มาต่อแบบมึนๆ...ท่าทางไรเตอร์จะไม่สบายค่ะ .. เอาล่ะ มาต่อกัน++++++++++++++
ในตอนเช้ารามินทร์รู้สึกตัวตื่นก่อนพี่ชาย ร่างเล็กหันไปมองใบหน้าบอบช้ำนั้น รอยช้ำดูคล้ำขึ้นอย่างเห็นได้ชัด กตัญญูเป็นแบบนี้คงไม่มีแรงลุกไปไหนแน่ ชายหนุ่มรีบลุกไปเข้าห้องน้ำจัดการอาบน้ำอาบท่าให้ตัวเองแล้ว เดินไปทำอาหารง่ายๆ ที่ส่วนครัวของห้องคอนโด ข้าวต้มอย่างง่ายๆที่รามินทร์รู้ดีว่ามันคงจะรสชาตไม่ดีเท่าที่กตัญญูทำให้ถูกตักใส่ชาม ชายหนุ่มวางไว้ที่โต้ะหน้าโซฟา ก่อนจะเดินเข้าไปหาร่างสูงในห้องนอน
"พี่แมนครับ ตื่นมาทานอะไรซักหน่อยเถอะ...จะได้ทานยา" เขานั่งลงตรงขอบเตียง ดวงตารีเรียวพิจารณาใบหน้าของอีกฝ่าบ เสียงเรียกนั้นทำให้ชายหนุ่มค่อยๆลืมตาขึ้น แต่มันดูจะยากลำบากสำหรับคนที่เจ็บหนักและร่างกายกำลังต้องการรักษาตัวเอง
"ไหวไหม..." เสียงที่เอ่ยถามนั้นเต็มไปด้วยความเป็นห่วง มือบางยื่นออกไปพยุงร่างของอีกฝ่ายให้ลุกขึ้นมานั่งดีๆ มืออีกข้างก็ฉวยหมอนมาหนุนหลังให้อีกฝ่าย "เป็นยังไงบ้าง ไปหาหมออีกไหม จะให้ผมเอาข้าวมาให้ที่นี่ไหม"
" ไม่ไป..หาหมอแล้ว พักหน่อยเดี๋ยวก็หาย " กตัญญูตอบกลับมาพลางนิ่วหน้าเมื่อถูกจับให้ขยับ
"ทานอะไรหน่อยไหม มินทำข้าวต้มให้พี่ ....ยกมาให้ไหม"
" เดี๋ยวพี่..กินเอง " เสียงทุ้มนั้นแหบแห้ง มือข้างที่เจ็บยกขึ้นเล็กน้อย
"เหรอ...." รามินทร์ขยับถอยออกมา "มินตั้งไว้ให้ตรง โต้ะเล็กหน้าโซฟา ... พี่แมนลุกไหวไหม"
" อืม "ชายหนุ่มรับคำก่อนจะค่อยๆขยับตัวอีกครั้ง แต่ยิ่งทำก็ยิ่งปวดไปทั้งตัวเมื่อเห็นท่าทางของอีกฝ่ายรามินทร์นิ่วหน้าทันท
"ผมว่าพี่แมนนั่งอยู่นี่ล่ะ .... อย่าทำเก่งเลย .... เดี๋ยวผมไปเอามาป้อน" รามินทรืว่าก่อนจะรีบเดินออกไปแล้วกลับมาพร้อมถาดเล้กๆ ในถาดมีชามข้าวต้ม และน้ำเปล่าอีกแก้ว
"ทานซักหน่อยนะ จะได้ทานยา" ชายหนุ่มว่าพลางตัดข้าวต้มขึ้นมาเป่าเบาๆ แล้วยื่นให้กับอีกฝ่าย ซึ่งคนป่วยก็ต้องอ้าปากรับเอาข้าวต้มจืดๆนั้นใส่ปากอย่างช่วยไม่ได้ อีกคำ และอีกคำ จนกระทั่งหมดชาม
"ขอโทษนะครับ ผมฝีมือไม่มีทางสู้พี่ได้เลย" รามินทร์เอ่ยเบาๆ ก่อนจะก้มหน้าก้มตาเก็บชาม จากคำพูดของตัวเองเมื่อคืน และการกระทำเมื่อวาน ทำให้เขาไม่อยากจะสู้หน้าอีกฝ่ายตรงๆ
...แม้จะพูดอย่างนั้นออกไปก็ตามที...." มิน..พี่ขอยาหน่อย " ชายหนุ่มมองไปที่ๆตัวเองเดินไปไม่ถึงแน่ ถ้ายังเจ็บอยู่แบบนี้
ร่างเล็กรีบยกถาดออกไปอีกทาง ในขณะที่เดินไปหยิบยาฆ่าเชื้อกับแก้ปวดที่หมอให้ ให้กับอีกฝ่าย พลางส่งแก้วน้ำให้
"ถ้าพี่จะอาบน้ำก็บอกนะ เดี๋ยวจะได้เตรียมผ้าพันแผลใหม่ให้" รามินทร์มองหน้าอีกฝ่าย ก่อนจะถาม"พี่แมนจะอาบน้ำไหมล่ะ"
" อืม .. อาบหน่อยก็ดี "ชายหนุ่มว่าก่อนจะทานยาตามที่อีกฝ่ายเตรียมไว้ แต่เมื่อพยายามจะลุกขึ้นยืน กลับทำไม่ได้
"ลุกไม่ไหวเหรอ..."รามินทร์ถอนหายใจออกมาเบาๆ
....คนตัวใหญ่แข็งแรงอย่างพี่ แต่ต้องมาลุกไม่ไหวแบบนี้ เพราะผมเองซิ่นะ..."งั้นถอดเสื้ออกนะ เดี๋ยวเช็ดตัวให้ก็แล้วกัน...แผลจะได้ไม่โดนน้ำด้วย" รามินทร์ว่า ก่อนจะเดินไปที่ห้องน้ำเอาผ้าเช็ดตัวกับ อ่างพลาสติกเล้กๆใส่น้ำออกมาวางไว้โต้ะข้างเตียง มือแกร่งที่ขยับไม่ถนัด คงจะถอดเสื้อไม่ไหว ชายหนุ่มขยับตัวขึ้นไป จับชายเสื้อตลบขึ้นทางเหนือหัว รอยช้ำจ้ำใหญ่ปรากฏบนตัวของร่างสูง รามินทร์เห็นก็เจ็บแทน ชายหนุ่มเบือนหน้าไปอีกทาง แผ่นอกกว้างมีแต่รอยฟกช้ำ มือเรียวค่อยๆไล้ผ้า เปียกชื้นไปบนใบหน้าคมของอีกฝ่าย ลำคอแกร่ง ไหล่กว้าง ช่วงแขน และแผ่นอก อย่างเบามือมากที่สุดเท่าที่จะทำได้
ส่วนคนเจ็บก็หันหน้าไปอีกทาง เขาไม่เคยถูกอีกฝ่ายทำอะไรแบบนี้ให้เลย มันรู้สึกแปลก
"พี่แมนไม่ต้องเขินผมก็ได้" รามินทร์เอ่ยเสียงเบา
"คนเจ็บ ก็คือคนเจ็บ.... และผมทำพี่เจ็บ ผมต้องดูแล"
ชายหนุ่มเอ่ย ก่อนจะ คว้าผ้าแห้งมาซับส่วนที่เปียกชื้นบนผิวกายนั้นออกเบาๆ อีกครั้ง แล้วเริ่มทำแผลให้อีกฝ่ายจนเรียบร้อย ริมฝีปากบางยิ้ม
"เดี๋ยวก็นอนต่อนะครับ....พักเสีย จะได้หายเร็วๆ"
...ไม่ได้เขิน แค่รู้สึกแปลก ...เชฟคนเก่งคิดในใจ แล้วจึงค่อยๆเอนนอนลงอย่างเดิมและด้วยฤทธิ์ยาก็ทำให้เขาหลับได้อย่างง่ายดาย
รามินทร์ตบเบาๆลงบนผ้าหลังจากที่เขาตลบชายผ้าห่มขึ้นคลุมร่างให้กับอีกฝ่าย
"พี่มีอะไรก็เรียกผมนะ ผมอยู่ข้างนอกนี่ล่ะ" ร่างเล็กว่า ก่อนจะเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดออกจากห้องไป
++++++++++++++
เสียงโทรทัศน์ดังขึ้นแผ่วๆเป็นเสียงรายงานข่าวตอนเช้า ผู้ดำเนินรายการบอกเล่าข่าวด้วยท่าทีเผ็ดร้อนเหมือนทุกที รามินทร์เหม่อมองดูจอทีวีนั้นไปเรื่อย ก่อนความเบื่อหน่ายจะเข้าครอบงำ หากเป็นวันหยุด ไม่เขาก็กตัญญูจะเป็นคนเอ่ยปากชวน กันและกันไปที่ใดซักที่ ไปทานข้าว ไปพักผ่อนแต่วันแบบนี้แล้วคงไม่มีหน้าจะไปเอ่ยปากชวนแน่ ร่างเล็กเอนกายลงกับโซฟา ก่อนจะผล็อยหลับไปอีกรอบ รู้สึกตัวอีกที ก็เกือบจะสิบเอ็ดโมงเข้าไปแล้ว
"พี่แมน....ตื่นอยู่รึเปล่า จะออกไปซื้อของ" ชายหนุ่มเดินเข้ามาในห้อง แต่ก็หยุดอยู่แค่หน้าประตู
เมื่อร่างกายฟกช้ำที่เริ่มเปลี่ยนสีตรงขอบรอยช้ำเป็นสีเหลือง แผ่นอกแกร่งเปลือยเปล่าขณะที่กำลังเปลี่ยนเสื้อปรากฏตรงหน้ากระจก และประตูห้องก็ไม่ได้ปิดไว้
"พี่จะออกไปกับผมไหม"ชายหนุ่มถาม เขาไม่อยากจะมองรอยฟกช้ำนั่นเอาเสียเลย
" อืม .. งั้นรอเปลี่ยนชุดแป๊บนึง ก็แล้วกัน "น่าแปลกที่วันนี้กตัญญูตอบรับคำชวนนั้นได้ง่ายๆชายหนุ่มถอดเสื้อที่เพิ่งจะเปลี่ยนออก เป็นชุดสำหรับออกไปข้างนอก คำตอบที่ได้รับทำให้รามินทร์ยิ้มออกมาน้อยๆ ก่อนจะเดินออกไปรอด้านนอก รามินทร์เป็นคนขับรถเหมือนอย่างเช่นเมื่อวาน
"พี่อยากไปไหน....ซื้อของอะไรใส่ตู้เย็นไหม" รามินทร์เอ่ยถาม ทั้งๆที่ส่วนหนึ่งในใจก็คิดอยู่แล้วว่าจะแวะเข้าซุปเปอร์มาร์เก็ตในห้าง หรือที่ไหนซักที่
" แล้วแต่มินเถอะ ..ว่าแต่ ไม่คิดจะกลับบ้านรึไง? "ชายหนุ่มถามออกไป ดวงตาคมมองออกไปนอนกระจกรถ ในเวลาเที่ยงของวันหยุดแบบนี้กรุงเทพก็ยังคงรถติด
"พี่......ไม่อยากให้ผมอยู่ใช่ไหม" รามินทร์ถามออกไปตรงๆ "เอาเป็นว่าผมนอนโซฟาข้างนอกก็แล้วกัน..." แต่ก็สรุปเองเสร็จสรรพเหมือนเดิม
" คุณหญิงไม่เป็นห่วงเอาเหรอ? .. มินไม่ได้กลับบ้านมาอาทิตย์หนึ่งแล้วนะ "กตัญญูยังคงถามต่อ แปลกจริงๆที่ไม่มีใครโทรมาหารามินทร์เลย อย่างน้อย โทรศัพท์ของอีกฝ่ายก็ไม่ดังเลยเวลาที่เขาอยู่
"มินเคยไม่กลับบ้านเป็นเดือนๆเขาเคยว่าอะไรมินด้วยเหรอ...
ถ้ามินบอกว่าอยู่กับพี่ เขาก็ไม่ห่วงหรอก"
ชายหนุ่มว่าก่อนจะออกรถเมื่อสัญญาณไฟ บอกให้ตรงไปต่อ ชายหนุ่มเลี้ยวเข้าห้างดัง
"พี่อยากจะซื้ออะไรไหม ผมจะซื้อเสื้อผ้าใหม่...ขี้เกียจเข้าบ้าน "
" ไม่ล่ะ อยากซื้ออะไรก็ซื้อเถอะ พี่จะรอที่สตาร์บัคก็แล้วกัน "คนเจ็บว่า เขาเองที่กินๆ นอนๆ มาหลายวันคงไม่มีแรงเดินห้างกับรามินทร์เป็นแน่
"ผมแค่ถามว่าพี่อยากได้อะไรหรือเปล่า....ก็เท่านั้น" รามินทร์เอ่ยเสียงเบา ก่อนจะเดินไปส่งคนเจ็บนั่งรอที่ร้านกาแฟตามที่อีกฝ่ายว่า
"รอผมแป๊บนะ" ร่างเล็กว่า ก่อนจะเดินไปอีกทาง ท่าทางที่ กตัญญูตอบคำถามเขาเหมือนขอไปทีเสียมากกว่า และมันเป็นอย่างนี้อีกบ่อยครั้งตลอดเวลาที่รามินทร์เอ่ยถามหรือพูดอะไรด้วย มีบางอย่างแปลกไปจากเดิมในความสัมพันธ์ระหว่างเขาสองคน เสียงถอนหายใจของ รามินทร์มีให้ได้ยินเป็นพักๆ แทบจะตลอดทั้งอาทิตย์ที่รามินทร์มาพักอยู่ที่คอนโดของกตัญญู
....มีอะไรเปลี่ยนไป....อะไรที่ผมไม่ได้ต้องการให้มันเป็นแบบนี้...++++++++++++++
" มิน พรุ่งนี้พี่จะไปทำงานแล้วนะ "ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นมาระหว่างที่นั่งทานอาหารเย็นอยู่กับเจ้าของร้าน
"พี่แมนหายดีแล้วเหรอ..." รามินทร์เอ่ยถาม ถ้าเรื่องรอยฟกช้ำบนใบหน้านั้นจางไปมาก แผลบาดที่มือก็ดูดีขึ้นมา แต่รอยช้ำบนแผ่นอก ด้านหลัง เขาแทบไม่ได้เห็นอีกเลย นับตั้งแต่คืนแรกที่กลับมาถึงกรุงเทพ
"เอ่อ... ขอผม...เอ่อ.....ดูหน่อยได้ไหม" ชายหนุ่มลุกจากเก้าอี้ เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าของอีกฝ่าย
" พี่ดีขึ้นแล้ว "ชายหนุ่มตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบๆ นั่นเป็นการห้ามโดยอัตโนมัติ รามินทร์สูดลมหายใจเข้าลึก
...ใช่..มันคือสิ่งนี้ล่ะ....ร่างเล็กนั่งลงตรงหน้าของอีกฝ่าย มือเรียวจับมือของอีกฝ่ายขึ้นมาดูรอยแผล
"โชคดีที่ไม่ได้บาดอะไรเยอะ เหมือน จิ๊บ....แค่เศษก้อนหินบาด....." ปลายนิ้วเรียวไล้เบาๆบนมือแกร่ง มือที่คอยปกป้องดูแลเขามาตลอด มือที่มอบความสุขให้กับลูกค้า ด้วยรสชาตชั้นเยี่ยมของอาหาร
...แต่สำหรับเขาแล้วไม่ว่าจะอย่างไร กตัญญูก็เป็นมากกว่า พ่อครัว เป็นมากกว่าเพื่อน และอาจจะมากกว่าพี่ชาย
รามินทร์ยกมือนั้นขึ้นแตะกับเส้นผมของตนเองขยับเบาๆ เหมือนกับว่าอีกฝ่ายกำลังไล้เส้นผมของเขาอยู่ เหมือนทุกที เวลาที่เขาต้องการคนปลอบใจ แล้วเอียงใบหน้าให้ สัมผัสกับฝ่ามืออุ่นนั้น
...ทำไมทั้งๆที่พี่ก็อยู่ตรงนี้...แต่พี่กลับยิ่งห่างออกไป...
...แล้วพี่จะรู้ไหม ว่าถ้าผมไม่มีมือคู่นี้แล้ว...ผมจะอยู่ได้ยังไงริมฝีปากบางเผลอแนบลงเบาๆ กับฝ่ามือของพี่ชาย สิ่งที่รามินทร์ทำกับเขาทำให้กตัญญูดึงมือตนเองออกทันที ก่อนจะลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งทานอาหารอยู่ หัวใจของเขา มันกำลังเต้นแรง ทั้งๆที่ยังเจ็บปวดได้ทุกครั้งที่หายใจ
"พี่...."รามินทร์เหมือนจะถามอะไรออกไปแต่แล้วก็หยุด เขาเหยียดยิ้มเล็กๆทั้งๆที่ยังนั่งคุกเข่าอยู่อย่างนั้น
ริมฝีปากบางเม้มเข้าหากันเล็กน้อย ก่อนจะสบตาของอีกฝ่าย
"ถ้าพี่....รังเกียจ...ก็ถือเสียว่า ใช้หนี้ผมก็ได้" คำพูดนั้นทำให้กตัญญูต้องหันกลับมาทันทีคิ้วหนาขมวดอย่างไม่พอใจนัก รามินทร์รู้ สีหน้านั้น...เขาทำอีกฝ่ายโกรธอีกแล้ว และเขาเองก็ไม่ได้ต้องการที่จะพูดแบบนั้นออกไปเลย แต่เขาแค่....คิดถึง....อีกฝ่ายมากก็เท่านั้นเอง
ร่างเล็กสูดหายใจเข้าลึก พลางลุกขึ้นยืน ฉวยโอกาสปาดหยดน้ำเล็กๆออกจากหางตา เขาเดินไปหยิบกระดาษแผ่นหนึ่งมา
"เราตกลงกันก็ได้นี่.... ใช่ไหมล่ะ" เชฟหนุ่มสูดลมหายใจลึก ก่อนจะหัวเราะตนเองเบาๆ
" ได้สิ.. ถ้ามินต้องการแบบนั้น "
"ใช่...ผมต้องการ..." ชายหนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ
....ต้องการให้เราเป็นเหมือนเดิม....
"ให้ผมจับมือพี่.... พี่จะว่ายังไง หนึ่งพัน?....
ให้ผมจับแขนพี่ สองพัน.....
หอมพี่ เหมือนที่เคยทำ.....ห้าพันดีไหม.....? "ชายหนุ่มเขียนลิสต์ลงไปเรื่อยๆ เขาเขียนจนจบ
"และต่อจากนี้ ไม่ว่า ผมจะถามอะไร พี่ต้องตอบ.....พูดกับพี่ พี่ก็ต้องพูดตอบผม..."ดวงตารีเรียวหันไปสบตามองหน้าของอีกฝ่าย เขา เซ็นต์ชื่อลงบนกระดาษนั้น ก่อนจะยื่นให้กับอีกฝ่าย ซึ่งชายหนุ่มกวาดสายตามองข้อความบนกระดาษแผ่นนั้นคราวๆก่อนจะจรดปลายปากกาเซ็นชื่อของตนลงไป
" ขอไว้ที่พี่อีกฉบับด้วยล่ะ "เขาว่าแล้วหันหลังไปหมายจะกลับเข้าห้อง
"เดี๋ยว..... " รามินทร์ เรียกอีกฝ่ายไว้ ทันที
"ผมห้ามไม่ให้ พี่ หันหลังให้ผมอีก" คนที่โดนสั่งต้องหยุดเดินทันที ร่างสูงหันมาหาอีกฝ่ายช้าๆใบหน้าคมเต็มไปด้วยความเจ็บปวด
" จะให้ทำอะไรอีก?...อ้อ .. ให้พี่ลองเสนอได้ไหม? ...
นอนกับมินใช้หนี้ครั้งละแสน น่าสนใจดีนะ "เขาเหยียดยิ้มให้อีกฝ่าย
"....ผมไม่อยากจะทำ...." รามินทร์กัดฟันแน่น
....พี่จะได้รีบๆจ่ายหนี้แล้วก็ หนีผมไปใช่ไหมล่ะ.....ดวงตาของชายหนุ่มถามอีกฝ่ายเช่นนั้นด้วยความไม่พอใจร่างเล็กเดินเข้าไปหาอีกฝ่าย ก่อนจะกางแขน โอบร่างนั้นเอาไว้ หลวมๆ หากแต่โหยหา สูดลมหายใจและกลิ่นกายของอีกฝายเข้าลึกลงไปในปอด
"จากนี้ ถ้าผมพูดกับพี่ พี่ต้องพูดตอบ...ถ้าผมถามพี่ พี่ก็ต้องตอบ....ถ้าผมกอดพี่ พี่ก็ต้องกอดผมตอบ..." สิ่งที่อีกฝ่ายทำราวกับโหยหาสัมผัสจากเขาอ้อมแขนแกร่งกอดตอบอีกฝ่าย แม้นั่นจะเป็นการทำตามข้อตกลง แต่สัมผัสอบอุ่นนั้นไม่ใช่เรื่องของการฝืนใจ รามินทร์หลับตาลงรับสัมผัสนั้นราวกับจะจำมันเอาไว้ ก่อน ถอยออกหาก
" แค่นี้ใช่ไหม? .. งั้นพี่ไปนอนล่ะ "ชายหนุ่มเดินกลับเข้าห้องไป
"กอดหนึ่งครั้งหมื่นนึง..." ชายหนุ่มเดินไป เขียนยอดคงเหลือของหนี้ทั้งหมด ก่อนจะส่งคืนให้กับอีกฝ่าย
" แล้วตามมาทำไม? .. มินจะนอนโซฟาไม่ใช่เหรอ? "เจ้าของห้องถามแต่ก็เก็บเอากระดาษแผ่นนั้นกลับมาวางบนหัวเตียง แล้วหาอะไรทับเอาไว้
"........นอนข้างๆพี่......" รามินทร์พยายามกลืนเสียงที่สั่นเครือลงคอ
"สองหมื่น..."ดวงตารีเรียวมีน้ำตาเอ่อล้น แต่เขาก็ไม่สนใจ ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนข้างๆ หันหลังให้กับอีกฝ่าย
" คืนละสองหมื่น "เจ้าของเตียง และลูกหนี้ย้ำ ก่อนจะปิดไฟที่หัวเตียงแล้วนอนลงข้างๆเจ้าหนี้ของตน
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038296 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก