++++++++++++++++++++++
"จิ๊บ..ถึงแล้วนะ" หันไปมองผิวของหนุ่มเชียงใหม่ที่ตอนนี้ยิ่งดูซีดเซียว ดูท่าจะกลัวเข็มกลัวเลือดมาก
จิ๊บค่อยๆลืมตาขึ้น มือข้างที่ยังดีอยู่ยกขึ้นขยี้ตาของตัวเองไปมา
" อืมม์... "
"ตื่นได้แล้ว...คนป่วย" ก้องภพกระซิบเบาๆข้างหู ขยับถอยออกมาเล็กน้อย ปลายนิ้วเขี่ยเบาๆที่เส้นผมที่ปรกลงมา
" อื้ม...โอเค ตื่นแล้ว "
เด็กหนุ่มขยับตัวเล็กน้อยแล้วเปิดประตูรถลง เขาเดินตามหลังก้องภพที่เดินนำหน้าขึ้นไปยังหอพักก่อนจะไขกุญแจห้อง
" พี่ก้อง..ขึ้นมาทำไม? "เขาหันมาถามคนที่ยืนอยู่ข้างๆ พร้อมๆกับหมุนลูกบิดประตู
"ฮ่ะ...จิ๊บนี่ท่าจะเบลอแล้วนะ ไหวหรือเปล่า" ก้องจับหน้าผากอีกฝ่าย "เดี๋ยวเข้าห้องนะ กินก๋วยเตี๋ยวด้วยกันนะแล้วก็กินยา นอนยาวไปเลยเรา"
" เปล่าเบลอซักหน่อย " คิ้วขมวดแล้วเปิดประตูออกกว้าง
++++++++++++++++++++++
ห้องพักของจิ๊บสภาพที่ต่างจากที่ก้องภพเห็นช่วงก่อน จะต่างออกไปก็ตรงที่มีแต่กองหนังสือสอบวิชากฎหมาย กองอยู่บนโต๊ะหลายเล่ม
"ดูท่าจะโหมอ่านหนังสือหนักเลยล่ะซิ่...ระวังนะ หนังสือจะล้มทับมือเจ็บอีก" ก้องภพไม่วาย จะแหย่
ร่างสูงเดินไปหาถ้วยชามมาเทก๋วยเตี๋ยวเรือใส่ลงไป
"กินเนื้อ หรือเปล่า"
" ได้หมดแหละ .. กบ จิ๊บยังกินเลย "พอได้กลิ่นกับข้าว จิ๊บคนปากเก่งคนเดิมก็เริ่มกลับมา แม้จะยังไม่เต็มที่เพราะหน้ายังซีดอยู่ก็ตาม
"โอเค...งั้นเลือกเอาละกัน" ก้องภพว่าพลางถือชามก๋วยเตี๋ยวสองชามมาวางลงบนโต๊ะญี่ปุ่นตรงหน้าอีกฝ่าย ร่างสูงนั่งลง สีหน้ายิ้มแย้ม ดูเหมือนจะลืมไปสิ้นถึงเรื่องที่คุยกับจิ๊บเอาไว้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าไปหาหมอ
" เอาอันนี้ก็ได้ "จิ๊บตัดสินใจเลือกเส้นหมี่ขาวเนื้อรวมมาทาน แต่มือข้างซ้ายทำให้จับตะเกียบลำบากนัก
"ป้อนให้เอาไหม"ก้องภพถามพลางยื่นหน้าเข้าไปหา
" พี่ก้องไม่ต้องทำขนาดนั้นก็ได้ ... เดี๋ยวจิ๊บกินแต่เนื้อก็ได้ "
คำอาสาของก้องภพทำให้จิ๊บเกรงใจ เขาไม่เคยถูกใครเสนอที่จะทำแบบนี้ให้มาก่อน ยกเว้นแม่แท้ๆคนหนึ่ง
"บ้าซื่ ซื้อก๋วยเตี๋ยวมากินแต่เนื้อ...." ก้องภพหัวเราะ
"ไม่ได้หรอกนะ เดี๋ยวกินไม่ครบหมู่ กินแต่เนื้อ ได้แต่โปรตีนจิ๊บได้ตันไปทั้งตัวพอดี...."ไม่พูดเปล่ามือแกร่งฉวยทั้งช้อนทั้งตะเกียบมาจากมืออีกฝ่าย เขาตัดเส้นก๋วยเตี๋ยวให้สั้นลงอย่างคล่องแคล่วก่อนจะคีบขึ้นมาเป่าเล็กน้อยยื่นจ่อที่ริมฝีปากของเด็กหนุ่ม
"อ้าม"
จิ๊บทำหน้าแปลกๆ แต่ก็ตัดสินใจอ้าปากรับเส้นก๋วยเตี๋ยวใส่ปาก
"นั่นไงล่ะเด็กดี...." ไม่วายก้องภพยังแหย่ ยื่นมือไปขยี้ผมอีกฝ่ายเบาๆ "กินเยอะๆจะได้หายเร็วๆ"
ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่ง
"พี่คิดถึงกาแฟของจิ๊บ...จริงๆนะครับ...หลายวันมานี่ยังไม่ได้กินกาแฟที่ไหนนอกจากที่ชงเองที่บ้าน....และมันห่วยได้ใจเลยล่ะ"
" แล้วคุณมินล่ะ? .. พี่แมนบอกว่าคุณมินทำกาแฟเก่งออก "
เด็กหนุ่มยังคงพูดถึงรามินทร์ คำว่าชงกาแฟ ถ้าจะให้เขาชงมันคงเทียบไม่ได้กับรามินทร์แน่ๆ
"เขาทำเก่ง ก็ใช่ว่าพี่จะชอบนี่...กินเฉยๆกับกินจริงจังนี่ไม่เหมือนกันซักหน่อย"ก้องภพเอ่ย
"อีกอย่าง...เขาก็ไม่ได้อยากจะขายให้พี่เท่าไรหรอก เห็นหน้าก็หนีเข้าหลังร้าน ให้เจ้าน้อยมาชงแทน....เอ่อ....นั่นยิ่งแย่ใหญ่" ก้องภพว่าพลางทำหน้าแปลกๆเมื่อนึกถึง กาแฟฝีมือเจ้าน้อย
" แล้วถ้าจิ๊บ ชงกาแฟ 3 in 1 ให้พี่กิน ตอนนี้พี่จะอยากกินอยู่รึเปล่าล่ะ? "เด็กหนุ่มย้อน พลางสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
" ของแบบนั้น พี่ก้องจะกินจริงจังได้รึเปล่า? ""อะไรที่จิ๊บทำให้พี่กิน พี่ก็มีชอบทั้งนั้นล่ะ พี่ชอบที่คนชงนะ...แค่บังเอิญว่าพี่ติดกาแฟด้วยเท่านั้นเอง" มือแกร่งวางตะเกียบกับช้อนลง
พลางฉวยมือข้างที่ไม่เจ็บของอีกฝ่ายขึ้นมากุมเอาไว้ "ไม่เชื่อพี่เลยเหรอ"
" ขอดูไปเรื่อยแล้วกันครับ "จิ๊บเลี่ยงที่จะตอบตกลง ทั้งๆที่ท่าทางที่ดูจริงใจ ไหนจะทำนั่นทำนี่ให้มากมาย ทำให้เขาใจอ่อนไปแล้วด้วยซ้ำ
"ได้ครับ...."ก้องภพเอ่ย เขาตั้งใจไว้ตั้งแต่แรกแล้วว่าถ้าจะคบกับเด็กคนนี้ กับใครก็ตามที่เข้าเลือกให้เข้ามาหลังรามินทร์ เขาจะไม่เร่งรัด.....แต่ก็ยกเว้นบ้างบางทีที่คุมสติเอาไว้ไม่อยู่จริงๆ.....
....ก็น่ารักนี่นา.... ก้องภพยิ้มน้อยๆให้กับความคิดของตัวเอง
"พี่ก็จะอยู่กับจิ๊บไปเรื่อยๆแบบนี้ล่ะ ถ้าจิ๊บให้โอกาสพี่นะ" ปลายนิ้วที่จับมือแกร่งนั้นไว้ไล้เบาๆที่หลังมือของเด็กหนุ่ม
จิ๊บพนักหน้าช้าๆ แทนคำตอบ
" แต่อยู่กับจิ้บ พี่คงได้ดื่มแต่กาแฟ 3 in 1 นะครับ ""ถ้าจิ๊บอยากได้เครื่องทำกาแฟ หรืออะไรเพิ่มเติมพี่ถอยให้ใหม่เลยยังได้" ชายหนุ่มว่าพลางขยิบตา
ในอกรู้สึกดีอย่างบอกไม่ถูกที่จิ๊บยอมที่จะพูดแบบนี้กับเขา อย่างน้อยมันก็ดีกว่าการที่ไม่ได้พูดจาอะไรกันเลย
"ทานต่อดีกว่านะ เดี๋ยวก๋วยเตี๋ยวจะเย็น" ่ว่าพลางก็หันมาตักก๋วยเตี๋ยวป้อนให้คนรักอีกครั้ง
จิ๊บพยักหน้าแล้วยิ้มกับสิ่งที่อีกฝ้ายบอก ถึงจะเป็นแค่เรื่องกาแฟ แต่เขาเข้าใจดีว่านี่หมายความว่าอะไร
สิ่งที่ก้องภพรับปาก..ทำได้ใช่ไหม?
"ทานยาแล้วก็พักซักหน่อยนะจิ๊บ" ก้องภพว่าพลาง ลุกขึ้นเก็บจานชามไปล้าง
ชายหนุ่มมองหน้าคนรักสลับกับการมองสำรวจไปรอบๆ คราวก่อนห้องของอีกฝ่ายที่เขาเห็นดูจะสะอาดตากว่านี้ หนังสือก็ไม่ได้กองสุมกันอย่างนี้ ท่าทางอิดโรยบนใบหน้านั้นนอกจากความกลัวเข็มกลัวหมอแล้วคงจะไม่ได้พักผ่อนจริงๆจังๆมานานไม่น้อย เสียงถอนหายใจดังขึ้นเบาๆ ก่อนที่ ร่างสูงจะลงมือล้างจาน
" พี่ก้องครับ.. " เสียงของเจ้าของห้องดังขึ้นจากด้านหลัง น้ำเสียงดูจะลังเลเล็กน้อย
"ครับ? " ก้องหันไปมองหน้า ล้างมือ ที่เปื้อน ฟองออก
" ตอนพี่เรียนมหาลัย..เป็นไงบ้าง? "นานเลยทีเดียวกว่าที่จิ๊บจะเริ่มประโยคสนทนาขึ้นมาได้
"หืม? ตอนพี่เรียนเหรอ.... ก็....บ้าบอมากเลยล่ะ ทำงานส่งอาจารย์กันหัวปั่นไม่ได้หลับไม่ได้นอน... ติสต์แตก... ผมยาว....พ่อไล่ให้ไปตัดจนความดันขึ้นเลย" ก้องภพหัวเราะออกมาเบา
" ชีวิต เด็กมหาลัยคงสนุกดีเนอะ."จิ๊บว่าแล้วหันไปมองกองหนังสือตรงหน้า
"อ้าว... แล้วเราไม่สนุกหรือไง....." ก้องภพยิ้ม ก่อนจะเดินกลับไปนั่งตรงหน้าอีกฝ่าย เหยียดขาออกเล็กน้อยดูสบายๆ
" จิ๊บไม่มีเพื่อนที่มหาลัย ... แต่มีแฟนเป็นอาจารย์ไง "เด็กหนุ่มยิ้มให้อีกฝ่าย แต่มันก็ดูไม่เต็มที่นัก
เขายังคงครุ่นคิดเรื่องที่คุยโทรศัพท์กับแม่อยู่เรื่อยๆ
"พี่เชื่อว่าจิ๊บจะมีเพื่อนได้อีกเยอะ....เยอะมากๆ" ชายหนุ่มยิ้ม พลางขยับเข้าไปใกล้ มือแกร่งวางบนศีรษะของอีกฝ่าย ไล้เส้นผมนั้นเบามือ
"ก็แฟนพี่ทั้งน่ารัก ทั้งหล่อแบบนี้ ....คุยก็เก่ง....ทำไมจิ๊บจะไม่มีเพื่อนล่ะ"
" นั่นสิเนอะ .. จิ๊บก็แค่ใช้ชีวิตไม่เหมือนคนอื่นแค่นั้นเอง "เจ้าของผมสีน้ำตาลซบศีรษะลงกับไหล่กว้าง เขารู้สึกดีกับความอบอุ่นของมือแกร่งนี้เสมอเลย
"เป็นอะไรหรือเปล่า" ท่าทางแบบนั้นทำให้อดที่จะสงสัยไม่ได้ ชายหนุ่มกระชับอ้อมแขนเข้าหา
"ถ้าสะดวกจะเล่าให้พี่ฟังบ้างก็ได้นะ"
" แม่จิ๊บโทรมา.. "คนไม่สบายใจบอกเสียงอู้อี้เพราะซบหน้ากับอกแกร่ง
"หืม?.....คุณแม่เหรอ...แล้วท่านว่าไงบ้างล่ะ" ก้องภพเอ่ยถามเสียงเบา เขายิ่งรู้สึกแปลกกับท่าทางของอีก ฝ่าย
" แม่อยากให้จิ๊บ..กลับบ้าน ""บ้าน?...เชียงใหม่น่ะเหรอ" คำว่าบ้านของอีกฝ่ายดูห่างไกลจากสถานที่ที่พวกเขาอยู่ตอนนี้ ในห้องเล็กๆนี่มากโข
เด็กหนุ่มพยักหน้าอยู่ในอกของก้องภพ
" มันทำให้จิ๊บตลกตัวเองนะพี่ .. อุตส่าห์เสียเวลาลงมากรุงเทพ แต่กลับไม่ได้อะไรเลยนอกจากวิชาชงกาแฟ "
"พูดอะไรแบบนั้น จิ๊บก็ไปเรียน จิ๊บอ่านหนังสือตังเยอะ....เรื่องวิชาการจิ๊บก็ได้ดีนี่นา" ก้องภพว่า มีความรู้สึกบางอย่างที่ทำให้เขากระชับอ้อมแขนแน่นขึ้นไปอีก
" แต่มัน..เหนื่อยมากแล้ว .. จิ๊บไม่รู้จะทำยังไงแล้วพี่ "เสียงที่เคยเปล่าอย่างสดใส ร่าเริงเสมอตอนนี้กลับท้อแท้ไปเสียแบบนั้น มือทั้งสองข้างกอดตอบอีกฝ่ายเอาไว้
"แล้วจิ๊บจะทำยังไง.... อีกไม่กี่เดือนก็จะหมดเทอมสองแล้ว....จิ๊บจะตัดสินใจสอบใหม่แล้วกลับไปที่บ้านเหรอ?" ชายหนุ่มขยับถอยออกห่างเพื่อจะมองหน้าของอีกฝ่าย ดวงตาคมนั้นมีคำถามที่บางทีก็คงรู้ดีแล้วในคำตอบนั้น
ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขาเห็นอีกฝ่ายทำแต่งาน และหลบไปอ่านหนังสือหลังร้าน...กับการเรียนวิชาเอกนี้....เด็กหนุ่มจะทนทำไปได้ซักเท่าไรกัน มันคงจะหนักหนาเกินไปสำหรับเด็กอายุเท่านี้
" จิ๊บคิดถึงบ้าน...แต่ก็ไม่อยากนับใหม่ .. อายุตั้งยี่สิบแล้ว... "ดวงตากลมโตนั้นหม่นแสง ในใจก็กังวลไปสารพัด
"จิ๊บ....ถ้าจิ๊บคิดแบบนั้น มันก็ยิ่งทำให้จิ๊บแย่ลงนะ.... "ชายหนุ่มเอ่ยขึ้น
"ถ้าจิ๊บคิดว่าตอนนี้ จิ๊บเริ่มต้นใหม่ไม่ได้ แต่ถ้าจิ๊บยิ่งทนกับสิ่งที่ทำให้จิ๊บแย่ลงต่อไป มันจะสิ้นสุดที่ตรงไหนล่ะ ตัดสินใจตอนทีมีเวลา และจะทำให้จิ๊บมีความสุขไปได้อีกนาน จะไม่ดีกว่าเหรอ....แต่ถ้าตัดสินใจแล้วก็ต้องรับผิดชอบนะ ในสิ่งที่ตัวเองทำ"
" แล้วถ้าจิ๊บไป..พี่ก้องจะไม่เป็นไรเหรอ? "คำถามนั้นทำให้ก้องยิ้ม ความขุ่นเคืองในใจที่เคยมีดูจะหายไปจนหมด แค่คำๆนี้คำเดียว....มันตอบได้ทุกอย่างแล้ว
"พี่ไม่เป็นไรหรอก....อาจจะมีคิดถึงเราบ้าง" ชายหนุ่มว่าปลายนิ้วแตะคางของอีกฝ่าย ให้เงยหน้าขึ้นมาสบตามอง
" แต่เชียงใหม่ แค่นี้ พี่ขึ้นเครื่องไปหาเรายังได้" ชายหนุ่มว่าพลางยิ้ม ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายเหมือนจะบอกให้เชื่อว่า เขาจะบินไปหาที่เชียงใหม่จริงๆ บ่อยเท่าทุกเมื่อที่อีกฝ่ายจะต้องการ
ดวงตาคู่คมที่สบตาทำให้จิ๊บต้องเสมองทางอื่น แล้วเถียงแก้เขิน
" ใหม่ๆก็พูดแบบเนี้ย..ไปๆมาๆ จะกลายเป็นแค่โทรไปหา แล้วก็กลายเป็นเมลล์ไปหา นานๆที "
"ไม่เชื่อพี่เหรอ"
ก้อภพหัวเราะออกมาเบาๆกับคำถามพลางเกาคางอีกฝ่ายเล่นเหมือนจิ๊บจะกลายเป็นแมวน้อยก็ไม่ปาน
"โอ๋ๆ เหมียวๆ ความจริงแล้วเป็นแมวที่ขี้เหงาเท่านั้นเองใช่ไหมล่ะ"
" เปล่าซะหน่อย กลัวพี่ก้องจะเหงาต่างหาก .. จิ๊บอะนะ มีเพื่อนที่เชียงใหม่เยอะแยะ ขอบอกๆ "
ยิ่งได้ยินแบบนั้นเด็กหนุ่มยิ่งโวยวายเข้าไปใหญ่
"ครับๆ..." ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ "แต่จิ๊บแคร์ความรู้สึกพี่ พี่ก็ดีใจนะครับ"
เด็กหนุ่มทำหน้ามุ่ย ไม่ยอมรับง่ายๆหรอกว่าเป็นห่วงอีกฝ่ายแค่ไหน
ก้องภพฉวยร่างเล็กกว่านั้นเข้ามาอยู่ในอ้อมแขนอีกครั้งก่อนระดมจูบแก้มซ้ายทีขวาที
....โอ้ย....บทจะน่ารักก็น่ารักนะคนเรา....
" โอย..พี่ก้อง มันจักจี้อะ .. โกนหนวดรึเปล่าเนี่ยยยยยยย "เด็กหนุ่มดิ้นขลุกขลักในอ้อมแขนของคนรัก
"โกนบ้างไม่โกนบ้าง ทำแต่งาน.....ไม่ได้เจอหน้าใครบางคนก็ไม่ต้องห่วงหล่อแล้ว..."ก้องภพว่าพลางหยุด การกระทำทั้งหมดลง
"แต่ถ้าเจอหน้าจิ๊บได้ทุกวัน พี่ก็จะทำตัวหล่อๆมาหาจิ๊บทุกวัน จะหลงพี่รักพี่ไม่ต้องมองคนอื่น" ในน้ำเสียงนั้นฟังดูหยอกเย้าแต่ในตาคมเอาจริงใช่ย่อย
" จิ๊บมองใครซะที่ไหน "ดวงตากลมสบตาอีกฝ่ายนิ่ง
" พี่ก้องคงไม่รู้หรอกว่า .. จิ๊บแอบมองพี่ตั้งแต่ที่ร้านแล้ว "พูดแล้วก็ต้องหันหน้าไปอีกทาง ใบหูขาวๆนั่นแดงระเรื่อ
"เหรอ......"ก้องภพยิ้ม พลางลากเสียงยาว
" อาราย..ไม่เชื่อเหรอ? "เด็กหนุ่มทำเสียงเข้มใส่เล็กๆ
"อันนี้ก็ต้องดูกันไปก่อน....."ก้องภพย้อนคำที่อีกฝ่ายพูดกับเขาเมื่อไม่กี่นาทีก่อน
จิ๊บยื่นหน้าไปแตะริมฝีปากอีกฝ่ายเบาๆแทนคำตอบ
" งั้น ... แบบนี้ก็ทำกับพี่คนเดียวด้วย "
"ขอบใจนะ" ก้องภพตอบกลับ แต่ก็เหมือนจะไม่อยากปล่อย ริมฝีปากขยับไปขบเม้มเบาๆ กับริมฝีปากของอีกฝ่าย จูบแผ่วเบา จูบที่ทำเพียงเพราะรู้สึกว่า อีกฝ่าย น่ารัก และสมควรได้รับรางวัลให้สมกับอะไรก็ตามที่อีกฝ่ายเป็น
" อืม.. "จิ๊บหลับตาลงแล้วจูบตอบอีกฝ่ายเบาๆ ย้ำๆซ้ำๆ ไม่ได้ร้อนแรงนักถ้าเทียบกับที่แล้วๆมา
"พี่คิดถึงเราตายแน่เลย...."ก้องภพพูดออกมาเบาๆ รู้สึกผูกพันกับเด็กคนนี้ ขนาดนี้ ตั้งแต่เมื่อไร จากความสัมพันธ์เพียงแค่ลูกค้ากับเด็กในร้าน อยู่ๆก็เปลี่ยนเป็นครูลูกศิษย์ แล้วก็กลายเป็นคู่รัก รวดเร็วจนตั้งตัวแทบจะไม่ทัน ไม่อยากคิดถึงตอนตัวเองวิ่งโร่จองตัวไปเชียงใหม่เลย
" ก็เราเพิ่งคบกันนี่ครับ .. แรกๆก็แบบนี้แหละ อีกหน่อยก็อีกเรื่อง "จิ๊บยิ้มกับคำพูดอีกฝ่าย แต่เขาก็พยายามย้ำกับตัวเองว่าก้องภพคงไม่สามารถไปหาเขาที่เชียงใหม่ได้ทุกอาทิตย์ และก็ค่อยๆห่างกันไป
"แบบนี้หาเรื่องกันนี่นา...คอยดูนะ จะไปหาทุกเสาร์อาทิตย์เลย"
ก้องภพขู่ว่าพลางหัวเราะ เป็นอาทิตย์ที่ทรมานอยู่คนเดียว รูปภาพมากมายถูกวาดออกมาวางไว้ โดยที่ไม่ได้ตั้งใจว่าจะเอาไปขาย ....เพราะคนตรงหน้า ......
แต่เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลกลับปฏิเสธ
" ไม่เอาอะ.. ไม่ต้องสัญญาอะไรกับจิ๊บเลยนะพี่ "
"พี่ก็ไม่ได้จะสัญญิงสัญญาอะไรนี่ครับ....แค่บอกว่าให้คอยนะ"
" จิ๊บก็ไม่คอยหรอก "เด็กหนุ่มตอบกลับมาเช่นกัน
"........................"ก้องภพมองหน้าของอีกฝ่าย สายตาเหมือนจะน้อยใจกับคำตอบนั้น
" จิ๊บจะไปเรียนหนังสือ ใช้ชีวิตของจิ๊บไป แล้วถ้าพี่ก้องบินมาหา เราก็มาอยู่ด้วยกัน ... อย่าสัญญาเลย " มือเรียวแตะที่ผิวที่สากเล็กๆเพราะไม่ได้โดนหนวด
" จิ๊บรู้ว่าพี่ อาจจะต้องทำงาน .. ไม่เป็นเวลา .. บางทีก็อาจจะมาหาจิ๊บไม่ได้ใช่ไหมล่ะ "
"โอเคครับ พี่ไม่สัญญา แต่ถ้าพี่ไปโดยไม่บอกก็อย่าบ่นนะ" ก้องภพว่าพลางขยิบตาให้อีกฝ่าย
" ให้มันจริงเถอะ ไอ้เรื่องจะไปหาน่ะ "จิ๊บเถียงพลางยิ้ม
มือแกร่งฉวยมือของคนเจ็บมาดู
แผลที่เพิ่งตัดไหม....มันไม่ได้น่าดูนัก ....แต่ยิ่งทวีความรู้สึกอยากจะปกป้องอีกฝ่าย ทั้งๆที่ก็รู้ดีว่า จิ๊บนั้น ก็แข็งแกร่ง เป็นเด็กผู้ชายคนหนึ่ง เป็นผู้ชาย เหมือนกับเขา ...
"จิ๊บครับ........" เสียงทุ้มนุ่มเอ่ยขึ้น ปลายนิ้วยกขึ้นเหนือบาดแผลนั้น แต่ก็ไม่ได้จะแตะลงไปหรืออย่างใด ดวงตาคมเปลี่ยนมาสบตาอีกฝ่าย
"ไปเที่ยวกับพี่ซักสองสามวันนะ..... เสาร์อาทิตย์นี้"
" ไปเที่ยว? "เด็กหนุ่มทวนคำพลางเลิกคิ้วขึ้นสูง
" พี่ก้องไม่ต้องทำงานแล้วเหรอ? เห็นวันนั้นทำงานจนเช้าเลยนะ "
"พี่....ไม่ได้คิดจะขายภาพนั่นหรอกนะ...." ก้องภพยิ้ม
"เพราะมันเป็นภาพที่พี่คิดถึงจิ๊บ ตอนที่ลงสี....ส่วนตัวเกินกว่าจะไปอยู่บนผนังบ้านใคร"
" งั้นจิ๊บขอนะ? "พอบอกไม่ขาย คนขี้งกอย่างจิ๊บก็เอ่ยปากขอรูปฟรีทันที
ก้องภพเลิกคิ้วสูง "จิ๊บจะเอาไปทำไม....ฮ่ะๆ รูปแบบนั้น"
"ก็พี่บอกว่า ..รูปนั้นทำตอนที่คิดถึงจิ๊บ..นี่ " เหตุผลที่บอกออกไป ทำให้คนพูดหน้าแดง
"
พี่ใช้กาแฟวาดภาพนั้น...เพราะคิดถึงจิ๊บอยู่...ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้พบจิ๊บ กาแฟก็เหมือนเหมือนกับตัวแทนของจิ๊บไปแล้ว... "ก้องภพเอ่ยขึ้นเบาๆ
"ตอนที่วาด คิดอยู่อย่างเดียว ว่าอยากให้จิ๊บหยุดฟัง มองดูสิ่งที่พี่กำลังทำบ้าง...แต่ก็มีใครบางคนมาคั่นกลางระหว่างพี่กับจิ๊บ...จิ๊บสนใจคนอื่น...มันทำให้พี่ต้องระบายออกไปแบบนั้น สีแดงนั่น...มันก็ดูดึงดูดให้จิ๊บหันเหความสนใจไปหา... " ก้องภพยิ้มแห้งๆ เขาไม่ใช่คนที่อธิบายอะไรออกมาทางคำพูดได้ดีนัก
"ก็อารมณ์ว่าหึงนั่นล่ะนะ..." ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเสนอขึ้นมา
"เอาไว้พี่วาดให้จิ๊บใหม่ดีไหม....พี่อยากวาด....ด้วยความรู้สึกตอนนี้มากกว่า "
" อื้ม " เด็กหนุ่มยิ้มให้อีกฝ่าย
" เอาให้สวยกว่ารูปนั้นนะ "
"ครับ...พี่จะวาดด้วยความรู้สึกทั้งหมดที่พี่มีเลย"
+++++++++++++++++++
ปิดท้ายด้วยน้องจิ๊บซะหน่อย ..
"สู้ๆนะครับ"
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038380 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก