หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12)

[kuruma]

หอมกลิ่นกาแฟ Series
2nd Story:รักเจือกลิ่นเงิน

++++++++++++++++++

“รอนานไหมครับ ลุงเล็ก....”
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ก้าวลงจากรถยนต์สีขาวคันเล็กเมื่อขับรถมาถึงบ้านหลังใหญ่ มีชายสูงวัยรูปร่างผอมยืนรออยู่ที่หน้ารถตู้สีขาวคันโต

“โอ้ย ไม่เลยๆ ยังมีเวลาอีกถมถืด...ลุงไปคนเดียวคงไม่ไหว เห็นคุณรามินทร์โทรมาบอกเด็กว่า ของเยอะ เลยต้องโทรไปขอแรงแมนมาช่วยลุงยกของนี่ล่ะ”
ชายสูงวัยว่าพลางหัวเราะ ปากก็บ่นว่าตัวเองแก่ชราไปมากโขทีเดียว

“ของเยอะอีกแล้วเหรอครับ...คราวก่อนก็เห็นขนอะไรต่อมิอะไรกลับมาเยอะแยะ...”
ชายหนุ่มหัวเราะเบาๆเมื่อนึกถึงข้าวของมากมายที่บุคคลที่สามขนกลับมาจากอเมริกา ไหนจะเสื้อผ้า ไหนจะเครื่องครัว ที่บอกให้เขามาช่วยขนแล้วก็บอกพร้อมกับรอยยิ้มว่าเป็นของที่ตั้งใจซื้อมาฝาก

“ก็ดีแล้วนี่นา...ที่คุณรามินทร์ กับ คุณพศวัตเขาก็รักแกเหมือนพี่เหมือนน้องแท้ๆ คุณผู้ชายกับคุณหญิงท่านก็เอ็นดูแกดี....” ลุงเล็กเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้ม


แม่ของชายหนุ่มตรงหน้าเคยทำงานเป็นหัวหน้าแม่บ้านในบ้านนี้ จะกับข้าวกับปลาหรือใครจะเข้าครัวได้สู้แม่ศรี งานบ้านงานเรือนก็คุมและทำเองเสียจนสะอาดเอี่ยม ตอนเข้ามาอยู่ที่บ้านนี้แม่ศรีก็หอบหิ้วเอาลูกชายคนเดียวมาด้วยหนึ่งคน ก็คือคนตรงหน้านี้ การงานหรือก็ช่วยแม่ทำงานในบ้านเป็นอย่างดี เป็นใครเห็นก็ต้องเอ็นดู คุณหญิงจิตราก็ส่งเสียเรื่องการเรียนให้ จนแม่ศรีขอลากลับบ้านเพราะล้มเจ็บ ร่างกายอ่อนแอเกินกว่าจะทำงาน แต่เพราะคุณหนูคนเล็กอย่างรามินทร์ก็ติด ลูกแม่ศรีคนนี้มากจนไม่ยอมปล่อยให้ไปไหน สุดท้ายแล้วคุณหญิงจิตราจึงรับอุปการะเอาไว้ ส่งเสียดูแลให้ได้ร่ำเรียน และอยู่เป็นเพื่อนเล่นและคอยดูแลรามินทร์ เป็นเหมือนพี่เลี้ยงให้มาตั้งแต่ยังเด็ก แม่ศรีเห็นลูกชายได้รับความเมตตาอย่างนั้นแล้วก็เรียก ลูกชายคนเดียวให้ไปเปลี่ยนชื่อ...

หวังจะย้ำให้ลูกชายคอยสำนึกถึงบุญคุณอยู่ตลอด แต่ก็คงจะเป็นเรื่องที่เหมาะสมแล้วเพราะเชฟหนุ่มคนนี้ก็กตัญญูได้สมชื่อจริงๆ


“แล้วมาแบบนี้นี่ที่ร้านมีคนดูหรือยังไงล่ะ “ลุงเล็กว่าพลางเปิดประตูด้านคนขับขึ้นไปนั่งหลังพวงมาลัย เขาทำหน้าที่เป็นอะไรหลายๆอย่างเหลือเกินในบ้านใหญ่หลังนี้

“ก็ให้เด็กที่ร้านเขาช่วยกันปิดร้านน่ะครับ วันนี้ผมก็กลับออกมาก่อน...ไม่รู้จะโดนมินเขาบ่นอีกหรือเปล่าแต่งตัวมอซอแบบนี้ไปรับเขาถึงสนามบินเนี่ย” ว่าพลางก็ก้มลงมองเสื้อผ้าตัวเองที่ใส่แค่เสื้อยืดกับกางเกงยีนส์เก่าๆ

“ลุงว่าละว่าต้องมาสภาพนี้...เดี๋ยวพอไปถึงก็เปิดหลังรถเอาละกัน เข้าไปในเรือนเล็กหยิบเอาเสื้อแจ๊คเก็ตมาให้สองตัว เลือกเอาก็แล้วกัน”
ชายร่างสูงหันไปด้านหลังเห็นเสื้อแจ๊คเก็ตที่อีกฝ่ายพูดถึงแขวนอยู่ ตัวหนึ่งเป็นเสื้อหนังสีดำที่ซื้อมาทิ้งไว้นานแล้วแต่ไม่มีโอกาสได้ใส่เสียที กับ เสื้อกึ่งสูทที่ก็ดูจะทางการเกินไปซักหน่อย

“ลุงนี่ก็เข้าใจเลือกนะครับ....”

“ไม่ได้เลือกเลย...ในห้องแกก็มีแค่สองตัวนี่ล่ะ” ลุงเล็กว่าพลางหัวเราะก่อนจะขับรถออกไป เป้าหมายคือสนามบินสุวรรณภูมิ

++++++++++++++

เสียงประกาศเรียกเป็นภาษาไทยสลับกับภาษาอังกฤษดังกังวานอยู่ในอาคารผู้โดยสารขาเข้า ผู้คนเดินชวักไขว่สงเสียงจอแจฟังไม่ได้ศัพท์ กตัญญูหันไปมองนาฬิกา สลับกับทางที่ผู้โดยสารขาเข้าจะเดินเข้ามา อีกไม่นานคงจะได้เห็นร่างบางของ รามินทร์ และ พศวัต ผู้ที่เป็นเหมือนน้องชายพี่ชายแท้ๆของตัวเองเดินตามกลุ่มคนออกมาเหมือนทุกครั้ง

กว่าสามปีแล้วที่ทั้งสองคนไปอยู่ที่นิวยอร์ค ด้วยรามินทร์อยากจะไปเรียนต่อทางด้านการบริหารและด้านการทำกาแฟไปด้วยในตัว ในขณะที่พี่ชายอย่างพศวัตนั้นก็ตามน้องไปด้วยเหตุผลที่ว่าอยากจะไปดูแลน้องชาย...ที่ใครๆฟังก็คงไม่เชื่อเพราะก็ชอบส่งข่าวมาบอกเสมอว่าไปเที่ยวตระเวนตามสถานเริงรมย์ต่างๆในอเมริกาเสียให้ทั่วไปหมด กิจกรรมของพศวัตในยามค่ำคืนนั้นหาสาระอะไรไม่ค่อยจะได้นัก ถึงกระนั้นก็ยังได้ยินเสียงแซวจากรามินทร์ว่ายังแอบไปซุ่มเรียนปริญญาโทสายด้านบริหารกลับมาเช่นกัน


กตัญญูรู้สึกว่าตัวเองอยู่ไม่สุขซักเท่าไรนัก ร่างสูงขยับเท้าไปมาอย่างกระวนกระวาย เขาไม่ได้เจอพี่น้องทั้งสองคนมาเกือบปีแล้ว ถึงจะมีอินเตอร์เน็ต หรือ จดหมาย แต่การได้พูดคุยกันตรงหน้าย่อมดีกว่า การได้ยินเสียง สบดวงตานั้นตรงๆ สัมผัสคนตรงหน้าด้วยภาษากาย มันย่อมให้ความรู้สึกสุขที่ใจมากกว่าเทคโนโลยีเป็นไหนๆ

......จะเป็นยังไงบ้างนะ....
.....จะเปลี่ยนไปอีกครั้งหรือเปล่า...


“พี่แมน!!!”  

พลันได้ยินเสียงตะโกนเรียกชื่อของคนคุ้ยเคย ร่างสูงที่ดูจะตื่นเต้นทุกครั้งที่น้องชายกลับมาบ้านหันตามเสียงเรียกนั้น ในคราแรกมีแต่ผู้คนที่ไม่คุ้นหน้าตา ทั้งไทย จีน ฝรั่งเดินปะปนกันมา ดวงตาคมสอดส่ายสายตามองหาข้าวของเสียงที่ทำให้ใจของเขาเต้นระรัว ก่อนจะเห็นมือเรียวที่โบกไปมา พร้อมกับใบหน้าที่แสดงออกให้เห็นถึงความดีใจ รอยยิ้มกว้างของคนๆนั้นทำให้เขาเผลอยิ้มตามและโบกมือให้อย่างช่วยไม่ได้ เบื้องหลังเห็นชายหนุ่มร่างสูงเดินตามมาพร้อมกับกระเป๋าเดินทางใบขนาดย่อมตรงกันข้ามกับร่างบางที่ดูจะเร่งฝีเท้าเข็นรถเข็นที่บรรจุกระเป๋าเดินทางใบโตและของมากมายกองพะเนินให้เห็นมาแต่ไกล เขาจึงรีบเดินอ้อมไปพร้อมกวักมือเรียกลุงเล็กให้รีบเดินตาม


“โห ขนเอาอะไรมาเยอะแยะ รา......อุ๊บ!” ยังไม่ทันได้เรียกชื่อมองหน้าให้หายคิดถึงร่างบางของเจ้าของชื่อก็กระโดดเข้ามากอดเขาเสียเต็มแรงไม่ได้ให้ได้ตั้งตัว
“มิน?....โอย..เล่นอะไรเนี่ย ....” กตัญญูหัวเราะออกมาเบาๆ เจ็บอยู่ไม่น้อย แต่ใจก็พอโตไม่ได้น้อยไปกว่ากัน รามินทร์ไม่ตอบกลับยิ้ม ดวงตาเรียวที่หางตาเชิดขึ้นเล็กน้อยนั้นสบตาของผู้เป็นพี่ก่อนจะโน้มคอของอีกฝ่ายลงมาเล็กก่อนจะใช้แก้มแตะเบาๆที่ข้างแก้มของอีกฝ่ายสลับกันสองข้าง

“ทักทายแบบฝรั่ง”

ถึงรามินทร์จะตอบแบบนั้นแต่ในใจของกตัญญูกลับยิ้มกว้าง ความเป็นจริงเขายิ้มน้อยๆให้น้อยชาย มือแกร่งยกมือขึ้นแตะเส้นผมของอีกฝ่ายเบาๆ
“เดี๋ยวกลับบ้านนะครับ” ชายหนุ่มยิ้ม ว่าพลางโอบไหล่น้องชายเข้ามาหาตัวด้วยมือแกร่งข้างหนึ่ง ออกแรงเขย่าเบาๆอย่างหมั่นเขี้ยว เรียกเสียงหัวเราะจากร่างเล็กกว่าได้ไม่น้อย

“ทำเหมือนผมเป็นเด็กๆไปได้” รามินทร์หัวเราะ

“เฮ้ยๆ ลืมใครไปรึเปล่าวะ ไอ้แมน....พี่แกกลับมาทั้งคนนี่ไม่เห็นจะทักจี๋จ๋าเลย” เสียงพศวัตเอ่ย ทำหน้าเอาเรื่องอยู่ด้านหลัง ชายหนุ่มทั้งสองคนสบตากันนิ่ง

“..........................................”

“...........................................”

ก่อนที่ริมฝีปากของพศวัตจะหยักยิ้ม ก่อนจะเดินเข้าไปจับมือที่ยื่นมาของกตัญญู

“ยินดีต้อนรับกลับบ้านครับพี่....ผมไม่ได้ลืมพี่หรอกนะ...แต่พอดีมินเขามีของฝากเยอะกว่าพี่ตลอดเลย”
กตัญญูหัวเราะออกมาเบาๆ เป็นรอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่คนในร้านก็ได้เห็นไม่ค่อยจะบ่อยนัก ...เสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่มาจากความดีใจอย่างสุดซึ้ง...  

“เออๆ....ไม่เป็นไร ฉันมีวิสกี้อย่างดีมาให้แกทำกับข้าวอยู่ในกระเป๋า...หนักชิบ” พี่ชายคนโตว่าพลางส่งกระเป๋าให้กับลุงเล็กที่เดินมาทักทายและขอรับกระเป๋าไป
“ แกก็อีกคนมิน...เมื่อไรจะเลิกอ้อนไอ้แมนมันซักที อี๋อ๋อเกินหน้าเกินตาว่ะ”

“เบื่อหน้าพี่แมกซ์แล้วต่างหาก แชร์ห้องกันอยู่น่าเบื่อ...” รามินทร์ตอบกลับมาพลางทำหน้าบอกบุญไม่รับใส่พี่ชายแท้ๆ

“ทำเป็นฟ้องไอ้แมน...ฉันอยู่ห้องที่ไหนเล่า อย่ามาปั้นเรื่องหน่อยเลยไอ้ตัวดี...” แมกซ์ว่าพลางผลักหัวน้องชายเบาๆ
“กลับกันดีกว่า...หิวข้าวจะแย่แล้ว แมน...วันนี้มีอะไรกิน” ว่าพลางหันไปถามคนที่เขาเองก็รักไม่ต่างจากน้องชายแท้ๆ

“พี่อยากทานอะไรก็บอกครับ ผมทำให้ได้หมดอยู่แล้ว” กตัญญูว่าพลางยิ้ม

“ครับ เมื่อวานแมนเขาออกไปซื้อของมาไว้ให้ที่ครัวใหญ่แล้วครับ...”
ลุงเล็กว่าพลางพยายามยกกระเป๋าขึ้นไปอยู่บนกองสัมภาระของมิน ท่าทางเก้ๆกังๆแบบนั้นทำให้กตัญญูต้องเข้าไปช่วย เขามาเพื่องานใช้แรงแบบนี้อยู่แล้ว

“อะไรก็ได้ที่ไม่ใช่กาแฟของมินกับอาหารฝรั่ง ...เบื่อแล้ว” พศวัตกแขวะน้องชายเล็กน้อย ระหว่างที่รามินทร์ไปเรียนที่อเมริกาเขาต้องเป็นหนูลองยาให้กาแฟของรามินทร์ไปหลายลิตร แม้จะอร่อย แต่หากต้องดื่มกาแฟทุกวันคงตาค้างไม่เป็นอันหลับอันนอน

“ก็คนเขาต้องฝึกนี่นา....” รามินทร์ทำปากเบ้

“ครับๆ....ได้หมดครับ มินจะกินอะไรก็บอกพี่นะ จะทำให้สุดฝีมือเลย”
กตัญญูว่าพลางออกแรงเข็นรถเข็นหนักอึ้งไปเรื่อยๆ สามพี่น้องเดินไปพร้อมๆกับลุงเล็ก เพื่อกลับไปยังบ้านที่ไม่ได้กลับมานาน แต่ก่อนที่จะขึ้นรถพี่ชายคนโตกลับเดินมาสะกิด ไหล่ของกตัญญู



“นี่...แมน...ที่ร้าน...มีใครเอาปิ่นโตมาฝากไว้บ้างหรือเปล่า “
 พศวัตเอ่ยถาม...ไม่ใช่เดาสุ่ม แต่เพราะอยากจะให้แน่ใจ เลขไอพีแอดเดรสจากเครื่องคอมพิวเตอร์นั้นบอกตำแหน่งได้ใกล้เคียงกับร้านกาแฟที่เขาร่วมหุ้นสร้างกับน้องชายจนน่าจะเกิดความเป็นไปได้ รวมไปจนถึงการบรรยายต่างๆที่ปรากฏบนเว็บบอร์ดมันทำให้เขา....ตัดความเป็นไปได้อื่นๆออกจนเหลือเพียงแค่...ที่เดียว


คำถามนั้นทำให้กตัญญูขมวดคิ้ว .. ใช่..มีปิ่นโตจริงๆ ว่าแต่พศวัตรู้ได้อย่างไรกัน ?
แต่แม้จะสงสัยแต่กตัญญูก็ไม่ได้ถามออกไป .. เขาไม่สมควรจะสอดรู้สอดเห็นเรื่องของเจ้านาย แม้ว่าจะเรียกทั้งคู่ว่าพี่และน้อง แต่เขาก็เจียมตนอยู่ตลอดว่าตนเองต่างจากสองพี่น้องมากเพียงใด

“ เอ่อ ..ก็มีน่ะครับพี่ .. มีคนจีบเด็กในร้านน่ะ ถ้าพี่คิดว่าไม่เหมาะ ผมจะไปบอกเด็กมันให้ครับ  ”

“ เฮ้ย! ไม่ต้องๆ สรุปว่ามีใช่ไหม? ” ริมฝีปากได้รูปหยักยิ้มอย่างพอใจ เขาคงต้องไปที่ร้านบ่อยๆเสียแล้ว

++++++++++++

[goldfishpka]

มินนนนนนนนนนนน พี่แมนนนนนนนนนนนนนนนนน
เค้าคิดถึงตัวเองจริงๆนะตัวววววว กรี้ดดดดดดดดดด

รีดเดอร์คะ ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วยนะค๊าาาาาาาา 

[iforgive]

ขอให้มีจิ๊บเป็นแขกรับเชิญบ่อย ๆ นะ  
ไม่รู้เป็นอะไรชอบพี่แมกซ์ตอนอยู่กับจิ๊บ  
ชอบบาสด้วย  ชอบคนเจ้าชู้เว้ยยยย 555555
โรคจิตแน่ ๆ ตรู '^^

[TanyaPuech]

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ ตกลงมินคู่พี่แมนหรอ ติดตามๆๆ

[N.T.❁]

โอ๊ว อันนี้ตอนของพี่แมนกับรามินทร์ใช่มั้ยคะ?
งั้นก็แสดงว่าเด๋วต้องมีตอนพี่แมกซ์กับเจ้าน้อยด้วยจิ? อิอิ

ติดตามค่าาา

[puenfriend]

คิดถึงมินกะพี่เเมนนนนนน

มากอดโคไรเตอร์กะไรเตอร์ให้หายคิดถึงงง

  นี่!พี่เเมกซ์คิดจะทำอะไรเนี๊ยยยย

[fungfung]

  มาแล้วคู่ที่สองพี่แมนกับมิน(ใช่ปะ)
ตอนแรกนึกว่าคู่พี่แมกซ์แต่ไงก็ติดตามจ้าลุ้นๆอยู่ว่าจะเป็นไง

[rellachulla]

ตามมาเจิมซีรีย์สอง คึคึ
ว่าแต่ไรท์เตอร์ไม่ลืม ไดจัง ของเค้าชิมิ
ซีรีย์สาม ไดจังถึงไ้ด้ออกชิมิ
กร๊ากกกก ทวงยิกเลยตรุ

[~มือวางอันดับ1~]

  :mc4:มาแล้วเดี๋ยว ได้เจอ น้อยไหมนี่ น้องน้อย พี่แม๊กซ์

[roseen]

 :L1:มาแล้วๆภาคสองมาแว้วๆๆๆๆๆๆๆๆๆ

[KM]

เรื่องนี้มันตอนไหนเนี่ย ตอนที่มินเสียซิงละช่ายป่ะ

[wisa]

 

[LalaBam]

  มอบแด่ไรเตอร์
ย๊ะฮ้า
มาแล้วๆ
ชอบเฮียแมนมาตั้งนานแล้ว 

[kenshinkenchu]

เราว่าคู่พี่แมกซ์ กับ น้อย นะ

เพราะรักเจือกลิ่นเงิน จะว่าไป  มันน่าจะมีคนนึงจนอ่ะ ><

[yayee2]

    ไรเตอร์ ต้อนรับการกลับมาอีกครั้งในภาคสองจ้า

[Mitra]

ภาค2มาแล้ว
ภาคนี้เป็นเรื่องของแมนกับมินหรอเนี้ย

รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ

[tomodaging]

ภาคต่อมาแร้วววววววววววววววว พี่แมนของโผมมมมมมมมมมมมมมม

[ordkrub]

ดีใจที่จะได้รู้เรื่องของมินครับ

[jasmin]

ภาคต่อมาแล้ววว
เรื่องของพี่แมนสุดแมนมาแล้ว
ดูท่าจะ ดราม่า เตรียมตัวตั้งรับไว้ล่วงหน้าเลยดีกว่า

[Inlover]

กรี๊ดดด พี่แมนกับน้องมินใช่ไหมคะ??
จะมีพี่แมกซ์กับเจ้าน้อยด้วยไหมนี่???

อยากอ่านเรื่องของมินมากค่ะ
สงสัยว่าน้องมินเลิกรักพี่ก้องได้แล้วจริงๆใช่ไหม???
ฮือๆ เค้าค้างคาT^T

รออ่านตอนต่อไปค่ะ
 

[p_pink]

เย้เย้ ดีใจที่ไรท์เตอร์และโคไรท์เตอร์กลับมา
พร้อมกับชักชวนพี่แมนแอนด์น้องมินมาร่วมสร้างมาม่า เอ้ย ความสนุกกันอีกรอบ 
คราวนี้ก็จะได้เข้าใจเหตุผล และอารมณ์ของมินมากขึ้นแล้ว

  เป็นกำลังใจ & +1 ให้นะคะ

[samsoon@doll]

พึ่งได้เข้ามาอ่านค่ะ นานๆแวะมาที มาเจอเรื่องนี้สนุกมากมายเลยอ่ะ แรกๆก็น่ารักตลกๆหน่อยๆหลังๆมาม่าเยอะจริงๆแต่ก็จบลงด้วยดี อ่านไปแล้วซึ้งแทนเลย   ขอบพระคุณมากเลยนะคะที่เขียยนเรื่องราวดีๆได้อ่านกัน ทั้งไรเตอร์ และโคไรเตอร์เลยค่ะ จะติดตามภาคสองต่ไปนะคะ ปล.แต่ไม่เอามาม่าแล้วได้ไหมง่ะ

[mumoo]

หายหัวไปนานเลยเรา แหะๆ กลับมาอีกที จิ๊บก้อแฮปปี้ไปแระ
งั้นตอนนี้ที่ต้องลุ้นก้อคือคู่แมน กะคู่น้อยใช่มะ?
เอ้า...ลุ้นๆๆๆ
+1 ให้โคไร้ท์เตอร์ก่อนนะคะ เป็นการปลอบขวัญหลังจากคะแนนนิยมตาคุณก้องทิ้งดิ่งราวกะหุ้นตก(ถึงตอนนี้จะค่อยๆฟื้นตัวแล้วก้อเหอะ)

[both^^]

มาตามอ่านค่ะ
และลุ้นเป็นกำลังใจให้แมนมินด้วย
ฮูเร่
กตัญญูสู้ๆ

[kungyung]

ว้าวววววววววววววววววววววๆๆๆ
เรื่องของน้องมินกะพี่แมนมาแว้ววววววววววว
 

[samsoon@doll]

มาอ่านซีรี่ย์ 2 อีกรอบแล้ว กรี๊ดดดด พี่แมน หล่อจัง  อิอิ  เรื่องจะเป็นไงหละเนี้ยอยากรู้จริงๆ แล้วตาพี่แมกซ์ นี่หละชอบน้อยจริงป่าว ดูเจ้าชู้จังเลย อิอิ

[kuruma]

ขอให้มีจิ๊บเป็นแขกรับเชิญบ่อย ๆ นะ  
ไม่รู้เป็นอะไรชอบพี่แมกซ์ตอนอยู่กับจิ๊บ  
ชอบบาสด้วย  ชอบคนเจ้าชู้เว้ยยยย 555555
โรคจิตแน่ ๆ ตรู '^^

งั้น ลองนับดูแล้วกันค่ะว่าจะเจอไหม .. หุ หุ

กรี๊ดๆๆๆๆๆๆ ตกลงมินคู่พี่แมนหรอ ติดตามๆๆ

หวังว่าจะชอบใจกันนะคะ

โอ๊ว อันนี้ตอนของพี่แมนกับรามินทร์ใช่มั้ยคะ?
งั้นก็แสดงว่าเด๋วต้องมีตอนพี่แมกซ์กับเจ้าน้อยด้วยจิ? อิอิ

ติดตามค่าาา

ของพี่แมกซ์..เรื่องที่สามค่ะ แต่ก็ใช่ว่า คู่ของเรื่องที่สาม จะไม่มีบทในภาคนี้นะคะ อยากให้ติดตามกันด้วนะคะ

คิดถึงมินกะพี่เเมนนนนนน

มากอดโคไรเตอร์กะไรเตอร์ให้หายคิดถึงงง

  นี่!พี่เเมกซ์คิดจะทำอะไรเนี๊ยยยย

 :กอด1:ตอบค่า คิดถึงรีดเดอร์เหมือนกันค่ะ

ภาค2มาแล้ว
ภาคนี้เป็นเรื่องของแมนกับมินหรอเนี้ย

รอตอนต่อไปนะ
เป็นกำลังใจจ้า
สู้ๆ นะจ้ะ

ขอบคุณค่ะ

ภาคต่อมาแร้วววววววววววววววว พี่แมนของโผมมมมมมมมมมมมมมม

แฟนคลับพี่แมนมาแล้ว~

ตามมาเจิมซีรีย์สอง คึคึ
ว่าแต่ไรท์เตอร์ไม่ลืม ไดจัง ของเค้าชิมิ
ซีรีย์สาม ไดจังถึงไ้ด้ออกชิมิ
กร๊ากกกก ทวงยิกเลยตรุ

"ไดจัง" ออกมาแล้วนี่คะ .. แหม ออกตั้งแต่ภาคน้องจิ๊บแล้วค่ะ หุ หุ

กรี๊ดดด พี่แมนกับน้องมินใช่ไหมคะ??
จะมีพี่แมกซ์กับเจ้าน้อยด้วยไหมนี่???

อยากอ่านเรื่องของมินมากค่ะ
สงสัยว่าน้องมินเลิกรักพี่ก้องได้แล้วจริงๆใช่ไหม???
ฮือๆ เค้าค้างคาT^T

รออ่านตอนต่อไปค่ะ
 

มีทั้งสี่คนแหละค่ะ .. แต่ภาคนี้ยกให้ มินกับพี่แมนไปก่อนคะ่ .. ตามช่วงเวลานะคะ

เรื่องนี้มันตอนไหนเนี่ย ตอนที่มินเสียซิงละช่ายป่ะ

เรื่องนี้ก็คาบเกี่ยวช่วงเวลากับ เรื่องพี่ก้องน้องจิ๊บอยู่ค่ะ แต่ที่แน่ๆ ก็หลังจากที่พี่ก้องเลิกกับมินแล้วค่ะ

มอบแด่ไรเตอร์
ย๊ะฮ้า
มาแล้วๆ
ชอบเฮียแมนมาตั้งนานแล้ว  

แฟนคลับพี่แมนคนที่สอง~~

กรี๊ดดด พี่แมนกับน้องมินใช่ไหมคะ??
จะมีพี่แมกซ์กับเจ้าน้อยด้วยไหมนี่???

อยากอ่านเรื่องของมินมากค่ะ
สงสัยว่าน้องมินเลิกรักพี่ก้องได้แล้วจริงๆใช่ไหม???
ฮือๆ เค้าค้างคาT^T

รออ่านตอนต่อไปค่ะ
 

มาติดตามกันนะคะ

เย้เย้ ดีใจที่ไรท์เตอร์และโคไรท์เตอร์กลับมา
พร้อมกับชักชวนพี่แมนแอนด์น้องมินมาร่วมสร้างมาม่า เอ้ย ความสนุกกันอีกรอบ  
คราวนี้ก็จะได้เข้าใจเหตุผล และอารมณ์ของมินมากขึ้นแล้ว

  เป็นกำลังใจ & +1 ให้นะคะ

มาม่าไหมน้า 

หายหัวไปนานเลยเรา แหะๆ กลับมาอีกที จิ๊บก้อแฮปปี้ไปแระ
งั้นตอนนี้ที่ต้องลุ้นก้อคือคู่แมน กะคู่น้อยใช่มะ?
เอ้า...ลุ้นๆๆๆ
+1 ให้โคไร้ท์เตอร์ก่อนนะคะ เป็นการปลอบขวัญหลังจากคะแนนนิยมตาคุณก้องทิ้งดิ่งราวกะหุ้นตก(ถึงตอนนี้จะค่อยๆฟื้นตัวแล้วก้อเหอะ)

ขอบคุณนะคะ^^

มาอ่านซีรี่ย์ 2 อีกรอบแล้ว กรี๊ดดดด พี่แมน หล่อจัง  อิอิ  เรื่องจะเป็นไงหละเนี้ยอยากรู้จริงๆ แล้วตาพี่แมกซ์ นี่หละชอบน้อยจริงป่าว ดูเจ้าชู้จังเลย อิอิ

อ๊าาา ดีจังที่ชอบอิมเมจพี่แมนนะคะ นึกหวั่นใจอยู่ลึกๆนะนี่

ว้าวววววววววววววววววววววๆๆๆ
เรื่องของน้องมินกะพี่แมนมาแว้ววววววววววว
 

งั้นมาตามอ่านกันนะคะ

[kuruma]

หลังจากกลับมาจากอเมริกาสองพี่น้องมาดูแลร้านกาแฟที่ทั้งคู่เป็นเจ้าของ แม้ว่าจะมีเรื่องกระทบกระทั่งกับก้องภพ อดีตคนรักของรามินทร์ที่ตอนนี้มาคบกับจิ๊บ เด็กน่ารักในร้านที่พศวัตหมายปองมาตั้งแต่ได้พบ”ตัวจริง”อยู่บ้าง แต่ก็ไม่ใช่เหตุผลที่จะ”ไม่มาดูแลกิจการ” เช่นที่ทำมาตลอดสามปีที่ผ่านมา

เสียงฝีเท้าเดินเข้าเดินออกหลังร้านหน้าร้าน แต่ไม่ได้เป็นเสียงของพนักงานเสิรฟอย่างเจ้าน้อย หรือพ่อครัวอย่างกตัญญู รามินทร์มองตาแผ่นหลังสูงนั่นพลางอมยิ้ม

"พี่แมกซ์...ถ้าจะเดินเท่านั้นล่ะก็ช่วยเอานี่ไปเสริฟหน่อยได้ไหม ออเดอร์เยอะ ผมเอาไปส่งเองทุกโต้ะไม่ได้หรอก"

"แล้วเด็กคนนั้นจะลาไปถึงเมื่อไหร่ เฮ้ย แมน ว่าไง? "
หนุ่มร่างสูงหันมาถามเชฟของร้านอย่างหงุดหงิด เขาไม่เจอจิ๊บมาหลายวันแล้ว แม้จะรู้ว่าไปไหนกับใครแต่ก็ไม่อยากจะยอมรับ การที่นั่งอ่านเรื่องราวของ”น้องหิวข้าวกับพี่ปิ่นโต” มาตั้งแต่ต้น แล้วได้เจอกับเด็กคนนี้ตัวจริง พศวัตกลับรู้สึกอยากจะได้จิ๊บเอาไว้เสียเอง ยิ่งอีกฝ่ายโพสต์ทิ้งไว้ว่าจะไปเที่ยวทะเลกับพี่ปิ่นโตคนนั้น ในอกก็มีแต่ความรุ่มร้อน จนไม่คิดจะคอมเม้นอะไรอีก

"ก็เห็นว่าลาสักสอง....สาม....เอ...รึว่าสี่วันนี่ล่ะ จำไม่ได้หรอก" ยิ่งเห็นพี่คนโตเป็นแบบนั้น กตัญญูก็ชักอยากแกล้ง ไม่เคยได้เห็นหงุดหงิด จน งุ่นง่านขนาดนี้มาก่อน

" ไอ้แมน!! แล้วมึงก็ให้น้องเขาลาเนี่ยนะ? "พศวัตคำรามออกมาอย่างหงุดหงิด

"อ้าว...ก็จะให้ผมทำไงล่ะครับ เขาก็มาลาตามระเบียบ อีกอย่างจิ้บทำงานไม่เคยหยุด เรียนก็หนัก ขืนผมให้เขามาทำงานทุกวันได้ฝ่าฝืนกฏหมายแรงงานตาย"กตัญญูยังไม่วายกวนอารมณ์พี่ชาย


"ไม่มาก็ดีแล้วนี่"

ในขณะเดียวกัน รามินทร์ก็พูดขึ้นมาลอยๆ พลางเอา แก้วกาแฟใส่ถาดแล้วยื่นให้พี่ชาย สายตาที่มองมานั้น บอกให้พี่ชาย รีบๆเอาของไปเสริฟ

สายตาของรามินทร์ทำให้ผู้เป็นพี่ต้องหยิบอาหารจานนั้นใส่ถาดไปเสิร์ฟอย่างช่วยไม่ได้และด้วยความไม่เต็มใจก็ทำให้เขากระแทกแขนโดนร่างเล็กกว่าของเด็กอีกคนในร้าน

"อ่ะ..ขอโทษครับๆ คุณพศวัต" เจ้าน้อยก้มหัวแทบติดกับถาดเปล่าที่ถือมา

" เออ! เอานี่ไปเสิร์ฟไป "ชายหนุ่มดึงถาดเปล่าออกจากมือของเจ้าน้อยแล้วเอาถาดอาหารในมือตัวเองยื่นให้แทนก่อนจะเดินอย่างหงุดหงิดไปสูบบุหรี่ที่หลังร้าน

เจ้าน้อยเดินเอาของไปเสริฟ ก่อนจะเดินคอตกๆ ไปหาเชฟหนุ่ม มือผอมเกร็งกระตุกแขนเสื้ออีกฝ่ายเบาๆ
"เฮีย..ผมทำไร คุณเขาโกรธรึเปล่าอ่ะ"

"เอาเหอะ ไม่ใช่เรื่องของแกหรอก" กตัญญูว่าพลางดันหัวของอีกฝ่ายไปอีกทาง
"ทำงานๆ คนยิ่งน้อยๆอยู่"

รามินทร์หัวเราะกับท่าทางแบบนั้นของเจ้าน้อย
"เขาแค่หงุดหงิดน่ะ ไม่ต้องกลัวหรอก ปรกติ ใจดี...มั้งนะ" ว่าพลางก็เดินไปหยุดอยู่ตรงประตูหลังร้าน ชายหนุ่มร่างเล็กถอนหายใจ เห็นพี่ชาย อารมณ์บ่จอยแบบนั้นก็อดจะเป็นห่วงไม่ได้ เหมือนกัน

"งั้นวันนี้ปิดร้าน ไปไหนกันหน่อยไหมล่ะ พี่แมกซ์ ไม่ได้ไปเที่ยวไหนกันสามคนมานานแล้วน้า" รามินทร์ที่วันนี้ดูสดใส เป็นพิเศษ เอ่ยชวนพี่ชาย

" อะไรอีกล่ะมิน กลับมานี่ชวนไอ้แมนปิดร้านได้ทุกวัน ไม่กลัวเจ๊งรึไง? " คิ้วเข้มของผู้เป็นพี่ขมวด เขากำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่แท้ๆ ดันมาชวนปิดร้านอีกแบบนี้

"เอ้ะ เห็นมินเป็นอะไร....ที่บอกว่า ปิดร้านก็คือตอนเย็น ต่างหาก....มินบอกพี่แมนแล้วว่า ช่วงเด็กนั่นไม่อยู่จะมาช่วย...."ดวงตารีเล็กนั้นฉายแววไม่พอใจ
"พี่แมกซ์อ่ะ....."ร่างเล็กเดินไปยืนอยู่ตรงหน้าของอีกฝ่าย
"ไปเที่ยวกันหน่อยนะ นะ นะ"

" ........................... " พศวัตยังคงขมวดคิ้ว ก่อนจะพ่นควันออกมา แต่มินรู้ดีว่านี่คือการตอบตกลง

"เยี่ยม...." มินยิ้มกว้าง "งั้นเดี๋ยวไปบอกพี่แมนนะ "ก่อนจะเดินเข้าไปด้านใน

++++++++++++++

หลังจากแวะไปทาานอะไรรองท้องกันก่อนสามพี่น้องที่ไม่ได้อกมาเที่ยวด้วยกันนานหลายปีแล้ว ก็กลับมานั่งรวมตัวกันอยู่ที่โต้ะเดียวกันในร้าน ได้ยินเสียงเพลงเปิดพอให้ขยับโยกได้ตาม จังหวะ

"ไวน์อีกไหมพี่แมน..." รามินทร์ว่าพลางยกขวดไวน์ขึ้นชิงถาม

" เทเลย นานๆที " พศวัตจัดการสั่งไวน์นอก ราคาแพงมาอีกขวดเป็นการบังคับกตัญญูกลายๆส่วนตัวเองก็กวาดสายตาหาใครซักคนสำหรับคืนนี้ รามินทร์เองก็เทใส่แก้วให้กตัญญูไปอย่างไม่บันยะยันยังเช่นกัน

" มิน เลี้ยงไอ้แมนมันดีๆละกัน พี่ไปก่อนนะ "

"หา...ไปไหน.... " รามินทร์หันมามองหน้าของพี่ชาย พศวัตบอกกับน้องชายก่อนจะลุกขึ้นพร้อมกับขวดเบียร์เมื่อพบเป้าหมายที่มองตรงมา

" เอาน่า..ไม่ใช่เรื่องของเด็ก " มือแกร่งดีดหน้าผากของน้องชายที่เขาไม่เคยเห็นว่าโตแล้วเสียที แล้วเดินไปอีกด้านทันที


"พี่แมน........" รามินทร์เจอดีดหน้าผากแบบนั้นก็หันมาทำหน้ายู่ใส่พี่ชายอีกคนทันที
"ดูซิ่ ทำไมพี่แมกซ์ ไม่เคยเห็นมินโตเลยอ่ะ ทำแบบนี้ได้ไงว้า พี่บ้าเอ้ย คอยดูนะ ไปกับเขานะ จะเจอเขาขโมยกระเป๋าตังค์" เพราะไวน์หลายแก้วที่ดื่มเข้าไปหรืออย่างไรทำให้คนเรียบร้อยๆ อย่างรามินทร์ดูจะโวยวายกว่าทุกที

" ฮะ ฮะ ไม่หรอกน่า พี่แมกซ์น่ะเหรอ จะพลาดท่า .. พี่ว่าคงจะไปขโมยหัวใจฝ่ายโน้นล่ะมากกว่า " ท่าทางของมินทำให้เชฟหนุ่มหัวเราะ นานแล้วที่ไม่ได้เห็นน้องชายคนสำคัญโวยวายแบบนี้

"เหอะ.... แช่งไว้ก่อนเลย" ชายหนุ่มร่างเล็กว่า ก่อนจะลุกขึ้น เมื่อจังหวะเพลงเร็วมากขึ้น

"ไปเต้นดีกว่า" ดวงตาเล็กหันกลับมามองหน้าพี่ชาย เชิงถามว่าจะไปด้วยกันไหม ใบหน้าของรามินทร์แดงก่ำ ไวน์ที่ดื่มไปมันไม่ใช่น้อยๆเลย ความจริง มันคงจะดีกว่าถ้าแค่นั่งจิบกันเงียบๆที่บ้าน แต่มาแบบนี้ ก็ดีไม่น้อย เหมือนกัน วันนี้ เขารู้สึกอยากจะเต้นให้มันสุดเหวี่ยงกันไป ให้สมกับที่อารมณ์ดีที่ไม่ต้องเจอหน้าใครบางคน

" มินเมามากแล้วนะ "กตัญญูเตือนอย่างเป็นห่วง  แม้เขาจะดื่มไปเยอะแต่ยังคงสติไว้ได้มากกว่า คนที่อยากเมาอย่างรามินทร์

"ไม่เห็นเป็นไรเลย....." รามินทร์ลากเสียงยาว ก่อนจะเดินไปที่กลางร้าน

เริ่มมีทั้งผู้หญิงผู้ชายออกไปยักย้ายตามจังหวะเพลง  เชฟหนุ่มต้องตามออกไปยืนใกล้ๆฟลอร์อย่างช่วยไม่ได้ เขาเริ่มเห็นสายตาโลมเลียจากใครหลายๆคนที่จ้องมอง ผิวขาวๆของมินอยู่ไม่ห่าง ดวงตาคมหันไปมองอย่างไม่พอใจ ดูเหมือนว่า รามินทร์เองจะเมามากจนไม่ได้สนใจ เมื่อเขาเห็นสายตาที่มองมาอย่างโลมเลีย ร่างเล็กก็เดินเข้าไปยืนอยู่ตรงหน้าคนๆนั้น สบตาอย่างเชิญชวนในขณะที่เต้นเย้าหยอกมือเรียวลูบเข้าไปในชายเสื้อเชิ้ตตัวบางไล้ขึ้นสูงอีกนิด และ อีกนิด ร่างเล็กยังไม่วายขยับเข้าไปใกล้อีกต่างหาก จนอีกฝ่ายขยับเข้าตอบรับลีลานั้น มือแกร่งรั้งร่างของรามินทร์เข้ามาใกล้ แสงไฟสลัวแต่ก้เห็นชัดเจนว่าอีกฝ่ายขยับเข้ามาพร้อมช่วงขาที่แทรกเข้ามาพยายามเอาเปรียบคนกำลังเมาอย่างเห็นได้ชัด

กตัญญูจึงเข้ามากระชากรามินทร์ออกจากคนๆนั้นทันทีดวงตาคมวาววับอย่างเอาเรื่อง

" โทษที เขามากับผม "พูดเพียงเท่านั้นก็ดึงแขนของคนเมาจัดอย่างรามินทร์ ให้เดินลงจากฟลอร์ทันที

"พี่แมน......" รามินทร์ส่งเสียงอู้อี้ "ยังไม่ได้เต้นไรเลย จะพาไปไหน" ร่างเล็กกว่าเริ่มเดินไปตรง จนต้อง ใช้อีกฝ่ายเป็นหลักในการเดิน

" กลับเถอะ มินเมามากแล้ว "

"ไม่เอาอ่ะ ยังไม่กลับ...." รามินทร์เถียง "ยังไม่เมา" รามินทร์ตอบกลับมาสั้นๆ ไม่พอใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น

" พี่บอกให้กลับ ไม่เชื่อพี่แล้วรึไง?! "ชายหนุ่มตวาดกลับ แล้วเปิดประตูรถ ผลักร่างบางเข้าไปข้างในก่อนจะปิดประตูแล้วขับรถที่รามินทร์เป็นเจ้าของออกไปอย่างรวดเร็ว

++++++++++++++

"พี่แมนใจร้าย.... เผด็จการอีกแล้ว...เห็นมินเป็นเด็กเหมือนพี่แมกซ์อีกคน" รามินทร์เริ่มโวยวายทั้งๆที่ตาจะปิดไม่ปิดแหล่ ใบหน้าแดงก่ำ หันไปมองหน้ากตัญญู ก่อนขยับเข้าไปใกล้จนอีกฝ่ายน่าจะได้กลิ่นแอลกอฮอล์จากลมหายใจของเขา

"ทำตัวเหมือนพวกหึงบ้า"

" มิน นั่งดีๆ จะได้ไหม?! "ลมหายใจร้อนๆ กับกลิ่นเหล้า ทำให้กตัญญูต้องตวาด ทั้งๆที่กำลังพยายามคงสติให้ได้แล้วแท้ๆเสียงตวาดนั้นทำเอารามินทร์สะดุ้ง

"ตวาดผมเหรอ!! เหอะ! พี่แมนบ้า..."รามินทร์ยังคง โวยวายต่อไป

" ใช่! พี่จะตีเราด้วย ถ้าเราไม่เงียบเดี๋ยวนี้!! "กตัญญูยังไม่เลิกขู่ ตอนนี้มินเมามากและเขาก็รู้ดีว่า ในเวลาแบบนี้ รามินทร์จะเหมือนเด็กๆ

"พี่แมนไม่กล้าตีมินหรอก เหมือนทุกทีนั่นล่ะ ขู่ไปแบบนั้น จะพามินไปไหนล่ะ กลับบ้านเหรอ ..."รามินทร์ถามกลับเหมือนจะท้า "กลับบ้าน แม่นั่นล่ะจะตีพี่ "

" ปากดี "ชายหนุ่มบ่นพึมพำ ก่อนจะเลี้ยวไปทางคอนโดที่เขาอยู่เป็นประจำ

"ก็ดีกว่าพวกปากหมานั่นล่ะ" รามินทร์ยังไม่วาย เถียงทุกคำ ร่างกายร้อนมึนไปหมดจนดเสียงอู้อี้ แต่ยังเถียงทุกคำที่กตัญญูเปล่งเสียงออกมา จนผู้เป็นพี่เลิกต่อปากต่อคำกับคนเมาและเมื่อไปจอดรถยังที่หมายได้เรียบร้อย

" เอ้าถึงแล้ว มิน ลุกเร็ว "มือแกร่งแตะที่แก้มร้อนๆของคนเมาเป็นการปลุก

"อือ...." แต่ดูเหมือนว่าถ่านความซ่าจะหมดเสียแล้ว รามินทร์ ลุกขึ้นมานั่ง ท่าทางงุนงง "ที่ไหน...ไม่ใช่บ้านนี่"

" คอนโดพี่เอง "กตัญญูตอบกลับมาสั้นๆแล้วพยุงให้คนที่เพิ่งจะสร่างเมาเดินให้ถูกทาง

"อ้อ...คอนโดหรูของนายกตัญญู.....เหอะ ได้ยินแต่ชื่อ ไม่เคยมา..." รามินทร์พูดแปลกๆพลางหัวเราะ

" หรูอะไร? หายเมารึยังเนี่ย?"คิ้วเข้มๆของกตัญญูเลิกขึ้นอย่างแปลกใจกับคำพูดของนน้องชาย ก่อนจะไขกุญแจห้องเข้าไปด้าน...

++++++++++++++

" เอ้าถึงแล้ว คอนโดหรู 1 ห้องนอน 1 ห้องน้ำ 1 ห้องรับแขก "
กตัญญูพูดติดตลกขณะที่วางร่างบางลงที่โซฟากลางห้อง

"หรู..............ซ้าาาาาาา" รามินทร์ลากเสียงยาวก่อนจะล้มตัวลงนอน มือเรียวเริ่มแกะกระดุมเสื้อออก ทั้งร้อนทั้งอึดอัดเสียงลมหายใจชองรามินทร์ดังขึ้นเป็นจังหวะ ปลายเท้าก้พยายามถอดรองเท้าถุงเท้าของตัวเองออก

" มา เดี๋ยวพี่ทำให้ "กตัญญูคว้าข้อเท้าของอีกฝ่ายขึ้นมาถอดถุงเท้าออกให้ ทั้งสองข้าง อย่างไม่นึกรังเกียจ เขาจำได้ว่าเป็นคงสอนมินให้ใส่ถุงเท้าไปโรงเรียนด้วยตนเองและหลายๆครั้งก็เป็นคนถอดให้เวลาที่เมาไม่รู้เรื่อง อย่างวันนี้



"ฮึก.........." เสียงแปลกๆดังขึ้นจากร่างบาง ก่อนที่รามินทร์จะสะอึกออมาอีกครั้ง พลางขยับตัวหนี "อย่านะ....ไม่เอาแล้ว"

" มิน? "ชายหนุ่มหันมามองหน้าอีกฝ่าย เมื่อได้ยินเสียงสะอื้นมือแกร่งขยับมาแตะแก้มร้อนๆนั่นเบาๆ

" นี่พี่แมนนะ .. พี่ไม่ได้ทำอะไรหรอก .. แค่จะถอดถุงเท้า "

"ทำไม....ทำไม....ต้องทำแบบนี้ด้วย...." รามินทร์ยังไม่รู้สึกตัว ความเมามายพาเขาย้อนกลับไปยังความทรงจำที่อยู่ลึกที่สุดของใจ
"มินเมา...มินแค่อยากจะสนุก อยากจะไปเที่ยว....ทำไมต้องทำแบบนี้กับมิน..."มือเรียวยกขึ้นเหมือนจะป้องร่างของตัวเองให้พ้นจากอีกฝ่าย

" มิน.. นี่พี่แมนนะ "ยิ่งได้ยินแบบนั้นใจก็ยิ่งอ่อนยวบ กตัญญูกอดร่างบางนั่นไว้ทันที
" พี่แมนไม่ทำแบบเขาหรอก..มินก็รู้นี่ "ว่าพลางลูบหลังเพื่อช่วยให้คนที่กำลังคิดถึงเรื่องแย่ๆดีขึ้น


มือเรียวผวากอดร่างของอีกฝ่าย แต่ก็เปลี่ยนเป็นทุบซ้ำๆ

"ทำไมต้องทำกับมินแบบนี้ พี่ก้อง...ไม่ใช่คน.....ไม่ใช่คน!" ร่างบางยังสะอื้น ร้องออกมา ด้วยความหวาดกลัว

ความเจ็บปวดที่ได้รับจากแรงทุบนั้นคงไม่เท่ากับที่มินได้รับที่จิตใจ ถึงมันจะนานมาแล้วแต่ลึกๆก็ยังคงฝังใจ กตัญญูจับหน้าอีกฝ่ายให้มองหน้าเขาดีๆ ทุกอย่างมันควรจะจบลงได้แล้ว ในเมื่อก้องภพได้เริ่มต้นใหม่ แล้วทำไมน้องชายคนเก่งของเขาถึงจะทำไม่ได้ทำไมต้องทรมานอยู่แบบนี้?


" มิน! มองหน้าพี่ !  "


เสียงดังที่ได้ยินนั้นทำให้ร่างบางสะดุ้ง ดวงตาที่เปียกชื้นด้วยน้ำตาที่หลั่งออกมาด้วยไม่รู้ตัว มองหน้าของอีกฝ่าย
"พี่...แมน? "

" ฟังพี่นะ .. ผู้ชายคนนั้นน่ะ เริ่มต้นใหม่ได้แล้ว แล้วทำไม มินของพี่ยังเจ็บเหมือนเดิมอีกล่ะ? " เขาถามออกมาอย่างเจ็บปวดไม่ต่างกัน

[goldfishpka]

 ขอบคุณทุกคนที่ให้การต้อนรับ มินแมนค่ะ กอดๆๆ
พี่แมน.... ...ทำไมแสนดีแบบนี้นะ....สงสัยชาร์จจะกลับตัลปัตรกับความนิยมฝ่ายรุกเรื่องที่แล้วรึเปล่า? 

[iforgive]

เฮ้ออ    ชอบพี่แมนนะแต่ไม่ค่อยชอบมินน่ะ
ไม่ได้จะเข้าข้างพี่ก้องนะ  แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมินเองก็เป็นต้นเหตุเองแหละ
อยากเที่ยว  อยากทำอะไรกับใครก็บอกเขาไปตรง ๆ สิ
เล่นทำเบื่อ  ทำเซ็ง  ไม่เจอหน้า  ไม่ต้องพี่ก้องหรอก  ทุกคนแหละคิดมากหมด
งานนี้ไม่สงสารพี่ก้อง  ไม่สงสารมิน  สงสารแต่พี่แมนคนเดียวนี่แหละ
พี่ดีเกินไปนะ  รู้ตัวหรือเปล่า