มีพี่แม็ก กับ มิน เพิ่มาอีก ทำให้เรื่องน่าลุ้นมากขึ้น อึดอัดนิดนิด
เพราะอยากรู้เรื่องในอดีต ว่ามีอะไรเกิดขึ้น
ตอนล่าสุดนี่สงสารพี่ก้องคนน่ารักอยู่ตรงหน้า แต่ทำอะไรไม่ได้ 55+ 
คนอ่านเลยไม่ได้ลุ้น nc 
อิอิ
งั้น..คราวนี้จะได้ลุ้มไหมนะ?ไม่รู้เพราะอะไร แต่เราเชียร์พี่แม็กซ์อ่ะ 555
ใจเดียวกัน บวกหนึ่งค่ะ
จะเชียร์พี่แมกซ์กันจริงๆเหรอคะ..
ถึงตอนนี้พี่ก้องก็ยังไม่เคลียร์ จิ๊บเองก็คงมีตะกอนอยู่ในใจต่อไป
ถ้าเป็นเราคงจะรู้สึกจี๊ด ๆ เป็นพัก ๆ แล้วมันจะมีความสุขจริงเหรอ
อ้อ พี่แมกซ์น่ากลัวเนาะ อยากได้ก็ต้องได้
โห่ แล้วประกาศตัวชัดเจนขนาดนั้น น่าจะมีอะไรมากกว่านี้อีกใช่มั๊ยเนี่ยย
เรื่องนี้มีแต่ตัวละครออกตัวแรงเนอะ..
ไม่เป็นครับ ไม่เป็นไร
โอ้ยยยยยยยยยย คำนี้
พี่ก้องจะรู้่สึุกอะไรมั้ย
สำหรับเรา แค่คำนี้ ทำเอาใจสั่นปนเจ็บปวดไงมิรู้
พอไรเตอร์จิ้นว่าเป็นมาโอะเป็นคนพูดก็ใจสั่นเลยค่ะ
พี่ก้องได้โอกาสแก้ตัวรอบนี้ ค่อยทำคะแนนตีตื้นขึ้นมาหน่อย. . .
แต่รู้สึกว่าพี่น้องบ้านนี้ชักหน้ากลัวขึ้นทุกวันๆ...
และในที่สุดก็ได้ข้อเฉลยแล้วว่า พี่แมนเป็นอะไรกับเจ้าของร้าน โถ่ คุณพี่ คุณน้อง เฮ้อออ
แล้วเราจะลุ้นส่งเฮียแมนให้ใครดีละนี่
สามคนพี่้น้องค่ะ...แต่
me/ปิดปาก
พี่ก้องรีบสะสางอดีตเลยนะ ดูดิ คะแนนตกหมดแล้ว 
แล้วคุณมินนั่นวางแผนมาแกล้งไรพี่ก้องถึงขั้นต้องซ้อมหน้ากระจก
แค่ปล่อยให้อดีตของพี่ก้องจบไม่สวยคาราคาซังมาเป็นปีๆ โดยไม่เคลียร์ักันให้รู้เรื่อง
พี่ก้องที่เป็นฝ่ายกระทำก็เจ็บปวดนะ ไม่ใช่คนถูกกระทำอย่างเดียวที่เจ็บหรอกนะมิน
ยังจะไปแกล้งพี่แกอีก คนที่มีอดีตฝังใจมันทรมานออกไม่ใช่หรอ
เบื่อคนแบบพี่แมกซ์จังเลย เดี๋ยวนี้มีคนแบบนี้เยอะขึ้นทุกทีนะไอ้พวกอยากได้อะไรก็ต้องได้เนี่ย
พี่แมกซ์แรงงงง ค่ะ
ยังไงพี่ก้องก็ยังไม่ชัดเจนอยู่ดีอ่ะ - -"
แต่ก็ยังดีนะ ที่ยังหันมาให้ความสำคัญกับน้องจิ๊บเหมือนเดิม
ไม่รู้ว่าพี่ก้องกำลังคิดอะไรอยู่...หวังว่าคงไม่คิดกลับไปหาอดีตอีกครั้งหรอกนะ
ไม่ง้านน้องจิ๊บคงจะเสียใจแย่เลยอ่ะ T^T
เมื่อไหร่พี่ก้องจะเคลียร์ตัวเองได้สักทีล่ะเนี่ย...ขืนชักช้า เค้าเชียร์พี่แมกซ์จริง ๆ นะเออ...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆ >//////<
นั่นสิคะ .. เฮ้ออออ...
ยังไม่กล้าเมนท์ รอให้ตกตะกอนมากกว่านี้อีกหน่อย
กลัวเชียร์ผิดคน
แล้วเชียร์ใครอะคะ .. ไรเตอร์แอบอยากรู้ๆ
หวังว่าน้องมินจะเลิกรักพี่ก้องได้แล้วน๊าาาา
แอมมีซัมติงกับพี่แมนหรือเปล่านี่???
ส่วนพี่แม็กซ์...... ไม่น๊ะๆ อย่ามาจีบจิ๊บนะ
พี่ก้องๆ ดูแลจิ๊บดีๆน๊า อยากให้น้องเสียใจหล่ะ
ระวัง หึหึ จะหันไปเชียร์พี่แม็กซ์
รอติดตามตอนต่อไปค่า
++++++++++++++++++
"ไหวไหมเนี่ย" เช้าวันต่อมา ก้องพาจิ๊บเดินออกมาจากบ้านกลางซอยของตัวเอง กลับไปที่ร้าน
" ไหวสิ จิ๊บเจ็บมือนะพี่ไม่ใช่เจ็บขา "จิ๊บเถียงพลางยิ้ม เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นห่วงตัวเองอยู่ตลอด
"แล้ว คนชงกาแฟ มือเจ็บแบบนี้ ใครจะมาชงกาแฟให้พี่กิน..." ก้องภพบ่นออกมาด้วยความเคยชินก่อนจะเปิดประตูร้านเข้าไปด้านใน
ไม่ทันที่จิ๊บจะได้ตอบอะไร ก็ต้องเงียบไปทันทีที่ได้เห็นว่าใครกำลังอยู่ที่เคาท์เตอร์ ตรงที่ประจำของเขา
"มิน?...." ก้องภพเอ่ยชื่อคนรักเก่าขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ รามินทร์ สวมเครื่องแบบประจำร้าน ร่างเล็กบางนั่น ดูดีไม่น้อย กลิ่นกาแฟหอมลอยมาแตะจมูก คล้ายแต่ก็แตกต่างไปจากทุกวันที่เคยได้กลิ่น
เสียงเรียกชื่อของเจ้าของร้านที่ดังมาจากคนข้างๆทำให้จิ๊บตั้งสติได้ เด็กหนุ่มรีบยกมือไหว้อีกฝ่ายทันที
" สวัสดีครับ คุณมิน โอ๊ย.. " เพราะความรีบเลยทำให้ต้องเจ็บแผลอย่างช่วยไม่ได้
"จิ๊บ...เป็นอะไรรึเปล่า" เสียงร้องนั้นเรียกสติให้กลับมาดูคนรักทันที
"แผลเมื่อวานใช่ไหม...ท่าทางจะหนักนี่ เป็นยังไงบ้าง" เห็นจิ๊บร้องเสียงหลงขนาดนั้น รามินทร์เองก็เดินออกมาดูอาการลูกจ้างทันที ชายหนุ่มดวงตาเรียวของชายหนุ่มร่างเล็กสบตามองหน้าก้องภพก่อนจะเบือนหน้าหันไปสนใจ จิ๊บแทน
" ไม่เป็นไรครับๆ " จิ๊บรีบบอก พลางถอยเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าเจ้าของร้าน เข้ามาหาเขา
"อืม เหรอ...แต่วันนี้ ถ้าทำไม่ไหว ก็ไม่เป็นไร นานๆ ฉันจะกลับมาซักที อยากจะ...รับแขกดูบ้าง" รามินทร์เอ่ย ใบหน้ายิ้มแย้มนั้น ทำให้ก้องภพเผลอยิ้มตามอย่างช่วยไม่ได้
"เหรอ...วันนี้ มิน..จะชงกาแฟเองเลยเหรอ" น้ำเสียงนั้นเจือความตื่นเต้น
จิ๊บเงยหน้ามองคนรักของตนทันที เขาจับความรู้สึกได้จากน้ำเสียงนั้น ริมฝีปากได้รูปเม้มเข้าหากันก่อนจะเอ่ยขอตัวกับเจ้าของร้านเพื่อเข้าไปในครัว
++++++++++++++++++
"อ้าว จิ๊บ มาแล้วเหรอ เอ้อ วันนี้ ถ้าไม่ไหวก็กลับๆไปพักก็ได้นะเว้ย" เสียงเฮียแมนเอ่ยไล่ทั้งๆที่ไม่ได้เงยหน้าขึ้นมามองหน้าด้วยซ้ำ
" เปล่าพี่..จิ๊บไม่ได้มาทำงาน " จิ๊บนั่งลงที่เก้าอี้ใกล้ๆกับโต๊ะเตรียมของ แล้วถอนหายใจ
"เออ ดูสภาพ ก็รู้หรอก...แล้ว จะมานั่งถอนหายใจปล่อยทิ้งปล่อยขว้าง เพื่อ??" เฮียแมนเงยหน้าขึ้นมา
" ไม่ไปอ่านหนังสือ หนังหาวะ ไหนๆก็ว่าง เป็นแบบนี้ มินเค้าคงให้แกหยุดจนกว่าจะหายนั่นล่ะ"
" ก็ตอนแรก จิ๊บว่าจะมาสอนเจ้าน้อยมันชงกาแฟอะ แต่คงไม่ต้องแล้วมั๊ง "จิ๊บพูดถึงเด็กในร้านอีกคน
"เจ้าน้อย? โอ้ย อย่าไปสอนมันเลย...มีหวัง ทำ ลูกค้าท้องเสียกันพอดี... ปล่อยมันไปเห้อ" ว่าพลางก็หันไปมองคนที่ยืนฟังวอล์คแมนจัดแก้ว ขัดจานอยู่อีกทาง
" พี่แมน..คุณมินเขาเก่งเนาะ จิ๊บเห็นเขาชงกาแฟ แต่งแก้วเนี้ยบกว่าจิ๊บอีก "จิ๊บพูดไปเรื่อย ดวงตากลมโตเหม่อมองออกไปข้างนอก
"อื้ม คุณมินทำไมจะไม่เก่งล่ะ เขาไปเรียนมานี่ ก่อนจะมาเปิดร้านน่ะ" แมนเอ่ยพลาง ออกแรงนวดแป้ง วันนี้กะเอาไว้ว่าจะทำครัวซองค์ เอาไว้ทำแซนวิชให้ลูกค้า
" แล้วพี่แมน กับคุณมินใครเก่งกว่ากันล่ะ? "
จิ๊บยังคงถามต่อ ตัวเขาเองเป็นลูกศิษย์ของคนตรงหน้านี้ อยู่ๆก็นึกอยากเปรียบเทียบตัวเองกับรามินทร์กระทันหัน ยิ่งได้เห็น และได้รู้สึกในสิ่งที่ก้องภพแสดงออกมาอย่างชัดเจนในทุกครั้งที่ได้เจอหน้ารามินทร์แล้วด้วย
คำถามแบบนั้นทำให้เชฟหนุ่มเงยหน้าขึ้นมามอง
"อ้าว? ถามแบบนี้ดูถูกข้านี่หว่า เอ็งไม่รู้อะไร ข้าเนี่ย ทำกับข้าวอร่อย ขนมก็ได้ กาแฟก็ชงอร่อยนะเว้ย ไม่งั้นข้าจะสอนแกได้เหรอ...อีกอย่าง มินก็ชอบขนมที่ข้าทำด้วย"
" ฮะ ฮะ งั้นจิ๊บก็ยังฝีมือดีอยู่อะดิ เป็นนักเรียนของพี่ทั้งคนนี่ใช่ปะ? "
จิ๊บรีบหัวเราะกลบเกลื่อน ก่อนที่อีกฝ่ายจะจับผิดอะไรเขาได้
"ฮ่ะๆ....เอาเถอะ อยากคิดแบบนั้นก็คิดไป" ชายหนุ่มร่างสูงหัวเราะ ยังคงใช้มือใหญ่ๆ จับแป้งเป็นรูปร่างของครัวซองค์วางลงบนถาด
"มินน่ะนะ..." แมนเอ่ยเสียงเบา แต่ก็หยุดไปเสีย ถ้าพูดออกมาคงไม่ดีนัก
" ทำไมเหรอ? "จิ๊บทำท่าอยากรู้อยากเห็น
"ไม่มีอะไรหรอก ไม่ใช่เรื่องของเด็ก" แมนว่าพลางหันไปใช้มือที่เปื้อนแป้งดันหน้าอีกฝ่ายออกไป "ออกไปเลย เดี๋ยวผมเผิม มาหล่นใส่ขนมหมด "
เด็กหนุ่มทำหน้ามุ่ยอย่างขัดใจแล้วเดินออกจากครัวไป มือเรียวข้างที่ยังดีอยู่เปิดประตูห้องไปก่อนรีบออกไป แล้วเดินไปหลังร้าน ด้วยความรีบทำให้ต้องเกือบชนเข้ากับร่างสูงใหญ่อย่างจัง
" อะ.. ขอโทษครับ "
" อ้าว .. น้องหิว..เอ้ย น้องจิ๊บ "ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่เรียกชื่อที่จิ๊บใช้ในบอร์ด ก่อนจะรีบเปลี่ยนเมื่อรู้ว่าจิ๊บกำลังไม่พอใจ
" เป็นอะไรไปน่ะเรา หน้ามุ่ยเชียว "ชายหนุ่มจิ้มแก้มเนียนนั่นเป็นเชิงหยอก
จิ๊บถอยออกจากอีกฝ่ายอย่างตกใจ ..อดคิดไม่ได้ว่าพี่-น้องคู่นี่ชอบถึงเนื้อถึงตัวดีจริงๆ
" มือเป็นไงบ้างล่ะ? "แมกซ์มองที่มือข้างที่ยังพันผ้าเอาไว้แล้วถามอย่างเป็นห่วง
" เมื่อวานขอโทษนะที่พี่ไม่ได้ช่วยอะไรเลย "นั่นทำเอาจิ๊บต้องส่ายหน้าพรืด
" ไม่เป็นไรแล้วครับ นี่ก็ดีขึ้นแล้ว "
" ไหน ดูมือหน่อยซิ " พูดจบก็คว้าแขนเรียวของเด็กหนุ่มขึ้นมาดูบาดแผล
" เอ่อ..คุณแมกซ์ครับ " จิ๊บขืนมือเอาไว้เล็กน้อยเมื่อคนตัวโตกว่าดึงมือเขาขึ้นมาดูหากแต่คนที่ถูกเรียกกลับย้อนคำที่อีกฝ่ายเรียก
" พี่ .. เรียกพี่แมกซ์ ก็พอ "
"ว่างเหรอครับ ถึงได้มากันทั้งพี่ทั้งน้องแบบนี้" อยู่เสียงของก้องภพก็ดังขึ้น ดวงตาคมจ้องหน้าของพศวัตเขม็งสลับกับมือใหญ่ที่จับมือจิ๊บเอาไว้
"ถ้าว่างมาก ผมว่าพี่ไปช่วยเป็นลูกมือมินเขาดีกว่าไหมครับ เดี๋ยวร้านก็จะเปิดแล้ว ผมก็กำลังรอกาแฟอยู่พอดี" ก้องภพว่าพลางมองหน้าของจิ๊บ
"จิ๊บ เดี๋ยวออกไปนั่งข้างนอก กับพี่"
" อ้อ .. มาด้วยกันเหรอ? " ชายหนุ่มร่างสูงไม่แพ้ก้องภพ ถามกลับมา พลางปล่อยมือข้างที่เจ็บของจิ๊บลงช้าๆ ถามพลางหัวเราะออกมาเบาๆ
"ครับ มากับ
แฟน...." ก้องภพตอบพลางยื่นมือออกไป
"จิ๊บ...ลางานแล้วนี่นะ นั่งรอกาแฟกับพี่หน่อยนะเดี๋ยวพี่พาออกไปทานข้าว...หรือถ้าจิ๊บอยากไปไหน เดี๋ยวพี่พาไป"
ท่าทางหึงหวงอย่างเห็นได้ชัดทำให้ พศวัต หรือ แมกซ์ หัวเราะออกมาอีกครั้ง
" แฟนน้องจิ๊บนี่ขี้หึง
ไม่เปลี่ยนเลยนะครับ พี่ว่าทำตามที่เขาว่าคงจะดีกับจิ๊บมากกว่านะครับ " ชายหนุ่มตั้งใจพูดต่อหน้าก้องภพ ใบหน้าคมเข้มแสดงความท้าทาย
"ไม่ได้อยู่เมืองไทยมาเสียนาน .... พี่แมกซ์ คงพลาดอะไรในเมืองไทยไปเยอะ ลองเดินดูแถวนี้หรือยังครับ มัน...เปลี่ยน...ไปมากเลยทีเดียว ผมว่า คงจะฆ่าเวลาได้ดีกว่า โพล่มาที่ร้านแล้วเดินลอยชายไปมานะครับ ขอตัว" ว่าพลางโอบแขนรอบหลังของเด็กหนุ่มแล้วพาเดินกลับไปที่หน้าร้าน
++++++++++++++++++
" พี่ก้อง " จิ๊บต้องเรียกชื่อคนรักตัวเองตามแรงที่โอบให้เขากลับไปที่หน้าร้าน เขายังไม่เคยเห็นก้องภพเป็นแบบนี้มาก่อนเลย
"ครับ" ก้องหันกลับมายิ้ม น้ำเสียงและท่าทางอ่อนโยนเหมือนเดิม
" พี่ กับ พี่แมกซ์ มีเรื่องอะไรกันรึเปล่า? "คิ้วของเด็กหนุ่มขมวดอย่างแปลกใจ
"พี่แมกซ์? สนิทกันแล้วเหรอ?.... " ก้องภพไม่ได้ตอบคำถามนั้นกลับย้อนอีกฝ่ายด้วยคำถามของตัวเอง
" หะ? "คำถามนั้นทำเอาจิ๊บต้องแปลกใจอีกรอบ
" ก็เขาแก่กว่า .. มันก็เหมือนกับที่จิ๊บเรียกพี่ "
"อ้อ.... "ชายหนุ่มร่างสูงรับคำเบาๆ ไม่ได้บ่งบอกความรู้สึกอะไรมาก ขายร่างสูงหยุด หากเดินพ้นจุดนี้ไปก็จะเข้าไปในส่วนที่เป็นห้องหลักของร้าน
"พี่แมกซ์เขาเป็น พี่ชายของมิน เป็นรุ่นพี่ของพี่ที่มหาลัย มินก็เป็นรุ่นน้อง .... ก็มีเถียงกันบ้าง เท่านั้นล่ะ "
" แล้วคุณมินเขาเป็นแค่รุ่นน้องเหรอ? "ทำไมจิ๊บจะมองไม่เห็นสายตาและท่าทางที่เปลี่ยนไป แทบจะทันทีที่ได้เห็นหน้ารามินทร์ เขาอดที่จะถามออกมาไม่ได้
ดวงตาคมของก้องภพหลุบลงต่ำ ไม่ได้หลบสายตา แต่เหมือนกับกำลังนึกย้อนถึงอะไรบางอย่าง
"จิ๊บ....บางเรื่องพี่ก็คิดว่าปล่อยมันไว้แบบนั้น คงจะดีกว่านะ" ก้องภพเอ่ยก่อนจะเดินไปอีกทาง
" .................................... "เท่านั้นเอง คำตอบของก้องภพทำให้จิ๊บได้แต่หัวเราะให้กับตนเองในใจ…เขาควรทำใจเอาไว้บ้างได้แล้วใช่ไหม?
++++++++++++++++++
บนเคาน์เตอร์ มี แก้วกาแฟเย็นวางอยู่บนนั้นแล้ว ก้องภพขยับไปนั่งเก้าอี้ฝั่งตรงกันข้ามกับที่ชายหนุ่มร่างบาง
"ลองชิมนะ แต่คงทำสู้จิ๊บไม่ได้หรอกมั้ง" รามินทร์ เอ่ยพลางยกแก้วคาปูชิโนเย็นมาเสิร์ฟให้กับอีกฝ่าย
"
มินทำก็มินทำ จิ๊บทำก็อีกแบบ จะเปรียบกันทำไม" ก้องภพหันไปมองหน้าของคนที่มาเสิร์ฟ รามินทร์เห็นได้ในแววตานั้น มันทำให้เขานึกถึงเรื่องในอดีต
ร่างบางขยับถอยเร็วจนไม่ทันดูว่าข้างหลัง มี เก้าอี้อยู่ ขาเตะเข้าที่ขาเก้าอี้นั่นอย่างจัง จนเก้าอี้ เหล็กนั่นล้มลงไป
"มิน! เป็นอะไรรึเปล่า " มือแกร่งคว้าแขนของอีกฝ่ายเอาไว้ แต่เจ้าของชื่อสะบัดออกทันที ท่าทางนั้นดูสับสน
"อ่ะ...ขอโทษ..." เจ้าของร้านหนุ่มแทบจะวิ่งหายไปหลังร้านทันที
" คุณมิน " จิ๊บขยับไปหาเจ้าของร้านทันที
" เป็นอะไรรึเปล่าครับ? "มือของเด็กหนุ่มข้างที่ยังดีอยู่พยุงร่างที่บางกว่าตนเอาไว้
"มะ...ไม่เป็นไร..." ชายหนุ่มดวงตารีละล่ำละลักเอ่ย พลางดันตัวเองออกจากอีกฝ่าย
"ไม่เป็นไร....ขอโทษนะ คงยังปรับเวลาไม่ได้น่ะ หน้ามืดไปหน่อย ด...เดี๋ยวขอไปพักหลังร้านหน่อย" ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนจะเดินกลับไปหลังร้านทันที โดยที่ไม่ได้ทันให้ ก้องภพเอ่ยอะไร ร่างสูงลุกขึ้น คว้าเก้าอี้เหล็กที่ล้มลงไปขึ้นตั้ง เหมือนเดิม บนใบหน้าทีรอยหยักยิ้ม หัวเราะเยาะตัวเอง
" พี่ก้อง "ท่าทางของทั้งสองคนทำให้จิ๊บต้องขมวดคิ้ว แต่ความเป็นห่วงเจ้าของร้านทำให้เขาเรียกคนรักเบาๆ
" จิ๊บเข้าไปดูคุณมินนะ "
"ไม่ต้องหรอก.... จิ๊บช่วยเอานี่ไปใส่เครื่องคิดเงินแล้วก็ เดี๋ยวออกไปเลยก็แล้วกัน พี่....หิวข้าวแล้ว เราออกไปทานอะไรกันดีกว่า" ก้องภพว่าพลางยื่นแบงค์ร้อยให้กับอีกฝ่าย
"เงินทอนไม่ต้องก็ได้ "
" แต่คุณมินเขาเจ็บ เพราะพี่นะ ไม่เอา
จิ๊บจะไป "พูดจบเด็กหนุ่มก็เดินไป หมายจะเข้าไปที่หลังร้านด้วยความเป็นห่วงเจ้าของร้าน
ก้องภพถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ พลางยกมือขึ้นเป็นเชิงว่า "เออ จะไปก็ไป"
ร่างสูงไม่ได้สนใจจะทานกาแฟ ร่างสูงเดินไปมา เขารู้ว่าอีกไม่นาน อีกไม่กี่วินาที พี่ชายของรามินทร์จะต้องพรวดพราดออกมาเอาเรื่องเขาแน่
และมันก็เป็นแบบนั้นจริงๆ แค่ไม่กี่วินาทีที่รามินทร์วิ่งเข้าไปที่หลังร้านหลังจากที่เตะโดนเก้าอี้เหล็กจนล้ม หนุ่มร่างสูงใหญ่ที่สวมเสื้อคอโปโลสีแดงกับกางเกงขาสามส่วนก็พรวดพราดออกมาจากหลังร้านทันที
" ไอ้ก้อง มึงทำอะไรน้องกูอีก!! "เสียงห้าวนั้นคำรามจนดังลั่นร้าน
มือแกร่งกระชากคอเสื้อเชิ๊ตสีฟ้าของลูกค้ารายแรกของร้านขึ้นมาแล้วต่อยเข้าที่ใบหน้าคมทันที
แรงกระแทกที่ใบหน้า ทำเอาร่างสูงเซแต่จะล้มก็ไม่ได้เพราะ มือแกร่งที่เกาแน่นอยู่ที่อกเสื้อ ดวงตาคมหันมามองหน้าของอีกฝ่าย ดวงตาฉายแววกร้าว
"เปล่า ผมไม่ได้ทำอะไร.... "มือใหญ่กำแน่น เขากับแมกซ์ สถานการณ์เดิมๆ มันเป็นแบบนี้เสมอ
...ทุกครั้งที่มินเจ็บ...
" กูไม่เชื่อ!
มึงทำให้มินมันเป็นแบบนี้ จำไว้! "แมกซ์ผลักอีกฝ่ายให้เซไปอีกทาง แล้วตะโกนกลับเข้าไปในร้าน
" ไอ้แมน!! วันนี้ปิดร้าน ไม่ต้องขายแม่งแล้ว! "ชายหนุ่มชี้หน้าศิลปินหนุ่มแล้วเดินกลับเข้าไปในร้านด้วยความเป็นห่วงสภาพจิตใจของน้องชาย
"หา!! เฮ้ยพี่ ขนมเพิ่งอบเสร็จ...." แมนอึ้งๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น รามินทร์วิ่งเข้ามา วิ่งมาหาเขา ร่างกายสั่นเทา ในแบบที่เขาเคยเห็น แต่พอดีว่าจิ๊บวิ่งตามเข้ามาด้วย ทำให้ เขาต้องเงียบปากเอาไว้
" คุณมิน เป็นอะไรมากไหมครับ? " จิ๊บถามออกมาอย่างเป็นห่วง สีหน้า ท่าทางของเจ้าของร้านบ่งบอกได้ว่าหวาดกลัวอะไรบางอย่าง
"ไม่....ไม่เป็นไร ออกไปซะ พาเขาไปด้วย " เจ้าของร้านสั่ง
" แต่.. "เสียงฝีเท้าหนักๆบ่งบอกถึงความโกรธของผู้เป็นพี่ชาย ชายหนุ่มที่สวมเสื้อสีแดงหยุดที่หน้าจิ๊บก่อนจะดึงแขนนั้นให้ออกห่างจากรามินทร์อย่างแรง
"พี่แมกซ์....." แมนเอ่ยเสียงเหมือนจะขาดหายไปในลำคอ
"ออกไปซิ่ ออกไป!!" เสียงนั้นเหมือนจะกรีดร้องออกมาด้วยความเจ็บปวด
ผู้เป็นพี่ดึงแขนของเด็กหนุ่มให้เดินตามเขาออกไปที่หน้าร้าน ใบหน้าคมนั้นยังคงโกรธเคืองอย่างน่ากลัว
จนเด็กหนุ่มที่เจ็บแขนเป็นอย่างมากยังไม่กล้าขืนมือออก มันน่ากลัวเกินไป
++++++++++++++++++
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038333 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก