ว้าวๆ มาต่อแบบทันใจ
บอกตรงๆว่าเห็นคล้ายๆอีกหลายคนที่คิดว่ามินเองก็มีส่วนให้ตาพี่ก้องรู้สึกบีบคั้นจนต้องลงมือทำเรื่องเลวร้าย(ถึงตานั่นจะทำเกินไปก้อเหอะ...แต่อย่าได้พูดว่าตานั่นไม่ใช่คน ก้อเพราะเป็น "คน" ที่มีเลือดเนื้อ มีชีวิตจิตใจน่ะแหละ ถึงรักเป็นและเจ็บเป็น และเพราะเป็นคนไง..ความเจ็บปวดสิ้นหวังจากความรักถึงทรมาณมาก มากจนอาจทำให้สำนึกบิดเบี้ยวไปได้เหมือนกัน!!) โดยส่วนตัวรู้สึกว่ามินค่อนข้างเห็นแก่ตัว ตอนคบกันแรกๆก้อดีอยู่ แต่พอนานไปก้อทำเหมือนตาก้องเป็นแค่คนที่ต้องคอยรองรับอารมณ์ของตนเอง พอตานั่นสติแตกขึ้นมาก้อทำตัวเหมือนตัวเองเป็นเหยื่อ ยัดเยียดความรู้สึกผิดบาปให้อีกฝ่ายโดยไม่คิดว่าตัวเองมีส่วนที่ทำให้เรื่องต้องกลายเป็นแบบนี้ นี่มันคนที่เห็นตัวเองเป็นศูนย์กลางของจักรวาลชัดๆ ....ยังไงก้อไม่ปลื้มอ่ะ!!!
แต่ก้อนั่นแหละ ถึงไม่ปลื้มมิน แต่บังเอิญปลื้มพี่แมน...เพราะงั้นก้ออยากให้พี่แมนสมหวังมีความสุขอ่ะนะ(แม้จะเป็นความสุขที่พ่วงมากับบุคคลที่เราไม่ปลื้มก้อเหอะ)....ดังนั้น เลยรอลุ้นต่อเช่นเคยคร่า^^
อืมๆ
พี่แมนดีเกินไปสำหรับมิน 
เฮ้ออ ชอบพี่แมนนะแต่ไม่ค่อยชอบมินน่ะ
ไม่ได้จะเข้าข้างพี่ก้องนะ แต่เรื่องที่เกิดขึ้นมินเองก็เป็นต้นเหตุเองแหละ
อยากเที่ยว อยากทำอะไรกับใครก็บอกเขาไปตรง ๆ สิ
เล่นทำเบื่อ ทำเซ็ง ไม่เจอหน้า ไม่ต้องพี่ก้องหรอก ทุกคนแหละคิดมากหมด
งานนี้ไม่สงสารพี่ก้อง ไม่สงสารมิน สงสารแต่พี่แมนคนเดียวนี่แหละ
พี่ดีเกินไปนะ รู้ตัวหรือเปล่า
เอาล่ะ ดูเหมือนหลายๆคนจะไม่ชอบมินนี่ .. แต่ยังไงก็อยากให้อ่านกันต่อนะคะ ^^
เอาล่ะ มาต่อกันเถอะ ...
คำเตือน : เตรียมทิชชู่กันด้วยนะคะ!! ++++++++++++++
"ผมกลัว ผมเจ็บ......."
รามินทร์ยังพูดเหมือนเดิม ในความเป็นจริงแล้ว หากว่าเขาไม่เมาก็แทบจะไม่ให้ผู้ชายคนไหนแตะต้องเขาอีก จะจับมือหรืออะไรก็พยายามที่จะเลี่ยง ก็คงมีแต่พศวัต กับ กตัญญูเท่านั้นที่ยังคงเข้าถึงตัวเขาได้ขนาดนี้
"แล้วพี่ไปไหน ตอนที่ผมเรียกหาพี่"
" พี่... "ชายหนุ่มกลืนความเจ็บปวดลงในลำคออย่างยากลำบาก ทั้งๆที่สัญญาด้วยชื่อตัวที่ถูกตั้งเอาไว้ ว่าจะกตัญญูรู้คุณของคุณหญิงจิตราและผู้เป็นแก้วตาดวงใจของเธอ จะปกป้องคนๆนี้เอาไว้จากความเจ็บปวดทั้งปวงแต่สุดท้ายแล้วก็กลายเป็นคนแรกที่ได้พบร่างที่บอบช้ำของรามินทร์ในวันนั้น
" พี่ขอโทษ...พี่ขอโทษ "
"ขอโทษ...เหรอ...ขอโทษเหรอ...." รามินทร์หัวเราะออกมาเบาๆ
"มินเริ่มต้นใหม่ไม่ได้ มินอยากจะกอดใครบ้าง..รักใครบ้าง.....แต่มินทำไม่ได้ เพราะมัวแต่กลัว คนๆนั้น กลัวสิ่งที่เกิดขึ้น....แล้วพี่ยังจะมาถามเหรอว่า ทำไม....
พี่แมนนั่นล่ะผิด ทำไมไม่มาหามิน ไม่ช่วยมิน เวลาที่มินร้องหาพี่.... ที่มินรักใครไม่ได้ เพราะพี่แมนนั่นล่ะผิด ชดใช้มาซิ่ ชดใช้มา"
รามินทร์ยังพร่ำพูดออกไป ทั้งๆที่ใบหน้ายังแดงก่ำ หัวมึนงงไปหมด เขาตะโกนออกไปจนสุดเสียงทั้งที่ปรกติจะไม่เป็นเช่นนี้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นทั้งหมด เขาจะโทษแต่ตัวเอง กับคู่กรณีเท่านั้นไม่เคยมีวันไหนจะโยนว่ามันเป็น ความผิดของใครอื่นเลย
" ..........................มิน...พี่.. " ชายหนุ่มพูดอะไรไม่ออก มือแกร่งจับมือเรียวที่สั่นระริก ที่ข้อมือบางนั้นเคยเป็นรอยมัดจนเป็นแผลเหวอะมาแล้ว ริมฝีปากหนาที่สั่นระริกของชายหนุ่มแตะที่ข้อมือบางของน้องชายที่เขาทนุถนอมยิ่งกว่าใครเบาๆ
" ถ้าพี่เจ็บแทนได้.... "เขากระซิบกับมือข้างนั้น "
ถ้าพี่รับมันเอาไว้ทั้งหมดแทนมินได้ ..พี่เองก็.. "
"
มินรักใครไม่ได้...กอดใครไม่ได้...มินแค่อยากจะรู้สึกถึงความรักบ้าง....." รามินทร์โอบอีกฝ่ายเข้าหาตัว น้ำเสียงประหนึ่งง่วงงุน แต่ร่างกายยังร้อนผ่าว
"ทำไมมีแต่พี่......ที่ผมทำแบบนี้ด้วยได้"ริมฝีปากบางจูบข้างแก้มพี่ชาย
สัมผัสที่ไม่เคยคิดว่าอีกฝ่ายจะหยิบยื่นให้ทำให้กตัญญูต้องมองอีกฝ่ายนิ่ง
" มิน? "
ดวงตาที่มองกลับมานั้นฉ่ำเยิ้มใบหน้าแดงระเรื่อ ไม่ต้องบอกก็รู้ว่ารามินทร์กำลังเมา มากเสียด้วย
"ชดใช้ให้ผมซิ่...สัมผัสที่ผมไม่ได้จากใครน่ะ...ชดใช้คืนมาให้ผม" รามินทร์พูดซ้ำไปมา ใบหน้าได้รูปนั่นขยับเข้ามาแทบชิด ขยับเข้ามาใกล้เสียจนจะคร่อมหน้าตักของกตัญญูเสียให้ได้
" มิน..เมามากแล้วนะ "
มือแกร่งที่ชื้นเหงื่อแตะแก้มร้อนๆของคนเมาหมายจะเรียกสติ ใบหน้าที่เขาได้แต่ใฝ่ฝันมาตลอดตอนนี้ขยับมาใกล้จนเขาได้กลิ่นลมหายใจที่เจือด้วยเหล้า
"ไม่ได้เมา...อย่ามาทำกับมินเป็นเด็กนะ" ประโยคเดิมๆกลับมาอีกครั้ง สองมือบางกระชากคอเสื้ออีกฝ่ายเข้ามาใกล้อีก ริมฝีปากบางแตะสัมผัสริมฝีปากของอีกฝ่าย ปลายลิ้นรุกเข้าไปอย่างกราดเกรี้ยว กิริยาในแบบที่รามินทร์จะไม่ทำเลย หากไม่ได้เมา
" อื้อ..ดะ..มิน "กตัญญูต้องเบิกตากว้างกับสิ่งที่อีกฝ่ายเริ่มต้น มือของเจ้าของชื่อยึดใบหน้าคมของชายหนุ่มร่างสูงเอาไว้แน่น ปลายลิ้นสัมผัสเร่าร้อน ก่อนจะละห่างออกมา ดวงตาคู่นั้นเป็นประกาย เขาไม่ได้สัมผัสใครแบบนี้มานานแค่ไหนแล้ว ความรู้สึกร้อนไม่เคยเกิดขึ้นในอกมานานแค่ไหน
"ผมไม่ใช่เด็กแล้ว เข้าใจไหม เห็นรึยัง!"" แต่..มินต้องไม่ทำแบบนี้กับพี่..
มินเป็นน้องพี่นะ "ชายหนุ่มร่างสูงพยายามสูดลมหายใจลึก จูบที่เร่งเร้าเมื่อครู่ ทำให้เขาหายใจติดขัด ความรู้สึกที่ร้างราไปนานมันประทุขึ้นมาแล้ว
"พี่ไม่ได้เป็น
แบบผมนี่.... ฮ่ะ...."มินยิ้มหยัน ร่างบางลุกขึ้นจากโซฟา พยายามทรงตัวยืนให้อยู่
"งั้นไปล่ะ....ผมจะไปลองกับใครซักคนข้างนอกนั่น... เผื่อมันจะมีใคร ที่ผมจะกอดมันได้อย่างสบายใจ.....
พี่น่ะ...ไม่จำเป็นก้ได้" มินว่าพลางชูนิ้วกลางใส่อีกฝ่าย เหล้าเปลี่ยนนิสัยคนไปได้มากมายเหลือเกิน พอได้ยินคำว่า ลองกับใครซักคน ก็ทำเอามือแกร่งของเชฟคนเก่งต้องดึงแขนเรียวนั่นเอาไว้โดยอัตโนมัติ
" มินเมามากแล้วนะ จะไปไหนอีก? "
"ไปมีเซกส์ ไปสนุก ไปกอดใครๆ เหมือนอย่างที่พี่แม๊กซ์ทำได้ อยากให้มินเดินหน้าไม่ใช่หรือไง"รามินทร์หันมาโวยวาย พยายามสะบัดมือแกร่งออกด้วยแขนอ่อนแรงของตัวเอง
"ปล่อยนะ....บอกให้ปล่อยไง" รามินทร์ทั้งดึงทั้งกระชากแขนตัวเอง
" ไม่!
อยากนักหรือไง? "
"
ทำไม...ก็พี่ชดใช้คืนให้ผมไม่ได้อยู่แล้วนี่ จะถามทำไม... "
ทั้งๆที่รู้ว่ารามินทร์พูดยั่วโมโห เพราะว่าเมาหนัก แต่ในตอนนี้ กตัญญูกลัวว่าคนเมาจะไปหาคนอื่นๆ เสียยิ่งกว่า เขาคงทนไม่ได้ ถ้ามินจะต้องอยู่ในอ้อมแขนของใครอีกมือแกร่งดึงแขนของรามินทร์ให้เดินตามเขาไปในห้องนอนก่อนจะเหวี่ยงร่างนั้นลงกับเตียง
" พี่ไม่ให้ไป "
"แล้วไง.... " รามินทร์ถามกลับ ยั่วโมโหอีกฝ่าย รามินทร์ยันตัวเองขึ้นมากึ่งนั่งกึ่งนอน หากเป็นตามปรกติคงจะตัวสั่นไปแล้วเป็นแน่
"พี่แมน....จะชดใช้ให้มิน หรือไง หรือแค่จะล่ามมินเอาไว้ เหมือนไอ้หมอนั่น...ทำกับมินเหมือนที่เขาทำใช่ไหม!" น้ำตาไหลออกมาจากหางตา ความรู้สึกโกรธ ไม่พอใจ คลั่งแค้น และ เสียใจดูเหมือนจะถูกระบายออกมาพร้อมน้ำเสียง และน้ำตานั้น
เมื่อได้เห็นน้ำตา ชายหนุ่มก็ใจอ่อน เขาต้องอยมแพ้ท่าทางแบบนี้ของรามินทร์ทุกครั้งไป กตัญญูนั่งลงข้างๆอีกฝ่าย ก่อนจะเช็ดน้ำตา มือแกร่งลูบแก้มที่ยังคงร้อนอยู่แล้วดึงร่างบางนั้นมากอด
" มิน พี่จะทำแบบเขาได้ยังไงกัน .. ในเมื่อพี่.. "
...รักมินขนาดนี้..
"..............." รามินทร์ไม่พูดอะไรต่อ ร่างบางโถมน้ำหนักกอดอีกฝ่ายเอาไว้ ทั้งสองร่างล้มลงไปบนเตียงนอนของกตัญญู ผ้าปูที่นอนสีเข้มเข้ากับบุคลิคที่สมกับชื่อเล่นของเจ้าของห้อง ดวงตารีเรียวมองหน้าของอีกฝ่ายนิ่งก่อนจะก้มลงจูบข้างแก้มของอีกฝ่ายซ้ำแล้วซ้ำอีก ไล่เรื่อยมาที่ปลายคาง ซอกคอของร่างสูง แม้จะเมามายแต่การกระทพกลับยั่วเย้าได้รากับคนที่มีสติดีทุกประการ
" อืม..มิน.. " สัมผัสยั่วเย้าทำให้ชายหนุ่มความรู้สึกแตกกระเจิง เขาพลิกตัวเป็นฝ่ายทาบทับ ก่อนจะจูบตอบคนยั่วอย่างรุนแรงมือแกร่งทั้งสองข้างลากไล้ไปทั่วร่างบางของคนที่อยู่เบื้องล่าง ก่อนจะสอดเข้าไปสัมผัสผิวเนื้อขาวเนียนลื่นมือ
"อืม...." เสียงครางเครือดังขึ้นพร้อมกับผิวกายที่อีกฝ่ายสัมผัสกระตุกเกร็ง ไม่มีใครสัมผัสเขา แบบนี้ อ่อนโยน เช่นนี้มานานแล้ว สองขาเรียวตวัดเกี่ยวเอวของอีกฝ่ายเข้ามาหา ผิวผ้าที่สวมใส่อยู่สัมผัสเสียดสี จากแรงส่งของร่างบาง ร่างกายร้อนเกินกว่าจะคิดอะไรด้วยหัวที่มึนงง และโลกที่ดูเหมือนจะหมุนติ้วนี่ได้
"กอดผม....กอดผมให้แน่นกว่านี้" เสียงรามินทร์เรียกร้องด้วยน้ำเสียงแหบพร่า
ความเร่าร้อนในกายถูกปลุกขึ้นอย่างรวดเร็ว กตัญญูดึงชายเสื้อเชิ๊ตราคาแพงขึ้น เผยให้เห็นผิวกายขาวที่เป็นสีชมพูอ่อน ริมฝีปากร้อนลากไล้ ก่อนจะขบดูดอย่างกระหาย เรียกเสียงร้องออกมาอย่างเต็มไปด้วยความต้องการได้มากขึ้นอีกมือทั้งสองข้างขยำที่สะโพกมนตามความต้องการส่วนลึกของตน
"อื้อ..... " น้องชายคนเล็กร้องครางออกมาเบาๆ ขยับสะโพกเข้าหาน้ำหนักจากร่างของอีกฝ่าย ในขณะที่มือเรียวเลื่อนลากจากแผ่นหลังแกร่งลงมายังด้านหน้าของเอวกางเกง ปลายนิ้วเล็กของคนที่ได้ชื่อว่าชงกาแฟอร่อยยิ่งนั่งแทรกผ่านเอวกางเกงของอีกฝ่ายเข้าไปด้านใน สัมผัสกับความต้องการของร่างสูงผ่านนผิวผ้า ยั่วเย้า เอาแต่ใจ
" อา..มิน..มิน "
ชายหนุ่มเรียกอีกฝ่ายอย่างกระหายอยาก ในตอนนี้อารมณ์มันชนะไปเสียทุกอย่างแล้ว กตัญญูขยับตัวเพื่อปลดกางเกงของอีกฝ่ายและของตนเองอย่างเร่งรีบ โดยที่คนที่อยู่เบื้องล่างก็ให้ความร่วมมืออย่างเต็มที่
"อืม...เร็วซิ่.... ให้ผมนะ...ทำให้ผม...." ปลายนิ้วยังคงไม่ละจากร่างกายของอีกฝ่ายดึงดันเร่งเร้าด้วยร่างกายน้ำเสียง และสายตาที่มองมา ริมฝีปากแดงระเรื่อฉ่ำชื้นจากปลายลิ่นที่ไล้เบาๆ
รามินทร์ที่แสดงความต้องการออกมาอย่างไม่อาย ทำให้กตัญญูไม่คิดจะหยุดตัวเองหรืออะไรอีก ชายหนุ่มโอบเอวบางให้ขึ้นมานั่งคร่อมร่างของเขา ความเร่าร้อนในตัวเสียดสีกันก่อให้เกิดอารมณ์หวามเกินทนไหว
" อา...มิน.. "
"อืม...."เสียงครางแผ่วเบา มืแรียวเป็นฝ่ายปลดกระดุมเสื้อของกตัญญูออก โดยไม่รอช้าริมฝีปากบางก้มลงหยอกเย้ากับยอดอกของร่างสูงสูงพลางขยับช่วงขาลดระยะห่างระหว่างสองร่าง สะดพกบางขยับยั่วเย้าให้ร่างของตัวเองนั้นเสียดสีกับหน้าท้องแน่นด้วยกล้ามเนื้อ
"อืม......อื้อ...." เสียงจากร่างเล็กครางเครือ
ชายหนุ่มสะบัดหน้า ครางเครือกับการยั่วเย้าของอีกฝ่าย มือแกร่งดันหน้าอีกฝ่ายออกก่อนจะทำในแบบเดียวกันบ้าง มือแกร่งกอบกุมความร้อนของพวกเขาทั้งคู่เอาไว้ด้วยกัน ก่อนจะผลักร่างบางลงกับเตียง เขาจับรามินทร์แยกขาออกกว้าง เพื่อขยับมือบรรเทาความร้อนให้กับทั้งสองร่าง ริมฝีปากร้อนๆ เองก็กัดเม้มยอดอกเล็กอย่างเร่งเร้ารุนแรง
"อ๊า....เร็ว...อีก อีก" ร่ามินทร์ขยับเร้า ปลายเท้าจิกเกร็ง สองมือพยายามจะคว้ามือแกร่งของร่างสูงเอาไว้ให้ขยับไปตามความต้องการของตัวเขาบ้าง กตัญญูเร่งเร้าจังหวะของปลายลิ้นและมือแกร่ง รุนแรงตามที่อีกฝ่ายร้องขอ ความสุขในกายของเขากำลังล้นเอ่อ กับร่างกายที่เสียดสีกันแทบทั้งตัว
เขาหอบครางหนักขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่ง ได้ยินเสียงครวญครางหวานหูจากคนที่อยู่เบื้องล่างและความร้อนที่ทะลักออกมาเปรอะหน้าท้อง ภาพ เสียง และกลิ่นหอมหวานของรามินทร์ ทำให้กตัญญูสะบัดหน้าครางอย่างไม่สามารถกลั้นเอาไว้ได้ ร่างสูงใหญ่กระตุกเกร็งแล้วปลดปล่อยออกมาเปรอะร่างบอบบางเบื้องล่าง ร่างบางเกร็งกระตุก พร้อมส่งเสียงร้องครางไม่เป็นภาษาออกมา ก่อนจะเงียบไปได้ยินเสียงหอบหายใจแรงๆ ความร้อนสัมผัสผ่านความชื้นบนผิวผ้าของเสื้อเชิ๊ต อาภรณ์ชิ้นเดียวที่ยังเหลืออยู่ สองแขนที่โอบรัดร่างของพี่ชายเข้าหาด้วยอารมณ์และความมึนเมาของตนเอง ปล่อยลงข้างตัวอย่างไร้เรี่ยวแรง ใบหน้าเปียกชื้นด้วยหยาดเหงื่อที่เกาะพราวหันไปอีกทาง ริมฝีปากเผยอหอบหายใจ ดวงตาหลับแน่น ก่อนที่ร่างนั้นจะค่อยๆลดแรงหอบหายใจลงจนเข้าสภาวะปรกติ
ส่วนอีกคนที่ปลดปล่อยอารมณ์ หลังจากที่ตั้งสติได้ก็ต้องลุกจากเตียงทันที
...นี่เขาทำอะไรลงไป?..
ดวงตาคู่คมมองดูร่างบอบบางที่นอนอยู่บนเตียงของเขา คราบของเขายังเปรอะเปื้อนบนร่างขาวเนียนนั้น บ่งบอกให้รู้ว่าเขาทำอะไรลงไปกับคนตรงหน้า กตัญญูแทบจะรับตนเองไม่ได้ ... กับสิ่งที่เกิดขึ้น เขารักรามินทร์มาตั้งแต่เริ่มรู้จักคำๆนี้ ... แต่คำว่ารักของเขามันต้องไม่ใช่แบบนี้ เขาต้องไม่ทำแบบนี้ ... เพราะรามินทร์สวยงามเกินกว่าที่จะมาแปดเปื้อนกับเขาตัวเอง..มือแกร่งยกขึ้นกุมศีรษะของตนเองอย่างเจ็บปวด ก่อนจะลุกขึ้นไปสงบสติอารมณ์ของตนเองในห้องน้ำ แล้วกลับมาพร้อมกับผ้าขนหนู และอ่างน้ำ ชายหนุ่มดึงเสื้อที่คงจะปิดอะไรเอาไว้ไม่ได้ของรามินทร์ออกแล้วเช็ดตัวเพื่อทำความสำอาดคราบสกปรกจากตัวเขาออกให้เกลี้ยง แม้ว่ารอยจูบจนแดงช้ำบนผิวกายนี้คงหายได้ไม่ยากนักก็ตาม
...มินจะได้กลับมาเป็นมินที่ขาวสะอาดของพี่เหมือนเดิม...
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038259 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก