ความคิดสวนทางกันจริงๆ ด้วย
จิ๊บอยากเป็นของพี่ก้อง เพราะ "กำลังมันส์" 
พี่ก้องนึกว่าจิ๊บรังเกียจ เพราะ พี่ก้องชอบความรุนแรง 
(ใช่ป่ะ แอบงง)
คนอ่านก็กำลังมันส์ใช่ไหมคะ
เอิ่มมม..พี่ก้องเป็นซาดิสต์เหรอคะ 
จิ๊บอยากเสียจิ้นจริงๆด้วย กีสสสส เราก็อยากอ่านตอนจิ๊บเสียจิ้น 
เรื่องแบบนี้ต้องคุยกันนะ
กว่าจะถึงตอนนั้น ..ติดตามกันต่อไปนะคะ
ไม่ได้อ่านแค่ 4 วัน ทำไมมันเยอะขนาดนี้
เยอะเหรอคะ .. ไรเตอร์ อัพทุกวัน วันละตอนเองน้า~
ชั้นว่านะ
มันต้องมีอะไรในกอไผ่แน่ๆสำหหรับอีคุณก้อง
น่าสงสัยจริงๆ
หรือว่า
พี่ก้องเคยมีอะไรกับแฟนคนเก่าแล้วรุนแรงเกินไปก็เลยเลิกกัน งั้นเหรอ
สงสัยก้องเป็นS&M แหงๆ
เจ้าของร้านคือคนที่หนีก้องไปหรือเปล่า
ปล. รอบนี้อัพไม่ดึกมาก(มั๊ง)ค่ะ
+++++++++++++++++++
หลังจากวันนั้น จิ๊บก็พยายามทำเหมือนปกติ แม้เขาจะยังเจ็บปวด แต่การทำงานให้หนักจะช่วยเขา ... เหมือนกับครั้งที่เอกจากเขาไปในตอนนั้น...
เด็กหนุ่มเดินไปเก็บแก้วกาแฟทรงสูงพร้อมกับเช็ดโต๊ะเมื่อแขกโต๊ะห้าจากไปพร้อมกับผู้หญิงที่มาด้วยกัน วันนี้เป็นวันศุกร์ แขกจึงไม่ค่อยมากเท่าไหร่นัก จะมีบ้างก็พวกนักศึกษาที่เลิกเรียนเร็ว จึงมานั่งฆ่าเวลาอยู่แถวนี้
"ขอโทษครับ สั่งกาแฟหน่อย" เสียงหนึ่งดังขึ้นเรียกความสนใจ
" ครับ " จิ๊บเดินมารับออเดอร์อย่างตั้งใจเหมือนทุกครั้ง
ริมฝีปากได้รูปยิ้มให้กับแขกที่โต๊ะนั้นเล็กน้อยเป็นการทักทาย แต่ก็รู้สึกคุ้นหน้าคนๆนั้นอย่างบอกไม่ถูก
"ขอ มอคค่าปั่น ชอคโกแลตเย็น แล้วก็อะไรดี........" เมื่อรู้สึกว่าถูกมอง คนที่ก้มหน้าก้มตาสั่ง เงยหน้าขึ้นมามอง
"เฮ้ย จิ๊บใช่ป่ะ"
คนที่ถูกเรียกชื่ออย่างถูกต้องหรี่ตาเล็กน้อยอย่างใช้ความคิดก่อนจะ ถามออกมาอย่างไม่แน่ใจ
" บอส? "
ถ้าจำไม่ผิด เพื่อนสมัยเรียนมัธยมที่เชียงใหม่นั่นเอง เขาจำได้ว่าหมอนี่เป็นหนึ่งในไม่กี่คนของโรงเรียนที่เอนท์ติดที่กรุงเทพ และยังสนิทกับเอกพอสมควรเนื่องจากเป็นกลุ่มเด็กหัวดีด้วยกัน
"เอ้อ ไอ้จิ๊บจริงๆด้วยเว้ย เป็นไงมั่ง โหยไม่ได้เจอกันนานเลย มาๆ นั่งก่อนเลยมึง" เจ้าของชื่อพูดเสียงดังพลางลากเก้าอี้ใกล้ๆมา ให้อีกฝ่าย บอสยังดูเป็นคนสบายๆเฮฮาไม่เปลี่ยน
"แล้ว นี่มาทำงานเหรอ"
" เออ กูเป็นพนักงานที่นี่อะ .. โทษทีว่ะคงนั่งไม่ได้แล้ว เอาเป็นว่าเดี๋ยวกูไปทำกาแฟมาให้มึงก่อน แล้วค่อยแอบพี่เค้าคุยละกัน "จิ๊บหันไปมองซ้าย ขวา ถึงจะมีแขกไม่มากนัก แต่ด้วยความเกรงใจเฮียแมน เขาที่เป็นพนักงานจึงไม่ควรทำแบบนั้น
"เอ้อ เอางั้นเหรอ..... " บอสพยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะหันมายิ้ม
"งั้น ขอเอสเพรสโซ่ร้อนอีกแก้วให้เพื่อนกูนะ แล้วก็แซนด์วิสแฮมชีส อีกเซ็ทละกัน"
" โอเค รอแป๊บ พูดจบเด็กหนุ่มในชุดพนักงานของร้านก็ส่งออเดอร์ให้เฮียแมน ส่วนตัวเองก็ชงกาแฟตามรายการยาวเหยียดของบอส
ไม่ถึงสิบห้านาที รายการที่สั่งก็มาวางอยู่ตรงหน้าบอสจนครบ
" รสชาติเป็นไงบอกได้นะเพื่อน กูยังต้องฝึกอีกเยอะ "
"เอ้อ อร่อยว่ะ..... อร่อยป่ะ" บอสหันไปถามเพื่อนอีกสองคนที่มาด้วยกัน ทั้งสองก็พยักหน้าหงึกหงัก ก่อนจะหันไปคุยกันต่อโดยเปิดโอกาสให้บอสได้คุยกับเพื่อน
"เอ้อ แล้วนี่มึงมาทำงานที่นี่นานยังอ่ะ แล้ว เรียนอยู่ที่ไหนวะ"
เพราะตั้งแต่จบจากโรงเรียนที่เชียงใหม่ก็มัวแต่ยุ่งกับการเรียนที่มหาลัย ได้ติดต่อเพื่อนๆบ้าง แต่ก็ไม่บ่อยมากนัก
" กูเอนท์ไม่ติดน่ะ เลยเรียนภาคพิเศษ ไม่อยากขอเงินแม่เยอะ ก็เลยทำงานไปด้วย "
จิ๊บบอก นานแล้วที่เขาไม่ได้คุยกับเพื่อนวัยเดียวกันแบบนี้
"อ้อ เอ้อดีๆ.... เฮ้ยนี่ กูว่าจะเรียกเพื่อนที่เรียน ที่กรุงเทพมาเจอกันหน่อยว่ะ... สนไหม คืนนี้ว่างป่ะ "
ทั้งเสียงบอสเริ่มดังขึ้น เป็นคนที่พอตื่นเต้นเรื่องอะไรแล้วจะเสียงดังขึ้นมาทันที เด็กหนุ่มทั้งสองไม่เห็นเลย ว่า มีใครเดินเข้ามาในร้าน
" เฮ้ย พรุ่งนี้กูทำงานนะ "คำว่าเที่ยวเรียกความสนใจจากจิ๊บได้ไม่น้อย เมื่อก่อนตอนที่อยู่เชียงใหม่เขาก็มักจะเข้ามาเที่ยวกลางคืนในตัวอำเภอเมือง โดยนอนที่หอเพื่อนบ้าง ชีวิตแบบนั้นเขาห่างไปได้เกือบสองปีแล้ว
"โหย มึง มีอะไรนี่ออกหน้าหมดเลยนะ ...."บอสหัวเราะ
"อยากไปก็มาดิ่ ไปด้วยกัน หออยู่แถวไหนเดี๋ยวกูไปรับก็ได้"
" อ่านะ..รู้ทันกูอีก "จิ๊บส่ายหน้าไปมา ก่อนจะล้วงโทรศัพท์ขึ้นมา " เดี๋ยวกูโทรไปละกัน ขอเบอร์ดิ๊ "
ท่าทางของเด็กหนุ่มที่หัวเราะสนุกสนาน และ กำลังแลกเบอร์โทรศัพท์อยู่กับเด็กหนุ่มรุ่นราวคราวเดียวกันทำให้ คนที่ เพิ่งเข้ามาในร้านอดที่จะสงสัยไม่ได้ เขาเดิน
ไปนั่งอยู่ที่โต๊ะเดิม ไม่ได้ไกลจากโต๊ะ ที่จิ๊บยืนอยู่ซักเท่าไร และ ใกล้พอที่จะได้ยินบทสนทนา เบาๆของทั้งสองคน
"เอ้อ เดี๋ยวขอกูโทรตามไอ้เป้ก่อน" บอสพูดเสียงดังพลางดึงโทรศัพท์ ออกมากดเบอร์โทรหาคนที่ว่า
"เป้เหรอ เอ้อ กูเอง มึงทายซิ่ กูเจอใคร ไอ้จิ๊บเว้ย เอ้อ ไอ้จิ๊บ แม่ง.... เอ้อ เข้าเรื่องๆ คืนนี้ มึงว่างป่ะ อตก. นะเมิง...ไอ้นี่ บ่นอีก จะไปไม่ไป.... ตกลงตามนี้"
ชื่อสถานที่ ที่ได้ยิน ทำให้ คนที่นั่งอยู่ไม่ห่างรีบ ถึงกับเงี่ยหูฟังอีกครั้ง
สถานที่แบบนั้น ....จะให้ถามว่าไปทำไม ก็คงจะไม่ใช่เรื่อง
ก้องภพกำมือแน่น เขาจะทำยังไงดี ในเมื่ออีกฝ่ายไม่ยอมสนใจอะไรเลย ปิ่นโต ก็ได้เด็กอีกคนของที่ร้านเอามาส่งให้ตั้งแต่เมื่อวันก่อน
จะปล่อยไป...ให้ไปเที่ยว? กับเพื่อน? สบายใจเฉิบ โดยที่ตัวเขายังจะมานั่งไว้ทุกข์ใส่ชุดดำมาที่ร้านนี่ทุกวันหรือยังไง
......เสียใจนะจิ๊บ.... พี่คงปล่อยจิ๊บไปเฮฮาได้แค่คืนนี้ล่ะ..........
+++++++++++++++++++
เสียงเพลงจังหวะเร้าใจดังขึ้น ทำให้ชายหนุ่มทั้งหลายที่อยู่ในร้านต่างขยับไปตามจังหวะดนตรี โชคดีที่พวกของจิ๊บได้โต๊ะเพราะใช้เส้นสายของเพื่อนอีกคนจองเอาไว้ ในมุมที่เด่นสะดุดตาไม่ต้อย
"โอ้ย จิ๊บเอ้ย....แต่งตัวซะ เมิงกะจะให้โดนหิ้วกลับบ้านให้ได้ใช่ไหมเนี่ย" เสียงบอสเอ่ยแซว เช่นเดียวกับเพื่อนๆ ทุกคนที่หันมาแซวด้วย
" ฮะ ฮะ นานๆที " จิ๊บมองดูตัวเอง เสื้อผ้าที่หยิบมาจากในตู้ ยังคงใช้ได้ กางเกงยีนส์สีฟ้าขาดเข่าขาเดฟ รองเท้าหนังสีน้ำตาล และเสื้อเชิ๊ตพอดีตัวสีขาวที่มีลายผ้าเป็นทาง ผมสีน้ำตาลเข้มถูกเซ็ทแบบพระเอก ซีรี่ส์เกาหลี เพื่อการปลดปล่อยในวันนี้
"ที่ว่า นานๆที นี่คือ "นานๆจะโดนหิ้ว" ซักที หรือไง ...แล้วเอกล่ะ ไอ้เอกไปไหน มาหิ้วมึงกลับไหมเนี่ย"
เสียง เป้เอ่ยถาม จำได้ว่า เคยเห็น เด็กหนุ่มสองคน ไปไหนมาไหนด้วยกันบ่อยๆ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่า เป็นอะไรกัน
น้ำสีอำพันในแก้วตรงหน้าจิ๊บถูกกรอกลงคอไปจนหมดก่อนจะตอบ
" ไปตามทางของมันไง .. มันไปนานแล้วว่ะ ฮะ ฮะ "
"อ้าว นี่พวกมึงเลิกกันแล้วเหรอวะ.... " เป้ที่ไปเรียนอีกฟากของเมือง ไม่ได้รู้เรื่องเพื่อนเลย
"เอ้อ งั้นก็ชนแก้วหน่อย เมาแม่งเลย เมาย้อนหลัง" บอสเอ่ยพลางยกแก้วขึ้นชนแก้วเปล่าๆของเพื่อน "อย่าให้พร่องๆ ไอ้เป้จัดการดิ๊"
เป้ก็จัดการริน เหล้าเสริมให้อีก ก่อนจะชนแก้วกันเมามันส์ ไปพร้อมกับเสียงดนตรี
+++++++++++++++++++
ท่ามกลางแสงไฟที่แปรเปลี่ยนไปตามจังหวะของเสียงเพลง ผู้คนมากมายต่างมาสนุกสนาน เพื่อผ่อนคลาย เตรียมต้อนรับวันหยุดสุดสัปดาห์ ร่างสูงของชายหนุ่ม เดินเข้ามาด้านใน พร้อมกับเพื่อนอีกคน ท่าทางเหนื่อยอ่อนเล็กน้อย เพราะเดินตระเวน ตามหา กลุ่มของเด็กหนุ่มและเพื่อนๆมากันแทบจะขาลาก
แล้วก้องภพก็ทำสำเร็จ เพราะเด็กหนุ่มที่เขาตามหากำลังเต้นอยู่บนสเตจกลางร้านพร้อมกับแก้วเหล้าในมือ ใบหน้าสวยแดงระเรือดูเย้ายวน เสียงหัวเราะชอบใจกับคนที่มาเต้นด้วยดังเป็นระยะ ไหนจะเสื้อผ้าที่ดูเย้ายวนเป็นพิเศษ ยิ่งผิวขาวอมชมพู กับเสื้อเชิ๊ตขาวที่ปลดกระดุมจนเกือบหมด
"โอย....กูจะเป็นลม...."ทันทีที่เห็นภาพนั้นทำเอาก้องภพต้องร้องครางออกมาเบาๆ รู้สึกหน้ามืดขึ้นมากระทันหัน
" โห ไอ้ก้อง น้องคนนี้น่าหิ้วว่ะ "
หนุ่มผิวคล้ำเพื่อนที่ก้องภพเรียกให้มาเที่ยวด้วยกันสะกิดให้ดูเด็กหนุ่มร่างสูงเพรียวที่กำลังเต้นกับผู้ชายมากหน้าหลายตาอยู่บนสเตจ
"มึงอยากตายตรงนี้ใช่ไหม ไอ้พงษ์.... นั่นล่ะ ที่มาตามหาล่ะ.... โอ๊ย ก็เห็นเรียบร้อยน่าเอ็นดู พอเมาแล้วขนาดนี้ กูอยากจะเป็นลม...."
ก้องภพชักมึน มันขัดกับ อดีตของเขาโดยสิ้นเชิง
"มาทางนี้ก่อนมา.... น้องมันมาสนุก กูไม่อยากขัด มึงไปหาเหล้ากินกะกูก่อนไป" ร่างสูงเดินไปหาที่ทางที่ยังพอมีเหลือบ้างให้ตัวเองกับเพื่อน ดวงตาคมยังจับจ้องอยู่ที่ร่างบางที่ยังยักย้าย อยู่ตรงกลางร้าน
จิ๊บดูท่าทางจะมีความสุขเหลือเกินเมื่อได้อยู่กับผู้คนมากหน้าหลายตา แน่นอนว่าเขาถูกถามเบอร์ หรือแม้แต่ชวนออกไปข้างนอก แต่ถึงจะเมา เขาก็ไม่ได้รับปากกับใครเลย จนกระทั่งเพลงจังหวะเร้าใจนั่นเปลี่ยนเป็นเพลงสบายๆ เด็กหนุ่มจึงเดินโซเซลงจากเวทีเพื่อไปเข้าห้องน้ำ เป็นการระบายแอลกอฮอลล์ออกไปบ้าง
" อ๊ะ โทษคร้าบ "เด็กหนุ่มบอกกับคนที่สวนออกมาจากห้องน้ำพลางยิ้มโปรยไปทั่วก่อนจะเดินเข้าไปที่โถปัสสวะชาย
เมื่อเห็นร่างบางเดินไป ร่างสูงรีบเดินตาม ระหว่างทาง ถูกดึงเอาไว้ มีสายตาออดอ้อนส่งมาพร้อมกระดาษแผ่นเล็กๆ แต่ก็ไม่ได้สน ชายหนุ่มขอตัวอย่างสุภาพ ไม่ก็กวักมือเรียกให้ หนึ่งมานับช่วงต่อแทน
เสียงเปิดประตูห้องน้ำเดินตามเข้ามาด้านใน
เด็กหนุ่มคนขยันและยิ้มแย้ม และขี้โมโหในตอนกลางวัน ดูจะต่างไปจากคนที่ยืนปัสสาวะอยู่ตอนนี้
"เมาก็แล้ว มาฉี่ก็แล้ว.... กลับดีกว่าไหม"
" อารายคร้าบ...ไม่ไปคร้าบ อย่ามาขอซะให้ยาก "
จิ๊บหันไปทางก้องภพพลางยิ้มขี้เล่น หลังจากติดกระดุมกางเกงและเข็มขัดเรียบร้อยก็เดินเซไปมาออกจากห้องน้ำไป
"งั้น..... กลับ" มือแกร่งคว้าข้อมือของเด็กหนุ่มเอาไว้ พลางดึงให้ไปที่ทางออกทันที ในขณะที่อีกมือก็ดึงโทรศัพท์มาโทรหาเพื่อน
"ฮัลโหล ไอ้พงษ์ เออ กูกลับก่อนนะ มึงก็....กลับเองก็แล้วกัน ..... อย่าเพิ่งด่า ไม่ว่างฟัง เอ้อ กลับเองนะ "
ชายหนุ่มร่างสูงไม่ได้รอฟังเสียงด่ากลับของเพื่อน ร่างสูงสวมเสื้อเชิ้ตสีฟ้าอ่อนปลดกระดุมออกสองสามเม็ดเหมือนทุกที ทับด้วยแจคเก็ตผ้าเนื้อบางสีน้ำตาล ร่างสูงดูดีมากในกางเกงยีนส์แบบพอดีตัวที่เจ้าตัวคงไม่รู้หรอกว่ามีสายตามองตาม เพียงเพื่อจะมองลอดเข้าไปในช่องระหว่างสาบเสื้อนั้นมากขนาดไหน
+++++++++++++++++++
ร่างสูงทั้งลากทั้งดึงให้เด็กหนุ่มร่างบาง เมาได้สติเพียงเล็กน้อย นั้น เดินตามมาจนถึงรถที่ กว่าจะหาที่จอดได้
"ขึ้นรถครับ" รถบีเอ็มสีดำจอดอยู่ระหว่างรถยี่ห้อเหมือนกัน ร่างสูงเปิดประตูออก เขาไม่ได้ดันตัวเด็กหนุ่มเข้าไปแค่ยืนรอให้จิ๊บทำตามอยู่อย่างนั้น
ดวงตาคมเข้มมองร่างบางที่ยืนเซๆอยู่ด้วยความเป็นห่วง
จิ๊บยืนโซเซไปมาอยู่ที่หน้ารถของอีกฝ่าย คิ้วเรียวขมวดก่อนจะพยายามกลืนน้ำลาย
..เขาอยากอาเจียน ..
ไวเท่าความคิด มือคนเมาก็จับเอาที่ประตูรถเป็นหลักยึดก่อนจะโก่งตัวลงอาเจียนกับพื้น
"เฮ้ยยย" ในใจนึก ....รถกู.....
ก้องภพกระโดดโหยงขึ้นแทบจะทันที ตกใจก็ตกใจ ห่วงจิ๊บก็ใช่หวงรถก็ใช่
มือแกร่งรีบเปิดประตูหลังรถหาขวดน้ำกับทิชชู่ ออกมาทันที
"จิ๊บ....จิ๊บ....เป็นไงบ้าง "มือแกร่งลูบหลังเด็กหหนุ่มเบาๆ เมื่อเห็นว่า จิ๊บจะ...อาเจียนเสร็จเรียบร้อย อีกมือก็เกี่ยวเข้าที่เอว ค่อยดึงเด็กหนุ่มถอยหลังให้พ้นกองของเหลวนั่น
"เอ้ากินน้ำๆ ...."
" อ๊า..เวียนหัวเป็นบ้า " เสียงพูดยังคงอ้อแอ้หลังจากดื่มน้ำที่อีกฝ่ายป้อนให้แล้ว
"เออ...ครับๆ รู้แล้วว่าเวียนหัว เอ้า...เข้าไปนอนเลย..." มือแกร่งดันร่างบางให้เข้าไปนอนในรถข้างหลัง
"นอนไปเลยนะ เดี๋ยวจะพากลับไปส่งหอ....โอ้ย ไหงเมาเละแบบนี้วะ....." ก้องภพบ่นออกมาเบาๆ นึกดีใจที่อีกฝ่ายไม่ลงไปคลานเข่าสี่ขา ไม่อย่างนั้น คำเปรียบคงได้เป็นอย่างอื่นเป็นแน่
เมื่อจับอีกฝ่ายขึ้นรถได้ ไม่รอช้า ก้องภพรีบโดขึ้นรถขับพุ่งออกไป พาเด็กหนุ่มกลับไปที่หอทันที
ตลอดทาง สายตาคมเหลือบมองผ่านกระจกมองหลังเห็นเด็กหนุ่ม ฟุบหลับนอนยาวไปแล้วเรียบร้อย
"ดีๆ...หลับไปเลย อย่าลุกมาอ้วกใส่หัวก็แล้วกัน"
+++++++++++++++++++
จนเมื่อก้องภพมาจอดรถที่หน้าหอพักสีเขียว เขาจึงเปิดประตูแล้วพาตัวของคนเมาเดินขึ้นบันไดหอพักไปอย่างทุลักทุเล
มือแกร่งถือวิสาสะค้นตัวของจิ๊บเพื่อหากุญแจห้อง ก่อนจะไขประตูเข้าไป
ร่างสูงค่อยวางตัวเด็กหนุ่มลงบนเตียง เสื้อผ้าบางส่วนเปื้อนรอยอาเจียน ก้องภพหันซ้ายขวา จะปล่อยไว้หรือก็กลัวจะเน่าเสียก่อน ชายหนุ่มเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้า คว้าเอาเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้นออกมาพร้อมด้วยผ้าขนหนูอีกผืน
"จิ๊บ....ตื่น...ลุกหน่อยพี่จะเปลี่ยนเสื้อให้ ใส่ไว้เหม็นเน่าตายก่อนนะเอ้า....เฮ้...จิ๊บ..."มือแกร่งตบหน้าอีกฝ่ายเบาๆให้พอรู้สึกตัว ในขณะที่มือก็ปลดกระดุมเสื้อสีขาวนั้นออก ในใจอดคิดไม่ได้ว่า เด็กหนุ่มใส่เสื้อผ้าแบบนี้เข้าไปได้อย่างไร นอกจากจะไม่เข้ากับบุคลิกแล้วมันยัง....แผ่รังสีเอ๊กซ์ ปลิวว่อนไปหมดอีกด้วย
" คร้าบๆ "ร่างเพรียวของคนเมาทำตามอย่างว่างาย แถมยังหัวเราะอย่างอารมณ์ดีเสียอีก
เมื่อเด็กหนุ่มขยับตัวให้ ทำให้สะดวกแก่การจับถอด ก้องภพถอดเสื้อผ้าของจิ๊บจนเหลือเพียงแค่ชั้นใน ปล่อยให้นั่งหัวร่ออยู่คนเดียวอย่างนั้น เมื่อตัวเองเดินเอาผ้าขนหนูไปชุบน้ำมาเช็ดหน้าเช็ดตัวให้กับเด็กหนุ่ม มือแกร่งแตะผ้าขนหนูเปียกชื้นบนใบหน้าสวยที่แดงระเรื่อนั้น
"เมาเละแบบนี้...โดนหิ้วไปไม่รู้เรื่องเลยนะ รู้ตัวรึเปล่า"
" อือ..ดี..อือ..เย็นจัง "ริมฝีปากบาง ที่แดงเรื่อ พึมพำออกมาอย่างพึงพอใจ มือเรียวจับมือที่ถือผ้าขนหนูเย็นๆนั้นลากไปมา
ในชั่ววูบหนึ่งความร้อนจากร่างตรงหน้าแล่นตามผิวเนื้อขึ้นเข้ามากระตุ้นอารมณ์บางอย่างในร่างกายของชายหนุ่ม แต่การกระทำในครั้งก่อนเพียงเพราะความหลงใหลไปกับสัมผัสผิวลื่นบนท่อนแขนเนียนก็ทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันแย่ลง ก้องภพสูดลมหายใจเข้าลึก จับอีกฝ่ายยกแขนขึ้นเช็ดๆอย่างรวดเร็ว ก่อนจะรีบคว้าเสื้อยืดมาคลุมหัวอีกฝ่ายดึงลง
"เอ้า ใส่ๆ จะได้เสร็จๆ" ว่าพลางช่วยใส่กางเกงดึงขึ้นมาจนถึงต้นขา ดวงตาคมมองผิวเนื้อนั้นก่อนจะเบนสายตาหนี
"ลุกใส่กางเกงดีๆ"
" ไม่อ่า....พี่..พี่คร้าบ.. "จิ๊บยึดมืออีกฝ่ายเอาไว้แน่นก่อนจะลืมตามองหน้าของชายหนุ่มตาปรอย
" ไม่..ทำแล้วเหรอ~~ "
"หืม? ทำอะไร? " ก้องภพ ขมวดคิ้ว
....ไอ้ท่าทางแบบนี้มัน....อะไรวะ.....
" ผมดู...น่าเกลียดมากเหรอพี่? "จิ๊บยังคงมองอีกฝ่ายตาปรอย
" เขาถึง...ทำไม่ได้.. ฮะ ฮะ "เด็กหนุ่มหัวเราะให้กับตัวเอง ก่อนจะถอดเสื้อที่สวมอยู่ออก
แล้วจับมือแกร่งนั้นให้แตะกับอกของตัวเอง
" ใช่ไหมล่ะ ฮะ ฮะ "
"จิ๊บ..........." คำพูดของเด็กหนุ่มทำให้เข้าใจ ก้องภพดึงมือของตัวเองออก
"อย่าทำแบบนี้ พี่ไม่ต้องการแบบนี้ โอเคไหม" น้ำเสียงทุ้มนั้นเอ่ยแผ่วเบา ดวงตาคมฉายแววเศร้า
"ใส่เสื้อซะ... กางเกงก็ด้วยไม่อย่างนั้นก็จะไม่คุยกับจิ๊บ พี่จะกลับ"
" พี่..พี่ครับ..ผมผิดใช่ไหม.. อือ..ก็มันเป็นได้แค่นี้อ่ะ "จิ๊บยังคงนั่งอยู่บนเตียงแบบนั้น
" เขาคงรู้แล้วมั๊ง.. " ใบหน้าสวยเหม่อออกไปที่หน้าต่าง แสงจันทร์สาดเข้ามาในห้องเผยให้เห็นใบหน้าที่เศร้าหมอง อย่างไม่ปิดบังอะไรไว้
"เขา?...ใคร....แล้วจิ๊บผิดอะไร พี่ตามเราไม่ทัน" ก่อนจะขยับเข้าไป ค่อยๆยกแขนอีกฝ่ายให้สวมเสื้อดีๆ แขนแกร่งช้อนใต้วงแขนเด็กหนุ่มเพื่อดึงตัวให้ลุกขึ้นจะได้ดึงกางเกงขาสั้นให้เข้าที่
" พี่..พี่ก้อง? "
จิ๊บมองหน้าอีกฝ่าย แต่ก็ยังไม่ได้สตินักใบหน้าคับคล้ายคับคลาทำให้เขาถามออกไปแบบนั้น
คำถามนั้นทำให้ก้องภพตาโต
"อ้าว เฮ้ย แล้วที่หิ้วกลับมานี่จำไม่ได้เลยรึไงวะเนี่ย....." ก้องภพมองหน้าอีกฝ่าย
"โอย กูจะเป็นลม...." เสียงนั้นอ่อนละโหย ชายหนุ่มตั้งสติก่อนจะจับใบหน้านั้นให้มองมาที่ตัวเอง
"จิ๊บ นี่พี่เองนะ ก้องภพ....จำได้ใช่ไหมครับ"
"พี่ก้อง..มาทำไม..พี่ไม่สนใจจิ๊บแล้ว ไปเลยนะ "มือเรียวดันอีกฝ่ายออก
" พี่ไม่ชอบจิ๊บแล้ว..ไปเลย "
"เดี๋ยวๆๆๆ เฮ้ยจิ๊บ "ก้องภพรวบข้อมือเล็กกว่านั้นไว้ด้วยมือทั้งสองข้าง
"ใครว่าพี่ไม่ชอบเรา หะ" ก้องภพทำเสียงเข้ม อีกฝ่ายเมาไม่เลิก
" ปล่อยเลย! พี่ไม่อยากแตะจิ๊บด้วยซ้ำ "จิ๊บขึ้นเสียงอย่างหงุดหงิด
"ไม่อยากแตะ? ไหงพูดแบบนั้น"ก้องภพชักขึ้นเสียงบ้าง
"ไม่อยากแตะเราแล้วพี่จะมาเช็ดตัว เปลี่ยนเสื้อผ้าให้เหรอ... แล้วรอยนี่
ถ้าพี่ไม่อยากกอดเราแล้วพี่จะทำไว้เหรอ" มือแกร่งแตะที่ รอยแดงช้ำที่ยังหลงเหลืออยู่บนต้นคอของอีกฝ่าย มือแกร่งยังไม่ยอมปล่อยร่างบางให้ดิ้นไปไหน
" พี่ไม่ชอบจิ๊บแล้ว
อีกหน่อยพี่ก็จะไป เหมือนไอ่ห้านั่น " ปลายประโยคของคนที่โวยวายในอ้อมแขนแกร่งกลายเป็นภาษาพื้นเมืองไปซะเฉยๆ
"ไอ่ห้า? ...โอ้ย ไม่รู้เรื่อง" ก้องภพเขย่าตัวเด็กหนุ่ม
"จิ๊บ ฟังพี่นะ พี่ชอบเรานะ อยากกอดเราด้วย ชอบ จิ๊บมาก จิ๊บเข้าใจพี่ไหมเนี่ย" ชายหนุ่มใช้เสียงดัง
"ชอบจนต้องตามไปดูว่าวันนี้จิ๊บไปไหน ไปกับใคร ชอบจนต้องลากจิ๊บกลับมาห้องเพราะไอ้เสื้อผ้าเอ๊กซ์แตกนี่พี่กลัวจะมีคนหิ้วเราไปไหน ยิ่งไอ้เมาเป็นหมาจำหน้าจำเสียงแฟนตัวเองไม่ได้แบบนี้....ถ้าพี่ไม่ชอบเรา พี่ไม่หวงเรา ไม่ห่วงเรา จะให้พี่ไปห่วงหมาเอามาเป็นเมียไอ้เคนอีกตัวรึไง หา" " แล้ววันนั้น...ทำไมพี่ถึง...........ทำไมๆๆๆๆ "จิ๊บทำหน้ามุ่ย งอแงใส่อีกฝ่ายมือเรียวทุบกับอกกว้าง
"ก็เพราะพี่..." ก้องภพอึกอัก ไม่ได้คิดว่าการ หยุดตัวเอง ในวันนั้น จะเป็นการทำร้านอีกฝ่ายแบบนี้
"เพราะพี่....เคยใจเร็วด่วนได้ รัก รักมากจนเสียไป.....พี่ไม่อยากให้เป็นแบบนั้นอีก โดยเฉพาะกับเรา จิ๊บ.... "ใช่ เขาคิดมาตั้งแต่แรกที่รู้ตัวแล้วว่า ชอบเด็กตรงหน้า คิดมานานแล้วว่า ถ้ากับคนๆนี้แล้ว เขาก็อยากจะค่อยเป็นค่อยไปกับความสัมพันธ์ครั้งใหม่นี่ให้ได้มากที่สุด
" จิ๊บไม่แน่ใจอะไรซักอย่าง ..รู้ไหม พี่ทำเหมือนว่าจิ๊บไม่ใช่...พี่หยุดไปแบบนั้น "มือเรียวยังคงทุบที่อกกว้างไปหลายต่อหลายครั้ง
"โธ่เอ้ย เด็กบ้านี่...." ก้องภพกอดอีกฝ่ายเข้ามาแนบอก ช่องว่างที่น้อยลงนั้นไม่เหลือที่ให้เด็กหนุ่มทุบอกเขาอีกต่อไป
" ถ้าจิ๊บไม่ใช่พี่ก็ปล่อยจิ๊บไปซี่.. ทิ้งจิ๊บไว้ เหมือนไอ่ห้านั่นก็ได้ "เขาบอกตัดรอนทั้งๆที่หน้าซุกอยู่กับอกแกร่ง
"แล้วพี่ปล่อยจิ๊บไหม..."ก้องภพถาม เมื่อพูดกันมาได้ขนาดนี้แล้วสติของเด็กหนุ่มคงจะกลับมาบ้าง และคงจะกลับมามากพอที่จะฟังเขารู้เรื่องขึ้นมาบ้างแล้ว
"พี่ปล่อยเราไหม...." ก้องภพก้มหน้าลงเล็กน้อย ถามย้ำอีกครั้งข้างใบหูของเด็กหนุ่มเมื่อเห็นว่าจิ๊บสงบลงบ้างแล้ว
" จูบสิ.. "
จิ๊บเงยหน้าขอคำยืนยันจากอีกฝ่าย
" แล้วอย่าปล่อยจิ๊บไปแบบนั้นอีก "ก้องภพยิ้มแตะริมฝีปากเบาๆกับริมฝีปากของเด็กหนุ่ม ถอนออกแล้วเลือนไปแตะเบาๆที่หน้าผากมนนั้น
"สัญญาครับ....แล้วจิ๊บอย่าทำแบบนี้อีกนะครับ คนดี"
" ครับ .. ถ้าพี่ไม่ทิ้งไป จิ๊บก็จะไม่ไปจากพี่เหมือนกัน "เด็กหนุ่มหลับตารับสัมผัสนุ่มนวลแล้วพึมพึม
" ...ง่วงแล้ว "
ท่าทางที่ว่าง่ายขึ้นมาอย่างเห็นได้ชัดทำให้ร่างสูงเบาใจ และทำให้รู้ได้ว่าอีกฝ่ายกังวลกับเรื่องที่ผ่านมาแค่ไหน
"ง่วง ก็นอน" ร่างสูงดันไหล่นั้นให้นอนลงกับเตียง
"นอนซะ แล้วพรุ่งนี้จะได้ตื่นมาแฮงค์"
คนที่ถูกดึงให้นอนรีบดึงให้ก้องภพลงมานอนข้างๆ
" นอนด้วยกัน " พูดจบก็หลับตาลง
"นอนน่ะได้แต่แบบนี้มันเบียดไม่ใช่หรือไง" ก้องภพหัวเราะออกมา จิ๊บก็ไม่ใช่ตัวเล็กๆ และเขาก็เหมือนกัน ผู้ชายสองคนมานอนเบียดกันบนเตียงสามคูณหกแบบนี้ได้มีตกแน่
แขนแกร่งสอดเข้ารองใต้หมอนที่อีกฝ่ายหนุนพลางดึงร่างนั้นเข้ามาแนบอก กอดเด็กหนุ่มเอาไว้
"ร้อนหน่อย แต่แบบนี้ ถ้าตก ก็ตกด้วยกันล่ะนะ"
ชายหนุ่มว่าก่อนจะหลับตาลง ทั้งร้อน และ เหนื่อย แต่กลับสุขใจอย่างประหลาด ในใจส่วนหนึ่งภาวนาว่าอย่าให้มีเรื่องวุ่นใดๆอีกเลย
ส่วนจิ๊บก็ซุกตัวกับอกกว้าง ร้อน ... มันเป็นความรู้สึกที่ห่างหายไปนานมากแล้ว กับการนอนเบียดใครซักคน...อบอุ่น .. และรู้สึกดี..
+++++++++++++++++++
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038318 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก