ลุกขึ้นมาจากโฟโต้บุคน้องมาโอะ(อิมเมจน้องจิ๊บ) + หนังสือสอบ .. ไม่เชื่อดูหน้าจอ ไรเตอร์ได้ 55+
.. มาโพสต์ก่อนนะคะ ขอโทษด้วยที่หายๆไปโดยไม่บอก ไรเตอร์โดนน้องมาโอะโจมตีค่ะ เอาล่ะ มาม่ากันต่อเถอะค่ะ +++++++++++
เมื่อรามินทร์และกตัญญูมาถึงที่ร้านก็ต้องประหลาดใจ เพราะประตูหน้าร้านเปิดเรียบร้อย มิหนำซ้ำที่หน้าร้านยังมีรถสปอรต์สีแดง จอดอยู่อีกต่างหาก
"พี่แมกซ์?..... " รามินทร์เอ่ยเมื่อเดินเข้ามาในครัวแล้วพบว่า พี่ชายของตัวเองกำลังนั่งตักโจ๊กเข้าปาก เช่นเดียวกับเจ้าน้อยที่กำลังจะกวาดโจ้กคำสุดท้ายลงคอไป กลางโต้ะสแตนเลสที่มักใช้ทำขนม มีพายรูปร่างหน้าตาแปลประหลาดวางอยู่ รามินทร์คาดว่าน่าจะเป็นแป้งพายที่เสียจากเมื่อวานแล้วเจ้าน้อยเอามาอบเองเป็นแน่
"พี่มาทำอะไรที่นี่?....แต่เช้าด้วย??"
" กินโจ๊ก เมื่อคืนแฮงค์ เลยมานอนนี่ "ผู้เป็นเจ้าของร้านอีกคนตอบกลับมาง่ายๆ แต่ก็ทำเอากตัญญูต้องมองคนตอบสลับกับเด็กเฝ้าร้านนิ่ง
"โจ้กไหมเฮีย" เจ้าน้อยถาม คราบโจ๊กยังติดบนริมฝีปาก
" แล้วมีเหลือเรอะ? "พศวัตหันไปถามเจ้าน้อยท่าทางเคืองๆ
"อ้าว ก็คุณแมกซ์เล่นซื้อมาตั้งสี่ถุงไม่ใช่เหรอครับ พอดีเลย พี่แมนกับคุณรามินมาด้วย ก็ทานด้วยกันเลยซิ่ครับ " เจ้าน้อยยิ้มก่อนจะรีบลุกขึ้นยกชามของตัวเองออก
"เชิญครับคุณมินแล้วก็เฮีย...นั่งๆ เดี๋ยวผมทำให้เองนะครับ" เจ้าน้อยว่าพลางกุลีกุจอไปเทโจ๊กมาให้เจ้าของร้านและเชฟหนุ่ม
"ซื้อโจ๊กมาทีเดียวสี่ถุง....พี่แมกซ์เนี่ยนะ" รามินทร์เอ่ยขึ้นมาลอยๆ รู้ดีว่าพี่ชายของตัวเองนั้นถ้าไม่มีแผนอะไรจะไม่ทำเผื่อใครเด็ดขาด
" ก็เอาไว้อุ่นหลายๆวัน เจ้าอร่อยที่เยาวราชไงมิน "ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่กว่าเชฟหนุ่มเล็กน้อยเอาหลังพิงกับผนัง
"อุ่นหลายๆวัน?...."รามินทร์ยักคิ้วขึ้น ให้ตายอย่างไรก็ไม่เชื่อ ดวงตารีเรียวเหลือบมองร่างผอมเกร็งของเจ้าน้อยที่กำลังอุ่นโจ้กอยู่ที่หน้าเตา
"พี่คิดจะทำอะไร" รามินทร์ขยับเข้าไปใกล้สบตาอีกฝ่ายอย่างคาดคั้นเอาคำตอบ
"
นี่อะไร? " ยังไม่ทันได้ตอบคำถามของน้องชายพศวัตก็ถามเสียงเข้มพลางใช้นิ้วเขี่ยคอเสื้อรามินทร์ทันที ดวงตาสีเข้มปรายตาไปทางกตัญญู
"
มดกัดน่ะ... " รามินทร์ขยับถอยออกห่างจากปลายนิ้วของพี่ชาย มือขยับคอเสื้อปิดร่องรอยที่เกิดขึ้นทันที
"ผมแพ้พวกแมลงอะไรแบบนี้ พี่ก็รู้ มันก็แดงเป็นธรรมดา"
" เฮ้ยแมน
ไหนมึงว่ามึงจะดูแลมินดีๆไงวะ ไหงห้องมึงมีมดมีแมลงได้วะ? "คนอายุมากกว่าโวยวายใส่น้องชายที่สนิทกันเหมือนเพื่อน
"พี่แมกซ์ ไปว่า พี่แมนเขาได้ยังไง................"ดวงตารีเรียวหันไปมองกตัญญูเป็นเชิงขอโทษ
"
มันก็แค่บังเอิญมดมันจะกัด พี่แมนเขาจะไปรู้ได้ยังไงว่า จะมีมดตรงไหน"รามินทร์ว่าพลางรับถ้วยโจ๊กมาจากเจ้าน้อย ก่อนจะเบ้หน้าเพราะในชามมีทั้งตับและขิงที่ตัวเองไม่ชอบกินโรยหน้าให้เห็นกันจะๆ
" กินเข้าไปเลย "พศวัตส่งเสียงข่มขู่
"ไม่เอา....ไม่กิน" รามินทร์ว่าพลางใช้ช้อนเขี่ยๆ ให้พ้นไปอีกทาง
ภาพที่เห็นทำเอาเจ้าน้อย กลั้นหัวเราะเอาไว้แทบไม่อยู่
" ขำอะไวะ ไอ้เปี๊ยก "พศวัตถามเด็กเฝ้าร้านเสียงแข็ง
"ฮ่ะๆ ก็มันตลกนี่ครับ... คุณมินเขาไม่อยากทานคุณก็ไปขู่คุณเขา...เหมือนเด็กออก.... คุณมินครับ ถ้าไม่อยากทาน ตักใส่ถ้วยนี่ไว้ก็ได้นะครับ" ว่าพลางก็ยื่นถ้วยเปล่าให้รามินทร์
"อ่ะ...อื้ม ขอบใจ" รามินทร์เองก็หน้าแดง ด้วยเขินว่ามามัวเกี่ยงเรื่องกินต่อหน้าเด็กในร้าน
" ก็กินซะมั่งของมีประโยชน์นะไม่งั้นเดี๋ยวก็เหมือนตอนเราเป็นเด็กอีก ที่เข้าโรงพยาบาลน่ะ จำได้ไหม? "
พศวัตบ่นต่อ ด้วยอายุขึ้นเลข 3 มาได้ปี2ปีแล้ว จึงทำให้เริ่มคิดว่าตัวเองแก่มากขึ้นแล้ว
"บ่นเป็นคนแก่ เป็นนมใหญ่อีกคน... "รามินทร์เบ้หน้า แม้จะจำได้ดีถึงตอนที่ตัวเองมักจะเข้าโรงพยาบาลอยู่บ่อยๆเพราะความดันต่ำอยู่เรื่อยๆ
"ผมไม่กินหรอกนะใครจะกินก็กิน... หรือใครจะเอาไปโยนที่ไหนก็โยนเถอะ" รามินทร์ว่าพลางดันถ้วยเล็กๆที่ เจ้าน้อยส่งให้ไปที่กลางโต้ะ
"งั้นผมกิน...."เจ้าน้อยว่า หยิบช้อนมาหมายจะจ้วงทาน
" ไม่ต้องกิน "ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ ดึงช้อนออกจากมือเจ้าน้อย ท่าทางไม่พอใจนัก
" ทำไมต้องกินของเหลือของคนอื่นด้วย "
"ก็ถ้าเหลือมันเสียดายนี่ครับ" เจ้าน้อยตอบหน้าซื่อ
” คุณแมกซ์รู้รึเปล่า เดี๋ยวนี้ ตับโลละเท่าไร ขิงนี่ เห็นชิ้นเล็กๆ แต่กว่าจะปลูกได้ที่เขาก็ลงทุนลงแรงไปเยอะนะครับ ทานเหลือไม่ดีหรอก สงสารคนทำงาน" เด็กหนุ่มว่าไม่ได้สนใจว่าจะมีช้อนหรือเปล่า คว้าถ้วยเล็กมาหยิบตับชิ้นเขื่องในสายตามินทร์เข้าปากไป
"เก่งมากเจ้าน้อย เดี๋ยวทิปให้พิเศษเลย" รามินทร์หัวเราะออกมา ก่อนจะหันไปยักคิ้วให้พี่ชาย
" งกว่ะไอ้น้อย แกนี่เห็นแก่เงินเกินไปแล้ว "กตัญญูโวยขึ้นมา
" แล้วทำงานคุ้มเงินเดือนบ้างไหม? "
"คุณมินเพิ่งเสนอจะให้ทิปผมเมื่อกี้เอง...เฮียเป็นไรป่ะเนี่ย....แล้วผมก็ทำงานคุ้มเงินด้วย....ขัดทุกอย่างในตึกเนี้ย เงาแว๊บบบบ ทุกอย่าง.... เสิรฟด้วย ทำขนมด้วย....ผมว่าผมน่าจะได้เพิ่มต่างหาก" เจ้าน้อยว่าพลางยิ้ม "แล้วตับนี่ก็อร่อยด้วย"
"เด็กมันทำงานคุ้มเงิน เกินหน้าที่ด้วยซ้ำ จะทิปนิดทิปหน่อยไม่ได้รึไง" รามินทร์เอ่ยขึ้นมา ดวงตารีเรียวสบตาของกตัญญู
"ให้เป็นมาตรฐานเดียวกับคนอื่นก็แล้วกัน ถ้าทำงานคุ้มเงินก็ทิปให้เขาด้วยล่ะ” กตัญญูตอบกลับมาทันที สายตาจากดวงตาคู่คมที่มองรามินทร์อย่างร้อนแรงเมื่อคืน เปลี่ยนไปอย่างสิ้นเชิง
"ก็ถ้ามันคุ้มจริงๆ ก็คงจะทิปให้เยอะอยู่" รามินทร์ตอบกลับ สายตามองหน้า ของอีกฝ่าย เขารู้ว่าถูกประชดประชัน
" งั้นพี่จะทำงานให้
เกินคุ้มบ้างก็แล้วกัน "เชฟหนุ่มตอบกลับมาก่อนจะขอตัวไปเปลี่ยนชุดสำหรับทำเมนูของวันนี้
".........
ก็เกินคุ้มไปเยอะอยู่นี่ "รามินทร์เอ่ยขึ้นมาเบาๆ ความอยากอาหารหายไปโดยพลัน
ชายหนุ่มตักโจ้กเข้าปากไปอีกสองสามคำ ก่อนจะบอกให้น้อย เอาไปให้ หมาจรจัดแถวนั้นทานกิน
+++++++++++
ระหว่างวัน การทำงานของ กตัญญู รามินทร์ และ เจ้าน้อย ดูจะหนักหน่วง ไม่ได้ต่างจากวันอื่นๆ จิ๊บไม่ได้มาที่ร้านโทรมาลากับกตัญญูแล้วว่ามีสอบ ในขณะที่พศวัตก็ขอตัวกลับไปตั้งแต่ช่วงก่อนร้านเปิดเพราะบอกว่าต้องการจะพักผ่อน
"น้อย ขอน้ำแข็งอีก...." เสียงที่เรียก ขอน้ำแข็งสำหรับใส่ ผสมในเครื่องดื่มดังขึ้นแผ่วกว่าทุกครั้ง รามินทร์ยกมือขึ้นปาดเหงื่อน้อยๆที่ผุดขึ้นบนหน้าผาก แต่ตัวของเขาก็เย็นเฉียบ
"คร้าบๆ" เสียงเจ้าน้อยรับคำ ก่อนจะรีบวิ่งไปหยิบถุงน้ำแข็๋งมาใส่เพิ่มในถังตรงหลังเคาท์เตอร์
เด็กหนุ่มรีบใส่น้ำแข็งลงไปในถัง
"โอเคแล้วนะครับ ผมจะเข้าไปช่วยเฮีย...." แต่เมื่อเด็กหนุ่มหันกลับมาก็ต้องตกใจ เมื่อร่างของรามินทร์
ซวนเซเจียนจะล้ม
"คุณมิน...." ยังไม่ทันที่จะก้าวเข้าไปถึงตัว แก้วที่หยิบมาตั้งไว้ที่เคาท์เตอร์ก็ถูกปัดตกลงกับพื้น เสียงแก้วแตกกระจายเรียกความสนใจจากคนทั้งร้าน เจ้าน้อยปราดเข้าไปคว้า ตัวของรามินทร์เอาไว้ทันที
"คุณมิน....คุณมิน " เด็กหนุ่มเรียกชื่อ อีกฝ่ายเสียงดัง เขากับรามินทร์ขนาดตัวไม่ได้ต่างกันเท่าไรนักจึงยากจะประคองเอาไว้ได้ยิ่งอีกฝ่ายหมดสติไปอย่างสมบูณณ์เช่นนี้
"เฮีย...เฮีย......เฮียโว้ยยยย คุณมินล้ม" เด็กหนุ่มตะโกนลั่น เสียงวีดร้องฮือฮาดังขึ้นในหมู่แขกที่เข้ามาทานมื้อกลางวัน ชายหนุ่มในชุดเชฟสีขาววิ่งออกจากจากในครัว เพียงไม่กี่อึดใจก็มาถึงร่างบางที่ไม่ได้สติอยู่ที่หน้าเคาท์เตอร์
" มิน ... มิน " เขาเรียกเจ้าของร้าน ใบหน้าขาวซีด เนื้อตัวเย็น มันทำให้เขานึกถึงสิ่งที่พูดคุยกันเมื่อเช้ามือแกร่งช้อนร่างนั้นอุ้มทันที
" ไอ้น้อย ไปเปิดประตูรถ! "
"ครับๆๆ " เด็กหนุ่มรับคำหน้าตื่นวิ่งออกไปทางหลังร้านเพื่อเปิดประตูรถให้กับอีกฝ่ายทันที
"แล้วร้านเอาไงพี่....." เขาว่ามองเอีกฝ่ายค่อยพารามินทร์เข้าไปในรถ ท่าทางเจ้าน้อยร้อนรน เขาไม่เคยเจอเรื่องแบบนี้มาก่อนตั้งแต่ทำงานที่ร้านมา
" โทรหาพี่แมกซ์ ให้มาดูร้านแทน .. ปิดครัว ขายแต่กาแฟ "กตัญญูตอบกลับมาสั้นๆ ขณะที่วางร่างบางลงกับเบาะรถร่างสูงก้าวยาวๆไปเปิดประตูรถทันที
"อ่ะ ครับๆ.....ถ้ายังไง...เอ่อ ผมจะเข้าไปขอโทษลูกค้า...ทำตามเฮียว่า " เจ้าน้อยพูดก่อนจะรีบวิ่งกลับเข้าไปในร้านทั้งๆที่แขนยังสั่น
กตัญญูขับไปยังโรงพยาบาลเอกชนที่อยู่ใกล้ๆพอบอกว่าเป็นเรื่องฉุกเฉินบุรุษพยาบาลก็เข้ามาช่วยพารามินทร์ขึ้นนอนบนเตียงแล้ว ไปยังห้องตรวจทันที
+++++++++++
เสียงนาฬิกาแขวนที่อยู่บนฝาผนัง ดูจะดังกว่าปรกติ สำหรับคนที่เริ่มจะคืนสติ ดวงตารีเรียวปรือขึ้นพบกับแสงสว่างของดวงไฟ และ กลิ่นของยารุนแรงเข้ามาในจมูก
......โรงพยาบาล?...........
ชายหนุ่มสะดุ้งขึ้นทันที เมื่อรู้สึกว่ามีอะไรเกาะอยู่ที่แขน พอหันไปมอง ก็เห็นว่าเชฟหนุ่มนอนฟุบอยู่ข้างๆเตียง
"พ....พี่แมน" ปลายนิ้วเรียวแตะเบาๆที่ท่อนแขนแกร่งนั้น
" ฟื้นแล้วเหรอ? " เสียงนั้นดูแหบพร่า เชฟหนุ่มยังคงอยู่ในชุดเชฟสีขาวทั้งตัว และด้วยท่านอนฟุบแบบนั้นจึงทำให้ชุดของเขายับเมื่อตื่นขึ้น
" เอาน้ำไหม อยากกินอะไรรึเปล่า "ว่าพลางมองซ้ายชวา หมายจะหาอะไรให้คนไม่สบายได้ทาน
"ขอน้ำ...."รามินทร์เอ่ยเสียงเบา ในใจรู้สึกเจ็บปลาบด้วยหัวใจที่เต้นแรง น้ำเสียง ท่าทางของอีกฝ่าย ทำให้เขาอยากจะยิ้ม กตัญญูเดินไปเทน้ำใส่แก้ว แล้วเอาหลอดดูดใส่ลงไปในนั้นก่อนจะยื่นให้อีกฝ่าย
"ขอบคุณครับ" รามินทร์ยิ้ม ก่อนจะรับแก้วน้ำจากมือใหญ่นั้น
"แล้วร้าน....." ดวงตารีเรียวสบตาของอีกฝ่ายเมื่อนึกขึ้นมาได้
"ให้ตาย เรื่องเป็นแบบนี้อีกจนได้" รามินทร์ยกมือข้างที่มี สายน้ำเกลือติดอยู่ ตบหน้าผากตัวเอง
" พี่แมกซ์จะดูให้ พักเถอะ เรื่องอื่นไม่ต้องห่วงหรอก "เชฟหนุ่มตอบกลับมา แล้วจับมือที่ก่ายหน้าผากนั้นให้นอนดีๆ
"พี่เป็นเชฟ แต่ก็เป็นพยาบาลด้วยใช่ไหม" เห็นท่าทางที่พยายามจะดูแลตัวเขา รามินทร์เอ่ยถามออกไปเบา
"อย่าบอกแม่นะ...ที่ผมเข้าโรงบาลเนี่ย"มือเรียวจับมือของอีกฝ่ายเอาไว้ "อย่าบอกแม่...นะ"
" งั้นคงต้องไปบอกพี่แมกซ์เองแล้วล่ะ " กตัญญูตอบกลับมาสั้นๆ
"เหรอ......." คำตอบที่ตอบกลับมาสั้นๆ ทำให้รามินทร์ปล่อยมือออกจากมือแกร่งของอีกฝ่าย
"อืม พี่แมกซ์คงรู้ล่ะ ว่าถ้าแม่รู้คงเรื่องใหญ่......." รามินทร์ถอนหายใจออกมาเบาๆ
"แล้วหมอเขาว่ายังไง.... ความดันต่ำอีก? พักซักแป๊บก็คงกลับได้แล้วใช่ไหมล่ะ" ชายหนุ่มพูดออกมา พลางขยับวางแก้วน้ำที่โต้ะตรงหัวเตียง
" ความดันต่ำ
พักผ่อนไม่เพียงพอ...เอ่อ คงเรื่องนั้นน่ะ.. "ชายหนุ่มถอนหายใจ
" เลิกไหม? ""เลิก?......อะไร" คำพูดของกตัญญูทำให้คนป่วยขมวดคิ้วหันมามองหน้าของเชฟหนุ่มทันที
"
มีเซ็กส์กันไง มินเป็นแบบนี้ แล้วจะทำไปทำไมแล้วเงินนั่นพี่จะโอนให้ คงจะได้ซักครึ่งหนึ่งที่เหลือก็คิดดอกเบี้ยมาละกัน "
หัวใจของรามินทร์ ถูกบีบอีกครั้ง ริมฝีปากบางเม้มแน่น
"ผมไม่อยากพูดเรื่องนี้" รามินทร์เอ่ย ดวงตาที่เบือนไปอีกทางแดงก่ำ
"
ผมไม่ได้จะตายเพราะมัน.... แต่ถ้าพี่จะตาย...ก็ไปหาหมอซะ เขาคงรักษาโฮโมโฟเบียให้พี่ได้"
" แล้วทำไมต้องเป็นพี่?..
ทำไมอยากทำเรื่องนี้กับพี่? " กตัญญูถามเสียงดังขึ้นเพราะความโกรธในสิ่งที่อีกฝ่ายพูด เขาทำไปขนาดนั้นทำไมรามินทร์ถึงยังคิดว่าเขาเกลียดการกระทำแบบนั้น
รามินทร์พลิกตัวนอนตะแคงไปอีกทาง
"
บอกไป พี่คงคิดว่า ผมมันก็แค่ เกย์ร่านๆคนนึง ที่อยากกอดใคร แต่กอดไม่ได้ต้องมาลงกับพี่ตัวเอง เท่านั้นล่ะ ...." รามินทร์เองก็ปวดใจ เขาพยายามทุกอย่างที่จะให้อีกฝ่ายอยู่ใกล้ เคียงข้างเขาแม้แต่คิดข้อตกลงบ้าๆนี่ขึ้นมาเพื่อจะได้มีอีกฝ่ายอยู่ข้างกาย แต่ไม่ว่าจะทำอย่างไรกตัญญูก็คงอยากจะไปให้พ้นๆอยู่ดี
คำพุดนั้นทำให้กตัญญูดันไหล่บางให้หันมาหาเขาทันที
"
งั้นคราวหน้า ชวนพี่แมกซ์มาทำด้วยเลยไหม?! " เสียงห้าวแทบจะตวาดใส่อีกฝ่าย ใบหน้าคมแบบไทยแท้มองกร้าวและเจ็บปวดไปในขระเดียวกัน
"โอ้ย...." แรงกระชากให้หันกลับมาทำให้คนป่วยร้องด้วยความเจ็บ
"ไม่หรอก เพราะมันมีแค่ผมนี่ล่ะ ที่วิปริตไปเอง ร่านไปเอง แม้แต่พี่แมกซ์ยังจับตัวผมไม่ ค่อยได้เสียด้วยซ้ำ....มันเพราะอะไรล่ะ...." รามินทร์สวนกลับด้วยอารมณ์เช่นกัน
"แล้วปล่อย พี่ทำผมเจ็บ..." มือที่ถูกล่ามไว้ด้วยสายน้ำเกลือยกขึ้นป้องตัวเอง จากมือแกร่งของ ร่างสูง
" แล้วคิดว่าพี่ไม่เจ็บรึไง?! "ชายหนุ่มตะคอกใส่อีกฝ่าย ก่อนจะต้องปล่อยมือออกเมื่อพยาบาลรีบเปิดประตูเข้ามา
" มีอะไรให้ดิฉันช่วยหรือเปล่าคะ? "เพราะเสียงตวาดของกตัญญูทำให้เธอต้องเข้ามา
" ไม่มีอะไรครับ ... คุณพยาบาลครับ ผมคงต้องกลับแล้ว ยังไง คืนนี้ฝากดูเขาด้วยนะครับ "พูดจบชายหนุ่มก็เดินเร็วๆออกจากห้องไปทันที
"พี่แมน" รามินทร์ตะโกนไล่หลังไป แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว
+++++++++++
พยาบาลดูมีท่าทางสับสน เธอเห็นว่าสายน้ำเกลือทำท่าจะหลุดจึงช่วยทำให้เข้าที่อีกครั้ง ก่อนจะเจอรามินทร์เชิญให้ออกไปจากห้องอย่างสุภาพ พร้อมด้วยรอยยิ้มบนใบหน้า แต่พอประตูบานนั้นปิดลง ชายหนุ่ทกลับนอนคู้ตัวเข้าหากัน
"
ก็ไม่ใช่ว่าผมไม่เห็นพี่เจ็บ....."ชายหนุ่มเอ่ยกับตัวเองเบาๆ
"
แต่ผมเอง....ก็เจ็บที่ทำกับพี่แบบนี้....และเจ็บที่พี่ ไม่เห็นผมเสียที" น้ำตาไหลออกมาเรื่อยๆ และไหลออกมาเหมือนจะไม่มีวันหยุด
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038361 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก