เอาล่ะค่ะ .. ผัดมาม่าเสร็จแล้วค่ะ .. เชิญทานไปด้วย อ่านไปด้วยนะคะ
ปล.ได้จาก FW mail เกี่ยวกับมาม่านี่แหละค่ะ .. ไม่ทราบที่มาจริงๆ แต่ก็ขอขอบคุณรูปประกอบด้วยนะคะ! +++++++++++++++++
" หึ...เจ้าหนี้เหรอ.. "ชายหนุ่มหัวเราะตนเองอย่างสมเพช ก่อนจะจับแขนคนตรงหน้าทั้งสองข้าง แล้วก้มลงพูดด้วยเสียงเย็นชา
" งั้นได้เลย มิน เจ้าหนี้ของพี่ .. อยากให้พี่ทำอะไรดีล่ะ? โอเคยกเลิกงานแต่งงาน พี่จะทำให้ .. อ้อ จะให้พี่ไปตาย พี่ก็ทำให้ได้นะ "ชายหนุ่มพูดเท่านั้นแล้วก็ปล่อยมืออกก่อนจะเดินกลับไปในตัวบ้าน
คำว่า
ตายทำให้ใจของชายหนุ่มเจ็บปลาบ ...เขาไม่ได้ต้องการแบบนั้น....สิ่งที่อยากจะบอก....ไม่ใช่แบบนี้
รามินทร์รีบเดินตามกลับเข้าไปด้านใน ได้ยินเสียงถามไถ่ว่าเจ้าบ่าวหายไปไหนมา จะเลยฤกษ์ยามแล้ว
และคำตอบของเจ้าบ่าวก็ทำให้แม่ศรีต้องร้องไห้ออกมาอีกครั้งเพราะอยู่ๆกตัญญูก็ปฏิเสธการแต่งงานด้วยเหตุผลที่ว่าเขาไม่ได้รักเนียน เสียงผู้ใหญ่ของที่บ้านได้ยินเข้ายิ่งโวยวายหนักเข้าไปใหญ่ ด้วยว่า พ่อผู้ใหญ่เองก็มีอิทธิพล แถมก็ยังรู้กันเป็นการในอยู่แล้วว่าการแต่งครั้งนี้มีนัยแอบแฝง หากงานแต่งล่มแล้วหนี้สินทั้งหมดจะเป็นอย่างไร ผู้ใหญ่ในบ้านที่ยังไม่ทราบว่า โฉนดได้กลับมาอยู่ในมือของแม่ศรีเริ่มเดินวนซ้ายขวาเหมือนมดที่วิ่งพล่านยามภัยมาถึง
โชคร้ายที่ คนจากทางบ้านผู้ใหญ่ที่ว่าจะเดินมาถามหาขบวนขันหมากกลับมาได้ยินเข้า ข่าวจากบ้านใกล้เรือนเคียงถึงหูพ่อผู้ใหญ่อย่างรวดเร็ว คนที่ยิ้มหน้าชื่นตาบานมาตลอดเช้าขมวดคิ้วแน่น เสียงคำรามดังลั่นสร้างความหวาดหวั่นยิ่งเมื่อส่งเสียงเรียกชายหนุ่มที่ทำงานให้กับตนให้เดินตามกันมาจากบ้านหลังงามของพ่อผู้ใหญ่ทันที
"แม่ศรี! นี่มันเรื่องอะไร ทำไมจะมาพูดแบบนั้นเอาตอนนี้ แขกเหรื่อมากันเต็มไปหมด นี่แม่ศรีไม่คิดจะเห็นแก่หน้าฉัน หน้าลูก หน้าเมียฉันเลยรึไง"
" พ่อครับ เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับแม่นะครับ .. ผมกำลังจะไปขอขมาพ่อ " กตัญญูรีบออกมาขอโทษผู้ใหญ่บ้าน ที่ตอนนี้มาพร้อมกับลูกน้องร่างกำยำ
"ขอขมาอะไร...." ผู้ใหญ่บ้านคำรามลั่น ไม่พอยกไม้เท้าขึ้นตีชายร่างสูง ต่อหน้าต่อตาแขกเหรื่อด้วยความโมโห
"ข้าหมดเงินไปเท่าไร จัดงานนี้ แล้วเอ็งมาทำแบบนี้ หักหน้าข้าไม่ว่า เอ็งจะให้ลูกข้าเป็นหม้ายขันหมากแม่งวันแต่งเลยรึไงวะ ไอ้สถุล!!....เฮ้ย พวกเอ็ง จัดการไอ้ระยำนี่ให้มันตายคาตีนกันไปเลยวันนี้ หยามใครไม่ว่า มายุ่งกับข้า.... ดีนะที่ลูกข้ายังไม่ได้เป็นเมียเอ็งไปซะก่อน ข้าคงจะทนเอาขี้เถ้ายัดปากลูกเอ็งไม่ไหว.... ไม่อยากได้หลานเลวๆ ผิดสัญญาเหมือนพ่อมัน!"
น้ำเสียงนั้นเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่พุ่งจากศูนย์ถึงสูงสุดภายในเวลาไม่กี่วินาที หลังจากที่ได้ยินข่าวคำประกาศของเจ้าบ่าว ลูกเนียนที่เฝ้ารอวันนี้มาตั้งแต่ยังเล็ก เฝ้าฝันถึงผู้ชายคนที่นานๆ จะกลับมาจากกรุงเทพเสียที มาตั้งแต่เด็ก นั้น....ต้องใจสลายในวันที่ควรจะเป็นวันแต่งงานของตัวเองหรืออย่างไร! ซึ่งชายหนุ่มทำได้แต่เพียงก้มลงกราบแทบเท้าว่าที่พ่อตาของตนเท่านั้น เสียงร้องไห้ปานจะขาดใจของแม่ศรีดังขึ้นพร้อมกับร้องห้ามแต่ก็อาจห้ามใครได้เลย
ฝ่าเท้ารุมยำกระทิบลงมาใส่ร่างที่ก้มลงกราบ เสียงฮุยเลกันเข้ามามุงดูจากงานมมงคลแทบจะกลายเป็นลานวัดจัดมวยแสดง
"พี่แมน!!" รามินทร์หมายจะกระโดดเข้าไปช่วยแต่ก็โดนผลักกระเด็นออกมา
" พ่อจ๋า พอเถอะ! " เสียงของหญิงสาวในชุดผ้าถุงสีขาวดังขึ้นที่บันไดไม้ของบ้าน ก่อนจะวิ่งขึ้นมาด้านบน ใบหน้าสวยที่แต่งเติมด้วยเครื่องสำอางเปรอะไปด้วยน้ำตา
ร่างที่พยายามดึงดันจะเข้าไปช่วย ร่างเล็กๆที่บอบบางกว่าเขาที่เป็นผู้ชายหลายเท่า รามินทร์มองดูภาพนั้น โดยที่ไม่สามารถจะทำอะไรได้เลย ในอกเจ็บแปลบ มันไม่ใช่เขาที่คิดว่าจะช่วยกตัญญูได้ ซ้ำร้ายยังทำให้ กตัญญูเจ็บตัว แม่ศรีต้องร้องไห้ และผู้หญิงคนนั้นเองก็ไม่ต่างกัน
"ไม่ต้องไปช่วยมัน เนียน ....
ปล่อยมันซะ มันบอกแล้วว่ามันไม่ได้รักแกเลย"
" ฮึก ..
แต่พ่อห้ามทำพี่แมนนะ! " เนียนตวาดใส่ผู้เป็นพ่อ ร่างเล้กบางของหญิงสาวขวางไม่ให้ใครมาทำร้ายคนที่เธอรักมาตั้งแต่เด็กได้อีก
"เออ คนอย่างมันข้าไม่เสียมือเสียตีนไปแตะมันหรอก ไป...เข้าบ้าน กับข้าวกับปลาวันนี้เอาไปเททิ้งให้หมากินให้หมด ไป!! " ผู้ใหญ่บ้านคว้ามือลูกสาวที่รักของตัวเอง กึ่งลากกึ่งดึงกลับไปทางบ้านใหญ่ทันที
+++++++++++++++++
แม่ศรีปราดเข้าไปหาร่างที่บอบช้ำของลูกชายแทบจะในทันทีเช่นกัน
"แมน....แมน...เป็นยังไงบ้างลูก....แมน...."
ทั้งเลือดจากบาดแผลที่ได้รับนั้น เปรอะเสื้อผ้าไหมสีงาช้างนั้นพอๆกับที่หยดลงบนผ้าขาวม้าทำจากไหมที่แม่เป็นคนบรรจงทอ ใจของแม่ศรีแทบแตกสลาย ที่ดินที่นา ดูไม่มีความหมายเมื่อเห็นลูกชายของตัวเองต้องมาเจ็บตัวเช่นนี้
"พี่แมน!! " รามินทร์ปราดเข้าไปหา พยุงร่างของพี่ชายขึ้น
"ไม่ได้หรอกครับแม่ แบบนี้ต้องพาไปเย็บแผลก่อน...ใครช่วยพาผมเอาเข้าขึ้นรถที..." เพราะร่างสูงแทบไม่มีแรงยืนเหลือ แม้แต่รามินทร์เองก็รับน้ำหนักของอีกฝ่ายแทบไม่ไหว
" แม่ครับ.. " ชายหนุ่มเรียกแม่ของตนด้วยเสียงแหบแห้ง
"อะ..อะไรลูก" แม่ศรีประคองใบหน้าบอบช้ำนั้น เสียงถามเครือด้วยความเศร้าระทมกับภาพที่เห็น
"
แมนขอโทษนะ...แล้วถ้าทำแผลเสร็จ แมนคงต้องกลับกรุงเทพเลยนะครับ " ชายหนุ่มบอก ใจของเขาแทบแหลกสลายเมื่อเห็นน้ำตาของมารดา ก่อนจะหันไปทางเนียนที่กำลังร้องไห้พยายามยื้อแขนไม่ให้พ่อลากเธอเข้าไปในบ้าน
" เนียน..พี่ขอโทษ..พี่ขอโทษจริงๆ " กตัญญูตะโกนเสียงดัง นั่นยิ่งทำให้เธอร้องไห้หนักขึ้น หญิงสาวที่เกล้าผมอย่างสวยงามส่ายหน้าไปมา ก่อนจะต้านแรงทั้งลากทั้งดึงของพ่อไม่ไหวต้องเดินตามหลังผู้เป็นพ่อซึ่งกำลังโกรธจัดเข้าไปในบ้านทั้งๆที่บนใบหน้ายังเต็มไปด้วยคราบน้ำตา ใครจพะคิดกันเล่าว่าความฝันของเธอที่เฝ้ามองพี่ชายข้างบ้านคนนี้มาแต่ไหนแต่ไรอยู่ๆจะสลายหายไปในเช้าวันที่ควรจะเป็นงานแต่งของตัวเอง
รามินทร์ขบริมฝีปากของตัวเองแน่น
....นี่เขาทำอะไรลงไป..... ชายหนุ่มมองหน้าที่เจ็บปวดของแม่ศรี ตอนนี้เขาจะเอ่ยอะไรได้
"แม่ครับ ผม...พาพี่แมนไปโรงพยาบาลก่อนนะครับ...แล้ว เอ่อ...ผม....ผม.....ผมจะติดต่อกลับมาอีกทีนะครับ"
รามินทร์เอ่ยพลางก้มลงเล็กน้อยแทนการบอกลา เขากับชายร่างสูงอีกคนช่วยพยุงกตัญญูไปที่รถเช่าที่เขาเช่ามา พาคนเจ็บเข้านั่งด้านใน ก่อนจะรีบบึ่งรถออกไปจากหมู่บ้านทันที
+++++++++++++++++
ดวงตารีเรียวเหลือบมองใบหน้าบอบช้ำของกตัญญูเป็นระยะๆ มือเรียวหมายจะเอื้อมไปจับมืออีกฝ่ายเอาไว้ แต่ก็ไม่กล้า เขาไม่แน่ใจว่าจะมีสายตาแบบไหน คำพูดแบบใดตอบกลับมา
"ทนหน่อยนะ...." ชายหนุ่มพูดด้วยเสียงเบา ก่อนจะขับรถกลับเข้าตัวเมือง พาอีกฝ่ายไปทำแผลที่โรงพยาบาลทันที กตัญญูดูไม่มีปากเสียง ชายหนุ่มนั่งนิ่งให้หมอและพยาบาลทำแผลให้ จนเสร็จ
"งั้นเดี๋ยวเรากลับบ้านกันเลยนะ พี่แมน" ชายหนุ่มเอ่ยเบาๆ ชายหนุ่มทั้งสองคนเดินทางกลับมาถึงกรุงเทพในตอนเย็นของวันนั้นเอง
และตลอดทางที่นั่งเครื่องบินกลับกรุงเทพ กตัญญูก็ไม่ได้พูดอะไรกับรามินทร์ซักคำ ใบหน้าที่บอบช้ำมองออกไปนอกหน้าต่างของเครื่องบินตลอดเวลารามินทร์เอง ก็ไม่ได้คิดจะเข้าไปรบกวนห้วงความคิดของอีกฝ่ายไปมากกว่านั้น ใจของเขายังคงเจ็บ เชาขับรถไปที่คอนโดของกตัญญู ด้วยอยากให้อีกฝ่ายได้พักผ่อนให้เร็วทีสุดเท่าที่จะทำได้
+++++++++++++++++
"คืนนี้ ผมจะอยู่เป็นเพื่อนพี่แมนนะ" รามินทร์เอ่ย เมื่อเดินเข้ามาในห้อง ก่อนจะพาร่างสูงไปนอนที่เตียง เขาจัดการเปิดม่านให้พอมีแสงสว่างจากด้านนอกเข้ามาในห้องนอน ก่อนจะหันกลับมามองใบหน้าที่มีรอยแผล ของพี่ชาย
" กลับไปเถอะ .. พี่อยากอยู่คนเดียว "คนเจ็บตอบกลับมาหลังจากที่นั่งลงบนเตียง
"ให้ผมอยู่....จะได้ไหม" รามินทร์หลับตาแน่น เขาหันกลับไปมองวิวด้านนอกอีกครั้ง ท้องฟ้ามืดแค่ไหนก็ยังมีแสงสว่างจากตึกที่อยู่ไม่ห่างออกไปส่องเข้ามาเสมอ
" ไม่ต้องหรอก .. กลับไปเถอะ "ชายหนุ่มตอบกลับมาอย่างเย็นชา
"ผม...เดี๋ยวผมไปหาอะไรมาให้พี่กินก่อนก็แล้วกัน.... ยังไม่ได้ทานอะไรเลย เดี๋ยวพี่จะไปทานยาที่หมอให้มาไง "รามินทร์พูดเหมือนไม่ได้สนใจคำพูดที่เย็นชาของอีกฝ่าย ร่างบางหัวเตรียมจะเดินออกไปยังห้องครัว หาอะไรที่น่าจะมีติดตู้เย็นเป็นมื้อง่ายๆให้อีกฝ่ายทาน
" พี่บอกให้กลับไปไง ไม่รู้เรื่องรึไง?! " กตัญญูลุกขึ้น ข้อมือที่แตกจากแรงกระทืบนั้นบีบที่แขนบาง
"ไม่กลับ มินอยากอยู่กับพี่.... " รามินทร์หันมามองหน้าของอีกฝ่าย
"มินทำทุกอย่างนี่ก็เพื่อเรื่องนี้.... " เสียงที่เอ่ยออกมาสั่น ไม่ใช่เพราะเศร้า แต่สายตากับแรงสัมผัสที่มองมานั้นทให้เขากลัวเหมือนกัน
...เพราะความเศร้ามันไม่ได้จากไปไหน...." ทำได้ทุกอย่างเหรอ? หึ..มินทำไปแล้วนี่
กี่คนที่ต้องมาร้องไห้เพราะสิ่งที่มินทำลงไป หา? " กตัญญูใช้มือข้างที่เจ็บเขย่าร่างบางไปมา ความเจ็บปวดของเขาทำให้เลือดไหลซึมออกมาจากผ้าพันแผล แต่คนเจ็บก็ไม่ได้สนใจ
"......................" รามินทร์กัดริมฝีปากแน่น แรงเขย่าทำให้เขาเจ็บไปหมด ชายหนุ่มร่างเล็กกว่ารวบรวมแรงทั้งหมดผลักอีกฝ่ายออกไป
"มินทร์ผิด ที่เอาโฉนดนั่นไปคืนให้แม่ศรีใช่ไหม.... มินบอกพี่ซักคำหรือยังว่าจะให้พี่ทำอะไร...ไม่! และเผื่อว่าพี่จะลืม ผมไม่เคยพูดซักคำ พี่นั่นล่ะ ตัดสินใจทำลงไปเอง....พี่เดินไปบอกทุกคนเอง.... ถ้าจะผิด....มันก็พอกันทั้งสองคนนั่นล่ะ เพราะอะไร ถ้าพี่ไม่ตัดสินใจจะใช้หนี้บ้าๆอะไรนั่นตั้งแต่แรก ผมก็คงไม่ต้องมาทำอะไรแบบนี้หรอก!!..." " พี่จะแต่งงานใช้หนี้ หรือพี่จะทำอะไรมันก็เรื่องของพี่!! " กตัญญูตวาดใส่อีกฝ่าย เขารู้สึกปวดหนึบๆที่แผลตรงมือของตนเอง มันคงกำลังปริอีกรอบ ร่างสูงสูดลมหายใจลึก ก่อนจะชี้ไปที่ประตู
" ตอนนี้ พี่ยังไม่อยากคุยกับมินเรื่องนี้ กลับไปก่อนไป "
"............................."คำพูดคำจาที่ไม่เคยได้ยิน ผ่านเข้าหูมาเป็นครั้งที่เท่าไร ในรอบ หลายอาทิตย์ที่ผ่านมา รามินทร์กลืนน้ำลายลงคอ
"แผลพี่เปิด.... ผมจะทำแผลให้......." ชายหนุ่มพยายามพูดด้วยน้ำเสียงที่บ่งบอกถึงใจจริงของเขาให้มากที่สุด เขาเข้าใจแล้ว รู้แล้วทุกอย่าง ความรู้สึกของเขา อยากจะบอกออกไป
"นะครับ....." มือเรียวยื่นออกไป เลือดที่ไหลออกมาทำให้ใจเขาเจ็บ ....แบบที่ไม่เคยเป็น แต่กตัญญูกลับเดินไปเปิดประตูห้องให้อีกฝ่าย
" กลับไป..หรือจะให้พี่ลากออกไป? "เขายื่นคำขาด
"ไม่....... "รามินทร์เองก็ชักจะหมดความอดทน
"
พี่ไม่ฟังผมแล้วใช่ไหม.... ในฐานะน้อง ก็ไม่ฟังแล้วใช่ไหม เพราะน้องมันเลวมากขนาดนี้" ชายหนุ่มกัดฟันแน่น
"ถ้าอย่างนั้น
ผมจะสั่งพี่ ให้พี่ทำตามที่ผมต้องการ... ในฐานะเจ้าหนี้.... พี่จะใช้หนี้ให้ผมได้ไหมล่ะ... ถ้าไม่ได้ คอนโดนี่ผมจะยึดก็คงไม่แปลกอะไร...ใครจะไล่ใคร ผมก็อยากรู้เหมือนกัน"ดวงตารีเรียวสบตาของอีกฝ่าย ท้าทายในแบบที่ไม่เคยเป็น
" ได้ ถ้ามินไม่ไป พี่จะไปเอง " กตัญญูทำท่าจะก้าวออกไปจากห้อง
"ผมขอสั่งไม่ให้พี่ไปไหน... "รามินทร์เจ็บปวดที่ต้องพูดออกไป เขาไม่เคยใช้คำพูดแบบนี้กับอีกฝ่ายเลย
"พี่เป็นของผมแล้ว.... "คำพูดของรามินทร์ทำให้เขาต้องหยุด
" มิน..ซื้อพี่เหรอ? " ชายหนุ่มที่ยืนอยู่ตรงประตูถามด้วยเสียงแหบพร่า หัวใจของเขาเจ็บปวดเสียยิ่งกว่ามือที่กำลังมีเลือดไหลลงที่พื้น
".........................ถ้าพี่คิดอย่างนั้น........" รามินทร์ตอบกลับ ริมฝีปากเหยียดยิ้มหยัน.....ตัวเอง .....
“ฮ่ะๆๆ “ กตัญญูหัวเราะตนเองอย่างสมเพช ก่อนจะปิดประตูห้อง
" โอเค..พี่ไปไหนไม่ได้แล้ว..
สั่งอะไรอีกดีล่ะ? "
".....ให้ผม....."รามินทร์เอ่ยเสียงเบา
....สั่งอย่างนั้นเหรอ..."ให้ผมทำแผลให้พี่" ชายหนุ่มยื่นมือออกไป กตัญญูยื่นมือข้างที่เลือดไหลให้อีกฝ่าย เขาเจ็บ แต่มันเทียบไม่ได้กับความเจ็บปวดในใจตอนนี้ รามินทร์พยักหน้าให้อีกฝ่ายเดินตามไปนั่งที่โซฟา ก่อนจะเดินไปหยิบเอาถุงผ้าพันแผลสำหรับเปลี่ยนที่ทางโรงพยาบาลให้มา เอามาทำแผลให้อีกฝ่าย ร่างบางนั่งลงตรงหน้าอีกฝ่าย บนพื้น ขณะทำแผลให้ร่างสูงอย่างใจเย็น เขาหวังว่ามันจะไม่เย็นเสียจนหยุดเต้นไป ณ เวลานี้
"เสร็จแล้วครับ" ชายหนุ่มว่าพลางเดินเอา ผ้าพันแผลเก่าไปทิ้งในถังขยะ
"ให้ผมทำอะไรให้พี่ทาน...." ชายหนุ่มเอ่ย ไม่มีคำว่า "นะ" มันไม่ใช่คำถาม ไม่ใช่การเสนอตัว....
ถ้าอีกฝ่ายทำให้เขาต้องพูดถึงขนาดนี้แล้วล่ะก็เขาก็คงต้องทำมันให้ถึงที่สุด ชายหนุ่มคิด รามินทร์เดินไปหยุดหน้าประตูตู้เย็น มีขนมปังอยู่ ผัดสด กับทูน่ากระป๋อง ไม่นานก็ได้แซนวิชง่ายๆ มาส่งให้กับร่างสูง
"รองท้อง แล้วก็ไปกินยา นอนซะ"
ซึ่งอีกฝ่ายก็ทำตามอย่างไม่มีข้อโต้แย้งอะไร เรียกได้ว่าทำตามคำสั่งอย่างไม่มีปากเสียงเลยมากกว่า ชายหนุ่มทานแซนวิช ทานยา ก่อนเดินไปหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วเข้าไปอาบน้ำ
++++++++++++++
ผัาพันแผลที่รามินทร์เพิ่งจะเปลี่ยนให้และที่โรงพยาบาลทำไว้ให้เปียกน้ำจนเลือดซึมออกมา
"พี่แมน.... ผ้าพันแผลเปียกอีกแล้ว...." รามินทร์เดินมาดู เสียงนั้นคล้ายจะดุ ก่อนจะหยุดเมื่อเห็นร่างสูงเกือบจะเปลือยนั่งนิ่งอยู่ที่ปลายเตียง แผ่นอกแกร่งนั้น มีหยดน้ำเกาะพราว ร่างเล็กสูดลมหายใจนิ่ง ก่อนจะเดินมาทำแผลให้กับอีกฝ่ายอีกครั้ง ชายหนุ่มถอนหายใจออกมาเบาๆ กตัญญูไม่มีปากเสียงอะไร ไม่บ่นแม้แต่คำว่า "เจ็บ"
....พี่เงียบเกินไปแล้ว....."เจ็บไหม...." รามินทร์เอ่ยถามเมื่อค่อยๆซับหยดน้ำออกจากใบหน้าคมของอีกฝ่าย ชายหนุ่มนั่งอยู่ระหว่างขาของร่างสูง ดวงตารีเรียวมองรามินทร์มองพิจารณา แผลถลอกบนหน้าผากของอีกฝ่ายบ
" เสร็จหรือยัง? " กตัญญูย้อนถาม โดยที่ไม่ได้ตอบคำถามนั้น
"....เสร็จแล้วครับ" รามินทร์เอ่ยเบาๆ ก่อนจะหันไปเก็บอุปกรณ์ที่ยกมา เมื่ออีกฝ่ายหันหลังไปคนเจ็บจึงหันไปแต่งตัว เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงผ้าถูกสวมขึ้นมาอย่างง่ายๆก่อนจะนอนลงกับเตียง
พอรามินทร์เดินกลับมา ไฟที่หัวเตียวยังเปิด แต่เจ้าของห้องดูเหมือนจะหลับไปแล้ว ชายหนุ่มเดินไปปิดไฟหัวเตียงให้ก่อน จะหันมาพิศมองหน้าเจ้าของห้องเขาเดินมานั่งข้างๆ เตียง ก่อนจะถอนหายใจออกมา
เขาไม่เคยอยากจะให้มันเป็นแบบนี้ เขาแค่อยากจะให้ แม่ศรีได้โฉนดนั่น เขาคาดการณ์เอาไว้แค่ว่า ถ้าไม่มีเรื่องหนี้สินนั้นแล้ว กตัญญูจะได้ไม่ต้องมีข้อผูกมัดใดๆและจะได้ตัดสินใจได้อย่างอิสระว่าจะแต่ง หรือ ไม่ แต่มันกลับกลายเป็นเรื่องราวกลับตัลปัตรใหญ่โต มันนอกเหนือการควบคุมไปหมด
"ผมแค่......" ปลายนิ้วไล้เบาๆที่เส้นผมของชายหนุ่มร่างสูง ใบหน้ายามหลับของกตัญญู วันนี้ดูเหนื่อยอ่อน และ เจ็บช้ำ
"ผมแค่อยากจะให้พี่อยู่ข้างๆผม....เป็นของผม....เหมือนที่เป็นมาตลอด ก็เท่านั้นเอง..."ชายหนุ่มค่อยเอนตัวลง ที่พื้นที่ที่เหลือของเตียง ศรีษะขยับซุกเข้าหาแผ่นอกกว้าง เหมือนอย่างที่เคยทำทุกครั้ง ไม่มีการโอบกอด ร่างเล็กนั้นเหมือนจะเพียงแค่อยากอิงไอจากร่างของอีกฝ่าย หวังจะให้ทำให้ใจของเขาอุ่นขึ้นมาบ้าง ไม่ได้ต่างอะไรจากสัตว์ที่บอบช้ำ ดวงตารีเรียวปิดลงอย่างอ่อนแรง หากแต่ยังพยายามกลั้นกลืนน้ำตา และความเจ็บปวดลงไปในกาย
ส่วนกตัญญูเองก็รับรู้ได้ถึงคำพูดและการกระทำของอีกฝ่าย ถ้าไม่เกิดเรื่องในวันนี้ เขาคงจะโอบไหล่บางแล้วกอดเอาไว้ทั้งคืน แต่ก็คงทำได้แค่คิด .. จากนี้ไปคงทำไม่ได้อีกแล้ว...
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038479 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก