รีดเดอร์คะ..
เรื่องพี่แมนจะแต่งงานหรืออะไรยังไง .. ลองกลับไปอ่านดูภาค ก้อง-จิ๊บนะคะ ช่วงเวลาคาบเกี่ยวกันอยู่ วันนี้ขออนุญาตโพสต์เลยนะคะ รีบมากกกกกกกก (ปั่นรายงานต่อล่ะค่ะ ) แวบบบบบบบบบบ 
++++++++++++++++
รามินทร์พยายามมองหน้าของพี่ชาย แต่มันไม่เป็นผล กตัญญูไม่สบตาเขาเลย แล้วจะให้เขาตอบยังไง ในตอนนี้ ความรู้สึกจากทุกประสาทในร่างมันชาไปหมดแล้ว เกิดอะไรขึ้นกันแน่
"เอ่อ.... เอ่อ.... คุณแม่อยู่ด้านในน ถ้ายังไง ไปเรียนถามท่านเองจะสะดวกกว่านะครับ... เชิญ" รามินทร์ว่าพลางผายมือแล้วเดินนำเข้าไปด้านใน คุณหญิงอยู่ในห้องอ่านหนังสือ รามินทร์เดินไปเคาะประตูก่อนจะบอกแม่ของเขาไปตามตรง
"แม่ครับ พี่แมนกลับมาแล้ว พา...เอ่อ...
คุณเนียน มากราบแม่ด้วย"
"เอ๊ะ อ้าว เหรอจ๊ะ เข้ามาก่อนซิ่เข้ามาๆ" หญิงสูงวัย แม้จะดูแปลกใจไม่น้อย แต่พอมองเลยไปด้านหลังเห็นหญิงสาวผมยาวดำขลับก้อดที่จะยิ้มออกมาไม่ได้ ชายหนุ่มและหญิงสาวนั่งลงกับพื้นพรมอย่างเจียมตัว ก่อนที่ชายหนุ่มจะเปิดประเด็นขึ้นมา
" ผมอยากจะพาเนียนมากราบท่านน่ะครับ คงจะรบกวนให้เนียนอยู่ที่นี่ซักสามวัน ""แล้วแม่หนูนี่เป็นใครมาจากไหนกันล่ะ พ่อแมนถึงได้พามากราบแม่เนี่ย หืม" คุณหญิงเอ่ยถามด้วยน้ำเสียงเปี่ยมเมตตา ดวงตานั้นมองพิจารณาท่าทีของหญิงสาวอย่างพึงใจ นอบน้อมและดูเคอะเขินอยู่ในที
“นั่นซิ่" มินเอ่ยขึ้นเบาๆ แต่ก้เจอแม่ปรามด้วยสายตา
"
เนียนเป็นลูกสาวของลุงผู้ใหญ่บ้านน่ะครับ ท่าน ผมกับเนียนรู้จักกันตั้งแต่เด็ก ที่บ้านเลยอยากให้ดองกันไว้น่ะครับ " กตัญญูไม่หันไปมองทางรามินทร์เลยแม้แต่น้อย ส่วนสาวเจ้าก็นั่งก้มหน้าก้มตาด้วยความเขินอาย
"อ้อ......อย่างนั้นเหรอ แล้วแม่ศรี แม่เรานี่ก็ทราบเรื่องอยู่แล้วใช่ไหม" คุณหญิงซักต่อ แมนเองก็เหมือนลูกชายคนหนึ่งของเธอ การที่เขาพาผู้หญิงคนหนึ่งเข้ามาหาเธอแบบนี้ ก็เป็นเรื่องแน่ชัดอยู่แล้วว่าความหมายนั้นคืออะไร และส่วนหนึ่งก็เป็นคำสั่งของแม่ศรี แม่ของกตัญญูด้วยที่ คงอยากจะให้เธอช่วยพิจารณาความเหมาะสมระหว่างชายหนุ่มหญิงสาวทั้งสองคน
" ครับ " ชายหนุ่มรับคำเบาๆ
"แล้วที่ว่าจะมาพักที่นี่ซักสองสามวันมันก็ได้หรอกนะ...เราเองก็มีห้องว่างอยู่ใช่ไหม มิน"
"อ๊ะ...เอ่อ" รามินทร์สะดุ้งเขามัวแต่สนใจอยู่กับท่าทางของร่างสูงจนแทบจะไม่ได้ฟัง
"เอ่อ...ครับแม่.... เดี๋ยวผมให้เด็กไปจัดห้องให้...สองห้อง นะครับ" รามินทร์พูดเจาะจง เขาคงไม่ให้สองคนนี้ไปนอนร่วมห้องกันอยู่แล้ว แต่ทำไมเขาต้องรู้สึกแย่กับการจินตนาการว่าในคืนหนึ่งทั้งสองคนนี้จะร่วมหอลงโรงกันด้วย ในอกร้อนผ่าวขึ้นมากับจิตนาการนั้นอย่างช่วยไม่ได้
" ไม่เป็นไรหรอกมิน .. เดี๋ยวพี่จะให้เนียนเขานอนกับนมใหญ่ก็ได้ อย่ารบกวนเลย "กตัญญูบอกอย่างเกรงใจ ซึ่งหญิงสาวเองก็เห็นด้วย
"ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณรามินทร์ พอดีคุณนมใหญ่เองก็เตรียมห้องให้หนูแล้ว "
"........พี่แมน อุตส่าห์พาคุณเนียนมาทั้งที จะให้ผมต้อนรับ
"ว่าที่พี่สะใภ้" โดยการ ส่งไปนอนเรือนเล็กได้ยังไง เดี๋ยวคุณเนียนกลับไป จะหาว่าบ้านนี้
แยกปฏิบัติ .... " น้ำเสียงของรามินทร์นั้น แข็งกร้าวแต่ฟังดูเจ็บปวดอยู่ในที สายตาที่มองมานั้นไม่ได้สนใจหญิงสาวเหมือนอย่างถ้อยคำที่ว่าเลยแม้แต่น้อย
" คุณรามินทร์อย่าพูดแบบนั้นสิคะ หนูเกรงใจคุณค่ะให้หนูไปอยู่กับนมใหญ่เถอะค่ะ "คำพูดนั้นทำเอาเนียนต้องหน้าซีด กับท่าทางของอีกฝ่าย เมื่อครู่ยังดีอยู่เลย ส่วนกตัญญูเองก็ไม่รู้จะพูดอย่างไรดี
"ให้ผมจัดการเถอะครับ" รามินทร์กลับมายิ้มสองมือประสานเข้าหากันเป็นการสรุปเรื่อง
"ให้เจ้าบ้านตัดสินใจจะดีกว่า" คุณหญิงหันไปมองหน้ารามินทร์อย่างประหลาดใจ ร้อยวันพันปีลูกชายคนนี้ไม่เคยแสดงท่าทีความเป็นเจ้าข้าวเจ้าของบ้าน หรือ อะไรมากเท่าวันนี้มาก่อน
"มินจะจัดการให้พี่เขาใช่ไหมลูก" เธอถามให้แน่ใจอีกครั้ง
"ครับ...แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ ผมจะรับรองว่าที่พี่สะใภ้อย่างดีเลย"ริมฝีปากได้รูปนั้นยิ้มเย็น
"เพราะฉะนั้นก็...เชิญคุณเนียน กับ พี่แมนที่ห้องข้างบนเลยคงจะดีกว่านะครับ...ขึ้นไปดูห้องก่อน สองห้องชอบใจห้องในก็เลือกห้องนั้นเลย อ้อ หนึ่งในนั้นเป็นห้องของพี่แมนเขาด้วยนะครับ...." ชายหนุ่มหยุดมองพี่ชายด้วยหางตา
" แต่เขาไม่ค่อยชอบไปนอนซักเท่าไร" " เหรอคะ? ไม่เห็นพี่แมนเคยบอกเลยว่ามีห้องที่เรือนใหญ่ด้วย " หญิงสาวหันไปถามว่าที่สามีของเธออย่างแปลกใจ
" พี่อยู่เรือนเล็กสะดวกกว่าน่ะ "ชายหนุ่มสบตากับเจ้าของบ้านอย่างไม่เข้าใจในเจตนานั้น
"พี่แมนเขาก็แค่เกรงใจน่ะครับ
เกรงใจไม่เข้าเรื่อง ทั้งๆที่ก็เป็นลูกชายบ้านนี้แท้ๆ" รามินทร์หัวเราะ ก่อนจะเดินนำทั้งสองคนออกไปนอกห้อง
"พี่แมนคงไม่คิดจะให้
ว่าที่พี่สะใภ้ผมไปนอนเบียดกับนมใหญ่หรอกนะครับ"
" มิน "กตัญญูเรียกอีกฝ่ายเสียงแข็งเล็กน้อย เป็นเชิงบอกให้ฟังในสิ่งที่เขาตัดสินใจ
แต่เจ้าของชื่อกลับตอบรับเสียงเรียกนั้นด้วยสายตากร้าว ก่อนจะหันไปยิ้มให้กับเนียน หญิงสาวที่ดุจะสับสนว่าจะฟังใครกันแน่
"เชิญครับ"ชายหนุ่มว่าพลางเดินนำขึ้นไปชั้นบน
"เรื่องกระเป๋าเดี๋ยวผมให้เด็กไปยกมาให้"
" พี่จะให้เนียนนอนเรือนใหญ่นี่ ส่วนพี่จะไปนอนเรือนเล็กนะ .. เอาตามนี้นะเนียน
เรายังไม่ได้แต่งงานกัน พี่อยู่เรือนเดียวกับเนียนมันจะไม่เหมาะ "ชายหนุ่มตัดสินใจให้ว่าที่ภรรยาของตนเอง พลางเหลือบมองไปทางน้องชาย ที่วันนี้เอาแต่ประชดประชัน
...ไม่เหมาะๆ.... รามินทร์ทำปากเบะพร้อมเบือนหน้าไปอีกทาง
"อ้อ ครับ ตามที่พี่แมนเขาว่าก็ได้... มันอาจจะ
ไม่เหมาะ" รามินทร์เอ่ยย้ำอีกครั้ง
"เชิญครับ" ชายหนุ่มว่าพลางผายมืออีกครั้ง ร่างเล็กบาง แต่ดูสูงกว่า หญิงสาวมากนัก รอให้เนียนเดินตาม
ชายหนุ่มส่งสัญญาณให้ว่าที่ภรรยาเดินนำหน้าก่อน ส่วนตนเองเดินตามไป โดยที่ยังสังเกตท่าทางแปลกๆของรามินทร์อยู่แบบนั้น
++++++++++++++++
ห้องนอนที่ชั้นสองทางปีกซ้ายของบ้านถูกจัดเตรียมภายในเวลาอันรวดเร็ว ผ้าปูที่นอนสีขาวสะอาดตา ประดับลายลูกไม้เล็กๆ ถูกเลือกมาปูเตียงใหญ่ที่ตั้งอยู่กลางห้องให้ ด้วยรู้ว่าแขกที่จะเข้ามาพักเป็นผู้หญิง มีการจัดเตรียมดอกไม้เล็กๆประดับไว้ให้อีกตรงหน้าโต้ะเครื่องแป้ง รามินทร์ยิ้มให้กับผลงานของคนในบ้าน
"หวังว่าคงจะถูกใจ คุณเนียนนะครับ"
" เกรงใจจังเลยค่ะ คุณรามินทร์ เอาเป็นว่าเย็นนี้หนูจะทำอาหารเป็นการตอบแทนคุณรามินทร์ กับคุณหญิงนะคะ "เนียนไหว้ลูกชายของบ้านนี้อีกครั้ง แล้วหันไปทางชายหนุ่มร่างสูง
"ดีไหม?"
" อืม..ก็ดีเหมือนกันนะ เพราะแม่ก็ฝากน้ำพริกมาให้คุณหญิงด้วย "ดวงตารีเรียวหรี่ลงเล็กน้อย เสียงสูดลมหายใจเข้าลึก
"ครับ วันนี้ นมใหญ่ คงจะดีใจ มีผู้ช่วยเพิ่มอีกคน" ชายหนุ่มปั้นรอยยิ้ม ก่อนจะก้าวถอยออกมา
"ถ้าอย่างนั้น ผมให้คุณเนียนพักก่อนจะดีกว่า...เดินทางมาเหนื่อยๆ พักเอาแรงเสียหน่อยนะครับ "
" อืม ทำตามที่มินเขาว่าเถอะ เดี๋ยวพี่เองก็จะไปพักหน่อยเหมือนกัน "กตัญญูบอกกับหญิงสาวก่อนจะเดินออกจากห้องไป โดยพยักหน้าให้รามินทร์เล็กน้อยเป็นเชิงบอกให้ตามมา
"ขอตัวนะครับ" รามินทร์ยังคงยิ้มให้กับหญิงสาวเหมือนเจ้าบ้านที่ดี ก่อนจะเดินตามพี่ชายไป
++++++++++++++++
" มินมีอะไรไม่พอใจพี่รึเปล่า? " ชายหนุ่มร่างสูงถามเข้าประเด็นขณะที่เดินอยู่ที่ระเบียง
"เปล่านี่ ไม่ได้มีอะไร" รามินทร์โกหกหน้าตาย
....เออซิ่ ไม่พอใจ...จะกลับบ้านทั้งทีทำไมต้องพาผู้หญิงกลับมาด้วย...." ไม่ชอบเนียนเหรอ? "เขายังคงถามต่อ วิธีการปฏิบัติแบบจอมปลอมนั้น ทำไมเขาจะดูไม่ออก รามินทร์ดูจะประชด ประชันไปเสียทุกคำเลยทีเดียว
"เขาก็สวยดี ทำไมมินจะไม่ชอบเขาล่ะ เรียบร้อย น่ารัก ซะขนาดนั้น" รามินทร์ไม่สบตาของอีกฝ่าย ชายหนุ่มเดินไปชิดริมระเบียง มองลงไปด้านล่าง
"ถ้าพี่แมนเลือกแล้ว มินก็ต้องยอมรับไม่ใช่หรือไง ว่าที่พี่สะใภ้ของมินนี่ ..."
" งั้นมินก็ไม่พอใจพี่? "กตัญญูถอนหายใจ
" พี่ดูออกนะ ว่าเราไม่พอใจพี่ .. เรื่องอะไรล่ะ? "
ดวงตาเรียวของชายหนุ่มหันกลับมาสบตาของอีกฝ่าย
"
นั่นก็สุดแล้วแต่ปัญญาของพี่ของพี่จะไปคิดเอาเองก็แล้วกัน มินไปล่ะ เดี๋ยวจะให้เด็กขึ้นมาถามก็แล้วกันว่า คุณเนียนเขาอยากจะปรุงอะไรไปถวายแม่"
ร่างบางเบือนหน้าเดินหนีไปอีกทาง ยิ่งมองหน้าของผู้ชายตรงหน้ายิ่งรู้สึกหงุดหงิด ทำไมไม่รู้จักคิดเอาเองว่าเขาไม่พอใจเรื่องอะไร เพราะอย่างน้อย ถ้าอีกฝ่ายบอกได้ เขาก็อาจจะเข้าใจ ตัวเองมากขึ้นก็เป็นได้
++++++++++++++++
บรรยากาศอาหารในช่วงเย็นนั้น ออกจะชื่นมื่น แต่กลับทำให้รามินทร์รู้สึกอึดอัด เนียนดูจะทำหน้าที่ได้ดีกับการเข้าครัว อาหารที่เธอปรุงออกมานั้นเหมือนเอาเวทมนต์มาเสกสะกดให้แม่ของเขาหลงใหลได้ปลื้ม ส่วนตัวเขาเองนั้นกลับรู้สึกว่ามันหวานเกินไป
"น้ำพริกนี่รสอ่อนไปหน่อยนะ" เขาพูดออกไปแบบนั้น
"คงไม่คุ้นรส เพราะปรกติ พี่แมนไม่ได้ทำรสนี้" แต่เนียนกลับบอกว่า กตัญญูชอบรสชาตินั้น นั่นทำให้ รามินทร์เกือบจะชักสีหน้าออกมา เพราะมันเป็นเรื่องที่เขาไม่เคยรู้มาก่อน
เนียนเข้าได้ดีกับทุกคนในบ้าน เธออ่อนหวาน ว่านอนสอนง่าย จนคุณหญิงบ่นว่าอยากได้เป็นลูกสะใภ้ให้พศวัตเสียด้วยซ้ำไป ถ้าไม่เป็นคู่ของกตัญญูเสียก่อน รามินทร์เบือนหน้าไปเบะปากให้กับอากาศธาตุ จนอาหารเย็นเสร็จสิ้น รามินทร์แทบจะทนไม่ไหว ที่จะเดินออกไปสูดอากาศที่ไม่หวานเลี่ยนที่สวนกว้างด้านนอก สวนด้านนอก มืดครึ้ม เพราะ ต้นไม้ที่สูงใหญ่ ได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากดอกไม้ไทยที่ปลูกอยู่ไกลออกไป ร่างบางสูดลมหายใจเข้าลึก เขานั่งลงที่ ก้อนหินใหญ่ที่ถุกเอามาเรียงเป็นเก้าอี้ เวลาไม่สบายใจบางครั้งเขาก็จะหนีทุกคนออกมาที่มุมนี้ของสวน
"มินเอ้ย วันนี้แกเป็นบ้าอะไรไปวะ...ไม่เห็นเหมือนตัวแกเลย...." เขาบ่นรำพึงรำพันออกมากับตัวเอง
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1163880 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก