เสียเลือดกันถ้วนหน้าแล้ว .. มาต่อกันต่อเลยค่ะ++++++++++++++
ร่างสูงเพรียวของเด็กหนุ่มผิวขาวผมสีน้ำตาลในชุดพนักงานเดินเข้ามาในร้านที่เขาทำงานอยู่ทั้งๆที่ยังไม่ถึงเวลา กระเป๋าเป้สีแดงนั้นยังคงเด่นสะดุดตาเช่นทุกครั้ง
" ไง เจ้าน้อย ไม่ได้เจอหลายวัน สบายดีป่ะ? "
จิ๊บทักเจ้าน้อยด้วยรอยยิ้มสดใส
"คร้าบ....คงไม่สบายไปมากกว่านี้แล้วล่ะ" เสาร์อาทิตย์เป็นวันหยุดของที่ร้าน แต่ก็เป็นเวลาเรียนเวลาไปสอบของจิ๊บด้วย เจอหน้ากันวันจันทร์ทีก็ทักกันแบบนี้ทุกรอบ แต่ท้ายเสียงของเจ้าน้อยคราวนี้ดูอารมณ์จะไม่จอยเท่าไร
"พี่จิ๊บนี่ดีเนอะ หน้าชื่นตาบานได้ทุกกกกกกวัน...คนมีความรักก็งี้?"
" แกก็ลองมีแฟนดูดี่วะ "มือเรียวตบบ่าเด็กหนุ่มที่ดู..เปลี่ยนไป
" โห...ขาวขึ้นว่ะ ไปทำอะไรมา " ว่าแล้วก็จับตามเนื้อตัวของอีกฝ่าย ไหนจะเสื้อผ้าอีก
"คุณเทียนพาไปเที่ยว...อะไรปาๆ...ที่ลงอ่างอ่ะ แล้วมีพี่ผู้หญิงมาขัดๆอ่ะ" เจ้าน้อยตอบตามตรง คุณเทียนเป็นเพื่อนของพศวัตที่ช่วงนี้มาวนเวียนที่ร้านอยู่บ่อยๆ
" ก็ดีนี่หว่า น่ารักขึ้นว่ะ อีกหน่อยสาวตรึมแน่ เชื่อพี่ดี่ "
คำตอบของเจ้าน้อยทำให้จิ๊บหัวเราะร่า ก่อนจะเดินไปในครัวเพื่อเตรียมตัวทำงาน
"สาวเหรอ...ไว้ผมมีวันหยุดก่อนนะ จะได้ออกไปบริหารเสน่ห์ให้มันถูกที่ถูกทางเสียหน่อย" เด็กหนุ่มว่าพลางหัวเราะ
.....แต่ไอ้เมื่อคืนก่อนนั่นมันเพราะอะไรก็ไม่เข้าใจอยู่ดีล่ะว้า.....
"เอ้อ..พี่จิ๊บ วันนี้วันแต่งเฮียแมนใช่ป่ะ เจ้าบ่าวจะเป็นไงบ้างเนอะ เจ้าสาวต้องสวยแน่เลยอ่ะ...เฮ้อ คนหน้าตาดีนี่มีทางเลือกเจรงเล้ยยย" เจ้าน้อยบิดขี้เกียจที่หน้าประตูกระจกที่เลื่อนไปเช็ดถูอยู่เมื่อครู่
" ก็คงสวยอะ เห็นว่าเป็นลูกสาวผู้ใหญ่บ้าน" พอพูดถึงเชฟคนเก่งของร้านเลยนึกขึ้นได้
" อ่าว งั้นวันนี้ขายกาแฟอย่างเดียวอะดิ "
"ก็ขายกาแฟอย่างเดียวมาเกือบอาทิตย์แล้ว...คุณแมกซ์มาช่วยบ้างบางวัน..." เจ้าน้อยว่า
"บ้านนี้เขาดูแปลกๆกันนะว่าป่ะ...คุณมินก็ดูถือตัวไม่ค่อยอยากให้ใครเข้าใกล้เท่าไร...คุณแมกซ์ก็..."
เด็กหนุ่มถอนหายใจออกมา "เหมือนพวกผีเข้าผีออก"
" นั่นไง ผีมาละ "
เด็กหนุ่มผมสีน้ำตาลหัวเราะพลางมองออกไปที่หน้าร้าน " ยังไงนั่นก็เจ้าของร้านนะโว้ย "
ยังไม่ทันที่จิ๊บจะได้ทักทายอะไร "ผีที่เข้าๆออกๆ"อย่างพศวัตก็รีบเดินตรงมาทักก่อน ท่าทางสดชื่นผิดกับเมื่อคืนก่อนลิบลับ
" อ้าว น้องจิ๊บ สบายดีนะครับ ไม่ได้เห็นหน้าตั้งนาน "
" สวัสดีครับ คุณแมกซ์ " คนที่ถูกทักรีบยกมือไหว้ชายหนุ่ม
เจ้าน้อยหันไปมอง ก่อนจะยกมือไหว้เจ้าของร้านบ้าง
ท่าทางที่สดชื่นใบหน้าที่ยิ้มแย้มที่มีให้กับจิ๊บทำให้เจ้าน้อยเผลอขมวดคิ้วเข้าหากันเล็กน้อย
...ไมทีพี่จิ๊บมายิ้มร่าเลยหนอ....
ก่อนจะคิดขึ้นมาได้ว่า แมกซ์ก็มีท่าทีแบบนี้มาตั้งแต่ก่อนหน้านี้ไปแล้วไม่ใช่หรือยังไงกัน แล้วเขาจะรู้สึกขุ่นมัวอะไรกัน
"พี่จิ๊บ น้ำตาลในโถหมดรึยัง..."
เจ้าน้อยแกล้งถามออกไปแบบนั้น เพราะคิดว่าถ้ามันยังไม่หมดให้ไปสกัดออกจากสายตาของเจ้าของร้านยังได้
เด็กหนุ่มผิวขาวเช็คของที่เคาท์เตอร์ชงกาแฟของตนเอง ก่อนจะพึมพำ
" เออ นั่นดี่ .. อ่าว ไม่พอจริงด้วย "
เป็นจังหวะเดียวกับที่พศวัตที่ทำท่าจะมาขอชิมกาแฟที่เขาชงเสียหน่อย
" คุณแมกซ์ครับ พอดีน้ำตาลไม่พอ จิ๊บว่าโทรสั่งอาจจะไม่ทัน ยังไงเดี๋ยวจิ๊บขอเบิกเงินไปซื้อที่เซเว่นนะครับ "
" ไม่พอเหรอ? เดี๋ยวพี่โทรสั่งให้ก็ได้นี่ "
ชายหนุ่มยกมือขึ้นดูเวลา อีกไม่นานร้านก็ต้องเปิดแล้ว
" แต่ถ้ากลัวไม่ทัน ... "
เจ้าของร้านล้วงกระเป๋าเงินออกมาแล้วหยิบธนบัตรใบละห้าร้อยออกมา
" น้อย มาหาพี่หน่อย "
"ฮะ?..." เจ้าของชื่อว่าพลางวางอุปกรณ์ทำความสะอาดลงแล้วเดินไปหา
" ไปซื้อน้ำตาลที่เซเว่นมา ห้ากิโล ที่เหลือก็ไปซื้อขนมมากิน เผื่อน้องจิ๊บด้วยละกัน "
"ห้ากิโล...ให้ผมเหมาหมดเซเว่นเลยนะครับ" เจ้าน้อยคิดในใจ ให้ตายยังไงที่เซเว่นก้วางไว้ไม่เกินนั้นอยู่แล้ว
ก่อนจะมองไปทางจิ๊บ "พี่จิ๊บ...ถ้าอย่างนั้นฝากจัดโต๊ะหน่อยได้ไหมอ่ะ..."
" ได้สิ เดี๋ยวพี่ทำเองๆ แล้วก็ไม่ต้องซื้ออะไรมาเผื่อพี่นะ พี่ก้องให้ขนมมาเยอะแยะ "
ชื่อที่ถูกเอ่ยถึงทำให้พศวัตแสดงออกถึงความไม่พอใจทางสีหน้าได้ทันที แต่ก็ไม่ว่าอะไร ชายหนุ่มเร่งเด็กหนุ่มร่างเล็กแทน
" ไปได้แล้วๆ "
ร่างสูงไล่เจ้าน้อยเสียงดัง เด็กหนุ่มสะดุ้งเฮือก
"ครับๆไปแล้วๆ... เฮ้อ..." ดวงตากลมเหลือบมองหน้าของพศวัตเล็กน้อย
...เข้าใจแล้ว.....เพราะพี่จิ๊บมาแล้วใช่ไหมล่ะ...
ก่อนจะเดินออกไปซื้อของอย่างเสียไม่ได้ตามคำสั่งของเจ้านาย
++++++++++++++
"พี่จิ๊บ..." เด็กหนุ่มเอ่ยถามขึ้นมาตอนจะเก็บร้าน หลายวันมานี่ หากเป็นไปได้ เขาก็ไม่อยากจะคุยหรือเสวนาอะไรกับอีกฝ่ายมากนัก จนได้ยินจิ๊บเอ่ยถามด้วยความสงสัยอยู่หลายรอบว่า เป็นอะไรไปหรือเปล่า แต่เขาก็ไม่รู้จะตอบคำถามนั้นยังไง แต่หลายวันที่พศวัตมาอยู่ช่วยที่ร้าน มันอาจจะดีตรงที่เขากับจิ๊บไม่ต้องปวดหัวเรื่องการเก็บเงินเก็บทอง แต่ที่ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึก....อยู่ไม่สุข....ก็ตรงที่เจ้าของร้านร่างสูงคนนั้น
ดูไม่หันมาเล่นหัวกับเขาเหมือนก่อนหน้าที่จิ๊บจะกลับมา
"เคยรู้สึกเหมือน...น้อยใจใครบ้างป่ะ"
" เคยสิ.. ไม่เห็นแปลกเลย "
จิ๊บว่าพลางเก็บของใส่กระเป๋าเป้ นี่ก็ใกล้จะเลิกงานมากแล้ว
"คนเราเนี่ย ถ้ามาทำเหมือนเราพิเศษขึ้นมาเนี่ย...หมายความว่า เขาชอบเรารึเปล่าอ่ะ หรือ...อาจจะเป็นเพราะว่าสงสารอ่ะ"
เด็กหนุ่มเอ่ยถาม สองไหล่ห่อลงอย่างเห็นได้ชัด
" ไอ้น้อย....หันมานี่มา "
เจ้าของผมสีน้ำตาลบอกให้อีกฝ่ายสบตาเขาแล้วยิ้มให้
"เป็นอะไรไปวะ? พี่ว่าเราน่ารักขึ้นตั้งเยอะ มันก็ต้องมีคนชอบอยู่แล้ว มั่นใจหน่อยดิวะ"น้ำเสียงนั้นพูดอย่างอ่อนโยน จิ๊บรู้ดีว่าเจ้าน้อยไม่ได้คุ้นเคยอะไรกับเรื่องแบบนี้
"แล้วมันดีแน่เหรอพี่...ผมไม่เห็นจะเหมาะกับอะไรพวกนี้ซักหน่อย...บางที อาจจะเป็นแค่ตัวแทนของใครที่...ดูดีกว่าผมก็ได้"
เจ้าน้อยเอ่ยออกมา น้ำเสียงดูสับสนอย่างบอกไม่ถูก
" เป็นอะไรไปวะ? "
มือเรียวขยี้ผมอีกฝ่าย
" พี่ว่าแกต้องชอบเขาแล้วล่ะ "
"ชอบ?" คำนั้นของจิ๊บทำให้ ดวงตากลมโตเบิกกว้าง
" ก็ถ้าไม่ชอบ แกคงจะไม่สนใจหรอกว่าเขาจะคิดกับแกยังไง ใช่ปะ .. เอาน่า ค่อยๆดูไปไม่ต้องรีบ "
"ผมจะไปชอบเขาได้ยังไงอ่ะ...ไม่มีทางอ่ะ...เป็นไปไม่ได้เด็ดๆอ่ะ....." เจ้าน้อยแทบโวยลั่นกระโดดผึงออกจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่ทันที
" ฮะ ฮะ ..ก็บอกแล้วไง ว่าค่อยๆดูไปไม่ต้องรีบโว้ย "
ท่าทางแบบนั้นทำให้รุ่นพี่เรื่องความรัก หัวเราะออกมา ก่อนจะรูดซิบกระเป๋าเป้ แล้วลุกขึ้น
" กลับดีกว่า .. แล้วเจอกัน "
++++++++++++++
บ้านหลังใหญ่ท้ายซอยย่านธุรกิจ แต่กลับร่มรื่นด้วยต้นไม้ขนาดใหญ่ และสวนบัวที่อยู่กลางบ้าน จิ๊บต้องเดิมข้ามสะพานเล็กๆเข้าไปกว่าจะถึงประตูด้านใน ซึ่งเจ้าหมาตัวใหญ่ก็นอนหมอบรอที่หน้าประตูเหมือนทุกวัน
" ว่าไง เจ้าเคนมารอเหรอ เอ้ากินขนมๆ " ว่าแล้วก็เอาถุงขนมปังกรอบจากร้านมาแกะแล้วยื่นชิ้นขนมปังกรอบให้เจ้าตัวโตที่รอกินอยู่ทุกวัน
"ให้กินขนมเดี๋ยวก็อ้วนตายพอดี...." เสียงเจ้าของบ้านว่าพลางเดินมารับ ร่างสูงอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนที่มักจะใส่เสมอเวลาทำงานศิลปะอยู่ในเรือนหลังเล็กที่ด้านหลังบ้าน สองมือพยายามเช็ดถูกสีที่ติดอยู่ตามซอกเล็บ
" ให้กินวันละนิดเดียวเอง ไม่อ้วนหรอกเนอะ เคน "
เด็กหนุ่มหันไปพยักเพยิดกับเจ้าขนฟูสีน้ำตาลที่ตอนนี้แปรพักตร์ไปอยู่ข้างเดียวกัน ตั้งแต่ได้กินขนมหวานๆทุกวัน
"นี่คงไม่ได้กะจะขุนให้อ้วนแล้วเอาไปเชือดใช่ไหม " ก้องภพเอ่ยพร้อมรอยยิ้ม
"กลับมาเหนื่อยๆ ไปอาบน้ำอาบท่านะครับ..." ชายหนุ่มว่าพลางเดินเข้าไปกอดอีกฝ่ายด้วยอ้อมแขนแต่มือยังยืดเอาไว้ไม่ได้วางลงไปด้วยกลัวว่าเสื้ออีกฝ่ายจะเปื้อน
"เดี๋ยวขอพี่ล้างสีก่อน ...คิดไปพลางๆก็แล้วกันว่าวันนี้อยากจะกินอะไร"
" หมูทอดครับ.. หมูทงคัตสึ ชิ้นโตๆเลย หิวมาก " ริมฝีปากรั้นๆนั่นยิ้มแล้วยื่นหน้าไปจูบแก้มอีกฝ่ายเบาๆ แล้วหันไปมองที่มืออีกฝ่าย
" มือเลอะอีกแล้ว เดี๋ยวจิ๊บเช็ดให้พี่นะ " เขาเดินไปหยิบแอลกอฮอล์จากในตู้พร้อมสำลี
" นั่งสิครับ เดี๋ยวจิ๊บเช็ดให้ "
"จะเช็ดให้เหรอ.." เสียงก้องภพที่ถามกลับนั้นฟังดูดีใจอยู่ไม่น้อย
"ขอบใจนะ..."
เด็กหนุ่มยิ้มกว้าง แล้วนั่งคุกเข่าลงกับพื้น ส่วนก้องภพนั่งอยู่ที่โซฟา มือเรียวยาวจับมือแกร่งที่เปื้อนสีนั่นไว้ แล้วใช้สำลีชุบแอลกอฮอลล์เย็นๆ เช็ดตามซอกนิ้วทุกนิ้วอย่างตั้งใจ
ก้องภพนั่งมองสีที่ติดแน่นอยู่ตามนิ้วและซอกเล็บค่อยๆหายไป เส้นผมของจิ๊บที่ขยับไหวเล็กๆนั้นชวนมองไม่น้อย
"วันนี้ที่ร้านเป็นยังไงบ้างล่ะ..."
หลายวันมานี่มัวแต่ทำงานชุดใหม่เพื่อเอาไปนำเสนอลูกค้าจนไม่ได้ออกที่นั่งจิบกาแฟที่มุมเดิมในร้านที่คุ้นเคย
...คิดไปคิดมาแล้วก้อาจจะเป็นทางดีก็ได้....
" ก็ดีครับ ลูกค้าเยอะมาก วันนี้พี่แ.. " พอจะพูดชื่ออกมาก็นึกได้ว่าก้องภพไม่ค่อยพอใจเวลาที่เขาพูดถึงผู้ชายคนนี้เท่าไหร่
" เอ่อ..พี่แมนนนนนนนนนนนนนน " โชคดีที่เจ้าของร้านกับเชฟคนเก่งชื่อคล้ายกัน ครั้งนี้คงรอดตัวไปล่ะนะ
" เขาแซวจิ๊บด้วยล่ะ ว่าทำไมไปทะเลมาไม่คล้ำลงเลย "
"ก็นะ...."ก้องภพยิ้มพลางก้มลงไปเล็กน้อยเพียงเพื่อเอาหน้าผากแตะกับหน้าผากของอีกฝ่าย ใช้หลังมือที่ปราศจากคราบสีแล้วแตะแก้มของอีกฝ่ายเบาๆ
"จะให้พี่ปล่อยเราออกจากห้องไปได้ยังไงล่ะ"ดวงตาคมสบดวงตากลมของเด็กหนุ่มนิ่ง เสียงทุ้มนั้นเอ่ยขึ้นดังเพียงกระซิบ...ให้ได้ยินกันเพียงสองคน
จิ๊บก้มหน้าลงเล็กน้อย ผิวหน้าขาวเปลี่ยนเป็นสีเลือดฝาดกับคำพูดที่ทำให้ย้อนถึงทริปที่ไปทะเลกับคนรัก .. เขาได้เล่นน้ำทะเลแค่วันแรกจริงๆ เพราะหลังจากนั้นก็..แทบไม่ได้ออกจากห้องไปไหนเท่าไหร่เลย
" แต่ตอนนี้พี่ต้องปล่อยจิ๊บไปอาบน้ำก่อนนะครับ "เด็กหนุ่มตอบเสียงเบาแล้วขยับออกจากอีกฝ่ายลุกขึ้นแล้วเดินขึ้นไปอาบน้ำ
"ฮ่ะๆ..."ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆกับท่าทางแบบนั้นของอีกฝ่าย "เอาล่ะ ...กับข้าวซิ่นะกับข้าว..."ชายหนุ่มร่างสูงว่าพลาง ตบตักเบาๆอีกฝ่ายอย่างจะทานหมูทอดเห็นทีวันนี้เขาคงต้องโชว์ฝีมือเสียหน่อย จิ๊บดูท่าจะชอบอาหารญี่ปุ่นมาก ชายหนุ่มคิดไปพลางในหัวเกิดข้อเปรียบเทียบเล็กๆกับใครบางคนที่โปรดปรานอาหารฝรั่ง...และอาหารไทยฝีมือเขาทำก็ถูดจัดเป็นอันดับสองเสียด้วย...
++++++++++++++
เจ้าของบ้านเดินเข้าไปจัดการเตรียมอาหาร เสียงทุบหมูดังตุบตับอยู่นานก่อนจะนำลงทอดหลังชุบแป้งเรียบร้อยได้ออกมาเป็นหมูทอดชิ้นโตทานคู่กับสลัดที่บรรจงจัดวางเอาไว้บนจาน
เสียงเจ้าเคนเองก็ส่งเสียงงื้ดง้าดอยู่ใกล้ๆทำเอาพอทำกับข้าวคนเสร็จก็ต้องกลับไปจัดการกับข้าวหมาต่อ
"เอ้ากินไปเลย เจ้าหมูเคน" ก้องภพว่าพลางหัวเราะเมื่อเห็นสุนัขตัวโปรดแทบจะเข้าขย้ำชามข้าวตรงหน้า
เจ้าของบ้านเดินกลับเข้ามาด้านใน เวลาผ่านไปได้พักใหญ่แต่ก็ยังไม่เห็นว่า จิ๊บจะเดินลงมาจากชั้นบน
"จิ๊บ กับข้าวเสร็จแล้วนะครับ "
" ครับ " เสียงดังจากชั้นสองของบ้าน ก่อนจะเดินลงมาข้างล่าง จิ๊บวันนี้สวมชุดนอนแล้ว ลายวัว ดูแปลกตา .. เขาแอบไปซื้อมาเซอร์ไพรซ์อีกฝ่ายนั่นแหละ
"....ชุดนอนเท่นะ" ก้องภพดูจะอึ้งๆไปกับชุดนอนตัวใหม่ของอีกฝ่าย
" ลายวัว .. มอ~ "
จิ๊บยิ้มทะเล้นแล้วเดินเร็วๆปยังโตีะกินข้าว " หอมหมูทอดดดดดด "
ก้องภพส่ายหัวเล็กน้อย "ได้ข่าวว่าทางนี้ต่างหากที่น่าจะใส่เสื้อลายวัว" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเดินไปนั่งที่โต้ะฝั่งตรงข้ามกับอีกฝ่าย
"หอมก็ทานเยอะๆนะ นี่ น้ำสลัดพี่ยังเอาสูตรญี่ปุ่นด้วยเลย....กลัวไม่เข้ากัน" ก้องภพหัวเราะออกมาเบาๆ
" ถ้าพี่ชอบ เดี๋ยวจิ๊บไปซื้อมาให้นะ เอาป่าววววว? "
เด็กหนุ่มถามก่อนจะคืบหมูทอดใส่ปากแล้วยิ้ม
"ไม่ล่ะ แบบพี่คงไม่เหมาะกับชุดนอนเข้ากันแบบนี้หรอก " ก้องภพยิ้ม
"อีกอย่างมีคนบอกว่าพี่ใส่กางเกงผ้าแพรเสื้อยืดนี่ล่ะเหมาะแล้ว"
จิ๊บมองหน้าอีกฝ่ายนิ่ง คิ้วขมวดเล็กน้อย
"เป็นอะไร...คิ้วจะเป็นปมแล้ว" ก้องภพเห็นแบบนั้นก็ยกนิ้วจิ้มเข้าที่หน้าผากของอีกฝ่าย
" ใครบอกเหรอ? "ริมฝีปากเม้มเล็กๆ พลางมองหน้าคนรักอย่างค้นหาอะไรบางอย่าง
" แล้วถ้าจิ๊บบอกว่า ... พี่ใส่กางเกงแพรมันแก่เหมือนลุง พี่จะเลิกใส่ไหมครับ? "
"........" ดวงตาคมสบตาของอีกฝ่ายนิ่งพลางยิ้ม " ก็พี่มันแก่ปูนนี้แล้วนี่ครับ จะเหมือนลุงก็ไม่แปลกหรอก" ชายหนุ่มหัวเราะออกมาเบาๆ
...ถ้าพี่ก้องใส่ชุดนอน คงดูอึดอัดพิลึก.... เสียงนุ่มของใครบางคนย้อนกลับเข้ามาในความทรงจำ
"มันอึดอัดน่ะ กระดุมนอนนานๆบางทีมันก็เจ็บด้วย" ก้องภพเอ่ย
"ไม่ได้มีเหตุผลอะไรมากมายหรอก..."ท่าทางเลี่ยงไปมา ทำให้คนอายุน้อยกว่าแปลกใจ แต่อีกฝ่ายคงไม่อยากพูดถึงมันมากนัก เพราะฉะนั้น..
" จิ๊บไม่ได้บอกว่าพี่แก่ซักหน่อย " พูดแล้วก็ยิ้ม
"แล้วไอ้ที่ว่าเหมือนลุงเมื่อกี้น่ะ ...ล้อเล่นหรือพูดจริงกันแน่นะ..." ก้องภพทำเสียงเหมือนน้อยใจ
" แล้วทำหน้าขี้น้อยใจแบบเนี้ย อยากเป็นคนแก่รึไงครับ .. เอางี้สิ ถ้าไม่อยากแก่.. " ดวงตากลมโตสบตาของคนรักอย่างซุกซนแล้วถอยออกมากินหมูทอดในจานให้หมด
"ซนจริงนะเรา..." ก้องภพหัวเราะเบาๆ "ถึงจะแต่งตัวแก่แต่พี่ก็ฟิตนะครับ ระวังไว้เลย" ก้องภพชี้หน้าของอีกฝ่ายอย่างคาดโทษ จิ๊บคงรู้แก่ใจแน่แล้วว่าจะเป็นอย่างไร
++++++++++++++
ปล. รีดเดอร์คะ .. คราวหน้าเตรียมทิชชู่กันมาด้วยนะคะ
:กอด1:ด้วยรัก
ไรเตอร์+โคไรเตอร์ อิ อิ
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038420 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก