ไม่มีอะไรมากค่ะ .. แค่อยากจะบอกว่า มาม่า..ก็หวานเป็นนะคะ 
ปล. เตรียมทิชชู่มากันรึยังคะ?? +++++++++++++++++++
คำพูดของรามินทร์ทำให้เขาเจ็บปวดได้อย่างไม่น่าเชื่อ กตัญญูขยับเข้าไปแตะริมฝีปากของอีกฝ่ายเบาๆ เป็นการห้ามไม่ให้พูดอะไรแบบนั้นอีก มือแกร่งโอบเอวบางเข้ามาหาตัวก่อนจะเพิ่มสัมผัสของจูบให้ร้อนแรงมากขึ้นราวกับจะถ่ายทอดเลือดเนื้อให้กับคนที่บอกเขาว่ากลายเป็นศพไปแล้ว รามินทร์ตอบรับสัมผัสนั้นเป็นอย่างดี เรียวลิ้นเกี่ยวกระหวัดอย่างกระหายเหมือนโหยหา ชีวิต ที่อีกฝ่ายได้หยิบยื่นให้ โดยที่รู้ดีว่าจะไม่มี วันพรุ่งนี้ อีกต่อไป
"อืม....."
เสียงครางเครือดังขึ้นเบาๆ ช่วงขาเรียวขยับอ้อมร่างของพี่ชายเอาไว้ ดึงร่างแกร่งให้อยู่ระหว่างขาที่ห้อยลงจากขอบโต้ะ สองมือประคองใบหน้าของกตัญญูเอาไว้อย่างโหยหาเมื่อถอนริมฝีปากออกแล้วสบตาของอีกฝ่ายด้วยดวงตาฉ่ำเยิ้มเพราะเผลอไผลไปกับรสจูบของอีกฝ่าย ชายหนุ่มร่างสูงเองก็เช่นกันเขายื่นหน้าไปเลียริมฝีปากที่แดงจัดของรามินทร์ก่อนจะดึงชายเสื้อตนเองขึ้นแล้วถอดเสื้อยืดสีขาวตัวนั้นออกไป เขาจูบคนตรงหน้าอีกครั้งและอีกครั้งก่อนจะดันร่างบางนั้นลงกับโตีะสแตนเลสตรงหน้า ริมฝีปากของคนทั้งคู่สัมผัสกันครั้งแล้วครั้งเล่า มือของพวกเขาเอื้อมไปปลดกางเกงให้กันและกันโดยอัตโนมัติ
"พี่แมน....."
ชายหนุ่มเอ่ยเรียกพี่ชาย ผิวสัมผัสราบเรียบของโต้ะสแตนเลสเบื้องล่างแปรเปลี่ยนจากความเย็นเยียบของโลหะ เป็นผิวหน้าลื่นและอุ่นจากเหงื่อและอุณหภูมิของร่างกาย มือเรียวไล้เบาๆกับแผ่นอกตรงหน้า ก่อนจะเลื่อนมือลงไปเริ่มต้นสัมผัสความต้องการร้อนจัดของอีกฝ่ายด้วยตัวเอง ขณะที่มืออีกข้างก็โอบรอบคอของอีกฝ่ายลงมาใกล้ ใบหน้าได้รูปก้มงุดที่ซอกคอสายตาก้มลงมองเบื้องล่างเขาไม่อยากให้อีกฝ่ายเห็นใบหน้าของเขาในตอนนี้ ที่เต็มเปี่ยมใไปด้วยความเขินอายเมื่อรู้ตัวว่ากล้าทำอะไรลงไป
" อายเหรอ? "
กตัญญูหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นท่าทางแบบนั้นของคนที่อยู่เบื้องล่าง มันน่าเอ็นดูอย่างบอกไม่ถูก
"เปล่า...ไม่ใช่เด็กแล้วนี่...." ถึงจะพูดออกไปแบบนั้นแต่ยังไม่ยอมให้อีกฝ่ายเห็นใบหน้าดวงตารีเรียวปิดลง ก่อนไล้ปลายนิ้วขยับเรียกเสียงครางเครือได้จากร่างสูง ริมฝีปากของชายหนุ่มขบเม้มที่ผิวกายของอีกฝ่ายเป็นจังหวะเดียวกับปลายนิ้วที่เร่างเร้า
"อึก..มิน "
กตัญญูครางในลำคออย่างพึงพอใจ แต่มันไม่ใช่ตอนนี้ เขาอยากจะเห็นหน้าของอีกฝ่ายให้ชัดๆ
คิดได้อย่างนั้นจึงพลิกให้ร่างขาวภายใต้แสงไฟของห้องครัวขึ้นมาอยู่ด้านบนแทนที่ตัวเขาเองหยาดเหงื่อพราวตามเนื้อตัวสีชมพูอ่อนจากอารมณ์ที่เขาทำให้มันเกิดขึ้นเร้าอารมณ์ไอ้อย่างประหลาด
"ทำอะไร.... ไม่เอา..."รามินทร์ประท้วง เมื่อรู้ว่าร่างกายของตัวเองยังอยู่บนร่างของอีกฝ่าย เปิดเผยทุกสิ่งแก่สายตาและปลายนิ้วของเขายังไม่ปล่อยจากร่างแกร่งของคนตรงหน้าชายหนุ่มขยับตัวลงเข้าหา หมายว่าจะปิดบังใบหน้าของตัวเองอีกครั้ง
" พี่อยากเห็นมิน...ที่กำลังทำแบบนี้นี่นา "
"พี่ไม่อยากเห็น....ไม่ได้อยากทำอีกแล้วนี่..." รามินทร์ประชดประชัน ทั้งที่ปลายนิ้วรีบเร่งรัดร่างสูง
คำพูดนั้นทำให้มือแกร่งที่ลากไล้กับแผ่นหลังไปมานั้นจับมือที่สัมผัสความต้องการของเขาออกทันที
" ไม่ .. พี่อยากเห็น "ดวงตาสีนิลสบตาอีกฝ่าย
" ทุกอย่างที่มินทำให้พี่ "
รามินทร์ขยับขึ้นมามองหน้าของอีกฝ่ายร่างบางหอบหายใจแรงใบหน้าได้รูปนั้นแดงก่ำและความรู้สึกของตัวเองก็มีอยู่ไม่น้อยกตัญญูเองก็คงรู้สึกได้ เห็นได้ชัดเจน มือเรียวกลับมาสัมผัสตอบสนองความต้องการของกตัญญูอีกครั้ง การกระทำเร่าร้อนแต่สายตาที่มองมานั้นแฝงด้วยความรู้สึก ริมฝีปากบางฉ่ำชื้นเผยอขึ้นเป็นชื่อของอีกฝ่าย
"พี่แมน....พี่แมน...."สะโพกบางนั้นขยับเบาๆ ที่หน้าขาเปลือยเปล่าของชายหนุ่ม หัวเข่าที่ยันอยู่กับโต้ะสแตนเลสแดงก่ำเพราะน้ำหนักตัวที่ทิ้งลงมา
" อืม..มิน..อา "ชายหนุ่มครางออกมาอย่างพอใจที่ข้างใบหูร้อนๆ ปลายลิ้นร้อนๆเลียที่ใบหูบางเบาๆ
" ให้พี่ช่วย..มินนะ "พูดจบก็พลิกให้ร่างบางนั้นนอนที่พื้นโต๊ะแทนที่ตนเองอีกครั้ง มือร้อนจับต้นขาขาวแยกออกกว้างแล้วยกสะโพกให้ลอยขึ้นสูงก่อนจะเลื่อนตัวเองลง
ปลายลิ้นลากไล้กับความต้องการเพียงแผ่วเบาราวกับจะยั่วก่อนจะลากลงที่ช่องทางคับแคบ
"อ๊า.... พี่แมน...."ร่างเล็กแทบดิ้นพราดกับสัมผัสเพียงแผ่วเบานั้นสะโพกบางส่ายราวกับอยากจะหนี ปลายลิ้นเรียวร้อนที่ช่องทางที่ไวต่อการสัมผัสนั้นทำให้รามินทร์ทรมาน
"ไม่เอา อย่าทำอย่างนั้น..." เสียงแหบด้วยความทรมานนั้นทำให้กตัญญูละริมฝีปากออกมาจากช่องทางนั้น เพียงเพื่อจะเปลี่ยนเป้าหมายไปยังความต้องการที่ร้อนผ่าว ส่วนปลายนิ้วก็เคล้นคลึงกับช่องทางร้อนนั้นไปมา ก่อนจะดันนิ้วเข้าไปภายในช้าๆ เสียงถูกกลั้นเอาไว้ รามินทร์เกร็งร่างเมื่อรู้สึกถึงการรุกรานสองขาเกร็งแน่น มันเป็นความเสียวซ่านที่ยากจะทานทน ปลายลิ้นร้อนทำหน้าที่ของมันได้อย่างไม่บกพร่อง เป็นจังหวะเดียวกัยนิ้วที่ขยับเข้าออก ร็วและแรงขึ้นเพิ่มจังหวะมากขึ้นอีก
"อ่ะ....อ่ะ....." เสียงหอบหายใจดังขึ้นเมื่อหักห้ามเอาไว้ไม่ได้อีกต่อไป แผ่นหลังได้รูปแอ่นโค้งขึ้นจากผิวโต้ะก่อนเกร็งร่างปลดปล่อยความรู้สึกร้อนของตัวเองออกมาพร้อมของเหลวสีขาวขุ่นซึ่งกตัญญูเองก็กลืนกินมันลงไปอย่างไม่รังเกียจ เหลือไว้เพียงบางส่วนเพื่อที่จะเอาไว้ใช้หลังจากนี้ ชายหนุ่มปาดของเหลวขาวขุ่นไปหล่อลื่นช่องทางเข้าแล้วยืดตัวให้ประกบจูบอีกฝ่ายอย่างร้อนแรง รสชาตความต้องการของรามินทร์ถูกถ่ายทอดออกมาระหว่างกระหวัดปลายลิ้น
"อืม...." รามินทร์ขมวดคิ้วเล็กน้อยกับรสชาตที่ได้รับ สองแขนเรียวโอบร่างอีกฝ่ายเข้าหาเสียงหอบหายใจดังขึ้นเมื่อถอนริมฝีปากออก
"พี่แมน....ผม......." อยากจะพูดออกไป แต่เบื้องล่างที่เจออีกฝ่ายกระตุ้นเร้าทำให้ต้องงุดหน้าลงกับไหล่กว้างนั้นอีกรอบได้ยินเสียงหวีดขึ้นเบาๆ เพราะความรู้สึกที่ช่องทางด้านหลังถึงอย่างนั้นแล้วสะโพกบางกลับขยับตามกลัวว่าอีกฝ่ายจะหายไป สะโพกที่จับตามแรงของมือและใบหน้าที่แสดงถึงความต้องการอย่างมากมาย กตัญญูถอนนิ้วออกก่อนจะแทรกกายเข้าไปในร่างอันร้อนรุ่มของอีกฝ่าย
" อ๊า...มิน...มิน "เขาครางออกมาอย่างพอใจในนสัมผัสที่ได้รับ เจ้าของชื่อผวาร่างเข้าหากอดอีกฝ่ายเอาไว้แน่น ปล่อยกายรับสัมผัสกระแทกกระทั้นเข้ามาร่ำร้องชื่อของพี่ชายไม่ขาดปากเช่นกัน
"พี่แมน......โอ้ย....พี่แมน..อึก... "เสียงที่ร้องออกมานั้นไม่ว่าจะเป็นเสียงประท้วงหรือเรียกร้องแต่ก็เต็มไปด้วยความรู้สึกของชายหนุ่มสองขาเกี่ยวกระหวัดเหนือชั่วเอวของอีกฝ่ายเข้าหาตัว
"พี่แมน.." เสียงเรียกอย่างทรมานปนไปด้วยความสุขนั้นยิ่งทำให้ชายหนุ่มเจ้าของชื่อกระแทกร่างเข้ามาริมฝีปากหนาเรียกคนที่เขากอดอยู่ไม่ขาดปาก
"พี่...ผม....ไม่........." รามินทร์อ้าปากแต่ได้เพียงแค่นั้นร่างของเขาเกร็งอีกครั้ง บีบรัดร่างกายของอีกฝ่ายแน่น มือสองข้างที่ว่างขยับลงช่วยเหลือตัวเองรวดเร็วก่อนจะปลดปล่อยออกมาอีกครั้ง ร่างเล็กในอ้อมแขนของชายหนุ่มเกร็งกระตุก แผ่นหลังที่แอ่นขึ้นค่อยอ่อนแรงลงกับพื้นผิวเปียกชื้นของโต๊ะแสตนเลสที่เคลือบไปด้วยหยาดเหงื่อของเขา และบางส่วนของอารมณ์ที่เปรอะเลอะลงไปบนโต๊ะ พร้อมกับการปลดปล่อยของกตัญญู ของเหลวร้อนอุ่นวาบเข้าไปที่ช่องท้องของเจ้าของของร้านแล้วไหลออกมาจากช่องทางเมื่อเกินจะรับไหว สองมือแกร่งกอดร่างบางที่อ่อนแรงเข้ามาไว้ในอ้อมแขนแน่น ริมฝีปากได้แต่จูบไล้ไปเรื่อย
"พี่แมน........." เสียงแหบพร่าดังขึ้นแผ่วเบาจากร่างที่อ่อนระทวย หัวใจของเขาเต้นระรัว ยังยืนยันว่าคนๆนี้ยังมีชีวิต...และอุณภูมิของร่างที่มากกว่าอุ่นนั้นก็เป็นเครื่องยืนยันได้ไม่น้อย
...พี่รักมิน....ในหัวของกตัญญูพร่ำบอกคำนี้ไม่รู้กี่ครั้ง แต่ไม่อาจเอ่ยให้อีกฝ่ายได้ยินได้ อ้อมแขนแกร่งกอดรัดร่างบางที่ยังคงโอบรัดความต้องการของเขาเอาไว้ ร่างเล็กซุกไซ้เข้าหาความอบอุ่นจากร่างของอีกฝ่าย ตัวเขาเองก็ไม่อยากจะปล่อยร่างนี้ออกไปเช่นกัน ริมฝีปากบางจูบเบาๆที่ผิวกายชื้นเหงื่อของอีกฝ่าย
+++++++++++++++++++
อุณภูมิในห้องเริ่มเย็นลงเช่นเดียวกับสายลมที่พัดผ่านเข้ามาพร้อมกับกลิ่นของสายฝนที่ทิ้งตัวลงมาอย่างหนักในระหว่างที่ทั้งคู่ไม่ได้ใส่ใจสิ่งอื่นใดนอกจากเรือนกายของกันและกันผิวหน้าเรียบเย็นของโต้ะสแตนเลสเริ่มทำให้ร่างบางของรามินทร์ขยับหนี ความเย็นนั้น อย่างช่วยไม่ได้
"เย็น..." เสียงอู้อี้อยู่ในอ้อมกอดของกตัญญู
กตัญญูกระชับอ้อมกอดนั้นมากขึ้นเขารั้งร่างบางเปลือยเปล่านั้นเข้ามาหาตัวมากขึ้นราวกับจะช่วยให้หายหนาวได้ทั้งๆที่ควรจะยุติมันเสีย แต่ทำไมถึงทำแบบนี้อีก
ทั้งๆที่วันพรุ่งนี้ ..............
ชายหนุ่มได้แต่ถามตนเองหลังจากสติกลับคืนมา ครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่ได้คำตอบใดๆเลย
"ฝนตก.....ถ้าอยู่แบบนี้ต่อ...." รามินทร์หยุดนิ่ง เขารู้สึกสุขใจอุ่นใจในอ้อมแขนนี้ ชายหนุ่มยิ้ม ปลายนิ้วแตะเบาๆที่แขนแกร่งที่โอบรัดร่างของเขาอยู่
.......จะได้ไหม......มันเป็นคำถามที่เขาเก็บไว้ในใจ
"จะเป็นหวัดนะครับ"
คำพุดของรามินทร์ทำให้ คนที่เป็นลูกหนี้ต้องทำตามอย่างไม่มีเงื่อนไข
กตัญญูคลายอ้อมกอดออก แล้วลงจากโต๊ะตัวนั้น แล้วไปหยิบเสื้อที่ตากไว้มาคลุมร่างเปลือยเปล่า ก่อนจะก้มลงเก็บเสื้อผ้ามาสวมให้ตนเองโดยที่หันหลังเพียงเพื่อไม่ให้คนที่นอนอยู่ได้เห็นสีหน้าของเขาตอนนี้
... มันเจ็บปวด..รามินทร์รับเสื้อมาจากมือของอีกฝ่ายใบหน้าของเขาเปื้อนรอยยิ้ม ชายหนุ่มร่างเล็กรู้ได้ในอก ว่า ตอนนี้ ณ วินาทีนี้ เขามีความสุขแค่ไหนกับอ้อมกอดของอีกฝ่ายกับ ผู้ชายคนนี้และรู้ดีว่ามันไม่ใช่เรื่องของ ความสัมพันธ์ทางกายในการกระทำที่เขามอบให้ กับสิ่งที่ได้รับมาในคืนนี้นั้นส่วนหนึ่งในใจของเขาเผลอไผล
และเขา.......รัก..........ความรู้สึกนั้นและ ............"พี่แมน..."ชายหนุ่มเรียกชื่ออีกฝ่าย เมื่อเขาดึงกางเกงยีนส์ขึ้นมาจนสุด เสื้อยืดตัวโคร่งถูกสวมทับเรียบร้อย
" หืม? " เชฟหนุ่มที่กำลังทำความสะอาดโต๊ะทำขนม รับคำในลำคอเป็นเชิงถาม พยายามไม่สนใจอีกฝ่ายนัก
"ผม...อยากจะบอกว่า...." รามินทร์อึ่กอัก
"โอ้ย เปียกๆๆ"
อยู่ๆร่างผอมกะหร่องของเจ้าน้อยก็วิ่งพรวดเข้ามาจากประตูด้านหลัง ร้านทำเอารามินทร์สะดุ้งหน้าแดง รีบหันไปมองโต้ะสแตนเลส และก้มลงจัดการเสื้อผ้าตัวเอง
"อ่ะ อ้าว...พี่แมน คุณรามินทร์ มาทำอะไรครับเนี่ย"
"เอ่อ... เอ่อ...." รามินทร์อึกอัก
นั่นทำให้กตัญญูต้องรีบเดินมาบังรามินทร์จากสายตาของบุคคลที่สามทันที
" ยังมีหน้ามาถามอีก มึงนั่นล่ะไปไหนมา?!" เชฟหนุ่มที่แทบจะไม่ต่างจากเจ้าของร้านถามเสียงดัง อย่างน้อยก็คงจะพอทำให้เจ้าเด็กคนนี้ กลัวจนเลิกสงสัยอะไรขึ้นมาก็ได้ซึ่งได้ผล เจ้าน้อยสะดุ้งเฮือก
"เอ่อ..ผมไป...ไปเดินเล่นที่ห้างแถวนี้มาอ่ะครับ พอดี...แฟ๊บหมดเลยไปซื้อด้วย"ว่าพลางก็ยกถุงใส่แฟ๊บถุงโตที่เปียกโชกขึ้นให้อีกฝ่ายดู
" แล้วแอบไปกินเหล้ารึเปล่าวะ? แม่งหน้าแดง " นิ้วเรียวอุ่นๆจิ้มหน้าผากของเจ้าน้อยจนหน้าหงาย
"โอ้ย....." เจ้าน้อยมองอีกฝ่ายอย่างเคืองๆ หน้าของเด็กหนุ่มแดงก่ำ
"ก็เอ่อ....ผมไม่ได้มีกลิ่นเหล้าเสียหน่อย พวกพี่ เอ่อ...มาเช็คบัญชีกันรึไง "ว่าพลางก็หันไปที่ห้องออฟฟิศที่เปิดอยู่
"เสร็จแล้วล่ะ เดี๋ยวจะกลับแล้ว...ในออฟฟิศมีร่มอยู่ใช่ไหม" รามินทร์ถามแต่ก็ไม่ได้ ต้องการคำตอบ ชายหนุ่ม รีบเดินเข้าไปหยิบร่มในออฟฟิศ แล้วเดินไปรอที่ประตูหลังร้าน
"พี่แมน กลับกันเถอะ" ใบหน้าของชายหนุ่มแดงก่ำ
"พรุ่งนี้ โดนดีแน่" ชายหนุ่มร่างสูงคาดโทษเด็กหนุ่มร่างผอมเกร็ง ก่อนจะเดินตามรามินทร์ออกไป ตามมาด้วยเสียงสตาร์ทรถแล้วขับออกไปของคนทั้งคู่
เมื่อทั้งสองคนออกไป ขาของเด็กหนุ่มที่สั่นพับๆ อยู่เมื่อครู่ก็ทรุดลงกับพื้นทันที
"เฮ้อ.....นี่มันอะไรกันว้า...."
+++++++++++++++++++
พอกลับมาถึงที่คอนโดรามินทร์ดูจะอารมณ์ดีร่างเล็กหัวเราะเบาๆทุกครั้งที่หันไปมองหน้าของกตัญญู
แต่พอถูกถามว่ามีอะไรหรือเปล่ากลับส่ายหน้าบอกว่า ไม่มี ทั้งที่ในอกนั้นเต็มไปด้วยคำพูดมากมายรามินทร์ดูจะลืมเลือนคำพูดเมื่อกลางวันของอีกฝ่ายไปจนหมดสิ้น เมื่ออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้ากันเสร็จหันไปมองนาฬิกาเวลาก็ปาเข้าไปเกือบจะตีหนึ่งแล้วรามินทร์เดินไปหยุดอยู่ที่ข้างประตูห้อง
"ผมนอนในห้องกับพี่ได้ไหม"
" อืม .. เอาสิ "ชายหนุ่มลูบผมอีกฝ่ายเบาๆ แล้วเปิดประตูห้องนอนทิ้งไว้เขาเดินไปจัดหมอนกับผ้าห่มให้อีกฝ่าย
ชายหนุ่มยิ้มเหมือนเด็กๆเป็นใครมาเห็นพฤติกรรมแบบนี้คงส่ายหน้าเป็นแน่ เขาติดพี่ชายคนนี้มากจนเกินไปเป็นธรรมดาอยู่แล้ว ยิ่งเมื่อรู้สึกเช่นนี้อีกการปล่อยมือจากอีกฝ่ายไปนั้นไม่ใช่เรื่องที่จะทำได้ง่ายเลย รามินทร์ล้มตัวลงนอนข้างๆเจ้าของห้องก่อนจะหลับตาลง
"ถ้าเป็นแบบนี้ต่อไปได้ก็คงดี..."เสียงนุ่มเอ่ยขึ้นเบาๆ
"นอนเถอะ "กตัญญูตัดบทด้วยการดึงร่างบางเข้ามาในอ้อมแขนก่อนจะหลับตาลง
โพลล์
หัวข้อ: หอมกลิ่นกาแฟ Series : คุณแมกซ์&เจ้าน้อย-ภาคพิเศษ-ตอนจบ-(17/08/12) (อ่าน 1038293 ครั้ง)
หน้าแรก
ช่วยเหลือ
เข้าสู่ระบบ
สมัครสมาชิก