... ว่าแล้วก็ไปอ่านตอนต่อไปกันเถอะ!!
++++++++++++++++++
เสียงเนื้อและกระดูกกระแทกกับกำแพงห้องน้ำด้านล่างอย่างแรง
"ทำไม ถึงห้ามตัวเองไม่ได้วะ ไอ้ก้อง แกมัน...... " เสียงเล็กรอดออกมาตามไรฟันของร่างสูง
ในสมองมึนไปหมด ได้ยินเสียงของใครบางคนแล่นผ่านเข้ามา
พอที ! ถ้ารักพี่มันเป็นแบบนี้ ก็อย่าไปรักใครเลย ปล่อยผมไปซักที!! เสียงนั้นพร่ำขอร้องเขาอยู่บนเตียง มันแหบแห้งเพราะไม่ว่าจะร้องขออย่างไร เจ้าของชื่อก็ไม่ยอมหยุดกระทำยังคงยัดเยียดความเจ็บปวดให้ร่างกายที่ไม่มีรอยตำหนิ ให้ช้ำคามือ
เสียงหัวเราะดังขึ้นเบาๆ ริมฝีปากของก้องภพหยักยิ้ม
"มันคงไม่มีครั้งที่สองหรอก............."
เพราะคิดแบบนั้นถึงได้เจ็บใจในสิ่งที่ตัวเองทำลงไป เขาควรจะระงับอารมณ์ ระงับให้ได้ ทุกอย่าง...
ทั้งหมด!!ชายหนุ่มร่างสูงก้าวออกมาจากห้องน้ำ พร้อมกับชุดนอนที่หยิบลงมาเปลี่ยน
เจ้าเคนตัวดีนั่งทำหน้าหงอยอยู่หน้าห้องน้ำ ส่งเสียงครางงืดง้าดเมื่อเห็นเขาเดินออกมา
มือแกร่งลูบหัว เจ้าเคนไปมา ก่อนจะเคน จะวิ่ง เผ่นแนบ ไปหา เด็กหนุ่มที่นั่งอยู่บนโซฟา วางหน้าลงเกยขา เด็กหนุ่มประหนึ่งสนิทชิดเชื้อกันมานานสองนาน
"โอ้โห...เจ้าเคน.....แปรพักตร์เลยนะแก...."ก้องภพหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ กับภาพนั้น
" พี่ครับ คือ...
ผมอยากกลับหอแล้ว " จิ๊บบอกกับอีกฝ่ายอย่างเกรงใจ เด็กหนุ่มถอยความสัมพันธ์กับอีกฝ่ายไปอีกขั้น ก้องภพคงไม่ได้อยากทำแบบนั้นกับเขาเป็นแน่มือเรียวดันหน้าเจ้าเคนออกแล้วลุกขึ้น
" ไปนะเจ้าเคน สวัสดีครับ " มือเรียวยกขึ้นไหว้อีกฝ่าย
"จิ๊บ........." เจ้าของบ้านรีบปราดเข้าไปรั้งตัวของอีกฝ่ายเอาไว้
" ส่วนชุดนี้ เดี๋ยวผมซักแล้วจะเอามาคืนครับ "มือเรียวค่อยๆดึงมือออกจากอีกฝ่ายโดยที่ไม่มองหน้า
"จะกลับทั้งอย่างนี้หรือไง ชุดนอนนะ" ก้องภพยังคว้าแขนของเด็กหนุ่มเอาไว้
" ผมไม่อยากให้พี่รู้สึกไม่ดี .. กลับไปคงดีกว่า "จิ๊บยังคงไม่มองหน้าอีกฝ่าย หาข้ออ้างให้ตนเองไปเรื่อย
"ไม่...จิ๊บ...พี่ไม่ได้รู้สึกไม่ดี...พี่แค่........." ก้องภพไม่รู้จะอธิบายการกระทำของตัวเองยังไง
"พี่แค่ไม่อยากทำให้จิ๊บกลัว"
" ไม่เป็นไรครับ ไว้ค่อยพูดกันวันหลังก็ได้ ... แต่วันนี้ผมอยากกลับแล้วจริงๆ "
เด็กหนุ่มยังคงยืนยันคำเดิม แม้ว่าท่าทางจะเปลี่ยนไป แต่เรื่อง "ดื้อ" ยังคงไม่เปลี่ยนแปลงเลย
"จิ๊บ ฟังพี่ซิ่" ก้องภพขึ้นเสียงเล็กน้อย ว่าพลางก้มลงไปเล็กน้อยเพื่อจะมองใบหน้าของเด็กหนุ่ม
" ได้ ถ้าพูดจบแล้ว ก็ปล่อยผมไปนะครับ "ดวงตาสีน้ำตาลเข้มสบตาอีกฝ่าย
"จิ๊บกลัวพี่เหรอ...พี่ทำให้จิ๊บกลัวใช่ไหม....แบบนั้น"
น้ำเสียงทุ้มที่เคยเอ่ยล้อเล่น แบบทีเล่นทีจริง และเสียงหัวเราะทุ้มตำทุกครั้งนั้น ฟังดูแหบพร่า และเต็มไปด้วยความกังวล
คำตอบของจิ๊บกลับเป็นการยกมือไหว้อีกฝ่ายเท่านั้นก่อนจะเดินไปที่ประตู
"จิ๊บ อ้าวเฮ้ย....จิ๊บ...." ด้วยความงุนงง เลยเผลอปล่อยให้อีกฝ่ายเดินไปจนถึงประตูหน้าบ้าน ก้องภพเดินไปคว้าตัวอีกฝ่ายเอาไว้
"ฟังพี่อีกซักนิดไม่ได้เหรอ"
"
ผมฟังแล้ว
คุณก็ต้องปล่อยให้ผมกลับได้แล้ว "สรรพนามเปลี่ยนอีกแล้ว คราวนี้ห่างเหินเสียยิ่งกว่าเดิม
ด้วยความโมโหที่ก้องภพไม่ปล่อยให้เขากลับไปเสียที แล้วอีกอย่าง เขายังไม่พร้อมที่จะคิดอะไรตอนนี้
หัวใจของชายหนุ่มร่างสูงเหมือนโดนบีบ เขาคงจะโดนอีกฝ่ายเกลียดเข้าให้เสียแล้ว
มือแกร่งที่เคยมีแรงดึงอีกฝ่ายเอาไว้ ปล่อยอีกฝ่ายอย่างอ่อนแรงทันที
"เข้าใจแล้ว.... จิ๊บ...กลับเถอะ.... แล้วนี่เอ่อ...... ค่าแท็กซี่ พี่ขอโทษที่คงไม่ได้ไปส่งจิ๊บวันนี้"
ชายหนุ่มเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ดวงตาฉายแววแปลกตา ไม่ใช่ความต้องการอย่างเมื่อครู่ แต่ก็ไม่ใช่สายตาที่มองมาอย่างเอ็นดูเช่นกัน
....เสียใจ......
ชายหนุ่มยื่นธนบัตรสองสามใบให้กับอีกฝ่าย
" ไม่เป็นไรครับ "ธนบัตรที่ยื่นมาตรงหน้ายิ่งทำให้สถานการณ์แย่
จิ๊บบอกปัดอย่างเย็นชา แล้วเดินออกไปทั้งชุดนอน กางเกงผ้าแพร ที่ไม่เข้ากับกระเป๋าเป้ของตนแม้แต่น้อย
เสียงสบถดังขึ้นด้วยความไม่สบอารมณ์ที่เห็นอีกฝ่ายเดินจากไปดังลั่น
...ทุกอย่างมันไม่ควรจะเป็นเช่นนี้....
++++++++++++++++++
แทบจะในทันที ช่วงบ่ายเวลาเดิมของวันรุ่งขึ้นก้องภพแบกหน้าที่คิดว่า คงจะเต็มไปด้วยตราบาปของตัวเองเข้ามาในร้านพร้อมด้วยถุงผ้าลายเพ้นท์สีสันสวยงามกับปิ่นโตอีกหนึ่งเถาเดินเข้ามาในร้าน
"สวัสดีครับ" ชายหนุ่มในชุดสีดำ เดินเข้ามาเอ่ยทักด้วยเสียงเบาหวิว
" สวัสดีครับ ท่านเดียวนะครับ " จิ๊บที่ยืนต้องรับแขกอยู่หน้าร้านตอบกลับมา แม้จะไม่ยิ้มแย้มเท่าทุกๆวัน แต่เขาก็ไม่หลบเลี่ยงแขกอีกต่อไปแล้ว
....ก็รู้ว่าไม่พอใจ แต่แบบนี้ ใจร้ายไปหน่อยไหมจิ๊บ.....
คำพูดคำจาและท่าทางเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทำให้ใจของชายหนุ่มปวดขึ้นมา แทบไม่มีแรงถือปิ่นโต ร่างสูงไม่ได้ตอบ เดินอาดๆไปที่โต๊ะสามที่เดิม ก่อนจะวางของทั้งสองอย่างลงบนโต๊ะ
" เมนูครับ "จิ๊บวางเมนูลงกับโต๊ะ
" อีกซักครู่จะมารับออเดอร์นะครับ "ว่าแล้วก็ทำท่าจะหันไปหาลูกค้าโต๊ะอื่น
ก้องภพรู้สึกอึกอัด เมื่อมองดูเมนู บนโต๊ะ ปรกติแล้วเขามาที่นี่บ่อย และอีกฝ่ายก็รู้ดีว่าเขาชอบทานอะไร
การที่เอาเมนูมาวางตรงหน้าแบบนี้ มีเพียงแต่จะทำให้ใจของเขาเจ็บ และแตกสลายมากขึ้น
...มันคือบาปที่กลับมาหลอกหลอนหรือไงนะ.....
ก้องภพสูดหายใจเข้าลึก มือแกร่งค่อยเปิดเมนูไปทีละหน้า ทีละหน้า
"สั่งอาหารหน่อยครับ"
"ครับ"มือเรียวดึงปากกาลูกลื่นออกมาจากอกเสื้อ เพื่อจดสิ่งที่ได้ยินลงไปบนปึกกระดาษในมือ
ก้องภพมองใบหน้าของเด็กหนุ่ม ปลายนิ้วเคาะเบาๆลงบนโต๊ะเหมือนคิดอะไรอยู่
"พี่เอาปิ่นโตกับเสื้อมาให้...."
" ขอบคุณครับ " มือเรียวยกขึ้นไหว้อีกฝ่าย เหมือนทำกับผู้ใหญ่
" สั่งกาแฟไหมครับ ถ้ายังเดี๋ยวผมขออนุญาตเอาของไปเก็บ จะได้เอาชุดเมื่อวานมาคืนด้วย "
ดวงตาคมสบตาอีกฝ่าย...ปวดใจ...หนักใจ...
...เตรียมมาพร้อมสรรพไม่กะให้ถามทวงเลยนะ.....
"จิ๊บรู้ไม่ใช่เหรอว่า พี่ชอบทานอะไร... อย่าทำแบบนี้ได้ไหม..."
สายตาเว้าวอนนั่นทำให้ใจที่เตรียมพร้อมมาแล้วสั่น แต่ถึงแบบนั้น เขาก็ต้องฝ่ามันไปให้ได้
" คาปูนิโน่เย็นไม่หวานนะครับ สักครู่นะครับ " พูดจบก็เอื้อมมือมาหยิบของที่อยู่บนโต๊ะทั้งปิ่นโต และ ถุงใส่เสื้อผ้าของเขา รอยแดงๆ ยังคงเด่นชัดอยู่ที่ต้นคอขาว ตอกย้ำว่าเมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น
มือแกร่งฉวยโอกาสจับมือของเด็กหนุ่มเอาไว้ แต่เป็นเพียงแค่ที่ปลายนิ้วเรียวนั้น
"จิ๊บ...พี่ขอโทษ"" ไม่เป็นไรครับ .. ผมไม่ได้โกรธอะไรนะครับ ไม่ต้องคิดมากนะครับ "เด็กหนุ่มดึงมืออกจากอีกฝ่ายพลางยิ้มให้ตามมารยาท
"แล้วทำแบบนี้ทำไม" ก้องภพถามต่อ
" ที่ผมทำ มันเสียมารยาทมากใช่ไหมครับ? "
จิ๊บที่พยายามจะเผชิญหน้าถามออกมาแบบนั้น การที่เขาทำใจยอมรับว่าก้องภพรังเกียจ และทำเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นมันแย่มากเหรอ
"แล้วจิ๊บ ไม่อยากจะเห็นหน้าพี่...ไม่อยากจะคุยกับพี่...ขนาดนี้เลยเหรอครับ"
เด็กหนุ่มส่ายหน้าไปมา " ผมขอตัวก่อนนะครับ "
พูดจบก็คว้าปิ่นโตและถุงเสื้อผ้าไปวางที่เคาท์เตอร์ก่อนจะเริ่มทำคาปูชิโน่เย็น ไม่หวาน เหมือนทุกวัน
"ปิ่นโตอีกแล้ว....... " เสียงเจ้าน้อยเดินมาแซว
"หิวอ่ะ พี่จิ๊บ"
" กินซี่ เอ้อ เอาไปใส่จานหลังร้านนะ ล้างแล้วเช็ดให้ด้วย จะได้คืนเจ้าของเค้า " จิ๊บหันไปบอกเพื่อนร่วมงานแล้วหันไปสนใจกาแฟของตนเองต่อ
"อ้าว ไม่เอามาวางไว้ที่เคาท์เตอร์แล้วเหรอ" เจ้าน้อย ถามท่าทางไม่ได้รู้เรื่องอะไรเลย ถามต่อ พลาง เอา แก้วที่ล้างและอบเสร็จแล้วออกมาวางเรียงเข้าไปในตู้
" จะกินไหม? "เด็กหนุ่มแยกเขี้ยวใส่
"เฮียแมน.....พี่จิ๊บน่ากลัว " เจ้าน้อยวิ่งแจ้นไปฟ้องเชฟคนเก่ง แต่ไม่วายวิ่งกลับมาคว้าปิ่นโตไปด้วย ก่อนจะโดนจิ๊บเอาอะไรเขกหัว ท่าทางของ พนักงานในร้านทำให้เชฟหนุ่มต้องเดินออกมาชะโงกหน้ามองแขกประจำ ก้องภพ นั่งนิ่งอยู่ที่โต๊ะเดิม คิ้วเข้มขมวดเข้าหากันเหมือนครุ่นคิดอะไรอย่างหนัก
++++++++++++++++++
เพียงไม่นาน คาปูชิโน่เย็นถูกวางบนถาดเสิร์ฟ จิ๊บเป็นคนเดินไปเสิร์ฟให้ก้องภพด้วยตนเอง พร้อมกับถุงกระดาษใส่ชุดที่เขาสวมกลับหอที่ซักเรียบร้อย
" คาปูชิโน่เย็น ไม่หวานครับ " แก้วกาแฟทรงสูงถูกวางตรงหน้า ก่อนที่ตามมาด้วยถุงกระดาษที่วางลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงกันข้าม
" ขอบคุณนะครับที่ให้ยืม "
"ไม่เป็นไร... แค่นี้เอง" น้ำเสียงที่ตอบกลับมาฟังดูอ่อนล้า มือแกร่งข้างหนึ่งกำแน่น อยู่ข้างตัว
ชายหนุ่มจิบกาแฟเย็นเล็กน้อย ก่อนจะดึงเงินออกมาจากกระเป๋า วางลงบนโต๊ะ คว้าถุงเสื้อที่อีกฝ่ายเอามาคืน เขาอยู่ที่นี่ต่อไปไม่ได้แล้ว
ร่างสูงลุกขึ้นยืนรวดเร็ว ก่อนจะเดินไปที่หน้าประตูทันที
จิ๊บได้แต่ยิ้มขื่นๆกับสิ่งที่ตัวเองพบเจอ
....จบแล้วสินะ ลาก่อนครับ พี่ก้อง ...เขาค่อยๆเดินกลับเข้าไปในร้าน ไปยังม้าหินอ่อนหลังร้านตัวโปรด
น่าแปลกทั้งๆที่ใกล้จะสอบเก็บคะแนนแล้ว วันนี้เขากลับไม่เอาหนังสือมาด้วยซักเล่ม
++++++++++++++++++
"คุณก้องภพ!!" เสียงเชฟร่างสูงตะโกนเสียงดังพร้อมกับ ร่างใหญ่ที่วิ่งออกไปดึงไหล่ของชายหนุ่มร่างสูงเอาไว้ สร้างความแปลกใจ ให้ คนในร้านไม่น้อย
"อ่ะ...พี่แมน....สวัสดีครับ" ชายหนุ่มหันมาทักทาย ศิลปินหนุ่มดูไม่สดใสเหมือนทุกที
"คุณก้อง.... ผมรู้ว่ามันไม่ใช่เรื่องของผมนะครับ แต่...เห็นแบบนี้แล้ว มัน.......เหมือนตอนนั้น"
คำพูดของเชฟหนุ่ม ทำให้ก้องภพต้องฝืนยิ้ม
"มันก็สมควรแล้วนี่ครับ...ขอโทษวันนี้ผม ไม่ดีเลย ขอตัวก่อน" ร่างสูงยกมือโบก เขาไม่อยากจะยุ่งกับใคร ไม่อยากจะติดถึงใคร อะไร ในตอนนี้
แมนได้แต่ยืนมอง ชายในชุดดำคนนั้น ค่อยๆเดินคอตกเข้าไปในซอยอย่างช้าๆ
เขาส่ายหน้าอย่างเหนื่อยใจ ก่อนจะเดินกลับเข้ามาในร้าน
....สถานการณ์แบบนี้ ทำไมต้องมาเจอซ้ำแล้วซ้ำเล่าด้วยวะ....
"เฮียแมน.... ปิ่นโตอร่อยนะ" เสียงเจ้าน้อยเรียกเอาไว้ แต่ก็ไม่ได้สนใจ แมนเดินไปยังม้านั่งหลังร้านเจ้าจิ๊บจ้อยของเขานั่งเหม่ออยู่ตรงนั้น
"เออ บอกว่าไม่ให้ เลือกลูกค้า แต่อีท่านี้นี่มันเรื่องอะไรกันอีกวะ"
"จิ๊บจ้อย ฟังพี่อยู่เปล่าเนี่ย" เมื่อถามแล้วไม่เห็นตอบเลยถามซ้ำ
" คะ ครับ พี่แมน? "กว่าจิ๊บจะรู้ตัวก็ถูกเรียกไปหลายครั้ง ใบหน้าสวยหันไปตามต้นเสียง
"คุณก้องเขาทำรุนแรงกับแกใช่ไหม" ในน้ำเสียงนั้นแฝงความไม่พอใจเอาไว้ ในอกของพี่แมนที่เคยเป็นยักษ์ใหญ่แต่ใจดีนั้นร้อนรุ่มขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ เมื่อเห็น รอยแดงช้ำบนคอของจิ๊บที่เหมือนใครอีกคน
" พี่แมน? "น้ำเสียงของเชฟคนเก่งของร้านที่เปลี่ยนไปทำให้จิ๊บต้องขมวดคิ้ว
"เขาทำรุนแรงกับแกรึเปล่า" เสียงนั้นเหมือนจะเค้นเอาคำตอบให้ได้
" พี่.... ผมผิดใช่ไหม ที่เป็นแบบนี้? "จิ๊บถามเสียงเบาหวิว ดวงตาสีน้ำตาลเข้มมองลงที่โต๊ะตรงหน้า
คำถามของเด็กหนุ่มทำเอา แมนขมวดคิ้ว มันไม่ใช่คำพูดที่เขาคิดว่าจะได้รับ
" ในตอนแรก ผมแค่ไม่พร้อม แต่พอคิดว่าคงไม่เป็นไร .... "เท่านั้นจิ๊บก็ไม่สามารถพูดอะไรออกมาได้อีก
"เฮ้ยๆๆๆๆ เดี๋ยวนะ นี่มันเรื่องอะไรกัน เฮียงงว่ะ" แมนทำมือขอเวลานอก
" เมื่อวานไง ขนมพี่นั่นแหละทำเรื่อง "จิ๊บถอนหายใจก่อนจะเล่าเรื่องทั้งหมดให้เฮียแมนฟัง
" จิ๊บคงไม่เป็นอย่างที่เขาคิดไว้มั๊งพี่ " เด็กหนุ่มก้มลงมองรูปร่างของตัวเอง
"............................เอิ่ม......." แมนไม่รู้จะพูดยังไง ข้อมูลในหัวของเขามันไม่ได้เตรียมการจะรับเรื่องความมั่นใจต่ำของพ่อหนุ่มนี่เอาไว้เลย
"ไม่หรอก คุณก้องเขาไม่ใช่คนแบบนั้น" คำพูดนั้นดูมั่นใจ
"เอ่อ พี่คิดว่า เขาน่าจะไม่ใช่คนแบบนั้นว่ะ แกก็หัดมั่นใจหน่อยเหอะ ถึงจะจิ๊บจ้อย แต่จิ๊บก็เจ๋งนะเว้ย" มือแกร่งตบไหล่เด็กหนุ่มดังป้าบ
"ไม่งั้นเขาจะแบกปิ่นโตมาง้อแกทุกวันเรอะ ไอ้จิ๊บ ถ้าเขาไม่ชอบแกจริง มันคงไม่มีผู้หญิง ผู้ชายหน้าไหน ยอมทำแบบนั้นหรอกเว้ย มั่นใจหน่อย"
" มันแย่มากนะพี่ ... จิ๊บไม่รู้จะทำยังไงแล้ว จิ๊บไม่อยากหนีเขา จิ๊บพยายามทำเหมือนปกติแล้ว "
พอได้พูดออกมาบ้างก็เหมือนได้ระบายออกมามากมาย เด็กหนุ่มยกมือขึ้นกุมศีรษะที่ถูกเซ็ทมาอย่างดี
"ไม่หนีตัว แต่แกก็หนีความสัมพันธ์กะเขาไปแล้ว ทั้งๆที่ยังไม่ทันได้คุยกันให้รู้เรื่อง เลิกคิดเองเออเองได้แล้วมั้ง..." "แล้วพี่จะให้ผมหน้าด้านถามเหรอว่า ทำไมถึงหยุด ทำไมไม่ต่อล่ะครับ จิ๊บกำลังมันส์เลย? "
ใบหน้าสวยมุ่ย ก่อนจะถามออกไปอย่างไม่อายใคร
"อ้าว ติดใจอีกซะงั้น" แมนเลิกคิ้ว
"เออ ข้องใจนักแกก็ไปถามเลย เผื่อจะได้เอาไปปรับปรุงตัว ถ้าคิดว่า ตัวเอง ห่วยนักล่ะก็"
เฮียแมนตัดบท ก่อนจะลุกขึ้นยืน
"แล้วก็เลิกอู้ เข้าไปทำงานได้แล้ว ...เดี๋ยวเจ้าของร้านกลับมาเห็นแก อู้มีหวังได้สั่งปลดพนักงาน...แรงงานราคาถูกยิ่งหายากอยู่ เฮียยังไม่อยากไปหา พม่ามาอ้อแอ้ทำงานนะเว้ย"
ร่างสูงใหญ่เดินกลับเข้าไปในร้านทันที ไม่ปล่อยให้จิ๊บได้เถียงอะไรต่อ
" อ้าว พี่ก็ซื้อร้านนี้มาทำเองซักทีดี่ จิ๊บยังไม่เคยเจอหน้าเลยนะเนี่ย "
เด็กหนุ่มร่างเพรียวเดินตามเชฟที่มีอำนาจตัดสินใจทุกอย่างไม่ต่างจากเจ้าของร้าน เข้าไปในครัว
"เจอแล้วอย่าหนาวก็แล้วกัน" แมนหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะหันไปทำงานต่อ
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038378 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก