แว้กกกกกกกกกกกกก เขาหวานกันอยู่ดีดี อิพี่แม็กซ์เอาอีกแล้ว
ไรท์เตอร์ขรา หาใครที่แรงยิ่งกว่ามาสังเวยพี่แม็กซ์ที
คนอ่านจะตายอยู่แล้ว ลุ้นจนตัวเกร็ง
ปล.ชอบเคนอ้ะ อยากกอดเคนนนนนนนนนนนนนนนนนน (เคนชอบสาวด้วย กรั่กๆๆๆ)
คนแรงกว่าที่ว่า..ต้องรอภาคต่อๆไปค่ะ อิ อิ
แล้วก็ ขอบคุณที่ชอบเคนนะคะ ไว้วันหลังจะโพสต์"อิมเมจเคน" อิ อิ เป็นน้องหมาที่บ้านไรเตอร์เองแหละ
พี่ก้องนี่ท่าทางน่าจะเป็นพวกโมโหร้าย อารมณ์รุนแรง หึงโหดหรือเปล่าน้า ...
กำลังจะหวานได้ที่ เจอแกงกะหรี่ เอ้ย เจอไอ่พี่แม๊กซ์เข้าไป ... ขมปี๋เลยทีเดียว 
จิ๊บกลายร่างเป็นแมวเหมียวไปซะละ แล้วเมื่อไหร่จะกลายเป็น "แมวยั่วสวาท" สักทีน้ออออ 
(ไม่ได้เป็นอยู่แล้วเรอะ ? หึหึ)
ขอบคุณไรท์เตอร์ค่ะ จุ๊บจุ๊บ
ปล. ร้านแกงกะหรี่ร้านนั้น เราก็เคยไปกิน แต่ขอบอกว่า แกงกะหรี่แบบใส่ชีส มันเป็นอะไรที่ 
แมวเหมียวก็น่ารักนะค้า...
แกงกะหรี่ร้านนั้น ไรเตอร์ชอบใส่หมูทอดอะค่ะ แล้วก็ เนื้อแฮมเบอร์เกอร์ .. อยากกินอีกกกกกกก (แต่บนดอยไม่มีให้กินค่า)
เหอๆ
จัดหนักเลยค่ะไรท์เตอร์
แค่ไหนก้อรับได้
ไม่คาดหวังอะไรกับพี่ก้องอยู่แล้ว
+1 เหมือนเดิม
เห็นหน้าน้องมาโอะ แล้วนอนหลับฝันดี
เห็นมาโอะแล้วอยาก
อิ อิ
ยิ่งอ่านยิ่งเกรียจไอ้คุณก้อง ทำอะไรไม่ชัดเจน
เห็นเเก่ตัวสิ้นดี
ใจเย็นค่ะ รีดเดอร์..
แอบ เศร้าๆ
รู้สึกว่าจะโมโห น่ากลัวเหมือนกันนะเนี่ย
แต่ มาหึงคนอื่น ที่ตัวเองหล่ะ ไม่ได้ดูเลย 
อยากอ่านต่อจังเลยอ่ะไรเตอร์
ติสต์ก็แบบนี้ล่ะค่ะ .. รักมาก ทุ่มมาก หึงมาก น้อ..
:
:อ่านแล้ว แต่ล่ะคนก็เหมือนมีปัญหาทับถมอยู่ในใจ
ยิ่งพี่ก้อง ยิ่งปิดบัง ยิ่งทำให้รู้สึกไม่ชัดเจน
คาใจ T-T (คนอ่านก็คาใจนะพี่ก้อง >.<)
อยากจะกรี๊ดดดดด ระบายความอึกอัด
ps.ร้านแกงกะหรี่ ไปเข้าคิวรอนานมากกกก แต่อร่อย!!!
อร่อย...เนอะะะ
โอะโอ่ พายุหึงโหดกำลังตั้งเค้าอีกแล้ว
จิ๊บจะโดนพายุหึงโหดเต็มๆมั้ยเนี่ย 
พี่ก้องเราเริ่มไม่ค่อยชอบนิสัยพี่ตอนนี้แล้วนะ
ชอบมีเรื่องปิดบังจิ๊บอยู่เรื่อยเลย
ทีจิ๊บยังพูดความจริงได้พี่น่าจะเอาตัวอย่างน้องเขาบ้าง
อะไรๆมันจะได้ดีขึ้นกว่านี้
เข้าใจนะคะว่าพี่ก้องยังลืมมินไม่ได้
แต่คำว่า ลืมไม่ได้ กับ ตัดใจไม่ลง มันต่างกันนิดเดียวนะคะ
ไม่แปลกที่จิ๊บจะเข้าใจผิด เพราะพี่ก้องไม่เคลียร์เอง
พี่แม็กซ์ซะอีก มาถึงแป๊บเดียว แสดงออกชัดเจนแล้ว
ดังนั้น...อะแฮ่ม...เราเลยเชียร์พี่แม็กซ์ต่อไปค่ะ
ลืมไม่ได้ กับ ตัดใจไม่ลง มันต่างกันนิดเดียวนะคะ
...ไรเตอร์ชอบประโยคนี้จังเลยค่ะ
...
ลองอ่านดูนะคะว่าพี่ก้องคือ คำไหน
ไรเตอร์แกล้งเค้าอ่า
กำลังมีความสุขกับเดทของคู่รักที่เหมือนจะไปได้สวย
แต่สุดท้ายก็ไม่เข้าใจกันอยู่เหมือนเดิม
มีเรื่องกันได้ทุกวัน ไม่เบื่อกันมั่งรึไงเนี่ย
จนนเค้าจะเบื่อแทนอยู่แล้ว จะหวานแหววกันให้ตลอดรอดฝั่งไม่ได้เลยเหรอ
ฮืออออออออออออ เค้าไม่เข้าใจอ่าาาาาาาาาา
ปล.คุณพี่ก้องติดกาแฟเหรอคะ ทำไมโมโหแล้วต้องสั่นอยากกินกาแฟด้วยเนี่ย
ค่ะ..พี่ก้องติดกาแฟค่ะ .. เลยจีบคนชงกาแฟไงคะ อิ อิ
บอกแล้วว่าพอมีมารมาสองตัวคู่นี้หวานไม่ออกทันที ตอนนี้ออกจะขมซะด้วยดิ
มาร..เลยทีเดียว..
อะไรกันว่ะเนี่ย
เซ็งจริงๆเลย
มารผจญบ่อยมาก
เฮ้อ
เป็นมารอีกแล้ว...
รอให้เรื่องเคลียร์ก่อนแล้วค่อยมาตามอ่านทีหลังดีกว่ามั้งเนี่ย
อ่านเถอะค่ะ .. อีกไม่นานก็มีของดีที่รอคอยกันแล้วนะ จะบอกให้
จริงรึ จริงซิ... แน่นะ แน่ซิ... คนอวดดี จะอวดดี...
"พ่อแง่ แม่งอน"
ู＾
＾
＾
:m20:ถ้าบวกหนึ่งได้ จะบวกให้เลย....ตอนนี้เอา :กอด1:ไปก่อนนะคะ
โคไรเตอร์แวะเวียนมาดูคอมเม้นต์ ฮาตกเก้าอี้กันเลยทีเดียว
me/ยื่นไมค์ให้โคไรเตอร์ กับรีดเดอร์คนข้างบน ....เค้ารู้นะว่าร้องเพลงนี้ได้
ตามอ่านทันแล้ว เย้ๆ
อ่านไปอ่านมามันเหมือนแม๊ก มิน ก้องมีปมไรกันอยู่
ที่สำคัญอยากให้ก้องกับจิ้บเปิดอกคุยกันซะที
นี่มางอนกันอีกละ
ลุ้นช่วยพี่ก้องนะคะ
ตัวสร้างความร้าวฉานขนานแท้อะพี่แมกซ์ = ="
จิ๊บก็นิสัยเหมือนเด็กๆเลย...แอบเอาแต่ใจ เหอๆ
พี่ก้องเองก็เหอะ หันหลังใส่กันแบบนี้ ระวังเค้าจะประชดแล้วหนี ไม่ก็โดนใครมาคาบไปล่ะ
น้องจิ๊บก็เด็กอยู่นี่คะ ... เนอะ ..
มาต่อกันเถอะ วันนี้มาดึก
สำหรับการรอคอยนะคะ
+++++++++++++++++
เช้าวันต่อมา จิ๊บจึงเดินลงมาที่ด้านล่างของบ้าน พร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า ดวงตากลมโต มองหาคนที่น่าจะอยู่แถวๆนี้
...ปกติตื่นเช้ามากไม่ใช่เหรอ..
คิ้วขมวดอย่างสงสัยก่อนจะออกไปนอกบ้าน แล้วก็ต้องทักทายเจ้าตัวโตที่ยืนรอทักทายเขาอยู่หน้าบ้าน
" ว่าไง เจ้าตัวยุ่ง พ่อแกไปไหนเนี่ย? "จิ๊บขยี้หูยาวๆของมันอย่างมันเขี้ยว
"โฮ่ง...." เจ้าเคนงับชายเสื้อของอีกฝ่ายดึง พลางส่งเสีรยงครางงื้ดง้าด พลางลาก ดึงคนที่มันเริ่มคุ้นเคยให้เดินตาม เหมือนจะมุ่งหน้าไปทางหลังบ้าน แต่ ก็ปล่อยลงเสียงก่อน เจ้าเคน เฮ่าอีกเสียงดัง
"โฮ่ง"
" โอยจะพาไปไหน เบาๆดิ "จิ๊บโวยใส่มันเล็กน้อยแล้วก็ต้องเข้าใจในสิ่งที่เจ้าเคนกำลังบอก พ่อของมันคงจะอยู่ที่นี่
... เรือนเล็ก นี่น่ะเหรอ?..
"โฮ่ง โฮ่ง" เจ้าเคนเห่าพลางกระโดดถีบอีกฝ่าย เจ้าสี่ขาวิ่งไปหลังบ้าน ไม่นานก็กลับมาพร้อม ชามข้าวที่ว่างเปล่า
" อ้าว อยากกินข้าวซะงั้น .. ไปรอหน้าบ้านไป " จิ๊บวางกระเป๋าเสื้อผ้าลงที่หน้าเรือนเล็กแล้วเดินกลับไป โดยที่เจ้าเคนคาบชามข้าวเดินนำหน้าไป มันวางชามข้าวลงกับพื้นแล้วนั่งเฝ้าอย่างดีใจ
ยิ่งเมื่อได้กินอาหารเม็ดผสมขนมปังของโปรด
" กินดีๆล่ะ " เด็กหนุ่มบอกแล้วเดินกลับไปที่เรือนเล็ก เขาค่อนข้างแน่ใจว่าก้องภพต้องอยู่ที่นั่น
มือเรียวข้างที่ยังดีอยู่เปิดประตูไม้เข้าไป
เรือนเล็กนั้นความจริงแล้วเป็นสตูดิโอสำหรับทำงานศิลปะของก้องภพ ภายในมีทั้งกลิ่นสี กลิ่นน้ำมันสนคละคลุ้ง ไม่ใช่กลิ่นที่น่าพิศมัยเท่าไรนัก มี ขาตั้ง กับงานวาดเขียนสีน้ำมันที่ เขียนค้างไว้บ้าง เขียนเสร็จแล้วบ้างตั้งอยู่ด้านหนึ่ง ในขณะที่อีกด้านก็เป็นชั้นวางอุปกรณ์ทุกอย่างดูจะผ่านการใช้งานมาอย่างโชกโชน คราบสีติดล้างออกบ้างไม่ออกบ้าง
ไฟสีส้มยังสว่างอยู่กลางเรือน แสงส่องลงบนโต๊ะไม้ขนาดใหญ่ มีร่างของใครคนหนึ่งฟุบหลับอยู่ตรงนั้น บนโต๊ะมีแปรงสีวางระเกะระกะ เหมือนจะถูกหยิบใช่หยิบวางอยู่อย่างนั้นตลอดทั้งคืน มีเหยือกใส่ของเหลวสีดำวางอยู่พร้อมกับแก้วกาแฟ อีกหนึ่งใบ ข้างๆกันมีที่เขี่ยบุหรี่ ก้นกรองถูกขยี้บี้อัดอยู่ในนั้น จำนวนมีมากจนน่าตกใจ
ใกล้ๆกันมีขาตั้งภาพขนาดใหญ่ สีสันมากมายถูกปาดละเลงลงไป มองเห็นเป็นลายของฝีแปรงที่สะบัดเป็นเส้นสาย
จุดเด่นสะดุดตาคือสีแดงฉานที่ ทั้งถูกสะบัด ทั้งป้ายลงไปบน คราบสีน้ำตาล เมือลองมองดูใกล้ๆจะเห็นว่าคราบที่ทำให้ผ้าใบดูเก่านั้นไม่ใช่สี หากแต่เป็นคราบกาแฟ
บนผืนผ้าไม่มีรูปร่างใดที่มองเห็นได้ชัดเจน มันคือภาพนามธรรมโดยสิ้นเชิง ทำให้อดสงสัยไม่ได้ ว่า เจ้าของผลงานที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะกำลังคิดอะไรอยู่ตอนซัดแก้วกาแฟสาดลงไป
" พี่ก้อง .. พี่ก้องครับ " จิ๊บแตะใบหน้าคมที่ดูอิดโรยของคนรักเบาๆ พลางปลุก
"อืม...." สัมผัสแผ่วเบานั้นกระตุ้นประสาทสัมผัสของร่างสูง ดวงตากระพริบช้าๆก่อนจะลืมตาขึ้นมอง
"จิ๊บ........? ร่างสูงดูจะยังไม่มั่นใจกับภาพที่เห็น
" ลุกเถอะครับ เช้าแล้ว "
จิ๊บผละออกจากอีกฝ่าย แล้วหันไปมองรูปที่คนรักเพิ่งจะทำเสร็จเมื่อเช้า
" เมื่อคืนทำงานเหรอครับ "
"......." ร่างสูงขยับตัวลุก ดูท่าจะยังงัวเงียไม่หาย จำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าหลับไปตอนไหน เขาหันไปมองงานของตัวเอง
"....คงไม่ได้เอาไปขายใครหรอก...." เสียงทุ้มนุ่มกลับแหบพร่า เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่ยังไม่มีอะไรลงคอไปมากกว่าน้ำลาย
" งั้น กลับไป อาบน้ำเถอะครับ เดี๋ยวจิ๊บหาอะไรให้พี่ทานก่อน "
เด็กหนุ่มหันมาบอกอีกฝ่าย ก่อนจะเดินกลับไปที่ตัวบ้าน พร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า
+++++++++++++++++
เขาเอามันไปไว้ในครัว แล้วเปิดตู้เย็นเพื่อหาของกินง่ายๆให้คนที่ดูท่าว่าจะไม่ได้นอน และสูบบุหรี่จัดอย่างน่าตกใจ
แล้วก็ได้ข้อสรุปที่ข้าวต้มหมูสับ ในหม้อขนาดย่อมๆที่วางบนโต๊ะอาหาร
เจ้าของบ้านเดินสะโหลสะเหลเข้าห้องน้ำไป ไม่นานก็กลับออกมา ท่าทางสดชื่นขึ้น แต่ก็ยังดูเหนื่อยและอ่อนแรง ก้องภพเดินอาดๆมานั่งที่โต๊ะทานข้าว
บนโต๊ะ มีชามใส่ข้าวต้มร้อนๆ และเครื่องปรุงที่วางอยู่ข้างๆ ทั้งพริกไทย และซอส
แต่คนทำไม่ได้ยืนรอฟังคำชม หรือ คำพูดอื่นๆ เขากำลังเล่นกับเจ้าเคนที่หน้าบ้าน
"ความจริงไม่ต้อง ลำบากก็ได้" ก้องภพพูดขึ้นเบาๆ เมื่อทานเสร็จ
"แต่ก็อร่อยมาก...ไม่ได้กินข้าวฝีมือคนอื่นมานาน" ใบหน้าของก้องภพมีรอยยิ้ม
ไม่นาน จิ๊บจึงเดินกลับมาที่ครัว เขาเห็นว่าข้าวต้มของเขาพร่องไปเยอะมาก นั่นทำให้รู้สึกดีขึ้นไม่น้อย เด็กหนุ่มทำความสะอาด ถ้วยชาม ที่เขาเอามาใช้ด้วยตัวเอง
ชายหนุ่มเจ้าของบ้าน เดินไปนั่งที่โซฟา มือจับรีโมททีวี...พลิกไปพลิกมาในมือ ไม่ได้คิดจะเปิด ไมได้คิดจะทำอะไร แค่พลิกไปมาอยู่อย่างนั้น
เสียงของน้ำที่ออกมาจากก๊อกน้ำในอ่างล้างจานเงียบลง เมื่อจิ๊บเสร็จงานในครัวแล้ว เด็กหนุ่มเช็ดมือ ก่อนจะหิ้วกระเป๋าเสื้อผ้าแล้วเดินไปหาเข้าของบ้าน
" พี่ก้องครับ "
"หืม?..."ก้องภพเงยหน้าจากมือที่จับรีโมทเอาไว้
"มีอะไรเหรอครับ"
เด็กหนุ่มตัดสินใจพูดมันออกไปหลังจากที่ตัดสินใจมาทั้งคืน
" จิ๊บ.........จะกลับหอนะครับ ""..........เหรอ....." ก้องภพรับคำ ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย
"ถ้าจิ๊บคิดว่าดี...ถ้าอย่างนั้นพี่จะขับรถไปส่ง มือเราก็ยังไม่หายดี กว่าจะไปถึงหอ เดี๋ยวแผลที่เย็บไว้เปิดกันพอดี"
ร่างสูงว่าพลางลุกขึ้นไปหยิบกุญแจรถ เขาอยู่ในชุดกางเกงขาสั้น เสื้อโปโลสีเขียวอ่อนดูสบายๆ แต่ไหล่กว้างนั้นกลับดูไร้เรี่ยวแรง
" ไม่เป็นไรครับ จิ๊บกลับเองได้ ..พี่ไปพักเถอะครับ ยังไม่ได้นอนเลยไม่ใช่เหรอ "เด็กหนุ่มห้ามเอาไว้
"ให้พี่ขับรถไปให้....."ก้องภพหันมามองหน้าของอีกฝ่าย คำพูดนั้นไม่เชิงขอร้องแต่ก็ไม่ใช่คำสั่ง มันคือสิ่งที่เขาอยากจะทำ
ร่างสูงเดินไปคว้ากระเป๋าของจิ๊บมาถือเอาไว้ เขารู้ว่าอีกฝ่ายวางไว้ที่ไหน ทำให้จิ๊บได้แต่เดินตามร่างสูงขึ้นรถไป
ตลอดทาง ก็ยังคงมีแต่ความเงียบจนกระทั่งรถ BMW สีดำคันนั้นมาจอดที่หน้าหอพักสีเขียว
"จิ๊บครับ...." ก่อนที่อีกฝ่ายจะเปิดประตู ร่างสูงเรียกอีกฝ่ายเอาไว้
"ถ้าจะไปหาหมอ พี่จะมารับนะครับ.... อย่าซนนักละ เดี๋ยวแผลจะเปิดเอานะ" ก้องภพเงียบไปนาน ก่อนจะพูดออกมา
" งั้น จิ๊บไปก่อนนะครับ " จิ๊บตัดบทก่อนจะเปิดประตูลงจากรถแล้วเดินลงไปพร้อมกับกระเป๋าเสื้อผ้า
เสียงประตูรถปิดลง ก้องภพถอนหายใจออกมา สับสน แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรได้ ร่างสูงติดเครื่องรถยนต์ ก่อนจะขับออกไป
+++++++++++++++++
หลังจากที่ตัดสินใจว่าจะกลับมาอยู่หอพัก ทั้งที่มือเจ็บ แม้ว่าจะใช้ชีวิตได้ลำบากกว่าเก่า แต่เด็กหนุ่มก็ไม่เคยโทรไปบ่นให้ใครฟังเลย เขาใช้เวลาไปกับการอ่านกฎหมาย และรายงานความเคลื่อนไหวในชีวิตรักของตัวเองลงในบอร์ด ข้อความที่ได้รับกลับมาทำให้รู้สึกมีกำลังใจได้บ้าง และในบางครั้งเขาก็อดคิดตามความเห็นเหล่านั้นไปได้
...ใช่ มันเป็นแค่เรื่องเล็กน้อย ...ลืมๆมันไปเสีย หรืออย่างน้อย ก็ทำเป็นลืมๆไปบ้าง ก็ดีเหมือนกัน ...เสียงโทรศัพท์มือถือของเด็กหนุ่มดังขึ้น ไม่มีเสียงโทรศัพท์ ดังมาหลายวันแล้ว
และชื่อที่ปรากฏขึ้นบนหน้าจอก็ทำให้จิ๊บต้องกดรับมันทันที
" ครับแม่? "
"ว่ายังไงจิ๊บ....บ้านช่องนี่ไม่โทรกลับเลยนะเรา"
" โห..แม่ก็รู้ว่า จิ๊บทำงานทุกวัน ไหนจะเรียนอีก "จิ๊บตอบกลับไปพลางลากเสียงอ้อนในประโยคหลัง
"ก็รู้ แต่ก็โทรกลับมารายงานหน่อยก็ได้....พ่อแม่ก็ไม่อยากจะโทรไปกวนเรานะ ก็ได้แต่รอ รอ ....ว่าเมื่อไร จะโทรมานะ" คุณแม่ได้ทีอ้อนลูกชายกลับบ้าง
"เป็นไงบ้างล่ะเรา....หืม...ที่ร้านเป็นยังไงบ้าง"
" คนเยอะมากเลยอะ..งานก็ยุ่ง เรียนก็หนัก ยากก็ยาก เฮ้ออออ "คงเป็นคู่แม่ลูกที่น่ารักดีที่ผลัดกันอ้อนกันไปมาแบบนี้
จิ๊บยิ้มอย่างมีความสุขกับโทรศัพท์
"โห....หนักขนาดนั้นเลยเหรอ ทำอะไรก็ให้มันเพลาๆหน่อยนะเรา ยิ่งซ่าๆอยู่"
" แม่จะได้ส่งตังค์ให้จิ๊บน้อยลงไง "จริงอยู่ที่บ้านเขาไม่ได้ลำบากอะไร แต่ถ้าสามารถช่วยตัวเองได้บ้างก็คงดี
"จิ๊บ....." เสียงของผู้เป็นแม่ยังอ่อนโยนเหมือนทุกครั้ง
"ถ้าเหนื่อยนัก ก็กลับมาเรียนที่บ้านเราก็ได้นะลูก.... ลูกแม่คนเดียว แม่ส่งเรียนเลี้ยงไหวหรอกนะ" แม่ยื่นข้อเสนอ เธอได้ยินเรื่องที่ลูกเล่าให้ฟังบ้างผ่านโทรศัพท์ แต่การที่อยู่ห่างไกลกันจน นานทีปีหนถึงจะได้กลับบ้านนั้น ทำให้อดเป็นห่วงไม่ได้
" ........................................... " ทั้งที่ปกติ คำตอบกลับมาจะเป็นการปฏิเสธแทบจะทันที แต่คราวนี้กลับกลายเป็นความนิ่งเงียบ จิ๊บมองไปรอบตัวเอง เกิดคำถามขึ้นในใจอย่างช่วยไม่ได้
.... เขามาทำอะไรที่นี่กันนะ ...
"จิ๊บ... "เสียงเรียกดังขึ้นอีกครั้ง
"แม่ไม่ได้บอกให้เรากลับนะ ตัดสินใจเอง เหมือนตอนที่เราไปกรุงเทพนั่นล่ะ แม่ห้ามไม่ได้ ทุกอย่าง คือการตัดสินใจของเรา และบางครั้ง เราก็ต้องรับผิดชอบมัน "
" แม่ครับ .. ขอจิ๊บคิดดูก่อนนะ "
"อืม ค่อยๆคิดไปแล้วกันนะ ยังไงเรื่องเรียนของเราก็ต้องมาก่อนล่ะ อนาคตของเราด้วยล่ะนะ "
" ครับ .. พ่อกับแม่สบายดีนะ ช่วงนี้เป็นไงบ้างเริ่มหนาวรึยัง? "เขาเริ่มเปลี่ยนเรื่อง ทั้งๆที่ในใจคิดถึงเรื่องที่ผู้เป็นแม่พูดเมื่อครู่
"อืม ก็สบายดี พ่อเราก็บ่นไปเรื่อยนั่นล่ะ อากาศก็ อืมเริ่มๆแล้วล่ะ คงไม่พ้นเหมือนปีที่แล้วหนาวจนน่าตกใจ พ่อแม่ว่าจะบ้ายถิ่นไปอยู่ใกล้ทะเลดีไหม ฮ่ะๆ "
" ไม่เอาอะ ขายที่ไร่ ขายบ้านเนี่ยนะ เสียดายแย่ แถวนั้นยิ่งแพงๆอยู่ "เด็กหนุ่มคิ้วเข้มทำหน้ามุ่ย
"ใครว่าแม่จะขาย แม่แค่จะไปซื้อที่ริมทะเลต่างหาก โฮะๆ" คุณแม่หัวเราะเหมือนแม่นางร้ายในละคร
" ครับๆ ลืมไปว่าแม่เลี้ยงนันทิยา เป็นแม่เลี้ยงคนดัง .. รวยจะตายเนาะ "
"ใช่ อย่าลืมล่ะ โอ้ย จะบ้าตาย แม่ก็ออกจะรวย ลูกชายไปตกระกำลำบากเนี่ยนะ เอาเถอะ ก้อย่าไปซ่าจนเจ็บตัวล่ะ พ่อแม่เป็นห่วงเรานะ"
จิ๊บยกมือตัวเองขึ้นดูทันที ก่อนจะหัวเราะเบาๆ
" ฮะ ฮะ ... เอาน่า จิ๊บสบายดีครับแม่ "
"สบายดีก็ดีแล้ว.... ปีใหม่ก็หาทางกลับบ้านให้ได้ล่ะ .... "
" เดี๋ยวจิ๊บดูก่อนนะแม่ ... จริงๆก็อยากเจอแม่เหมือนกันนะครับ "จิ๊บอ้อนส่งท้ายอีกรอบ
"จ้า ....โอเค ดึกแล้วๆ เดี๋ยวแม่ไปนอนก่อนล่ะนะ พรุ่งนี้ไปดุไร่แต่เช้า" เสียงคุณแม่ว่า ก่อนจะบอกลาลูกชายคนเดียวแล้ววางสายไป
" ครับ "จิ๊บวางหูโทรศัพท์ลง แล้วก็ต้องมองไปรอบๆตัวอีกครั้ง
อดนึกเปรียบเทียบห้องนี้กับที่บ้านไมได้ แม้ว่าจะเป็นบ้านไม้แบบภาคเหนือที่ยกไต้ถุนสูง และต่อเติมด้านล่างไว้เป็นห้องนอนของเขา แต่กลับรู้สึกอบอุ่นมากนัก
+++++++++++++++++
เช้าวันที่นัด ตัดไหม ก้องภพมาจอดรถรออยู่ที่หน้าหอพักทาสีเขียวสด
ส่วนคนที่เจ็บมือก็แต่งตัวด้วยชุดไปรเวท เสื้อผ้าที่ก้องภพซื้อให้กับรองเท้าผ้าใบคู่สวย เขาเดินลงมาจากหอพัก พร้อมกับกระเป๋าเป้อีกใบ
ชายหนุ่มนั่งมองอยู่ในรถอยู่นานเมื่อเห็นคนคุ้นเคย เดินลงมา ตั้งแต่วันนั้นเขาก็ไม่ได้โทรหา หรือได้เจอหน้าอีกฝ่ายอีก
ร่างสูงก้าวลงจากรถ ก่อนจะเรียกเด็กหนุ่ม
"จิ๊บ "
" อะ..อ้าว พี่ก้อง มีอะไรรึเปล่าครับ? "จิ๊บเดินมาถามอีกฝ่ายอย่างแปลกใจ
" จิ๊บลืมอะไรไว้ที่บ้านพี่เหรอครับ? "
คำถามนั้นทำให้รู้แปลกแปลกใจ ก้องภพมองหน้าอีกฝ่าย พร้อมรอยยิ้ม
....ยังดีที่อีกฝ่ายไม่เป็นอะไรมาก....
"พี่มารับจิ๊บไปหาหมอ วันนี้มีนัดตัดไหมไม่ใช่เหรอครับ"
คำพูดของอีกฝ่ายทำให้จิ๊บต้องหันไปมองอย่างแปลกใจ " เอ่อ .. ครับ แต่จิ๊บว่าจะไปรถเมล์ ไม่อยากกวนพี่ก้องน่ะ "
"จิ๊บครับ....พี่บอกจิ๊บแล้ว ว่าพี่จะมาพาเราไปหาหมอ...ไม่ใช่เหรอครับ" ชายหนุ่มยังคงยิ้ม ก่อนจะเดินไปเปิดประตูรถของตัวเอง ฝั่งด้านข้างคนขับ
" งั้นก็ได้ครับ "เด็กหนุ่มขึ้นรถด้านที่ถูกเปิดประตูทิ้งเอาไว้
ก้องภพยิ้มแทนคำขอบใจ ที่มีให้อีกฝ่าย ร่างสูงเดินไปขึ้นรถแล้ว ติดเครื่อง ออกเดินทางไปยัง โรงพยาบาลทันที
+++++++++++++++++
การจราจรในช่วงเช้าของวันธรรมดาคิดขัดไม่หยอก เหมือนเช่นทุกครั้ง คนขับรถ หันไปมองเด็กหนุ่ม
"มือ เป็นยังไงบ้าง"
" ก็ เจ็บๆคันๆอยู่นิดหน่อยน่ะครับ ตัดไหมแล้วก็คงหายเร็วขึ้นน่ะ "
จิ๊บตอบกลับมา ดวงตากลมมองไปด้านนอกรถ การจราจรยังคงติดขัดไม่เปลี่ยน
"เหรอ...ถ้าหายเร็วๆคงจะดีนะ... "ชายหนุ่มพูดพลางอมยิ้ม มือแกร่งยื่นไปแตะมือข้างที่ไม่เจ็บของเด็กหนุ่ม
" พี่คิดถึง กาแฟฝีมือจิ๊บนะ"
" ช่วงนี้พี่ก็กินฝีมือคนอื่นไปพลางๆก่อนก็แล้วกันครับ "เด็กหนุ่มเถียงทันทีโดยไม่มองหน้า
"โกรธพี่เพราะเรื่องนี้ใช่ไหม..." ก้องภพเอ่ยถามขึ้นแผ่วเบา
"บางครั้ง พี่ก็ห้ามตัวเองไม่ได้ ที่จะกินกาแฟ....แต่ถ้าหากให้พี่บอก
พี่ไม่ได้ชอบจิ๊บ เพียงเพราะแค่กาแฟหรอกนะ "
" ....................................... พี่ก้อง ถึงโรงพยาบาลแล้ว "จิ๊บเปลี่ยนเรื่องอีกครั้งเมื่อก้องภพพาเขามาถึงโรงพยาบาล
ก้องภพถอนหายใจออกมาเบาๆ ก่อนจะ เลี้ยวรถเข้าไปในที่จอดรถของโรงพยาบาล
รปภที่นี่ยังดูแลดีจนเว่อร์ไม่เปลี่ยน ร่างสูงเดินนำ เด็กหนุ่มไปที่ยังแผนกที่นัดพบหมอเอาไว้
+++++++++++++++++
คิวมีไม่มาก แต่ทั้งสองคน ก็ยังคงต้องรออีกนิด
"จิ๊บ..."ก้องภพเอ่ยขึ้นมาอีกครั้งพลาง หันมามองหน้าของอีกฝ่าย
"
พี่ไม่อยากให้อะไรๆเป็นแบบนี้หรอกนะ แล้ว ถ้าพี่ยังไม่เคยบอกเรา มินกับพี่น่ะ จบกันไปนานแล้ว"
มือแกร่งคว้ามือของอีกฝ่ายพลาง บีบเบาๆ
"
และพี่ก็อยากให้จิ๊บรับรู้ไว้ด้วย "
"
พี่ทำเหมือนกับว่ายังมีใจกับคุณมินอยู่ .. ทั้งๆที่จิ๊บก็เห็น " จิ๊บนิ่วหน้า ดูท่าก้องภพคงลืมไปแล้วจริงๆว่ามือข้างที่เขาจับอยู่ เป็นข้างที่ต้องมาตัดไหมวันนี้
ชายหนุ่มรู้ตัว ก่อนจะปล่อยมือออก
"
พี่ขอโทษ...."
"
เรื่องของพี่กับมิน ...."ก้องภพเอ่ยขึ้นมาเบาๆ
"
มันเคยมีส่วนที่ดี สวยงาม แต่ มันไม่สามารถจบลงได้แบบนั้น พี่ผิด และ พี่ทำผิดกับเขามาก เกินกว่าจะกลับมาใช้คำว่า "มีใจ" กับเขาได้อีก... แต่ถ้าพี่ทำให้จิ๊บคิดไปแบบนั้น พี่ก็อยากจะขอโทษ มันไม่ใช่มีใจ พี่....ผิดต่อเขามาก และพี่อยากจะให้มันจบ...สิ้น...ถ้าเขาจะยกโทษให้พี่ " ก้องภพเอ่ยขึ้น ดวงตาคมพยายามมองลึกเข้าไปในดวงตาของอีกฝ่าย
" พี่ไปทำอะไรคุณมินรึไง พี่..เอ่ คุณแมกซ์ ถึงได้ดู ไม่ชอบหน้าพี่เท่าไหร่ .. จิ๊บว่า พี่แมนเองก็ ดูแปลกๆเหมือนกันนะ "
ดวงตากลมสบตาคู่คมของก้องภพ
ก้องภพดูลำบากใจ ท่าทางอึกอักนั่น เห็นได้ชัด
แต่ทันใดเสียงนางพยาบาลก็เอ่ยเรียกชื่อจิ๊บขึ้นมา
" หมอเรียกแล้ว จิ๊บไปก่อนนะครับ "
"พี่เข้าไปด้วย...ได้ไหม" ก้องภพเอ่ยถามท่าทางเหมือนจะเกรงใจ
จิ๊บกลับส่ายหน้าไปมา แล้วยิ้มให้
" ไม่เป็นไรครับ ..
พี่จะได้มีเวลาคิด .. นะ " พูดจบเด็กหนุ่มก็เดินเข้าห้องไปเพียงคนเดียว
ทิ้งให้ก้องภพนั่งอยู่ตรงนั้น
+++++++++++++++++
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038328 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก