ตามอ่านจนทันสักที...ขอกรี๊ดดัง ๆ ก่อนเม้น...กรี๊ดดดดดดดดดดดดดด >////////<
คนที่ต่างมีอดีตด้วยกันทั้งคู่มารักกัน...เฮ้อออออออออ...ไม่ง่ายเลยนะที่จะลืมอดีต
แต่ก็ไม่ยาก ถ้าคนที่อยู่เคียงข้างเรา คอยประคับประคอง และช่วยเหลือกัน จนทำให้อดีตเป็นแค่ความทรงจำเท่านั้น
หวังว่าพี่ก้องกะน้องจิ๊บ คงจะก้าวผ่านเรื่องราวต่าง ๆ ไปได้ด้วยดีนะฮะ...
ผ่านอดีตของน้องจิ๊บไปได้แล้วหนึ่ง...ทีนี้ก็เหลืออดีตของพี่ก้องที่ยังเป็นปมให้คนอ่านงมกันต่อไป - -"
แล้วไหนจะเรื่องที่ว่า เจ้าของร้านเป็นใครอีก...แอบเดาเอาไว้อยู่ในใจ...ไม่รู้ว่าจะถูกหรือเปล่า
คงต้องรอให้ไรท์เตอร์มาเฉยในตอนต่อไป ๆ ก็แล้วกัน...คู่นี้อาจจะดูขรุขระไปบ้าง แต่ก็น่ารักใช่ย่อย
อยากให้หวาน ๆ กันแบบนี้ตลอดอ่ะ...คริคริ...พี่ก้องทั้งเสี่ยวทั้งเลี่ยนมาก ๆ เลย...คนอ่านจะจมน้ำตาลตายให้ได้อ่ะ...อิอิ XD
สิ้นสุดการรอคอยเจ้าของร้านค่ะ .. เชิญพบนี้ตั้งแต่บัดนาวววว
รักกันหวานชื่น พอปรับความเข้าใจกันได้ อะไรๆ ก็ดีตามไปด้วย
น่ารักจริงๆ 
พี่ก้องนี่แสนดีจัง อ่านแล้วเคลิ้ม อิอิ
+ ให้ 1 ที กับตอนที่น่ารักๆ แล้วก็ไรเตอร์ขยันมาอัพ 
ขอบคุณค่ะ^^
อุกรี๊ดดดดดดดดดด
หว๊านหวาน
แต่ ยังไงก็... ใจร้ายอยู่ดีนะ! นายเอก
แต่ก็ลงล็อกแระ ฮี่ๆ
ต้องมีอะไรๆ เกิดขึ้นอีกแน่เลย
อ่านต่อๆไปก็ไม่รู้ว่าใครใจร้ายกันแน่นะคะ
กอดไรท์เตอร์ 
(ลุงไดสงสัยจิเป็นพระรอง กร๊ากกก ไม่เปนไร คนที่เราชอบอยู่เรื่องเดียวกัน สู้ แห่ะๆ
เก็บรูปลุงได ไว้พอประมาณเหมือนกันค่า จัดไปอย่าให้เสีย)
เม้นตอนล่าสุด อ๊ายยยยย พี่ก้อง เข้าทำนอง อบอุ่นใจดีมีเวลา่ให้
ขอสักคนเซ่ะแบบนี้ ฮ่า
วันนี้น้องจิ๊บถ่ายรูปให้พี่ก้องดู
น้องจิ๊บแต่งตัวแบบเรียบร้อย
หวังว่าพี่ก้องคงไม่บ่นนะฮับ คึคึ
อิมเมจไดมีแน่นอนค่า อิ อิ เอ๊ะแต่ว่าวันนี้ไรเตอร์ขอ
มาโอะหน่อยคร่าาาา รูปล่าสุดเลยสินะ ถ่ายรุปตัวเองที่กระจกห้องน้ำไม่ได้เช็ด ฮาจริงๆ มาโอะของพี่(??)~
พี่ก้อง อบอุ่น ใจดี มีเวลาให้ + ป๋า + แก่ ด้วยแหละค่ะ 55+
กินใจมากเลยพี่ก้องประโยคสุดท้ายน่ะ
อิอิ
ว่าแต่พี่ก้องวันนี้หมดไปเท่าไรหรอ
เสี่ยนะเนี้ย
รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ
ต่อไปทุกคนจะพร้อมใจเรียกป๋าแล้วล่ะค่ะ ท่าทาง
"อยู่กับพี่ก็พอ" 
โอย...จะเป็นลม (ถ้าเราได้ยินแบบนี้บ้าง ^^)
คนรักกัน มีอะไรก็ต้องพูดกัน อย่าปล่อยให้ไอ้ที่มันขุ่นๆ ในใจกลายเป็นตะกอน
จนกลายเป็นความไม่เข้าใจกันในที่สุด
อดีต ก็คืออดีต เราเรียนรู้ความผิดพลาดจากอดีตได้
แต่อย่าปล่อยให้มันเป็นตัวตัดสินหรือทำลายปัจจุบัน และอนาคต
จะว่าไป น้องจิ๊บนี่ก็ช่างยั่วเหมือนกันนะ (สังเกตุจากตอนที่ผ่านๆ มา >o<)
ป๋าก้อง หมดไปกี่หมื่นล่ะคะนั่น? ไม่ใช่น้อยๆ เลยทีเดียว 
เสี่ยจริงๆ
เจ้าของร้านกาแฟ ,, แอบหนีไปเที่ยวอยู่ที่ไหน รีบๆ กลับมานะ เด็กในร้านอู้งาน แอบหนีเที่ยวล่ะ （●＾o＾●）
กอดๆ ให้กับไรท์เตอร์และโคไรเตอร์ค่ะ
อุ๊ย..เรียกหาปุ๊บ เจ้าของร้านก็มาปั๊บค่ะ ..
โอ๊ย!!!!!!!!!!
โค-ต-ร อิจฉาอ่า
หวานอะไรเยี่ยงนี้หรอ
อิอิ
เขิน 
ตกลงเอกนี่เป็นรับหมือนกันหรอ
ลองเดาๆดูสิคะ
ปล. ส่วนใครถามหา บาส-เอก มีแน่นอนค่ะ แต่อีกซักพัก(นาน)นะคะ อย่าเพิ่งลืมทั้งสองคนล่ะ
ว่าแล้ว.....ก็ไปอ่านต่อกันค่ะ เจ้าของร้าน มาแว้วววว!!!
++++++++++++++++++++
"อ้อ จิ๊บ......." ในขณะที่สองตากำลังประสานกันอยู่นั้นเอง ก้องภพก็เอ่ยขึ้นมา เหมือนเพิ่งนึกอะไรออก
" ครับ? "
"ไอ้....เนยขาว....นี่มันอะไรเหรอ" ก้องภพว่าพลางทำคิ้วขมวด
" พี่จะเอาไปทำอะไรน้อ ของแบบนั้น? " คิ้วเรียวเลิกขึ้นอย่างแปลกใจก่อนจะหัวเราะ
"เอ่อ.....พอดีตอนที่จิ๊บดูรองเท้า พี่แมนเขาโทรมาน่ะ เห็นว่าอยากได้ เหมือนร้านขายของแบบนั้นจะอยู่แถวนี้ " ก้องภพว่า พลางชี้ไปในทิศทางเดิมที่พวกเขาเดินมา
"น่าจะทางนั้น"
" อ๋อ เอาไปทำขนม "จิ๊บพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วหันไปตามทางที่ว่า
" งั้นไปเถอะ "
"อืมๆ " ก้องภพรับคำ พลางนึกมวนคำที่แมนพูดโดยพึมพำออกมาเบาๆ
....หนึ่ง...สอง...หรือสาม....อืม.....
ทั้งสองคนกลับออกมาจากร้านที่ขาย อุปกรณ์สำหรับทำขนมพร้อมด้วยสิ่งที่เรียกว่า เนยขาวอีกถุงใหญ่
ร่างสูงขึ้นรถพร้อมกับเด็กหนุ่ม ก่อนจะหันมาบอก
"งั้น เอาของไปส่งที่ร้านก่อนแล้วกัน แล้ว พี่จะออกมาส่งอีกทีนะ" ก้องภพว่า พลางคาดเข็มขัดนิรภัย
++++++++++++++++++++
" พี่แมนนี่ก็แปลกนะ .. " หลังจากที่รถสปอร์ตคันงามเคลื่อนตัวไปได้พักหนึ่ง จิ๊บก็เริ่มเปิดประเด็นที่เขาสงสัย
"หืม?" ก้องภพรับคำเสียงสูง
" พี่ก้องเป็นลูกค้า โทรมาสั่งให้ซื้อนั่นซื้อนี่ได้ไง "ดวงตากลมหันไปมองคนที่ขับรถ
" แล้วพี่ก็ยังไปทำให้อีก นี่ก็แปลก "
"ฮ่ะๆ...คงจะแปลกซิ่นะ" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ พลางเร่งเครื่อง ไม่นานนักหลังจากฝ่ารถติดมาได้ซักพักก็ถึงที่ร้าน
++++++++++++++++++++
เด็กหนุ่มที่วันนี้ ลางาน แต่งชุดไปรเวทสบายๆ เข้ามาในร้าน ตามมาด้วยหนุ่มร่างสูงที่หิ้วถุงใส่เนยขาวตามลงมา
"พี่แมนครับ....ของ.........ได้แล้ว" ก้องภพดูจะตะกุกตะกัก เมื่อเดินเข้ามาในร้านแล้วพบว่ามีคนสองคนกำลัง นั่งคุยกับเชฟอยู่ที่โต๊ะประจำของเขา
" พี่แมนอะ ใช้พี่ก้องได้ไง ลูกค้านะพี่ลูกค้า " ส่วนจิ๊บก็เดินไปหมายจะต่อว่าเสียหน่อย ก่อนจะต้องเงียบเมื่อพบว่า เชฟคนเก่งของเขามีแขก
"อ้าว...คุณก้อง มาได้จังหวะเลย.... เชิญครับเชิญ" ว่าพลางลุกขึ้นไปรับถุงใส่เนยขาวมาจากเจ้าของชื่อ พลางหันมาหาจิ๊บ
"แล้วแกน่ะ ไหนว่าป่วยวะ หน้าตาสดใส มานี่เลย...ช่วยข้าเอาเนยไปเก็บเลย"
" ก็..ก็ดีขึ้นแล้วไง เป็นห่วงร้านหรอก เลยแวะมาดูอะ " จิ๊บเถียงข้างๆคูๆแล้วเดินตาม คนอายุมากกว่าเข้าไปในครัว ไม่ได้สังเกตเลยว่าใครกำลังมองเขาอยู่หรือเปล่า
" แฟน? " เจ้าของสายตาที่มองตามหลังเด็กหนุ่มที่สวมเสื้อยืดสีเขียว ละสายตากลับมาหาก้องภพที่เพิ่งจะนั่งลงใกล้ๆ แล้วถามออกไปตรงๆ
"จะว่ายังไงล่ะ ใช่นั่นล่ะ" ก้องภพว่าพลางยิ้ม
"แล้วไปไงมาไงกันล่ะครับเนี่ย ...สองพี่น้อง..."ดวงตาไม่ได้มองคนที่ถามเขาแต่เป็นคนที่นั่งอยู่ข้างๆกันมากกว่า
"ก็...พอดีมีธุระ ก็เลยกลับมา...เยี่ยมกิจการบ้าง" ชายหนุ่มรูปร่างผอมบาง ตอบ ดวงตากลมโตหากแต่ปลายหางตาที่ชี้ขึ้นอย่างคนเอาแต่ใจบนใบหน้าขาวนั้นมองก้องภพนิ่ง ไม่ได้มีความรู้สึกอะไร
"เหรอ...ก็ดีนะ มินกลับมาเยี่ยมที่ร้านบ้าง นึกว่าจะทิ้งกันไปเลยเสียอีก"ก้องภพว่าพลางยิ้ม ในใจเหมือนจะหยุดเต้นให้ได้
สายตาของก้องภพที่มองมายัง น้องชาย ทำให้ชายหนุ่มผู้เป็นพี่รู้สึกเคือง เขามองไปด้านในครัว
"
มิน พี่ไปห้องน้ำนะ "พูดจบก็ลุกจากตรงนั้นแล้วตรงเข้าไปในร้านทันที
"
พี่แมกซ์ คงยัง.....โกรธพี่ไม่หาย"
"ก็สมควรไม่ใช่เหรอ..." รามินทร์เอ่ยเสียงเรียบ มือเรียวเอื้อมไปหมายจะหยิบน้ำตาลมาใส่กาแฟร้อนตรงหน้า
แต่ก้องภพกลับฉวยถ้วยน้ำตาลนั้นไว้ในมือ พลางตัก น้ำตาลใส่ให้ในแก้วกาแฟของอีกฝ่าย
"สองช้อน ใช่ไหม...พี่รู้ว่ามินกินหวาน"ดวงตาเล็กของชายหนุ่มผิวขาวเป็นประกาย
"ถ้าบอกว่าช้อนเดียว.... จะเปลี่ยนได้หรือยังไง... บอกว่ารู้ แต่ก็ไม่ได้รู้จริง ก็อย่าเลยดีกว่า"
รามินทร์ตอบพลางยกแก้วกาแฟขึ้นดื่ม จริงอยู่ที่เขาชอบกาแฟใส่น้ำตาลสองช้อน แต่.....ก็จริงอีกเช่นกันที่ รสชาติมันคงไม่เหมือนเดิมอีกแล้ว
"มินเอง...ก็ยังโกรธพี่เหมือนกันซิ่นะ"ก้องภพเอ่ยเสียงทุ้มนั้น ฟังดูเศร้าอย่างบอกไม่ถูก
++++++++++++++++++++
" พี่แมน สองคนนั่นใครน่ะพี่? " จิ๊บถามอย่างอยากรู้อยากเห็น พลางช่วยเชฟจัดของในครัวไปด้วย
"คุณพศวัต กับ คุณรามินทร์.... เจ้าของร้าน" แมนเอ่ยเสียงเรียบ ท่าทางไม่ชอบใจเท่าใดนัก
" เจ้าของร้าน? .. อ้าว พี่ ทำไมไม่บอกจิ๊บล่ะ ยังไม่ได้ไหว้เขาเลย จะโดนหักเงินไหมเนี่ย " เด็กหนุ่มโวยวาย จนเสียงลอดออกไปนอกครัว ให้คนที่หยุดอยู่ตรงนั้นได้ยินพอดี
"ไม่หรอก มินเขาไม่ใช่เป็นคนแบบนั้น..." แมนเอ่ยเหมือนกับว่า รู้จักเจ้าของชื่อดีนักหนา
"เขาไม่ได้เจ้ายศเจ้าอย่างหรืออะไร แค่ เด็กเสิร์ฟมาทำงาน ทุกวัน ไม่ใช่ป่วยการเมืองเขาก็ไม่ไล่ออกแล้ว"
" วันนี้ จิ๊บก็ป่วยจริงๆนะ! "
ถ้อยคำที่เถียงออกมานั้น ทำให้ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ผิวขาวแบบคนจีน หากแต่มีใบหน้าคมเข้มแบบคนไทย ที่ยืนอยู่หน้าห้องครัวต้องหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้
"อ้าว พี่แมกซ์ จะเอาอะไรหรือเปล่าเหรอ...." แมนเห็นชายร่างสูงจึงเอ่ยทัก
"เข้ามาทำไมครับในนี้ ถ้าจะเอาข้าวตังหน้าตั้ง เอ้อ ผมลืมยกไปให้"
" ไม่เป็นไร พี่ เดี๋ยวจิ๊บยกไปเอง " เด็กหนุ่มที่เพิ่งจะรู้ตัวว่าป่วยการเมือง ไปในวันนี้รีบอาสา ก่อนจะ เงยหน้ามองชายหนุ่ม พี่ชายของเจ้าของร้าน แล้วยกมือไว้
" สวัสดีครับ คุณแมกซ์ .. ผม จิ๊บ ครับ "
พศวัตรับไว้อีกฝ่าย แล้วยิ้มให้ ดวงตาคู่คมฉายแววเด็ดเดี่ยว ในแบบของพี่ชายคนโต มองหน้าของเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่ปิดบังเลยว่า เขาสนใจจิ๊บแบบไหน ซึ่งบุคคลที่สามอย่างแมนเองก็รู้สึกได้
" ไม่ต้องเรียกคุณหรอก เรียกพี่เถอะ .. "
" ครับ พี่แมกซ์ .. เดี๋ยวจิ๊บยกออกไปให้ครับ "
" ฝากด้วยนะ " พศวัตบอกกับเด็กหนุ่มก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำไป
แมนมองตามหลังสลับกันระหว่าง พี่ชายเจ้าของร้าน กับ เด็กเสิร์ฟในร้านที่เป็นแฟนกับลูกค้าของตัวเอง ก่อนจะถอนหายใจออกมา
"ทำไมตาขวามันกระตุกแปลกๆวะ.....ท่าทางจะมีเรื่องยุ่งแน่งานนี้ "
ส่วนจิ๊บก็จัดขนมใส่จาน ยกใส่ถาดแล้วเดินออกจากครัวไป แต่ก็ต้องเจอกับคนที่เดินออกมาจากห้องน้ำ
" กำลังจะเอาขนมไปเสิร์ฟพอดีเลยครับ " จิ๊บบอกพลางยิ้มให้กับคนที่เดินมาหยุดตรงหน้าเขา
" พี่ว่า พี่เดินเข้ามา
ยังไม่เห็นปิ่นโตเลยซักอันนะ .. คืนมันไปแล้วเหรอ? "คำพูดแปลกๆนั่นทำให้จิ๊บที่ยิ้มอยู่ต้องขมวดคิ้ว
"
ปิ่นโตไหนครับ .. ไม่เห็น.....เอ่อ "ในตอนแรก ดูเหมือนจิ๊บจะยังไม่เข้าใจ แต่สุดท้าย ดวงตากลมก็ต้องเบิกกว้างแล้วเงยหน้ามองอีกฝ่าย
" พี่แมกซ์ ?? ............... "" ครับ .. ว่าไงล่ะ น้องหิว .. คืนดีกับมันแล้วเหรอ? " ชื่อในสังคมไซเบอร์จากเรื่องเล่าในบอร์ด ตอนนี้กลับถูกเรียกออกมาตรงหน้า จิ๊บได้แต่ยืนอ้าปากค้าง ผิดกับพศวัตที่กำลังหัวเราะกับท่าทาง ที่ดูตลกของเขาอยู่แบบนั้น
เพล้ง !!!!เสียงแก้วกระทบของแข็ง ไม่ต้องเห็นก็รู้ว่า คงจะแตกเป็นเสี่ยงนอนกองอยู่ที่พื้นนั่นเป็นแน่
พศวัตที่เดินมาพร้อมกับจิ๊บรีบวิ่งไปตามที่มาของเสียงอย่างตกใจ
" มิน ! เกิดอะไรขึ้น? ใครทำอะไรเราอีก? " ดวงตาสีดำหันมามองทางก้องอย่างเกรี้ยวกราด
จิ๊บได้แต่ยืนขมวดคิ้วมองอย่างไม่เข้าใจ มือทั้งสองข้างยังคงถือถาดใส่ขานขนมอยู่
"อย่าเข้ามา!" ก้องภพยกมือเตือนพร้อมสายตาที่มองหน้าของอีกฝ่ายอย่างไม่ยอมแพ้กันคำพูดของอีกฝ่ายทำให้ขารู้ดี
"มิน เดินไปทางนั้นนะ ระวังด้วย" ก้องภพหันไปเอ่ยกับเจ้าของชื่อ น้ำเสียงเต็มไปด้วยความห่วงใย
"จิ๊บ มาทำความสะอาดตรงนี้ให้พี่หน่อยได้ไหม พอดีแก้วมันแตก"
รามินทร์เดินอ้อมไปอีกทาง มือข้างหนึ่งกุมใบหน้าในขณะที่อีกข้างเท้าเอวท่าทางเหมือนครุ่นคิดหนัก
" เอ่อ..ครับ " น้ำเสียงเด็ดเดี่ยวที่ได้ยินเมื่อครู่ทำให้จิ๊บเห็นอะไรบางอย่างได้จากน้ำเสียงและท่าทางนั้น
.. เป็นห่วง เจ้าของร้าน ขนาดนั้น ...
เขาวางถาดใส่ขนมไว้ที่โต๊ะอีกตัวแล้ววิ่งกลับไปเอาไม้กวาด ที่ตักผง และผ้าเช็ดโต๊ะ
"เสียงใครทำอะไรแตก จิ๊บ...." เสียงเฮียแมนถาม ในขณะที่มือก็ค่อยหั่นผลไม้แห้งไปเรื่อยๆ ท่าทางเหมือนไม่มีกระจิตกระใจ ทั้งที่ปรกติ เสียงอะไรแตกนิดหน่อยไม่ได้ โกรธเป็นฟืนเป็นไฟ เหมือนตัวเองเป็นเจ้าของร้านเสียเอง
" ........................ ไม่รู้สิพี่ ..จิ๊บไปจัดการก่อนนะ " เป็นนานกว่าที่เด็กหนุ่มจะตอบออกมาได้ ความรู้สึกในตอนนี้มันคืออะไรกัน และไม่ทันให้แมนได้ซักถามอะไรต่อ จิ๊บก็รีบกลับไปที่โต๊ะ
ดวงตากลมของเด็กหนุ่มชาวเชียงใหม่ สบตากับ "แฟน"ของเขา
" ขออนุญาต เข้าไปทำความสะอาดนะครับ "
"อื้ม โทษทีนะ...." ก้องภพเอ่ย พลางเดินไปอีกทาง
"พี่แมกซ์... ผมว่ามินเขาไม่ค่อยสบาย พาเขากลับไปก่อนดีกว่าไหม"
เสียงแก้วที่แตกกระจายถูกกวาด ก่อนที่คนทำความสะอาดจะก้มลงใช้ผ้าเช็ดพื้นตรงที่เลอะกาแฟนั้น หูทั้งสองข้างได้ยินคำพูดที่เจือด้วยน้ำเสียงห่วงใย กับเจ้าของร้าน ริมฝีปากบางเม้มแน่นจนแดงช้ำ ก่อนจะอ้าปากเผลอร้องออกมาเมื่อเศษแก้วที่ยังเก็บไม่หมดบาดที่นิ้วอย่างแรง
" โอ๊ย!! "ของเหลวข้นสีแดงสดเลอะออกจากมือขาวพร้อมกับใบหน้าสวยที่นิ่วด้วยความเจ็บ
"จิ๊บ...." ก้องภพปราดเข้ามาดู เจ้าของเสียงหลงนั้นทันที
"เป็นอะไรน่ะ แก้วบาดนี่ ..." มือแกร่ง บีบปลายนิ้วนั่นเอาไว้ พลาง ดึง มือของเด็กหนุ่มให้ลุกขึ้น
"ไปล้างมือ ทำแผลเร็ว "
แต่จิ๊บดึงมือตนเองที่เปรอะด้วยเลือดนั้นออกทันที
" ไม่เป็นไร..เดี๋ยว..เดี๋ยวผมทำเองได้ " จิ๊บไม่มองหน้าอีกฝ่ายเลย ขณะที่เก็บอุปกรณ์
"จะบ้ารึไง แล้วนั่นๆ เลือดก็ไหล แผลก็เปิดยังจะไปจับของพวกนั้นอีก เชื้อโรคเข้าตายโหง ...มานี่ " ก้องภพกระวีกระวาดดึงมือเด็กหนุ่มเข้าไปหลังร้าน
"พี่แมนครับ มีพวก พลาสเตอร์ยาแดงหรือเปล่า"
"อ้าวเฮ้ย แล้วนั่นไปโดนอะไรมา...." เจ้าของชื่อว่าพลางชะโงกหน้ามอง เห็นเลือดไหลซิบออกมาจากมือจิ๊บ ที่ก้อภพกำแน่นนั้นก็ทำเอาเฮียแมนผงะ
"อ่ะ........เจ้า...เจ้าน้อยย....ไปเอากล่องยามาเร็ว มาทำแผลให้จิ๊บด้วย" เสียงตะโกนเรียกนั่นทำเอาเจ้าของชื่อวิ่งปรู้ดไปเอา กล่องยามาจากออฟฟิศของร้านที่อยู่ชั้นบนทันที
"คุณก้องครับ พี่ว่า....ปล่อยเจ้าจิ๊บเถอะ...เดี๋ยวเปื้อนเลือดเอาเสื้อจะซักลำบาก" ก้องภพหันไปมองหน้าของจิ๊บ
"เจ็บมากไหม" ร่างสูงคลายมือ
จิ๊บดึงมืออกห่างจากอีกฝ่ายทันที " ไม่เป็นไร ...ผมไม่เป็นไร "
ไม่มีความรู้สึกเจ็บ ตอนนี้เขารู้สึกชาไปหมด ความรู้สึกนี้อะไรกัน น้อยใจงั้นหรือ? .. ทีกับเจ้าของร้าน พูดด้วยน้ำเสียงแบบนั้น แต่กับเขาล่ะ .. เป็นห่วงหรืออะไรกันแน่ โวยวายใส่แบบนั้น
"มาแล่วๆ เจ้าน้อยมาแล่ว....." เสียงเจ้าน้อยร้องเริงร่าบนความเจ็บปวดของจิ๊บ ร่างผอมเกร็งกระโดดตุ้บลงมาสามขั้น ก่อนถึงพื้น
"อ้ายจิ๊บเจ็บมากบ่อ้าย...." ใครจะไปรู้ว่าเด็กหนุ่มตัวผอมเกร็งแบบนี้ จะหยิบจับอุปกรณ์ทำแผลได้อย่างคล่องแคล่วดูแลคนเจ็บได้อย่างสบายๆ ทำให้ก้องภพต้องยอมถอยออกมาเพื่อให้ เด็กหนุ่มทำงานได้อย่างสะดวก
"ต้องยังงี้ดิ่ อ้ายน้อย เก่งรอบด้านนะมึง" เฮียแมนหัวเราะพลางลูบหัว เด็กหนุ่มเบาๆ
"โอ้ยเฮียแมนนี่ก็เกะกะ ถอยๆข่อยยิ่งฟ่าวอยู่" คำพูดของเด็กหนุ่มทำเอาก้องภพขมวดคิ้ว
...หา ว่าอะไรนะ...
เชฟหนุ่มหัวเราะก้าก "เอ้อ ไอ้จิ๊บมันซุ่มซ่ามแกก็ดูไปละกัน คุณก้องออกไปรอข้างนอกเถอะครับ เดี๋ยวผมจะออกไปเก็บข้างนอกต่อเอง"
แต่เจ้าของชื่อยังดูลังเล เขารู้ว่าข้างนอกมีคนที่เขารอที่จะพบอยู่ แต่ก็รู้สึกว่า เขาผิดกับคนเจ็บตรงหน้านี่ไม่น้อย ในเวลาแค่ไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
" พี่ก้อง มีเรื่องต้องคุยกับเจ้าของร้านอีกเยอะไม่ใช่เหรอครับ ออกไปสิ ไม่ต้องมาเสียเวลากับจิ๊บหรอก "จิ๊บบอกกับอีกฝ่ายเสียงเรียบ
ก้องภพยืนนี่ง.... ก่อนจะพยักหน้ารับแล้วเดินออกไป
....พี่......ยังไม่ได้บอกซักคำเลยว่า พี่มีเรื่องจะคุยกับเขา....อีก....
ภาพของคนด้านในร้านที่กำลังทำแผล ท่าทางเย็นชา ที่มีเวลาที่โกรธศิลปินหนุ่ม ที่กำลังเดินออกมานั้นอยู่ในสายตาของพศวัตตลอด
ชายหนุ่มยิ้มออกมาน้อยๆอย่างถูกใจ
++++++++++++++++++++
"....เปลี่ยนแก้วไม่ได้... ก็หาแก้วใหม่เลยนะ" รามินทร์เอ่ยขึ้น อย่างเย็นชา
"มิน.... เรื่องนี้มันไม่เกี่ยวกันซักหน่อย " ก้องภพเอ่ยเสียงเบาด้วยกลัวว่า คนที่อยู่ในห้องครัวหลังร้านจะได้ยิน
"ก็เห็นๆอยู่ว่ามีใหม่ไปแล้ว... จะมานั่งต่อนั่งติดไอ้แก้วที่มันแตกไปแล้วทำไม เสียเวลา เข้าใจไหม พี่ก้อง ผมบอกว่า มันเสียเวลา..." ชายหนุ่มร่างเล็กเอ่ย ดวงตาคู่นั้นมีแววของความเจ็บปวดในครั้งอดีตแฝงอยู่
"แต่สำหรับพี่ไม่ใช่นะ...มิน .... ฟังพี่หน่อยซิ่"
ร่างสูง เดินเข้าไปหมายจะเข้าไปใกล้ร่างบางนั้น แต่ รามินทร์กลับสะดุ้งเฮือก แล้ว เดินหนีไปทางพี่ชายอย่างรวดเร็ว
"พี่แมกซ์ ผมอยากกลับบ้านแล้ว"
" มึงไปห่างๆ น้องกูเลย ไอ้ก้อง " มือแกร่งผลักอกของก้องภพออกไป มืออีกข้างก็ดึงข้อมือของน้องชายให้เข้ามาอยู่ใกล้ๆ
"พี่แมกซ์ ผมบอกว่า อยากกลับบ้าน...ไม่ได้อยากมีเรื่อง" เสียงจากคนที่ยืนใช้หลังของพี่ชายเป็นที่กำบังดังขึ้น
"ผมรู้ว่าพี่โกรธผม แต่พี่แมกซ์ ผมยังให้เกียรติพี่อยู่ พี่ก็น่าจะพูดกับผมดีๆหน่อย" ก้องภพชักจะทนไม่ไหวกับท่าทีของร่างสูงง
พร้อมกันนั้นพนักงานของร้านคนที่บาดเจ็บก็เดินออกมาพอดี พอที่จะได้ยินและได้เห็นท่าทีกราดเกรี้ยวของก้องภพ
" จิ๊บ .. พี่ไปส่งนะวันนี้ "
พศวัตพูดกับเด็กหนุ่มคนนั้นทั้งๆที่รู้ว่าจิ๊บเป็นอะไรกับก้องภพ และที่สำคัญเขายังพูดต่อหน้าแฟนของเด็กหนุ่มอีกด้วย
"หา?..... พี่แมกซ์...จิ๊บ..?....นี่รู้จักกันตั้งแต่เมื่อไร..." ก้องภพมองหน้าคนที่เดินออกมาใหม่อย่างไม่เข้าใจ
" เอ่อ... "เด็กหนุ่มอึกอั่กที่จะตอบทั้งคู่
พศวัตยิ้มให้อีกฝ่าย เขามีความลับของจิ๊บอยู่ในมือ มีอะไรต้องกลัวล่ะ ยิ่งหากว่ารู้สึก
ถูกใจขนาดนี้
" โอเคนะ พี่จะได้ส่งเราไปฉีดยาบาดทะยักด้วย "
ท่าทางของพศวัตทำให้ก้องภพสงสัย
....แม่ง อะไรกะแฟนกูวะ....
มือแกร่งคว้าข้อมือของเด็กหนุ่มเอาไว้
"จิ๊บ กลับโรงพยาบาลอยู่แค่นี้ พี่พาไปเอง"
" ฉีดยาเสร็จ พี่จะไปส่ง โอเคไหม? "พศวัตยังคงไม่เลิกราง่ายๆ
ริมฝีปากได้รูปยิ้มให้จิ๊บอย่างเหนือกว่า ซึ่งเด็กหนุ่มก็รู้ได้ทันทีว่าหมายถึงอะไร
ดวงตากลมหันไปมองก้องภพ " เดี๋ยวผมให้ พี่แมกซ์ กับ คุณมิน เขาไปส่ง "
มือเรียวขืนออกจากแรงดึงของอีกฝ่ายเล็กน้อย
"จิ๊บ!" ใจก้องภพป่นลงไปกองกับเศษแก้วเบื้องล่าง
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038442 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก