นี่มันเรื่องอะไรกันฟระ ไม่เข้าใจจริง ๆ
มีอะไรกันนักกันหนา แล้วพี่ก้องถ้าแคร์มินมาก ก็กลับไปหา ไป๊
อย่ามาทำแบบนี้เลย เจ็บแทนจิ๊บว่ะ
ไม่เข้าใจ มินเป็นอะไรกับก้องมากมั้ยเนี่ย??
คุณพี่ก้องเองก็เถอะ ทำไมไม่เคลียร์ให้เรียบร้อยล่ะคะ
อยากเก็บเธอไว้ทั้งสองคนเหรอคะพี่ 
มันเริ่มอึดอัดขึ้นเรื่อยๆล่ะ ให้ตายสิ ไม่ชอบแบบนี้เลยอ่ะ
อ่านแล้ว รู้สึกแปลกๆอ่ะ 
พี่แม็กเองก็ชักยังไงๆกับจิ๊บอยู่
เออ เอากันเข้าไป
อ่านฉากสุดท้าย กรี๊ดดดดดดดดดด 
รออ่านตอนต่อไปจ้า ไรเตอร์สู้ๆ ค่ะ
ปลอบใจกันหน่อย
ไม่รับรู้ถึงความรักของพี่ก้องเลยอ่ะ
เจ็บปวดลึกๆไงมิรู้
สิ่งที่รู้สึกได้ คือก้องรักมิน คอยมอง คอยห่วง
พี่ก้องทำตัวเหมือนว่า ยังเหมือนเดิม ฝืนใจหรือป่าวพี่
จุดนี้ เจ็บค่ะ 
ฮือออ หนีไปปลอบน้องจิ๊บก่อน ฮ่า
+1 จ้า ไรท์เตอร์ +ได้แล้ว ต้องฉลองง อิอิ
:กอด1:ฉลองให้ค่ะ
มินสงสัยจะฝังใจจนมีอาการทางประสาทไปแล้ว
พี่ก้องคิดผิดแล้วล่ะที่ไม่ยอมเล่าให้น้องฟัง
แต่ก็คงไม่กล้าเล่าหรอกเนอะ เดี๋ยวจิ๊บหนีไปอีกคนจะทำไงล่ะ เหอะๆ
พี่ก้องอย่าเพิ่งจับน้องทำเมียนะ เคลียร์ใจตัวเองให้ได้ก่อน แล้วก็เคลียร์กับน้องซะ
พี่ปิดเรื่องนี้เป็นความลับไม่ได้หรอก ค่อยๆเล่าให้น้องฟังเองดีกว่า
ถ้าปล่อยให้น้องรู้เอาเองจากปากคนอื่น เป็นเรื่องแน่ๆ
ก็พี่เป็นผู้ร้ายซะขนาดทำให้นายมินมีอาการทางจิตเลยอ่ะนะ
ส่วนพี่แมกซ์ถ้ารักน้องมินห่วงน้องมินซะขนาดนั้นก็คู่กันไปเองเลยดิ อิอิ (ยุส่งซะเลย)
เฮียแมนก็คู่กับเจ้าน้อยไปงิ (555+ จับคู่ให้เสร็จสรรพเลย 
)
วอนไรเตอร์ทั้งสองอย่าดำเนินเรื่องให้อึดอัดเกินไปเลยนะ เค้าจิตใจไม่เข้มแข็งพออ่ะ 
แล้วไรเตอร์ๆจะทำยังไงกันดีล่ะนี่
เราว่าบางทีการที่พี่แม๊กซ์เป็นสนใจจิ๊บ มันก็ดีเหมือนกันนะ
ถือเป็นการเอาคืนกับความไม่ชัดเจนของตาพี่ก้องนิดๆ หน่อยๆ 
แต่เหนือสิ่งอื่นใด ขอให้จิ๊บมีหัวใจที่แข็งแรงพอ
พอที่จะหนักแน่นในความรัก เพื่อที่จะฝ่าฟันปัญหาไปได้อย่างสวยงาม
ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ
ปล. จับพี่แมนไปคู่กับคุณมินดีมั้ยน้อ ... ? 
:L2:ให้น้องจิ๊บ
พี่ก้องงงงงงงงงงงงงงงงงง...อ๊ากกกกกกกกกกกก...อย่าล่มปากอ่าวอีกนะ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >////////<
หวังว่าพี่ก้องจะทำมิชชั่นนี้ให้มันคอมพลีสนะค่ะ...เพราะคนอ่านจะได้เสียเลือดสักที...กร๊ากกกกกกก ก ก ก กส์
แต่ก็แอบผิดหวังในตัวพี่ก้องอยู่เหมือนกันนะ...เพราะถึงเวลานี้แล้ว พี่ก้องก็ยังไม่ชัดเจนอยู่ดีอ่ะ
แล้วในเมื่อตัวพี่ก้องเองยังไม่ชัดเจนแบบนี้ พี่ก้องจะมาอะบ๊ะจ๊ะฮึ่ยกับน้องจิ๊บทำไม...ทำแบบนี้ไม่กลัวว่าอีกหน่อยน้องจิ๊บจะเสียใจเหรอ
ถ้าพี่ก้องเลือกอดีต...และกลับไปหาคน ๆ นั้นของพี่ก้องหน่ะ...แบบนี้มันไม่ยุติธรรมกับน้องจิ๊บเลยนะพี่ก้อง
ไม่คิดที่จะจริงจัง ก็อย่าให้ความหวัง และอย่าทำให้น้องจิ๊บต้องเสียใจเลย...แต่ถ้าเลือกแล้วที่คิดจะครอบครองน้องจิ๊บ
พี่ก้องก็อย่าทำให้น้องเสียใจนะเฟ้ย...ไม่ง้านเค้าจะพ่นไฟใส่จริง ๆ ด้วย...ชิส์ ๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ >////////<
หักคะแนนพี่ก้อง 20 คะแนน เนื่องจาก ผัดไทอินกับบทจิ๊บมากจนเกินจะทนไหว...
ถ้าไม่ติดว่า บทรักส่งท้ายก่อนจบตอนนี้จะหักอีก 10คะแนนเพิ่มเติม เนื่องจาก ทำให้จิ๊บรู้สึกไม่มั่นคง
แว๊กกกกกกกกก!!!~ แทนที่จะลืมมันไป บอกให้ฉันเข้าใจจะดีกว่าไม๊ พี่ก้อง หักๆๆๆๆๆ
แต่จะไม่ปล่อยจิ๊บให้ใครไปจริงๆรึป่าว พี่ก้อง แอร๊ยยย ฟังแล้วเขิน บวกเพิ่ม เอาไปเลย 30 คะแนน...
ขอบคุณแทนพี่ก้องนะคะ
ไม่ใช่แค่มินที่เหมือนผวากับอดีต...
จิ๊บเองก็ดูขาดความมั่นใจกับปัจจุบันเพราะอดีตเหมือนกัน
ถ้าคนปัจจุบันไม่ทำอะไรให้เคลียร์อย่างนี้ต่อไปก็จะมีความสุขยากหรือเปล่า?
เกิดอาการเลือกข้างไม่ถูก ขอประกาศตนอยู่ข้างน้องขจิ๊บแล้วกันค่ะ
เฮ้อ......อีรุงตุงนังจริงๆ จะมีใครรักกันแบบปลอดภัยบ้างมั้ยเนี่ย ดูดุเดือดกันไปหมดเลย
ทั้งพี่ก้องทั้งพี่แมกซ์อารมณ์ร้อนกันทั้งคู่ น้องจิ๊บเข้มแข็งไว้นะคะ กอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด
:กอด1:รีดเดอร์เหมือนกันค่ะ
ไม่ทันแล้วไรเตอร์ เค้าเครียดไปแล้วเรียบร้อย
ถ้าการที่ต้องเจอมินกับแมกซ์แล้วต้องเกิดเรื่องอะไรก็ไม่รู้อยู่ตลอดเวลา
ก็ไม่ต้องไปเจอซะเลยจะดีกว่ามั๊ย
เผชิญหน้ากันก็เจ็บกันทุกฝ่าย แล้วที่สำคัญมันไม่ได้ทำให้อะไรดีขึ้นมาเลย
จะมีแต่เรื่องซะมากกว่า
น้องจิ๊บของเค้าจะได้เลิกเจ็บปวดซะที
เฮ้อออออออออออออออ
เมื่อไหร่มันจะเคลียร์น้อออออออ
ถ้าไม่เจอมินกับแมกซ์เดี๋ยวจะไม่มีเรื่องต่อไปนะคะ อิ อิ
มันคลุมเครือกับจิ๊บเกินไปนะ...
ทั้งกลัว ทั้งไม่เข้าใจ ทั้งอยากรู้
ทรมานนะ...
สงสารน้องจิ๊บเนอะ ..
+++++++++++++++
" อ๊ะ! " จิ๊บต้องสะดุ้งสุดตัวเมื่อรู้สึกถึงมือของก้องภพที่หน้าอก อารมณ์ที่วาบหวาม แต่ก็ยังไม่เคยชินจากอีกฝ่ายทำให้ต้องตะปบมือแกร่งนั่นไว้ทันที
" โอ๊ย! "แต่มือที่จับมือของอีกฝ่ายกลับกลายเป็นมือที่ยังมีผ้าพันแผล ทำเอาจิ๊บต้องร้องลั่น
เสียงร้องลั่นทำเอาอารมณ์ร้อนของชายหนุ่มกระโดดหายไปเหลือเพียงนายก้องภพกับคุณสติที่ดูจะกลับเข้ามานั่งอยู่กลางใจแทน
"จิ๊บ! เป็นอะไรหรือเปล่า เจ็บเหรอ พี่ทำจิ๊บเจ็บเหรอ" คำถามนั้นหลุดปากออกไปโดยไม่รู้ตัว ท่าทีของก้องภพกระวนกระวายกับใบหน้านิ่วคิ้วขมวดเพราะความเจ็บปวดของเด็กหนุ่มร่างสูงขยับชันลุกขึ้นมานั่งทั้งๆที่ จิ๊บก็ยังไม่ได้ลุกไปไหน ทำเอาเด็กหนุ่มเซจนเกือบจะตกโซฟา ยังดีที่ อ้อมแขนแกร่งโอบอีกฝ่ายเข้ามาได้ทัน
" โอ๊ย.. จิ๊บเจ็บมืออะ "เด็กหนุ่มยกมือข้างที่เป็นแผลและยังมีผ้าพันไว้ให้อีกฝ่ายดู ใบหน้าสวยที่ดูขี้เล่น ตอนนี้แดงเรื่อด้วยแรงอารมณ์ ลามไปถึงใบหู แต่คิ้วนั้นกลับขมวดด้วยความเจ็บเสียอีก
"พี่ทำจิ๊บเจ็บใช่ไหม พี่ขอโทษ พี่ขอโทษ" แต่ก้องภพดูจะตกอกตกใจอยู่ไม่น้อย มือแกร่งค่อยบรรจงจับมือบางที่มีผ้าพันแผลนั้นเข้ามาใกล้
"เป็นอะไรมากไหมครับ พี่ขอโทษนะครับ คนดี"
เด็กหนุ่มต้องส่ายหน้าไปมาแรงๆเมื่อก้องภพยังคงตกใจ
" พี่ไม่ได้ทำอะไรจิ๊บนี่ .. เราก็แค่.. "แขนเรียวทั้งสองข้างยกขึ้นโอบลำคอแกร่งแล้วซุกหน้าลงกับอกนั้น
"พี่ขอโทษ พี่....วันนี้ดูสติสตางค์ไปอยู่กับตัวเท่าไร.... "ก้องภพเอ่ยเสียเบา มืออีกข้างลูบเส้นผมนุ่มมือนั้นเบาๆ
"หิวไหม หาอะไรกินกันดีกว่า"
" ขออยู่แบบนี้อีกแป๊บได้ไหม? "จิ๊บกอดอีกฝ่าย เอาไว้พลางหายใจเข้าออก เพื่อปรับสภาพของอารมณ์ให้กับคนทั้งคู่
"หืม?...." คิ้วคมเลิกขึ้นสูงด้วยความแปลกใจ ริมฝีปากยังคงฉ่ำชื้น หัวใจยังคงเต้นแรง และอีกฝ่ายยังคงกอดเขาเอาไว้แบบนั้น แต่เมื่อได้ยินเสียงปรับลมหายใจนั่นก็ทำให้ก้องภพยิ้ม แม้จะลำบากไปนิดเพราะจิ๊บเองก็ใช่จะตัวเล็ก ร่างสูงโอบร่างบางนั้นเขาหาก่อนจะพยักหน้าลง
"ครับๆ อีกแป๊บเดียวนะ"
เสียงท้องร้องขึ้นมาดังโครก ก้องภพสะดุ้งเฮือกไม่แน่ใจว่าเสียงท้องใคร
"หิวไหม"
" อ่า.. "เด็กหนุ่มพยักหน้าแล้วยิ้มอย่างเจื่อนๆก่อนจะลุกจากอีกฝ่ายไปนั่งที่พื้นพรม
"แล้วอยากทานอะไรล่ะครับ" ก้องภพยิ้ม ปลายนิ้วแตะเบาๆที่ปลายคางเหมือนจะเกาคางแมว "เด็กดีๆ"
" พี่ก้องอะ! " เด็กหนุ่มหันหน้าหนีมือนั้น " คนนะพี่ ไม่ใช่แมว "
"อ้าว...ก็เห็นมานั่งซบๆ...คลอเคลียๆ...."ดวงตาคมมองใบหน้าของเด็กหนุ่ม ปลายนิ้วยังขยับไล้เล่นเบาๆ หมายจะแตะปลายคางนั้นอีกรอบ
"แล้วก็ทำหน้าตาแบบนี้...ก็นึกว่าแมว"
ริมฝีปากอิ่มอ้าออกงับนิ้วนั่นทันที แถมยังทำท่าขู่ฟ่อเสียอีก
" แง่มมมม "
"โอ้ย...แมวกัด.... "ก้องภพร้อง ดึงนิ้วออก พลางรวบอีกฝ่ายเข้ามาไว้ในอ้อมแขนอีกรอบทั้งๆที่ เด็กหนุ่มยังนั่งอยู่แบบนั้น
"เดี๋ยวจับให้เจ้าเคนกินเลยนี่"ทั้งๆที่พูดแบบนั้น ก้องภพกลับอ้าปากกว่างทำท่าจะกินอีกฝ่ายเสียงเอง
"ยิ่งหิวๆอยู่"
" ไอ้หมาหื่นนั่นมันชอบสาวต่างหาก " จิ๊บหัวเราะร่าอยู่ในอ้อมแขนของก้องภพ
"แต่พ่อมันชอบคนนี้" ชายหนุ่มเอ่ยพลางชิงหอมแก้มเด็กหนุ่มเสียหนึ่งทีก่อนจะปล่อยให้ร่างที่รั้งเอาไว้เป็นอิสระ
"โอเค เดี๋ยว ไปทำข้าวเที่ยงมากินกันดีกว่า อยู่แบบนี้มีหวังได้หน้ามืดกินคนแน่" ร่างสูงลุกขึ้นยืน ไม่วายยังแหย่อีกฝ่ายด้วยมือที่ยื่นไปเหมือนจะเกาคาง "เหมียวๆ อยู่ดีๆนะ"
ชายหนุ่มหัวเราะเมื่อเห็นอีกฝ่ายทำท่าขู่ฟ่ออีกรอบ ก่อนจะเดินไปหลังบ้าน ได้ยินเสียงเจ้าเคนเห่าอย่างดีใจ
+++++++++++++++
อาหารเที่ยงถูกยกมาเสิร์ฟคนเจ็บถึงที่ ก้องภพราวกับเสกมันออกมาจากไมโครเวฟแต่ไม่มีเสียง "กิ๊ง" ส่งสัญญาณดังแต่อย่างใด
ข้าวผัดใส่กุ้งตัวโต สีสันหน้าตาน่ากิน ส่งกลิ่นหอมยั่วน้ำลาย ถูกวางลงตรงหน้าบนโต๊ะ ทานข้าวที่ปรกติก้องภพก็จะนั่งทานคนเดียว ชายหนุ่มดูจะยิ้มหน้าบาน
" จิ๊บว่าพี่ก้องน่าจะไปเปิดร้านอาหารตามสั่งหน้าปากซอยนะ "เด็กหนุ่มมองข้าวผัดก่อนจะมองหน้าอีกฝ่าย
แล้วตักข้าวผัดร้อนๆใส่ปาก เคี้ยวๆ
"อร่อยไหม" เขาถามทั้งๆที่จิ๊บยังไม่ทันจะยกช้อนเข้าปาก รอยยิ้มทั้งๆที่ปรากฏทั้งๆที่ช้อนอยู่ในปากนั่นเองที่ทำให้ก้องภพยิ้มตาม
+++++++++++++++
หลังจากทานอาหารกลางวันฝีมือศิลปินหนุ่มเสร็จ ทั้งสองคนก็ใช้เวลาช่วงบ่ายกับการดูโทรทัศน์จากเคเบิ้ลทีวี ที่จิ๊บเองก็ไม่ค่อยมีเวลาได้ดูเท่าไหร่นัก ทั้งสองคนนั่งอยู่ที่โซฟา โดยที่พื้นไม้ปาเก้ข้างล่างเจ้าเคน โกลเด้นรีทีฟเวอร์เพศผู้ตัวโตก็มานอนเฝ้าอยู่ไม่ห่าง
"วันนี้อยากทานอะไรเป็นมื้อเย็น? "ศิลปินหนุ่มเอ่ยถาม มือไล้เบาๆบนเส้นผมของจิ๊บ จะว่านิ่มก็ไม่นิ่ม สากก้ไม่สาก แต่เขาก็ชอบสัมผัสแบบนั้น
" จิ๊บอยากไปพารากอนน่ะพี่ ตั้งแต่มันเปิดยังไม่เคยไปเลยอะ "เด็กหนุ่มหันไปสบตาอีกฝ่าย พลางทำตาปริบๆ เป็นเชิงขอร้อง
" นะ.. "
"หา นี่เราหลอกให้พี่ตกใจ หรือยังไงเนี่ย อย่าบอกนะว่า เอาแต่ทำงานจนไม่ได้ไปไหนน่ะ" ก้องภพอุทานเสียงสูง มือแกร่งที่ไล้ผมอีกฝ่ายอยู่หยุดทันที
จิ๊บพยักหน้าแรงๆ เพื่อยืนยันคำพูด
" ถามพี่แมนก็ได้นะ จิ๊บทำงานหนักจะตาย "
"ครับๆ พี่เชื่อ เพราะพี่ก็ไปใช้งานจิ๊บทุกวันนี่นา" ก้องภพยิ้มให้กับอีกฝ่าย
"กินข้าวแล้วไปดูหนังต่อดีไหมล่ะ นานๆจะได้หยุดซักที จิ๊บชอบดูแบบไหน" ก้องภพถามต่อ ตั้งแต่คบกันมา ก้ไม่ค่อยจะได้ถามเรื่องแบบนี้ซักเท่าไร เหมือนแค่พูดคุยกันไป ไม่ได้เจาะจงอะไรเสียที
" ไว้กินข้าวแล้วค่อยว่ากันดีไหม? " จิ๊บยิ้มอย่างดีใจแล้วเด้งตัวลุกขึ้นจากโซฟา
" งั้นจิ๊บไปอาบน้ำแต่งตัวก่อนนะ "
"ให้พี่ช่วยอีกไหม" เพราะรู้ว่าแขนอีกฝ่ายยังคงเจ็บ ชายหนุ่มเอ่ยถาม ดวงตาคมมองมือเรียวนั่นอย่างเป็นห่วง
" ไม่เอาแล้ว .. เดี๋ยวพี่ก้องจะกินจิ๊บแทนข้าว " จิ๊บหัวเราะกับมุกของตนเอง แล้วเดินขึ้นไปอาบน้ำที่ชั้นบน
ก้องภพไม่ได้พูดอะไรต่อ เขามองอีกฝ่าย จนลับตา ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินขึ้นไป ร่างสูงเอนหลังกับโซฟา สัมผัสอุ่นบนเก้าอี้ยังสัมผัสได้ ใช่...มันรู้สึกดีไม่น้อยที่มีใครมาอยู่ที่นี่ ด้วยกันกับเขาอีกครั้ง
+++++++++++++++
พารากอน ห้างที่มนุษย์จากทั่วกรุงดูจะหลั่งไหลมาโดยไม่ทราบสาเหตุ หากเป็นไปได้ก้องภพก็ไม่ได้อยากจะเฉียดมาใกล้ แน่นนอนว่าโดยรถยนต์ เพราะกว่าจะฝ่าการจราจรตามแยกต่างๆมาถึง ถึงแม้ในรถจะเปิดแอร์เย็นแค่ไหนบางครั้งก็ทำเอาเหงื่อตก
แต่วันนี้ในเมื่ออีกฝ่ายอยากมา ชายหนุ่มกลับยิ้มรับและยอมขับรถพามาอย่างเต็มใจ ตัวเขาเองก็ต้องการการเปิดหูเปิดตาเช่นกัน ดวงตาคมมองคนที่นั่งอยู่ข้างๆ ท่าทางตื่นเต้นนั่นทำให้รู้ว่าอีกฝ่าย คงต้องการการเปิดหูเปิดตามากกว่าตัวเขาเป็นแน่
"วันนี้จิ๊บอยากทานอะไรรึเปล่า....จะเอาอะไร ไทย จีน ฐี่ปุ่น ฝรั่ง แม็กซิกัน ฟิวขั่น....จังค์ฟู้ด"
" ลองไปเดินดูก่อนไหมล่ะ " ดวงตากลมโตมองไปรอบๆ ส่วนที่เป็นร้านอาหารอยู่ชั้นล่าง มีให้เลือกหลากหลาย ตั้งแต่ที่มีราคาและมีความหรูหรามากๆ ไปจนถึงขนมธรรมดาๆ แต่ก็แพงกว่าข้างนอกหลายเท่าตัวนัก
ก่อนจะหยุดอยู่ที่ร้านขาย ข้าวราดแกงกะหรี่ญี่ปุ่น กลิ่นหอมๆทำให้เด็กหนุ่มหยุดเดิน พลางมองเข้าไปในร้านอย่างสนใจ
มือเรียวจับแขนของก้องภพไว้เมื่ออีกฝ่ายจะเดินเลยไปเสียก่อน
" ร้านนี้น่ากินเนาะ "
"อ่ะ...เอ้อ........." ด้วยความที่ว่าเป็นร้านใหม่แปลกตา จนแม้แต่ก้องภพยังต้องอุทาน เขาก็ไม่ได้มาเดินแถวนี้นานพอสมควร
"เอ้อ ก็....." ชายหนุ่มมองเข้าไปด้านใน กลิ่นแกงกะหรี่หอมโชยออกมา ดูดิสเพลย์หน้าร้านก็ดูละลานตา ...ลองของใหม่หน่อยจะเป็นไร
"โอเคๆ อยากกินใช่ไหม..."
" เอาร้านนี้แหละ ปะ " พูดจบจิ๊บก็ลากแขนของก้องภพเข้าไปหาที่นั่งในร้านทันที
แล้วขอเมนูที่พนักงาน สอบถามอะไรไม่มากนัก แล้วสั่งข้างราดแกงกระหรี่ บวกกับทอปปิ้งหลากหลายอย่าง และระดับความเผ็ดที่ต้องการ
ก้องภพมองไปรอบๆ ทุกอย่างดูจะเปิดโล่งไปเสียหมด ในใจ แอบถอดถอนใจเล็กน้อย ความจริงเขาแอบวางแผนมื้อค่ำเอาไว้เป็นอีกแบบ
"โห ห้าระดับ...จะขนาดไหนล่ะ กินทีควันออกหูเลยเหรอ" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ
" พูดไปจะหาว่าคุย ตอนจิ๊บอยู่เชียงใหม่นะ กินน้ำพริกกับข้าวทุกวัน " เด็กหนุ่มยักคิ้วให้อีกฝ่าย
ก้องภพเลิกคิ้วขึ้นด้วยความแปลกใจ
"น้ำพริกหนุ่มนี่มันเผ็ดขนาดนั้นเลยเหรอ อ้อ...พี่เคยทำไปให้ ไม่รู้ถูกปากหรือเปล่า คือ...พี่กินไม่เผ็ดเท่าไรน่ะ..."
" ตอนนั้น พี่ทำน้ำพริกอ่องมาให้ต่างหาก " จิ๊บทำหน้ามุ่ยทันที ไม่นานเท่าไหร่เลย ยังจำผิดจำถูกอีก
"อ้อ เหรอ...อืมม พี่คงจะทำไปหลายเถา เพราะจำได้กว่าจิ๊บจะคุยกับพี่ พี่ไปซื้อปิ่นโตใหม่หลายรอบเลย" ชายหนุ่มเท้าคางมองหน้าอีกฝ่าย
"ตอนนั้น...ทำพี่ใจแป้วเลยนะ เราน่ะ "ปลายนิ้วยกขึ้น ปัดผมหน้าของอีกฝ่ายเบาๆ
สัมผัสจากมือแกร่งนั้น แม้จะรู้สึกดี แต่ในที่แบบนี้ แถมยังตัวจิ๊บที่นั่งหันหน้าออกไปนอกร้าน ตรงข้ามกับก้องภพ เขาจึงเห็นได้ทันทีเลยว่าที่หน้าร้าน มีกลุ่มเด็กสาวๆ ยืนกรี๊ดกร๊าดพวกเขาอยู่
จิ๊บขยับออกเล็กน้อยแล้วยิ้มให้คนรัก
" นอกร้าน มีคนมองเราด้วยล่ะ "
ก้องภพละมือออก หันขวาเล็กน้อยเพื่อมองข้ามไหล่ออกไป พวกเด็กนักเรียนหญิง ร่างสูงหัวเราะออกมาเบาๆ ไหล่กว้างสั่นเล็กน้อย
"ช่างเขาเถอะ...เอ้า สั่งดีกว่า เดี๋ยวน้องพนักงานเขาจะคอยนาน" แทนที่จะสนใจเด็กพวกนั้น สายตาคมหันไปมองพนักงานสาวที่ยืนอมยิ้มอยู่ไม่ห่าง ร่างสูงคลี่ยิ้มน้อยๆ
"ผมขอข้าวแกงกะหรี่ เอ่อ....สุกี้เนื้อก็แล้วกันครับขอ...เพิ่มใส่ผักรวมด้วย" ชายหนุ่มว่า เขาขอเพิ่มปริมาณข้าว และขณะกำลังจะบอกว่าจะกินเผ็ดแบบไหนอยู่นั้นเอง
" เผ็ดระดับ 7 นะครับ "
จิ๊บรีบบอกพนักงานพลางยิ้มแป้น
"มีแค่ห้าไม่ใช่เหรอ จิ๊บ...." ก้องภพดูจะงงๆ
" อ่าวเหรอ .. เอ้อ งั้นเอาที่เผ็ดที่สุดมาเลยครับผม "จิ๊บหันไปบอกพนักงานอีกรอบ พลางส่งสายตาท้าทายมาให้คนรัก
"โอเค..." ชายหนุ่มยกมือขึ้นทั้งสองข้าง "สรุปว่าจะให้พี่กินเผ็ดให้ได้?"
" ไม่เท่าไหร่หรอกน่า ก็เผ็ดแบบญี่ปุ่นอะ จิ๊บจ๊อย "จิ๊บโบกมือไปมา เป็นเชิงบอกว่าให้หายห่วง
"หึ....." ชายสูงวัยกว่าหัวเราะในลำคอ "พูดเหมือนเคยมากินนะเรา.... จะแกล้งพี่ก็บอกมาเถอะ "ชายหนุ่มว่าพลางหันไปบอกให้พนักงานคีย์ออเดอร์ลงไปแบบนั้น
ดวงตาคมมองกลับมา เขาก็ไม่อยากจะยอมแพ้ กับเรื่องอะไรแบบนี้หรอก
แต่จิ๊บเองกลับขี้โกง เขาหันไปสั่งข้าวราดแกงกะหรี่ บวกหมูทอดทงคัตสึ ชั้นใหญ่ ความเผ็ดแค่ระดับสองเท่านั้นเอง
" จิ๊บไม่ได้บอกว่าจะแข่งกับพี่ซักหน่อย แค่หวังดีช่วยสั่ง "จิ๊บบอกคนรักหลังจากสั่งอาหารของตนเองเรียบร้อยแล้ว
"ครับ...." ก้องภพรับคำ พลางดื่มน้ำชาจากแก้ว ที่เพิ่งจะได้รับเสิร์ฟ "พี่เข้าใจผิดไปเอง"
ไม่นานอาหารก็มาเสิร์ฟ ข้าวแกงกะหรี่สองจานถูกนำมาวางตรงหน้าส่งกลิ่นหอม และ กลิ่นเครื่องเทศเผ็ดร้อนแรงจากจานที่มีสีสันเข้มกว่าอย่างเห็นได้ชัด ก้องภพกลืนน้ำลายลงคอ ก่อนจะยิ้มให้จิ๊บ
"น่าอร่อยนะ ทานกันเถอะ"
ว่าพลางก็ตักแกงกะหรี่และข้าวเข้าปาก ในคราแรกไม่ได้รู้สึกว่ามันเผ็ดหรืออะไร เพียงแค่กลิ่นเครื่องเทศที่กระจายไปทั่วปาก พลันก้องภพต้องขมวดคิ้ว ความร้อนมันดูเหมือนจะไปจับที่ปากด้านใน แผลที่เผลอกัดเอาไว้ เมื่อตอนกลางวัน ตอนที่ถูกแมกซ์ต่อย
...ใช่...มันเผ็ดจริงๆ....
ด้วยเป็นคนไม่ค่อยทานเผ็ด และไม่ทานหวานเป็นทุนเดิม รสชาตแบบนี้ย่อมไม่คุ้นลิ้นของศิลปินหนุ่มอยู่แล้ว
ส่วนจิ๊บเองก็ตักข้าวใส่ปาก ดวงตากลมโตนั้นเหลือบมองคนที่มาด้วยกันเป็นพักๆแล้วก็ลอบยิ้มเมื่อเห็นท่าทาง เผ็ดของก้องภพ
ส่วนตัวเอง ไม่ได้คิดว่ารสชาติเผ็ดหวานนี้เลวร้ายอะไรนัก เพราะมันไม่ค่อยต่างจากอาหารเหนือเท่าไหร่
จิ๊บได้ยินเสียงก้องภพสูดปาก พ่นลมหายใจเป็นระยะๆ มือแกร่งคว้าแก้วน้ำอยู่เรื่อยๆ แต่ก็ไม่ได้บ่นอะไรออกมาเป็นคำ ชายหนุ่มดูเหมือนจะพยายามหยุดพักบ้างด้วยการชวนจิ๊บสนทนาเป็นระยะๆ จนในที่สุดก็หมดจาน และเมื่อนั้นที่ก้องภพขยับถอยไปพิงพนักเก้าอี้ และถอนหายใจยาว
" อร่อยดีเนาะ..เอาเช็ดเหงื่อซะหน่อยดีไหมครับ? " เด็กหนุ่มหยิบกระดาษทิชชู่ยื่นให้อีกฝ่าย
ก้องภพไม่พูดตอบเพียงแค่ดึงกระดาษทิชชู่มาจากมือของอีกฝ่าย
"สนุกไหม" ก้องภพถามพลางพยายามยิ้ม ริมฝีปากแดงหน้าแดงไปหมด
"แกล้งพี่เนี่ย...ไม่กลัวโดนเอาคืนน?"
" จิ๊บเคยกลัวพี่ด้วยเหรอ? "
หนุ่มเมืองเหนือ มองหน้าคนรักแล้วยิ้มท้าทาง ก่อนจะเรียกพนักงานให้มาคิดเงิน และแน่นอนว่าก้องภพต้องเป็นคนจ่าย
"ก็....จิ๊บยังไม่เห็นตอนพี่อารมณ์เสียจริงจังน่ะซิ่" ก้องภพพูดขึ้นเบาๆ แต่ดูท่าอีกฝ่ายจะไม่ได้ยิน
+++++++++++++++
ทั้งสองคนคุยกันว่าจะเดินดูของรอบๆ เพื่อเป็นการย่อย และปล่อยให้จิ๊บได้สำรวจตรวจตราสถานที่ที่ไม่เคยมา
" มีโชว์รูมรถด้วยเหรอ? "จิ๊บมองขึ้นไปชั้นบนของห้าง แล้วหันมาชวนก้องภพ
" ไปกันเถอะ อยากเห็นรถแพงๆใกล้ๆ "
"ครับๆ ไปก็ไป...." ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ แต่แล้วร่างสูงก็ต้องหยุดเมื่อมองเข้าไปด้านใน โชว์รูมรถหรูนั่นแล้วพบว่ามีใครยืนอยู่
คนที่ต่อยหน้าเขาจนหงายเมื่อเช้านี่เอง
" อ้าว น้องจิ๊บ? "
ชายหนุ่มร่างสูง ที่โดดเด่นด้วยเสื้อโทนสีแดง ผละออกจากพนักงานขายแล้วตรงมาหาลูกจ้างร้านกาแฟ กิจการของน้องชายทันที
" มาเที่ยวเหรอครับ? "
" เปล่าครับ ผมมากินข้าวกับพี่ก้อง ก็เลยแวะมาเดินดูรถน่ะครับ " จิ๊บหันไปมองคนรักที่ยืนเฉย ไม่บ่งบอกอารมณ์ใดๆอยู่ข้างๆ
ก้องภพไม่ได้พูดอะไรเพียงแค่พยักหน้าให้อีกฝ่ายอย่างเสียไม่ได้
" อ้อ " พศวัตเองก็ตอบกลับมาเพียงเท่านั้น ไม่ได้สนใจก้องภพจริงจังนัก
ก้องภพเบือนหน้าไปอีกทางพยายามสนใจอะไรอย่างอื่น เขาชักจะเกลียดสถานที่ที่ผู้คนพากันหลั่งไหลกันมาแบบห้างนี่มากขึ้น
" พี่แมกซ์ มาดูรถเหรอครับ? "
คนกลางอย่างจิ๊บต้องรีบทำให้บรรยากาศดีขึ้นด้วยการชวนแมกซ์ คุย แต่มืออีกข้างก็ยังจับแขนของก้องภพเอาไว้
ก้องภพเหลือบมองมือของเด็กหนุ่มที่ยังคว้าแขนเอาไว้
" อืม พอดี พี่กำลังคิดว่า " ดวงตาคู่คมเหลือบมองก้องภพ แล้วก้มลงมองคนตัวเล็กกว่า
" น้องจิ๊บชอบสีไหนครับ? "
คำถามนั้นดูกำกวม แต่จิ๊บก็พยายามหาทางออกให้ตัวเอง ดูท่าก้องภพจะโกรธมากแล้ว
" หา? .. อ้อ ถ้ารถ สีแดงนี่ก็สวยดีนะครับ "
" งั้นโอเค ครั้บ " พศวัตยิ้มให้คนตรงหน้า ก่อนจะเรียกพนักงานที่ยืนอยู่ไม่ห่าง
" งั้นผมเอาคันนี้ สีแดง ก็แล้วกัน "คำพูดนั้นทำเอาจิ๊บต้องหันไปมองตาโต ... รถราคาแพงมากๆราคาหลายสิบร้าน คนๆนี้ตัดสินใจซื้อได้อย่างง่ายแบบนี้เลยเหรอ
"กะจะมาอยู่เมืองไทยนานเลยเหรอครับ ถึงซื้อไว้ที่นี่อีกคัน" ก้องภพเอ่ยถาม ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าอีกฝ่ายยังมีรถคันโต ทิ้งไว้ที่เมืองนอก
คนที่เพิ่งจะตัดสินใจซื้อรถราคาหลายสิบร้านต้องหัวเราะ กับท่าทางของจิ๊บ และ ท่าทางหึงของก้องภพ
" นานพอที่จะมีอะไรดีๆ ก่อนกลับไปก็แล้วกัน " ดวงตาคู่คมนั้นไม่ละสายตาจากคนที่มากับก้องภพแม้แต่น้อย
"อ้อ...ครับ" ก้องภพรับคำอย่างขอไปที ก่อนจะหันไปหาจิ๊บ
"กลับได้หรือยังครับ" ดวงตาคมมองหน้าจิ๊บ ก่อนจะหันไปมองหน้าพศวัต
"พี่ไม่อยากขัดจังหวะพี่แมกซ์เขาไปมากกว่านี้"
" เข้ามาได้จังหวะพอดีต่างหาก ยังไงพี่ก็ขอบใจน้องจิ๊บนะครับ ที่ช่วยให้พี่เลือกได้ซักที ..
เลือกมันแล้วก็ลองนั่งมันบ้างก็แล้วกันนะ "พศวัตหยอดคำพูดไปอีกรอบ จิ๊บได้แต่ยิ้มเจื่อนๆ
"โอเค พี่ไปล่ะ" ก้องภพพูดพลางเดินออกไปทันที เห็นหน้าของจิ๊บแล้วมันรู้สึกร้อนในอก เขาอยากจะหนีความรู้สึกแบบนี้ แต่ก่อนอื่นคงต้องออกไปให้ห่างจากต้นเหตุของต้นเหตุให้ได้มากกว่านี่ ร่างสูง เดินออกไปทันที
"งั้นจิ๊บกลับก่อนนะครับ สวัสดีครับ " จิ๊บต้องรีบไหว้ คนที่ก่อเรื่อง แล้ววิ่งตามคนรักออกไปนอกร้านทันที
+++++++++++++++
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038474 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก